Meningen

Een film die wat mij betreft niet goed weet welke richting hij inhoudelijk uit moet. De film is een vaag geheel van veronderstellingen die zou moeten leiden tot een climax. Alleen komt die er niet of nauwelijks. Er lijkt twijfel te zijn bij de regisseur, bij de personages en uiteindelijk ook bij mezelf. Iets te zoutloos om echt overtuigend over te komen.

Toch is er één scène die er ontegensprekelijk bovenuit stak. Het moment dat Young-hee zelf een suïcidepoging ondergaat door het drinken van een bijtend zuur. Zeer heftige scène waarbij de doodstrijd erg beklemmend is. Ook de gevolgen nadien worden goed verwerkt in de film. Het toont aan hoe labiel ze was en hoe gebukt ze de insinuaties van anderen onderging, deels uit schuldgevoel misschien, maar ook uit onmacht.

Wanneer cyborgen meer zijn dan gewoon robots en écht deel uitmaken van het dagelijkse leven van vele families is de kans reëel dat ze net als huisdieren een volwaardig lid zijn van het gezin. Je kan uiteraard allerlei scenario's uitvinden rond misbruik en dergelijk meer, maar Kogonada houdt zich hier ver van weg.

Hij creëerde een warme integere film waarbij menselijkheid en integriteit centraal staan. Yang is een huisrobot die naast de alledaagse taken ook de opvoeding én culturele bagage van Mika moet verzorgen. Het is een esthetische film met prima kleurgebruik en montage. Emoties en intermenselijke contacten staan centraal en je ziet ook Yang eerder als mens dan als robot.

Prima acteerwerk ook. Farrell bewees al eerder dat hij in dit soort drama's een meerwaarde kan betekenen, maar ook de vertolkingen van Turner-Smith, H. Min en Tsjandrawidjaja waren authentiek.

Geen geweldige short nee. Nogal sentimenteel en vooral een erg vreemd plot. Wordt hij nu ineens taxichauffeur. Waarom, hoe, wat? Eigenaardige slotscène ook met dat rare koppel. Bah, nare mensen die twee. Een beetje hulp bieden of vragen of alles OK is, is toch het minste wat je kan verwachten…

Genomineerd voor een Oscar bij de shorts. Ik zou helaas niet weten waarvoor. Er zit wellicht een hele promocampagne achter.

Mooie film over de periode na de capitulatie in nazi-Duitsland waarbij de geallieerden - in dit geval de Britten - onderzoek deden naar (vooraanstaande) nazi-adepten en huizen en goederen confisqueerden. De wederopbouw behoorde ook tot de taak van de geallieerden, maar net als in 1919 (en volgend) verliep dit niet steeds van een "katholiek" leien dakje.

Grootste pluspunten waren de mooie sfeerschepping van het prille naoorlogse Hamburg. De puinhopen en kapotgeschoten huizen staken in schril contrast af met de grote statische woning van Stefan. Hamburg werd al nagenoeg verwoest door "Operation Gomorrha" in 1943, Dresden kreeg een grotere bommenlading te verduren, maar slikte minder slachtoffers dan het grotere Hamburg.

Ook de acteerprestaties waren op niveau met de immer bevallige Keira Knightley, maar ook Alexander Skarsgård en Jason Clarke waren op niveau. De romance en chemie tussen de eerste twee waren aanwezig, maar dergelijk romanceverhaal is minder mijn cup of tea. Zeker het einde, lichtjes verrassend misschien, was wat melig. Ook het "verzet" als je dat zo kan noemen, kwam niet overtuigend genoeg binnen. Voor de rest prima film. Net geen 3,5*.

Ook wel een leuke van Seoro Oh. Ligt in dezelfde lijn als zijn andere kortfilm. Eveneens erg herkenbaar. Kom het ook af en toe tegen tijdens een vorming of opleiding. Niet zozeer omdat het saai is - nou superboeiend is het natuurlijk ook weer niet. En aan een hongerklop is het ook niet te wijten. Meestal kom ik er na een pauze wel wonderwel doorheen. Het is vechten tegen jezelf ...

