Meningen

Erg matte en matige horrorfilm van Poolse makelij. Hier en daar een goor moment, maar het ontbreekt de film aan spanning en vooral sfeer. Nergens het gevoel gekregen naar iets bijzonders te kijken. De setting wordt ook onvoldoende uitgebuit en van de spanning van achtervolgingen is nauwelijks sprake.

Ook nogal een lame verhaal van de transformatie van die broers zovele jaren geleden. En nu zouden dat opeens bloeddorstige reuzen moeten zijn? De nakende doden worden letterlijk met een gil uit het scherm weggerukt.

Wel interessant was het gegeven van dat bootcamp waarbij technologie werd verbannen.

Daar waar de eerste film nog enigszins kon leunen op het sfeerwerk, de omstandigheden én vooral het bos, verliest de regisseur hier compleet de pedalen. Geen bos meer te bespeuren, maar was het dat maar. Hemeltergend slechte vervolgfilm. Zo goed al geen positieve punten. Beetje meer gore hier dat nog redelijk uit de verf kwam, maar dat was het dan ook.

Er wordt vaak gesproken van een lame plot, wel, dit was er écht één. Word je uiteindelijk ook nog geconfronteerd met een liefdesscène tussen twee van die dingen. Kwestie van wat diepgang te creëren waarschijnlijk. Vroeg ik me uiteindelijk ook af wat die twee dikkerds in de cel bleven te doen. Het sloeg op niets.

En die slangachtige tong? Tja, het zag er niet uit. Het lachen stond me nader dan het bibberen. Zelfs geen B-niveau waard dit.

Het regiedebuut van auteur Dimitri Verhulst. Verhulst is voornamelijk gekend om zijn eigenzinnig oeuvre als Godverdomse dagen op een godverdomse bol, Problemski Hotel of De helaasheid der dingen. Die laatste twee werden vervolgens ook verfilmd, niet zonder succes overigens.

Voor deze film werkte Verhulst blijkbaar ook samen met de familie van Warmerdam als co-producers. Wel, het is er aan te zien. Nog niet die vlijmscherpe geweldige stijl die Alex er op nahoudt, maar je voelt wel dat Verhulst nog zoekende is en heus nog wat meer in zijn mars heeft.

Waarom Wettelen? - de filmtitel alleen al, is een dwarse eigenzinnige film geworden, een parodie en met de nodige satire. Licht absurd ook. Alle gebruikelijke en traditionele (culturele) gedragingen worden op de schop gegooid. Daten tijdens een uitvaartplechtigheid, waarom niet? Luchtig en vermakelijk. Geen lachsalvo's, maar wel die minzame glimlach. Niet alles is even geslaagd en ik was vooraf benieuwd hoe hij ruim 100 minuten lang het publiek ging entertainen. Hij slaagt daar alvast in. Geen oscarmateriaal uiteraard en hoegenaamd niet perfect, maar Verhulst slaat wel de juiste weg in om mits wat meer metier zijn eigen stijl te ontwikkelen. Het kan bijgevolg gerust nog wat scherper. Fijn alvast!

Indringend portret van een klein rebels meisje dat opgroeit in het streng islamitische Saoudi-Arabië. Sowieso interessant om een aantal culturele en religieuze gebruiken van nabij te zien. En hoe ruimdenkend antropologisch ik ook maar kan zijn, blijf ik het toch maar bezien met een wrange nasmaak. Vrouwen zijn erg ondergeschikt aan de man en hebben veel minder rechten. Rechten die het alledaagse leven beknotten met absurde regels zoals niet mogen fietsen, beperking van tewerkstelling, autorijden, praten met een vreemde man en ga zo maar door. Moeilijk te verenigen allemaal met onze Westerse waarden (niet dat beiden wil vergelijken vanuit ethische standpunt).

Wadjda laat zich echter niet uit het lood slaan en zet een koppige strijd in om toch maar te kunnen fietsen. Het plot was luchtig en vermakelijk zodat het zeker niet te zwaar binnenkwam. Mooi gefilmd, goed geacteerd door het meisje. Zeker een aanrader voor wie andere culturen wil opsnuiven. Leuk!

Op zich een verdienstelijke poging van Deruddere om een arm Italiaans gezin in New York neer te zetten in de jaren 20 van vorige eeuw. Dergelijke gezinnen zullen legio geweest zijn. Setting en sfeer was prima. Aanvankelijk ook een mooi script. Een wereld waarin mannen de plak zwaaiden met hun eer en verantwoordelijkheden. Vrouwen ondergingen de situatie, tenzij je steenrijk was.

Wat me vooral stoorde was het goedkope afgeraffelde einde. Dat ging nou wel erg makkelijk en snel. Jammer, want de film verdiende beter. Leuk om tussen die Amerikaanse acteurs ook enkele Vlamingen te zien in kleinere rolletjes zoals Josse De Pauw (Mr. Voss) of François Beukelaers (Mr. Helmer).

