Meningen

Een gevangenisfilm waar ik wel meer van had verwacht. De film is erg doorsnee en weinig vernieuwend. Drama ruimt de plaats voor misdaad. Weinig genuanceerde film waarbij ook de nodige clichés aan de oppervlakte komen.

Kon het plot ook eigenlijk niet geheel ontwarren met heel dat smokkelgedoe. Ook de interne rivaliteit tussen de verschillende gevangenisbendes kon me maar matig boeien. Weinig connectie ook mogelijk met het hoofdpersonage en dat kwam niet alleen omdat het zelf geen lieverdje was.

Het evenwicht was wat zoek in de film. Het liep soms allemaal iets te toevallig. Prima acteerwerk wel, vooral van Asbaek. Maar ook de anderen deden het prima. R is een rauwe harde gevangenisfilm, maar het mocht toch dat tikkeltje meer zijn.

Ik had eerlijk gezegd iets meer verwacht van R.M.N. nadat ik er toch voornamelijk positieve tot zelfs lovende berichten had over gelezen. Maar de film is niet slecht natuurlijk. Best een opmerkelijk, maar heus niet zo'n verbazingwekkend ontvouwing van de situatie als je het verder bekijkt. Xenofobie en racisme is eigen aan de mens in zijn geheel. De angst voor het onbekende vanuit een hele gemeenschap is giftig en is zo makkelijk om uit te dragen tegenover een bepaalde minderheid. Het is de angst die elk ander moreel en rationeel denken doet verbloemen.

De discriminatie tegenover de Sri Lankanen is dezelfde die sommige van hen ondervinden in West-Europa. Hoe een bepaalde context toch mensen anders naar dingen doet kijken is best opmerkelijk. De discussie over christelijke waarden en het debat in het culturele centrum vond ik dan ook intrigerend. En met de bemoeienissen van de EU, al dan niet met de wortel van subsidies, weet men niet altijd welke houding men moet aannemen. Al is men het liefst vrij van enige controle en lost men de zaken liefst het zelf op.

De film geeft een prima kijk op het leven en de levensopvattingen van een kleine gemeenschap. Ook hoe gelijklopend de werkgelegenheid is daar en bij ons vond ik een interessant gegeven. Allemaal erg goed in beeld gebracht door Mungiu. Een vrij rauwe en deprimerend standpunt wordt hier ingenomen door de regisseur. Boeiend, maar ik werd er niet blijer van (wat ook niet altijd hoeft na een film voor mij).

Na eerder op de avond het gekke Shinboru (Film, 2009) van Matsumoto gezien te hebben, wou ik meteen ook de lijn doortrekken voor deze film. Deze film beviel me toch een stuk minder. Ook nog steeds wat absurd, maar alvast abstracter.

Met de humor zat het minder snor en de absurditeit in het surrealistische kader sloeg amper aan, waardoor het eerder vervelend dan grappig werd. Er passeren inderdaad wat rare dingen, maar er zat geen lijn in.

Het bombastische muzikale einde veranderde daar niet veel aan. Energiek en een leuke afsluiter, maar voor de rest was het toch een WTF die ik maar moeilijk kon plaatsen.

Bijzonder sterke film over het verlies van een kind. Eén van de beste films in het genre dat ik al zag. Alleen de aanpak al. Meestal loopt het vrolijke kind nog in huis rond en geschiedt dan het drama. Hier niets van dit alles zodat het melodramatische gebeuren ons (gelukkig) bespaard blijft. Neen, vanaf de eerste seconde ligt de focus op het omgaan met dit verlies zoveel maanden na het feit.

Je stelt meteen vast dat elkeen anders omgaat met dit rouwproces. De één wil de herinneringen koesteren en vooral aanwezig zien. De ander verdringt alles en wil zo weinig mogelijk linken zien met het kind. Al die kleine opstapelingen doen de boel imploderen.

Ik ben er niet zo in thuis, maar in vele van die rouwfilms lijken praatgroepen het wondermiddel. Ik vind het steeds gruwelijk om naar te kijken die triestige verhalen waar je proper je beurt afwacht en voor de rest luistert. Gelukkig geen intro van een nieuw lid. "Hi, I'm Gary and I am an alcoholic", om dan iedereen in groep "Hello Gary" te horen roepen, brrr ... Ik prefereer dan toch liever de één op één gesprekken met een psycholoog.

