Meningen

Deze thriller geeft een rauw en realistisch beeld van Belfast op het hoogtepunt van The Troubles, het slepende conflict tussen de Katholieken en Protestanten over de status van Noord-Ierland. Centraal staat de in Derbyshire geboren Britse onervaren soldaat Gary Hook [Jack O'Connell], die met zijn eenheid de orde moet zien te handhaven in Belfast. Een confrontatie met een groepje kinderen kan hij nog weglachen, maar wanneer ogenschijnlijk de hele wijk zich tegen de soldaten keert, loopt de confrontatie uit de hand. In de chaos worden Gary en Thommo [Jack Lowden] in elkaar geslagen door jongeren. Net wanneer een volwassen vrouw de mishandeling weet te beëindigen, schiet iemand Thommo hem door het hoofd. De lichtgewonde Gary weet op wonderbaarlijke wijze levend te ontkomen en verschuilt zich in Belfast waar IRA-leden en Loyalisten niet van elkaar te onderscheiden zijn.

Yann DeMange weet uitstekend de intimidatie en de psychologische effecten op de onervaren soldaten tot leven te brengen. De confrontatie tussen de legereenheid en de bewoners is meesterlijk gefilmd en de daarop volgende klopjacht op Gary is dynamisch gefilmd, scherp gemonteerd en doet je regelmatig naar adem happen. Omdat vriend en vijand voor Gary niet met hoog te onderscheiden zijn, is ieder contact met een bewoner een spannend moment. Corey McKinley maakt indruk als een het zoontje van een loyalist dat Gary in veiligheid brengt en Barry Keoghan is eveneens sterk in een rol die qua intensiteit doet denken aan het veelgeprezen "The Killing Of A Sacred Deer". Het is jammer dat het verhaal halverwege steeds conventioneler wordt door zich te ontwikkelen als een complotthriller, waardoor de aandacht meer uitgaat naar karakters die lang niet zo interessant zijn als Gary.

Een mix van mensen met verstand van zaken, mensen met goede bedoelingen, kwakzalvers en charlatans komt voorbij in deze boeiende, maar te lange documentaire waarin regisseur Menna Laura Meijer door middel van een collage van statische, maar goed uitgelijnde shots laat zien wat zich afspeelt bij allerlei verschillende vormen van coaching (mentaal en fysiek) en persoonlijkheidstrainingen in Nederland. Afwisselend fascinerend, frustrerend, hilarisch en - afhankelijk van je scepsis - inspirerend. Zelfs voor de doorgewinterde sceptici is er halverwege één eureka-moment, één moment waarop je denkt: "Eindelijk iemand die iets zinnigs zegt!" Je kunt het niet missen. Hoewel de titel - tevens de slotwoorden van de documentaire - een tikje sarcastisch lijkt, laten Meijer objectieve, ononderbroken shots het aan de kijker over om een mening te vormen. Dat maakt dit tot een documentaire over een belangrijke en groeiende ontwikkeling in onze cultuur waar je uren over na kunt praten. Enig minpunt is dat Meijer in het laatste half uur niets nieuws meer toevoegt en je als kijker vaak meer van hetzelfde krijgt. Maar dit geeft genoeg boeiende stof tot nadenken, maar wat mij betreft bij voorkeur NIET met behulp van een coach.

In 2040 is de afhankelijk van technologie in Nederland zo groot geworden dat veel mensen blind vertrouwen op een AI genaamd Alecto [Angela Schijf]. In dit verhaal van Yael Ronen en Dimitrij Schaad, met een scenario door Eddy Terstall, ontdekken we de invloed die deze Alecta’s hebben op het leven van hun eigenaren. Tatjana [Anniek Pheifer] is een alleengaande vrouw die de stukgelopen relatie met haar ex-man nog niet heeft verwerkt; Rene [Michiel Sluysmans] en Lana [Jouman Fattal] proberen hun kinderwens in vervulling te gaan en zoeken hulp bij Dr. Frank [Bruno Vanden Broecke], die onder invloed van zijn eigen Alecta begint te twijfelen over zijn relatie met Ricky [Michiel Blankwaardt]. Toneelgroep Maastricht werkte aan dit toneelstuk toen de Covid-crisis hun plannen dwarsboomde en besloot er een film van te maken. Dat verklaart waarom deze film leunt op dialoog en rechtvaardigt de veelal statische regie, al biedt het Hermans wel de gelegenheid om de scène in het restaurant op een effectieve wijze te beëindigen. Schijf zet een knappe prestatie neer en Terstalls scherpe dialogen en slimme observaties zijn andere grote pluspunten in deze bezienswaardige tragikomedie.

