Meningen

Een gezellig vriendenetentje leek het te worden al vond ik de sfeer van in het begin al vrij stroef. En toen moest het hoofdthema nog de revue passeren. “Ik vind dat onze kinderen klaar zijn om met elkaar seks te hebben”. Daar sta je dan als ander ouderkoppel…

Best een leuk intermezzo dacht ik dan, maar toen viel het stil. Matig tot zwak uitgewerkt en weinig sprankelend buiten wat gemekker zonder enige scherpte. Jammer, O zo jammer. En wat die irritante a capella toestanden te betekenen hadden, daar had ik compleet het raden naar.

Dit vind ik geen eenvoudige film om te beoordelen. Behoudens de voice-over in het begin en op het einde zijn er geen conversaties te bespeuren. Unspoken cinema dus. Rest ons vervolgens alleen het visuele. Het is observeringscinema van de bovenste plank. Lange shots, stillistische beelden, heel veel mimiek van de personages, al dan niet in close-up.

Stijlvol, poëtisch zelfs, maar inhoudelijk toch net te beperkt om me te beroeren. Cinematografisch top, sfeervol en prima belichting et cetera. De mimieken van de personages spraken bij momenten boekdelen, authentiek en met klasse, maar het mocht iets meer zijn voor mij.

Interessante film over een maffiafamilie waarbij de godfather dient onder te duiken. De jongste dochter Chiara is echter niet op de hoogte van de praktijken van haar vader en blijft verweesd achter. Hoewel ... Ze gaat op onderzoek uit en wil meer te weten komen over haar vader. Ze bewandelt vervolgens een moeilijk pad en dient hierbij keuzes te maken tussen haar familie en een ander leven.

De sfeer van de maffiosi walmt over de film heen, maar herbergt geen geweld of dreigementen. De focus ligt op het meisje met al haar vragen en onzekerheden binnen een hechte familie die uiteindelijk met leugens en misdaad aan elkaar werd gebreid.

Prima acteerwerk en leuke wegkijker. Fijne arthouse!

Aala Kaf Ifrit is een aangrijpend zelfs schokkend relaas over een vrijgevochten Tunesische jongedame die plezier wil maken. Nadat ze verkracht wordt door de politie en klacht wenst in te dienen wordt ze geïntimideerd. De naar moslimnormen schaars geklede dame krijgt afwijzende blikken te verduren en krijgt het (stilzwijgende) verwijt het zelf gezocht te hebben. Ook de moslimcultuur speelt een rol en er is ook indirect een verwijzing naar de Anjerrevolutie.

Het personage van de man die haar vergezelt vond ik wel wat eigenaardig. Vond hem vrij opdringerig en iets te veel op de voorgrond treden om goed te zijn. Ik vond zijn motieven onduidelijk. Het had nog krachtiger geweest wanneer de vrouw er eerder alleen voorstond wat later in het plot wel zo was. Knappe prestatie van Mariam Al Ferjani. Ondanks de sterke punten toch ook een kritische blik op de agenten die vrij karikaturaal werden afgebeeld. Waren dat agenten? Het leken me eerder criminelen te zijn die geen enkel greintje respect of oog voor de wet hadden. Desalniettemin sterke film.

Aanrijding in Moskou blijft een erg genietbare film. Elke keer ik hem opnieuw zie, blijft hij boeien, verveelt hij niet. Ik ken Ledeberg vrij goed. Ben van het Gentse, student geweest in Gent en steeds via Ledeberg Gent ingetrokken. Ook nu ga ik nog geregeld naar Gent, vooral als ik naar de bioscoop ga. Niet de mooiste regio van Gent, dit Ledeberg, maar een typische randgemeente waarbij alle verkeer (station Sint-Pieters of treindepot in Merelbeke) en autosnelwegen (E17 en de binnenring R4) elkaar kruisen.

