Meningen

Het maken en vertonen van films zoals Alien Uprising zou wettelijk verboden moeten worden.
Wat een verschrikking was me dit. Dit gaat zeker in de annalen van meest irritante en betekenisloze film ooit. Nog te zwijgen van de derderangs acteerprestaties. Wat doet een JCvD in zo een vreselijke C-film met waarschijnlijk geen enkel budget. Ik hoop van harte dat ze de mensen die dit in de bios hebben gezien tenminste hun geld hebben teruggegeven. Het leek me eerder een eindejaarswerk van een student op de filmschool

Qua SF is het enorm beperkt en zien de effecten er uit als in de Star Trek afleveringen van de jaren 70.Het eerste half uur is een zicht op het sociale leven van enkele jongere mensen in een dancing en in de slaapkamers, met een eindeloos geëmmer over niks. Dan is er een algemene stroomuitval in de hele UK en de volgende avond is er een eigenaardig lichtschijnsel waarna een omgekeerde stoomketel in de lucht hangt. De rest van de film is zo enorm slecht geacteerd en overdreven. Zogezegde massahysterie bij een supermarkt. De nieuwe release van de Playstation zag er miljoen keer erger uit. JcVd ontploft door een groene straal ... hoogst origineel. En Area 51 wordt er ook nog bijgehaald. Er vliegen dan ook nog oudbollig uitziende UFO`s rond met tentakels.

Enigste positieve punt was het gevecht tussen Brosnan en een geinfiltreerde alien.

Goede raad : doe geen moeite om hier aan te beginnen. Verlies van tijd en energie.
Ik vraag me zelfs af waarom ik hier zelfs spoilers gebruik

0,1*

“This kid the next big thing?

Some Asperger's cousin of yours ready to get all Good Will Hunting on coding and change the world?”

Was “Ex Machina” in je ogen het summum van toekomstige spitstechnologie en een demonstratie van mogelijke consequenties , dan is “Uncanny” een niveau hoger. Niet door de aankleding of vertoonde futuristische technologieën, maar wel door de verrassende ontknoping. Ondanks het sobere beeldmateriaal en het onmiskenbaar lagere budget wist deze film me toch aangenaam te boeien. En dat vooral door de interactie tussen de personages. Idem dito als in “Ex Machina” is het aantal protagonisten beperkt, waardoor de dialogen beter tot uiting kwamen. Uiteindelijk verzeilde men niet in een kluwen van irrelevante nevenonderwerpen. En ondanks de beperkte vertoning van high-end technologieën, werd het intellectueel niveau opgekrikt door een resem (voor mij toch) onbegrijpelijke, technologische brabbeltaal zoals aerated titanium, convert a hemispheric image into a planar representation, chambered baths of synthetic hymotrips, proloanaprotiese that demolishes gluten, pesinium vibo receptors en propuseptive information. Dat ik niet over een ingenieur diploma beschik was overduidelijk, want dit ging me op bepaalde momenten toch mijn petje te boven.

Het lijkt er wel op dat artificiële intelligentie en robotica de nieuwe, sexy hype zijn. Het laatste jaar werden we overstelpt met films waarbij dit thema centraal staat. Naast “Ex Machina” kregen we ook “Automata”, “Chappie”, “Transcendence”, “The Machine” en “Her” voorgeschoteld. Telkens trachtte men de gevaren die schuilen in het verder ontwikkelen van A.I. aan te tonen. Moeten we ons zorgen maken dat zulke zelf ontwikkelende machines een zelfbewustzijn krijgen ? En hoe zit het met bepaalde ethische kwesties ? Hoe zien de ontwikkelaars deze hoog intelligente wezens functioneren in onze maatschappij ? En hoe reageren of ageren deze artificiële individuen ten aanzien van menselijke medebewoners ? Dit laatste aspect werd op een subtiele manier uitgewerkt in deze toch wel excellente low-budget film. Een ingewikkeld samenspel tussen twee menselijke individuen en een artificieel handelend, maar griezelig menselijk uitziende robot. Wat zich voor je ogen afspeelt, is een gecompliceerde driehoeksverhouding waarbij de gevoelens van de androïde schrikwekkende menselijke eigenschappen begint te vertonen. Jaloezie speelde hierbij een grote rol .

Het meest in het oog springend is hier vanzelfsprekend de acteerprestatie van David Clayton Rogers als Adam, de door David Kressen (Mark Webber) ontworpen en autonoom werkende robot. De manier waarop hij Adam speelt is gedurende de hele film subliem. Hij acteert op dusdanige manier dat je er stellig van overtuigt bent dat het een echt artificieel intelligent wezen is. Die verbaasde blik en verwondering over de manier waarop David en Joy reageren op hem. Die verdwaalde blik terwijl hij in zichzelf waarschijnlijk miljoenen mogelijke feedbacks overloopt, waarna er een woordenstroom volgt alsof hij een Wikipedia pagina letterlijk citeert. Zijn ontwerper David vertoont somtijds dezelfde eigenschappen, waardoor je je soms afvraagt of deze niet zelf een artificieel intelligent wezen isDe manier waarop hij zijn antwoord formuleert over de aantrekkingskracht van Joy bijvoorbeeld :

Her hair is nice.

Good facial symmetry.

Delicate features.

Nice fashion sense.

Yes, I do. I think she's pretty.

