Meningen

I'll give you another chance.

You choose and prepare a Russian tank crew.

On a designated day at the shooting range,

you show your science, to my cadets.

You won't have ammunition. Just your skill.

If you die ... you die as a soldier on the battlefield.

Ik vond dat het wel eens tijd was voor zo’n realistische WWII oorlogsfilm. Zo eentje waar heldenmoed en overlevingsdrang centraal staan. En waar je als het ware het kruit riekt en de ontreddering ervaart, alsof je er middenin zit. Niet zo’n film waar experimentele creaturen (zoals in “Overlord”) of Nazi-Zombies in verschijnen. En ik moet toegeven dat ik na het zien van de trailer van “T-34” (ja ja, ik weet wel dat ik altijd beweer dat ik ze mijd) wel enorm benieuwd was naar deze film. De trailer zag er fenomenaal uit. En ik wou toch wel eens weten of de gehele film doorspekt was met zo’n spectaculaire beelden. Of was de trailer weeral een samenraapsel van de betere gedeeltes van deze film? Geloof me. De film is van begin tot einde weergaloos boeiend en houd je gekluisterd aan je beeldscherm.

Ik heb niet echt veel ervaring met films van Russische makelij. Om eerlijk te zijn is mijn kennis over Rusland ook alleen maar beperkt tot de clichés die over dit land bekend zijn. Maar ik moet wel zeggen dat ik aangenaam verrast was. De film had niet zo’n oubollig en wollig uitzicht maar zag er hoogkwalitatief uit met uitermate perfect beeldmateriaal en degelijk acteerwerk. Je zou zelfs kunnen zeggen dat deze film rasechte Hollywood-blockbuster allure heeft.

Waar het allemaal om gaat is de T-34. Een Sovjet tank die massaal werd ingezet tegen de invasie door Duitsland in de voormalige Sovjetrepubliek. Deze middelgrote tank die voorzien werd met een verdikte bepantsering was in eerste instantie niet opgewassen tegen de beter gefabriceerde Duitse pantsers. Ze hadden echter één voordeel : de grote rupsbanden zorgden ervoor dat ze tactisch heel mobiel waren en de beruchte modderpoelen in de winterperiode geen probleem vormden, terwijl de Duitse pantserbrigades hier in vast kwamen te zitten. De film is dus een eerbetoon aan deze legendarische tank die meehielp Nazi-Duitsland te verslaan.

Hou je van actierijke oorlogsfilms en wil je wel eens zien hoe meedogenloos en wreed een tankslag kan zijn, dan moet je deze film zeker en vast eens bekijken (maar ik ben ervan overtuigd dat er nog andere schitterende films bestaan die dit onderwerp tackelen). De confrontaties tussen Duitse tankbrigades en de Russische luitenant Nikolay Ivushkin (Alexander Petrov) en zijn bemanning, zijn ultra-realistisch en indrukwekkend. De close-up beelden in de T-34 met zijn beperkte beweegruimte zijn adembenemend en hebben een claustrofobisch effect. Je voelt bij wijze van spreken de zenuwen zelf door je lijf gieren. Net zoals de bemanning hoogstwaarschijnlijk die beseffen dat ze elk moment een fatale voltreffer kunnen verwachten. Je kan het angstzweet bijna ruiken. En het zijn de beelden die wel een enorme indruk nalaten. De slow-motion beelden van de allesvernietigende granaten die zich doorheen staal en beton vreten, zien er verrekt goed uit. Het heeft allemaal wel een enorm hoog PC-game gehalte en misschien werd deze techniek van in beeld brengen iets te vaak gebruikt. Maar het was entertainment van het hoogste niveau.

Maar het waren niet alleen de tankslagen die indruk maakten. Het gedeelte over het krijgsgevangenschap van Nikolay in een Duits concentratiekamp, was ook excellent te noemen. Alleen al de scène waar de trein, volgestouwd met “Prisoners of War”, aankomt in het kamp terwijl het stortregent, vond ik indrukwekkend. De wanhoop, moedeloosheid en uitzichtloosheid werden vervat in dat ene beeld langs die trein waar lijken uit de wagons vallen, het moment dat de schuifdeuren opengaan. Het is hier dat Nikolay uitgepikt wordt door kampcommandant Klaus Jäger (Vinzenz Kiefer) om een buitgemaakte T-34 op te knappen en gevechtsklaar te maken samen met een door Nikolay uitgekozen bemanning. De opzet is dat deze Russische tank ingezet wordt als schietschijf tijdens tankoefeningen van de Duitsers. Wat Klaus Jäger niet weet, is dat ze tijdens het wegruimen van de omgekomen voormalige bemanning, de Russen ook nog munitie vinden. En dat is dan de impuls voor Nikolay om tijdens zo’n oefening het hazenpad te kiezen en een poging te wagen om Tsjechisch Slowakije te bereiken.

In mijn jeugdjaren speelde ik dolgraag het gezelschapspel “Tankslag”. “T-34” deed me hier telkens aan terugdenken. Alleen was het verloop aan het spelbord wat vreedzamer. “T-34” is bikkelhard en laat zien hoe heroïsme het onmogelijke mogelijk maakt. En tussen al dat oorlogsgeweld door is er nog zelfs tijd voor wat romantiek tussen Nikolay en de Russische vertaalster Anya (Irina Starshenbaum) die dankzij haar privileges in het concentratiekamp voor Nikolay en zijn kornuiten van onschatbare waarde is. Ik bleef me alleen één ding afvragen. Wat impact had zo’n schampschot van een granaat op de bemanning in die tank? Is het de luchtdruk? Of is het de decibels die ontstaan? Want ik kan me voorstellen dat het toch een hels lawaai moet zijn. Alsof je in een bronzen klok zit waar men met een zware moker op inslaat. Een futiele vraag over een voor de rest excellente en impressionante Russische film.

3.5*

Prima film

Bende overvallers met een hoger IQ dan de meeste bankovervallers, die in stijl door het leven gaan. Ze plannen de overval minutieus op voorhand zodanig dat er niks fout kan lopen. Yep, op een dag vind je de job van je leven

Het begin van de film is een trage voorstelling van de hele crew , gekleed in peperdure pakken , in hun eigen club , nippend van een dure scotch en dure sigaren. Ik hou enorm van deze sfeer. En uiteindelijk verschijnt Ghost, een voormalig lid dat bij een vorige overval gewond geraakte en in het gevang terechtkwam. Nu op vrije voeten, en geen rancunes , heeft hij een laatste voorstel voor een ultieme grote slag.

Matt Dillon en Jay Hernandez zijn de rechercheurs die deze bende moet opsporen.

De cast vind ik schitterend samengesteld , buiten Paul Walker. Pas op, geen slechte acteerprestatie, maar hij zegt mij niet veel. Telkens zie ik hem voor mij als die gast uit Fast & the furious met zijn baby-face

Als ik moet afgaan op vele recencies op IMDB zou dit dus wel een degelijke zeik-film moeten zijn, maar ik vond het daarentegen een aangename actie-film om 's avonds onderuitgezakt in de zetel naar te kijken.

3.5*

“Attention, all you trick-or-treaters, it's time to get your ghoul on, for tonight is All Hallow's Eve,

my favorite time of the year. Our little town really comes alive on October 31st, when witches and devils, imps and monsters roam our town. As the holiday activities begin, the streets are filled with all kinds of creatures of the night. Some wear masks to disguise their dark intentions, while others choose to hide in plain sight. So warning to those of you collecting your treats and filling your bellies.

Keep your wits about you and don’t forget to check your candy.”

Ik dacht met Halloween traditioneel nog eens een leuke Horror te kijken. De titel paste al perfect hierbij en ook de cover leek overtuigend genoeg. Spijtig genoeg was het verre van angstaanjagend of griezelig. Een opeenvolging van korte griezelverhaaltjes die allemaal als onderwerp Halloween hadden. Uiteindelijk bleken het allemaal redelijk onschuldige verhaaltjes. Misschien kunnen ze wel dienen als voorleesmateriaal. Liefst dan aan een bende kinderen die je al de stuipen op het lijf jaagt als je je stem verheft. Het enige effect dat het op mij had, was dat ik naar het einde toe snakte naar de aftiteling. Halloween kwam me de strot uit na het vijfde filmpje.

Het is een film naar het evenbeeld van “Tales from the crypt”. Een anthologieserie gebaseerd op de gelijknamige stripserie die in de jaren 90 laat op de avond te volgen was op televisie. Een serie die bestond uit een wekelijks kort horrorverhaal dat verteld werd door de cryptkeeper. Alleen werd de cryptkeeper vervangen door een lokale radio dj (Adrienne “Creepshow” Barbeau) die met een spookachtige stem de 10 korte filmpjes voorziet van een bindtekst.

Zoals te verwachten was, is het niveau van deze verhalen afwisselend hoog en (spijtig genoeg over het algemeen) bedroevend laag. Ben je een liefhebber van cameo’s (gastoptredens), dan is deze film zeker een aanrader, want die zijn er genoeg. Zo passeren onder andere John Landis, Greg Grunberg, John Savage, Booboo Stewart en Kristina Klebe. Blijkbaar verscheen zelfs de legendarische John Carpenter ergens, naar ik gelezen heb, maar dat is me ontgaan. Hoop je op crepy en rillingen bezorgde horrorverhaaltjes, dan kom je echter van een koude kermis thuis. Het is eerder allemaal ludiek en ronduit komisch te noemen.

De voor mij meest geslaagde kortverhalen waren “Friday the 13st” (een komisch slasher verhaal), “Trick” (een doorsnee verhaal met een subtiele twist) en “Sweet tooth” (typisch Halloween verhaal met een poging om er goor uit te zien). Maar vooral “The night Billy raised hell” vond ik amusant en verrassend. Vooral de vertolking van Barry Bostwick als de verpersoonlijking van het kwade. Een satanische karikatuur. De minst geslaagde verhalen waren “Ding Dong” (absurd overdreven) en “This means War” (het meest ridicule en ongepaste fragment).

Het is nu niet bepaald “Scary movie” vol belachelijke, voorspelbare verwijzingen naar beruchte horrors, maar je zal er eerder de slappe lach van krijgen dan koude rillingen. Maar als je nostalgische gedachten hebt over “Creepshow” of “Tales from te crypt”, dan zal dit je wel bekoren, ondanks dat deze klassiekers dit probeersel ruimschoots overtreffen. Het had wat enger, duisterder en griezeliger mogen zijn. Zoals een echte Halloween nacht zou moeten aanvoelen. Woehahahahahahahahahaha ….

2,5*

The system is broken, it doesn't work.

Wat een middelmatig slap verhaal was me dit. Als je er van uitgaat dat je wat horror voorgeschoteld gaat krijgen, dan kom je al flink bedrogen uit. Het begin liet een beetje vermoeden dat het die kant zou kunnen uitgaan. Uiteindelijk verzeilen we middenin een verhaal waar wereldverbetering het hoofddoel is van een moralistisch en kindvriendelijke organisatie. Op IMDb krijgt deze film als etikettering de genres crime/drama en mystery. Dat het over een misdaad gaat, had ik al door na de eerste beelden met de met loeiende sirenes wegscheurende politiewagens en een oudere vent in een lange regenjas, wat meestal de cliché uitrusting is van een speciaal agent van één of ander federaal bureel. Wat drama en mysterie erbij komt kijken is me een beetje onduidelijk. Het einde vond ik wel een drama (niet in positieve manier) en het blijft voor mij een mysterie hoe ik het heb volgehouden. Ik had al gezien dat deze geregisseerd werd door Pascal Laugier, de maker van de omstreden film Martyrs, en dat er raakvlakken waren hiermee. Martyrs staat hier al heel lang te wachten om bekeken te worden, maar om eerlijk te zijn durf ik het niet aan, na het lezen van meerdere reviews en de waarschuwing dat er extreme expliciete beelden in voorkomen. Ik ben wel veel gewend, maar toch schuif ik het bekijken van die film een beetje voor me uit. Hopelijk zijn de raakvlakken niet te ver doorgedreven anders gaat Martyrs een ontgoocheling zijn. Want "The Tall Man" is toch maar een slappe vod op dat gebied.

