Meningen

Rommelig. Eerlijk gezegd ben ik na het zien van deze film niet veel wijzer geworden over de RAF. Ik weet niet wat hun drijfveer was (ja, iets met anticapitalisme en antiamerika en zo), hoe ze ontstaan zijn, hoe ze georganiseerd waren, of hoe ze banden hadden ontwikkeld met andere groeperingen. Dat was waarschijnlijk ook niet het doel van het script, het gaat zo te zien meer om de actiescènes en om het zo af en toe bloot in beeld brengen van de actrices (dat de RAF-leden allemaal nudisten waren, wie had dat nou gedacht ). Ook weet ik nu dat de RAF-leden zot waren op cigaretten, of het is natuurlijk sluikreclame van de rookindustrie. Geloofwaardig wordt het niet echt gebracht, terroristen die juichend en schietend over de weg rijden, overal kunnen komen waar ze maar willen (zo belanden ze opeens in Palestina, Iran, Brussel, Berlijn, Zweden en claimen ze bomaanslagen in Vietnam), in de gevangenis bij elkaar mogen komen en van alle gemakken worden voorzien, aanstekers en cigaretten inbegrepen, hun eigen kinderen voor altijd dumpen in een Palesteins kamp voor weeskinderen, en uiteraard de nudist gaan uithangen tijdens een islamitische terrorismetraining.

Het verhaal springt nogal van de hak op de tak en overal wordt in sneltreinvaart overheengegaan waardoor je een warrig geheel krijgt. Als actiefilm is het wel aardig mits je niet teveel stilstaat bij het script.

Onlangs heb ik Omagh (2004) gezien, weliswaar een ander type film (geen actiefilm) die vooral vanuit de slachtofferkant naar een aanslag kijkt, maar wat een enorm kwaliteitsverschil met deze. Met die film ben ik veel meer wijs geworden over de IRA en het vredesproces dan met deze film over de RAF. Moeilijk om te geloven dat deze regisseur dezelfde is als die van Christiane F. (1981). Dit had beter gekund. 2*

Aardige horror. Op zich niet zo heel bijzonder allemaal, maar het doet wat het doen moet. Op het eerste gezicht lijkt het dankzij de psychologische aspecten redelijk origineel te worden, maar toch wordt volop gebruik gemaakt van de typische horrorelementen. Erg jammer is dat de Babadook zelf een spoiler wordt door in het boek even de toekomst te gaan voorspellen, en ook al loopt het niet helemaal zo, het blijft zonde. Net als iemand naast je gaat roepen "zometeen gaat ze het hondje doodmaken!" Vanaf dat moment wordt het een op hoofdlijnen voorspelbaar geheel, de rol van de moeder wordt vervolgens ook jammer genoeg zeer monotoon.

De clue lijkt me inderdaad dat de babadook niets anders is dan de depresiviteit van de moeder, door de dood van haar man heeft ze ook nog een haat-liefdeverhouding met haar zoon ontwikkeld, waar hij op zijn beurt weer last van heeft waardoor hij zich raar gedraagt.

Ik zat aan een 3* te denken, maar door het voorspelbare gaat er toch een halfje af. Wat is het trouwens toch dat sommigen denken dat iets alleen horror is als er ingewanden alle kanten op spatten? Gore kan onder horror vallen, maar horror is niet per definitie gore.

Mijn tweede Iraanse film, waarmee het land bij mij haar plaats behoudt als hoogst gewaardeerde filmland met een gemiddelde van 4,5*, wie had dat nou gedacht. Buddha Collapsed Out of Shame (2007) is de andere Iraanse film die ik gezien heb, ook met kinderen in de hoofdrol. Die film is goed als sociale cinema, deze is het vanwege de hoge filmische kwaliteit. En Le Passé (2013), van de hand van een Iraanse regisseur, mag er ook wezen.

