Meningen

Liefhebbers van Mystery Science Theater 3000 zullen wellicht wat beeldmateriaal herkennen, want schrijvers en hoofdrolspelers Phil Proctor en Peter Bergman gebruikten beeldmateriaal uit een aantal SF-serials voor kinderen uit de jaren '40 en '50 aangevuld met een paar verbindende scènes waarin ze zelf spelen. Uiteraard pasten ze de dialogen aan voor komisch effect en dat hebben ze aardig weten te verhullen. Het helpt natuurlijk dat de superhelden veelal (idiote) maskers dragen waardoor we hun mond niet zien, maar dat doet niets af aan de creativiteit van de makers. Natuurlijk, deze serials zijn een gemakkelijk doelwit voor parodie, maar Proctor en Bergman zorgen dat de grappen goed geïntegreerd zijn in het verhaal. De nieuwe scènes zijn niet zo heel overtuigend en niet elke grap is even geslaagd, maar er valt hier genoeg te genieten, zeker voor fans van het bronmateriaal.

Het levensverhaal van John.Edgar Hoover [Leonardo DiCaprio] die van 1925 tot aan zijn dood in 1972 het hoofd was van de (Federal) Bureau of Investigation. Het begint met de klopjacht op communisten na de Eerste Wereldoorlog en laat in ruim twee uur de voornaamste momenten uit de Amerikaanse geschiedenis de revue passeren, waaronder ontvoering van het zoontje van nationale volksheld Charles Lindbergh [Josh Lucas], de klopjacht op criminele kopstukken en opkomst van de burgerrechtenbeweging onder leiding van Martin Luther King. Hoovers belangrijkste steunpilaren zijn moeder Annie [Judi Dench], aan wie hij verknocht is, zijn trouwe secretaresse Helen Gandy [Naomi Watts] en zijn vertrouweling Clyde Tolson [Armie Hammer]. DiCaprio’s accent doet geforceerd aan en de incidenten komen voorbij alsof het een bioscoopjournaal is. Hoewel het scenario duidelijk maakt dat Hoover een moederskindje was en suggereert dat hij zijn homoseksualiteit trachtte te verbergen, bevestigt het voornamelijk het beeld dat Hoover zelf graag in stand wilde houden. Veel gepraat, te weinig actie en matige make-up maken het moeilijk om hier ook maar enigszins van te genieten.

In 1894 wordt de Frans-Joodse officier Alfred Dreyfus [Louis Garrell] publiekelijk vernederd nadat hij door een militair tribunaal is veroordeeld wegens hoogverraad omdat hij militaire staatsgeheimen met buitenlandse spionnen zou hebben gedeeld. Kort daarna wordt Georges Picquart [Jean Dujardin] gepromoveerd tot hoofd van de binnenlandse veiligheidsdienst. Al snel ontdekt Picquart dat iemand anders nog steeds staatsgeheimen steelt en dat doet hem besluiten om her bewijsmateriaal tegen Dreyfus nog eens goed te bekijken. Hij concludeert dat de legertop Dreyfus als zondebok heeft gekozen, ook al om zo het toch al heersende antisemitisme verder te voeden. Ondanks alle weerstand bijt Picquart zich vast in de zaak, maar het feit dat hij zelf een Joodse achtergrond heeft blijkt keer op keer tegen hem te werken.

Bittere veroordeling van antisemitisme door een man wiens half-Joodse moeder stierf in Auschwitz en wiens Joodse vader een overlevende was van de Holocaust. Het gemakzucht waarmee de legertop hier antisemitisme gebruikt om hun eigen falen te verhullen is ronduit stuitend en de nauwkeurig gereconstrueerde rechtszaak een enorme farce. Militaire discipline en eergevoel verklaren het vaak emotieloze spel en aangezien het verhaal vooral bestaat uit gesprekken en verhoren is het vrij statisch gefilmd, maar de inhoud is boeiend genoeg om de aandacht vast te houden. De uitstekende kostuums, de fraaie sets en de fraai belichte beelden doen de rest.

