Meningen

Een film die zich in de marge van grootstad Kopenhagen afspeelt en waarin nauwelijks tot geen Deens wordt gesproken. We krijgen een inkijk op een islamitische gemeenschap waarbij de spanningen hoog oplopen. Familie-eer, maar vooral ook religieuze conflicten staan centraal, soennieten versus sjiieten, tussen gelovigen en ongelovigen. Over het begaan van zonden en hoe daar naar gekeken wordt, dit allemaal in het belang van het "juiste".

Inderdaad een prima scène daar tussen vader en zoon waarmee hij zijn zoon naar zichzelf leert kijken. Verblind door het eigen ideaal en haat verliest hij zichzelf. Geen doetjes alvast. Rauw en broeierig voorgesteld, camera vaak dicht op de huid. Cinematografisch goed, prima en naturel geacteerd ook. Film die naar de gebeurtenissen toe er net dat tikkeltje te veel aan breit, soms is less more.

Ik vrees dat ik deze al snel vergeten zal zijn. Meer dan degelijke film, maar ik miste wat pit. Prima opzet weliswaar om de werkelijkheid en de droomwereld van Youri te verweven tot één geheel. Beide werelden vloeien mooi in elkaar over en ook de wijk waar hij woont heeft een direct link met zijn grote passie over de ruimte.

Diezelfde passie en liefde vindt hij terug in zijn wijk waaraan hij verknocht is. Enthousiast en met enige naïviteit tracht hij het slopen tegen te gaan door letterlijk de ruimtes te voorzien van nieuwe lampen en de muren van een likje verf.

Ik vond vooral de film visueel esthetisch mooi tot zijn recht komen. Dromerig en magisch bij momenten. Maar nu achteraf gezien blijft de film toch niet hangen, maar dat kan evengoed aan mij liggen natuurlijk...

Ook ik had het gevoel een beetje naar De kleine zeemeermin te kijken. De oceaanpracht is mooi om naar te kijken en de kleine rebelse Ponyo doet eveneens wat denken aan de opstandige eigenzinnige Ariel die uit nieuwsgierigheid meer wil te weten komen van de mensenwereld. Dit in tegenstelling tot de vader die het menselijke ras veracht met zijn vervuiling en drang tot overheersing.

Vriendschap en liefde staan wat centraal in deze eerder kinderfilm, maar daarom is het nog niet niet-geschikt voor volwassenen. Fijne animatie zoals de beelden van de golven die vervaarlijk op het jongetje afkwamen. Een filmpje om bij weg te mijmeren. Ook mijn dochter genoot er duidelijk van!

Gallipoli is een film die al jaren op mijn lijstje stond, maar het kwam er maar niet van. Een film die voornamelijk zijn bekendheid in stand houdt door de jonge Mel Gibson. Hij had toen al Mad Max achter de kiezen en Australië zou hem stilaan ontgroeien.

Vreemd dat ik deze als liefhebber van WOI nog nooit eerder zag. Het blijft een raar fenomeen wanneer bij de enlisting een horde enthousiaste jonge mannen afzakt om ten strijde te trekken tegen de vijand. Wie zich niet aanmeldt is een slappeling.

We spreken half het jaar 1915, de erste licht van april was reeds vertrokken en wist al hoe laat het was. De oorlog woedde in Europa al haast een jaar, de eerste twee slagen bij Ieper achter de rug, Kerstmis werd niet gehaald, de mobiele oorlog werd ingeruild voor een stellingenoorlog. Én toch zie je er hier het enthousiasme en de overtuiging van een walk in the park er vanaf lopen.

De film focust zich ruim drie kwart van de film op de broederschap Frank en Archie. Veel aandacht ook voor de opleiding en de kampen in Egypte. Interessant, maar wellicht niet voor iedereen. Wie een zuivere oorlogsfilm verwacht, zal wellicht ontgoocheld zijn.

Erg matige tot zwakke film die me nergens in beroering bracht, hoewel dat toch het uitgangspunt zou kunnen zijn van de film. De film komt vrij rommelig over en ook de montage staat een vlotte film en vlot plot in de weg. Vond het soms ook te bruusk toen er ineens een sprong in de tijd werd genomen van 5 jaar waardoor de samenhang wat ontbrak.