Interessant inderdaad om het proces van het koppel te zien. Niemand heeft ongelijk, maar de verwerking bij elkeen is anders. Sterk ook hoe op een serene manier Jason werd opgenomen in het script. Knap en ingetogen!

Bizarre en absurde film van Lynch. Geen idee waar dit heen gaat. Het is meer een toneelvoorstelling dan wat anders. Qua plot zag ik niet te veel in deze vier bedrijven, waarvan twee solo-acts. Maar wat wel top was, was de broeierige sfeer die er heerste op de set. De konijnen zijn mysterieus en ook het decor oogt weinig vrolijk, eerder deprimerend tot onheilspellend. En dat laatste was het ook toen de lichten uitgingen. Neem daarbij ook de uitstekende soundtrack en je komt toch nog tot iets.

Voor de rest weinig over te zeggen. Zelfs de 50 minuten ervoer ik als vrij lang, te lang zonder een specifiek doel te hebben. In de film Inland empire wordt trouwens deze productie op de achtergrond gespeeld. Goed om eens gezien te hebben, maar Lynch heeft bewezen toch met veel beters op de proppen te komen.

Een knappe vrouw die Rosa. Alleen gaat ze om met een erg ontvlambaar type. Maar dat het liefde is tussen die twee, dat valt zeker niet te ontkennen. Al bij al wel een prima film. Alleen moet je wel door de kleine onzorgvuldigheden heen kijken.

Hoe lang heeft hij in die woning vertoeft zonder dat iemand het heeft opgemerkt? Hoe blijft hij aan eten komen? Wat doet hij met zijn kleren? Erg logisch en praktisch is het allemaal niet. Het huis mag dan wel groot zijn, je kan je niet eeuwig verstoppen. Op dat vlak is de film slordig.

Maar er is wel een zekere spanning aanwezig en al bij al blijft de film ook boeien. Naar het einde toe - de geboorte van het kind - wordt er wel een enorme tijdsprong gemaakt. Het kon zeker wat kwalitatiever aangepakt worden, maar de basis is zeker aanwezig. Leuke wegkijker voor een keertje.

Weinig gekende film zo blijkt. Toch wel knterecht, geen topper, maar deze film verdient een breder publiek. Deed me wat denken aan Rebel (Film, 2022) van het duo El Arbi en Fallah. Niet dezelfde stijl en ook minder flitsend, maar wel een interessante kijk op IS en wat er in de marge diep binnen het bolwerk gebeurt.

IS-bruiden en hun drijfveren. Zelfs Westerse vrouwen lieten zich verleiden (of misleiden) om naar Syrië te trekken. Dienen ze als niet meer dan loutere fokmachines om het regime nieuwe strijders aan te leveren.

Een film over hoe sommige vrouwen geïndoctrineerd zijn (al van in den beginne) en over hoe sommigen twijfelen. Interessant om mee te pikken!

Dit vond ik beduidend een mindere Cronenberg. Geen idee wat voor schepsel Cronenberg hier te voorschijn wou toveren. Iets vampier achtig gezien de drang naar bloed, maar ik vond het allemaal nogal wazig en pover uit de hoek komen. Een kritiek ook wel tegen plastische chirurgie bijvoorbeeld, dat wel, maar ik zag al betere Cronenbergs.

Een parasiet die vervolgens rabies ontwikkelt bij de slachtoffers. Zombies kon je het evenmin noemen. Ik vond het ook allemaal bijzonder langdradig vooraleer er schot in de zaak kwam. Dan werd het nog even amusant, maar voor mij was de kaars toen al uit.

Opmerkelijk hier is dat de hoofdrol is weggelegd voor porno-actrice Marilyn Chambers. Zij deed het overigens niet onverdienstelijk.

