Meningen

Wow, dit was wel bijzonder sfeervol en creepy. Men maakt er hier Jeanne d'Arc van, maar de link is me niet geheel duidelijk. een rondzwervende dame die huist in het moeras. Erg vreemde creaturen soms zoals de ejaculerende boomstam of die half vliegende ogen.

Creatieve geest, dat zeker, maar in zijn geheel wat vaag. De verhaalstem nogal klassiek Brits. Beetje goor, maar te opzichtig of te beperkt in zijn mogelijkheden om echt aan te slaan.

Een luchtige roadmovie die inhoudelijk (en letterlijk) niet te veel om het lijf heeft. Leuke sfeerbeelden, beetje nostalgisch vakantiegevoel dat wordt opgeroepen met het levensmotto Yolo en carpe diem!

Liefde en seksualiteit worden uitgesproken met de nodige frisheid en spontaniteit. De luchtigheid verdwijnt wel op het einde en komt erg onverwacht. Maar net als bij de jongens ervaar ik als kijker wat hetzelfde: erg, maar het leven gaat gewoon door, gewoon omdat er te weinig voeling is met de film, met de personages.

Behoudens het overdreven puberale oversekste gedrag van de jongelui is er weinig karakteruitdieping van de 2 jongens. De film blijft te veel steken in het soms platte discours rond het 'versieren' van meisjes en het opscheppen van de eigen prestaties. Geen slechte film, maar binnen het genre zijn er andere referenties.

Drie stemmen kreeg deze film in de Film Pegasus MM-lijst van 2013, goed voor een 970e plek toen. Nu is van deze film geen spoor meer te bekennen in de toplijsten. Ik vond de film inhoudelijk ook niet zo bijzonder. Drie jongelingen slenteren door de straten van Moskou. De één is een schrijver en is op bezoek in Moskou. Een ander gaat trouwen, maar dat vlot niet te best en de andere is zowat de joviale gastheer.

Ik was meer onder de indruk van Moskou zelf. We spreken ergens begin jaren 60. De ruimtewedloop liep op volle toeren. Gagarin zal nog niet zo lang geleden als eerste zijn trip naar het universum ingezet hebben. Moskou ziet er vrij 'Westers' uit, voor zover dat te definiëren valt. Een japanse toerist zowaar! Veel valt er van de Koude Oorlog of het communisme niet te bespeuren. Integendeel, Moskou bruist, cultureel en economisch. Hier en daar een "kameraad", maar daar blijft het bij.

Mooiste scène toch wel die in de gietende regen met de fiets en de paraplu, maar in zijn geheel toch net iets te weinig om echt een topper te zijn.

Ik moest bij deze film toch terugdenken Onibaba (Film, 1964), niet toevallig van dezelfde regisseur. Het plot is wat gelijklopend om vanuit en rouwsituatie wraak op te roepen, dit laatste zelfs letterlijk via demonen.

Kenmerkend zoals bij de andere film valt het op dat er met de nodige zorg is gefilmd, cinematografisch sterk - zeker wanneer de knappe dochter het voorspel inzet met haar slachtoffers. Maar ook de contrasten tussen de in wit geklede dames en de donkere contouren er rondom heen. Op die manier ook erg sfeervol en onderhoudend. Beetje repetitief van aard, maar zeker erg genietbaar.

Inderdaad een mooi drama over hoe een gezin lijdt of geleid wordt door zijn kinderen. Het verwachtingspatronen die ouders stellen voor hun kinderen zijn niet altijd even realistisch waardoor de enorme druk jaloezie en afgunst met zich meebrengen. Soms leidt het ook tot drama’s of tot onherstelbare wonden.

Vooral de vader heeft het er moeilijk mee wanneer zijn ene zoon in de gevangenis belandt. De andere wordt opgehemeld met zijn studies geneeskunde, maar ook dat eindigt anders dan verwacht. De personages worden sterk uitgewerkt en het plot blijft ondanks de lange speelduur boeiend. Bepaalde gebeurtenissen en situaties hebben hun invloed op het gedrag van personages en de diepgang zorgt ervoor dat alles met de nodige zorg is gemaakt.

