Meningen

Bij mensen die ziek worden wordt er vaak veel aandacht gegeven aan die persoon, maar verliest de omgeving ook de zorg voor de dichtste naasten. Zoals steeds een prima rol van Chris Lime die zich verliest in de eenzaamheid en vergetelheid. Reageert ze zich dan dan af op de medebewoners van haar man in het woonzorgcentrum door de jaloerse tik uit te hangen.

Mooi sereen portret waarbij het ouder worden niet als iets wordt weergegeven om naar uit te kijken. Je ondergaat het leven en het lot, voor zover je dat nog zelf kan…

Ik denk dat de meesten het er wel over eens zijn dat die Seo Won oogverblindend is. Naast haar schoonheid bevat ze ook een aura van kwetsbaarheid en charisma tegelijk. Ze dook ook al op in Seom van Kim ki-duk, maar voor de rest is haar oeuvre mager.

Twee bizarre hoofdpersonages alvast die Kim ki-duk uit zijn hoed tovert en verder uitwerkt. Sun-hwa die als fragiel vogeltje evolueert naar een destructieve prostituee en een soort van Stockholmsyndroom aan overhoudt. De zwijgzame Han-ki verstaat maar één taal en dat is die van het geweld. Zijn kompanen gedogen zijn gedrag uit angst. Later blijkt héél even waarom hij zo zwijgzaam is. Je zou voor minder je mond houden. Tragisch en het is een verklaring van zijn onderhuidse minderwaardigheidsgevoel.

Alleen wat jammer dat onze vechtersbaas beschikt over wonderlijke krachten, want na een paar aanslagen lijkt zijn immuniteit bovenaards te zijn. Dat had ik toch liever anders gezien. De focus van de film ligt ook volledig op de prostitutiewijk. Van buitenaf (bezorgde familie, politie ...) geen spoor.

Naboer is een bevreemdende film over een man wiens relatie net op de klippen is gelopen. Hij loopt er wat verweesd bij en moet duidelijk de relatiebreuk nog verwerken. De omstandigheden van de breuk zijn raadselachtig en die raadselachtigheid wordt doorgetrokken naar de rest van het plot.

Het appartement is een grauw geelbruin doolhof van kamertjes en gangen. Qua oriëntatie was ik niet altijd even mee. De buurmeisjes kwamen en gaan en hun vreemde gedrag straalde af op de film. Mysterie en geweld doen hun intrede en al snel wordt duidelijk dat er iets eigenaardigs aan de hand is.

De clue is niet geheel verrassend, maar hakt er toch op in. De film is erg sfeervol en indringend. Paranoïa is nooit ver weg. Prima acteer- en camerawerk. Niet slecht!

Een vrij sterke Holocaustfilm zonder uitmuntend te zijn. Een Holocaustfilm zonder gruwel is zoals een café zonder bier. Hier is de expliciete gruwel vrij beperkt, maar is het toch voelbaar hoe sadistisch en mensonterend het er aan toeging in Buchenwald. Executies worden niet getoond van dichtbij. Het hamerincident vormt hierop een kleine uitzondering. De martelscènes laten sowieso niets over tot de verbeelding. De schreeuwen en het gehuil gaan door merg en been.

Geen idee of het verhaal van de jongen werkelijk gebeurd is of fictief is. Ik vond het af en toe een vrij vreemd verloop van het plot. Op sommige momenten beseften de SS maar al te goe dat er tegen hen gelogen werd (bvb tijdens het verraad). Hun acties stonden vervolgens onvoldoende in verhouding tot hun reputatie. Ook de scène met de schijnwerper was hoogst bizar waarbij de jongen waar zo naar gezocht werd ongemoeid werd gelaten.

Mooie afwisseling ook met reële beelden van het Amerikaanse leger. Als een soort tikkende tijdbom kwamen ze dichter en dichterbij. In elke Holocaustfilm valt de volharding en de wil om te overleven op van de kampbewoners. Ondanks alle gruwel, honger, koude en pijn blijft men doorzetten om toch maar de volgende dag te halen. Niet de allerbeste film (al is dat relatief), maar zeker aan te bevelen en nog steeds erg goed. Doet me met het verborgen kind wat denken aan “The boy in the striped pyjamas”.

