Meningen

Nadat zijn corrupte college Hayes [Kevin Bacon] hem heeft doodgeschoten, wordt Nick [Ryan Reynolds] gerekruteerd voor de Rest In Peace Department die moet proberen om zich als stervelingen voordoende doden te ontmaskeren en terug naar het hiernamaals te brengen. Dat geeft Nick mogelijk de kans om wraak te nemen op de man die hem vermoordde. Het plot en de karakters zijn gejat van Men in Black (met Jeff Bridges als een voormalig Texas Ranger om de boel op te leuken), maar de hyperkinetische, oorverdovende actiescènes en de overdaad aan weinig overtuigende CGI laat nauwelijks ruimte voor de twee sterren om iets van hun charisma en komische talent te benutten en dit naar een hoger plan te tillen. Reynold en Bridges doen gelukkig hun best.

Slager Matthias [Marin Grigore] verliest zijn baan in Duitsland wanneer hij helemaal flipt omdat zijn leidinggevende hem een zigeuner noemt. Hij keert terug naar zijn geboortegrond in Roemenië waar ook Hongaren enkele Duitsers wonen. Zijn ex Csilla [Judith State] is wanhopig op zoek naar personeel voor de broodfabriek en biedt Matthias een baan die hij prompt afslaat. Maar wanneer Csilla drie mannen uit Sri Lanka inhuurt is het dorp te klein en komen dezelfde spanningen bovendrijven waarmee de dorpsbewoners eerder de plaatselijke zigeunerbevolking heeft verdreven. Ondertussen werkt Matthias aan zijn relaties met respectievelijk zijn zoon [Mark Edward Blenyesi], zijn vader [Andrei Finti] en zijn minnares [Macrina Barladeanu]. Stemmig drama is vooral effectief als sociaal-maatschappelijke kritiek. Een bijeenkomst in een gemeenschapshuis over de komst van immigranten is een indrukwekkend lesje acteursregie.

Tosca [Fockeline Ouwerkerk] bij elkaar intrekken en besluiten te trouwen. Maar wanneer de spanningen in de aanloop naar de bruiloft toenemen vrezen Siem en Winnie dat hun ouders uit elkaar gaan. Ze besluit de handen ineen te slaan en een video te maken voor hun ouders die gebaseerd is op een boek met tips voor een goede relatie. Tijdens het maken van de filmpjes leren ze zelf ook om te gaan met hun eigen relatie. Vergezocht relatiedrama met goed spel van charismatische Braun en Wyss. Dit zou echter veel beter gewerkt hebben als de amateurvideo’s van deze elfjarige kinderen er ook werkelijk uit hadden gezien als amateurvideo’s. De gelikte benadering helpt elke poging tot charme vakkundig om zeep.

Becca [Nicole Kidman] en Howie [Aaron Eckhart] verwerken de dood van hun zoontje Danny [Phoenix List] als gevolg van een auto-ongeluk op verschillende manieren. Howie kijkt homevideo’s, hecht waarde aan de tekeningen op de koelkast en het feit dat Danny’s kamer onaangetast is en vindt steun bij Gabby [Sandra Oh] die hij bij een lotgenotengroep heeft leren kennen. Voor Becca zijn de fysieke herinneringen te pijnlijk. Zij keert zich af van de praatgroep en zoekt op eigen houtje contact met Jason [Miles Teller], een tiener die betrokken was bij Danny’s dood. Het helpt niet dat Becca’s jongere zus [Tammy Blanchard] net zwanger is geworden en dat haar moeder [Dianne Wiest] steeds herinneringen ophaalt aan Becca’s broer Arthur die 11 jaar geleden overleed. Rauw, realistisch en uitstekend geacteerd rouwverwerkingsdrama geeft geen gemakkelijke antwoorden, maar legt wel op knappe wijze bloot waarom het moeilijk is voor echtparen om samen te rouwen over de dood van hun kind.