Jammer wel dat de vriendin en het kind in het tweede deel amper wordt verwerkt. De focus blijft liggen op A-Ho en diens malafide neef. Spannend en boeiend plot met een sterk einde. Fijn om gezien te hebben!

Niet Dupieux´ beste of meest sprankelende film. Een film in en over een toneelstuk, letterlijk dan. Minder absurd dan wat ik al van zijn zag, maar toch gek genoeg om je wenkbrauwen even te fronsen of een grijns op je gezicht te toveren.

Maar als het niets voor je is, ben je al snel de aandacht kwijt. Alles ook op één locatie, dat is sowieso al niet makkelijk en één of meerdere acteurs met lange monologen. Niet evident om het onderhoudend te krijgen. Gelukkig is 64 minuten ruimschoots voldoende.

Even had ik de hoop een toneelstuk in het toneelstuk te mogen zien waarbij de ordeverstoring van die malloot deel uitmaakte van het toneelstuk zelf, niet dus. De leukste elementen waren inderdaad de interacties met het publiek: de man met de laptop, hilarisch, maar ook de andere banale gesprekjes. Niet slecht, niet super, zeer nipte 3,0*, maar kon best nog een halfje lager geweest zijn.

De waarderingen zijn hier voorlopig nog zwak, maar ik heb me best vermaakt met deze detective thriller. In anderhalf uur afgehaspeld, doet vermoeden dat het nogal snel snel ging, maar dat viel best mee. Uiteraard dienden keuzes gemaakt te worden. Zo focust de film zich louter op het politioneel onderzoek. De familie zelf komt nauwelijks in het stuk voor. Dat scheelt hem toch een half uur. Daardoor mist het wel enige diepgang.

Wat dan wel vertoond werd, was zeker niet verkeerd. Spanning en sfeer waren zeker aanwezig. Een film die niet uitblinkt in het genre, maar ook niet ondermaats is. Blijkbaar berustend op waargebeurde feiten. Het is dan ook des te opmerkelijk dat men tot twee maal toe de dure strategie toepaste van een globale vrijwillige DNA-afname.

Verder ook wat aandacht voor genderpositie bij de politie en machochisme op het hoogste niveau.

Zeer degelijke misdaadfilm met een vrij indrukwekkende sterrencast als James Caan, Mark Wahlberg, Joaquin Phoenix, Ellen Burtsyn en Charlize Theron. Het blijft als voormalig crimineel niet makkelijk - je mag de lijn gerust doortrekken naar het armoederisico - als je terugkeert of enkel bekend bent met je vertrouwde cocon. Ook al Leo zich voorgenomen om uit de problemen te blijven, toch tuimelt hij zonder het te beseffen er opnieuw in. Er is vervolgens geen weg terug.

De wereld van corruptie tussen politie, lokale overheden en aannemers wordt fijn uit de doeken gedaan via de spoorwegen. Lekker duister en grauw, een perfect sfeertje voor de film. Witteboordencriminaliteit is één ding, maar ook ruwere acties als bedreiging, afpersing, sabotage en fysisch geweld worden niet geschuwd.

Bij momenten wat aanmodderend, maar steeds onderhoudend. Een plot waarbij familiebanden van weinig tel zijn en enkel het eigen hachje redden primeert. Een topper wordt het nooit, maar de acteurs doen het wel goed. Het is een film die ik vooral zag vanuit het perspectief van Leo en minder vanuit het misdaadgenre. Eerder een drama dus. Komt net dat tikkeltje tekort om zich echt te onderscheiden van de middenmoot, maar spijt had ik er alvast niet van.

Centraal staat niet zozeer het plot van een gevangenisbewaarder die in contact komt met een nabestaande van een geëxecuteerde gevangene. Dat plot vond ik overigens erg mager uitgewerkt. Het helpt ook niet dat het hoofdpersonage nogal aan de stille kant is en nauwelijks een woord uitspreekt.

Indrukwekkender en beter uitgewerkt is dan de uitzichtloze grauwe sfeer van een Chinese industriestad waarbij arbeiders zich dag in dag uit naar hun werk slepen met het risico om één of andere longziekte op te lopen. Best deprimerend allemaal. Al is het juridisch systeem in China ook niet bepaald om vrolijk van te worden. Justitie is ginds zoals het wordt voorgedaan in de film een halve schertsvertoning waarbij omstandigheden en motieven van weinig tel zijn. De strafmaat stond dan ook vooraf al vast.