Een geamputeerde hand ontsnapt uit het ziekenhuis, vermoedelijk om op zoek te gaan naar de voormalige eigenaar. Tussendoor volgen we de lotgevallen van Naoufel [Hakim Faris], een getalenteerde pianist die er maar niet in slaagt om de pizza’s van Fast Pizza op tijd te bezorgen. Via de intercom van een appartementencomplex raakt hij in gesprek met klant Gabrielle [Victoire Du Bois] en hij voelt zich zo aangetrokken tot haar dat hij een baantje probeert te bemachtigen in de werkplaats van Gabrielles vader Gigig [Patrick d’Assumçao]. De avonturen van de hand zijn weinig interessant en ook het verhaal van de kleurloze Naoufel neemt de tijd om een richting in te slaan. Wanneer het dat in het laatste half uur eindelijk doet levert dat een aantal memorabele momenten op, al is het einde dan weer wat aan de vage kant.

In 2015 sloot de legendarische Achterhoekse boerenrockband Normaal te stoppen met optreden. Regisseur Frank Wiering volgde de veteranen in de laatste jaren van het bestaan van de band en richt zich vooral op de explosieve opkomst van Normaal. Daarvoor bracht hij de eerste gitarist Ferdi Joly en de ernstig zieke Jan Manschot samen met bassist Willem Terhorst samen in de studio van Bennie Jolink. Daar spreken ze openhartig over hun roemruchte beginjaren en genieten ze zichtbaar tijdens het spelen van klassiekers als ‘Drieterie-je Blues’, ‘Hummelo’ en ‘Ik Wil Normaler Zijn’, dat een diepe emotionele lading krijgt omdat Jan Manschot, die het liedje schreef, duidelijk niet lang meer te leven had. Manschots officiële afscheid als drummer schetst de bijzondere band tussen de bandleden onderling en die met de fans. Een waardig portret van een revolutionaire band en een melancholische bespiegeling op ouder worden en de dood.

Roos [Elise Schaap] is de vaderlandse Bridget Jones: ze is de dertig gepasseerd, ziet dat steeds meer oude vrienden en bekenden in het huwelijk treden, en wordt op lompe wijze gedumpt door Pieter [Jeroen Spitzenberger] die haar ook nog eens toebijt dat ze niet haarzelf durft te zijn. Roos vindt enige soelaas in haar werk als laborante en wordt door haar baas [Loes Haverkort] opgezadeld met de laconieke stagiaire Daan [Martijn Lakemeier]. Wanneer een andere ex [Harry van Loon] haar uitnodigt voor zijn bruiloft neemt Roos Daan mee als introducee. Tijdens die bruiloft maakt ze kennis met Jacob [Thijs Römer] voor wie ze meteen als een blok valt. Maar is hij de wel de ware? Voorspelbare romantische komedie zou nauwelijks de moeite van het bekijken waard moeten zijn, maar dankzij het charisma van en de chemie tussen Schaap en Lakemeier is dit ondanks het een chronisch gebrek aan originaliteit prima uit te zitten.

Op 10 juli 1973 maakte Olga Hepnarová 28 slachtoffers (waarvan 8 dodelijke) toen ze in Praag met een kleine vrachtwagen inreed op een aantal voetgangers, naar eigen zeggen om wraak te nemen op al diegenen die haar ooit pestten. In het eerste uur proberen regisseurs en scenaristen Petr Kazda

en Tomás Weinreb een karakterschets neer te zetten van Olga [Michalina Olszanska], maar het geeft nauwelijks duidelijkheid over de aanleiding tot haar wanhopige daad, anders dan dat Olga onvoldoende en niet snel genoeg de psychiatrische hulp die ze zoekt. Verder zijn er vooral veel lange stiltes, opgevuld met veelal emotieloze blikken en niet te vergeten enkele expliciete (lesbische) seksscènes. Je kunt natuurlijk zeggen dat het best gewaagd is, maar ik kon er eerlijk gezegd helemaal niets. Zelfs wanneer Olga tijdens haar proces zelf het woord neemt, wist ik nog steeds niet of ze werkelijk een 'psychopaat, maar wel een verlichte' was, of een pathologische leugenaar. Pas in de laatste minuten kom daar enige duidelijkheid over, maar ik vroeg me wel af waarom die 90 minuten die eraan vooraf gingen zo nodig waren.