Deze stond al erg lang op mijn lijstje. En eerlijk gezegd ben ik wat verrast door de erg lovende reacties hier. Voor mij dus zeker een lichte ontgoocheling na afloop van de film.

Ik vond het net wel overdreven klef en sentimenteel. Ik vond de film zelfs vrij onevenwichtig waarbij het gedeelte over Alzheimer er maar werd bijgeplakt. Erg diep of emotioneel werd er niet ingegaan op de ziekte of hoe men eronder leed. Ja, wel met veel tranen en wat strijkers, maar ik verwacht meer in een drama.

Al bij al wel een vlotte film. Zeer knappe vrouw ook en het acteerwerk was behoorlijk ook al vond ik weinig chemie tussen de twee geliefden. Een film met wisselende gedachten voor mij. Mosselen noch vis.

Confession of Murder mag dan wat met de haren getrokken zijn. Vermakelijk, vlot en spannend is hij wel. Wat een uitgangspunt om een seriemoordenaar dergelijk platform te geven en uit te roepen tot het nieuwste popidool met fans en merchandising. Het escaleert zelfs zover dat hij onvoorwaardelijk wordt gesteund en waarbij non-believers belaagd worden.

In plaats van zich te focussen op het thriller- en dramagehalte neemt in de loop van de film het komische en vooral de actie toe, actie buiten vermakelijkheid weinig extra te bieden hebben. De heuse plotwending is wel interessant al vond ik de beweegreden van de echte seriemoordenaar om op te duiken vooralsnog weinig plausibel. Beetje onnozel om te beweren dat de deadline voor de laatste moord binnen een kwartier pas afloopt ...

Verder een prima camerahantering en degelijke acteerprestaties. Toch wel eentje die mag gezien worden als je de Zuid-Koreaanse markt afspeurt.

Knappe verfilming over een stukje geschiedenis dat me toch intrigeert. Een vrij hypocriete periode daar achter de muur waarbij moraalridders de plak zwaaien en een klikcultuur als een waas over de samenleving hangt. Interessant om ook op te merken in deze film hoe ze bepaalde interessante profielen aan zich kunnen binden door het geven van allerlei (materiële) privileges waardoor het moeilijk(er) wordt om er afstand van te nemen.

En je bevindt je vaak in een positie waarin je partij dient te kiezen. Je bent voor of je bent tegen en er is geen weg meer terug. Het hoofdpersonage is een prima karakter. Een doorsnee man die omwille van zijn intelligentie wordt gerekruteerd door de staat. Wetende wat de staat is, gaat hij in op het aanbod en vermoedt dat het allemaal wel zal meevallen. Boeiend is hoe het gewetensconflict zich opbouwt. Ook het personage Dirk is erg interessant en fungeert als een soort alter ego, zijn tegenpool.

Prima debuutfilm van Sciamma die aan de hand van een coming of age verhaal het verhaal schetst van drie jonge meiden. Drie meiden ook die erg van elkaar verschillen en waarvan de bedeesde Marie de spilfiguur is tussen de twee anderen die elkaar eigenlijk niét kennen.

Identiteit, vriendschap, erkenning en seksuele ontwikkeling staan centraal in de film. Vriendschap die ook wat uitmondt in wat rivaliteit en competitie, niet alleen onderling, maar ook onder jongeren in het algemeen. Iedereen wil erbij horen, iedereen wil erkenning.

Daarnaast een mooie mix met het synchroonzwemmen met fijne knappe beelden onder en boven het water. Prima cinematografie en camerawerk. Geen focus op de opofferingen en volharding van deze bezigheid zoals je wel ziet in films als Black swan of Whiplash, eerder een fijn subplot binnen de film en het leven van de drie meisjes.

Een film die volledig wordt gedragen door David Thewlis die hier wellicht de rol van zijn leven speelt. Een alles behalve sympathiek personage die Johnny met zijn grofgebekte en onrespectvolle houding en discours met van de pot gerukte intellectueel gezever.

Daarnaast ook een sfeervolle film met mistroostige straten en ruimtes die één en al lelijkheid uitstraalden. Prima soundtrack ook met enkele prima scènes. Amusant en irriterend tegelijkertijd is die Johnny.

Toch werd ik niet helemaal gegrepen door de film, dit ondanks Thewlis en zijn filosofische gezwets.

