Meningen

“It's our mission that doesn't make sense, sir.”

Na het bekijken van “Valerian and the City of a thousand planets” kan ik me een beetje voorstellen hoe iemand onder invloed van psychedelische middelen zijn omgeving waarneemt. Deze op een stripverhaal gebaseerde SF-opera is een kakofonie van surrealistische en groteske beelden afkomstig uit een onmetelijk universum waar een bont gezelschap van buitenaardse wezens hun opwachting maken. Geloof me vrij, het duurde echt niet lang voor ik tot het besef kwam dat ik niet meer wist waar het eigenlijk over ging. Het enige dat me restte was me comfortabel in mijn knusse zetel te placeren en me vergapen aan het spektakelstuk dat Luc Besson in elkaar had geflanst.

Visueel is deze SF echt overweldigend. De kleurschakeringen spatten van het scherm af. En de verzameling buitenaardse wezens is oneindig. Al bij de openingsscène krijg je een aaneenschakeling van delegaties die arriveren op het ruimtestation Alpha door de jaren heen. Vervolgens verplaatst het schouwspel zich naar de planeet Mül bevolkt door een vredelievende beschaving, wiens dagdagelijkse leven bestaat uit flaneren over idyllisch uitziende stranden aan een helderblauwe oceaan en het produceren van magische bollen die over een ongeziene kracht beschikken. Het beeld van een sensuele buitenaardse schoonheid (die zo zou kunnen prijken op de centerfold van een buitenaards naaktblad) staat in schril contrast met de destructie waaraan de planeet onderhevig is naderhand. En zo gaat het van een virtuele markt in een kurkdroge woestijn, met een triljoen bazaars en shops die je alleen kan zien en tasten met behulp van een speciale helm en handschoenen, naar het bizarre ruimtestation Alpha. Een oord waar meer dan 3000 levensvormen samenhokken in verschillende territoria met elk hun specifieke eigenschappen en deskundigheden.

Ik weet niet uit hoeveel delen de Franse stripreeks Valerian bestaat maar het lijkt wel alsof Besson een poging waagde om de gehele reeks in één film te proppen. De verschillende personages en nevenplots volgen elkaar op met een adembenemende snelheid zodanig dat je van de ene in de andere verbazing valt. Misschien heeft dit overaanbod samen met het sensationeel beeldmateriaal tot doel om onze aandacht af te leiden van de eenvoudige verhaallijn. Het verhaal op zichzelf is verre van indrukwekkend. Ik ben geen kenner als het over de verhalen van Valerian gaat en vond dan ook dat het nogal verwarrend overkwam. Op dat vlak blijft het dus teleurstellend minimalistisch, ondanks het reusachtige budget.

De grootste miskleun van Besson is toch wel de keuze van acteurs die de rollen van Majoor Valerian en Sergeant Laureline voor hun rekening nemen. Als het de bedoeling was om er cartooneske figuren van te maken, dan is hij op dat vlak toch geslaagd. Voor de rest vond ik het irritante, kinderachtige personages die zeker niet een heldenstatuut uitstralen. Dane DeHaan en Cara Delevingne zien eruit als twee minderjarigen die terecht zijn gekomen in een beladen, volwassen verhaal. Precies Suske en Wiske die met een kwinkslag het universum redden. Daarom ook dat het zogenaamde romantische gedeelte, vol geflirt en gezemel over verbintenissen en trouw, niet echt geloofwaardig overkwam. Niet dat het slechte acteurs zijn want DeHaan was formidabel in “A cure for Welness”. En Delevingne’s vertolking in “Paper Towns” was van een ander kaliber.

“Valerian” lijkt wel een samenraapsel van fragmenten uit andere groots opgezette SF-epossen. Iedereen zal wel iets opmerken dat hem bekend voorkomt. Het lijkt soms wel op een futuristisch schilderwerk vol bombastische elementen. De beelden variëren van “Star Wars”-achtig tot PC-game toestanden. Zo leek het uitzicht van de planeet Mül op dat wat je te zien kreeg in “Myst” dat ik eeuwen geleden tot vervelens toe speelde op mijn computer. Maar zinnenprikkelende beelden zijn niet voldoende om een film geslaagd te noemen. “Valerian and the city of a Thousand Planets” lijkt wel op een pretpark met een overdaad aan attracties. Leuk om mee te maken, maar naderhand zit je met een gevoel van teleurstelling omdat je het niet allemaal ten volle hebt kunnen beleven. En dat dankzij het overdonderende (en overdreven) aanbod.

3*

Extreem slechte en onzinnige film. Schijnbaar handelt het over een vampier. Maar om eerlijk te zijn is het verhaal gewoonweg verwarrend en onduidelijk. In mijn ogen is deze film gewoon een flauw excuus om zoveel mogelijk boezems, billen en weelderig groeiend schaamhaar te tonen. Mijden is de boodschap !

“Max, hide the beers.

I mean, who gives a shit, man. The whole fucking van smells like pot and alcohol.”

Bij het zien van de titel moest ik onvermijdelijk denken aan het legendarische poetsproduct dat gebruikt wordt om vlekken te verwijderen. Ik moet eerlijk toegeven dat naarmate de film vordert en vooral bij de ruige en gore climax op het einde, men gerust een hele lading van dit product had mogen laten aanrukken om de ontstane vlekken (bloedvlekken in dit geval) te verwijderen. Uiteindelijk zal de initiële bedoeling van de filmtitel wel een verwijzing zijn naar het feit dat de gehele film zich bijna louter en alleen afspeelt in een busje (van). “VANish” mag je gerust een low-budget film noemen dat op een onwezenlijk korte periode is gemaakt. In 13 dagen tijd hebben ze het hele geval ingeblikt en dat is er lichtjes aan te zien.

Recensie VANish hier ...

Jezus ... wat een ellendig trage en saaie film was dit. Als de film ,waarmee Walker zo bekend is geworden bij het grote publiek, ook zo traag was, dan heette die gewoon "The Furious"

Actie was eerder beperkt tot wat heen en weer schieten en 2 maal dezelfde achtervolgingscene.

Er zaten ook enkele vreselijke foute,onrealistische dingen in , zoals :

1. Bij mijn weten gaan voorwerpen nog altijd vooruit als een auto remt. Hoe kan Shabangu dan aan de revolver komen terwijl ze op de achterbank zit ?