Ángela Vidal [Manuele Velasco] tv-journaliste die met cameraman Pablo [Pablo Rosso] een nacht meeloopt met de brandweer in Barcelona. 70% van de oproepen betreft iets anders dan een brand en dat blijkt wanneer Angela onder begeleiding van Manu [Ferran Terraza] en Álex [David Vert] meegaat na een melding van iemand dit vastzit in haar appartement en daar een gruwelijke ontdekking doet Regisseurs Balagueró, Plaza en co-scenarist Luiso Berdejo nemen de tijd om het hoofdpersonage neer te zetten en Velasco is charismatisch en volstrekt geloofwaardig in de openingsscènes waarin ze op vrolijke en innemende wijze de brandweerkazerne verkent, zich hult in een brandweerpak en kennis maakt met de aanwezige brandweerlieden. De scenes in het appartement lijden weliswaar aan de schokkerigheid die hoort bij het ‘found footage’- genre, maar de goed getimede schrikmomenten zijn zeer effectief en komen vaak op momenten dat je ze niet verwacht. Succesvolle Spaanse horrorfilm kreeg drie vervolgen, te beginnen met [REC]².

Vlak voor het gebouw wordt opgeblazen waar in [REC] en [REC]² vele mensen slachtoffer zijn geworden van een virus waardoor ze transformeren in bloeddorstige kannibalen, vinden leden van een speciale eenheid TV-journaliste Angela Vidal [Manuela Velasco]. Uit voorzorg wordt zij overgebracht naar een quarantaineschip waar ze wordt onderzocht door Dr. Ricarte [Héctor Colomé]. Wie de eerdere films uit deze horrorreeks heeft gezien weet dat Angela een geheim heeft en dat dreigt te worden onthuld wanneer blijkt dat de filmbeelden die ze maakte voor haar reportage óók zijn gered. Balagueró stapt af van ‘found footage’ en voegde meer suspense en zwarte humor toe dan in de drie voorgangers. Een ander groot pluspunt is Velasco, die hier op overtuigende wijze een hele andere kant van haar personage mag laten zien. Een superieur en (dus) uiterst bevredigend einde van de [REC]-franchise, ook al laat Balagueró de deur open voor een vervolg.

Vervolg op succesvolle Spaanse horrorfilm [REC] sluit daar direct op aan en volgt een speciale eenheid bij hun pogingen om het appartementencomplex te ontzetten waar een bloedbad is aangericht en waar TV-journaliste Angela Vidal [Manuele Velasco] spoorloos lijkt te zijn verdwenen. Het gebruik van camera’s en microfoons die op de helms van de betrokkenen is gemonteerd beperkt de schokkerigheid van de beelden en laat het meer aan de acteurs over om te zorgen voor drama en suspense. Halverwege schakelt het verhaal over naar drie verveelde tieners die zich blijkbaar totaal niet bewust zijn van de perikelen in een nabijgelegen gebouw en besluiten om de reddingseenheid te volgen door een riool en daarmee zelf doelwit worden van bloeddorstige kannibalen die het gebouw onveilig maken. Meer expliciet dan [REC] en technisch beter verzorgd, maar het gebrek aan karakterverdieping maakt dit minder meeslepend.

Het virus uit [REC] en [REC]² dat mensen transformeert tot bloeddorstige kannibalen blijkt zich ook te hebben verspreid buiten Barcelona. Clara [Leticia Dolera] en Koldo [Diego Martin] zijn de bruid en bruidegom wiens trouwfeest een onaangename wending krijgt wanneer het virus zich daar verspreidt. Volgt in grote lijnen de structuur van [REC] door de hoofdpersonen te introduceren aan de hand van amateurbeelden van de trouwdag tot dan toe alvorens het overgaat tot hetzelfde bloedvergieten dat we al gezien hebben in de twee voorgangers. In grote lijnen is dit een reprise van [REC] en [REC]² , tot aan de finale waarin Dolera besluit het heft in eigen handen te nemen.