Die ene scène op het einde over de dierenmishandeling was schrijnend. Maar ik begreep evenmin welke toegevoegde waarde dat shot had voor de film. Overbodig en vervolgens verwerpelijk.

Mja, op zich een entertainende film, maar eentje die puur draait op vals sentiment en dramaporno. Zo goed als elke situatie in de film wordt uitgebuit om in te spelen op platte emoties. Dit is niet het soort dramafilm die ik hoog in het vaandel draag. Montage en regie zijn prima, maar leiden slechts tot dat ene doel.

Ondanks de dramatische en onrechtvaardige gebeurtenissen wordt er toegewerkt naar een feel good movie. De manier waarop dat gebeurt, is zelfs op het komische af. Hoe je dergelijk complot kunt reconstrueren met zovele personages ontgaat me volledig, laat staan hoe je het probleem van het (verkeerde) lijk oplost. En ook de medegevangenen zijn één voor één pussies geworden, slagen erin een kind de gevangenis in te smokkelen. Hoe verzin je het? Trouwens, vrij fijne sfeer aldaar met een gezellig clubje om te kaarten en in overvloed te eten. Ik had me een Turkse gevangenis anders voorgesteld, zeker 40 jaar terug toen de doodstraf nog werd uitgevoerd.

Maar vlot was de film wel. De chemie tussen vader en dochter was aanwezig, enkele mooie beelden ook. Hier en daar een prima vertolking, dus slecht was het niet overal, maar het plot en het doel van de film was tenenkrullend, sorry.

Degelijke film, maar iets te weinig beklijvend of ermee betrokken geraakt om echt aan te slaan. Bij momenten een warrige en onsamenhangende film. De openingsscène in de taxi bvb valt (lang) uit de toon. Scènes uit verleden en heden worden soms door elkaar gebruikt en het is niet altijd duidelijk in welke periode je je bevindt.

Arash terugkeer naar Iran lijkt niet zo’n goed idee geweest te zijn. Iran is in de eerste plaats fel veranderd en als Westerling heeft hij niet onder de markt zich te schikken naar de strenge censuurmaatregelen van het land. Zijn band met Iran is ook weg. Daarenboven hebben de woelige jaren 80 ook privé zijn sporen nagelaten.

Een film die op die manier wel meerdere lagen heeft en problemen of invloeden op individueel als op maatschappelijk vlak met elkaar verweeft. Niet slecht allemaal, maar zag al beters uit Iran met soortgelijk thema.

Vrij warrige film over een soort driehoeksverhouding tussen twee mannen en een vrouw die hun romantische escapades delen. Het was me niet geheel duidelijk waar de film naartoe wou. De personages en het plot maken vreemde keuzes en alles blijft gewoon vaag en weinig interessant.

Er wordt gespeeld met verschillende tijden en dat maakt het alleen maar vreemder of verwarrender. Maar om eerlijk te zijn boeide het me niet meer waarover het nou precies ging. Gelukkig ben je er in minder dan anderhalf uur van af. Ik kon me nog een beetje optrekken aan de Zuid-Koreaanse cultuur en decor op de achtergrond.

Op zich wel een interessant thema om een film aan te vatten. Doet me een beetje denken aan de "alternatieve geschiedenis" waarbij je kan filosoferen wat er zou gebeurd zijn als de Duitsers WOI of WOII gewonnen zouden hebben of de Berlijnse muur nog steeds overeind zou staan. The Beatles zijn ontzettend belangrijk geweest voor de muziek en hun liedjes zijn en blijven tijdloos. Jack is er dan ook het hart van in wanneer blijkt dat niemand hun bestaan kent. Via vreemde (onverklaarbare) wijze verandert de geschiedenis compleet en moest ik ook denken aan de even vreemde ontwikkelingen tijdens What Women Want (2000) of Bruce Almighty (2003).

Fijne liedjes - duh - jammer genoeg te snel en te vaak afgebroken, maar dan moet ik misschien nog maar eens een clip of CD opleggen, al kon er misschien toch meer uitgehaald worden in de film. Interessant was wel dat uiteindelijk zoals te voorspellen bleek dat het "talent" van Jack uiteindelijk een vergiftigd geschenk bleek waarbij zijn leven geleefd werd en zijn oncontroleerbare agenda op hem afkwam. Ik moest bij deze ook denken aan de onfortuinlijke Avicii.

