Meningen

Een van de Goya-winnaars die ik nog moest zijn. Vreemd genoeg had ik vooral een komedie verwacht. Voor een deel is dat juist, het is in feite een tragikomedie die zich in de Spaanse burgeroorlog afspeelt. Het voelde een beetje aan als La Vita È Bella (1997), maar dan de Spaanse variant ervan en uiteraard met een heel ander verhaal. Carmen en Paulino houden een varieteitentheater draaiende, dat opeens niet langer voor het republikeinse verzet moet optreden, maar voor de dictatoriale troepen. Carmen Maura en Andrés Pajares spelen die personages en dragen danook de film.

Door Poolse krijgsgevangenen en Italiaanse troepen in het verhaal te betrekken wordt het internationale karakter van de Spaanse burgeroorlog getoond, iets wat je niet vaak tegenkomt bij films over deze oorlog. Italië en Polen zijn wel slechts enkele van de vele landen die troepen leverden die bij een van de strijdende partijen meevochten. Prima zoetzure film over een wrange oorlog. 3,5*

Beetje een teleurstelling deze Almodóvar, die me nauwelijks kon boeien. De overdreven komische elementen halen constant het drama (bijvoorbeeld de sleur van de huisvrouw) onderuit waardoor een vrij nietszeggende komedie over is gebleven. Een '13 in een dozijn'-film die me niet lang zal bijblijven. Een magere 2,5*.

Een film waar Hitchcock en Stephen King jaloers op zouden zijn geweest. Deze film kent diezelfde stijl. Beeld en geluid zijn helaas al verouderd, desondanks is het een sterke klassieke (cult)horror.

De betekenis van de intro zie ik compleet anders dan de meeste meningen hier. Volgens mij doet de maker met die intro niets anders dan antwoord geven op de vraag uit de titel: wie kan een kind vermoorden?

De eerste scene begint met ontspannen badgasten op het strand, inclusief kinderen. Het contrast met de intro is dan ook enorm. Ook zien we dat de personages de grootste moeite hebben met het doden van kinderen, terwijl in de intro dat met de grootste eenvoud (en in werkelijkheid) grootschalig gebeurt. De intro kwam op mij dan ook meer over als sociale aanklacht.

Aardige actiefilm, die vooral als dusdanig te genieten is. De setting is weliswaar het conflict in Noord-Ierland, maar in de film krijgt dat steeds minder aandacht, het gaat vooral om de spanning en de actie. Iets wat aardig slaagt, maar i.m.o. niet echt uitschiet ten opzichte van andere films. Op het conflict zelf wordt nauwelijks ingegaan, in die zin had ik wel liever wat meer diepgang gezien.

Het script leent zich makkelijk voor een willekeurige andere setting, rivaliserende maffia- of drugsbendes bijvoorbeeld. Voor mijn smaak overheersen de typische actiescènes teveel en schiet de film tekort wanneer het aankomt op het Noord-Iers conflict, dat hier meer als waslijn wordt gebruikt voor het ophangen van het actieverhaal. Camera- en acteerwerk is overigens prima.

Ik ging deze kijken juist vanwege de Noord-Ierse invalshoek, en in die zin viel het me wel tegen. 2.5*

Mooie film. Het merendeel van de tijd is dit een vrij doorsnee romcom. Naar het einde toe vond ik echter dat de film dat niveau ontstijgt. Het weet heel mooi momenten uit het (liefdes)leven te grijpen en op de kijker over te brengen. Liefde maakt blind wordt hier heel mooi getoond, om maar iets te noemen. Ook die scène waarin verwachtingen en realiteit naast elkaar worden gezet mag er wezen.

Een mooie film die dankzij het laatste half uur een stuk hoger wordt getild. 3,5 ruime sterretjes.

[•REC] meets The Exorcist meets Alien.

Een mindere deel wat mij betreft, zoals met zoveel vervolgfilms vaak het geval is. [•REC]² is een actiehorror met wat gore, prima voor de liefhebbers, maar weinig aan voor wie ook een beetje op zoek is naar een verhaal, want dat verhaal is in deze film ver te zoeken.

Deels is het meer van hetzelfde, maar dan met nauwelijks inhoud. Nu begrijp ik ook waarom deel 3 de absurde/humoristische kant op gaat, want [•REC]² maakt het potentieel van de reeks van kant. Deel 2 neemt zichzelf serieus en daar gaat het fout aangezien er een totaal gebrek aan inhoud is.