Degelijke, goed geacteerde biografie van Jesse Owens, de man die - tot woede van de Nazi-partijbonzen - de grote ster werd van de Olympische Spelen in Berlijn van 1936. Carice van Houten vermaakt zich uitstekend in de rol van de complexe persoonlijkheid Leni Riefenstahl, die de prestaties van Jesse Owens op indrukwekkende wijze op film vastlegde voor de door de Nazi's gesponsorde filmdocumentaire over deze Olympiade. Er is ook aandacht voor de Duitse atleet Carl "Luz" Long [David Kross], die zich verbroederde met zijn grootste rivaal en daarmee de achterdocht en de haat van de Nazi's op de hals haalde. Deze sterke punten tonen ook de grote zwakte: Jesse Owens is simpelweg geen interessante persoonlijkheid. De man was een bescheiden man die zonder enige opsmuk zijn voeten liet spreken tegen het racisme dat hem ten deel viel. Dat doet natuurlijk niets af aan de grootsheid van zijn prestaties en zijn betekenis voor de sportwereld, maar het zorgt er wel voor dat de film niet meer is dan een competentie biografie.

Henry [Sean Penn] en Nicky [Nicholas Cage] zijn twee boezemvrienden in een klein Amerikaanse stadje en staan op het punt te beginnen aan een militaire training die ze moet voorbereiden op de strijd tegen de Japanners in WOII. Nicky's relatie met Sally [Suzanne Adkinson] komt onder druk te staan, net wanneer Henry hopeloos verliefd is geworden op de schuchtere, maar aantrekkelijke Caddie [Elizabeth McGovern].

Veel verhaal is er feitelijk niet, maar het scenario van Steve Kloves is dan ook vooral een karakterschets in combinatie met een wat nostalgische reconstructie van een unieke tijd in de geschiedenis van de VS. Regisseur Richard Benjamin omarmt die nostalgie, maar dat zorgt ervoor dat het nooit ten koste gaat van de personages, gespeeld door acteurs die aan het begin stonden van een zeer succesvolle carrière. Ook Crispin Glover (Back To The Future, Charlie's Angels), Michael Madsen (Reservoir Dogs) en Dana Carvey (Wayne's World), die elk later hun doorbraak zouden maken, verschijnen in kleine rolletjes.

Na vijf jaar te hebben gewerkt op een basisschool in de Mexicaanse stad Matamoros, is Sergio Juárez Correa [Eugenio Derbez] zijn passie kwijtgeraakt. Hij besluit zijn manier van les geven radicaal om te gooien, onder anderen door de leervragen van leerlingen centraal te stellen en door het hele schoolterrein als onderwijsruimte te gebruiken. Natuurlijk komt hem dat op grote kritiek te staan, maar schoolhoofd Chucho [Daniel Haddad] besluit Sergio te blijven steunen. Moderne variant op Dangerous Minds met kinderen die opgroeien in een wijk waar armoede en misdaad hand in hand gaan. Lijkt te goed om waar te zijn, maar is het niet. De epiloog maakt duidelijk hoe het een aantal kinderen verder is vergaan. Een overtuigend pleidooi voor een drastische hervorming van ons basisonderwijs. Het zal tijd worden!

Marie Sklodowska [Rosamund Pike] moet als vrouw van Poolse afkomst zeer stevig in haar schoenen staan om zich staande te houden in door mannen gedomineerde universitaire kringen. Ze krijgt steun van Pierre Curie [Sam Riley], een wetenschapper die gelooft in haar ideeën over het stralingsverschijnsel die Henri Becquerel aan het eind van de 19e eeuw had ontdekt (en dat we nu kennen als radioactiviteit). In 1903 wonnen Marie en Pierre de Nobelprijs voor Natuurkunde, maar voor het werken met radioactieve straling betaalden zowel Pierre als Marie een dure prijs. Vandaar dat Marie terughoudend is wanneer dochter Irène [Anya Taylor-Joy] in de voetsporen van haar ouders wil treden. Pike is goed in de hoofdrol en Satrapi weet de periode waar het verhaal zich in afspeelt op overtuigende wijze tot leven te brengen. Het scenario schiet jammer genoeg wat tekort in de dramatische scènes en is meer een degelijke historische reconstructie dan een karakterstudie.

Kimmy [Melody Klaver] en Nazir [Nabil Mallat] hebben elkaar in Tunesië leren kennen en zijn daar getrouwd. Wanneer hun veiligheid door de Arabische Lente in het ding komt, besluiten ze naar Nederland te gaan. Door een bureaucratische fout krijgt Nazir geen visum en is hij gedwongen achter te blijven. Kimmy doet in Nederland haar best om zo snel mogelijk aan een visum te komen, maar loopt ook tegen een muur van bureaucratie op. Samen met zijn broer Rafaël [Mehdi Maskar] besluit Nazir dat hij op eigen houtje via Italië naar Nederland gaat vluchten. Het spreekt voor zich dat die reis niet geheel over rozen gaat.