2. Als duiven zo een geluid maken, wil ik nooit meer op vakantie in Venetië gaan !

3. Het word echt eens tijd dat ballistische experts filmmakers eens uitleggen , dat kogels nooit, en echt nooit, een ovale baan kunnen maken. Als ik achtervolgt wordt door personen die het op mijn leven hebben gemunt, dan zorg ik wel voor dat ik pas schiet als ze in mijn gezichtsveld zijn.

4. Ineens kan Shabangu zo plots haar knevels losmaken !!!

5. In zuid - Afrika rijden ze blijkbaar met Dinky Toys - auto's. Die stuiteren rond bij elk klein tikje en hebben de neiging redelijk snel te ontploffen.

Walker is dan ook niet eens mijn favoriete acteur, dus die kon het niveau ook niet omhoogkrikken.

Pffffttttt .... Ben benieuwd wat The Pawnshop Chronicles gaat geven (staat te wachten in de wachtrij), maar ik vrees ook hier het ergste !

1* (Voor de sfeerbeelden van Johannesburg)

Critique is so limiting and emotionally draining.

I've always wanted to do something long-form, beyond opinion.

Dip my toe into an exploration of origin and essence.

A metamorphosis of spirit into reality.

I've... I've never had the vehicle until now.

Op regelmatige basis krijg ik wel eens de vraag om een low-budget film te bekijken en mijn mening hierover te geven. En af en toe ga ik wel op zo’n gunst in. Maar als iemand mij de vraag stelt om maandelijks een horrorfilm te kijken en dan verslag uit te brengen hierover, dan kan ik dat heel moeilijk weigeren. Het is dan ook een win-win situatie. Ik ben nu eenmaal een fervent fan van horror. En diegene die het mij vroeg, is iemand die doodsbenauwd is om er eentje te kijken. En op de vraag welke horror ik deze maand moet kijken, kreeg ik als antwoord “Velvet Buzzsaw”. Tja, dan zal ik me daarvoor maar eens opofferen.

Ik kan de persoon die me de vraag heeft gesteld nu al geruststellen. “Velvet Buzzsaw” is verre van angstaanjagend of griezelig. Het aantal schrikmomenten is angstaanjagend weinig. Ik heb er welgeteld eentje zien voorbijkomen. En dat was dan ook alleen omdat een huiskat plots in beeld sprong. Het label horror vond ik dan ook ruimschoots misplaatst. Het meest griezelige aspect in deze film is hoe hautain, pedant en arrogant kunstkenners en kunstenaars in het wereldje van moderne kunst wel zijn. Wat me nog het meest angst inboezemde, was het besef dat het misschien in werkelijkheid er echt zo aan toegaat. En hoe verder in het verhaal, hoe belachelijker het allemaal overkwam. De film werd grappiger in plaats van griezeliger.

Initieel was ik erg enthousiast om deze film te zien. En dat al vanwege het feit dat Jake Gyllenhaal (als kunstcriticus Morf Vandewalt) en John Malkovich (als de naar inspiratie zoekende kunstenaar Piers) meespelen. Twee topacteurs die elk over een eigenzinnige manier van acteren beschikken. Als er iets is waar ik het meest van genoten heb in deze film, dan is het wel het acteren van Gyllenhaal. Een gerespecteerd, maar ook gevreesd, kunstcriticus. Hij worstelt niet alleen met zijn seksuele geaardheid maar ook met de vraag of hij nog de gave heeft om kunst te beoordelen en te bekritiseren. Hij weet op een overtuigende wijze een beeld op te hangen van dit gesloten wereldje vol mensen die stellig ervan overtuigd zijn dat ze een niet te evenaren kennis hebben over kunst. Een beeld over dit kunstminnend volk zoals ik het me zelf altijd heb voorgesteld.

Net zoals Gyllenhaal, spreken zulke artificieel overkomende individuen in dusdanige bewoordingen, dat je eigenlijk geen flauw idee hebt waar ze het over hebben. Het lijkt wel alsof Gyllenhaal’s dialogen een samenraapsel zijn van pseudo-intellectuele termen. In gewone mensentaal : hij schudt onnoemelijk veel intellectueel klinkende citaten uit zijn mouw die tegelijkertijd betekenisloos zijn. Morf is iemand die bij elk voorwerp een mening heeft over kleur, vorm en correlatie met de omgeving. Of het nu over een willekeurig geplaatste stoel in een hotelkamer of de kledij van een medewerker is. Zelfs de kleur van een doodskist is voor hem aanleiding om kritiek te spuien. En dit geldt eigenlijk ook voor galerijhoudster Rhodora Haze (Rene Russo), kunstenaar Piers (John Malkovich), medewerkster Gretchen (Toni Collette), kunstkenner Jon Dondon (Tom Sturridge) en elke doorsnee gallerijbezoeker. Stuk voor stuk pretentieus en gewichtig doende personages die, als je ze nader bestudeert, oninteressante en niet sympathieke personen zijn. Een overduidelijk bewijs dat heel dit moderne kunst wereldje niet meer dan een luchtballon is die zo doorprikt kan worden, is de scene waarin Jon Dondon een stapel vuilniszakken aanziet als kunstwerk.

Het is pas op het moment dat Josephina (Zowe Ashton) ontdekt dat haar bovenbuur een obscure kunstenaar was die trachtte zijn kunstwerken te vernietigen omdat er een bovennatuurlijke kracht vanuit gaat, dat de zaken een morbide kant uitgaan. De overleden kunstenaar Vetril Dease blijkt een verontrustend verleden te verbergen waar sprake is van fysiek misbruik, moord, marteling en choquerende experimenten in een psychiatrische instelling. Dit alles komt tot uiting in zijn spraakmakende schilderijen die emoties opwekken bij diegene die ze aanschouwen. En de personen die er financieel profijt willen uithalen, krijgen te maken met het moorddadige aspect van Vetril’s kunstwerken. Is het door de demonische aard? Of zijn het gewoonweg toevalligheden?

