Meningen

“What do we do now?

I don’t know. We’ve never gotten this far.”

Eerlijk gezegd ben ik tot nu toe zwaar ontgoocheld over de films waar ik al zo lang naar uitkeek. Godzilla was te afwezig in de gelijknamige film “Godzilla”, “Transcendence” was te gewoon en nietszeggend, “Divergent” was het zoveelste SF Fantasy verhaal voor tienermeisjes, “300 Rise of an Empire” was “300”,”The Expendables 3” zijn opgebruikt en aan vervanging toe en “Pompeii” was een storm in een glas water. Alleen “Robocop”,”Guardians of the Galaxy”,”Maleficent” en “Captain America : Winter Soldier” konden me verrassen en bekoren. Van “Edge of tomorrow” verwachtte ik eigenlijk niet veel. Mede dankzij het feit dat Mr. Cruise er waarschijnlijk weer in volle glorie zal in schitteren. Dacht ik ! Wat heb ik me hier toch duchtig in vergist. “Edge of Tomorrow”, een film gebaseerd op het Japanse stripverhaal “All you need is kill” van Hiroshi Sakurazaka, is voor mij nu alvast dé blockbuster van deze zomer.

Lees de volledige recensie hier ...

Do you know what happened to the boy who asked too many questions?

He got answers?

Deze op Netflix te bekijken horror is helemaal niet zo slecht. Maar het duurt wel enorm lang voordat de ontknoping in het verhaal je compleet verrast. Het inleidende gedeelde deed me een beetje denken aan “Midnight Special”. Een piepjong ventje wiens dagelijks leven beperkt is tot een met plastiek geïsoleerde kamer en zonder ruimtevaart-achtige uitrusting de deur niet uit kan. Blijkbaar heeft Eli (Charlie Shotwell) op latere leeftijd een auto-immuunziekte gekregen en is blootstelling aan buitenlucht en zonlicht levensbedreigend voor hem. Samen met zijn ouders, Rose (Kelly “10X10” Reilly) en Paul (Max “Spectral” Martini), is hij op weg naar de enige redding die hem nog rest. Een volledig steriel gemaakt oud herenhuis (met het uitzicht van zo’n typisch spookhuis) waar Dr. Horn (Lili Taylor) een specifieke genen-therapie toepast om medische gevallen als Eli te behandelen.

Na deze medisch georiënteerde inleiding verschuift de aandacht naar het paranormale. Voordat je het beseft worden clichématige spookverschijnselen bovengehaald. Dus de hele reutemeteut die je tegenkomt in standaard spookverhalen, passeert hier ook de revue. Van opduikende schimmen in een spiegel tot schrijfsels die in een door adem bewasemd raam verschijnen. Ondanks dat het standaard horrorfilm-truckjes zijn, worden ze toch effectief gebruikt om je te doen opschrikken. Maar ondanks dat, is het lang wachten op de belangrijkste verhaalwending op het einde van de film. En die wending doet het verhaal in zijn geheel kantelen. Op dat moment besef je dat je er helemaal langs zat wat je giswerk betreft. Het is dus wel een aanrader om de film in zijn geheel te bekijken en alzo een antwoord te krijgen op alle vragen die je jezelf stelde.

Dat is misschien wel het sterkste aspect van “Eli”. Het mysterieuze karakter. Wat soort behandeling is het wel dat Dr. Horn praktiseert? Want je zal zien dat het niet zo’n conventionele behandeling is. Het is een pijnlijke procedure waarbij een virus in het ruggenmerg wordt geïnjecteerd om aldus de falende genen te repareren. En wie zijn de geestverschijningen die Eli tormenteren? Zijn ze goedaardig? Of kwaadaardig? Dat is iets dat Eli zelf tracht te ontdekken terwijl hij opgesloten zit in zijn steriele kooi. Zijn ouders en de medische staf wijten zijn waarnemingen aan de genomen medicatie en wimpelen het af als hallucinaties. De enige die Eli gelooft is Haley (Sadie Sink), een lokaal meisje waar Eli wel eens gesprekken mee heeft via een enorm uitstalraam. Van waar Haley komt en wat ze daar doet, is ook weeral een raadsel. Naarmate de tijd verstrijkt, zie je de argwaan groeien bij Eli.

Maar zoals ik al eerder zei: “Wacht tot de ultieme onthulling”. Tot dan moet je een doorsnee spookverhaal zien te verdragen zonder al te veel hoogtepunten. Toch enkele lovenswaardige woorden over het acteerwerk van Charlie Shotwell. Voor zo’n jonge kerel is het niet zo evident om een heel palet van emoties te hanteren. En hij deed dit op een overtuigende manier. De andere personages hun inbreng is redelijk beperkt te noemen. Max Martini speelt de vastberaden vader. Lili Taylor de geheimzinnige dokter. En Kelly Reilly is niet meer dan de bezorgde moeder die haar zoon nog eens wil omhelzen. Niet direct Reilly’s meest adembenemende acteerprestatie. Dat is weggelegd voor haar rol in “Eden Lake”. Al met al is “Eli” niet direct een opwindende film. Het is niet uitermate slecht maar vergt wel ietwat geduld. Wachten op het einde is dus de boodschap. En dit is dan ook de laatste keer dat ik het herhaal.

Alleen deze boodschap vond ik wel schromelijk overdreven: “New Netflix horror movie Eli is terrifying viewers to such an extent that some have claimed to be “seeing demons” after watching.”

“Eli” nu te bekijken op Netflix

2.5*

“The satisfaction of helping those in hell.

See, of all the afflictions, I can think of none more, more cruel than madness, sir.

See, it robs a man of his reason, his dignity, his very soul.

And it does so, so slowly, without the remorse of death.”

Kan je je Ben Kingsley nog herinneren in “Shutter Island” waar hij in een witte overjas een psychiatrische instelling leidde ? In “Stonehearst Asylum” heeft hij weer die witte overjas uit de kleerkast gehaald en kijkt hij weer peinzend voor zich uit terwijl hij al lurkend aan een pijp een retoriek afsteekt over de revolutionaire methode die hij toepast op psychiatrische patiënten. Een verhaal dat gebaseerd is op het kortverhaal “The System of Doctor Tarr and Professor Fether” uit 1845 van de oppermeester der griezelverhalen, Edgar Allan Poe. Deze grootmeester van het lugubere en macabere waarbij de donkere krochten in de menselijke ziel en oerangsten als fundament dienen, situeerde dit verhaal toentertijd in het zuiden van Frankrijk. Een instelling hield er een niet alledaagse manier op na om geïnterneerden te behandelen. In plaats van ze op te sluiten, liet men de patiënten zich verder inleven in hun waanbeelden en waanzin.

Recensie Stonehearst Asylum

Android : What is in the bag?
Max: Hair care products, mostly.

We worden nogal verwend op SF gebied de laatste tijd. Elysium is een pessimistische blik op de toekomst. Een overbevolkte aarde met alle gekende problemen en Elysium is een kunstmatige oase van rust waar alleen plaats is voor de miljardairs. Elke woning is daar voorzien van een "genees-bed" zodanig dat alle inwoners van een gezond en kwalen-vrij leven kunnen genieten. Achtergebleven op de Aarde proberen de minderbedeelden te overleven in een ongezond,armoedig en een door droids strak gehouden regime.

Overduidelijk is de sociaal belerende boodschap van de steeds breder wordende kloof tussen arm en rijk. Het illegaal proberen te bereiken van Elysium doet je denken aan de grens tussen Mexico en de VS waar op dit eigenste moment nog steeds mensen proberen over te steken om de armoede in te ruilen voor een meer gezegende toekomst. Verder was het een reflectie van de gezondheidszorg zoals het nu is in de V.S. , namelijk dat diegene die het zich kunnen permitteren het beste van het beste toegediend krijgen.

Ik heb "District 9" nooit gezien (maar staat alvast nu ook op mijn lijstje) en heb dus geen flauw benul of dit er op lijkt of niet. Ik moet wel eerlijk toegeven dat de CGI spectaculair is. De vormgeving van de woongebieden op de Aarde, de immense fabriek waar de droids worden geassembleerd, de droids zelf zien er flashy en sexy uit, de voertuigen die gebruikt worden (vooral de scene met Carlyle's vervoermiddel is magnifiek), Elysium zelf is duizelingwekkend briljant in beeld gebracht en het robot-harnas dat Max aangemeten krijgt vond ik verbluffend realistisch. De visuals zijn eigenlijk bijna zo prachtig als die in "Oblivion". De actiefragmenten zijn sensationeel in beeld gebracht en het wapenarsenaal dat gebruikt wordt past perfect bij de rest van de gehele film. De film heeft een verdomd hoog tempo en zorgt ervoor dat je meermaals op het puntje van je stoel gaat zitten.

