Meningen

Een qua beelden erg mooie film met veel fraaie natuurbeelden en een behoorlijke hoeveelheid surrealistische scènes. Op een of andere manier hebben nieuwe regisseurs wel een enorme behoefte om te laten zien hoe goed ze met hun camera kunnen spelen. Ook Medem kan het niet laten om in zijn opera prima te tonen wat hij zoal met een camera kan doen en dat is eigenlijk best jammer. Gelukkig gebeurt dat in deze film relatief weinig waardoor het niet al te storend wordt, aanvankelijk is dat gespeel nog wel toepasselijk al gaat Medem daar uiteindelijk net te lang mee door.

Qua surrealisme, en ook door de schilderijen die in de film voorkomen, deed het me aan Caótica Ana (2007) denken. Aanvankelijk dacht ik dat ook hier de schilderijen van de zus van Medem afkomstig konden zijn maar dat bleek toch niet het geval te zijn. Tot nu toe heb ik trouwens meer surrealisme gezien in de films van Medem dan in de films van Buñuel (m.u.v. zijn korte films).

Het wat verwarrende verhaal, met als rode draad de vete tussen twee gezinnen die overgaat van generatie op generatie, en waar de geschiedenis zich lijkt te herhalen, zit wel goed in elkaar. Medem is wel beter in het tonen en vertellen van poëthische verhalen dan in het begrijpelijk overbrengen van een verhaal, en dat is in zijn eerste film al te merken. Dat dezelfde acteurs meerdere rollen spelen maakt het ook niet makkelijker om het te volgen, wellicht koos hij hiervoor puur vanwege het budget, al heeft dat ook wel iets surrealistisch.

Medem stopt op sfeervolle en poëthische wijze veel ingrediënten in deze film: prachtige natuurbeelden, surrealistische situaties, onmogelijke liefdes, haat, oorlog, aizkolaris (beoefenaars van de houthaksport) en koeien. 3.5*

Een kleine film. De film is zich daar duidelijk van bewust aangezien het jongetje tegen het einde zoiets zegt als dat hij nu "een eigen verhaaltje te vertellen heeft, al is het maar een klein verhaaltje". Klein, eenvoudig, warm en sympathiek.

Het weet zich niet echt te onderscheiden van andere films over kinderen die (een van) hun ouders missen. Enig puntje van verschil is dat hier de sympathieke teksten die het jongetje zegt duidelijk op volwassenen zijn gericht, want de teksten passen niet bij zo'n klein kind. Niets bijzonders, verder wel een nette film. 3*

Fijne, warme en nostalgische coming of age-film, met een hele fraaie cinematografie, erg sfeervol, met een mooie soundtrack en uitstekend acteerwerk. Ook het script, een grotendeels autobiografisch roman, is sterk. Het is een vrij onbekende film, maar wel een die tot de betere binnen het genre behoort wat mij betreft.

De film kreeg een vervolg: "1919. Crónica del Alba, 2ª Parte (1983)". Een leuk detail is dat deze film ook in het echte leven voor de kindacteurs die het jongetje en het meisje spelen een vervolg kreeg: ruim 20 jaar later trouwden ze met elkaar.

Ruim 3,5*

Erg bijzondere neorealistische film over vier kinderen die door Valparaíso zwerven. De film heeft een erg sterk camerawerk en misschien wel de meest indrukwekkende achtervolgingsscenes te voet die ik gezien heb. Een van die scenes is ook meteen de openingsscene. Qua acteurs is de film ook bijzonder, aangezien de regisseur koos voor echte mensen die hun beroep in de film 'acteren' en in zekere zin dus zichzelf spelen, zo worden politieagenten door echte agenten gespeeld, de kinderen worden door weeskinderen gespeeld, etc. In de gevallen dat de 'acteur' niet helemaal bij de personage paste, paste de regisseur de personage aan aan de persoonlijkheid van de acteur.

De film werd destijds o.a. in Cannes en Berlijn vertoond maar lijkt nu wel vergeten te zijn. Het wordt gezien als een van de beste Chileense films en als een "essentiële" Chileense klassieker. Een ruime 3,5*.

