Meningen

Na een reeksje van matige films had ik dringend nood aan een boost. LA Confidential maar eens opgelegd en dit heb ik me zeker niet beklaagd.

Uitstekende politiethriller die het moet hebben van zijn intriges, machtsspelletjes, verraad en corruptie. Het eerste half uur moest ik een beetje mijn weg zoeken in het verhaal. Verschillende subverhalen van de 3 hoofdpersonages (Spacey, Crowe en Pearce) lopen naast elkaar, maar vloeien in de loop van de film naar elkaar over. De opbouw en spanning is quasi perfect en het verhaal krijgt steeds meer vorm. De sfeerschepping met de jaren 50 was heel sterk, hoewel ik nooit echt het gevoel kreeg dat we in de fifties zaten, de knappe bolides niet te na gesproken.
Het acteerwerk was van een erg hoog niveau. Oh, wat blijft het heerlijk om naar de droge monotone flair van Kevin Spacey te kijken. Ook James Cromwell deed het naast de andere genoemden erg goed. Een ideale rol op zijn lijf geschreven ... of een andere rol als gevangenisdirecteur bijvoorbeeld. Uiteraard mag ik Danny De Vito niet vergeten: zijn voice-over en zijn obscure Hush-Hush waren meesterlijk. Kim Basinger was leuk, maar om daar nu een oscar voor te geven? Andere elementen waren veel sterker om bekroond te worden. Of was dit een compensatie voor slokop Titanic??? Al was de concurrentie niet min met Good will hunting, As good as it gets, Amistad, Men in black...

Ook de actiescenes waren best ok. Een ding stoorde me enorm en dat kostte de film 0,5*. Het einde waarbij Bud White de schietpartij overleeft. Neen, daar boet de film aan geloofwaardigheid in. Hij werd van kortbij in het hoofd neergeschoten. Morsdood moet je dan zijn, ook in Hollywood.
De rol van Ed Exley vond ik fascinerend. Een rechtschapen politieman die de wet hoog in het vaandel draagt (iets té), daarbij zich het hele politiekorps in het harnas jaagt. Een grotere contradictie kon er niet zijn met Bud White of Jack Vincennes. Op het einde zie je ook dat hij gewoon geen andere keuze heeft: niet bij het neerschieten van Smith, niet bij de bekendmaking van het schandaal in de pers. Hij krijgt zijn promotie, maar Smith blijft voor de buitenwereld een voorbeeldfiguur. Ook dat is de realiteit (en daarin moet je als handpop blijven meedraaien, willen of niet).

Ik heb er lang naar uitgekeken om deze film te zien. De verwachtingen lagen bijgevolg ook vrij hoog. Ik moet zeggen dat deze helemaal zijn ingelost. Prachtige film! Ik ben allesbehalve een musicalman, maar I love this film!
De openingsscene en de eerste 20 minuten vond ik het minste van de film. Ik vond die scene tijdens de file niet zo fantastisch en met de song met de 4 vriendinnen dacht ik even dat het helemaal fout ging lopen, maar gelukkig herstelde zich dit.

Eenvoudig verhaal, maar erg goed gebracht. Aan de andere kant een eenvoudig verhaal met een achterliggende betekenis. Het leven is niet altijd wat je ervan verwacht, niet in slechte tijden, maar ook niet in de betere tijden. Eénieder streeft zijn ultieme droom na (American Dreamprincipe), maar eerst moet je jezelf verloochenen vooraleer je kunt zijn wie je bent. Het einde van de film was schitterend. Ik vreesde (of ik verwachtte) een klef einde (ik nam daar dan ook al vrede mee), maar die parallelle scene was erg goed uitgewerkt (idem tijdens andere delen van de film).

Emma Stone doet het fantastisch! Erg goed geacteerd. Niets zo moeilijk om te acteren dat je aan het acteren bent. Goede stem ook. Gosling ook met een goede performance. Zang iets minder, maar zeker goed.
Goede muziek, uitstekende choreografie en camerawerk. Alles mooi in beeld gebracht, uitmuntende sfeerschepping. Ook een pluim dus voor Chazelle!

Heb de indruk dat er in Egypte ook veel pulp wordt gemaakt. Netflix staat er vol van. De kwalitatieve films zal ik op een andere manier moeten ontdekken. Een pure romcom is dit niet, daarvoor is er te weinig (of geen) romantiek te bespeuren. Dus op dat vlak scoort de film wél punten omdat hij de platgetreden paden niet zomaar blindelings volgt.

