Meningen

Kleine rustige film, met een eenvoudig verhaaltje dat wel boeiend gebracht wordt, wat resulteert in een bijzondere en sfeervolle film. Leuk om een keertje gezien te hebben, en een prima debuut van deze regisseur.

Charmante en sympathieke film. 3 ruime sterretjes.

Prima film, en fijn om gezien te hebben, ook uit historisch oogpunt erg leerzaam. Acteerwerk en cinematografie vond ik overtuigend, al kon de belichting misschien wel wat beter, op den duur gingen de sepiatonen wat vervelen. Het had van mij ook een half uurtje korter gemogen.

De nadruk ligt, zeker in het middenstuk van de film, vooral op het politieke gebeuren en de rol van de kerk daarin, waarbij het leven van de bevolking destijds eigenlijk als aanjager en achtergrond wordt gebruikt van het politieke verhaal dat zich daar afspeelt. Wel logisch aangezien de film over de priester Daens gaat, maar ik had dat juist graag andersom gezien, met meer aandacht voor het leven destijds en wat minder voor de politieke en kerkelijke beslommeringen die mij persoonlijk minder intereseren.

3,5*

Gemengde gevoelens. Het begin, met zo'n stoer scheldende hoofdpersoon, deed me het ergste vrezen. Gelukkig bleef ik met wat tegenzin kijken en trekt de film daarna wel bij.

Het verhaal romdom de buyers clubs en de noodzaak ervan was interessant, en eerlijk gezegd ook heel actueel. Door alle EU-bezuinigingen gaan we die kant op, en onze eigen Marijn Dekkers (CEO bij Bayer) liet zich een jaar geleden wat ongelukkig maar glashelder uit: Bayer maakt geen medicijnen voor de armen. En bij de andere multinationals is het niet veel anders, men gaat over lijken. Zo ook Sovaldi, dat voor ca. $150,- wordt gemaakt maar waarvoor $95.000,- wordt gevraagd (en betaald), met ontelbare doden tot gevolg onder diegenen die geen $95.000,- kunnen betalen voor iets wat $150,- kost. 30 jaar later zijn we niets opgeschoten en dat maakt dit onderwerp jammer genoeg heel eigentijds.

De film schijnt het niet zo nauw te nemen met de feiten, die buyers clubs hebben echt bestaan en werden voornamelijk door gay's gerund, terwijl de film hier een Texaanse homohatende cowboy als (anti)held portreteert die de arme verloren hulpeloze gay's het leven redt. Kennelijk was het echte verhaal niet goed genoeg voor Hollywood. Maar goed, als film is het best genietbaar al had het wel wat korter gemogen, en McConaughey acteert inderdaad goed, al zijn al die prijzen en nominaties wellicht wat overdreven.

3 a 3,5*

Degelijke drama met thrillertrekjes en veel oog voor detail. De eerste helft van deze film is heel 'naturel' en 'huiselijk', vol met realisme en sterke acteerprestaties. Het verhaal over een groepje vrienden die een weekend bij elkaar komen is heel herkenbaar. Waar menig ander regisseur met zoiets op een saaie film of op een komedie uit zou komen weet de regie het hier steeds realistisch én boeiend te houden. Het doet me in de verte wat denken aan de gebroeders Dardenne en aan Haneke, die zouden deze film ook zo kunnen hebben gemaakt.

Van tevoren wist ik weinig af over deze film, en dat is toch wel de beste manier om hiernaar te kijken. Teveel informatie verpest het kijkplezier. De verdwijning van Elly kwam dan ook als een enorme verrassing. De 'actiescènes' tijdens en na de redding van het kind laten het realisme niet los, evenals de reacties van de kleine kinderen als de jongen in het water ligt. Ook daarna blijft de film realistisch, heftige emoties zoals opluchting, woede, de eigen schuldgevoelens of het zoeken naar een schuldige/zondebok volgen elkaar op en komen overtuigend over. Alleen de autoriteiten die zo lakoniek handelden ('die lijk die spoelt wel aan') leek me erg lomp en overdreven. Als de 'broer' zijn intrede doet vind ik dat de film ook wat aan realisme inlevert, het verhaal wordt dan wat vergezocht (al is dat voor Iraanse termen misschien helemaal niet vergezocht), en ook de acteerprestaties worden dan ietsjes minder (bijvoorbeeld het beven van de vriendin van Elly tijdens de 'ondervraging' door haar broer/vriend).