Nogmaals het begin was veelbelovend. Cold Rock heeft allereerst al een griezelige sfeer. Een soort Twin Peaks dorpje, met nogal duistere en creepy inwoners. Het moreel heeft er wel een dieptepunt bereikt door de sluiting van de mijnen waardoor er werkloosheid en armoede heerst. Daarnaast verdwijnen er dan ook nog eens kinderen. Volgens geruchten is dit alles de schuld van een zekere "Tall Man". Een mythe blijkt, maar soit. Het is er armoe troef dus. Het begin ,de flashback naar een 30tal uren terug en het dan terugkomen bij het beginpunt, vond ik uiterst slim gevonden. Het deel met de achtervolging van Julia op de (zogezegde) Tall Man , was entertainend en spannend. Naarmate de achtervolging duurde, werden haar verwondingen bloederiger. Ik verwachte me dan toch aan iets anders. En dan beginnen de plotwendingen en flitsen de verdenking heen en weer.

Voordat je het weet, zit je totaal gedesoriënteerd naar het beeld te kijken, compleet op een dwaalspoor en volledig de kluts kwijt. Ik verstond er op een bepaald moment echt geen snars van. Het ene moment is er de kidnappende "Tall Man". Het andere moment denk je dat de hele achterlijke zichzelf door inteelt uitstervende gemeenschap onder één hoedje speelt met die lange kerel. Daarna draait het allemaal weer in de richting van Julia en zit je ineens met een uitgebreid grottenstelsel dat in haar kelder uitkomt. Daaropvolgend verdwijnt er toch weer een tienermeisje terwijl Julia in hechtenis zit. Duhuh ??? En dan krijg je uiteindelijk een duidelijker beeld hoe het in elkaar zit door de onthulling op het einde en blijkt het een "Moeder Theresa"-achtig complot te zijn om alle achtergestelde,misbruikte en verwaarloosde kinderen een beter leven te bezorgen. Van zoveel wendingen in een verhaal wordt zelfs de meest ervaren carrousel uitbater misselijk en duizelig van.

Technisch gezien was niet alles slecht. Jessica Biel zette een behoorlijke prestatie neer. Toch wel schitterend hoe haar emotionele persoonlijkheid drastisch veranderd van de ene moment op de andere. Jodelle Ferland heeft nog een sleutelrol maar daar valt, idem als haar rol, weinig over te zeggen. Stephen McHattie speelde zijn vertrouwde rol als wetsdienaar en flitste een paar keer door het beeld. De rest was een samenraapsel die de lokale Hilly-billies en country-gals vertolken. Fotografisch zag het er verzorgd en duidelijk uit. Zelfs de nachtelijke opnames waren te volgen. Meestal een ergernis voor mij bij andere films.

Conclusie : niet veel thrills, totaal geen horror of enige schrikmomenten, een vreselijk vaag en verwarrende verhaal met onduidelijke wendingen en een totaal onwezenlijk einde en uitkomst met als enig pluspunt dat alles uiteindelijk duidelijk wordt. Voor mij een ontgoocheling over de hele lijn dus.

1*

“As a kid I used to think I was gonna be somebody, a model citizen raising a family in the suburbs.

Being shot at by a psycho with a machine gun, was not part of the plan.”

Ik begrijp eigenlijk de kritiek die gegeven wordt op deze film niet zo best. Er wordt beweerd dat het tijdverlies is om deze te bekijken, dat het een vreselijke film is met slecht acteerwerk en dat het een erbarmelijk script is. Toegegeven, het is geen “The Shawshank redemption” of een andere Oscar winnaar. Maar het is in ieder geval beter dan een gedrocht zoals “Sharknado”. Door zijn korte speelduur, luchtige toon en vlotte verhaallijn is het uiteindelijk een film die uitstekend geschikt is als tussendoortje. Zo eentje om voor het slapengaan mee te pikken zodanig dat je op een ontspannen manier richting dromenland vertrekt.

Je kan natuurlijk niet om het feit heen dat het allemaal middelmatig aanvoelt. Echt miserabel is het niet, maar echt vernieuwend is het ook niet helemaal. De acteerprestaties zijn bij momenten om van te genieten en vervolgens worden er doorsnee conversaties voorgeschoteld. De hele opzet van het verhaal is niet bijster origineel maar blijft boeien dankzij de lichtvoetige verhaallijn. Een soort “A fish called Wanda” behalve dat Wanda hier vervangen werd door een Beverly die er niet zo erotisch en sensueel uitziet. Ook de humor is van een ander niveau. Toch is het een humor die ik doorgaans wel kan appreciëren. Een zwartgallige humor met een donkere, sarcastische ondertoon. In ieder geval gniffelde ik tot mijn verbazing ettelijke keren. “Tell” bevatte in ieder geval meer humor dan de meeste humoristische films die recent zijn uitgebracht.

Milo Ventimiglia zet een oerdegelijke vertolking neer als de naïeve, droogstoppel Tell die toch over een stel hersenen blijkt te beschikken waarmee hij in staat is om een sluw in elkaar gestoken plan te bedenken. Ventimiglia kwam me niet zo bekend voor maar bleek toch een voorname rol te spelen in “The Divide”. Tell is uiteindelijk zo’n personage die enerzijds sympathieker overkomt naarmate het plot zich ontvouwt en anderzijds iemand waar je bijna medelijden mee krijgt. Ik vroeg me uiteindelijk af of hij die Sylvester Stallone-achtige scheve lip al altijd heeft gehad, of dat deze het resultaat was van het niet onaardig aantal dreunen dat hij ontving gedurende de hele film. Katee Sackhoff kwam me niet direct bekend voor totdat ik haar filmografie even controleerde en tot de ontdekking kwam dat ze in “Riddick” te bewonderen was (meer bepaald bepaalde parmantige lichaamsdelen die ook in “Tell” expliciet in beeld kwamen) en ook in “Oculus” een voorname rol speelde (een film die ik tot mijn grote schaamte nog steeds niet heb gezien).

Gooi er verder nog een tweetal corrupte politieagenten bij, een op weerwraak zinnende zwager, een reclasseringsambtenaar waarvan je niet kunt inschatten of die nu wel doodeerlijk is of niet en een tas vol met cash geld die al dan niet in de vlammen is opgegaan, en je kan je verwachten aan een onderhoudende film. Een film die niet direct uitblinkt in originaliteit, maar tenminste niet eentje waarna je met het gevoel zit dat je je tijd beter aan iets anders had gespendeerd.

2.5*

“You're a thief, right?

That's what mom said.

You steal stuff, right?

Yeah.

You must really suck at it.”

“Term life” is zo’n type film waar ik de volgende dag al heel goed moet over nadenken om me de titel voor de dag te halen. Laat staan dat ik nog iets significants van het inhoudelijke weet. In eerste instantie wou ik eigenlijk niet eens de moeite doen om deze komische misdaadfilm te kijken vanwege de aanwezigheid van Vince Vaughn. Hij is niet bepaald mijn favoriete acteur. Laten we zeggen dat hij me degelijk op de zenuwen werkte in “The internship” en “Wedding crashers”. Maar uiteindelijk moet ik toegeven dat hij best meeviel in deze film. Hij heeft wel niet veel weg van een misdadiger en ik vreesde telkens dat hij weer op de proppen zou komen met iets semi-komisch (wat dan uiteindelijk niet echt grappig is), maar gelukkig bleef ik daarvan gespaard. Er werden ook nog enkele bekende acteurs aangeworven, ook al kregen ze betekenisloze rollen toegewezen.

Nick Barrow (Vince Vaughn) is niet dat soort misdadiger die zich steeds middenin criminele activiteiten bevindt, maar eerder de misdadiger die steeds langs de zijlijn toeschouwt. Hij construeert overvallen en inbraken. Kortom, hij observeert het doelwit, werkt de planning uit (compleet met elektrische schema’s, codes en timing) en verkoopt dit dan aan de hoogste bieder. Als dan de overval verkeerd afloopt waarbij de uitvoerende criminelen worden geëlimineerd en de buit verdwijnt, is het tijd voor Nick om zich zo snel mogelijk uit de voeten te maken. Eén van de vermoorde criminelen blijkt de zoon te zijn van Victor Fuentes (Jordi Molla) , de big chief van een Mexicaanse drugskartel. Voeg er dan nog een bende corrupte smerissen aan toe en je begrijpt dan wel dat Nick inderdaad diep in de stront zit. Het enige waar hij zich zorgen over maakt is zijn dochter, waar hij al jaren geen contact meer mee heeft en alleen een verzameling in het geniep gemaakte foto’s in een schoenendoos heeft zitten. Een afgesloten levensverzekering brengt soelaas. Het enige waar hij voor moet zorgen is dat hij het drie weken kan uithouden met zijn opstandige dochter.

Zoals ik al eerder vermelde, doen er nog een hele resem bekende acteurs mee in deze door genres overwoekerde film. Jon “Chef” Favreau zien we denk ik zo’n 3 minuten in de film. Jonathan “Breaking Bad” Banks speelt één van de meest interessante rollen. Een soort uitgerangeerde misdadiger die zo goedmoedig is om Nick op weg te helpen en te voorzien van inside informatie. Als er eentje is die de meest grappige dialogen heeft, dan is hij het wel. De meest geslaagde vertolking is weggelegd voor Bill Paxton. Een perfect portret van een corrupte agent die er alles aan doet om niet door “Internal affaires” te worden veroordeeld. Zelfs als hij zich tegen zijn partners in crime moet keren.

“Term Life” is gewoonweg een doorsnee actiefilm met een deel geforceerde komedie. En tenslotte sleurt men er ook nog eens een melig familiedrama bij. Het type familiefilm over een scheefgegroeide vader-dochter relatie. Bij aanvang loopt de tiener dochter er steeds pissig bij, onderwijl allerlei verwensingen naar hoofd van de immer afwezige vader slingerend. Verwacht je dus aan enkele gênante momenten voor Nick die als verantwoorde en zorgzame vader terug de brokken tracht te lijmen. De uiteindelijke afloop kan je natuurlijk op je sokken voorspellen. Deze onbeduidende film verstikt zichzelf dankzij de mengelmoes aan genres, waardoor men eigenlijk nooit ten volle beseft welke richting het nu zal uitgaan. En als een belachelijk kapsel de meeste aandacht krijgt van filmliefhebbers, is dit sowieso al geen goed teken.

2*

Eéntje die ik ontelbare keren al gekeken heb, en telkens vind ik het nog een toppertje !

Arnie in topvorm , Furlong meesterlijk (Saturn award gekregen hiervoor) en Robert Patrick uitstekend als de T-1000.

Spannende nagelbijter met prima SE's en stuntwerk.

4.5*

“You're like every other hick in this town.

Full of opinions on things you know nothing about.

Scared shitless of losing what you think you have.

And what's that?

A future.”

