Meningen

Een leuke gevangenis en escape film uit de oude doos, met Paul Muni in de hoofdrol. Die laatste ken ik enkel van Scarface denk ik. Een acteur met een karakterkop die misschien in een brave rol net iets minder tot zijn recht komt.

Een film ook die duidelijk ook de maatschappijkritiek niet achterwege laat met een gebrekkig juridisch systeem en een meedogenloos strafregime met dwangarbeid. Die chain gang is best mensonterend. Sowieso enkele leuke scènes gezien zoals inderdaad de achtervolging met de auto’s.

Een film die mede door zijn korte speelduur van 90 minuten goed gevuld is met een strak tempo. Fijne klassieker!

Mensenhandel is één van de walgelijkste misdrijven die er zijn, zeker wanneer er minderjarigen bij betrokken zijn. Film deed me qua onderwerp denken aan het sterkere Trade (Film, 2007). Hier is het wat chaotischer en minder evenwichtig. De focus ligt ook niet zozeer op de mensensmokkel, maar meer op het bejagen van de daders en het politioneel onderzoek daarachter.

Eigenlijk wordt er weinig gedaan met de slachtoffers zelf. Beetje jammer eigenlijk. Weinig echt drama dus, meer een thriller met weinig diepgang. Ook een beetje jammer dat de spanning uit de film wordt gehaald wanneer al vrij snel wordt onthuld hoe de vork aan de steel zit. Deze verrassende aanpak kan op zich best, maar dan moest de uitwerking ook beter.

Desalniettemin zeker geen slechte film. Goed om eens gezien te hebben. De sfeer is grimmig en de setting in Zuid-Afrika heeft wel iets wanneer je rondrijdt in de townships.

I am Greta is een documentaire die niet zo heel veel nieuws brengt. Voornamelijk veel gemonteerd van wat je al op journaals en duidingsprogramma's hebt aanschouwd. Desalniettemin toch een interessant gegeven hoe het klimaatdebat is uitgegroeid van iets individueels naar een massaevenement over heel de wereld.

Ik heb me tijdens de docu voornamelijk toegespitst op de persoon Greta zelf. Over het klimaatdebat heeft wel iedereen een mening (over Greta ook overigens), maar ik vind het verrassend en het stemt me tegelijk triest hoe gepolariseerd dit debat is tussen believers en non-believers. En uiteraard word je erg gauw in politieke groepjes onderverdeeld, van groene fundamentalisten tot tegenovergestelde extreemrechtse splintergroeperingen. Nochtans belangt het ons allen aan, welk standpunt je er ook over hebt ...

Greta dus. Gezien autisme me nauw aan het hart ligt en Greta zelf aangaf de diagnose te hebben viel het me inderdaad op hoe obsessief gefocust ze is over een bepaald onderwerp en zich verliest in details (hoofd- en bijzaak?). Niet alleen over het klimaat waarover ze ongetwijfeld enorm veel lectuur en studies heeft verslonden, maar ook over andere zinloze lijstjes als de tabel van Mendelejev. Ze benadert alles ook erg rigide en vanuit haar eigen zwart-witdenken vanuit het grote gelijk en het eigen rechtvaardigheidsgevoel. Er is weinig ruimte voor de andere. Dit bleek ook sterk in haar laatste speech op de VN-top in New York, mede doordat ze ervoer dat haar hele opzet weinig zoden aan de dijk bracht.

Op zich erg knap voor een meisje van 15 om zich midden in de mondiale spotlights te plaatsen (niet dat dit haar initiële bedoeling was), maar daarbij ook erg veel tegenwind te pakken. De social media, maar ook vooraanstaande nieuwsankers en politici lieten het niet na haar persoonlijk en vrij grof onderuit te halen. Het autisme is dan een makkelijke zondebok. Ik vond dat ze zich erg goed staande hield. Niet evident die onstabiele rollercoaster voor een meisje dat aangeeft routine en dagdagelijkse structuur nodig te hebben. Verbaal ook erg sterk terwijl ze aangaf dat ze graag ook uren kan en wil zwijgen.

Wat de ouders betreft vind ik niet dat het aan mij of ons is een oordeel te vellen. Ik hoop en veronderstel dat zij er wel zijn om grenzen te trekken. Vaak is het ook een trial and error. Ik zou mijn kinderen niet blootstellen aan dergelijke aandacht, maar zo eenvoudig of zwart-wit is het niet altijd. Dan is het je plaats om je kind te steunen en te ondersteunen wanneer dat nodig blijkt.

In coronatijden geven dergelijk apocalyptische films een vreemd gevoel. Hier ligt een virus aan de basis aan zowat de hele uitroeiing van de mensheid. Bij ons zal het niet zo'n vaart lopen, laat staan dat sommigen tranformeren in een vampierachtige zombie ofzo. Bizarre wezens overigens: enorm schrikwekkend en bovendien erg taai.