De film werd door Iran aangedragen voor de Oscars in de categorie Foreign Language, werd uiteindelijk (onterecht) niet genomineerd, waarschijnlijk mede door de sterke concurrentie van films als El Secreto de Sus Ojos (terechte winnaar), Das Weisse Band en Un Prophète (die laatste twee vind ik minder goed dan deze).

Eerlijk gezegd is er weinig Iraans aan deze film, zeker wat de eerste helft betreft. Dit verhaal had zich om maar wat te noemen aan de Franse kust kunnen afspelen. Mijn enig puntje van kritiek is dat deze film het land als een heel westers portreteert, alles is koek en ei daar. Ik denk dat de film eigenlijk toont hoe Iran ooit was, en niet hoe Iran nu is, zeker als je een film als Persepolis (2007) hebt gezien, met de geschiedenisles die die film ons biedt kun je je moeilijk aan die conclusie onttrekken. Maar daardoor kreeg het met een westers en modern Iran natuurlijk wel de goedkeuring van de Iraanse autoriteiten en werd het voor de Oscars aangedragen. Het is de eerste Iraanse film die ik zie waar de hoofdrollen niet door kinderen worden gespeeld om zo de censuur te ontlopen. De film oordeelt volgens mij ook niet over het huidige Iran, maar toont een vrij milde versie ervan die bovendien ook acceptabel is voor de meer fundamentele tak die hierin waarschijnlijk herkenning ziet in hoe fout het kan aflopen als een vrouw vreemdgaat. Terwijl wij daarin zien hoe nodeloos ingewikkeld ze het leven maken met die starre man-vrouw-regeltjes.

Degelijk, tegen de 4* aan wat mij betreft, even laten bezinken.

Onderhoudende komedie. Lekker luchtig filmpje om de middag of avond al dan niet met popcorn door te brengen.

Jammer van de magere bijrol dat Moretz heeft, gemiste kans.

Mix tussen hounted house en alien invasion-films. Weinig origineel en behoorlijk vol met clichés, maar wel aardig onderhoudend, het doet ook niet veel fout. Het is geen film die je lang bijblijft, niets bijzonders eigenlijk, maar als tussendoortje kan het geen kwaad, zeker niet voor de liefhebbers van het genre. Hoewel het geen echte TV-film is valt het wat mij betreft wel in die categorie. 2,5*

Behoorlijk doorsnee horror, met wat geforceerde schrikmomenten, die af en toe wel hun doel bereiken. Het had ook veel weg van een TV-film. Slechts zo'n 90 minuten en toch vond ik het lang duren.

Het verhaal speelt zich af rond een plek waar een sekte massaal zelfmoord pleegde, en is op zich interessant, maar de uitwerking ervan vond ik duidelijk onder de maat. Ook vond ik het allemaal wat abrupt eindigen, want we weten dus niet waar de echte Sarah nu is, beetje onbevredigend.

Dankzij de score en de meningen hier was ik al vooraf gewaarschuwd dat deze film wellicht niet al te best zou zijn. Het was onlangs op TV en het verhaal sprak me redelijk aan. Vlekkeloos is de film zeker niet, er zitten zelfs behoorlijk wat grove fouten in. Toch is het met verwachting en verstand op nul wel vermakelijk te noemen. Het helpt ook dat de film niet al te lang duurt en behoorlijk wat vaart heeft, waardoor het niet langdradig aanvoelt. Aardig als popcornvermaak mits je er niets van eist of verwacht. 2 a 2,5*.

Op zich geen slechte zomerblockbuster, veel van het vorige deel wist ik niet meer, maar dat was geen probleem om deze (eenvoudige) film te volgen. Het verhaal is recht-toe-recht-aan, voorspelbaar, en zit boordevol met hollywood-clichés, vooral het begin was het een opeenstapeling van clichés.

Grootste minpunt wat mij betreft ligt niet eens in de clichés, of in de vreemd uitziende apen te paard, maar het zit vooral in de voorliefde van Caesar voor de mens, dat neemt op den duur ergerlijke proporties aan, waarbij de regie het maar niet kan laten om Caesar steeds naar de mensheid op te laten kijken (ook al gaat hij wel doodleuk een oorlog aan, iets wat helemaal niet bij zijn persoonlijkheid of bij de rest van het verhaal past.