Deze tweede film blijft ook heel vermakelijk en ligt in dezelfde lijn als de eerste. Alleen al de openingsscène is een heuse binnenkomer met het staatsbanket. Hilarische scènes met the First Lady. Naast de grappen en grollen zijn ook de woordspelingen erg geslaagd. Denk maar aan de dialoog rond “Sex, Frank?”.

Leslie Nielsen blijft erg goed in zijn rol zitten. Een plezier om naar te kijken. Met hem in de buurt is het steeds rechtop veren waar er gelachen kan worden. De film staat ook bol van de kleine details op de achtergrond met één of andere absurditeit.

Altijd leuk om terug te zien. Leuke slapstick reeks!

Vond ik toch de mindere dan de eerste twee Naked guns. Het concept blijft natuurlijk overeind en Leslie Nielsen blijft goed in zijn rol zitten, maar ik vond dat er iets meer dode momenten inzaten. Misschien wat subtieler hier en daar, maar de absurditeit ontbrak wat af en toe. Al werd dat tijdens de Oscars wel wat rechtgezet.

Ook de scène In de spermabank was leuk, maar viel te veel in herhaling. Het was ook niet evident om uit te leggen aan mijn kinderen waarom dit zo fun was. Flauw, maar vermakelijk. Zo kan je deze reeks het best omschrijven. Misschien moet ik Spyhard ook nog maar eens bekijken!

The naked gun ligt wat in dezelfde lijn en periode van Hot shots, die andere slapsticks met Martin Sheen. Beiden vermakelijk al vind ik Naked gun gevatter en in zijn geheel onderhoudender. Als kind veel naar gekeken en nu ik het terugzie met veel nostalgie aan gedacht.

Leslie Nielsen als Lt. frank Drebin is een legendarisch personage. Hij lijkt een saaie afgeborstelde politieman en het contrast met de humor is dan ook groot. Misschien ook net daarom dat de match zo goed samen gaat. Hier en daar wat flauwe moppen, maar evenzeer veel geslaagde humor en woordspelingen.

Vrij tijdloos, herkenbaar ook want vele scènes herkende ik nog. Leuk om nog eens terug gezien te hebben!

Cronenberg waagde zich aan de verfilming van het boek van William Burroughs. Onverfilmbaar volgens velen naar verluidt. Ik vond het alvast moeilijk om een bepaalde lijn in het plot te krijgen, om maar niet te zeggen dat ik er niet zo heel veel van begreep. Zeer vaag allemaal met bizarre scènes. Ik was nog mee met de idee dat Bill Lee met zijn beroep als verdelger weinig aanzien had bij vrienden en familie. En na wat jolijt verliest hij er ook zijn job door. Vanaf dan kom je een in rollercoaster terecht van absurde en hallucinerende scènes zonder veel logica.

Misschien had ik beter ook wat dope genomen vooraleer ik me hieraan waagde. Gewaagd is het allemaal, maar ik had ook liever wat meer houvast gekregen via een makkelijker te volgen plotverhaal. Nu was het ondanks de rare wendingen moeilijk om er de aandacht bij te houden.

Moving on is een ingetogen serene film waarbij familiewaarden centraal staan. Ik las hier al de vergelijking met de Japanner Hirokazu Kore-eda. Daar heeft het zeker iets van weg en men zal hier ook wel zijn/haar ding in vinden als men Kore-eda prijst. Bloedbanden worden niet zomaar doorgeknipt en familie is er voor elkaar. Als het goed gaat, maar zeker als het slechter gaat. Dat lijkt een ongeschreven wet te zijn en hoewel de kleinkinderen bijvoorbeeld hun opa niet zo goed kennen, maken ze er toch het beste van.

De motieven zijn allerlei. Je hebt natuurlijk de zorg voor opa die na een beroerte het niet altijd zo goed meer weet, maar ook relatieproblemen en financiële issues drijft de familie samen om de tijd met elkaar door te brengen. Een aantal scènes zijn bijzonder knap. Denk bijvoorbeeld aan de scène waarin opa ‘s avonds op een bankje naar zijn mooie muziek luistert. Daarnaast zijn er ook grappige familiemomenten zoals de dansende Dongju, tot twee maal toe zelfs.

Veel over de achtergrond van de personages kom je niet te weten. Belangrijker is dat ze er voor elkaar zijn. Er wordt niet geoordeeld, maar liefdevol met elkaar omgegaan, ook al maakt eenieder fouten of heeft men een probleem met haar uiterlijk. Zeer authentiek acteerwerk en zo uit het leven gegrepen. Mooi!

