Meningen

Laat het ons een erg actuele film noemen, dat lijkt me zeker met de recente aanslagen in Manchester en London. De parlementsverkiezingen gisteren in Londen doen het plaatje helemaal kloppen. Gelukkig zal het niet zo'n vaart lopen dat een democratisch land uit panische angst zich omschoolt tot een fascistische politiestaat. Toch? Wel een interessant gegeven natuurlijk: we leven in een tijd waar angst meer en meer onder het vel van de mensen kruipt. Hoe lang nog eer de kaarsjes en de knuffeltjes niet meer volstaan om de emoties te kanaliseren?

In dit opzicht een schitterend concept van de film waarbij een fascistische politiestaat de bevolking en de media in zijn macht heeft, censuur hoogtij viert, vrije meningsuiting beknot is en alles was immoreel is (homo's bvb) geband wordt. Dit wordt fijntjes weergegeven via de kelder van Deitrich. Het volk had nood aan een sterke hand om orde te scheppen in de chaos en men was bereid vrijheid en privacy op te geven tot op het punt dat ze niet meer terugkunnen. V geeft het volk een nieuw bewustzijn en nieuw geloof in eigen kunnen. Power to the people! Dit bewustzijn wordt op een harde manier ook weerspiegeld aan Evey door haar gevangenschap. Hier gaat de film voor mij een beetje de mist in. Ik vond deze wake-up call iets te snel/simpel/makkelijk.

Ook de duivelse regering was een tikkeltje over the top. Het scheelt niet veel of je hebt met die Sutler en Creey een tweede Hitler en Himmler gecreëerd (of misschien waren ze dat al). Ook het grote Larkhill-complot is in ditzelfde bedje ziek.

Interessant om op te merken is wel dat V for Vendetta de film ruim overstijgt en mensen inspireert. Niet inhoudelijk, maar het Guy Fawkesmasker vandaag de dag symbool staat voor allerlei protesten en georganiseerde protestgroepen als de Occupybeweging of de hackers van Anonymous. Een film die dit kan (herlanceren), verdient een degelijke quotatie! Zeker ook omdat Portman het goed deed en de stem van Hugo Weaving uitstekend gecast werd.

Hoe identiteit bepaalt hoe je toekomst eruit ziet, komt erg duidelijk naar voren in deze film. Door zich te laten uitgeven als Jood verzeilt Schlomo in Israël. Opgroeiend in een modaal gezin geniet hij alle kansen om een zorgeloze toekomst uit te bouwen. Hij beseft dat zijn leven is gebaseerd op een leugen en heeft daar meer en meer morele bezwaren over.

Va, Vis et Deviens is een sobere intense film en houdt zich ook niet bezig om een standpunt in te nemen. Sterkste punten waren voor mij het onderhoudend verhaal, prima cinematografie en niet te vergeten prima acteerwerk. Een film die niet bepaald een onuitwisbare indruk heeft nagelaten, maar wel op alle criteria goed scoort.

De film focust zich op het menselijke drama, maar wordt nauwelijks beïnvloed door de historische context van het gebeuren, hoewel de film daar toch geregeld naar verwijst. Ook het tempo is wisselend: diepgang tot halfweg de film van onder meer de personages, nadien werd het toch meer afgehaspeld.

Erg amateuristische studentikoze horror uit België. Een wraakfilm eigenlijk van een nietsnut die iedereen die hij haat vermoordt. Hij vindt er niet beter op dan zijn stofzuiger als een cyborg op zichzelf te bevestigen. Grappig eigenlijk, maar tegelijk ontzettend lame.

Wel wat gore te zien, maar die is van ongelooflijk zwakke makelij. De film duurt hoop en al 65 minuten, dat is meer dan genoeg. Acteerwerk is uiteraard even lamentabel. Fijn wel om dit soort films eens af en toe op te snuiven. Wel een prima begin van de film met de Russische roulette in spelvorm. Maar goed kan je het écht niet noemen voor de rest.

Moet gezegd dat er met Schallerova een bijzonder mooie verschijning aanwezig is? Mede door de opzet van de film is het meisje mysterieus net als de rest van het decor en de ontwikkeling overigens. Bijzonder sfeervol opgevrolijkt met wat leuke deuntjes in een wereld van fantasie dat deed denken aan een sprookje.

Nu edit: lees ik net wat verder in dit topic dat het meisje slechts 13/14 jaar oud was. Mja, ze zag er best ouder uit!