Waar andere films floppen vanwege het flinterdun verhaal weet deze film juist met de eenvoud te boeien. Weer bewijst een regisseur dat je ook met een laag budget een goede film kunt maken, en dat je daar ook helemaal geen ingewikkeld plot voor nodig hebt. De cinematografie is sterk, de hele film straalt een heerlijke rust uit, en de band tussen broertje en zusje komt zo de huiskamer binnen, en dat met nauwelijks dialogen. Een klein pareltje inderdaad.

Qua sfeer en stijl kun je het zo vergelijken met The Spirit of the Beehive (1973), daar heeft het erg veel raakvlakken mee (cinematografisch, eenvoud, stijl, chemie, kinderen in de hoofdrol, rust, weinig dialogen, sfeer, etc.). Gezien de vele raakvlakken vraag ik me af of Majid Majidi niet de Iraanse tegenhanger is van de Spaanse regisseur Víctor Erice. Ik ben in ieder geval benieuwd geworden naar de rest van zijn oeuvre.

Deze film kent overigens een 'vervolg' (van de hand van een andere regisseur): Hayat / Children of Heaven 2 (2005) - Filmaffinity.com.

4,5*

Een remake met een degelijk verhaal die ik niet kende en me nieuwsgierig maakt naar eerdere en vermoedelijk betere versies. Niet dat deze slecht is, maar ondanks het acteertalent van Mckenna Grace, die ik kende van het prachtige Gifted (2017), is ze hier echter niet zo goed gecast, in de zin dat ze niet eng genoeg uitziet voor deze film, al lijkt de poster gefotoshopped om haar enger te doen lijken. Kleine 3*

Het wemelt van de clichématige schrikeffecten, toch is het resultaat niet slecht. Wat mij betreft wordt de score wel flink onderuitgehaald door het laatste deel, het script neemt daar nogal wat vrijheden die mijn verbeelding ver te boven gingen.

Maf, bizar, over de top, en erg druk. Moeilijk om er een sticker op te plakken, en moeilijk om te beoordelen. Dat laatste is een probleem dat ik ook had bij zijn volgende film Las Brujas de Zugarramurdi (2013). Grappig dat hij in beide films de begintitels al meteen gebruikt, in Las Brujas vond ik dat wel leuker gedaan.

Het is niet mijn type humor, en ik heb ook weinig met clownfilms, maar deze maffe film was grotendeels wel te doen. Het is wel erg druk allemaal en op een gegeven moment wordt dat wel vermoeiend en daardoor ook saai, maar daarna gaat de film alweer richting de finale.

De (dunne) link met echte gebeurtenissen en plaatsen uit het Francotijdperk was op zich een aardige toevoeging, zo zie je beelden van o.a. de ETA-aanslag op de toenmalige premier onder het Francoregime. Ook het lied van de Spaanse en verschrikkelijk ouderwetse zanger Rafael was toepasselijk (entevens als titel voor deze film gebruikt), bovendien ook grappig vanwege het ontzettend stoffige imago van die zanger in Spanje. Er zijn nog maar weinig Spaanse films die het aandurven om zo humoristisch en respectloos om te gaan met een stukje heftige Spaanse geschiedenis, ook dat is bijzonder en gedurfd. Geldt ook voor de finale in het megalomane Dal van de Gevallenen.

Qua waardering twijfel ik ergens tussen de 2 en 3 ster, 2,5* dan maar. Een film voor liefhebbers van bizarre maffe humor.

Maanden geleden soort van gezien en toen vond ik het niet zoveel aan, maar niet gestemd omdat ik toen (te) moe was en het dus met een half oog open had gezien. Maar nu in de herkansing is het stukken beter bevallen, het verhaal was me al bekend dus ging ik ook meer letten op de achtergronden (Parijs) en ik moet toegeven dat het allemaal wel erg fraai wordt weergegeven. De animatie van de personages zelf is niet bijzonder maar wel keurig. De sfeer is prima en het relatief eenvoudige verhaal weet te vermaken, met name dankzij de warme inhoudelijke vormgeving van de personages en de vele kleine gebeurtenissen waarmee het geen enkel moment doodvalt. Wel vooral gericht op een jeugdig publiek, maar prima (mee)kijkbaar voor volwassenen. Een van de weinige Franse animaties die voor mijn gevoel positief uitschiet. Ruime 3,0*.