Knappe beelden alvast van een desolaat New York. Die openingsscène met die herten gaf wel wat. Ook wanneer Robert op andere momenten door de stad dwaalde bleven de beelden tot de verbeelding spreken. Het golfen was misschien nog het leukste bizarre moment. Smith doet het wel goed. Hij verveelt niet en is in deze film een eyecatcher. Ook het plot is best aangenaam en binnen de context vrij realistisch. Geen absolute superheld, maar een man met zijn zwaktes en post-traumatische stressstoornis.

Blijkbaar een film die twee eindes kent. Ik veronderstel dat ik de "juiste" versie heb gezien. Einde was vrij bevredigend en past in de setting van de film. Prima wegkijker, wel van genoten.

Vrij leuke SF met een erg beperkte cast van 2 vrouwen. Drie vrouwen eigenlijk als je er de mooie en geslaagde stem van Rose Byrne aan toevoegt. Deed me in dat opzicht wat denken aan de zwoele stem van Samantha (Scar-Jo) in Her (2013). Clara Rugaard deed het buitengewoon goed, een actrice die ik eigenlijk niet kende, maar bij deze is haar naam (bij mij) gezet. Niet eenvoudig om een film zo goed als alleen te dragen, maar ze deed het prima. Ook Swank viel niet uit de toon.

Het plot zelf is niet vernieuwend. In Hollywood al meermaals gebeurd dat een veilig gewaand oord plots door de intrede van een indringer er plots minder rooskleurig uit ziet. Desalniettemin pakte Sputore het erg goed aan en geeft toch een eigen invulling aan het plot. De opbouw is goed door eerste te focussen op de zorgfuncties van "Mother". Er wordt ruim de tijd genomen om het kind te laten opgroeien. De film bevat een duidelijke (moralistische) filosofische insteek en verkent hoe kneedbaar de mens is. Tabula rasa versus erfelijke factoren. Het zijn ook wederom net die oerinstincten die je niet zomaar kan wegdenken, manipuleren of ombuigen. Nieuwsgierigheid en rechtvaardigheid zijn onder andere die gevoelens die eigen zijn aan de mens.

De film bevat een zekere spanning en ongeveer of net na halfweg wordt het duidelijk hoe de vork aan de steel zit. Niets is wat het lijkt. In se, denk ik, dat de bedoelingen van de A.I. "nobel" zijn in die zin dat ze door het uitroeien van het slechte mensenras via hun eigen programma een nieuw superieur ras wensen te creëren. Het doel heiligt de middelen, alleen zijn de middelen extreem gruwelijk. Knappe film, zeker en vast, mooieNetflix-productie waarvan ik genoten heb. Zwevend tussen 3,5* en 4,0*.

I am not a witch is een realistisch verhaal uit Zambia over de behandeling van sommige vrouwen. Hoofdzakelijk uit bijgeloof worden sommige vrouwen bestempeld als heksen en leiden ze vervolgens een slaafs bestaan. Hallucinant is het hoe bijgeloof het haalt van realiteit. Een authentiek portret ook van deze wantoestanden.

Interessant om te zien hoe heksen worden behandeld of hoe ze met absurde condities moeten aantonen dat ze géén heksen zijn. Het jonge meisje Shola is de vreemde eend in de bijt omdat ze zo jong is met haar negen lentes. Ze wordt vervolgens uitgebuit uit financieel geldgewin. Iedereen berust ook in het lot van deze heksen. De heksen zelf enerzijds, maar eveneens de toeristen die gretig foto’s van hen nemen zonder goed te weten waarover het gaat.

Zeker geen foute film, maar echt beklijven deed het niet. Eerder ook meer een docu dan een film had ik de indruk op sommige momenten. Realistisch dus zeker en vast, maar te weinig plot of schwung om het echt interessant te houden. Daarom was de film ook te statisch. Niet slecht, zeker niet als regiedebuut. Meer dan degelijke rol ook voor de kleine Mulubwa.

Sterke documentaire verhaald vanuit de opinievorming van James Baldwin, een man die me onbekend was tot deze documentaire. Baldwin vertrekt vanuit de strijd van Malcolm X, Martin Luther King en Medgar Evers tegenover de rassensegregatie en -discriminatie van de jaren 50 tot heden eigenlijk. Raoul Peck brengt dit zeer professioneel op het witte doek. Hier en daar vond ik de docu een beetje van de hak op de tak springend en weinig gestructureerd. Toch blijft het uitermate boeiend om volgen met de charismatische welbespraakte Baldwin die de kunst heeft om dingen te analyseren en op een vlotte manier te brengen. Vooral de quote "White is a metaphor for power" viel me op als samenvatting van zijn boodschap.