Nee, “Velvet Buzzsaw” is zeker geen horror. Het is een geslaagde parodie op de kunstwereld. Een wereld waar men niet de nadruk legt op het artistieke en creatieve, maar meer op de investeringswaarde en de winstmarges. Kunstenaars leveren werken af aan de lopende band om aldus een goedgevulde catalogus te verkrijgen. In het verleden werden deze kunstwerken vertoond in drukbezochte galerijen, verdwijnen ze nu in de anonimiteit nadat ze opgenomen worden in de privé collectie van vermogende kunstverzamelaars. Zoals Rhodora het zelf zegt: “So much easier to talk about money than art”. Verwacht echter geen angstaanjagende of creepy situaties. De film deed me direct denken aan “Deep Dark”. Niet direct vergelijkbaar maar wel een film (ook over absurde kunstwerken) waar je misschien de huiveringen van krijgt. “Velvet Buzzsaw” is te zien op Netflix. Maar geloof me. Er zijn andere Netflix produkten die meer de moeite zijn om te bekijken.

2.5*

Wat een gedrocht van een film. Als ze het je niet vertellen zou je niet eens doorhebben dat het over een vampier gaat. Horror kan je het moeilijk noemen. De poging om het een erotisch tintje te geven is ook al lachwekkend te noemen. En dat einde is gewoonweg om te janken. Mijn advies is om deze film angstvallig te mijden.

A teenaged private eye. Trust me. I know how dumb that sounds.

Het komt niet vaak voor dat ik me erger aan een film, maar deze begon me toch na een bepaalde tijd op de zenuwen te werken. Ik kon het al vermoeden toen mijn eega eerst enthousiast vertelde dat ze iemand uit "Bones" herkende. En even later iemand uit “Grey’s Anatomy”. Zelf ben ik niet zo’n fervente fan van TV-Series. Ten eerste heb ik er een hekel aan om telkens te moeten wachten op het vervolg. Ten tweede merk je na een tijd dat het echt wel langdradig en uitgemolken wordt omdat het zo'n succesreeks is. En ten derde zijn deze series toch niet gekend voor het betere acteerwerk. Na eventjes door de curriculum van de aanwezige cast te bladeren, kwam ik tot de vaststelling dat de meeste wel een enorme TV-Serie geschiedenis hadden. Niet voor niets dat de hele film van begin af aan een TV-Serie gevoel heeft. Ik had geen idee dat “Veronica Mars” initieel een TV-Serie was (niet moeilijk als je er ook geen interesse voor hebt). Het leek dan ook een ultra-lange aflevering .

Verschillende malen kon ik het niet nalaten om het te vergelijken met “Nancy Drew”. Het leek inderdaad op een tienerverhaal met een pienter meisje, dat het eigenlijk ver kon schoppen als top-advocaat, maar dit toch liever inruilde voor een job als “Private Investigator” in één of ander stad. Het zal wel aan mij liggen, maar zulke mensen zullen tegenwoordig toch wel dun gezaaid zijn. Als ze de clichés opgestapeld zouden hebben en voor de ingang van de filmstudio hadden gedeponeerd, dan was deze film nooit gemaakt geweest, daar ze onmogelijk binnen konden raken. Ik had de ene zucht-moment na de andere en heb na de film me moeten laten insmeren met spierontspannende zalf doordat ik de hele avond met mijn hoofd lag te schudden. Het was alleen wachten op het moment dat er onthuld werd wie het nu uiteindelijk gedaan had en wat de waarschijnlijk verantwoorde motivatie hiervoor was.

Vreselijk veel ongeloofwaardigheden. Was ik politieagent en toevallig in het stadje tewerkgesteld waar deze film werd gemaakt, dan ging ik onmiddellijk een andere job zoeken uit schaamte. Het intellectueel niveau van deze ordehandhavers was van een vreselijk laag niveau. Verschillende aanwijzingen kan Veronica, mits een beetje diep nadenken en navragen, achterhalen. Zaken waarvan ik toch veronderstel dat de autoriteiten dit zouden ontdekken. Veronica ziet plots dingen op foto's en kan via bepaalde personen, die ze juist toevallig kent uit het verleden, iPad gegevens op een USB stickje krijgen. Het leek wel een "Tiny" verhaaltje : “Veronica M. gaat naar de stad en lost een misdaad op”. Natuurlijk was het resultaat dat ze de dikbetaalde baan op haar buik kon schrijven, haar perfecte vriendje verliest omdat die het niet kan verkroppen dat ze speurneusje gaat spelen in haar geboortestad en uiteindelijk ook weer haar ex binnendraait.

Het was wel een verrassing dat James Franco en Jamie Lee Curtis ineens hier verschenen, ondanks dat het nietszeggende rollen waren. Kristen Bell is niet onaardig om naar te kijken en speelt samen met Jason Dohring een overtuigende rol. Geen acteerwerk van de bovenste plank, maar ook weer niet om je aan te ergeren. Het positieve aan haar rol was haar grote mond waarmee ze zich verbaal wel uitermate kon verdedigen. Zeker ten opzichte van die typische domme huppeltrutten die denken dat de evenaar door hun achterwerk loopt en zich dusdanig voordoen alsof de hele wereld aan hun voeten ligt. De momenten waarop ze die op hun plaats zette, eerst verbaal en daarna met een welgemikte vuistslag, was een tof moment.

Ik had beter eerst andere opinies hierover gelezen, dan was ik tot de ontdekking gekomen dat dit een spin-off is van een televisieserie. Het is dus maar een doodgewone detective in de trend van “Columbus”, maar dan met acteurs die meer voldoen aan het ideale schoonheidsbeeld en die geen sigaren roken. Dat viel trouwens op dat het een redelijk drank,drugs en seks vrije film was. Totaal het tegenovergestelde van "The Wolf of Wall Street".

1,5*

Wow, ik dacht dat ik al heel erg slechte films had gezien in mijn leven. Maar deze verslaat ze allemaal moeiteloos. Ok, de filmtitel voorspelt al dat er veel vrouwelijk vlees te zien zal zijn. Dus verwachte je maar aan een lading nep boezems, fraaigevormde derrières en opgepompte botox lippen. Maar voor de rest is het gewoonweg abominabel slecht. Op alle vlak. De drie kortverhalen gaan gewoonweg nergens over. Veel nietszeggende scenes en schaamteloze promotie voor één of andere band die ouderwets klinkende modieuze hard-rock brengen. Dat je 6 minuten lang moet kijken naar paaldanseressen of een middeleeuwse koningin die zich minutenlang bewondert in een spiegel, vond ik toch lichtelijk overdreven. Maar het is vooral het enorm slecht acteerwerk en de desastreuze, lachwekkende conversaties waar ik het van op mijn heupen kreeg. Het enige positieve aan heel deze film zijn de intermezzo's met Morella. Die ziet er niet alleen wulps, duivels uit. Maar deze fragmenten bevatten zowat de beste praktische effecten van heel deze flutfilm.

