Meningen

Dit weekend stond ET nog eens op het programma. Een nostalgische film voor jong en oud. In het gezelschap van mijn dochter van 5 genoten van deze familiefilm, zij niet in het minst. De film is beladen met emoties, ideaal voor kinderen eigenlijk. Het eerste deel is mysterieus en sfeerscheppend: Aliens die in het bos sluipen en rare geluiden maken, omvallende vuilnisbakken, bewegende schommel, het maisveld … Het allersterkte is uiteraard de schuur. Spielberg grijpt je hier echt naar de strot. Het effect op kinderen is zeer groot, dat merkte ik. Qua sfeer was dit top: mooie belichting met de maan, de mist en het geluid/stilte die de spanning extra onderstreept.

Nadien wordt de film luchtiger en gaat het de grappige toer op. ET die zich voorstelt aan de kinderen en zich verpersoonlijkt met Elliott. Het levert enkele leuke en grappige beelden op. Ook de Halloweenparty met Yoda was schitterend. “Home, home!” Nadien wordt het wat grimmiger met volwassen ‘bad guys’ en wordt het onrechtvaardigheidsgevoel van kinderen aangesproken. Items die je in vele familiefilms wel terugvindt (Free Willy, Beethoven, enz …). Naar het einde toe krijgt drama de overhand wanneer ET en Elliott ziek worden om dan uiteindelijk af te sluiten met een happy end. De vliegende fietsen blijven nostalgisch. De filmposter blijft dan ook hét sfeerbeeld dat de hele film samenvat in één beeld. Een gezellige familiefilm die je moet gezien hebben, vind ik. Ook het symfonisch orkest van John Williams, zo typisch voor films uit die tijd (en ervoor) maakte het aangenaam.

Op de acteerprestaties is niet veel aan te merken, niet top, gewoon ok. De quote van de jonge Drew Barrymore (Gertie) “What’s happining?” is me steeds bijgebleven en is erg goed en op de juiste toon uitgesproken. Ook Henry Thomas deed het goed, vol overtuiging en vooral naturel als kind. Een klassieker!

Een eigenaardige short animatie. Hoewel hij amper 16 minuten duurt toch vrij langdradig omdat het iets te traag en repetitief is. Me ook niet 100% duidelijk. De robot is meer dan een chirurg en de robot is meer dan mechanica, want hij ervaart gevoelens en gedachten. Hij heeft het moeilijk daarmee om te gaan.

Best stijlvol en mooi gedaan met die tekeningen, maar al bij al iets te leeg om me echt aan te grijpen.

Ik ben gek van roofvogels. Als ik er eentje zie bij ons in de vlakte, een buizerd dan, stop ik altijd vol verwondering. Ook op weg naar de zomeralpen kijk ik steeds gefascineerd - trachtend mijn veiligheid en die van mijn inzittenden te vrijwaren - op naar de prachtige rode wouwen die boven ons circuleren.

Deze documentaire biedt meer dan alleen maar training met steenarenden. Het biedt ook wat vrouwenemancipatie. Want jachten met arenden zijn eigenlijk een mannenzaak. Tegen het advies van vele prominente gezagsdragers, leidt een vader zijn getalenteerde dochter op tot "eagle huntress". Een mooi portret waarbij natuur en cultuur mooi samenkomen.

Adembenemend bij momenten. Een feel good show ook, want de opofferingen en de momenten dat het moeilijk zou kunnen gaan, worden niet echt weergegeven. Alsof het allemaal een fluitje van een cent was. Iets te makkelijk en weinig diepgaand op dat vlak. De woeste natuur en vergezichten maken echter veel goed.

Sowieso wat vreemd om dit soort docu’s op MM terug te vinden, laat staan in de top 250 lijst. Alleen al daarvoor wou ik hem zien. Knappe docu, dat zeker. Ik kijk altijd vol verwondering naar kwalitatief sterke docu’s over de wereld of fauna en flora. Niet de eerste topdocu van BBC. David Attenborough heeft ook zulke pareltjes.

