Meningen

Van zo´n film verwacht ik natuurlijk niet dat het sterke ervan zit in het acteerwerk, de dialogen, of het script. De filmmakers vonden dat duidelijk ook niet.

De film had soms wat weg van een kinderfilm, met stoere tienerdialogen en coole gadgets. Neem wat jongere spelers en het had Spy Kids 4 kunnen heten. Maar dan wel geweldadig. Of maak er een tekenfilm van, daar past het script beter bij.

Verder biedt het veel schieten en vechten. Oh ja, en America rules! Sommige scenes waren wel aardig, maar de meeste daarentegen waren erg flauw. 1,5 sterretjes.

Interessante film, ik zie dat hier al terecht het verband met Stalker (1979) is gelegd, ik moest danook meteen aan die film denken toen ik aan deze begon. Een mysterie, een zone, en ook qua cinematografie zie je toch wel duidelijk dat het door die film is geïnspireerd. Gedurfd om zo'n type film (na) te maken. Het resultaat mag er wezen, het voornaamste verschil met die film is echter de filosofische laag, een laag dat hier heel dun en voorzichtig wordt aangelegd, en meer quasi-filosofisch dan echt filosofisch is als je het mij vraagt. De inhoud van deze film zet volgens mij veel minder aan tot nadenken dan Stalker. Toch is het een hele aardige film geworden, al vind ik dit type film nog steeds erg lastig beoordelen. Inhoudelijk is het een film die grotendeels aan me voorbijgaat, niet omdat het niet te volgen zou zijn, maar omdat de inhoud uiteindelijk teveel leegte bevat als je erbij stil gaat staan. Ben wel blij het gezien te hebben. 3*

Mooi getekend zoals altijd, maar dit vond ik in tegenstelling tot de meeste films van Miyazaki wel eentje voor de échte kleintjes, met een verhaal die voor volwassenen weinig te bieden heeft. Omdat ik in deze film een element mis die volwassenen aan kan spreken hou ik het op 2,5*. Wel fraai getekend en uitstekend voor kleine kinderen.

Goede thriller die qua sfeer doet denken aan de voorgaande film van deze regisseur: Se7en (1995). Deze regisseur is me overigens tot nu toe niet tegengevallen, zijn films scoren bij mij steeds tussen de 3 en de 4*.

Met de geloofwaardigheid is het op een gegeven moment in deze film wel gedaan, maar de film blijft wel lekker boeiend en spannend. Het doet wat een goede thriller moet doen. 3,5*

Aardige en boeiende film, het begin vond ik even wennen, maar vrij snel word je erin meegesleept. Net op het moment dat de film (en de personages) in een wat stabiele situatie terecht komen wordt alles weer omgegooid, waardoor ook het tweede uur op een minstens even dramatische wijze de aandacht weet vast te houden. Het acteerwerk van de twee hoofdpersonen vond ik overigens opvallend goed.

Voor mij is dit na Auf der Anderen Seite de tweede Duitse film met Turkse immigranten als onderwerp, en de hier genoemde Die Fremde wil ik ook zien, met name vanwege de mooie en goed acterende Sibel Kekilli. Toch opvallend dat de Duitse filmindustrie daar zoveel aandacht aan besteedt.

Het artistieke van de beelden van de band die muziek speelt vond ik niet zo geslaagd. Die muzikale intermetzzo's pasten prima bij de film, maar dan had ik toch liever bijvoorbeeld landschapsbeelden gezien i.p.v. de band zelf. Voor mijn gevoel werd de opgebouwde sfeer door die intermezzo's visueel steeds verzwakt i.p.v. versterkt. Eindoordeel: 3,5*, goede film.

Zag het al een tijd geleden mjk87 maar ik wist ook al niet wat ik ervan moest maken. Wat betreft de dub, er zitten als het goed is twee soundtracks op de DVD, eentje is de originele soundtrack waarin elke personage zijn eigen taal spreekt, en de andere is de Spaanse dub, ik vermoed dat je die laatste geselecteerd had, bij mij spraken de Portugezen Portugees en de Spanjaarden Spaans. Wat op zich wel bijzonder is in een film (en in het echt), je krijgt immers gesprekken met elkaar waarbij ieder in zijn eigen taal spreekt.