Deels vanwege de gebrekkige opvoeding door zijn moeder Sanna [Luise Heyer], deels vanwege de gedragsproblemen van broertje Manuel [George Arms] kent het leven van Jack [Ivo Pietzcker] amper stabiliteit. Jeugdzorg probeert het gezin met de beste bedoelingen uit elkaar te houden, maar Jack doet er alles aan om zich weer te herenigen met Manuel en Sanna. Somber drama is inhoudelijk niet heel verrassend, maar profiteert van fraai spel van Pietzcker die onder de regie van Berger op knappe wijze elke vorm van fysieke expressie gebruikt om zijn gedachten en emoties te uiten. Speelfilmdebuut van Berger, die in 2022 het met prijzen overladen All Quiet On The Western Front regisseerde.

De enige leuke momenten in deze stompzinnige komedie komen op de spaarzame momenten dat Adam Sandler niet in beeld is. Sandler speelt een tweeling (broer en zus) en na een hoop platvloerse grappen en onuitstaanbare momenten (met een zich ongemakkelijk voelende Katie Holmes) speelt hij zelfs dat de broer de zus na moet doen om te voorkomen dat Al Pacino [die zichzelf speelt] er met Jill vandoor gaat! Een waardeloos verhaal, maar Pacino heeft enkele geweldige momenten. De beste scène komt wanneer hij zijn eigen Shakespeare-toneelstuk op het podium onderbreekt voor een boos telefoontje. De afsluitende commercial voor Dunkin' Donuts is ook hilarisch. De film begint en eindigt met fragmenten uit interviews met échte tweelingen (en één drieling) en wat zij vertellen is veel interessanter en grappiger dan de onzin en ongein waarop Sandler ons de rest van de tijd op trakteert.

Deze uiterst twijfelachtige komedie gaat over de zoektocht van de achtjarige Jack [Matsen Montsma] naar ‘willy’s’ waarmee één van zijn moeders [Jelka van Houten en Georgina Verbaan] zwanger kunnen worden zodat Jack een broertje kan krijgen. Jack besluit online op zoek te gaan naar een spermadonor en zijn ontmoetingen met de potentiële kandidaten leiden tot komisch bedoelde taferelen. Met het basisgegeven van een kind dat opgroeit in een gezin met twee moeders en verlangt naar een broertje was dit gebaat bij een meer serieuze benadering. De komedie ligt er nu zo dik bovenop dat oudere kinderen zich waarschijnlijk ook zullen afvragen waar dit nu allemaal op slaat. Montsma’s houterige spel en voice-over helpt natuurlijk ook niet.

Trage film over Jack [Philip Seymour Hoffman] en Connie [Amy Ryan], twee eenzame mensen die moeite hebben om meer dan platonisch contact te leggen. De film beschrijft hoe ze - heel langzaam maar zeker - naar elkaar toe groeien, terwijl de relatie tussen hun wederzijdse vrienden Clyde [John Ortiz] en Lucy [Daphne Rubin-Vega] steeds meer onder spanning komt te staan.

Eén van de grote problemen van deze film is dat de twee centrale karakters zo gesloten en, eerlijk gezegd, zo vreemd zijn, dat het moeilijk is om je met ze te identificeren. Het is in verschillende recensies vergeleken met Marty (1955), maar het kan daar absoluut niet aan tippen. Een gebrek aan tempo, een gebrek aan warmte en een overvloed aan poëtisch gefilmde muzikale intermezzo's helpen iedere kans om ook maar in de buurt te komen van dat meesterwerk volledig om zeep. Duurt nog geen anderhalf uur, maar dit is een lange zit.

Sinds de dood van haar moeder heeft Jack [AnnaSophia Robb] weten te voorkomen dat zij en haar zusje Coke [Sophia Anne Caruso] van elkaar worden gescheiden. Nu Jack 18 is hoopt ze officieel voogdij over haar zusje te krijgen, maar daarvoor heeft ze op zijn minst een baan en een vast inkomen nodig. Vanwege haar achtergrond besluit Jack te liegen tijdens een sollicitatie als au-pair voor de zwaar autistische Glory [Taylor Richardson]. Haar verblijf in dit gezin heeft een enorme impact op alle betrokkenen. In grote lijnen is het verhaal voorspelbaar, maar Robbs transformatie van afstandelijke, opportunistische tiener naar een jonge vrouw met verantwoordelijkheidsgevoel is volstrekt geloofwaardig en de uitstekende cast voorziet de hoofdpersonages van vlees en bloed, vooral Richardson en Famke Janssen als de gastvrije, maar overbezorgde moeder.