Alleen deel 1 zag ik destijds in de bioscoop, wel aardig maar ik werd zeker niet weggeblazen (3*). Ben nu wel nieuwsgierig welke kant deel 4 op gaat.

Dit deel vind ik zeker de minste van allemaal. 1,5 a 2 ster.

Absurdistisch filmpje dat terecht als genre komedie met zich mee draagt, niet omdat het zo grappig is, maar omdat de film zichzelf niet serieus neemt waardoor je uiteindelijk lacht om de absurde onrealistische scenes of het ontzettend slechte acteerwerk.

Een film dat makkelijk van de hand van Alex de la Iglesia kon zijn, gezien de over de top absurde scenes. [•REC]³ blijft steeds op het randje van een B-filmniveau. Als we de 20 minuten homevideo niet meetellen waarmee de film begint dan blijft er een lekker korte en onzinnige zombiefilm over.

Vermakelijk verstand op nul tijdsverdrijf voor wie de humor van al die onzin inziet. 2 ruime sterretjes.

Aardige film die best wel sterk begint, maar met het einde wat mij betreft wel verhoorlijk verpest wordt. De film weet je aardig mee te slepen, je ervaart de spanning en het mysterie, en in het laatste kwartier wordt dat allemaal weer teniet gedaan. De sfeer is dan ver te zoeken, en je komt dan van de ene in de andere ongeloofwaardige scene terecht. In die zin deed het me behoorlijk aan 400 Days (2015) denken, ook een film die best goed de spanning en het mysterie opbouwt, en met het einde volledig ontspoort. In beide gevallen hadden ze het einde beter weg kunnen laten, dan had het een betere film opgeleverd. Zonde. Een film dus die best wel de moeite waard is, maar waarbij je moet afhaken zodra het luik opengaat. Een magere 3*.

Mijn hoge verwachtingen waren duidelijk te hoog. Acteerwerk en beeld is uitstekend, maar het is niet een film die me de tijd deed vergeten. Soms werd het zelfs even langdradig.

De film heeft hoge pretenties, die herkenbaar zijn in het theatrale en het sentimentele, soms geforceerd door de begeleidende muziek. Voor wie het verhaal van de slavernij kent zal in deze film weinig nieuws aantreffen.

De personages waren dat, personages, en slaagden er niet in om mij mee te laten leven met het verhaal (m.u.v. de hoofdpersoon). Ze komen en ze gaan, het is zo'n film waar je toeschouwer blijft, net als die vriendelijke dame uit de film, die kijkt, glimlacht, maar verder niets doet voor de slaven.

En Brad Pitt, mooie naam misschien om tussen je cast te tonen en publiek te trekken, maar paste totaal niet bij deze film. Het script is wat zwakjes, je vliegt voor de zoveelste keer van de ene naar de andere scene, maar je hebt eigenlijk geen idee of dat de hoofdpersoon nu weken, maanden of jaren al een slaaf is.

Uit historisch oogpunt een mooie verfilming van dit waargebeurd verhaal, maar niet het meesterwerk die de hoge score op IMDB mij deed vermoeden. Geen slechte film hoor, en de pluspunten zijn door anderen hier al genoemd, maar een beetje overgewaardeerd vind ik deze film wel.

Pro-Amerikaanse oorlogsfilm met, hoe kan het ook anders, onverwoestbare Amerikaanse militaire superhelden. De niet-Amerikanen komen er slechter van af aangezien ze als sukkels en incompetente clowns worden neergezet. Zelfs de pro-Amerikaanse lokale gevechtspartners worden niet ontzien. Veel American pride dus, zoals wel vaker in dit soort films. Maar de bedoeling van deze film is verder glashelder: actievermaak, en daar voldoet het ruimschoots aan. In die zin een fijne wegkijker dus met veel geslaagde gevechtsscenes en wapengekletter. Mits je je aan de stereotype personages niet gaat storen is het binnen dit genre een film van bovengemiddelde kwaliteit. 3*.

Deze film vertelt het waargebeurd verhaal van 13 jonge vrouwen die in 1939 onder Franco's bewind worden opgepakt, de meeste vanwege banden met, of lidmaatschap van, de Jonge Socialisten. Het opvallende van deze arrestatie was dat de meesten van hen minderjarig waren (destijds werd iedereen onder de 23 als minderjarig beschouwd). Deze 13 vrouwen werden later bekend als de "dertien rozen".