Ik vind daarom ook niet dat deze docu zich specifiek onderscheidt van andere soortgelijke docu’s. In se behandelen ze allemaal hetzelfde en worden dezelfde filmtechnieken gehanteerd. Het blijft soms fabuleus hoe ze adhv snelle fotomontages de tijd kunnen versnellen zodat je letterlijk bloemen ziet groeien of sneeuw ziet smelten.

Veel beestjes alvast in deze Earth, soms een beetje teveel, want over sommigen wou ik toch meer weten, jammer. Zeer leerzaam en nooit vervelend. Visueel en auditief sterk, meer moet dat niet zijn’.

Ik begin stilaan te vatten waarom Dean vandaag de dag nog zo’n mythische weerklank krijgt. Met looks alleen red je het niet. Ondanks zijn prille Hollywoodcarrière heeft hij toch zijn stempel gedrukt in zijn films. Prima film dezelfde East of Eden met zijn mooi dankbaar plot waarbij twee broers meer elkaars antipolen zijn dan dat ze gelijkenissen hebben.

Deze tegenstellingen worden gelukkig niet op de spits gedreven. Alles is eerder subtiel verweven in het plot dat zich in meerdere laagjes zich ontvouwt. Er zit weinig zwart wit in het verhaal. Alles is wat complexer en genuanceerd. Zo is de vader niet uitgesproken anti Caleb, houdt hij ook van hem en is Caleb ook niet zomaar een mislukkeling of een rebel op het slechte pad.

Het gemis van een moederfiguur is veel bepalend geweest voor de ontwikkeling van Caleb. Wanneer alles samenkomt ervaren sommige personages wel wat veranderingen. Dit schouwspel alleen al is zeer de moeite om te zien. Prima film met een uitstekende opbouw. Een aanrader met puik acteerwerk en camerawerk. Mooi!

Had ik eerlijk gezegd wat meer van verwacht. Animatiefilm met een humoristische kwinkslag, maar ik vatte hem niet helemaal. The clue ontbrak voor mij wat, of ik was misschien niet mee, dat kan ook. Ook de animatiestijl zelf niet geheel mijn ding. Het verloop was best OK, maar het liep voor mij af op een sisser.

Fijne misdaadfilm over de Russische maffia in Londen. Stereotiep misschien, maar dat is met vele maffiafilms zo die niet het epos- (of kwaliteits)gehalte hebben van pakweg The godfather, Goodfellas of Scarface. Een prostitutienetwerk dreigt ontmanteld te worden en de schijnbaar aimabele Semyon schakelt een tandje hoger om zijn praktijken geheim te houden. Maar het is niet zijn enige probleem: zijn zoon is een impulsieve nietsnut die niet de flair of zakelijkheid heeft van zijn vader. Dan kom je al gauw uit bij de taxi driver, gespeeld door een koelbloedige beredeneerde Viggo Mortensen.

Wat het actiegehalte betreft, springt het badhuis er wel uit. Zeer rauw en vol geweld, meedogenloos. Ook de de-identificatie van de afrekening in het begin van de film was leuk, alsof het een dagdagelijkse opdracht was. In een vingerknip werd dit geregeld.

Het leek me nu niet meteen het grote netwerk van dé Russische maffia in Londen te zijn, maar het bleef kleinschalig. Voor dit genre misschien beter zo of je komt anders eerder uit bij een shooter. Best sfeervol ook. Een film die wat doet denken van stijl met die andere prent van Cronenberg en Mortensen in History of violence.

Easy rider is een film die het best tot zijn recht komt binnen de tijdsgeest dat hij uitkwam. Easy rider behoort tot die klassiekers die elke filmliefhebber wel eens moet gezien hebben. De afwijkende mening, houding of uitzicht kreeg met deze Easy rider een ultiem klankbord. Easy rider als symbool voor vrijheid blijheid aan de hand van de geur van gesmolten rubber, geurende benzinedampen en wapperende haren in de wind. Tenzij ik me vergis ook één van die echte roadmovies die insloegen als een bom en een voorbeeld waren voor het genre, tesamen met Bonnie & Clyde. Qua sfeer en beleving een topfilm, dat is zeker. Die fijne nostasgische evergreens maken het plaatje compleet.