Halfnaakte tienermeisjes springen in slow-motion op een trampoline. Twee tieners, de enige hitsig en op een 'masturbatiedieet', de andere verlegen, vermaken zich met het begluren van de schaars geklede cheerleaders op het kamp waar ze werken. En dan voorziet het scenario ook nog eens in een excuus om een stel strippers/prostituees in te huren om een team van cheerleaders te helpen. Stuitende sekskomedie presenteert alle vrouwen zijn lustobjecten, behalve de sullige 'beaver' dan. Vooral veel (vrouwelijke) konten en tieten, en zo niet dan duurt het niet lang voor er een grap over masturbatie of homo's voorbij komt. Het acteerwerk is bijna net zo slecht als het scenario.

Deze documentaire spiegelt het verhaal van Anne Frank aan dat van vijf overlevenden van Holocaust, allemaal vrouwen die ongeveer even oud waren als Anne Frank. De fragmenten uit ‘Het Dagboek van Anne Frank’ spreken voor zich en verliezen iets van hun authenticiteit door Helen Mirrens theatrale voordracht, maar de randvertelling rondom een tienermeisje dat verbinding zoekt met Anne Frank helpt om dit vaak vertelde verhaal meer toegankelijk te maken voor een generatie die hier nog niet bekend mee is. Weinig nieuws onder de zon dus voor mensen met een bovengemiddelde interesse voor Anne Frank, maar niet onaardig.

alle communicatie vermoedt Oh Joon-Wo [Yoo Ah-in] dat hij mogelijk de enige overlevende is in zijn appartementencomplex, en mogelijk in de stad. Verspilt geen tijd aan een proloog of aan een uitleg maar besteedt veel tijd aan de psychologische effecten van isolement en eenzaamheid waardoor je zo nu e dan vergeet welk gevaar er buiten rondwaart. Sterk geschreven combinatie van horror en drama met effectieve makeup-effecten, één van de beteren in dit genre.

Technisch fenomenaal, dramatisch teleurstellend. Sebastiaan Verschuuren vraagt zich aan het begin van de film af hoeveel nummers 2 wij ons kunnen herinneren. Het wekt min of meer de verwachting dat hier iemand op 0,03 seconde goud op de Olympische Spelen laat liggen, maar daar is geen sprake van. Dit is een film voor liefhebbers van de sport en die liefhebbers weten dat Heemskerk en Verschuuren jammerlijk faalden, dat Kromowidjojo 6e werd op 0.13 seconde van het goud en dat Ferry Weertman en Sharon van Rouwendaal goud haalden met meer dan 0.03 verschil. We weten dus al hoe het af gaat lopen en regisseur Suzanne Raes slaagt er niet in om enige spanning op te wekken, mede omdat ze bij wat het dramatische hoogtepunt zou moeten zijn [de Olympische Spelen] gemakzuchtig teruggrijpt op archiefbeelden die niets toevoegen aan het beeld dat we al hebben. Raes richt zich vooral op de grote verliezers van Rio.

Kromowidjojo is desondanks een figurant, omdat de film zich vooral richt op de uiterst innemende Heemskerk, die - nadat de veel op techniek trainende Wouda besluit dat hij zich volledig wil richten op Weertman - besluit de overstap te maken naar de Fransman Philippe Lucas, die zijn pupillen Heemskerk en Van Rouwendaal keihard laat trainen. Maar de grootste persoonlijke onthulling is dat Van Rouwendaal tijdens haar voorbereiding haar konijn in moest slapen en zelfs dat moment wekt geen emotie op.

Raes lijkt ook meer geïnteresseerd in de esthetiek van de sport: als een 21e-eeuwse Leni Riefenstahl filmt ze de afgetrainde atleten als Griekse goden. De film is echter op zijn best wanneer de camera op knappe wijze Verschuuren of Heemskerk van dichtbij volgt tijdens een race en elke slag in close-up in beeld brengt. Deze visuele dynamiek wordt versterkt door het prachtige sound design van Alex Booy die daarmee eigenlijk de echte uitblinker is in deze goed gemaakte, maar veel te oppervlakkige documentaire. Maar mijn respect en sympathie voor Heemskerk is enorm toegenomen.