In de bloedstollende proloog schiet een sluipschutter [Jai Courtney] vanuit een parkeergarage vijf ogenschijnlijk willekeurige voorbijgangers neer. Detective Emerson [David Oyelowo] is net te laat om de dader te arresteren, maar vindt voldoende bewijsmateriaal om de schuld in de schoenen te schuiven van oorlogsveteraan James Mark Barr [Joseph Sikora], die al eens vast zat voor een soortgelijk vergrijp. Barr vraagt de politie contact op te nemen met Jack Reacher [Tom Cruise] voor hij tijdens een transport in elkaar wordt geslagen. Kort daarop verschijnt Jack, een uiterst ervaren en bekwame ex-militair met een reputatie als lastpak. Samen met Barrs advocate Helen Rodin [Rosamunde Pike] probeert hij te vast te stellen wat er nu werkelijk gebeurd is. Cruise produceerde zelf deze actiethriller met een rol die hem op het lijf geschreven is. Hij laat zich in deze spannende thriller omringen door een indrukwekkende, en uitstekend acterende cast. Robert Duvall heeft een vermakelijke bijrol als de eigenaar van een schietbaan, maar de absolute meesterzet is de keuze voor Werner Herzog als The Zec, een uiterst effectieve en memorabele schurk. Uitstekend entertainment gebaseerd op de roman “One Shot” van Lee Child.

In dit teleurstellende vervolg op Jack Reacher probeert Zwick de hoofdpersoon meer diepgang te geven door een wat vergezocht subplot over een criminele tiener [Danika Yarosh] die misschien wel de dochter is van Jack Reacher [Tom Cruise]. Maar dit dramatische gegeven is net zo oppervlakkig uitgewerkt als het centrale plot dat draait om een poging om Jacks oud-collega Susan Turner [Cobie Smulders] erin te luizen wegens spionage. Jacks zelfverzekerdheid grenst hier bovendien aan het arrogante, maar er zijn in ieder geval genoeg overtuigende actiescènes om je wakker te houden.

Ondanks de gerenommeerde cast en de reputatie van Singer verdrinkt wat er nog over is van het verhaal van “Sjaak en de Bonenstaak”, waar dit een vrije bewerking van is, in de overdaad aan visuele en auditieve bombast. Belangrijkste veroorzaker is het scenario, maar niemand gaat vrijuit in deze (terecht) vrijwel vergeten spektakelflop. Zo’n film die je vrijwel direct na afloop weer bent vergeten.

Opgedragen aan de in 2011 Ryan Dunn die in 2000 deel uitmaakte van de cast van de eerste aflevering van de televisieserie Jackass, waarin professionele stuntmannen de meest waanzinnige stunts uithalen, afgewisseld met puberale grappen over de edelen delen en uitwerpselen. De bekende gezichten zijn weer van de partij, deze keer aangevuld met een aantal nieuwe gezichten (waaronder stuntvrouw Rachel Wolfson) en beelden van twee stunts die resulteren in verwondingen en de kijker er nadrukkelijk aan herinneren dat deze stunts zelfs voor getrainde professionals erg gevaarlijk zijn. Verwacht verder varianten van klassiekers (de update van The Cup Test) is een persoonlijke favoriet, en een aantal nieuwe ideeën. Persoonlijke favoriet: The Silence of the Lambs! En blijf kijken tot het absolute einde.

Tweelingzussen Sofie [Carice van Houten] en Daan [Jelka van Houten] zijn liefdevol grootgebracht door hun vader Marcel [Paul Hoes] en Harm [Jaap Spijkers]. Dan krijgen ze te horen dat hun draagmoeder Jackie [Holly Hunter] hen als naaste familie heeft opgegeven bij een Amerikaans ziekenhuis en dat ze iemand nodig heeft om haar op te vangen. Roadmovie profiteert van de uitstekende chemie tussen de drie hoofdrolspelers en een scenario dat op humoristische en bij vlagen ontroerend wijze de persoonlijke ontwikkelingen de veranderende onderlinge verhouding schetst.