Het begon op zich best sterk en mysterieus, waarbij het zich grotendeels afspeelde in een filmacademie en een aantal filmstudenten werden gevolgd. Dat vond ik het interessantste deel, uiteindelijk doet scifi (cryogenics) zijn intrede en dat vond ik eigenlijk ten koste gaan van wat tot dat moment werd verteld, ook al is dat waar deze film uiteindelijk om gaat. Dialogen waren soms best poëthish maar helaas alleen aan de oppervlak want echt inhoud zat er niet in. Met de intrede van scifi ging mysterieus iets teveel over op vaag, waardoor ik na afloop niet meer wist wie nou wie was.

Tot dat moment ging het wel al begon de grens tussen fictie en realisme te vervagen doordat fictieve verhalen uit de filmacademie schijnbaar (soms) echt waren (of niet). Fictie en realiteit raken met elkaar verweven maar wel zodanig dat je als kijker helaas de draad kwijtraakt. Alleen de dunne 'romantische' rode draad bood wat houvast. Ik kreeg de indruk dat de regisseurs/scriptschrijvers teveel hooi op hun vork hebben genomen maar wellicht, als ze de kans krijgen, in de toekomst betere films afleveren, zonder scifi dan wel want dat gaat ze minder af. Toch nog een 2,5* van mij, ook vanwege de fraaie beelden.

Een verrassende en inventieve film, waarbij het script erg goed in elkaar steekt. Het verloopt lekker vlot (ik heb de 24fps-versie gezien), kent een tamelijk uitgebreid plot, goed camerawerk in niet altijd makkelijke settings, en het heeft geen woorden nodig om gestructureerd met spanning, humor en actie te komen. Voor mij zit de kracht van deze film in het inventieve en originele waarmee de film telkens weet te verrassen. Bijna 100 jaar later alweer, en de film oogt nog steeds lekker fris.

3,5 dikke sterretjes van mij.

Als scifiliefhebber die bovendien door de negatieve berichten hier van tevoren was gewaarschuwd heb ik toch wel van deze film kunnen genieten. Moet zeggen dat het ook weer niet zo slecht is als het wordt gebracht, integendeel. Kwalitatief doet het zeker niet onder voor de doorsnee Hollywoodblockbuster waarvoor de kwaliteitslat toch altijd vrij laag ligt. Natuurlijk moet je geen diepgaande dialogen verwachten, de film is vrij to the point: er dreigt een ramp en er moet gehandeld worden. Satellieten die het weer op aarde beheren slaan op hol waardoor de ramp der rampen dreigt: een globale allesvernietigende storm, oftewel een Geostorm.

Het sabotageplot stoort niet en voorkomt dat dit een lege film wordt. Niets wat we niet eerder gezien hebben, maar ook niets wat stoort. Die paar minuten die in aan een uiterst oppervlakkige romantische relatie worden besteed storen totaal niet en de vader-dochterrelatie uit Interstellar mag uiteraard ook niet ontbreken als minuscuul emotionele onderlaagje.

Prima filmpje dus die keurig binnen de genrekaders blijft en waar je verder niets achter moet zoeken, ook geen diepe milieuboodschappen of zo. Eenvoud, tienerhumor, Amerikaans patriottisme a la Olympus Has Fallen (2013) en een hele lichte militaire insteek ontbreekt niet maar stoort in dit geval evenmin, het hoort gewoon bij dit soort films uit Hollywood.

Verwacht je een indrukwekkende diepzinnige toekomstvisie voor de aarde dan zit je verkeerd. Ook qua CGI-beelden en 'special effects' is het vrij doorsnee maar wel heel netjes. 100% popcornvermaak dus. 3*

Een film met sterke begin- en eindscènes, waarbij je toch even stil wordt van de beelden van een compleet verwoest Berlijn. Na die beelden en de intro was ik meteen ingesteld op een ijzersterke film. Aan die verwachting werd echter niet voldaan, vooral omdat het een beetje stuurloos begint. Pas na een half uur is het helder welke kant de film opgaat. Het verhaal is wel erg deprimerend, wat ten koste gaat van het realisme dat de film probeert uit te stralen.

Op de acteerprestaties heb ik niets aan te merken, ik heb de Italiaanse dub gezien en eerlijk gezegd niets gemerkt van slecht acteerwerk, al is de kracht van de film vooral te vinden in de beelden van een verwoest Berlijn. Verder is het een relatief korte film die uit elke minuut het maximale probeert uit te halen waardoor het langer overkomt, al kon het verhaal aan het begin zoals gezegd wel beter wat mij betreft. Ruim 3*, richting 3,5*

Qua stijl en boodschap deed het me een beetje denken aan Los Olvidados | The Young and the Damned (1950) van Buñuel.