Technisch goed gemaakte film heeft een sterke proloog en profiteert sowieso van goed acteerwerk van Mallat en Maskar. Sandro Di Stefano is ook volstrekt overtuigend als de ambtenaar in het vluchtelingenkamp in Lampedusa die zich constant verschuilt achter 'de regels'. Nazirs vluchtpoging levert een aantal sterke momenten op, maar de spanningsboog wordt steeds doorbroken door het veel minder boeiende verhaal van Kimmy in Nederland. De relatie met haar moeder [Medina Schuurman] is slecht uitgewerkt en de tweede helft van de film vervalt in soapachtige taferelen die de film uiteindelijk de das om doen.

Keniaans romantisch drama over de ontluikende liefde tussen de jongensachtige Kena [Samantha Mugatsia] en de (letterlijk) kleurrijke Ziki [Sheila Munyiva], dochters van twee rivaliserende politici in de Keniaanse hoofdstad Naïrobi. Een uur lang wijkt de film zelden af van de stroom aan de Amerikaanse tienerpulpromantiek die onze witte scherm teistert, maar het spontane spel van Mugatsia en Munyiva maakt veel goed, evenals de uitgekiende cinematografie van Christopher Wessels die gebruik maakt van natuurlijke belichting en kleuren om de gevoelens van Kena te versterken. Na een uur neemt de film een schokkende wending die veel zegt over hoe men in traditioneel Afrika omgaat met homoseksualiteit. Net zo schokkend is het feit dat deze film werd verboden in Kenia wegens 'het promoten van een lesbische levensstijl'. Nederland mag zich tolerant noemen, maar grote delen van de wereld zijn nog lang niet klaar om homoseksualiteit op wat voor manier dan ook te normaliseren. Dit romantische drama drukt ons nog maar eens met de neus op dat onaangename feit.

Aan het einde van wat voor haar niets meer is dan een vriendschappelijke date, wordt de zestienjarige Nadia [Alma Noce] verkracht door Brando [Luka Zunic], een jongen die bij haar op school zit. Tot overmaat van ramp is Nadia daarbij zwanger geworden. Haar vader [Massimo Somaglino] en moeder [Rossana Mortara] en haar zus [Livia Rossi] zijn haar enige toeverlaat in dit sombere, maar weinig onthullende portret van een aanstaande tienermoeder. Nadia doorloopt de verschillende lichamelijke en emotionele fases die bekend zijn uit de vele films die eerder over dit thema zijn gemaakt, maar Labate en haar co-scenaristen voegen daar weinig aan toe. Het schijnt de bedoeling te zijn geweest om de maatschappelijke onverschilligheid jegens Nadia en haar lotgenoten te willen schetsen. Dat is me blijkbaar ontgaan. Gelukkig is Noce overtuigend in de hoofdrol.

Het afgelegen Italiaanse Alpendorpje Avechot wordt opgeschrikt door de verdwijning van Anna Lou Kastner [Ekaterina Buscemi] en de mediagolf die volgt wanneer de prominente rechercheur Vogel [Toni Servillo] de zaak hoogstpersoonlijk komt onderzoeken. Aanvankelijk vertrouwt men blindelings op de charismatische Vogel, maar plaatselijke agent Boghi [Lorenzo Richelmy] en Mayer [Michela Cescon] ontdekken steeds meer redenen om grote vraagtekens te zetten bij de ware motieven van deze mediaheld. Carrisi regisseerde deze verfilming van zijn eigen roman met een goed gecaste Servillo in de hoofdrol en fraaie cinematografie van Federico Masiero, maar het plot maakt dit uiteindelijk tot niet meer dan een visueel opgeleukte, dubbellange Italiaanse variant op Murder, She Wrote. Goed te behappen, maar weinig memorabel dus.