0.5* (en dat is dan nog gul)

Ik vrees dat geen enkele film deze abominabel slechte creatie kan verstoten van de eerste plek in de top 10 van “Meest te vermijden films 2015”. Na het bekijken van rampzalige films zoals “The Cold light of Day”, “ Fire with Fire”, “Red 2”, “The Prince” en “A good day to die hard”, hoopte ik de oude Bruce Willis weer te zien. Wat een ontgoocheling echter. Ik ben er zeker van dat er bejaarden zijn die meer animo vertonen dan Willis hier laat zien. Hij is dan wel bekend door zijn nonchalante houding en koelbloedigheid in eerdere films, maar de desinteresse die hij hier toont en het totale gebrek aan gezichtsexpressies gedurende de hele film (zelfs tot op het laatste fragment) tart alle verbeelding.

Lees verder hier ...

I'm looking out the window,

and the trucks won't stop coming.

Iemand ooit “John Doe: Vigilante” gezien? Nee? Hopelijk ben je niet van plan om hier je tijd aan te verprutsen. Dus, zet dat voornemen aan de kant en kijk in de plaats naar de film “A vigilante”. Deze laatste is stukken beter, veel intenser en op bepaalde momenten vreselijk brutaal en wreed om te zien. Een aanrader dus. Het meest verontrustende is het feit dat in realiteit veel mensen het slachtoffer zijn van lichamelijk en psychologisch misbruik in familiale kring. Mensen die dagelijks op onmenselijke wijze worden mishandeld en geen uitweg vinden uit deze ellendige omstandigheden. En raar maar waar, de meeste slachtoffers zitten met een immens schuldgevoel en kunnen het soms niet opbrengen om diegene die hen mishandelt de rug te keren.

Sadie (Olivia “Life itself” Wilde) is een vrouwelijke variant van Joaquin Phoenix uit “You were never really here”. Ze wordt telkens telefonisch gecontacteerd door slachtoffers die eerst een afgesproken boodschap inspreken en vervolgens hun persoonlijke gegevens en thuissituatie meedelen. En Sadie laat er geen gras over groeien. Binnen de kortste keren verschijnt ze aan de deur van de betreffende persoon en zet orde op zaken. Het eerste fragment waarbij ze een zakenman met losse vuistjes duidelijk maakt hoe het vanaf dan verdergaat, is redelijk choquerend. Het ene moment kijkt Sadie naar een zelfverzekerd, arrogant persoon die geen tegenspraak duldt. Laat staan van een vrouw. Het volgend moment zie je dezelfde persoon toegetakeld en angstig kijkend. De gevraagde eisen worden ingewilligd en met een overduidelijke boodschap verlaat hij het huis. En de boodschap is nooit meer terug te keren. Ik heb me nog net kunnen beheersen om niet te juichen, maar van mijn part mogen er wel meer zulke dames als Sadie op deze aardbol rondlopen.

Sadie, zelf een slachtoffer van huiselijk geweld, is op missie. Een doel dat ze zich vooropgesteld heeft door toedoen van een medeslachtoffer in een opvangtehuis. De boodschap van die persoon was klaar en duidelijk. Dat er dagelijks slachtoffers vallen. Dat kerkhoven vol liggen met vrouwen en mannen die het niet overleefden. En dat Sadie levend en wel haar tijd verspilt in het opvanghuis. Dat ze moet terugvechten. Tot de dood. En als Sadie een boek in handen krijgt over gevechtstechnieken, is haar beslissing gemaakt. Eigenlijk is dat het enige waar ik een vraagteken bij zette. Allereerst vond ik het pleidooi van die medebewoonster nogal aanmatigend. Of was het zelf ook een vigilante die daders hardhandig aanpakt? En vervolgens leek het me een klein beetje onwaarschijnlijk dat een handboek iemand zomaar kan transformeren in een gevreesd wraakmachine. Misschien dat de survivaltochten die Sadie ondernam met haar ex ook voor ervaring zorgde.

“A vigilante” is geen aangename film. Het toont de keerzijde van onze maatschappij. En Sadie tracht hier het tij te keren als een regelrechte John Wick. De bedoeling is niet om de geviseerde personen om te brengen, maar te verwijderen uit het leven van het slachtoffer. Maar het zijn niet alleen de wraaknemingen die de aandacht opeist. De meest indrukwekkende beelden zijn die waarin je Sadie ziet wegkwijnen en hoe ze nog steeds getormenteerd wordt door haar eigen verleden vol misbruik. De momenten dat ze fysiek en psychisch lijdt en angstig wegkruipt, onderwijl jammerend en knarsetandend haar demonen ondergaand, zijn pijnlijk en wraakroepend. Innerlijke wonden die waarschijnlijk zo gruwelijk uitzien als die wat aanwezig zijn op haar rug. In mijn ogen was dit een stukje briljant acteerwerk van Olivia Wilde.

“A vigilante” is niet zomaar een wraakfilm. Het choqueert meer dan andere wraakfilms zoals “Revenge”. En dit vooral door het realisme. De levensechte getuigenissen van slachtoffers en Sadie in de praatgroep. Op die momenten leek het wel een duidingsprogramma. Dat Sadie ook een ander doel voor ogen heeft is overduidelijk als je de minutieus opgevulde kaart van de VS onder ogen krijgt. Dat haar wraak zoet zal zijn en een levensverzekering een welbepaalde rol speelt, krijg je door Sarah Daggar-Nickson met mondjesmaat aangereikt. Het verhaal op zich is een verstrengeling van heden en verleden. Het duurt even voor je weet hoe het nu in elkaar zit. En het hoogtepunt is de ultieme confrontatie. Dit gedeelte verhoogt het spektakelgehalte van de film en herinnert je aan het feit dat het een gewone speelfilm is. En toch blijf je met dat ongemakkelijk gevoel zitten en besef je hoe hopeloos sommigen hun situatie wel is. En niet alleen zijn er vrouwelijke slachtoffers maar ook mannelijke. Dus … Help, Sadies van deze wereld!