Leuke animatie, die me blijkbaar was ontgaan, met een fijn verhaal dat geïnspireerd is door waargebeurde feiten. In een dorp uit het poolgebied sloeg begin vorige eeuw de difterie toe waardoor diverse kinderen ernstig ziek werden, door het winterse weer lukte het niet om medicijnen op tijd naar het afgelegen dorp te brengen en moesten deze over een afstand van meer dan 1000 kilometer door sledehonden met spoed worden vervoerd.

Disney maakt met dat uitgangspunt een mooie film over een van die sledehonden, Balto. Richting de 4*.

Over onderdrukking van vrouwen, en/of hun gebrek aan vrijheid, zijn er al tal films van gemaakt, al dan niet gekoppeld aan welke religie dan ook (voorzover ik weet worden vrouwen in elke religie als ondergeschikt aan de man behandeld). Deze film hapert wat mij betreft, er zijn genoeg betere films die dit thema veel beter weergeven en de kijker ook weten te raken. Ik weet niet goed hoe ik naar deze film moet kijken, is het een oprechte maar erg ongelukkige kijk van een onervaren regisseuse, of is het regelrechte uitbuiting van het thema wat we hier te zien krijgen? Ik neig naar het laatste.

Wie de film sponsort lijkt me duidelijk, na het bekijken moest ik toch even luchten zodat alle sigarettenrook dat door het scherm kwam uit de kamer was verdwenen. Het ene sigaret heeft de mond niet geraakt of de volgende wordt alweer aangestoken. Geen wonder ook dat halverwege de film de aansteker op was, in 96 minuten is meer dan een slof opgerookt. Dit doet me twijfelen aan de oprechtheid en de aanwezigheid van enige morele motieven van de regisseuse. Vrijheid staat in deze film gelijk aan overgave aan harddrugs, sigaretten en drank, want dan pas ben je vrij. Maar volgens mij is verslaving juist het tegenovergestelde van vrijheid. Continu wordt er een associatie gelegd tussen roken en vrijheid. In hetzelfde rijtje lijkt ook homoseksualiteit te worden geplaatst, haast ook als genotsartikel die je consumeert wanneer je vrij bent.

In de film zien we een ruzie ontstaan omdat de rokende dominante man wil dat de vrouw stopt met roken, het antwoord van de vrouw komt erop neer dat ze niet van plan is om sigaretten of cocaïne op te geven, want de man gaat dat ook niet doen (het is immers zo lekker). In Palestina wordt cocaïne snuiven kennelijk als iets negatiefs ervaren, terwijl ze in het vrije westen schijnbaar cocaïne omarmen, zonder cocaïne te snuiven ben je niet echt vrij. Een rare kijk dus op vrijheid, ik denk dat vrouwen in Palestina zich in werkelijkheid om hele andere zaken zorgen maken dan over het scoren van een lijntje, het nuttigen van een biertje of over het snel oproken van een slof.

Dan de vrouwenonderdrukking zelf. Het oogt allemaal heel cliché, maar ook erg feministisch in negatieve zin. Alleen de vader van de meest conservatieve/religieuse vrouw wordt hier in luttele seconden als liefhebbende man getoond. Ik vraag me daarbij af waar ze dan dat streng religieuse vandaan heeft met zo'n lieve open vader, dat strookt niet met elkaar. Een andere sponsor van de film lijkt me de staat Israel, in de film vind je niet het minste spoor van onderdrukking van Palestina als land, alsof het niet bestaat.

Een film die, op een enkele scene na, niet boven de middelmaat uitkomt en het doel behoorlijk lijkt te missen. Hele magere 2*.

