Meningen

“Real American Hero” Duke Hauser [Channing Tatum] leidt een eenheid van G.I.’s in een race tegen de klok met handlangers van Cobra Commander om – wat anders – kernwapens. Om de Aziatische markt tevreden te stellen komt Noord-Korea om de hoek kijken en is er een bijrol voor Lee Byung-hun als een Cobralid met gewetensbezwaren. De vechtscènes zijn gekunsteld, maar goed gedaan en een wereldstad wordt tot puin gereduceerd. Lang leve de lol! Jonathan Pryce is veel te goed voor dit soort pulpprulletjes.

Walter Huston was een specialist in het spelen van autoriteitsfiguren en hij redt deze schaamteloze propagandafilm over een onbetrouwbare president die na een auto-ongeluk opeens - wellicht dankzij een zekere aartsengel? - het licht ziet en Amerika verlost van werkloosheid en gangsters. Het scenario van Carey Wilson zet de president neer als een ongemakkelijke hybride van Franklin Delano Roosevel, die in 1932 de verkiezingen won met soortgelijke retoriek) en Donald Trump, die de kiezers rechtstreeks toespreekt en er geen gras over laat groeien. Het is daarmee een prekerige parabel geworden, maar wel ééntje waar de gewone Amerikaan destijds van kon genieten. Gedateerd, behoorlijk naïef en lang niet zo zoetsappig als je zou verwachten, maar fascinerend op een perverse manier.

Hoewel de meeste bewoners zich hebben neergelegd bij de renovatie van Gagarine, een wijk in voorstad van Parijs dat in 1963 werd geopend door Yuri Gagarin, verzet een klein groepje jongeren dat is opgegroeid in de wijk zich tegen de sloop van hun woningen. Ze slaan de handen ineen om de boel voldoende op te knappen om het bewoonbaar te maken, maar het blijkt al snel tevergeefs. Alleen Youri [Alseni Bathily] blijft volharden, ook al zet hij daarmee zijn leven op het spel. Een wat mistroostig sociaal drama blijft interessant, vooral dankzij de charismatische Khoudri en een fraaie rol van Oldfield als een getroebleerde jongere. Bovendien is er een indrukwekkende finale die op fraaie wijze refereert aan onder anderen Zabriskie Point en Close Encounters of the Third Kind.

Boswachter Gabi [Monique Rockman] verliest tijdens een routineonderzoek in het oerwoud contact met haar collega Winston [Anthony Oseyemi] en raakt gewond wanneer ze in een door onbekende aangelegde val trapt. Noodgedwongen moet ze zich laten verzorgen door de zonderling Barend [Carel Nel] en Stefan [Alex van Dyk], die geloven dat het oerwoud onder invloed staat van duistere krachten die alleen zij kunnen weerstaan. Sfeervolle eco-horror met een intrigerende uitgangspunt heeft een uitstekend eerste uur, maar wekt de indruk in productie te zijn gegaan zonder een bevredigend einde waardoor de te verwachten climax er nooit komt en het als een nachtkaars uitwaait.

Er is opvallend veel beeldmateriaal beschikbaar van de hoofdpersonen in dit verhaal over de Duitse dokter met schrijversambities Friedrich Ritter en zijn patiënt Dore Strauch die besluiten huis, haard en familie achter te laten voor een leven op Floriana, een afgelegen, dan nog onbewoond eiland dat behoort tot Galapagos eilanden in de Stille Oceaan. Nadat geïnteresseerde wetenschappers op bezoek zijn gekomen ontstaat er media-aandacht voor het eiland en dat lokt de excentrieke barones Von Wagner en haar twee minnaars naar het eiland. Al gauw nemen de onderlinge spanningen toe. Geller en Goldfyne gebruik fragmenten uit dagboeken en een gepubliceerde biografie om een beeld te geven van het leven van deze mensen en een mysterie op te lossen. De stemvertolkingen zijn prima en de aanvullende inzichten van huidige bewoners van de Galapagos-eilanden zijn waardevol, maar heel spannend is het bepaald niet.