Een interessant verhaal dat een veel betere verfilming had verdiend. Het bombardement van het Baskische stadje Gernika in april 1937 door Italiaanse en Duitse vliegtuigen was een van de eerste die op de bevolking werd uitgevoerd en diende mede als oefening van het Duitse leger vóór de aanvang van de Tweede Wereldoorlog. Franco had het Baskenland nog niet ingenomen en kreeg met deze aanval hulp van Hitler en Mussolini. De Duitsers rechtvaardigden de aanval mede omdat er in de stad drie wapenfabrieken stonden, daarnaast verbleven daar veel verzetsstrijders uit het naburige Bilbao en was het ook een doorgangsroute naar die stad. Van de stad bleef niets over, alleen ruines van enkele muren stonden nog overeind, het bombardement uit deze film komt niet in de buurt van de werkelijkheid.

Het bombardement op Gernika werd bekend door de berichten van een Amerikaanse journalist, George Steer. Ook Ernest Hemingway deed destijds als journalist vanuit Spanje verslag over de burgeroorlog. De personage van Henry uit de film lijkt in de verte door hen geïnspireerd. Picasso schilderde vervolgens de gelijknamige schilderij, waarvan beweerd wordt dat het deels geïnspireerd is door het expressionisme uit een verfilming van een van Hemingway's boeken, namelijk de film A Farewell to Arms (1932), waardoor de cirkel Hemingway-Picasso-Gernika weer rond is. Die schilderij kan ook deel hebben uitgemaakt van de propagandaoorlog aangezien het in opdracht van de republikeinen (het verzet) werd geschilderd ten behoeve van de wereldtentoonstelling in Parijs in 1937 en ook door hen werd betaald. Destijds was het schijnbaar het werk dat Picasso het meeste geld had opgeleverd. Dat neemt natuurlijk niet weg dat het een enorm indrukwekkend abstract kunstwerk is.

Met zo'n werkelijkheid is het doodzonde wanneer de makers van deze film (met een budget van 6 miljoen euro) kiezen voor matte CGI-explosies, slappe effecten, en een verhaal waarin de liefde tussen een journalist en een medewerkster van het censuurbureau centraal gaat staan, dan doe je toch iets niet goed. Het lijkt wel alsof ze het script van een of ander romantisch drama hebben gepakt en met Gernika als achtergrond daar een film van hebben gemaakt. Heel kitsch wordt af en toe ook nog een verwijzing naar een fragment uit de schilderij in de film gestopt.

Een ander probleem is, als zoals in dit geval zoveel nationaliteiten betrokken zijn, dat het een linguistische chaos wordt wanneer je iedereen in hun eigen taal laat spreken en onderling ook nog in het Engels met accenten uit hun regio. Russen, Italianen, Duitsers, Fransen, Basken, Spanjaarden, het houdt niet op, om de zin wordt van taal gewisseld. Een lust voor het oor van diegene die graag hebben dat Duitsers in films Duits spreken, maar een ramp voor wie het een beetje wil kunnen volgen en ook nog heel wat van die talen een beetje verstaat, want bij elke nieuwe zin is het gissen naar de taal die ze mogelijk nu weer aan het spreken zijn. Ook al versta je een aantal van die talen, je wordt gedwongen om steeds ondertitels in een andere taal te lezen, wat hoogst irritant is wanneer je soms wel verstaat wat er gezegd wordt. Dit werkt niet.

Hoewel ik uitkeek naar deze film wist ik dat Koldo Serra geen al te goede regisseur is, en ook de scriptschrijvers hebben het zichzelf niet al te moeilijk gemaakt. Als film oogt het enigszins amateuristisch, een soort van debuut van een net afgestudeerde middelmatige student van de filmacademie, dit geldt eerlijk gezegd ook wel voor de meeste acteurs. De goedkope Hollywoodstijl, het verhaal en de matige dialogen spraken me niet aan waardoor het een lange zit werd waarvan het einde al bekend is.