Niet het meesterwerk waar sommigen, inclusief Deruddere, op hoopten, wel degelijk ondanks zijn tekortomingen.

Cutts beschrijft in zijn kortfilms graag de impact van de mensheid op de natuur of planeet. Ook hier weer een erg kritische noot van het gedrag van het mensdom, specifiek toegespitst op de consumptiemaatschappij en het kapitalisme. Geen verkeerde boodschap noch kortfilm. Uiteraard wat simplistisch en overdreven gedacht, maar het stemt je toch tot nadenken.

Inderdaad een vrij heftige en gewelddadige kortfilm over outlaws in de groezelige buitenwijken van een grootstad. Drugs, geweld, vandalisme ... zijn eerder regel dan uitzondering. Zeer knap weergegeven, visueel mooi ondersteund met harde muziek. Mensen die nog nauwelijks mensen zijn achter hun masker van haat en vijandschap.

Ik ben in tegenstelling tot mijn liefde voor het witte doek niet zo muzikaal aangelegd. Integendeel zelfs: mijn kennis en interesse voor muziek beperkt zich tot wat ik hoor op de radio. Veel weet ik dus niet van Johnny Cash, laat staan June Carter. Veel meer dan Ring of fire en Jackson moet je mij dus ook niet vragen. Ik kon dus vrij blank de film ingaan.

In eerste instantie en mede één van de grote sterktes van de film waren de uitstekende acteerprestaties van Joaquin Phoenix en Reese Witherspoon. Phoenix is een geweldig acteur, eerste kennismaking voor mij moet destijds Gladiator geweest zijn, maar ook vooral in Her, The village en You were never really here speelde hij erg sterk. Ik las dat hij daadwerkelijk heeft leren zingen en spelen en met zijn stem een octaaf lager leerde praten. Topprestatie, zonder meer! Witherspoon werd met haar vertolking van June Carter terecht bekroond. Phoenix verdiende hem ook, maar Philip Seymour Hofmann evenzeer voor Capote. Een geslaagde magie tussen Witherspoon en Phoenix met een aantal liefdevolle en hartverscheurende scènes.

Fijne intrigerende film over het leven van Johnny Cash. Het is een typisch verhaal geworden van rise and fall. Gelukkig voor hem en de muziekwereld zat er dit keer opnieuw een rise in. Mooie afwisseling tussen de muziekfragmenten en andere shots. Sterke dialogen, fijn drama. Ik leefde echt mee met de personages. De opkomst van Cash vond ik het meest interessant: the struggle om te overleven. De noodzaak om een plaat te mogen opnemen om een betere toekomst te kunnen bieden voor zichzelf en zijn gezin. Fijn om ook in de platenstudio Elvis en Jerry Lee Lewis de revue te zien passeren in het muziekgekke Nashville en later ook nog eens Roy Orbison.

Mooie verfilming al ken ik er op muzikaal vlak niet te veel van, maar ik genoot ervan. Mooie 4,0*!

Niet de eerste die ik zie met de locals uit Australië, maar misschien we de meest luchtige. Een film die de Aboriginals en de blanken bij elkaar brengt. Beschaving inderdaad versus de wildernis, ook klinkt het vrij denigrerend als ik het zo neerpen.

Ik zat de hele tijd met Terrence Malick in mijn gedachten, want ook hier is er bijzonder veel aandacht voor de plaatselijke fauna en flora. Vooral de beestjes komen in vele shots voorbij. Met de montage zat het wel goed.

Verder een goed samenspel van de jonge acteurs. Een film over overleven, samenwerken en vriendschap. Over vertrouwen ook en over de andere beter leren kennen. Een film over de balans tussen moderniteit en de natuur.

Je hebt komische zombiefilms, sommige zijn zelfs absurd, maar deze gaat daar bij momenten voorbij zodat het plaatsvervangende schaamte wordt. Niet dat alles slecht is, er zitten best wel enkele leuke dingen in, maar men holt zichzelf gewoon voorbij dat het lachwekkend wordt. Beetje te veel overdaad in de humor.

Die semi-zombie vond ik eigenlijk nog goed gevonden. Leuk personage. Die flik en zoon daarentegen vond ik daarentegen erg irritant.

Wall Street, de titel zegt het zelf waarover de film zal gaan. Oliver Stone zet in een vrij ongenuanceerde boodschap de gang van zaken weer van een dolgedraaid geldverslavende beurswereld in de jaren 80. Wall Street is de voorganger van andere beursfilms als The big short en The wolf of Wall Street, misschien iets stijver, maar daarom nog niet minder interessant.