Wat al de rest betreft is het wel één en al cliché. Ik moet zeggen dat ik die Ahmed Helmy wel vrij vermakelijk vond. Dé ster wat van de cast en hij deed dat binnen de normen behoorlijk. Ben nog nooit in Sharm-El-Sheik geweest (en ben het ook niet van plan), maar het decor zag er wel prima uit. Het verhaal is lazy en zo goed als voorspelbaar. Men tracht komisch uit de hoek te komen, maar veel moet je daar ook niet van verwachten. Een klassieke pulp- of C-film, niets bijzonders. 2,0* lijkt me mild, maar het is nu niet dat ik me heb verveeld.

Erg genoten van deze film van van Warmerdam gaande over een dysfunctionele familie die de queen des huizes bijstaat in haar laatste levensdagen (of -weken/-maanden, wie zal het zeggen?). Elk personage zit uitstekend in zijn rol en het acteerwerk is net als in de andere van Warmerdam's prima te noemen, alsof van Warmerdam ze moeiteloos steeds naar een hoger niveau kan doen tillen.

Geweldig is het venijnige spel tussen Emma Blank en haar personeelsleden. Het feit dat ze zo goed als allen ook meer zijn dan louter personeel, maakt dat de onderlinge relaties en de reacties erop erg boeiend zijn om te volgen. Je voelt dat de bom vroeg of laat zal barsten...

Niet alles wordt verder uitgewerkt. Martin mag dan wel vakkundig geëlimineerd zijn, een vervolg komt er niet in dit subplot. Ook het einde is vrij open en alles lijkt zijn gewone gangetje te gaan al vraag ik me af wat het doel van de familie dan moet zijn.

Wat een setting ook met dat prachtige zwarte huis verstopt ergens tussen de duinen! Prima humor met een hoekje af, daar hou ik wel van. Op naar de volgende!

Gisteren wist ik helemaal niet wat ik met Pan’s labyrinth moest aanvangen. Ik begreep er aanvankelijk niet veel van, noch inhoudelijk, noch waarom de film zo hoog staat aangeschreven staat. Ik ben nog steeds niet helemaal wild van de film, maar hij intrigeerde me wel – toch een eerste premisse om hoog te quoteren, vandaar ook mijn post van deze nacht en mijn besluit om hem tijdens mijn middagpauze op het werk een tweede kans te geven. Ik moet misschien met het schaamrood op de wangen ook schoorvoetend toegeven dat ik met het indommelen klaarblijkelijk een klein half uurtje heb gemist van de film. Bij een herziening kom je dan soms tot verrassingen te staan.

Een sprookje voor volwassenen, zo staat El laberinto del Fauno aangeschreven. Klopt ook wel: dit is hoegenaamd niet geschikt voor kinderen, hoewel de meeste kindersprookjes nu ook niet bepaald kindvriendelijk zijn gaande van kinderdumping over kannibalisme tot wraakmoorden, maar dit terzijde. Pan’s labyrinth is een mix van drama, fantasy en horror, een setting waar Del Toro wel weg mee weet en ook in het verleden al duchtig mee experimenteerde (Hellboy, Blade II, …).

Hetgeen in de eerste plaats alle lof verdient, is de prachtige setting en decoropbouw van de sprookjeswereld: somber, donker, mysterieus en beangstigend. Het labyrint en de kromme door de maan verlichte takken zorgen voor een onheilspellende benepen sfeer. Ook de fantasierijke creaturen zijn bij momenten afgrijselijk waardoor je je in een monsterlijke nachtmerrie waant. De vraag kan gesteld worden welke wereld – de realiteit ten tijde van de naoorlogse dictatuur van Franco of deze donkere fantasiewereld – je het meest schrik moet aanjagen: de sadist Vidal of het soepballenmonster? Voor Ofelia is deze keuze snel gemaakt en ze vlucht weg in deze droomwereld, hoewel het soepballenmonster ook geen lieverdje is als je je niet aan de regels houdt.

Het boeiende, maar voor mij persoonlijk ook het bizarre van de film is de wisselwerking en combinatie van het Francoregime met deze droomwereld. Voor mij kwam dit bij momenten te geforceerd over om op die manier dit regime aan de kaak te stellen. Dit regime wordt verpersoonlijkt door de moordbeluste sadistische Kapitein Vidal, beetje een clichématig figuur, maar wél mooi vertolkt door Sergi Lopez. Ook Ivana Baquero als de kleine Ofelia – prachtige naam overigens – doet het prima. Vidal heeft echter maar twee levensdoelen: de trouw aan het regime en dit met hand en tand (zelfs letterlijk) verdedigen enerzijds, en anderzijds het opvoeden van zijn zoon als zijn opvolger en voortzetter van zijn nageslacht. De rest laat hem koud en dat laat hij dikwijls blijken ten aanzien van zijn vrouw en (stief)kind.

