Meningen

Mooie film over de gevolgen van een zware beschuldiging waarbij men op voorhand door de maatschappij al schuldig verklaard wordt, en men aan het concept van "onschuldig totdat het tegendeel is bewezen" volledig voorbij gaat. De film slaagt er in om dit goed over te brengen, dankzij een goede script en indrukwekkende acteerprestaties.

Het deed me denken aan de minder bekende, en wat mij betreft minstens even goede en indrukwekkende film Broken (2012), die ook deels hetzelfde onderwerp behandelt maar veel breder en (iets) luchtiger is dan Jagten.

Matig. De remake zag ik ruim twee jaar geleden maar is inmiddels volledig uit mijn geheugen gewist, het kreeg toen 2,5* van mij. En van deze film had ik wel enige verwachtingen, maar die zijn helaas niet ingelost. De poster, die wat gore doet vermoeden, is misleidend, op zich niet erg omdat ik niet zoveel met gore heb. Maar ik slaagde er jammer genoeg vrij snel in om de interesse te verliezen, het (wazige) verhaal nodigde niet echt uit om aandachtig te blijven kijken. De 'enge scenes' werkten voor mij ook niet omdat ik geen enkele binding kreeg met de personages. Op een gegeven moment valt het ook teveel in herhaling.

Het is een film die van je verwacht dat je vanaf de eerste minuut gaat puzzelen en op alle details gaat letten zodat je erachter komt wat er gebeurd is, maar wie dat lukt kan vervolgens op internet naar de theorie op zoek gaan die het beste past bij wat hij/zij gezien denkt te hebben, waarbij geen enkele de film volledig verklaart. Voor mijn smaak is de film dus veel te veel als onoplosbare puzzle opgesteld. Cinematografisch fraai, maar qua concept helaas niet mijn ding. Complexiteit zie ik graag, maar de film moet wel met enige moeite sluitend te maken zijn, en dat moet geen doel op zich worden, wat hier wel het geval is. 2,5*

Als eigentijdse oorlogsactiefilm is het uitstekend te doen, het zit behoorlijk vol met actie en het plot is niet onaardig, zolang je er maar niet teveel over nadenkt. Een logistiek transport komt enkele SEALS tegen die hulp nodig hebben en ze raken zo betrokken bij hun opdracht, het in veiligheid brengen van een Afghaanse vrouw.

Als je wat verder kijkt is het allemaal niet zo geloofwaardig en verdwijnt tijdens een gevechtscene zomaar een van de acteurs (de vrouwelijke militair) om na de scene weer op te duiken, terwijl je dan al lang denkt dat ze het slachtoffer is geweest van de aanval. Maar kennelijk was ze op die dag tijdens de opnames niet aanwezig. Ach ja, het lukt ze ook om Taliban die schuilen achter rotsen dood te schieten, maar het lukt ze niet om ze te raken wanneer ze rustig op hun gemak naar ze toe lopen... De smoes om soms man-to-man te vechten in plaats van met vuurwapens is best lachwekkend, maar ja zo'n actiescene moest nu eenmaal wel in de film zitten.

De regie is, ondanks een eenvoudig maar voor dit genre acceptabele script, dus behoorlijk slecht. Maar zoals gezegd, verstand op nul, niet te veel ergeren aan de onzin, en dan 'genieten' van de oorlogsactie. Kleine 2,5*. Het eerste deel heb ik overigens (nog) niet gezien, dit tweede deel kwam toevallig langs op TV en wist mijn aandacht vast te houden.

Indrukwekkende film waarin we meereizen met een aantal tieners die aan een reis beginnen met als bestemming de Verenigde Staten, waar ze illegaal binnen proberen te komen.

Het heeft een tijdje geduurd voor ik deze mening schreef, ik werd toch een beetje sprakeloos van deze film. Het draait om de reis naar de VS, motieven komen niet aan de orde al zijn die niet zo moeilijk te bedenken, het begin van de film is dan ook het begin van de reis. Dit maakt het ook zo sterk omdat er nauwelijks fictie bij komt kijken. De film op zich is niet waargebeurd, maar alles wat de reizigers meemaken (berovingen, ontvoeringen om losgeld, verkrachtingen, met scherp schietende grenswachters) is aan de orde van de dag voor de duizenden illegale migranten die via Mexico in de VS proberen te komen. Samen met het indrukwekkende en authentieke acteerwerk maakt van deze film een zeer realistische prent die me zeker niet onberoerd liet. Ook het camerawerk, de prachtige beelden en de rustgevende montage mag er wezen.