Ik heb de voorbije maanden verschillende films gezien die gaan over deze zwarte bladzijden in de Amerikaanse geschiedenis. Telkens ben ik erover verwonderd en grijpt het me aan. Ook deze keer opnieuw. Het verbaast me elke keer opnieuw hoe diepgeworteld en geïnstitutionaliseerd dit denken was slecht 50-60 jaar terug. En niet alleen vanuit de bevolking, maar zelfs gestuurd vanuit de overheid, regionaal en nationaal.

Discriminatie is erg, vandaag nog steeds aanwezig, maar is eveneens vaak onderhuids aanwezig in de samenleving. Segregatie daarentegen is gelukkig weggewerkt (hoewel culturele en religieuze bewegingen elk hun weg opzoeken), maar is zoveel openlijker en visueel zichtbaarder en des te frappant om te aanschouwen.

De docu predikt geen revolutie, maar kaart gewoon aan. Op één of andere manier op een luchtigere manier (een duik in de filmgeschiedenis). Ook de stem van SL Jackson past goed bij de sfeer van de docu: sereen en met persoonlijkheid. Een geslaagde docu die aan te bevelen is als algemene "must see". Alleen bij de beelden bij Ferguson moet opgelet worden dat de boodschap niet te eenzijdig wordt gebracht. Het kan best zijn dat ... maar louter en alleen die beelden tonen zonder context (hoe correct/incorrect de aanleiding ook mag zijn) is op het randje.

Ik keek uit om deze "I am Sam" te zien wegens de positieve recensies die ik her en der las. Toch al bij al vrij ontgoocheld geraakt naarmate de film vorderde. In tegenstelling tot Awakenings (met Robert De Niro en Robin Williams) die ik gisteren zag, vond ik het grootste pijnpunt de overdreven sentimentaliteit die er overal net te dik oplag. Zo had je kleine Lucy die smekend rond de benen van advocate Rita Harrison vloog, de melodramatische haast onmenselijke scheiding van Sam en Lucy wanneer ze al huilend afscheid namen, de onnodige polarisering en zelfs demonisering van justitie als de grote boemannen terwijl de rol van Sam verheerlijkt werd en amper door derden in vraag werd gesteld. Ook Michelle Pfeiffer levert een afschuwelijke rol af als cliché-advocate die de zaak eerst afwimpelt, maar dan toch uit "compassie" meegaat in het verhaal van Sam en ga zo maar door.

De ergernissen stapelden zich gaandeweg op, maar de rol van Laura Dern was echt tenenkrullend, zeker wanneer ze haar kar keerde op het einde. Op de duur begin je zelfs goede elementen in vraag te stellen. Zo vond ik aanvankelijk de Beatles nog een leuk toemaatje, maar bij "All you need is love" had ik het toch gehad.

Sean Penn dan. Penn doet het eigenlijk zeer goed als mentaal gehandicapte. De focus ligt eerder bij hem dan bij het melige verhaal. Veel diepgang krijgt het karakter echter niet. Zo is het onduidelijk hoe hij zijn Lucy eigenlijk in handen heeft gekregen. Als je zes jaar je kind kan opvoeden, dan moeten de volgende jaren ook wel lukken, denk ik zo. Meligheid troef wanneer je Dakota Fanning bezig ziet als een soort wonderkind dat altijd en overal gevat en intelligent overkomt. Kwestie om de nadruk te kunnen leggen op het feit hoe goed Sam het de afgelopen zes jaar wel niet heeft gedaan. Een ander pijnpunt is de geloofwaardigheid van de film die omwille van de "sensatie" te niet wordt gedaan. Enerzijds tracht je in de rechtbank een bekwame Sam te creëren die wel in staat is zijn dochter te voeden, maar anderzijds laat je het personage tezelfdertijd onzin uitkramen of hem koffienat de rechtszaal binnenkomen. Grappig? Zielig vooral. Wie kan het de rechter dan kwalijk nemen als men een pleeggezin de beste oplossing vindt?

En ja, kinderen opvoeden is niet simpel. En ja, perfecte ouders bestaan niet en allen hebben ze hun gebreken. Maar om simplistisch te stellen dat je "gewone" ouders kan én moet vergelijken met mensen met een mentale beperking? Neen, het lijkt me iets complexer dan dat. De realiteit is vaak ook anders. All you need is love? Een tikkeltje meer ook als het kan wat mij betreft ...

Een arthouse horror van het zuiverste soort. Wie gore, bloed of veel actie verwacht is er aan voor de moeite. In de plaats krijg je een sfeervolle en mysterieuze setting van een thuisverpleegster die een dementerende horrorauteur verzorgt in haar landelijke afgelegen huis. De erg uiteenlopende meningen hoeven hier dan ook niet te verbazen.