Heb je eens zin om zo’n ouderwetse SF te kijken waarbij je telkens moet terugdenken aan klassiekers zoals “Cocoon” of “The invasion of the bodysnatchers”, dan moet je deze Australische low-budget indie eens een kans geven. Op voorhand dan wel gezegd dat het niet bepaald vernieuwend is in dit genre en dat het niet werd volgestopt met adembenemende speciale effecten. Maar toch vond ik het aangename film om tussendoor mee te pikken. Spijtig genoeg was het allemaal redelijk voorspelbaar, waren bepaalde vertolkingen niet echt je van het en was het een voortborduren op het welbekende post-apocalyptische concept.

Het hele verhaal draait rond de mecanicien David (Jai Koutrae) en zijn dochter Annabelle (Kendra Appleton). Het verlies van zijn vrouw heeft David opgezadeld met een serieus drankprobleem in een redelijk uitzichtloze familiale situatie. Een conflictsituatie in het Midden-Oosten zorgt ervoor dat de economie in het slop geraakt en de algehele wereldvrede in gevaar wordt gebracht. Als David tijdens een nachtelijke rit getuige is van een neerstortende meteoriet, verliest hij de controle over zijn stuur en eindigt in het ziekenhuis. De volgende morgen blijken zijn verwondingen genezen en op een wonderbaarlijke manier is de nier die hij heeft afgestaan om zijn vrouw te redden weer miraculeus teruggekeerd. Na een aantal visioenen neemt hij de taak op zich om met behulp van Zach (Todd Lasance), een invalide oorlogsveteraan, een capsule te bouwen. Een beetje zoals Noah de goddelijke opdracht kreeg om een ark te bouwen om het voortbestaan van het menselijke ras veilig te stellen.

Ondanks dat deze film zich afspeelt in de V.S., is het merendeel van de acteurs Australisch en werd alles gefilmd in Portland en Sydney. Had ik het niet gelezen, dan zou ik het nooit geweten hebben, want aan de uitspraak van de deelnemende acteurs is dit alleszins te horen. Het merendeel van de films waar buitenaardse specimen onze planeet bezoeken, hebben deze meestal geen vriendschappelijke bedoelingen. In “Terminus” daarentegen is het buitenaardse fenomeen alles behalve vijandig en eerder hulpvaardig en beschikt het over geneeskrachtige eigenschappen. Het is deze keer alweer een agentschap (National Science Agency) die er alles voor over heeft om het in handen te krijgen, zodanig dat het gebruikt kan worden om onverslaanbare gevechtstroepen te bezitten.

Dat deze film het moest doen met een beperkt budget, is er aan te merken. Maar ondanks deze beperking werd er toch een degelijke film afgeleverd. Het doemscenario is subtiel in het geheel verwerkt met strategisch geplaatste nieuws-flashes over de ontwikkelingen in het Midden-Oosten. Alleen het einde was nogal vanzelfsprekend. Qua vertolkingen vielen alleen de NSA agenten tegen en werden ze clichématig voorgesteld. Het was vooral de interactie tussen David en Zach die voor enkele hoogtepunten zorgde. Een goede raad. Verlaag je verwachtingen alvorens deze film te bekijken.

2.5*

“We'll use a coupon and get him a cheap hooker.”

Zo af en toe heb ik eens zin in een komedie. Er mag zelfs wat romantiek bijgehaald worden. Zo een film waarbij je eventjes relaxed onderuit kunt gaan liggen op de knusse zetel met een belachelijke grote kom popcorn op je bolle buik, hopend dat die er vanaf wordt geslingerd bij het bekijken van de gekozen komedie. Hoe meer de kom van je buik rolt, hoe beter de film. Dat is een teken dat er redelijk veel is om mee te lachen. Bij “The Awkward Moment” mag je er zeker van zijn dat de kom een cirkelvormige afdruk nalaat op je buik, want echt veel om mee te lachen is er hier niet te bespeuren. En ik twijfel er sterk aan of het niveau van romantiek wel hoog genoeg is om dit een romantische komedie te noemen. Of je moet het feit dat je iemand hebt, die je eigenlijk een beetje aan het lijntje houdt wat de relatie betreft en daarlangs doodleuk nog wat nevenactiviteiten onderhoudt met andere leuk uitziende leden van het vrouwelijk geslacht, romantisch vinden.

Jason (Zac Efron), Daniel (Miles Teller) en Mikey (Michael B. Jordan) zijn drie boezemvrienden uit New York. Mikey komt op een dag af met het nieuws dat zijn vrouw Vera (Jessica Lucas) hem opwachtte met een advocaat bij zijn thuiskomst en doodleuk het nieuws verkondigde dat ze de echtscheiding wil aanvragen. Ze duikt trouwens regelmatig de koffer in met die bewuste advocaat. De drie gaan een overeenkomst aan om voor eeuwig single te blijven en zich vanaf dan alleen bezig te houden met de kunst van het veroveren van vrouwelijk schoon. Jason heeft daar de minste problemen mee, daar dit sowieso zijn levensmotto is en hij beweert dat een relatie tot een eindpunt komt op het moment dat de partner zich vragen begint te stellen over waar de relatie die ze hebben, nu eigenlijk naartoe gaat. Als dan blijkt dat ze zich alle drie niet echt aan deze belofte kunnen houden, beginnen ze zich in allerlei bochten te wringen om dit toch verborgen te houden voor de partners in crime.

Het is dus overduidelijk een totaal voorspelbaar, meermaals gebruikt en allesbehalve grappig onderwerp. De meeste scènes waren verre van hilarisch, laat staan grappig en zorgde bij mij herhaaldelijk voor een plaatsvervangende schaamte. Of je moet van een bepaalde leeftijd zijn zodanig dat je wenst dat je je in zo’n situatie bevindt. En je houdt ook nog eens van platte humor waarbij je je een breuk zou lachen als het gaat over het doen van je behoefte op het toilet , gekleurde penissen en platvloerse soms seksistische flauwe humor. Het maakte in ieder geval geen indruk op mij. Ik kon er zelfs niet over glimlachen.

Ook waren er een aantal hemeltergende onwezenlijke situaties. Het feit dat Jason na de eerste avond te rollebollen met Ellie (Imogen Poots), die trouwens een neus heeft die dienst kon doen als een uit te kluiten gewassen kapstok, de volgende morgen het hazenpad kiest omdat hij aanwijzingen zag waaruit hij kon afleiden dat het een prostituee zou zijn, is één ding. Maar dat hij daarna de hele uitleg kan doen aan Ellie en er nog mee wegkomt, is voor mij toch wel echt onwaarschijnlijk. “Oh ja, ik zag een enveloppe met geld en die laarzen die langs het bed stonden. Ik was er zeker van dat je een hoer was. Grappig niet, hahahaha. Wat een hilarische situatie ….”. Ik ben er pertinent zeker van dat de meeste vrouwen bij het aanhoren van dit armtierig lamlendig excuus van een verhaal, de sukkel een oplawaai met hun superzware Gucci handtas zou geven, waardoor dat je het krokodillenmotief nog weken op zijn gezicht zou kunnen waarnemen. En dat de vrouw van Mikey vreemd begint te gaan omdat hij niet spontaan genoeg is, kan ik nog begrijpen. Maar het is wel verbazingwekkend hoe snel ze overstag gaat op moment dat Mikey haar spontaan bespringt wanneer ze hem bezoekt in het hospitaal. Dat ze naderhand toegeeft dat ze niet meer van hem houdt en toch nog doorging met de advocaat terwijl Mikey de indruk had dat hij zijn huwelijk aan het redden was, zag je van ver al aankomen. Blijkbaar is Mikey toch geen spontane sportieveling in bed.

Er was maar één enkel grappig moment, wat dan ook weer een gevolg was van een misverstand. Dat was het moment waarop Jason verschijnt op het feestje van Ellie in een redelijk compromitterende outfit. Het overgrote deel is gewoon gevuld met irriterend geleuter, kinderachtige one-liners waarvan het humoristisch gehalte nihil is, rechtdoorzee seks en het doorlopend nuttigen van alcoholische dranken. Een rokkenjager in spe heeft hier misschien nog iets aan om zijn verleidingstechnieken bij te schaven en de lege nietszeggende mooipraterij ergens te noteren. Er waren nogal wat ongemakkelijke momenten voor mij in "The awkward moment".

0.5*

What kind of cancer is it?

It's, uh, it's lung cancer.

You don't smoke.

No. I can now.

Laat ik met een brutale en denigrerende toon beginnen. Je neemt Jack Sparrow, promoveert hem tot een welbespraakt universiteitsprofessor in de literatuur en vertelt hem dat hij terminaal ziek is. Als je de film “The Professor” (met als originele filmtitel “Richard says goodbye”) bekijkt met een laatdunkende houding, zou je zo’n uitspraak kunnen verwachten. Goed. Johnny Depp heeft misschien wel de neiging om de immer dronken piraat naar boven te laten komen. Maar verder heeft deze onderhoudende tragikomedie niet veel punten van overeenkomst met het Caraïbisch zeerovers-spektakel. Ook als is de film doordrenkt met gitzwarte humor, dan toch valt er een diep tragisch onderwerp te ontdekken. Een boodschap over aanvaarding en berusting. Richard’s (Johnny Depp) manier van aanvaarding en berusting is wel erg rigoureus te noemen.

In plaats van een zware behandeling tegen de voortwoekerende kwaal, besluit Richard om het op zijn beloop te laten en het roer van zijn leven volledig om te gooien (Tja, de subtiele Sparrow verwijzingen komen spontaan in me op). Dat betekent dus volop genieten van het leven. Kortom, de levenswijsheid “Carpe Diem” extreem uitbuiten. Richard drinkt zich te pletter, lurkt op regelmatige basis eens aan een hasjsigaret en waagt zich aan ongegeneerde vrije seks. Met beide seksen en met goedkeuring van zijn eega die zelf een buitenechtelijke relatie met Richard's baas heeft bekend. Je mag dus wel stellen dat het slechte nieuws dat hem ter ore kwam voor een grensverleggende ommezwaai zorgt in zijn persoonlijk leven. Voor de omstaanders lijkt het echter alsof hij compleet krankzinnig is geworden.

Zonder twijfel is dit één van de meest geslaagde vertolkingen van Depp sinds jaren. Hier toont deze energetische acteur dat hij wel degelijk kan acteren. Ik begrijp maar al te best dat hij deze rol toegeschoven kreeg, want het rebelse karakter van de egocentrische figuur Richard past moeiteloos bij een figuur als Johnny Depp. Misschien zorgde zijn persoonlijke privétoestand voor de gepaste gemoedstoestand om deze tot onverschilligheid bekeerde intellectualist te spelen. Zijn sarcastische kijk op het leven levert amusante taferelen op. De roekeloosheid waarmee hij zich in avontuurtjes stort, doet menig bijstander het voorhoofd fronsen. Als kijker begrijp je deze ommekeer natuurlijk beter. Het resultaat zijn redelijk bizarre situaties waar zijn vrouw Veronica (Rosemarie DeWitt), dochter Olivia (Odessa Young) en beste vriend Peter (Danny Huston) bij betrokken zijn. Overigens vond ik de acteerprestaties van deze laatsten ook niet zo slecht. Buiten de theatrale dramatiek van Danny Huston.

“The Professor” zal niet echt in de smaak vallen bij een jonger publiek. Het is dan ook niet echt een film om vrolijk van te worden. Dat geldt trouwens voor alle films die over deze vreselijke ziekte handelen. Toch slaagde “The Professor” erin om dit tragisch gegeven te transformeren naar iets humoristisch. Dat het einde emotioneler zou worden (zelfs naar het melige neigend) was natuurlijk onvermijdelijk. Serieuze films waarbij je geconfronteerd wordt met het gegeven eindigheid en sterven, doet een mens wel eens iets. Het zet je aan het denken over de zin van het leven en wat je bereikt hebt. En ik beaam dat met ouder worden mijn gedachten daar wel eens naar afdwalen. Na het zien van deze film, denk ik dat ik mijn standpunt drastisch ga herzien en ook net als Richard een “je mon fou” houding aannemen en voluit ga genieten van alles in de tijd die me rest. Dat lijkt me een aangenamere manier om mijn aards avontuur mee te beëindigen.