Het einde is verrassend, geen idee of het nu een bad of een happy end blijkt te zijn, een beetje van beide lijkt me, maar zeker een pluspunt! Niet mijn meest favoriete film, maar bij deze tweede kijkbeurt kan ik hem best appreciëren. Net zoals je kinderen dingen 10x moet laten proeven eer ze het niet lusten, moet je sommige films ook een tweede (of misschien zelfs derde kans geven). Deze waardering doet mijn eerste vluchtige (latente) quotering ook stijgen van 2,0* naar een degelijke 3,5*. Del Toro’s nieuwste film The shape of water zal ondanks de aanwezigheid van een vismonster het wellicht niet zo gortig maken als deze film, maar de interesse is alvast aangewakkerd!

Mijn vierde Reitman intussen en wederom een vrij mooi en ingetogen dramastuk. Kwalitatief liggen zijn films wat in dezelfde lijn. Verzorgd en met de nodige aandacht voor karakteruitdieping en een goed onderbouwd verhaal. Zijn debuutfilm “Thank you for smoking” moet dan eerder als buitenbeentje gezien worden.

Ik kende Labor day niet, maar het verhaal sprak me wel aan. Het doet me langs een kant wel wat denken aan A perfect world van Clint Eastwood waarbij een soortgelijk scenario (maar dan zonder het road-gedeelte) aan bod komt: een ontsnapte gevangene die een pak softer is dan aanvankelijk gedacht en een aanwezige ouder wordt voor een kind omdat de aanwezige vader er niet meer is. In deze Labor day komt daar nog bij dat je er de bevallige, weliswaar depressieve, gratis bijkrijgt. Kate Winslet doet het wederom erg goed. Steengoede actrice wiens oeuvre ik meer en meer apprecieer. Ook Josh Brolin is ok. J.K. Simmons en Tobey Maguire staan ook de playlist, maar vertolken slechts een marginale rol in de film. Vreemd en jammer tegelijk. Labor Day is net als de andere films van Reitman een geslaagde film, maar een meesterwerk is het niet. Degelijk zonder meer.

De flashback van beide hoofdpersonages halen je soms uit het verhaal, maar bieden wel de nodige diepgang en verklaren waarom ze in de huidige situatie zitten. De basisidee van de film zit goed. De ongeloofwaardigheid zit hem in het feit dat de film slechts 3 dagen duurt. Gevoelsmatig had ik zoiets van enkele weken. Op deze korte periode is het onmogelijk dergelijke sterke band te kunnen opbouwen met je gijzelnemer/gijzelaars. Ik stoorde er me net niet aan mede doordat ik me echt betrokken voelde met het verhaal. De onderhuidse spanning is steeds aanwezig en ergens vrees je dat Frank zijn geduld eens zal verliezen en echt geweld zal gebruiken. Ook bij de dreigende situaties van de buurman, de politieman of de moeder van die gehandicapte jongen had je de idee dat het masker van Frank zou kunnen afvallen. Het plot nam (gelukkig) een andere wending en is een puur drama met een vleugje romantiek. Gelukkig niet melig al is de vrijlating na zovele jaren op het einde van de film wel wat sentimenteel.

Intrigerende film met een vleugje mysterie dat er bij momenten weliswaar iets te dik wordt opgelegd. Stella heeft het duidelijk niet onder de markt met haar mannen. Elk personage heeft zo zijn eigenaardigheden waarvan je weinig hoogte krijgt.

Neem nu Stella. Haar band met haar vader is innig. Het is onduidelijk waar deze vandaan komt. Het valt dan ook niet te rijmen met het feit dat ze haar vader dan al vijf jaar niet gezien heeft. Haar gedrag is bij momenten bizar. Oskar moet er niet voor onderdoen. Is eigenlijk maar een vervelend vriendje. Heb niet het idee dat hij oprecht van haar houdt. Zijn onverschilligheid speelt hem soms meer parten dan dat hij wil toegeven. Nathan is natuurlijk ook een buitenbeentje. Beetje stug en stuurs, maar al bij al introduceert hij zijn nieuwe schoonzoon toch een beetje, maar dan op zijn manier.

Alles draait rond dat ene zinnetje van Nathan. “Een relatie kan geen twee abortussen aan”. Hij heeft grotendeels gelijk volgens mij, want dat zegt toch iets over een koppel als ze er niet alletwee achter zouden staan. Ik was hierdoor toch benieuwd welke wending de film zou nemen. De ingeving van Oskar, tja OK, maar ik snap niet dat Stella die rekensom nooit heeft gemaakt. Bovendien is het suggestieve einde vrij misplaatst. De regisseur wil de kijker laten uitschijnen via de gedachtegang van Oskar dat ook hij niet de vader zou zijn van zijn nog ongeboren kind. Dit louter omdat Stella wat afstandelijk is op de boot. Logischer zou het zijn om te denken dat Stella er gewoon zélf van ondersteboven is nu ze weet dat haar vader niet Nathan heet.