Hoewel deze film tamelijk spannend begon, verzandt het in clichés. Het gedoe rondom het overwinnen van angsten werd voor mij op den duur vermoeiend, na één keer had ik die boodschap al begrepen, waarom zo doorhameren? Die introductie duurde me veel te lang. Een ander punt van ergernis was het geluid, absurd hard om wat spanning en 'schrikeffecten' te creeren, in ieder geval op de DVD.

Buiten de hoofdpersonages om is het acteerwerk vrij matig, het lijkt vaak meer op een jeugdfilm. Geldt eigenlijk ook voor andere aspecten zoals script, dialogen, sfeer, etc. Oppervlakkig filmpje die mij niet in het verhaal mee wist te krijgen.

Puur popcornvermaak voor de fans en voor liefhebbers van veel actie en explosies.

Best een aardige film, met name de muziek paste goed bij de beelden, en dat levert een aantal filmisch sterke scènes op. Verder is het een herhaling van wat ik al in The Hunger Games had gezien, ware het niet dat het deze film is die eerder uitkwam. The Hunger Games komt daardoor wel behoorlijk gejat over, tot in de details aan toe.

Deze scoort voor mij een halve ster hoger dan The Hunger Games, mede omdat The Hunger Games commercie ademt, en dat heb je bij deze film veel minder. Verhaalopbouw is in beide films vrij dun en verre van volmaakt, al is het in The Hunger Games wel iets beter gedaan dan bij deze film.

3,5*

Bij toeval deze film tegengekomen. Sterke anti-oorlogs-quasi-documentaire, dat begon met iets teveel stoere praat en cliché om (mij) te overtuigen, maar vrij snel werd het wel boeiender en geloofwaardiger. De boodschap van deze film komt hoe dan ook wel aan, en de benauwde sfeer is continu voelbaar. Vanaf het moment van de aanval bleef ik aan de buis gekluisterd.

Het blijft voor mij wel iets achter op de film Redacted (2007), die overigens prima aansluit op deze film. Die film gaat over de waargebeurde verkrachting en moord op een 14-jarig meisje door Amerikaanse soldaten, en de eveneens waargebeurde pogingen om het vervolgens in de doofpot te stoppen. De titel van die film slaat op het herschrijven van het nieuws erover. Een absolute must-see, niet laten afschrikken door de lage score. Die (Amerikaanse) film kreeg veel kritiek omdat het zogenaamd 'anti-Amerikaans' was, maar mijns inziens is het niet de schuld van de film dat het meisje verkracht en gedood werd door Amerikaanse soldaten, en ook niet dat de Amerikaanse overheid probeerde om het in de doofpot te stoppen, al flopte dat plannetje dus wel mede door deze film. Des te meer reden om het te zien. Regie is in handen van Brian de Palma (Scarface, Mission Impossible), en net als deze film zit de kracht van die film ook in het verhaal en niet in het cinematografische.

Misschien ook dat deze minder indruk op me maakte doordat ik eerder Redacted had gezien, hoe dan ook krijgt het 4* van me.

Hele aardige meevaller. De trailer vond ik niks, maar de film is heel goed te doen. Ik had weinig verwachtingen, en de film neemt aan het begin wel de tijd, maar op den duur wordt het toch erg spannend allemaal.

Het wat vreemde verhaal (marineschepen nemen het op tegen aliens) is toch wel verrassend goed uitgewerkt. Het is netjes verzorgd en heeft een aantal draaitjes die het spannend houden. Natuurlijk zit het vol clichés, maar daar stoorde ik me niet aan (behalve misschien de "opa's" die zodanig werden neergezet dat ze voldoen aan het beeld wat pubers hebben van opa's). Zo'n oud schip erbij betrekken vond ik overigens heel geslaagd..

Prima popcornvermaak, en zeer geschikt voor liefhebbers van scifi.