Het is vooral Michael Douglas die de show steelt als nietsontziende Gekko - dat mag je letterlijk nemen - die met geoorloofde en vooral ongeoorloofde praktijken de koning is als beursgoeroe. Gekko is charismatisch en zijn personage spreekt vooral in gevatte oneliners. Hij maakt en kraakt. Bud Fox (Sheen jr.) is de rookie van dienst die eveneens snel wil rijk worden en met de nodige portie lef en mouwvegerij zich in de dienst speelt van Gekko. Vooral het samenspel tussen Sheen jr. en Sheen sr. (Ook de in de film als zoon en vaser) mag gezien worden. Voor de rest steekt Douglas er met kop en schouders bovenuit. Hannah daarentegen is ondermaats.

Uiteraard komt Fox voor een dilemma te staan. Beetje cliché en ook het einde is vrij makkelijk, maar Wall Street blijft een onderhoudende doch karikaturale film die je wel eens moet gezien hebben al was het maar voor Douglas. Vermakelijk zonder echte uitschieters of dalen.

Zoals verwacht een erg matige productie. In de hoofdrol Vicky Krieps die een erg gedreven enggeestige kijk heeft op haar job. Als grenswachter staat ze in om illegale reizigers en smokkelaars aan banden te leggen.

Behalve de band met haar zieke schoonzus ligt ze met iedereen overhoop, niet onterecht eigenlijk, want ze is onuitstaanbaar als collega en stelt zich bikkelhard op tegenover zwakkeren. Eigenlijk ziet ze gewoon niet graag mensen en dat in een sociale functie hoe controlerend of handhavend je ook moet zijn.

Maar de film pakt te weinig. Het leidt ook nergens naartoe. Krieps is dan wel OK als norse arrogante flik, maar dat is het dan ook. Naar het einde toe wil je die gewoon een schop in de reet geven. En dat staat los van haar acteerrol.

WALL-E, nu weet ik ineens waar Blade Runner 2049 zijn inspiratie heeft gehaald voor zijn stortplaatsen. WALL-E is visueel een prachtige film geworden over een Aarde in een verre toekomst die desolaat is omwille van de onleefbaarheid door het vele afval dat er rond slingert. Vooral de communicatie loze eerste twintig minuten zijn de sterkste van de gehele film. WALL-E krijgt de volle aandacht en dit hoeft geen woorden. Het is zeer aandoenlijk hoe hij zich plichtsbewust van zijn taak kwijt. Het ontwerp van het verroeste robotje is charmant en vertederend. Ik sluit hem meteen samen met R2-D2 in mijn armen! Ook de mooie animatiebeelden spreken tot de verbeelding en doen je als mens stilstaan waarmee we in godsnaam bezig zijn. Onlangs las ik overigens nog een artikel dat we niet meer zo ver af zijn van het feit dat er binnenkort meer afval dan vis in de oceanen zal zitten...

Ook de komst van EVE zorgt voor verwarmende TV. Hoewel zij de Aarde bezoekt met een geheel ander doel laat ze na verloop van tijd de vriendschap van WALL-E toe. Het contrast met de stofferige roestbruine Aarde en de maagdelijke witheid van het ruimteschip en EVE kon niet groter zijn. Het levert ook mooie beelden op: soms romantisch, soms grappig en gewoon leuk. Pixar slaagde erin een animatiefilm te ontwikkelen voor zowel kinderen als voor volwassenen. Je kan er de boodschap in meenemen, maar je kan ze er evengoed uit weglaten. Mijn zoontje genoot er met volle teugen van en ik evenzeer (met een andere kijk).

Deze film ging richting een 4,0* tot zelfs een 4,5* maar het tweede deel in de ruimte vond ik een pak minder interessant. De film verwaterde wat. Ook bleef ik wat op mijn honger zitten en zat ik met vragen als 'Wat is er in godsnaam gebeurd met onze planeet? Hoe verliet de mensheid de Aarde?' Enz ... Desalniettemin een dikke, maar strenge 3,5* (net geen 4,0*).

Best een aangename stop motion film die qua boetseertechniek wel wat weg heeft van Park's vorige film Chicken run. Die laatste vond ik nog net iets beter, maar met deze Wallace & Gromit vallen ze allesbehalve in schaamte.

Sowieso een erg leuk verhaal waarbij het olijke duo aan de hand van de gekste uitvindingen de bewoners van het dorp bijstaan om hun groentenoogst veilig te stellen. Grappige situaties zijn nooit ver weg en dikwijls moet je (glim)lachen. Hier en daar ook iets subtielere humor zoals "the dogfight", verwijzend naar de éénmansluchtgevechten tijdens de wereldoorlogen. Hier wordt het echter erg letterlijk genomen.

Visueel en technish ziet het er weer allemaal prima uit. Ik zag ooit eens een programma met de makers van Shaun the sheep en het aantal werkuren voor het vervaardigen van de poppetjes ed meer was gigantisch. Petje af, dat zeker! De film heeft een leuk mysterieus kantje en deed me ook geregeld denken aan de transformatie zoals die onder meer gekend is bij The fly.