Het tempo is laag en er gebeurt eigenlijk inderdaad niet zo heel veel. Toch is de film vakkundig gemaakt. Wanneer Lily één van de boeken leest van Iris Blum ervaart ze een soort parallel met het personage. De belichting zat goed en gedachten werden weergegeven via een voice-over, wat overigens niet ieders meug is.

Het einde is verrassend en geheel passend in het geheel. Stijlvol en subtiel. Zeker van genoten, maar niet voor iedereen weggelegd.

Best een aangename te volgen film die ik moeilijk in een vakje kan stoppen. Is het een thriller, actiefilm, drama of komedie? Een beetje van alles zou ik zeggen en dat maakt de film vrij boeiend en spontaan. Bij het zien van de titel dacht ik aan een drama waarbij één of andere zeur - ze ziet er ook zo uit - die regelmatig zit te klagen en te zuchten over de onhebbelijkheden van haar naaste bewoners aangevuld met de gebeurtenis die haar overkomt.

Het plot is best fijn en komt traag op gang. Hier en daar een grappige of absurde noot die aanslaat. Op het einde van de film slaat de film wat door en wordt geweld (én bloed) niet gemeden. Ruth en Tony zijn onbeholpen duo dat zelf op zoek gaat naar de dieven wanneer de politie nogal tam haar met een kluitje in het riet hebben gestuurd. Ze komen de daders via wat omwegen op het spoor en dat levert leuke televisie op. Heerlijk wanneer die Tony zijn ninjaspeelgoed bovenhaalt, om nog maar te zwijgen van zijn side kick ...

Beetje jammer dat de metamorfose van een sleur als Ruth wel zeer plots (en onrealistisch) is, maar los van dit en los van het gekke einde is dit een "OK film" zonder echt memorabel te zijn. Leuk en verrassend, zo kan ik de film het best omschrijven.

Blij om de synopsis te lezen of ik raakte er niet. Beetje bevreemdend allemaal met die aparte animatiestijl. Schokkende en flitsende schilderkunst leek het wel. Erg vervelend en vermoeiend. Voor iemand met epilepsie wellicht niet uit te houden, zelfs niet voor 5 minuten. Nogal bruuske overgangen naar de virtuele wereld. Niet geweldig allemaal...

Eerst en vooral een erg leuk uitgangspunt van een man die het niet meer ziet zitten in het leven. Een aantal zelfmoordpogingen mislukken en hij vindt er dan niet beter op dan een huurmoordenaar op zichzelf af te sturen. Hoewel het resultaat hetzelfde zal zijn, dood is dood, is het toch een ondraaglijke gedachte om instinctief steeds achterom te moeten kijken. Komt daarbij dat hij niet veel later toch wat meer zin krijgt in het leven en hij de deal wil cancellen. Maar zo simpel is het niet.

Kaurismäki maakt er weer een leuke film van met die geweldige mix tussen humor en drama. De setting is vaak hetzelfde, erg minimalistisch en basic, met zwijgzame emotieloze karakterkoppen op de voorgrond. Wat een geweldige scène daar in dat boevencafé!

Leuke begin ook van de film wanneer Henri de bons krijgt om dan met een kluitje in het riet bedankt te worden met een kapot horloge. Fijn weer deze kunnen gezien te hebben!

Een typische tiener slasher die in zijn tijd toch redelijk populair was. Hij surfte mee op de enorme hype van Scream, maar slaagde er zeker in ook op zichzelf te staan. Een film die ook het karma gevoel van vluchtmisdrijf wil voeden. Dat de vriendschappen uit elkaar spatten, zorgt voor de vele verdachtmakingen en dat uit zich in een soort whodunnit.

Beetje voorspelbaar en traditioneel plot. Je wéét wat wanneer staat te gebeuren. Veel cliché toevalligheden, maar dat is wat eigen aan het genre. Traditioneel zijn ook de mooie vrouwen natuurlijk, is altijd mooi meegenomen. Het komt allemaal traag op gang als je snel wat kills wil zien. Zeker niet slecht, maar zeker ook niet memorabel.

Een leuke familiefilm vanaf 6 jaar ongeveer over de onwezenlijk vriendschap tussen een muis en een vos. Beiden belanden in de hemel al moet ik zeggen dat die nogal erg aards aandeed. Vrij eenvoudig verhaal en verloop op maat voor de jongsten onder ons.

Vrij mooi technisch wel, leuk zo die stop motion personages. Voor de allerjongsten zeker hier en daar een beetje eng, maar dat moeten we niet op de spits drijven.