De inhoud van de film en de verhaallijn zijn zo clichématig en er zijn vergelijkbare films (maar dat kan je natuurlijk altijd aanhalen). De overbevolkte wereld deed me denken aan de wereld in "Dredd". De scheiding tussen rijk en arm kwam terug in "Upside Down".
De personages zijn een opsomming van stereotypes : een ex-gevangene die terug op het rechte pad is en als een fatsoenlijke burger dagelijks zijn boterhammendoosje meeneemt naar zijn klote-job en die natuurlijk de held van het verhaal wordt, een soortement liefdesverhaal met het verplichte verpleegstertje en de bende nietsontziende criminelen die hem najagen tot ze er bij neervallen. Daarlangs waren er een deel zaken die te belachelijk voor woorden waren. Radioactiviteit in de fabriek en iedereen zonder beschermkledij? Ok , het waren allemaal personen die verwaarloosbaar zijn en vervangen kunnen worden door anderen. Maar waar is de radioactiviteit naar toe bij de droids? Spider had toch al lang gebruik kunnen maken van dat instrument dat hij Max aandeed, om één van zijn handlangers om te vormen tot een super-moordmachine ? Het illegaal arriveren op Elysium is niet zo simpel sinds alles vreselijk bewaakt wordt, maar Spider kan als alles online komt wel zeer gemakkelijk eventjes daar neerstrijken. Kruger's hoofd wordt er bijna totaal afgeblazen door een granaat, maar zijn hersenen blijven nog functioneren waardoor hij volledig terug wordt hersteld. 't Is wel SF maar dat ging me toch een beetje te ver. Zeker als daarna Delacourt sterft door "ocharme" een steekwonde in de nekstreek. Tsja, zal wel een vergelding zijn geweest voor haar slechte acteerprestatie

Ja het acteren dan. Matt Damon deed het weer op automatische piloot en het was weer genieten om hem te zien in een actierijke rol sinds "Bourne". Slechtste acteerprestatie ooit voor Foster. Ik had soms de indruk dat zij een droid was. Inspiratieloze conversaties, belachelijk accentje en totaal niet indrukwekkend als wrede en gevoelloos Secretary of Defense. Voor mij was Kruger de meest kleurrijke persoon in deze film. Verrassend dat hij op een bepaald moment precies een Nederlands liedje zong. Na een beetje rondlezen bleek het Zuid-Afrikaans te zijn. In ieder geval was het een perfecte uitbeelding van een gestoorde en uitgekookte huurling die gebruikt werd om de smerige klusjes op te knappen. Het verpleegstertje en haar aan leukemie lijdend dochtertje diende spijtig genoeg alleen voor het melige deel. Gelukkig werd er niet te diep ingegaan op een eventuele liefdesverhaal tussen Max en haar. Voor mij waren het gewoon jeugdvriendjes die uit elkaar zijn gegroeid.

Conclusie : Een puike SF met uitermate zinnenprikkelende beelden met een sociale boodschap als ondertoon en gemixt met een melig ontroerend thema dat natuurlijk voor een happy end vraagt. Enigste is dat Max de pijp uit gaat ... Hij vertoeft waarschijnlijk nu op de Elysese velden tussen alle andere gelukzaligen

3,5*

Wat een ongelofelijke flutfilm was dit. Van mij hadden ze gewoonweg alle sensuele scènes met Allyssa Milano achter elkaar mogen monteren, want dat is dan ook het enige positieve aan deze film. Man, wat is dit "Who's the boss" kindsterretje uitgegroeid tot een vamp van een vrouw. En op alle strategische plekken is ze ook goed voorzien (ook al ben ik er zeker van dat ze een hospitaalbezoekje achter de rug heeft waar ze duchtig gebruik hebben gemaakt van een fietspomp). Maar buiten de beelden van een Milano die als een krolse kat, wulps rondkronkelt, is er echt geen reet te beleven.

Een flauw vampierverhaaltje dat kant nog wal raakt. Nog erger dan een B-film. Snel vergeten dus!

0.5*

Kan iemand mij uitleggen waar het thriller gedeelte zich ergens bevond ? Ik heb in ieder geval de jump-forward-button op de afstandbediening gevonden

Plaats 5 personen in een afgesloten ruimte met als opdracht , wie die ruimte levend verlaat krijgt een fatsoenlijke job aangeboden, en kijk hoe een persoon creatief kan worden met een riem, naaldhak, stuk GSM en rooster. (Spoilers hier met verbazing geplaatst )

Wat een ongelofelijk nietszeggende film was me dit. Het acteren was om te huilen en zelfs het huilgedeelte van Willig was om te huilen De rest van de kandidaten waren voor mij ook maar derderangs acteurs. Barslechte prestaties. Ergst van al vond ik het feit dat McDowell hieraan meedeed. Van A Clockwork Orange naar dit misbaksel ... hoe laag kan je vallen. Waarschijnlijk een nieuwe trend in filmland : zet een bekende kop op de voorkant van een DVD-box zodanig dat er toch een minderheid zich de moeite doet om het te bekijken.

Doeme ik ben ook in die marketing-truc getrapt.

Iets wat ik heb meegenomen uit deze film : ik zal toch enige argwaan hebben bij een volgende sollicitatie

0,5* voor mezelf voor de moeite om op Play te drukken

There's only one kid on this launch with any brains at all so far, and that's Ender Wiggin.

Zet je schrap voor weeral een grafisch verbluffend uitziende SF, met een sterk begin, een nogal wenkbrauwen fronsend verhaal en een redelijk ontgoochelend einde. Het is weeral gebaseerd op een boek dat ik weeral niet heb gelezen. Het enige positieve is dat het niet zo'n ingewikkeld verhaal is, dat je niet kan volgen als je de achtergronden, die meestal wel gedetailleerd beschreven zijn in het geschreven medium, niet kent. Dat het hier gaat over een jeugdboek, merk je vanzelf wel naarmate de film vordert. Ikzelf kon me niet van de indruk ontdoen dat het een soort "Harry Potter in Space" was. Een soort uitverkoren magisch jongetje die bepaalde kwaliteiten bezit waar volwassenen al geruime tijd naar op zoek zijn. Hij wordt meermaals "The One" (Echoënde galmende geluidseffecten zouden hier niet misplaatst zijn) en is blijkbaar de natte droom van de leidinggevende figuur van een kadettenschool (Harrison Ford). Natuurlijk wordt dit jongetje de hele tijd als een opkomende held bekeken en bejubeld over zijn intelligentie die de anderen blijkbaar door een kortstondige hersenaandoening niet meer bezitten. Raar, want ze behoren tenslotte toch ook tot het selecte groepje van hoog intellectuele jeugdigen. Enfin, dat zorgt dan voor wrevel,jaloezie en uitstotingsverschijnselen. Maar onze vriend Ender, weet uiteindelijk het tij te keren en zijn schare fans te verzamelen om gezamenlijk de bevolking op aarde te bevrijden of te beschermen tegen de terug aanstormende zwerm bidsprinkhanen, Formics genaamd.

Zoals ik al zei : het oog krijgt wat ze verlangt in deze SF. Er is op grafische effecten-gebied niet bespaard. Het ziet er fraai,haarscherp en flitsend uit. Als SF fan begin je hier automatisch van te kwijlen. De vergelijking met recent werk zoals "Oblivion","Elysium" en "Prometheus" kan je gerust maken. Zelfs "Gravity" kan ik opnoemen als het dan gaat over de beelden uit de ruimte met op de achtergrond een schitterende planeet. Na een tijdje kreeg ik ook wel eens flashbacks uit oudere films zoals "Battlestar Galactica","Independance Day" en zelfs "The Black Hole". Algemeen kan je besluiten dat het er prima uitzag en tot in de puntjes uitgewerkt. Ook de ruimtegevechten zowel in de simulator als in het echt, zagen er redelijk indrukwekkend uit. De zich als een zwerm spreeuwen voortbewegende buitenaardse ruimtetuigen was magnifiek om te zien. Maar inderdaad de heldendaad verricht door Mazer Rackham leek wel een duplicaat uit "Independance Day".

De vertolkingen waren meestal wel uitstekend. Geen Oscar materiaal, maar niets wat me eigenlijk irriteerde. Asa Butterfield was een overtuigende Ender. Harrison Ford was een doordravende zelfverzekerde Kolonel die geen problemen heeft met het feit dat ze eigenlijk kindsoldaatjes aan het trainen zijn. Viola Davis de psychologe aan boord kwam overtuigend over als een meer bemoederende militair. En de rest van het kleine grut speelde stuk voor stuk dat wat ze moesten doen : ofwel de van begin af aan adorerende vriend van Ender (Petra en co.) ofwel de ettertjes die hem onmiddellijk beginnen te jennen en te verafschuwen. Moisos Arias was hiervan het beste voorbeeld. In Ender's plaats had ik deze Zuid-Amerikaanse springmuis vierkant de ruimte ingeflikkert.