De vrouwen worden ondervraagd en belanden vervolgens in de destijds beruchte gevangenis "Las Ventas" van Madrid. De film laat ons eerst kennismaken met de personages en hun levens, en vervolgens met hoe ze omgaan met de ondervragingen en het gevangen zijn.

Goed acteerwerk en goede verfilming van dit indrukwekkend verhaal. Absoluut het bezichtigen waard.

Een keurige film, maar dit tweede deel van een boekverfilming kan het niveau van deel 1, Valentina - Crónica del Alba, 1ª Parte (1982) niet evenaren. Het eerste deel focust als soort van coming of age op de kindertijd van de twee hoofdrolspelers. In deel 2 zien we eerst hun tienerjaren en vervolgens hun jaren als jongvolwassenen, waarbij de historische gebeurtenissen uit die tijd op de achtergrond een rol spelen. Deel 2 is in die zin breder dan het eerste deel, maar de nostalgie uit deel 1 is hier niet meer. Dit tweede deel is overigens een van de eerste films waarin Emma Suárez speelt. 3*

Pas toen ik over de helft van de film was begon ik de relatief hoge waardering voor deze film te begrijpen. Het begin vond ik minder, met name omdat Elephant (2003) misschien aardig is om een keer gezien te hebben, maar ik geen tig films in diezelfde stijl hoef te zien, en deze film is natuurlijk ontzettend afgekeken van Elephant (denk aan setting, stijl, camerawerk, weinig dialogen, lange shots, het lopen door de gangen, schoolgaande tieners met problemen, en een incident waar alles om draait). De regisseur geeft overigens ook zelf aan dat hij in Elephant de inspiratie vond voor deze film. Ook het steeds aanwezige en in herhaling vallend deuntje vond ik een beetje irritant, er zijn maar een paar scènes waar ik die achtergrondmelodie wel bij vond passen.

Waar het bijzondere van Elephant alleen maar in de stijl zit, en ik de rest erg matig vond, gaat 2:37 wel een stuk verder dan alleen stijl. Hier wordt het verhaal beter gebracht (ook niet perfect) en valt er op het acteerwerk niets aan te merken. Daardoor krabbelde de film voor mij op van een magere 3* naar een 3,5*. En dan komt het einde, die je met een brok in de keel achterlaat. Indrukwekkende en hartverscheurende scène, en een waanzinnige acteerprestatie die de film voor mij richting de 4* stuurt. Ook hoe de film laat zien dat de problemen die tot zoiets leiden niet altijd van buiten zichtbaar zijn is heel sterk.

Het gevoel van brok in de keel wordt verder versterkt doordat de film opgedragen wordt aan Kelly. De regisseur zegt dat Kelly niet de echte naam is van die persoon en vertelt daar ook niets over, waardoor ik wel met de vraag achter blijf zitten of dit wel echt zo is, of dat het een marketingtrucje is...

Onlangs opnieuw bekeken. Het was al zo lang geleden dat ik deze voor het laatst zag dat ik me alleen HAL nog kon herinneren.

De special effects en het beeld zijn waanzinnig. Met CGI wordt tegenwoordig alles zo makkelijk opgelost dat we gewend zijn om nepbeelden te bekijken, maar de beelden van deze film ogen een stuk echter. De scene met het letterlijk rondlopen in het cirkelvormige ruimtevoertuig maakt indruk, erg knap gemaakt. Muziek en beeld sluiten ook erg op elkaar aan. Ik kan wel zien waar Gravity (2013) door is geinspireerd, en ondanks al die technische foefjes blijft deze film uit 1968 zelfs visueel een waardige tegentander. Wordt tijd om deze film opnieuw uit te brengen, digitally remastered en in 3D

2001 poogt een filosofische diepgang te tonen die ik hier echter niet helemaal van de grond vond komen, het komt niet verder dan een soort "filosofie voor beginners" (dat Kubrick de film niet uitlegt vind ik overigens een zwaktebod). De Russische film Solyaris (1972) doet dat veel beter, maar is daarmee ook veel zwaardere kost dan 2001 (meer "filosofie voor gevorderden" zeg maar). Het verloopt even traag, kent een langere tijdsduur, en heeft pittige filosofische dialogen (in het Russisch nog wel). Niet voor iedereen weggelegd dus, en alleen geschikt voor wie interesse heeft in films met een veel diepere filosofische inhoud, of wil kennismaken met de Russische grootmeester Tarkovsky. Wie dit niet zoekt en 2001 al niet veel aan vond doet zichzelf een plezier door Solyaris over te slaan, of evt. de Amerikaanse (en inhoudelijk meer povere, maar daarmee ook luchtigere) remake ervan te bekijken: Solaris (2002).