Patel doet het goed en Lily James blijft een erg innemende actrice. De rol van Ed Sheeran vond ik best grappig. De film blijft hangen in de feel good sfeer en de romantiek is ook nooit te ver weg. Degelijk in alle opzichten, maar zeker geen topper. Wel fijn om eens gezien te hebben.

Sterke klassieker die waarschijnlijk destijds meer ophef veroorzaakte dan vandaag de dag. Vrij scifi, zeker voor die tijd. Daarom wellicht dat er ook het label horror zal opgekleefd zijn. Ik vond het verhaal vooral boeiend en tragisch. De focus ligt ook geheel bij de vader/chirurg en zijn dochter en beduidend niet bij de recherche die belast is met het onderzoek van de verminkte en gedode vrouwen.

De opbouw van de film zit goed. Er is aandacht voor het leed en drama zonder in overdrive te gaan. Niet dat we de zaken moeten goedpraten, maar er was toch een bepaald gevoel van empathie. Het viel me wel op dat de dokter erg nors was. De relatie met zijn patiënten is erg afstandelijk en weinig sociaal. Vandaag staat de geneeskunde toch anders in de maatschappij. Het is sowieso een film met weinig dialoog, dat ook.

Visueel knappe film, cinematografisch sterk en er hangt een bepaalde onbehaaglijke sfeer over die man. Wat ik wel raar vond was dat optimistische deuntje dat af en toe opdook. Die combinatie vond ik weinig passend.

Zeer amateuristische film met bovendien erg lange saaie stukken. Tussendoor, maar dan voornamelijk uit losse scènes tracht men wat te shockeren. In de eerste plaats met seks- of verkrachtingsscènes. Zo interessant waren die echter niet. Daarnaast hebben we te maken met een psychopaat die wel wat doden op zijn kerfstok heeft. Emoties - behalve woede - kent hij niet. Hij gaat hier steeds erg bruut te werk waarbij er veel bloed vloeit.

Ik vond het bij momenten ook erg onsamenhangend. Dat ebolaverhaal bijvoorbeeld was voor niets nodig. Je had al een prima thema en men had beter dat uitgewerkt dan er nog enkele subplots aan toe te voegen. De film komt daarom chaotisch over met die scènes in de brousse (de cheetah en dat in het dorp).

Al bij al erg matig uitgewerkt. De antagonist is uitermate een arrogante eikel, prima personage op zich, maar wel nogal zwak geacteerd en naar voren gebracht.

Een film wat in de trend van Ip Man, gaande ook over dezelfde persoon. Louter omwille van Kar-wai Wong deze film bekeken. Visueel inderdaad een spektakel. Die openingsscène alleen al in de pletsende regen, zeer fraai allemaal. De choreografie is dus best geweldig te noemen. De gevechten zijn haast poëtisch.

Maar ik zie een Kar-wai Wong liever met een inhoudelijk sterker verhaal op de proppen komen. Het is ook daarom dat ik zo uitkijk naar zijn films. Al bij al wel een vermakelijke film, maar iets te gefabriceerd met zijn sentimenten en visuele effecten ten kosten van diepgang en inhoud.

China is een sterk gepolariseerd waarbij de bevolking leeft op twee snelheden. Enerzijds heb je de stedelijke bevolking die de welvaart en de economische haast letterlijk ziet groeien waarbij ook zij de vruchten plukken op welzijnsvlak, maar anderzijds heb hun neerbuigende kijk op de plattelandsbevolking die letterlijk wordt afgesneden van het maatschappelijke leven. Het platteland is blijven hangen en de sociale en economische voorzieningen zijn belabberd. Zo ook dus het onderwijs waar het dertienjarige meisje Wei een klasje moet samenhouden met versleten materiaal en een handvol krijtjes.