Waar ik mij na een tijdje aan begon te ergeren was het inhoudelijke van het verhaal. Het is inderdaad nogal kinderachtig en simpeltjes gehouden. Op zich heb ik daar geen probleem mee. De aanloop naar de training vond ik sterk en boeiend om naar te kijken. Alleen begon ik me vragen te stellen over het nut van de hele training die ze kregen. Het leek wel een soort "Quidditch" maar dan in ruimtepakjes. En je kon het spel ook winnen door iemand van je team door de poort van de tegenstander te smijten i.p.v. een bal ! Het was een lust om de verschillende teamleden te zien zweven in het luchtledige, maar naderhand hebben ze hier dus helemaal niks aan gehad. Ik vond het ook al sterk dat het redden van de Aarde afhing van deze knulletjes, die een soort Lasergun-spelletje speelden om daarna met echt oorlogsmateriaal de buitenaardsen een lesje te leren. Waarom was er geen uitleg over de relatie van Ender met zijn broer Peter en zus Valentine ? Daar zat ik eigenlijk een beetje op te wachten. En als apotheose was er dan het moment waarop Ender ineens transformeerde in een wereldverbeteraar en verbolgen is over de manier waarop ze hem hebben voorgelogen. Ik dacht toch dat ze hem voor deze taak aan het voorbereiden waren. Maar nee, dan is dat gastje verontwaardigd en eensklaps heeft hij het hele mysterie ontrafelt en gaat hij op zijn laatste missie als Admiraal om een gedane belofte te volbrengen. Diepe ontgoocheling !

Ik kan alleen concluderen dat het wel een visueel oogstrelende film is. Het verhaal is nogal op een kinderlijk niveau, maar is eigenlijk toch nog een brug te ver voor de jongsten. Maar het einde vond ik dan weer een enorme afknapper en verknoeide het voor de rest.

3*

The last thing you need is meeting strange men in hotel rooms.

“Enemy” : geregisseerd door Denis Villeneuve en Jake Gyllenhaal in de hoofdrol (of rollen). Hell yeah ! De regisseur en één van de hoofdrolspelers uit “Prisoners”. Dat kan alleen maar vanzelfsprekend denderend goed zijn, daar ik “Prisoners” in mijn persoonlijke top-10 van redelijke briljante films uit 2013 plaatste. Dat viel dan toch lichtelijk tegen achteraf gezien.

Enkele tips voordat je deze bizarre en uiterst bevreemdende film gaat bekijken.
Bel niet in paniek naar de elektronicazaak waar je recent je hypermoderne 55" LED TV hebt aangeschaft, om je boos af te reageren op de helpdesk medewerker en briesend schreeuwt door de telefoon dat de RGB kleureninstellingen danig naar de knoppen zijn en dat je stante pede een vervangtoestel wilt. Het kleurenpallet dat je de hele film voorgeschoteld ziet er zo uit. Je waant je dus de hele tijd in een koffiekleurig land vol met geel,beige en (waarschijnlijk spinnen excrementen) bruinige tinten. Bij momenten had ik het gevoel dat ik mijn Boss zonnebril met licht getinte glazen nog op had.

Zit je in een periode van hardnekkige slaapstoornissen waarbij je de hulp moet inroepen van benzodiazepinen die als vervelende bijwerking hebben dat je je overdag slaperig voelt, dan raad ik je deze film ook af, want hij is tergend (langgerekt uitspreken) traag.

Ben je ook geen voorstander van films waarbij je op het einde een “Huh !” uitslaakt en je verwoed forums en wikipedia-pagina’s begint te googelen om toch maar enige uitleg te vinden over de juist gekeken film, dan zou ik deze ook maar links laten liggen.

Ben je echter een hevig fan van Gyllenhaal dan kom je hier zeker aan je trekken want hij komt er zelfs tweemaal in voor. Of niet ? En ben je niet zo voor een rechtlijnige, voorgekauwde en vreselijk simplistische verhaallijn, maar eerder voor een ingewikkeld verhaal met een wirwar van mogelijke denkpistes en plausibele verklaringen, dan is dit echt een aanrader voor je.

Kort samengevat : een lichtjes neurotische leraar die declarerend les geeft over hoe een dictatoriaal regime de controle houdt over mensen, door het toepassen van bepaalde strategieën. En zeer belangrijk (waarschijnlijk een examenvraag) is dat het een patroon is, dat het zichzelf herhaalt doorheen de geschiedenis. Op aanraden van een collega huurt hij op een avond een film en ziet hij tot zijn verbazing zijn evenbeeld acteren in deze film. Wat volgt is een tot een kluwen verweven ontdekkingstocht waarbij je jezelf de hele tijd afvraagt of er nu wel degelijk 2 personen zijn of dat deze 2 individuen versmolten zijn tot één schizofrene persoon met klaarblijkelijk identiteitsstoornissen.

Niet dat het helemaal een onontwarbaar verhaal voor me was. Ik hield al rekening ermee dat Adam eventueel een geestelijk probleem zou kunnen hebben. Het gedrag en de verschijnselen die getoond werden zoals schijnbaar regelmatige hoofdpijn hebben (veelvuldig in beeld gebracht), stemmingswisselingen, seksueel disfunctioneren (Ja na de derde keer dat zijn vriendin het aftrapt was dat wel overduidelijk) en de tijd uit het oog verliezen, waren een indicatie. De metaforen die gebruikt werden op het einde waren ook wel duidelijk. Dat het uiteindelijk niks anders was dan het op een psychische manier afrekenen met het verleden om het huidige terug vers te starten, was me ook op het uiteinde duidelijk.

Gyllenhaal haalt hier het onderste uit de kan en speelt een voortreffelijke karakterrol. De vertolking van Sarah Gadon was bij momenten gewoon adembenemend briljant. De blik op haar gezicht als ze naar Adam kijkt en je overduidelijk de achterdocht en verwarring op haar gezicht ziet verschijnen is simpelweg magistraal. De montage was soms echt ingenieus uitgewerkt. Het stoppen en herstarten van beelden op het ritme van de muziek. De waanbeelden waren soms redelijk hallucinant. De aanloop met de perverse vertoning gaf je direct een beklemmend gevoel. Het toepassen van het lesmateriaal (over het patroon en het zich herhalen) op de werkelijkheid zodanig dat er terugkerende sequenties werden gebruikt in het begin, was ingenieus. Het einde dat een verbinding is met het begin. Als je er dieper over nadenkt zit het vernuftig in elkaar.

En toch deed het me niks. Voor mij weer een film om de liefhebbers van de betere film te paaien en iets te geven om te entertainen (zoals de Romeinen bij het gewone volk deed) en om de verschillende lagen van deze film te analyseren en uitvoerig te bespreken. Voor mij een te traag en saai uitgesponnen geheel met uiteindelijk een ongecompliceerd verhaal waarbij iemand zijn scheefpoeperij achter zich wil laten. Ik hou wel van een goed voorbereide mindfuck, maar bij deze film had ik zoiets van “Ja jongens kom nu maar met de ontknoping hoe het in elkaar zit". En dat al redelijk vroeg in de film. Redelijk sneu, als je naar de acteerprestatie kijkt van Gyllenhaal.

2* (Dankzij Gyllenhaal)

“You’re riding a girl’s bike!”

“It’s UNISEX!”

In eerste instantie vreesde ik dat ik weer de zoveelste rom-com voorgeschoteld zo krijgen. Achteraf bekeken is “Entanglement” ook een soort romantische komedie. Maar dan wel op een bizarre manier. Dit lijkt me wel het buitenbeentje van alle romantische komedies. Het begin is eigenlijk niet bepaald een komisch thema. Maar vreemd genoeg komt het wel hilarisch over als je de klunzige Ben (Thomas Middleditch) zijn zelfmoordpogingen aanschouwt. Dat er iemand juist de draaiende auto steelt terwijl diens uitlaatgassen juist ervoor moesten zorgen dat Ben het hoekje om zou gaan, was toch amusant te noemen. En naderhand start hij een queeste naar het meisje dat bijna zijn zus werd. Een pas ontdekte zwangerschap van zijn moeder gooide klaarblijkelijk roet in het eten. Als hij Hanna (Jess Weixler) uiteindelijk effectief vind, blijkt dit niet alleen een charmant ogende spetter te zijn. Qua persoonlijkheid is ze compleet het tegenovergestelde als Ben.

Ideaal materiaal voor een gezellige rom-com, niet? Inderdaad. Maar uiteindelijk gaat het over iets totaal anders. Het toont de dagelijkse strijd van iemand die een psychisch onstabiel leven leidt en hopeloos verzeild is geraakt in een destructieve web vol zelfmedelijden en verdriet. Een gekwelde geest die op zoek is naar een antwoord op de vraag waarom zijn leven zo’n mislukking is. Ben is er stellig van overtuigd dat er tijdstippen in je leven zijn die allesbepalend zijn en die ervoor zorgen dat je leven een welbepaalde koers gaat volgen. En het feit dat zijn verwekking ervoor gezorgd heeft dat zijn bijna-zus uit zijn leven werd gerukt, lijkt zo’n bepalende factor. Is het dan mogelijk om zijn leven een gelukkigere wending te geven, door op zoek te gaan naar die missende schakel genaamd Hanna ? En deze rebelse jongedame met guitige ogen en een enorm charmante glimlach gelooft dan ook in het fenomeen kwantumverstrengeling waarbij twee objecten zodanig verbonden zijn dat, ook al zijn ze fysiek gescheiden, de één niet zonder de andere kan. Een geestelijke connectie die wel eens voor een kentering zou kunnen zorgen.