3.5*

Jane : What are you ?

Stephen : I’m a cosmologist

Jane : What’s that ?

Stephen : It’s a kind of religion for intelligent atheists.

Ik moet eerlijk toegeven dat ik deze film al een aantal weken geleden heb gezien. Waarschijnlijk was het feit dat Eddie Redmayne een Oscarnominatie in de wacht had gesleept, dat me aanzette om eens te zien of hij een waardig mededinger was voor dit begeerde gouden beeldje. En je kan ook niet anders zeggen dat hij de overwinning volkomen verdiende met deze prachtprestatie. Tevens hou ik wel eens van een biografische film nu en dan. Het enige nadeel wat ik telkens een beetje ontgoocheld ben over de materie die behandeld wordt in zo’n biopic en dat men de nadruk legt op juist datgene waar ik nu eens niet naar uitkeek. In "jOBS" mistte ik de filosofie die deze visionair over het fenomeen Apple had en het ontstaan van de toegepaste interface (op dit moment voor iedereen doodnormaal). Ook de clash tussen Jobs en Gates werd als een fait divers aangehaald, terwijl dit mij nu wel interesseerde. Ook hier in “The Theory of Everything” werd de nadruk op andere facetten uit Hawking’s leven gelegd. Wat wel voor deze beide films geldt, is het feit dat de hoofdrolspelers fysiek verschrikkelijk veel lijken op de desbetreffende personages. Het is griezelig om te zien hoe ze beiden erin slagen om niet alleen het emotionele te vatten, maar tevens de kenmerken en lichamelijke trekjes van de beroemde personen te evenaren. “The Imitation Game” is vanzelfsprekend ook een biopic die echter naar mijn gevoel meer een avontuurlijk tintje kreeg in plaats van dat het een puur biografische schets werd.

Recensie hier ...

"Abandon all hope, all ye who enter here."

“They found hell” is geen cryptische of symbolische filmtitel. Het is gewoon letterlijk waar een groep studenten terechtkomt in deze uit de jaren 80 aanvoelende Science Fiction-horror. Na tien minuten besef je wel dat dit geen spectaculaire release is voor in de grote filmzalen. Een film geschikt voor het SyFy kanaal. Niet alleen omdat het onzinnigheden bevat of door de ietwat gedateerde speciale effecten, maar ook door het armzalig acteren. Maar ondanks deze tekortkomingen slaagde ik er toch in om de hele film uit te zitten.

Het meest opvallende is de enorm korte intro. Nadat enkele kraters verschijnen in het nieuws (geen flauw idee hoe die daar terechtkwamen en je moet ook geen verklaring verwachten) reppen een groepje jongeren zich naar hun school-labo om een soort experiment met een teleporteermachine te hervatten. Voor ze het weten is er nogmaals een vlammende krater (erbarmelijk slechte effecten trouwens) en wordt bijna de hele bende het duivelse gat ingezogen. Het gebrek aan enige uitleg over de aard en bedoeling van het experiment zorgt voor de eerste irritatie. Blijkbaar is het ontbreken hiervan noodzakelijk zodanig dat de tieners daar verzeilen waar het allemaal om draait. En dat is de hel.

Duivelse intro, kan je dus wel zeggen. En dat het de hel is waar ze terecht zijn gekomen, wordt in de dialoog tussen de groepsleden telkens weer benadrukt. Tweede irritatie moment. Het werd me toch eventjes teveel toen ik voor de zoveelste keer de volgende dubbelzinnige uitspraken moest aanhoren : “What the hell?”, “Where the hell are we?”, “What the hell happened?” and “It's hot as hell down here.” . Ook voor de duizendste keer iemand horen roepen voor hulp terwijl ze ondertussen toch wel beseften dat het niet echt snugger was om in dit oord luidkeels te schreeuwen, begon op mijn zenuwen te werken. En de “oh my God” uitspraken waren niet bij te houden. Hoopten ze op die manier hulp te krijgen van de tegenpartij? Het was overduidelijk dat ze in de hel terechtgekomen zijn. Dit was zo klaar als een klontje nadat ze een Latijnse spreuk ontcijferden die boven een houten poort geschreven stond : “Omens relinquite spes, o vos intrantes”. Een quote van Dante die uiteindelijk ook nog eens verkeerd gespeld werd.

En toch waren er ook enkele positieve punten te vinden in deze middelmatige film. Zo vond ik het decor op bepaalde momenten erg geslaagd. Een chaotisch en angstaanjagend oord waar de slachtoffers geconfronteerd werden met hun eigen angsten. Ook kwamen ze terecht op verschillende plekken, wat dan weer voer was voor verschillende invalshoeken. Ik kreeg een echt “Dungeon Keeper” gevoel bij dit alles. En vooral de demonisch en weerzinwekkend uitziende “collector” die een gammele kar vol rottende kadavers voorttrok, was schitterend. Ook de veerman die voor een eventuele uitweg kon zorgen (mits betaling) zag er nogal spookachtig uit. Sommige scenes waren vergelijkbaar met die uit andere befaamde films zoals “Evil dead” en “Saw”. Verwacht je ook aan enkele gore fragmenten (die dan weer schromelijk overdreven waren).

Zoals een echte B-film past, waren de vertolkingen gewoonweg middelmatig en bij momenten echt irritant. Grotendeels waren het allemaal onbekende acteurs. En de uiteindelijke ontknoping lag in de lijn van de gehele film. Ook alweer onbegrijpelijk en onverklaard. Misschien was het niet het allerbeste op SF/horror gebied, maar ik heb al veel erger gezien.

2,5*

“You are a mountain.

You are a hundred miles high.

All that your enemies place in your way.

Betrayal, lies, poison.

You devour and become stronger.

You are invincible.

Those that try to hurt you, will turn silent and will bow down.

For what can people do, to hurt a mountain.”

Als je deze tegenkomt in de horrorsectie van je VOD aanbod, dan kan ik je nu al waarschuwen. Dit is niet echt een horror in de strikte zin van het woord. Het is geen griezelige of akelige film volgestouwd met demonische krachten of bloederige scènes waarbij een of andere geschifte psychoot ijverig rond zwaait met een vlijmscherpe machete. De horror speelt zich af in de psyche van Wyatt (MacLeod Andrews) die op een dag op het trottoir staat in de buurt van Christian’s (Evan Dumochel) appartement. Later vernemen we dat het jeugdvrienden waren die vroeger veel optrokken en hun tijd doorbrachten met allerhande kinderachtige spelletjes zoals het elkaar bekogelen met verfrommelde panty’s. Beiden zitten in een moeilijke periode na een relatiebreuk. Christian probeert echter zijn leven terug op het juiste spoor te zetten door het luisteren naar motiverende tapes, intens te fitnessen en zijn bazin Mara (Margaret Ying Drake) te versieren. Wyatt daarentegen zit in een zelfdestructieve spiraal van complete waanzin en desillusies. Hij is ervan overtuigd dat de mensheid langzaam maar zeker wordt geëlimineerd door buitenaardse wezens die geleidelijk aan de identiteit van deze individuen overnemen.

Tja, het is allemaal een beetje vaag en het lijkt allemaal nogal absurd. Van zo’n absurd moment kan je aan het begin van de film al genieten als de twee vrienden een avondje gaan stappen en uiteindelijk op de spoed eindigen met een vriendin van Mara. Ik geef eerlijk toe dat ik de scène van het drietal in de wachtkamer een paar keer heb herbekeken. Niet vanwege de belangrijkheid van dit fragment maar wel omdat het er zo hilarisch uitzag. Dit is dan ook het enige grappige moment. Voor de rest zijn we alleen getuige hoe zorgwekkend Wyatt’s toestand evolueert en het feit dat Christian zonder het te beseffen slachtoffer zou kunnen worden van diens paranoia. Of heeft Wyatt het bij het rechte eind en is een deel van de wereldbevolking getransformeerd in moordzuchtige demonen? Zijn de waarnemingen en geheimzinnige telefoontjes werkelijk? Of bestaan ze alleen in Wyatt’s gestoorde fantasie? Verwacht hier maar geen antwoord op. Daarover zal je op het uiteinde nog altijd in het duister tasten.

“They look like people” is zeker niet interessant vanwege enkele visuele hoogstandjes (want die ontbreken volledig), maar wel vanwege de krankzinnige en dreigende sfeer. Ook de interactie tussen de twee protagonisten is subliem uitgewerkt. De verhouding tussen Christian en Wyatt evolueert van redelijk afstandelijk en onwennig naar een hervonden vertrouwensband. Als de ene aan de andere vraagt om zijn rug te scheren, dan kan je er wel vanuit gaan dat het geen wildvreemden zijn voor elkaar. En ondanks dat Christian instinctmatig aanvoelt dat er iets schort, is de uiteindelijk ontknoping een sterk staaltje van vertrouwen.

Deze film zal zeker niet gesmaakt worden door velen en zal commercieel gezien geen hoogvlieger zijn. Maar dat is dan ook een kenmerk van een indie. Beperkte middelen maar met een uiterst creatief en eigenzinnig karakter. Misschien was ik initieel een beetje ontgoocheld omdat het eerder over een psychologisch drama ging dan een venijnige horror. Maar uiteindelijk was het dan toch redelijk intrigerend genoeg en werd het beeld van een persoon die te lijden heeft van een psychologische aandoening uiterst doeltreffend geportretteerd. Nu kan ik me een toch een beetje een voorstelling maken van hoe een schizofreen persoon het dagelijkse leven ervaart. Hou je van een sombere, redelijk vaag maar uiterst secuur in elkaar gestoken low-budget film? Dan moet je zeker “They look like people” een kans geven ….

3*

Echt een film die me wel kon boeien. Zeker zijn er raakpunten met Carpenter's "The Thing". Alleen dat deze film uit 1951 een beetje gedateerd overkomt (maar toch goed de tand des tijds heeft doorstaan). Overduidelijk dat men naar het budget keek in die tijd want de conversaties flitsen in een razendsnel tempo voorbij. Ook grappig dat men tot op de laatste seconde gniffelmomenten toevoegt, ook al staat de wereld op punt door intellectuele wortelen veroverd te worden.

3.5*

“Warning, lock down is now in progress.

30 seconds 'til lock down.

Testing to begin in 15 minutes.”

Als je een schoolvoorbeeld zoekt om aan te tonen hoe je op de beste manier een toch wel originele film kunt omvormen tot een doorsnee tienerverhaal waaraan je een oneindig aantal vervolgen kunt breien, dan is het “The Thinning” wel. Toegegeven, op het eerste moment vond ik het basisidee magistraal. Een soort “The Purge” op academisch vlak. Als blijkt dat de natuurlijke bronnen van de planeet Aarde niet meer voldoende aanwezig zijn en de leefbare ruimte beperkt is doordat de oceanen landoppervlakte ingepalmd hebben (de opwarming van de aarde is hiervan de oorzaak), dan wordt het wel tijd om drastische maatregelen te nemen. In de V.S. hadden ze hiervoor de ideale oplossing. Neen, geen geboortebeperking of terminale oudere van dagen elimineren. Het lumineuze idee is om schoolgaande jongeren te onderwerpen aan een ultiem eindexamen. Ooit panische angsten doorstaan als je op school weer aan de vooravond van examens stond? Wel dit zou dan je ergste nachtmerrie kunnen zijn. Slaag je niet voor dit examen, dan is er zelfs geen herkansing meer mogelijk. Op die manier tracht men dus de bevolking jaarlijks met 5% te verlagen.