Popcornvermaak. 3*

Fraaie scifi-klassieker. Een van de weinige die ik nog te gaan had. Prima script en acteerwerk. Wetende dat deze film 70 jaar oud is valt er over de (schaarse) special effects niets te klagen, ik ken genoeg eigentijdse CGI-films met veel slechtere effecten. Het lijkt me ook een film die de weg heeft gebaand voor de vele scifi-films die hierna zijn gemaakt. Richting de 4*

De vondst van het lijk van een jonge vrouw vormt de rode draad van deze film. Het is een goede, harde, dramathriller die het verhaal vertelt van de personen die op een of andere manier een verband houden met het dode meisje.

De film heeft een indeling dat meer aan een boek doet denken dan aan een film, in opeenvolgende hoofdstukken wordt telkens gekeken naar één van de betrokken personen. Naarmate we vorderen in de film komen we steeds meer te weten over wat er kan zijn gebeurd.

Alle personages leven in moeilijke, soms deprimerende, omstandigheden die deze film goed weet neer te zetten. In deze zin deed het me ook denken aan het eveneens goede en ook harde dramathriller Winter's Bone (2010) , al is dat een totaal verschillende script.

Al met al 3,5 a 4 sterren.

Ben geen fan van zombiefilms, maar deze was zeker aardig. De film oogt aanvankelijk (zonder zombies) erg realistisch, het speelt zich af rond de live-opnames van een Big Brother-reeks. Dat realistische maakte het aanvankelijk wat saai, helemaal qua cinematografie, maar daarmee ook heel geloofwaardig, waardoor de film wel 'echt eng' aanvoelt wanneer de zombies eenmaal hun intrede doen in het verhaal. De indeling van deze miniserie, met korte afleveringen, zorgt ervoor dat er steeds voortgang en spanning in het verhaal zit. 3,5*

In de hoop een soort van nieuwe Kick-Ass (2010) te ontdekken ben ik deze film naar aanleiding van de goede ontvangst gaan bekijken. Moet zeggen dat de teleurstelling enorm was, de film schaar ik eigenlijk in hetzelfde rijtje als Kingsman (2014), ook een grote teleurstelling. Zowel Kingsman als Deadpool zijn veel te flauw en kinderachtig voor mijn smaak, ik behoor duidelijk niet tot de doelgroep. Een hele magere 2*

Deze Tarantino bevat helaas veel te veel vermoeiende en oninteressante dialogen. Daar moet je je doorheen werken voordat het in het laatste kwartier op gang komt, het is dan zo voorspelbaar dat ik vooral blij was dat het was afgelopen. Als hommage aan jaren'70 grindhouse-films straalt het teveel dat B-niveau uit. Helaas. 1*

Goede thriller met een aardige plot dat af en toe weet te verrassen. Drie Mossad agenten gaan in Oost-Berlijn undercover op zoek naar een oorlogsmisdadiger om deze vervolgens naar Israel over te brengen en daar te berechten. Voornamelijk is het een thriller, maar met een redelijke portie drama, een tikkeltje romantiek en ook enkele aardige actiescenes. Het begin wordt met diverse niet-chronologische fragmenten verteld, wat de nodige concentratie vereist.

De spanning wordt goed opgebouwd en de film weet die ook redelijk goed vast te houden. Het verliest halverwege helaas om diverse redenen wat aan geloofwaardigheid. De film mist net dat ene puntje op de i dat er een hele goede thriller van had kunnen maken, maar het is beslist het bezichtigen waard.

3,5 sterren.

Apocalyptische film die me erg aan Armageddon (1998) deed denken. Voor mij zijn beiden ongeveer van hetzelfde niveau, al heeft deze wel meer drama (en iets meer inhoud) dan Armageddon.

Niet heel bijzonder, maar wel een aardig tussendoortje voor sf-liefhebbers zoals ik. 2,5*

Opgezet omdat ik zin had in een actiefilm, verkeerde keuze dus. De eerste 50 minuten leek het een (nep)documentaire zonder voice-over. Daarna kwam de actie, maar dat bestond louter uit ontploffingen. De afloop van de ramp was al bekend, dus zou de film het van andere aspecten moeten hebben, zoals een sterke opbouw of spanning, en beide elementen waren helaas niet aanwezig. Het gewapper met Amerikaanse vlaggen viel trouwens erg mee, maar inhoudelijk is het een lege film. Magere 2*

Mooie film met een voortreffelijke Daniel Craig in de hoofdrol. Ook de rest van de cast speelt goed. Sfeervolle beelden, een vrij goed script (gebaseerd op een minder bekend waargebeurd verhaal) en een aardige soundtrack (die zowel voor de Golden Globes als de Oscars genomineerd werd) maken de film compleet.