The Dark Crystal (1982) zag ik nog niet, maar ik maak dan graag de vergelijking met andere fantasy films uit de eighties zoals Die Unendliche Geschichte (1984) of zelfs The Adventures of Baron Munchausen (1988). Best wel eens een fijne fantasy om te zien al blijft de klemtoon zoals hier al aangehaald vrij kinderlijk.

Hier en daar ook wat oubollig in de kostumering en creatie van de figuurtjes. Desalniettemin zeker genietbare film voor jong en oud. Geen idee of dit nog zou aanslaan bij mijn kinderen, ik vrees er toch wat voor. Wel kent de film een aantal fijne settings. Het stinkende moeras of de verschillende labyrinten hadden wel iets.

Fijn om een jonge Connelly te zien! Bowie is een pure entertainer. Best wel wat zang in de film, niet slecht, maar voor mij was het niet echt nodig. Leuk om eens gezien te hebben.

Het is een beetje schrikken die eerste 15 minuten waarbij een kille onverschillige Lucien wordt voorgesteld die er zijn plezier aan beleeft om dieren te doden. Jagen op konijnen is één ding en kippen dienen nu eenmaal geslacht te worden - daar zit nog een doel achter, maar kleine vogeltjes katapulteren, daar zie ik weinig nut in behoudens het bevredigend gevoel te onderhouden van een sadist.

Het lijkt een karakterschets van een ogenschijnlijk mooie onschuldige jongen tot wat hij daadwerkelijk in staat is. Het kon evengoed een introductie zijn van Ted Bundy of Jeffrey Dahmer. Deze momentopnames zijn noga stereotiep, maar naarmate de film vordert, gaat Louis Malle toch wat dieper en gelaagder in op het personage Lucien.

Het is ook niet zo duidelijk om in de ziel te kruipen van Lucien, hoe hij zich verder gedraagt en welke acties hij onderneemt bij zijn keuzes om te collaboreren. Voer voor discussie en een pak complexer dan het simpele zwart wit denken. Daarom alleen al zeker een geslaagde film, mede door de prima cinematografie van Louis Malle. Komt wat mij betreft niet aan Au Revoir, les Enfants (Film, 1987), maar deze is al bij al zeker ook de moeite waard.

Degelijk drama over een koppel dat uit elkaar groeit nadat ze hun dochter zijn verloren. Beiden verliezen ook zichzelf door te ontsporen tijdens het werk of door vrienden af te wijzen. Praten met elkaar zit er ook niet meer in.

Geen sentimentele film, behoudens de scène in de garage vloeien er quasi geen tranen. De film heeft het meer van zijn subplots waarin de kijker wordt meegezogen. Er ontstaat zowel bij de man als de vrouw hun plot een zekere spanning.

Niet alles is even sterk uitgewerkt, maar dit wordt toch gecompenseerd door de goede acteerprestaties.

Bon, nog eentje om te volgen de komende Olympische Spelen in Tokyo. Fijn portret van een dame die vanuit de onderklasse via sport aan haar toekomst werkt. Veelal op zichzelf aangewezen omdat er amper ondersteuning is. Het valt ook op haar fragiel en weinig psychisch sterk ze is, ook mede doordat coaching en sturing beperkt is gebleven. Hoewel ze een ster is geworden in India en mede door de mediatieke aandacht, is de druk loodzwaar.

Vreemd eigenlijk. Voor het imago van het land wordt ze als heldin naar voren gedragen, maar diep van binnen vindt men dat ze gewoon thuis moet blijven. Omdat ze simpel een vrouw is en bovendien nog komt uit een lage kaste ook. Op de vorige OS was het dan ook typisch dat de bobo’s meer privileges kregen dan de sporters.

Hoop alvast dat deze sympathieke dame het op de komende OS goed doet en bereikt wat ze wil bereiken. Hoop dat ze alles heeft kunnen doen om zich hierop kunnen voorbereiden. Go Kumari!

Op zich een aangename film en erg graag naar gekeken, hoewel ik het op de duur eerder een fixatie vond van de gestolen fiets. Ik weet wel, die fiets is zijn broodwinning en de middelen zijn er niet om een nieuwe te kopen. Maar ik vond het op de duur nogal zeurderig overkomen.

Ofwel miste ik iets, maar ik vond het hoofdpersonage ook niet bijzonder sympathiek, net omdat hij zichzelf zo verliest in de situatie. Mensen lastig vallen, opdringerig zijn, al dan niet mensen valselijk beschuldigen, voorsteken bij Madame Soleil, en ga zo maar door. Ik vond het er wat over ... Ok, misschien allemaal wel te begrijpen in stressmomenten, maar toch. Ook de houding naar zijn zoon toe vond ik geregeld onterecht en bars. Mede hierdoor dus zeker geen topscore voor mij.