Sowieso van genoten en fijn hem nog eens terug gezien te hebben.

Weinig vernieuwend ten aanzien van andere delen van de franchise. Daarom zeker niet slechter. Heb me zeker vermaakt en die typische Britse vibe en humor wordt steeds in de gaten gehouden. Het centrale thema rond technologie en AI voegt ook wel iets toe en heeft een duidelijke boodschap.

De animatie blijft leuk en herkenbaar. De humor is grotendeels geslaagd op hier en daar wat flauwe pogingen na. Het blijft een fijne ambachtelijke productie en die moeten we koesteren!

Zeer aangenaam verrast door deze film. Eigenlijk ontgoochelen Duitse films doorgaans nooit en dit was met deze oerdegelijke film niet anders. Uiteraard is 'die Wand' van de pot gerukt, maar eens je daar voorbij bent en je je inleeft in het verhaal en het personage valt er heel wat te ontdekken en te reflecteren. Geen idee of regisseur Pölsler zijn inspiratie haalde bij The Simpsons Movie van vijf jaar eerder, maar het concept is alvast een mooi uitgangspunt.

Veel dialoog zit er niet in natuurlijk als je het moet doen met één personage (en een halve dierentuin). Daar Cast Away bijvoorbeeld het doet via stiltes is bij Die Wand de voice over overheersend via voorgelezen dagboekfragmenten. Op die manier raak je ook betrokken met het personage.

Wat doet het met een mens als je volledig afgesloten bent van je omgeving? De eenzaamheid, de angst of de berusting: het zijn allen gevoelens die opspelen bij het personage. Schrijven werkt therapeutisch om niet geheel gek te worden. Idem met het tijdsbesef waaraan we zo verknocht zijn. Beeld je eens in dat je niet meer weet welke dag het is?
Later in de film zie je hoe de vrouw zichzelf een soort goddelijke status geeft doordat ze "heerst" over haar wereld en kan oordelen over leven en dood (het hert, de vos, de witte kraai). De eenzaamheid creëert ook een nieuwe relatie tussen mens en dier: Luchs wordt een soulmate, Bella de koe is ook meer dan een koe en voorziet haar van melk en haar levensonderhoud. Fijn dat ook de aandacht wordt gevestigd op de verschillende seizoenen.

De landschappen zijn dan ook zeer mooi en steeds wisselend! Na verloop van tijd treedt er ook berusting op. Ze is niet langer bezig met die Wand en weet dat ze niet meer "gered" (?) zal worden. De muziek in de film paste perfect bij het thema. Ook de stiltes waren aangenaam, voornamelijk wanneer we aan de andere kant staan en haar in stilte horen roepen en kloppen. Het einde is dan enigszins verrassend. Waar kwam ineens die man vandaan? Hoe groot was haar perimeter eigenlijk? Zat hij er al in of kwam hij van buitenaf? Interessante vragen waarop we (gelukkig) geen antwoord krijgen. De film is sterk genoeg om het te doen zonder antwoorden. Tot slot nog de uitstekende afsluiter dat de film eindigt met het feit dat hij papier op is, mooie symboliek!Rest dus de grote vraag: Wat nu??? Mooi!

Ik heb After life twee maal na elkaar gezien omdat ik alle details, gesprekken en indrukken opnieuw wou ervaren. Wow, wat een briljant concept! De film blijft enorm bij me hangen en de kwaliteit van de film ligt hem in het feit dat je ook bij jezelf reflecteert. Welke herinnering zou jij zélf opnemen wanneer deze vraag aan jou wordt gesteld? Het camerawerk is eenvoudig en het verhaal kent een trage opbouw.

In de eerste plaats is de locatie vrij ongewoon. Een troosteloos, half overwoekerd oud vervallen overheidsgebouw dat dienst doet als een schemerzone tussen het hiernamaals en het leven op aarde. De dood is niet zozeer het onderwerp van de film, maar is louter een gevolg. Veel aandacht wordt er dan ook niet aan de dood gespendeerd. Geen verklaringen waarom men stierf, geen zichtbare verwondingen, geen rouwmomenten, geen nabestaanden of rouwenden.

De focus ligt namelijk volledig op de herinnering die je het meest aangegrepen of bijgebleven is. Het is die herinnering die je meeneemt naar het hiernamaals. Het gevolg is echter dat alle andere herinneringen verdwijnen. Niet zo’n eenvoudige opdracht zo blijkt. Idem als je voor jezelf de oefening maakt. Het fijne aan de film is de spontaniteit, de oprechtheid en de eenvoud van de 22 mensen. Het lijkt uit het leven gegrepen en erg realistisch (wat ook het opzet was van Koreeda om échte verhalen te brengen en niet allemaal rolletjes van acteurs/actrices).
Het omgekeerde is ook waar: “Eén herinnering blijft behouden, de rest kan ik vergeten? Super!” Geweldig denken van ik dacht Iseya.