Verder uitweiden is niet echt raadzaam. Laat me zeggen dat Ben’s realistische visie nogal troebel is en daardoor de glasheldere boodschap die Tabby (Diana Bang) uitstraalt compleet mist. Eerlijk gezegd vond ik het een sublieme film. Een beetje morbide, dat wel. En misschien dat sommigen een beetje beschaamd toegeven dat lachen over depressies en mislukte zelfmoordpogingen eigenlijk niet door de beugel kan. Maar op een bizarre manier vond ik het soms echt grappig. Tevens vond ik dat zowel Thomas Middleditch als Jess Weixler magnifiek en perfect gecast waren. Middleditch deed me soms denken aan Adam Sandler. Dezelfde intonatie en trieste blik. Eenzelfde hopeloos figuur maar wel grappig. Jess Weixler daarentegen is een beeldschone verschijning wiens verleidelijke blik je zorgen zo doen vergeten. Als ik ooit in een depressie sukkel, dan hoop ik ook zo’n Hanna tegen te komen.

Tja, magisch realisme en kwantummechanica zijn niet die zaken waar men aan denkt als het over romantiek gaat. En ik ben er zeker van dat een vertrouwelijk dossier niet zo makkelijk te ontfutselen is bij een adoptiebureel. Maar toch wist deze film me te bekoren door zijn authenticiteit en flarden van jaren 50/60 muziek. Misschien juist iets te kort om de uiteindelijke uitkomst iets langer te belichten. “Entanglement” is gewoonweg verrukkelijk en een charmant overkomende film. Ik twijfel er echter aan om dit te gaan bekijken als verliefd koppel op valentijnsdag.

3.5*

“When you pray for rain, you gotta deal with the mud too.”

Kan je je Denzel Washington nog herinneren in “The Book of Eli” ? Die koelbloedigheid en kalmte die hij uitstraalde. De verbetenheid. De wilskracht om bergen te verzette. Hoe hij zelfverzekerd recht op zijn doel afging en zijn innerlijke rust en concentratie het overnam om dan met uiterste precisie af te rekenen met zijn tegenstanders. Berekenend de situatie in zichzelf opnemen, het eventjes te laten bezinken en dan accuraat toe te slaan. Meesterlijk, adembenemend om naar te kijken en onnoemelijk spannend. Over deze eigenschappen beschikt hij ook in “The Equalizer”. Het enige verschil is dat hij hier niet stekeblind is.

Recensie The Equalizer

“I'd like to start you on a full course of inhibitors immediately.

There's no reason why you shouldn't be able to live a normal life.

At least for a while.”

Kristen Stewart hoort niet bepaald thuis in mijn lijstje van favoriete actrices. Zoals ik in mijn mening over “Snow White and the huntsman” schreef : “Ze toont bijna geen enkele emotie en ik verdenk er haar van dat ze haar gezicht dompelt in stijfsel voor ze de set opstapt. “. Maar voor deze film was ze de geschikte persoon. Een naoorlogse maatschappij (inderdaad weer na een allesvernietigende oorlog) waar alle overlevenden hun DNA is gemanipuleerd zodanig dat alle gevoelens verdwenen zijn. Geen impulsief gedrag. Geen depressies, pijn of overweldigende gevoelens. Geen gevoelens meer van genot, liefde, haat, jaloezie en blijdschap. Gevoelloze wezens die op automatische piloot functioneren en hun enigste levensdoel is het exploreren van de ruimte. Er zijn echter mensen die lijden aan een bepaald syndroom waardoor onderdrukte gevoelens terugkeren en ervoor zorgen dat ze anders reageren op bepaalde situaties en primitieve gevoelens ontwikkelen. Zoals de hunkering naar erotiek (iets wat compleet verboden is). Dit wordt S.O.S. genoemd (Switched-On Syndrome) waarvoor nog geen adequate medicatie bestaat, waardoor de meeste patiënten terechtkomen in “the den” (defective, emotional, neuropathy facility). De enige remedie daar is het stimuleren van zelfmoord.

Klinkt redelijk depressief. En enerzijds is dit ook een troosteloze maatschappij in een klinisch, witte leefomgeving, gefnuikt van enig gevoel of plezier. Iedereen woont individueel in een high-tech kubistische woning die reageert op de noodzakelijke basisbehoeften. En dagdagelijks begeeft zich iedereen op een ongedwongen manier naar zijn werk. Een beetje zoals in “Metropolis”. Anderzijds lijkt het me een zegen om verlost te zijn van zulke vervelende menselijke trekken zoals jaloezie, nijd en competitiedrang. Het is in deze utopische (“Oblivion”-achtige) maatschappij dat er zich een onmogelijke en verboden liefde ontluikt. Een geladen en voor hun opwindende opflakkering van onweerstaanbare aantrekkingskracht tussen Silas (Nicholas Hoult) en Nia (Kristen Stewart). Uiteraard zijn alle ingrediënten aanwezig zoals in meerdere films over een onmogelijke liefde. Alleen is dit nu gedrenkt in een SF-sausje. En de universele regel dat liefde alles overwint, is vanzelfsprekend ook aanwezig.

Ondanks het romantische aspect en het feit dat “Equals” een slow-burner van jewelste is, kon deze film me uitermate boeien. Niet vanwege het onderwerp, maar wel vanwege het totale visuele plaatje. Alles ziet er, ondanks zijn eenvoud, overweldigend uit. Het totaalbeeld klopte volkomen. En daarnaast is er de ingetogen, aftastende houding van de beide protagonisten dat op een ingetogen, gevoelige maar uiterst adequate manier werd uitgebeeld. Je kan als het ware aanvoelen hoe ze die eerste aanraking ervoeren. Hoe pijnlijk het is om de overweldigende gevoelens te onderdrukken en hoe verscheurend het is om van elkaar gescheiden te zijn. Schitterend acteerwerk van Hoult en Stewart. Ik heb dan wel iets meer respect voor Hoult, daar Stewart puur zichzelf moet zijn om dit te bewerkstelligen.

Het is al lang geleden dat ik nog eens genoot van een pure SF zonder intergalactische slagvelden en een overvloed aan speciale effecten. Velen zullen deze film echter afdoen als saai en oppervlakkig vanwege het gebrek aan spetterende actie en sensationeel beeldmateriaal. Mij sprak echter de eenvoud het meeste aan. Verscholen onder die eenvoud zit echter een ingewikkeld menselijke proces waar iedereen wel ooit eens mee geconfronteerd wordt.

3,5*

Heh heh. You hit like a vegetarian!

Dit was nu eens een film om achteruit te gaan liggen en de hele zit te genieten van twee oude veteranen uit het actiefilm Walhalla. Wie dacht dat deze twee heren volledig uitgeblust zouden zijn en alleen teren op hun welverdiende faam uit het verleden, slaat hier wel degelijk de bal mis. Vergeet "The Expendables","The Last Stand" en "Bullet to the head" maar en ga er niet vanuit dat deze film uit hetzelfde vaatje tapt. De twee heren Stallone en Schwarzenegger bewijzen nogmaals dat ze nog steeds capabel zijn om een onderhoudende,actierijke en met een vleugje humor geserveerde film te presenteren. Er is verdorie zelfs een glimp te zien van een verhaal. Hoe is het in godsnaam mogelijk. Weliswaar is het aan beide te zien dat er aardig wat jaartjes voorbij zijn gegaan nadat ze vervaarlijk met hun biceps hebben liggen rollen in Conan en Rambo. Maar ze zien er nog stevig genoeg uit en kunnen nog altijd rake betonharde klappen uitdelen.

Toegegeven het onderwerp "ontsnap eens uit een gevangenis" is niet bijster origineel. Het feit dat Ray Breslin (Sly) een expert is op gebied hiervan en zich vrijwillig in zo'n instellingen laat opsluiten om de zwakke punten er uit te halen en telkens weet te ontsnappen, vond ik dan wel weer een briljant gegeven. De ultieme test die hij moet nemen op een voor zijn team onbekende plek, wordt een harde noot om te kraken. In dze laatste gevangenis , zit ook Emil Rottmayer (Arnie), die hem uiteindelijk bijstaat om ervoor te zorgen dat Ray kan ontsnappen en de val waar deze blijkbaar is ingelopen, op te lossen.