Vond hem dus zeker niet memorabel. Het einde vond ik dan weer wél sterk waarbij hij zelf uit wanhoop een dief wordt. Ook het begin vond ik prima waarbij de fietsdiefstal eventjes wordt uitgesteld (en niet gepleegd werd toen hij even zijn vrouw naar boven volgde). Hier en daar ook prima nostalgische scènes ondersteund door klassieke muziek (denk maar bvb aan die horde fietsers die samen met de vader naar hun werk reden).

Zwevend tussen 3,5* en 4,0*, maar geen meesterwerk voor mij, hoewel ik de film wel apprecieer.

Eigenlijk verbazingwekkend dat deze al dateert van in 1955! Ik zag hem als kind ontelbare keren en ook vandaag ziet hij er nog best prima uit. Ik dacht een Disney van ergens in de jaren 80 ofzo, niets is minder waar. Knap voor die tijd!

Sowieso een aantal erg leuke en nostalgische scènes waarvan de spaghettiscène de meest beroemde is, maar ook andere zaken kwamen snel terug zoals die Siamese katten (prima song overigens), die twee andere loebassen, het hondenasiel en de grote wijziging ten huize Lady die haar hele leven overhoop haalt.

Lady en de Vagebond blijft een mooie romantische film, één van de klassiekers van Disney. Met een lach en een traan, maar vooral lekker sentimenteel.

Als je genomineerd wordt voor de Oscars in de categorie 'beste film', dan ben ik sowieso geïnteresseerd om deze film te bekijken. Nog een paar te gaan ... Dus ging ik vol goede moed de film 'Lady bird' in, niet te verwarren overigens met Ladybird (1994) van Ken Loach.

Lady bird, geen uitzonderlijke film in mijn ogen. Saoirse Ronan doet het overigens meer dan prima als de rebelse teenager die het saaie Sacramento en bij uitbreiding Californië wil ontvluchten en wil gaan studeren aan de East Coast. Dat is niet zo evident omdat toetredingen tot de betere universiteiten bepaalde criteria voorop stellen met naast geld, veel geld ook nog goede cijfers. Maar deze plotline is niet zo alom tegenwoordig in de film. Lady bird kabbelt rustig verder zonder ergens origineel of verrassend uit de hoek te komen. Of toch, zoals Wibro het ook reeds aanhaalde was het begin waarbij ze uit de rijdende auto sprong best buitengewoon. Het toonde onmiddellijk aan welke spanningen er waren tussen moeder en dochter.

Behoudens de moeder-dochter relatie was de rest van de personages best irritant of oninteressant. Ik laat in het midden wat voor wie van toepassing is: de stiefbroer en -zus, Danny, Kyle, en ga zo maar door. Dat kattengejank op die toneelaudities kon ook een pak beter. Neen, geen hoogvlieger, maar goed voor een keertje. Keek al bij al lekker weg, maar het is geen film om te onthouden of aan te bevelen. Springt er nergens echt uit. De Oscarnominatie is me dan ook een beetje vreemd. Een matige 3,0* is zijn deel.

Inderdaad een vrij typische Britse film met de nodige eigengereide humor en de portie drama in die cosy Engelse setting. Maggie Smith is nog niet versleten en eist hier de spotlights op met haar prestatie. Prima samenspel overigens met Alex Jennings.

Na verloop van tijd begon de film wat voor mij in te zakken. De schwung raakte er wat uit omdat het plot wat bleef hangen. Je had het na een uur wel gezien hoe egocentrisch en koppig de oude miss Shepherd kon zijn.

Het blijft toch een opmerkelijk verhaal van een oude dakloze vrouw die met haar busje zich een stoep toe-eigent in een gegoede buurt. De rol van de maatschappelijk werker blijft maar wrang, nogal stigmatiserend, maar dat is eigen aan het Britse systeem daar.

Het blijft een vreemde regisseur, Shyamalan waar ik een haat-liefde verhouding mee heb. Zijn ideeën zijn best wel goed, maar het komt er niet altijd (meer) uit. Ik ben waarschijnlijk niet de enige met dat idee.

Hier miste ik vooral sfeer en power. Sfeer, toch één van die kenmerkende stijlen van Shyamalan komt hier nauwelijks tot zijn recht. Zoals steeds een aanwezig potentieel, maar het komt niet verder dan dat. Onsamenhangend en vaag las ik hier ook, wel ja, daar kan ik me iets bij voorstellen.