De liefdevolle relatie tussen Eric [Colin Firth] en Patti [Nicole Kidman] komt onder druk te staan doordat Erics onvoorspelbare, vaak agressieve gedrag. Patti vraagt Erics goede vriend Finlay [Stellan Skarsgârd] of dat verband zou kunnen hebben met Erics oorlogsverleden. In flashbacks ontdekken we wat Eric en Finlay meemaakten in een Jappenkamp na de val van Singapore in februari 1942. Waargebeurd verhaal geeft een overtuigend beeld van het leven in de Jappenkampen, mede dankzij de cinematografie van Garry Phillips, en werkt toe naar een zeer ontroerende slotconfrontatie met Takeshi Nagase [Hiroyuki Sanada]. Aangrijpend en buitengewoon goed geacteerd.

Interessante, maar wat gedateerde vroege film van Francis Ford Coppola met James Caan en Robert Duvall, die beiden belangrijke rollen zouden spelen in Coppola's volgende film: The Godfather. Caan speelt een voormalig American Footballer met de bijnaam 'Killer', die zich door hersenletsel moeilijk zelfstandig kan redden, maar de hoofdpersoon is Natalie [Shirley Knight], een jonge, getrouwde vrouw die er tussenuit knijpt wanneer ze ontdekt dat ze zwanger is. Onzeker over haar toekomst en bang over de belemmeringen die een kind haar op zal leggen, gaat ze op een reis zonder doel. Tijdens die reis pikt ze Jimmy Kilgannon [Caan] op en onderweg hebben ze een aantal ontmoetingen, waaronder met politieagent Gordon [Duvall], zelf gescheiden met één kind, die interesse toont in Natalie en een opportunistische kippenboer [Andrew Duncan].

Coppola's scenario haalt thema's aan die indertijd nog niet vaak waren verkend, waaronder hersenletsel en abortus, maar anno 2019 is deze film waarschijnlijk controversiëler voor de manier waarop de kippen hier worden behandeld. Coppola probeert soms te nadrukkelijk zijn stempel op de film te drukken met ongebruikelijke camerastandpunten en de film is wat traag, maar de film is goed geacteerd, vooral door Knight.

Ken Loach maakt opnieuw effectief gebruik van authentieke locaties en niet-professionele figuranten om het realisme van dit tragikomische relaas te versterken. Het verhaal draait om de pogingen van Bob [Bruce Jones] om geld bijeen te sprokkelen voor de eerste communie van zijn dochter. Zijn trots weerhoudt hem ervan een betaalbare tweedehands jurk te kopen, maar zijn koppigheid brengt hem in problemen wanneer tegen beter weten in geld leent van een woekeraar. Jones' vertolking is jammer genoeg onevenwichtig, maar de film zit vol scherpe observaties en sterke bijrollen en scenarist Jim Allen weet het tragische verhaal op knappe wijze te vermengen met humor waardoor het nooit zwaar op de hand wordt.

Er is een indrukwekkende overstroming die de Oscar voor beste Special Effects rechtvaardigt, maar dit is een opgeblazen melodrama dat verder alleen wat opvalt wegens de vrij opzichtige seksuele toespelingen. Edwin Esketh [Myrna Loy] is de verveelde society-dame die haar oog laat vallen op de aantrekkelijke Rama Safti [Tyrone Power] die als dokter werkt in Ranchipur. George Brent speelt Edwina's alcoholistische echtgenoot, Nigel Bruce doet zijn stiff-upper-lip act als Edwina's vader en Maria Ouspenskaya komt opdraven voor het type cameo dat je van haar zou verwachten.

Selena Gomez schiet te hulp als het kleine zusje van Gatsby's ex-vriendin en Cherry Jones schittert als Gatsby's moeder, maar dit is een zeer middelmatig werkje van Woody Allen. Veteraan Vittorio Storraro is gelukkig ook weer aan boord en brengt alles schitterend in beeld, maar het is vooral de scenarist Woody Allen die ons hier in de steek laat. Het verhaal betreft het kersverse stel Gatsby [Timothée Chalamet], een echte New Yorker, en zijn kersverse vriendin Ashleigh [Elle Fanning] die daar een interview heeft kunnen regelen met één van haar favoriete regisseurs, Roland Pollard [Lieb Schreiber]. Haar afspraak zou slechts een uurtje duren, dus Gatsby is van plan de rest van de dag te gebruiken om Ashleigh rond te leiden in zijn favoriete stad. Maar die plannen kunnen al snel de prullenbak in wanneer Ashleigh naar een screening van Pollards nieuwste film mag.