Nu, de sterkte van Easy rider is onmiddellijk ook zijn zwakte. De kracht en impact die de film toen had, valt vandaag niet meer te achterhalen. Inhoudelijk is de film ook niet meer dan middelmatig te noemen. De acteerprestaties mogen er wel zijn en hier spring Nicholson er uiteraard uit.

De laatste kampvuurscène haalt de onderliggende gedachte aan waarbij het kapitalistisch systeem steeds en overal de bovenhand haalt. Wyatt beseft dit en weet dat zijn idealen gevoed zijn met de verkeerde middelen. Billy, de tegenpool, heeft totaal geen besef en is het prototype van de kapitalist omdat vrijheid voor hem gelijk staat voor (financiële) rijkdom. Maar al bij al toch te weinig om hem echt als top te quoteren, 3,5* - zonder meer OK dus.

Voor zover het kan moest deze toch even op gang komen. Het was wachten tot onze vriend zijn politie-uniform aantrok. Meestal zit de politieman achter hem aan, nu was hij het die de orde moest bewaken. En dat was nodig met die kolos die de buurt opruide.

De gummiknuppel had weinig effect en dus moest hij eieren voor zijn geld kiezen. Leuke intermezzo's dus, zowel op straat, in het appartement of in het politiekantoor. Fijne rol van die Eric Campbell dus.

Typische en repetitieve Chaplin, blijft wel vermakelijk natuurlijk.

We zitten een beetje in een redneck context waarbij een schurftige hoteleigenaar zijn klanten intimideert met zijn zeis en er met zijn krokodil een ongewoon huisdier op nahoudt. Wie niet oplet belandt als voedingsmaal voor het beest. Erg goed of veel komt het beest eigenlijk niet op de proppen. Op dat vlak erg ontgoochelend.

Op meerdere punten vlak of zelfs zwakjes: het plot, het acteerwerk dat eerder in overdrive gaat ... Hier en daar wat bloot, maar de aanleiding ertoe was vreemd, zeker wat die knappe blondine betreft.

Meer hillbilly horror dan animal horror en dat is bijzonder jammer. De verwachtingen lagen in dat opzicht volledig verkeerd.

Vreemde film waarvan ik weinig hoogte kreeg. Komt wellicht ook door de onduidelijke montage die van de hak op de tak sprong. En die kleurenfilters deed het hem ook al niet. Hier en daar wat gore momenten, maar zich onderscheiden van de andere zombiefilms deed deze allerminst.

Vervelende personages waarvan het me niet kon schelen wat er met hen gebeurde. Bij momenten ook saai en weinig interessant.

Antonioni behoort tot die grote invloedrijke cineasten uit de jaren 60-70. Zijn films zijn niet altijd even behappelijk voor het grote publiek. Menig cinefiel daarentegen smaakt zijn oeuvre wel, zeker toch wat La notte of l'Avventura betreft. Ik weet het niet zo goed, behoudens La notte dan, die was geweldig.

L'Eclisse gaat over relaties en de verwachtingen daarvan. Daar waar de film start met een observatie van een stukgesprongen relatie waarbij het "beeld" de "klank" overheerst, dan weet je dat het voorbij is. Ander en beter moet Vittoria gedacht hebben. Anders was het wel, "beter", dat valt nog te bezien. Passioneel, maar niet amoureus. Een relatie zonder klik, een tussendoortje, maar tegelijk wel verloren lopen en tot de conclusie komen dat men niet wil investeren in de andere. De wil om voor elkaar te gaan is er nooit geweest. Men blinkt dan ook uit in afwezigheid. Antonioni maakt er iets eigen van met metaforen en symboliek. Daarnaast prachtig gestileerde beelden en cameragebruik.

Maar de afstandelijkheid overheerst, niet alleen tussen de personages, maar ook bij mij als kijker. Niet eenvoudig dus.