Een relatie is gebouwd op vertrouwen. In plaats van de courante weg op te gaan en te scheiden zoals normale mensen, vond men er niet beter op elkaar met de dood te belagen. Dan heb je er achteraf ook gewoon geen last meer mee.

Leuk uitgangspunt die leidde tot fijne dialogen en anekdotes. Niet dat het allemaal zo hoogstaand was, maar ik kon er best wel de humor van inzien.

Veel geklop en getimmer op elkaars hoofd. Bizarre gebeurtenissen en idiote acties gespekt met geslaagde humor. Eigenlijk best aangenaam om te volgen. Zeker van genoten voor een lui avondje in de zetel!

Ik had vooraf weinig voorkennis over de film en dat was maar goed ook. Het verhaal is origineel en is prikkelend. De zoektocht naar dé waarheid- en mythebeleving dmv irisonderzoek wordt in deze film fijn naar voren gebracht. De film neemt niet zozeer een standpunt in, maar laat de kijker zelf zijn eigen weg zoeken. De dialogen rond wetenschap/religie zijn luchtig, maar wel goed uitgewerkt (via retorische vragen en antwoorden). Het zet je aan tot nadenken.

Het personage van Ian is prima. Michael Pitt vertolkt hier een goede rol. De vrouwen vond ik minder sterk in het verhaal, zeker Karin die nogal flets overkwam. De sfeer zit goed in de film en het verhaal leidt uiteindelijk naar een climax. Het verhaal is traag, maar gaat wel ergens naartoe. Het einde is super en bepaalt veel hoe ik een film quoteer. Eventjes dacht ik dat de film de mist ging ingaan op het einde, maar de test was statistisch reëel.

Ik schrok dat de film opeens gedaan was. Het zet de kijker aan tot nadenken. Wat nu? Maar dat zie ik eerder als een voordeel.

Moeizaam. Een tegenvaller eigenlijk. Meestal ben ik vol lof over A24, maar dat zat er nu niet in. Toegegeven, ik denk dat ik misschien niet helemaal mee ben met het plot. Ik vond het vrij nietszeggend. Weinig horrorelementen ook en dat was toch de eerste insteek in het waarom ik deze film wou meepikken.

Er zat te weinig vaart in de film. De realiteit en de fictie met die populaire serie vloeide wat in elkaar over. Maar ik vatte het dus niet. Voor de tieners was er op den duur geen realiteit meer, zo hard waren ze opgezogen in de wereld van de tienerserie. Leuk om eens bij stil te staan, maar los hiervan kon de rest me weinig bekoren.

Een film die zich ontvouwt als een thriller-horror met enkele traditionele elementen waarbij de bewoners van een huis eigenaardige voor hen paranormale verschijnselen ervaren van verdwenen dingen en geluiden en dergelijke meer. Als kijker ga je er vervolgens in mee. De film start overigens met een vreemde verdwijning van een jongetje en de regisseur tracht een link met het gezin te leggen, maar het is allemaal onduidelijk hoe en wat.

De film kent echter een aantal plottwisten die vrij goed in elkaar zitten. De paranormale verschijnselen worden veroorzaakt door verborgen gehuisveste indringers. Klinkt allemaal vergezocht, maar het gaat de film wel goed af. Ook dat creepy apenmasker bracht wel iets extra. Wel fijn vond ik dat bepaalde gebeurtenissen in huis herhaald werden waarbij wordt "uitgelegd" hoe de vreemde gebeurtenissen tot uiting kwamen.

De échte plottwist moet dan nog komen. Verrassend en boeiend. De opzet zorgde ervoor de dat de standaard film zichzelf toch overstijgt. Niet dat het allemaal zo realistisch is, dat hoeft ook niet, maar vermakelijk was het zeker. Intrigerend alvast.

Als je van dit type film houdt, dan zit je wel goed. Bij momenten gore momenten waarbij martelingen niet gemijd worden. Anders dan bij Saw en Hostel om er maar twee te noemen is het feit dat je het hen best toewenst. Genieten is veel gezegd, maar veel compassie had ik niet met die mannen. Ik moet het overigens gemist hebben, maar ik begreep niet waarom die oude man werd vermoord door die sheriff.

De verkrachtingsscène vond ik gruwelijker, hoewel niet expliciet in beeld gebracht, maar wel erg lang duurde. Misschien iets te lang, al “rechtvaardigde” het daarmee wel de sympathie voor de wraakactie. Prachtige vrouw overigens Sarah Butler, maar haar metamorfose was toch iets te grotesk. Haar verdwijning was overigens ook bizar en haar voorbereidende martelinstallaties zijn ook wel wel wat de pot gerukt.