Deze had ik vroeger reeds gezien. Dit was destijds een traditionele schoolfilm bij de lessen Nederlands/geschiedenis. Niet zo'n dankbaar cadeau als opgroeiende puber en ik herinner me er ook niet zo veel meer van. Wel een klassieker als boek natuurlijk met Umberto Eco als een naam van een klok. Vandaag kan ik de film wel wat beter plaatsen. Nu niet dat ik het een meesterwerk vond, maar gedegen is hij zeker.

Er wordt een vrij donker pessimistisch beeld geschetst van de Middeleeuwen. Geen aangename tijd om in te vertoeven als je de film bekijkt. Religie en geloof, maar tegelijkertijd ook veel bijgeloof, staan centraal. Onverklaarbare verschijnselen worden neergezet als des duivels en die moet ten allen tijde bestreden worden. Het liefst met de brandstapel.

Armoede is ook nooit ver weg en met wat aflaten of wat etensrestjes die over de vestingsmuur worden gegooid, wordt de ziel in het hiernamaals veilig gesteld. Verder een prima casting waarbij Sean Connery als een soort sherlock Holmes in het oog springt.

Ik heb deze film enkel en alleen op het kijklijstje gezet zodat ik het land “Letland” kon doorstrepen van mijn landenlijst. De film sprak me vooraf niet aan, tijdens ook niet en nadien helemaal niet. De film deed me eerder Vikingachtig aan dan Lets, maar historisch hoeven we er alvast niet te veel waarde aan te hechten. Dit is puur vertier in een old setting, niets meer, niets minder.

Het plot is rommel(ig) en boeit langs geen kanten. Weinig memorabele momenten. De film leeft van de actiescènes en die zijn er veelvuldig en zijn bijgevolg doorspekt van overdreven geweld en bloed. Zoals hier al aangestipt was de camerahantering wel ok en werden de gevechtsscènes redelijk overzichtelijk in beeld gebracht. Voor de rest snel vergeten ...

Zeker geen slechte film. Mooie weerspiegeling van een eerste generatie migranten in een nieuw land en nieuwe stad waar men een nieuw leven tracht op te bouwen. De kinderen die geboren zijn in de VS hebben nog weinig binding met hun moederland. Een echte struggle for life werd het niet. Ondanks het feit dat de moeder zegt dat ze gelukkig was in de VS en het zal missen, heeft ze eigenlijk nooit echt afscheid kunnen nemen van India. Steeds heeft ze heimwee gehad naar haar échte thuis.

De film doet me reflecteren naar de migrantengemeenschap bij ons. Ook daar zie je net als in de film een groot onderscheid tussen de verschillende generaties migranten. De mensen die hier geboren zijn hebben amper nog voeling met hun 'moederland'. Ook Gogol heeft het hier moeilijk mee. Dat werd fijn naar voren gebracht.Ondanks zijn mooie relatie met Maxime voelt hij na de dood van zijn vader dat hij zijn roots te veel verloochend heeft. Zijn echtgenote daarenetegen huwde met hem volgens de Bengaalse traditie, maar wil voor de rest haar Westerse levensstijl behouden (eigen naam, haar communicatie naar haar vrienden toe, haar affaire, ...). .

De mooie Indiase culturele gebruiken waren een streling voor het oog. Toch aanzie ik het eerder als achtergrond en niet als hoofdthema van de film. Het verhaal gaat over liefde en familie. De strijd van Gogol was net iets te makkelijk, dat kan meer uitgediept worden om er echt een steengoede film van te maken. Voor de rest mooi vertolkt, goede sfeerschepping en mooie decors en aankleding. Een stevige 3,5* voor mij.

Best wel een fijne film over twee jonge vrouwen die elkaar ontmoeten en dezelfde naam dragen. Daar houden de gelijkenissen zowat op, want betreft karakter en uiterlijk zijn de twee vrouwen elkaars tegenpolen. Toch klikt het wonderwel tussen die twee en dan ontplooit zich best een degelijk verhaal.

Een film dienook draait rond relaties en verloren liefdes. Misschien wat op maat voor een jonger doelpubliek, maar dat betekent niet dat anderen er ook niet van kunnen genieten.