Deze biografie is vrij traditioneel gestructureerd: een journalist heeft een diepte-interview met Jackie Kennedy, kort na de moord op en de begrafenis van John F Kennedy. Het scenario kent derhalve weinig verrassingen, omdat het verhaal in grote lijnen wel bekend is. Maar datzelfde scenario bevat ook momenten waarin we merken hoe emotioneel verscheurd Jackie was, zowel voor als na de dood van haar echtgenoot. En dat aspect wordt op indrukwekkende wijze uitvergroot door een werkelijk geniale vertolking door Nathalie Portman, die dan ook terecht de Golden Globe won en wellicht ook met de Academy Award aan de haal gaat. Eén van de beste acteerprestaties van de 21e eeuw, die bijna doet vergeten dat de overige rollen ook sterk gecast zijn. Jammer dat het scenario zich wat teveel richt op de bekende historische feitjes en dat de regie ook wat onevenwichtig is, vooral in de niet geheel geslaagde gebruik van archiefbeelden.

Mouna Meyer [Karina Smulders] is betrokken bij de onthulling van het Rembrandt van Rijns schilderij Jackie & Oopjen in het Rijksmuseum maar is vergeten een bloemetje mee te nemen voor de Franse delegatie. Daarom vraagt ze haar dochter Jackie (!) [Frouke Verheijden] om snel een bloemetje te halen en dit af te geven. Kort na sluitingstijd komt Jackie opeens oog in oog te staan met de échte Oopjen [Sarah Bannier], die uit de lijst van het schilderij is gestapt om zich te herenigen met haar jongere zus Aeltje. Jackie besluit Oopjen te helpen bij haar zoektocht. Dat wordt lastiger wanneer het nieuws van Oopjens verdwijning uitlekt, ook al omdat een antiquair in geldnood [Bert Hana] en diens moeder [Leny Breederveld] ontdekken hoe de vork in de steel zit. Een origineel, fantasierijk uitgangspunt dat volop gebruik maakt van Oopjens verwarring in de moderne wereld. Banniers komische stijl is wat over-the-top en de groeiende band tussen Jackie en Oopjen was beter uit de verf gekomen met wat beter uitgewerkte karakters, maar de originaliteit en de aanstekelijke energie zijn grote pluspunten.

Een biopic over één van de grootste en meest gerespecteerde Amerikaanse sporters van de 20e eeuw. Jackie Robinson speelt zichzelf en doet dat zeker niet slecht in deze optimistische, maar zeker niet opgefriste film over de topsporter (Robinson blonk ook uit in atletiek, basketbal en American football) die de eerste gekleurde honkbalspeler in de National League wordt. De scènes met Jackies moeder [Louise Beavers] zijn wat sentimenteel, maar het scenario is geen opgeschoonde versie van Jackies carrière. Hoewel er nauwelijks wordt gescholden (het woord 'nigger' valt slecht één keer) toont het scenario zowel het subtiele, institutionele racisme (een barman in een vrijwel leeg café die Jackie en zijn zwarte teamgenoten weigert te bedienen omdat het 'druk' is) als de pure beledigingen (opmerkingen omtrent schoensmeer, meloenen en Jackies lippen). Het maakt ook duidelijk dat Jackie vanaf het begin wist dat hij alleen zou kunnen slagen als hij zich niet liet provoceren, alsmede de rol die manager Branch Rickey speelt in zijn mentale begeleiding. De keuze om de film te eindigen met een lofzang op de vrijheden in de VS is wat ongepast, maar het verhaal van deze briljante, legendarische honkballer deed ongetwijfeld vele zwarte Amerikanen geloven in een betere toekomst. Maar de strijd voor gelijke rechten zou in de jaren na deze film pas écht losbarsten.

Tijdens de Grote Depressie van 2026 ontstond The California Grand Lottery. De eigenaar van het winnende lot krijgt de jackpot, tenzij één van de overige deelnemers hem of haar voor zonsondergang weet te vermoorden. Zonder het zelf te weten wint Katie [Awkwafina] deze loterij en voor ze het weet lijkt iedereen haar te willen vermoorden. Maar dan verschijnt Noel [John Cena] die voor 10% van de jackpot haar lijfwacht is tot zonsondergang. Een stompzinnig scenario vol plotgaten en puberale humor dat het volledig moet hebben van de komische talenten van Awkwafina en John Cena die getuige de eindcredits veel hebben gehad bij de opnames. Dat is Seann William Scott als de loterijwinnaar in de proloog.