Overigens zal Kubrick best willen fantaseren dat hij met 2001 Tarkovsky geinspireerd heeft om Solyaris te maken, en dat die film het Russische antwoord is op 2001, maar dat is volstrekte onzin en wishful thinking natuurlijk. In 1968 kwam al een andere Russische Solyaris uit, en die twee films zijn gebaseerd op een Pools boek uit 1961.

2001 had ik op 3* staan, en dat hou ik zo na deze herkijk.

Als scififilm, los van de reputatie van de film waarop dit een vervolg is, is het op zich een prima film die de hele tijd rond de 3* schommelt, al doet het geforceerde en ongeloofwaardige einde daar helaas wel afbreuk aan. Kwalitatief tamelijk goed en boeiend, veel beter dan ik had verwacht. Met het origineel heeft het niet veel te maken, dit vervolg sluit er wel qua verhaal op aan, maar is veel rechtlijniger en daarmee veel toegankelijker. Het is een prima ruimtereisfilm over een Russisch/Amerikaanse missie naar het ruimteschip 'Discovery' (uit het eerste deel). Terwijl Russen en Amerikanen in de ruimte prima met elkaar samenwerken maken ze het op aarde een stuk bonter.

Visueel is het nauwelijks verouderd en ook inhoudelijk, met twee gekkies als regeringsleiders in Rusland en de V.S., zaten ze qua toekomstperspectief er niet ver naast. Maar door het in mijn ogen zwakke einde hou ik het op een ruime 2,5*, ik had liever een open einde gehad die het mysterie in stand houdt.

Ondanks dat het in vergelijking met de serie het serieuze karakter kwijt is geraakt, is het toch een waardige film om te zien. Het begint met de standaard flauwe grappen, maar wordt beter naarmate de tijd vordert. Onderhoudend.

Film over een historisch moment uit de Spaanse geschiedenis, waarmee de nieuwe koning Juan Carlos het aanzien en respect van het Spaanse volk won. Met de dood van dictator Franco (1975) kwam een eind aan de militaire dictatuur in Spanje, waarmee de democratie zijn intrede deed en Juan Carlos koning van Spanje werd.

In 1981 deed het leger een poging om die democratie weer de kop in te drukken, Luitenant Tejero van de Guardia Civil (de civiele politietak van het leger) bestormde met een groepje guardias het Spaans parlement en gijzelde de parlamentariers.

De film, de beelden, de sfeer en de acteerprestaties zijn heel correct, maar daarmee ook wat aan de saaie kant. De film zweeft ergens tussen een documentaire en een speelfilm in. Beslist interessant als beschrijving van een stukje Spaanse geschiedenis, maar als film kon het wel een stuk boeiender gebracht worden.

Na True Grit (2010) (leuk) en Unforgiven (1992) (goed) was ook deze 'moderne' western aan de beurt, een genre die ik eigenlijk na mijn kinderjaren niet meer gekeken had. Dit is echt een film die in de bioscoop zou schitteren volgens mij, en dan vooral wat de beelden, geluid en actiescenes betreft. Zelf heb ik deze genre te laat herontdekt en dus op de buis gekeken.

Er zitten genoeg andere fraaie elementen in de film, o.a. het acteerwerk en de spanning. Jammer genoeg is het niet perfect, met soms onlogische scenes, waaronder het belachelijke einde. Zo zonde, een soort combinatie van groot vuurwerkshow met snel afronden en wegwezen, alsof de regisseur dan moe is van de opnames en snel naar huis wil gaan. Dat kost sterretjes. Aan Unforgiven (1992) kan het wat mij betreft niet tippen.

Vermakelijk, onderhoudend, en het kijkt heerlijk weg, maar zonder oog voor details laat het ook steken vallen. 3*

Hoe smaak kan veranderen in 8 jaar tijd. Destijds in de bioscoop gezien en dat beviel toen wel, 8 jaar later op het kleine scherm voorbij zien komen en van dat gevoel blijft weinig meer over. Eerlijk gezegd herinnerde ik me niets meer van deze film, het is zeker niet eentje die je lang bijblijft. Veel spectakel, maar een mager verhaal, lege "dialogen", matig acteerwerk en een pover design. Ook visueel vind ik het inmiddels tegenvallen, het lijkt meer op een computerspel dan op een film.