Tot daar het ingenieuze van de hele film. Ik geef eerlijk toe dat de beelden je een ongemakkelijk gevoel geven. Zeker als je die onschuldige kindjes ziet die hun eerste “Thinning” examen afleggen en je plots beseft wat het lot zal zijn voor enkelen van hun. De rest is echter zo voorspelbaar en bij momenten echt vreselijk belachelijk en onrealistisch. Ik kon er nog mee leven dat men weer dat idyllisch beeld van een superieur Amerika voorhield en dat men dit proces gebruikt om een intelligentere bevolking te verkrijgen en als resultaat weer het beste land van de wereld te worden. Schitterend. Dat bereik je dus door alle dommeriken te elimineren. Een revolutionaire idee dat je tegen de borst stuit, maar tegelijkertijd zo fascinerend op je inwerkt, dat je nieuwsgierigheid opflakkert en je gespannen blijft kijken.

Maar dan beginnen de ridicule voorvallen de bovenhand te nemen. Als iemand al camerabeelden begint te gebruiken om een paswoord te achterhalen of met een gemagnetiseerd ijzeren draad tracht een 3 meter verder liggend nietig pinnetje op te vissen, dan begin ik toch al eens te zuchten. Neem daarbij dan nog de verplichte romantische inslag met een kortstondige mond op mond beademing, dan zucht ik nog eens dieper. Ik vroeg me trouwens af waarom de ongelukkige studenten die niet geslaagd waren nog eens moesten ontsmet worden. Toegegeven, naderhand was dit wel duidelijk. Dat het allemaal zo voorspelbaar was, had ik dan weer niet verwacht. Halverwege kon ik alle ruwweg opsommen wat er zou gebeuren en hoe het zou aflopen. Alleen het ultieme einde had ik niet voorzien. En dat zorgde bij mij voor de grootste wrevel. Een open einde op zodanige manier dat een vervolg vanzelfsprekend lijkt. En iedereen weet wat ik van sequels denk.

Als je er dieper over nadenkt is dit eigenlijk een beetje de weerspiegeling van onze huidige maatschappij. Op politiek vlak wordt er hier en daar wel eens een mouw gepast aan een bepaalde situatie zodanig dat het voor de gezaghebbers beter uitkomt. Vermogende en invloedrijke families worden soms wel eens bevoordeeld. Het verkrijgen van een studiebeurs omdat men op sportief vlak uitblinkt, waardoor het niet echt noodzakelijk is om over een hoog I.Q. te beschikken, wordt sowieso al gehanteerd in de V.S. tegenwoordig. En de gewone sterveling is meermaals de dupe (zelfs al beschikken ze over het juiste aantal hersencellen). Al bij al een choquerend onderwerp en vertolkingen die door de beugel kunnen ondanks dat het een low-budget film is. Hadden ze een ander einde verzonnen, dan was mijn mening hierover waarschijnlijk milder geweest. Nu is het niet meer en niet minder dan een commercieel slap voorwendsel om er nog enkele sequels bij te verzinnen.

1,5*

First it was borderline personality,then severe depression,

yesterday, she said it was antisocial with schizoid tendency.

She's basically just flipping to random pages of the DSM-5

and throwing medications at me.

But I have a perfectly healthy brain.

It just doesn't contain feelings.

Er zijn zo van die films die qua verhaal eigenlijk niet veel voorstellen en toch een bepaalde indruk weten na te laten. Zo ook “Thoroughbreds” waar twee tienermeisjes, elk met een specifiek persoonlijkheidsstoornis, een plan verzinnen om iemand te vermoorden. De twee hebben elkaar al in een eeuwigheid niet meer gezien. Een eeuwigheid waarin veel verandert is. De één groeide op in een vermogende familie terwijl de ander een verleden heeft gekend waarbij het vermoorden van haar eigen paard een voorname rol speelde. Maar ondanks de tegenstellingen, wordt de oude, verwaarloosde vriendschapsband terug hersteld. En voordat ze het weten zitten ze samen een moord te beramen. Raar maar waar. Ondanks dat het gaat over een moord, is het eigenlijk best een leuke en komische film. En dat vooral door de boeiende conversaties vol droge, nonchalante humor. Soms lijkt het alsof de beide jonge meisjes totaal ongevoelige personen zijn. Wat dan wel weer toepasselijk is voor één van hen.

De hoofdpersonages worden vertolkt door twee jeugdige actrices wiens eerdere performances ik wel kon appreciëren. Fysiek zien ze er allebei appetijtelijk uit. Alleen Anya Taylor-Joy, die de rol van Lily voor haar rekening neemt, heeft een meer uniek uiterlijk met die grote Bambi-ogen en vlezige lippen. Olivia Cooke daarentegen is meer het clichébeeld van het beeldschone buurmeisje die langzaamaan verandert is in een sensuele jongedame. Het type meisje dat je in ontelbare speelfilms al eens tegenkomt. Misschien daarom dat Anya Taylor-Joy eerder verschijnt in niet zo alledaagse films als “The VVitch”, “Morgan”, “Split” en “Marrowbone”. Stuk voor stuk films waar ik van genoten heb. Met uitzondering van “The Witch” waar ik toch redelijk ontgoocheld over was. Maar dat had dan niet met het acteren te maken maar eerder met het feit dat ik een horror verwachtte in plaats van een middeleeuws drama.

Olivia Cooke, die de rol van de apatische Amanda op zich nam, vond ik adembenemend en buitengewoon in de film “Me and Earl and the Dying Girl”. Een film die moeilijk te overtreffen valt. Ook al is haar acteerwerk in “The Signal” (in beperkte mate), “The Quiet Ones” en “Ready Player One” (ook al ligt daar de nadruk op het visuele) niet zo slecht, toch steekt de aangehaalde film er ver bovenuit. Alhoewel. Wat ze in “Thoroughbreds” laat zien, mag er gerust mee wedijveren. Dit was alweer genieten van begin tot einde. De manier waarop ze de persoonlijkheid van Amanda speelt is werkelijk magnifiek. En ook al is deze film bloedserieus bedoelt, zal haar houding ongewild voor komische situaties zorgen.

“Thoroughbreds” is zo’n type film dat moeilijk vast te pinnen is aan een welbepaalde genre. Ja, het is inderdaad een misdaadfilm over twee excentrieke meisjes die broeden op een duivels plan. En ja, ongewild is er ook die komische insteek door het gedrag van de twee dames en de manier waarop ze met elkaar omgaan. En dan heb ik het nog niet over de onverwachte ontknoping waardoor het nogal sinister overkomt. Maar als je er langer over nadenkt is het een logische uitkomst. “Thoroughbreds” is qua genre-aanduiding niet bepaald een makkelijke film. Het is een boeiende film waarbij de nadruk ligt op het karakteriële en psychologische van de protagonisten. Dat men er nog een intrigerende en ingenieuze wending aan heeft gegeven, maakt het alleen maar interessanter.

Hou je dus wel van een doordacht verhaal dat niet zomaar losweg in elkaar is geflanst, dan moet je zeker deze film een kans geven. En daarnaast kan je dan ook nog eens genieten van Anton Yelchin die spijtig genoeg om het leven kwam in een triest ongeval. Ik dacht dat “Green Room” de laatste film was waar ik hem in zag schitteren. Maar het is vooral het literaire steekspel dat zich afspeelt tussen de twee vrouwelijke hoofdpersonages dat op mij een indruk maakte. Het leek soms wel een Shakespeareaans toneelstuk waarbij men gebruik maakt van weloverwogen woorden in een subtiele dialoog. Ik had noot gedacht een conversatie op zich, me zo zou boeien. De wonderen zijn de wereld nog niet uit.

3.5*

Ben altijd een fan geweest van Eddy M.

Hij haalt hier niet het niveau van Beverly Hills Cop of The Golden child, maar het is in ieder geval stukken beter dan Nutty Professor of Dr.Doolitle.

Een mooie mix van komedie en drama.

3*

“Raped while Dying.

Still no arrests.

How come, chief Willoughby?”

Iedereen die wel eens mijn schrijfpogingen leest, weet ondertussen wel dat ik een bloedhekel heb aan alles wat ook maar blijk geeft van een feuilletonistisch karakter en waar prequels en sequels te pas en te onpas worden gebruikt om het verhaal nog verder uit te melken. Schrik dan niet van de volgende uitspraak mijnentwege. Ik hoop dat er een vervolg komt op “Three Billboards outside Ebbing, Missouri”. Een voortzetting van dit briljant verhaal waar we te weten komen hoe Mildred (Frances McDormand) en Dixon (Sam Rockwell) de zaak afhandelen. Ik ben er zeker van dat deze film moeilijk te overtreffen zal zijn in zijn genre. En niet vanwege verbazingwekkende speciale effecten of actievolle filmsequenties. Maar wel vanwege het ingenieuze verhaal en de weergaloze vertolkingen. En ook al is het verhaal voorzien van ultra serieuze onderwerpen zoals discriminatie, partnergeweld, seksuele mishandeling en moord, zit er toch een subtiele komische laag in die verzadigd is van zwartgeblakerde humor waar het cynisme en ironische van afdruipt. Helemaal mijn ding dus.

“Three Billboards outside Ebbing, Missouri” gaat over woede en machteloosheid. De woede over een niet opgeloste zaak waarbij Angela, de dochter van Mildred, verkracht werd en levend in brand gestoken door één of meerdere onbekenden. En na ettelijke maanden is Mildred op het lumineuze idee gekomen om het falen van het gerechtelijk onderzoek aan de kaak te stellen. En dit door ongegeneerd de boodschap hierover op drie reclameborden uit te smeren waarbij Chief Willoughby (Woody Harrelson) geviseerd wordt, louter en alleen vanwege zijn leidinggevende functie. Maar niet alleen woede en weerwraak staat centraal in deze schitterende film. Ook vergevingsgezindheid komt aan bod. Zoals het moment tijdens een politionele ondervraging waarop Mildred zich oprecht bezorgd voelt over Willoughby’s gezondheidstoestand. En ook het moment waarop Red Welby (Caleb Landry Jones), de verhuurder van de reclameborden, Dixon een glas appelsiensap aanbied, verraste me. Twee momenten waarbij blinde woede eventjes plaats maakt voor mededogen.

Ook al staat de naam van Woody’s naam in koeien van letters op een reclamebord, toch is zijn inbreng niet echt doorslaggevend. Tot mijn verbazing verdwijnt hij ook halfweg de film uit beeld. In de eerste plaats is het Frances McDormand die de gehele aandacht opeist. En ze doet dat op een verbluffende wijze. Een verbitterde vrouw die het wachten op een arrestatie beu is. Mildred is in de veronderstelling dat er geen enkele inspanning wordt geleverd door het korps om eventuele leidraden te volgen en echt politiewerk te verrichten. In haar ogen zijn de politiemensen een groep racistische onbenullen die hun dienstdagen doorbrengen met het lastig vallen van Afro-Amerikaanse medeburgers. Ze is een taaie tante die dwarsliggers stevig aanpakt, zowel verbaal als fysiek. En hierbij wordt niemand gespaard. Of je nu priester of tandarts bent. Ze schuwt het zelfs niet om jonge studenten in het kruis te trappen. En ook al lijkt ze een onaangenaam persoon wiens scherpe tong wonden nalaat, toch slaagt ze erin om je sympathie op te wekken. Daar zorgen de soms kurkdroge, humoristische opmerkingen voor. Frances McDormand mag met recht over enkele maanden eigenares worden van het begeerde beeldje tijdens de Oscar-uitreiking.