3.5*

Dit was een erg geslaagd stukje SciFi/Horror. Eigenlijk zit je gekluisterd aan je scherm vanaf de eerste minuut al. Het fenomeen dat zich afspeelt in het stadje Midwich zorgt ervoor dat je direct geboeid toekijkt. Toen iedere vruchtbare vrouw plotsklaps zwanger bleek te zijn, ondanks dat dit voor sommigen bijna onmogelijk is, was dat het moment dat ik in mijn eigen dacht "Hey, dit kan wel eens interessant worden". Zoveel vrouwen zijn er dan ook niet blijkbaar, als je naar het aantal snel opgroeiende kinderen kijkt naderhand. Ja, echt een sfeerrijk en origineel bedachte film. Niet voor niets dat hier een remake van werd gemaakt

“There's something going around that's making people sick.

Most are now speculating that it’s parasitic.”

Oh nee, niet alweer de zoveelste zombie film. Of is het de zoveelste film over het einde van de wereld dankzij een zich snel om zich heen grijpende epidemie? “Weet je wat?” dachten ze bij Blumhouse Production. “Laten we die twee tot de draad versleten horror-genres nu eens met elkaar vermengen.”. En dat resulteerde in “Viral”. En ik moet eerlijk toegeven dat dit resultaat zeker en vast niet zo slecht is. Het zal zeker niet dingen naar de prijs van allerbeste horror. En het zal ook geen blijvende indruk nalaten. Maar door de overtuigende vertolkingen en de toenemende spanning werd het toch een film die me wist te smaken.

Emma Drakeford (Sofia Black-D’Elia) is een jong, verlegen studente die net is verhuisd van Berkeley naar Shadow Canyon samen met haar vader Michael (Michael Kelly) en de nogal rebelse zus Stacey (Analeigh Tipton). Buiten de alledaagse gebeurtenissen in dit afgelegen stadje en de beslommeringen die zich voordoen op school, valt er niet veel te beleven. Met de rest van de wereld blijkt het echter niet zo goed te gaan, want volgens de media verspreidt er zich een verontrustende epidemie. Niet iets waar de zusjes Drakeford zich zorgen maken. Emma worstelt met haar gevoelens voor Evan (Travis Tope), terwijl Stacey haar vriendje CJ (Machine Gun Kelly) in toom tracht te houden. Als hun gebied echter onder quarantaine komt te staan en ze belaagd worden door besmette medestudenten die de besmetting willen doorgeven via het uitbraken van bloed in een slachtoffer zijn aangezicht, beseffen ze dat de situatie zorgwekkend is.

Allereerst toch een randbemerking over de titel van deze film. Dit kan je dus gerust een ietwat misplaatste en misleidende titel noemen. Misschien is het hip om dit te gebruiken daar alles viraal gaat tegenwoordig via de sociale netwerken. Maar de besmetting die in deze film in de VS lelijk huishoudt, heeft niks met virussen of virale infecties te maken. Het is eerder een parasiet. Tijdens de mediaberichten wordt dit meermaals aangehaald. Zelfs Michael Drakeford, leraar in de biologie op de school van Emma, heeft het erover in één van zijn lessen met smakelijke beelden als illustratie. Verwacht je misselijkmakende beelden vol rond wriemelende vleesmaden, dan kan ik je al gerust stellen. Dat valt nogal mee.

En dat is dan ook het enige tegenvallend element in “Viral”. Voor een horror waar een parasiet de wereldbevolking dreigt uit te roeien en waardoor slachtoffers langzaam veranderen in bloed brakende ondingen met bovenmenselijke krachten, wordt dit alles redelijk braafjes in beeld gebracht. Geen bloederige scenes dus. De meeste van die gruwelijke situaties worden off-screen afgehandeld waardoor alleen het suggestieve overblijft. Een budgettaire beslissing? Of een bewuste keuze om de film toegankelijker te maken voor een ruimer publiek?

Het resultaat is een spannende maar ook softe horror, waarbij een tienerliefde en een zusterliefde meer het centrale thema worden. Daarbij gezegd dat de vertolkingen echt wel geloofwaardig overkwamen, de opnames er piekfijn uitzagen en dat er zelfs een interessant verhaal in zat. Sofia Black-D’Elia speelt veruit het meest opvallende personage en haar broosheid en kwetsbaarheid komt heel natuurlijk en geloofwaardig over. Analeigh Tipton is dan weer de tegenpool van haar zus. Niet bepaald iemand die zich aan de regeltjes houdt. En een echte pestkop tegenover Emma. Maar bovenal blijkt ze uiteindelijk een liefhebbende zus te zijn. Deze geslaagde vertolkingen gecombineerd met het betere camerawerk, maken van deze film een echte aanrader.

3*

“The year is 2047.

A century of technological revolution.

The revolution did happen, just not really the way people thought it would.”

Blijkbaar is er één ding dat nooit zal veranderen volgens de film “Virtual Revolution” dat zich afspeelt in de nabije toekomst. En dat is de houding van het politieke etablissement ten aanzien van de burgers. Dat concludeerde ik dan toch nadat ik Dina het volgende hoorde beweren : “If the politicians want to keep things the way they are, it's because they benefit from it". Dat is dan ook het verstandigste wat Dina (Jane Badler) te vertellen had, want voor de rest was het alleen irrelevant geleuter dat ze produceerde. Dat is dan ook het enige waar ik me over ergerde in deze toch wel ambitieuze sciencefiction.