Aardige remake van Abre los Ojos (1997), maar wel op onderdelen een stuk lastiger te volgen dan het origineel, waardoor het minstens 1 ster minder scoort wat mij betreft. Zo vond ik het bijvoorbeeld helemaal niet zo helder in deze film dat de personage van Cameron Diaz een stalker is van de hoofdrolspeler, terwijl in het origineel je dat moeilijk kan ontgaan. Het is dat ik de voorkennis uit het origineel nog had waardoor ik bepaalde zaken kon volgen die ik anders waarschijnlijk niet had begrepen. De verwarring die de hoofdrolspeler over beide vrouwen heeft vond ik ook in het origineel beter overkomen, en zo zijn er wel meer dingen waar deze film minder in scoort, zoals de chemie tussen Penélope Cruz en de hoofdrolspeler, iets wat in het origineel veel beter over komt.

Niet onaardig, maar met minder oog voor detail wel minder goed te volgen dan het origineel, en dat terwijl het verhaal op zich al niet eenvoudig is.

Ongeloofwaardige film vol ernstige fouten. Met verstand op 0 is ie wel te doen, zeker als je nooit in Spanje bent geweest (zoals de meeste Amerikaanse kijkers), of denkt dat het een provincie van Mexico is, en een Spanjaard niet van een Mexicaan kunt onderscheiden.

Pure actie zonder inhoud. Deze film neemt de kijker in de maling. Als ze toch vrijwel uitsluitend in Mexico wilden filmen, waarom dan niet zeggen dat het om een bezoek van de president aan Mexico ging?

Een beetje gemengde gevoelens bij deze schrijnend rauwe film. De eerste helft is interessant terwijl je ziet hoe het verhaal zich ontpopt, maar het tweede gedeelte is helaas meer van hetzelfde. Filmisch slaat het door met de dialogen die eveneens regelmatig in herhaling vallen, daardoor valt het matige acteerwerk van de (echte) straatkinderen op. Dat is te verwachten met amateuracteurs, maar daar heb je een regisseur voor die de take over laat doen e.d., en dat mis ik hier. Wie Spaans beheerst zal bij deze film toch naar de ondertiteling moeten grijpen, door de straattaal en de slechte articulatie is het vrijwel niet mogelijk om de dialogen te volgen.

Met de verwijzing naar het boek The Little Match Girl lijkt de regie te zeggen dat er in 150 jaar niets is veranderd. Aardig als aanklacht, maar tegelijk toont het ook de zwakte van de film. Zeker in vergelijking met de docu Born into Brothels (2004), waar de producers daadwerkelijk geprobeerd hebben om (met een beperkt succes) de kinderen uit hun schrijnende situatie te halen. Als je leest dat veel van de jonge spelers na het maken van deze film zijn omgekomen dan is dat nogal zuur. Is dit dan een sociale aanklacht, of is het opportunistisch (leed)vermaak... Ik vermoed dat het ergens tussenin zit. 3*

De Chileense film Valparaíso Mi Amor (1969) sprak me persoonlijk meer aan, ook gespeeld door amateurs (o.a. door weeskinderen), maar met veel betere acteerwerk en cinematografisch ook stukken sterker.

Aardige film, even leek het een horror voor kinderen te worden, maar daar is het als geheel toch te naar voor, ook al is het voor volwassenen als horror te luchtig, echt eng wordt het niet. Het deed me erg denken aan Jeux Interdits, twee kinderen spelen een (macaber) spelletje en je kijkt met ze mee. Daar valt het misschien wel het best te mee te vergelijken, al is Jeux Interdits duidelijk de betere van de twee.

Sfeer en cinematografie zijn uitstekend, het acteerwerk wist me echter niet vaak te overtuigen, en het verhaal wordt op een gegeven moment (bij het verzamelen van de 'ingrediënten') net een tikkeltje te langdradig.