Hoewel zelf afkomstig van de regio rond Gent ben ik zelden in de wijk Rabot (noordwest Gent) geweest. Komende van het zuidoosten (gemeenten Melle/Merelbeke) moest ik daar nooit zijn. Al helemaal niet omdat een student, toerist of gewone wandelaar daar weinig te zoeken heeft. Net als sommige andere wijken wordt en werd Rabot vaak geassocieerd met armoede en verloedering, met veel allochtonen ook.

Het is een beeld dat ook in deze docu sterk naar voren komt. De vele getuigenissen openbaren isolement en kansarmoede van de bovenste plank. Schrijnende verhalen zijn het. Erg authentiek ook alsof de mensen de camera’s op de duur gewoon vergaten wanneer ze hun relaas deden. In die optiek een goede docu.

Alleen had ik het wel gehad na een tijdje. Er passeerden te veel mensen de revue. Beter had men enkele situaties wat dieper uitgewerkt. Kwaliteit boven kwantiteit dus. Het statische cameragebruik en het gebrek aan duiding of een voice-over zorgden voor een zekere afstandelijkheid. Ik had ook graag wat meer randinformatie over de gehele wijk, over wat niet alleen leeft in de torens, maar ook daar rond en wat men van plan is om de wijk in de toekomst te herwaarderen.

Dan lijk je te denken dat het leven je voor de wind gaat en je een harmonieus gezinnetje hebt. Na een tragisch ongeval wordt de wereld op zijn kop gezet en komt het familiegeluk op losse schroeven te staan. Weer zo'n intens sympathiek drama uit Japan zoals ik ze wel graag heb.

Dat politie-onderzoek was maar knullig, maar de klemtoon werd elders gelegd. Het blijft een intrigerend gegeven hoe de culturele waarden en normen zo anders kunnen zijn. Het heeft altijd al als een zwaard van Damocles boven het hoofd van het gezin gehangen. En bij familiemomenten stak dat wel eens de kop op als de vader wordt geconfronteerd met zijn schoondochter. Om dan de boodschap van de moeder te horen: "En nu moet je er nog eentje maken voor ons".

En dan komt de echte vader van de kleine Keita boven water. Een zonderling eigenlijk, een weinig sympathiek personage die de situatie kaapt en de partner buitenspel zet. Interessant!

Toch lichtjes verbaasd van de positieve commentaren hier. Ik ben iets minder lovend over de film. Een film waar ik me vaak heb geërgerd. Als je dan toch iets rond de TdF wil doen, doe het dan groots, maar niet op deze manier. Het leek er zelfs in de verste verte niet op. Ik had steeds het gevoel naar een veredelde kermiskoers te zien. Geen proloog hier, ok, kan ik nog mee leven, maar organisatorisch klopte toch één en ander niet.

Ook de wielerploeg zelf vond ik erg amateuristisch. Koud en kil ook met erg onsympathieke wielerploegmaten, om nog maar te zwijgen van de Italiaanse kopman. Moet je daarvoor je uit de pleuris rijden? Ook het koersverloop zelf in de ritten was comedy capers van de hoogste plank met onnozele valpartijen en onlogische tactische keuzes.

Allemaal vrij ongeloofwaardig ook allemaal met wielrenners die de bloemetjes buiten zetten, aanpappen met medisch personeel, renners die eerst niet mogen meedoen en dan plots weer wel, de ploegleiding die amper iets van koers afweet etc...

De dopage daarentegen wel prima in beeld gebracht. Hallucinant zelfs bij momenten met dat water enzo. Voor de rest niet te veel soeps deze film. Jammer...

Minstens even slecht als de eerste van het nieuwe seizoen. Waar de vorige seizoenen nog hier en daar nog iet of wat te betekenen hadden op toekomstige technologische evoluties slaat de bal hier compleet door. Zo hard zelfs dat het bij momenten lachwekkend wordt en het thrillergehalte eerder komisch wordt.

Het poppetje heeft in het begin nog wel iets, maar wanneer Operation Rescue Ashley O start, slaan de stoppen helemaal door bij het poppetje. Belachelijk en getuigend van erg weinig inventiviteit bij de makers. Het zijplot rond die familie muizenverdelgers maakten het verder iets om niet au sérieux te nemen. Wederom zwakke afsluiter van het nieuwste seizoen. BM kan beter, ontgoochelende prent, jammer, want op zich was er voldoende om er iets van te maken.