En zo’n beeldje mag dan ook ineens gereserveerd worden voor Sam Rockwell. Zijn acteren hier is gewoonweg magistraal. Dixon is een agressieve hillybilly die liefst van al minderheden in elkaar slaat en bijna constant onder invloed zijn job als politieman uitvoert, wetende dat het getolereerd wordt door zijn overste. Een niet zo bijster intellectueel personage wiens overgewicht hem soms zichtbaar parten speelt. En die stupiditeit van Dixon zorgt soms voor komische situaties. En tenslotte is er Woody Harrelson. Een acteur naar mijn hart (die hij al gestolen had door zijn deelname aan de sitcom “Cheers”) die altijd met zoveel souplesse en professionalisme zijn rollen speelt. In tegenstelling tot het verwarde en soms wrede personage uit “The Glass Castle”, is Chief Willoughby een integer persoon die oprecht inzit met de situatie waarin Ms. Hayes zich bevind. Al bij al zijn het drie glansrollen die op een voortreffelijke manier gespeeld worden door deze acteurs. Al daarvoor is deze film aanbevelenswaardig.

Maar het is ook het intelligent geschreven script dat deze film de moeite waard maakt. Het is inderdaad een film vol loodzware thema’s. Het onrechtvaardige in deze wereld en hoe mensen hiermee omgaan. Het verwerken van een immens verdriet. En er zijn ook ongemakkelijke momenten vol agressie en dreiging. En toch zindert er steeds een laconieke ondertoon die doorspekt is met doordachte, dubbelzinnige humor. En deze verschillende stemmingen wisselen elkaar in razend tempo af. Sommige scènes vloeien over van agressief en dreigend, naar humoristisch en emotioneel. “Three Billboards outside Ebbing, Missouri” is een juweel van een film waar ik enorm van genoten heb en die ik dolgraag nog wel eens wil herbekijken.

4.5*

“If you leave,

you can't come back.”

Hoe zou jij reageren als je op jonge leeftijd je gezichtsvermogen verliest, waardoor je de rest van je leven afhankelijk bent van anderen, je vrouw en kind nooit hebt kunnen aanschouwen, geen flauw idee hebt hoe je omgeving eruit ziet en tewerkgesteld bent als blinde in een callcenter van een vastgoedbedrijf (m.a.w. een uitzichtloze job), en dan op een dag ontwaak je en constateer je dat je je zicht terug hebt gekregen. Ik ben ervan overtuigd dat het een schok zal veroorzaken. Eindelijk zien hoe aantrekkelijk je vrouw is en tot de vaststelling komen dat het een echte controlefreak is. Beseffen dat je een schattig zoontje hebt die al geruime tijd gepest wordt op school, waarover je vrouw nooit iets heeft gezegd. Dat het huis waar je woont er nogal stoffig uitziet en redelijk oubollig aanvoelt met dat bloemetjesbehangpapier. En ook dat je toch een redelijk aantrekkelijke vent bent waarna je je al flierefluitend op het flirterspad begeeft.

Dit klinkt allemaal wel aannemelijk. Maar dat James (Dan Stevens) op nogal korte termijn helemaal verandert in een arrogante, egocentrische klootzak die alleen nog maar oog heeft om zijn persoonlijk leven te verrijken en zo snel mogelijk promotie te maken zodanig dat hij zijn materialistisch leventje kan verbeteren, vond ik zelf een beetje ongeloofwaardig. Sorry, maar ik zou toch eerst eens bijvoorbeeld een dierentuin, pretpark of naar de cinema gaan om datgene te bewonderen wat ik al die jaren gemist heb. Nee, James start liever een egotrip waarbij hij iedereen die hem jaren heeft gesteund en bijgestaan in de steek laat. Een mooi voorbeeld van iemand die zijn fysieke blindheid heeft ingeruild voor een totale emotionele blindheid.

De vraag is natuurlijk of zijn toestand veroorzaakt werd door een geneeskundige oorzaak. Of dat er een goddelijke tussenkomst in het spel is, sinds James dagelijks als een goede christen de Heer bedankt voor zijn rijk leven vol attente mensen. Misschien daarom dat hij met het lumineus idee afkomt om mensen in de kerk te overtuigen om hun huis nu te verkopen en dan ook verlost te zijn van een schrijnende schuldenlast. In zijn verkooppraatje gebruikt hij altijd het verhaal over de persoon die dolgraag de lotto wil winnen en daar elke dag ook voor bid, terwijl hij nooit een lottobiljet koopt. De boodschap luidt dus : als je iets wil veranderen in je leven, dan moet je ook wel acties ondernemen zodanig dat verandering mogelijk is. Naar mijn mening is James ervan overtuigd dat hij winnende lot heeft gewonnen nadat hij er ook jaren devoot voor heeft gebeden. De acties die hij naderhand onderneemt zijn wel drastisch overdreven in mijn ogen.

En hoe onwaarschijnlijk die ommezwaai ook is aan het begin, zo onwaarschijnlijk is de ommekeer op het uiteinde. Uiteindelijk blijkt het winnende lot van tijdelijke aard te zijn. Of is het een goddelijke interventie als straf omdat hij de duistere kant van zijn persoonlijkheid laat overheersen? In ieder geval zag ik de verdere ontwikkeling al van ver aankomen (ook toepasselijk). Persoonlijk vond ik de beelden waar niks te zien was, het meest fascinerende. Een impressie van hoe James naar de wereld kijkt. Een zwarte vlek met stroboscopische lichteffecten en nevelachtige reflecties. Een geslaagde demonstratie van hoe een blind persoon zijn zicht ervaart. Het meest emotionele moment was het breekpunt in het groezelige danscafé waar James voor de laatste keer nog eens met zijn vrouw Sam (Malin Akerman) een intiem dansje pleegt. Ondanks het artistiek karakter, de vele doodse momenten en het trage verloop, weten Dan Stevens en Malin Akerman toch een levendige en boeiende vertolking neer te zetten. “The ticket” zal wel niet zo’n kassucces zijn als “Beauty and the beast” maar laat wel een glimp zien van de veelzijdigheid waar Dan Stevens over beschikt.

2.5*

“Cause...normally, it's...you know, the parents takes care of the kid.

Not really the other way around.”

Na het bekijken van “Time out of mind” voelde ik alleen medelijden en tegelijkertijd een soort opluchting in mij opkomen. Medelijden met George die dagelijks probeert de kou te ontlopen door zich op te houden in de wachtzaal van een ziekenhuis of gewoon met de metro een ritje te doen doorheen New York. Medelijden omdat hij telkens weer op zoek moet gaan naar een nieuwe overjas om de bijtende kou te kunnen weerstaan omdat hij net zijn laatste jas heeft ingeruild voor een beetje cash in een pandjeshuis. Medelijden omdat meestal dit geld nodig is om ergens goedkope alcohol te kopen. Medelijden omdat het voor daklozen moeilijk is om de draad terug op te pikken. Al is het maar om in orde zijn op bureaucratisch vlak. En daarnaast voelde ik die opluchting omdat ik me niet in zo een hopeloze situatie bevind en die dagelijkse overlevingsstrijd niet moet voeren. Opgelucht omdat ik wel beschik over datgene wat deze daklozen moeten missen.

Mijn grootste bewondering gaat uit naar Richard Gere die zonder zichtbare moeite in de huid kruipt van een persoon die aan de afgrond van de maatschappij staat. Ondanks George’s ongeschoren en sjofele verschijning, is er toch nog een glimp op te vangen van Gere’s knappe uiterlijk en verleidende blik op sommige momenten. Zelfs de sociaal assistente die hem interviewt maakt hierover een opmerking. Maar Gere is in mijn ogen niet de meest voor de hand liggende keuze. Het is in alle opzichten het meest contraire wat hij kon spelen ten opzichte van zijn vorige acteerwerk. George is het tegenovergestelde van de personages die hij speelde in “American Gigolo” of “Pretty Woman”. Zoals Gere zelf in het echte leven, waren die personages gefortuneerd en zonder tekortkomingen. En toch slaagt Gere erin om over te komen als de armoedzaaier die geen uitweg weet uit de vicieuze cirkel waarin hij zich bevindt. Met andere woorden, de acteur Gere begint me meer en meer aan te staan. Misschien heeft het met zijn leeftijd te maken, maar net zoals in “The Benefactor” is dit geen evidente rol of iets om op een makkelijke manier te scoren. Het enige zwakke punt bij “The Benefactor” was het verhaal op zijn eigen. Ook daar was het acteerwerk van Gere subliem en bewonderenswaardig.

Het verhaal kan nogal langdradig overkomen, met veel saaie tussenperiodes. Het voelde echter aan alsof het beeld trachtte het dagelijkse leven van George te omvatten. Een nutteloos bestaan met vele momenten waarop hij uitdrukkingsloos observeert, wegdoezelt en geduldig wacht totdat hij terug kan keren naar de veilige omgeving van het centrum voor daklozen. Niet dat George daar vol overtuiging en plezier verblijft. In zijn ogen is dit waarschijnlijk het dieptepunt in zijn triestige leven en probeerde hij dit zo lang mogelijk te mijden. Het New Yorkse stadsleven fungeert als soundtrack. Een flard muziek uit een willekeurige bar, een willekeurig gesprek gevoerd door een onbekende of de luide muziek van een voorbijrijdende auto. En dit afgewisseld met op afstand gemaakt beelden vanuit verschillende invalshoeken waar we George te zien krijgen als spilfiguur in het centrum van deze kakofonie. Een symbolisch beeld dat aantoont hoe nietig hij wel is als persoon in deze metropool.

Een echte publiekstrekker kan je deze film nauwelijks noemen. En velen die hem zagen, zullen het waarschijnlijk wel afdoen als traag en eentonig. En hoewel dit ook mijn eerste indruk was, fascineerde de film me gaandeweg meer en meer. Het is al lang geleden dat ik zo genoot van een interactie tussen twee totaal verschillende personen als George en Dixon (Ben Vereen), een ancien onder de daklozen wiens spraakwaterval danig op George’s zenuwen begint te werken. Iedereen zal Ben Vereen wel kennen van één of ander televisieprogramma, maar hier was hij echt onherkenbaar. Hoewel de poging van George om de draad terug op te pikken met zijn dochter Maggie (Jena Malone) een belangrijk gegeven is, lijkt dit gedeelte van nietig belang te worden ten aanzien van het groter geheel. De manier waarop de film eindigt lijkt simplistisch en minimalistisch. En toch paste het einde perfect bij de rest van de film. “Time out of mind” maakte in ieder geval indruk op mij.

3.5*

Ik ben echt een Vincent Price fan geworden. De manier waarop hij zich smijt in een rol. Tuurlijk heeft het wel dat theatrale dat eigen was aan die tijd. Ik vind hem net de Nicolas Cage van de jaren 50/60

Alleen moet ik toegeven dat ik geen echte Edgar Allan Poe ben. Ook deze film was sfeerrijk en op een bepaald moment kon je zelfs van suspense praten. Maar echt indruk maakte het niet op me.

2.5*

“Vogel can't find the tomb without me,

and, since I'm dead and...

since you've burned the rest of my research,

he will never find it.”