De antwoorden die naar boven kwamen waren veelzijdig. Het viel op dat de meeste herinneringen klein waren, uit het dagelijkse leven gegrepen, op het eerste zicht niets bijzonders voor de buitenwereld, maar blijkbaar o zo kostbaar voor de persoon zelf. Het leven zit hem in de kleine dingen en het is de kunst om de waarde van kleine dingen in te schatten. Een aantal verhalen waren erg mooi en ontroerend (rode meisje, die zelfmoordpoging, aardbeving, de rijstpap, bladeren van de oude vrouw, enz …).

Ook een videoband als geheugensteuntje van elk levensjaar was een leuke insteek. Ook het einde is best een knappe twist. Besluiteloosheid die leidt tot het blijven hangen in de schemerzone, alsof ambtenaars een doelloos monotoon beroep uitoefenen als werkslaven van de maatschappij.
De plotline met Kyoko was geweldig alsook de insteek dat besluiteloosheid overgaat naar daadkracht. Het geluk dat je ervaart omdat je iets voor iemand hebt betekend. Alles klopt in deze plot.

De uitwerking van de herbeleving van de herinneringen via imitatie vond ik echter het minst van de film. Ik zie de boodschap er niet achter. De enige verklaring die ik heb is het feit dat herinneringen het best bijblijven vanuit de authensiteit en puurheid van je geheugen. Herinneringen zijn erg persoonlijk, die je niet kan en mag delen met anderen. Door het kenbaar en visueel te maken, denk ik dat de deelnemers zullen inzien dat de eigen gekozen herinnering uniek is en gekoesterd dient te worden. Of dat echt zo wordt ervaren weet ik niet …

Wel een leuke stop motion die ik naar aanleiding van de nominatie voor de Oscars heb meegepikt via NPO. Even het gevoel gehad in het begin van wat is me dat, maar uiteindelijk wordt de boodschap van de film wel duidelijk. Sowieso ook wel erg fijn gemaakt.

Leuke interessante plotontwikkeling met het overlijden van de geestelijke vader waarbij de wezentjes op zichzelf zijn aangewezen. En dan weet je dat het fout zal lopen. Niet extreem, maar wel in realiteit. Leuk!

Film start met een aantal wanen van een bijgelovige Vietcong wanneer hij in de tunnels geesten van overleden soldaten ontwaart. Je krijgt het gevoel van paranormale dingen en wat horrorelementen erin. Sound best ok. Kortfilm mist dus zijn effect niet. Het eindresultaat ook fijn met die twist. Had er wel geen idee van dat de Westerse mogendheden (incl Australië) dergelijke tactieken toepasten om de Vietcong de stuipen op het lijf te jagen, ook niet altijd met evenveel resultaat zo blijkt.

Ik las in het topic de film van 2022 dat deze beter was. Een reden te meer om deze versie uit 1984 ook eens te zien. Of het een betere film is, dat laat ik eerder in het midden. Beiden indrukwekkend denk ik waarbij de werkelijke conversaties over het Jodenvraagstuk minutieus uit de doeken worden gedaan.

Het blijft moeilijk om te vatten hoe banaal en alledaags men sprak over dit item al zal het voor deze bureaucraten die ver verwijderd in een kantoor in München of Berlijn zitten letterlijk een ver van hun bed show geweest zijn. Het is een zuivere praatfilm en zich geheel afspelend op één locatie. Alles staat dus met het meer dan uitstekende acteerwerk. De film is bijzonder authentiek en voelt aan als een documentaire.

Ijzersterk. Moeilijk om te vergelijken met de film uit 2022 omdat er al wat tijd tussen zit dat ik hem gezien heb, maar van wat ik er me van herinner vrij gelijklopend.

Verbijsterende waarheidsgetrouwe weergave van de beruchte meeting aan de Wannsee. Het voelt aan als een documentaire met zijn bijna minutieuze en klinische aanpak. Heydrich en Eichmann zijn wel de bekendste van het allegaartje. Maar blijkbaar was het voor de anderen ook niet eenvoudig om vast te stellen wie wie was. Sommige aanwezige topambtenaren zaten ver weg van de gruwel achter hun bureau in Berlijn of München. Toch mochten ze ook aan deze tafel aanschuiven om het Jodenprobleem op te lossen.

Daar waar het eerste deel niet verder geraakt dan de benoeming van het probleem en minachting van de Joden schakelt de vergadering na de pauze een versnelling hoger. Je voelt ook de spanning oplopen wanneer blijkt dat niet iedereen op dezelfde lijn zit of al eens wat verder nadenkt (Dr. stuckart). Erg koel worden suggesties opgeworpen. Het mocht allemaal niet te veel kosten (11 miljoen kogels die misschien beter op het slagveld worden ingezet) en het mocht ook allemaal menselijker aangepakt worden. Menselijker voor de Duitse beul weliswaar. Opmerkelijk ook om vast te stellen dat Höss, de commandant van Auschwitz, echt wel - net als het kamp - op dat moment vrij onbekend was.