Neem nu de fameuze brugscène. Geen idee wat ik daarvan moet denken. Chaotisch en rommelig, ik heb er geen betere woorden voor wanneer enkele snotneuzen zich opdringen, een besluiteloze flik niet weet wat hij moet doen en ondertussen het ene drama na het andere gebeurt. Zomaar ...

Het enige waar ik het een beetje warm van kreeg, was Natali Broods die zelden of nooit ontgoochelt.

Als komedie is Game night uitermate geslaagd. Een komedie die wel degelijk grappig, degelijk opgebouwd en over nagedacht is. Het kan. Nu niet dat dit een meesterwerk is, maar binnen het genre toch één van de betere dingen die ik de afgelopen jaren zag. De omkadering is ook gewoon leuk met het gezellig kwissen met een aantal vrienden. Wanneer er op de koop toe nog wat filmvragen de revue passeren, dan is het helemaal dolle pret.

Het plot zit ook meer dan degelijk in elkaar en is berust op - hoe kan het ook anders - grote misverstanden. De vrienden komen vervolgens in een dolkomische rollercoaster terecht. De film kent ook een aantal aangename twists en ook de acteurs waren goed op elkaar afgestemd. Vooral McAdams sprong uit het oog, maar de flik (Jesse Plemons) was toch het summum. Geweldig personage, al dan niet een beetje karikaturaal voorgesteld.

De grappige momenten waren af en toe wat absurd, maar ook erg geslaagd zoals het gissen van die ene gast naar het slippertje van zijn vrouw. In de conversaties over de kogelwondscène zie je dat Bateman en McAdams goed in hun rol zitten en ook hun performance in de bar was top. Ongeloofwaardig en voorspelbaar, maar o zo fijn verwerkt in een vlotte film die geen seconde verveelt. Fijne actiescènes ook zoals de wilde autoraces. Kortom: meer dan geslaagd!

The game is al die jaren aan mijn aandacht ontsnapt. Eindelijk kwam het er dit weekend van. Nicholas Van Orton, een succesrijke gehaaide zakenman vertolkt door de uitstekende Michael Douglas, komt in een web terecht waar niet is wat het lijkt. Vanaf de intrede in het spel is er vanaf dan geen weg meer terug. Zijn leven wordt volledig op zijn kop gezet en wordt steeds ingrijpender gewijzigd. Het is niet iets waar controlefreak Nicholas Van Orten rekening mee gehouden had.

De idee is best intrigerend. Fincher slaagde er wederom in een spannende onheilsspellende thriller op ons neer te laten. Ook de muziek van Shore onderstreept dit nog even. Ondanks de vrij trage opbouw en introductie in "The game" blijft de film erg spannend. Michael Douglas doet het zoals gezegd erg goed. De metamorfose van zijn karakter naar een angstig ontredderd slachtoffer werd goed weergegeven. Ook Sean Penn doet het meer dan behoorlijk. Zijn optredens maken je extra alert omdat je weet dat er iets staat te gebeuren. En James Rebhorn heb ik steeds een leuke acteur gevonden in bijrol.

The game is een zenuwslopende zoektocht naar de puzzel. Het raadselachtige script zorgt ervoor dat je bij de les blijft en ook het einde blijft zeer goed en verrassend. Fincher bewijst nog maar eens dat hij de gave heeft om een thriller echt spannend te maken én te houden. Nog eentje te gaan van hem (The girl with the dragon tattoo). Degelijke film dus, geen absolute hoogvlieger voor mij, maar wel een mooie 3,5*.

Een typische Dardenne vergelijkbaar met zijn andere films zowel qua filmstijl als qua thema. Wederom een verhaal uit de marge in de samenleving over een ontspoord dreigend kind hunkerend naar een betere toekomst in een idyllisch modelgezin. Cyril worstelt met zichzelf en is ontzettend loyaal naar zijn vader toe. Hij kan maar niet inzien dat die hem liever kwijt dan rijk is.

Le gamin au vélo is een vrij trage film met sobere beelden en camerawerk. Tegelijk ook ontroerend en knap geacteerd, zeker specifiek door Thomas Doret. Drama aangevuld met hoop. Hoop opdat alles is zijn plooi zou vallen. De relatie met Samantha vond ik wel nogal ideallistisch en naïef opgebouwd, maar was wel aandoenlijk. Liefde, begrip en geborgenheid staan centraal in de film hoewel de volwassen wereld dit niet altijd au sérieux wensen te nemen. Sam is daar een uitzondering op.