Één van de drie genomineerden voor beste film op de Oscars van 1927-1928. Deze won toen niet, maar blijft wel een degelijke stomme film. Gaande over het kat en muisspel tussen een maffiabaas en een politie-inspecteur. Misschien ook niet onbelangrijk is de setting en tijdsgewricht van de Drooglegging waarbij de verboden alcohol (productie en consumptie) de illegale markt op ging.

Een degelijke gangsterfilm, zonder meer. Of de nominatie verdiend was, kan ik niet zeggen, wel dat het prima was dat het de Oscar niét won, zonder afbreuk te willen doen aan de film. Best wel een interessant plot, maar zeker niet memorabel. Fijn om eens gezien te hebben. Camerawerk bijvoorbeeld zeker op niveau rekening houdend met de tand des tijds.

Op zich wel een interessante film over een leerkracht die verder kijkt dan zijn neus lang is en zijn leerlingen motiveert en onderwijst door hen te laten nadenken en geen pasklare theoretische oplossingen te bieden. Leerlingen dienen zelf tot oplossingen te komen door te redeneren.

Alleen houdt hij er geen rekening mee dat de omgeving van de kinderen zodanig zwaar doorwegen op hun leven en op wie ze zijn, dat je dat niet zomaar kan ombuigen. Hoewel gebaseerd op echte feiten, is de context waarin iemand zich bevindt minstens even belangrijk dan het individu zelf als je verandering wil bekomen.

Radical is een innemende film met een happy end gehalte over verfilmde gebeurtenissen. Beetje sentimenteel bij momenten, maar de boodschap is wel iets om bij stil te staan.

De radio was voordat de televisie zijn intrede deed een erg belangrijk medium in diverse huiskamers. Nostalgisch bijna de taferelen waarbij de radio open stond en de vrouw huishoudelijke klussen deed en de man lurkte aan zijn pijp met de krant op de schoot.

We spreken de jaren 40 en dus ten tijde van de Tweede Wereldoorlog. De radio zorgde ervoor dat de oorlog tot in de huiskamers kwam. Informatief (tragische reality-radio over het incident van het meisje Phelps), maar soms ook preventief (iedereen die moest oefenen door de lichten te doven mocht er een Duitse invasie zijn) of zelfs hysterisch (geweldig verhaal over de marsmannetjes).

Iedereen maakte deel uit van de radio. Zelfs de kleine jongen in het begin wanneer hij een super hero ring wou kopen. Zalige scène in de klas waarbij iedereen een voorwerp moest meebrengen en presenteren. Maar de film staat bol van die leuke kleine aparte fragmenten. Prima aan elkaar geluld ook door Woody Allen. Fijn!

Een vrij boeiende documentaire over een gezin die de grote veranderingen in Iran in de jaren 70 en 80 heeft doorlopen. Het gezin staat eigenlijk als een metafoor voor de Iraanse geschiedenis. In het eerste deel wordt gefocust op de man die seculier en hooggeschoold is. In het tweede deel en na 1979 wordt de focus op de conservatieve vrouw gelegd. Het levert een boeiend portret op en je krijgt wel een beeld hoe mensen in beide periodes en regimes functioneerden in de maatschappij.

Prima gebracht en goede montage om alles levendig te houden. Niet eentje die ik me zal blijven herinneren, maar fijn om eens gezien te hebben. Dit was overigens de openingsfilm op het online Mooov-festival 2021.

Dit is toch een detectivefilm met een andere aanpak dan anders. "Bijzonder" zou betekenen dat ik het nog geweldig vond ook, maar zover zou ik niet willen gaan. "Apart" dan maar met vreemde personages en handelingen die me af en toe met verstomming sloegen.

Toni Servillo is me voornamelijk bekend uit de vele films met Paolo Sorrentino waarbij hij zijn acteertalent ten volle kon uitdrukken. Hier weet ik het niet goed waarbij hij een manipulatieve zelfs bijna arrogante rechercheur speelt die graag situaties en personen tegen elkaar opzet, liefst met de pers dicht in de buurt. Ik vond zijn personage ook weinig charismatisch dan wat ik gewoon ben van in zijn andere films die ik al van hem zag.