Een erg fijne giallo waarbij wel een reeks bloederige moorden plaatsvinden, dit in het kader van hebzucht. De kills laten weinig tot de verbeelding over. Het nodige bloed vloeit rijkelijk. Het lijkt wel het verhaal van de 10 kleine visjes, want eens gestart is er geen stoppen meer aan en vallen ze als vliegen.

Een film dus ook met een whodunnit gehalte en nodige plottwists. En eigenlijk maakt het voor de kijker geen moer uit. Niemand komt er goed uit, want allen zijn gedreven door hetzelfde motief.

A bay of blood is een stijlrijke film geworden die je doet verlangen naar een volgende giallo. Onderhoudend en prima in beeld gebracht. Met de zwempartij zelfs een beetje naakt te zien. Fijn!

Altijd wel fijn om een film te zien dat gaat over een film. Ik vermaakte me destijds best met The Player (1992) en deed dit hier ook wel. Zo vond ik het erg leuk om de concullegiale satirische strijd tussen Bela Lugosi (Dracula) en Boris Karloff (Frankenstein) verwerkt te zien in deze film. Beiden legendarische acteurs omwille van het neerzetten van even legendarische en mythische karakters uit de horrorwereld.

Leuk dat Tim Burton met zijn eigen stijl en kwaliteiten Ed Wood op de kaart heeft gezet voor het grote publiek. Ed Wood had dan misschien weinig kaas gegeten van het regisseren, ook met de weinig benijdenswaardige titel als "slechtste regisseur ooit" kan je het best maken. Zijn flair en persoonlijkheid spelen daar zeker een rol. Als vertolking een kolfje naar de hand van Johnny Depp die dit schitterend doet.

De film is luchtig en entertainend van aard. Alles wordt opgevat met een kwinkslag waardoor de film niet echt verveelt. Doorzettingsvermogen, geloof in eigen kunnen en optimisme sieren de film én de persoonlijkheid van Ed Wood. Geen idee of dit strookt met de échte Ed Wood, maar als film sloeg dit best aan. Ook vriendschap staat centraal in de film waarbij Wood en Lugosi elkaar ondersteunen. Mooie hommage alvast en ook de zwartwitbeelden geven iets nostalgisch.

Als sportliefhebber - weliswaar net een paar jaar voor mijn tijd - is het verhaal van Eddie Edwards me welbekend. Een bijzondere man die alle lof verdiend met zijn ongelooflijk doorzettingsvermogen, positivisme en bezit voor ballen. Aan mij is het alvast niet besteed dat schansspringen, daarvoor mis ik de laatste eigenschap. Eddie The Eagle is een vlotte familiefilm met een hoog good feel goodgehalte. De film stopt bij de top, want in werkelijkheid is zijn sportieve carrière niet meer van de grond gekomen. Hij was immens populair, maar ook dat was eerder een vergiftigd geschenk ...

Leuke film, dat zeker. Verrast dat ik ineens Jackman zag opduiken. Uiteraard mooie locaties met Garmisch-Partenkirchen, het ski-oord in de Beierse Alpen dat ik in het echt ook al mocht bewonderen. Vlotte en onderhoudende film, geen spijt hem gezien te hebben, integendeel. Grappig en ontroerend, erg mooie verfilming van het hoogtepunt van de echte Eddie Edwards!

Best wel een fijne thriller over ontspoorde hangjongeren die een jong koppel terroriseren. Hoe idyllisch het allemaal begint, hoe snel de droom nachtmerrie wordt. Een film met de nodige toevalligheden en een aantal zaken die onlogisch lijken en niet altijd kloppen met de werkelijkheid. Toch ben ik erg tevreden over de algemene aanpak en het plotverloop van de film.

Geen totale metamorfose van een lieftallige dame tot wraaklustige femme fatale. Geen I Spit on Your Grave (2010) dus. Haar angsten en morele kompas slaan niet door. Of toch niet helemaal. Alles staat in het teken van overleven en het zoeken van hulp in de bewoonde wereld.