Stalone speelt een degelijke overtuigende rol als expert en is zeker zijn immens atletisch lichaam blijven trainen door de jaren heen, want hij ziet er nog adembenemend gespierd uit. Schwarzenegger heeft ook nog dubbelgelaagde spieren. Alleen zijn gelaatstrekken beginnen zijn opkomende pensioenleeftijd te verraden. Tot mijn verbazing doet hij hier een niet onverdienstelijke poging tot acteren. Het is niet alleen maar een gemompeld Engels met een zwaar Oostenrijks accentje er overheen. Nee het zijn soms volledige dialogen, met soms wel aangenaam verrassende komische wendingen. Het moment waarin hij in zijn eigen moedertaal zich begint te beklagen in de isoleercel is eigenlijk hilarisch maar tegelijkertijd ook bewonderenswaardig overtuigend. Het moment op de trap met de arabier waarbij ze een snapshot maken is echt om je tranen te lachen. Ik heb het misschien wel 5 keer herbekeken. Het actiegedeelte is vergelijkbaar met de betere films waarin beide heren hebben geacteerd en niet het domme spierbundel geweld dat gebruikt werd zoals in Commando of de laatste Rambo-film waarbij het blijkbaar de bedoeling was om de score van aantal gevelde tegenstanders zo hoog mogelijk te krijgen en de dodelijke slachtoffers met de containers werden afgevoerd. Dat het einde misschien wel Holywoodiaans werd en een beetje overdreven over-the-top lijkt, neem ik erbij en stoorde me eigenlijk op dat moment niet zo erg.

De bijrollen werden niet onaardig vertolkt. Jim Caviezel speelde op een overtuigende manier de ijskoude gevangenisdirecteur Hobbes. Zelfs 50 Cent irriteerde me voor een keer niet en deed het niet zo slecht.

Wil je dus nog eens genieten van een degelijke en toch aardig in elkaar gestoken actiefilm, dan kom je met deze "Escape Plan" toch aardig aan je trekken. Gegarandeerde rake actiescènes met humoristische one-liners. Sly en Arnie bewijzen hiermee dat ze wel degelijk de crème de la crème zijn in dit genre. Hopelijk komt er nog meer van dit genietbaar materiaal uit in de toekomst !

3,5*

Be the first to escape our most immersive rooms yet

and win $10,000.

Bestaat toeval? Ik begin het stilaan te geloven. Toevallig had ik deze film nog maar net gezien, kreeg mijn vrouw voor haar verjaardag een toegangsticket voor één of andere Escape Room van haar broer. Mijn eerste reactie was dan ook “Moet ik ook meegaan?”. Dat was dan wel als grapje bedoeld, want ik denk niet dat we zo’n toestanden als in de film “Escape room” zullen meemaken. Ik heb al twee van die escape rooms meegemaakt (eentje succesvol afgesloten en eentje niet) en weet dus wel dat het niets meer is dan wat ouderwets raadsel- en puzzelwerk. Geen “Saw”-achtige toestanden als hier dus. Alhoewel het niet zo extreme toestanden oplevert als in “Saw” welteverstaan.

Het concept “Escape room” is immens populair. Ze schieten als paddenstoelen uit de grond en zijn goed voor kortstondig amusement. Niets zo leuk als met een groepje vrienden of familie proberen om aan zo’n kamer te ontsnappen. De personages in deze film zijn dan wel niet familiaal gerelateerd maar hebben wel allen één geheim ding gemeenschappelijk. En allen krijgen ze onverwacht een geheimzinnige kubus waarin een uitnodiging voor de ultieme escaperoom verborgen zit. En voila, onze zes deelnemers Zoey (Taylor Russell), Ben (Logan Miller), Jason (Jay Ellis), Mike (Tyler Labine), Amanda (Deborah Ann Woll) en Danny (Nik Dodani) wachten in de ontvangstkamer van het bedrijf waar ze samen dingen voor de prijs van $ 10.000. Een prijs voor de winnaar die als eerste ontsnapt uit de inventief ontworpen kamers. In mijn ogen waren ze op het moment dat ze ingingen op de uitnodiging al sowieso stuk voor stuk onbenullen. Hoe kan je nu als eerste uit een escape room ontsnappen. Iedereen weet toch dat het in groepsverband gespeeld en gewonnen wordt. Was er dan geen enkele mededinger die zichzelf die vraag stelde? Van Ben de losbol kon ik dat wel begrijpen. Maar bolleboos Zoey, aandelen-goeroe Jason en “Escape Room”-expert Danny verwachtte ik toch wel meer inzicht.

Nu, zo bloederig en angstaanjagend spannend als in “Saw” wordt het hier niet. De makers van deze film hebben zich netjes gedragen en er een softere versie van gemaakt. Hadden ze evenveel inspanningen gedaan om de spanning wat meer op te drijven en de manier waarop de slachtoffers aan hun einde komen een beetje bloederiger gemaakt, dan was dit zeker een superbe film geweest. Het enige dat nu voor wat opwinding zorgt, is het ontwerp van de verschillende kamers die het groepje mededingers moet zien door te geraken. Zonder al te veel kleerscheuren vanzelfsprekend. Zo vond ik de kamer in het sneeuwlandschap en de pool-bar wel magistraal ontworpen. Niet alleen het decor is tot de puntjes verzorgd. Ook over de op te lossen puzzel is er degelijk nagedacht. Maar zoals ik al eerder zei, is dit ook het enige waar ik enthousiast over was.

Spijtig genoeg heeft men gekozen om de eindscene als intro te gebruiken. Zo is er al een groot deel van de spanning weggenomen. Ook al zorgt een kleine verrassing nog voor een alternatieve afloop (en om eerlijk te zijn is het ook wel redelijk voorspelbaar), toch is het einde niet echt overtuigend en bevredigend. En toegegeven, de uiteindelijke reden waarom deze specifieke personen uitgekozen zijn, geeft het geheel een sinistere smaak. Maar spijtig genoeg kwam het op alle vlak net iets tekort. Sterker nog, de ontknoping zag er toch wel echt ongeloofwaardig uit. Door wie werd dat elektronisch scorebord op het uiteinde gemanipuleerd? En voor de zoveelste keer eindigde de film op zulk een manier dat er weer een opportuniteit is voor een vervolgfilm. Er reikhalzend naar uitkijken zal ik niet doen. Het was vermakelijk. Dat wel. Maar dat heb je ook als je in werkelijkheid een “Escape Room” bezoekt. Ik verwachtte hier toch iets meer van.

2.5*

“To put it simply, guys.

Human beings simply aren't built to function at the cruising altitude of a 747.”

Waarom zou ik in godsnaam gaan kijken naar een groepje avonturiers die onder begeleiding van een doorgewinterde bergbeklimmer het topje van de Mount Everest willen bereiken nadat ze hiervoor toch wel een riant bedrag hebben betaald? Een doorsnee gezin zou met dat bedrag toch enkele all-in vakanties kunnen boeken. En dat zijn dan ook avontuurlijke reizen waarbij men adembenemende panorama’s kan bewonderen. Alleen is de kans dat je de pijp uitgaat op zo’n reis beduidend kleiner. En juist zoals de meereizende journalist Jon Krakauer (Michael Kelly), stelde ik mezelf ook de prangende vraag wat in hemelsnaam iemand doet besluiten om zoiets te ondernemen. Is het een masochistisch trekje? Een droom die ze najagen ? Gaat het over je eigen grenzen verleggen? Of dient het om je eigenwaarde op te krikken, wetende dat je een enkeling bent die dit wist te presteren? Spijtig genoeg krijg je echter geen antwoord op deze vraag.

En toch kon ik er niet aan weerstaan om deze film te gaan kijken op het grote scherm. Enerzijds omdat ik me verwachtte aan indrukwekkende beelden in dit berglandschap. En ditmaal ging ik niet dezelfde fout maken als bij “Gravity”. Ik ging niet de DVD of VOD versie afwachten om dan tot de vaststelling te komen dat de Mount Everest herleidt wordt tot een miezerig bergje. Ook al beschik ik over een mega flatscreen. Bij “Gravity” resulteerde dit in een diepe ontgoocheling. Anderzijds is er de reeks bekende acteurs die aan deze film meedoen. Als je Jason Clarke, Sam Worthington, Emily Watson, Keira Knightley, Josh Brolin en Jake Gyllenhaal kan warm maken voor deze semi-rampenfilm dan heb je sowieso al wat troeven in handen. En voor mij persoonlijk is het feit dat Jake Gyllenhaal van de partij is, een aanleiding om deze film te kijken. En ontgoochelen doet hij ook hier niet als de ietwat excentrieke expeditieleider Scott Fischer. Zelfs Knightley’s medewerking (haar lach is voor mij angstaanjagender dan mijn hoogtevrees) weerhield me niet.