Ook de chemie tussen Howard en Giamatti vond ik niet geweldig, en Giamatti leek er wat verloren bij te lopen. Hij kan de film ook onvoldoende redden. Shyamalan zelf doet eveneens mee, iets ruimer dan een cameo deze keer. Bizarre films storen me niet, maar wees dan overtuigend, maar dat gevoel had ik jammer genoeg niet.

Een film waarbij ik een ander plot in gedachten had, niet in het minst door Shakespeare. We volgen een eenzame Catherine. Welvarend, maar hoegenaamd niet gelukkig. Ze wordt genegeerd door haar man en schoonvader en zelfs bij momenten gekleineerd. Ze mist warmte, liefde en aanhankelijkheid. Ze verveelt zich ook, want wat moet je hele dagen doen als je overal wordt buitengehouden.

Het kostuumdrama krijgt echter een macaber kantje wanneer blijkt dat Catherine niet het onnozele en neerbuigende wicht is voor wie iedereen haar aanziet. Een meer dan uitstekende Pugh die de rol van Catherine met verve neerzet. Koel en beredeneerd.

Dacht ze dat haar broodje gebakken was toen echtgenoot en schoonvader uit de weg werden geruimd, komt daar één of andere akte een stokje voor steken. Wroeging en meedogenloosheid komen om de hoek leunen. Ik blijf het merkwaardig vinden dat de toy boy het niet haalt. Alsof het verhaal van Sebastian niet gestaafd kan worden? Of het andere personeel niet kan getuigen hoe het eraan toeging op het landhuis ... Maar dat de rijken steeds een streepje voor hebben op de armen, dat is zeker waar.

Eindelijk deze Hitchcock eens vanonder het stof gehaald. Mijn DVD-versie had niet meteen de beste kwaliteit en ook het gedeelte in het hotel had maar een gebrekkige sound. Zo zonder ondertiteling was het toch goed luisteren. Gelukkig beterde dit wel in de trein en ging meteen ook de film mee crescendo omhoog. Alsof de film een extra duwtje in de rug nodig had door de trein.

Treinfilms zijn eigenlijk altijd wel fijn. Zeker wanneer er eentje verdwijnt of het hoekje wordt omgelegd. Hitchcock slaagt erin om de spanning hoog te houden en mevrouw Henderson wordt meermaals hallucinaties toegemeten doordat er geen andere getuigen waren en ze eerder een klop op haar hoofd had gekregen.

Hier en daar een clue kwam op het juiste moment doet het mysterie langzaamaan ontrafelen. Niet alles is geweldig. Het gevecht in de wagon was nogal braafjes. Wel leuk met die goochelaarsspullen. Maar het schietincident overtreft het wel allemaal. Erg stuntelig, maar het is Hitchcock vergeven.

Ik heb een grote interesse in geschiedenis of in de hedendaagse internationale politiek. Hoe meer ik nieuwe dingen "ontdek" en me hierover wil inlezen, des te meer ik vaststel dat er tientallen onderwerpen zijn waarvan ik behoudens een vermelding of notie haast niets van afweet. Onmogelijk dus om van alles op de hoogte te zijn. Maar ook dat laatste is een kunst op zich.

Aung San Suu Kyi dus, behoudens de Nobelprijs voor de vrede en de pijnlijke gebeurtenissen met de Rohingya waarbij zij en haar land nadrukkelijk negatief in het nieuws kwamen, wist ik niet zo heel van haar. Een film is vervolgens ook niet altijd het geschikte medium om een genuanceerd beeld te krijgen van iets of iemand. Maar het kan wel een aanleiding zijn om geprikkeld meer over haar op te zoeken. Dat heeft de film wél bij mij losgemaakt en dat is al veel.

De film geeft een louter positieve kijk mee van de persoon Aung San Suu Kyi. Wat een rol overigens Michelle Yeoh en je ziet dat Besson tot in de kleinste details met erg veel zorg deze film heeft gemaakt. Mogelijks is deze film iets te positief gekleurd, maar het maakt ook duidelijk dat een conflict dat zo lang bestaat en zo lang werd genegeerd door het Westen niet zomaar met een Westerse bril benaderd en veroordeeld/beoordeeld kan worden.

Inhoudelijk dus moeilijk een oordeel over te vellen. Technisch en visueel daarentegen een sterke film. Een prima eerste 15 minuten overigens die je letterlijk in de film zuigen.

Weer eentje die erop inhakt. Dieptriest relaas van een alleenstaande moeder van 4 en later 5 kinderen met evenveel verschillende mannen. Een verhaal over dominante agressieve mannen met een kort lontje die Maggie voor niets verrot slaan. Het creëert een onveilige omgeving voor de kinderen waardoor die geplaatst worden. Het lot en de trauma´s van de vrouw zelf lijken ondergeschikt.