Het plotverloop is bizar en heeft wat weg van verkettering waarbij iemand (on)schuldig als voorbeeld naar voren wordt geschoven. Ik vond de film vooral vermoeiend, met dien verstande dat die dat helemaal niet 'verdient', want complex is het niet, vreemd en slordig des te meer. Zeker kijkbaar, maar niet memorabel.

Raging Bull is een film met een naam als een klok. Een vrij legendarische film en een film die bij velen hoog op de rankings scoort. De verwachtingen waren dan ook hoog gespannen. Dat Scorsese achter het roer stond, bevestigde dit alleen maar. Wel destijds geen Oscar voor beste film in 1981, maar de Oscars baarden al verschillende keren bastaardkinderen.

Jake La Motta, eveneens een legendarische bokslegende, eentje die ik louter van naam kende, hier perfect vertolkt door een sublieme Robert De Niro. Robert De Niro ging letterlijk ver om een geloofwaardig personage neer te zetten. Wat Scorsese niet lukt, doet De Niro wel op de Oscars: winnen! La Motta, geen doetje, niet in, maar ook niet buiten de ring waar hij zich niet onbetuigd laat. Zijn vrouw(en) moesten het vaak ontgelden met verbaal en soms ook fysisch geweld. La Motta was een koleriek mannetje wiens paranoïa en ziekelijke jaloezie een smet is geweest op zijn leven. Het samenspel met de steeds amusante (en tegelijk koele) Joe Pesci is geweldig. Ook Cathy Moriarty doet het goed als tweede vrouw van La Motta.

De boksscènes in de ring zijn erg knap. De mooie zwartwitbeelden, montage en camerastandpunten zijn steengoed. Alleen jammer dat de scènes vaak erg kort zijn. Raging Bull is zo’n typische opgefokte film waarbij het hoofdpersonage nét door zijn agressieve vooruitstuwende houding de top heeft bereikt. Alleen zie je ook zo vaak welke prijs ze moeten betalen voor dit zelfdestructieve gedrag.

The raiders of the lost Ark moet ik intussen toch ook al een keer of vijf gezien hebben. In tegenstelling tot de meesten hier vind ik net deze eerste film de monst boeiende van het drieluik van de jaren 80. The temple of doom en the last crusade vond ik telkens net dat tikkeltje aangenamer. Toch blijft The raiders of the lost Ark een aangenaam kijkstuk die ontegensprekelijk verbonden is met mijn jeugdjaren. De film heeft iets jongensachtig en sprak tot de verbeelding met de avontuurlijke schattenjachten.

De opbouw van de reeks is gelijkaardig met steeds een trigger als beginscène. De vliegtuigreizen gevolgd door een lijn op een landkaart komen in elke film terug en zijn zo typisch voor de Indiana Jonesfilms. Zijn karakter is of lijkt ook herkenbaar als dulle saaie lesgever die in een mum van tijd verandert in een aimabele sloddervos. Een echte superheld met vooral gebreken, maar met vol enthousiasme en doorzettingsvermogen. Telkens ook gekenmerkt met wat nodige humor en oneliners. Geweldige film om naar te kijken. Qua plotopbouw niet altijd correct en realistisch. Ook dit verhaal vind ik het minste van de drie. Vooral het einde laat me steeds met een onbevredigend gevoel achter.

Ook het liedje is zeer geslaagd en het karakter des te meer. Die zweep en cowboyhoed zijn legendarisch. Zijn angst voor slangen evenzeer. Alles draait om zijn persoon. Gelukkig krijgt hij in The last crusade leuk tegenwerk van Sir Sean Connery. Meer dan degelijke film. Ik kijk nu al uit naar de voor mij nog betere vervolgfilms!

Zeer boeiende film over een man die tijdens de Tweede Wereldoorlog in Japanse handen is gevallen en dwangarbeid moest verrichten voor de brug over de rivier Kwai. Tiens, waar hoorden we dit eerder? Geen amusant deuntje hier, maar bittere realiteit in een heuse hel. The railway man is een erg sterk verhaal van de Schotse luitenant Eric Lomax die folteringen en vernederingen moest doorstaan omwille van vermeende communicatie met de geallieerden tijdens zijn gevangenschap. Colin Firth en Jeremy Irvine zetten een ijzersterke prestatie neer door de oude en jonge Lomax te vertolken.