Aanrijding in Moskou is zo'n film die een beetje van alles heeft. Ondanks het eenvoudige en voorspelbare verhaal een perfecte mix tussen humor, romantiek en drama. Matty, een sloor zoals ze zeggen, verbitterd en alleen achterblijvend met 3 opgroeiende kinderen op een klein appartementje nadat haar man haar heeft ingeruild voor een jonger exemplaar, vindt bij Johnny het lichtvonkje dat ze momenteel mist in haar leven.

De film kent een aantal geweldige dialogen en leuke discussies die nooit over het randje gaan. Ook het Gentse accent is geweldig. Geen volbloed Gents inderdaad, maar voor een breder publiek juist op maat om naar te luisteren. Fijne rol van Sarafian die hiermee doorgebroken is in Vlaanderen. En Anemone Valcke is alleen maar knapper geworden. Ook Delnaet en Heldenbergh doen het goed. Een film met wat nostalgie voor mij. Jammer dat de tramhalte Moskou (voorlopig) uit roulatie is gegaan, tram 4 zelf rijdt gelukkig wel nog.

Interessante film naar het werk van Harry Mulisch. Destijds ondergewaardeerd in Nederland. In het buitenland had de film meer succes met als ultieme bekroning de Oscar voor beste buitenlandse film in 1987.

De gebeurtenissen in 1945 achtervolgen Anton zijn hele leven lang. Niet onlogisch natuurlijk dat je zo’n trauma meedraagt voor de rest van je leven. De film is niet altijd overal even boeiend en halfweg zakt hij wat in. Toch houden de goede acteerprestaties het gaande. Ook al kwamen de dialogen soms wat geforceerd of theatraal over. Qua evenwicht ook niet altijd zo geweldig gezien de grote tijdssprongen. Niet altijd makkelijk om te verfilmen natuurlijk.

Het einde maakte dan weer veel goed. Elke daad of actie heeft zo zijn redenen. Alleen sneu dat er daarvoor vaak slachtoffers bij te betreuren zijn.

Een Belgische cultfilm waarvan de naam me wel iets zei, maar een film die voornamelijk gekend zal zijn onder cinefielen. Vrij low budget en amateuristisch allemaal, maar de film heeft toch een bepaalde vibe of dynamiek.

Duidelijk een voorbeeld van hoe iemand op de verkeerde plaats zit, een plaats met aanzien als bedrijfsleider. Een functie waarin hij suckt, net als zijn rol als echtgenoot en vader.

Acteerwerk niet overtuigend. Kurt zou later meer furore maken als presentator. Het is inderdaad bij Marc dat je moet zijn in de Vlaamse filmwereld.

Geweldige Warmerdam achter en voor de schermen. Wat mij betreft zijn beste film. Door de beperkte scènes en personages voelt de film voor het grootste deel als een toneelstuk aan. Ook mede door het feit dat hij speelt met donkere schaduwen en verlichte spots.

De film is als het ware een klein kunstwerkje en is vrij uniek in de Lage Landen. Ook Jaco Van Dormael durft zich wel aan iets soortgelijks wagen. Abel is een eigenzinnig out of the box werkje geworden van Van Warmerdam met bijzondere personages die je je in het echte leven niet zou kunnen voorstellen. En toch voelt de film alledaags of vertrouwd aan, misschien ook door het theatergevoel.

Het begin van de film - het kerstdiner - is alvast een voorsmaakje wat de film te bieden heeft. Sterke cast met prima dialogen waarbij het gekissebis erg aanstekelijk werkt. Bijzonder figuur toch die Abel die met een schaar vliegen probeert te vangen. Maar ook andere scènes springen in het oog zoals de toiletscène of de bezoekjes van het meisje of de psychiater.

Een film die duidelijk de komische noten bespeelt, maar eveneens onderhuids die maatschappelijke treurigheid naar de oppervlakte brengt. Sterk!