Desondanks toch wel van genoten voor één keer, maar serieus kan je het allemaal niet noemen. De film kent wel een vrij lange aanloop, maar stoorde me niet. De titel, maar dat is een detail, lijkt me nu niet direct de link te leggen met de film op zich, maar geen erg. Een film om vooral te onthouden als bruut en meedogenloos, en dat kan gezegd worden van elk hoofdpersonage. Film deed me ook wat denken aan Misery (1990) of nog meer aan Secret Window (2004) (en er zijn er nog) waarbij het beroep van het hoofdpersonage een auteur is en op afzondering gaat om te schrijven. Niet bijster origineel meer uiteindelijk..

Na het eerste deel wist ik al waaraan ik me mocht verwachten. Film die wat in dezelfde lijn ligt als het eerste deel. Heerlijke wraakfilm van een meisje dat verkracht, ontvoerd en gemarteld werd. Het eerste deel vond ik nog iets gebalanceerder, maar nu vond ik de wraakacties wat snel gaan. Beetje eigenaardig ook met die priester en die flik.

De wraakscènes waren er weer allemaal die je niet zlef wil meemaken, en die laatste al zeker niet als man. Beetje gortig, maar we kunnen het wel hebben. Net zoals in het eerste deel was ik het meest onder de indruk van het lijden van Katie zelf. Vooral de NY-scène dan. Horror in de zin van angst zou ik dit opnieuw niet noemen. Wel allemaal erg expliciet in beeld gebracht. Wederom de repetitieve quotes die door het slachtoffer herhaald werden, mja, wordt na twee films en menig doden later wel wat vervelend.

Fijn om eens gezien te hebben al blijft het bij momenten nogal onlogisch en ongeloofwaardig hoe ze de daders gijzelt, laat staan dat ze zich blindelings in de doeken laten doen door haar te volgen.

Weinig overtuigende uitgemolken franchise film. Vrij overbodig dus. Het enige waar ik me nog wat kon in vinden was het feit dat ze traumatisch getekend was door de gebeurtenissen in het verleden. Ook haar moreel kompas was danig verstoord.

Maar het betreft een actie horror revenge film, dus superveel aandacht werd daar niet meer aan gegeven. Het stoorde me wel dat elke mannelijke voorbijganger werd gezien als een respectloze kloot. In de zelfhulpgroep kon ze haar wraak ten aanzien van mannen verder botvieren. Zo hier en daar zit er dan wel een leuke kill.

De sympathie verdwijnt wanneer er echt total loss gaat en eerder provoceert of uitlokt. Het geeft een wrang gevoel bij haar verknipte persoonlijkheid. Ik dacht net dat dat niét de bedoeling was van de eerste twee films. Dat is net zo leuk aan een revenge film. Hier is ze gewoon een onuitstaanbare bitch geworden.

Jammer dat ik hier half politiek getinte boodschappen moet lezen voor een simpele filmrecensie. Ik waag me hier dus zeker niet aan. Wel kan ik zeggen dat de film een grote impact op me gehad heeft. Het doelpubliek dat aan bod kwam in de film is eveneens het doelpubliek waarmee ik te maken heb voor mijn job. Geen geiten-wollen-sok-mentaliteit hier bij ons, integendeel zelfs, maar een beetje empathie en betrokkenheid naar cliënten toe is toch een must als je aan hulpverlening doet en mensen te woord staat. Dit geldt niet alleen voor hulpbehoevenden, maar eveneens voor jou en mij wanneer wij bediend worden in het ziekenhuis, de supermarkt, het gemeentehuis of de lokale slager.

Het is net dat respect dat ontbreekt en duidelijk wordt aangetoond in de film. Het begin alleen al. Hoe frustrerend is het niet wanneer iemand volgens de regels en de geijkte procedure irrelevante vragen stelt en niet eens luistert of kijkt wie voor hem/haar zit? Ofwel ben je van slechte wil ofwel ben je oerdom en heb je een beperkt inlevingsvermogen. Dit gegeven wordt de gehele film blootgelegd: ingewikkelde afstompende beroepsprocedures, lange en dure wachttonen aan de telefoon, security in het werkloosheidsbureau, een vriendelijke hulpverlening die berispt wordt omdat ze vriendelijk is en buiten de lijntjes kleurt om te willen hélpen (hallo?), enz ... Ik weet niet hoe waarheidsgetrouw deze film is, maar als dit de toestanden zijn in GB, dan leven we echt wel in een kille wereld en is de welvaartsmaatschappij die toch gestoeld is op solidariteit een lege doos.

Zeer sterke performance van Dave Johns die geregeld voor een zwart-komische noot zorgt. Een personage dat me geraakt heeft. Niet over de top, niet té melig, maar precies de juiste snaar. Geen profiteur ook, gewoon iemand die vraagt waarop hij recht heeft. De band die hij smeedt met Katie en de twee jonge kinderen is ontroerend. De scène bij de voedselbedeling hallucinant (zelfs al is het voor mij herkenbaar). De wisselwerking tussen Daniel en Katie zorgt er ook voor dat de film innemend en sterk blijft tot het einde. Humor, eergevoel en warmte houden deze Don Quichot recht, dit in schril contrast met wat je ziet: een oude ronddolende man met te grote muts en vale huid, getekend door het leven en de huidige situatie.

