Meningen

Hoe komt het dat zo gesofisticeerde aliens in War of the World het onderspit delven door bacterieën ? Die hadden toch wel een antibioticaatje kunnen ontwikkelen ? Wie voedert de wormen in Dune ? In de Star Wars ruimteschepen heb ik nog nooit een aanwijzing naar het toilet gezien. Moeten die nooit kakken ? .....

Zo kan je over elke film je vragen stellen over het hoe en het waarom. T'is tenslotte SF en geen realistische op waargebeurde feiten gebaseerd verhaal.

Ik vond I am Legend persoonlijk een goede film, waar ik uiteindelijk geen kloppende hoofdpijn van heb gekregen en mijn ogen niet dichtvielen van verveling. Will S. speelt een overtuigende rol als overlever, researcher naar het tegenmiddel en getormenteerde echtgenoot die door de tegenspoed zijn gezin verloor.

3*

Grease in space

Zonder enige voorkennis deze opgezet. Uiteindelijk is het niet een echte hoogvlieger, maar dan ook weer niet zo verschrikkelijk slecht. Dat de makers op "safe" gespeeld hebben, is wel overduidelijk. Het is uiteindelijk een mix van een high-school tiener film en een tweederangs softcore SF. Het high-school gedeelte bevat alle cliché ingrediënten : de jock (quarter-back natuurlijk), een cheerleaderke , een nerd die constant wordt lastigvallen door de binken van de school, de nieuweling die er niet onaardig uitziet maar toch wordt bekeken alsof hij buitenaards is (wat een toeval). De nerd zal natuurlijk worden bijgestaan door de nieuweling. De nieuweling en de cheerleader zijn natuurlijk aan elkaar verknocht bij de eerste oogopslag (smelt,zucht,zwijmel ...) en we voelen al een romantische liefdesrelatie opborrelen. Hiermee hebben we dan al de grootste doelgroep bereikt nl. de giechelende tienermeisjes.

Nu dit nog aanvullen zodanig dat die hun wederhelft ook aan hun trekken komen in de bios. De nieuweling is één van de overlevenden (Nr.4 uiteraard van in totaal 9) van de planeet Lorien die uitgeroeid werden door de Mogadorians. Deze op de uit Star Wars lijkend Sith's, zitten deze Lorianen (Loriethers,Loriers... ???) op de hielen om ze voor een voor mij onverklaarde reden, uit te roeien. Natuurlijk was er in het oneindige universum juist alleen maar de planeet Aarde waar ze zich konden verschuilen. En daar wordt dan de strijd aangebonden tussen deze 2 buitenaardse rassen.

Blijkbaar gaat het dus om een verfilming van een boek. Voor mij is een degelijke verfilming zodanig dat , ondanks het niet lezen van het boek, men toch nog kan volgen en uiteindelijk weet waar het om gaat. Deze verfilming laat echter zoveel onbeantwoorde vragen : wat is dat verdomde kistje, waarom moeten ze in die volgorde worden geëlimineerd , wat is de betekenis van de kettingkjes...

Positieve dingen zijn er natuurlijk ook wel : John Smith speelt een degelijke vertolking, Sarah is een beeldschone verschijning en Nr. 6 is helemaal om op te eten. De Mogadorians zijn van tijd enorm grappig en de film bevat ook nog andere grappige dialogen :

Sheriff James: Who the hell are they?

Mark James: Big-ass linebackers?

Persoonlijk vond ik het einde van de film redelijk geslaagd qua effecten en actie. Zelfs de opgezwollen hond die het tegen de vleermuisachtige hellehond moest opnemen in de douches, vond ik best te pruimen.

Conclusie : een simpel tiener feelgood-film met een portie SF-actie.

2,5 *

“What could be worse than the man who killed my wife walks out of here like it’s a joke!”

Liam Neeson schitterde in de “Taken” trilogie. Denzel Washington deed het in “The Equalizer”. Keanu Reeves in “John Wick”. En nu mag John Travolta zichzelf bewijzen in “I am wrath”. De vier heren hebben de volgende eigenschappen gemeen : ze zijn allen voorbij de 50 (Neeson, Travolta en Washington al voorbij de 60), hebben een respectabele carrière achter de rug en zien er voor hun leeftijd nog viriel genoeg uit. De vier grepen hun kans om te tonen dat ze nog in staat zijn om een fysiek zware en actierijke rol tot een goed einde te brengen. En is dan zo’n wraakfilm, vol beheerst koelbloedig ingrijpen en onbewogen afmaken van irritant in de weg lopende boefjes, niet het geschiktst hiervoor? Ik begin zelfs te geloven dat dit een midlife bucket-list item is van elke oudere Hollywoodster. Je moet er alleen niet in overdrijven zoals Bruce Willis! Maar dat is naast de kwestie.

Travolta dus als de self-made wraakengel Stanley die in actie schiet, samen met zijn oud-collega Dennis (Christopher Meloni), op het moment dat zijn vrouw Vivian (Rebecca De Mornay) door zinloos geweld om het leven komt. De dader van dit feit dat zich afspeelde in een ondergrondse garage wordt opgepakt, herkend door Travolta en vervolgens terug vrijgelaten. Tijd om het recht in eigen handen te nemen. Stanley plant zijn elleboog in een flinterdunne muur in zijn kleerkast, en tovert een goed verborgen zak tevoorschijn, vol speelgoed voor volwassenen. Komt dit niet bekend voor? Yep. Reeves beukte de vloer in zijn kelder aan stukken, om de goed verborgen vuurwapens terug boven te halen.

En dat is wat deze actierijke wraakfilm eigenlijk een beetje de das omdoet. Het is zeker niet barslecht, maar het is ook niet echt uitzonderlijk goed. Het is al ontelbare keren ergens anders getoond. Zelfs de manier van afvuren van een handwapen, heeft veel weg van John Wick. De enige die een beetje entertainment bracht, is Dennis die zichzelf tot kapper gepromoveerd heeft. Een prachtige kapperszaak als dekmantel met in de kelder een volledig arsenaal aan vuurwapens die kunnen getest worden op de (waarschijnlijk geluidsdichte) schietstand. Dat zijn verleden voor staalharde scheenbenen heeft gezorgd kan je achteraf zien, als hij een groepje crimineeltjes met twee vingers in de neus tot moes slaat. Blijkbaar maakten de beide heren deel uit van een speciale eenheid en kan je ze beter te vriend houden. Toch raar dat Stanley, ondanks zijn professioneel verleden, zich zo eenvoudig in de luren laat leggen door zo’n ordinair straatboefje.

Het zou echter oneerlijk zijn om deze “straight to video” volledig met de grond gelijk te maken. Inderdaad hebben we het allemaal al eerder gezien en is het vergelijkbaar met andere films in zijn soort. En ja, je kan zonder al teveel moeite veel betere wraakfilms opsommen. Maar buiten “Criminal Activities” waren al de films waar Travolta zijn medewerking aan verleende van hetzelfde niveau. Geen uitschieters, maar gemiddeld. Zo ook “I am wrath”. Deze film biedt wat je verwacht. Een actievolle wraakfilm vol knok en schietpartijen. Het duo Stanley en Dennis was bij momenten redelijk humoristisch en telkens Meloni in beeld verscheen, werd het interessanter. Ligt dit aan Travolta of Meloni? Geen flauw idee, maar vergeleken met wat Meloni deed in “Small Time” is dit toch een aangename verrassing. Ik hoop dat Travolta me volgend jaar zal verrassen in “The life and death of John Gotti”.

2.5*

Deze was eigenlijk verre van slecht, ook al vind ik het label "Horror" lichtelijk overdreven. Het is eerder een psychologische thriller. Gedurende de aanloop krijg je het gevoel dat er iets bovennatuurlijks aan de hand is. Uiteindelijk neigt het gewoonweg naar een misdaadverhaal. Desalniettemin vond ik dit toch een boeiende film.

Ik vraag me eigenlijk af waar het element komedie eigenlijk kwam kijken. Ik kreeg eigenlijk eerder medelijden met een paar van de hoofdrolspelertjes. Ik vrees dat P.K. en Skinner interessante studieobjecten voor aspirant kinderpsychologen zouden zijn en uiteindelijk wel degelijke psychologische bijstand mogen krijgen.

Uiteindelijk heb ik 90 minuten liggen kijken naar een filmische vertoning van een bosspel voor scouts leden. Maar dan uitgevoerd door een samenraapsel van jonge kereltjes die hun fantasie de vrije loop lieten. Het deed me soms wel aan "The Goonies" denken , maar dan zonder piratenschip en Chunk.

Op sommige momenten was het acteren wel erg irritant en amateuristisch. Het had alle eigenschappen van een low budget film : één en dezelfde locatie de hele tijd m.a.w. een heen en weer gehol in één of ander lokaal woud, geen enkel geldverslindende actiescènes of rekwisieten. Persoonlijk vond ik P.K. nu ook niet bepaald een schoolvoorbeeld van een leiderfiguur. Ik vrees eerder dat het ventje zich kan scharen bij de groep van meest gepeste jongetjes op school.

Het concept is origineel. Het toont hoe kinderen de volwassen karaktertrekken zoals haat, jaloezie, liefde, trouw en vriendschap ervaren. In werkelijkheid zou dit ook naar gelijkaardige voorvallen kunnen leiden, spijtig genoeg. Alleen de uitwerking laat te wensen over en maakt van deze film een traag, saai en totaal geen emotioneel rakende film.

1*

“You ever feel like when you met someone, they fill this hole inside of you,

and then when they’re gone… you feel that space painfully vacant?”

Er zijn zo van die films die je overdonderen en waarover je blijft napeinzen. Niet vanwege de excellent computer-gemanipuleerde beelden, of het briljante acteerwerk van één van de hoofdpersonages of het ingenieus opgezette verhaal vol rare wendingen en verrassende onthullingen, maar door het concept en de diepere betekenis die achter het verhaal zit. Zo ook hier bij “I origins” waarbij de flinterdunne scheidingsgrens tussen het wetenschappelijke en het religieuze in vraag wordt gesteld. Naderhand bekeken vind ik de titel van deze film uitzonderlijk knap gevonden. Als je het rechtlijnig vertaalt betekent het niet meer dan “ik oorsprong”, wat het eerste luik van het hele verhaal dan omvat. Waar kom ik vandaan ? Hoe ben ik als individu ontstaan ? Daartegenover staat dan als je de “I” uitspreekt, dit klinkt zoals “eye”, wat dan weer betrekking heeft op het tweede luik van deze film, namelijk het oog. Nu kan je dit ook weer dubbelzinnig interpreteren. Vooreerst het wetenschappelijk onderzoek dat Ian uitvoert met betrekking tot de ontwikkeling van het oog in al zijn aspecten. En anderzijds is er de zegswijze dat onze ogen de vensters zijn van de ziel. Qua zintuig is het één van de belangrijkste die de mens bezit. De gave van het zicht om alles wat ons omringt te observeren, ons te laten betoveren door de pracht van het dagelijkse leven en waardoor we in staat zijn alles te registreren en kennis te vergaren. Het zijn als het ware ook vensters op de wereld. En het belangrijkste kenmerk is dat elke persoon op onze aarde een uniek paar ogen bezit.

Volledige recensie hier ...