Een vader [Hasan Majuni] en moeder [Pantea Panahiha] zijn met hun volwassen zoon [Amin Simair] en diens veel jongere broertje [Rayna Sarlak] onderweg. Moeder ruziet flink met haar jongste zoon over het feit dat hij weigert zijn mobiele telefoon weg te gooien, maakt meteen duidelijk dat dit gezin niet onderweg is naar een vakantiebestemming. De reden voor deze familieroadtrip wordt geleidelijk duidelijk in dit bewust wat trage en onconventionele familiedrama dat op onverwachte momenten wordt onderbroken door een lang aangehouden scherpe blik in de camera van één van de hoofdpersonen. Panahi gebruikt dat middel om je inzicht te geven in wat er achter de uiterlijke schijn van het betreffende personage schuilgaat en wekt daarmee nieuwsgierigheid op naar het doel van en de reden voor de reis. Wanneer het einddoel nadert houdt Panahi de aandacht vast met behulp van Amin Jafari’s schitterende beelden en intrigerende cameraopstellingen. Een uiterst originele, goed geacteerde, boeiende film met enkele memorabele muzikale intermezzo’s.

Een tiener toont vluchtig een pornografische foto aan zijn piepjonge zusje Klara [Annika Wedderkopp] en maakt een grappig bedoelde opmerking. Het meisje herhaalt die opmerking in iets andere vorm in het bijzijn van lerares Grethe [Susse Wold] die daardoor denkt dat haar collega Lucas [Mads Mikkelsen] het meisje heeft misbruikt. Voor de kijker is het meteen duidelijk dat Lucas onschuldig is, maar één van de verdiensten van het scenario, dat Vinterberg samen met Tobias Lindholm schreef, is dat het op realistische wijze duidelijk maakt hoe dit kan escaleren tot een hetze tegen een tot dan toe gerespecteerd en vertrouwd persoon. Maar het is vooral de aandacht en begrip voor het kind, perfect gespeeld door een uitstekend geregisseerde Wedderkopp, dat dit zo bijzonder maakt. Klara is zich aanvankelijk totaal niet bewust van de gevolgen. Zodra ze zich dat begint te beseffen geeft ze onomwonden aan dat Lucas niks heeft gedaan, maar dan gelooft niemand haar meer. Het is complexe, controversiële materie en Vinterberg maakt dat haarfijn duidelijk. Probeer na afloop maar eens iemand aan te wijzen aan de schuldige. Mede dankzij de indrukwekkende Mikkelsen is dit één van Vinterbergs beste en meest relevante films.

Een Poolse familie is financieel afhankelijk van het geld dat Krzystof [Michal Staszczak] verdient als bouwvakker in Ierland. Wanneer de familie te horen krijgt dat Krzystof bij een ongeluk op het werk is omgekomen, besluit de 17-jarige Olka [Zofia Stafiej] namens de familie af te reizen om het lichaam te claimen en de formaliteiten te regelen. Het is voor Olka tevens een kans om te ontsnappen aan haar mistroostige leven, ook al ontdekt ze al snel hoe groot de verschillen zijn tussen Polen en Ierland. Bovendien moet ze opboksen tegen de bureaucratie en proberen het geld bijeen te krijgen om één en ander te kunnen betalen. In eigen land veelvuldig bekroond drama schetst op treffende, onderhoudende wijze tussen Polen en Ierland en drijft op een fenomenale hoofdrol van de 21-jarige Stafiej, die in vrijwel elk frame te zien is.

Noch Alfred Hitchcock noch Daphne Du Maurier waren te spreken over deze wel erg losse benadering van Du Mauriers gelijknamige boek. In het boek schittert de schurk lange tijd in afwezigheid en is diens uiteindelijke verschijning des te dreigender. Hier is die rol flink uitgebreid en hoewel daar vanuit commercieel oogpunt wat voor valt te zetten, doet het veel afbreuk aan het mysterie. Hitchcock compenseert één en ander met een flinke scheut actie, als is het verhaal soms wat moeilijk te volgen. Er zijn filmhistorici die beweren dat het karakter Chadwick weerspiegelde hoe Hitchcock zich gevoeld moet hebben tijdens het maken van deze film. Dat is een amusante gedachte, ook al is deze film een teleurstelling.