Uiteraard leidt dat voor beide hoofdpersonen tot een aaneenschakeling van onvoorziene situaties die helaas met elkaar gemeen hebben dat ze nooit vermakelijk worden. De ondertitelaar had waarschijnlijk een encyclopedie nodig om de verwijzingen naar klassieke literatuur, cinema en buiten de VS nauwelijks bekende cultfiguren te vertalen, maar ook de rest van de beoogde grappen missen hun doel. Het helpt bovendien niet dat Chalamet worstelt met zijn karakter en het gemanierde spel van Elle Fanning bevestigt voor mij haar gebrek aan (in dit geval komisch) acteertalent. Scherpe observaties heb ik niet kunnen ontdekken en de grap over orale seks en een Bar Mitswah behoort ongetwijfeld tot de slechtste grappen die Allen ooit heeft geschreven. Geen toeval, want dit is één van zijn slechtste films.

Sinds 1970 zijn er in de VS 1677 schietpartijen geweest op lagere en middelbare scholen, meestal gepleegd door jongeren die daar op school zaten. Deze documentaire richt zich niet op de daders of de slachtoffers, maar op de groep die het minst onder de loep is genomen en toch in veel gevallen direct verantwoordelijk werd gehouden voor de doden en gewonden: de ouders van de daders. Frida en Lasse Barkfors beperken zich niet tot de pratende hoofden van Clarence Elliott, Sue Klebold en Andy Williams, die vertellen over wat zij hebben moeten doorstaan, mede doordat de media hun demoniseerde. Ze volgen de ouders tijdens hun dagelijkse werkzaamheden waarbij eenzaamheid een gemeenschappelijk thema is. Een integer en openhartig portret van een groep mensen die door de jaren heen structureel zijn overschreeuwd door degenen die behoefte hebben aan het aanwijzen van een verantwoordelijke voor iets wat niet of nauwelijks te voorkomen lijkt te zijn.

Zhi [Yimmy O. Yang] is een lori die wordt opgevoed door zijn oma [Lisa Lu]. Zij probeert zijn liefde voor racen tevergeefs te beteugelen met tai chi, maar wanneer het bedrijf van racelegende Archie Vainglorious [John Cleese] dreigt het dorp te slopen en een resort te bouwen, daagt Zhi hem uit voor een rally. Komt goed uit dat Archies oude rivaal Gnash [J.K. Simmons] hem kan helpen, maar natuurlijk heeft Archie een troefkaart achter de hand. De bekende levenslessen over het volgen van je dromen, geloven in eigen kunnen en sportiviteit komen langs in deze opeenstapeling van clichés, waarin Venokur ook een (slechte) kopie van de Minions uit Despicable Me opdient. Alleen het eerbetoon aan de videoclip van a-ha’s ‘Take On Me’ is de moeite waard. Lopendebandwerk waar streaming services ons helaas steeds vaker mee bombarderen.

Slim vervolg op Wreck-It-Ralph waarin de Arcade Game-karakters Wreck-It-Ralph [John C Reilly] en Vanellope [Sarah Silverman] zich noodgedwongen begeven in de voor hun totaal onbekende wereld van WiFi en Internet. De reden? Zij veroorzaakten een fout in het spel waardoor de besturing niet meer werkt. De eigenaar van de Arcade Hall verklaart het spel defect en dat betekent normaal gesproken het einde van 'Sugar Rush'... totdat blijkt dat iemand op eBay een passend stuur te koop heeft aangeboden! Maar daarvoor moeten Ralph en Vanellope het Internet op en proberen hun weg te vinden in deze chaotische en voor hun (aanvankelijk totaal) onbegrijpelijke wereld.

Het basisplot is feitelijk niet meer dan een excuus om de film vol te stoppen met allerlei grappen over het Internet, maar iedere Internetgebruiker zal zich kunnen herkennen in de moeizame tocht vol verleidingen die Ralph en Vanellope maken. Zo is er de search-engine die tot vervelens toe probeert te raden wat je zoekt en uit het niets verschijnende pop-ups die je gek maken met allerlei holle, doch verleidelijke slogans. Een ontmoeting met Disney-prinsessen onderstreept dat op het Internet (bijna) niets is wat het lijkt en leidt tot één van de leukste scènes wanneer we deze vrouwelijke ideaalbeelden in casual wear (en vooral casual mode) zien. Herkenbaar voor jong en oud en bijzonder vermakelijk en opnieuw eindigend met een positieve boodschap.