Ik had eigenlijk wel zin in deze nieuwe versie van “Tomb Raider”. Niet alleen omdat ik veel plezier heb beleefd aan het PC-spel indertijd, waarbij ik me vergaapte aan de gebruikte graphics. En ook niet omdat ik al te graag naar de figuur Lara Croft keek die pronkte met een omvangrijke boezem, een minuscuul broekje droeg en geile kreetjes slaakte wanneer ze ergens tegenaan liep. Maar ook omdat ik de film uit 2001 met Angelina Jolie apprecieerde. En omdat ik benieuwd was hoe haar opvolgster Alicia Vikander het er vanaf bracht. En om eerlijk te zijn, vond ik dat het grootste minpunt van de film. Niet dat Vikander het slecht deed of belabberd acteerde (Geef toe, voor een rol in Tomb Raider is acteren niet echt een vereiste). Alleen leek het net een tiener die eerst aardig wat vuistslagen moet incasseren bij het kickboksen en lol beleeft tijdens een spelletje vangertje op de fiets. En vervolgens reist ze af naar Azië om een spoor te volgen naar de plek waar haar zogezegd overleden vader aan zijn einde is gekomen. En daar ontpopt ze zich als een rasechte ass-kicking actie-heldin.

Weg sensualiteit en over-the-top vrouwelijkheid. Niet dat dit echt noodzakelijk is, natuurlijk. Maar dan moet er wel een degelijk alternatief geboden worden. Een intrigerend en boeiend verhaal, bijvoorbeeld. Uiteindelijk is het een vrouwelijke versie van “Indiana Jones” waar het facet humor volledig uit werd verwijderd en vervangen door serieuze dramatiek. Eenmaal dat Lara en haar kompaan Lu Ren (Daniel Wu) op het eiland arriveren, is het niets anders dan Lara die rent, springt, duikt, vecht en tracht te overleven. Echt spannend werd het niet. En op bepaalde momenten leek het dat Lara over bovenmenselijke krachten beschikte waar Wonder Woman stikjaloers op zou worden.

Misschien is het wel zo dat Lara Croft in deze film wat serieuzer en menselijker wordt voorgesteld. Zo is er het dilemma over het tekenen van contracten die belangrijk zijn voor het voortbestaan van “Croft Holdings”. Ook omdat het tekenen van deze documenten eigenlijk een bevestiging is dat Lara’s vader effectief gestorven is. Iets waar zij halsstarrig van overtuigt is dat dit niet zo is. Maar is een film zoals “Tomb Raider” wel geschikt om zulke diepmenselijke thema’s te brengen? Niet voor mij dus. Daar zit ik niet op te wachten als ik dit type film kijk. Ik wil avontuur en mystiek. Een strijd op leven en dood tussen helden en “the bad guys”. Een tocht door jungles en grotten vol boobytraps en aartsmoeilijke puzzels om op te lossen. En dat is dan het positieve aan deze film. De film is volgepropt met (soms lichtelijk overdreven) actiescènes en raadsels. Net zoals in het PC-spel dus.

“Tomb Raider” is zeker niet slecht maar maakte ook niet echt indruk op me. Voor een ontspannen avondje filmkijken is deze film wel geschikt. Ook al is het personage Lara Croft door de jaren heen immens populair geworden dankzij de baanbrekende games uit de jaren 90 en de wellustige vertolkingen door Angelina Jolie, slaagt deze film er niet in datzelfde gevoel te ontlokken. Daaruit blijkt nogmaals dat een verfilming van een videogame niet bepaald een sinecure is.

3*

“If I was walking down the street and I saw some kid with a jetpack fly over me...

I'd believe anything's possible.

I'd be inspired.

Doesn't that make the

world a better place?”

Wereldwijd zou er een verplichting moeten zijn voor doemdenkers, negativisten en zwartkijkers om deze film eens te kijken. Niet dat ze er vrolijker op zullen worden, want de meeste zijn toch hopeloos verloren en blijven in hun negatieve spiraal gevangen. Maar misschien zijn er toch enkelingen die de boodschap van deze actierijke futuristische Disney film begrijpen. Namelijk dat positivisme en optimisme betere eigenschappen zijn om van onze wereld een betere wereld te maken. Vasthoudendheid en zelfgeloof zorgen ervoor dat je je doel bereikt. Dat optimisme tierde welig in de jaren zestig waardoor vooruitgang mogelijk was en de toekomst rooskleuriger werd voorgesteld. In de hedendaagse wereld ziet de toekomst er angstaanjagend en bedreigend uit.

En zo zien we aan het begin dan ook Frank Walker. Een jonge, enthousiaste uitvinder, die er stellig van overtuigd is dat zijn jetpack ooit van nut zou kunnen zijn. Ook al werkt het niet 100%. We leren hem kennen tijdens de wereldexpo in 1964 die plaats vond in Flushing Meadows. Met behulp van het lieftallig meisje Athena (Raffey Cassidy) ontdekt hij de futuristische wereld “Tomorrowland”. Een veilige wereld in een parallelle dimensie, waar de technologische vooruitgang niet heeft stilgestaan en dienst doet als onderkomen voor visionairs en genieën. Ze kunnen echter niet vermijden dat de wereld waarin we leven regelrecht afstevent op een allesvernietigende catastrofe. En dat is dan het moment dat Casey Newton (Britt Robertson) op de proppen komt. Samen met de al oudere Frank Walker (George Clooney), die ondertussen uit Tomorrowland verbannen is, en Athena tracht ze het tij te keren.

Dat dit een Disney Product is, merk je doorheen de gehele film. Het is allemaal schitterend in beeld gebracht met adembenemende beelden en weergaloze effecten. Het zou zeker niet misstaan als attractie in een Disney pretpark. Tomorrowland ziet er uitermate futuristisch uit en je hebt echt ogen tekort om alles in je op te nemen. Het deed me bij momenten denken aan futuristische steden in atoomstijl uit stripverhalen. Je valt van de ene verbazing in de andere. Op een onbekende aandrijfkracht rondvliegende transportmiddelen en andere voertuigen, zwevende zwembaden en gebogen landschappen (identiek zoals in “Interstellar” en “Elysium”) vol vreemdsoortig gevormde gebouwen. Het Eifeltoren-moment is fantastisch en grotesk tegelijkertijd.

Spijtig genoeg zorgt de Disney-inbreng er ook voor dat het allemaal nogal kinderachtig overkomt. Zeker naar het einde toe wordt de boodschap nogal moralistisch. Het jaren 60 gevoel besloop me vol waarden en normen die moesten nageleefd worden. In ons geval moeten we toch maar eens beter gaan zorgen voor ons huidig milieu en het egocentrisch denken van deze tijd trachten om te buigen naar meer samenhorigheidsgevoelens. Het verplicht emotioneel moment als afsluiter kon natuurlijk ook niet ontbreken. Gelukkig konden we ook excellente acteerprestaties bewonderen. Clooney laat zijn pose als Nespresso charmeur achterwege en verschijnt als nukkig genie. Maar vooral de jonge Cassidy steelt de show. Zowel in de actierijke als de sentimentele momenten.

“Tomorrowland” (of “Projekt T” zoals het in onze contreien genoemd werd doordat de originele titel een gedeponeerde naam is van een gelijknamig muziekfestival) is voor één keer geen op een boek gebaseerde film, prequel, sequel of reboot. Het is een uniek project dat de gehele familie als doelgroep viseert. Het was aangenaam vertier en boeiend genoeg. Buiten het melige, voorspelbare einde was het best in orde en ik begrijp alle negatieve kritieken niet echt goed.

3*

Indie low-budget films afkomstig uit de UK staan niet altijd garant voor kwaliteit. “Top dog” is hiervan het bewijs. De schamele poging om het hooliganisme binnen de Engelse voetbalclubs te mengen met achterbuurt criminaliteit die connecties hebben met de meer beruchte maffia uit het land, is spijtig genoeg op een fiasco uitgelopen. Het achterliggende idee is niet slecht, maar de uitwerking laat hier en daar toch wel wat steken vallen. Het bekomen resultaat laat niet echt een blijvende indruk na en mag gerust geklasseerd worden bij andere derderangs gangsterfilms.

Het verhaal gaat over Billy Evans (Leo Gregory), aanvoerder van een groep supporters van een Engelse voetbalclub die hun weekenden doorbrengen met het in elkaar slaan van aanhangers van de tegenstander. Daarnaast is hij een voorbeeldige huisvader en iemand waarop zijn bloedbroeders kan vertrouwen. De dag dat hij zijn oom en tante wilt verlossen van een lokale afpersers bende, beseft hij niet in welk wespennest hij terecht is gekomen. En voor hij het weet bevind hij zich in een netelige situatie met nare gevolgen als resultaat. Billy moet tot zijn schande ervaren dat hooliganisme en maffiapraktijken wel twee totaal verschillende disciplines zijn. Inderdaad een divisie hoger uiteindelijk !

Normaal gezien ben ik altijd te spreken over de acteerprestaties in een Britse film, maar deze keer schort er wel iets op dat niveau. De meest in het oog springende performance kwam van Lorraine Stanley (vrouw van Billy’s beste vriend). Gregory was op bepaalde momenten overtuigend als de koelbloedige en onverstoorbare aanvoerder, maar op de emotionele momenten viel hij toch door de mand. Ricci Harnett, de machiavellistische bendeleider met bijhorende spottende grijns, was het meest intrigerende personage. Spijtig genoeg gedroeg hij zich wel als een geslagen hond zodra hij in het gezelschap vertoefde van de opperbaas Mr. Watson (Vincent Regan). Toch raar dat zo’n zelfverzekerde misdadiger als Mickey die over twee kleerkasten van bodyguards beschikt, toch op een eenvoudige wijze belaagd kan worden. Hoogstwaarschijnlijk een onderschatting van de tegenstander.

Uiteindelijk was het niet meer dan een doorsnee film over misdadigers en hooligans. Het verhaal zorgde niet voor de nodige spanning. Nodeloos te zeggen dat er een aantal ridicule scenes in zaten, zoals het moment dat de politie aanklopt bij Billy om hem uit te horen over een vechtpartij. Als Billy vervolgens op de vlucht slaat, wordt er een troepenmacht op de been getrommeld alsof het over een ontsnapte terrorist gaat. Lichtjes overdreven. Ook de schermutselingen in Mickey’s clubs kwamen nogal amateuristisch en geforceerd over. Wil je dus een degelijk film kijken over de Engels onderwereld, dan raad ik je aan om “Legend” te kijken. En ik ben ervan overtuigd dat er ook betere films bestaan over hooliganisme. “Top dog” was in ieder geval niet Premier League.

1.5*

“I have a bomb and a Pakistani kid, so I’m sure you can appreciate where we’ll have to go with this”

“Torn” kan nog net het “TV-Film”-label van zich afschudden en dit dankzij de prachtige vertolkingen van de twee vrouwelijke hoofdrolspelers Mahnoor Baloch (Maryam) en Dendrie Taylor (Lea), twee moeders die langzaam naar elkaar toegroeien en steun vinden in hun verdriet om het verlies van hun beide zonen Walter en Eddie. Beide tienerjongens zijn omgekomen in een ontploffing die plaats vond in een winkelcentrum. In de eerste plaats wordt de oorzaak gezocht in een gaslek. Naderhand beginnen de beschuldigingen alle kanten uit te gaan, wat voor wrevel, woede en verwijten zorgt bij beide moeders. De filmtitel kan je interpreteren op verschillende manieren. Gaat het over de verscheurende gevoelens van verdriet, de per toeval ontstane vriendschap die verbroken wordt of zijn het de verscheurde lichamen van de slachtoffers na de bomaanslag ?

Lees mijn volledige review hier ...