En uiteindelijk is er dan ook nog Joy (Lucy Griffiths), een verstandige journaliste die Robotica gestudeerd heeft (maar zo ver ik het begreep niet gediplomeerd) en medewerkster of ontwerpster was van een game genaamd Aquaria 3. Blijkbaar was dit zo succesvol dat ze niet meer genoodzaakt was om verder te studeren. Dat was het enige minpuntje wat me dwarszat. Waarom zou zo iemand worden gekozen om een reportage te schrijven over zo’n hoogtechnologisch onderwerp ? Of was er een nevenplan speciaal voor haar gecreëerd ? In ieder geval was haar vertolking overtuigend genoeg.

Ik ben er zeker van dat velen deze film slakkentraag zullen vinden en dat er weinig actie en spanning in te beleven valt. Maar de rustige opbouw, briljante dialogen en subtiel samenspel van de personages is noodzakelijk zodanig dat de ontknoping als een bom inslaat. Alhoewel ik al op voorhand twee bepaalde ontknopingen in gedachten had, was het toch een intrigerende film met een verontrustend einde. Laat me eindigen met een humoristische bemerking : ik ben er zeker van dat dit de ultieme droom zal zijn voor een vrouw … een gesofisticeerde huis-tuin-keuken robot met “Tarzan”-achtige features … Tja, de toekomstvisie zal er voor sommigen vanaf nu appetijtelijk uitzien.

3,5*

Okay, so I want to become a master sommelier.

Is that like a pirate?

No, that's a Somalian.

Ik heb niets met wijn. Ook in het verleden niet. Zelfs een uitstekende wijn, die door kenners aangeraden werd, kon me niet bekoren. De smaak lag me niet. Waarom in godsnaam dan een film kijken die volledig focust op de wereld van de wijnen? Gewoon toevallig terwijl ik door het aanbod van Netflix bladerde. En ook omdat ik niet direct het verband legde tussen de filmtitel “Uncorked” en het hele wijngebeuren. Om eerlijk te zijn werd ik niet bijster enthousiast van het gedeelte dat over het behalen van een sommelier-diploma ging. Het barbecue-restaurant gedeelte daarentegen zorgde er wel voor dat ik het water in de mond kreeg en naarmate de film voortschreed, werd bij mij het hongergevoel intenser. En dat is alweer geleden sinds “Chef” dat ik deze ervaring had bij het bekijken van een film.

Nu, ‘t is niet zo dat film alleen maar bestaat uit taferelen waarbij wijnflessen ontkurkt worden en men vervolgens deze godendrank al gorgelend en uitspuwend tracht te identificeren. Dit Netflix drama gaat ook over de innerlijk tweestrijd waar Elijah (Mamoudou “Underwater” Athie) mee worstelt. Deze vastberaden jongeman uit Memphis, wiens dagelijkse routine bestaat uit het meehelpen in het familiebedrijf en het werk in een lokale wijnhandel, moet een allesbepalende beslissing nemen in zijn leven. Ofwel zijn vader teleurstellen. Ofwel zichzelf. Zijn vader Louis (Courney B. “Ben is Back” Vance) is er namelijk heilig van overtuigd dat zijn zoon het familiebedrijf overneemt. Net zoals Louis het heeft overgenomen, zonder een moment te twijfelen, van zijn vader. En Elijah komt met de dag meer en meer tot het besef dat het beroep van meester-sommelier hem dierbaarder is dan spareribs te marineren en op een barbecue te smijten.

“Uncorked” brengt dus het alom gekende thema over een generatiekloof. Enerzijds wil Elijah zijn vader niet in de steek laten. Anderzijds is hij nog steeds op zoek naar zijn levensdoel. Zijn hart en ziel hoort toe aan de sprankelende wereld van de wijnen. Een manier om zich geestelijk te verplaatsen naar andere landen (“When I get a wine from some place like France, some place like Spain, I just feel like I'm kinda there.”) ter compensatie van het gemis hiervan in zijn jeugd. Het probleem is dat zijn vader niet gelooft in de persoon Elijah en het ziet als het zoveelste waanzinnige idee dat zijn zoon heeft. En dat toont hij door zich onverschillig en ongeïnteresseerd te gedragen. Vanzelfsprekend is er natuurlijk Sylvia (Niecy Nash), de bezorgde en ondersteunende moederfiguur die op de juiste manier haar ventje overtuigt om zoonlief zijn gang te laten gaan. Ze is het missende verbindingsstuk tussen de beide slecht communicerende vaten, terwijl ze zelf af te rekenen heeft met een hardnekkige kwaal.

“Uncorked” is een doorsnee film. Zo eentje dat je bekijkt terwijl je relaxed in je sofa ligt, al of niet met een glas wijn binnen handbereik. Een film met een lach en een traan. De humor is niet veelvuldig aanwezig maar soms toch wel subtiel. Zo ontlokte het Somaliërs debacle bij mij een kortstondig gegrinnik. En dit alles is voorzien van een soundtrack gevuld met hedendaagse hip-hop muziek die eerder thuishoort in het spareribs-huis dan bij de gecultiveerde wereld van de wijnkenners. Het is een film waar je, net als bij wijn, van houdt of niet. Familiewaardes en je dromen najagen, is hetgeen ik onthoud uit deze film. Maar ik voel de drang naar wijn niet echt groter worden, na het zien van deze Netflix-film.

Nu te zien op Netflix.

2.5*

That's a million dollar opal you are holding.

Straight from the Ethiopian Jewish tribe.

Zit je in het midden van een enerverende echtscheiding? Of heb je ziekenverlof vanwege een burn-out doordat je stresserende job teveel van je eist? Of werken die twee revolterende, puberende tieners thuis je dusdanig op de zenuwen dat je bijna geen vingernagels meer hebt? Goede raad! Laat deze film links liggen en ga op zoek naar een rustgevende film. Want deze “Uncut Gems” zal zeker niet ideaal zijn voor je gemoedsrust. Ik vrees ervoor dat je na 20 minuten al uit frustratie met snacks naar het beeldscherm smijt terwijl je uit pure opwinding je haren uittrekt. Want “Uncut Gems” is wel de meest stresserende film ooit die op een ongenadige manier de spanning opdrijft. Geloof me, op het einde van de film was mijn hartritme in cadans met het opzwepende ritme van deze tragikomische film.