Hele dikke aanrader. 4,5*

Deze film heeft alle elementen om een goede thriller te zijn. Maar helaas heeft het ook nogal wat elementen die het omlaag halen, en dat is jammer, drinkende agenten, overdreven nadruk op de schijnwerper die het begeeft, littekens op een hand veroorzaakt door braille . Ook het einde is te kort door de bocht. De cast speelt sterk en de sfeer is prima, met iets meer aandacht voor details had dit zomaar een goede thriller kunnen zijn geweest. Zonde, want nu blijft het net onder dat niveau steken. Desondanks is het prima genietbaar en nog steeds een bovengemiddelde thriller. 3*

Van Ben Affleck ben ik geen fan, maar na het zien van deze film moet ik toch toegeven dat ook hij wel kan acteren. Dit is wel geen typische Affleck-film waarin hij speelt, wat een beetje begint als een romcom wordt uiteindelijk een tragikomedie, en in dit genre doet hij het toch stukken beter dan in het type komedie waar hij meestal in te zien is. Het is een warme film geworden over een wel wat afgezaagd thema, Affleck speelt namelijk een vader wiens vrouw overlijdt en voortaan alleen voor zijn dochtertje moet zorgen. Een aangename meevaller die fijn wegkijkt. 3,5*

In mijn herinnering waren The Jetsons als serie leuker. Daar ging om het toekomstbeeld wat werd geschetst en de grappige gadgets daaruit en in deze film wordt geprobeerd om echt een avontuurlijk verhaal aan het concept toe te voegen waardoor het niet als een "echte" Jetsons aanvoelt. Aardig maar niet meer dan dat, het gevoel van jeugdsentiment bleef helaas weg bij mij. 2*

Een mooie film in veel opzichten (script, montage, cinematografie, acteerwerk...). Er is hier al veel geschreven, dus heb wat dat betreft verder weinig toe te voegen. 3,5*. Wel twee dingetjes om op de discussie aan te sluiten:

Wat betreft haar motivatie, de regie kiest er duidelijk voor om dat in het midden te laten, en op zich is dat een prima keuze. Liever dat dan dat men met een ongeloofwaardige gedachte aan komt zetten. Laatst zag ik een andere film, waar helemáál niets aan de kijker wordt uitgelegd, en daarin geeft een van de personages aan dat "mensen altijd alles willen begrijpen", erop hintend dat je niet altijd alles kunt begrijpen. Dat vind ik ook op deze film van toepassing. Misschien kunnen we gewoon niet begrijpen wat zich in haar hoofd heeft afgespeeld en moeten we dat accepteren.

En wat Georges betreft, ik denk ook dat hij bewust het risico nam dat hij zou sterven, om haar te helpen. Hoe bizar dat eigenlijk ook klinkt. Als het meisje later in het hotel de ontmoeting met de vrouw van Georges heeft dan zegt zijn vrouw dat Lea niets valt te verwijten omdat hij ziek was, en dat sterven terwijl je de liefde bedrijft een mooie dood is.

Mooie klassieke film over de oorlog gezien door de ogen van twee kinderen op het platteland, die wat ze zien op natuurlijke wijze in hun spelletjes opnemen. Zo spelen ze 'begraafplaatsje' en schuiven ze, net als grote mensen, de schuld van alles wat er gebeurt in de schoenen van hun aartsvijand: de buren.

Hoe kinderen van de realiteit om hen heen spelletjes maken was toevallig erg herkenbaar voor me. Ik woon in Spanje, en mijn mond viel namelijk open van verbazing toen ik laatst een kind hoorde roepen: "laten we 'werk zoeken' spelen!"

Ook mooi hoe de film die vijandige buren portreteert, een normaal gezin, net als die van de hoofdrolspelers, beiden met een zoon in huis die liever in leven blijft dan aan het front vecht, en beide gezinnen met goede intenties, waarbij steeds alles verkeerd en als vijandig wordt geinterpreteerd en keer op keer escaleert. De twee jongeren die op elkaar verliefd worden begrijpen dan ook niets van het verboden spelletje wat hun ouders spelen.

Acteerwerk is overtuigend, met mooie beelden, en mooie muziek. De gitaarmelodie die gespeeld wordt heet Romance (youtube), het is een oud stuk dat destijds door de Spaanse gitarrist Narciso Yepes uit de vergetelheid werd gehaald.