De raadselachtige setting met ook demonische figuren met lelijke tanden die wat rondhuppelen of een preek geven, het boeide me wel hoewel ik van het narratieve niet zo heel veel kon maken. Een soort van Alice in Wonderland gevoel kreeg ik ook wel. Bijzonder fijn om te ervaren, ideale speelduur ook van slechts een dikke 70 minuten.

Best grappige kortfilm van Jensen over politiek correct gedrag rond het gevoelige thema racisme en vrije meningsuiting. Uiteraard een beetje aangedikt allemaal en hoogst ongelukkig hoe Peter wegens tijdsnood zich een slippertje laat toemeten, maar toch. Achterliggend wel vrij herkenbaar vind ik. Sommige kwesties worden zodanig uitvergroot of opgeblazen dat je op de duur niet meer weet hoe je je moet gedragen. En dan kunnen externe facturen als stress een bezwarende factor zijn. Het is inderdaad een gekend fenomeen dat je gewoon bang bent om te discrimineren, maar door je houterig gedrag je soms het tegendeel zou alluderen. Leuk om eens gezien te hebben en een perfect voorproefje wat je mag verwachten van het andere werk van Jensen.

Louter en omwille van Mads Mikkelsen deze film meegepikt. Mja, kon evengoed uitgevoerd worden door een andere acteur, want spreken doet hij niet in deze film. Verder kon de film me ook weinig boeien met een wat hol verhaaltje om de poorten van Jerusalem te bestormen in naam van Christus. Vrome Christenen waren het alvast niet deze lui. Eerder vieze vuile en ruige Noormannen. Maar daar kwamen ze uiteindelijk niet aan. Ze belandden in de "hel". Het deed me denken aan Erik de Rode en diens zoon Leif Eriksson die al rond het jaar 1000 voet aan wal zou gezet hebben op het Nieuwe Continent.

Verder stelt het allemaal niet te veel voor. Veel bruut geweld, vooral in het begin, en nadien vooral veel rondgetrappel waarbij wat geschemerd wordt met wat licht en wat religieus geleuter dat absoluut niet overtuigde. De film tout court overtuigde niet waardoor het ook niet boeiend voor me was. Wel erg prachtige woeste natuurbeelden, maar in zijn geheel toch onvoldoende.

Op zich een vrij weinig zeggende shortfilm van een paar minuten. Hedendaagse staalarbeiders die tijdens hun lunchpauze een oeroude film zien van Louis Lumière uit 1895.

Maar je merkt misschien wat bewustwording bij de huidige arbeiders, het besef dat hun lot nog niet veel anders is dan 100 jaar terug. Mentaal gezien kan het een mokerslag zijn die binnenkomt. Veel leven of emoties zit er toch niet in die Finnen van Kaurismäki. Wie zal het zeggen?

In de jaren 50 zal dit al meer horror bestempeld zijn dan vandaag natuurlijk. Er is weinig eng aan deze film al blijft de idee wel tot de verbeelding spreken. Mysterieus en fascinerend, dat weer wel, en mogelijks voortvloeiend uit één of andere plaatselijke legende.

Altijd leuk om in film die typische lokale gebruiken en culturen te ontdekken. Niet de eerste film die ik zie rond de Sami-gemeenschap en dat klassieke rollenpatroon komt hier wel naar voren en is onrechtstreeks de trigger voor Pirita om het anders aan boord te leggen.

Wat een geweldige setting ook met die sneeuwlandschappen en die topscène met die horden rendieren die in looppas in het gelid verder trekken. Het kon destijds ook niet anders, maar die zwart-witbeelden versterkten dat desolate ruwe landschap alleen maar, net als de soundtrack die lekker traditioneel bombastisch is.

Vrij matige film over een interessant onderwerp en een cruciale gebeurtenis die de wereldgeschiedenis kon herschrijven. Het valt me ook des te meer op hoe vaak we Hitler op het witte doek mogen aanschouwen, hoe moeilijk het is zijn personage te vertolken. Het doet alleen maar mijn achting voor Bruno Ganz (Der Untergang) stijgen. In Valkyrie levert David Bamber maar een flauw afkooksel af. Dat er in de film bovendien Engels wordt gesproken, maakt het er natuurlijk niet beter op. En van Tom Cruise zal ik nooit fan worden, van zijn films evenmin.