Diego Luna kennen sommigen misschien wel beter als één van de acteurs uit Y Tu Mamá También (2001) van Alfonso Cuaron. De film gaat over een negenjarig jongetje met psychische problemen die na een opname terug thuis komt wonen. Er is geen vaderfiguur en de moeder staat er alleen voor met haar drie kinderen. Abel is in eerste instantie erg zwijgzaam en sluit zich af van de buitenwereld. Plotseling neemt hij de vaderrol op in het gezin, start hij opnieuw met praten en gaat dit over tot commanderen. Een echte aanleiding over het hoe en waarom is er niet. Het komt allemaal nogal geforceerd en makkelijk over.

Luna zoekt een evenwicht tussen realisme en plezier, slaagt hier niet steeds in, maar levert wel een aangename film af. Christopher Ruíz-Esparza zet een degelijke prestatie neer als Abel. Maar ook de andere cast doet het goed. Het script rammelt een beetje en is niet steeds geloofwaardig. Al bij al wel eens leuk om te zien, maar zeker een tragikomedie waarbij Luna zijn potentieel laat zien.

Iets minder fan van vampierenfilms, maar deze Abigail vond ik erg verfrissend. Prima uitgangspunt om een klein ongevaarlijk meisje als een vampier te doen fungeren. Geen spoiler denk ik zo? De setting met de ontvoering en de schijnbaar easy job maakt het plot genietbaar en onderhoudend. Misschien kon de spanningsboog rond de identiteit van het meisje in de trailer en film nog wat langer behouden blijven.

Fijn acteerwerk, hier en daar met wat humor. Lekker wat gore ook, komt de film alleen maar ten goede. Aisha Weir doet het uitstekend als vampierenmeisje. Leuk en creepy ook met die balletachtergrond. De uitdrukking 'een kat en muisspel' krijgt hier wel een andere dimensie. Fijn!

In eerste instantie zou ik deze film aan mij voorbij laten hebben gaan ware het niet dat ene Jack Nicholson de hoofdrol vertolkte. De film begint erg goed. Warren Schmidt zet een punt achter een mooie en lange carrière bij een gereputeerd verzekeringskantoor en zijn nieuwe leven lacht hem toe. Niets is minder waar: hij ziet er tegenop om dag in dag uit bij zijn vrouw te moeten doorbrengen (June Squibb zet overigens net als in Nebraska, eveneens van Payne, een zeer overtuigende rol neer).
De pensionnering wordt goed uitgediept en traditioneel in beeld gebracht. De nodige tragiek (of zelfs vleugje van herkenning (?)) mag niet ontbreken: het gebruikelijke dulle afscheidsfeestje, het dumpen van je archieven (in navolging van jezelf) en de vaak niet-gemeende clichéboodschap "Je moet maar eens binnen springen als je in de buurt bent".

Warren Schmidt is een oude brompot, weinig overlopend van emoties en vaak beperkt communicatief. Dit in tegenstelling tot zijn vrouw Helen, zo eentje waarbij Schmidt letterlijk denkt: “Wat doet deze vrouw in MIJN huis”. Na haar dood valt de film wat in elkaar. De film kabbelt naar zijn einde en kent nog weinig tot geen topmomenten. Zijn misprijzen ten aanzien van zijn toekomstige schoonzoon is flauw en niet boeiend. Een zijsprongetje naar het vreemdgaan van zijn vrouw met één van zijn beste vrienden is dan ook irrelevant en er cliché.

Wat wel goed naar voren komt is de eenzaamheid en de must om er moeten bij te horen. Door zijn gedrag oogst Warren wat hij hoofdzakelijk gezaaid heeft. De verwijzing naar zijn adoptiekind maakt het daarom extra fijn. Zijn eerste brief naar Ndugu was komisch, maar bevatte eigenlijk veel (verborgen) tragiek. Het einde was dan ook een eye-opener, niet in het minst voor Warren Schmidt zelf. Wederom een sterke vertolking van Nicholson (je verwacht gewoon niets anders) en een gepaste serene voice-over om de scènes aan elkaar te breien. Een nipte 4,0*.