Het einde was even slikken en aanvankelijk onbevredigend, maar doet niets anders dan ons uit die roze wolk van de kindergeest halen en terug naar de realiteit van het verboden spelletje brengen.

Goede film.

Prima film, het geeft een vrij compleet beeld van wat men algemeen denkt over deze tot nationaal held gebombardeerde tiener, en hoe het mogelijk aan toe is gegaan. Je kunt wel merken dat dit een TV-film is, en niet voor de bioscooop is gemaakt. Desondanks is het een kwalitatief prima film die constant boeiend blijft. Het verhaal/script is natuurlijk heel bijzonder.

Leuke kerstfilm. Ik vond het heel knap hoe ze aan de Kerstman en zijn ontstaan een realistische geschiedenis wilden geven, aan elke detail is gedacht, zelfs aan waarom hij een rode pak draagt, een zak en een slee gebruikt en zoveel rendieren heeft. Er wordt zelfs uitgelegd waarom ouders de Kerstman helpen en soms zelf de cadeautjes voor de kinderen verpakken. Een hele simpathieke familie/jeugdfilm. 3.5*

Een prachtige jeugdfilm (in kleur, al doet de poster anders denken) van Walt Disney in de traditionele stijl. Natty, op zoek naar haar vader, lift samen met een hond mee met diverse treinen door heel Amerika.

Lekker sfeervol en stukken beter dan de jeugdfilms die Disney tegenwoordig produceert. Beelden en acteerprestaties zijn prima. Ik kwam de film op een oude VHS tegen, zelf héél lang geleden van TV opgenomen, en heb net de DVD-versie bekeken. Alleen de scene waarin Natty in de eerste trein stapt herinnerde ik me opeens nog.

De film is ook tijdloos aangezien het zich in de jaren '30 afspeelt. De decors en scenario's zijn goed verzorgd en overtuigend.

Mooie jeugdfilm, 3,5 dikke sterren.

Ondanks dat het wat traag begint werd dit toch een hele fraaie film, met een krachtige boodschap op het einde. Er wordt wat mij betreft teveel tijd genomen om de personages te introduceren, pas als de loopgravenoorlog begint vond ik de film echt interessant worden. Vanaf dat moment kon ik me inleven in de personages en maakt het kerstbestand indruk. Maar het krachtigste vond ik dus wat daarop volgde, niet vechten is dodelijk voor een oorlog, dus wordt iedereen die daaraan doet meedogenloos gestraft. De grootste vijand van een oorlog is wederzijds begrip, dialoog en respect, en dat wordt niet geduld door diegenen die de oorlog in gang willen houden.

Mooie film, heb het vooral gezien uit nieuwsgierigheid vanuit historisch oogpunt over het verhaal. En in die zin gaf deze film me zeker voldoening, al schijnt de film het met de ware gebeurtenissen niet zo nauw te nemen.

Middeleeuwser kan het haast niet klinken: Gekke Johanna, prinses van Castillië, trouwt met Schone Filips, koning van Vlaanderen. De film laat zien dat het, ook voor koningshuizen, roerige tijden waren. Het huidige koningsschap moet vast saai en duf aanvoelen in vergelijking met de oorlogen, gevechten, verbonden, e.d. die koningen destijds aangingen.

Een leuke film die ons een kijkje biedt in andere (roerige) tijden.

Sterk drama, niet het typische rechtbankdrama wat je zou kunnen verwachten maar toch vooral een familiedrama over de band tussen vader (rechter) en zoon (advocaat). Ik moest even wennen aan de soms letterlijk plashumor die voor een serieus drama aanvankelijk uit de toon lijkt te vallen. Achteraf begrijp ik zijn keuze wel aangezien deze regisseur vooral komedies achter zijn naam heeft staan, met de humor plaatst hij misschien wel zijn eigen stempel op de film, en dat geeft de film ook wel een onderscheidend of vernieuwend karakter in het genre van serieuze drama. Hij maakt een sterk debuut in dit genre. De hoeveelheid humor is overigens goed afgewogen en geeft dit toch vrij stevige drama wat lucht.

Ondanks de lange duur heb ik me geen moment verveeld, de tijdsduur wordt heel goed benut en de film zakt nergens in. De twee Roberts zijn met hun acteerwerk erg goed op dreef (een oscarnominatie lijkt me niet uitgesloten) en al het andere is zeer netjes verzorgd (script, muziek, sfeer, fotografie, etc.). Het sentimentele neemt op een gegeven moment wel de overhand op z'n hollywoods, echter zonder storend te worden.