Ook hier in dezelfde stijl als zijn andere prent. Flitsend en dynamisch. Mooi in beeld gebracht met die karakteristieke trekken. Fijn om gezien te hebben, te kort in tijd om écht memorabel te zijn.

De verwachtingen lagen redelijk hoog en ik keek dus uit naar deze debuutlangspeelfilm van Charlotte Wells. Laat ons meteen met het einde beginnen. Sterk en inderdaad pakkend. Je weet dat er iets staat te gebeuren en het geduld van de kijker wordt op de proef gesteld. Voor mij was het wachten op Godot. Het kalf was eerlijk gezegd na anderhalf uur al eventjes verdronken.

Ik voelde weinig connectie met het duo. Ik had ook niet de indruk dat hun relatie er één was onvoorwaardelijke bijzondere liefde of steun. Gewoon een doordeweekse relatie tussen een gescheiden vader en zijn dochter die op een resort in Turkije zitten te lummelen. Van de ene strandstoel naar de andere ligzetel. Wat eten, wat drinken, snorkelen, een bustrip of wat karaoke. Geheel hoe ik me dergelijke vakanties inbeeld.

Hier en daar wel een prima cinematografisch of beeldstandpunt. Die scène met de TV als weerkaatsing was prima gedaan. Maar daartegenover stonden eveneens lange statische scènes met weinig reden. De kracht van het einde is gedurende de film afwezig. Het kabbelt te veel voort, doelloos haast. Jammer, wat snedigheid had de film goed gedaan en het einde éxtra krachtig gemaakt.

Nou ja, Steven Seagal meets zombies en vampieren. Dat ik dat nog mocht meemaken. Nu niet dat hij zoveel in beeld komt, geen idee om dat nu goed of slecht te vinden. Wat wel slecht was, was de film zelf. Een zootje. Alles nogal donker gefilmd. Een kul verhaal met kul acteurs. Een wonder dat ik het kon uitzingen tot het eind, maar voor een horror challenge kan veel.

Hier en daar wel een lichtpuntje en een beetje gore, maar te weinig. De rest haalt de film zo naar beneden. Beetje stoerdoenerij met wat oneliners, gaap... Beetje potsierlijk bij momenten.

Interessante film over twee ontdekkingsreizigers die de ontberingen en koude van het hoge noorden trotseren uit vaderlandsliefde en uiteindelijk ook een beetje eigen roem. Zo heel erg veel gebeurt er eigenlijk niet en de film is eerder een aaneenschakeling van weidse sneeuwlandschappen.

De film beslaat pakweg een tweetal jaar en je dat niet zo eenvoudig oplost, komen de vele sprongen in het verhaal de intensiteit van de film niet ten goede. De koude, eenzaamheid en verveling om er maar enkele te noemen, komen daarom te weinig uit te verf. Die sprongen kunnen wel, maar men had er beter voor geopteerd om één stuk extra te belichten om aan te duiden waarom het een haast onmogelijk avontuur was. Nu leek het alsof het "niets" was om de tocht zelfs 2x af te leggen, en dan dus 1x zonder honden (!)

Niet 100% overtuigd dus door de film al heb ik er me zeker bij vermaakt. Niet spectaculair allemaal, maar het doet me wel stilstaan hoe ontdekkingsreizigers op de polen of in de tropen gewoon stukken grond claimden alsof het de normaalste zaak van de wereld is, als je maar de eerste bent én je het kan bewijzen.

OK, eerst en vooral, het uitgangspunt moet je er even bijnemen. Vertrekkend daaruit vond ik het best een aangename romantische film. Blake Lively is een knappe vrouw en draagt de film goed. Uiteraard kon hier en daar enkele zaken beter uitgewerkt worden, maar dit is geen film met het opzet van ik zeg maar wat Groundhog Day, The butterfly effect of Benjamin Button. In de eerste plaats is dit een mierzoete romantische film, maar dan met wat bijzondere obstakels.

Misschien kon er nog iets verder doorgegaan worden op het dilemma van Adaline ten aanzien van haar relatie met Ellis. De confrontatie met Harrison Ford, de vader van Ellis is een erg mooi moment. Beetje toevallig allemaal en ook voorspelbaar, maar dat heb je bij zulke films nou eenmaal.