Gelukkig leert ze toch een zachtmoedige man kennen. Maar de uitzichtloze situatie en strijd blijft. Erg confronterende en authentieke film alweer van Ken Loach in zijn typische stijl. Van genoten is misschien een foute woordkeuze, maar ik was alweer onder de indruk van de puike cast en het plot.

Waar geld geroken wordt, daar worden soms vreemde dingen gedaan om dat te bemachtigen. Frappant hoe velen zich hierdoor zonder scrupules door laten leiden. In dat opzicht weinig tot geen sympathieke personages. Al vond ik de dochter de enige die echt oprecht bekommerd is met haar moeder. Haar moeder, die verre van zelf de gemakkelijkste is en soms erg bits uit de hoek komt, ook naar haar dochter toe. Maar het mes snijdt wellicht aan twee kanten.

Vrij zoet en melodramatisch bij momenten. En het acteerwerk vond ik alles behalve overtuigend, behalve het omaatje misschien. Toch zat ik in de flow van de film, genoot ik van de kleine elementen van de omgeving en de cultuur: de rituelen aan de begraafplaats, de tempel met de wensen, de markt met de rijstpap, ...

Beetje voorspelbaar en cliché en onze kleinzoon valt daar even op het eind uit zijn rol. Maar zoals je verwacht van de film krijgt het allemaal toch een happy end. Toch elementen waarvan ik gruwel in een drama, maar gezien de flow krijgt dit toch het voordeel van de twijfel.

Ook deze van het duo Cattet / Forzani gezien via de streamingsdienst Sooner. Amer volgt ook eerstdaags. Wederom een dikke pluim voor de stilistische visuele aanpak. Cinematografie, montage en mooie shots zorgen voor een aangenaam kijkstuk. Ligt in de lijn van hun andere films. Veel aandacht ook voor close-UPS en dergelijke meer.

Inhoudelijk beter afgelijnd dan L’étrange couleur ook al blijft het geen hapklare films met een simpel plot. Bleef voor mij ook wat afstandelijk waardoor de betrokkenheid met de personages te beperkt was. Niet voor iedereen weggelegd. Ik blijf twijfelen of ik het nu goed of slecht moet vinden. Maar intrigerend is het wel.

De stijl van Kaurismaki is overduidelijk. Moet dit steeds bij elke film herhaald worden? Deprimerende vereenzaamde personages in een troosteloze setting. Ik hou wel van zijn stijl. Ook steeds met die treffende soundtrack.

Steeds erg sober, met zwijgzame personages die amper twee zinnen na elkaar uitspreken. Emotieloze en onverschillige contacten, alsof empathie bewust is weggevaagd.

Wel een interessant plot waarbij een bewaker in het ootje wordt genomen om een misdaad te kunnen plegen. Niets beter dan een mooie vrouw om een man te verleiden (en misleiden). Best wel genoten van deze film! Die subtiele humor, hoewel grappig zijn heel ver weg is, blijft steeds mooi verweven in het geheel. Fijn!

Een horrorfilm in docustijl, beetje wennen, maar het draagt wel bij tot een realistische stijl omdat je als (minder kritische) kijker ervaart dat het allemaal waarheidsgetrouw is. Wanneer een jong meisje verongelukt in een meer, verschijnt ze te pas en te onpas in het ouderlijke huis.

Dergelijke onverklaarbare fragmenten zijn steeds luguber en onthutsend. Best eng vind ik ook. Later wordt het wel wat genuanceerd, maar niet alles waardoor de twijfel en of het bestaan van dergelijke gebeurtenissen noch ontkracht noch bevestigd kunnen worden. Het is misschien net de sterkte van paranormale geestesverschijningen: het mysterie blijft. Er zijn steeds believers en non believers en de believers worden niet zomaar als stapelgek omschreven.

Niet ondersteboven van de film, maar wel een fijne filmervaring gehad zonder meer. In zijn geheel degelijk en goed om eens meegepikt te hebben. Niet altijd even interessant met soms lange passages met monologen.

Een Iraanse post oorlogsfilm waarbij de weeskinderen uit een vluchtelingenkamp centraal staan. Zoals te verwachten viel vaak schrijnende toestanden van al het leed van deze kinderen. Temidden van achtergebleven landmijnen trachten ze te overleven, mede dankzij de landmijnen, want deze leveren nog wat voedsel op.

Gelukkig gaat het er iets luchtiger aan toe bij de erg energieke Satellite, een jongen die zijn bijnaam te danken heeft aan de communicatielijnen die hij verbindt tussen de verschillende dorpen.