Verder vind ik het jammer dat ondanks het feit dat de film gaat over de (laatste) aanslag op Hitler net zo weinig onder de aandacht wordt gebracht in de film. Buiten de explosie en de korte voorbereiding vooraf, wordt deze gebeurtenis volledig aan de kant gelaten. Hier kon veel meer uitgehaald worden. Ook qua spanning bleef het zeer beperkt. Er zat te weinig diepgang in de personages en er werd net daarom te veel gepalaverd over de plannen van de aanslag (veel oeverloos gemelk). Niet dat hier iets op tegen is, maar probeer dan ook de rest van de film op eenzelfde niveau te brengen.

Ik werd wat getriggerd door de trip naar de Ardennen. Het is ook dat wat de film ietwat overeind houdt. Sfeer en omgeving zijn zeker geslaagd met de dreigende bossen, de sneeuw en de nachtelijke scenes. Ook het oude landhuis zelf had zeker zijn charmes.

Inhoudelijk vond ik het iets minder, al vond ik het plot nog redelijk aangenaam om te volgen. Zoals zo vaak zie je dat de hechte band van een vriendengroep geregeld slechts een laagje vernis is. De meiden mochten dan wel mooie verschijningen zijn, qua acteerwerk vond ik het toch maar matig. Ook de onderlinge chats vond ik eerder een afknapper dan een meerwaarde.

Niets is wat het lijkt in deze film. Geen Michael Myers en het duurde toch even vooraleer ik dat doorhad. Film met duidelijk potentieel, maar waar volgens mij te weinig werd uitgehaald.

Ik moest me achteraf toch even inlezen over de Libanese-Israëlische oorlog uit 1982 om de film volledig in me op te nemen. Ook de slachting in Sabra en Shatila in Beiroet, begaan door bondgenoten van Israël was me onbekend. Israël stond erbij en keek ernaar, en handelde toen het al te laat was ...

Sterke animatiefilm alvast die als een soort documentaire werd geschoten. Knap om dit onderwerp op deze manier (nog eens) onder de aandacht te brengen. Daarnaast een zeer sterk uitgangspunt om het gebeuren als een soort trauma te zien waarbij de soldaten die erbij waren zich amper nog iets konden herinneren van de plaatsgevonden gebeurtenissen. Alsof het trauma werd verdrongen door een zwarte blinde vlek. Aan de hand van interviews als in een documentaire komt het geheugen met flarden terug.

Visueel eveneens erg sterk weergegeven. Rauw en indringend. Ook het kleurgebruik is intens met vele geel- en roodtinten, vaak refererend naar vuurgevechten, dood en vernieling. Sowieso enkele sterke scènes zoals de optocht in het palmbos of de beschieting van de tanks ... De montage is eveneens prima waarbij het oorlogsgeweld wordt afgewisseld met interviews. Op die manier worden ook de puzzelstukjes telkens op de juiste plaats gelegd en wordt het gebeuren ontrafeld.

Feit is dat het kruitvat dat het Midden-Oosten is enorm complex en zeer genuanceerd benaderd dient te worden. De waarheid is nauwelijks uit te klaren en vele oorlogen en protagonisten later is duidelijk dat er in dit conflict nauwelijks te streven valt naar vrede en harmonie. Deze animatiefilm drukt je opnieuw met de neus op de feiten, en deze zijn niet rooskleurig. Knap!

Weinig boeiend relaas van drie jongeren die naar Cuba trekken om, ja, om wat te gaan doen? De synopsis geeft het al wat aan. Het slaat nergens op en ook de uitwerking zelf is erg pover.

De film verzandt in zijn matige plot. Het zou een serieuze zoektocht moeten zijn, maar dzt vervaagt al erg snel. De reden daarvoor is onduidelijk en ik kon ook niet anders me al gauw te ergeren aan een aantal personages.

Uiteindelijk wordt de broer gevonden, maar ook dat verloopt weinig sprankelend. Gelukkig duurt het allemaal niet te lang. Maar deze kan je gerust skippen.

Niet echt een vampierenfilm, maar wel misdaad giallo film met een gothic touch. De eeuwige jeugd staat centraal en er zijn talloze (vaak middeleeuwse) verhalen over dit onderwerp. De film begint erg sterk met het gevonden lichaam in de Seine. Nadien vond ik ook dat de film wat inzakte.