You know what they do to horses that can't be tamed, Johnny? They geld them.

Naar mijn mening niet echt een horror film.
In aanloop naar I spit on Your Grave 2, eerst eens deze de revue laten passeren.

Vond het eerste deel vreselijk om uit te kijken. Die hele verkrachtingscene hadden ze wel kunnen inkorten. Maar ja, dan zou het wel een enorm kort filmpje zijn want uiteindelijk omvat de hele film alleen maar 2 facetten : verkrachting-weerwraak. En bij die wraak had ze die bende hilly-billy's letterlijk en figuurlijk bij de ballen.

Het eerste deel was redelijk heftig.De vernederingen waren onmenselijk.Het paniekerige gevoel en de doodsangsten die ze doorstond schreeuwden van het scherm. Plaatsvervangende schaamte voelde ik de hele tijd.

Waarom dan de film uitzitten? Omdat je weet hoe het gaat eindigen en je niet kan wachten tot die klootzakken lik op stuk krijgen. En liefst op een zo brutale,meedogenloze en sadistische manier mogelijk. En daar slaagt deze film dan ook volledig in. Meermaals zat ik ernaar te kijken met zo'n "hehehehe juist goed scumbag"-gevoel. Redelijk inventieve wraakmomenten die mooi overeenkwamen in de lijn met wat de persoon zijn bijdrage was : het gluren/filmen, het onderdompelen in water , de tanden-provocatie en de anale verkrachting. Allen kregen van hetzelfde laken aan hun broek. Ik had zelfs geen medelijden met Matthew ondanks zijn geestelijke achterstand. En eigenlijk waren er een paar die het eigenlijk nog te goed vanaf kwamen d.w.z. ze hadden van mij nog een beetje meer mogen lijden

Dit is zo een film waarbij het wel enorm raar overkomt om te zeggen : heb ervan genoten en het was een goede entertainende film...maar toch 3* hierzo

The Event took people we cared about,

but it also left a part of them behind.

Remnants.

Toen ik een tijdje geleden “Shovel Buddies” had gezien, hield ik me voor om het item “Films kijken waar Bella Thorne in meespeelt” aan mijn to-do lijst toe te voegen. Nu moet ik wel toegeven dat ik ondertussen zo’n groot aantal to-do lijstjes heb, dat ik er bijna mijn zitkamer mee kan behangen. Kortom, veel woorden maar weinig daden. Tot mijn genoegen zag ik aan het begin van de film dat ze ook in “I still see you” meespeelde. Het enige waar ik wel van schrok, was haar verschijning. Niet zo’n guitige, frisse en bloedmooie verschijning zoals in de eerstgenoemde film. Wel een alternatief uitziend en rond zich heen trappende goth-chick met ravenzwart haar en stevige stappers aan haar voeten. Zo’n type dat je tegen komt in een met rook en boenkende doemmuziek gevulde pub. Het enige wat ontbrak was een piercing door haar wenkbrauw en onderlip.

En toch kon je doorheen de mascara een glimp opvangen van dat lieftallig gezicht met die fonkelende ogen. Zelf was ik ook zo’n alternativo in lang vervlogen tijden en heb ik me meermaals ingelaten met meisjes die er zo uitzagen. Maar geloof me. Er zaten nogal wat vogelverschrikkers tussen die de dikke laag make-up gebruikte als camouflage. Bella Thorne daarentegen blijft een ravissante verschijning. Misschien dat haar lippen er nogal botox-behandeld uitzien. Maar verder is het een hoogst appetijtelijk ogende jonge dame. Vooral als ze in T-shirt bh-loos rond paradeert. Maar genoeg over Bella Thorne. Er is ook nog de film. Net als in “Shovel Buddies” krijgen we hier te maken met gestorven medemensen. En hiermee wordt Veronica (Bella THorne) in haar dagelijks leven geconfronteerd. En niet alleen zij maar wereldwijd zien mensen de slachtoffers van een wetenschappelijk fiasco waarbij een labo implodeerde. Een implosie die mensen binnen een kilometers grote straal deed verdwijnen waarna ze als holografische beelden verschenen in de maatschappij. Zo’n beetje als de schaduwen die achterbleven van de mensen die aanwezig waren in Nagasaki en Hiroshima toen de atoombom viel.

Het zijn dus geen fenomenen zoals Cole kon zien in “The Sixth Sense” of Thomas in “Odd Thomas”. Daar waren het geestverschijningen. In “I still see you” zijn het gevisualiseerde herinneringen die dagelijks op regelmatige tijdstippen verschijnen en steeds dezelfde routine uitvoeren. Totdat je ze aanraakt en ze met een plofje terug verdwijnen. Het zijn onveranderlijke verschijningen zonder bewustzijn die geen invloed hebben op het dagelijkse samenleving. Tot er eentje verschijnt in de badkamer waar Veronica zich staat te douchen (Ja hoor!) en haar waarschuwt voor een levensbedreigend, naderend onheil. Daar zit dan wel de gelijkenis met de eerder genoemde films. Namelijk dat entiteiten uit het hiernamaals het hoofdpersonage waarschuwen dat er iets staat te gebeuren. In ieder geval zijn deze verschijningen een onderdeel van de huidige maatschappij. Er wordt zelfs les gegeven over “remnants” zoals ze genoemd worden. Overblijfselen uit het verleden. Het enige wat ik niet begreep, was de aanwezigheid van personen uit een ver verleden.

Ik voeg “I still see you” toe aan het rijtje horrors voor tienermeisjes. Het is zeker niet bibberen en huiveren bij zulke films (zoals in “Happy Death Day” of “Before I fall”). Verwacht dan ook geen tienermeisjes die gillend de zaal verlaten. En men heeft ook voor een beetje romantiek gezorgd zodanig dat dit doelpubliek ook een beetje kan wegdromen. In eerste instantie verwachte ik een spannende film met paranormale gebeurtenissen en spookachtige gebeurtenissen. Achteraf gezien is het een soort Nancy Drew-achtige film waarbij Veronica met de hulp van medestudent Kirk (Richard Harmon), die belangstelling toont voor de “remnants”, het mysterie van een zogenaamde seriemoordenaar tracht op te lossen. Ondanks dat er soms prachtige beelden te bewonderen vallen en je het verhaal hoogst origineel kan noemen, valt het al bij al tegen. De aanvang was veelbelovend. Maar naarmate de film vorderde werd het allemaal nogal oppervlakkig. En wat de uiteindelijke uitkomst zou zijn, kon je eigenlijk al vrij vroeg raden. Het is inderdaad iets voor tieners die bij het bekijken angstig dicht bij elkaar kruipen. Voor mij was het net zoals een politiek debat bekijken. Altijd hetzelfde en niets speciaals.

2.5*

Het concept van deze film leek me wel interessant en toepasselijk voor de huidige moderne maatschappij. Een restyling van het aloude Faust verhaal als het ware. In een modern jasje gestoken met een opgestoken,belerend vingertje naar de huidige manier van sociaal leven die sommigen leiden. Jammer genoeg werd het nergens echt creepy om het dan ook een horror te noemen. Het demonische zat hem niet in de beelden maar eerder in de subtiele onderliggende boodschap. Het is niet dat we een pact met de duivel ondertekenen op het moment dat we een facebookaccount of twitteraccount aanmaken. Of het moment dat je een app op je smartphone installeert die je duidelijk maakt wanneer het tijd is om calorieën op te nemen, eindelijk eens een degelijke maaltijd te nuttigen en op gezette tijden je waarschuwt dat het tijd word om je privé af te zonderen zodanig dat je je opgeslagen afvalstoffen ergens kunt deponeren. Maar sommigen hun leven wordt dusdanig gestuurd door deze sociale media, dat het er wel op begint te lijken.

Zo ook Josh Fosse (Jeremiah Watkins). Een sullige twintiger wiens vriendin ervandoor is met waarschijnlijk een meer sociaal type vent en die door gebrek aan een fatsoenlijke job niet in staat is om rekeningen te betalen. Het enige waar hij zijn tijd mee spendeert is het wegjagen of ontwijken van de verhuurster, en het onderhouden van een videoblog waar hij nieuw uitgekomen apps uittest en een score geeft. Tot hij op een dag de app I-Lived ontdekt en deze op zijn smartphone oplaadt. Een simpele app waarbij je bepaalde wensen doorgeeft die, nadat je bepaalde opdrachten hebt uitgevoerd, ook in vervulling zullen gaan. Tja, je moet geen Einstein zijn om te weten waar dit toe leidt.

De aanloop van deze film kwam nogal redelijk puberaal over en soms zelfs irritant. Eerst moet je een resem van die videoboodschappen ondergaan. Naar het schijnt is Watkins een redelijk berucht komiek die al sinds hij in de pampers rondliep de plezantste thuis was. Maar om eerlijk te zijn vond ik er niets hilarisch aan. Zelfs een lachband zou niet geholpen hebben. Tot op het moment dat I-Lived (En voor diegenen die het nog niet doorhebben : je moet de filmtitel eens achterstevoren lezen) zijn leven begint te bepalen. Dan zijn er enkele hilarische momenten te zien. Nogal slapstickachtig maar toch grappig genoeg om toch deze film een tweede kans te geven. Maar als het allemaal wat duisterder wordt en Josh doorheeft dat er sinistere krachten aan het werk zijn, wordt het weer een beetje voorspelbaar,saai en zeker niet griezelig.

Wel goed gevonden was het item over de gebruikersovereenkomst. Wie leest die juridische brabbeltaal feitelijk voor het installeren van software ? Haast niemand zonder twijfel. Misschien een vermanende boodschap die men hier al naar voren bracht. Maar buiten deze spitsvondigheid was het alom ergernis wat de klok sloeg. Ten eerste viel me al op dat de meeste daar toch wel erg goed de weg kenden of dat er geen kat op straat rondrijdt. Je moet eens opletten hoelang Josh’s vriend en vriendin niet voor zich kijken tijdens het rijden. Schrikwekkend lang vond ik. Ook de app-reviews die allemaal op een soort YouTube manier worden gepresenteerd begonnen danig op de zenuwen te werken. Inhoudelijk was het best in orde, maar de steeds weerkerende gimmicks in deze video’s waren een beetje teveel van het goede. Ook de ultieme opdracht die Josh moet uitvoeren was niet bepaald geslaagd. Het wordt helemaal niet luguber en krankzinnig als in “13 Sins” bijvoorbeeld. Josh Fosse is niet echt een acteerwonder maar gelukkig acteren alle medespelers op een bedenkelijk niveau waardoor het allemaal nogal meevalt. Het enige sublieme vond ik de connectie tussen het eerste fragment en het laatste fragment. Spijtig genoeg was de rest van de film niet zo bruusk als het slotfragment.

1,5*

Gabe Whyte (Rufus Sewell) staat op het punt te vertrekken naar een conventie in Princeton met het vliegtuig. Hij speelt nog een spelletje schaak met zijn zoontje Erol (Haley Joel Osment) en neemt liefdevol (verrassend) afscheid van zijn vrouw Marika (Gillian Anderson) op het vliegveld. Gabe keert echter niet meer terug en laat zijn familie verweesd en gebroken achter. Een niet geëindigd partijtje schaak is een blijvende herinnering aan hem.