Doodzonde dus. Er bestaat een andere film over Gernika, een TV-miniserie die uit twee delen bestaat: Gernika Under the Bombs - Filmaffinity (IMDb), die heb ik niet gezien maar wellicht dat dat een betere keuze is. 1,5*

Rechtbankdrama over (het gebrek aan) vrouwenrechten in Israël, waar een vrouw alleen met toestemming van haar echtgenoot kan scheiden. Een rechter en een Rabbijn mogen kennelijk het huwelijk ontbinden, maar niet zonder toestemming van de echtgenoot, waardoor zij amper meer voorstellen dan een mediator, maar dan wel (in het geval van de rechter) een mediator die straffen mag opleggen, wat het enige middel is om druk op te voeren na een uitspraak wanneer de echtgenoot niet meewerkt.

Met die basis brengt deze film een interessant scenario waarbij man en vrouw bij de rechter met elkaar en met de hulp van hun advocaten strategisch moeten kibbelen om hun tegenstrijdige doelen te bereiken. Bizar dat dit soort taferelen zich in een "modern" land als Israël zich voordoen. 3*, vooral voor de indrukwekkende prestatie van de vrouwelijke hoofdpersoon. Geen volmaakte film, maar voor wie het verhaal aanspreekt zeker een kijkbeurt waard.

Misschien dan toch maar een keertje de originele animatie uitproberen, want deze live-actionversie vond ik er niet zoveel aan. Het eerste wat tegenstond wat het "naaktpak" waarin de hoofdrolspeeltster gekleed gaat, dat ziet er niet uit. En qua verhaal (en actie) wist het mijn aandacht ook niet vast te houden. 2*

Dit is misschien wel de film die de betekenis van mijn avatar wel het beste uitbeeldt, dus dit zou voor mij wel goed moeten zitten. Het heeft een interessant uitgangspunt, een (zij het dun) scifi-filosofisch laagje waarop de film wordt gebouwd. Als mens zitten we in onze tweedimensionale wereld vast in een minuscuul stukje tijd en kunnen we ons beperkt verplaatsen in de ruimte, de film draait dit om met een 'onsterfelijke' hoofdrolspeler die echter wel vast zit aan een ruimte, waardoor de keuze voor een spook vanzelfsprekend is. En om een film over tijd te maken lijkt contemplatieve cinema het middel bij uitstek.

De wat grappige vergelijking tussen de hoofdrolspeler en Casper is al gelegd, en ik kan me daar eerlijk gezegd wel in vinden. Deze spook die droevig uit zijn grote zwarte ogen kijkt heeft een behoorlijke aaibaarheidsfactor, tenminste als je een Engelstalige Amerikaan bent. Qua cinematografie valt er weinig te klagen, de camerashots zijn sterk en het 3:4-formaat past er uitstekend bij. Er wordt gelukkig ook niet met zwarte balken gerommeld en blijft het voor de hele duur bij dit formaat.

Helaas is de film lang niet volmaakt. Voor mijn gevoel was de duur van de scenes en het tempo gedurende de eerste 30 minuten niet helemaal fijn, de scene in het mortuarium bijvoorbeeld wordt net te lang gerekt. Ook de al vaker genoemde appeltaartscene kon wat korter, al is dat maar een kleinigheidje. Daarnaast komen diverse scenes wat misplaatst over, vormen ze een stijlbreuk, en/of voegen ze niets toe. Less is more.

Dit is totaal geen spookhuishorror of iets dergelijks dus is het nogal vreemd wanneer je naar een arthousefilm zit te kijken en er opeens een scene uit 'goedkope' commerciële horror a la Paranormal Activity of Ouija voorbijkomt, helemaal als de o zo rustige spook daarbij besluit om een gezin van Spaanssprekende Amerikanen weg te jagen. Is dat dan een spiegel wat de regisseur in Trumpland voorhoudt, of is het een stukje onderbewust racisme wat boven komt drijven? Zelf denk en hoop ik dat het vooral het eerste is. Ook de laatste minuten, vanaf het moment dat 'het tweede spook' in beeld komt (het einde met het lezen van het papiertje inbegrepen) lijken niet te passen in de film. En dat geldt ook voor het moment dat het dode kind en het skelet in beeld komen. Meest misplaatste scene vond ik toch wel de monoloog, over acting, over de top, te uitleggerig en een quasi-filosofisch depressief verhaal. Deze monoloog had eenvoudigweg vervangen kunnen worden door bijvoorbeeld een blik op de schilderij van Dalí die ik als avatar heb.