Maar de sfeer en de spanning waren immer aanwezig. Het mooie decor van het kasteel doet veel om de juiste stemming te creëren voor dit soort mystery's. Ondanks het feit dat er veel dialogen zijn, vond ik de film best onderhoudend en boeiend. In deze detectivefilm met een gothic horror randje heeft iedereen zijn rol. Niet voor het eerst of laatst werken politie en een charismatische journalist meer naast dan met elkaar. Fijn samenspel tussen beiden overigens.

Dreyer heeft zijn strepen al verdiend. Vredens dag, de verfilming van Jeanne d'Arc of het fantastische Ordet, stuk voor stuk steengoede films. Maar even eenvoudig of toegankelijk zijn ze zeker niet. Het is niet zomaar lekker achteruit leunen met een pilsje. Dat geldt ook voor Vampyrs. Een film die ik eigenlijk vooraf wat foutief ingeschat had.

Visueel prachtig, luguber en mysterieus ook met die doodshoofden, maar ik was vooral onder de indruk van die schaduwen. Mooi gedaan. Wat me wel wat uit de wereld haalde waren de lange lappen tekst die dingen wouden verklaren. Dat kon toch wat vloeiender aangepakt worden.

Maar de film kon me toch niet helemaal meenemen. Daarvoor sprak het me te weinig aan. Maar sfeervol was het wel.

Ik ben een beetje verbaasd deze serie hier op MM te zien passeren. Dan moet je vele Vlaamse fictie hier plaatsen. Waar ligt de grens waarom dit of dat wel/niet op MM gezet wordt? Desalniettemin geweldige reeks. Eén van de beste producties toch wel van de laatste jaren. Sowieso een geweldige cast met Tom Van Dyck, Lucas Van den Eynde, Sien Eggers, Reinhilde Decleir, Peter Van den Eede, Maaike Neuville, Herwig Ilegems enz ... De humor zat goed en sowieso enkele geweldige oneliners die in het geheugen gegrift staan!

Geweldig gelachen met de reeks met een typisch oervlaamse dorpsmentaliteit rondom de kerktoren met erg kleurrijke personages en intriges. Bij momenten wel wat té karikaturale personages zoals die ganster. Ook sommige scènes nogal bizar zoals de meeuwen, het hert of de wielerwedstrijd. Voorts weinig kritiek, integendeel, puur genieten. Haast net zo goed als het legendarische "Het eiland".

Dit is heel wat anders dan het Jezusverhaal van Bloody Mel. Pasolini slaagt erin het evangelie van Mattheüs op een erg adequate manier te vertellen. Sober en met alle relevante informatie. Mattheüs legde meer dan de andere evangelisten de klemtoon op de Joodse historie, wetten en tradities om het verhaal van Jezus te vertellen. Interessant hoe Pasolini vaak teruggrijpt naar de werkelijke bijbelcitaten als Jezus aan het woord is. Dat kan voor sommigen misschien nogal stroef overkomen. Ik vond de Jezusfiguur bij momenten erg streng en hoogdravend tekeer gaan, verwijtend bij momenten, maar het maakte wel indruk.

Voor mij toch één van de betere Pasolini's. Daar zal het onderwerp niet vreemd aan zijn. De film wordt overigens mooi ondersteund door een prima soundtrack. Geweldig mooi gefilmd ook. De locatie uit Zuid-Italië doet denken dat je inderdaad in Israël/Palestina bent. Veel sterke emotionele close-ups ook.

De film is misschien niet op elk moment even vlot, maar dat lijkt me net ook de kracht van de film te zijn om zo de gebeurtenissen of de quotes beter te laten insijpelen.

Film die inderdaad wat weg heeft van de Spaanse film van Amenabar Abre los Ojos (Film, 1997). Ik zag Vanilla sky nog nooit en had eigenlijk ook geen idee waarover het ging. Een zoveelste remake productie uit Hollywood dus. De films zijn niet geheel met elkaar te vergelijken. De synopsis is dan misschien gelijklopend, de invulling en de toon is toch geheel anders. Daar waar Amenabar er eerder een thriller van maakte, kreeg ik hier meer het gevoel van iets luchtigers, met een sausje van romantiek erover.

Het mysterieuze gedeelte blijft wel overeind waarbij droom en realiteit elkaar afwisselen en in elkaar overvloeien. Het vergt wel wat van de kijker, maar het blijft al bij al behappelijk. Cruise doet het eigenlijk wel prima hier. Draagt de film volledig en komt als personage geloofwaardig over. Een steengoed acteur, alleen vind ik de meeste van zijn films minder interessant.