Wanneer er eentje gaat lopen, trekt ze naar de grote stad op zoek naar hem. Wat volgt is een ontroerend verhaal. In het begin uit plichtbesef, maar dat maakt al gauw plaats voor oprechte bezorgdheid. Ze komt terecht in een kille onverschillige omgeving waar niemand haar dreigt te helpen. Ze stoot op regeltjes en dient haar eigen problemen op te lossen. Op dit vlak spiegelt Yimou Zhang ons duidelijk een maatschappijkritische film voor. Ook het belang van goed onderwijs wordt onderstreept in deze film.

Het einde is zoals verwacht een happy end al weet ik niet of er niet anderen waren die Yimou Zhang hiertoe "gestimuleerd" hebben. Not one less is een mooi portret van een plattelandsmeisje op zoek naar haar verantwoordelijkheden en kunnen. Mooi authentiek en fijn gefilmd.

Fijne film van Yimou Zhang. Niet van het niveau van sommige van zijn eerdere meesterwerken, maar sowieso erg geslaagd. Een film die voornamelijk draait om twee individuen, een jong meisje en een oude man, die mekaar steeds voor de voeten lopen bij het ontvreemden van een filmrol. De intentie is bij beiden verschillen, hun hardnekkigheid hebben ze daarentegen wel met elkaar gemeen.

De film valt bij momenten wel wat in herhaling, maar steekt er af en toe toch bovenuit. Is het niet met de knappe beelden uit de woestijn, dan wel om de zeer mooie scène in de sfeervolle bioscoop waar eenieder in beide richtingen van het filmdoek opeengepakt naar een film aan het kijken is. Een film die ook de ode van het witte doek niet uit de weg gaat.

Een film die verder de censuur op de korrel neemt. Niet dat het allemaal zo expliciet was, maar blijkbaar toch genoeg om de film wat vertraging te doen oplopen bij de première in Europa.

Een bijzondere ontmoeting tussen twee verschoppelingen. De één blijkt een politieman te zijn of geweest te zijn na een corruptieschandaal. Zij een prostituee. Blijken ze vader en dochter te zijn. Het vertrouwen en het leren kennen van elkaar groeit stelselmatig. Ook de film groeit op dat vlak, maar écht betrokken raakte ik nooit.

Mooi camerawerk, deels handheld, maar ook stabieler. Mooie kleurschakeringen in vooral groen en rood. De passende soundtrack doet de rest voor de sfeerschepping. Acteerwerk inderdaad meer dan op niveau.

Twee singles worden door culturele gebreken op elkaar aangewezen en maken er samen het beste van. De film werd gecensureerd in China, mede of omwille van het feit dat de arme Chinese regio de reputatie van welvarende en economisch groeiende China een knauw(tje) geeft, maar ik vraag me dan af of dat dat dan zo'n groot geheim is. Ruiqi Liu mag dat dan wel aanhalen in zijn film, een zuiver plot wordt het nimmer. Door het te censureren, wordt zoals vaak het tegendeel beoogd, en komt dit item éxtra onder de aandacht.

Return to dust is in de eerste plaats een sereen en warm liefdesverhaal. Ze kampen met problemen en tegenslagen, maar wie maalt daarom? Ze hebben immers elkaar.

Sterke cinematografie en acteerwerk, maar bovenal een ingetogen portret.

De afgelopen maand een aantal films van Ang Lee gezien. Dit was voorlopig de laatste. Mijn idee over de man blijft dezelfde. Zoals verwacht steeds een meer dan degelijke productie met een egaal kwaliteitsniveau, maar zelden had ik het wow-gevoel. Dat geldt evenzeer voor deze Eat Drink Man Woman.

De kookkunsten van Chu zijn geweldig om te zien. Die openingsscène alleen al doet je het water in de mond krijgen. Ook Sihung Lung doet het zoals in alle andere films die ik van hem al zag wederom prima. Het koken mag dan wel de passie zijn van Chu, hij heeft wel andere besoignes op dit moment met zijn drie inwonende dochters, de één al wat eigenwijzer dan de andere.

De onderlinge familierelaties en de cultuurgebruiken worden fijn weergegeven zodat het een interessante inkijk biedt. Steeds leuk om naar te kijken.