Ford hoefde van mij niet vroeger op de proppen te komen. Hij zou de film onbewust alleen maar gekaapt hebben. Er was wel wat chemie tussen Lively en Huisman, dat had beter verder uitgediept geweest.

Ik heb geen flauw idee wat er scheelt met Daniel Day-Lewis, maar op één of andere manier ligt deze nochtans erg degelijke acteur me niet. Het kan ook aan het soort films liggen, al zijn de kwaliteitsvolle films die hij beoogt nochtans eerder my cup of tea. Niet dus. Lincoln, There'll be blood, In the name of the father, Phantom thread, A room with a view en nu deze, neen, ik buisde er geen enkele, maar topscores spendeerde ik er ook niet aan. Bizar.

Ook nu weer. Zeer degelijke gedegen kostuumfilm met veel pracht en praal, visueel uitstekend, scherpe dialogen en redelijk script waarbij de liefde opgeofferd wordt voor de schone schijn en de standing van de beau monde. Het leven of de liefde wordt niet zomaar op commando beleid of je verkiest een werkwoord met lange "ij"... Aan de goede acteerprestaties schortte er ook niets overigens. Maar het boeide me maar matig. Ik kon er amper de gedachten bijhouden.

Zo kleurrijk het visueel werd verteld, zo kleurloos vond ik de invulling van het verhaal. Een beetje te stijf en te serieus bij momenten waardoor ik al gauw de vergelijking maak met het tegenovergestelde stijlvolle, maar meer gevatte The favourite van Lanthimos. Het miste wat pit en humor om me te boeien of laat staan bij te blijven.

Geweldig uitgangspunt van de film waarbij de startscènes van de film me meteen in de film gooiden. Ik had er best zin in. Amusant, knullig en grappig wanneer de juiste sollicitant gezocht werd voor de opdracht. Mocht gerust nog een minuutje of vijf langer geduurd hebben.

De humoristische ondertoon maakt in het rusthuis plaats voor een meer dramatische onderhouden en warme film waarbij het leven van de bewoners in het rusthuis meer op de voorgrond treden. De personages en hun zorgen of kwalen komen echt mooi uit de verf waardoor deze prent me ontroerde. Ik heb sowieso al iets met oude mensen, dus dat zat wel prima.

Ook de aanpak is prima waarbij je aan de hand van een soort documentaire (al is het dat niet helemaal) op de juiste manier de juiste boodschap brengt. Fijn! Tussen 3,5* en 4,0*.

Met Agora slaat Amenabar een totaal andere weg in. Dit historisch epos dat zich afspeelt in de 4e eeuw na Christus gaat over het opkomend christendom. Geen vredelievende opkomst, maar zoals zovele godsdienstoorlogen die zich willen profileren, gaat dit gepaard met veel geweld en bloedvergieten. Fundamentalisme is een begrip van alle religies, zelfs voor het christendom (wat eigenlijk niet hoeft te verbazen, maar toch). Naast religie bevat Agora ook een filosofisch tintje.

De film ziet er visueel erg mooi uit. Rachel Weisz Ziet er geweldig uit en draagt de film moeiteloos. De mannelijke tegenhangers kon ik soms moeilijk uit elkaar houden, waardoor ik inhoudelijk niet steeds bij de les was. De camerastandpunten zijn sterk waarbij af en toe ook wordt uitgezoomd om een ruimere blik te creëren. Geslaagde film van Amenabar, eentje die ik zeker kan appreciëren, maar ik hou toch eerder van zijn andere werken (Abre los ojos, Mar adentro of Tesis).

Ik wist niet goed wat ik kon verwachten van de film. De filmposter lijkt me erg theatraal waardoor ik op het ergste was voorbereid. Sinds ik Auch Zwerge Haben Klein Angefangen (Film, 1970) heb gezien, ben ik wat op mijn hoede met Herzog.

Maar dat was dus niet nodig. Het grootste deel van de film neemt plaats op een vlot op de Amazone vermoed ik in het regenwoud ergens in Peru. Hoewel deels kabbelend, letterlijk en figuurlijk, heeft de film toch een bepaalde dreiging en spanning. Dat komt natuurlijk op het constante gevaar dat loert op de oever van inboorlingen die maar al te graag hun curare pijltjes in de Europeanen willen schieten.