Het einde was nogal abrupt. Had het gevoel dat het verhaal nog niet ten einde was. Bleef daar wat op mijn honger zitten, maar kan de insteek en boodschap wel plaatsen. Wederom een mooie film van de broers zonder echt een meesterwerk gecreëerd te hebben. De fietsscène langs het water was voor mij één van de hoogtepunten, knappe hoopvolle scène was dat.

Wellicht samen met Martin Luther King en Nelson Mandela behorend tot de meest inspirerende figuren van de 20e eeuw. Ik ben niet zo vertrouwd met het leven van Gandhi en stapte de film dus vrij blank in. Uiteraard is de setting me niet onbekend en wist ik dat hij vermoord werd. De film start zoals hij eindigt, met de moord. Vervolgens zien we de gebeurtenis van een jonge Gandhi als advocaat in Zuid-Afrika. Zijn eerste kennismaking met het land is meteen hard: hij wordt uit de trein gegooid omdat hij als kleurling zich in eerste klasse bevond.

En dat racisme en die discriminatie wordt doorgetrokken naar de gehele film. Het Britse imperialisme, kolonisme en superioriteitsgevoel komt sterk naar voren. Walgelijk zijn de ook sommige scènes wanneer ter vergelding van de vreedzame protesten hele massa's met veel vrouwen en kinderen worden neergemaaid. Schokkend.

Gandhi verwoordt het op een bepaald moment wel goed als antwoord op de Britten wanneer die opwerpen dat hun aanwezigheid nodig is om de orde en vrede te bewaren. Gandhi was van oordeel dat hij niet zomaar de problemen van India kon oplossen, maar hij wou wel erkennen dat het de problemen waren van de Indiase bevolking en niét van de Britse bezetter.

Fantastische rol overigens van Ben Kingsley. Prima cinematografie ook van Attenborough. De film geeft met zijn ruim 3 uur een mooie inkijk en impressie van Gandhi. Knap gedaan en terecht destijds meermalig bekroond.

Zeer bizarre en op vlak van het plot een chaotische trip. Visueel heeft de film wel wat te bieden met een strak tempo, de vele beats (letterlijk zelfs) en de split screens. Provocerend ook bij momenten in het traditionele sex, drugs en rock & roll. Beetje platvloers ook met wat opruiende taal en sexscènes die op zich weinig toevoegden. Maar al bij al op technisch vlak meer dan verdienstelijk.

Waar ik me meer aan ergerde was het afwezige plot, of ik kon het moeilijk ontwarren in de chaos door. Ik mist ook een doel of een richting waarheen de regisseur heen wou. Wat is zijn beweegreden? Onsamenhangende film waarbij Mukherjee best nog wat progressie kan in maken.

Gangs of New York geeft een indrukwekkend beeld weer van een losgeslagen New York van in de 19e eeuw. Racisme en de markante tegenstellingen tussen Noord en Zuid zijn onderhands sterk aanwezig en geven een prima tijdsgeest weer. Alles is aanwezig om het beeld te schetsen van het feit dat het New York van die tijd hoegenaamd geen citytripje voor een toerist waard was. Integendeel: er is een ware oorlog aan de gang tussen autochtone Amerikanen en de ingeweken Ieren. New York, vooral in de buitenbuurten, een oord van armoede, ellende, grauwheid, viezigheid en zeer veel (wetteloze) criminaliteit met uitzondering voor enkele makke onschuldige schaapjes om het “goede” voorbeeld te stellen. Een plaats waar corruptie en anarchie hoogtij viert en de regel van survival of the fittest geldt. Het decor en sfeer is uitermate sterk in beeld gebracht: van een Scorsese verwacht je niets anders natuurlijk.