About time sluit wel wat aan bij de topper Groundhog Day (Film, 1993). Iets minder kolderiek weliswaar, maar wel één waarbij ook (die typische Britse) humor aanwezig is en het romantische gedeelte ook de nodige aandacht krijgt. Geen romcom pur sang, daarvoor is hij toch te serieus en biedt het verhaal voldoende draagkracht. Er zijn ook wel duidelijke boodschappen te trekken uit het plot waardoor de film toch een zeker niveau behaalt.

Zeker genoten van deze film. Prima rol overigens van in de eerste plaats Domhnall Gleeson die als onervaren kluns zijn grote liefde tracht te vinden. De film verveelt niet en heeft wel een aantal mooie scènes. Schattige en luchtige film die de aandacht blijft behouden, mede door het goede acteerwerk en de chemie onderling.

Interessante moraal om het leven te nemen zoals het is, en waarbij tegenslagen nu eenmaal bij het leven horen. Blijkbaar ook van de makers van Notting Hill en Love actually, awel ja, daar heeft het wel wat van weg. En ook de time trival is hier een fijne bijkomende factor (waar je je niet te veel moet indiepen wat kan en niet kan).

Het is toch maar een vreemd gegeven om een (gerenommeerd) historisch figuur te zien fungeren als een vampierenjager. Het toont aan dat de fantasie van Hollywood soms echt op hol slaat. Hoe verzin je het? Ik word er niet bepaald gelukkig van van deze meuk. Lincoln in de huid van Blade, het is toch even wennen...

Nu, los van dit gegeven wel prima op technisch vlak. De special effects en actiescènes waren best prima, dat met de paarden was er dan weer ver over. Tim Burton had ook een hand in de film, het is er wel aan te zien. De aankleding zit zeker goed.

Voorts een hersenloze actie horror in een historisch kader met randpersonages van historische namen. Niet echt eng als je wat horror gewoon bent, maar dat heb ik met de meeste vampierenfilms.

Deze film deed me wat denken aan The lost city of Z die ik eerder deze maand zag. Beiden focussen zich op de exploratiedrang van het rijke Westen naar beperkt ontgonnen gebieden in het Amazonewoud. De film, die eigenlijk twee reizen omvat verspreid over enkele decennia, gaat over de zoektocht naar yakruna, een plant waar een helende werking aan wordt toegeschreven. Vooral de kloof tussen beide werelden wordt erg mooi naar voren gebracht. De inlandse bevolking en meereizende sjamaan Karamakate wantrouwen de blanke. De blanke is slechts uit op macht en hebzucht en hun opinie is vaak gestaafd op vroegere gruwelijke gebeurtenissen in de naam van het zwarte goud (rubber). Deze contradictie komt erg mooi aan bod in deze film: natuur en traditie versus wetenschap en exploratie.

Alles is erg mooi gefilmd en ook het zwart-wit heeft wel iets. Het is een soort roadmovie, maar dan langs de oevers van de Amazone. Ook mooie voorstelling van de lokale stammen en uitstekende acteerprestaties, zeker ook van Jan Bijvoet. Toch greep het verhaal me net te weinig. Hier en daar een grappig moment wanneer de ontdekkingsreiziger geen afstand kon doen van al zijn meegesleurde koffers. Fijn ook dat de lokale talen of wat Spaans werd gesproken. Het kwam de geloofwaardigheid ten goede. Zwevend tussen 3,0* en 3,5*.

The others van Amenabar zag ik nog niet, maar hij zal zeer straf uit de hoek moeten komen om dit schitterende abre los ojos te overtreffen. Deze toont laat en blijken welk talent Amenabar was en nog steeds is. De vergelijking wordt hier gemaakt met Vanilla Sky, maar ook deze staat nog op mijn lijstje. Abre los ojos is een film die gaat over dromen en werkelijkheid, over nachtmerries, parallelle werelden en paranoïa. Genoeg stof dus om een mysterieus thrillerdrama te creëren.