Loach tracht hier een bureaucratisch systeem bloot te leggen aan de hand van sociale onrechtvaardigheid. Hij is hiermee niet aan zijn proefstuk toe. Er is weliswaar weinig informatie over het waarom van dit systeem (vermoedelijk efficiëntie en kostenbesparend), maar Loach probeert eveneens de té dramatische of moraliserende tour te vermijden. Door dit stille en serene protest verdient deze film alle lof en werd hij in Cannes terecht bekroond.

Als sportliefhebber destijds nog iets te jong om het allemaal in prime time gerealiseerd te hebben, maar het verhaal van Tonya Harding moet een ongekend schandaal geweest zijn. Ze mag dan wel "afgelost" zijn door OJ Simpson, maar je entourage die je concurrente kreupel slaat, moet ongezien zijn. I, Tonya is een frisse eigenwijze verfilming, in een soort documentaire-achtige stijl met interviews en personages die in de camera spreken. Het is toch even wennen. Maar het maat de film luchtig en verteerbaar ondanks de vele treurige momenten toch wel.

Geen idee hoe je je moet voelen bij de persoon Tonya Harding, uitstekende vertolking overigens van Margot Robbie. Ze is opgevoed in een liefdeloos gezin, kreeg vele klappen van zowel haar moeder als haar ex, kon nooit goed doen enz ... Geen wonder dat ze zelf ook als een halve bitch acteert, ze wist niet beter, hoewel je steeds het gevoel had dat ze een slachtoffer was van het miserabele leven dat ze onderging. Ze kwam niet uit een modelgezin, al had ze het American dream-gewijs wel gemaakt met al haar talent.

Die moeder is een harteloos schepsel en haar entourage was op zijn zachtst gezegd erg knullig. Geen idee waar de balans met de realiteit ligt, maar naast de vele dramatische elementen ook hier en daar wat humor. Jammer dat we in de film te weinig weerklank kregen van Kerrigan. Mooie film met prachtige schaatsbeelden met een knappe camerahantering. Mooi!

Zeer matig uitgewerkte scifi thriller waarbij vooral het plot weinig sprankelend is. De vijandigheid tussen de leden is nimmer spannend en komt zelden overtuigend over. Scherpe dialogen zijn er evenmin en ook van het acteerwerk werd ik niet omvergeblazen, hoewel dat laatste ook aan de zwakke personages kon liggen. Asbaek is normaal een topacteur, maar hier komt het er helemaal niet uit.

Positief is dan wel het decor en setting. Best wel mooi gedaan dat ruimtestation. Hoewel een andere regisseur misschien nog meer had ingezet op de claustrofobische elementen van het ruimtestation.

Een bijzonder creatieve en originele manier om een biografie te maken aan de hand van een zevental verschillende acteurs om het leven van legende Bob Dylan te omschrijven. Opmerkelijk ook dat de naam “Bob Dylan” niet één keer werd genoemd. Geen clichématige aanpak dus van hoogtes en laagtes in het leven of carrière van een celebrity, maar een verfrissende aanpak die het boeiend hield.

Voor een leek zoals ik zullen wellicht vele dingen en verwijzigingen verborgen gebleven zijn. Ik verloor het af en toe even. Ik hoop dat de muziekkenners er wel wat meer uithaalden. Ik vond het acteerwerk en de cinematografie alvast knap.

Een vrij aangename short animatiefilm over burn-out en depressie waarbij een werknemer wordt uitgeperst door het bedrijf en waardoor de werknemer geen afstand kan nemen van het werk of niet assertief genoeg is voor zichzelf.

De stijl is minder mijn ding, maar past hier wel in de depressieve en verder explosieve stijl van aanpak. Leuk zo met dat geweten dat komt aandragen als een poppetje. Niet geheel verrassend allemaal, maar best leuk.

Dat Kaufman geen hapklare films fabriceert, was geweten, en met deze I’m thinking of ending things levert hij toch weer een pareltje af. Niet dat alles bij een eerst kijkbeurt bevattelijk is, maar fascinerend en begeesterend was deze trip wel.