Enkele weken terug zag ik met Remember (met Christopher Plummer) een soortgelijk verhaal waarbij een oorlogsoverlevende op zoek gaat naar zijn nazibeul. Het opzet is soortgelijk, maar Teplitzky maakte een pakkende en serene film waarbij de flashbacks mooi verweven werden met de actuele tijd. De PTSS van Lomax werd sterk gebracht met de angsten, paniekaanvallen, flashbacks en blokkeringen. Het lijden van Lomax voelde je tot in de huiskamer. De folteringen zelf sneden door merg en been, vooral de water boarding vond ik zeer realistisch en huiveringwekkend.

De liefde van en voor zijn vrouw Patti (Nicole Kidman) weerhoudt hem ervan op te geven, oude wonden worden opengereten, maar leiden ook een deel van het verwerkingsproces in. De nieuwe ontstane wonden dwingen zijn boezemvriend tot een andere beslissing... Lomax ontmoet zijn beul van enkele decennia terug en deze ontmoeting is spannend en aangrijpend. Het blijft straf dat dit berust is op een waargebeurd verhaal. Een toppertje dat erg dicht aanleunt tegen 4,5*. Deze blijft hangen, dat is zeker! Alleen vind ik het jammer dat we geen vervolg op de verzoening hebben gezien, want vulde ook nog ettelijke jaren van hun leven, maar dat zou wellicht het evenwicht van de film niet ten goede zijn gekomen.

Interessante film over autisme, maar jammer genoeg geen reëel beeld van wat autisme precies inhoudt. De meeste mensen met autisme zijn helemaal geen “Rain men”. Jammer genoeg linkt de maatschappij het beeld van autisme aan deze film. Het pluspunt van Rain man is wel dat hierdoor autisme wat aan publiciteit heeft gewonnen.

De film wordt uiteraard in zijn geheel gedragen door Dustin Hofmann, één van de beste acteurs van zijn generatie. Hij speelt de rol van Raymond met verve met veel oog voor detail en expressie. Gebrek aan structuur en voorspelbaarheid gepaard met een onderontwikkelde emotieverwerking zorgen ervoor dat hij moeilijk functioneert in de maatschappij. Hoerdoor ontstaan ontroerende, maar ook soms best grappige situaties die hier al veelvuldig beschreven zijn (vliegtuigscène, tandenstokers, casino, tv-kijken, slapengaan, ...). Cruise daarentegen vind ik een beperktere rol spelen. Nooit fan geweest van hem en hij overtuigt me zelden (behoudens Eyes wide shut en Magnolia).

Het plot is behoorlijk al heb ik het toch moeilijk met de ontwikkeling van de relatie tussen de twee broers. Tot voor een week waren ze twee nobele onbekenden voor elkaar, maar na een week kunnen ze elkaar niet meer missen. Vanuit het standpunt van een persoon met autisme en vanuit het oogpunt van een egoïst is dat hoogst opmerkelijk. In zijn geheel meer dan degelijke film, maar een topscore is het net niet voor mij.

Een tragikomische relaas vanuit een gemarginaliseerde arbeiderswijk uit één of andere grauwe Engelse industriestad. Zie je naast de vele goodwill nauwelijks kansen of opportuniteiten om vooruit te raken in het leven. Legt men uiteraard ook verkeerde prioriteiten met het dagdenken van de communie van de dochter, goed wetende dat men het zich eigenlijk niet kan permitteren.

En toch wekt het personage Bob enige sympathie al kan je je vragen stellen over zijn handelingen. Loach presenteert wederom een rauwe prent in de marge van de samenleving. Authentiek en onverbloemd. Loach kennende erg socialistisch van aanpak.

Ik ben niet zo'n geweldige Woody Allen fan, een paar uitzonderingen niet te na gesproken (Annie Hall, Manhattan, Blue Jasmine). De rest van zijn oeuvre dat ik al zag, vond ik matig, rond de pot draaiend en weinig opmerkelijk. Deze 'A rainy day in New York' bevestigde dit alleen maar.