Over het algemeen slaagt de film erin om de hele duur te boeien en dankzij de fraaie fotografie haalt het regelmatig de 4*, maar op andere momenten zakt dat door die minpuntjes behoorlijk in, waardoor ik op een kleine 3* uitkom.

Aangename frisse film met aardig wat zwarte humor en goed uitgedachte personages. Twee verveelde tieners (Thora Birch en Scarlett Johansson), waarvan eentje (Thora Birch) behoorlijk retro is, hebben lak aan alles en plagen een oude nerd (Steve Buscemi) die platen verzamelt en op zoek is naar een relatie. De personage van Thora Birch raakt in hem geïnteresseerd. Meer plot is er eigenlijk niet, maar dat is meer dan voldoende om als kijker de scherpe en soms botsende persoonlijkheden te leren kennen. De drie hoofdrolspelers dragen met hun interacties deze fijne komedie die erg vlot wegkijkt. 3,5*

De verwachtingen waren erg laag, maar een remake van Ghostbusters moet je toch gezien hebben, dacht ik. Nou, deze remake kan gerust overgeslagen worden. Het is een film geworden met mislukte kinderachtige humor en verder niets. Het idee, vier vrouwen als Ghostbusters had best goed kunnen uitpakken als ze het ook goed hadden uitgewerkt, maar deze remake is alleen als een slechte parodie op het origineel bedoeld. Met moeite uitgezeten, overslaan. 1*

Het wiel is wat betreft voogdijzaken is uiteraard al lang uitgevonden, daar kan deze film weinig aan veranderen, maar het biedt een fijne draai door het over een hoogbegaafd kind te laten gaan. Er wordt sterk en overtuigend gespeeld, emotioneel weet het de kijker ook wel, zij het op redelijk luchtige wijze, te raken. Het is geen I Am Sam (2001) maar de makers leveren een keurig kwaliteitsproduct in dit genre. 3,5*

Best een aardige teenhorror uit de weerwolf-subgenre. Vreemd dat ik deze niet eerder gezien heb. Vooral Emily Perkins speelt sterk als de zus van de doorgedraaide Ginger. Eng wordt het nergens, maar de twee creepy gothic zussen houden de film lekker gaande. Vooral die twee personages en hun lugubere leefomgeving zijn behoorlijk goed uitgewerkt. De regie doet ook z'n best om de film niet al te voorspelbaar te maken. 3 a 3,5*

Italiaanse klassieker die ik nog te gaan had, de setting zo vlak voor W.O. II sprak me wel aan. Het liefdesverhaal wat we op de voorgrond te zien krijgen had zich natuurlijk wel in elk ander scenario kunnen voordoen, maar de sociale druk van het fascisme als achtergrond versterkt een boodschap die helaas nog steeds eigentijds is. We zijn hier getuige van hoe een flinke massa van de bevolking zich als een kudde schapen door de pracht en praal van de leiders laat verleiden. Een kunstmatige verleiding waar bijna iedereen aan toegeeft en eigen maakt door zelf tegengeluiden niet te dulden, waardoor het de samenleving wordt die zichzelf censureert en vrijheden ontneemt. Of je gedraagt je zoals "wij" of we willen je niet, en maar weinigen kunnen, willen of durven daar de broodnodige weerstand tegen te bieden. Oftewel zonder enige ruggegraat zwichten ze voor de sociale druk, want dan voldoe je aan het opgelegde ideaal en ben je een macho, man, vader, soldaat... En wie wel ruggegraat heeft en niet voor de druk zwicht is een watje, homo, enz.

Met die achtergrond zien we op de voorgrond een hele andere verleiding, dat van twee mensen die zonder pracht, praal, intenties of leugens er wel in slagen om elkaar te verleiden, en ondanks grote verschillen voor elkaar open staan en elkaar omarmen. Iets wat de samenleving van het moment echter niet tolereert. Een wake-up call voor Antonietta die haar buurman wel heel duur komt te staan.

Gedurfd om deze film vol zelfkritiek zo in de jaren '70 in macho-Italië uit te brengen, een film wat helaas dus nog steeds in de kern heel eigentijds is. Een ruime 3,5* bij deze eerste kijkbeurt.