Het begint al in de auto op weg naar de (schoon)ouders, waarbij Lucy - of hoe ze ook heet, wegdromend naar buiten - haar gedachten of ze haar relatie wenst verder te zetten op een rijtje zet. Bevreemdend is het wanneer het lijkt of Jake haar gedachten kan lezen. Niet dat Jake een klootzak is, integendeel: hij is lief, intelligent, geïnteresseerd en meelevend. Wat volgt is een soort diepzinnige filosofische, wetenschappelijke en culturele uiteenzetting die ik wel amusant vond. Dat komt mede door de meer dan uitstekende rollen van Jesse Plemons en Jessie Buckley. Ik zat ook met de idee dat er zo ontelbare liefdesrelaties zijn waarvan je denkt of dit het nu is, je droomprins, je droomprinses ...

Wat bevreemdend was in de auto vervalt in het niets met de ontmoeting met de schoonouders zowel tijdens als achter het diner. Het decor alleen al met dat ouderwetse bloemetjesmotief, de setting, de sfeer was fenomenaal. De dialogen waren ongemakkelijk ... alsof je je in Hereditary van Ari Aster of mother! van Aranofsky waande. De dingen zijn niet wat ze zijn en wisselen van scène tot scène. Het brengt je tot een surrealistisch gegeven waarvan ze moet bekomen en Je hoofd van gaat tollen. De grip op de realiteit gaat totaal verloren. Wie is hier eigenlijk het noorden kwijt? Lucy? Jake? De ouders? Fascinerend!

Tot slot ook nog een dikke pluim voor Toni Collette, een topmadam, elke keer weer!

Een film uit Luxemburg zowaar. Toch wel een zeldzaamheid, maar niet alleen daarom aan te bevelen. De animatiefilm is best tof en vertelt het beroemde mythische Griekse verhaal van de Minotaurus, Koning Minos en de uiteindelijk hoogmoedige Icarus.

Het komt in de film niet echt aan bod, maar Icarus, de zoon van de beroemde architect Daedalus, noemt de Minotaurus Asterion. Die laatste zou volgens de legende de zoon van Koning Minos zijn geweest. Het verhaal vertelt ook de moeilijke relatie tussen vader Daedalus en diens zoon Icarus. Uiteraard ook het verhaal van de vete tussen Kreta en Athene, enz.

De Minotaurus zag er niet bepaald schrikwekkend uit, maar al bij al is de animatiefilm visueel meer dan degelijk. Niet de absolute budget van topanimaties als Pixar, maar vrij eenvoudig, maar toch erg mooi en kleurrijk. Zeker wel een aanrader, in het bijzonder wie van de Griekse mythologie houdt. Ik moet hem maar eens aan mijn zoon laten zien nu hij Grieks-Latijn studeert.

Ice age heb ik altijd al geweldig gevonden. Alleen jammer dat de franchise het niveau naar de latere films toe drastisch naar beneden heeft gehaald. De grootste troef van Ice age zijn de zeer geslaagde personages. Één voor één hebben ze een eigen persoonlijkheid en vullen ze elkaar goed aan. Het buitenbeentje is de toevallig regelmatig opduikende Scrat. Hij heeft niet zoveel met het verhaal te maken, maar zorgt voor enkele hilarische momenten.

Sid zorgt met zijn idiotie ook voor enkele leuke momenten en zijn gekibbel met Manny en Diego werkt aanstekelijk. Het verhaal is leuk om volgen en bevat gaandeweg ook een kleine moraal rond vriendschap en zelfopoffering. Ook rond de mythe van de laatste mammoet wordt aandacht besteed.

Visueel ziet he er ook allemaal ok uit al is het zeker niet spectaculair. Film doet ook wat denken aan Shrek met de queeste en de hier babbelzieke en onuitstaanbare Sid in plaats van Donkey. Leuke film waarbij het toch Scrat is die de film naar een hogere dimensie duwt. Grappig en zielig tegelijk. Geweldig personage, niet alleen omwille van zijn fratsen, maar ook omdat hij tot in de perfectie is gecreëerd met zijn geluidjes, trillend pootje of ooglid wanneer hij zijn eikeltje probeert in te graven. Film die nooit verveelt!

Leuk vervolg van de franchise. Het was sowieso wachten wanneer het eens over dino’s ging gaan. Het is dan ook de klunzige Sid die opgescheept zit met enkele Rex-eieren. De gekende personages vervullen hun rollen weer goed en iedereen voegt wel iets toe. Scrat blijft uiteraard geweldig en het gezegde dat liefde door de maag gaat is bij hem zeker van toepassing.

De onderwereld is tof gecreëerd en de Rex en de draak zijn leuke toevoegingen. Buck vond ik wel vrij irritant en druk, maar zijn chemie met die ratten was wel aanwezig. Wel prima dat hij zich staande houdt tussen de gekende personages. Hier en daar een beetje flauw zoals met dat lachgas dat langer aansleepte dan ik wou, maar voor de rest zat de humor wel snor. Leuk om nog eens terug te zien, met of zonder kinderen.