Ongeveer 12 jaar later na het mysterieuze verdwijnen van Gabe, zien we Erol terug als een volwassen 21 jarige bolleboos die uitblinkt op wetenschappelijk en wiskundig gebied. Een hoogbegaafde student die de genen waarschijnlijk geërfd heeft van zijn familie die louter uit academici en wetenschappers bestaat. Een traumatische gebeurtenis brengt zijn grootvader Sal (Victor Garber) zover om hem zijn theorie te vertellen over de verdwijning van zijn vader, waar Erol met de jaren meer en meer van de overtuiging is dat zijn vader gestorven is. Volgens Sal heeft zijn zoon een mogelijkheid ontdekt om door de tijd te reizen via zogezegd “wormholes” en wou hij Einstein ontmoeten in een parallel universum.

“I’ll follow you down” gaat dus over tijdreizen. Het is zeker niet gemakkelijk om nog origineel uit de hoek te komen met zulk een gegeven, daar er al onnoembare films gemaakt zijn over dit fenomeen (Back to the Future,Looper,12 Monkeys, Terminator, About Time, Déja Vu, ….) die dan ook doorspekt zijn met actie om grip te houden op de aandacht van het publiek. “I’ll follow you down” richt zich meer op het wetenschappelijke en het emotionele. Ondanks het gebrek aan actie of spanning blijft het toch een intrigerende SF, die de bekende complicaties weeral in vraag stelt. Welke invloed heeft een wijziging in het verleden op je huidige leven ? Zal je persoonlijke situatie nog identiek zijn zowel op familiaal als professioneel vlak ? Het is in ieder geval geen flitsend jeugdig SF avonturenfilm zoals “Back to the Future” !

Toch redelijk slim bekeken van de regisseur Richie Mehta om deze low-budget indie SF te voorzien van bekende gezichten. Een “X-Files”-achtig verhaal verdient zo iemand als Gillian Anderson, die trouwens niks van haar good looks verloren is met de jaren. En Haley Joel Osment kent iedereen nog als het vertederend klein jongetje die doden kon zien in “The Sixth Sense” en op zoek ging naar zijn echte persoonlijkheid in “A.I”. Buiten het feit dat hij redelijk bijgekomen is en een ringbaardje heeft, kan je dat engelengezicht nog bespeuren in dat aangedikt gezicht. Hij kan je nog altijd zo intriest aankijken met die puppy-ogen. Vooral Anderson levert een glansprestatie als de depressieve achtergelaten eega die haar eeuwige liefde verloren is en dit verlies nooit heeft kunnen verwerken waardoor ze al die jaren al psychiatrische bijstand kreeg en zich overeind hield met medicatie. Osment heeft zijn leven terug herpakt en een leven opgebouwd samen met zijn jeugdvriendinnetje. De ongeïnteresseerde blik terwijl zijn moeder over zijn vader sprak en hun eerste ontmoeting, spreekt boekdelen.

Spijtig genoeg is het grootste gedeelte van deze film gericht op de onderlinge relaties en welke de eventuele consequenties zouden zijn, als Erol het plan om naar het verleden te reizen zou doorvoeren, op zijn persoonlijk privé leven. Het vervaardigen van de tijdmachine blijft beperkt tot het tonen van een lasmasker, ingewikkelde wiskundige formules uit de kwantumfysica en een klein gedeelte van een soort duikersklok. Het vertonen van het uiteindelijke tijdreizen zelf is redelijk beperkt en was ten tijde in afleveringen van “Dr. Who” veel beter in beeld gebracht. Tevens stoorde het me dat na de periode van 12 jaar Erol wel een enorme verandering had ondergaan terwijl zijn moeder en grootvader nog hetzelfde uiterlijk hadden. Nogal ongeloofwaardig.

Een niet zo actierijke film met mooi uitgewerkte karakterstudies en het vreselijke dilemma waar Erol uiteindelijk mee opgezadeld zit. Uiteindelijk is het niets anders dan een familiedrama waarbij de huisvader zijn gezin in de steek laat en deze laatste achterblijven met onbeantwoorde vragen. In “I’ll follow you down” is deze huisvader echter niet sigaretten gaan halen om daarna niet terug te keren, maar zit hij ergens vast in het verleden. Deze Canadese film mag zeker niet beschouwd worden als een mislukking, maar toch miste er iets en was er toch een ontevredenheid dat aan me knaagde. Het was alsof ik naar een episode heb gekeken over reisverslagen per trein, en er was geen enkele keer een fragment in de hele episode waarbij je de trein kan zien….
3*

“This is your phone.
Did it miss all the important bits?
Well, it's a brain, so we tend to think of all of it as quite important.”

Er zijn zo van die films waar ik achteraf niet kan uitmaken of ze nu goed of slecht zijn. “iBoy” is er zo eentje. Het initiële idee vond ik fascinerend. Het feit dat Tom (Bill Broken Milner), tijdens een vlucht voor overvallers een kogel door zijn hoofd krijgt en de iPhone, waar hij de hulpdiensten mee contacteerde, in gruzelementen wordt geschoten en deeltjes hiervan in zijn brein terechtkomen, is op zich een origineel uitgangspunt. En dat hij daarna, dankzij de gepenetreerde spitstechnologie van die iPhone, geestelijk contact kan maken met communicatienetwerken en informatietechnologische toestanden, is een voedingsbodem voor een entertainende film. Als hij echter ook een Volkswagen Golf op afstand kan controleren en via de ingebouwde radio de inzittenden aanspreekt , dan haak ik toch wel af. De controle die hij krijgt over alles wat ook maar elektronisch is, neemt toch wel absurde vormen aan.

Als je er echter in slaagt om dit euvel weg te denken en je je niet meer concentreert op het onzinnige waardoor het nonsensgehalte iets afneemt, krijg je toch een entertainende film over een soortement superheld, maar dan zonder een bijbehorende superhelden outfit, die wraak neemt op diegenen die zijn vriendin Lucy (Maisie Williams), waar hij al jaren een boontje voor heeft, aanrandde. Hij komt er algauw achter dat enkele lokale jongeren hier achter zitten. En dankzij zijn hightech capaciteiten kan hij ze (en diegenen die hun opdracht hiertoe hebben gegeven) al snel het leven zuur maken. De beelden die hij te zien krijgt dankzij zijn nieuw aangeworven krachten, hebben een soort “The Matrix” uitzicht bij momenten. En langzaamaan zien we de redelijk schuchtere en introverte Tom veranderen in een zelfbewuste en kordate wraaknemer waar niet mee te sollen valt. Dat instructiefilmpjes op YouTube hem plotsklaps omtoveren in een getrainde beoefenaar van één of andere vechtkunst, is weeral zo’n belachelijk voorval waar je niet te lang bij moet stilstaan. Kwestie van de pret niet te bederven.

“iBoy” is een mengeling van verschillende genres. Naast het superhelden thema is er ook een sociaal getint drama over minder gegoede burgers waar de jeugd eerder kiest om het criminele pad te volgen. Dat omvat dan ook een beeld van intimiderende hangjongeren die hun vrije tijd invullen met kleine criminele feiten. Hun leefomgeving staat dan ook in schril contrast met de schitterende gebouwen recht tegenover hun grauwe flatgebouwen die als minaretten oprijzen tussen de futuristisch uitziende luxeappartementen waar de yuppies van Londen wonen. En tenslotte is er het romantisch gedeelte waarbij Tom en Lucy door het incident dichter naar elkaar groeien. En deze drie sub-genres zijn op een slimme manier met elkaar verweven.

Aanvankelijk verwachte ik een soort tiener SF (zoiets als Project Almanac) nadat ik de inhoud had gelezen. En zeker de keuze van superheldennaam werkte dit in de hand. Dus met de nodige scepticisme bekeek ik deze film. Maar naarmate het verhaal vorderde verdween mijn argwaan en kon ik alleen concluderen dat het uiteindelijk toch een geslaagd eindresultaat was. En dat niet alleen door de soms toch wel magnifieke beelden van de metropool en zijn nachtelijke verlichtingen. Ook de vertolkingen konden me bekoren. Bill Milner’s nerd-gehalte is dan wel enorm hoog en komt soms wat te schuchter over, maar hij weet zich staande te houden in deze hoofdrol. Rory Kinnear’s bijdrage is nogal beperkt, maar toch komt hij in die luttele minuten over als een koelbloedige en vastberaden niet te onderschatten crimineel. Maar vooral Maisie Williams steelt de show als de kwetsbare en getraumatiseerde Lucy. Wat een prachtprestatie. Hopelijk is er in de toekomst niemand die op het idee komt om een verfilming te maken van iemand wiens PS4 naast zich explodeert. Of godbetert , wiens e-cig in zijn broekzak ontploft. Ik kan me al zo voorstellen in wat voor film dit zou resulteren.

3*

“Welcome to the neighborhood”

Wat is er meer toepasselijk bij dit zwoele weer in het buitenland als een horror over een moordzuchtige ijscoman? Ik kan je nu al geruststellen. De volgende keer dat je een ijskar ziet aankomen zal je niet in volle paniek en luid schreeuwend er vandoor gaan. Niet na het kijken van deze film in ieder geval want echt spannend of angstaanjagend is deze low-budget film helemaal niet. Om eerlijk te zijn vond ik de ijscoman (Emil Johnson) maar een sullig ventje. Zelfs de manier waarop hij zijn slachtoffers bewerkte zag er nogal nichterig uit. Ik ben er zeker van dat één welgerichte tik met een ijsschepje al voldoende is om hem bewusteloos te slaan. En voor de teergevoelige kijkers : verwacht je niet aan bloederige afslachtingen zoals je te zien kreeg in “Friday the 13th”.

Waar ik wel enthousiast over was, was de ijscremewagen zelf. Een mooi onderhouden pastelkleurige oldtimer. Zelfs het geluid van de motor is een genot. Dit is dus ook niet iets om panische angst voor te krijgen (in tegenstelling tot dezemodellen). Alleen Mary (Deanna Russo) heeft zo direct haar twijfels hierover vanaf het eerste moment dat de ijskar langskomt. Het enige eigenaardige voor mij waren de belachelijke tijdstippen dat het onding doorheen de wijk reed terwijl zijn welbekend getjingeltjangel te horen was.

Het hele verhaal focust zich op Mary, een zogenaamde freelance schrijfsters die blijkbaar problemen heeft met het verzinnen van nieuw materiaal en die terug verhuist is naar een voorstad waar ze ooit opgroeide. Ze moet echter nog een paar dagen wachten voordat haar man en twee kinderen arriveren. En in die periode leert ze enkele figuren uit de buurt kennen zoals een stelletje nieuwsgierige buurvrouwen en Max (John Redlinger) de zoon van één van de buurvrouwen die pas afgestudeerd is. En ook nog iemand van de verhuisfirma. Een enge, ruige kerel met een enorme walrussnor die nogal intimiderend overkwam. Ze hadden hem beter gepromoveerd tot ijscoman. Dat was pas een angstaanjagende psychopaat geweest.