Aardig. 3*

Prima film waarmee de critici aanvankelijk de vloer veegden, de 17%-score op rottentomatoes is wel helder. Daarmee werd het destijds kapotgemaakt. Ik denk dat de critici niet verder zijn gekomen dan het eerste half uur waar het soms qua montage rommelig is en waar af en toe een scene uit het niets tevoorschijn komt, al heeft dat zelfs iets licht surrealistisch/bizars. Maar daarna krijgen we een hele andere film te zien, met veel degelijkheid, een sterk verhaal, een pijnlijk thema (meerdere eigenlijk) en een sterk slot. Op dat begin na is er dus niets mis met deze film, en dat blijkt weer uit de hoge scores op MM en IMDb. De film speelt zich af tijdens de Balkanoorlog en toont (een deel van) de narigheid die toen plaatsvond. Een ruime 3,5*.

Opvallend leuke en nog steeds fris ogende film vol met satire en zwarte humor. De basis van het verhaal zit goed in elkaar en is ook goed uitgewerkt. Een man die als beul werkt voor de staat heeft een dochter die geen vriend kan krijgen omdat potentiële partners schrik en afkeer hebben vanwege het beroep van haar vader, tot hij beroepsmatig een begrafenisondernemer ontmoet die vanwege zijn eigen beroep met hetzelfde probleem zit. Hij neemt hem mee naar huis en dochter en ondernemer raken in elkaar geïnteresseerd, onbedoeld is de begrafenisondernemer opeens een getrouwde huiseigenaar geworden die in het "familieberoep" is terechtgekomen.

De film toont de beul en de begrafenisondernemer als gewone mensen die met hun baantje hun brood verdienen terwijl hun ambities elders liggen. Steeds zien we op natuurlijke wijze hoe de beloningen die zijn werk hem opleveren hem steeds verleiden om niet af te haken. De film heeft volgens de Spaanse wikipedia veel raakvlakken met de werkelijkheid uit die tijd. De laatste scène schijnt te zijn gebaseerd op een echte executie (waarbij de beul in een open ruimte tientallen meters moest afleggen voor hij bij de plaats van de executie is), en is er ook een beul geweest die het beroep accepteerde omdat hij dacht dat hij nooit iemand zou hoeven doden (en toen het zo ver was probeerde hij ontslag te nemen zonder succes, net als in de film).

Naast het leuke en zeer sterke script bevat het ook de nodige in humor verpakte critische noten tegen de doodstraf en tegen de maatschappelijke kijk erop, niet alleen zitten die critische noten in de dialogen maar ook in de film als geheel, die de beul als een mens toont waardoor een executie nog onmenselijker wordt (zoals met die laatste scène waar het de beul is die flauwvalt en bijna letterlijk naar de executieplaats gedragen moet worden).

In Spanje wordt deze gezien als een van de beste, zoniet de beste Spaanse film ooit. Qua script, dialogen en humor is het wat mij betreft zeker een aanrader. Er wordt verder sterk geacteerd en het tempo ligt behoorlijk hoog zoals vaker bij de komedies van deze regisseur het geval is. Ruim 4*

De hoge verwachtingen zijn helaas niet uitgekomen, daarvoor heeft deze film net teveel deja vu's. Pluspunten: de sfeer en het acteerwerk. Een kleine 3*.

Deze lag bij mij al een hele tijd stof te happen, nadat het gisteren in een MM-discussie voorbij kwam (waarvoor dank John Milton ) werd het tijd om deze op te zetten.

De film kent een uiterst fraaie eerste helft waar de degelijkheid in alle opzichten van afspat en waar ik qua waardering steeds dus op een ruime 4* zat, de tweede helft / het einde wordt bij mij in zo'n geval beslissend of de film een nog hogere of lagere score haalt. Het werd voor mij lager, want op een gegeven moment wordt er een draai aan het verhaal gegeven, en naar het einde toe vond ik het beduidend minder. Ik blijf ook met twee ("verhaaltechnische") vragen achter...

Ik vond het jammer dat halverwege middels de geschreven bekentenis aan de kijker even wordt verteld (lees: gespoild) hoe de vork in de steel steekt. Door het in de prullenmand verdwijnen van die bekentenis is het duidelijk dat Hitchcock dit alleen maar doet om de kijker in te lichten, maar waarom...??? Hitchcock, had dat nou voor later bewaard!!

