Meningen

Heel lang geleden al eens gezien, maar erg veel kon ik me er niet meer van herinneren. Als komedie zeker meer dan geslaagd, niet in het minst door het zeer olijke trio gevangenen dat ergens in de jaren dertig op de vlucht is van de politie. Superintelligent zien ze er niet uit, maar zijn ze ook niet. Coen echter maakt het niet te goedkoop of te makkelijk met simpele humor.

Het plot is grappig en spannend. Boeiend ook, want je wil steeds weten waarin het trio verzeild raakt. Doorheen de film staan gezangen centraal zoals de evergreen die ze inzongen of het mooie gezang van de sirenen met de absurde idee van de pad. Ook de KKK-meeting is een voltreffer net als het subplot vn de verkiezingen van het gouverneurschap.

Excentriek en karikaturaal? Zeer zeker! Maar eveneens vermakelijk met een top Clooney en een leuke bijrol voor Goodman. Typisch het eigenzinnige Coen-sfeertje ook, leuk!

Bij het lezen van de synopsis had ik de idee een soort film voorgeschoteld te krijgen als in Little Children (Film, 2006) of het lokalere Muidhond (Film, 2019) waarbij een ex-gedetineerde zich terug tracht te integreren in de samenleving hoewel de omgeving daar niet zo tuk op is. Zo’n vaart loopt het hier echter niet. Amador wordt weliswaar gemeden, maar erg vijandig is de film grotendeels niet. Dat lijkt ook niet het opzet van de film te zijn.

De film is erg traag in opbouw en mist een duidelijk plot. Het noordwesten van Spanje is erg ruig, bebost en regenachtig. De setting is erg mooi en lijkt atypisch Spaans. Het plot zelf komt iets te weinig aan bod en het einde verhelpt dit niet echt. Desalniettemin toch genoten van de film.

Uiterst boeiende film over het opkomende fascisme ten tijde van de Tweede Wereldoorlog in Slowakije. Met de bouw van die toren moest ik even opsnorren wat dat symbool betekende. Het was geen swastika, maar het dubbele kruis, toen het symbool van de collaborerende Slowaakse nationale volkspartij en trouwens ook vandaag ook nog aanwezig in de officiële vlag van Slowakije.

De eerste twintig minuten moest ik even doorkomen met die braspartij thuis, maar toen was al duidelijk hoe gevoelig de vrouw van Tony was voor uiterlijke en materiële schijn naar buiten toe.

Tony zelf, een naïeveling, maar wel iemand met het hart op de juiste plaats krijgt de zeggenschap over een Joodse winkel toegeschoven. Hij ontfermt zich over de oude bomma die het winkeltje uitbaat. De omgang tussen hen beiden is innemend en ook best grappig. Bijzonder sterk laatste half uur dat je met een leeg gevoel achter laat. Knap!

Wederom een bijzondere van Warmerdam met een prima insteek waarbij we kennismaken met het fictieve personage Edgar die wordt gestuurd door scenarioschrijver Herman. Herman, een amateur-schrijver, die niet overloopt van literaire kwaliteiten, verdeelt en heerst in zijn scenario en daar is Edgar het grootste slachtoffer van, want erg rooskleurig verloopt het leven van Edgar allerminst. Op de koop toe moet Herman zien dat hij zich de kaas niet van de boterham laat eten door zijn overijverige, bemoeizieke, maar eveneens weinig talentvolle vriendin.

Inhoudelijk is de film maar een potpourri en is er weinig samenhang, maar dat is natuurlijk net het punt. Het plot is recht evenredig met het papieren gestuntel van Herman. Het slaat op niets, maar het is wel boeiend om op die manier naar de film te kijken. Er zullen ongetwijfeld betere voorbeelden zijn in de filmwereld, maar dit geconstrueerde leven deed me dan ook denken aan The Truman show.

Altijd fijn ook om Belgische acteurs te zien. Hier dus Stefaan Degand in een kleine bijrol. Bij ons een redelijk bekend figuur, een opmerkelijke man ook die met zijn apart oeuvre en bizarre humor naadloos kan aansluiten bij van Warmerdam.