Mooie film, erg meegevallen. Ik wist vooraf niet dat het om een pilot ging, maar dat was wel snel te merken. Het heeft een sterk script waardoor er van alles gebeurt, met veel variatie, je zou haast denken dat het uit enkele afleveringen bestaat die destijds uit elkaar werden uitgezonden. Leuk, en beter dan de remake. 3,5*

Aardige film/TV-pilot voor de scifi-liefhebber. Ik ben meer fan van de Star Trek-serie dan van Battlestar Galactica maar ik moet wel zeggen dat deze pilot op zich wel aardig is. Het begint vrij sterk en nodigt uit om het te blijven volgen, maar gaandeweg verliest het wel wat aan kracht. Een knappe zet is hoe ze het 'oude' schip in het verhaal laten passen, een prima keuze om het zo te doen i.p.v. alles een facelift te geven. De eerste 90 minuten zijn goed te doen en krijgen van mij een 3,5*, maar daarna zakt het niveau behoorlijk in.

Minder vond ik ook het romantisch verhaaltje van die geleerde en zijn blonde vriendin wat er steeds doorheen wordt geweven en teveel de overhand krijgt. Hij wordt ook erg cliché neergezet en de acteur die hem speelt bakt er ook niet veel van. Als TV-pilot heeft het uiteraard een soort van open einde wat ook een minpunt is wanneer je dit als een film wil beoordelen. In mijn geval nodigt het niet echt uit om de serie te zien, helemaal al omdat ze om voor mij onbegrijpelijke redenen nu al verklappen dat die 13de kolonie een fabeltje is. Je kunt ook aanvoelen welke kant het opgaat door de nadruk die gelegd wordt op het bestaan van 12 'klonen'.

Een film die dus bij mij aanvankelijk de nieuwsgierigheid wist op te wekken, maar vervolgens als een nachtkaars uitgaat. Een magere 3*

Zeer vermoeiende film om uit te zitten. De oorspronkelijke serie vond ik best aardig, en de film uit 2003 (ook een pilot) ging nog wel, maar deze gaat letterlijk nergens over. Lelijke effecten die zo ongeveer alleen uit felle lichten bestaan, onrustig beeld, nergens een script te bekennen. Een vermoeiende B-film dus. 1*

Matig, heel matig, op alle gebieden. Biedt ook eigenlijk helemaal niets nieuws. Met veel moeite zou ik het nog 2 sterren kunnen geven, maar dat laat ik voor de herkijk, als ik dat ooit weer doe.

Een van de betere Black Mirrors wat mij betreft. Het geeft een idee van een toepassing van Artificial Intelligence wanneer het wat verder komt dan het aanraden van een pizzarestaurant in de buurt. In die zin schetst het een behoorlijk 'realistisch' toekomstbeeld van hoe échte A.I. zou kunnen zijn. Een softwareprogramma al je onlinepublicaties scant en je persoonlijkheid nabootst, daar gaat deze aflevering over.

Heel origineel is het niet, het uitstekende Real Humans (2012-2014) was hen voor met een uitwerking in dezelfde richting. Ruime 3,5*

Dromerige romantische fantasy over een meisje en haar relatie met haar beer/vriendje. Interessant uitgangspunt, maar jammer genoeg is de uitwerking erg droog en langdradig. De eenvoudige dialogen komen steeds niet verder dan enkele korte zinnen, hierdoor ontbreekt het aan diepgang waardoor het moeilijk is om de personages te begrijpen of om je in hun situatie in te leven.

Visueel is het wel aardig, en ook de omgeving waarin het zich afspeelt (een reizend circus) is interessant. Sprookjesachtig, maar het mist inhoud.