Daarmee begonnen de minpuntjes, die in de eerste helft volstrekt afwezig waren, zich vanaf dan op te stapelen. Ongelofelijk hoe de vrouw in de modewinkel werd behandeld, als een soort bezit van de man, waarbij zij een object werd en het winkelpersoneel hem aansprak en zijn verzoeken opvolgde, met haar enkel als paspop. Ik kan me moeilijk voorstellen dat het écht zo extreem aan toeging in die tijd. De gedragingen van de vrouw werden steeds lastiger om van een logica te voorzien, en waarom zij op het einde doet wat ze doet begrijp ik al helemaal niet. Of het nou zelfmoord is (waarom?), of schrik van de non (waarom?), in beide gevallen kan ik het niet plaatsen....Iemand een theorie?

Pluspuntjes zijn er natuurlijk genoeg, die zijn in andere meningen al ruim aan bod geweest dus daar begin ik niet over . Een ruime 3,5*.

Soort van Spaanse variant op Cinema Paradiso, met een toneelkomediant die terugkijkt op zijn leven en op zijn toneelgezelschap. De film begint heel veelbelovend en boeiend, het ademt ook constant degelijkheid over de hele linie, maar gaat met 140 minuten voor mijn gevoel net te lang door. Op den duur ging het boeiende over op het monotone en verslapte mijn aandacht. Het is een film die wat mij betreft beter zou zijn geworden als men hier en daar wat had geknipt, daardoor kom ik niet verder dan 3 ruime sterretjes.

De film, een soort nostalgisch eerbetoon aan het acteursberoep, met de veelgeprezen Fernando Fernán Gómez als acteur en regisseur, won met gemak de Goya tijdens de allereerste uitreiking.

Mooie film, prachtig verfilmd, dat het verhaal vertelt van een meisje dat opgroeit in het Spanje van 1938. Eenvoud en jeugdsentiment dat de burgeroorlog die zich op de achtergrond afspeelt bijna doen vergeten.

Langzaamaan leren we de personages kennen, waarom haar moeder midden in de burgeroorlog terug naar haar woonplaats keert, en het verhaal van Tomiche. Langzaamaan krijgt ook de burgeroorlog een grotere (bij)rol in de film.

Een mooie en relatief milde oorlogsdrama die door de eenvoud gesterkt wordt.

Romantische film, waarin een voice-over ons het verhaal vertelt van Vicky en Cristina, twee Amerikaanse toeristes die Barcelona bezoeken. De film toont de toeristische plekjes van Barcelona. Prachtig verfilmd, luchtig, onderhoudend, met een tikkeltje komedie en drama.

Dat Woody Allen weet hoe je films moet maken wisten we al, en dat samen met de acteerprestaties van Rebecca Hall, Scarlett Johansson, Javier Bardem en Penélope Cruz levert een mooie film op, vooral een genot voor het oog.

Het eenvoudige script is prima voor deze film, maar diepgaande dialogen, meeslepende of spannende scenes, of verrassende plotwendingen, moet je niet verwachten.

Luchtig, bovengemiddeld filmpje.

Sterke film. Ik was even bang dat dit een gimmickfilm zou zijn die alleen daarop zou scoren, maar dat is dus helemaal niet het geval. Op een gegeven moment zat ik zo in het verhaal dat ik vergat dat het in één shot is opgenomen. Aan het begin vind ik het wel een gemiste kans dat men niet meer van het Berlijnse uitgaanswereld liet zien, het tonen van één doorsnee discotheek die je op elke plek ter wereld wel kunt vinden en het drinken van een paar biertjes op straat is wat mij betreft niet de manier om de kijker echt de indruk te geven dat ie zich in Berlijn bevindt, en dat is jammer. Het begin van de film is daardoor een beetje slap. Maar daarna trekt de film helemaal bij en raak je samen met Victoria verzeild in een spannende avontuur, waarbij geloofwaardigheid en ongeloofwaardigheid elkaar afwisselen. Die geloofwaardigheid komt vooral door de acteurs, volgens mij hebben ze ook het nodige moeten improviseren en zijn de dialogen echt niet uit het hoofd geleerd. Het ongeloofwaardige zit natuurlijk in hoe het (spannende) verhaal zich ontwikkelt.

Vanwege de spanning, vooral halverwege de film, en het overtuigende acteerwerk krijgt het 4* van mij. Het deed me trouwens erg denken aan de Spaanse jeugdcriminaliteitfilms van eind jaren '70 / begin jaren '80, zoals Deprisa, Deprisa (Carlos Saura, 1981), qua verhaal zou het zomaar van die film kunnen zijn afgekeken.