Een plotontvouwing die ik me enigszins anders had voorgesteld. Het gaat letterlijk over de strijd met de drie huurmoordenaars en het verslag dat hierdoor werd gebracht aan koning Qin. Ben eerlijk gezegd niet zo voor die flying martial art en dat is hier niet anders. Spectaculair, dat zeker, en waarschijnlijk komt dat ook prima naar voren op groot scherm, maar voor mij schiet het soms zijn doel voorbij. Visueel spektakel dat overheerst ten koste van een degelijk verhaal...

Decor nog redelijk, maar voor de rest is alles ondergeschikt aan de gevechten. Gevechten of scènes die totaal onlogisch zijn, niet louter het vliegwerk, maar ook de pijlenregen of het gevecht met het leger. De film staat er bol van. Soit, er is hier duidelijk een publiek voor gezien de scores. Ze kunnen er maar van genoten hebben.

Wel eens fijn om bij tijd en stond een martial art te zien. Ben niet zo lyrisch als sommige anderen hier, maar dat doet geen afbreuk aan het feit dat het best een aangename amusementsfilm is. Visueel echt wel een actiepareltje. Zeer fijn in beeld gebracht allemaal en de gevechten mogen er zeker wezen. Ook het decor was meer dan in orde en was tot in de puntjes verzorgd.

Inhoudelijk daarentegen bleef ik wat op mijn honger zitten. Op zich is er weinig aan en jump je van gevecht naar gevecht. Of het nu voor de schijn was of niet, deed er eigenlijk niet toe. Het plot was pover en de overgang van peis en vree naar de bezetting door de Japanners was erg bruusk. Ook het verdere vervolg geeft amper tot geen duiding of diepte. Hoeft misschien niet verwacht te worden bij een actiefilm, maar ik had stiekem deze hoop wel gezien zijn status in de top 250.

Een samurai western van Kurosawa. Best leuk eigenlijk en hier en daar met een komische noot. Leuk daar hoe onze zwaardheld in het begin van de film naar een hond gaapt met een hand tussen zijn muil. Gevolgd door zo'n vrolijk deuntje.

Kan me wel inbeelden dat het tot inspiratie heeft geleid voor latere westerns, maar al bij al blijft het nogal eenvoudig. De gevechten zijn nauwelijks gevechten en nemen nogal snel een eind. Vooral bij de eindconfrontatie was dit toch lichtelijk ontgoochelend. Alsof Kurosawa er geen zin meer in had. Het beste gedeelte van de film vond ik de twintig minuten ervoor wanneer hij werd gevangen genomen en ontsnapte.

Sfeervol zoals steeds, maar er zijn betere Kurosawa's op de markt denk ik. Maar een straf om dit te bekijken is dit zeker niet.

Een dorp wordt geterroriseerd door wat gewetenloze bandieten en krijgt even later de toorn van wat bosgeesten over zich. Die Middeleeuwse Japanse setting is steeds wel interessant om te zien, vaak minstens even meedogenloos als zoals we dat bij ons destijds gewoon waren. Alleen lekker stijlvol, zeker het interieur en de kledij van de hoger geplaatsen.

Op de horror of de "boeh-elementen" is het toch wachten tot het helemaal losbarst in de laatste twintig minuten. Voorheen veel gepalaver en slechts minimale tussenkomsten van wat een geest zou kunnen voorstellen. Beetje goedkoop allemaal, soms ook eerder lachwekkend dan eng. Die éénogige kegel met lange tong, serieus?

Eerder fantasy dan echt horror, niet geweldig allemaal, maar kom, Japanse films zijn nooit te versmaden.

Yol is een boeiend relaas van de culturele religieuze gebruiken van Turkije van de jaren 70 en 80. Opvattingen die je vandaag de dag wellicht nog steeds terugvindt in conservatieve middens. Yol vertelt het verhaal van 5 gedetineerden die op penitentiair verlof worden gestuurd. Ik kon de personages moeilijk van elkaar onderscheiden. Met die snorren lijken die allemaal op elkaar, maar dit terzijde.

Niet elk personage vond ik even interessant. Het verhaal met de vijandige schoonfamilie en waarbij de echtgenote moet kiezen tussen haar man en haar familie was wel interessant. Familie-eer staat centraal hier. Ook de beperkte rechten van de vrouw, de patriarchale hiërarchische structuren en militaire aanwezigheid.

De film kent eveneens mooie beelden, zeker die in de sneeuw. Geen slechte film, maar in zijn geheel matig en niet overal even boeiend.