Amenabar slaagt erin om dit alles op een sublieme manier in elkaar te verweven. Zo goed als alles past in elkaar en zorgt ervoor dat de film geen seconde verveelt. Realiteit en fictie wisselen elkaar af en het is voor de kijker moeilijk te ontwarren hoe nu precies de vork aan de steel zit. Maar ontoegankelijk of moeilijk om te volgen wordt het nooit. Montage, camerahantering en mooie beelden zijn top en vloeien moeiteloos in elkaar over.

Met de werkelijk adembenemende Penélope Cruz die met veel maturiteit en uitstraling speelt, is het genieten, maar ook Noriega laat het beste van zichzelf zien. Zijn personage is indringend en wekt weinig sympathie op. Zijn rol is echter uitstekend vervuld als enerzijds arrogante playboy en anderzijds een paranoïde verminkte man. Knap!

Ik kan de meeste meningen hier alleen maar onderschrijven. Ik hou wel van een slow burner, maar hier was zelfs geen vlammetje zichtbaar. Erg langdradige prent met bitter weinig inhoud en een plot dat nauwelijks van de grond komt. Als er al een plot te ontwarren valt.

We volgen drie zusjes die na het overlijden van hun oma achterblijven in het huis. Eentje vertrekt en wat volgt is wat gekibbel en kinderachtig gedoe.

Men probeert wat alternatief te doen door vervelende shots te draaien (met een statisch cameraperspectief), maar dat deed meer kwaad dan goed. Grappig vond ik wel de scène met de bewusteloze Marina wiens arm verschillende malen van de bank viel waarbij die ene gast plichtsbewust die arm wou terugleggen.

Fijne co-productie uit Denemarken/Bolivia waarbij het opportunisme en hebzucht van de mens naar boven komt. Een film die de relatie tussen natuur en mens ook op een cynische melancholische manier in beeld brengt. Qua tekenstijl niet geweldig, maar vrij eenvoudig. Het karikatuur van uitbuiting wordt uiteraard weergegeven als donker en zwart. Het verhaal rond de regengodin is er één van kleur, leven en hoop.

Ik had al heel veel 'gehoord' over The abyss, maar om eerlijk te zijn had ik geen flauw idee waarover het precies ging. Iets met duikboten of iets dergelijks in het genre van Das Boot of U-571 dacht ik, niet dus. Het werd dus hoog tijd om deze semi-klassieker eens te zien. The abyss deed me eerder denken aan Contact of Close encounters of the third kind, maar dan onder water.

Op visueel vlak zit de film uitstekend in elkaar en merk je dat er een groot regisseur achter de schermen staat. Cameron had bij de opnames van The abyss zijn strepen verdiend met Terminator en Aliens. Ook hier heeft Cameron veel oog voor details. Het boorplatform ziet er erg puik uit. Hoewel er ook niet zo heel veel gebeurt, bleef ik geboeid kijken en bleef de spanning staande. Het romantische plotje is dan weer een pak minder aan mij besteed en voelde erg goedkoop aan. De cast deed het meer dan behoorlijk. Van Ed Harris verwacht je gewoon niets anders. Biehn en Cameron bewezen al in het verleden elkaar goed aan te voelen en Mary Elizabeth Mastrantonio kende ik alleen maar van haar latere film Robin Hood: Prince of met Kevin Costner.

De scènes toen de boel onder water liep waren fijn gedaan. Ook die glibberige alien die me deed denken aan dezelfde effecten van Terminator 2 (Robert Patrick) was technisch goed. De onderwaterwezens waren eveneens van een ongekende schoonheid, zeker voor die tijd. Maar dat is het dan ook wat mij betreft: voor de rest voelt het té Hollywoodiaans aan met die vreselijke romance, de strijd tussen de good en de bad guys en het clichématige hero-achtige einde. Al bij al net een voldoende met 3,0*.