Vrij goed gedaan allemaal van Crowe die er de vaart inhoudt en er een eigen versie van gemaakt heeft. Balans in de film zit goed. Prima rollen ook van Diaz en Cruz.

Matige film over een boeiend onderwerp. Sowieso steeds geïntrigeerd wanneer kunst wordt belicht in een film. Alleen jammer dat de uitvoering hier nogal te wensen overlaat. Al bij al vrij saai en eentonig plot. Weinig spanning ook. Ondanks de beperkte speelduur ervoer ik het als een lange zit. Jammer.

Acteerprestaties vond ik ook niet zo memorabel, eerder houterig.

Vermoeiende lange zit die je geduld wel op de proef stelt. Op zich heb ik niets tegen slow burns, integendeel zelfs, maar hier gaat het wel tergend traag zonder echt doel. Er moet dan wel een kerk gebouwd worden, maar vooraleer we het dorp naderen, zijn we toch al een hele poos onderweg. Letterlijk en figuurlijk. We worden dan wel getrakteerd op een (lange) zit op wat Ijslanders (paarden) en het landschap is ronduit fenomenaal, maar dat is het dan ook.

Het helpt natuurlijk niet dat het hoofdpersonage, onze priester Lucas, weinig sympathiek overkomt. Je krijgt er zelfs geen hoogte van. Je zou zelfs twijfelen of hij wel een priester is. Overtuigend of inspirerend komt hij niet over en met elke volgende scène lijkt hij zelf in een geloofscrisis te zitten. Heel vreemd om temidden een geïmproviseerde misviering opeens de benen te kiezen. We zitten dan al ruim twee uur in de film.

Prachtig verfilmd allemaal, maar men kon er gerust een half uur afgedaan hebben. Als fotoliefhebber vond ik die portretfoto's wel geweldig gedaan! Maar als film in zijn geheel? Neen, toch (net) niet...

Pelonpää doet het geweldig als vrijgezel Nikander die een rustig baantje heeft als vrachtwagenchauffeur. Zijn hart gaat wat sneller slaan als hij de mooie Ilona ontmoet. Nu, de vele vibes vertalen zich niet in romantisch gezwets. Het blijft allemaal wat stug. Een glimlachje kan er nimmer af en de conversaties zijn kurkdroog. Geweldig eigenlijk om te volgen.

Het stramien bij Kaurismäki blijft steeds hetzelfde, beetje een andere context, maar de algemene setting blijft dezelfde. Het moet je liggen of je vindt zijn oeuvre maar niets. Bijzondere humor, beetje krankzinnig hoe stroef die onderlinge communicatie vaak verloopt. Elk moment verwacht je een explosie, maar het blijft met wat droge woorden.

Fijn acteerwerk zoals steeds en prima sfeer en setting. Meer van dit zou ik zeggen. Kati Outinen keert vaak terug in Kaurismäki's films. Ze ontgoochelt zelden, niet als jonge, maar ook niet als meer ervaren actrice in het meer recentere oeuvre. Leuk!

Een Vlaamse film zal ik zelden overslaan. Ook Het varken van Madonna niet, maar misschien had ik dit beter wel gedaan. Ik zag in 2017 reeds 200 films, maar deze spant echt de kroon. Een zeer ontgoochelende film met een zeer absurd verhaal. Waar Vlaamse acteurs slechte verhalen enigszins kunnen rechttrekken met hun acteerprestaties, moest ik zelfs hier zoeken naar goede leuke vertolkingen. En het is raar om zeggen, énkel Kevin Janssens (waar ik anders niet zo’n hoge pet van op heb), deed het nog het best van allemaal. Ook Van Eeghem komt aardig in de buurt. Wim Opbrouck stelde me teleur. Ook Focketyn behaalt hier (en ook in andere hedendaagse fictie) niet meer zijn niveau zoals in Vaneigens, In de gloria of Het eiland.

De rest van de cast irriteerde me mateloos in het slecht overkomende geacteerde West-Vlaams. De cast was veelal een bonte verzameling van karikaturen. De dorpsraad werd zo weggeplukt uit één of ander slecht toneelstuk en de opgelopen emoties werden te theatraal neergezet. De film is in zijn geheel geforceerd en totaal ongeloofwaardig (zelfs binnen zijn context).