Een mooie en bijzondere film, en voorzover ik weet ook behoorlijk uniek. De drie uur gingen vrij snel voorbij, en de momenten waarop ik even de aandacht iets verloor waren toch op een hand te tellen. De film kan ik in een woord samenvatten: intens.

En dat geldt ook voor de niets verhullende seksscenes. Ik vond dat deze weldegelijk van toegevoegde waarde voor de film zijn, al zou ik als heterosexuele man waarschijnlijk heel anders tegen die scenes aan kijken als het een film over een homo-koppel was geweest i.p.v. een lesbische koppel. Dat er kritiek is op die scenes begrijp ik ook wel.

Maar de film is veel meer dan een handvol seksscenes, het is een realistische film over liefde en homosexualiteit, met uitstekend acteerwerk, beeld en muziek, waarbij het geheel de som der delen overtreft. Verplichte kost voor filmliefhebbers.

Vier Minuten heeft een krachtig verhaal, over een meisje met gedragsproblemen die in de gevangenis zit en een natuurtalent voor de piano heeft, en ook veel sterke scenes waardoor ik neigde om hier 4* voor te geven. Maar helaas is de film lang niet rond waardoor die 4* uitblijft. Zo zijn er subplotjes (over de pianolerares bijvoorbeeld) die hier misplaatst aanvoelen en het doel van de regie in ieder geval niet bereiken. Ook de cliché "domme bewaker" heeft in een serieuze dramafilm weinig te zoeken. Met zulke toevoegingen probeert de regie de film sappiger te maken terwijl dat volstrekt overbodig is. Het verhaal rond het meisje is krachtig genoeg om de hele film te dragen en deze zaken halen alleen maar de film onderuit. Jammer, want daardoor blijft het op een kleine 3,5* steken. Had meer potentie. Ik heb het wel te lang laten liggen, ik verwachtte een zware drama maar het is best goed te doen.

Aardige film. Het verhaal wordt erg goed gebracht, al is het gebruik van de voice-over nogal overdone. Vooral qua sfeer en beelden zit het wel goed. Het verhaal zelf had wel wat meer aandacht mogen krijgen, want soms worden wel grote stappen genomen waardoor het aan geloofwaardigheid wel behoorlijk wat inlevert, zo komen bijvoorbeeld alle privé-spullen van de meisjes zonder enige moeite in handen van de jongens terecht, en mag één dochter niet met één jongen naar het feest, maar vermenigvuldig dat met vier en dan vinden de ouders het wel prima . De stijl weet je te grijpen, de inhoud vond ik aan de magere kant. Inhoudelijk is het net allemaal te cliché en te vlak, al maakt de sfeer en de stijl dus wel veel goed. 3*

Viridiana, een van Spanje's beste, nr. 12 in de toplijst Spanje van MM, en nr. 4 in de Spaanse toplijst van Filmaffinity, de 'moviemeter van Spanje', slechts overtroffen door El Verdugo (1963) [=De Beul], Plácido (1961) en Los Santos Inocentes (1984) [= De Heilige Onschuldigen], allemaal films die ik nog moet zien en op MM (nog) erg weinig stemmen hebben.

Na Los Olvidados (1950) is dit mijn tweede langspeelfilm van Buñuel, en net als bij die film valt me de beperkte hoeveelheid surrealisme tegen en zien we een verdorven onderlaag van de samenleving. Viridiana is (voor die tijd) gedurfd, choquerend, en op z'n minst opvallend te noemen.

Het choquerende zit toch vooral in de seksueel getinte scenes. Het gedurfde zit 'm in dat iemand anno 1961 onder het regime van Franco, en van diens (wederzijdse) beschermeling en partner-in-crime: de Katholieke Kerk, deze film durft te maken en het daarbij levend uit dit avontuur weet af te brengen, al is Buñuel ten tijde van Franco vooral in Mexico en Frankrijk bezig geweest. In Spanje kon deze film pas in 1977 officieel uitkomen, na de dood van Franco.