De gruwel viel best mee. Hoewel ik de man snapte dat hij niet met zich liet sollen, al zou dit nooit bij me opkomen. Toch niet bij onvoorspelbare lui die je niet kent of kunt inschatten. Het einde was eveneens interessant. Toevallig opnieuw weliswaar, maar dergelijke rauwe films hoeven nu eenmaal geen happy end.

Ontzettend genoten van deze coming of age movie waarbij Hailee Steinfeld het beste van zichzelf geeft als een rebelse met zichzelf in de knoop liggende teenager. Niet zomaar de zoveelste kleffe B-teenager movie. Integendeel. The edge op seventeen is een frisse humoristische film met scherpe cynische dialogen. Alle nodige clichés zijn aanwezig zoals de honger naar een sexy vriendje, de onvermijdelijke meningsverschillen met de ouder(s) en ga zo maar door.

De film start letterlijk met een "wow" wanneer Nadine tegen haar leerkracht (Woody Harrelson) vertelt dat ze zelfmoord wil plegen. Alle scènes tussen Steinfeld en Harrelson zijn geweldig, cynisch en kurkdroog. Zij de ratelende tiener, hij de droge verbijsterende surrogaat vader die niet weet hoe hij zich moet gedragen. Maar ook de andere personages doen het erg goed zoals Kim, haar broer en haar moeder. Verschillende malen met de glimlach gekeken. De film verveelde geen moment. Steinfeld zet een knappe acteerprestatie neer zonder aan overachting te doen. Haar aanstellerig gedrag is authentiek. Ze behaalt hier opnieuw haar niveau van in True grit (2010).

Normaal gesproken is dergelijke commerciële blockbuster niet aan mij besteed. Maar ik was echter aangenaam verrast door het concept van het tijdreizen/resetting. Alles behalve origineel uiteraard en ik moest vaak terugdenken aan onder meer Source code of zelfs Groundhog day. Ik had het bijna toen ik een schaamteloze kopie zag van D-Day en overwoog eventjes om de boel stil te leggen. Toch even op de tanden gebeten en ik moet zeggen - na alle clichés overboord gegooid te hebben - dat ik me nog goed vermaakt heb.

Ondanks de veelvuldige herhalingen blijft de film echter boeiend en biedt de film meer inhoud dan de doorsnee film in het genre. Me dit keer eveneens niet geërgerd aan Cruise in soortgelijke rol en ook Blunt was best ok. De beesten zelf vond ik wat minder, weinig karakter, wat te snel ook want ik kon niet volgen met dat huppelen, vliegen en springen. Omega daarentegen als superenergiebron vond ik dan wel weer uitstekend en moest dan ook even denken aan Starship troopers van Verhoeven.

De humor of ironie slaat aan en vooral het eerste deel blijft me bij. Naar het einde toe is het maar gewoontjes en matig (weg concept), maar in zijn geheel beschouwd bovengemiddeld binnen het genre.

Eentje die in al verschillende keren zag en me op één of andere manier steeds is bijgebleven. Daarom allemaal niet zó geweldig, maar gewoon onderhoudend.

Een niemendalletje voor een groot acteur als Hopkins, maar hij trekt de film toch naar zich toe als alwetende grijsaard. Uiteraard is het fabuleuze landschap een geweldige plus en dat met een Hollywood soundtrack erop. Op die manier een leuke survival avontuurfilm.

De scène met de beer blijft geweldig en Baldwin is ook in zijn sas als geniepige bad guy.

Pasolini geeft met deze Edison Re een eigen eigenzinnige invulling van de Griekse tragedie van Sophocles. Mooi vorm gegeven met zijn eigen stijl met strakke serene beelden. Niet altijd een perfecte uitvoering leek me. Technisch niet altijd even beholpen met het camerawerk dat soms haperde. Desalniettemin toch de moeite om te aanschouwen. Weinig vernieuwends, maar altijd fijn om het verhaal visueel te kunnen zien.