Niet alleen is het een zenuwslopende film. Ook het tempo van de film is absurd hoog. Een op hol geslagen hogesnelheidstrein waarbij het wel lijkt alsof iedereen in een onmenselijk tempo van hot naar haar holt. Vanaf het begin van de film lijkt het wel alsof je in een centrifuge wordt gesmeten die met een duizelingwekkende vaart rondtolt en waar de snelheid geen moment afneemt. Tot en met de ontknoping. Dan wordt er op een ongenadige wijze aan de noodrem getrokken waarna de tumultueuze levensstijl van juwelier Howard Ratner (Adam Sandler) abrupt tot stilstand komt. En als je je ergert aan het te pas en te onpas gebruik van het “f”-woord, dan waarschuw ik je nu al. In elke dialoog zitten er wel een paar verscholen.

Ik ben helemaal niet een Adam Sandler fan. De paar films die ik van hem heb gezien (“Click”, “Blended” en “The Cobbler”) vielen in mijn ogen toch wel tegen. Misschien is het de humor die door Sandler wordt gebruikt. Misschien is het de persoon Sandler zelf die me nooit wist te bekoren. En om eerlijk te zijn, mijd ik telkens films waarbij zijn naam op de affiche pronkt. Het verbaasde me dan ook toen ik ergens las dat hij de bestbetaalde acteur is in Hollywood. Maar na het zien van “Uncut Gems” moet ik mijn mening over de acteur Sandler toch wel drastisch bijstellen. Het is dan ook geen echte komedie (op een redelijke morbide wijze zou je er wel de humor van kunnen inzien) alhoewel je het typetje dat Sandler hier speelt karikaturaal kan noemen. Howard, een Joodse juwelier in de metropool New York, tracht zijn chaotisch leven terug op de rails te krijgen. Een Ethiopische opaal zou hiervoor moeten zorgen. Een ongeslepen diamant die volgens Howard een fortuin kan opbrengen op een veiling. Een fortuin waarmee hij zijn schulden kan aflossen bij pandjesbazen en onderwereld figuren. Schulden die opliepen vanwege zijn niet te bedwingen gokverslaving. Totdat de befaamde basketbalster Kevin Garnett (Kevin Garnett zelve) in zijn diamantwinkel staat en het kostbare ding in bruikleen wil nemen omdat er een oerkracht uitstraalt die zijn prestaties tijdens de komende belangrijke wedstrijd tot ongekende hoogte zou kunnen brengen.

Tja, en als KG het kostbare goed niet op het afgesproken tijdstip aan Howard terugbezorgt, is dat het begin van een zenuwslopende wedren. Een wedren waarbij Howard’s leven tot een hel wordt gemaakt door ongure personen, schuldeisers, zijn vrouw (Idina Menzel die hem hartgrondig haat en de meest ergerlijke persoon ter wereld noemt) en zijn minnares Julia (Julia Fox). Ook al is Howard een hoogst irritant persoon zonder scrupules of enige vorm van beleefdheid, krijg je toch medelijden met deze figuur wiens leven in elkaar stort als een kaartenhuis. En ook al werd ik zenuwachtig vanwege het Mr. Bean-achtig karakter van de film waarbij alles dat Howard onderneemt en beslist telkens weer in het honderd loopt, wist deze film me toch te entertainen. Ik had nooit kunnen denken dat ik dit ooit zou zeggen, maar Sandler speelt zijn rol gewoonweg weergaloos op een buitengewoon uitstekende manier. Eigenlijk was dit wel een Oscar nominatie waardig. Hopelijk heeft Sandler nu de smaak te pakken en gaat hij in de toekomst nog eens een poging wagen met een serieuze rol (in een hopelijk minder jachtige setting). Ik vrees echter dat we eerst weer een lading ultraflauwe komedies te zien gaan krijgen voordat dat een feit is.

3.5*

We have about 30 minutes till meltdown.

And, uh, it's gonna blow us into tiny pieces to the surface.

Ben ik een Kristen Stewart fan? Verre van. Om eerlijk te zijn heb ik een bloedhekel aan deze actrice. Niet dat haar acteren zo vreselijk slecht is. En op een bepaalde manier is het ook geen slecht uitziende jonge vrouw. Maar haar houding en gezichtsuitdrukking maken haar niet echt aimabel. Al eerder heb ik gewag gemaakt dat haar flegmatieke karakter dat van een pannenkoek evenaart en het wel lijkt alsof haar aangezicht in stijfsel gedrenkt werd vanwege haar emotieloze blik. Alleen “Personal Shopper” en “Equals” waren geschikte films voor deze immer serieus kijkende actrice. Spijtig genoeg was “Personal Shopper” vreselijk saai en slaapverwekkend. Dus, wat heeft me dan overtuigd om de film “Underwater” te kijken? Geen flauw idee. Misschien omdat ik las dat deze spektakelfilm een mengeling was van “Alien” met “The Abyss”. Achteraf gezien was dat ook wel een ontgoocheling.