Die eerste gevechtsscène werd prachtig in beeld gebracht. Geen overdreven exuberant geweld, maar eerder visueel een pareltje, haast kunstig zelfs. Het personage van Bill the Butcher of Williams Cutting werd op een magistrale wijze neergezet door Daniel Day-Lewis. Zo authentiek en geloofwaardig dat je er de rillingen van kreeg. Hij combineert zijn intellectuele capaciteiten met moorddadige psychotische trekjes. Ook DiCaprio deed het zoals steeds uitstekend en liet nog maar ééns zien dat hij tot één van de beste van Hollywood behoort in een periode van de laatste 15 jaar. Maar in deze Gangs of New York wordt hij overklast door Daniel Day-Lewis die uiteraard de perfecte rol aangeboden kreeg om zich te laten gaan.

Hoewel de film gaat over de wrakactie van Amsterdam omwille van zijn dode vader draait de film niet geheel alleen om Amsterdam Vallon. Zoals reeds gezegd is het net het decor van het sociaal-demografische New York met een maniakaal oog voor detail dat de film mede zo sterk maakt. Bijzonder knap hoe deze setting op het witte doek werd getoverd. Dat alleen al geeft de film voldoende krediet om een hoge quotering te geven.

Het einde vond ik dan misschien wat minder, iets slordiger. De veldslag en de dood van Cutting was vluchtig en zat niet op hetzelfde niveau als de rest van de film. Verhaaltechnisch is de film goed, maar niet uitzonderlijk. Er zat soms te weinig vaart in de film (hoewel ik de romance best ok vond). Het begon terug wat op te leven vanaf het verraad van zijn beste maat. 4,0* is mijn oordeel!

Een aangename droge Scandinavische film met een erg viriele Skarsgard in de hoofdrol. Waar hij het haalt, weet ik niet, en de één was al wat knapper dan de andere, maar drie vrouwen binnen doen, je moet het hem toch nageven
Nu, dat was niet de hoofdbekommernis van Ulrik. Na twaalf jaar van zijn leven weggegooid te hebben in de gevangenis, ligt zijn privéleven op apengaten. Geen vrouw meer, geen zoon meer en een toekomstig kleinkind dat hij nooit zal leren kennen.

Wat overblijft zijn twee idiote ongure types die hem binnen het milieu trachten te houden. Maar Ulrik heeft nood aan rust en wil gewoon een saai leventje leiden. Het zorgt alvast voor een dilemma. Hans Petter Moland zorgt voor een droog sfeertje, maar gieren doet het nooit al deden die twee idioten elk op hun manier toch flink hun best. En Moland maakt het af met enkele prima scènes zoals de bevalling in de auto bijvoorbeeld.

De setting is grauw en vuil, niet bepaald de meest toeristische toer van Noorwegen zo te zien. Skarsgard levert prima werk af al is de hele cast best in goede doen. Eentje die me niet echt zal bijblijven, maar voor een keertje zeker prima.

Erg fijne ontdekking vanuit Latijns-Amerika. Alles draait rond Garcia, een kleine schuchtere man, die als beveiligingsagent werkt in een fabriek. Hij is introvert, heeft weinig contacten en ondergaat het leven. Garcia´s leven is saai en doelloos. Hoewel, hij heeft wat spaarcentjes en is van plan om een oud boerderijtje op te kopen en op te knappen. Dat is echter zonder zijn flamboyante echtgenote gerekend. Je merkt meteen dat er weinig liefde is in dit verstandshuwelijk. Garcia tracht zijn vrouw wel te behagen, maar dat is alles behalve wederzijds. De plannen van Garcia komen in het gedrang wanneer zijn vrouw wordt ontvoerd.

Wat volgt is een soort drama/thriller, maar het humoristisch gedeelte is nooit ver weg. Dat komt vaak door de onbeholpenheid en besluiteloosheid van Garcia zelf. Ook zijn collega-vriend doet zijn duit in het zakje.

Los van het erg fijne plot eveneens een prima setting van de grauwe vervallen arbeiderswoningen van een oude stad. Acteerwerk is prima, maar ook het camerawerk mag gezien worden. De beelden met de lateraal fietsende Garcia zijn bijzonder sfeervol en knap. Film deed me wat denken aan Gigante (Film, 2009) waarbij een soortgelijke opzet te zien is.