James Cagney en Robert Montgomery produceerden deze heiligverklaring van William F. Halsey Jr., de doorgewinterde generaal die in 1942 bij Guadalcanal de opmars van de Japanners in de Stille Oceaan wist te stoppen en daarmee zorgde voor 'het einde van het begin' in die regio. Montgomery regiseerde en Cagney nam de hoofdrol voor zijn rekening. En zijn vertolking is bijzonder fraai, temeer omdat er niets te zien is van de explosiviteit die we zo associëren met Cagney. Zijn genuanceerde, subtiele vertolking is een monument voor zijn veelzijdigheid en maakt dit tot één van zijn meest memorabele rollen. Het documentaire karakter van de film doet recht aan de tientallen officiers en honderden soldaten die vochten voor Guadalcanal, maar de keuze om bij vrijwel elk karakter een korte, gesproken biografie te brengen ondermijnt het drama en gaat op den duur ook wat vervelen. Datzelfde geldt voor de score van Roger Wagner, die vrijwel alle partijen liet neuriën als een constante hymne aan de gevallenen. De goedkope sets zijn ook een minpunt, maar naast Cagney verschijnen onder andere Dennis Weaver en Richard Jaeckel in sterke bijrollen. Dit is een must voor fans en een interessante geschiedenisles (met ook veel aandacht en respect voor de Japanse kant van het verhaal), maar als film is het niet helemaal geslaagd.

Kent u de mythe dat een sequel nooit kan tippen aan het origineel? De makers van deze horrorfilm besloten het tegendeel te bewijzen door een vervolg te maken op één van de slechtste films van de laatste jaren en zijn in ieder geval in hun opzet geslaagd. Vervolg op The Gallowss bevat namelijk geen schokkerig camerawerk en heeft zelfs een paar spannende momenten. Helaas resulteren die vrijwel altijd in een nep-schrikeffect. Het scenario slaat bovendien helemaal nergens op en het acteerwerk laat derhalve dan ook zeer te wensen over. Het verhaal, voor het geval u dat nog interessant vindt, betreft een verlegen meisje (moeilijke jeugd e.d.) dat bij een auditie voor de toneelgroep om te verwaarlozen redenen besluit een monoloog uit het toneelstuk "The Gallows" voor te dragen. Dat had ze beter niet kunnen doen.

Weduwnaar David [Peter Facinelli] is met zijn verloofde [Sophia Myles], zijn voormalige schoonzus [Caroline Guerra], zijn dochter [Nathalia Ramos] en haar vriend [Sebastián Martinez] onderweg naar het vliegveld in Bogota wanneer hun auto onder extreme weersomstandigheden te water raakt. Het vijftal vindt onderdak bij een oude man [Gustavo Angarita] die een meisje [Julieta Salazar] heeft opgesloten in de kelder. Is de man een ontvoerder of is het meisje een gevaar voor de buitenwereld? Het plot stelt weinig voor, maar het idee dat ‘het kwaad’ niet kan sterven en zich simpelweg verplaatst in het lichaam van de persoon die het dichtste bij is, zorgt voor een origineel uitgangspunt en met hulp van het makeup-team van Olga Turrini Bernardoni weet Garcia een aantal effectieve schrikmomenten te genereren.

Yep, alweer een 'found-footage' horrorfilm. Maar waarom filmen deze kids het nachtelijke sloopwerk van een toneelset? Gaat een stuk handiger zonder camera natuurlijk. En die waarom-vraag hangt over de hele film. Natuurlijk is het gewoon een slap excuus om deze film voor een appel en een ei te maken. Het acteerwerk is bijzonder matig, het plot lachwekkend en de conclusie volstrekt onzinnig. Denk daarbij nog de nodige nep-schrikeffecten en het nodige jatwerk uit betere films uit dit genre en je weet zo'n beetje wat je voorgeschoteld krijgt. U was gewaarschuwd!

Een zeldzame misstap van scenaristen Ethan en Joel Coen, al is Hoffman het meest verantwoordelijk voor deze twee verfilming van het korte verhaal van Sidney Carroll dat in 1966 veel beter uit de verf kwam met Michael Caine en Shirley MacLaine in de hoofdrollen. Het oorspronkelijke verhaal van een kruimeldief [Colin Firth] die een zelfingenomen kunsthandelaar [Alan Rickman] een hak wil zetten met hulp van een kunstvervalser [Tom Courtenay] en een Texaanse rodeo-ster [Cameron Diaz] als dekmantel. Rickman is goed en Firth doet een redelijk imitatie van Michael Caine, maar Diaz is slechts één van de vele castleden die te nadrukkelijk probeert grappig te zijn en daarmee het tegenovergestelde bereikt.