Dit verklaart voor mij voor een stuk de hoge waardering, die gedurfde schop onder de kont richting de Spaanse kerk die destijds vrouwengevangenissen runde waar (echtgenotes van) politieke tegenstanders werden opgesloten, veelal wachtende op hun executie, en van die lieve nonnen in ziekenhuizen waar ze de dolblije moeders van pasgeborenen een bevroren babylijkje toonden om haar gezonde pasgeborene aan de politiek gezinde hoogste bieder te verkopen. De walging voor deze en andere kerkelijke praktijken zit diep in Spanje, ook bij Buñuel (en ja, ook bij mij). En nog steeds, anno 2014, is de Spaanse Kerk een middeleeuws instituut die mijlenver van (of beter gezegd, boven) de samenleving staat.

De scene waarin een crucifix een mes blijkt te zijn spreekt boekdelen. 5* voor die scene. Ook de doornkrans en hoe het in het vuur wordt gesmeten maakte indruk, voelde aan als een soort van 'de pot op met het kerkelijk verhaaltje dat het volk moet lijden op aarde in de hoop op een beter leven in de hemel' (terwijl de elite in weelde leeft). De scene met de Laatste Avondmaal vond ik minder geslaagd, meer dan een aanval op die Spaanse kerk lijkt dat een aanval op religie, en meer dan een aanklacht lijkt het te gaan om het puur choqueren op zich, zonder boodschap, danwel met een zeer bedenkelijke boodschap.

Als je de waardering voor het durfelement ter zijde laat blijft er een vrij aparte, soms zieke, film over. Maar ik vond het ook een vrij afstandige film, waarin ik niet echt met de personages mee kan leven. Ik ben benieuwd naar de rest van zijn oeuvre, wat ik tot nu toe gezien heb is wel heel eentonig richting de onderklasse. Aanvankelijk kwam deze film over als een soort spiegel van de (verdorven) maatschappij, maar nu voelt het bij mij meer aan als een soort afkeer van Buñuel richting die onderlaag (?), al moet ik meer van zijn films zien om deze conclusie wel of niet te handhaven, en die staan op de planning voor de komende maanden.

Puur als film ietsjes minder geslaagd dan Los Olvidados (3*), met een andere boodschap, wel zeer apart, meer surrealistisch en behoorlijk politiek getint. Voorlopig 2,5 a 3* voor deze film, te herzien als ik meer van zijn oeuvre heb gezien.

Leuke found footage tienerhorrorkomedie, waarbij twee tieners hun weekje bij hun opa en oma op video zetten. Na de laatste flops van Shyamalan vindt hij nu een beetje weer de weg omhoog, al is het beslist niet van het niveau Sixth Sense of iets dergelijks, dit is veel luchtiger.

Ik vroeg me van tevoren af hoe je van een weekje bij opa en oma logeren een horror kunt maken zonder teveel aan geloofwaardigheid in te leveren, maar ik moet toegeven dat Shyamalan dat heel knap heeft op weten te lossen. Grappig, vermakelijk en onderhoudend. Qua horror was het grotendeels vrij light, pas tegen het einde krijgt de horror meer gewicht, maar dat past wel bij de stijl van de film. 3*.

Ik hoopte op een mooi staaltje onafhankelijke Amerikaanse cinema, maar ik moet zeggen dat deze film me best koud liet. Het was bijna net zo grijs en saai als de professor.

Het beeld van de illegale immigranten wordt inderdaad geromantiseerd zoals AC1 aangeeft, met hun idyllische omgeving waarin ze zich met kunst en cultuur kunnen ontplooien, heerlijk genietend van hun gratis appartement en vrije tijd. Ik overdrijf, maar het beeld dat deze film neerzet is veel te soft, dan zie ik toch liever het cliché van dubbele diensten voorbijkomen, of hoe medische zorg voor hen vrijwel ontoegangkelijk is.

Neemt niet weg dat de film een aanklacht is tegen het inhumaan immigratiebeleid, maar waarbij de echte ellende voor het gemak weggelaten wordt. Soft dus, en daardoor mist het juist effectiviteit. Maar dan loop je de Oscarnominaties niet mis, die een film met een hardere kritische noot niet zal krijgen.