Mij beviel de film iets minder, maar kon hem zeker appreciëren. Op zich een prima debuut van Pasolini. Je ziet toch wel degelijk de kwaliteit van het scherm spatten met verzorgde beelden, prima cinematografie en intrigerende personages.

Accattone is geen sympathiek karakter en zijn levenswandel op het goede pad, of de poging tot, werd al snel in de kiem gesmoord. Het is een karakter dat zich liever begeeft in semi-criminele milieu in achtergestelde wijken.

Het sobere camerawerk is een pluspunt, de soms wat theatrale acteerstijl vond ik dan weer minder. Prima debuut eigenlijk, maar het greep me net iets te weinig. Mamma Roma was dan wel weer een schot in de roos.

Bizarre en erg ongewone kunstige (?) animatiefilm, maar daarom niet minder fascinerend. Een film die erg moeilijk bij me binnenkwam en waar ik eigenlijk niet zo’n goed zicht had waarover het nu precies ging. Zelfs visueel een heuse kakofonie van diverse stijlen. Het leek me een soort film noir, duister, mysterieus en pessimistisch.

Visueel echter verbluffend, vermoeiend ook met zwartwit beelden, maar eveneens veel felle kleuren. Pop art stijl (hoewel niet kapitalistisch gericht) met surrealistische kenmerken, appels ook die me meteen aan Magritte deden denken, met vage gezichten of bewegende beelden in de contouren van het gezicht of lichaam, lichamen ook die vaak weergegeven werden via hittecamera’s, net als de omgeving.

Inhoudelijk erg bizar. Moeilijk om mijn gedachten erbij te houden. Toch wel met een dwaas hoofd geboeid gekeken. Moeilijk te beoordelen.

Wat ruwe arbeiders die zwaar werk verrichten op een vrij afgelopen plaats. Erg zelfstandig en op zichzelf aangewezen. Een groentje vindt vervolgens moeilijk zijn draai. Is wat onbeholpen, erg onzeker en lijkt een makkelijke prooi. Een short met weinig dialoog. Wat een survival of the fittest. Niet zo bijzonder, maar de boodschap is wel duidelijk.

Een Panahi van Italiaanse makelij zowaar. Nochtans gefilmd in Teheran, Iran. De kortfilm suggereert een stevige schermutseling, maar draait toch anders uit. Sfeervol en interessante beelden van de drukke nauwe straatjes van Teheran, maar als verhaal iets te weinig beklijvend om echt aan te slaan.

Interessante docu over de vervolging van (over)bejaarde nazimisdadigers. Er is slechts een fractie van voor de rechtbank gedaagd en nóg een kleinere fractie werd effectief gestraft voor zijn of haar misdaden. Boeiend ook dat de docu een aantal morele vraagstukken op je afvuurt over het nut van vervolging na zovele jaren, de ongemakkelijke erfenis van de huidige Duitse generatie en de partijdigheid van de rechters (voor de gevoerde processen kort na de oorlog).

Eveneens frappant - niet zo onlogisch weliswaar voor een ideologie - hoe hardnekkig de volgers ervan blijven volhouden dat ze niets fout deden. Het was een noodzakelijk kwaad en zij waren hiermee belast het uit te voeren. Berouw of tot inkeer komen zullen die lui dus wellicht nooit doen. En het zijn vaak de kleine visjes die het eerst of het makkelijkst te bejagen zijn. Zo is het altijd al geweest.

Ik denk dat we deze film uit de jaren 80 ook niet mogen loskoppelen aan de tijdsgeest. Ik denk dat er vandaag toch (hopelijk) anders wordt gekeken naar verkrachting, seksuele intimidatie en gendergelijkheid. Niet dat de slinger daarom moet overslaan, maar net als bij raciale films of films over holebi's is het in acht nemen van de tijdsgeest niet onbelangrijk.