De makers hebben wel enorm veel impressies overgenomen van andere befaamde SF-films. Het is overduidelijk dat men “Blade Runner” meermaals herbekeken heeft om een soortgelijke sfeer te scheppen. Het Parijs uit 2047 ziet er duister en verlaten uit. Een utopische stad waar neonverlichting veelvuldig aanwezig is. Een grootstad met torenhoge futuristische gebouwen waartussen kleinere ruimteschepen navigeren. Geloof me, deze film heeft dezelfde uitstraling als “Blade Runner”. Alleen lijkt het alsof Parijs dunbevolkt is. En dit is omdat het grootste deel van de bevolking hun woonst niet verlaten daar ze continu verbonden zijn met virtuele werelden, “verses” genaamd. Nash (Mike Dopud) is privé detective in dienst van een multinational die deze virtuele werelden ontwikkelde en bezit. Als blijkt dat er slachtoffers vallen in deze virtuele werelden, wordt hij erop uitgestuurd om dit te onderzoeken. Blijkt dat er een ondergrondse beweging is van een groep hackers die als doelstelling vooropgesteld hebben om de “connected” mensen terug hun vrijheid te geven.

“Virtual Revolution” laat afwisselend beelden zien uit de werkelijke wereld en de virtuele werelden. Ik moet eerlijk toegeven dat het idee om in zo’n virtuele wereld vrij rond te lopen en Quake-gewijs een beetje te gaan fraggen of vermomd als een ferm gespierde avonturier draken te verslaan in een wereld dat er uitziet als Skyrim, lijkt me toch hoogst aantrekkelijk. Ik ben er zeker van dat ik na een tijd ook in die gemakkelijk tandartsstoel zou liggen met een koptelefoon op en na een tijd eenzelfde horecagezwel ter hoogte van mijn navel zou bezitten. Het lijkt me heel uitnodigend en verslavend. Zeker als je, net zoals Nash tot zijn verbazing kon ontdekken in een spiegel, elk gewenste gedaante kan aannemen van om het even welk geslacht.

Ondanks dat dit een low-budget SciFi is die via crowdfunding werd bekostigd en het ook nog eens het debuut is van Guy-Roger Duvert als regisseur, ziet deze sciencefiction er toch soms indrukwekkend en gelikt uit. Misschien is het verhaal op zich niet baanbrekend en is de introductie van een schaars geklede virtuele heldin die ontwaakt in het midden van een lesbische scene, een goedkoop trucje. Voor de rest is het bewonderenswaardig wat men hier heeft gefabriceerd. Op bepaalde momenten was het vergelijkbaar met gelijkaardige Hollywoodfilms die over het tienvoudige beschikken als je over een budget spreekt. Maar wat me toch wel het meeste verraste, is de ontknoping. Geen voorspelbaar einde zoals bij de meeste blockbusters en ook nog eens voorzien van een belangrijke boodschap. Een boodschap over menselijke vrijheden en keuzes die men als individu mag maken. Tja, er zullen geen grote prijzen gewonnen worden met deze film. Maar als je het eens ergens tegenkomt op je VOD-service, dan zou ik het toch maar een kans geven. Dat verdient deze film wel.

3*

Stel je het volgende voor. Het jonge koppel Eveleigh (Isla Fisher) en David (Anson Mouth) trekken naar de boerenbuiten om er een landelijke wijngaard te onderhouden (iets wat ze al jaren van droomden) en ook om het hectische leven te ontvluchten na een tragisch auto-ongeluk waarin Eveleigh betrokken was. Voeg daaraan toe dat het gebouw van deze wijngaard een verleden kent, Eveleigh hoogzwanger is en langzamerhand meer last begint te krijgen van visioenen. En tenslotte is er ook nog de befaamde wijn-recensente Helena (Joanna Cassidy) die Eveleigh in trance betrapt in haar slaapkamer terwijl deze een soortement bezweringen uitkraamt. Mijn eerste gedachte was dat ik naar de zoveelste variant van “Rosemary’s baby” aan het kijken was. Terstond leken alle omstaanders en aanverwanten verdacht. Zelfs echtgenoot David zat volgens mij in het complot om één of andere satanische rite te starten met zijn vrouw als hulpeloos slachtoffer.

Geloof me vrij, ik zat er volledig naast wat deze film betreft. De uiteindelijk ontknoping was compleet het tegenovergestelde van wat ik verwachtte. Misschien is er een glimp van originaliteit, de aanloop naar deze ontknoping is het allesbehalve. Het volledige gamma van verschijnselen die voorkomen in films met een bezeten huis, passeren hier. Verwacht je dus aan verschijnende en verdwijnende voorwerpen, uit zichzelf verplaatsende objecten, ontploffende wijnflessen en bloederige handafdrukken. Natuurlijk blijken deze paranormale gebeurtenissen in rook op te gaan nadat Eveleigh paniekerig haar verhaal doet, waardoor al snel de conclusie wordt getrokken dat haar hormonenspiegel haar parten begint te spelen en dat het innemen van antidepressiva noodzakelijk is. Isla Fisher heeft dus haar handen vol met angstig rondkijken en constant gillend door het decor te lopen. En natuurlijk is er weer niemand die haar gelooft.

Uiteraard kwam geen enkele acteur of actrice mij bekend voor. Niet moeilijk, daar ik een totale onbenul ben als het over televisiereeksen gaat. De enige die me bekend voorkwam waren Isla “Now you see me” Fisher en Joanna Cassidy. Niet dat de vertolkingen zo erbarmelijk slecht waren. Maar echt indrukwekkend was het nu ook weer niet. Eigenlijk kwam het over als doorsnee en eendimensionaal. Raar maar waar, de vastgoedmakelaar vond ik nog het schitterendste met zijn sarcastische ondertoon en commentaar nadat hij de geschiedenis van de wijngaard heeft doorgespit op zoek naar eventuele dramatische voorvallen in het verleden.

Laat jezelf ook niet misleiden door de filmposter. Die ziet er spookachtiger uit dan de film zelf. Ik zou het ook niet bepaald bestempelen als horror. Het is eerder een paranormale thriller die men perfect zou kunnen gebruiken als episode van de “X-files”. De schaarse schrikmomenten zijn niet bijster origineel en worden enkel angstaanjagend door het gebruik van luide geluidseffecten. Voor mij was “Visions” een matige film. Niet slecht en ook niet goed. Het zoveelste eindproduct dat voortborduurt op gekende elementen. Een film zoals ze tegenwoordig aan de lopende band worden gemaakt.

2*

Near enough.

And far enough.

Just the right distance.