“Everest” bestaat eigenlijk uit twee hoofddelen. Het eerste deel wordt volledig gewijd aan de deelnemende bergbeklimmers en hun achtergrond. Er wordt ruim tijd genomen om de karakters uit te diepen en hun motieven toe te lichten. Allereerst is er Rob Hal (Clarke). Een goedhartig persoon die respect heeft voor de immense berg en de eerste is die het bereiken van de top gecommercialiseerd heeft. Een soort citytrip naar de top van de Mount Everest. Dan is er Scott Fisher (Gyllenhaal) die een concurrerende reisorganisatie leidt. Een excentriekeling die lak heeft aan veel zaken en een “we zullen eventjes naar boven klimmen”-houding aanneemt. En in het deelnemersveld vinden we allereerst Doug (John Hawkes), een niet zo gefortuneerde gewone postbode die al eens bijna de top bereikt heeft en nu vastberaden is om te slagen. De enige vrouwelijke deelneemster is Yasuko Namba (Naoko Mori) die al 6 van de 7 grootste pieken heeft beklommen. Vervolgens is er Beck (Josh “Oldboy” Brolin) wiens motivatie voor het beklimmen van beruchte bergen wordt gevoed door een huwelijk dat op wankelen staat. En Jon Krakauer (Michael Kelly) de journalist die hierover een reportage wil maken. Dit is vanzelfsprekende het minst actierijke deel

De aanzet voor het bereiken van de top is de tweede hoofdmoot van de film. Schitterend in beeld gebracht waarbij het fysiek afzien en het doorzettingsvermogen van de deelnemers realistischer overkomt dan verwacht. Hallucinante vergezichten die maken dat het lijkt alsof je zelf op die bergflank staat. Als dan het weer drastisch omslaat is het puur overleven waar het om gaat en blijkt toch maar weer hoe nietig wij als mens zijn ten opzichte van de natuurelementen. Het wordt een krachtmeting tussen mens en natuur. Wie uiteindelijk wie overwint. Natuurlijk is dit het meest spannende en intense deel van de film. Alleen spijtig genoeg dat de uitkomst al op voorhand bekend was. Het enige verrassingselement dat resteerde was wie nu uiteindelijk deze helse tocht effectief zou overleven. Uiteindelijk kan men zich de vraag stellen wat de oorzaak was van deze ramp. Was het de overmoed ? Het feit dat het redelijk dringen was aan de voet van de Mount Everest en dus onrechtstreeks het commerciële aan de basis lag ? Of was het gewoon pech dat er juist op dat moment een erge storm overtrok ? Dat dit relaas een hoogtepunt van menselijk falen is in de kronieken van het mondiaal bergbeklimmen is onweerlegbaar. Maar wat met al die andere slachtoffers die wereldwijd vallen tijdens het beklimmen van gigantische bergpieken ? Uiteindelijk kan men hieruit alleen concluderen dat we machteloos staan tegenover de moordende natuur. Uiteindelijk is de hoofdrol in “Everest” weggelegd voor de berg zelf. Niettegenstaande de hallucinante beelden en suspenserijke ontwikkeling werd dit voor mij niet echt het hoogtepunt op filmgebied in 2015.

2,5*

“Do you ever wonder what would have happened if maybe you had found the baby sooner?

Maybe you could have saved her. Maybe if you had walked just a little bit faster, she would still be alive.

Did you ever think about that?”

“Every secret thing” is een schamele poging om een suspenserijke thriller te creëren. De inspiratie werd gezocht in het gelijknamige boek dat geschreven werd door Laura Lippman. Een verhaal over vermiste kinderen geven meestal een ongemakkelijk gevoel en verhalen over het meest verschrikkelijke dat je als ouder kan overkomen. Ik zou echter aanraden om dan “Prisoners” te kijken met Jake Gyllenhaal en Hugh Jackman in de hoofdrollen. Qua suspense en visie op de ontreddering van de angstige ouders, overstijgt deze film moeiteloos deze poging. De twee tieners Alice (Danielle Macdonald) en Ronnie (Dakota Fanning) zien er niet echt creepy of angstaanjagend uit. Je krijgt eerder medelijden met deze twee randgevallen die door omstandigheden een kinderlijke, foute beslissing maken in hun jonge leven. Ook al blijkt het naderhand dat één van de twee inderdaad over een ziekelijke, naargeestige geest blijkt te beschikken.

Op 11 jarige leeftijd besluiten de twee jonge meisjes om een op de veranda achtergelaten peuter (kleindochter van de eerste zwarte rechter in deze gemeenschap) met zich mee te nemen, nadat ze een rampzalig verjaardagsfeestje hebben bijgewoond. De twee zijn niet bepaald populair bij de andere leeftijdsgenootjes. Alice is een zwaarlijvig meisje en Ronnie is een introvert kind die ook nog eens over een scherpe tong beschikt. Wat initieel bedoeld was als een onschuldig spel voor de twee tieners, loopt faliekant af de baby die het totaal ontbreken van noodzakelijke zorg fataal wordt. De twee worden berecht en veroordeeld voor de ontvoering en het vermoorden van het kind. Je moet geen briljante geest zijn om te raden wie er weer geviseerd wordt op het moment dat er een andere kleuter verdwijnt nadat de twee vrijgelaten werden.

De film schiet op meerdere vlakken tekort, vond ik. Dat deze film overwegend door vrouwen gedragen wordt (meerdere vrouwelijke acteurs, een vrouwelijke regisseur, scenariste en vrouwelijke schrijfster) , is te merken daar het grotendeels nogal soft overkomt. De vrouwelijke detective Nancy Porter (Elizabeth Banks), een soort volwassene versie van Nancy Drew die ook op een toevallige wijze het lijkje van het eerste slachtoffertje ontdekte en vervolgens gepromoveerd werd, is gemotiveerd genoeg om dit mysterie op te lossen. Alleen kwam ze nogal gelaten over. Alice’s moeder verrichte misschien wel baanbrekend werk als kunstlerares, maar faalde volledig als ouder. Alice was op een bepaalde manier griezelig en toch kwam die gespleten persoonlijkheid niet echt naar boven. Bij momenten waren haar geraffineerde en manipulatieve karaktertrekken alleraardigst gespeeld. Alleen bij de ontknoping was het allemaal niet zo overtuigend.

De enige die me kon bekoren met haar acteerwerk was Fanning (De laatste keer dat ik haar zag acteren was als piepjong meisje in “War of the Worlds”). Een schitterend personage (alhoewel haar totale bijdrage nogal beperkt was) met een gecompliceerd karakter. Een introvert meisje dat ondanks haar neerslachtig en alternatief uiterlijk toch een enorm aantrekkelijke dame is. Het was voor mij ook het enigste geloofwaardige personage.

Zelfs de rare kronkelingen die het verhaal te beurt vielen op het einde, konden niet vermijden dat deze melodramatische thriller louter het gehalte van een doorsnee TV-film behaalde. Het mysterieuze begin, het schokkende onderwerp en soms wel degelijk acteerwerk konden niet verhinderen dat het uiteindelijk verviel in een clichématige thriller zonder echte verassingen en met de meest clichématige eindscene ooit gemaakt.

2,5*

Niet mijn ding. Een beetje kijken naar barslechte, heen en weer zwaaiende , in en uitzoomende beelden. Lijken wel de beelden van toen ik mijn eerste cam gekocht had

Het feit dat er in de film een soort teddybeer op steroiden rondrend in de bossen maakt het echt niet spannender !

Voordeel van deze film : nu werd de FFW knop op de afstandbediening tenminste nog eens intensief gebruikt

0.5* en dat voor een flits van het fraaie balkon van Abi en de flash van Ashleys billen

“The challenge is not to act automatically. It’s to find an action that is not automatic. From painting, to breathing, to talking, to fucking. To falling in love… “

Als er iets is dat me werkelijk fascineert, dan is het wel de vraag of we ooit in staat zullen zijn om artificiële intelligentie te ontwikkelen. Elke film met dit onderwerp hebben bij mij sowieso een streepje voor en kunnen al rekenen op mijn onvoorwaardelijk enthousiasme. Ik weet niet hoe het komt en wat me er nu zo direct in aantrekt. Is het de nieuwsgierigheid of het ooit iemand in zal slagen om zulk een machine te ontwikkelen ? Is het inderdaad zo dat artificiële intelligentie de ondergang van de mensheid betekent, zoals sommige vooraanstaande wetenschappers beweren (zoals Hawking onder andere) ? Zal zo’n zelf redenerende machine echt capabel zijn om gevoelens te tonen en op een menselijke manier te reageren ? Als dan ook nog eens de verpakking van dit artificieel intelligent wezen er naar mijn gevoelens smakelijk uitziet, dan kan het hele spektakel sowieso niet meer stuk.

Volledige recensie hier ...

“Follow me and you will be free. Stay and you will perish.”

Ik heb zo’n gevoel dat de katholieke kerk aardig wat lobbywerk verricht heeft in Hollywood nadat ze gemerkt hebben dat hun fanbase aan het slinken was. Eerst was er het Bijbelse verhaal “Noah”, waarbij de alom bekende botenbouwer weer eens aan de slag gaat en een immense ark bouwt, op aandringende van “The guy upstairs”, waar hij en zijn familie zich in verschansen, samen met alle diersoorten, om de aangekondigde vloedgolf te kunnen weerstaan. En nu hebben ze zelfs Ridley Scott kunnen overtuigen om het weergaloze epische verhaal van Mozes, die zijn volk door de woestijn de weg wijst naar de absolute vrijheid (Het is duidelijk dat hij niet de juiste plek aangewezen heeft, want dat volk is heden ten dagen nog altijd niet honkvast), te verfilmen. Uiteindelijk zal deze verfilming mij niet direct bekeren (en kon het mij ook niet bekoren), maar ik verwachtte wel grootse dingen van deze gepimpte versie van “The ten commandments” uit 1956. Uiteindelijk was het toch maar een saaie vertoning waarbij de hele trukendoos van CGI, speciale effecten en hedendaagse moderne camera technologieën werd opengegooid, om te zorgen voor een schitterend visueel spektakel. Maar een meerwaarde ten opzichte van de originele spektakelfilm uit 1956 was er niet echt te vinden. Sterker nog, het was doodsaai en teleurstellend waarbij de vertolkingen weinig indruk maakten in vergelijking met die uit “The ten commandments”.