Visueel best mooi en ik werd toch ondergedompeld in het avonturiersleven van de Spanjaarden, vooruitgeduwd door de hebzuchtige honger van goud en macht. Best wel een indrukwekkend zicht dat vlot dat fungeerde als een half hotel, kanon incluis.

The handmaiden stond al eventjes op de kijklijst. Oldboi en Stoker waren best ok, maar voor Tha handmaiden waren de verwachtingen hoog gespannen. The handmaiden is een film over verleiden en misleiden. Beide werkwoorden lopen als een rode draad doorheen de film die werd overgoten met een erotisch sausje. Het verleiden en misleiden zorgt eveneens voor onderhuidse spanningen, motieven en diverse (subtiele) plotwendingen waardoor je als kijker kwaliteit voorgeschoteld krijgt. Scènes/plots worden vanuit verschillende personages verhaald waardoor de nodige diepgang wordt gecreëerd.

Ook de acteerprestaties, setting en kostuums waren sterk. Net als de montage en cinematografie. The handmaiden is een gewaagde film die de randjes opzoekt. Net daarom is hij zo gelauwerd en is ook Chan-wook Park een regisseur die met stip aangeduid moet worden wanneer hij iets nieuws op de markt brengt. Top!

Wel een fijne Japanse film waarbij overspel leidt tot moord. Vrij klassiek verhaal, maar met een eigen twist zich vrij eigen gemaakt. Niet dat dat spook een grote toegevoegde waarde had, integendeel zelfs. En eng is het ook niet. De functie was beperkt behoudens misschien het feit dat het geweten van de daders werd opgepord.

Het koppel vertoont bij momenten wel erg vreemd gedrag wanneer de film een tijdssprong neemt van enkele jaren. Ineens was de beheersing helemaal weg en werd hun abnormale gedrag ook vreemd voor hun omgeving. Prima setting van een dorpje uit eind 19e eeuw, omgeven door bossen.

Acteerwerk wel wat theatraal, maar had er geen problemen mee. Het moordonderzoek door de politie was ook wat knullig, maar heb best genoten van de film.

Mja, een erotische prent kan je het zeker noemen. Pornografisch? Zo ver wil ik het niet drijven. Behoudens die ene blow job met ejaculatie en misschien die vrij grappige scène met dat ei gaat het voorts nauwelijks expliciet. Integendeel zelfs vond ik. Wel erg veel suggestieve scènes. Ik had precies de indruk dat die niets anders deden dan op elkaar kruipen. Beetje overdaad om weer te geven dat er een obsessieve seksrelatie was met elkaar (en zelfs met anderen).

Beetje hol dus op dat vlak want van een verhaal was bijgevolg weinig sprake. De enige rode draad die ik kon ontwarren was dat die meid na verloop van tijd wel erg rare dingen deed of vroeg. Die blow job is één ding, dat ei ook, wurgseks eventueel ook nog, maar in jezelf laten plassen, de idee om de penis van je man af te snijden enzo... Neen, er mankeerde wel iets met haar met de manier waarop ze haar liefde wou betuigen.

Sfeervol wel met die geisha’s enzo, alleen kweelden ze wat veel. Film is te onevenwichtig om aan te slaan. Jammer eigenlijk, want potentieel was er wel en dat heeft niets met lelijke of mooie acteurs te maken.

Wat een vier uur durende rollercoaster was dit! Geweldige film van Sion Sono. Ondanks de lange speelduur een film die me nimmer heeft verveeld. Cinematografisch subliem: montage, tempo, visuele effecten, cameratechnieken en soundtrack een pareltje en mede de reden waarom deze film eindeloos kon duren.

Een film met een mooi in elkaar verweven plot met als rode draden perversiteit, geloof en liefde. Het is moeilijk een specifiek genre te kleven op de film. De ene keer is het komedie, zeker met de onhandige onbeholpen Yu. Maar ook drama en romance komen tot uiting.

Erg boeiende personages ook waarbij een driehoeksverhouding ontstaat tussen Yu, Yoko en Koike. Om nog maar te zwijgen van de hysterische nymfomane Kaori die de priester horendol maakt. Maar ook Yu flipt met de vrouwen om hem heen. Vrouwen als het sterke dominante geslacht die de mannen domineren en manipuleren. Sterk!