De vaste Game Night van drie stelletjes krijgt een bijzondere draai wanneer Max [Jason Bateman] bezoek krijgt van zijn broer Brooks [Kyle Chandler] die hem door de jaren heen altijd de loef heeft afgestoken. Brooks nodigt iedereen in zijn huis voor een Game Night om nooit te vergeten: een mysterie waarbij één van de deelnemers wordt ontvoerd en de anderen aan de hand van aanwijzingen moeten proberen het slachtoffer te vinden. Maar natuurlijk krijgt de avond een onverwachte wending wanneer een paar echte gangsters Brooks ontvoeren. Aan de drie koppels de taak om hem te vinden, maar wanneer realiseren ze zich dat het spel geen spel blijkt te zijn?

Hoewel Bateman en Rachel McAdams [als zijn echtgenote] op papier de sterren zijn, vallen juist hun vertolkingen in het water door overacteren en teveel flauwe grappen. Het simpele plot wordt tegen het einde nog onnodig complex en de 'verrassende wendingen' maken het er niet beter op. Lamorne Morris en Kylie Bunbury scoren wel als jeugdliefdes die ruziën over het feit dat één van hen ooit naar bed zou zijn geweest met een 'beroemdheid'. Maar de beste momenten komen van Billy Magnusson (voorheen Casey Hughes in As The World Turn) als de stuntelende Ryan en Jesse Plemons als de zonderlinge buurman/politie-agent die snakt naar menselijk gezelschap. Deze komedie moet het hebben van een paar goede grappen en dat is te weinig om deze film tot aanrader te bombarderen.

Wanneer een ruimteschip op Aarde landt gaan drie kinderen op onderzoek uit. Wanneer twee van hen niet alleen aan boord gaan maar het schip zelfs eigenhandig laten vliegen (zonder enig spoor van de oorspronkelijke bemanning) komen ze terecht op de planeet Guiron, waar een soort zwaardviskrokodilmonster de wacht houdt. Maar de kids weten natuurlijk dat Gamera ze komt redden, als ze maar hard genoeg roepen. Dieptepunt in de serie waarin het verhaal werkelijk volstrekt belachelijk is. Uiteraard zijn de rubberen pakken, de amateuristische vertolkingen en de goedkope kostuums en special effects weer gewoon van de partij in deze Gamera-sequel.

De productie van de vorige twee Gamera-films liet al te wensen over, maar zowaar ging het duidelijk bergafwaarts met dit exploitatieprulletje dat eigenlijk een samenraapsel is van elementen uit de vorige twee films. De vuurspuwende, buitenaardse frisbee-reuzenschildpad keert terug op aarde om de mensheid te redden van Gyaos, een man in een vleermuispak met een masker van papier mache dat gewapend is met slecht geanimeerde laserstralen. Er was ook nog een excuus voor de aanwezigheid van Gyaos, maar die doet er eigenlijk helemaal niet toe. De hele film is volkomen onzin: slecht geschreven, slecht geacteerd en nog slechter gemaakt dan z'n twee voorgangers.

Bewoners van de planeet Zigra komen de bevolking op aarde de les lezen over de vervuiling van het water op onze planeet... en op die van hun? Hun ruimteschip verandert in een haaiachtig monster dat 'vanwege een andere waterdruk' twee keer zo groot wordt als normaal. Onderzoekers van Sea World gaan (uiteraard met twee kleine kinderen) op onderzoek uit en worden zo een pion in een gevaarlijk spel dat het einde van onze planeet zou kunnen inluiden. Gelukkig hoort Gamera de hartenkreten van de kinderen en komt hij de wereld redden. Meer rubberen pakken, zwakke special effects en amateuristisch acteerwerk in een zeer goedkoop gemaakt prulletje met een flutverhaal. Maar het zou niet de laatste keer zijn dat Gamera de wereld zou redden...

Cyril [Thomas Doret] kan het niet verkroppen dat zijn vader [Laurent Caron] hem in de steek gelaten en drijft de ‘opvoeders’ op de jongerenboerderij waar hij nu wordt opgevangen tot wanhoop met zijn pogingen om weg te lopen en zijn vader te vinden. De plaatselijke kapper Samantha [Cécile de France] bekommert zich dusdanig om Cyril dat ze besluit hem op te vangen in het weekend. Maar de getraumatiseerde Cyril stelt haar geduld en haar goede bedoelingen ernstig op de proef. De gebroeders Dardenne schetsen een realistische beeld van de toestand van een kind dat in aanraking komt met Jeugdzorg, maar doet dat zonder een beschuldigende vinger te wijzen. Doret is indrukwekkend in de hoofdrol, ook al is het niet gemakkelijk om veel begrip te hebben voor Cyrils recalcitrante gedrag.