Weinig grappige momenten ook, al vond ik de lege varkensboerderij nog wel fijn. Ook de verbouwereerde gezichten toen Tony binnen kwam met zijn mechanisch varken in het café was leuk. Die spooksoldaat vond ik serieus bij de haren getrokken. En uiteraard stootte Tony op de overblijfselen ervan, hoe kon het ook anders. Het einde zelf is apart ligt in de lijn van de film: licht en niet te serieus. Misschien moest ik vanuit dat standpunt de film aangevat hebben, maar dan nog blijft de film in zijn geheel onvoldoende. Er is veel beters op de Vlaamse markt...

Bizarre kortfilm en dat niet in het minst wanneer personages naar de camera kijken en zich rechtstreeks richten tot de kijker. Als één ding duidelijk is, dan is het dat je familie niet kiest. Behoudens ze in de eerste plaats saai zijn, zijn ze bovenal egocentrisch, verwaand en ondankbaar. Schone schijn is hier perfect van toepassing, want veel vreugde en familieplezier is er niet. Het betreft een louter opgevoerde verplichte familiale aangelegenheid.

Wel hier en daar wel een fijne casting met bekend volk als Matthias Sercu en Isabelle Van Hecke. Los van dit alles toch een vrij kleurloos gegeven. Middelmaat afgerond naar beneden.

Toch een vrij degelijk Vlaams drama waarbij een single dertiger centraal staat die niet goed in haar vel zit, hoewel de buitenwereld dat niet of amper opmerkt. Tegelijk ook een beetje het grootste manco van de film, want enkele personages halen dat net wél aan, maar er wordt wel niets verder uitgewerkt.

Hoewel de film centraal over Eva gaat zijn er verschillende subplots die de bovenhand nemen waardoor Eva wordt ondergesneeuwd. En dat is jammer, zeker rekening houdend met het feit hoe de film afloopt. Je zit na afloop te veel met vragen en losse eindjes over het plot. Ook de psychologische gesprekken vond ik matig. Vond dat een vrij onaangenaam persoon eerlijk gezegd.

Wél interessant was de verjaardag van de moeder waarbij de bubbel van peis en vree doorprikt werd. Wel een typisch fenomeen denk ik in vele families waarbij ergernissen en familie-issues genegeerd en verdagen worden en ontsteken tot een niets ontziende etterbuil. En soms barst die eens open, maar heel vaak ook weer niet. En vooral dat laatste maakt mensen ongelukkig. Tenslotte een knap einde dat je wel eens doet stilstaan bij het leven.

Altijd fijn om in een film een vleugje wielerromantiek terug te zien. Brengt voor mij persoonlijk wat extra cachette. Een fijne inkijk in het wielerpeloton of het leven binnen een wielerploeg. Een fijne Poelvoorde die als helper belicht wordt. Steeds met die humoristische kwinkslag die wel gesmaakt wordt.

De sfeer van het wielercircus wordt mooi weergegeven. Uiteraard niet altijd waarheidsgetrouw en steeds met een hoekje af, maar best amusant allemaal. Leuk!

Dit is geen doordeweekse horrorprent, want zo zie ik hem wel. Zeer mysterieus, beangstigend en spannend. Velvet Buzzsaw is wat de enge versie van The square, die andere recente kunstzinnige film. Als kunstliefhebber - zowel modern als klassiek - werd ik sowieso al aangesproken door de film. Wellicht inderdaad geen film die voor iedereen is weggelegd. Zeker het eerste halfuur van de film is even doorbijten. Bij momenten zelfs monotoon en de vele kleurrijke personages maakten het er niet makkelijker op alles te volgen. Later viel het gelukkig allemaal wat in zijn plooi.

Sowieso een grote fan van Gyllenhaal en ook hier deed hij het geweldig als verwaande en nichterige kunstcriticus. Geweldige stijl en performance waarvan ik genoten heb. Dat mocht wel na de afknapper die ik laatst van hem zag in Okja. Naar Malkovich keek ik ook uit, alleen jammer dat zijn rol zo onbeduidend was, zelfs wat irritant. Niet alle personages waren overigens even boeiend, maar gelukkig maakten de dialogen veel goed.