Verstand op nul episch actievermaak. Niet meer mijn ding. Een magere 2* (was 3,5*).

Beetje een flauwe film die stoer en grappig probeert over te komen. Soms had het wat weg van een slechte TV-serie voor kinderen/tieners, vooral de dialogen, de grappen en de acteerprestaties zijn van dat nivo. Waar de eerste film nog enige originaliteit had, zit deze juist vol met clichés.

De wat meer serieus bedoelde scenes rondom het huwelijk vond ik ook niet echt bij de rest van de film passen.

Als actiefilm over superhelden, en met het verstand op nul, is ie te doen.

Wat een lage score hier zeg. Dit is geen meesterwerk maar op zich wel een hele aardige scifi-film. Het verhaal is best interessant, over een 4-tal astronauten die 400 dagen in een gesimuleerd ruimteschip moeten doorbrengen. De situatie aan boord verslechtert, het isolement schaadt hun gemoedstoestand, de systemen raken steeds verder beschadigd en wanneer de (gesimuleerde?) onherbergzame buitenomgeving van invloed lijkt te zijn op de omgevingsfactoren binnen het schip beginnen ze te twijfelen of dit wel echt een simulatie is.

Op het einde ontspoort de film wel, maar dan heb je wel een hele aardige dikke uur achter de rug. 3*

Het had net zo goed The Neverending Story kunnen heten. Lastig om een score te geven aan zo'n documentaire. Ik hou het maar op het huidige stemgemiddelde, bij gebrek voor mezelf aan een andere maatstaf.

Het toont het alledaagse Palestijns-Israelisch conflict van dichtbij, het is niet de enige die het doet, maar het brengt je wel heel dichtbij. Niks Palestijnse terroristen of grootschalige Israelische bombardementen, het toont het leven van een boerendorpje die gewoon de pech had om op het verkeerde moment op de verkeerde plaats te liggen.

Van de ene op de andere dag wordt er een streep getrokken door je achtertuin en is het niet meer van jou. Van de ene op de andere dag verschijnen er mensen die woest op je zijn omdat je generaties lang woont op een land die volgens hun boekje aan hen beloofd is, en die ze nu met geweld hebben verworven.

De bewoners protesteren, en de meeste soldaten staan er maar gelaten bij, op een enkele idioot na die gericht schiet.

Partij kiezen vind ik niet moeilijk, keus uit twee: de onderdrukker of de onderdrukte. Ik kies voor het tweede, dat doe ik ook met W.O. II.

Goede oorlogsfilm, waar ik me filmtechnisch alleen een enkele keer aan het matige acteerwerk stoorde. Het wrange van een oorlog komt ook duidelijk naar voren. Op zich is de film prima, en toont een interessant verhaal van journalisten in een oorlog.

Maar helaas is de film allesbehalve op waarheid gebasseerd, de film kiest duidelijk de kant van Georgie en toont een fictief, subjectief, verhaal over de oorlog. In werkelijkheid stoomden Georgische tanks Zuid-Ossetië binnen, een voormalige Georgische provincie die zich enkele jaren eerder tijdens een burgeroorlog had afgescheiden. Daar begon het mee als we wikipedia mogen geloven. Twee sterren er af voor het als waargebeurd tonen van de eenzijdige Georgische blik op een oorlog tussen Georgië en een afgescheiden voormalige provincie. Zonde om zo het publiek te misleiden.

Russia?Georgia war - Wikipedia, the free encyclopedia - en.wikipedia.org

Ondanks mijn getemperde verwachtingen na de tegenvallende trailer kon ik het toch niet laten om deze film te bekijken. Zo erg als ik vreesde is het ook weer niet, maar het zal lang niet iedereen aanspreken, helemaal niet als men met de verkeerde (hoge) verwachtingen erheen gaat. De film doet nogal wat verkeerd in mijn ogen, maar blijft ondanks dat wel bekijkbaar. Hoewel de film (gelukkig) een gesloten einde kent, wordt er wel gehint dat er een vervolg op kan komen. Als het doel van de producers was om een saga te starten, dan vraag ik me af waarom ze dan niet met The First Wave zijn gekomen. Nu laten ze in de film die eerste vier golven is een rap tempo resumerend voorbijkomen, als inleiding voor het verhaal van deze film, over die vijfde golf.