“Gandhi” is een uiterst respectvolle biografie van één van de sleutelfiguren van de 20e eeuw die niet alleen verantwoordelijk was voor het einde van het Britse kolonialisme in India, maar ook Martin Luther King inspireerde met zijn filosofie van geweldloos verzet in de vorm van burgerlijke ongehoorzaamheid. Gandhi genoot zoveel respect onder zijn landgenoten omdat hij bij elke oproep steeds het goede voorbeeld gaf. Wanneer de Indiase burgers zich willen verzetten tegen de uitbuiting van hun kledingindustrie door de Britten, roept Gandhi op tot een algehele boycot van Britse kleding en vanaf dat moment kleedt hij zich alleen nog in een lendendoek die hij zelf maakt.

Wanneer er gevechten uitbreken tussen de religieuze facties in India, gaat hij over tot een hongerstaking die leidt tot blijvende vrede tussen Hindu’s en Moslims in India. Attenboroughs epos over deze man begint met Ghandi’s dood in 1948 en diens begrafenis. De begrafenisscène staat in het Guinness Book of World Records als de filmscène met de meeste figuranten ooit: er waren maar liefst 400.000 mensen aanwezig voor deze openingsscène! Volgens Attenborough zorgde Ben Kingsleys gelijkenis met Gandhi ervoor dat de figuranten geloofden dat ze hier Gandhi echt opnieuw aan het begraven waren. Veel dank moet hier ook gaan naar de 11 Second Unit- en Assistent-Regisseurs die hierbij hebben geholpen.

“Gandhi” kijkt vervolgens terug op Gandhi’s eerste ervaring van racisme wanneer hij in 1893 als gekleurde advocaat in Zuid-Afrika letterlijk uit een trein wordt gegooid omdat hij het lef had om eerste klas te reizen. Het institutionele racisme in Zuid-Afrika inspireert Gandhi tot de oprichting van de Natal Indian Congress, waardoor hij haast gelynchd wordt door blanke Afrikaners. Hij leidt in 1908 een protest tegen het verplicht dragen van een ID-card door zijn eigen ID-card en die van alle bestuursleden in het openbaar te verbranden. Hoewel de politie hem ernstig verwondt, gaat hij door met zijn vreedzame protest tot hij wordt gearresteerd.

In ruim 3 uur behandelt “Gandhi” alle hoogte- en dieptepunten uit Gandhi’s leven, waarin de relatie met en de steun van zijn trouwe echtgenote een belangrijke rol speelt. De meest indrukwekkende momenten zijn “the Salt March”, die leidt tot Ghandi’s zoveelste arrestatie, en de “Jallianwalla Bagh Massacre” waarbij de meedogenloze General Dyer [Edward Fox] zijn soldaten de opdracht geeft het vuur te openen op ongewapende Indiërs wegens illegale samenscholing. Het is een scène die nog maar eens aantoont hoe goed Attenborough de figuranten wist te regisseren, want de paniek en de pijn is zichtbaar en voelbaar in deze sleutelscène in de strijd voor onafhankelijkheid.

“Gandhi” is niet origineel in zijn structuur, maar Attenborough is erin geslaagd om de kijkers een glimp te geven van de ware Gandhi op een volstrekt integere wijze. Het resultaat is een indrukwekkend eerbetoon aan Gandhi, maar ook aan al die mensen die dankzij zijn lichtende voorbeeld bereid en in staat bleken om zijn geweldloze strijd voort te zetten, ondanks de duizenden doden en gewonden die tijdens die strijd vielen. Een inspirerende film in alle opzichten en werkelijk een geval van ‘zo maken ze ze niet meer’.