Die Wannseekonferenz is een aanbevelingswaardige film geworden, maar is misschien minder toegankelijk voor het grote publiek. Ikzelf heb alvast geboeid gekeken. Prima herfilming met uitstekende acteerprestaties.

Behoudens de oorspronkelijke film uit 1968 met Charlton Heston nooit echt fan geweest van de franchise “Planet of the apes”. Van deze recente trilogie kon enkel het eerste gedeelte van de eerste film me echt bekoren. De rest vond ik matig net als deze film overigens. Een zoveelste Hollywood blockbuster met actie en spectakel. Visueel ziet het er allemaal wel fijn uit, maar een echte verrassing mag dat niet heten. Wat me vooral tegenviel was het beperkte verhaal en script. Weinig boeiend, herkauwend en vooral weinig inspirerend of realistisch. Neem nu de rol van dat kleine meisje. Kon men nu echt niet een beetje creatiever omgesprongen zijn met haar rol om als grote nobody in het kamp rond te dwalen? Ook de traditionele bad guys zij wel erg oppervlakkig. Zelfs Woody redt het niet. En de wroeging van die ene gorilla zag je al van ver aankomen ...

Het meest interessante personage is en blijft Caesar, mooie rol overigens van Serkis. Het enige personage dat echt is uitgewerkt, zowel in deze film als in de hele trilogie. De constante afweging tussen goed en kwaad, tussen wraak en vergeving om toch maar te kunnen bewijzen niet te zijn zoals anderen denken wat je mogelijks bent. Om ook vooral aan te tonen dat apen dieren zijn en geen mensen. In het geval van Caesar is dat overigens een compliment.

War horse heb ik verschillende keren voor me uitgeschoven. Achteraf bleek dat dit terecht was. Dit moet één van de zwakkere producties zijn van Steven Spielberg. Cinematografisch, qua regie en montage ziet het er echter allemaal best fijn uit met mooie camerastandpunten, weidse landschappen en eveneens het mooie decor van enkele loopgraven in WOI. Ook de soms aparte camerastandpunten waren een pluspunt. Denk maar aan beelden uit de reflectie van de oogbol van het paard ...

Tot zover het goede nieuws. Het plot was erg zwakjes. In WOI sneuvelden bijna evenveel paarden als soldaten. Men ging toch al gauw richting de 8 miljoen paarden. Neem daarbij het feit dat de paarden in WOI een erg kort leven beschoren waren, dan is het absurd te denken dat een paard de gehele oorlog overleeft zeker als het gediend heeft in de voorste gelederen van het front. Naast de directe doodsoorzaken in de oorlog moesten dieren ook afrekenen met uitputting, ontbering en allerlei ziektes. En de scène met de zeer zware val en de verstrengeling in het prikkeldraad is ongeloofwaardig: een paard herstelt niet van zoiets. Minstens een gebroken poot, laat staan de vleeswonden door het ijzerwerk... Neen, in de plaats krijg je een soort Kerstbestand om een paard te redden. De knijptangen vliegen je om de oren, duh ...

Ook de hereniging met Albert is totaal van de pot gerukt alsook de wonderbaarlijke aantrekkingskracht die Joey heeft als een nieuwe baasje hem ontdekt. Erg zoet en sentimenteel verhaal waarmee ik weinig mee kon aanvangen. Dit is een film die in hetzelfde gareel mag lopen als Black Beauty of The horse whisperer. Voor mijn part gooi je er Free Willy ook nog bij. Niets meer dan een pulp familiefilm met het verstand op nul. Een Spielberg verandert daar niet veel aan.

Leuke amusementsfilm uit de eighties waarbij de romantiek na verloop van tijd omslaat naar een heuse vechtscheiding. De klemtoon ligt op het luchtige en het vertier. Veel dramagehalte, maar dan onder het mom van aanstellerij en dat maakt het wel aantrekkelijk. Centraal staat de woning die toegewezen moet worden. Het is eens iets anders dan de kinderen. Van Oliver had ik vaak de idee dat hij het haar gewoon niet gunde - of dat hij geen nederlaag wou lijden ondanks het feit dat hij een paar keer herhaalde dat hij haar nog graag zag.

Barbara daarentegen heeft nooit expliciet weergegeven waarom ze wou scheiden. Indirect wou ze ook iemand betekenen, werd ze onvoldoende gewaardeerd door haar man. De manier van vertellen was best OK via het verhaal van de advocaat die terugdenkt aan nostalgische tijden. Hij richt zich naar zijn (nieuwe) partner, maar het wordt ook duidelijk dat hij zich richt naar de kijker met een bepaalde moraal.