Eens je volhardt in de leugen is het nog moeilijk om dan nog op je stappen terug te keren. De omstandigheden maken het vervolgens extra moeilijk wanneer allerlei randfactoren opspelen waarop je helemaal geen vat hebt. De samenleving beschouwt je als slachtoffer en ziet je als symbool van een algemeen probleem in de samenleving. Al spelen opportunistische motieven van die activist zeker een wrange rol. En dat geldt eveneens voor de burgemeester. Zo kent de film verschillende lagen en bewegingen die op elkaar een invloed hebben.

Op dat vlak toch wel een bijzondere film die je wel doet stilstaan met wat er aan het gebeuren was, zeker indien anderen er de gevolgen van moeten dragen. Blasko focust zich ook ten volle daarop en zorgt niet voor een uiteengespatte luchtbel. Prima zo, want het zou de aandacht van het sterke voorafgaande deel ondergesneeuwd hebben.

Het is makkelijk oordelen, maar toch kan ik het ergens wel plaatsen. Een stevig dilemma en als beste stuurlui heb je zo je oordeel klaar, maar wat als je er zelf mee zit. Geen slechte film dus!

Een SF-film met duidelijk potentieel dat jammer genoeg onvoldoende tot zijn recht komt. Visueel en auditief prachtig gedaan allemaal. Zo ook de mooie opgenomen natuurbeelden en de pracht boven de wolken. Maar ook de robots en andere snufjes zijn erg fijn gefabriceerd. De drones bijvoorbeeld zien er binnen de context realistisch echt uit. Technisch zeker de moeite waard om te zien.

Narratief daarentegen een beetje zoutloos hoewel ik in het begin ondanks het trage verloop nog steeds hoge verwachtingen had. De plottwist is op zich niet fout, maar wat er daarna mee gedaan wordt, kwam nogal afgeraffeld over.

Beetje jammer dat Morgan Freeman mede door het script een vrij hol personage neerzet. Cruise daarentegen is degelijk. Degelijke film deze Oblivion, maar in zijn geheel ook niet meer dan dat.

Een vrij luchtige en amusante film over het leven van Jan Dite. De satire staat centraal in de film en er kwam toch geregeld een glimlach bij me tevoorschijn. Jan Dite is een bijzonder personage, oogt sympathiek en schriel, maar valt alles behalve te onderschatten. Hij is zelfs gewiekst om er veel voor over te hebben om geld te verdienen. En toch gaat de sympathie voor hem nooit verloren.

De film kent verschillend kleurgebruik waarbij de heldere open kleuren vrolijk en luchtig overkomen zoals het leven van de jonge Jan toen was. De oudere Jan valt nauwelijks te herkennen in zijn jonge versie. De sfeer is daar meer somber en donker. Melancholisch bijna. Het gehele plot wordt ondersteund door de voice-over van Jan, als een soort memorie over zijn leven.

Ondanks enkele zware geschiedkundige thema’s behoudt de film zijn aanpak en stijl. Qua sfeer en setting ook best geslaagd. Meer dan degelijk, fijn om eens gezien te hebben!

Ocean's Eleven blijft een aangename kijkervaring als je op een avondje niet weet wat doen en de film de revue passeert op TV. Het verhaal zit vrij goed in elkaar ook al zullen er wel verschillende plotholes inzitten. Dit vergalde echter mijn plezier niet. Soderbergh zorgde voor een goede aaneenschakeling van de verschillende personages via muziek, splitscreens, wat humor en vooral goed acteerwerk en een goede wisselwerking tussen Pitt en Clooney.

De film kent een typisch Robin Hoodgehalte waar de dieven de helden zijn en de multimiljonair een gehaaide klootzak. Het scenario van Tess vond ik maar niets en haalt het niveau van de film naar beneden, meer zelfs het stoorde. Geen topper, geen kwalitatief hoog niveau, maar best aangenaam en technisch best verzorgd met een goede cast en soms goede dialogen. Daarom een nipte 3,5*

Ik loop niet warm voor deze Ocean's 12. Eerder een lauw matig vervolg van de eerste film die ik wel best ok vond. Origineel vond ik alvast de titel. Geen saaie simpele Ocean's eleven II, maar ineens een (noodzakelijke) uitbreiding van het team met Tess. De cast blijft in Hollywoodtermen erg indrukwekkend en ook de andere bendeleden kwamen terug. Samen is het een olijke bende en pakt de mayonaise goed. Hoewel het me ook opviel dat in vergelijking met de vorige film de capaciteiten van de criminelen onderling in dit deel ver te zoeken is. Dat vond ik net één van de leuke aspecten van Eleven.