De film volgt zowel Cassie als haar kleine broertje naar wie ze op zoek is, hierdoor worden de twee verhalen van hen parallel verteld. Qua filmstijl is er sprake van effectbejag, waarbij de makers steeds proberen om heftige spannende scenes te brengen. Dit mislukt in mijn ogen omdat het nooit mij als kijker emotioneel in het verhaal wist te slepen, het is allemaal nogal afstandig, ook mede vanwege de inhoudelijk vrij lege personages. Door het heen en weer schakelen tussen de verhalen van Cassie en haar kleine broertje ontstaat er ook een botsing qua stijlen. Het verhaal over haar broertje is wat kinderlijk, meer in de stijl van Ender's Game (2013), maar bevat behoorlijk wat actie. Cassie's verhaal is juist rustig en deed me qua tempo denken aan Maggie (2015). De film vond ik het best op het moment dat die twee verhalen samenlopen en de film dus één verhaal vertelt. De twee verhalen zijn qua stijl en inhoud zo verschillend dat het wel lijkt alsof ze op andere kijkers gericht zijn, het verhaal van Cassie meer op tieners/young adults en het verhaal van haar broertje meer op kinderen.

Echt nieuw is het allemaal niet wat hier wordt getoond, maar ik moet bekennen dat het wat het jatten uit andere films betreft wel meevalt. Veel scenes zijn uit andere films te herkennen, maar worden wel weer net anders gebracht. De film lijkt aanvankelijk ook met behoorlijke plotgaten en een onlogisch script te komen (wat echter niet het geval is), dat wordt met een aantal twists weer rechtgezet, al kan de vijfde golf ook binnen de context weinig overtuigen. Had (veel) beter gekund. 2,5*

Hele aardige low budgetfilm met een uitstekende script en prima dialogen, sfeer en acteerprestaties. De film werd de meest bezochte bioscoopfilm aller tijden in Paraguay.

Een tiener wil wat bijverdienen om in een straatarme wijk een mobieltje te kunnen kopen. Hij krijgt in een markt de kans om met een karretje 7 afgesloten kratten, met onbekende lading, elders af te leveren in ruil voor 100 dollar. Hij krijgt daarbij hulp van een vriendinnetje. Gaandeweg blijkt die opdracht niet zo makkelijk als het lijkt, en beginnen politie, bendes, andere transporteurs, en de eigenaren van de kratten een jacht op de kratten en de jongen.

De film is opgenomen in de taal Jopará, een straattaal van jongeren dat een mix is van Guaraní (de taal van de inheemse Paraguyaanse bevolking) en Spaans.

Aanrader. Dikke 4 sterren.

Deze moet ik een keer herzien, kan geen goed beeld vormen na mijn eerste kijkbeurt. Het is niet het type film waar je (zoals ik heb gedaan) zonder voorkennis in moet stappen. Maar dan wil ik wel eerst andere Fellini's zien om hem en zijn stijl beter te leren kennen, dit was mijn eerste van deze regisseur en ook dat was niet erg handig. Enige bekendheid met deze regisseur lijkt me namelijk een must voor het zien van deze autobiografische, psycho-analyserende film. Het stukje wat Dievegge schreef vind ik erg interessant en zal ik bij de volgende herziening in mijn hoofd houden, dat had ik eigenlijk ('spoilers' inbegrepen) vooraf moeten lezen. Een voorlopige ruime 3*.

Nu weet ik ook waar Cuarón zijn inspiratie vandaan heeft gehaald voor zijn film Roma (2018). Maar het is nu ook voor mij veel duidelijker geworden waarom ik Roma niet zo'n goede film vind. In 8½ sluit cinematografie, tempo en verhaal naadloos aan op elkaar, en dat is in Roma veel minder het geval, daar voelt het voor mij meer gemaakt aan.

Ik hou van goede animaties en hoopte dat deze ook daaronder viel. Maar inhoudelijk is het zo mager en zielloos dat het ondanks de korte duur vervelend werd om uit te kijken, volstrekt niet boeiend, bovendien werd de afloop op een gegeven moment wel erg voorspelbaar, en dan heb je nog bijna een half uur te gaan.