Inclusief een halve ster extra voor de voorzichtige aanklacht kom ik niet verder dan 3 hele dunne sterretjes.

Een rustige, warme en nostalgische roadmovie, met fraaie beelden van het natuurschoon van Zuid Spanje, zowel qua berg- als kustlandschappen, met ook grappige dialogen en een goed script. De kleine dorpjes en sfeer van de jaren '60 worden heel mooi weergegeven. Ook heeft het een aardige lading Spaanse humor. Javier Cámara (o.a. bekend van Torrente (1998) speelt een grappige hoofdrol, terwijl zijn twee reisgenoten ook aardige prestaties in hun bijrollen afleveren, meest opvallend is de vrouwelijke personage Belén, een wat naieve simpele geest.

Het speelt zich af in de tijd dat Spanje als scenario werd gebruikt voor veel Amerikaanse westerns, en draait rond het waargebeurde bezoek van John Lennon aan Spanje om een film op te nemen. De humor van de film, en ook de nostalgie, zal wellicht niet volledig tot zijn recht komen bij mensen die de Spaanse taal en geschiedenis niet machtig zijn. Voor een deel bestaat de humor uit taalgrapjes zie zich niet altijd goed laten vertalen. Desondanks valt er volgens mij wel voldoende van te genieten.

De nostaligie is terug te vinden in het dorpje, de auto's, de muziek, en de films die even aangehaald worden, zoals de poster van Claudia Cardinale in La Ragazza con la Valigia (1961) of de flop uit die tijd Padre Manolo (1966).

De film neemt wat vrijheden, en als komedie kan dat natuurlijk ook, zo was er in Spanje in 1966 nauwelijks sprake van lessen Engels, laat staan dat jongeren zo goed een paar woordjes Engels konden spreken als deze twee lifters. Enig minpuntje vond ik de seksscene die de regie kennelijk wel nodig vond, terwijl het niets bijdraagt (het breekt eerder de sfeer op) en ook niet echt in de film past.

Deze winnaar van de Goya's, die verder weinig concurrentie had, is geen hoogstaand meesterwerk, maar wel bijzonder en leuk genoeg om bekeken te worden.

3,5*

Erg interessante film die gedurende een flink deel van de speelduur sterk blijft. Het verhaal is geïnspireerd door de jeugd van Oscar Torres, die samen met de regisseur het script schreef. De invloed van de oorlog en vooral het gebruik van kindsoldaten komt hard aan. Tegen het einde verliest de film zich jammer genoeg teveel in Amerikaans oversentimentalisme, zonder had het hoger gescoord bij mij. 3,5*

Interessante documentaire over de beginjaren van de filmindustrie. De film toont diverse shorts en het focust vooral op Méliès, naast de shorts komt ook zijn leven als filmpionier aan bod. Tot slot gaat het in op het restauratieproces van de 400ste film van Méliès: Le Voyage dans la Lune (1902). Tot de interessante weetjes behoren het feit dat kleurenfilms al in 1902 bestonden, en dat Méliès uiteindelijk ca. 300 van zijn films heeft verbrand. De film Hugo (2011) gaat ook over Méliès en is een aanrader. 3,5*

Verrassend goede drama en realistische film over de nasleep van de Spaanse burgeroorlog. In Spanje zijn al talloze drama's rondom dat onderwerp geproduceerd, om die reden had ik deze ook best lang laten liggen. Toch is dit niet de zoveelste Spaanse film daarover en heeft deze duidelijk wat toe te voegen. De film is gebaseerd op een succesvol roman, en de acteerprestaties, beelden, sfeer en script zijn uitstekend. Het is een gedurfde film die ongetwijfeld de Spaanse kerk, die de kant van het fascisme koos en in deze film er niet al te best van af komt, vast in het verkeerde keelgat is geschoten.

De film belicht de repressie na de burgeroorlog, waarbij het fascistisch regime in talloze dorpen en steden vele tienduizenden vermoordde, gewoon omdat ze ervan verdacht werden dat ze iemand kenden die aan de andere kant (het communisme) stond. De schrijfster van het boek, Dulce Chacón, komt uit een zo'n dorp, waar op deze wijze door het regime 250 van de 7000 inwoners werden vermoord.