Een hele mooie (familie)drama, tegen de 4* aan.

Wat mij betreft bereikte Almodóvar met La Piel Que Habito (2011) zijn hoogtepunt, daarna lijkt hij wel zoekende. Met de flop Los Amantes Pasajeros (2013) leek hij terug te willen gaan naar de begindagen uit zijn carrière (die mij niet zo ligt), met losbandige excentrieke personages. Of misschien wist hij gewoon niet meer waar hij mee moest aankomen. Datzelfde gevoel krijg ik bij Julieta, echter gaat hij nu juist zijn meer recente kant op, zoekende naar een zware drama. Het plot van Los Amantes Pasajeros leek wel heel simpel, maar in Julieta wordt het nog simpeler. Julieta moet lijden, daar lijkt het wel op neer te komen. Alles wat er gebeurt, gebeurt om haar psychologisch pijn aan te doen. Aanvankelijk is het allemaal te begrijpen en te plaatsen, iemand kan nu eenmaal veel pech in het leven hebben, maar dat je vrolijke dochter na de dood van je echtgenoot vrolijk blijft en je jarenlang liefdevol verzorgt om je op haar achttiende verjaardag te dumpen, dat gaat er bij mij niet in. Het lijkt wel alsof die 12-jarige puber een wraakplan bedacht om 6 jaar lang liefde aan haar moeder te geven om haar vervolgens te laten stikken. Dat zij (de dochter) zich spiritueel had gevonden en daarom haar moeder dumpte klonk als een goedkope smoes van de regisseur, ook dat zij haar hartsvriendin daarvoor eveneeens had gedumpt klonk ongeloofwaardig. In die zin sluit ik me aan bij Zwolle84, ook bij mij deed het aan Elle (2016) denken, waar onwerkelijke situaties alleen plaats vinden omdat het van het script moet, zonder dat deze enigszins realistisch aanvoelen. En in die zin sluit ik me aan bij Zeriel, show, don't tell. De motieven (van de dochter) lijken niet te doorgronden, waardoor de regie het ons (met een vergezochte verklaring) moet uitleggen. Jammer.

En dan komt het tegenvallende open einde, die op me aanvankelijk over kwam als een arrogante uitspatting van de regisseur waar hij na 90 minuten er het de brui aan geeft. Neem je als kijker de hele tijd alles voor lief en ga je mee met het verhaal dat Almodóvar je hier vertelt, dan ga je ook mee in de zoektocht van Julieta. Is verlossing eindelijk in zicht en dan komt de regie met de aftiteling, alsof Julieta daarna niet meer gaat lijden en hij er geen zin heeft om dat verhaal te vertellen. De enige rechtvaardiging voor dat slot is te vinden in de oorspronkelijke titel van deze film, Silencio, maar Scorsese was hem voor en daardoor werd het Julieta. Alleen dat verklaart waarom, na het doorbreken van de stilte, de aftiteling over het scherm rolt.

Oog voor kleur en cinematografie heeft Almodóvar nog steeds, in die zin eens met Verhoeven, en daardoor kom ik nog op 2,5* uit. Hopelijk vindt Almodóvar met zijn volgende film wel weer de weg omhoog, maar ik heb zo mijn twijfels.

Mindere en clichématige horror over een jong weesmeisje die van adoptiehuis op adoptiehuis gaat en geplaagd wordt door een bovennatuurlijke verschijning. Wat men hier gedaan heeft is diverse horrorconcepten op deze film loslaten in de hoop dat het daarmee goed zou zijn, het meisje bezeten, met telekinetische krachten, en gebruikt door een sekte. Ook in het verhaalverloop (denkbeeldig vriendje, ongeloof van de adoptieouders, etc.) valt er niets nieuws te ontdekken en is binnen de context ongeloofwaardig. Tot slot zijn ook de acteerprestaties ondermaats. 1,5*

Leuke film met een goede balans tussen drama en (droge) humor waardoor het lekker als geheel luchtig blijft. Amy Adams steelt de show met haar vertolking van een schattige simpele geest. Heerlijke film die de tijd neemt maar die je opeens in de sfeer mee weet te voeren. Ruim 3,5*