Aparte film met een apart verhaal. Een soort documentaire over het leven in een verzonnen gemeenschap, aan de rand van "de beschaving". De film kent een rustige stijl, tikkeltje contemplatief zelfs, en een fraaie cinematografie. De boodschappen en metaforen maken de film ook interessant, soms doet het aan The Tree of Life denken. Een flink deel van de tijd bleef ik echt een kijker naar dit verhaal, zonder echt mee te leven, maar dat was ook niet nodig om ervan te kunnen genieten, en een enkele moment wist het me wel te raken. 3 a 4*

Herzien nadat ik de remake Beauty and the Beast (2017) in de bioscoop zag. De score hou ik op 3,5*. Het blijft een fraaie animatie met mooie liedjes en een verhaal die ook in de remake terugkomen, met dankzij de technische vooruitgang een prachtige CGI. Doordat die remake visueel heel sterk is gaat mijn voorkeur toch uit naar die versie, al is het beest in dit origineel wat beter geslaagd. Beide versies hebben wel wat, het is maar net waar je voorkeur naar uitgaat, de animatie of de live-action CGI-remake.

Prachtige film van Disney met duidelijk een fors budget. Vooral visueel is het genieten, prachtige decors en costuums, en de CGI is zoals het hoort te zijn: het ziet er zo echt uit dat het niet opvalt. Hoewel ik het in 2D zag, wat zeer genietbaar is, kun je zien dat 3D (diepte) heel subtiel door heel de film verweven zit, dus ook dat lijkt me goed gedaan. Ik zag helaas de nagesynchroniseerde versie (wat vooral tijdens de liedjes opvalt), dus over de originele zang kan ik helaas niet oordelen (ja, dit is een musical!), maar ik heb het vermoeden dat deze Emma stukken beter kan zingen dan die andere uit La La Land.

Qua verhaal wordt op hoofdlijnen het verhaal uit de tekenfilm gevolgd, wel met vrijwel overal andere details. Maar het blijft net als de tekenfilm een film voor alle leeftijden (en geen 12+ zoals de kijkwijzer hierboven ten onrechte aangeeft), verwacht dus geen duistere tintjes of iets dergelijks, de humor is ook absoluut op de kleintjes gericht (bijvoorbeeld: een man die na een koude wandeltocht bij de open haard even zijn billen opwarmt).

Emma Watson is uitstekend gecast en beweegt zich in deze fantasiewereld van pratende kopjes en klokken en zingende kleerkasten als een vis in het water, betoverend neemt ze ons de ene na de andere scene mee. Minpuntje is dat haar personage weinig diepgang heeft, het is al lang geleden dat ik de tekenfilm zag maar voor mijn gevoel hadden de personages daar meer diepgang, chemie en emotie. Hier lijkt Disney toch vooral visueel te willen scoren (en slaagt daar ook ruimschoots in). Visueel hoogtepunt was voor mij de eettafelscene, een waar CGI-festijn. Maar juist in een film met echte mensen zou je verwachten dat er met mimiek en lichaamstaal meer wordt gedaan, maar in deze film wordt (zoals helaas in de meeste films tegenwoordig) alles uitgesproken en uitgelegd en wordt er niets aan interpretatie door de kijker overgelaten.

Om deze goed op waarde in te schatten moet ik eigenlijk de originele animatiefilm opnieuw bekijken en van deze versie ook de Engelstalige 3D-variant zien. Voor het moment hou ik het op 4*.

Aardige film die, na even op gang komen, leuk begon maar gaandeweg wat aan kracht inleverde. Het werd pas grappig wanneer Skeeter - de personage van Adam Sandler - zijn eerste Bedtime Story vertelt, dat was leuk en fantasierijk. Daarna, wanneer hij doorkrijgt dat zijn verhalen uitkomen en daar zijn slag mee probeert te slaan werden de verhalen 'gestuurd' en vond ik ze daardoor wat minder worden. Alles blijft wel lekker luchtig en het kijkt makkelijk weg. Redelijke familie / kinderfilm. 2,5*

Deze film begint heel aardig en veelbelovend, bijna thriller-achtig. Dat maakte dat ik geïnteresseerd bleef in de afloop ervan, en het hield het een groot deel van de tijd ook boeiend. Daarna gaat de film over op een vrij zwakke moralistische/ethische tocht waarbij alles veel te zwart-wit wordt getoond, en waarbij de personages om onduidelijke redenen hun mening veranderen en van het ene naar het andere uiterste gaan.