In volle Corona-crisis was het bekijken van een film voor mij een onmogelijke opdracht. Laat staan dat ik ook maar een zinnig woord zou kunnen neerschrijven om een mening te vormen. Maar nu drie weken verder is de zin om terug te kijken er weer en kon ik probleemloos mijn aandacht bij de film houden zonder dat mijn gedachten afdwaalden naar menig rampscenario. Het doemdenken is schijnbaar met de noorderzon verdwenen. En hoezee. Zelfs het traditioneel formuleren van mijn mening komt weer boven drijven. Alleen de keuze van film is een beetje ongelukkig. “Vivarium” is nu niet bepaald een film waar je vrolijk van wordt. Het heeft veel overeenkomsten met de situatie waarin mensen in de wereld zich nu bevinden. Geïsoleerd en gebonden aan één welbepaalde leefruimte. Geen contact meer met anderen. En een gevoel van onmacht, angst en wanhoop. Alleen is het geen dodelijk virus waardoor Gemma (Imogen “Green Room” Poots) en Tom (Jesse “The Social Network” Eisenberg) zich in die situatie bevinden.

Laat ik als eerst met een waarschuwing beginnen. “Vivarium” is geen alledaagse film. Het is enorm verwarrend en waarschijnlijk doodsaai voor sommigen. Niet alleen vanwege het tergend traag tempo. Maar ook vanwege het repeterend karakter van de film. En voornamelijk, vanwege het compleet surrealistische en absurde thematiek van deze film. Om eerlijk te zijn had ik van meet af aan het gevoel alsof ik naar een surrealistisch schilderij van Margritte aan het kijken was. Die kunstmatige, onnatuurlijk uitziende perfecte wolkjes tegen een helderblauwe lucht. De identieke rijwoningen in een schreeuwlelijke groene kleur. Alles ziet er gekunsteld en onwerkelijk uit. Zo onbetekenend en abstract als de naam van de wijk zelf : “Yonder”.

Gemma en Tom, een jong koppel dat zich graag zou willen settelen en op zoek is naar een betaalbare woning, polsen op een dag eens bij een immobiliënkantoor. De griezelig klinkende en onwerelds reagerende makelaar nodigt hun uit om een bezoek te brengen aan de pas uit de grond gestampte buitenwijk. Een op het eerste zicht verzorgde buurt. Maar tegelijkertijd toch beangstigende wijk waar alle huizen en tuintjes er identiek uitzien. Terwijl Gemma en Tom het huis, met huisnummer 9 bezichtigen, hebben ze eigenlijk al een beslissing genomen. Terwijl ze de kinderkamer bekijken, helblauw en dus al op voorhand bestemd als jongenskamer, beseffen ze plots dat de makelaar Martin (Jonathan Aris) in rook is opgegaan. En als ze na een tijdje tot de ontdekking komen dat ze niet uit dit doolhof van gelijkaardige huizen geraken, op welke manier dan ook, moeten ze zich erbij neerleggen dat ze voor eeuwig vastzitten in deze artificiële leefwereld.

“Vivarium” wordt vanaf dan een ongemakkelijke film. Als kijker voel je de wanhoop en zie je hoe het jeugdig en levendig koppel evolueert naar een apathisch en onverschillig duo wiens dagelijkse routine uit het eten van smaakloos astronautenvoedsel en het zorgen voor een bizar kind bestaat. Het jongetje vonden ze plotsklaps aan hun voordeur in een kartonnen doos. Het opvoeden van dit kind zou een mogelijkheid zijn om te ontsnappen, zoals de boodschap luidt op de doos. Alleen zorgt deze kleuter voor een tweestrijd tussen Gemma en Tom. Niet alleen zorgt het gedrag van het jongetje voor spanning. Ook hun relatie met dit vreemd kereltje is verschillend. Het ventje lijkt ook wel niet van deze wereld te zijn. Zijn groeipatroon is niet normaal. Zijn gedrag en manier van communiceren (hij spreekt met het stemgeluid van Gemma en Tom) zijn zowel absurd als irritant. Het psychotisch geschreeuw tot hij zijn zin krijgt, zou bij mij al de stoppen doen doorslaan. En zo reageert Tom ook. Terwijl Gemma, als kleuterjuffrouw, een sterkere band creëert met het akelige ventje, reageert hij nogal vijandig en dood hij zijn tijd met het graven van een bodemloze put. Waarschijnlijk een poging om uit de situatie weg te vluchten.

Verwacht geen sluitende verklaring op het einde van de film. Om eerlijk te zijn waren er op het einde van de film nog evenveel openstaande vragen als aan het begin. De uiteindelijke boodschap was me niet echt duidelijk. Gaat het over het kleurloos en eentonig, routineus leven dat sommigen leiden? Is het een aanklacht tegen onze modernistisch en materialistische maatschappij? Of een satirische kijk op die maatschappij? Of zijn het buitenaardse wezens die gebruik maken van het mensdom om hun soort in een oneindige cyclus te kweken? Zoals de koekoek aan het begin. Misschien had ik er iets meer van verwacht. Maar uiteindelijk vond ik het een intrigerende film met een exceptionele opzet, aparte productie en beeldmateriaal en toch wel bewonderenswaardig acteerwerk waarbij vooral Imogen Poots een blijvende indruk naliet. Ik vrees echter dat niet iedereen dezelfde mening zal delen.

3*

“We will all be saved.

Everything has led to this.

I can see it all before me.

The infinite astro workings.

It's beautiful.”

Zou het kunnen dat Gillespie en Kostanski een onderonsje hadden op een avond na enkele flesjes bier en hun all time favorite film “The thing” gezellig samen nog eens bekeken, waarna ze aan de tafel enkele vluchtige ideeën neerschreven en schetsjes maakten van slijmerige en waanzinnig uitziende creaturen? Vervolgens verzonnen ze nog een op de Ku-klux-klan uitziende sekte wiens kap voorzien is van een groot driehoek als symbool. “Misschien maken de filmkijkers een associatie met de geheimzinnige Bermuda driehoek. En verder zullen we wel voor de vuist weg een verder verloop van het verhaal verzinnen. We zien wel waar we uitkomen.” dachten ze nog. Tja, daar lijkt “The Void” dan ook het resultaat van te zijn na deze brainstorm-sessie. Een horror die terug doet denken aan gelijksoortige films uit de jaren 80 waar horroreffecten werden gecreëerd met grimages en rubber maskers.