Het verhaal zelf is daarom minder uitgewerkt en boeide me niet. De insteek van en met Julia Roberts vs. Bruce Willis vond ik maar flauwtjes en geheel niet grappig. Qua plot zat het dan ook niet altijd goed en moest ik geregeld de wenkbrauwen fronsen.

Camerawerk en muziek zitten op hetzelfde niveau als voorheen is best ok. Eén van de hoogtepunten vond ik eveneens het laserdansen. Conclusie: goed om eens gezien te hebben, geen wow-effect. Matige film.

Degelijke Ozu die niet kan tippen aan Tokyo story, maar toch de moeite waard is om te zien. Een film met heel wat dialogen en die niet altijd even boeiend is om te volgen. Vooral het begin vond ik vrij langdradig. Gelukkig is het thema interessant en werd dit voldoende uitgewerkt.

Een film gaande over gearrangeerde huwelijken en feminisme. Taeko en Mokichi zijn al jaren getrouwd, maar erg veel liefde zit er niet meer in het huwelijk. Zelfs ruzies zijn er niet meer bij. Alles is gelaten en onverschillig. Zij spreekt zelfs over hem als een sullig iemand tegenover haar vriendinnen. Respect is hier dan ook ver te zoeken.

Ook voor het nichtje dat bij hen logeert hebben ze een huwelijkskandidaat op het oog. Alleen is zij vrijgevochten en wil ze zelf haar man kiezen. Het is vooral de oom die stilaan inziet dat zijn eigen huwelijk gebaseerd is op foute gebruiken. De film is wat mistroostig en geeft een prima beeld van het Japan na de Tweede Wereldoorlog.

Ik geef het al even op om Bondfilms met elkaar te vergelijken, mede omdat ik ze achteraf nog zelden van elkaar kan onderscheiden. Desalniettemin vrij vermakelijke Bond met een Moore die duidelijk een dagje ouder wordt. Ik vond de setting in India nog best fijn. Niet onlogisch dat die ex-kolonie eens aangedaan werd. Uiteraard komen de visuele clichés dan wat naar boven, maar op zich is dat niet storend. Beetje jammer wel dat we van de krachtpatser van dienst o zo weinig te zien krijgen in duel met James Bond. Het gevecht op het vliegtuig was wel erg kort. Normaal gezien volgen eerst nog een paar rake klappen.

Prima openingsscène met het straalvliegtuigje. Het zet je meteen in de Bondmodus. Het verhaal zelf maar wat bizar met juwelensmokkel vanuit India gecombineerd met wat Koude Oorloggeweld met wat Sovjet-generaals.

De humor sloeg niet altijd even goed aan. Het apenpak, de clown of de Tarzan (de belachelijke oerkreet
inclusief), neen, niet te best. Al was de jacht met de olifanten best leuk. Goede scènes worden met minder goede scènes afgewisseld. Het casino en de treinscène bvb waren ook wel ok. Geen slechte Bond, maar eentje voor ergens in de anonieme middenmoot.

Sterke misdaad thriller over een min of meer mislukte overval waarbij de bendeleider zoek raakt. We zitten in de setting van de IRA ergens in de jaren 30 van de vorige eeuw schat ik. Bijzonder sfeervol gemaakt met al die donkere kleine geplaveide straatjes en tiny rijhuizen. Ook het weer speelt zijn rol met enerzijds plensbuien of wat sneeuw. Bijzonder sfeervol alvast en de zwartwitbeelden versterken dat gevoel alleen maar.

Prima regie en camerawerk. Ik vond de film vooral op technisch vlak bijzonder sterk, zeker voor een prent van 1947. Het vluchtrelaas, het kat en muisspel met de politie en de zoektocht door de kompanen, ik ervoer het als een spannend geheel met enkele mooie scènes. Ik kreeg wel wat sympathie voor Johnny McQueen. Zijn lijdensweg was lang, maar uitzichtsloos.