Verder wat een duf rechtbankdrama die me maar met vlagen meenam in het verhaal. Zoals in vele rechtszaken is de terminologie erg belangrijk. Aanranding of verkrachting zijn juridisch een hemelsbreed verschil. Verder ook interessant de discussie tussen de termen "uitlokking" en "uitdagende kledij", welk gewoon walgelijk zijn om toch maar de feiten te verdraaien in je eigen voordeel.

Prima Foster al zal ze nooit tot mijn favoriete actrices behoren. Er is iets aan haar dat me ergert, maar kan het niet benoemen. Maar dat is persoonlijk en ik bedoel er ook helemaal niets mee. Ik vond dat de daders, getuige(n) en omstaanders iets te vlak werden uitgewerkt, voor de rest zeer degelijk.

Wilder behoort qua stemgemiddelde zeker tot één van mijn favoriete regisseurs. Fijne film alweer, niet zo sterk als bijvoorbeeld The apartment of Sunset Blvd., maar zeker wederom sterk.

Eerst heb je een charismatische en goed op dreef zijnde Kirk Douglas die een erg irritante en uitgerangeerde journalist vertolkt. Een zeer opportunistische en manipulatieve kerel die een drama tot een sappig verhaal weet om te buigen. Er is maar één factor die speelt in zijn enthousiasme en dat is het eigenbelang.

Soms iets te makkelijk allemaal in scène gezet zoals bijvoorbeeld hoe vlot en makkelijk men zich laat leiden door deze man. Zelfs door wetsdienaars of werklui die technisch onderlegd zijn hoe ze iemand moeten bevrijden. Hier en daar ook een vleugje racisme al is dat wellicht eigen aan de tijdsperiode.

Tot slot een zeer interessante film over hoe (de blanke) man zijn wil oplegt tegen tradities en culturele gebruiken in om een heilige berg te onteren en er een pretpark van te maken. Daarnaast ook een aanklacht tegen het ramptoerisme en voyeurisme. Hier en daar ook subtiel erg sterk waarbij de site dag na dag duurder wordt. Van 25 Penny tot later een Dollar als entreegeld. Grappig en tegelijk schrijnend was het einde wanneer alles voorbij was: de meute was even snel weg als dat ze gekomen waren. En de arme man die gevangen zat in de grot? Tja, wie denkt daar nog aan de volgende dag? …

Goh ja, je weet aan wat je je mag verwachten bij een dergelijke film van Jim Carrey. Nog flauwer dan Dumb and dumber of The mask in mijn ogen. Bij momenten zelfs pijnlijk flauw waarbij plaatsvervangende schaamte me net niet bedroop. Dit laatste werd de mede-acteurs echter niet bespaard. Nu, Jim Carrey heeft sowieso veel showbizz talent. Het is een ongelooflijke performer en alleen dat al verdient erg veel lof.

Maar dit soort films bekijken als kind of tiener is nog iets anders dan dat 25 jaar later te herhalen. Zelfs mijn 10-jarige dochter vond het bijzonder flauw. Nineties humor is duidelijk geen constante. De film (en dus Carrey) gaan eigenlijk te veel in overdrive. Het is gewoon te veel. Er is geen enkel normaal of serieus moment te bespeuren met Carrey in screen time.

Maar hier een daar zit er een blijvertje in, iets nostalgisch, maar niemand beter dan Metalfist die dit perfect omschreef met zijn bericht op 28 februari 2021 hier enkele posts hierboven.

Mooie integere ontroerende film over oude liefde die nimmer roest. Chris Lomme en Jo De Meyere kennen elkaar door en door en staan al decennia lang met elkaar op de planken. Ze voelen elkaar goed aan en speelden vooraleer deze film werd geproduceerd dit verhaal als toneelstuk. Beiden verloren in het echte leven ook hun partners, maar zijn ondanks hun hechte vriendschap in het echte leven geen koppel.