Best wel een leuke fijne animatie-kortfilm. Visueel wel erg mooi vormgegeven met de technische apparatuur van vandaag. Eentje ook met een humoristische insteek. Suggestief ook met de bedscène. En ook onderliggende boodschappen of clichés komen naar boven, al hoeven we het zeker niet te overanalyseren. Erg fijn om eens gezien te hebben. De natuur neemt het even over. Let's get party!

Minder overtuigd van de film dan sommige anderen hier. Best wel van genoten, maar ik heb eveneens het gevoel dat de film ook niet te lang zal blijven hangen. Centraal staat Large die een leven heeft geleid die nauwelijks de zijne was. Van kindsbeen gedrogeerd met pillen leidt hij een oppervlakkig bestaan en staan zijn gevoelens en emoties op een laag pitje.

Door de gebeurtenis met zijn moeder wordt hij opnieuw geconfronteerd met zijn jeugd en roots. Hij gooit zijn pillen overboord en tracht opnieuw te leven. Het trauma met zijn moeder, zijn moeilijke verstandhouding met zijn vader, liefde en zorgzaamheid, ... komen opnieuw dichter bij zijn realiteit te staan.

Fijne rol ook van Portman die als een energieke overenthousiaste vriendin zijn leven extra schwung geeft en zijn ogen opent. Hier en daar humoristisch, al is dit eerder gelaagd. Fijne wegkijker wel met een diepere betekenis, maar het kwam net te weinig binnen bij me om écht aan te slaan.

De Amerikaanse versie ken ik niet, dus kon ik me ten volle hierop gooien. Prima film overigens over een rijk koppel waarbij de patriarchale hiërarchie duidelijk aanwezig is. Het helpt natuurlijk niet dat de man erg dominant en bijkomend erg vals is. Hij is met zijn vrouw gehuwd voor het geld en wil haar met zijn listige streken gek laten verklaren.

Fijn plot dat de aandacht blijft vasthouden. Prima sfeersetting met het de mooie verlichting in één of andere residentiële Londense wijk. Het contrast met de armzalige kinderen is sterk en komt in die scènes goed naar voren. Prima samenspel tussen de hoofdprotagonisten. Film die gewoon doet wat het moet doen en dat gewoon meer dan behoorlijk tot uiting brengt: het niveau van montage, setting, belichting en acteerwerk is gewoon in orde.

Heb dit steeds de mindere gevonden van de Gaston en Leo films. Het vet was wat van de soep na Paniekzaaiers en Zware jongens. Hun sketches blijven natuurlijk legendarisch al valt het te bezien of hun humor de tand des tijds wel doorstaan heeft. De film alvast niet. Erg flauw bij momenten en eigenlijk toch in hun geheel.

Film herhaalt zichzelf vaak met verkleedpartijen en weglopen. Valt ook op dat het tijdselement niet altijd klopt of het zou aan de magere montage moeten liggen. Grappig zijn werd een uitzondering en dan zit het niet goed voor een komedie.

Het internationale trekt te weinig aan en past niet met hun volkse humor. Humor ook wat gedateerd in de politiek correcte samenleving van vandaag.

TornadoEF5 is één van de users die ik volg en wiens recensie ik op prijs stel. Zijn positieve recensie over Gattaca deed me besluiten deze film ook eens te bekijken en ik kwam alvast niet bedrogen uit.

Het is de debuutfilm van Andrew Niccol en het is meteen één van zijn beste zo lijkt. Een jaartje later werkte hij mee aan The Truman show van Weir, dus verhalen met een bepaalde maatschappelijke boodschap zijn hem zeker niet vreemd. Zo af en toe lees je eens een artikel over designerbaby's waarbij ouders shoppen in de "gen-winkel" en er de beste eigenschappen uithalen voor hun kind. Supermensen, Übermenschen zoals je wil en dat leidt tot maatschappelijke discriminatie zoals je dat vandaag de dag ook kent met allerhande minderheden als migranten, holebi's en gehandicapten. Gattaca brengt deze toekomstige (?) thematiek hier erg mooi en genuanceerd naar voren. Het lijkt me ook geen techniek weggelegd voor de gehele mensheid ...

Maar de film gaat verder dan louter gentherapie. Perfectie is de norm geworden, maar de homo sapiens is nu eenmaal geen machine die met wat juiste genen onfeilbaar wordt... Ethan Hawke en Jude Law doen het fantastisch en hebben een boeiende wisselwerking met elkaar. Er wordt tegen de schenen van het "systeem" geschopt en ze ervaren dat doorzettingsvermogen, karakter en wil minstens even belangrijke eigenschappen zijn om te slagen. En dat ondervindt Vincents broer maar al te zeer.