Grootste minpunt is het overgedramatiseerde en heldhaftige gedoe Amerikaanse stijl (o.a. de heldhaftige dialogen en vuurgevechten), waardoor het de zoveelste Hollywoodproductie wordt en het bijzondere van deze film (het verhaal) naar de achtergrond wordt gedrukt.

Ondanks dat is het toch zeker het bekijken waard. 3 dikke sterren van mij.

Op een of andere manier heb ik altijd gedacht dat dit een western was. Dat is niet het geval, al heeft het daar in de verte wel wat van weg. Het verhaal sprak me meteen aan, maar de uiterwerking overtuigde me pas toen ze bij de rivier aankwamen. Ik kreeg even daarna wel een deja vu met een film die ik niet zo lang geleden heb gezien: Mean Creek (2004). Veel overeenkomsten, ongetwijfeld hebben de makers van Mean Creek deels hun inspiratie bij Deliverance gevonden, al zijn de acteurs in Mean Creek een stuk jonger en is het thema waar de film de nadruk op legt wel anders. Mean Creek is eigenlijk een prima aanvulling op Deliverance, ik had die film liever na Deliverance gezien in plaats van ervoor. Dat tempert een beetje mijn enthousiasme over Deliverance, daarom krijgt het 3* a 3,5* van mij.

Geslaagde remake van No Se Aceptan Devoluciones (2013) (4,5*) die nergens het origineel overtreft en qua impact van het einde niet eens in de buurt komt. Maar met een goed bronmateriaal is dit een prima kopie geworden. Het origineel heeft veel meer humor en het drama vond ik een stuk minder zwaar dan hier. Die film gaat niet over een Fransman in Londen, maar over een Mexicaan in Los Angeles. Het is een tijd geleden dat ik het origineel zag, maar de (afwezige) moeder was daar meer een bitch dan hier, wat haar personage en haar gedragingen ook meer geloofwaardigheid geeft. Net als in het origineel worden de aanvankelijk onbegrijpelijke gedragingen (spoilers: het "spijbelen", het inhuren van een actrice voor een moederrol, etc.) uiteindelijk gerechtvaardigd waardoor de film qua geloofwaardigheid niets inlevert (tenzij je niet tot het einde blijft kijken omdat je denkt dat het een domme komedie is).

Het blijft altijd lastig om een film te waarderen waar je het verhaal al van kent, toch maakte het origineel veel meer indruk en was het einde een ware dreun doordat je pas na (megaspoiler:) de dood van jeweetwel beseft wat er aan de hand was. In het origineel komt het opeens uit de lucht vallen en wordt het getoond in plaats van verteld zoals hier, waardoor het dus ontzettend hard binnenkomt. De regisseur / scripscrijver / hoofdrolspeler van het origineel is komiek van origine waardoor de nadruk daar vooral op de humor ligt en drama (zoals het voogdijgedoe) minder aandacht opeist. Ook qua editing vond ik het origineel beter. 4* voor deze geslaagde remake, een halve minder dan voor het origineel. Wie twijfelt over welke versie te bekijken kan het beste kiezen voor het origineel (zoals gebruikelijk).

Pfoe, lastig te beoordelen en te omschrijven. De regisseur van "Demonios tus Ojos" (letterlijk zoiets als "Je Duivelse Ogen", ook wel vrijer te vertalen als "Vervloekt Zijn Je Ogen") heeft voor het formaat 4:3 gekozen, volgens enkele critici om de kijker een benauwend gevoel te geven, van zwarte balken word ik zelf nooit warm of koud. Cinematografisch is het erg minimalistisch, in zoverre dat het voor mijn smaak nauwelijks iets te bieden heeft op dat gebied. Voor een deel van de film nemen we de rol aan van voyeur (vandaar de Spaanse titel, de mindere Engelse titel zegt niet zoveel) en kijken we door een webcam door een peephole zo in de slaapkamer van Aurora (Ivana Baquero), soms via een laptopscherm. Er wordt dus wat met het beeld "gespeeld", al blijft het voor mij binnen acceptabele grenzen (in vergelijking met Rosales ).