De film 06/05 is faction: een deel van de film is een reconstructie van de moord op Fortuyn en de gebeurtenissen die eraan vooraf gingen, gebaseerd op gerechtelijke onderzoeken en openbare dossiers over de moord. De film neemt als uitgangspunt echter de speculatie dat de moord op Fortuyn is beraamd door een aantal machtige zakenmannen die de LPF wilden gebruiken om een miljardenorder voor de Joint Strike Fighter – waar Fortuyn tegen was – te forceren, wat zou verklaren waarom de tot dan toe volstrekt onbekende Mat Herben – een voorstander van de JSF – het stokje van Fortuyn overnam, maar ook waarom de verkiezingen slechts korte tijd werden uitgesteld.

Fotograaf Jim de Booy [Thijs Röhmer] heeft op de middag van 06/05 een afspraak voor een fotosessie met de jonge actrice Birgit Maas [Georgina Verbaan] vlakbij het Mediapark. Vrijwel op het moment dat hij schoten hoort, verschijnt de ME die hem de toegang tot het Mediapark ontzegt. Bovendien rijdt een man in een rode Volkswagen met hoge snelheid zijn motor omver. Jim kan er weinig chocola van maken, maar wanneer hij opdracht krijgt om foto’s te maken van een auto die te water is gegaan blijkt dat diezelfde rode Volkswagen te zijn! Bovendien verschijnt de geheimzinnige Wester [Marcel Hensema] die hem verbied foto’s te nemen en het rolletje inneemt. Jim gaat op onderzoek uit en ontrafelt een wespennest, maar is daarmee ook zelf het doelwit van AIVD-er Van Dam [Jack Wouterse]. Parallel loopt het verhaal van Ayse Him [Tara Elders], een infiltrante bij Milieuoffensief (de organisatie waar Volkert van der G voor werkte) die de AIVD uren van tevoren op de hoogte bracht van de geplande aanslag op Fortuyn.

Van Goghs laatste film voor zijn dood is een masterclass in hoe je met een beperkt budget (2 miljoen Euro) een topfilm kunt afleveren. De film is mooi gefilmd en scherp gemonteerd, het scenario van Tomas Ross en Theo van Gogh is complex, maar nooit te ingewikkeld. De dialogen zijn messcherp, zoveel maakt Georgina Verbaan duidelijk in haar cameo aan het begin van de film, waarin ze heerlijk korte metten mag maken met haar imago als soapsterretje. Dat scenario maakt ook een aantal interessante keuzes: zo is er een spectaculaire achtervolging in een zwemparadijs, met een vrouwelijke agente als slechterik! Ik kan me geen andere film herinneren waarin ik dat heb gezien, heerlijk! En zo zitten er nog wat originele keuzes in die deze film de moeite van het bekijken waard maken. Ik wil ook graag “Blind Date” en “Baby Blue” aanraden, alsmede de serie “Medea” met een schitterende Katja Schuurman. Theo van Gogh, één van Nederlands beste filmmakers aller tijden en dat mogen we nooit vergeten.

Michelle [Mary Elizabeth Winstead] verlaat haar echtgenoot Ben [Bradley Cooper] op het moment dat een groot deel van de VS te kampt met een blackout. Onderweg raakt ze betrokken bij een auto ongeluk waarna ze lichtgewond en vastgeketend ontwaakt in een afgesloten ruimte. Maar Howard [John Goodman] beweert juist dat hij haar leven heeft gered van een nucleaire of chemische aanval. Dat wordt weliswaar bevestigd door Emmett [John Gallagher Jr.], de enige andere persoon in Howards bunker, maar Michelle is niet overtuigd en probeert te achterhalen wat er werkelijk aan de hand is. Claustrofobische horrorfilm houdt je in het ongewisse tot het einde en profiteert van uitstekend acteerwerk, in het bijzonder van John Goodman in misschien wel de beste rol uit zijn imposante filmcarrière.

Beckett [Mo Gilligan] is de verwende, luie kat van student Rose [Simone Ashley] die zich bezighoudt met ecologisch onderzoek naar bijen. Wanneer hij zijn negende leven verliest, krijgt hij van ‘poortwachter’/dierenverpleegkundige Grace [Sophie Okonedo] zijn negen levens terug …, maar niet op de manier die hij had verwacht. Vergezochte mix van Garfield en Stairway To Heaven met een warrig verhaal waarin ook een rol is weggelegd voor Bill Nighy als een professor die Roses wetenschappelijk onderzoek probeert te dwarsbomen ter meerdere eer en glorie van hemzelf. De animatie kan er gelukkig mee door.