“Underwater” kan je vergelijken met een klassiek gerecht dat in een doorsnee brasserie wordt geserveerd. Het ruikt lekker en smaakt, maar het mist de finesse van een sterrenrestaurant. Je raakt er niet opgewonden van. En je kijkt ook niet ontgoocheld naar je leeg bord, hopende dat men zou komen vragen of je nog een extra portie wil hebben. Het enige gevoel dat je overhoudt is dat van herkenbaarheid. Hebben we dit niet al eens eerder voorgeschoteld gekregen? En smaakte dit niet hetzelfde als de vorige keer?

Wat je deze film wel moet nageven is dat het een verschroeiend tempo aanhoudt. Voordat je het beseft, stort het gehele onderwater boorplatform in elkaar en moet Norah (Kristen Stewart) zich reppen doorheen vernielde gangen en vol puin liggende compartimenten. Een claustrofobisch schouwspel dat zich afspeelt zeven mijlen diep op de bodem van de Marianentrog, de diepst bekende plek in de oceaan . Op het eerste zicht lijkt het een onderzeese aardbeving te zijn geweest die ervoor zorgt dat Norah en enkele overlevenden vliegensvlug een ontsnappingsscenario moeten bedenken. Maar als ze in loodzware, futuristisch uitziende duikerspakken (op “Pacific Rim” geïnspireerde uitrustingen) over de oceaanbodem rondstappen, wordt algauw duidelijk dat het iets anders is dat hun belaagd. Alweer is het verleggen van grenzen door de mensheid de oorzaak. Net zoals de speleologen in “The Silence” zijn zij hoogstwaarschijnlijk de oorzaak dat onaardse wezens aan de oppervlakte kwamen. Kortom, ze hebben tijdens het boren naar grondstoffen de verkeerde bron aangeboord.

Zelf had ik ook dat gevoel van ademnood tijdens het bekijken van “Underwater”. Als je beseft dat deze bemanning omgeven is door miljoenen tonnen, met verpletterende kracht op hun drukkend oceaanwater, zou je voor geen geld ter wereld willen ruilen met hun. Een strompelende voettocht doorheen gitzwarte duisternis, wetende dat je elk moment zonder zuurstof kan zitten, je drukpak kan imploderen vanwege een constructiefout of een vreemdsoortig onderwater monster het leven in een fractie van een seconde uit je kan zuigen. Ik zou voor minder gaan hyperventileren en paniekerig gedrag gaan vertonen. “Underwater” is een geschikte film voor kijkers die liefst van al een film kijken die volgestouwd is met aanhoudende actiescènes. Dus liefst geen karakterontwikkeling of een verfijnde verhaallijn die op een subtiele manier wordt opgebouwd. Kortom, voor liefhebbers van fast-food ketens en snelle magnetron maaltijden (Inderdaad, ik ben nogal culinair geïnspireerd vandaag).

Alhoewel er een veelvoud fantastische onderwateropnames te bewonderen zijn (en onderwater beelden maken, is geen sinecure) speelt dit gegeven ook in het nadeel van de film. Het ziet er op sommige momenten echt heel onduidelijk en troebel uit. Vooral tijdens de energieke momenten als de watermonsters een voorname rol spelen. De momenten dat de bemanning zich in een levensbedreigende situatie bevonden, hadden dus in de meeste gevallen niet echt de gewenste impact. En dat is dan voor mij ook de grootste afknapper. Het gebrek aan enige spanning. Het is geen saaie film, maar echt nagelbijtende suspense was het nu ook weer niet. Geen verbazingwekkende plotwendingen of verrassingen. Bovendien stak geen enkele acteur er echt bovenuit. Het waren op zijn zachts gezegd oninteressante, tweedimensionale personages. Ik kan “Underwater” niet echt indrukwekkend noemen. Zelfs het ultrakort gebleekt kapsel van Kirsten Stewart had niet het gewenste shock effect. En om eerlijk te zijn hielp het ook niet dat ze de helft van de film in haar ondergoed rondliep. Dan hadden ze beter Scarlett Johansson gekozen. Dan was het drie-dimensionele van het personage Norah beter tot zijn recht gekomen! Zeker weten.

3*

“Send a car for my wife and flowers.

And by flowers, I mean whatever it takes to keep me off the couch tonight.”

Neem een willekeurige “Jason Bourne” episode en meng dit met pakweg een “Mission Impossible” of recent “Stratton” en voeg er nog een beetje humor bij, dan krijg je als resultaat iets gelijkaardigs als “Unlocked”. Niet bepaald origineel dus. Entertainend is het wel, maar het is ook een onontwarbaar kluwen van intriges. Op een bepaald moment vraag je je af wie er nu eigenlijk geen dubbelspel speelt en te vertrouwen is. De film sluit wel perfect aan bij de hedendaagse actualiteit. Er gaan geen maanden voorbij tegenwoordig of er is weer ergens op het Europese vasteland een extremistische organisatie die een laffe aanslag pleegt. Ik hoop alleen dat deze film zulke geschifte organisaties niet op slechte gedachten brengt.

Het zal misschien wel aan mij liggen maar op bepaalde momenten had ik echt geen flauw idee waar de betrokken personen het over hadden. Blijkbaar moet je intelligentiequota toch wel enorm hoog zijn om mee te kunnen draaien in het wereld van inlichtingendiensten als geheimagent. De snelheid waarmee conclusies worden getrokken en beslissingen worden genomen is angstaanjagend snel soms. Niet voor niets dat de bestrijding van terroristische cellen zo’n moeilijke taak is. Zou het niet kunnen dat het overgrote deel van de medewerkers aldaar niet eens de redeneringswijze van hun overste kunnen volgen?