De rode draad van het verhaal is de nogal awkward relatie tussen de jonge Aurora en haar grijzende halfbroer, met Aurora als middelpunt. Alle andere personages draaien om haar heen, zoals naast haar halfbroer, ook haar moeder, haar (knappe) vriendin en haar vriendje. Onbedoeld (?) kreeg de film mij wel aan het lachen op het moment dat (spoiler!) haar broer met haar vriendin onder de lakens ligt.

Qua waardering denk ik aan iets tussen de 2,5* en de 3*, qua minpunten met name vanwege het begin waar het moeilijk inkomen was, pas vanaf een kwartier of drie, wanneer het zich echt op hun relatie focust, vond ik de film echt lekker lopen. De eerste minuten vond ik een cinematografisch dieptepunt, ik twijfelde zelfs of ik niet the making of had opgezet, aangezien het met een interview van een filmregisseur begint (die de halfbroer van Aurora bleek te zijn). Met een beter begin had ik deze film zeker een ruime 3* gegund. Pluspunten kent het ook, zoals hoe de relatie tussen die twee ons aan het scherm gekluisterd weet te houden.

Wel fijn om gezien te hebben en dank aan McSavah met zijn waarschuwing dat dit wel wat wegheeft van Jaime Rosales.

Mooie film, met een over het algemeen een goede script, die echter af en toe helaas onnodig overgecompliceerd wordt. Het kwam over als een geweldig gerecht waar teveel ingrediënten in zijn gestopt, waardoor het (onbedoeld) niet lekkerder is geworden. De sfeer die het uitstraat, de cast, en ook de kern van het verhaal (twee infiltranten die in elkaars organisatie infiltreren) zijn verder prima. Maar een iets simpeler script (vooral op het eind) was volgens mij in dit geval beter, en geloofwaardiger, geweest.

Daarom krijgt het "slechts" 3,5 sterren van mij. Het blijft een mooie film om te zien, maar het had beter gekund.

Een bijzondere film van Saura, van deze ouwe rot in het vak heb nog slechts Cría Cuervos (1976) gezien, en die film mag er wezen. Het perfecte acteerwerk uit die film staat in schril contrast met de amateurvertoning die Saura hier laat zien. Amateur is eigenlijk een te groot woord dat niet eens van toepassing is, want de personages uit deze film worden vertolkt door mensen die nooit voor een camera of op het toneel hadden gestaan, en dat ook nooit meer zouden doen.

Saura heeft durf om dit te doen, al pakt het niet even goed uit. Wie deze film wil zien moet het slechte acteerwerk voor lief nemen. Tegen het einde van de film zie je dat de spelers het vak onder de knie beginnen te krijgen. Alleen Berta Socuéllamos lijkt hier wel een natuurtalentje te zijn geweest, want ze steekt er met kop en schouders bovenuit, en niet alleen vanwege haar schoonheid, wat ook heel makkelijk is tegenover de uitgeleefde gelaten en puistkoppen van de rest van deze plusminus 17-jarige crew.

De film stamt uit een tijd dat het in Madrid niet verstandig was om 's nachts rond te lopen. De abrupte overgang van dictatoriaal bewind naar het alles mag van de verse democratie leverde nogal wat jeugdcriminaliteit op, en deze film weet die tijdsgeest goed vast te leggen. Ook legt het de groei vast die de stad daarvoor meemaakte, met allerei uit de grond gestampte wijken zonder geasfalteerde straten om de vele immigranten uit andere delen van Spanje op te vangen, een immigratie waarmee ook de hoofdrolspelers, afkomstig uit Extremadura en Andalusië, in Madrid terecht zijn gekomen.

Uitzichtloze jeugd, criminaliteit, drugs, puppy love en flamenco. Ruim 3,5* voor deze vastlegging van het Madrid van na de dictatuur, zonder aftrek voor het slechte acteerwerk.

Interessante (natuur)film over het leven van een groep nomaden in Mongolië, hun 'samenleving' met een roedel wolven, en de broze balans die de nomaden in de natuur proberen te handhaven. De film lijkt soms wat op een documentaire en kent fraaie natuurbeelden. Daartegenover staan de niet altijd diervriendelijke beelden, soms gaat het hard aan toe.