Ik verwachte eigenlijk een film boordevol suspense en een ietwat sadistische ondertoon, maar qua brutaliteit viel het nogal tegen. Het begon nochtans veelbelovend met de voorstelling van alle huurders. Een kleurrijk en bont gezelschap.
Becky (Sheridan Smith) een doorsnee Engelse blondine straalde na een tijd een ongekende sensitiviteit uit en erotisme zoals ze in dat marcelleke rondparadeerde (de vormen speelden ook een danige rol daarin) en Kurtis (Jack O'Connell) was van meet af aan een irritant ettertje maar evolueerde voor mij in een glansrol : keihard, grote bek en soms verrassend grappig. Briljante rol met andere woorden. De rest van het gezelschap was opvulsel en kanonnenvoer.
Het verhaal op zijn eigen was doodsimpel en inhoudloos. Groepje huurders die op eenzelfde etage woonden en weigerden het pand te verlaten werden één voor één neergekogeld door een scherpschutter. (Een H&K Semi Automatic schijnt het)

Soms was het redelijk realistisch maar meermaals was het maar povertjes en duidelijk te zien dat dit een low-budget UK film was. De reacties waren soms ronduit belachelijk zoals bv. bewoner wordt omvergeblazen door een booby-trap - eerste moment afgrijzen en paniek - volgend moment doodnuchter weggedragen met de ongezouten repliek : We leggen hem bij zijn vriendin. Ook het moment waarop Kurtis een stevige vuistslag krijgt van Neville en een verpletterende trap in zijn paaseieren door Becky, had ik zoiets van "Waarom hebben die dommerikken dat niet eerder gedaan met dat afpersertje ..." Het kwam soms echt amateuristisch over.

Al bij al , een film dat schitterde door het gebrek aan budget, met soms toch onderhoudende grappige conversaties en iet of wat spannende situaties, maar met een ongelofelijk flauw einde. Kortstondig vermaak ...

2,5*

I will blow your face CLEAN OFF your face!

Wat blijft er over van een actie/komedie met bijna geen humor en een beperkt stukje actie ? Bitter weinig eigenlijk. In het algemeen deed deze film me denken aan "Trading places" ook met Eddy Murphy of "The secret of my Succes" met Michael J. Fox. In beide films ging het over een multimiljonair die op het uiteinde de pineut is door een vernuftig plan dat uitgevoerd wordt door een gedupeerd individu. In Tower Heist zorgt een ontslagen floormanager van een hotel ,dat een oplichter van Wall Street die er vandoor is met het pensioen van andere werknemers, zijn welverdiende loon krijgt. Niks speciaals, niks vernieuwend en al meermaals gezien.

Er is een aardige cast bijeengebracht met Ben Stiller en Eddy Murphy in de hoofdrollen. Ben Stiller is niet bepaald mijn favoriete acteur. Ik vind dus echt niks grappigs aan deze vent. Hij kijkt trouwens voortdurend triest in het rond. Ik verwacht telkens dat de kerel in wenen gaat uitbarsten. En zijn grappige momenten komen nogal geforceerd over. Eddy M. speelt voor mij weer eens een verdienstelijke rol. 't Is wel een rol die hij al meermaals gespeeld heeft nl. die van de kleine straatcrimineel met een groot bakkes. Hij is eigenlijk de enigste die een glimlach tevoorschijn kan toveren. Ik blijf echter met weemoed denken aan de tijd dat ik een VHS huurde met een live optreden van hem. Verder zijn Casey Affleck,Matthew Broderick en Michael Pena de aanvulling op de bende die de miljardair Shaw (Alan Alda) gaan pluimen. De chemie tussen deze bende is ver zoek en humoristische inbreng moet je er ook niet van verwachten. Tea Leoni die de FBI agente speelt verder ook geen rol van betekenis. Het enige wat me van haar is bijgebleven is de speciale kleur van haar ogen. Ik vond haar wel grappig toen ze een eind op weg was om ladderzat te zijn.

De verhaallijn is een opbouw van clichés met een mengeling van slapstick komedie ,waarbij de onvermijdelijke momenten voorkomen waar de partijen elkaar op het nippertje missen, en een beetje menselijk drama. De eigenlijke roof door het stelen van de gouden Ferrari is volledig onwaarschijnlijk. Een gouden Ferrari uit een raam duwen, aan een minuscuul kabeltje laten hangen en terug binnentrekken. Dan eventjes de lift in duwen en afdalen. Ik ben er zeker van dat die lift geen millimeter meer naar boven ging. En ik vraag me nog steeds af hoe ze dat ding uiteindelijk in het zwembad hebben gekregen. Gedemonteerd en terug gemonteerd ? En volledig lachwekkend was hoe een werkneemster een gouden velg triomfantelijk de lucht in stak. Ik wil ze het wel eens in werkelijkheid zien doen, zonder een hernia op te lopen Maar uiteindelijk past dit onwezenlijk gedeelte in het totale plaatje dat de film beoogt.

Een avondvullertje dat waarschijnlijk nog ontelbare keren vertoond zal worden op een zaterdagavond op één of andere tv-zender. Eigenlijk heeft het de status van “Home alone” gekregen, maar dan zonder sneeuw en kerstsfeer !

2*

“You're one of those kind of people.

What kind of people is that?

Can't hang on to anything nice.”

“Tracers” is zo’n film waar ik moeite mee heb om het in de juiste categorie te klasseren. Vond ik het nu een vreselijke film ? Zo eentje dat louter en alleen dienst doet als opvulsel van onbestemde vrije tijd ? Of was het nu toch een film die ontspannend genoeg was om mijn volledige aandacht op te eisen ? Uiteindelijk moet ik op beide vragen “Ja” antwoorden. Enerzijds kon ik het niet anders als nutteloos tijdverdrijf bestempelen. Nu, het feit dat Taylor Lautner, alom bekend van de “Twilight” saga, hier in meespeelt, is al een reden dat er ergens een alarmbelletje afgaat. Het zal niet voor zijn acteerprestaties zijn dat hij hier wordt opgevoerd, maar eerder voor zijn aantrekkelijk uiterlijk en afgetraind lichaam. Een soort magneet om ervoor te zorgen dat horden bakvissen massaal naar de cinemazalen afzakken. Het was te verwachten dat het resultaat niet bijster origineel zou zijn. Alweer krijg je het welbekende verhaal voorgeschoteld waarbij twee fris uitziende tieners elkaar toevallig tegen het lijf lopen (letterlijk dan nog ook), bij elkaar verzeild geraken en bepaalde hachelijke situaties meemaken. Initieel zal er eentje zich afwijzend gedragen en op het uiteinde is alles koek en ei en redden ze zich samen uit hun penibele situatie. Happy End, smakkende zoenen en met vlinders in de buik op naar een schitterende toekomst. Op dat vlak is het een oerdegelijke film. Oerdegelijk saai.

Filmrecensie Tracers

It's a satellite phone.

How did this get in my purse?

Bij het zien van de filmaffiche was het eerste wat ik dacht : “Amai, Halle Berry heeft wel iets met films over ontvoeringen”. Eerst was er “The Call”. Begin dit jaar heb ik “Kidnap” gezien. En nu is het een film over mensenhandel. Met name het blindelings ontvoeren van jonge vrouwen die dan in een netwerk van prostitutie en mishandeling terechtkomen. Al snel stelde ik vast dat ik er compleet naast zat en dat de vrouw in kwestie helemaal niet Halle Berry was. Ze lijkt er anders verrekt veel op. Nu, “Kidnap” vond ik al niet zo bijster goed en ronduit irritant op sommige momenten. Deze film is, ondanks een andere hoofdrolspeelster (Paula Patton), van hetzelfde niveau.

Het acteren op zich was helemaal niet zo slecht. Misschien een beetje simplistisch gebracht en voorspelbaar, maar zeker niet om je over te ergeren. Alleen werden er weer domme beslissingen genomen. Maar dat is typische voor dit soort films, veronderstel ik. De tortelduifjes Brea (Paula Patton) en John (Omar Epps) zien er beide leuk uit en vormen een prachtkoppel waar de sensualiteit van afspat. Als John op een dag afkomt met een klassieker uit de Amerikaanse autogeschiedenis als verjaardagsgeschenk en haar meevoert naar een verrassingsweekend, weet je al dat heel dit vreedzaam tafereel gedoemd is om op een fiasco uitdraait.

Vooreerst worden ze lastig gevallen door een motorbende in een tankstation. En tenslotte wordt hun fantastisch weekend vol liefde en erotiek bedorven door het opdagen van opper-eikel Darren (Laz Alonso), iemand met een egoprobleem en agent van sportvedetten. En als kers op de taart, een satelliettelefoon met een resem verontrustende foto’s van mishandelde jonge vrouwen die op een onverklaarbare wijze in Brea’s handtas is terechtgekomen.

Als men zich gehouden had aan het idee om een ontluisterende film te maken over mensenhandel, dan was het misschien nog interessant geweest. Maar er een Hollywoodiaans spektakel van maken, met enkele verhaalwendingen die je van mijlen ver zag aankomen en een onwaarschijnlijke ontknoping, was ook weer niet zo’n denderend idee. Mensenhandel is een bloedserieus onderwerp en een verwerpelijk type misdaad dat serieus aangepakt en bestreden moet worden. Dat men met deze film mensen bewust wil maken dat dit een wijdverspreid probleem is, kan ik nog aannemen. Maar uiteindelijk is het niets anders dan een goedkope B-film over het misbruiken en exploiteren van vrouwen in netwerken. “You were never really here” beoogt dit ook, maar dan over netwerken met minderjarigen. En daar kwam die boodschap wel klaar en duidelijk over. “Traffik” gebruikt dan maar een goedkope oplossing door het tonen van cijfers uit statistieken over het aantal vrouwen die in de VS ontvoerd worden. Met andere woorden, ik was niet echt onder indruk van deze film.

2*

Een sterk begin, een middenstuk waar je dan eventjes van onderuit zakt en een finale waarbij je heen en weer gesmeten wordt door een opeenstapeling van wendingen, is zowat de beknopte samenvatting die ik hier van kan maken. De visuele manier van overbrengen en de sfeervolle soundtrack maken het geen echte hoogvlieger uiteindelijk.

De verschillende plotwendingen kunnen op 2 dingen duiden : een kunstgreep om de zwakke storyline te verbergen ofwel is de regisseur zelf het noorden kwijt. Afgaande op het artikel uit nu.nl gok op het tweede. Dat het een kunstzinnige film is , staat buiten kijf : de gestileerde cameramoves en de soms spetterend neon-achtige kleuren tonen dit direct. Het gaat dan uiteindelijk ook over een kunstwereld en het kunstmatig manipuleren van iemands bewustzijn door hypnose.

McAvoy en Dawson leveren beide een sterke prestatie. Spijtig genoeg zal Dawson dan weer op het netvlies gebrand staan met haar haarloze spaarpot-gleuf Is voor mij dan wel weer niet een reden om de film te herbekijken. Simpelweg "Rosario Dawson nude" googlen en je krijgt een perfect screenshot van dit fragment.

Verrassend genoeg waren de actie scenes redelijk right-in-the-face en realistisch agressief. Dit had ik niet verwacht in deze film.

Al bij al vond ik het een matige film. En ik hou er zeker niet zo van als uiteindelijk een film op verschillende manieren kan bekeken en geïnterpreteerd worden. Voor mij is dat zoals een modern kunstwerk : uiteindelijk zie je er in wat je denkt er in te zien, of wat iemand , mits een obscure omschrijving met veel dure en intellectuele verwoordingen (m.a.w. irritant geneuzel voor mij) , je probeert voor te schilderen wat het zou kunnen zijn.

Een kunstwerk zonder ziel.

1.5*