Tot ergens halverwege was het verre van slecht. De spanning was te snijden. Het was allemaal redelijk mysterieus en beangstigend. De gebruikte horror elementen zagen er goor en bloederig uit. Kortom, het leek wel op weg naar een geslaagd horror experiment. Totdat het geheel ontspoorde en een weg insloeg die niet meer te volgen was. Een psychedelische trip met beelden vanuit een andere dimensie of planeet, een occult-achtig ritueel en een demonisch schepsel dat het uiteindelijke doel uit de doeken doet. Niet dat deze uitleg er iets toe doet, want het is allemaal zo vergezocht en verwarrend.

Wat zeker een genot was, waren de verschillende creaturen die opdoken gedurende de hele film. Een rariteitenkabinet vol walgelijke en groteske monsters. De liefhebbers van dit soort speciale effecten zullen hier plezier in vinden. Misschien dat het enigszins afwijkt van deze film, maar telkens kreeg ik bij het bekijken van deze film een “Twin Peaks” gevoel. Een totaal ander onderwerp, maar ook daar was dat mysterieuze en bizarre merkbaar aanwezig. Ook hier is dit het geval. En indien dit een film was uit de jaren 80, dan hadden ze er zeker een succesrijke serie van kunnen maken. Qua filmaffiches hadden ze al een redelijke verzameling aangelegd om enkele seizoenen mee te dekken.

“The Void” is ontegensprekelijk een unieke film en iets wat je zelden tegenkomt. Dat dit makkelijk kan opgenomen worden in “The hall of cult movies” is een vanzelfsprekendheid. Dat het echter een vat vol krankzinnigheid is en een plot waar geen touw aan vast te knopen valt, is ook een feit. De acteerprestaties zijn niet echt schitterend maar vallen best mee voor deze low-budget film. De surrealistische sfeer is vooral in de tweede helft alomtegenwoordig. Sommige verhaallijnen zijn niet echt gedetailleerd uitgewerkt en laten je achter met meer vragen. Uiteindelijk vroeg ik me af waar ik nu eigenlijk naar gekeken had. Ik vrees dat dit een film is die alleen bij een beperkt publiek geapprecieerd zal worden. Merendeel van de filmkijkers zullen echter nogal minachtend over deze film spreken. Ik bevind me denk ik redelijk centraal qua opinie over dit bizar schouwspel.

2.5*

“I am that very witch.

When I sleep my spirit slips away from...my body and dances naked with The Devil. “

Oei, dit was toch wel de grootste ontgoocheling van het jaar. Na het lezen van enkele lovenswaardige berichten en het lezen van de toch wel misleidende aanbevelingen op bepaalde websites, dacht ik klaar te zijn om weeral eens een originele horror te zien, die niet zoals de meeste in dit genre een voorgekauwd en tot vervelens toe gebruikt onderwerp heeft. Achteraf vroeg ik me eigenlijk af waar de horror in het verhaal zat. Het taalgebruik van die tijd is angstaanjagend voor mij, dat kun je alleszins zeggen. Ik verstond er totaal niets van en was blij dat er ondertiteling was voorzien. Is het de religieuze devotie uit die tijd die je schrik aanjaagt? Het is eerder een religieuze krankzinnigheid waarbij om de haverklap en voor het minste en geringste, de armen naar de hemel worden gericht en die alles overheersende goddelijkheid wordt aanroepen. Of is er echt iets verderfelijk in dat woud dat ervoor zorgt dat deze armzalige boerenfamilie overspoeld wordt door tegenspoed?

Hadden ze “The Witch” bestempeld als historisch drama, dan was mijn mening hierover waarschijnlijk milder geweest. Maar om het nu horror te noemen, is toch een grove misleiding voor velen. In mijn ogen is dit eerder een beeld van de misvattingen en misinterpretaties die in die tijd gemeengoed waren. Een slechte oogst, een tegenslag en een onverklaarbare ziekte waren voor die simpele en onwetende geesten aanleiding tot geweeklaag en massaal bidden tot de almachtige. Een tijdperk waarin bijgeloof en angst voor het onbekende welig tierden. Is het dat wat deze eenvoudige boerenfamilie tot het waanzinnige dreef? Zo’n waanzin dat zelfs de zwarte geit in de familie werd aanzien als bron van alle kwaad? Laat ik het erbij houden dat het eerder een historisch psychologisch drama is.

Zoals ik al eerder vermelde is de gehele film doordrenkt met Oud-Engels en kan ik me voorstellen dat historici en letterkundigen hier wel eens lyrisch en opgewonden van raken. Ik had echter de grootste moeite om er maar een letter van te verstaan waardoor dit eigenlijk mijn meeste aandacht vergde. Dat de aankleding van het geheel qua accuraatheid misschien wel authentiek is, geloof ik graag. De huisvesting, de klederdracht en levenswijze waren schitterend en uiterst verzorgd. Zo ook het acteerwerk en dramatiek. Vooral de jeugdige acteurs waren excellent en gaven het geheel een uniek karakter. Ik kan me best voorstellen dat het vinden van zulke jonge acteurs geen sinecure is. Die taak hebben ze dan toch wel uitstekend verricht.

Nee mensen. Dit is geen horror. Verre van. Of het aanhoren van het zoveelste gebed bezorgt je de rillingen. Ik hou wel van het subtielere werk binnen het horrorgenre. Bloederigheid en goorheid zijn voor mij dus ook niet echt noodzakelijk. Maar de subtiliteit van “The VVitch” is me dan toch wel ontgaan, vrees ik. De marketingafdeling van de uitgever zal ook wel beseft hebben dat het label horror sexyer klinkt en commerciëler scoort dan het doodeenvoudig label drama. Laat staan dat ze ergens vermelden dat het over een historische kostuumfilm handelt. Niet dat dit een verwaarloosbaar genre is, maar het doelpubliek is beperkter mijn inziens. Qua sfeer en film technisch is het weergaloos. Maar ik ben nu eenmaal allergisch voor misleidingen op grote schaal. Een beetje zoals religie, niet? Laten we daar maar eens voor bidden …

1.5*

PS. Ik heb de trailer pas achteraf gezien. En nu begrijp ik dus waarom sommige filmliefhebbers veronderstelden dat het een horror zou zijn.