Edward Scissorhands is me uiteraard niet onbekend, maar ik denk dat ik hem nog nooit gezien heb, in zijn geheel althans, alvast wel in occasionele flarden. Eward Scissorhands is eigenlijk een leuke familiefilm in een sprookjesachtige setting met een ultralight griezeltintje voor de kleinsten onder ons. Het script op zich stelt niet zoveel voor en is wat cheesy. Het gebeurt wel vaker dat een nieuweling de held wordt, later zonder mededogen wordt neergesabeld (en in principe op het einde terug in ere wordt hersteld).

In ieder geval één van mijn favoriete Tim Burton's. Ik apprecieer zijn stijl wel, maar in de bovenste schuif zal hij nooit komen. Edward Scissorhands doet me wat denk aan Beauty and the beast qua setting: een afgelegen kasteel, mysterieus en spooky. Een rise and fall verhaaltje en een uiterst moeizame onbegrepen relatie met de massa. Tim Burton is een meester in het creëren van sfeer. De spuuglelijke gekleurde huisjes dito auto's uit de sixties steken af tegenover de bekrompen egocentrische burgertrutten van de wijk.

Johnny Depp doet het uitstekend als Edward, innemend en charmant, kwetsbaar ook. Zijn talenten worden ontdekt en misbruikt en keren zich later tegen hem. Het liefdesverhaaltje is voorspelbaar met het onvermijdelijke jaloerse vriendje (én eikel). De muziek van Elfman paste enorm goed bij de film. De film vliegt voorbij en valt nergens echt in. De catchy sfeer zet zich verder met de mooie verknipte hagen en uiteraard met de ijssculpturen. Hartverwarmende film bij momenten, maar zeker eveneens met de nodige dosis drama. Het einde was bij deze ook geslaagd waardoor de mooie 3,5* overeind staat.

After the wedding was een film waarvan ik veel verwachtte mede omdat hij in de top 250 genoteerd staat op MM. Ook naar Mads Mikkelsen is het steeds vreugdevol uitkijken. We volgen Jacob Petersen die als ontwikkelingswerker in India op zoek gaat naar extra sponsors om zijn kinderproject levendig te houden. In zijn thuisland Denemarken komt hij zo in contact met een rijke dominante magnaat. In ruil voor financiële zekerheid dient hij te voldoen aan een aantal voorwaarden die op het eerste zicht bizar lijken, maar die in de loop van de film snel duidelijk worden.

Het is een film die gaat over het maken van keuzes en de gevolgen dat deze keuzes hebben voor zichzelf en de andere. De personages staan centraal en naast Mikkelsen (Jacob) springt vooral de persoon van Jörgen (Rolf Lassgård) in het oog. Jörgen is een autoritaire man die steeds bekomt wat hij wil en is het gewoon dat mensen naar hem luisteren. De ontstane privé- en persoonlijke kwestie maakt hem extra kwetsbaar. Ook dan nog tracht hij de touwtjes in handen te houden, los van wat anderen daarvan denken.

Het familiedrama wordt beetje bij beetje ontrafeld. Het sterke camera- en acteerwerk zorgen ervoor dat je "in" de film zit. Emoties komen sterk naar voren en zorgen voor een groter effect. Aan de andere kant lijken de gebeurtenissen wat bij de haren getrokken en berust veel op toeval. Naar verloop van tijd heb je de idee naar een soapontwikkeling te zien met de intriges en driehoeksverhoudingen. Zeker en vast een goede film, maar hij mist de kracht die ik bvb wel heb bij bvb Jagten of in mindere mate Festen (om er nu twee andere te noemen van Mikkelsen). Ik vrees dat ik deze film na enkele maanden "vergeten" zal zijn. En laat dat nu net voor mij persoonlijk het verschil zijn tussen een 3,5* en een 4,0*.

Een film die voor mij vooral erg sterk begint en me raakte door de omstandigheden die vele vrouwen tijdens de oorlog te beurt viel, of je nu aan de Duitse of aan de Frans/Britse kant stond ... Maria Braun treurt, maar blijft vervolgens ook niet lang bij de pakken zitten. Als opportunistische dame werkt ze zich op en construeert ze haar eigen toekomst. Er is maar één weg en dat is de weg vooruit. De ontwikkeling van haar personage kan best dienen als metafoor voor de economische heropstanding van het naoorlogse Duitsland.