Niet super allemaal, maar best een aangename kijkervaring. Prima muziek ook met die rockband. Aoi Miyazaki is geweldig hier (maar vermoeiend) en er is best wat chemie tussen de twee.

Zeer degelijke Zuid-Amerikaanse film die afgelopen week te zien was op Canvas. De film deed me ook wat aan Cuaron's Roma (2018) denken, eveneens handelend over een Zuid-Amerikaanse huismeid. Ook in La nana zie je de toewijding en de beroepsernst van Raquel. Al een paar decennia staat ze in voor het huishouden en het opvoeden/grootbrengen van de kinderen van een bourgeoisie familie. Zo is ze op de hoogte van het kleine reilen en zeilen binnen de familie (bvb van de masturberende zoon). Ze is een deel van het gezin, ze hoort erbij én tegelijkertijd dan ook weer net niet. Die tegenstrijdigheid kan soms erg wringen. Zo vond ik het schrijnend en deed het me wel wat toen in een bepaalde scène tijdens het eetmoment de vader zei dat één van zijn zoons de deur moest dicht doen wanneer Raquel terug de keuken inliep.

Maar ondanks haar uitstekende werk is Raquel ook nukkig en erg eigenwijs. Ze reageert vaak bot of onbeleefd en steekt zelfs stokken in de wielen van haar nieuwe "concullega's". Vervolgens is de film tot 3x toe repetitief, maar stoort dit niet omdat er een bepaalde vlotheid in de film zit. Prima cast en uitstekende arthouse zonder écht hoge toppen te scheren. Zeker fijn om eens gezien te hebben.

Kortfilm over incest. Vooral de serene aanpak springt in het oog. Wanneer de getuigenis of het gesprek aangevat wordt, draait de camera weg en richt men zich op een spin die naarstig bezig is met het weven van een web of het verorberen van haar middagmaal.

Metaforisch ook waarbij de vertrouwenspersoon een web van vertrouwen en controle weeft rond het nietsvermoedende slachtoffer. Daden worden vervolgens geminimaliseerd alsof wij het zijn die overdrijven. Confronterend en bij momenten ondraaglijk.

Ik kan totaal mis zijn, maar heb steeds de indruk dat incest en pedofilie (door de omgeving en maatschappij) anders wordt benaderd, hoe het in se hetzelfde is behoudens de context.

Eén van mijn goede kennissen is een echte Napoleonkenner. Zij vond de film niet goed, maar raadde me toch aan om te gaan kijken. De film wint inderdaad aan waarde op het grote scherm. De verwachtingen waren niet al te hoog en heb me zeker niet verveeld. Maar ik snap de kritieken wel. Ik ga hier geen historische onvolkomenheden opsommen, dat weten we intussen wel al. Alleen vond ik het bijzonder vreemd om tijdens het huwelijk van Joséphine en Napoleon 1767 te horen bij haar geboortejaar terwijl het 1763 moest zijn. Over Napoleon zei men dat het 1768 was, maar dat is historisch correct (ondanks het feit dat hij in 1769 is geboren). Knap detail van Scott, het moet gezegd. Ook leuk om de zwarte Dumas te zien of David die de kroning op doek vastlegde.

Toch twee grote zaken die me stoorden aan de film. Ik ben een groot liefhebber van Joaquin Phoenix, maar zijn rol als Napoleon vond ik niet geweldig. Voor mij zelfs één van zijn minste prestaties van al wat ik al van hem zag. Hij speelt Napoleon, maar hij IS niet Napoleon. Dan zit je beter bij Christian Clavier in Napoléon (Film, 2002). Ik kreeg ook nergens de verklaring waarom deze opportunistische dictator vandaag de dag door velen nog zo verafgood wordt. Een gemiste kans. Vanessa Kirby daarentegen vond ik wel weergaloos. Bijzonder knappe rol waarbij ze met haar préséance alle aandacht naar haar toe zoog.

Voorts is de film inhoudelijk te zwak. Te fragmentarisch waarbij de politiek ertussen wordt gegooid en waar je amper weet waarover het gaat. Jacobijnen en royalisten, het was één potpourri. Het wordt nog wat opgevrolijkt met wat geflikfooi met Joséphine - jammer dat we haar fauna en flora niet mochten bewonderen - maar het sloeg nergens op. Tot slot de veldslagen: mooi in beeld gebracht, maar ik vond ze eigenlijk ook snel afgelopen. Het gaat soms wel erg snel. Ook op dat vlak zag ik al betere battles in andere films.