Eigenlijk een film voor de bioscoop, want pas dan komen de prachtige beelden vermoed ik echt tot hun recht. Thuis voor de buis vond ik het aanvankelijk lastig inkomen omdat het erg kinderlijk begint (live action met een klein kind in de hoofdrol en pratende CGI-dieren), maar eenmaal gewend is het best mooi en genietbaar. Het jongetje speelde overtuigend, best knap als je beseft dat hij grotendeels waarschijnlijk in een blauwe ruimte heeft moeten acteren waarna de CGI-dieren en achtergrond zijn toegevoegd. Alleen de leeftijdsaanduiding bij dit soort films snap ik nooit, deze is volgens mij prima voor 6 jaar en ouder, dus waarom daar 12 als minimumleeftijd staat? Geen idee. Pete's Dragon (2016) had ik de hele tijd in mijn achterhoofd, ook een Disney met een ourwoudkind in de hoofdrol, en die vond ik meer dan deze ook voor volwassenen wat hebben, die film wist me ook meer te raken. Die kreeg 4* van mij, bij The Jungle Book hou ik het op een ruime 3*.

Prachtige en gedrufde comedy over een over de top zwangere tiener, prachtig gespeeld door Ellen Page, met de nodige over de top dialogen, al moet je er wel van houden en de Engelse taal goed machtig zijn om ze allemaal zonder ondertiteling goed te kunnen begrijpen.

De film heeft ook wat mij betreft onterecht een rating van 6 jaar en ouder, de lading schutwoorden en het onderwerp maken de film niet alleen ongeschikt voor kinderen, maar waarschijnlijk ook erg saai en onbegrijpelijk voor ze.

De film is lekker origineel en humoristisch, met een vlotte bijpassende tempo. Ook de soundtrack past uitstekend bij de film, en geeft het een frisse indruk. De combinatie tussen drama en humor is verder uitstekend, zo ook het acteerwerk, de beelden en het script.

Blijft leuk, ook in de herkijk.

Duidelijk een film dat vooral gericht is op het tienerpubliek. Het ziet ernaar uit dat de regie een nieuwe saga probeert te creëren, al is dat denk ik niet echt gelukt. De film is over de hele linie ondermaats. CGI is in orde, en de actiescènes zijn redelijk gelukt, al zitten ze soms nogal los gemonteerd in het verhaal. Actie om de actie, losjes gekoppeld aan het dunne verhaal, en waarbij de hoofdrolspeelster de ene na de andere actiescène ondergaat.

De dialogen zijn fantasierijk maar tegelijk ook leeg, met allerlei bedachte termen die de kijker om de oren vliegen. Deed me denken aan de dialogen uit After Earth. De personages leggen ook steeds haarfijn uit wat ze doen en waarom ze het doen, zodat de kijker er niet bij na hoeft te denken. Het verhaal zelf heeft wat van star wars, met star trek-achtige personages en een enkele die uit x-men, LOTR en de dierentuin ontsnapt lijken te zijn. Het verhaal is dun en springt van de hak op de tak. De rol van Jupiter stelde me teleur, een hoofdrolspeelster met de houding van een bijrolfiguur, Jupiter ondergaat de film en heeft nauwelijks invloed op het verloop ervan. En uiteraard mag de liefdesrelatie type Twilight niet ontbreken. Van alles wat dus, maar zonder een hoge kwaliteit. De humor is soms kinderachtig en vaak ook niet echt gelukt, en het acteerwerk is slecht tot matig.

Erg mager. Ben geen fan van de Wachowski's, maar dit is het slechtse wat ik van ze gezien heb. Mooie titel, maar zonde van de inhoud. Popcornvermaak. Een magere 2*.

Een meevaller wat betreft mijn verwachtingen. De film is erg vermakelijk en zit wat mij betreft steeds tegen de 3,5* aan. Het bevat echter ook een aantal forse afknappers die om de zoveel minuten het niveau in luttele seconden drastisch omlaag halen. Tot die afknappers vallen onder andere mislukte en misplaatste komische momentjes, enorm clichématige momenten en een klein aantal vreselijk opvallende product placementmomentjes. Maar zoals gezegd, ondanks die enorme blunders van bij elkaar geteld nog geen paar minuten, wel heel vermakelijk. 3* Als je die wegknipt dan kan voor deze film zo een halve ster bijgeteld worden.

Gaap. Zo slecht had ik het niet verwacht. Saai en niet vernieuwend. Jammer dat Bayona hier tijd aan heeft besteed. Overbodige film. 1,5*

Echte kinderfilm, over een jongetje die ridder wil worden. Verder redelijk doorsnee en voorspelbaar, maar daar zal de doelgroep niet zoveel last van hebben. Ikzelf vond Ted Jones ietsjes beter dan deze, maar het zijn wel twee heel verschillende films en smaken verschillen.