Los Girasoles Ciegos is losjes geinspireerd door het gelijknamige boek dat vier (fictieve) verhalen uit de Spaanse burgeroorlog bundelt. Alleen het verhaal van de zwangere Elenita en het verhaal van de man die in de muur schuilt komen hier terug. Het is zeker niet de beste film over deze oorlog of de periode erna, aan het niveau van het waargebeurde Las 13 Rosas (2007) of het realistische La Voz Dormida (2011) kan het absoluut niet tippen. Twee ijzersterke films die de burgeroorlog en de periode erna waargetrouw weergeven, evenals de rol van de kerk in de ontelbare moorden die toen met hun medewerking zijn gepleegd.

Maribel Verdú weet in deze film met haar acteerwerk zoals gebruikelijk te overtuigen. Veel minder geslaagd vond ik de rollen van Javier Cámara, die met deze film uit zijn genre (komedie) stapt, en Raúl Arévalo die worstelde met een onevenwichtige personage.

Deze film (fictie) focust zich op de dubieuze rol van een pater in opleiding die door de kerk als soldaat het front wordt ingestuurd en beschadigd terugkomt, om zich vervolgens te bemoeien met een gezin die daar helemaal niet op staat te wachten. Dit op zichzelf al weinig geloofwaardige verhaal verliest verder aan kracht door onnodige foutjes (de Portugese grenswachters schoten helemaal niet op grensoverstekende Spanjaarden) en de wat mindere montage (het verhaal van de zwangere Elenita hangt er een beetje bij). Ook is de pater in opleiding een onsamenhangende personage (een vroegere vrouwenversierder, die een opleiding tot pater volgt, getekend en met spijt uit de oorlog komt, vervolgens twijfelt over zijn keuze voor het geloof, dan knullig verliefd wordt op de eerste de beste vrouw die zijn pad kruist (hij was toch een vrouwenversierder?), en weer het uniform aantrekt (waar hij zoveel slechte herinneringen aan had), om weer tegenstanders te de dood in te jagen (waar hij eerst juist spijt van had). Echt geloofwaardig is het allemaal niet, of deze pater in opleiding moet iets aan zijn hoofd mankeren, wat de film echter verder niet laat zien.

Daardoor kom ik niet verder dan 2* voor deze film, die ver achter blijft op de twee andere films die ik hierboven noem.

Niet voor iedereen weggelegd. Ben via Addison Timlin, die in Like Me (2017) een prachtrol speelt, bij deze uitgekomen. De film vertelt het waargebeurde verhaal over een SM-liefhebber die een meisje ontvoert en van haar zijn slaaf maakt. Het is een degelijke dramafilm waarbij het begin van het verhaal, hoe kan het ook anders, erg heftig is. 3,5*

Tegenvaller, en wel om meerdere redenen. De vertelstructuur is vermoed ik direct van het boek overgenomen. Er is natuurlijk een reden waarom de structuur van films en boeken verschillen, dit werkt namelijk niet. Mede daardoor wordt het verhaal warrig opgebouwd. Een ander minpunt is dat het mysterie in feite het onderwerp van de film betreft. Hierdoor weet je dus niet waar de film over gaat en weet je ook niet of je er wel of geen zin hierin hebt. Uiteindelijk blijkt de film een soort van soap te zijn over de relaties van een laten we zeggen vrouwonvriendelijke man. Ik had me vooraf niet ingelezen maar ik kan nu wel bevestigen dat deze film vooral op vrouwen gericht lijkt. De film wist me absoluut niet te pakken en al na een paar minuten had ik spijt van deze keuze, mijn suspension of disbelief werd meteen getest toen bleek dat je vanuit een (rijdende) trein tot in detail kunt zien wat mensen allemaal in hun huis doen. Een boekverfilming waar de producers de minst mogelijke energie in hebben gestoken, met dit resultaat. 1,5*

Op zich een leuk idee, wel slordig uitgewerkt. De film past wat mij betreft in het rijtje Ex Machina en Morgan, alleen ditmaal met een halve zombie als onderzoeksobject in plaats van een artificial intelligence of genetisch gemanipuleerd iemand. Er wordt wel een wat vreemde draai aan zombies gegeven (ze worden planten???) en niet alle scenes zijn even geslaagd (bijvoorbeeld de scene waarin Melanie de hersens van een ander kind inslaat). Ook de logica ontbreekt vaak (waarom zou Melanie wel een vaccijn kunnen opleveren maar de andere kinderen niet? Waarom worden ze dan willekeurig opgeofferd als de onderzoekster zo zeker van is dat Melanie de oplossing is? En waarom wankelt die onderzoekster op een gegeven moment achter Melanie aan terwijl ze weet dat dat haar dood wordt?). Onevenwichtig. 2,5*

Een andere zombiefilm die begin dit jaar uitkomt, Train to Busan (2016), is mij meer bevallen. The Girl with All the Gifts stelt wat teleur.

