Meningen

Onderhoudende drama die je bijblijft. Het is een rustige film met veel eenvoud en die zonder uitschieters voortkabbelt, in die zin volstrekt niet pretentieus en ik vermoed ook heel erg realistisch. Helemaal omdat het verhaal gebaseerd is op de eigen jeugdervaringen van deze regisseuse. Hoogtepunt vormen zondermeer de scenes tussen het onschuldige meisje en haar vader die haar wegbrengt en door merg en been gaan. Een ruime 3*.

Leuke en luchtige komedie die heel sterk begint en op het juiste moment de deur opent voor iets meer drama. Het geeft een leuke en originele draai aan de typische romantische komedie, en zonder de sentimentele clichés uit Hollywood, maar eerlijk gezegd had ik ook niet anders verwacht van de Zuid-Koreaanse cinema. Wel had ik graag wat meer diepgang gezien in de personages, ik werd niet in de film gezogen en kon ook helaas niet meeleven met hen, daarvoor wordt het allemaal te oppervlakkig gebracht. Het is vooral de personage van het meisje die de film doet scoren. 3,5*

Fijne warme en mierzoete (kerst)film zoals ze vroeger gemaakt werden. De film is in alle opzichten degelijk en sfeervol, uitzonderlijk voor een TV-film, en het (deels waargebeurd) verhaal is aandoenlijk. Het is gebaseerd op een brief die een 8-jarig meisje (vermoedelijk met de hulp van haar vader) in 1897 aan een krant (The New York Sun) schreef, wat een tijdloze en prachtige editorial opleverde. Zowel de originele brief als de editorial (spoiler!!) in reactie daarop zijn op het internet te vinden. Een dikke 3,5*, richting 4*.

Bijzondere film. Met een heerlijke eenvoud wordt getoond hoe het eraan toegaat op een schooltje in een klein afgelegen plattelandsdorp. Het ziet er allemaal erg realistisch en overtuigend uit. Kritiek op de overheid zie ik helemaal niet, eerder dus gewoon de realiteit van hoe het in veel van zulke dorpjes en in veel landen aan toegaat (Europese landen inbegrepen, al zal dat wel (hopelijk) minder armoedig zijn). In een dorpje met 30 kinderen ga je nu eenmaal niet zwaar investeren in een moderne school, waarschijnlijk boft het dorp dus dat het een school mag hebben.

Minzhi steelt de show door aanvankelijk een tiener neer te zetten die voor een taak staat die veel te groot is voor haar, maar vervolgens met haar doorzettingsvermogen en volharding even wat bergen weet te verzetten terwijl ze opbokst tegen de anonimitiet van de grote stad. Opvallend ook hoe goed er geacteerd wordt terwijl het geen professionele acteurs zijn, knap werk van de regie om dat voor elkaar te krijgen. 4*

Deze viel me toch een tikkeltje tegen. Nou zijn films als "Need for Speed" niet echt mijn ding, en deze heeft daar soms wat weg van, maar het verhaal van deze film is wel héél vlak. Het dramaverhaaltje over de vader van Juani vond ik ook niet bij de rest van de film passen.

Het allerbeste van de film is toch wel de ijzersterke soundtrack, met een goede selectie van toepasselijke en goed klinkende nummers. Dat op zich al maakt dat de film het zien waard is. En Verónica Echegui acteert zeker niet slecht, al kan ze ook beter dan dit. Grappig dat ook dat haar look-alike Penélope Cruz in een film van Bigas Luna debuteerde, net als Verónica Echegui dat hier deed.

Verder is het een film dat vooral op tieners gericht is lijkt me, met de Spaanse variant op Sjonnies en Anita's, veel feestjes, veel bloot, en veel tuning (zowel van auto's als van voorgevels). 2 a 2,5 sterretjes, en dan vooral voor de stijl en de hele fraaie soundtrack.

Geen onaardige kleine film, wel vond ik het behoorlijk langdradig. Vooral het eerste uur, waarin zowat alle vooroordelen richting mensen met het down-syndroom voorbij komen. Pas daarna toont de film mensen met het syndroom meer als 'normaal'.

Quasi-documentaire met enkele sterke scenes, maar een tikkeltje vermoeiend qua opbouw wat mij betreft. Net geen drie sterren.