Interessant thema over liefde op latere leeftijd waarbij emoties en dilemma's opspelen omdat Emma pas weduwe is geworden. Maar ook de dochter en kleindochter worstelen om keuzes te maken. Fijne cast ook verder met de ervaren Katelijne Verbeke en Charlotte De Bruyne.

Een mens heeft inderdaad niets te verliezen, behalve tijd. Het is de toekomst die telt en niet het verleden. Graag naar gekeken en ik vergeef sommige stuntelige scènes met de glimlach. Dikke voldoende!

Ik heb deze film samen met mijn bijna 10-jarige dochter bekeken. Toch een erg intens thema dat achteraf gezien toch wel een klein beetje een impact had op haar. Nu goed, altijd prima als je erna nog kan over praten.

De aanzet van de film is toch een gewone familiefilm, ware het niet dat één van de kinderen zwaar ziek wordt. Leukemie heeft inderdaad niets leuks in zich en wordt beter zoals Akkie het verwoordde stommemie genoemd.

De sfeer en setting was goed gedaan met het schoolse leven van de kinderen. Een fijne juf zoals iedereen er wel één wenst met een prima Eva Van der Gucht. Maar ook dokter Snor mocht er best wezen net als alle andere kinderen. Fijn waren ook de ontwapende scènes in het ziekenhuis.

Erg vertederende film met naar het einde toe toch een zware impact wanneer Akkie het niét haalt. Zag ik eerlijk gezegd niet aankomen. Een warme film om bij stil te staan.

De situatie van Nick is een oud zeer binnen de residentiële hulpverleningswereld. Tot je achttiende word je beschermd en veilig opgevoed binnen de 4 muren van een instelling. Maar eens 18 wordt er verwacht dat je op eigen benen staat, want de residentiële opvang kan niet langer worden verlengd. Uiteraard zijn er initiatieven rond begeleid zelfstandig wonen (lange wachtlijsten) of kan je ambulant wel hier en daar terecht, maar je vooral zelf je eigen boontjes doppen.

Voor kwetsbare jongeren is deze stap vaak te groot en is hun begeleiding onvoldoende afgestemd op de realiteit. Vaak hebben ze er ook gewoon geen boodschap meer aan. Zo ook hier Nick die in een mum van tijd zich het mooie aanbod van een huisje laat ontglippen. Bijkomend issue is de moeizame en afstandelijke haat-liefdeverhouding met zijn moeder waarmee hij geen blijf weet.

Innemend portret van een getekende jongeman die wordt losgelaten in de maatschappij. Greep me net te weinig bij de keel om écht aan te slaan. Het legde vooral de pijnpunten van de hulpverlening vast en te weinig de onzekerheid en machteloosheid van de cliënt.

Onthutsende documentaire die in plaats van zo vaak de slachtoffers eens volledig de daders aan het woord laat. Wie denkt een greintje wroeging of spijt terug te vinden, komt van een kale reis terug. Meer zelfs, de misdaden (tegen de mensheid) worden gewoon vergoelijkt en geprezen. Wat wil je ook in een regime waarbij elk normbesef zoek is en misdaden ongestraft blijven. Hoe kan je dan verwachten dat men inziet dat men “fout” is?

Zovele jaren later zou men enige mildheid en reflectie verwachten. De haatdragende emoties in het heetst van de strijd zijn nu eenmaal al decennia achter de rug, maar niets is minder waar. Men is er gewoon fier op. Die soort van re-enactment toneeltjes bevestigen dit alleen maar.

En wat een vuile rol ook weer van de VS in dit alles, niet alleen hier, maar ook in diverse Zuid-Amerikaanse en Midden-Amerikaanse landen met hun strijd tegen het communisme tijdens de Koude Oorlog. Bah!