Een bankoverval loopt verkeerd af en daarbij heeft Frank Sullivan [Michael Chiklis] tien minuten lang een black-out. Nadat hij weer bij zinnen is, begint hij aan een zoektocht naar de andere betrokkenen om te ontdekken wie verantwoordelijk is voor het mislukken van de overval. Bruce Willis speelt de opdrachtgever in deze slecht gefilmde, matig geacteerde, wazige misdaadthriller. Dikke kans dat je dit na 10 minuten afzet.

De eerste 50 minuten van deze moderne variant op de screwball comedy bevat genoeg ingrediënten voor succes: door een aantal misverstanden en miscommunicaties verdenken twee geliefden elkaar van vreemdgaan. Dat komt mede omdat de wederhelften van een bevriend stel dat blijkt ook daadwerkelijk blijken te doen. Het komt tot een confrontatie wanneer het verhaal beide stellen brengt naar een villa waar andere figuren de boel nog ingewikkelder worden en vanaf dat moment gaat het zeer snel bergafwaarts. Greif is dan al snel door de ideeën heen en raakt de draad volledig kwijt. De cast schmiert er op los en de grote hoeveelheid 'bloot' (de mannelijke geslachtsdelen zijn netjes gecamoufleerd in de montage) en seksuele toespelingen onderstreept de wanhopige pogingen om te redden wat er te redden valt. En dat is bitter weinig.

De aantrekkelijke cast houdt de zaak overeind in dit komische drama dat zich afspeelt tijdens de 10-jarige reünie van een middelbare school. Jake [Channing Tatum] komt oog in oog te staan met zijn ex-vriendin Mary [Rosario Dawson], Cully [Chris Pratt] wil in het reine komen met zijn verleden als pestkop, Marty [Adam Driver] en AJ [Max Minghella] willen laten zien hoe succesvol ze zijn. Linden hobbelt van het ene personage naar het andere waardoor er zelden sprake is van diepgang. Net als bij een échte reünie gebeurt er niet zoveel en dus ben je vooral aan het luisteren naar flarden van gesprekken. Zonder de star power van de cast was dit de moeite niet waard geweest, al heeft de verhaallijn rondom Marty, AJ en feestbeest Sam [Ari Graynor] een ontroerend slot.

De relatie tussen Alex [Natalia Tena] en Sergi [David Verdaguer] is in een fase gekomen dat ze toen zijn aan gezinsuitbreiding. Die plannen komen op een helling te staan wanneer Alex een kans krijgt om carrière te maken door te werken aan een project in Los Angeles waar ze 9 maanden zou moeten verblijven. Sergi blijft wonen en werken in Barcelona en deze film volgt de pogingen om gedurende deze periode betekenisvol contact te hebben en de relatie in stand te houden. De hoofdrolspelers kregen de ruimte om dialoog toe te voegen en dat levert een aantal inventieve, spontaan ogende momenten op, maar het verhaal verloopt in grote lijnen helaas precies zoals je verwacht.

Reg Morgan [Damon Herriman], de co-eigenaar van een mesthandel dat menselijke resten als hoofdingrediënt gebruikt, heeft net een vers lijk ingeladen wanneer hij zich laat verleiden om een lift te geven aan Sophie [Anna McGahan], James [Oliver Ackland] en Wes [Jamie Christian], die onderweg naar een muziekfestival panne hebben gekregen. Aangezien James en Wes noodgedwongen in de laadruimte plaatsnemen, is het een kwestie van tijd voor zij ontdekken dat de stank aldaar niet alleen door de mest komt. En vanaf dat moment zijn de drie jongelui uit de stad hun leven niet meer zeker.

McGahan is uitstekend als de flirterige Sophie, er is een aangename dosis zwarte humor en de finale bevat voldoende bloedvergieten om de splatterfans een plezier te doen. Maar het is jammer dat de eerste helft wat langdradig is .