Het kleine meisje is tegen wil en dank misschien de grote ster. Haar leed en trauma is echter hartverscheurend. Getekend komt ze uit de oorlog. Prima acteerwerk van haar en al de anderen. Ghobadi leidde dit allemaal in erg goede banen.

Niet voor het eerst word het thema van de Grote Sprong Voorwaarts behandeld. Telkens leverde dit voor mij beklijvende cinema op om de politiek sociale weefsels te ontwarren tijdens het communistische regime. De staatsinmenging en de beperkte vrije meningsuiting blijft iets onwerkelijks voor ons Westerlingen.

We volgen het leven van Tietou die de gevolgen van het regime sterk ervaart doordat zijn ouders van hem worden weggehaald. The blue kite biedt een intens en authentiek portret af van dit coming of age verhaal. Halverwege zakte het een beetje in voor mij, maar het algemeen niveau blijft behouden.

Opmerkelijk was inderdaad die mussencampagne die ik op het moment zelf moeilijk kon plaatsen. Maar als je sleutelt aan de biodiversiteit in een omgeving, dan heeft dan ongetwijfeld gevolgen.

Linkse rakker Ken Loach maakt een zijsprongetje naar de Spaanse burgeroorlog waar hij vanuit het oogpunt van de Republikeinen en anarchistische vakbond(en) ten strijde trok tegen de fascisten van Franco. Beetje een hommage misschien naar George Orwell die in werkelijk ook ten strijde trok als Britse onderdaan tegen het Franco-regime.

Via een handigheidje in het plot wordt je terug in de tijd gekatapulteerd. Eendracht en samenhorigheid komt hier sterk naar voren wanneer velen zich verenigen om het welzijn van hun toekomst. Mensen met allerlei pluimage, maar wel het hetzelfde doel, ook al verloopt dat vrij chaotisch is zit men niet altijd op dezelfde golflengte.

Niet zozeer een harde en zuivere oorlogsfilm, Loach behoudt zijn klemtonen door de mens erachter te observeren. Prima dialogen doen de rest.

Platvoet en zijn vriendjes, zo herinner ik me deze nostalgische animatiefilm uit mijn jeugdjaren. Nog zo'n eentje die ik bijna heb grijsgedraaid. Destijds enorm populair net voor of tijdens het Jurassic Park-tijdperk waarbij het leek dat de dino's onder de jeugd aan een heuse revival bezig waren. Sowieso een film echt op maat voor de kleinsten met eenvoudige teksten, foute teksten ook zoals "ik valde" en "ik vliegde". Kinderen zich vervolgens perfect identificeren met de vijf kleine dinojongen die zich een weg moeten banen door het vervaarlijke landschap vol avontuur. Film doet zoals hier ook al aangegeven aan het verhaal van Bambi denken waarbij de Apatosaurus-moeder overlijdt.

Film sowieso wat gedateerd, zeker ook in de eerste plaats de dino's. Neem nu de T-rex. Het was typisch eighties/nineties om de T-rex rechtstaand af te beelden. Tegenwoordig lopen die toch wat meer gebogen. Visueel ook een pak minder scherp dan dat we vandaag de dag gewoon zijn, maar dat heeft ook zijn charmes. Sowieso een leuk plot, fijne animaties en leuke personages. Drama, humor en avontuur gaan samen in de hand. Ook de muziekgeneriek is best fijn. Blijft nog steeds een aangename kijkervaring.

Voyeurisme en kermisattractie tegelijkertijd. Mét het label AL. Iedereen toegelaten, als je maar entree betaalde. Ongemakkelijke scène voor die kleine. Ik weet niet in welke tijd het zich precies afspeelde, maar de tijden vóór het internet hadden wel iets. Toen moest je nog moeite doen om blote borsten te zien. En de zoektocht of moeite waren minstens evenveel de moeite dan het moment zelf.

Mooie neurotische short met dat deuntje, maar gelukkig werd ze er toch niet van.

Een sterk begin van de film over een man die in een ware midlifecrisis zit. Hij geeft zijn huis op, blaast zijn huwelijk op en geeft zijn huis aan zijn ex. En dat allemaal om niet langer te willen deelnemen als gevangene in de ratrace van het leven. Met deze acties tracht hij zijn vrijheid en geluk te herwinnen.

Alleen is er niemand die zijn gedrag begrijpt. Hij is een soort outcast geworden. Met zijn zoon klikt het niet. Hij trekt dan maar op met diens blowende vriend, wat echter met nog meer argwaan wordt bekeken.

Maar de film valt compleet stil, is doelloos en weinig zeggend. Weinig memorabele scènes inderdaad. De film mist wat peper en zout. Een film over de maatschappelijke verwachtingen met een huisje tuintje boompje, maar dat lijkt niet bepaald voor iedereen weggelegd.