De typetjes van Chris van den Durpel waren pakweg 20 jaar terug ontzettend populair in Vlaanderen. Snelle Eddy, Sylvian Van Genechten, Firmin Crets, Ronny King en uiteraard Kamiel Spiessens zelf waren zijn meest gekende en meest geslaagde personages. Een hype was het zelfs bij momenten en het was maar een kwestie van tijd of er moest een film van komen.

Tja, de film voegt op zich weinig toe. Wat sketches maken is nog wat anders dan een film dragen met een degelijk plot. Humor is iets relatief, maar ik vermoed ook zelfs tijdgebonden, want de humor van toen lijkt me niet hetzelfde als de humor 20 jaar terug. Zie maar naar FC De Kampioenen waarbij de platte soms seksistische en "racistische" humor/grapjes écht niet meer pakken. Het script van Oesje is ook weinig origineel en is typisch in zijn soort. Een grote onrechtvaardigheid door één of ander economisch concern versus een onderschat sympathiek individu.

Misschien wel leuk voor de kinderen, maar als volwassene had ik er niet veel aan. Destijds toch wel een hit aan de kassa, maar vandaag de dag is het eerder een anachronisme.

Deze wou ik nog snel even meepikken vooraleer hij van Netflix gegooid wordt. Het zal wellicht aan mijn simplistische denken liggen, en uiteraard heb je wel wat verschillen tussen het ene geheim en het andere, maar je moet het toch maar doen om als klokkenluider te willen fungeren. Je hele leven is om zeep en voor wat soms? Geld is nimmer de drijfveer. Eerder wordt gehandeld uit idealisme, altruïsme, een rechtvaardigheidsgevoel, oneerlijkheid of wroeging. Had men andere oplossingen kunnen bedenken, hadden de meesten dit wellicht gedaan.

Zo ook Katharine Gun die wordt beschuldigd van hoogverraad en doorgaat als een spion. Interessant(e) ontwikkeling en plotverloop. Goed opgebouwd met een degelijke spanningsboog. Prima rol van Keira Knightley die geloofwaardig overkomt. Verder ook interessant hoe diverse strategieën worden ontwikkeld door de pers, de geheime dienst of de verdediging om zich een weg te banen doorheen het lek.

Boeiend ook om vast te stellen - niet dat we dit nog niet wisten - hoe sturend of dwingend media kan zijn bij het publiceren (of niet publiceren) van nieuws.

Zowel met Le ciel Flamand als met deze Offline heeft Peter Monsaert nu al bewegen ijzersterke innemende drama's te kunnen maken. Ik zou zeggen dat ik nu al uitkijk naar een nieuwe film van hem. In zijn debuutfilm Offline krijg je een rauw en tegelijk integer drama voorgeschoteld waarbij Rudy, een pas vrijgelaten gedetineerde, vrijkomt en opnieuw zijn plaatsje probeert in te nemen in de samenleving. De vraag die rest is dan of hij hierin slaagt.

De reden waarom Rudy in de gevangenis is beland wordt lange tijd verzwegen en triggert de kijker om zeker verder te kijken. Er is iets mysterieus aan Rudy en dat komt niet altijd door zijn wispelturige gedrag van neerslachtigheid en zachtheid. Je bouwt een zekere sympathie op met het personage en je wil hem zien integreren in de samenleving totdat je te weten komt waarom hij in de gevangenis is beland. Dit gegeven komt als een boemerang in je gezicht en het is wellicht voor sommigen dan moeilijk om nog enige sympathie voor hem te voelen.

Will Willaert doet het uitstekend en is erg geknipt voor deze rauwe rol. Maar ook Anemone Vlacke (prachtige madam overigens die samen is met de zanger Jan Paternoster van Black Box Revelation) en Patricia Goemaere zetten zeer sterke rollen neer. De contacten tussen Rudy en zijn dochter zijn intens en oprecht, alleen is het medium waarmee dit gebeurt apart. Het is voor Rudy het enige communicatiemiddel dat werkt. De muziek van Triggerfinger is perfect voor de film. Hard als het nodig is, zacht als het kan, een beetje zoals het karakter van Rudy. Offline is een film over vergeving en relaties. Een film die blijft hangen, mooi!