Hoewel de film fictie is, had het ook zomaar waargebeurd kunnen zijn geweest. De film deed me erg denken aan het waargebeurde Las 13 Rosas (2007) die zich in dezelfde periode afspeelt.

Spanje heeft het hoofdstuk over de burgeroorlog nog steeds niet gesloten. Nog steeds wordt er naar massagraven gezocht, en nog steeds kiest de kerk partij. Vorig jaar werden er honderden omgekomen priesters zalig verklaard omdat ze aan de kant van de fascisten stonden, de omgekomen priesters die voor communisten opkwamen werden door de kerk bewust uit dat lijstje gehouden. Na de dood van Franco is de kerk ook doorgegaan met het stelen van pasgeboren babies om deze aan gezinnen met hun eigen idealen te verkopen, dit ging door tot ver in de jaren '80 en leidt nu tot gerechtelijke onderzoeken en rechtzaken tegen kerkelijken. Ik dacht dan ook even dat deze film die kant op zou gaan.

De film is duidelijk met liefde gemaakt. Op de officiële website van de film is te lezen dat de regisseur op aanraden van een vriendin het boek ging lezen, en meteen er een film in zag. Hij nam contact op met de schrijfster, die kort daarna overleed, en hij zag het als een plicht om het boek te verfilmen. Dat stuk is in het Spaans hier te vinden: La Voz Dormida: Director's notes.

De film kreeg 9 Goya-nominaties en won er 3: twee voor actrices María León ('Pepita'), en Ana Wagener ('Mercedes'), en 1 voor het beste lied (het slaapliedje).

Veelgeprezen film die al een hele tijd op mijn radar stond. Qua Russische arthouse heb ik niet veel gezien, maar wat ik gezien heb beviel wel, en dat zat vaak vol met symboliek wat dus ook bij deze film verwacht kon worden. Het vertelt in feite twee verhalen, aan de oppervlak zien we twee tieners die na 12 jaar plots hun vader ontmoeten en met hem op reis gaan naar een afgelegen eiland. Dat verhaal staat waarschijnlijk symbool voor de reis van de jongste broer (die met zichzelf en zijn omgeving in de knoop ligt) naar ik vermoed zijn eigen innerlijk (het afgelegen eiland).

Maar ook zonder de symboliek maakt het verhaal wat op de voorgrond ligt het een aangename wegkijker, al ontstaan er dan genoeg vragen die geen antwoord vinden dus daar moet je wel tegen kunnen. In het onderliggende verhaal merk je dan wel dat die vragen niet relevant zijn, zo maakt het niet uit wie de geheimzinnige vader is of waar hij vandaan komt, hij dient in het onderliggende verhaal alleen als gereedschap om de jongen naar het eiland (zijn innerlijk) te brengen. Ook de meegaande oudere broer is niets meer dan een hulpmiddel om bepaalde situaties en emoties te ontketenen. Qua acteerwerk valt er niets te klagen, vooral de vader en de jongste zoon worden als authentieke en ongepolijste personages neergezet. Interessante film voor de liefhebbers van arthouse, en bovendien een film die helemaal niet zwaar aanvoelt. Richting de 3,5*.

Best een tegenvaller, deze heb ik met hoge verwachtingen gezien en dat was niet slim. Voor mij bood de film niets nieuws, het heksenverhaal uit deze film is realistisch maar mij niet onbekend, het is in feite een weergave van hoe de heksenjacht ontstond. Er gebeurt iets, iemand roept "heks" en de sticker wordt meteen op de betreffende vrouw geplakt en daar komt ze ook nooit meer vanaf. In deze film gebeurt dat binnen het gezin.

Het tempo van de film is erg sloom, soms werkt dat goed, en soms, zoals in dit geval, werkt dat minder. Het positieve van de film is in het visuele te vinden, mooi geschoten plaatjes, maar inhoudelijk te leeg. Wat het genre betreft vind ik horror wel een groot woord, ik miste zelfs een subtiele unheimliche sfeer, laat staan dat het eng zou worden. Het kan aan mij liggen dat ik tijdens het bekijken van de film wat indutte maar volgens mij komen niet alle scenes uit de trailer in de film voor. Behoorlijk overgewaardeerd. 2*