Erg magere, bijna slechte remake. Een nipte 2* dankzij het correcte (maar ook niet meer dan dat) beeld- en camerawerk. De stijl van Fincher van de laatste tijd is duidelijk herkenbaar, met Gone Girl wist hij mij niet echt te overtuigen maar met deze helaas nog minder. Zijn twee laatste films stellen mij toch wel teleur. Deze vind ik zijn minste en aangezien het een remake is, is er vergelijkingsmateriaal beschikbaar waardoor de conclusie "had beter gekund" snel te trekken valt.

De opbouw in het origineel was stukken beter, zo ook de sfeer en het acteerwerk. Noomi Rapace laat Rooney Mara ver achter zich qua interpretatie van de personage van Lisbeth Salander, met als dieptepunt in Rooney's acteerwerk het moment dat ze vastgebonden aan het bed ligt, hoe nep wil je het hebben... Dat is in het origineel een schokkend moment die in deze remake compleet zijn uitwerking mist. Qua tempo laat het ook te wensen over. Beide films duren ongeveer even lang, echter vind ik de opbouw hier te gehaast en te slordig (terwijl het traag aanvoelt), en de tijd die Fincher daarmee weet te besparen wordt benut om andere delen uit te film onnodig uit te rekken, tot aan het saaie en langdradige toe. Niet best dus.

Gezien dit resultaat neem ik aan dat de vervolgen niet geremaked zullen worden. Het origineel, deel 2 en deel 3 zijn allen stukken beter dan deze remake.

Het verhaal leek wat van Divergent (2014) weg te hebben, en dat sprak me wel aan. Even leek het zelfs een variant daarop met meer diepgang te worden, maar achteraf is dit voor mij duidelijk de minder interessante versie, al is Divergent vooral een actiescifi. Deze film blijft teveel hangen bij de hoofdpersoon, en zodra zijn taak bekend is wordt het ook een voorspelbaar geheel, maar bovendien ook langdradig en helaas ook drammerig. Kan me verder goed vinden in wat Intruder geschreven heeft. Een magere 2,5* van mij, een film met een boeiend uitgangspunt waar de potentie niet goed van wordt benut.

Aardige film van Keaton. Ondanks het saaie begin trekt de film bij naarmate het vordert. Als de koe haar intrede doet begint het pas goed op gang te komen, vanaf dat moment is het een prima film. Het idee van een hechte band tussen een mens en een koe is nog steeds origineel en bijzonder, en wordt ook erg sympathiek gebracht. Het einde zit zoals gebruikelijk vol met grappen en actiescènes. 3*

Heel lang geleden zag ik deze film, zonder dat het me bijstond als erg goed. Ik was helemaal vergeten hoe die ging en had het al heel lang op mijn lijstje staan. De lange duur, dat maffiafilms niet mijn favoriet zijn, en dat ik hem niet bijzonder vond weerhielden me ervan om deze weer te zien.

Inmiddels heb ik hem gezien en blijf ik het geen topper vinden. Daarmee ga ik tegen de massa in, dus zal ik dit maar verder toelichten. Het is een film met een beroemde cast, een uitgewerkte script en mooie beelden, maar dat maakt het voor mij niet bijzonder. Meeleven met de personages lukte me niet echt, het begin (het eerste uur) en ook andere stukken zijn ontzettend langdradig. De dialogen zijn correct, maar niet echt bijzonder, en de film is ook niet vrij van foutjes: wat voor zin heeft het om iemand die al gefouilleerd is nogmaals te fouilleren voor ie naar de WC gaat? En niet als hij terugkomt... En ook de neergeschoten mensen blijven lang leven, kogelregen of kogel door het hoofd doodt ze pas na enkele seconden.... Ook wordt er af en toe overgeacteerd.

Ik zie dan liever bijvoorbeeld een gangsterfilm als Road to Perdition dan deze. En er zijn genoeg films waarbij ik achteraf "wow" kan roepen, dat was bij deze niet. Het is een mooie en grotendeels correcte film, maar het doet me weinig, en dat is wel een voorwaarde die ik stel aan een topfilm. Ook is het niet een film die ik iemand anders snel zou aanraden, en dus wederom voor mij niet de topfilm.