Zo heel toegankelijk vond ik deze van Tarkovsky ook weer niet. Het spel komt erg traag op gang en vooral het eerste uur is een aaneenschakeling van dialogen met diepere lagen en betekenissen. Het plot is niet ingewikkeld, dus dat scheelt, maar de setting errond kan je intrigeren of net niet. Voor mij werd het jammer genoeg het laatste.

Het lijkt ook allemaal erg uitgesponnen en het sobere cameragebruik dito statische beelden helpt niet echt. Pas na een uur gebeurt er waar het plot over gaat. Niet zo spectaculair, maar wel effectief. Effectief ook voor het hoofpersonage dat zijn handen en geloof voortaan in God legt waardoor hij besluit een drastische wending aan zijn leven te geven.

Verder mooi geschoten beelden wel, beetje desolaat en zelfs troosteloos. Niet Tarkovsky's beste in mijn ogen, maar wel eens fijn om gezien te hebben en over na te denken.

Documentaire-achtige film van Boe met vooral Bro letterlijk voor als achter de camera. Bro is een topacteur. Bij het grote internationale publiek tot dan bekend van De Grønne Slagtere (2003), Mørke (2005) en Adams Æbler (2005). Heb Bro steeds kunnen appreciëren als acteur, mede ook door het feit dat hij aparte personages speelt.

Ook hier is het bizar, en tegelijk ook tragisch wanneer zijn grote project helemaal de mist ingaat als zijn directe omgeving niet opgezet is met zijn opdringerig gefilm. Hij bereikt eigenlijk best het tegenovergestelde van wat hij wenst te bereiken. Best komisch dus. Maar na verloop van tijd ook wat langdradig en minder interessant.

Steeds wel leuk om fictie en werkelijkheid door elkaar te zien. Fijne bijrol ook van Trine Dyrholm. Al bij al net niet omdat ik het inhoudelijk toch wat beter verwacht ondanks de fijne insteek.

Om eerlijk te zijn was dit een verplicht nummertje voor me als afsluiting van een drieluik. Niet dat de reeks slecht is, maar ik vond het al best na 1 film over de Besajaun (als ik me dat nog goed herinner). Nadien komt de focus meer te liggen op rituele kindermoorden en dit derde deel borduurt daarop verder. Het tweede deel is dan ook vrijwel onontbeerlijk om eerst gezien te hebben.

Ik kon in het begin niet zo goed volgen, maar het derde deel staat na verloop van tijd meer en meer op zichzelf al is de achtergrond van de eerdere film(s) wel handig. Veel spanning, prima sfeer ook en vrij duistere donkere setting met veel regen en nachtelijke interventies.

De vele namen van personages en plaatsen maken het soms verwarrend. Ook mist de film wat overzicht en rustmomenten zodat het onoverzichtelijk en rommelig overkomt. Maar als je meegaat met de flow zie je wel waar het eindigt. Bij het lek dat ontdekt werd - toen die dame die papieren verbrandde - had ik al door wie de spilfiguur ging zijn. Beetje voorspelbaar, maar wel OK.

Toch wel een kleine, fijne geslaagde film van Jan Ole Gerster. Heb best genoten van - een dag uit het leven van een nietsnut - waarbij de perfecte balans wordt gevonden tussen humor en drama. De korte speelduur is ook ideaal en zorgt ervoor dat het niet verveelt of overdadig wordt.

We herkennen meteen Tom Schilling die ik vooral ken van Friedhelm Winter in de miniserie Unsere Mütter, Unsere Väter (2013). Hier speelt hij een nietsnut die totaal niet weet wat hij met zijn leven wil aanvangen. Hij heeft of neemt amper verantwoordelijkheden en ziet wel wat de dag hem brengt. Zijn enige bezorgdheid is zijn dagelijks kopje koffie, maar op een sublieme manier slaagt hij hier niet in op deze vermetele dag.