Noomi Rapace, die meer indruk op me maakte in “Child 44” dan in “Prometheus”, speelt de ervaren agente Alice Racine die met een gewetenprobleem zit na een aanslag in Parijs. Vanwege een enorm schuldgevoel houdt ze haar functie bij MI5 voor bekeken, en gaat werken op één of andere sociale dienst die ze als dekmantel gebruikt om verdachte ontwikkelingen door te seinen aan MI5. Tot ze op een dag de vraag krijgt om een terreurverdachte te ondervragen en eventuele informatie over een op stapel staande aanslag los te peuteren. Maar algauw beseft ze dat ze zich in een dodelijk wespennest heeft gestoken waar niemand meer in te vertrouwen valt en waar haar een onmogelijke taak opwacht. Enerzijds moet ze zichzelf reppen om uit de handen te blijven van een onbekende partij die handelt volgens een geheel andere agenda. En anderzijds is het een race tegen de klok om ervoor te zorgen dat Londen niet het slachtoffer wordt van een gifaanval. Ja, zich vervelen is er niet bij voor Alice.

Het verhaal op zijn eigen is eigenlijk een warboel en soms nogal moeilijk te volgen. Ben je een spionagethriller-liefhebber en heb je al een hele resem films uit dit genre gezien, dan zal je geen nieuwigheden vinden die je overdonderen. De hele film is een aaneenschakeling van achtervolgingen, kortstondige maar energiek uitgevoerde actiescènes en hightech spionagewerk achter de schermen. Maar vooral de enorme hoeveelheid plotwendingen zullen er eerder voor zorgen dat het nogal lachwekkend overkomt in plaats van verrassend. Ik zou zelfs niet verbaasd zijn geweest als op het uiteinde de imam een medeplichtige was van één of andere candid-camera programma die op het einde laconiek komt mededelen dat het allemaal maar voor te lachen was. Van dat niveau is het dus.

Wat rest er dan nog te bewonderen? De acteerprestaties van de bijeen geschaarde bekendere filmsterren. De Zweedse Noomi Rapace is redelijk geknipt voor deze rol als vrouwelijke Jason Bourne. Een intelligente, koelbloedig persoon die zich weet te handhaven in de keiharde spionnenwereld. Zelfs Michael Douglas wisten ze te strikken voor een kleine maar niet zo onbelangrijke rol. De minst indrukmakende rol is weggelegd voor Orlando Bloom die met zijn zwaar Engels accent en nonchalance tracht enige humor in de film te brengen. ’t Is echter John Malkovich die de show steelt als CIA-afdelingshoofd Bob Hunter. Zijn expressie, die schijnbaar nonchalante glimlach en een moment van ongecontroleerd gedrag tijdens een video conference. Een duidelijk bewijs dat men een beetje geschift moet zijn om bij de inlichtingendienst te gaan werken. Maar ondanks het excellent acteren en de ronkende namen die op het scherm verschijnen, weet deze film niet het etiket “middelmatigheid” te vermijden. Een zoveelste spionage-thriller die voor kortstondig vermaak zorgt maar uiteindelijk in de vergetelheid zal geraken.

2,5*

You're the one doing it all.

You're not a robot.

In mijn filmreview van de film “The Hollow Child” begon ik weeral met een pleidooi over trailers en somde ik de redenen op waarom ik deze angstvallig vermijd. De trailer van “Upgrade” heb ik puur toevallig gezien begin dit jaar. Geloof me vrij, ik was extatisch en enthousiast. “Deze film MOET ik zien” schoot door mijn hoofd. Als er al trailers zijn die er uitnodigend uitzien en waarvan de film naderhand bekeken enorm tegenvalt, dan hoort “Upgrade” zeker niet thuis in deze categorie. Integendeel. Dit is voor mij één van de betere films van het jaar. Een uitstekende SF waar men een prachtidee in heeft verwerkt en die geleidelijk aan omschakelt naar een keiharde wraakfilm. Voor mij was het een opwindende mengeling van “Robocop”, “John Wick” en “Demon Seed”. “Robocop” vanwege het cybernetisch aspect. “John Wick” vanwege het extravagant gewelddadig gedeelte. En “Demon Seed” vanwege de algehele moraal achter het hele verhaal. Een geslaagde cocktail die resulteert in een zinnenprikkelende film.

“Upgrade” vertelt het verhaal van Grey Trace (Logan Marshall-Green), een old-skool ingestelde vent die ouderwetse Pontiacs restaureert en een afschuw heeft voor alles wat met high-tech te maken heeft. De avond dat vrouwlief Asha (Melanie Vallejo) haar volautomatische design auto een digitale slag van de molen krijgt, worden ze door enkele niet zo goedaardige straatschuimers overvallen. Het resultaat is een levensloze vriendin en Grey die last heeft van een verbrijzelde ruggengraat. En dat is dan waar de miljonair Eron (Harrison Gilbertson) op het toneel verschijnt en zijn nieuwste revolutionaire chip STEM voorstelt. Een artificieel intelligente microchip die fungeert als meesterlijk brein om de verlamde Grey terug een normaal leven te bezorgen. En meer.

Als je in staat bent om de film met de nodige scepsis te bekijken en het niet au sérieux te nemen, dan is deze actierijke SF met B-film allures een welkome afwisseling om te ontstressen na een dagje hard labeur. Het verhaal op zich is niet baanbrekend of origineel te noemen. Het leek me zelfs allemaal een beetje te voorspelbaar. Alleen de laatste wending die het verhaal nam, had ik niet zien aankomen en was dan ook wel een aangename verrassing.