Freddy [Ilai Swindella] kijkt er enorm naar uit om zin de voetsporten te treden van zijn vader [Jai Courtney], de leider van een roedel weerwolven die in het diepste geheim ’s nachts de stad veilig houdt. Wanneer hij op een nacht met behulp van een maansteen de weerwolven volgt, verliest Freddy die maansteen aan ijsverkoper Cripp [Rhya Darby] en verongelukt zijn vader. Oom Hotspur [Rupert Degas] neemt de leiding over tot Freddy volwassen is en in een wolf kan veranderen. Maar wanneer die dag komt loopt het allemaal anders dan verwacht, waardoor Freddy eerst zal moeten bewijzen dat hij geschikt is om de nieuwe leider van de weerwolven te worden. En dat blijkt hij alleen te kunnen met hulp van zijn gezworen aartsvijanden: honden! De animatie van deze Australische animatiefilm kan weliswaar niet tippen aan de Amerikaanse tegenhanger waar het duidelijk door is geïnspireerd, maar degelijk uitgewerkte karakters, prima stemvertolkingen en een niet al te prekerig positieve boodschap maken dit prima geschikt voor het hele gezin.

Smart en Gosselaar doen wat ze kunnen om de zaak te redden, maar Aaron Meldelsohn en Blake Harris zadelden ze op met een verhaal dat een buitengewoon slechte variant is op Groundhog Day. Het is 24 december en Kate [Amy Smart] bereidt zich voor op een etentje bij haar vader [Peter MacNeil] en een blind date met het petekind van haar stiefmoeder [Mary Long]. Stiekem hoopt ze het vandaag te kunnen bijleggen met haar ex-vriend Jack [Benjamin Ayres]. In een warenhuis zakt ze opeens in elkaar (iets met een parfum). De rest van de dag verloopt totaal niet als gehoopt, maar om middernacht vindt ze zichzelf opeens terug in het warenhuis op het moment dat ze flauw viel. Slaat nergens op natuurlijk en er valt amper een touw te knopen aan Kates gedrag, al eindigt het natuurlijk met de ‘perfecte’ Kerstavond.

The Masonic Home Mighty Mites was een footballteam bestaande uit weeskinderen die in de jaren ’30 furore maakten als underdogs en door hun succes, tegen alle verwachtingen in, hoop gaven aan miljoenen Amerikanen ten tijde van The Great Depression. Rusty Russell [Luke Wilson] is een oorlogsveteraan en oud-speler die in 1927 samen met zijn vrouw aan het werk gaat als docent bij weeshuis The Masonic Home en hoopt de gedesillusioneerde jongens aldaar een gevoel van zelfwaarde tegen door een footballteam op te richten. Hij moet niet alleen opboksen tegen het gebrek aan discipline en zelfvertrouwen van zijn pupillen, maar ook tegen collega Frank Wynn [Wayne Knight], die niets ziet in het hele project en er alles doet om de zaak te saboteren. Standaard Amerikaanse sportbiografie voldoet netjes aan de conventies en is dus weinig verrassend, maar het ingetogen spel van Wilson en sterke ondersteuning van Sheen als de drankzuchtige, maar geliefde dokter en assistent-coach maken dit prima uit te zitten.

De starpower van Chris Hemsworth en Michael Shannon is zeer welkom in deze goed gemaakte, maar dramatisch holle reconstructie van een topgeheime missie in Afghanistan waarbij een twaalfkoppig peloton onder leiding van Mitch Nelson [Hemsworth] opdracht krijgen Generaal Dostum [Navid Negahban] van de Noordelijke Alliantie te ondersteunen door ondersteunende luchtaanvallen te coördineren. Het scenario, gebaseerd op het non-fictieboek "Horse Soldiers" van Doug Stanton, geeft in ieder geval aandacht aan de rol van de Noordelijke Alliantie. Maar hoewel de actiescènes prima zijn, vooral in de finale met een hoofdrol voor een BM-21, zijn de karakteriseringen zwak waardoor de film lang niet zo meeslepend is als het had kunnen zijn.