Oh boy is een luchtige film, maar is eveneens herkenbaar. De soundtrack is speels zoals het personage Niko. Goed gebracht door Schilling. De zwart-witbeelden kon ik niet plaatsen, kon dus best in kleur. Geen uitzonderlijke film met uitzonderlijke gebeurtenissen, maar het zit goed in elkaar. Op een dag komt hij wel een aantal personen tegen die hulp zoeken of aandacht willen. Misschien zit zijn talent daar wel. Hij was empathisch en was bereid te luisteren. Zo vond ik de scène in de fauteuil van de oma zeer fijn, maar ook zijn terughoudendheid naar Julika, zijn ongelukkige buurman of de tooghanger waren oprecht. Er valt misschien toch nog iets van hem te maken?

Niet geheel overtuigd van Oh Lucy!, maar desalniettemin toch een degelijke film. Niet eentje die in mijn geheugen gegrift zal staan. Ik vond het plotverloop bij momenten wat chaotisch en onsamenhangend. Wat ik wel interessant vond was de opgevoerde, al dan niet aangedikte, tegenstelling tussen de Amerikaanse en Japanse culturen. Beetje zwartwit, maar daarom ook duidelijk.

In hoofde van Setsuko of Lucy vindt er een schijnbare metamorfose plaats van een verlegen onzekere vrouw naar een iets dynamischer type. Niet dat dat alle poorten opent, zo blijkt in de film, maar het is een soort mindset die Setsuko nimmer ervoer, maar vaak zag via haar nichtje of haar leraar 'Amerikaans' Engels. Die lijn kan verder doorgetrokken worden naar de verschillende samenlevingen waarbij de Japanse gecatalogeerd staat als "gereserveerd" en de Amerikaanse als "assertief".

Met een dergelijk plot kan je beide filmgenres uit waardoor het ook hier eerder uitdraait op een combi van de twee. Best wel OK als dramady, maar ook niet meer dan dat.

Inderdaad een leuke met een achterliggende moraal. Een moraal van gelijkheid en verscheidenheid en de gevolgen hiervan. Zolang ze zichzelf als gelijken zien is de samenhorigheid en het gemeenschappelijk denken egaal. Fijne animatie ook, simpel, maar doeltreffend met een kwinkslag.

Inderdaad niet iets om zomaar aan de allerjongsten te laten zien.

Kortfilm die zeer nauw aansluit bij Ce magnifique gâteau. Zelfde stijl van animatie met die wollen poppetjes. Leuk verhaaltje ook waarbij een man na het overlijden van zijn moeder op de dool is en de natuur intrekt. Wat zich daar afspeelt is ontroerend, maar ook absurd en grappig.

Zeer spitsvondig en uiterst creatieve animatie kortfilm. Zeer zeker van genoten en best aan te bevelen, zeker wie Ce magnifique gâteau kon smaken.

Een meer luchtige olijke Ozu die erom bekend staat familieperikelen in zijn films te verwezen. Een leuke film, maar slechts ten dele of tot op zekere hoogte. Die kibbelende viswijven en dat hele gedoe over dat ledengeld kon me eigenlijk gestolen worden.

Gelukkig kon ik me dan nog wat optrekken aan die gezellige kleine prefabhuisjes die minutieus en verzorgd werden weergegeven. Bijzonder leuk dat Ozu daar de nodige aandacht aan heeft besteed. Het is zo één van die redenen waarom ik Japanse (en Aziatische) cinema zo apprecieer. Niet dat er zo heel veel gebeurt, maar ik trek me ruimschoots op aan de sfeer en de setting.

Maar de sterren en het centrale thema van de film zijn toch de twee kinderen die in opstand komen omdat ze een televisie willen om naar het worstelen te kijken. Charmant en guitig, zolang het je eigen kinderen niet zijn, blijft het een gezellige boel. Die kleine subtiele humor ontbreekt niet en tovert een glimlach op je gezicht. Fijn!

Een Japans pareltje gaande over een echtscheiding waarbij het jonge kind Renko dit absoluut niet ziet zitten. Een mooi ingetogen drama met een prima vertolking van de kleine Tomoko Tobata. Ontwapenend en lief. Beetje eigenzinnig, maar op haar beurt ook best grappig en gevat.

Een aantal boeiende scènes passeren de revue: de band met de vader komt sterk naar voren. De relatie met de moeder is vooral praktischer. Dat nieuwe huishoudschema bijvoorbeeld is iets dat ze ervaart dat door haar strot werd geduwd. Frappant wordt het wanneer ze zichzelf opsluit. De daaropvolgende ruzie van de ouders is tergend. Je moet het maar doen om als ex de nieuwe vriendin van je ex-man te kijk te zetten, neer te halen ...