Ik hou van Japanse dramafilms, maar dit hier doet denken aan dat andere Turkse gedrocht dat op Netflix staat en de top 250 is binnen gewaaid. Ontzettend melodramatische film zodat het tenenkrullend ergerlijk wordt.

Geen moment wordt onbenut gelaten om de strijkers hun werk te laten doen. Het camerawerk doet dan ook zijn duit in het zakje door dan systematisch in te zoomen op het personage. De personages en de omstandigheden komen er alleen maar zieliger uit.

De insteek met de tekeningen en de bloemen zijn niet bijzonder origineel, maar vond ik op zich nog prima gedaan. Wel een knappe meid die Ren Nagase. Voorts een iets te clichématige film waarbij momenten letterlijk geconstrueerd worden met weinig aandacht voor de context.

Ik ben gek op dramafilms en ze zijn veruit mijn best bekeken genre, maar dit soort bestaat ook en zijn minder mijn ding. Ik vreesde er al voor, maar een Japanse film laat ik niet links liggen.

Zowel in werkelijkheid als in het plot zit er tien jaar tussen beide films en het plot in het verhaal. Toeval wellicht. Ik heb mijn vraag hierboven zelf al beantwoord. Het is geen vereiste om de eerste film gezien te hebben om te kunnen volgen.

We volgen hier Yossi, een nogal schuchtere vereenzaamde man. Liefde is ver weg sinds de dood van zijn vriend en seks is occasioneel en vluchtig. Best wel een personage dat ik fijn vond om te volgen. Je voelt de geremdheid van Yossi tot binnenin. Dit heeft niet zoveel te maken met zijn verleden en daarom kon ik ook het bezoek aan die ouders moeilijk plaatsen. Wél worstelt hij met zijn geaardheid en vooral om dit openbaar te maken.

Yossi is een fijne serene film rond gevoelens en liefde. Sfeer- en respectvol gemaakt. Wel graag naar gekeken.

In chronologisch verband zeker voor mij één van de betere/beste Bondfilms. Connery blijft sowieso geweldig als Bond. Fijne setting ook met de aparte Japanse cultuur waarvoor de film voldoende tijd neemt zonder saai of langdradig te worden. Perfecte balans tussen actie en de andere stukken. Interessant ook hoe de samenwerking zich ontplooit met de Japanse geheime dienst.

Verder ook hier een verdere onthulling van de grote baas van Spectre. Blofeld lijkt me een heerlijke bad guy, maar zijn persoon moet nog verder ontwikkeld worden. Die kat blijft ook geweldig, mooi en meedogenloos lijkt het wel. En wat ben je met een kat als er geen visjes zijn?

Uiteraard is de actie wat verouderd, maar ik vond het nog steeds erg vermakelijk, mede door de Japanse touch die erin zit. Ook de soundtrack is zeker geslaagd. Op naar de volgende!

Deze vind ik niet eenvoudig te beoordelen, hoewel de laatste, doch voorspelbare, 5 minuten nog meer verknoeien dan wat het al was. Nochtans surfte ik makkelijk over het eerste uur heen en vond ik het best prima. En dan begonnen de ergernissen zich op te stapelen en doorprikte ik de ballon van geforceerde dialogen. Het lag er allemaal wat te dik op. Ik raakte die constante vervelende en ongemakkelijke "wij-zij" focus op racisme en bevooroordeelde onverdraagzaamheid stilaan beu. Buiten het koppel zelf, zat er eigenlijk één normale conversatie in die film?

Nu, ik kan me best inbeelden, zeker in de Verenigde Staten met hun beladen geschiedenis die doorloopt tot op de dag van vandaag, dat het niet eenvoudig is om intiem met elkaar samen te leven en dat er heus wel wat culturele verschillen en geschiedenislessen overwonnen moeten worden. Dat werd een paar keer pijnlijk geïllustreerd. In het begin in de zin van ongemakkelijk tot later irritant. Vroeger was er segregatie, deze film lijkt het omgekeerde te forceren op een foute manier.

Aan Jonah Hill heeft het zeker niet gelegen. Maar waar deze film de insteek van een raciaal "Meet the parents" wil nastreven, slaat het de bal toch af en toe geregeld mis.