Tot slot, en dit heb ik niet meegewogen, is het een ontzettend sexsistische film, waar vrouwen stil horen te zijn, potentiele trouwobjecten zijn, of domweg hysterisch zijn.

Door het hoge gemiddelde heb ik me hier ook maar aan gewaagd. Met plezier heb ik genoten van diverse Zuid-Koreaanse films, maar binnen een paar minuten merkte ik dat deze daar niet onder ging vallen. Dit is Hollywood made in Korea. Wat in Zuid-Korea vaak goed gaat, namelijk het mengen van genres, werkt in dit geval veel minder. Het wordt nooit een echte mix van genres, maar meer een film die van het ene op het andere genre overgaat zonder dat ze in elkaar verweven zitten. Zo beginnen we met een wat warrige misdaadkomedie, gaat het na 50 minuten pas over op een meer serieuze film (die daar ook het hoogtepunt bereikt) om vervolgens heel snel over te gaan naar een véél te lange exorcismescene die in enigszins bescheiden gore uitmondt. Het einde probeert nog wat kwaliteit toe te voegen door de kijker een whodunnit aan te bieden waarbij je niet meer weet wie goed en wie fout is. Dat slaagt aardig maar na twee uur had ik de fut niet meer om me daardoor te laten grijpen. Visueel fraai maar qua verhaal behoorlijk oppervlakkig. Een uurtje eraf had de film veel goeds gedaan. Een kleine 2,5*.

Aardige Chaplin. Een van zijn bekendere films, maar niet zo goed als dat ik gedacht had. Op zich is de humor en het verhaal geslaagd, en zelfs de "special effects" (het afbrokkelend stuk van de berg) zijn fraai. Het grapje met de dansende aardappels was heel geslaagd. De romance, waar hier al ruimschoots kritiek op is geleverd, kost de film wel een half sterretje. Ook ik vond dat aan de slappe kant.

Het begin van die romance maakt je nieuwsgierig, een underdog die verliefd wordt op een ster die hem alleen maar lijkt te gebruiken, hoe loopt dat af? Maar vervolgens wordt daar eigenlijk weinig mee gedaan, er treedt geen karakter- of relatieontwikkeling op behalve dat zij medelijden voor hem voelt (maar dat was al zo lijkt me), een liefde ontstaat daar niet echt. Misschien is dat wel realistisch, maar erg atypisch in vergelijking met zijn andere films. Ik vraag me af waarom Chaplin voor zoiets koos.

Hoe dan ook, ruim 3*

Dankzij de hoge score had ik wel tamelijk hoge verwachtingen voor deze nieuwe Fincher. Die verwachtingen werden helaas niet waargemaakt, het is een interessante film maar zeker niet zonder minputen. Het einde, maar vooral het begin, was nogal zwakjes, flauw en matig. Dat begin, met slappe stoere dialogen die volstrekt ongeloofwaardig zijn, was Fincher onwaardig en deed me het ergste vrezen. Gelukkig laat de regisseur die stijl na een veel te lange drie kwartier (?) eindelijk los. Beetje zonde, dat begin voelt echt aan als vulling om de film onnodig lang te maken. Een half uurtje te laat aan deze film beginnen is beslist geen ramp.

Eenmaal in het middenstuk beland begint de film eindelijk meer kwalitatief serieuze proporties te krijgen. Het verhaal krijgt dan inhoud, spanning en richting, en weet af en toe verrassend uit de hoek te komen. De film is, op het begin na, zeker onderhoudend, maar behaalt zeker niet het niveau van vrijwel alle andere Finchers. Het afgeraffelde einde (daartoe reken ik de laatste 30 minuten van de film), waar alle logica wordt losgelaten, viel ook erg tegen. Ik had dan ook graag een minder onrealistisch einde gezien.

Ik neig voor het geheel naar een score tussen de 2,5* en de 3,5*, het is maar net op welk deel van de film je meer gewicht legt, ik hou het daarom maar op drie sterretjes.

Een film waar niet al te veel aandacht aan de details is besteed, en dat is jammer. Ik vond het daardoor af en toe onrealistisch overkomen. Beetje geforceerde film. Het verhaal van het liedje in z'n hoofd voegt eigenlijk niets toe, en vond ik zelfs verstorend voor de film.

Op zich is het verhaal wat de film vertelt wel interessant en het bezichtigen waard, maar de film had beter gekund.