Gelukkig lag de klemtoon niet op het ruzie maken en ligt de focus geheel bij Renko. Knap camerawerk ook met veel aandacht voor de omgeving, de stad en de natuur.

Degelijke film over een man die zich wentelt in zelfmedelijden en daarvoor de nodige aandacht krijgt. Die hunker naar aandacht en zelfmedelijden is pathetisch en gemanipuleerd. Erg sympathiek kan je personage vervolgens niet noemen. Dat hoeft ook niet noodzakelijk.

Hier en daar tracht men er wat satire in te pompen. Soms geslaagd, soms te flauw. Al mocht het van mij gerust pittiger verlopen.

Niet het haantje de voorste hier, maar de underdog die het laken naar zich toe trekt en met de aandacht gaat lopen. Maar om nu te zeggen dat hij daar echt gelukkiger van wordt? Het is eerder een ziektebeeld. Die man verdient hulp. Degelijk geacteerd, dat zeker. Het einde kon inderdaad beter.

Een relatief korte film van Wakamatsu die zowat de balans tracht te bewaken tussen poëtisch en voyeuristisch gaande over een gestoorde gefrustreerde man die een verplegingshuis instormt en een aantal verpleegsters gijzelt. Geschoten in (korrelig) zwartwit met op een einde een klein stukje in kleur, voornamelijk van in bloed gedrenkte dode en naakte vrouwelijke lichamen. Het contrast is ineens groot.

De sound(track) is hypnotiserend mooi. Voor de rest weinig muzikale ondersteuning. Vrij kil en afstandelijk gebracht. Het enige geluid dat je hoort is de regen en de wind die buiten giert. Geen verklarende film over het waarom al kunnen wel een aantal theorieën bedacht worden. Het maakt de film extra mysterieus en bijgevolg ook sterker.

Zijn latere Yuke Yuke Nidome no Shojo (Film, 1969) was eveneens intrigerend, maar inhoudelijk sterker. Best gewelddadig hoewel niet expliciet in beeld is deze Violated angels best een heftige zit.

Okja is in de eerste plaats met een mooie boodschap. De boodschap rond dierenmishandeling en vleesconsumptie komt niet onmiddellijk aan bod, maar komt het sterkst tot uiting naar het einde van de film toe. Vooral de beelden in het slachthuis en het lange buitenpad tussen de opgesloten dieren door, maakten veel indruk op mij.

Ook het begin van de film was sterk en deed me denken aan een gezellige familiefilm. De band tussen het meisje en Okja was boeiend om te volgen. Vriendschap, trouw en liefde stonden daar centraal. De sfeer in de film is bizar te noemen. Misplaatste humor, irritante opgewekte muziek en bovenal idiote over the top acteerprestaties van Cruella De Vil Swinton en niet in het minst Gyllenhaal. Gyllenhaal kan stukken beter, maar deze rol is zo’n typische rol voor een bad guy in een familiefilm. Slechte karakters, maar al bij al softe acties. Ook hoe het conflict op het einde werd opgelost sluit daarbij aan: eenvoudig en simpel.

Leuk verhaal, mooie CGI en al bij al erg vermakelijk. Geen topfilm, maar best wel ok. Okja zag eruit als een kruising tussen een nijlpaard en een hond met flaporen. Hoe komt men er op? Pluspunt is alvast de goede en overtuigende interacties met in de eerste plaats met het meisje.

Soms moet je een beetje geluk hebben om op een goede film te stuiten die je normaal gezien niet onmiddellijk zou zien. Zo zocht ik in de plaatselijke bibliotheek naar films van Kobayashi, de regisseur van onder meer Seppuku (Harakiri) en Ningen no jōken. Eén van de resultaten bracht ook deze Okuribito wegens de verwijzing naar het personage in de film, Daigo Kobayashi. Dit had ik helemaal niet door - er vanuit gaande dat het een film was van Masaki Kobayashi, zo zie je maar ...