De korte film Curfew (2012) (19 min.), die de oscar in zijn categorie won, was best genietbaar en dat maakte me ook nieuwsgierig naar deze langspeelfilm die daaruit is voortgekomen. Maar je merkt vrij snel dat het weinig meer te bieden heeft ten opzichte van die korte versie. Het voelt aan alsof de film is opgevuld met wat vergezochte verhalen, en dat is jammer. 2,5*, en richting de 4* voor de short.

Best een fijne film. Eigenlijk is het een Happy Death Day (2017) maar dan zonder "horror", waarbij je dat element ook zeker niet mist. Beide films hebben veel gemeen. Het is hoofdzakelijk gericht op een jong publiek (het is een verfilming van een jeugdboek), enorme diepgang of complexiteit hoef je niet te verwachten, maar het is gelukkig ook beslist geen oppervlakkige film. Ondanks het verhaal (een tiener beleeft elke keer opnieuw dezelfde dag) zit er genoeg variatie in waardoor het totaal niet repetitief aanvoelt. Gewoon een film die fijn wegkijkt, dat blijft boeien tot het einde, met goed acteerwerk en een beproefd script, en dat is al heel wat. 3,5*

Echte mysterythriller over een vrouw (Kidman) die op een gegeven moment gaat twijfelen aan haar eigen identiteit en aan de identiteit van de mensen om haar heen. Er bestaan wel meer films met deze aanpak en die vond ik beter geslaagd, vandaar dat ik het op 2,5* hou, niet slecht, maar het kon ook beter.

Aangename horrorthriller waar vooral de sfeer goed geslaagd is. Inhoudelijk is het verhaal best wel cliché, maar de regie slaagt erin om die clichés zoveel mogelijk te verhullen. Een vermakelijk horror zonder scenes die ergernis opwekken. 3,5*

Fijne romantische film die zich in de jaren '90 in Wenen afspeelt en twee jonge mensen ca. 24 uur lang volgt. Het levert snel een nostalgisch gevoel op, wat ik ook had met Victoria (2015) welke zich in Berlijn afspeelt. In beide films kun je de lokale sfeer van het moment goed proeven. Dat er chemie is tussen de twee spelers mag duidelijk zijn, zo laat de lange take in de tram laat een naturel spel zien waarbij ze wel moeten improviseren en elkaar goed aan moeten voelen. Door de aanpak is de film een (haast idyllische) sfeerimpressie geworden van Wenen jaren '90 waardoor de film met gemak de tand des tijds zal doorstaan. Mooi, ruime 3,5*.

Toch wel tegengevallen na Before Sunrise (1995), dat niveau wordt hier nergens gehaald. De inspiratie voor het eerste deel had geen grenzen, maar dat geldt niet voor dit tweede deel, de inspiratie is hier ver te zoeken. Dit is meer van hetzelfde, maar dan minder goed, en ongetwijfeld had men het uitmelken van eerdere successen op het oog.

Hier is het geen toevallige en haast tijdloze ontmoeting tussen twee vrije geesten in een wildvreemde stad, maar zien we een ten behoeve van de film noodzakelijke ontmoeting. De tijd die men door kan brengen is een stuk korter waardoor alles gehaaster moet. Ook zijn de gesprekken een stuk banaler (over relaties, sex en sleur) en daarmee veel minder interessant, dat geldt ook voor de personages die nu veel minder intrigeren.

De magie en de chemie van die eerste ontmoeting is niet meer, het is geen ontmoeting die je bijblijft. Misschien heel realistisch, maar veel minder leuk om naar te kijken. Net als voor de personages voelt ook dit vervolg helaas aan als een gepasseerd station die men eigenlijk 6 maanden na de vorige had moeten oppakken, maar niet deed. Kleine 3*.