Een wat bizarre film, maar wel eentje die alles behalve misstaat op Netflix. Eentje die buiten de lijntjes kleurt met zijn aparte aanpak in een niet zo doorsnee rechttoe rechtaan plotontwikkeling. Ik ben niet zo vertrouwd met het werk van Sion Sono, behoudens Himizu (Film, 2011) dan, en dat was een speciale.

Vooral het eerste anderhalf uur kon mijn aandacht er sterk bijhouden met de ontwikkeling van de familie Ozawa en hierbij specifiek Mitsuko zelf die zich na een ongelukkige driehoeksverhouding met het toneelstuk van Romeo en Julia helemaal verliest en zich stort in de armen van een malafide Joe Murata. Ook de andere personages als Shin en Taeko werden knap mee geïntegreerd in het verhaal.

Een verhaal met enkele uitstekende scènes zoals inderdaad de gezamenlijke zelfmoordpoging op het dak, het etentje van de familie Ozawa met Joe Murata, enz ... Later viel de film wat stil voor mij om dan weer op te leven met het eigenaardige, maar sterke einde in het bos. Geflipt, chaotisch, knappe montage dito cinematografie ... Het lijkt dat ik Sion Sono nog beter moet leren kennen, maar je moet er wel voor in de mood voor zijn, denk ik, want het vraagt toch wat van de kijker.

Tja, deze zat bij de DVD van de film "The bright future" waardoor ik deze ook heb meegepikt. Niets meer dan een documentaire over Kurosawa, zijn ideeën en visie, over de mensen rondom hem tijdens het filmproces. Nogal standaard allemaal en niet bepaald geweldig.

Eentje voor de liefhebbers en voor de ingewijden die Kurosawa's werk al wat nauwer kennen. Niet oninteressant, maar ook niet baanbrekend, wat waarschijnlijk ook niet de bedoeling was.

Op het eerste gezicht een standaard runaway crook die opnieuw wil verenigd worden met zijn familie. Het plotverloop is enigszins anders omdat Lowery er toch andere klemtonen tracht in te leggen. Geen specifieke hereniging mét, althans het einde net buiten beschouwing gelaten, maar het blij of duurzaam weerzien werd het niet.

Het probleem van de film echter lijkt me het ontbreken van spanning. Een echte klopjacht komt er niet en de pogingen tot hereniging verzanden in oeverloze en zinloze dialogen met nevenpersonages. De film begint veelbelovend, maar raakt niet echt uit de startblokken, lijkt me. Het heeft niet zozeer met de traagheid van de film te maken. Ik miste gewoon iets fundamenteels, iets wat me zou meezuigen in de film.

Toch een extra pluim voor de sfeer en het gevoel die de film gaf over het broeierige Zuiden, hoewel het er soms wel erg dik opligt.

Sterk familie-epos ten tijde van de woelige dictatuur in het Brazilië van de jaren 70 dat zich eigenlijk ook doorzette in de andere Zuid-Amerikaanse landen. Het is een relaas van een harmonieuze welgestelde familie waarbij hun geluk als sneeuw voor de zon verdwijnt wanneer de pater familias wordt meegenomen door de militaire politie.

Een militaire politie die erg dominant en aanwezig is in het straatbeeld en hun aanwezigheid onderstreept met intimiderende identiteitscontroles of patrouilles. Nadat de vader de film "verlaat" berust het plot verder op de moeder Eunice Paiva. Wat een schitterende sterke rol toch van Fernanda Torres!

Een vrij lange film ook wel, maar wel boeiend blijft om te volgen. Op het einde zijn er nog twee sprongen in de tijd en kwam voor mij de impact van het verlies (en het waargebeurde verhaal) van de familie nogmaals extra binnen.

Nu, er zijn nog wel wat sportmensen die in de jaren 80 en 90, nog voor het internettijdperk, een enorme impact hebben gehad op de samenleving, maar Michael Jordan was toch wel het summum. Zeker betreft de economische impact die hij had was ongezien en hij was zijn tijd ver vooruit.