Gatsby Welles vat het allemaal perfect samen. Dromerig en rondhangend met weinig perspectief sleept hij zich doorheen de film. De potentie van zijn intelligentie wordt maar karig aangesproken. Er zit weinig lijn of inhoud in het personage en dit alles geldt eigenlijk voor de gehele film.

Alsof Allen alles laat berusten op toeval en improvisatie. Soms boeiende ontmoetingen en gebeurtenissen, maar evenzeer minder interessante. Alles of niets. Luchtig en intellectueel. Niet voor gisterenavond alvast. Nipte voldoende. Eentje die in het archief van de vergetelheid terecht komt vrees ik...

Luik op zijn best zou ik het nu niet noemen. Het centrum is gelukkig mooi en gezellig met zijn fancy winkelstraten, maar de buitenwijken en cités zijn pure vergane glorie. De panoramaplek werd een aantal keer gefilmd vanuit Sart Tilman met op de voorgrond de stalen reus van Cockerill-Sambre, aan de oever van de Maas. Wie de site wat kent en goed kijkt, ziet ook de silhouetten van Sclessin, het stadion van voetbalclub Standard.

In het decor van grauwheid en troosteloosheid volgen we een vriendengroep die ook weinig perspectieven heeft op een betere toekomst. Het enige wat hun recht houdt is hun onvoorwaardelijke vriendschap. Een film die boeit, maar toch voorbij halfweg even inzakt.

Knappe beelden, goed acteerwerk en een einde dat eindigt zoals de toon van de rest van de film met weinig hoop of positivisme.

De verwachtingen lagen vrij hoog en eerlijk gezegd viel het me een beetje tegen. Allemaal nogal afstandelijk gefilmd waardoor ik maar geen voeling kreeg met de personages. Voormalig Gouden Palmwinnaar blijkbaar. Ik had niet zo heel veel met spirituele verhaal en dat medium, laat staan dat ik wild werd van de idee met die dromen en TL-lampen. Allemaal wat vaag en vergezocht. Misschien was ik ook niet echt in de stemming of had ik me aan iets anders verwacht, dat kan.

Bij momenten wel mooie beelden, maar evenzeer vele stilistische beelden die eindeloos duurden en waar vooral ook gene betekenis of symboliek aan vastgeknoopt kon worden. Het oogde traag en bij momenten traag, té traag. Om middernacht de film aanvatten zal wellicht ook niet geholpen hebben. Misschien moet ik het (of een andere film van Apichatpong Weerasethakul) een andere keer nog eens een kans geven, maar voorlopig was dit het in zijn geheel toch niet.

Neill Blomkamp ken ik vooral van District 9, die surrealistische alieninvasie die eigenlijk een metafoor was voor de Apartheid. Ook hier speelt hij met aliens die er erg krokodilachtig uitzien. De mensheid is aan hen onderworpen en het leven op aarde is volledig leeggezogen.

Fijne en knappe beelden van deze nieuwe apocalyptische wereld. Het plot gaat wat van de hak op de tak en is wat rommelig. Een echte lijn zit er niet in, maar daartegenover staat dat de beelden veel goedmaken.

Wreck it Ralph nog niet gezien, maar misschien moet ik dit ook maar eens doen binnenkort. Deze sequel is geen slechte animatiefilm. De arcadegames zijn nostalgie uit mijn jeugd en op menig kermissen vind je deze oerdegelijke games nog terug in de lunaparken. De film deed me wat denken aan de flauwe Emoji film waarbij je een soortgelijk rescueverhaal kreeg en er een link was tussen de reëele en virtuele wereld. Leuk gedaan overigens met die stopcontacten. Hier dus ook een uitstapje naar het wereldwijde web dat er werkelijk groots uit zag. Verder ook een duidelijke link naar oa Ready player one en King Kong uiteraard.