Openhartig, persoonlijk drama over twintiger James [Christopher Abbott] die na de dood van zijn vader en een nieuwe diagnose van kanker bij zijn moeder [Cynthia Nixon] zwaar worstelt met de enorme verantwoordelijkheid die nu op zijn schouders is komen te rusten. Zijn pogingen om los te komen van die verantwoordelijkheid zetten zijn relaties onder druk met de belangrijkste mensen in zijn leven. Meedogenloos deprimerend drama met een vaak onsympathieke hoofdpersoon, maar Abbott intense, ingeleefde spel en Monds keuze om de camera steeds op James’ huid te laten zitten, zorgt ervoor dat je je met hem kunt identificeren. De scenes met Abbott en Nixon zijn soms erg moeilijk om naar te kijken, maar Monds semi-autobiografische scenario vergeet niet te benadrukken hoe belangrijk de steun van vrienden is, juist wanneer het verleidelijk is om weg te lopen. De confrontatie tussen James en diens boezemvriend Nick [de sublieme Kid Cudi] is een masterclass in gecontroleerde agressie. Geen gemakkelijke zit, maar de moeite loont.

Jan Sierhuis is een rasechte Amsterdammer met het hart op de tong. Hij is bovendien één van de belangrijkste Nederlandse schilders van zijn generatie. In deze documentaire kijkt hij zelf terug op zijn leven aan de hand van een aantal zelfportretten en maakt hij er ook nog ééntje van hemzelf op hoogbejaarde leeftijd. Sierhuis is onmiskenbaar een innemend persoon en voelt zich op zijn gemak voor de camera. Regisseur Visser weet inhoudelijk echter niet veel meer uit hem te krijgen dan anekdotes, wat bijzonder jammer is aangezien Sierhuis tijdens de oorlog meerdere keren door de SS is opgepakt en in de jaren daarna in behandeling is geweest om zijn oorlogstrauma's te verwerken. Sierhuis benoemt dit, maar wordt niet uitgedaagd om werkelijk iets van zijn ziel bloot te leggen. Visser volstaat met beelden van mooie landschappen en aandacht voor Sierhuis' voorliefde voor de Flamenco. Dankzij Sierhuis wordt het nooit saai, maar net als van een aflevering van 'Wedden dat...' wordt je hier niet bepaald iets wijzer van.

Jane Goodall is één van de belangrijkste autoriteiten op het gebied van antropologie. Ze was de eerste mens die wetenschappelijk onderzoek van chimpansees baseerde op eigen ervaring, door vriendschap met ze te sluiten.

In een tijd van Blue Planet en Earth is het verwonderlijk te zien hoe indrukwekkend de beelden van haar cameraman (en later echtgenoot) Hugo van Lawick zo'n 60 jaar later nog steeds zijn. De film toont ons sleutelmomenten uit de jaren die Jane doorbracht, maar daarbij zien we zowel magische, hartverwarmende als gruwelijke beelden die je in een Attenborough-productie niet voor de kiezen krijgt. Qua vorm is deze documentaire niet bijzonder, maar de beelden en het boeiende commentaar van Goodall zelf maken dit een zeer geslaagde documentaire.

Degelijke verfilming van het geliefde boek van Charlotte Brönte. Het fraaie spel van Mia Wasikowska in de titelrol en Michael Fassbender als Rochester, de man voor wie Jane komt te werken, doet deze eerbiedige versie van het verhaal iets boven het gemiddelde uit steken. Amelia Clarkson valt ook op als de jonge Jane, maar dit is zeker niet de ultieme verfilming en is daarom vooral aan te raden voor fans van de cast.

Een feministische western speelt zich af rond 1870. Jane Hammond [Nathalie Portman] besluit zich met hand en tand (en het wapen uit de titel natuurlijk) te verdedigen tegen een bende die haar na lange tijd heeft opgespoord. Directe aanleiding is een schietpartij waarbij Janes echtgenoot Bill [Noah Emmerich] gewond is geraakt. Aangezien Bill nog herstellende is van zijn verwondingen zoekt Jane hulp bij Dan [Joel Edgerton], maar uit een flashback blijkt waarom die daar gemengde gevoelens over heeft. Die te lange en overbodige flashbacks verstoren de dramatische opbouw naar de onvermijdelijke finale die daarom een beetje als een anti-climax voelt.