En als je van keurig in beeld gebrachte actiescenes houdt dan kom je hier ook aan je trekken. De confrontaties in “Upgrade” zijn van dien aard dat ik met plezier nog een keertje dezelfde scene herbekeek. Niet omdat ik plezier heb aan het zien van bloederige, gore scenes. Maar wel omdat de choreografie er buitengewoon goed uitziet en op een bepaalde manier men erin geslaagd is om het te voorzien van de nodige humor. Die wegdraaiende camera. Dat verbaasde gezicht van Grey. En de manier waarop de slechterik wordt afgemaakt. Het ziet er verdomd perfect uit.

Over de vertolkingen kan ik niets slechts verzinnen. Logan Marshal-Green weet verbluffend goed verschillende emoties te tonen. Van onmacht naar verbijstering en puur slecht. Het hele pallet passeert het scherm. En de tegenstanders zien er stuk voor stuk onbevreesd en meedogenloos uit. Voorzien van ingenieuze cyberachtige aanvalswapens en futuristisch dodelijke gadgets (zelfs een onschuldige nies is dodelijk). Het enige waar ik me aan ergerde is Grey’s manier van voortbewegen. Ondanks dat hij aan het begin te horen kreeg dat hij niet echt een robot was, bewoog zijn lichaam zich als een rasechte Robocop. Maar dat is dan ook de enige opmerking die ik kan bedenken. Mijn advies is dus om deze uiterst entertainende cyberpunk SF te gaan bekijken zo gauw je de kans ziet. Doen!

4.5*

Up-top, they always win, And down-below, we always fail.

Zo af en toe kom je een film tegen waarvan je eigenlijk niet echt weet wat je er van moet verwachten en je er van uitgaat dat het een vervelende kitscherige romantische pulp gaat zijn. En dan wordt je toch aangenaam verrast door het totale concept en de briljante visualisatie van een fantasierijke wereld. Ik geef toe, het is een iet of wat moderner versie van het aloude gegeven van een verboden liefde tussen twee personen. Meestal is het de staljongen die een onmogelijke relatie begint met een liefelijk meisje uit de adel. In Titanic speelde het zich af op een zinkende boot, bij Romeo en Julia op een balkon en bij “You’ve got mail” ging het via het internet. In deze film is het klassenverschil verwerkt in de 2 tegenover elkaar staande werelden. Adam is dan diegene die door een chemische formule de wetten van de zwaartekracht kan doorbreken om toch bij zijn geliefde te geraken.

Dat het nogal ver gezocht is en soms enorm simplistisch overkwam nam ik er bij. En dat het op het uiteinde echt een zoetsappige boel werd, is ook niet zo een ramp. 't Is niet dat ik wekelijks naar een romantische film kijk. Dus een dosis romantiek op jaarbasis hoort er bij. Het feit dat stuifmeel dat verzamelt wordt door bijen van beide werelden, de basis is van het geheime recept is een beetje vergezocht. De opgesomde wetten aan het begin van de film werden binnen de eerste 20 minuten al teniet gedaan. Zou het eten van het fruit van de andere zijde niet voor onherstelbare schade zorgen door inwendige verbrandingen ? Zou de lucht van de ene wereld die een gebouw raakt van de andere wereld niet beginnen smeulen ? Laat staan het kleine wonder waar ze voor gezorgd hebben op het einde. Is dit niet ontstaan uit materie van beide werelden ? Maar dan begeef ik me waarschijnlijk op het pad van muggenziften

De SE’s en de manier waarop de tegengestelde werelden in beeld zijn gebracht is soms adembenemend. Het is zo realistisch in beeld gebracht dat ik er soms hoogtevrees van kreeg. Het zou niet bepaald een omgeving zijn waar ik onbevreesd in zou vertoeven. Ik zou me overal aan vastklampen de hele tijd. M.a.w. ik ben wel ondersteboven van het visuele.

De vertolking van Adam door Jim Sturgess was overtuigend genoeg. De beelden als hij in het kantoorgebouw binnenkomt waren schitterend. De inzet die hij vertoont om een oplossing te vinden waren bewonderenswaardig. Kirsten Dunst, Spiderman's liefje, is altijd een plaatje om naar te kijken en kan zo verschrikkelijk verliefd uit haar ogen turen. Voor mij de perfecte keuze dus als "Eden". Trouwens ook een smakelijke woordspeling haar zo te noemen in analogie naar het Hof van Eden. Zij zal dan wel de verboden vrucht zijn. Timothy Spall was voor mij de best gecaste persoon als Bob Boruchowitz. De enigste werknemer van de rijkere bovenwereld, die Adam probeerde te verwelkomen, en uiteindelijk ook de redder aan het einde is. Prachtige karakterkop.

Een Romantische film gewikkeld in fantasy en SF. Een film waar de aloude boodschap wordt verkondigd dat uiteindelijk de liefde alles kan overwinnen. Een mooie afwisseling tussen al het SF en horror geweld dat ik de laatste tijd bekijk.

3.5*

“This weekend's gonna be epic.”

Hoe hebben de makers van “Urge” in hemelsnaam Pierce Brosnan kunnen strikken voor deze film? Brosnan die beter bekend staat als de legendarische 007 en dit afwisselt met licht humoristische rom-com’s. En soms tracht hij zelfs zijn muzikaal talent te demonstreren, zoals in “Mama Mia!” bijvoorbeeld. Maar zo duivels en boosaardig als hier in “Urge” heb ik onze top-gentleman nog nooit gezien. Het acteren van Brosnan is dan ook het enige positieve aan deze film en ook het enige dat me fascineerde.