Sylvester Stallone kruipt voor de laatste (?) keer in de huid van de aan PTSD lijdende Vietnamveteraan John Rambo die na zijn omzwervingen nu een zekere stabiliteit heeft gevonden sinds zijn vader hem een ranch in Arizona heeft nagelaten. Op deze geïsoleerde plek behoudt hij de controle over zijn demonen door het trainen van paarden, de vriendschap van Maria [Adriana Barraza] en zijn nauwe band met Maria’s dochter Gabrielle [Yvette Monreal]. Wanneer Gabrielle via een vriendin ontdekt waar de van haar vervreemde vader [Marco de la O] zich bevindt, besluit Gabrielle tegen Johns advies in op eigen houtje naar Mexico af te reizen. Wanneer ze spoorloos verdwijnt moet John Rambo voor het eerst in hele lange tijd zijn veilige haven verruilen om Gabriella te redden. Daar richt hij een bloedbad aan waardoor hij bij terugkomst als zijn militaire ervaring te gebruiken om zich te beschermen tegen de wraak van de maffia die Gabriella ontvoerde. Zet de karakters en hun onderlinge band goed neer met enkele gevoelige scènes tussen John en Gabriella. Maar zodra Rambo zijn hakmes en aanverwante artikelen tevoorschijn haalt is het ‘business as usual’, met veel extreem expliciet geweld en een waanzinnige slotconfrontatie.

Michael [Michael Fuith] is in Berlijn om een poging doen zijn ex-vriendin Gabi [Anka Graczyk] te vragen hem een nieuwe kans te geven wanneer de stad wordt overspoeld door een Zombieplaag waardoor hij genoodzaakt zich is in Gabi’s appartement te verschuilen, aanvankelijk alleen bijgestaan door loodgieter Harper [Theo Trebs]. Duidelijk geïnspireerd door [Rec] met dezelfde makeupstijl, maar in deze Duitse zombiehorror ontbreekt zowel de dynamiek als de visuele inventiviteit van die Spaanse cultklassieker. Niet onaardig, maar ook niet om over naar huis te schrijven.

Meer schatplichtig aan Gamera dan aan King Kong, deze extreem dwaze SF-actiefilm die alleen uitblinkt in het opwekken van verbazing over de hoeveelheid toevalligheden en ridicule dialogen. Niet zo gek, aangezien dit onding uit de koker komt van de makers van San Adreas. Veel vernieling, bordkartonnen karakters, slappe humor in een bij vlagen hilarisch slecht onding.

Sheriff Buck Gordon [Buck Jones] komt tussen twee vuren te staan wanneer een vete tussen zijn pleegvader "Dad" Turner [William Waling] en buurman John Walton [Edward LeSaint] uit de hand loopt. Vlotte western volgens een vertrouwde formule die nu wat oubollig aandoet: de Turners hebben Buck groot gebracht, Clint Turner [John Wayne] en Judy Walton [Susan Fleming] doen een Romeo & Juliet als elkaar geliefden en er is uiteraard een knokpartij en een achtervolging te paard. Bekwaam gemaakt zonder enige pretentie en vooral interessant vanwege de aanwezigheid van John Wayne in één van zijn eerste grote filmrollen.

Een animatiefilm die in de eerste tien minuten expliciet verwijst naar Singin’ In The Rain, Fear & Loathing in Las Vegas en Lawrence of Arabia kan nooit slecht zijn. Johnny Depp is bovendien subliem in de titelrol en de realistische animatie van de vele dierenkarakters die verschijnen in deze western is een gewaagde, maar geslaagde keuze. Regelmatig visueel verbluffend, maar het plot over een hagedis [Depp] die zichzelf voordoet als revolverheld Rango en verzeilt raakt in een conflict tussen dorpsbewoners en hun burgemeester [Ned Beatty] is een rommelig allegaartje van verwijzingen naar westernklassiekers.