De film duurt niet zo heel lang, maar blijft de hele zit door zijn kwaliteit te behouden. Gattaca is een goed onderhouden meer dan degelijke psychologische thriller die zich bijvoorbeeld niet verliest in zinloze of overdreven actie- of geweldscènes. Cinematografisch en visueel een pareltje. De plot omtrent de moordzaak blijkt echter niet zo interessant te zijn en kon mijn inziens weggelaten worden.

interessante belichting van een stukje Italiaanse geschiedenis, maar voor mij jammer genoeg weinig meeslepend om echt aan te slaan. Mogelijk ook omdat één en ander me niet duidelijk is. Politiek en andere thema's zijn nauw en complex met elkaar verweven zodat ik de finesses ervan moeilijk kan ontwarren binnen de Italiaanse eenwording rond 1860. De film bevat vermoedelijk ook veel symboliek. In die balscène, die overigens erg uitgesponnen is, wordt duidelijk dat de aristocratie van blauw bloed plaats zal moeten maken voor de republiek.

Il Gattopardo wordt grotendeels gedragen door de knappe rol van Burt Lancaster. Visconti heeft erg veel oog voor detail en de periode van twee breuklijnen tussen politieke veranderingen en tradities. De sociale en maatschappelijke tegenstellingen komen goed naar voren al is het wegens een gebrek aan kennis niet altijd even makkelijk te volgen.

Drie uren is daarentegen een grote opgave, maar de liefde die Visconti erin heeft gestoken, is zeer duidelijk merkbaar.

Wel een degelijke familiefilm met dat snuifje griezelen. Een Ghostbusters light op maat voor kinderen. Eng wordt het bijgevolg nooit. Al vond ik het wel bij momenten flauw, zelfs voor kinderen. De geesten (eerder beestjes) vond ik niet zo geweldig. Dan vond ik de spookfiguren intrigerender.

Het ghostbusters duo deed het wel goed. Beetje simpel en niet al te intelligent, maar wel perfect op maat voor kinderen. Die ene woordspeling/grap over Mark vond ik wel hilarisch.

- Hoe heet je?

- Mark, met een K

- Ok dan, Kark ...?

Voor de allerkleinsten misschien eng, maar voor de jongste tieners eigenlijk wel een prima film. Bij vlagen leuk, soms ook wat minder, maar hier en daar wel spitsvondige (flauwe) humor. Het scenario wel weinig verrassend en nogal clichématig met een onbegrepen tiener die zich in de steek gelaten voelt.

Die fantasy actie is op zich iets minder mijn ding. Ben meer een fan van het rustigere werk van Studio Ghibli. Dat neemt uiteraard niet weg dat ik de kwaliteit erken van het animatietalent Goro Miyazaki, zoon van. Op zich bevat de animatiefilm een duidelijk boodschap over leven en sterven en vooral de angst die daarmee gepaard gaat. En mensen die zichzelf voeden met angsten vluchten vaak weg in negatieve extremen waardoor "de eenheid met de natuur" op de helling komt te staan.

Een boeiend thema dus, alleen is het jammer dat het verhaal niet echt van de grond komt. Er zit te weinig samenhang in en er zijn te veel doodse momenten. Bij momenten te serieus en zelfs te langdradig. Het lijkt te geforceerd waardoor de speelsheid en de vlotheid in het gedrang komt. Gelukkig is de anime van een goed niveau en zit het met de ondersteunende soundtrack ook wel snor.

Op zich stelt deze kortfilm weinig voor. Het deed me wel wat denken aan het verlaten Londen in 28 Days Later... (2002). Een kortfilm gemaakte in deze coronaperiode, de idee van het leven in een lockdown. De beelden zijn surreëel, maar geven wel een mooi toeristisch visitekaartje af van het mooie Amsterdam. Fijne stad om als toerist te bezoeken.