Bij vlagen interessant, maar voor mij niet de film die ik er had van verwacht gezien de vrij goede commentaren. Jordan zit letterlijk aan de zijlijn en de focus ligt volledig bij Nike. Nuja, dat vermeldt de synopsis ook al, dus op zich was dat geen verrassing en ook niet het doel van de film.

Matt Damon doet het wel goed. Toch een betere acteur dan velen denken. Hij maakte voor mij de film behapbaar. Een film met de nodige luchtigheid en de nodige satire. Degelijk, maar voor mij niet meer dan dat.

Vreemd genoeg nog nooit eerder gezien. En eigenlijk is dit geen gemis geweest. Wat mij betreft toch één van de zwakste film die ik al van Ford heb gezien. Ligt hem ook aan het feit dat naast het plot gewoon ook het personage van Potus totaal ongeloofwaardig is. Zijn rol is er eerder één van security agent in plaats van een politicus of bureaucraat. Ford’s karakter neemt gewoon te veel hooi op de vork. De rest liep er bij met spek en bonen.

Positief was wel dat de film niet zomaar eindigde na de gijzeling. Ook het vliegtuig zelf was uiteindelijk ook een bedreiging op zich. CGI stelde een aantal keer serieus teleur, de film mag dan wel al 25 kaarsjes uitblazen, maar dan nog. Zag er echt niet goed uit bij momenten.

Oldman was wel een leuke toevoeging, maar in zijn geheel genomen een erg matige actieprent. Beetje stereotiepe duaal Koude Oorlog verhaaltje, goed versus slecht. Neen, ik had het beter verwacht.

Oei, niet te best eigenlijk. Zo'n slapstick vind ik bij momenten wel eens leuk. De Naked gun franchise bijvoorbeeld vind ik wel geestig. Maar dat gevoel had ik niet bij "Airplane!". Nog nooit gezien overigens. Vooral het eerste deel van de film is erg flauw. Die flashbacks van Ted waren oersaai en geheel niet grappig, flauw zelfs.

In dergelijke films kan je niet goed doen voor iedereen. Flauwheid en spitsvondigheid liggen soms dicht bij elkaar en elkeen reageert er telkens anders op. "Roger" vond ik nog één van de leukere dingen. Het angstzweet van Ted is er dan weer grandioos over. Tja, moeilijk dus.

Hier en daar een glimlach, maar in zijn geheel voor mij persoonlijk te weinig om van een geslaagde slapstick/komedie te spreken.

Het gevaar van een mozaïekfilm is dat de samenhang en de puzzelstukjes in elkaar moeten vallen. Ik miste van cohesie, maar afzonderlijk boden de fragmenten voldoende stof om onder de indruk te zijn.

Een erg positief wordt er niet geschetst van het stukje Palestina/Israël daar. Het leek wel het Wilde Westen waarbij survival of the fittest in de grondwet gebeiteld stond.

Een zwaar drama met heel wat geweld, niet altijd logisch om te volgen, vond ik. De afzonderlijke verhalen waren sterker dan het geforceerde geheel.

Bikkelharde Zuid-Koreaanse actiefilm die zoals zo vaak niet ontzien wordt van veel bloedvergieten en theatrale situaties. Spektakel wordt allerminst gemeden. Het verhaal is weinig origineel met een lone wolf die de wraakmodus opzoekt en alles en iedereen meedogenloos afslacht die hem iets in de weg legt.

De spanning en sfeer zitten op niveau, kil, bruut en gewelddadig al wordt het dramagehalte met het meisje ook goed naar voren gebracht. Het is een emotioneel contrast die ik niet altijd goed weet te plaatsen. Het tempo zit goed en ook het camerawerk is OK. Vrij overzichtelijk ook, want soms gaat het zodanig snel of is het té veel dat het oog of de camera niet kan volgen en het maar wat rommelig wordt.

Prima vertolking van de piepjonge Sae-ron Kim, maar ook Bin Won was meer dan OK.

Een vrij standaard actie misdaadfilm, maar daarom nog niet slecht. Redelijk rauw en vlot gebracht met karakterkop Alban Lenoir in de hoofdrol. Hij vecht en schiet zich door de film heen. Zo goed als niets lijkt hem te stoppen, zelfs een geharde maffiabende of wat terroristen niet.