Echt horror kan je het moeilijk noemen . Het leek eerder het verhaal over Mary in een midlifecrisis die begint te beseffen dat haar jeugd voorbij is. Wat volgt is een flauw niemendalletje over een vrouw wiens hormonen nog eens op hol slaan bij het zien van een jong gespierd ventje wiens sixpack haar doet terugdenken aan haar studententijd. Om eerlijk te zijn vond ik dat Mary er niet bepaald slecht uit zag en volgens mij in werkelijkheid jonger is dan de film laat uitschijnen. Max daarentegen lijkt dan weer ouder. Laten we zeggen dat het haantjesgedrag van Max en het tienermeisjesgedrag dat Mary na verloop van tijd toont het merendeel van deze toch wel flauwe horror inneemt. Oei ja, het is een horror. Dus er worden tussendoor ook nog enkele onschuldige nevenpersonages vakkundig vermoord.

“The icecream truck” is niet een bijster goede film. Het is ook niet vreselijk slecht. Maar het is een oersaaie would-be slasher. Eigenlijk liet de film me ijskoud (hoe toepasselijk). Gelukkig viel het acteerwerk van de hoofdpersonages reuze mee. De ontknoping is redelijk abrupt (vooral de verstopplaats die Mary kiest op het uiteinde was voor mij lachwekkend). De makers trachten het nog een snuifje horror mee te geven door een verrassend einde te verzinnen. Maar om eerlijk was er maar één ding dat de film bij mij teweegbracht. Ik had ineens enorme trek in een lekkere coupe met immens veel slagroom en rood fruit.

“The icecream truck” van Uncork’d Entertainment verkrijgbaar via VOD op 18 Augustus.

1.5*

P.S. Krijg ik vandaag toch wel een uitnodiging voor de Hollywood première in Beverly Hills in gezelschap van de cast en crew. Nou nou nou

You see the Iceman crying?

Ik hou wel eens van zo’n rauwe maffiafilm a la “The Godfather”, maar op het moment dat het over effectieve realistische feiten gaat dan wordt dit natuurlijk een geval apart. Niet dat ik de ambitie heb voor een carrièrewending in mijn persoonlijk leven
Alhoewel je wel kan voorzien waar het over gaat (zeker als je al over Kuklinski hebt gehoord) en de film redelijk beperkt is qua inhoud, vond ik dit een verdomd ijzersterk gespeelde film die me tot het einde boeide en intrigeerde. Ik heb in het verleden het interview gezien van Kuklinski, maar schonk daar geen aandacht aan. Ik dacht dat het eigenlijk gewoon een huurmoordenaar was in dienst van de maffia. De film toont echter dat buiten het feit dat dit zijn dagelijkse job was, Kuklinski eigenlijk deze moorden ook uitvoerde als een persoonlijk genot en misschien ook als weerwraak. Een ijskoude moordenaar met een dodelijke kronkel in zijn ziekelijke geest.

Eigenlijk worden alleen de carrière van Kuklinski en de wijze waarop hij dit combineerde met een schijnbaar doodnormaal leven in een voor de buitenwereld modaal modelgezin, in deze film getoond. Dat is dan ook het enige punt van kritiek wat ik kan aanhalen.

De acteerprestaties van Michael Shannon (General Zod in “Man of Steel”) zijn werkelijk buitengewoon en bewonderenswaardig. Hij vertolkt de koelbloedige psychopathische moordenaar met glans. Eerst die onverstoorbare “Je mon fou” blik en daarna die gezellige familievader die liefdevol naar zijn kinderen kijkt. Vreselijk beklemmend, angstaanjagend en koude rillingen bezorgend. Zijn postuur heeft hij van nature al mee en helpt natuurlijk om de imposante Pool uit te beelden. Het is overduidelijk dat dankzij Shannon de film naar een hoger niveau wordt getild. Een schitterend moment en een verduidelijking dat Kuklinski niet alleen beroepsmatig mensen ombracht, was het moment dat hij James Franco aanzette tot God te bidden om te zien of deze zou nederdalen om hem te redden. Uiteindelijk vermoorde hij hem doodeenvoudig. Voor Kuklinski was het een spelletje op dat moment en klaar en duidelijk een manier om zijn machtspositie te gebruiken ten opzichte van anderen. Een getekend gezicht dat nooit enige emotie verraad , behalve wanneer de zaken anders verlopen dan gepland. En de momenten waarop hij zich beledigd voelt of verontwaardigd is over iemand zijn handelingen kan je de razernij zo zien opkomen gepaard met een innerlijke rochelend gegrom. Het moment waarop het beest bij hem naar boven komt. Grandioos !

De bijrollen zijn ook schitterend aangevuld. Winona Ryder als Kuklinski's vrouw was onweerlegbaar perfect voor deze rol. De momenten waarop ze begint te beseffen dat er iets niet klopt en de stemmingswisseling bij haar man verontrustend worden, zijn door haar schitterend in beeld gebracht. Ze ziet er dan ook nog eens zo fragiel en engelachtig uit. Zeker als Kuklinski haar in zijn armen neemt, zie je hoe breekbaar ze wel is.
Ray Liotta vond ik sterker dan in "Killing them softly". Zijn getekend gelaat met die ijskoude ogen maken van hem perfect materiaal om een maffiabaas te vertolken. Berekend en ongevoelig. Het moment waar hij Rosenthal moet liquideren, was ronduit schitterend.
David Schwimmer vertolkte tot mijn verbazing de joodse Rosenthal. Ik had hem niet direct herkend met die enorme walrussnor en zijn paardenstaart. Maar spijtig genoeg doet hij me telkens denken aan Ross. De manier waarop hij zich voortbeweegt en zijn uitspraak. Telkens betrap ik me erop dat ik een depri langzame stem terug zal horen. Ondanks dat stoorde het mij niet zo erg en ik hoop dat hij ooit dat juk van zich kan afwerpen (Twijfelachtig)
Ventimiglia paste helemaal in dit verhaal en ondanks de beperkte rol vond ik Chris Evans een verdienstelijke bijdrage leveren.

De inhoud van de film was dus eigenlijk beperkt tot de noodzakelijke dingen die het leven van Kuklinski inhielden. Zijn aanwerving bij Demeo en de vuile klusjes die hij opknapt voor hem. Zijn familieleven dat hij probeert te beschermen en af te schermen van de rest. En de uiteindelijk arrestatie. En dat vond ik dan eigenlijk een tekortkoming in deze film. Er is bijvoorbeeld maar 10 seconden gebruik gemaakt om een licht te werpen op de jeugd van Kuklinski. Hij is opgegroeid in onmenselijke omstandigheden gepaard met onuitsprekelijk veel fysiek geweld. In dat kort fragment is te zien hoe hij door zijn vader vreselijk wordt afgeranseld. Ik vind het een gemiste kans dat ze hier niet dieper op zijn ingegaan. Het feit dat Kuklinski opgroeide in een totaal asociale omgeving met ouders die eigenlijk geen barst over hun kinderen inzaten, zal ook wel gedeeltelijk ermee te maken hebben dat Kuklinski ontaarde in een gewelddadig persoon. Zowel de vader als de religieuze moeder gebruikten regelmatig fysiek geweld. Dit zou trouwens fataal zijn geworden voor één van zijn broers. Naderhand werd hij zelfs door nonnen fysiek misbruikt als misdienaar en was hij slachtoffer van pesterijen. Het is waarschijnlijk op dat moment dat hij de gedaanteverwisseling heeft ondergaan. Philip Carlo gaat in zijn biografie over Richard Kuklinski "The Ice Man: Confessions of a Mafia Contract Killer" (nooit gelezen,maar nu wel enorme zin in) hier dieper op in. Schijnbaar heeft Kuklinski één van de pesters doodgeknuppeld en opgeruimd met dodelijke efficiëntie. Kuklinski beweerde dat hij toen besefte dat hij beter de klappen kon uitdelen dan ontvangen. Blijkbaar zou het gedeelte over de jeugd van Kuklinski in dit boek indrukwekkend zijn en wordt dit spijtig genoeg volledig weggelaten in de film.
Tevens had er ook wel een ruimere toelichting mogen zijn over de ontwikkelingen bij zijn uiteindelijke arrestatie. Zaten ze hem al geruime tijd op de hielen ? Was het zijn paniekerige manier van werken op het einde dat hem de das omdeed ? Had hij een fout gemaakt in zijn paranoïde bui ? Welke informanten hadden meegewerkt ? Hoe zijn ze te werk gegaan om te infiltreren in Kuklinski's wereld ? En waarom niet eventjes een flits over de rechtszaak ?

Ondanks deze persoonlijke kritische uitingen, vond ik het een ijzersterke film dat een relaas was over het in elkaar verweven leven van zowel een doodnormale huisvader als een ijskoude huurmoordenaar annex meedogenloze seriemoordenaar met een gewetensprobleem. Dat een verfilming van een volumineus literair werk problematisch kan zijn en het nodig is om fragmenten weg te laten , is begrijpelijk. Maar toch had ik het gevoel dat er toch in een al te hoge versnelling doorheen gefietst werd. De afsluitende scene echter , is voor mij subliem en toont de meesterlijke prestatie van Shannon en de nauwkeurigheid waarmee hij het beest Kuklinski heeft bestudeerd en naderhand hierin heeft geportretteerd. Deze film laat je (toepasselijk) niet koud …

4*

“Sie ist so anders …”

Buiten Tirolerfilms met een originele titel zoals “Auf die alm mit drei lustige blonde mädels” en Schwarzenegger, heeft Oostenrijk blijkbaar toch nog meer in zijn mars. Getuige deze psychologische horror film. Qua originaliteit is het niet denderend. Laten we zeggen dat ik er niet door omver geblazen werd. Niet zoals die eerste keer dat ik het geluid hoorde dat door een alpenhoorn werd geproduceerd. De vormgeving is zo strak en sober als het interieur van het huis waar Lukas (Lukas Schwarz) en Elias (Elias Schwarz) in wonen. Een tweeling die, zoals meestal bij tweelingen het geval is, griezelig veel op elkaar lijken. Je kan ze eerder een Siamese tweeling noemen want de ene kan schijnbaar niet zonder de andere.

Het moment dat hun moeder (Susanne Wuest) terug thuis arriveert, na een verblijf in het ziekenhuis voor een heelkundige ingreep, is de houding van de tweeling tegenover haar helemaal niet zoals je zou verwachten. Een argwanende,afstandelijke houding. Je zou het zelfs vijandig kunnen noemen. De twee beweren dan ook na een tijd dat ze niet hun echte moeder is en telkens vuren ze dezelfde vraag op haar af : “Waar is mamma ?”. Maar er zijn meerdere aanwijzingen dat er iets niet klopt in deze Oostenrijkse familie. De strikte regels die de moeder oplegt. De twee knullen die zonder ouderlijk toezicht de omgeving verkennen (naderhand kom je te weten dat ze oorspronkelijk in Wenen woonden) en maïsvelden, donkere holen en een grot vol menselijke beenderen verkennen. Hun introvert gedrag en de weigering om met zijn moeder te spreken bij één van hen. Het verzamelen van enge, vieze reuze kakkerlakken in een terrarium. Het stockeren van een enorme hoeveelheid diepvriespizza’s. En Lukas en Elias hebben nog meer van die sinistere trekjes naarmate de film vordert.