Neil (Danny Masterson) is een jonge, schatrijke entrepreneur die normaalgezien gewend is aan een leventje waar hij alles krijgt. Een arrogant ventje wiens vriendenclub waarschijnlijk bestaat uit kunstmatige vriendschappen die teren op zijn vergaard fortuin. Als hij op een dag samen met zijn so-called vrienden Vick (Chris Geere), Danny (Nick Thune), Joey (Alexis Knapp) en Denise (Bar Paly) vertrekt naar een eiland om samen een waanzinnig weekend te beleven in zijn ultra-moderne villa, zou dit wel eens een episch weekend kunnen worden. Dat is toch wat hij beloofd aan zijn secretaresse en geliefde Theresa (Ashley Greene). Er staan hen echter twee verassingen te wachten. De eerste in de gedaante van Jason (Justin Chatwin), de onuitgenodigde would-be artiest en enfant terrible, maar tegelijkertijd de boezemvriend van Neil. En de tweede verassing is de drug “Urge” waar ze mee in aanraking komen in de exlusieve nachtclub Volcano.

Dat het niet een doorsnee nachtclub is vanaf het begin overduidelijk. Geprojecteerde ogen die een exclusieve toegang toekennen aan een willekeurig iemand. Een ontvangst verzorgt door een soort Oempa Loempa figuur. En het aanwezige publiek lijkt onder invloed te zijn van één of ander chemische drug. Op het moment dat Jason de charismatische en Delmore Schwartz citerende eigenaar ontmoet, kortweg “The Man” genaamd, stelt deze hem voor een exceptioneel gloednieuwe drug uit te proberen. Een unieke ervaring zal hem en zijn vrienden te wachten staan. Mits ze er maar eenmaal gebruik van maken. Alleen lijkt het geen effect te hebben op Jason.

Het zal wel geen verrassing zijn dat de vrolijke bende de gouden regel aan hun laars lappen. Het resultaat is complete hysterie waarbij ieders lusten en bizarre fantasieën ongeremde vormen aannemen. Met alle gevolgen van dien. Een uitbarsting van geweld en sadistische barbaarsheid is het gevolg. Een soort “Clockwork Orange” frenzy. En deze hysterie palmt het hele eiland in. Het lijkt wel alsof de gehele bevolking daar massaal “Urge” heeft genuttigd en zich niet aan die ene regel heeft gehouden.

Ik vroeg me naderhand af wat nu de uiteindelijke boodschap was achter dit verhaal. Wat wilden de makers nu aantonen? De verloedering van onze huidige maatschappij? Het gevaar van hallucinogenen en ander chemische rotzooi? Of proberen ze het bewijs te leveren dat ieder individu een duistere kant bezit? Ik verwachte eigenlijk een soort sadomasochistisch verhaal na het zien van de in rode latex geklede, van heerlijke rondingen voorziene dames . Uiteindelijk is “Urge” als een spacecake zonder space. Of als een hallucinatie bezorgende paddestoel die achteraf een champignon blijkt te zijn. Niks geestverruimends of opwindends. We krijgen achteraf nog wel een machiavellistische duiding, maar het betekenisloze en teleurstellende einde verknoeit dit dan toch enigszins. Het zou een subliem zijn geweest als er bij deze film ook een pakketje “Urge” geleverd werd. Kwestie van een open geest te hebben tijdens het aanschouwen van deze toch wel ontgoochelende film.

1*

Jeremiah 11:11

Therefore thus saith the Lord, Behold, I will bring evil upon them, which they shall not be able to escape; and though they shall cry unto me, I will not hearken unto them.

“Get out” was een dikke vette knipoog naar het racistische verleden (en heden) van de Verenigde Staten. Een blanke, welvarende gemeenschap die Afro-Amerikanen gebruiken om hun afgeleefd lichaam te vervangen. Een cynisch aanvoelend verhaal waarin het lichaam van de zwarte Amerikaan in zekere mate verafgood wordt. En tegelijkertijd ook weerzinwekkend omdat deze Amerikaanse medemensen beschouwd worden als overbodige individuen die niemand zal missen. Verdwijnende zwarte medemensen vallen minder in de kijker zogezegd. En een hoofdrolspeler als toekomstig slachtoffer, die met behulp van een plukje katoen (ja hoor, een subtiele verwijzing) kan ontsnappen op het einde. Dat men dit als een soort allegorie met een politiek tintje kan beschouwen, vond ik nogal overduidelijk. Dat “Us” een politieke boodschap bevat, kon ik echter niet zo direct duiden. Het ligt er natuurlijk aan hoe je het geheel interpreteert. Zelf interpreteerde ik het verhaal als een “Twilight-zone”-achtig gebeuren. Zielsverwanten die een symmetrisch bestaan leiden. Dus geen uit de hand gelopen genetische experimenten. Of is het allemaal metaforisch bedoeld en een weerspiegeling hoe wij ons als maatschappij zien? Al bij al zet ik “Us” op hetzelfde niveau als “Hereditary”. Eén en al hype maar naar mijn bescheiden mening toch ontgoochelend.

De film begon nochtans ijzersterk. Het impressionantste moment is de openingsscène met de langzaam uitzoomende camera en een koor als achtergrondmuziek. Gewoonweg schitterend. Vervolgens een intens moment waarbij de jonge Adelaide (Madison Curry) tijdens een familievakantie ronddwaalt in een attractie op het strand van Santa Cruz en daar oog in oog staat met iets angstaanjagend. Zo angstaanjagend dat ze niets meer zegt en haar ouders (wiens liefdevolle relatie overduidelijk verdwenen is) vertwijfeld de hulp van een psychologe inroepen.