Bologna, 1851. Op zesjarige leeftijd wordt Edgardo [Enea Sala] op last van Paus Pius IX [Paolo Pierobon] verwijderd uit het Joodse gezin van Salomono Mortara [Fausto Russo Alesi] en in een katholiek internaat geplaatst. Toen Edgardo zes maanden oud was, zou hij zonder medeweten of goedkeuring van zijn ouders gedoopt zijn door Anna Morisi [Aurora Camatti], die geloofde dat ze daarmee Edgardo’s leven redde. Vanzelfsprekende proberen de Mortara’s hun kind terug te krijgen, maar zal die zich na alle indoctrinatie van de katholieke Kerk nog op zijn plaats voelen bij zijn Joodse ouders? Potentieel interessant religieus familiedrama over de invloed en betekenis van religie op en voor je identiteit dat verstoord wordt door de aandacht voor de toenemende maatschappelijke weerstand tegen de Paus en de Kerkelijke Staat waar Bologna toen onderdeel van uitmaakte.

In het jaar waarin een einde kwam aan haar (bij)rol als Jessica in de succesvolle Twilight-franchise en waarin ze doorbrak met Pitch Perfect (en haar iconische versie van ‘When I’m Gone’), was Anna Kendrick ook te zien in deze zwarte komedie die slecht genoeg is om een filmcarrière te saboteren. Lindsey [Anna Kendrick] en haar vriendje Ben [John Francis Daley] behoren tot de niet-gelovigen die na de Rapture uit de titel op aarde zijn gebleven. Ze dreigen ten prooi te vallen aan de machtswellust van ‘The Beast’ [Craig Robinson]. De beschaamd ogen Kendrick is het doelwit van een nimmer aflatende stroom aan walgelijke seksistische opmerkingen in deze smakeloze, racistische afgang. Deze moet je niet eens willen uitzitten.

Giorgi [Giorgi Ambroladze] en Lisa [Oliko Barbakadze] lopen elkaar letterlijk tegen het lijf. Vervolgens daalt een vloek op hun neer waardoor ze een totaal ander uiterlijk hebben en hun eerdere ontmoeting zijn vergeten. Koberidze denkt dat wij willen weten of deze ‘nieuwe’ Giorgi [Giorgi Bochorishvili] en Lisa [Ani Karseladze] elkaar opnieuw zullen ontmoeten en hoe het hen zal vergaan. Tussendoor richt hij zich op honden die het WK voetbal kijken, op kinderen die voetbal kijken en meer van dat soort volstrekt oninteressante terzijdes. Veel beelden van benen en statische objecten moeten ons doen geloven dat we te maken hebben met een frisse, originele stem in cinema. Ik ga voor incompetent en of onuitstaanbaar pretentieus. Slaapverwekkend saai en een vloek voor het Arthouse genre.

In 1849 wordt Baltimore opgeschrikt door een serie moorden die geïnspireerd zijn door de verhalen van Edgar Allan Poe [John Cusack]. Poe is daarom de eerste verdachte, tot een nieuwe moord hem een alibi verschaft. Vanaf dat moment wordt Poe zelf betrokken bij het onderzoek, maar door zijn drankgebruik en depressieve buien is zijn gedrag onberekenbaar en dat maakt het onderzoek er niet gemakkelijker op. Een verzorgde productie met mooi camerawerk van Danny Ruhlmann. Qua opzet doet dit denken aan de Shakespearehorrorfilm Theater Of Blood met Vincent Price, maar hier ontbreekt de ironie en de verlichtende humor die het uitzinnige basisgegeven zo goed verteerbaar maakten.

Danny Turner [Peter Facinelli] vermoordt vrouw Rachel [Cynthina Evans] en zoon Evan [August Scott] pleegt zelfmoord door zich met een auto in het ravijn uit de studio te storten. Familie en vrienden blijven achter met talloze vragen waarop ze geen antwoord hebben, tot de komst van een onbekende vrouw [Leslie Uggams] die het geheel in een ander perspectief plaatst. Gebaseerd op het gelijknamige boek van Robert en Kelly Pascuzzi die zich baseerden op hun eigen ervaring met een vriend die een moord-zelfmoord pleegde. Schetst een authentiek beeld van de tegenstrijdige emoties die leven bij nabestaanden van een dergelijke act en is over het algemeen prima geacteerd, maar in de tweede helft neemt het een sterk religieus thema aan waar niet-gelovigen en/of sceptici de kriebels van krijgen. Voer voor christenen en spirituele geesten die dit ongetwijfeld een hogere waardering zullen geven.