Ik hou wel van kunstzinnige horrors die meestal trachten het traditionele pad van dit genre te mijden. Het visuele aspect is zeker geslaagd, maar de verhaallijn is al meermaals gebruikt. Uiteindelijk zijn er maar twee enge momenten in deze film. Ten eerste het begin van de film waarbij we een soort Von Trapp familie een Oostenrijks wiegeliedje horen zingen. De schrik sloeg me om het hart en eventjes dacht ik dat ik per ongeluk “The sound of music” had opgestart. En ten tweede het surrealistisch fragment met de moeder die poedelnaakt door het bos wandelt en dan een obscuur, demonisch moment meemaakt.

Dat laatste fragment zorgde ervoor dat ik nog meer ervan overtuigd was, dat dit de kern van het verhaal was. Ik zat er echter volledig langs toen de ontknoping kwam. Ook al lees ik overal dat er reeds vroeg in de film aanwijzingen waren die aangeven waarover het gaat, had ik deze blijkbaar toch niet opgemerkt en was het voor mij een verrassende wending. Daarna werden enkele zaken duidelijker. Sommige zaken blijven echter vaag en worden verder niet toegelicht. Je kan er alleen maar over speculeren. Wat is de moeder eigenlijk werkelijk overkomen ? Was het een revalidatie of een schoonheidsoperatie ? En was dit de aanleiding voor de scheiding ? Natuurlijk kan je na de grote onthulling wel vermoeden wat er zich heeft afgespeeld.

Over het algemeen waren de vertolkingen geloofwaardig en bij momenten uitstekend. De tweeling was verontrustend gestoord. De moeder was overtuigend hulpeloos. Buiten de scène met de mensen van het Rode Kruis (vreselijk slecht geacteerd en tekstueel erbarmelijk geregisseerd) was het acteergedeelte uitzonderlijk goed. Mijn grootste punt van kritiek is dat de trailer de verwachtingen doet stijgen terwijl die niet worden ingelost. Een typisch voorbeeld van overhypen.

Wat resteert is een degelijke psychologische thriller met een lichte toets van een paranormale gebeurtenis waarbij ook nog een gedeelte torture porn wordt bovengehaald (niet bepaald mijn favoriete genre) vol kinderlijk sadisme (voor het eerst zie ik het gebruik van secondenlijm waarbij de gevolgen naderhand schromelijk en ongeloofwaardig overdreven worden). Familieterreur dat zenuwtergend langzaam angstaanjagende proporties aanneemt. Ik zie in deze film de bevestiging van mijn stelregel : laat trailers links liggen en vertrouw de inhoud hiervan nooit !

3*

The Ides of March is een goed in beeld gebrachte documentaire over de wedloop naar een presidentschap in de VS. Persoonlijk vind ik dat deze film ver van het begrip thriller afstaat. Het laat gewoon zien dat een president alleen maar een charismatische, intelectuele, breedsprakerige met een brede-colgate-smile voorziene vent moet zijn, die een goed geoliede entourage achter zich moet hebben staan. Deze PR afdeling houdt zich bezig met het bespelen van de pers, het manipuleren van belangrijke personen en het zoeken naar dirty gegevens van de tegenstander. En dat is het zowat wat hier tentoongespreid wordt !

Ze hebben wel een verrekt sterke cast bijeen gesprokkeld met Gossling als centrale figuur. Hij speelt zijn rol als gehaaide campagnemedewerker voor Mike Morris : een man die de Elfstedentocht nooit zal uitrijden wegens te scheve schaatsen. Wood zorgt dan weer voor het idylische romantisch gedeelte langs de ene kant en zorgt dan weer voor het schandaaltje langs de andere kant. Goh , wie had dat kunnen denken.

Persoonlijk vond ik eigenlijk Hoffman en Giamatti de meest overtuigende acteurs in deze film. Gossling is ook zo'n persoon die zijn gezicht in stijfsel drenkt voor hij de scene opstapt. Of die gast nu achter een stuur zit , een gangster speelt of een serieuse politieke medewerker speelt : hij zet altijd zo'n pokerface op waaraan je niet kan zien of hij nu een Royal Flush heeft of bluft.
Hoffman en Giamatti hebben dat kameleonachtig in zich waardoor ze zich telkens weer in een andere gedaante transformeren. Ze spelen beiden zo naturel !

Clooney speelt op automatische piloot en heeft eigenlijk een beperkte inbreng in deze film , tot op het einde natuurlijk. Voor de rest ziet hij er weer als de ideale schoonzoon/echtgenoot uit met zijn gelikt uiterlijk, zijn ontwapenende glimlach en zijn eeuwigdurende charme. En uiteindelijk is het toch weer een oplichtertje en bedriegertje. Dit keer is niet een casino het slachtoffer , maar zijn echtgenote

Politiek vind ik in het echte leven al sowieso een bron van ergernis waarvan ik doorgaans de chronische slingerschijt krijg. Laat staan dat dit gegeven ook nog in een film wordt gebruikt. M.a.w. t'is niet bepaald mijn favoriet type film. Maar ik moet toegeven dat deze prent me toch aangenaam heeft wakkergehouden. En de Dafalgannekes waren ook niet nodig

2.5*

“You know why people like snowden fucked up?

Because they became the story.”

Ik kijk enorm graag naar niet-traditionele, kunstige en mysterieuze films waarbij er nog ruimte is voor een klein beetje eigen interpretatie. Zo’n film waar je naderhand nog eens over peinst en waarin verschillende lagen zijn verwerkt. Het probleem bij “If there’s a hell below” (en nee het is geen horror) is het feit dat er weinig aangeboden wordt om over te peinzen. Zo onwetend als je de film begint, zo onwetend zal je ook zijn bij het einde van de film. Echt een uitleg over hetgeen er nu effectief aan de hand was, moet je niet echt verwachten. Om eerlijk te zijn eindig je met nog meer onbeantwoordbare vragen. En mijn grootste frustratie is dat ik eigenlijk wel echt wilde weten wat Debra (Carol Roscoe) aan de grote klok wilde hangen.

Debra is een klokkenluider van één of andere Amerikaanse inlichtingendienst (veronderstel ik) die al maanden bezig is om een geheim interview te organiseren met de jonge journalist Abe (Connor Marx). Als “senior information processing engineer” had ze beter wat dieper gegraven in de achtergrondinformatie over Abe, want echt opgewassen was deze knaap niet voor deze taak. Dat ze zijn naam, social security nummer en activiteiten van die welbewuste dag accuraat kan opsommen, wil zeggen dat ze over welingelichte bronnen beschikt. Maar dat het een pedante betweter is die de ernst van de zaak niet wil of kan inschatten, kon ze blijkbaar niet achterhalen. En dit alles om iets te onthullen dat de nationale veiligheid aanbelangt. Wat die informatie juist inhoudt, wat de implicaties zijn door de onthulling en de reden waarom Debra dit initieel wil doen, wordt miniem toegelicht. Iets over een lijst van namen en een hysterisch pleidooi over machthebbers die armoedige mensen manipuleren om mensen zoals Abe te voorzien van hun noodzakelijke hebbedingetjes. Ja, ’t is nogal vaag.

Debra ziet zichzelf als een beter versie van Snowden, Manning en Assange die volgens haar hun eigen persoonlijkheid centraal plaatsten waardoor de publieke aandacht niet meer gericht was op de essentie van datgene wat ze aan het licht brachten. Dat het over gevoelige informatie blijkt te gaan, is wel overduidelijk want voor ze het weten worden ze door een onbekende SUV achtervolgt. De grootste ergernis voor mij (buiten het totale gebrek aan informatie) was vooral het gedrag van Abe. Als je al maanden voorbereidingen treft om in het allergrootste geheim een ontmoeting te hebben met iemand van één of andere inlichtingendienst die zeer gevoelige informatie aan het licht wil brengen met verstrekkende consequenties, dan mag je toch ook aannemen dat dit niet zonder enig risico is. Tja, blijkbaar ziet Abe dit niet zo en beschouwd hij het als een doorsnee fait d'hiver. Waarom zou hij anders eventjes een kijkje gaan nemen bij de SUV waar Debra zo achterdochtig over doet. En weigert hij verder te rijden tijdens een achtervolging, omdat Debra hem geen gedetailleerde uitleg kan of wil geven.

“If there’s a hell below” zal zeker niet door iedereen gesmaakt worden. Het is redelijk minimalistisch en bestaat hoofdzakelijk uit stilistische beelden van een kurkdroog vlak woestijnlandschap en oppervlakkige conversaties terwijl het duo doorheen dit landschap rijdt. Trouwens ook iets wat ik me afvroeg. Waarom in godsnaam afspreken in deze regio waar je je echt nergens kan verschuilen? Het enige afwijkende element zijn de twee verhalen die worden verteld door Abe en één van de achtervolgende onbekenden. Alhoewel de film vreselijk traag is, zijn er toch momenten van intense spanning.

Maar ik kan nu al één ding verklappen. Na de aftiteling zal je vol verbazing naar je scherm kijken, totaal in de war en vol vragen die nooit beantwoord zullen worden. Geen flauw benul waarom het zo moest eindigen. Zaten er verborgen aanwijzingen in de twee verhalen over de rupsen en schildpadden? Was het de intentie van Abe om er foutieve feiten in te stoppen? Wist hij dan niet dat Debra de samenstelling van zijn gezin kende? En hoe kon Schafer bepaalde elementen uit het verhaal weten? Was het verhaal van de schildpadden een soort parabel? Een hint over Debra? Over haar lotsbestemming? En wat was dat apparaat dat Debra gebruikte aan het begin? Teveel vragen en geen antwoorden. Alleen maar gissingen. Voor sommigen zal dit de sterkte van de film zijn. De ruimte voor interpretatie. Tja, stilistisch gezien was dit een pareltje. Qua verhaal is het me te raadselachtig echter.

2*

Visueel soms gewoonweg overweldigend en adembenemend. De soundtrack is magisch tot intrigerend. Zweverige electro muziek tot regelrechte Nine Inch Nails geïnspireerde geluidsflarden. Spijtig genoeg vond ik het verhaal enorm vaag en traag.

2.5 *

Inderdaad. Deze kan vergeleken worden met "Eden Lake". Alleen die laatste steekt er voor mij nog met kop en schouder bovenuit. Bij de ontknoping van "Eden Lake" had ik echt zo'n what-the-fuck moment. Hier was het iets minder. De korte speelduur zorgt dan wel voor een constant gevoel van spanning. Voor mij een aanradertje.

3.5*

Cryptography is the science of codes.

Like secret messages?

Not secret. That’s the brilliant part. Messages that anyone can see, but no one knows what they mean, unless you have the key.

How is that different from talking?

Talking?

When people talk to each other they never say what they mean. They say something else. And you’re supposed to just know what they mean. Only, I never do. So how is that different?

Alan, I have a funny feeling that you’re going to be very good at this.

Achteraf gezien was deze conversatie tussen Alan Turing en zijn schoolvriend Christopher Morcom voor mij de perfecte samenvatting van het fascinerende leven van de hoogintellectuele wiskundige Turing. Het fenomeen waarmee hij geconfronteerd werd zijn hele leven heeft alles met “decodering” te maken . Van jongs af aan heeft Alan problemen met de omgang met zijn medemensen en is het voor hem als het ware een soort cryptogram hoe te ageren en te reageren ten aanzien van zijn medemensen. Een briljante geest die simpele menselijke interacties gewoonweg niet kon vatten. In een latere fase was hij diegene die een voorloper van de huidige computer ontwierp en de beginselen van artificiële intelligentie vastlegde om op die manier de beruchte Enigma codeermachine , die door de Duitse mogendheid werd gehanteerd en om de 24 uur van combinatie veranderde, te kraken. Een schier onmogelijke opdracht die dankzij het pionierswerk van Poolse wetenschappers op dit vlak door hem werd mogelijk gemaakt, na het bouwen van één van de eerste zichzelf corrigerende computer “The Bombe”. Uiteindelijk zou dit de loop van WWII ingrijpend veranderen en 2 tot 4 jaar vervroegd eindigen waardoor miljoenen levens gespaard bleven.