Mooie rol van Hanna Schygulla die er werkelijk staat als Maria Braun. Ze draagt de film moeiteloos en ze houdt hem draaiende. Vond het plot niet altijd even interessant, maar dit kwam naar het einde toe terug op gang.

Goh, wat hiervan te denken. Het komt allemaal erg kitscherig en plomb over, maar op één of andere manier werkt het wel. Het helpt als je "in" de film raakt. Intriges aan het koninklijk hof en dat op een erg luchtige komische toon gebracht door Mikkel Boe Folsgaard. Hij, zowat de schlemiel van het gezelschap, en behoudens hij toch aardig kan schilderen, niet van edele bloede.

Het is de koningin die hem de opdracht geeft de kroonprins aan een lief te helpen, want anders wordt de troon verloren aan de nukkige broer van de koning. Tezelfdertijd heeft hij zelf een oogje op de bloedmooie Ehrengard. Er zitten zeker een aantal leuke scènes in, maar ik denk niet dat deze zal aanslaan bij het grote publiek. Erg serieus kan je het allemaal niet nemen.

Al bij al een leuk tussendoortje, maar mijn liefde voor de Deense cinema zal hier ook wel toe bijgedragen hebben. Anders had ik deze wellicht nooit bekeken.

Dit is inderdaad een fijne misdaad thriller gemaakt op die typische Scandinavische manier. Toch altijd één van die nachtmerries van ouders wanneer dochterlief (het kan ook een zoon zijn) naar huis komt met een schunnig type (al dan niet afgeborsteld).

Een dilemma ook voor deze vader die het recht in handen neemt tegen de wil (en kennis) van de dochter om. Een film die rechttoe rechtaan is. Er zijn geen onvoorziene twists of er wordt niet nodeloos een extra (sub)plot gecreëerd. Neen, het draait om de ontvoering van het vriendje en daar blijft het ook bij. Misschien dat het daar ook even schort aan het politioneel onderzoek. Volgens mij kon dit mits wat extra speeltijd verder uitgediept worden, maar dan ga je voorbij aan het snelle krachtige verhaal.

Ook de locaties blijven steeds geweldig. Daarom alleen al hou ik van Ijslandse cinema. Ik vraag me wel af of een achterlicht voor fietsers in Ijsland nu wel of niet verplicht is ...

Deze liet ik aan mij voorbij gaan in de bioscoop, maar wou ik toch even meepikken omdat het fascinerende bouwwerk dat klaar moest zijn tegen de wereldtentoonstelling van 1889 me bleef prikkelen. Intussen te weten gekomen dat het veeleer een romantisch verhaaltje was en dat temperde toch wel mijn verwachtingen.

De werkzaamheden komen sporadisch aan bod, maar net genoeg om me aan het scherm gekluisterd te houden. Uiteraard is de Eiffeltoren wat meer dan een metalen constructie, maar het verbaasde me toch dat het zó complex en technisch was. Interessant was ook de voorstelling van andere bouwprojecten en de vele protesten van de Parijzenaars die dit gedrocht niet zagen zitten.

Het fictieve liefdesverhaaltje kon me eerder gestolen worden, maar moet de film wellicht een breder publiek aanspreken. Voor mij kost dat de film sowieso sterren. Voor de rest meer dan degelijk.

Leuk inderdaad. Geef mij toch maar de levensechte exemplaren uit Arachnophobia. Die waren onderhuids spannend en eng. Deze zijn wat groter uitgevallen, maar maakt het eigenlijk niet uit of het spinnen of bugs waren. Dus de extreme angst voor spinnen ervaar je hier niet.

Altijd een moeilijk evenwicht om humor en horror te mengen, te veel humor maakt het flauw, maar hier valt het wel mee. Behoudens die stomme geluidjes dan. Die achtervolgingen vond ik wel leuk.