Fatih Akin moet ik stilaan met stip noteren. Met deze Gegen die Wand opnieuw een topfilm afgeleverd. Gegen die Wand viel destijds in de prijzen op het filmfestival van Berlijn en doet zijn reputatie alle eer aan. De rode draad in het verhaal is de liefde of althans de zoektocht ernaar. Maar wie geromantiseerde liefde verwacht, komt van een kale reis thuis. Gegen die Wand valt eerder in de hoek van het rauwe drama waarbij één en ander soms ontspoort.

De twee hoofdpersonages Cahit en Sibel leren elkaar dan ook kennen op de niet zo evidente plaats als het ziekenhuis waar ze beiden herstellen van een zelfmoordpoging. Beiden vinden elkaar, maar de contacten zijn erg ruw. Cahit is nukkig en zelfs gewelddadig. Sibel wil er alles aan doen om te ontsnappen aan het controlerende juk van haar familie. Liefde gaat niet vanzelf, maar het koppel groeit langzaam naar elkaar toe. Geen melige momenten, maar wel reëel en met de nodige haperingen. Eerg sterk geacteerd door Birol Ünel en Sibel Kekilli, een voormalige pornoster. Het orkestje tussendoor lijkt bizar, maar versterkt de emoties die hangen over het koppel en de film. Het is een interne strijd, maar deint ook uit naar een strijd over generaties en culturen. Akin zorgt voor een evenwichtige symbiose met zijn uitstekende cinematografie en montage.

Het is een bittere film geworden met eveneens een sterk einde. Want het leven gaat zonder meer door. Het leven is wat je er zelf van maakt. Rauwe en authentieke prent, eentje om bij stil te staan. Mooi!

Ik prefereer andere detectiveromans dan Nicci French. Ofwel pakt het op beeld niet zo goed uit met dat gehypnotiseer, ofwel is het plot toch niet zo doordacht. Ik vond het allemaal iets te makkelijk gaan, zo ineens, en dat in 25 jaar. Ook dat politie-onderzoek, met vragen die wellicht 25 jaar geleden ook al gesteld waren. En dat men zich dit allemaal nog zo goed herinnert. Nu, het duo Verheyen/Willaert moet het script enigszins volgen natuurlijk, maar ik had toch geopteerd voor een ander boek.

De combi Vlaams Nederlands vond ik ook vrij geforceerd. Uiteraard gedaan om financiële en commerciële redenen, maar het blijft vreemd. Niet ondersteboven ook van het acteerwerk, bij momenten houterig. Ik heb al beter gezien van Talpe en Winckelmans om er maar twee te noemen. Filmisch wel OK, verzorgd, en dat mag je wel verwachten van regisseur met een groot oeuvre.

Film waarbij ik gemengde gevoelens heb. Op zich tevreden dat ASS vanuit een vrij gewoon standpunt werd benaderd. Geen Rain Man, Marsman of andere extreme vorm van ASS, want de meesten bevinden zich in het spectrum van Thomas. Thomas leek me een normale intelligentie te hebben. Die versprekingen lijken me onderdeel te zijn van het autisme. Neemt ook alles zeer letterlijk, kwam erg sterk naar voren.

Vandaag de dag wordt ASS goed begeleid en ondersteund, niet alleen voor de persoon zelf, maar ook voor zijn omgeving. Ik schrok er toch wel van dat men echt sprak van een gehandicapte. Van inzichten en begrip in de stoornis was nergens sprake. Geen idee dat men 15 jaar terug echt nog zo engdenkend omging met dit. Oja, de titel alleen al. Vanwaar komt die??? Vrij denigrerend zelfs ...

Het plot is eigenaardig. Alsof men suggereerde dat Thomas lastig deed omwille van de echtscheiding. Het lijkt me dat Thomas altijd al zo is geweest. Het subplot deed er eigenlijk niet toe, men had zich beter verder gefocust op het autisme van Thomas. Degelijke film, maar toch nét niet.

Het voelt wat ongemakkelijk om een film met Vlaamse insteek te zien als een Japanse productie. Het is een verhaal dat weinig bekend is bij ons denk ik. Bizar eigenlijk, want als ik de cultuurdrang van Vlaanderen zie, dan konden ze wel iets met Antwerpen en de Kruisafneming van Rubens. Er is wel destijds inderdaad via de strips van Suske & Wiske een verhaal rond verweven, een leuke strip overigens: "Het dreigende dinges", we spreken dan midden jaren 80, maar daar blijft het dan bij. Het dreigende dinges - Suske en Wiske no. 201. Het sprookje "Het meisje met de zwavelstokjes" Deense schrijver Hans Christian Andersen is een afgeleide van het verhaal.