Recensie The Imitation Game

Een indrukwekkende,adembenemende,beangstigende en beklijvende film die me nog lang zal bijblijven. Een heel realistisch neergezet beeld van de verwoestende kracht die een tsunami kan veroorzaken en aantoont hoe nietig wij mensjes zijn tegenover natuurfenomenen ondanks onze high-tech toestanden.

De titel van de film is op zijn eigen al een joekel van een spoiler maar persoonlijk zie ik toch liever dit gegeven van een klein mirakel dat een gehele familie dit kan overleven dan een film over de duizenden die het niet hebben gehaald. Het zou maar een kortfilm geworden zijn. Trouwens youtube staat vol met tragische beelden en fotos van slachtoffers. Dat het overgoten werd met een Hollywood-sausje is doodnormaal. Hadden ze het zo realistisch gefilmd als in werkelijkheid , dan zou dit de goorste film geweest zijn waar geen mens op zit te wachten. Niet voor niets dat ze de helft hebben weggelaten hoe het werkelijk is verlopen.

Dat het een emotionele film zou zijn zag je al van mijlenver. Ik ben zelf geen overgevoelig persoon, maar bij momenten vond ik het ook knap lastig om het droog te houden (Toepasselijk )

Toch enkele storende zaken voor mij persoonlijk :

- Ik vond wel dat ze hadden mogen tonen hoe de vader met de 2 kleine zoontjes het konden overleven

- Het moment dat ze bij het ziekenhuis elkaar misliepen was een beetje erover

- Misschien heeft de vader dit echt gedaan, maar mijn verstand kan er niet bij dat hij die 2 kleine peuters achterliet. Ben zelf vader en zou mijn 2 peuters nooit achterlaten nadat ik zo een rampspoed kon overleven

Prachtig acteerwerk van Watts en McGregor, maar vooral door de 3 zoontjes. En dan vooral Tom Holland. Bewonderenswaardige prestatie.

4*

"When all the bastards are gone and dead, only then rest your head."

Het is te hopen dat niet teveel filmliefhebbers dit te serieus nemen want anders heeft de Dominicaanse Republiek een serieus toerisme probleem. Wie wil er nu naar zo’n idyllisch eiland afreizen om vervolgens geconfronteerd te worden met de lokale maffia ? De tropische paradijselijke foto’s van dit verschrikkelijk mooi eiland verbleken na het bekijken van deze low-budget actiefilm. De kans dat je er verdwijnt en gebruikt zou worden voor één of andere louche handel is niet onwaarschijnlijk. Dus best mijden dit aartsgevaarlijke eiland en liefst je zinnen op een ander tropisch eiland zetten. De lokale Dominicaanse bevolking zal het een zorg wezen, maar de toeristische sector zal zijn wonden likken. Het zal wel niet zo’n vaart lopen !

“In the blood” kon me matig overtuigen tot op een bepaald moment de ontknoping zulke absurde proporties aannam, dat het enorm lachwekkend werd. Ik ben eerder geneigd om meer geloof te hechten aan de reclame over het verwisselen van twee tonnetjes goedkoop waspoeder met dat van een gerenommeerd merk, dan aan dit samenraapsel van armzalige plotlijnen en waarschijnlijk door anderen afgewimpelde ideeën. Op het moment dat Danny Trejo (waar speelt die kerel eigenlijk niet in mee ?) op komt duiken, dan is de kans op een belabberde B-actiefilm wel enorm groot. En als je dan beseft dat er toch films zijn, waar Trejo in voorkomt, die stukken beter zijn dan deze film, dan schort er toch wel duidelijk iets aan deze film.

Gina Carano, een befaamde MMA deelneemster, is weer van de partij. Haar vertolking als Mallory Kane in “Haywire” ligt nog vers in het geheugen en wat ik me er nog van kan herinneren is dat het een soort “Bourne Identity”-achtige film werd die echter niet veel om het lijf had. Dat ze een bedreven beoefenaar is van gemengde vechtkunsten en een sensuele schoonheid uitstraalt, staat als een paal boven water. Dat ze ook op een houterige manier acteert en dat men dit grotendeels wil compenseren door het specifiek positioneren van de camera bij het filmproces, waardoor haar wulps gevormde lichaamsdelen prompt in beeld worden gebracht om dit euvel te verdoezelen, is ook een overduidelijk feit. In “In the blood” vertolkt ze Ava, een bekeerde drugsverslaafde, die op huwelijksreis is in de Caraïben samen met haar kersverse echtgenoot Derek. Hij is ook ex-drugsverslaafde, die ze heeft leren kennen in het afkickcentrum. Alles lijkt rozengeur en maneschijn, getuige de sprankelende beelden die we voorgeschoteld krijgen van het prille liefdesgeluk dat de twee uitstralen. Nochtans krijg je soms het gevoel alsof het twee vreemden zijn die samen naar de zonsondergang kijken. De chemie tussen de twee is soms ver zoek. Zeker het moment waarop Ava haar technieken, bijgebracht door haar vader zodanig dat ze nooit slachtoffer zou worden van criminelen, in een nachtclub demonstreert en als een echte furie tekeer gaat. Met verbazing keek Derek ernaar en vroeg zich waarschijnlijk af wat hij in huis had gehaald. Redelijk onwaarschijnlijk.

Alles loopt echter in het honderd op het moment dat Derek tijdens een overzet met een kabelbaan de dieperik instort waarbij hij zwaargewond raakt. Gelukkig dat zijn GSM de vreselijke val op miraculeuze wijze overleeft. Na het afvoeren door een ziekenwagen, waar Ava vanzelfsprekend niet mee mag wegens verzekeringstoestanden, komt Ava tot de vaststelling dat haar echtgenoot nergens meer te bespeuren valt en blijkbaar in geen enkel hospitaal opgenomen werd. Kortom, Derek is dus plots verdwenen. En de kandidaat-verdachten staan aan te schuiven in een rijtje. De vlotte jongeman Manny (Ismael Cruz Cordova) die hun het eiland wil laten zien, de instructeur aan de kabelbaan, de lokale misdaadbaron Big Biz (Danny Trejo), de sceptische politiecommissaris Ramon Garza (Luis Guzman) en zelfs haar schoonvader zijn allemaal potentiële verdachten. En omdat Ava niet echt kan rekenen op begrip en georganiseerde medewerking om Derek terug te vinden en zelfs in hechtenis wordt genomen , beslist ze het heft in eigen handen te nemen en een persoonlijke zoektocht op te starten.

Dat hierbij de lichamen zich opstapelen naarmate ze vordert in dit onderzoek is uiteindelijk datgene waar je op zit te wachten. Een schijnbaar kwetsbare vrouw die op redelijk hardhandige manier de vloer veegt met allerhande tuig. Het is echter in de meeste gevallen niet bijster origineel en subliem in beeld gebracht. De enige vechtscene die de moeite was om te bekijken is die in de nachtclub. De navolgende confrontaties zijn nogal saai tot lachwekkend ongeloofwaardig. Alleen Luis Guzman, ook iemand die een waslijst heeft van nietszeggende vertolkingen in allerhande films zoals o.a. in “We're the Millers”, kon me echt overtuigen qua acteerwerk. Trejo’s enigste kwaliteit is het uitbeelden van een bad-ass wat met zijn uiterlijk niet zo moeilijk te verwezenlijken is. En Amaury Nolasco is iemand die, na zijn verschijnen in “Prison Break” en recent nog in “Animal”, nog steeds poogt om er uit te zien als een bad-ass, maar afgaande op de ontwikkelingen in het kleine dorpje op het einde er toch nog altijd blijft uitzien als een onschuldig watje.

De uiteindelijk onthulling van hoe het nu allemaal in elkaar zit, waarbij de dubbele bodem in de titel ook tot uiting komt, is van dusdanig laag niveau dat ik er bijna zeker van ben dat de scenaristen op dat punt meer tijd gespendeerd hebben in het zilte water dan aan de schrijftafel. Ben je iemand die er genoegen in schept om te zien hoe een fragiel uitziende deerne een bende beruchte,gespierd uitziende bullebakken in kreukels mept, dan kom je hier zeker aan je trekken. Het is echter raadzaam om voor het laatste kwartier een peppilletje in te nemen om dit hemeltergend slecht gedeelte te overleven.

1.5*

“The tragedy of the Essex is the story of men. And a Demon.”

Jong zijnde had ik een reusachtig leesboek over Moby Dick. Uren kon ik staren naar de rijke illustraties en las ik gespannen de lotgevallen van Ishmael aan boord van de Pequod. En nog steeds zie ik die laatste tekening voor mijn ogen met kapitein Ahab opgehangen met het touw van zijn harpoen aan de naar de diepte duikende Moby Dick. Misschien waren mijn verwachtingen voor “In the heart of the Sea” veel te hoog en hoopte ik een gelijkaardig tafereel te zien. Spijtig genoeg werd het niet echt een film over de strijd tussen walvis en mens. Het had eerder iets weg van “Stranded”. Maar dan op zee. De rivaliteit tussen Owen Chase (Chris Hemsworth) en Kapitein Pollard (Benjamin Walker) was boeiender dan de jacht op walvissen zelf. En heb je de trailer al bekeken, dan heb je de meest indrukwekkende beelden van de psychopathische witte potvis reeds gezien.

Het zal voor zo’n zeebonken in die tijd wel stukken spannender en angstaanjagend zijn geweest dan voor de filmliefhebber die deze film gaat kijken. Doe het maar eens. Zittend in zo’n wiebelend klein houten roeibootje met een gigant van een harpoen gooiend naar reusachtige potvissen die onder je bootje zwemmen. En dan dat gevaarte aan boord krijgen om dat gegeerde walvisolie te vergaren. Een grondstof die toen in de 19de eeuw nodig was voor het vullen van lampen. De film begint dan ook in het haven van Nantucket rond 1819 waar Chase zijn hoogzwangere vrouw meld dat hij uitvaart met de Essex en dat hij waarschijnlijk niet op tijd zal zijn om de geboorte mee te maken. Prachtige door computers gegenereerde beelden laten zien hoe het leven in die tijd eruit zag. Alleen Chase’s droom om kapitein te zijn van de Essex wordt stante pede geharpoeneerd (hoe toepasselijk) door de rederij. Deze job komt toe aan ene zekere George Pollard. Niet vanwege zijn gedegen kennis en ervaring qua ronddobberen op zo’n grote schuit, maar wel vanwege het feit dat hij een telg is uit een aristocratische, rijke familie.