Ik wist eigenlijk niet dat we hier een jonge ScarJo hadden, daar was een erg positieve meevaller. Vermakelijk en puur entertainment.

Bij momenten over the top flauw, maar het heeft wel zijn charmes. De spinnen zien er afwisselend goed en minder goed uit maar in zijn geheel is het gewoon een leuke film zonder hoogstaand te zijn.

Deze Eighth grade doet me wat denken aan het uitstekende The Edge of Seventeen (2016) die ik vorige week zag. Beiden met een andere invalshoek, maar wel met een soortgelijk thema rond een tiener die vooral in de knoop ligt met zichzelf en haar omgeving. Kayla is zo'n jongere als 13 in een dozijn. Niet ongelooflijk knap, maar nu ook niet spuuglelijk. Beetje teruggetrokken en introvert, een grijze muis met erg veel gebrek aan zelfvertrouwen en schreeuwend om aandacht van haar leeftijdsgenoten.

Het fijne is dat ze verdomd goed weet hoe de wereld in elkaar zit. In theorie weet ze perfect wat en hoe ze iets moet doen, maar in de praktijk is ze een totale kluns. Ze geeft via haar videokanaal advies aan andere jongeren die het moeilijk hebben aanvaard te worden. Op zich allemaal vrij herkenbaar als je zelf advies/tips/een schouderklopje nodig hebt in een moeilijk moment. Je wéét de oplossing, maar je hoort dit liever van een andere dan van jezelf. Ook dat Youtube-kanaal is geen succes want een begeesterend spreekster is ze allerminst. Geen zeemzoete film deze Eighth grade waarbij alles op zijn pootjes komt. Wel een doordeweekse periode van een doordeweekse tiener die on- en offline via erg oppervlakkige contacten communiceert. Echt praten zit er niet meer in. Social media wordt hiermee een beetje op de korrel genomen als een erg tijdsrovende activiteit met weinig nut. Maar social media wordt helemaal niet verketterd door de film en dat is knappe van de film ook.

Fijne hoofdrol van Elsie Fisher over een erg onzeker meisje. Zeer knappe prestatie zelfs om zo naturel en ongedwongen de rol van Kayla neer te zetten. Een herkenbare film denk ik voor vele pubers en diens ouders. Eentje om bij stil te staan. Mooi!

Ik voelde me aangetrokken tot de film door de hoofdrol van Rolf Lassgard. Dit is geen Under Solen (Film, 1998), maar al bij al wel een boeiende film hoe een koppel aankijkt tegenover de aftakeling van een vrouw met MS. En ook de man is niet vrij van zijn kwaaltjes. Waar je in de openingsscène(s) het gevoel hebt dat de twee een harmonieuze empathische relatie hebben, brokkelde dat gevoel toch na een tijdje af. Ik had vooral de idee dat de man het allemaal op zijn eentje wou beslissen hoe zijn vrouw geholpen moest worden (rolstoel, thuishulp) zonder nog maar zijn vrouw erover in te lichten.

Dat werkt niet natuurlijk, al lag de klemtoon van de film niet zozeer daarop. De film kabbelt voort en ik genoot vooral van het acteerwerk. Het script kon mijn inziens sterker of indringender. Niet verkeerd en net het voordeel van de twijfel. Het zegt ook iets dat ik deze film moest toevoegen en nauwelijks bekend is.

Boeiende film die vooral men interesse wekte over de culturele gebruiken van de chassidische Joden. De sociale druk en invloeden van de gemeenschap leven sterk. Een item dat ook al aan bod kwam in de sterke serie Unorthodox. Zolang je binnen de pas loopt, is de steun en de solidariteit sterk. Wanneer je buiten de lijntjes begint te kleuren, word je beschouwd als een paria.

Dat zien we ook hier met Aaron. Op zich vind ik het plot nogal geconstrueerd, maar eens daar voorbij is de film onderhoudend en goed. Niet wereldschokkends, maar gewoon degelijk.