Verfilming van het autobiografische boek uit 1853 van Solomon Northup, een gerespecteerde, hoogopgeleide Amerikaan die werkte en woonde in Washington tot hij werd ontvoerd en verkocht als slaaf in Georgia. Samen met Eliza [Adepero Opuye] wordt Solomon [Chiwetel Ejiofor] verkocht aan de milde Ford [Benedict Cumberbatch], maar een confrontatie met plantageopzichter Tibeats [Paul Dano] kost hem bijna zijn leven en doet Ford besluiten om hem en Eliza te verkopen aan Edwin Epps [Michael Fassbender], die zijn slaven met harde hand in toom houdt. Northups perspectief op slavernij in de aanloop naar de Amerikaanse Burgeroorlog is weliswaar uniek in de filmgeschiedenis, maar niet in die van de VS. McQueen schetst het contrast tussen het leven van een vrij man en een slaaf op pijnlijk treffende wijze in de scène waarin slavenhandelaar Freeman [een onvergetelijke rol voor Paul Giamatti] zijn ‘handelswaar’ aanprijst. Dano’s vertolking van ‘Run, Nigger, Run’ en Solomons wanhopige poging om te voorkomen dat hij zichzelf ophangt terwijl andere slaven doorgaan met hun werkzaamheden alsof er niets aan de hand is zijn eveneens momenten die op je netvlies gebrand blijven. Oscars voor Beste Film, Beste Scenario (John Ridley) en Beste Vrouwelijke Bijrol (Lupita Nyong’O).

Act Up Paris is een non-profitorganisatie voor zeropositieve activisten (of mensen die bereid zijn zich in het openbaar als zeropositief voor te doen) die in de overtuiging verkeren dat de medische wereld hun aan het lijntje houdt en meer bezig is een zo goed mogelijk deal voor hun medicijnen te krijgen, dan te zorgen voor de slachtoffers van de AIDS-epidemie. '120 BPM' toont de levendigheid van de vergaderingen van deze groep, alsmede de brutaliteit én de beheersing waarmee ze hun gewaagde protestacties ondernemen. De focus komt daarbij steeds meer te liggen op de relatie tussen Nathan, die besmetting bespaard is gebleven, en Sean, die besmet is geraakt bij zijn eerste seksuele ervaring met zijn wiskundeleraar. De film barst van de energie, regisseur Campillo zorgt ervoor dat de veelvuldige discussies nooit saai worden, de protest-acties zijn uitstekend gefilmd en gemonteerd en er is ook nog eens heerlijke soundtrack. Het acteerwerk is over de hele linie uitstekend, inclusief een tour-de-force van Biscayart wanneer de film zich naar het onvermijdelijke einde begeeft. Daar doet Campillo onnodig lang over, als is het einde wel indrukwekkend. Als de film 20 minuten korter was geweest, had deze film een ster erbij gekregen...

In 1997 ondervindt Manoj [Vikrant Massey] de macht van een IRS-agent wanneer zijn vader [Harish Kanna] onterecht wordt ontslagen. Vooral gesteund door zijn halsstarrige grootmoeder [Sarita Joshi] jaagt Manoj een carrière als IRS-agent na. Hoewel iemand met zijn eenvoudige achtergrond statistisch gezien bijna geen kans maakt om de benodigde examens te halen, reist hij naar Delhi. Daar raakt hij bevriend met Pandey [Anant Joshi] en vindt hij de liefde in Sraddha [Medha Shankr]. Degelijk gefilmd op locatie, maar deze heiligverklaring van de Indische politie en de belastingdienst is om de verkeerde redenen verbazingwekkend. Er is werkelijk niets dat de buitengewoon hoge waardering op IMDB rechtvaardigt. Misschien een cultuurdingetje? Het kan ook aan mij liggen, natuurlijk.

Engelstalige remake van Babluani’s prijswinnende korte film 13 Tzameti uit 2005 over elektricien Vince [Sam Riley] die dringend geld nodig heeft. Tijdens een klus ontdekt hij dat William [Michael Berry Jr.] een brief heeft waarmee hij snel een flinke som geld kan verdienen. Wanneer William overlijdt, vindt Vince de brief en besluit hij de mysterieuze aanwijzingen op te volgen. Zo belandt hij in een spel op leven en dood waarbij steenrijke klanten er lustig op los kunnen gokken. Met Mickey Rourke en Ray Winstone als deelnemers en 50 Cent en Jason Statham als hun secondanten is het niet moeilijk te raden wie er als laatsten overblijven. Het spel in kwestie is zonder meer zenuwslopend, ook dankzij Michael Shannon als de opgefokte spelleider. Maar het volstrekt emotieloze spel van Riley in de eerste helft doet je afvragen waarom Babluani zoveel tijd nodig meende te hebben voor de aanloop.