Volledige recensie Exodus ...

Goh, je krijgt geserveerd waar deze film eigenlijk voor staat : spetterende actie, opgesmukt met vechtscenes, doordrenkt met vreselijk acteerwerk, een flinterdun verhaal en dat op een bedje van soms totaal niet grappige one-liners. Als er nog eens een "I'll be back"-grapje gemaakt wordt door Arnie, hoop ik dat ze hem ter plekke neerknallen

Dat is eigenlijk The Expendables : een samenraapsel van oude legendes die mij in de laatste 20 jaar meermaals hebben laten genieten van hun actie-films. Ze zijn de grondleggers van het actie-genre uit de jaren 80. Het idee om ze te verzamelen in 1 film was origineel , maar met deze 2de film begint het al een "ja-we-kennen-en-hebben-het-al-gezien" - gevoel te geven.

Als betere acteurs haal je er Willis en Stallone uit. De rest is op acteervlak gewoon opvulsel , maar op actie-gebied zijn ze de crème de la crème. De inbreng van Chuck Norris is schitterend en verfrissend.

Zit ik nu te wachten op een Deel 3 ? Nope, hoeft voor mij echt niet. Maar op IMDB zie ik dat er weer ééntje in de steiger staat ... maar zonder Willis ... ouch... en als nieuwelingen Nicolas Cage, Mel Gibson (rumored) en Wesley Snipes.

“I need a job! All I know what to do is kill! Goddammit!”

De eerste Expendables was een schot in de roos. Een verzameling van jaren 80 actiehelden waarvan de houdbaarheidsdatum al lang verstreken is en die eruit zien als een hoopje verschrompelde aardappelen die te lang in de zon hebben gelegen. Een eerbetoon aan die legendarische jaren toen Stallone, Schwarzenegger, Lundgren en konsoorten jaarlijks wel in één of andere (soms goedkoop uitziende) actieprent van jetje gaven. Een gezonde portie zelfrelativering en zelfspot was overdadig aanwezig , met een vette knipoog naar het verleden en het te pas en te onpas gebruiken van welbekende one-liners. De tweede film ging verder op dit elan met enkele nieuwelingen erbij, zodanig dat het entertainment gehalte toch nog op een redelijk niveau bleef. En nu is er het derde deel van dit drieluik. Je krijgt weer hetzelfde voorgeschoteld met de gevestigde waarden Stallone,Schwarzenegger en Statham als boegbeelden, en in hun gezelschap een hele resem andere actiehelden zoals Wesley Snipes, Antonio Banderas en Mel Gibson. Verwacht je aan knallende actiescènes en een aaneenschakeling van vuistgevechten en oorverdovende spervuren. De kisten munitie hebben ze weer massaal mogen laten aanrukken want er wordt nogal wat afgeschoten in deze film.

The Expendables 3 review ....

“You know, he was very dirty.

And, unfortunately, his dirt caught up with him.

But at least his wife will get his full pension.

Now, the more you dig the more you risk screwing up that pension for his wife and kids.

And I don't think you want that on your conscience.”

“Exposed” is niet echt een ingewikkelde film. Het lijkt alleen allemaal redelijk arty en metafysisch. Gedurende de hele film vraag je jezelf af wat er in godsnaam aan de hand is. Wat betekenen die verschijningen? Hoe correleren de verschillende verhaallijnen? Zo intrigerend en mysterieus het begin ook is, algauw verzand de hele film in een tergend traag psychologisch drama waarin weinig te beleven valt. Verschillende thema’s slingeren kriskras door elkaar in een poging om je te misleiden en voor een verrassende ontknoping te zorgen. “Exposed” lijkt eerst op een doorsnee misdaadfilm met als thema de moord op een politierechercheur. Vervolgens wordt de tweede verhaallijn geïntroduceerd, met in de hoofdrol een diepgelovige vrouw die in dusdanige hogere sferen vertoeft dat engelachtige verschijningen deel beginnen uit te maken van haar dagelijkse leven. Maar in de achtergrond sudderen andere tragische gebeurtenissen met sociale wantoestanden als basis. Dat het uiteindelijk resulteert in een psychologische thriller waarbij een verwarde menselijke psyché de oorzaak is van het hele gebeuren, is verrassend te noemen. Maar eigenlijk was het een beetje teveel van het goede.

Echt vrolijk word je ook niet van deze film. Treurigheden zijn alomtegenwoordig. Zo is er detective Galban (Keanu Reeves) die de hele film een triestige uitstraling heeft. Je zou ook voor minder. Eerst je vrouw verliezen en dan je partner. Blijkt ook nog eens dat Joey, Galban’s partner, ook niet een heilig boontje was en vreselijk corrupt. Daarom wordt Galban’s gedwarsboomd in zijn onderzoek, omdat men vreest dat de reputatie van het departement op het spel staat. En ook de uitbetaling van Joey’s pensioen, waar de weduwe Janine (Miro Sorvino) recht op heeft, zou wel eens in het gedrang kunnen komen. Dan is er de Cubaanse Isabel (Ana de Armas) wiens devote houding enerzijds bewonderenswaardig is en anderzijds verontrustend. De visioenen die ze heeft, zorgen voor verwarring. Zijn ze het resultaat van doorgedreven religiositeit? Of waanbeelden die het gevolg zijn van diepgewortelde psychische letsels? Als kleuterjuf maakt ze ook een connectie met het lieftallige meisje Elisa (Venus Ariel) die ook niet in rooskleurige familiale omstandigheden leeft.

Ik vond Reeves helemaal niet slecht in “47 Ronin”. En schitterend in “John Wick”. Deze duistere thriller leent zich wel voor een figuur als Reeves. Die trieste blik. De onbewogenheid en gevoelloosheid die hij uitstraalt. En dan krijg je een plotse persoonsverandering, waarna hij iemands aangezicht bewerkt terwijl diens kind erbij zit. Spijtig genoeg begon die triestige, hopeloze uitdrukking op het gezicht van Reeves wel te irriteren. Echt slecht was het niet, maar het was nu ook weer niet een acteerprestatie om mee te pronken. Dan deed Ana de Armas het toch stukken beter. Maar zelfs haar prachtprestatie kon deze film niet redden.

“Exposed” is een warboel. Een verwarrend verhaal. En dit niet alleen door de inhoud. De hele film is zo verwarrend gemonteerd. Het springt van de hak op de tak. Een door symboliek overladen film waar men moeilijk kon kiezen tussen verschillende ideeën. Het eindresultaat is een onjuiste balans tussen realisme en surrealisme. Het tracht het diepzinnige onderwerp religie te mengen met criminaliteit, corruptie en seksueel misbruik. Een flagrant mislukte poging met een saaie film zonder welbepaald doel als eindresultaat. En dan zagen die engelen er ook nog eens verschrikkelijk uit. Precies verdwaalde en verdwaasde personen die deelgenomen hebben aan het carnaval in Rio.

1.5*

“Now that I'm grown up, you can tell me the truth.

Do the monsters really exist?

They did.”

Selecteer een horror tegenwoordig en de kans is groot dat het een zombie-film is. Dit is niet bepaald een sub-genre waar ik enthousiast over wordt, maar het is in ieder geval beter dan het found-footage genre. Persoonlijk vind ik echter dat het genre een beetje … euh … doods is. Het vet is een beetje van de soep. We hebben het allemaal al eens gezien en de meeste films zijn dan ook een variant op een variant van het Romero-concept. Zo af en toe wordt er gepoogd om er een originele wending of andere interpretatie aan te geven. Zoals bijvoorbeeld in “World War Z”. Het gaat dan wel ook weer over een snel om zich heen grijpende geheimzinnige ziekte die ervoor zorgt dat de meesten transformeren in een bloeddorstige zombie. Maar de fysieke kenmerken weken af van het traditionele. Bij “Dead within” concentreerde men zich op de psyche van de overlevenden. In “Maggie” werd het element drama nog een beetje meer opgevoerd. Zo ook in “Extinction”. Alleen worden de bloeddorstige levende doden iets explicieter in beeld gebracht dan in “Maggie” en zijn het ook nog eens gepimpte versies.