Een tragisch verhaal, erg mooi vorm gegeven door deze Japanse anime. Hartverwarmend en -verscheurend op het einde. Qua tekenstijl vrij basic en eenvoudig, maar dat helpt wel denk ik om het verhaal kracht bij te zetten. Na lange tijd teruggezien en me niet beklaagd.

Binnen het actiegenre steeds wel wat een zwak gehad met Will Smith. Komt wellicht door zijn flair. Gemini man beviel me dus wel. Fijn om een keertje gezien te hebben. Misschien inderdaad een vrij standaard actiefilm, maar wel goed gedaan.

Dat klonen is inderdaad niet meer vernieuwend, maar heeft wel iets. Fijne actiemomenten zoals de achtervolging op de motors. Leuk ook die openingsscene in Luik en het mooie treinstation Luik-Guillemins.

Ang Lee die de knippen bediende. Het is eens iets anders. Wel stijlvol geschoten, maar ik verkies al bij al toch eerder zijn dramawerken.

Gemmeker is een naam die in België die bij weinigen een belletje doen rinkelen. Niet dat Schmitt of (de Vlaming) De Bodt meer bekend zijn (kampcommandanten Breendonk), maar ieder zijn geschiedenis natuurlijk. Onthutsende weergave van een interview tussen Gemmeker en Frankenhuis, een voormalige gevangene van Westerbork.

De misplaatste arrogante beleefdheid, de spelende onschuld en algemene verontwaardiging. Als je niet beter wist, je zou beginnen twijfelen … Zelfs Frankenhuis lijkt even uit zijn lood geslagen zijn. Niet dat hij twijfelt, maar hij heeft het ontzettend moeilijk om om te gaan met deze mismakelijke houding. Zeker wanneer de “contra” foto’s op de proppen komen.

De speelduur van een half uur mochten best wat langer zijn, maar deze kortfilm is een stevig gebald en alomvattend stukje cinema. Geweldig geacteerd door beide hoofdrolspelers. Dergelijke archieven en bronnenmateriaal zorgen er natuurlijk ook voor dat Holocaustontkenners een forum blijven zoeken. Dit blijft toch hangen.

De stukken op de trein die een ruim deel van de film omvatten zijn erg geslaagd en komisch om te volgen. De creativiteit en spitsvondigheid is er goed gevonden en het amusementsgehalte ligt erg hoog. Mede daarom is de gehele film een aangenaam kijkstuk met Buster Keaton in de hoofdrol.

Ook de context van de burgeroorlog wordt fijn verweven in het verhaal en zo kan de wat slungelige Gray toch pogen de held uit te hangen om zichzelf, zijn vriendin en zijn trein te redden. Fijne actie ook met de explosies, kanonnen en vele figuranten. Sterk stuntwerk ook en ongelooflijk dat deze film dateert uit 1926. Mooi!

Ik ben blijkbaar niet de enige die zich heeft geërgerd aan onze Jérôme. Een man die een vakantie of reünie in zijn geboortestreek heeft gepland en een maand lang rond het gat van zijn vriendin-schrijfster Aurora zweeft. Aurora die vervolgens weinig graten ziet in zijn geflirt met haar en haar twee jonge tienerdochters.

Hangt hij daar wat de moraalridder uit van vrije liefde hier en daar, dringt hij zich op aan iedereen en heeft hij steeds zijn mond vol van wat hij al dan niet goed vindt. Zijn aanstaande verloofde is er niet, dus aan haar hoeft hij alvast geen verantwoording af te leggen. Geweldig vond ik wel de scène tijdens La Bastille, 14 juli. Werd hij daar droogweg gedumpt waarna hij beteuterd de dansers gadesloeg.

Nu, een vervelend personage hoeft nog geen slechte film te betekenen. Maar ook dat werd niet geheel ingevuld. Veel vakantiegevoel langs het meer en heuvels van Annecy, maar ook heel veel geleuter die de vaart uit de film haalde.