De rode draad binnen de film, een student die voor een pup van een wolf besluit te zorgen, is wat aan de magere kant en zelfs ondergeschikt. Het wordt eigenlijk als smoes gebruikt om de kijker te introduceren in het leven van de nomaden. De echte hoofdrollen zijn weggelegd voor de twee groepen: de nomaden en de wolven. Het belangrijkte wat deze film te bieden heeft vind ik het verrassende kijkje in het leven van de Mongoolse nomaden, hoe zij en de wolven tegenover elkaar staan, en de invloed van de 'beschaving' op hun bestaan.

4* voor het documentaireachtige natuurverhaal, wat voor mijn gevoel omlaag wordt gehaald door het eenvoudige verhaal van de student. Als filmdocu over nomaden en wolven is het boeiend en interessant, puur als film is het net wat minder. Daardoor kom ik net niet op 3,5* uit voor de film als geheel.

Mooie film, dat gaandeweg heen en weer schommelt tussen het luchtige en het loodzware. Zit je met een brok in de keel, een minuut later verzorgt Payne je weer een glimlach.

Het sublieme acteerwerk, met Shailene Woodley als echte uitblinker, en de eenvoud maken de film levensecht. Een film die je niet alleen ziet, maar ook voelt.

Aanrader, naar mijn mening uniek in zijn soort.

Ben ook zeer verbaasd over de hoge score van deze film. Op momenten is het lekker claustrofobisch, maar het merendeel van de tijd zit je naar (soms flikkerende) beelden te kijken waarop door het gebrek aan licht niet te zien is wat er gebeurt.

Het verloop is typisch voor dit soort Hollywood-horrors, en het verhaal is erg vergezocht en ongeloofwaardig (om het spannender te maken liegt eentje over waar ze heen gaan en springen ze (letterlijk) een onbekende grot in...). De dialogen vond ik ook erg dun.

Prima thriller van Spaanse bodem, wel (gelukkig) iets anders dan de doorsnee Hollywoodproducten, in de zin dat er daarnaast ook een beetje drama te vinden is, en zelfs een behoorlijk sausje sociale aanklacht richting de bankensector, ongetwijfeld geïnspireerd door de vele zelfmoorden van mensen die door hun bank uit huis gezet zijn en door de massale oplichting van klanten door de Spaanse bank Bankia. De film is niet vlekkeloos maar de vermaakwaarde blijft behoorlijk intact. Het minste spel kwam van de bijrol van de mannelijke politie-inspecteur, die vond ik weinig geloofwaardig overkomen, de rest van de cast acteerde goed. Prima film. 3,5*

Het is bijna het typisch verhaaltje van de boze adoptievader wiens hart smelt door de adoptie van weesjes, maar nu met bad guys en in animatievorm. Het bevat wel enkele leuke en memorabele scenes die een (glim)lach bezorgen.

Qua verhaal anders en beter dan ik had verwacht, al is het zeker niet origineel. De animatiekwaliteit is vrij eenvoudig en springt er niet uit ten opzichte van andere animaties. Desondanks is het een van de betere middenmoters op animatiegebied en vermakelijk genoeg voor jong en oud. 3*

Niet onaardig, maar lang niet zo leuk als deel 1. Deze voelt toch wel aan als het uitmelken van het commercieel succes van het eerste deel. Vooral vermakelijk voor kinderen denk ik, al is het ook voor volwassenen wel te doen. Waar deel 1 met originaliteit wist te verrassen, ontbreekt het hier juist aan inspiratie, waardoor het een (kinder)animatie is geworden die nauwelijks boven het gemiddelde uitstijgt. Het verhaal is erg doorsnee met een good guy en een bad guy en niets meer dan dat. 3* dunne sterretjes.

Vermakelijke animatie, al is het meer op kinderen gericht dan de eerdere delen, maar eerlijk gezegd had ik het slechter verwacht. De personages weten in dit deel niet echt te schitteren, en zeker niet de nieuwe toevoegingen (bad guy Bratt en tweeling Dru). Het subplot rond de zoektocht van de meisjes naar een eenhoorn was wel geslaagd en sprong er kwalitatief uit. 2,5*