Het mengen van twee genres, in dit geval horror en drama, kan nadelig uitvallen. Namelijk dat het merendeel van de filmliefhebbers ontgoocheld zullen zijn. De zombie-liefhebbers zullen het dramatische gedeelte verafschuwen en lamenteren dat er te weinig goors te beleven valt. De liefhebbers van drama’s zitten dan weer met die wansmakelijke, vleesetende mormels opgescheept. Ik daarentegen ben zo’n filmfreak die beide genres kan appreciëren en er nog meer plezier aan beleeft als beiden vermengt worden. Enerzijds is er de gecompliceerde relatie tussen de twee mannen Patrick (Matthew Fox) en Jack (Jeffrey Donovan) die de chaos overleeft hebben. In eerste instantie zijn de omstandigheden waardoor het tot deze situatie is gekomen onduidelijk. Maar aan de hand van flashbacks wordt dit nader toegelicht. Uiteindelijk verzeilen ze in het dorpje Harmony waar ze twee aanpalende woningen betrekken tegenover elkaar. Beiden leiden een apart leven met hun eigen gewoontes.

Daarnaast is er de lieftallige tiener Lu (Quinn McColgan) die als baby door de twee rivalen werd gered. 9 Jaar later is ze uitgegroeid tot een rebels meisje dat liefst van alles de haar omringende wereld zou willen verkennen. Iets wat angstvallig door Jack wordt tegengehouden. Ondanks dat ze ervan overtuigd zijn dat de gemuteerde burgers waarschijnlijk al lang uitgestorven zijn door de kou (het klimaat heeft Siberische vormen aangenomen) of honger. Wat ze niet beseffen is dat deze schepsels ondertussen geëvolueerd zijn in koudebestendige, blinde kaalkoppen die nog steeds op zoek zijn naar vers vlees.

Het klinkt allemaal bekend en geeft je het gevoel dat het zo’n “waar-hebben-we-dat-nog-gezien” film is. Toegegeven , de zombies hebben veel weg van die wat je kan bewonderen in “I am Legend” en zien er toch wel angstaanjagend uit. De face to face confrontatie zoals in “World War Z” wordt meermaals gebruikt hier en bezorgd je gegarandeerd koude rillingen. Anderzijds is er het tragische verhaal met betrekking tot de drie hoofdpersonages. De hele film is een smeltkroes van onderwerpen. Een vernietigende epidemie die aanleiding geeft tot een familiedrama, waarna het post-apocalyptische tijdperk aanbreekt met de vanzelfsprekende belegering en strijd tegen de onwereldse creaturen. Misschien was het thema van zelfopoffering er net over. Maar buiten dat was dit toch een genietbare film. Hopelijk worden nu de zombies een tijdje op stal gezet.

3*

SF uit hetzelfde straatje als Inception en Source code, alleen minder spannend en eerder langdradig. Het concept is interessant maar de uitwerking laat te wensen over. Het is precies een ellenlange conversatie tussen een psychiater en zijn patient. Simpel onderwerp, lange vertelduur. Voor zo een briljante wetenschapper, vind ik het een tikkeltje overdreven dat hij geen rekening hield met het feit dat herinneringen ook geconditioneerd kunnen zijn. Best dat hij eens een boekje had gelezen over Pavlov of placebo

Op het moment dat ik iets te drinken ga halen bij een film zonder de pauze knop te gebruiken , wil dit louter en alleen zeggen dat ik benieuwd ben naar het einde. Geen goed teken meestal

1,5*

De makers van “Extraction” hebben dezelfde marketingtruc toegepast die gebruikt werd in films zoals “The cold light of day”, “Fire with fire”, “The Prince” en “Vice”. Het is de befaamde Bruce Willis goocheltruc. Eigenlijk is het doodsimpel. Engageer deze steracteur van weleer (waar ik persoonlijk altijd een grote fan van ben geweest) om mee te werken aan een B-film. De tijd dat je hem kan bewonderen op het witte doek is echter beperkt en gelijkmatig verdeeld. Je laat hem opdraven aan het begin van de film als appetizer en om de indruk te wekken dat dit misschien eindelijk nog eens een echte Willis film gaat worden. Tenslotte verdwijnt hij het grootste deel van de film om vervolgens weer op te duiken aan het einde voor de grote onthulling. Plaats hem vervolgens centraal op de cover zodanig dat de kandidaat-kijkers het gevoel krijgen dat hij een belangrijke rol speelt. Que marketing kan dit wel tellen en zorgt dit voor de nodige opbrengsten. Als kijker voel je je echter bedrogen.

Yep. De “Die Hard” ster voegt weer de zoveelste B-film aan zijn palmares toe. Ik moet wel toegeven dat het begin van de film zorgde voor een kortstondig enthousiasme. Eventjes had ik het gevoel dat hij terug de oude was en maakte ik me klaar voor de Willis van vroeger die garant staat voor enkele coole one-liners en in kreukels geslagen tegenstanders. Yippie ka yee! De opwinding was van korte duur, want voor je het weet openbaart zich de Willis-marketingtruc en verdwijnt hij zoals het witte konijn bij de gekende goocheltruc. Niet in een zwarte hoed, maar wel in de duistere wereld van terroristen die een apparaat genaamd CONDOR hebben buitgemaakt. Bij het activeren van dit toestel kan de hele telecommunicatie in de wereld worden uitgeschakeld. Of toch iets in die aard.

Tijd dan om Kellan Lutz naar boven te halen. Hij speelt Harry Turner, een CIA analist die dolgraag in de voetsporen van zijn vader wil treden maar telkens zijn aanvraag geweigerd ziet door de desbetreffende diensten. Tot de dag aanbreekt dat zijn vader Leonard gekidnapt wordt. Ondanks het uitdrukkelijk verbod van zijn oversten om zich ermee te bemoeien, trekt hij er toch op uit om de CONDOR onschadelijk te maken en dat dan ook nog eens met de hulp van de andere agente Victoria (Gina Carano) waar Kellan, je raadt het nooit, een kortstondige relatie mee had. Wat volgt is een goedkope geheime dienst actiefilm met de nodige vechtscènes en knokpartijen. Met natuurlijk de verplichte locaties zoals een bar waar leden van een motorbende hun hoofdkwartier van maakten (waarbij naarstig gebruik wordt gemaakt van biljartballen en een jukebox het moet ontgelden) en een trendy nachtclub. Carano liet al eens in “In the blood” zien dat ze haar mannetje kan staan in zulke donkere uitgangsoorden.

Het verhaal is dus niets nieuws en staat bol van de gekende clichés. Zelfs de ontknoping op het einde was voorspelbaar. Niet bijster goed dus. Hetzelfde kan gezegd worden van de acteerprestaties. Willis speelt weer een comateuze rol en kijkt nogal apathisch en ongeïnteresseerd de luttele momenten dat hij in beeld komt. Lutz en Carano maken er nog het beste van en tijdens de actiescènes steeg het entertainmentgehalte fors. En dan is er nog het feit dat Carano’s rondingen ook nog een lust zijn voor het oog. Echt daten zou ik echter niet direct willen met deze met testosteron gevulde brok energie. Voor je het weet zit je in een wurggreep die fataal kan aflopen. Bij deze heb ik de ijdele hoop op nog eens een schitterende Bruce Willis film laten varen. Yippie ka yee !

2*

It’s a basic simple agreement with one cardinal rule: Do not engage.

And you, you engaged.

What do you mean?

Sweetheart, you shot one of them. Broke the treaty. Now they’re out for blood.

Wat krijg je als je een doorsnee buitenaards wezen een lading hagel door zijn lijf jaagt ? Inderdaad, een pisnijdige E.T. die zint op wraak omdat je een overeenkomst hebt geschonden. Geloof het of niet maar na het incident in Roswell heeft de Amerikaanse regering een pact gesloten met deze marsmannetjes. Onze wereldbol wordt op die manier behoed voor een totale vernietiging. In ruil hiervoor mogen deze op Dr. Josef Mengele lijkende wezentjes van tijd tot tijd enkele aardbewoners ontvoeren, om te gebruiken als Guinese biggetjes tijdens bepaalde experimenten. Uiteindelijk is het een soort “Dark Skies meets Friday the 13th”. Een doorsnee Science Fiction slasher film met oppervlakkig acteerwerk, enkele gore momenten en onbezielde SE’s. Maar op het einde verandert de toon en stemming van deze film volledig en waan je je zelfs aan boord van de U.S.C.S.S. Nostromo.

Filmrecensie Extraterrestrial

Wow. Luguber, sinister, morbide en intrigerend. Ik weet dat ik deze lang geleden eens opzette en bijna onmiddelijk afzette omdat het een Zwart/Wit film was. Nu dat ik de laatste tijd (dankzij deze challenge) een deel golden oldies heb gekeken, ben ik Z/W films toch gaan appreciëren. En eigenlijk ben ik ook niet een voorstander van slow-burners. Toch bleef ik naar dit juweeltje kijken. Gefascineerd. Gechoqueerd. En gespannen wachtend wat de uitkomst gaat zijn. Een film over trauma en eenzaamheid. Hoe traumatische ervaringen een oorzaak kunnen zijn van een langzaam binnensluipende krankzinnigheid. Fantastisch in beeld gebracht.Ja ik ben een beetje euforisch

4*