De openingsscène is spectaculair daar in dat terroristisch bolwerk, maar ik kon nauwelijks de link leggen naar de rest van de film. Ik vond een vreemd plot waarbij de aandacht enerzijds ging naar het opsporen van een Soedanese terrorist en anderzijds ging over de lokale maffia. Alsof de regisseur niet goed wist welke kant hij op moest.

Maar al bij al een vlotte film met een strak tempo. Een beetje cliché met die emotionele band met dat zoontje zodat de ruige vechtersbaas toch ook nog een soft kantje heeft.

Ik moet toegeven dat dit een vrij vermoeiende zit van drie uren was. Ware het niet dat ik de beelden en cinematografie - denk bijvoorbeeld aan die scène in de waterput - enorm mooi vond, ik had er al eerder de brui aan gegeven.

Op zich wel een mooi en nobel verhaal van een soort van ziekenhuis waar patiënten verzorgd worden, patiënten die anders nooit de nodige zorgen konden ontvangen omdat ze daar de middelen niet voor hadden. Sommige patiënten worden verder uitgediept, maar ik vond het bij momenten nogal suf, zeker voor de volle 185 minuten.

De mistroostige armoedige setting werd mooi weergegeven, net als het lijden. Een vrij humanistische film dus, alleen kon ik er niet altijd evenveel mee. Jammer, vooral voor mezelf dan vermoed ik.

Een pareltje die vanaf minuut één onder mijn huid zat en daar wellicht nog een paar dagen zal sluimeren. Zeer confronterende anti-oorlogsfilm over de tweede Sino-Japanse Oorlog tussen 1937 en 1944. In veel films zag ik al amputaties passeren, denk maar aan de Saw-franchise, maar zelden was ik meer onder de indruk dan hier. Vermoedelijk omwille van de context en realiteit van het gebeuren. Ik heb al veel literatuur verslonden over de gruwelen uit WOI (Barbusse, Junger, Remarque, Barthas, Graves, …) en ik zag op de ziekenbedden telkens dezelfde gruwel terugkomen als hier.

Gewonde soldaten worden beschouwd als objecten. Dokters zijn niets meer dan veredelde slagers. Noodgedwongen ook. Om gangreen en tetanus tegen te gaan en wegens onvoldoende bloed(transfusies) en (hygiënisch) materiaal dienen harde knopen doorgehakt te worden. Letterlijk soms.

Daarnaast is er ook aandacht voor het imago van het land. Welk trauma zadel je een land op door zijn verminkte soldaten los te laten op de samenleving? Veeleer komen deze soldaten terecht in sanatoria tot het einde van hun dagen. Familie krijgt te horen dat hun partner of zoon eervol is gesneuveld op het slagveld.

Confronterend is het contact met de man zonder armen waarbij hij niet langer in staat is te voorzien in zijn eigen seksuele behoeften. Schrijnend is de situatie in de eerste linie die is afgesloten van de rest en waarbij cholera is uitgebroken. En dat allemaal door de ogen van een plichtbewuste jonge verpleegster. IJzersterk! Dit wordt op een dag de volle 5,0*!

Een bijzondere film van Kurosawa waarbij het leven van de kompaskwal als een rode draad doorheen de film waait. Het beestje leidt (of lijdt?) een monotoon bestaan in een aquarium en ondergaat om de zoveel tijd een zoutdetox om langzaam aan meer en meer te wennen aan het zoete water. Door de natuurwetten past het beestje zich steeds beter en beter aan aan zijn nieuwe omgeving. Het lijkt wel een metafoor voor het leven van de vrienden Yuji en Mamoru.

We komen in een vervelende ongemakkelijke situatie terecht waarbij de één in de gevangenis belandt en diens naïeve vader meer en meer op de voorgrond treedt. Kurosawa zorgt voor een bevreemdende sfeer die hij de hele film vasthoudt. Ik ben er niet helemaal met mee, maar voel toch een bepaalde aantrekkingskracht tot de film. Ik kan er alleen moeilijk de vinger opleggen.

Poëtisch en grauw met een stemmige sfeer (dito soundtrack op het einde). Niet slecht, maar ik heb hem niet helemaal.