Het verhaal omhelst dan drie opeenvolgende verhaallijnen. Allereerst de concurrentiestrijd tussen Pollard en Chase. Vervolgens begraven de beide kemphanen hun strijdbijl op het moment dat de dolgedraaide witte potvis de strijd met ze aanbindt. En dan verzoenen de beide verslagenen zich als ze op een paar duizend kilometer van Zuid-Amerika hopeloos rondzwalken op de oceaan in losgeslagen roeiboten nadat de Essex de dieperik is ingegaan. En de getuige van dit relaas is de snotter Thomas Nickerson (Tom Holland) die als scheepsmaatje meereist. Hij (Brendan Gleeson) is dan ook de laatste getuige die na veel aanmoedigingen zijn relaas opbiecht aan Herman Melville (Ben Whishaw) die deze notities naderhand aan een grondige censuur onderwierp, om vervolgens de ruwe lijnen over te houden voor de uiteindelijk succesvolle roman “Moby Dick”. En alzo is de cirkel rond.

Qua decor en beeldvorming is deze film best wel magnifiek. De woeste zee met zijn beukende, schuimende, gigantische golven. Het schip dat statig doorheen de oceaan klieft. De vergezichten op het middeleeuwse havenstadje en de aankleding van Tom’s huis. En tenslotte de overweldigende beelden van de school walvissen en de bijbehorende jacht erop. Maar spijtig genoeg kwam de getekende witte walvis weinig in beeld. Je kan het een beetje vergelijken met Godzilla in de laatste gelijknamige film. Het gedrocht is er wel, maar is bitter weinig van te zien. Het gevoel van dreiging en opgejaagd zijn, was bij momenten echt voelbaar. Maar het inlassen van de gespreksrondes tussen Tom en Herman zorgden ervoor dat het tempo in de film drastisch omlaag ging. Als resultaat kregen we een traag historisch drama te zien, in plaats van een zinderend spektakel op zee met een pseudo Moby Dick in de hoofdrol.

2.5*

If you kill me now...

the world as you know it will end

in a very short time.

Leuk. Nog eens een film met het concept tijdreizen. Altijd interessant om te zien hoe ze de paradox van het tijdreizen hierin hebben verwerkt. Er zal altijd wel iemand zijn die dan weer beweert dat het niet echt klopt. Niet dat dit me echt boeit want ik ken nog niemand die effectief door de tijd is gereisd om een bewijs te leveren of wijzigingen in het verleden al dan niet invloed hebben op de toekomst. Misschien zou men dan eindelijk concreet kunnen zeggen of de grootvader paradox nu wel aannemelijk is of niet. Tot op heden is het dus nog altijd pure Sci-Fi. En dat zorgt dan voor genietbare films zoals “About Time”, “I'll Follow You Down” of “Predestination”. En ook deze Netflix Original was zeker niet zo slecht.

Lees verder hier...

Eigenlijk vat iedereen het een beetje samen.

Het idee en concept achter deze film was hoogst origineel.

De uitvoering en de cast echter laten te wensen over behalve Amanda Seyfried die wel wat weg heeft van Uma Thurman in Pulp Fiction

2.5*

Euh ... ik snap er nog steeds geen barst van

Nochtans ben ik geen dommerik.

Blijkt wel dat mensen die Inception begrijpen, ook goede spellcheckers zijn

Voor originaliteit , SE's en de mooie rol door Ellen Page, toch een 2.5*

De score zal misschien nog stijging na het lezen van "Inception for Dummies" die in bestelling is bij bol.com

“Are we dead?

We're okay.

You peed in your pants?

Uh, yeah.

Yeah, me too.”

Ik had nooit gedacht dat ik Will Smith in een film zou missen. Wel voor alles is het een eerste keer. En verdomme ik mistte onze vriend Smith in deze vervolgfilm op de kaskraker uit 1996. Niet vanwege zijn acteertalent of zijn goede looks. Maar wel vanwege zijn droge humor en zijn somtijds hyperkinetisch gedrag. De geest van Smith werd wel in ere gehouden door het kortstondig vertonen van een foto ergens in een presidentiële corridor. Zijn afwezigheid in deze film was te wijten aan een fataal ongeluk tijdens een testvlucht. Als waardige opvolger wordt zijn stiefzoon Dylan (Jessie T. Usher en gelukkig niet Smith’s zoon Jaden zelf) te hulp geroepen.

Het grote verschil met zijn voorganger is het totaal gebrek aan geloofwaardigheid en spanning. Bij de blockbuster van 1996 was de buitenaardse invasie zo briljant in beeld gebracht, dat als er ons ooit zo iets te wachten stond het hoogstwaarschijnlijk gelijkaardige vormen zou aannemen. In deze film is alles zo over de top en buiten proporties dat het belachelijk overkomt. Als je al naar die afmetingen van het buitenaards schip kijkt, begin je je al vragen te stellen. Dit gigantische schip palmt zo maar eventjes een kwart planeet in beslag. Voordeel is dat de aangebrachte verwoestingen en ravages zo immens zijn dat dit weer indrukwekkende beelden oplevert waarbij de CGI afdeling hun beste beentje kan voorzetten. Het moment dat de steunpoten van het gevaarte zich in het aardoppervlak ingraven, zorgen voor hallucinante beelden waarbij aardig wat vasteland wordt omgewoeld en een reusachtige tsunami over een continent raast. Vergeleken met deze is die uit “San Andreas” een miniem golfje.

Over het verhaal zelf dan maar. Verwacht niet al teveel diepgang of baanbrekende vernieuwingen in vergelijking tot de kaskraker uit de jaren 90. Het is niet meer of minder dan een tweede poging van die buitenaardse krijgsheren om de aarde te veroveren en bepaalde resources te plunderen. Het enige verschil is dat door het bestuderen van het achtergelaten buitenaards materiaal na de eerste confrontatie, de mensheid zich drastisch heeft kunnen verder ontwikkelen. Resulterend in een mega installatie op de maan om nieuwe aanvallen te kunnen counteren, een futuristisch uitziende maatschappij, een verdedigingslinie rondom onze aarde door gebruik van bewapende satellieten en de technologie om intergalactische reizen tegen lichtsnelheid te maken. Men had echter niet in de gaten dat twintig jaar geleden een noodsignaal verzonden werd vanuit een buitenaards schip, gelegen in de Afrikaanse woestijn waar Afrikaanse rebellen een jarenlange strijd voerden tegen in de woestijn rondlopende marsmannetjes. Maar het signaal in de X-band frequentie dat gedetecteerd werd op het moment dat het moederschip vernietigd werd, kon men niet in detail bestuderen. Het resultaat is een tweede aanval. Een aanval die volgens oud president Whitmore (Bill Pullman)niet te stoppen is : “They are coming back. And this time we won't be able to stop them”.

De cast is een mengeling van oudgedienden en de nieuwere generatie. Zo zie je dus weer Jeff Goldblum, Bill Pullman, Judd Hirsch en Brent Spiner verschijnen als hun twintig jaar ouder alter ego. Hun uiterlijk verraad de voorbijgevlogen jaren. Hun intelligentie daarentegen is nog even fris en kwiek. De meeste problemen waar ze voor komen te staan worden in een oogwenk opgelost door spitsvondige voorstellen en intuïtieve bedenksels. Een beetje te vlug naar mijn oordeel waardoor het allemaal somtijds ongeloofwaardig overkwam. En van spanning is er dan ook niet echt sprake. Verder kon ik de soms melige humor ook niet echt appreciëren. Al bij al is deze tweede film een klein beetje een tegenvaller. Toegegeven, de beelden zien er spectaculair uit. De speciale effecten zijn magistraal (maar dat was te verwachten). En de actiescènes zijn fenomenaal. Maar er was geen kippevelmoment in deze film. Echt indruk maken deed het niet. Maar heb je eens zin in een visueel spektakel, dan mag deze blockbuster zeker niet ontbreken op je bucketlist. Ik hoop alleen dat over 20 jaar de nazaten van die vervelende marsmannetjes niet hetzelfde plan bedenken.

3*

Josie... promise me something.

Protecting this family comes first.

When it's time to quit, we quit.

No questions asked.

Iedereen kent het principe van de “American Dream”. Het beeld van de hardwerkende Amerikaan die, ongeacht zijn afkomst, door hard werken en inzet de top kan bereiken. “Inherit the Viper” laat de keerzijde van de medaille zien. Een film over Amerikaanse burgers die de “American Nightmare” beleven. Ze maken deel uit van agglomeraties die zich bevinden in afgelegen streken waar armoede heerst en een overlevingsinstinct noodzakelijk is. Een bijkomende probleem de laatste jaren in de V.S. is de opioïdecrisis die voor een ongezien aantal slachtoffers zorgt. Iets waar de Conley-familie gretig op inspeelt. Klaarblijkelijk is het ook iets dat ze geërfd hebben van hun overleden vader. Alhoewel, echt duidelijk is deze verhaallijn nu ook weer niet.

“Inherit the Viper” is in de eerste plaats een misdaadthriller waarbij het gezin Conley, bestaande uit zus Josie (Margarita Levieva) en de twee broers Kip (Josh “Pearl Harbor” Hartnett) en Boots (Owen “IT” Teague), probeert de eindjes aan elkaar te knopen door ergens in Appalachia een florerend handeltje in verdovende middelen (met name opioïde pillen van de pijnstiller OxyContin) te runnen en massaal pillen te verhandelen aan de lokale bevolking. Ook al leent het onderwerp zich tot het uitwerken van een degelijk misdaadverhaal, is deze film eerder een familiedrama waarbij het dynamische tussen de verschillende familieleden centraal staat. Een familiedriehoek met tegengestelde karaktertrekken.

Josie is de keiharde tante uit het gezin wiens gevoelloosheid schrikbarende proporties heeft aangenomen. Zonder verpinken steekt ze een net verkocht pilletje in haar zak dat ze vindt bij het lichaam van een verslaafde oude vrouw aan wie ze het net heeft verkocht. Het eigenbelang heeft meer prioriteit bij haar dan het mededogen over een medemens. Vandaar de verklaring voor een later initiatief van haar waaruit blijkt hoe gevoelloos ze wel is. Kip is een ex-militair. Een geharde en onverschrokken ijzervreter die het klappen van de zweep kent. Toch is hij het die liefst van alles met heel de familiehandel wilt stoppen om op die manier een veiligere toekomst op te bouwen met zijn hoogzwangere vriendin. En tenslotte heb je nog Boots, de benjamin van de familie. Deze onstuimige tiener wil niets liever dan zo snel mogelijk in de familiezaak stappen. Doordat dit nog op de lange baan wordt geschoven door broer en vooral zijn zus, is het Boots zelf die het initiatief neemt. Spijtig genoeg loopt het niet zoals hij zelf gehoopt had.

“Inherit the Viper” is geen meesterwerk, maar boeit toch. Het is een grauw portret over vertwijfeling en hoe te overleven in een verpauperde en zielloze hoek in de Amerikaanse maatschappij. Een leven zonder toekomst die de hoofdrolspelers noodzaakt om mensonwaardige beslissingen te nemen. Geen greintje medeleven wordt er getoond. Enkel en alleen om de familie te kunnen onderhouden. Ondanks dat er constant spanning te voelen is en de familie Conley langzaam maar zeker geconfronteerd wordt met bedreigende situaties (politieonderzoek waarbij de beschuldigende vinger meer en meer hun richting uitwijst en op wraak zinnende stadsbewoners die iemand verloren hebben dankzij de Conley’s) zijn er bitter weinig actierijke of criminele scènes te zien. Dit wordt grotendeels goedgemaakt door de interessante interacties en de realistische uitstraling van de film. De meest kleurrijke rol is die van Bruce Dern als de obscure, doodzieke bar-eigenaar waar Josie handel drijft. Een dorpsfiguur die niet opgezet is met het feit dat de lijken zich opstapelen in zijn bar en wiens metaforisch verhaal eigenlijk de essentie waar deze film over gaat blootlegt. En ook ineens een verklaring geeft voor de filmtitel. Al ben ik daar ook niet 100% zeker van.