Achterliggend wel een intrieste situatie, maar de insteek maakt het grappig. Leuk voor een avondje vertier. Vlotte film alvast, misschien een klein tikkeltje te lang, maar dat stoorde niet. Prima Kathleen Turner overigens, maar ook DeVito en Douglas deden het prima.

War of the worlds is een herziening voor mij. Hoewel ik redelijk genoten heb van de film ben ik bij blockbusters steeds op mijn hoede. Ik hecht namelijk veel belang aan de "geloofwaardigheid binnen de context", een goed einde en het feit of het niet allemaal wat te melodramatisch is. Jammer genoeg gaat Spielberg ook bij War of the worlds af en toe uit de bocht.

De film is gebaseerd op het boek van H.G. Wells over buitenaardse wezens die de wereld wilden veroveren. Het basisidee is best goed en ook de uitwerking en gevolgen van de invasie zitten goed. Je ziet dat er met Spielberg een vakman is bezig geweest. Neem nu het menselijke gedrag tijdens de chaos en de drang om te overleven. Ray en zijn kinderen worden haast gedood om toch maar die auto in beslag te kunnen nemen. Het oerinstinct van de mens drijft dan bij sommigen boven. Maar tegelijkertijd wordt ook empathie en zorgzaamheid getoond wanneer Ray's dochter haar vader opwacht aan de boom in volle geweld.

Technisch goede film met prima special effects. Ook cruise deed het meer dan behoorlijk. Het is eveneens fijn om Tim Robbins nog eens aan het werk te zien, in een beperkte rol weliswaar. De vernietiging van de aliens vond ik vrij goedkoop en vooral vrij snel afgehaspeld. Hier had ik graag wat meer diepgang gehad. Voor je het wist, was het probleem opgelost en was de film gedaan. De hereniging met de andere familieleden was erg melodramatisch en melig. Jammer alvast. Hier en daar ook wat onlogische dingen, net als het vergezochte idee dat die metalen constructies al gigantisch lang onder de grond zaten. Waarop hebben die aliens dan zolang gewacht? Konden ze toen niet vaststellen dat ze eigenlijk niet zo goed bestand waren tegen de aardse bacteriën? Ook de transfer met de bliksemschichten vond ik maar zo zo. Vermoedelijk zal dit in het boek van Wells ook wel zo zijn. Al bij al redelijke film, net geen voldoende voor mij.

Ik had wel wat meer verwacht van deze film en de verwachtingen werden niet helemaal ingelost. We volgen twee jongens, de één amper een jongetje, de andere jongvolwassen. Beiden strevend naar goedkeuring en de wil om te slagen in het leven. Alleen verloopt dat niet op wieltjes en dient er af en toe van het rechte pad afgeweken worden.

Het fokken van honden en de zoektocht naar de hond wanneer die verdwenen was, het was nog wel grappig. Tegelijkertijd ook zielig hoe hopeloos het leven soms is in het reservaat waar de kansen en groeimogelijkheden niet voor het rapen liggen.

Dat merk je ook bij de kleine Matho wanneer het schoolse leven hem nauwelijks interesseert en hij vooral bezig is om de meisjes te imponeren of het te maken als gang leider. Vrij rauw en realistisch drama, maar het greep me net te weinig aan.

Ik heb ook eindelijk Warrior van mijn lijstje kunnen schrappen. Toch wel één van de betere/beste boksfilms die ik al zag. Deed me wat denken aan een kruising tussen Rocky en een Bloodsport met JCVD, maar dan van een wat hoger niveau, zeker bij de laatst genoemde film. De Mixed Martial Arts is een steeds populairdere sport aan het worden met een hoog kijk- en spektakelgehalte. Ongelooflijk welke klappen je soms moet incasseren in de kooi waarin twee beesten worden losgelaten.

Geen non-stop actiespektakel in deze Warrior. De vele duels vinden vooral in het tweede deel van de film plaats. Warrior stijgt boven de middelmaat uit door zijn mooie casting met uitstekende acteur die hun rol goed vervullen. Hardy bijvoorbeeld speelt het complexe personage waarbij agressiviteit en een onverwerkt trauma aan de basis liggen van zijn verwrongen persoonlijkheid. Dit ligt ook deels aan een in het verleden afwezige aan alcohol verslaafde vader, maar de kerven op de ziel gaan verder dan dat. Ook de andere zoon, Brendan heeft zo zijn issues zodat Warrior veel weg heeft van een sterk drama. Karakterontwikkeling en de uitdieping van de personages komt vooral sterk in het eerste deel aan bod.

Warrior is een film die op twee paarden wedt, maar erin slaagt met beiden te winnen. Deze film kan zowel dramaliefhebbers als liefhebbers van vechtfilms behoren. Het spektakel wordt goed in beeld gebracht en is technisch dik in orde. Uiteraard een beetje cliché met twee vechtende broers en een Koude Oorlog-Rus, maar laat dat alvast je pret niet bederven!