Elliot Brindle [Mark Webber] heeft een zwangere vriendin [Rutina Wesley], een geestelijk gehandicapte broer [Devon Graye] en een ziekelijke vader [Tom Bower] die allemaal rekenen op zijn financiële ondersteuning. Dus wanneer hij onverwacht zijn baan verliest gaat hij gretig in op een telefonisch aanbod om mee te doen aan een spel. Hij moet daarvoor 13 zonden plegen voor steeds grotere geldbedragen, maar als hij één van de opdrachten niet of niet op tijd uitvoert verliest hij al het geld. Opdracht 1? Sla een vlieg dood. Het spreekt voor zich dat de overige opdrachten minder eenvoudig zijn. Aardige variant op Saw profiteert van de charismatische vertolking van Webber en van een prettige dosis zwarte humor (inclusief een knipoog naar cultklassieker Weekend at Bernie's). Bovendien zijn de altijd betrouwbare Ron Perlman en Pruitt Taylor Vince aanwezig als respectievelijk een doortastende detective en een zonderlinge man die meer weet over het spel. Maar hoe meer het geweld escaleert, hoe minder er overblijft van enige logica. Het einde is dan ook gemakzuchtig, abrupt en onbevredigend.

Het 13e amendement van de Amerikaanse grondwet werd op 31 januari 1865 goedgekeurd. Het was bedoeld om ‘slavernij en onvrijwillige onderwerping’ onwettig te verklaren. Behalve voor mensen die bestraft en veroordeeld zijn voor een misdaad. DuVernay stelt dat deze uitzondering sindsdien is misbruikt om het systeem van slavernij in een aangepaste vorm in stand te houden. Eminente historici en gerespecteerde activisten zetten deze argumentatie kracht bij, gesteund door statistieken. Een overtuigende, scherpe veroordeling van de Amerikaanse politiek en de racistische samenleving die deze vorm van slavernij in stand houdt, ook al is DuVernay duidelijk op zoek naar quotes die haar stelling bevestigen. Kritische vragen stelt ze niet en het enige tegengeluid van Michael Hough is teruggebracht tot een paar holle frases. Zet je zeker aan het denken, maar zou je vooral moeten aanzetten om meer objectieve bronnen over dit onderwerp te raadplegen.

Waarschijnlijk niet de slechtste, maar toch wel de meest verbijsterende film van 2018 mag ik hopen. We weten al dat de drie hoofdrolspelers aan het eind van het verhaal een bloedbad voorkomen op de trein uit de titel, maar wat daaraan vooraf gaat in deze film is simpelweg niet om aan te zien. Het scenario van Dorothy Blyskal is net zo amateuristisch als het acteerwerk van Spencer Stone, Anthony Sadler en Alek Skarlatos die zichzelf spelen. Een stunt die desastreus want de drie mannen zetten zichzelf neer als kleurloze, saaie mannetjes die de meest banale gesprekken met elkaar voeren via Skype - een hobby waar wij helaas deelgenoot van zijn gemaakt. Na de tenenkrommende proloog over de schooljaren van de drie hoofdfiguren volgt er een verhulde lofzang op militaire discipline. Wie dat nog niet onuitstaanbaar vindt zal zich dan zeker toch wel groen en geel gaan ergeren wanneer Specer, Anthony en Alek (in real time, zo voelt het) volgens op hun reis door Rome, Venetië, Berlijn en Amsterdam. Om volstrekt onzinnige redenen volgt dan nog een discussie over de vraag of ze wel naar Parijs willen gaan! Afgezien van een drietal vervelende teasers duurt het zo'n 80 minuten voor de mannen eindelijk die trein naar Parijs pakken. Dan volgt het enige boeiende deel van de film, al zitten er wel wat hilarische fouten in. Let eens op de spelfout in de waarschuwing boven het raam in de trein bij station Amsterdam, maar ook op de totaal niet lijkende stand-in voor President Hollande. Het is een amateuristisch prutswerkje geworden en zeker het dieptepunt in Eastwoods carrière... als regisseur dan!