Toen de schilderijen tot leven kwamen begon de film eindelijk vaart te krijgen. Zo herkenbaar ook wanneer je naar een portret kijkt, dat je zelf de idee krijgt dat de ogen altijd op jou gericht zijn, waar je je ook bevindt in de ruimte. Geweldig ook dat decadente neerbuigende en gehaaide sfeertje van de kunstwereld. De doodsoorzaken waren mooi gevarieerd en origineel. Ook het einde was eigenlijk open door de straatverkoop van enkele schetsen. Dikke 3,5* alvast!

Mja, meer dan vermakelijke ontspanning was dit niet voor me. Al bij al wel OK waarbij miscast Hardy het toch nog bij elkaar trachtte te houden. Ook Michelle Williams zie ik liever in andere films opdraven dan in deze vage onbeduidende rol. Om nog maar te zwijgen over de cameo van Woody Harrelson op het eind.

Het plot stelt niet veel voor al vond ik de CGI van de monsters nog best fijn. Ook de actie die ermee gepaard gaat ging er nog best in. Bovenal vond ik de humor ook nog best fijn zoals de liftscène of het constante gemekker met Hardy wat mag en niet mag.

The bad guy kwam niet echt uit de verf en sommige scènes (de inbraak bij zijn ex-baas) of motieven kwamen maar vreemd over. beetje over the top allemaal, maar goed voor een keertje. Simpel en entertainend, meer moet dat soms niet zijn.

Geen Mar Adentro (Film, 2004) voor alle duidelijkheid, maar wel een onderhoudende rustige film over een stervende terminale man die op zijn laatste dag nogal wat mensen ziet passeren. Een film die inderdaad inspeelt op het auditieve met een bedlegerige man in de hoofdrol. Ik denk dat hij wel vrede heeft met zijn lot.

Een tragedie die je moet ondergaan. Geen film met hoogtes of laagtes. Geen film met diepe emoties. Een film als een kaars. Rustig en traag tot hij langzaam uitdooft. Niet memorabel allemaal, maar degelijk, zonder meer.

De idee zat wederom goed in deze dystopische feministische wereld waarvan mannen geen sprake meer is. Niet ondergeschikt ofzo, neen, gewoon, ze zijn er niet meer. Dat heeft ook zo zijn nadelen, niet zozeer voor de voortplanting, eerder voor de lust.

Wat volgt zijn wat scifi-toestanden die weinig indruk nalaten. Visueel zeker niet slecht en qua sfeer zeker intrigerend. Gebruik ook van opvallende kleuren en donker, perfect om een doordringende sfeer te creëren.

Een vrij matige film over een wijk vol randfiguren waarbij zuipen en schunnige praat verkopen dagelijkse kost is. Het verhaal is flinterdun en is eigenlijk ondergeschikt aan de context. De troosteloze omgeving van de Verbrande Brug wordt goed weergegeven. Mistroostig en verloederd, afval dat overal rondslingert, rommel en barakken naast oude huizen, zelfs het weer is even miezerig en grijs als de toekomst van de meeste inwoners.

Weinig, om niet te zeggen geen sympathieke personages, toch niet als we Grietje niet meetellen. Veel cafépraat, letterlijk en figuurlijk. Niet geweldig allemaal. Decleir probeert het nog wat te redden, maar ook hij gaat mee ten onder. Film is al bij al nog vrij verteerbaar, maar memorabel is hij niet.

Niet geheel weggeblazen door deze gelauwerde film van Joachim Trier. Ben in het algemeen niet zo'n superfan van coming of age verhalen. Ik apprecieer ze meestal wel, maar zie er zelden grootste dingen in. Ook hier niet. We volgen Julie en zoals vele mensen is de leeftijd van 30 wat een kantelpunt van je leven. Over het algemeen heb je een relatie, staat je carrière volop in de steigers en is kindplanning ook niet ver weg. De vraag is natuurlijk of je dit alles wel wil verderzetten en of je geen drastische beslissingen dient te nemen.

Julie worstelt met dit alles. Joachim Trier creëert vervolgens een luchtig levendig personage met een soort joie de vivre. Renate Reinsve doet vervolgens de rest met haar innemende persoonlijkheid en leuke voorkomen. Hier en daar die bijzondere cinematografische scènes die in zijn geheel wat schwung brengen in het verhaal.

Die opdeling in de hoofdstukken was voor mij niet nodig geweest. Ik zag er ook de meerwaarde niet van in. Het tempo van de film is zoals de levensstijl van Julie: een rollercoaster tot de laatste minuut waarbij drama en luchtigheid samen gaan.