Zo heel af en toe kom je een film tegen waarvan het eigenlijk niet de bedoeling was dat je hem ging bekijken. Warriors is er zo eentje terwijl ik op zoek was naar het bijna gelijknamige sportdrama Warrior (2011) met Tom Hardy, Joel Edgerton en Nick Nolte. Een verborgen pareltje dit, eveneens niet opgenomen in de MM toplist hoewel de hoge quotering dit zou rechtvaardigen. Warriors is zo te zien een soort miniserie van de BBC en dat zou één en ander kunnen verklaren.

Het verhaal start in 1992 in Liverpool waarbij de focus wordt gelegd op 4 jonge mannen die onder leiding van de VN-Blauwhelmen op missie trekken naar de Balkan/Bosnië waar een smerige etnische burgeroorlog plaatsvindt. Het doel is om de bedreigde burgerbevolking te beschermen, maar hoe dit concreet aangepakt moet worden verschilt van mening tot mening. Ook in de film Hotel Rwanda (2004) komt het handelen van de Blauwhelmen sterk naar voren en ik herinner me nog dat ik ook toen me ergerde aan de erg passieve "neutrale" houding van de legermacht ten aanzien van het onrecht en de misdaden (tegen de menselijkheid) die toen gebeurden.

Ook nu kan je je vragen stellen hoe au sérieux je genomen moet worden als VN wanneer je amper gezag kan afdwingen als je vele zaken gewoon constateert zonder ernaar te handelen. Frappant was het wanneer een konvooiwagen, ingeladen met bedreigde Bosnische moslims op zoek naar veilige oorden, terug moest laten uitstappen en achterlaten wetende dat ze later geëxecuteerd gingen worden. De film geeft een realistisch beeld weer van de oorlog en de houding van de VN ten tijde van de Joegoslavië-oorlog. Het voelde haast aan als een documentaire. Het viel ook op dat er amper of zelfs geen vuurgevechten plaatsvonden. Wel erg veel leed dat weinig aan de verbeelding overliet. De psychische menselijke kant kwam sterk naar voren. Ook wanneer de soldaten hun leven opnieuw trachten op te pikken na de oorlog. Het deed me toen wat denken aan andere voorbeelden als The Thin Red Line (1998) of in minder mate American Sniper (2014).

Sterke film, sowieso, eentje die me zal bijblijven! Een oorlogsfilm hoeft niet steeds met vele actiescènes, bombardementen en vuurgeweld gepaard te gaan om indruk te maken. Dit pareltje komt een beetje traag op gang, maar eens op het vasteland worden de beelden op het netvlies gebrand en zie je de twijfel, wanhoop in de ogen van de soldaten. Je ziet ze steeds dezelfde wederkerende humane morele vragen stellen ... Mooi!

Een corruptieschandaal binnen een Japans familiebedrijf staat centraal in deze Kurosawa. Geweldige openingscene alvast met de bruiloft en voor mij alvast al één van de hoogtepunten van de film. Erg mooi in beeld gebracht net zoals de rest van de film overigens. Het enige moeizame daarvan de introductie van de vele personages en namen. Interessant was wel de houding en de argwaan van de aanwezige wantrouwige pers.

Kurosawa maakt er een vrij fatalistische film van waarbij oprechtheid weinig interessant lijkt. Verder laat hij belangrijke gebeurtenissen over aan de verbeelding van de kijker. Zo komt de moord niet in beeld.

Prima acteerwerk sowieso en zoals gewoonlijk een uitstekende cinematografie. Niet mijn favoriete Kurosawa, maar zeker boeiend genoeg om de 150 minuten te vullen.

Geen slechte film. Ik miste misschien wat peper, maar voor de rest weinig op aan te merken. Vrij tragisch eigenlijk over een koppel dat dolgraag kinderen wil, maar hierin niet lijkt te lukken. Niet via de natuurlijke weg, maar ook niet via ivf. Ik ken eigenlijk nogal wat koppels, waaronder mijn beste vriend, die deze lijdensweg hebben moeten ondergaan, of nog steeds ondergaan. Het bepaalt je hele leven, doen en laten. Het is een emotionele rollercoaster die uitdraait op een loterij, wetende dat de kans op het winnende lot uiterst gering is. Het zijn mokerslagen wanneer de uitkomst telkens weer negatief is ...

De film heeft wel een aantal mooie scènes. Het dineetje laat pijnlijk zien hoe alleen je er soms voorstaat en hoe pijnlijk of ongemakkelijk het er soms aan toe gaat. Ook de onderlinge verwijten of het schuldgevoel speelt het koppel parten. Al vond ik dat het daar wat scherper kon. Het bleef allemaal binnen de lijntjes. Gelukkig geen overspel, want daar vreesde ik wat voor.

Verder een erg sereen drama, onderhouden en mooi decor. Een vakantie is ontspannend, maar is geen vluchtroute, immers toch niet permanent... zwevend tussen 3,0* en 3,5* voor mij.