Vanaf het eerste shot werd ik helemaal weggeblazen door de film. De respectvolle manier waarbij de firma NK lichamen voorbereidt op hun volgende reis was erg mooi in beeld gebracht. De zorg, het oog voor details en culturele factoren waren adembenemend. Ook het tweede shot waarbij het symphonisch orkest Ode an die Freude speelt vond ik erg machtig. Door gebrek aan belangstelling wordt het orkest opgedoekt en moet Daigo Kobayashi op zoek naar een nieuwe baan. Hij keert terug naar zijn geboortestreek waarbij hij ingaat op een vacature van 'reisbegeleider'. Daigo is een wat goedgelovige naïeve vriendelijke jongeman. Masahiro Motoki, die zijn rol vertolkt, doet het uitstekend. Ook de andere personages doen het goed. Naast het zwaar beladen thema heeft regisseur Takita ook oog voor de nodige humor. Zo is het sollicitatiegesprek best aangenaam om volgen en bepaalde situaties waar Daigo in verzeild geraakt (de video-opname of het feit dat de ene dode nu eenmaal niet hetzelfde is als de andere dode, idem voor de nabestaanden).

Dat de film te sentimenteel is, ga ik niet mee akkoord. Het is uiteraard een gevoelig onderwerp en emoties zijn steeds verbonden met dit thema, ook als filmkijker verwacht je een zekere sereniteit of respect. En hierin slaagde Takita wel degelijk. Interessant subthema om te volgen was eveneens het misprijzen van de samenleving en zelfs zijn naasten voor het beroep dat hij uitvoert. Binnen de Japanse cultuur is blijkbaar het aanraken van doden "onrein". Door hen op te baren en te wassen echter, worden hun zonden, pijn en lasten weggespoeld zodat ze klaar zijn voor de volgende fase van hun bestaan. Voor mij persoonlijk alle respect voor mensen die hiervan hun beroep maken om de overledene en nabestaanden bij te staan. De dankbaarheid bij de familieleden was dan dikwijls ook erg groot en werd geuit via die typische onderdanige, maar uiterst respectvolle buigingen.

Terechte bekroning op de Oscars destijds als beste buitenlandse film. Ook voor mij een diepe buiging: 4,5*!

Vrij matige Shyamalan, maar zoals steeds wel eentje met een zichtbaar potentieel. Ouder worden spreekt sowieso tot de verbeelding en wanneer dat proces enorm versneld wordt, is het zelfs angstaanjagend. De film bevat jammer genoeg een aantal slordigheden. Het concept is best intrigerend, maar de uitwerking kon beter.

Dat het acteren matig tot zwak was kon ik niet omheen. De emoties, laat staan de angst van de strandgangers kwam zelden goed over waardoor het me uiteindelijk ook niet veel kon schelen wat er met hen gebeurde. De talentrijke Vicky Krieps ten spijt. Wel knap was het verouderingsproces zelf of het vinden van generatie-acteurs om de kinderen te vervangen.

Dieptepunt was toch wel de scène met de tumor. Die kwam haast lachwekkend over. Verder werd het einde vrij slordig uitgevoerd. Het raadsel van het kind kon best wel een duidelijkere omschrijving hebben en de hak-op-de-tak van het koraalrif naar het hotel was nogal vreemd. Ook de beschuldigingen aan het adres van de hotelmanager ging erg snel en iedereen ging onmiddellijk mee in het verhaal, alsof het niets was. De twist met de medische experimenten had wel iets, maar in de huidige tijdsstandaard kunnen deze medicijnen heus niet zo snel geproduceerd worden, lijkt me.

Inderdaad een erg fijne western. Rechttoe rechtaan met een duidelijk verhaal en prima pace waarbij alles in een 90 minuten wordt afgehandeld. Tim Blake Nelson doet het geweldig hier, maar niet alleen hier, want deze acteur met zijn erg karakteristieke verwilderde kop doet het steeds meer dan prima. Doet me eigenlijk wat denken aan Sam Rockwell.

Ik kan alleen maar de positieve reacties hier onderschrijven. Vanuit en underdogrol is het altijd fijn om de bad guys lik op stuk te geven. De film is klein, de locaties zijn beperkt en draaien hoofdzakelijk rond de boerderij en ook de cast is niet groot. Maar meer heeft een film soms niet nodig om raak te zijn.