De ontknoping wist me op een bepaalde manier te verrassen. En tevens deed het me plezier te zien dat Josh Hartnett niet van deze aardbodem is verdwenen. Moest je “Inherit the Viper” ergens tegenkomen op een VOD-service, dan raad ik aan om het toch een kans te geven. Deze donkere (zowel letterlijk als figuurlijk) film is zeker de moeite om eens te kijken.

3*

“Divergent 100%.

I'll be damned.

What?

She's what we've been looking for.”

Ik begin dus wel een grondige hekel te krijgen aan die verschillende verfilmingen van jeugdboeken. Telkens worden deze over verschillende films gespreid waardoor je verplicht bent om telkens een jaar te wachten om het vervolg te kijken. Zo ook dit vervolg op “Divergent”. Ik kon me nog wel gedeeltelijk herinneren waar het over ging, maar de eerste 15 minuten ben je eigenlijk bezig met het stelselmatig terug samenstellen van de vorige film. Het beste zou zijn om de voorgaande film nog eens te herbekijken, wat dan toch niet gebeurd wegens tijdsgebrek. En dan te weten dat het laatste deel in de reeks ook nog eens wordt verdeeld over twee films en dat voor de voor de hand liggende redenen. Laten we hopen dat mijn grootste angst niet uitkomt, namelijk dat we overstelpt worden door feuilleton-achtige bioscoopfilms in de toekomst.

Logischerwijze maakt men de vergelijking met de gelijkaardige serie films van “The Hunger Games”. Dat het eerste deel van deze laatste verregaand beter was dan ”Divergent”, was wel overduidelijk. Maar “Insurgent” overtreft dan weer het tweede deel van “The Hunger Games” waarover ik van mening was dat het een flauw duplicaat was van het eerste deel. Ik had toen de neiging om te controleren of ik niet de verkeerde had opgezet. “insurgent” gaat verder waar het eerste deel geëindigd was (nogal logisch, niet ?) en laat er geen gras over groeien en stort zich algauw in een aaneenschakeling van zinderende actiefragmenten. Tris (Shailene Woodley), Four (Theo James), Caleb (Ansel Elgort) en Peter (Miles Teller, die toch een grotere indruk op me maakte in “Whiplash”), de minst betrouwbare klier uit het gezelschap, zijn afgescheiden van de rest van de factie Dauntless. Deze factie moesten ze ontvluchten nadat de onverschrokken Jeanine (Kate winslet) een staatsgreep pleegde waarbij ze de “divergents” (voor wie het nog niet wist, Tris is een Divergent die zogezegd bij elke factie zou kunnen behoren) wil uitroeien daar deze een bedreiging vormen voor de vreedzame maatschappij zoals het nu bestaat. Ondertussen hebben Jeanine´s troepen een geheimzinnig apparaat gevonden waar alle symbolen van alle facties opstaan. Het zou een boodschap bevatten van de stichters van de stad, en kan alleen geopend worden door iemand die alle simulaties kan ondergaan zonder hierbij het leven te laten. Tweemaal raden wie de gelukkige vrijwilliger zal zijn!

Ik had mezelf voorgenomen om de volgende delen van deze reeks niet te kijken wegens te voorspelbaar en het hoog bakvis-gehalte. Ik ben toch gezwicht en uiteindelijk heb ik hier ook geen spijt van. Toch eerst enkele bemerkingen. De ongecompliceerde manier waarop Tris zonder spiegel en met een primitief uitziende schaar toch zulk een blits, modern kapsel kan tevoorschijn toveren (het zou zo in een glossy magazine kunnen staan die bij je lokale kapster op de tafel ligt), ontlokte zelfs bij mijn eega een verwonderde reactie. Dit zal dan wel weer de nieuwste te volgen haarstijl zijn deze zomer, veronderstel ik. Vervolgens viel het me weer op dat het op en afstappen op treinen niet op een doorsnee manier kon verlopen. En dan was er nog dat enerverende feit dat men schijnbaar zonder veel moeite (men wordt massaal gezocht en kan doodgemoedereerd overal rondkuieren) wordt overmeesterd, waarna men telkens weer plots wordt bevrijd. En dan konden natuurlijk de verplichte kalverliefdetaferelen ook niet ontbreken.

Maar verder staat deze film bol van de actie en is de CGI op sommige momenten weergaloos en iets om ademloos naar te kijken. Vooral de simulaties zagen er verbazingwekkend gedetailleerd uit (vooral het door het luchtruim zwevende huis). Dat men na een tijdje niet meer wist of het nu een gesimuleerde of echte situatie was, werd een beetje eentonig. Maar de film ging in een razend tempo vooruit waardoor je je geen moment verveelde. Het zit er dus dik in dat ik de volgende delen dus ook zal kijken, ondanks de zekerheid dat men het laatste deel naar mijn gevoel gerust in 1 film zou kunnen vertellen. Het eindresultaat zal hoogstwaarschijnlijk dan ook twee flink uitgerokken delen zijn.

3*

Can we talk about the on the line thing for a minute?

Vince & Owen , het olijke duo , de dijenkletsers voor het Amerikaanse publiek. Ze deden het al eens samen in "The Wedding Crashers". Zelfde routine, zelfde manier van elkaar aanvullende conversaties. Nu infiltreren ze niet op een bruiloft waar ze pretenderen gerelateerde familie te zijn van het koppel, maar infiltreren ze een hightech bedrijf , Google, waar ze pretenderen dat ze perfect passen in het clubje whizzkids die daar rondhangen. Wie beweert dat dit niet een uitermate slinkse manier is om je bedrijf dusdanig in de kijker te zetten om te scoren op het commerciële deel van onze maatschappij , mag zich in het rijtje scharen van mensen die serieus bij het pietje zijn genomen door het megabedrijf Google.

Als komedie vond ik het een vreselijk tegenvallend geheel. Hoe komt het dat deze film een 6.2 haalt op IMDB ? Zeer eenvoudig, het is pure Amerikaanse humor. En sorry, dat is niet bepaald de humor waar ik van hou. Grof gezegd, de meeste Europeanen vinden dat niet echt om te lachen. Het is een aaneenschakeling van (would-be) geestigheden en tricky woordspelingen. De woordspelingen en boekdelen van conversaties waren zo kolosaal dat de ondertiteling soms niet kon volgen en ik meermaals moest eventjes terugspoelen daar ik praktisch een volledig hoofdstuk in de 2 lolbroeken hun spraakwaterval ergens gemist had. En schaterlachen heb ik nu ook weer niet gedaan de gehele film. Zelfs niet eens een microminuut van de film. Verbijsterd lees ik dan reacties zoals : "The movie was great from beginning to end. I laughed harder than I have in any recent comedy I've seen in the theater." Ik vrees dat deze persoon een vreselijk beperkt aantal komedies heeft gezien in zijn leven.

Kwestie van voorspelbaarheden en clichés. Dit was een aaneenrijging van voorspelbaarheden en clichés. Ik geef toe dat niet alle komedies voorzien kunnen zijn van een originele opzet en een record niveau moeten halen op de schaal van komedie. Maar dit was echt ergerniswekkend slecht en dieptreurig. Van kilometers ver kon je al zien aankomen hoe het zou aflopen. De mentor die schijnbaar vanaf het begin een bloedhekel aan de 2 heeft en elke kans grijpt om ze belachelijk te maken, en vanzelfsprekend uiteindelijk diegene was die in hun geloofde, omdat hij ook vanaf scratch moest beginnen en in hun ook die vonk zag. Owen die Dana toevallig ontmoet, en dan weet je dat daar weer iets hartstochtelijk uit gaat voortvloeien. Het feit dat ze opgescheept blijven zitten met een bende nerds , die ze daarna wat morele waarden gaan bijbrengen , zodanig dat ze in zichzelf en elkaar gaan geloven, waardoor de eindzege een feit is. De arrogante briljante tegenstander die de hele film je te zeiken zet, en vreselijk op zijn gezicht gaat natuurlijk. Het feit dat er eentje er de brui aan geeft omdat hij beseft dat ze misschien toch niet op hun plaats daar zijn, en dan triomferend terugkeert om de buit binnen te halen. Vreselijk ....

Meest enerverende figuur uit de hele film vond ik Lyle. Een vreselijk ADHD-typetje die waarschijnlijk de meeste moeite heeft gedaan om grappig over te komen. Was ik persoonlijk daar , dan zou ik met zekerheid na 5 minuten mijn iPad tegen zijn hoofd gekeild hebben.

Inderdaad een moderne en nieuwere versie van "Revenge of the Nerds", maar oh zo slecht ...
1*
En die ster is terecht verdient door de rondborstige dames in die nachtclub

“I'm not afraid of death. I'm an old physicist - I'm afraid of time.”

Schitterend. Boeiend. Adembenemend. Zinnenprikkelend. Geestverruimend. Fascinerend.

Dit zijn maar enkele superlatieven die ik kon bedenken na het bekijken van dit meesterwerk. Het overkomt me maar zelden dat een film in mijn achterhoofd blijft nazinderen en waarover ik nog een tijdje lig te peinzen. Niet dat je moet piekeren over de mathematische inhoud, want dat gedeelte kan je beter langs je heen laten gaan. De relativiteitstheorie wordt er te pas en te onpas bijgehaald. Men belandt ergens in een vijfde dimensie. En theorieën over zwarte en eveneens wormgaten worden rond je oren geslagen, zodanig dat het je begint te duizelen. Er was me één en ander niet echt duidelijk, maar toch weerhield ik mezelf om plotgaten te zoeken of te twijfelen aan de juistheid van sommige wiskundige veronderstellingen. Het zou toch nogal pretentieus zijn om te twijfelen aan bepaalde stellingen die uitgedacht zijn door meer verlichte geesten dan mezelf. Alhoewel ik in het verleden aardig wat voorstellingsvermogen miste om bepaalde axioma’s uit de ruimtelijke meetkunde te begrijpen. Zo heb ik het nog altijd moeilijk met de stelling dat “twee evenwijdige lijnen elkaar snijden in het oneindige”. Ten eerste kan ik me het oneindige niet voorstellen. En ten tweede zullen die evenwijdige lijnen ook nog wel evenwijdig zijn in het oneindige. Geen mens op aarde zal ooit beweren dat het wel zo is, daar hij eens op dat oneindige punt was waar de twee lijnen elkaar sneden. In mijn ogen dus totaal surrealistische wiskunde dat mijn beperkt verstand maar niet leek te vatten. Vandaar ook waarschijnlijk dat ik toen in die tijd met een onvoldoende thuiskwam na het examen ruimtelijke meetkunde. Maar ik wijk af !

De rest van mijn recensie hier...