Misschien dat het als short een hele aardige was, maar voor een langspeelfilm mist het behoorlijk wat inhoud. Ook qua tempo hapert het nogal waardoor je ziet dat er gewoon gaten in de film zitten die met saaie uitgerekte stukken worden gevuld. De sfeer komt maar niet van de grond, het blijft allemaal donker, leeg en... saai. Met nog wat cliché's wordt geprobeerd om emotie eraan toe te voegen maar wat mij betreft mislukt dat. Het ontwerp van de animaties was op papier misschien aardig, maar dat alleen is niet voldoende om een goede film te maken. Een film dat noch voor kinderen noch voor volwassenen interessant is. Een magere 1,5*

Een film als Coraline (2009), toevallig (?) uit hetzelfde jaar, laat zien hoe een animatie met lappen poppen wel moet. 9 komt in vergelijking daarmee erg bekaaid vanaf.

Een frisse film met prachtige beelden van het Parijs van de jaren '60, waar het soms lijkt alsof er sindsdien niets is veranderd. M.u.v. het wagenpark uiteraard, en die wonderschone auto's van toen voegen een zekere charme toe aan de film. Er zijn genoeg scenes waar ik door al het moois niet wist waar ik mijn ogen op moest richten.

De dialogen zijn zeer boeiend en speels, dat geldt ook voor het camerawerk. Ook het romantische blijft speels waardoor de film er niet in verzandt. Ik had de film heel graag ook in Rome verder zien gaan.

Een film die me zeker breathless liet. Eerste indruk: 4 hele dikke sterren. Prachtig.

Oei. Zoveel goede berichten, zo'n hoge score... en dan zit je 80 minuten te kijken naar twee dames die uit alle delen van hun lichaam bloed weten te spuiten (wat ook verschrikkelijk nep uitziet) en die allerlei voorwerpen in elkaars lichaam weten te steken, en uiteraard dit allemaal met gemak kunnen hebben. Ik had hele hoge verwachtingen van deze "horror", maar het is niets meer dan een B-film in het slasher/gore genre. Veel volstrekt ongeloofwaardige onzin als "verhaal" die het letterlijke steekspel tussen de dames aan elkaar breit. Alleen de scene met die brandende spuitbus was leuk bedacht. Hoe is het toch mogelijk dat een B-film zo hoog scoort??? Laat de remake door Balagueró toch maar komen, slechter kan niet. 1*

Op het einde na vond ik deze film ijzersterk. Niet alleen qua acteerprestaties, vooral van de hoofdpersoon, maar ook qua script, sfeer en fotografie. Die eerste anderhalf uur, die grotendeels wel door de waargebeurde feiten is geïnspireerd is erg goed, als de regisseur het waargebeurde gehalte op het einde laat gaan en zijn fantasie op de film loslaat zakt de film voor mijn smaak in elkaar in onrealistische en sentimentele nonsense (werkers die wetende dat ze opgelicht zijn nog even extra hun best doen om het zinloze werk af te maken, de manier waarop de oplichter opeens spijt krijgt van zijn oplichting en al het geld weggeeft, en de happy end die eraan geknoopt wordt door een echt bedrijf het nepwerk over te laten nemen en iedereen in dienst te nemen). Dan had ik liever gehad dat de film een half uurtje minder had geduurd en eindigde zoals in het echt.

Maar zoals gezegd, de eerste ruim 100 minuten maken het zien van deze film meer dan waard. Die verdienen zeker 4*, maar als geheel kom ik niet verder dan hooguit 3,5*. Erg zonde van het einde.

Los dat het verhaal in zekere zin waargebeurd is (behalve dat ze nooit aan de weg gewerkt hebben) halen dit soort oplichtingspraktijken wel vaker het nieuws. Ik woon in Spanje, en hier wordt wel elk jaar iemand opgepakt die werklozen in een verlaten dorp een baan komt aanbieden aan de andere kant van de wereld, zodra alles zogenaamd rond is betalen ze de kosten van de vliegreis en gaat de oplichter met het geld vandoor.

Spanje kent ook de kleine Nicolás, een nu twintigjarige jongen die een bedrijf zo ver kreeg om voor hem een luxe villa te huren, rondreed met (echte) politie-escorte, en aan een elitaire universiteit studeerde zonder te betalen. Bij zijn aanhouding beloofde hij de agenten een baan als minister in Zuid-Afrika als ze hem lieten gaan. Die vertrouwden hem niet, maar vele andere hooggeplaatste figuren wel, waaronder corrupte bankiers en aannemers, maar ook ex-president Aznar en de Spaanse koning