Visueel en kleurrijk is het allemaal wel. Erg fijne weergave van het internet en je komt ogen tekort om alles info op te vangen. Leuke verwijzingen alvast naar vervelende spam, popups of de zoekmachine. En ook de letterlijke veiling eBay was mooi gevonden. The dark web passeert eveneens even de revue en had een creepy gevoel. Niet alles was even geslaagd. Zo vond ik de Disneyprinsessen minder en kon ik me ook niet van de indruk ontdoen dat de film voor de sponsors commercieel werd uitgemolken om goed in beeld te komen.

Ik vond ook de personages niet altijd geweldig, maar amuseerde me wel bij het verhaal en de leuke randanimatie. De autoraces bvb waren echt geweldig. Op het einde een beetje melig en die typische moraal rond vriendschap. Hier en daar zeker grappig. Ook na de aftiteling nog een leuke scène met een konijn. 13/20!

Met vrij lage verwachtingen deze Rambo IV aangevat. Maar ik moet zeggen dat hij me in positief opzicht verbaasd heeft. First blood is onovertroffen, maar deze is stukken beter dan deel II en III. Het plot is wel vrij repetitief waarbij Rambo overtuigd moet worden terug de wapen op te nemen, zijn zwarte kijk op de wereld, zijn zwijgzame houding ... Het begin sleept wat aan, maar is daarom niet minder interessant.

Wel wat gruwelijke slachtpartijen en executies waarbij 'goed' versus 'slecht' gepolariseerd wordt. Je zit gewoon te popelen tot Rambo die mesthoop eens aanpakt. Voor mij één van de pluspunten van de film is dat hij het niet alleen aanpakt. Hij wordt ondersteund door enkele huurlingen die hem bij momenten goed van pas komen. Voor de rest blijft Rambo een geweldig en iconisch personage dat super wordt neergezet door Stallone. De film is een pak bloederiger dan de vorige delen, mede omdat een huidige actie- of oorlogsfilm dit vereist. Hoofden en ledematen vliegen in het rond. Het einde is een climax waarbij een klein leger wordt opgerold. Nogal chaotisch, maar tevens overweldigend.

Fijn om eens gezien te hebben en zeker niet mis binnen het genre.

De zwakste van de 3 eerste Rambo's, laat ons daar geen twijfel over bestaan. De vierde, het nakomertje, zag ik nog niet. Het enige interessante is de locatie en de bevolking van de Afghaanse bevolking. Afghanistan die inderdaad in de jaren 80 bondgenoten waren met de VS.

Veel bruut geweld en explosies in deze film, ook een beetje lachwekkend hoe 1 man het opneemt tegen een half legertje getraineerde soldaten, laat staan dat hij zelf doktertje speelt door zijn wonde te laten dichtschroeien.

Geen speech meer op het einde, jammer, hoe slecht die boodschap ook naar voren kwam uit de mond van Stallone, de makers moesten het blijkbaar ook niet meer hebben. Positief is wel dat Crenna blijft terugkomen in de films. Niet dat het zo'n sterk personage is, maar het is een pluspunt voor de herkenbaarheid van de Rambofilms.

Het leuke waren wel de erg mooie Afghaanse bergen en de schapenrace, kwestie van nog een beetje cultuur op te snuiven.

Mijn laagste quotering hier op Moviemeter. In vergelijking met de andere films niets anders dan terecht. Ik wou deze toch nog terugzien, beetje nostalgie aan mijn jeugd. Na pakweg 20 jaar deze nog eens teruggezien. Rambo II is de bekendste van de drie, maar staat inhoudelijk zwakker tav de eerste. Weinig inhoud, weinig verhaal, zijn wederkerende monoloog op het einde ten spijt.

Voor een hersenloze avond misschien wel vermakelijk, hoewel je dan wellicht voor iets anders zou kiezen. Vrij gedateerd, weinig realistisch (serieus?) en dan moet part III de revue nog passeren. Ook technisch beperkte film. De actie voor die tijd is misschien nog ok, maar ik merk weinig samenhang in de actie-reactie van het excessieve geweld, al ligt dat wss aan de eighties.

De acteerprestaties zijn beperkt. Ook het personage van Trautman vind ik in alle delen beperkt, schijterig en erg zwak. Moet dit een kolonel voorstellen (waar Rambo moet naar opkijken?). Hij maakt geen indruk, niet fysisch (ok), maar ook niet in doortastendheid of vastberadenheid.