Blij om de aftiteling te zien, want hier kon ik niet veel mee. Ik heb me laten meeslepen door een vlotte recensie in de TV-gids. Dergelijke type films scoren sowieso max een 3,5*, maar dat niveau haalde het in mijn ogen niet als ik alles in beschouwing neem.

Toch zaten er hier en daar wel enkele leuke momenten in. Hoe Napoleon Trisha trachtte mee te krijgen naar het schoolbal vond ik erg geslaagd. Haar reactie was schitterend toen ze een zelfportret onder haar neus geschoven kreeg. Ook het schoolbal zelf en de fameuze dans van Napoleon kon ik nog best smaken. Voor de rest had ik er niet veel aan.

Zijn idiote expressie ergerde me na een tijdje. In het begin denk je richting Dumb & dumber, maar hier zat géén wijziging in zijn gezichtsuitdrukking. Voor de rest matig tot zeer zwak qua humor, acteerprestaties, verhaal, originaliteit ... Misschien nog een kleine positieve vermelding van "lijger" en co, maar voor de rest weinig soeps.

Inhoudelijk vond ik er niet veel van. Beetje rommelig en langdradig en niet goed wetend waar de prent heen wou. Aan de andere kant is de sfeer en het visuele sterk. Een interessante periode was het Boedapest ten tijde van Oostenrijk-Hongarije net voor het uitbreken van WOI. Een mengelmoes van culturen waarbij de spanningen en de dreiging van een nakend onheil voelbaar waren. Tegelijk is die spanning ook de achilleshiel omdat ik nimmer de idee had wat de regisseur wou vertellen.

Ik vond Son of Saul niet slecht, maar was wel ontgoocheld voor een film en onderwerp dat me hoge verwachtingen oplegde. Ook van deze verwachtte ik iets, maar kwam het er niet uit. Nemen heeft duidelijk talent en besteedt veel zorg aan zijn films, maar voorlopig heb ik nog steeds een “maar” bij zijn films en ben ik nog niet overtuigd.

Knappe mozaïekfilm waarbij vooral het verhaal van het jonge meisje in het oog springt. Onthutsend portret van een schijnbaar normaal gezin waarbij de eer en reputatie van de familie belangrijker is dan het eigen geluk. Vrouwen worden gedomineerd in deze erg patriarchale en masculiene visie.

Knappe montage waarbij de drie verhalen mooi afgewisseld worden. Nergens wordt het vervelend wanneer men wisselt van verhaal. Het tempo zorgt ervoor dat de overgangen en de sfeer van het plot onderhoudend blijft.

Het verhaal van de portier vond ik het minst boeiende, maar het relaas over familiaal geweld was ook best pittig. Toch opmerkelijk dat ook hier de vrouw maatschappelijk gezien het onderspit delfde. Verbazingwekkend zelfs, ook van andere vrouwen behoudens dan de schoonmoeder (!) en zus.

Zwevend tussen een degelijke 3,5* en 4,0*, maar ik geef hem het voordeel van de twijfel.

Goh, wat kan ik zeggen van deze film. Per ongeluk op deze uit 1958 gestoten in plaats van de remake uit 1983. Uiteindelijk toch verder gekeken. Op zich geen verkeerde film al is de tand des tijds sterk aanwezig. De prachtige decors en de filosofie van de film maken veel goed.

Aan de andere kant vaak erg theatraal geacteerd en die zingende voice-over wekte af en toe een beetje ergernis op. Orin daarentegen deed het wel prima als oude vrouwtje. Om nog maar te zwijgen van het vele gepingel tussendoor. Het zou ontspannend en sfeervol moeten zijn, maar dat was bij minder het geval.

Verder wel leuk om een inkijk te krijgen van de traditionele oude Japanse cultuur met zijn soms voor ons Westerlingen vreemde gebruiken. Maar intrigerend is het wel.

Mooie remake van de film uit 1958 die ik net ervoor zag. Mooi onderhoudende film met een intrigerend uitgangspunt waarbij alle zeventigers als het ware geofferd aan de berg Narayama. Orin berust zich in haar lot als traditionele gelovige, maar in haar laatste levensjaar valt het op hoe kranig en levenslustig ze eigenlijk nog wel is.