Als Adelaide dan als volwassene (Lupita Nyong’o) terug in beeld komt, lijkt het alsof de traumatische ervaring verwerkt is. Maar als ze met haar man Gabe (Winston Duke) en kinderen Zora (Shahadi Wright Joseph) en Jason (Evan Alex) terug hetzelfde strand opzoeken, waar ze met een bevriend koppel afgesproken hebben, zijn er weer allerhande voortekenen die verwijzen naar de gebeurtenis uit het verleden. Het is pas als er ’s nachts een groepje rare snuiters in oranje overalls gekleed op hun oprit verschijnen, dat de sfeer grimmig en angstaanjagend wordt. In eerste instantie vond ik het een “The Purge” moment. Maar het moment dat de familie Wilson oog in oog staan met de onbekenden, valt het algauw op dat het echt creepy en zich vreemd gedragende individuen zijn.

Eerste afknapper van de film. Het moment dat Red haar mond opentrekt en een vreselijk irritant stemgeluid te horen is. Als de ontknoping op het einde zich opdringt (en ditmaal was de ultieme onthulling niet bijster verrassend) is het misschien wel overduidelijk waarom haar stem zo klinkt. Tot dat tijdstip zit je je constant af te vragen wat de reden is voor dit rare stemmetje. Maar troost je. Je zal nog meer raadselachtige zaken tegenkomen waar je niet direct van begrijpt wat de uiteindelijke betekenis nu is. Ik hou wel van films die niet te simplistisch zijn en geen voorgekauwde uitleg bieden zodanig dat Jan Modaal het allemaal begrijpt. Ik ben echter geen grote fan van films vol symboliek waarbij herbekijken een must is zodanig dat je de achterliggende diepere betekenis kan ontdekken. En dan vervolgens tot de conclusie komen dat je theorie helemaal niet strookt met hetgeen de regisseur bedoelde.

Jordan Peele heeft een unieke kijk op het genre horror en probeert er een alternatieve draai aan te geven. Alleen zijn maatschappijkritische boodschap over ongelijkheid en de indeling in klassen is nu wel aangekomen. Als Peele nog eens zinnens is om een ongebruikelijke horror te regisseren, dan hoop ik dat hij een andersoortige boodschap erin verwerkt. Laat de symboliek weg en je kan spreken van een doorsnee “home invasion” film van hetzelfde niveau als pakweg “You're Next”. En op dat gebied is het wel succesrijk te noemen.

Er valt ook veel positiefs te vertellen over deze film. “Us” overstijgt moeiteloos ontgoocheling “Hereditary”. Niet alleen de in crescendo stijgende spanning was zichtbaar aanwezig en zorgde voor enkele angstaanjagende momenten. De film op zich is ook meesterlijk in beeld gebracht. Je kan het moeilijk de "ultieme" slasher noemen, maar er spettert toch aardig wat bloed in het rond. Maar voornamelijk zijn het de acteerprestaties van de vier hoofdrolspelers. Briljant hoe ze zichzelf en hun tegenpolen spelen. Ze ondergingen een angstaanjagend ogende transformatie wat resulteert in twee totaal verschillende persoonlijkheden. Ik ben er zeker van dat James McAvoy ook van dit "Split"-achtig schouwspel zal genieten.

Spijtig genoeg was het einde voor mij een anticlimax. Het concept horror verdween naar de achtergrond en resulteerde in een belerend pleidooi over onze onrechtvaardige wereld en het bestaan van een onderdrukte bevolking die zich misnoegd en onbegrepen voelen. Het symbolisch verbreken van de ketens en het vormen van een menselijke ketting voor een beter wereld verbrodde het voor mij. En tegelijkertijd zijn er de vele onbeantwoorde en voor allerlei interpretaties vatbare vragen. Wat is dat nu met die rondhuppelende konijnen? Voedsel voor de schaduwzijde of testmateriaal voor kloon-experimenten? Waarom die weerkerende tekst “11:11”? En waarom een schaar als wapen? Maar vooral, waar hebben ze die vandaan gehaald? En al die oranje overalls? Nope, een herkijkbeurt om verborgen antwoorden en subtiele hints te ontdekken, is niet aan mij besteed. Films met bijbehorende handleiding. Het zal me nooit bekoren!

PS. Bijkomende weetje omtrent “Us”. De tweelingszusjes van het bevriende koppel waren in hun prille levensjaren al te bewonderen als Emma Geller-Green in de sitcom “Friends”.

3*

“Why did you stab your friend?

For the greater good.

I'm a hero.”

“Uwantme2killhim?” is weeral een film gebaseerd op waargebeurde feiten. En toch twijfelde ik achteraf of dit inderdaad waargebeurd was, want het leek toch redelijk onwaarschijnlijk dat dit mysterieus en ingenieus in elkaar gestoken relaas zich heeft voorgedaan in realiteit. Achteraf bleek dit dus een verfilming te zijn van een levensechte situatie uit 2003 in Manchester. In feite kan je maar bitter weinig vertellen over deze film omdat dit teveel zou onthullen over het uiteindelijke verhaal. Het is een snugger uitgedokterde opzet en toont de gevaren en de donkere zijde van het internet. Het internet (en de toen gangbare toepassingen) stond nog in zijn kinderschoenen. Het zag er nog primitief uit en over beveiliging maakte men zich toen nog niet zo echt zorgen over. Zo ook niet Mark (Jamie Blackley) die dagelijks gebruik maakte van een MSN-achtig chatprogramma waar hij een soort cyberrelatie had met Rachel (Jamie Winstone). De rechter die uitspraak deed in deze zaak verwoorde het als volgt : “Skilled writers of fiction would struggle to conjure up a plot such as that which arises here”. En deze uitspraak is echt niet overdreven. Je mag het gerust omschrijven als de meest perfecte geënsceneerde zelfmoord ooit.

Lees verder hier ...