Na maandag Manchester by the Sea (2016) te hebben gezien meteen maar doorgezet en gisteren ook deze van dezelfde regisseur bekeken. Er zijn veel gelijkenissen tussen deze twee films. Veel ideeën voor Manchester lijken wel met deze film te zijn opgedaan. You Can Count on Me is een heel sterk regiedebuut geworden. In beide films spelen een oom en een kind met een afwezige ouder een belangrijke rol. In Manchester krijgt de oom de voogdij over het kind, in You Can Count on Me komt de oom bij zijn zus, de moeder van het kind, wonen. In beide films speelt ook een trauma uit het verleden een rol.

You Can Count on Me focust naast de oom-kindrelatie ook op de relatie tussen de oom en zijn zus. Die relatie wordt door de acteurs met veel overtuiging en geloofwaardigheid gebracht. Het zijn twee mooie films die kwalitatief dicht bij elkaar zitten. Het verhaal van de twee films is wel dermate verschillend dat ze prima achter elkaar te bekijken zijn. Van deze regisseur vond ik alleen Margaret (2011) minder geslaagd, daarvan zag ik de 'korte' versie, maar die film had met nogal wat problemen te kampen waardoor het jaren in de archieven bleef en pas later in elkaar gemonteerd werd. You Can Count on Me is heel degelijk. 3,5*

Kleine film met fijne dialogen. Eigenlijk een Manchester by the Sea (2016) aan de andere kant van de oceaan en in het klein, met minder budget en zonder grote namen. Had alleen wel 15 minuten langer mogen duren, het einde gaat opeens wel heel snel, voor de rest is het een prima (sociaal) drama. Solide 3,5*

Het is alweer heel lang geleden dat ik deze voor het eerst zag, en deze 100% romantische comedy viel me niet tegen, al is dat helemaal niet bepaald een genre die mij aanspreekt. De film blijft lekker luchtig en onderhoudend, en kijkt zeker lekker weg. Tom Hanks en Meg Ryan zetten een geweldige acteerprestatie neer.

Op een of andere manier heeft deze film wel wat waardoor je het niet snel vergeet. Een pure romcom, maar wel eentje van een goede kwaliteit.

Een beetje flauw. Het verhaal is op zich vrij dun; schoolbabe in midlifecrisis gaat terug op zoek naar haar schoolvriendje en komt diens vrouw en de nerd uit die tijd tegen. Het begint vrij fris maar wordt snel een standaard romantische komedie. Het (droog)komische en het dramatische is niet echt in elkaar verweven, wat ik minder geslaagd vind, en slaat in vrij korte tijd om van komedie naar drama, met het opgeplakte miskraamverhaal als dramatisch hoogtepunt.

De film wordt vooral gedragen door de twee hoofdrolspelers, zonder hen zou volgens mij van deze film niet veel overblijven. Lang niet zo goed als de twee andere titels die de poster aanhaalt (Up in the Air en Juno). 2,5 dunne sterretjes.

Een interessante film over Yoyes, een jonge vrouw met idealen die opklom in de ETA-structuur en uiteindelijk een mythe werd. De film gaat vrij snel door belangrijke gebeurtenissen heen (haar feministische kant, het 'vrouwenbeleid' van de ETA, haar tijd in Mexico, diverse aanslagen), daarom ben ik blij dat ik eerst de documentaire Yoyes (1988) [rtve.es] zag, daarmee is het volgen van de film (die bovendien gebruik maakt van een flashbackstructuur) een stuk eenvoudiger. Zonder voorkennis is het toch lastig om alles eruit te halen, en dat is iets waar de regie volgens mij onvoldoende rekening mee heeft gehouden. Het had best iets langer mogen duren waardoor het verhaal beter verteld had kunnen worden.

Een goed verhaal dus die helaas als film wel wat hapert. Had beter gekund, en deze historische figuur verdient dat ook wel. Zonder voorkennis gaat er wel wat verloren, maar het blijft een interessante film en Yoyes en Ana Torrent zijn op zich al twee redenen om deze film te bekijken. De film staat online op de betaalsite filmotech.com (€1,95), een versie met Engelse ondertitels is daar ook beschikbaar. De site zelf is alleen in het Spaans beschikbaar en jammer genoeg weinig intuïtief, je moet eerst een account openen, email bevestigen, dan film in winkelwagentje stoppen (evt. opletten dat je de ondertitelde versie kiest), dan afrekenen, en daarna kun je die eindelijk zien (in een vrij lage resolutie, net geen 500 pixels breed).

Een magere 3,5* van mij, al had ik het meer gegund. De docu is voor wie Spaans verstaat een aanrader!