Vreemde, maar op zich mooie traditie, maar de kleine gemeenschap is best hard en ruw te noemen met onder meer een weggegooid babylijkje, hoe men met diefstal omgaat enz ... Bij momenten zat je ook naar een Malick te kijken met de close natuurbeelden van de plaatselijke fauna.

De tocht naar de berg is schilderachtig mooi. Wat een mooie kronkelende tocht door bos- en rotslandschap met even verder nog wat sneeuw erbovenop. Ondanks al het goede niet 100% mee of geraakt door de film, maar appreciëren doe ik hem wel.

Ik wou eerst de docu zien vooraleer ik de film 3096 Tage (2013) aanvatte. Kwestie van de werkelijkheid van de fictie wat te kunnen onderscheiden. Interessante docu die binnen de tijdspanne van 50 minuten de feiten uit de doeken doet via Natascha Kampusch zelf. Alleen inderdaad wat jammer met dat vervelende gedub.

Ook de beste vriend destijds van Priklopil kwam aan bod. Kampusch gaat ook in over haar leven na haar ontsnapping, haar vrijheid en hoe de media en de wereld omgaat met haar als persoon. Ze wil gezien worden als iemand normaal, maar dat lijkt niet zo evident. Frappant was ook toen ze vertelde over de psychologische terreur dat ze hem niet mocht aankijken en zijn smetvrees leek het wel. Ook haar angst dat hem iets zou overkomen terwijl zij opgesloten zat, kwam aan bod en moest verschrikkelijk zijn geweest om steeds aan te moeten denken. Haten deed ze hem niet, zei ze, maar het was een soort van overlevingsstrategie om de gevangenschap zo goed mogelijk door te komen.

Interessante inhoudelijke docu, dat zeker, al kon het misschien kon de omkadering wat beter.

Mijn 11-jarige dochter houdt wel van die buddy cop humor actiefilms. Zo'n Rush hour is in het genre nog best te pruimen, maar deze film vond ik ontzettend lame. Vrij ergerlijk gedoe van Martin Lawrence om steeds op dezelfde nagel te kloppen van racisme en discriminatie. Het begonnen me gewoon te ergeren. De lol was er snel van af. Ook dat gekissebis van die hommel, dat voortdurende getreiter, neen, leuk was het al lang niet meer. Onuitstaanbaar personage die Earl.

Steve Zahn vond ik wel nog OK. Niet memorabel, maar wel prima in zijn rol in dit soort film. Met de actie zat het dan wel weer beter. De schietpartijen en de scène met de truck waren redelijk. Leuk om ook steeds Bill Duke in een bijrolletjes te zien. Imposant figuur toch steeds. En Eric Roberts als bad guy.

Een fijne Japanse anime over een mysterieuze tunnel waar je wensen uitkomen. Met dat ene detail dat de tijd in de tunnel wordt versnel. Één minuut wordt al gauw enkele dagen in werkelijkheid. Het is een dilemma en een bijkomende moeilijkheid voor Kaoru en Anzu om hiermee om te gaan.

Beiden groeien naar elkaar toe en hebben zo elk hun redenen om de tunnel te betreden. Mooie sfeervolle anime alvast, fantasierijk en erg mooi vormgegeven, zeker in de tunnel. Ik zag al betere anime, maar vond deze zeker de moeite waard.

Mja, matige film rond Joodse mythologie. Nochtans is het geheel niet slecht begonnen. De idee erachter is goed, de uitwerking is echter te zwak om te spreken van een echt goede film. Velen zullen hier niet veel mee kunnen.

Wanneer Maja haar toekomstige schoonmoeder ontmoet, is de verwelkoming alles behalve hartelijk. Ze wordt genegeerd en gemanipuleerd. Maja voelt onderhuidse spanningen, maar net als de kijker kan ze de vinger niet op de wonde leggen. Tussendoor wordt ze wegwijs gemaakt door een oom in de Joodse mythen en folklore.

De film kent een twist en draait anders uit dan gedacht. Op zich wel goed, maar het voelde toch eerder aan dan een ontgoocheling. Toch zat ik redelijk in de film waardoor ik me niet echt verveelde. Grabol is een Deense topactrice in een hier wat vreemde rol als Joodse moeder. Ik kon haar toch niet 100% vereenzelvigen met haar rol, jammer.