Voormalig sluipschutter Pons [Régis Laroche] sluit zich aan bij een bende in Parijs die een Arabische prins [Mohamed Aroussi] willen beroven. Het plan slaagt, maar al snel zet de verveling in (en voor de kijker nog het meest). De bendeleden lezen de krant, voeren vogels en doen meer oninteressante dingen terwijl ze praten over wat ze met het geld gaan doen. Natuurlijk laat het slachtoffer zich niet ongestraft beroven en na een korte opleving halverwege moeten we opnieuw een eeuwigheid wachten op de logische ontknoping, die je niet eens te zien krijgt! Stuitend navelstaarderij, één van de saaiste misdaaddrama’s die je ooit zult zien. Een totale verspilling van tijd, al zijn er critici (op het filmfestival van Berlijn en bij Cahiers Du Cinéma) die deze aanslag op cinema lof meenden toe te zwaaien. Ik kan er met mijn verstand niet bij.

Charles Bronson is uitstekend als Alan Avery, een leraar die getuige is van een afrekening in het criminele circuit en niet bang is om gangsterbaas Maxie Meadows [John Doucette] aan te wijzen als schuldige en teken hem te getuigen voor de rechtbank. Maar wanneer een mol bij het politiebureau ervoor zorgt dat de media achter de identiteit van de kroongetuige komen, komt het leven van Alan en zijn hoogzwangere echtgenote [Gloria Henry] in gevaar. Een echte B-film met onnodige nadruk op seks (let op de camerabewegingen bij het zwembad en de shots van de voluptueuze Jennifer Holden als Maxies 'vrouw'), maar er zijn een paar prima actiescènes, sterk werk van Henry en Doucette zet een memorabele B-schurk neer. De film is bovendien behoorlijk stijlvol gefilmd en regisseur Gene Fowler Jr. zorgt ervoor dat deze aangename misdaadthriller nooit verveeld.

In 1949 lijkt gangster Mickey Cohen [Sean Penn] de touwtjes stevig in handen te hebben in Los Angeles dankzij een netwerk van corrupte rechtshandhavers. Chief Parker [Nick Nolte] besluit de strijd aan te gaan met behulp van een klein groepje doorgewinterde agenten dat onder leiding van John O’Mara [Josh Brolin] opdracht krijgt om Cohen en zijn bende op hardhandige wijze uit te schakelen. Sergeant Jerry Wooters [Ryan Gosling] haalt de banden aan met Mickeys ‘etiquette tutor’ Grace Faraday [Emma Stone] om cruciale informatie te vergaren. Een indrukwekkende cast en een verzorgde productie, maar dit is een formulematige gangstersaga met een hoop clichés en zonder diepgang en ontstijgt amper het niveau van een spelletje cowboys en Indianen. Niets nieuws onder de zon dus.

Prima vertolking van Barry Sullivan als de kleinschalig opererende gangster Shubunka, wiens wantrouwen - voortgekomen uit een leven van teleurstellingen - hem tot nu toe overeind hebben gehouden. Maar de zaken veranderen wanneer een rivaliserende bende probeert zijn handel over te nemen.

Voormalig Olympisch kunstschaatser Belita Jepson-Turner is een fraai femme fatale als nachtclubzangeres Nancy Starr, een vrouw wiens oprechte liefde Shubunka keer op keer in twijfel trekt. Het verhaal is een klassieke tragedie, de scherpe dialogen en Paul Ivano's verzorgde camerawerk maken dit tot een prima toevoeging aan het film noir genre.

Geïnspireerd door het gelijknamige in dichtvorm geschreven boek van de in 2017 overleden John Henley Heathcote Williams, ook een milieuactivist en dat is duidelijk te merken. Hij beschouwde de walvissen als ‘de beschermers van onze planeet’, zo blijkt uit het lyrische commentaar van Tom Waes. Dit is een grote lofzang op deze imposante en fotogenieke dieren, dus het komt niet als een verrassing dat dit vol zit met mooie plaatjes, het schijnbaar rustgevend walvisgezang (waarvan de betekenis nog steeds volstrekt onduidelijk is), en een loungeachtige jazzscore. De ongelukkige combinatie van authentieke beelden en animaties maakt dit tot aardig visueel behang en er komen gelukkig ook de nodige wetenschappelijke feiten voorbij, maar na 80 minuten ben je ruim uitgekeken op die walvissen. En mij bekroop het onaangename gevoel dat deze documentaire vooral goed is voor walvistoerisme, en dat zal zeker niet de bedoeling geweest zijn. Het commentaar in de oorspronkelijke Franstalige versie is van Jean Dujardin (The Artist, An Officer and A Spy).

Als het de bedoeling was te tonen hoe saai het leven op het Franse platteland was toen de mannen zich bevonden aan het front in de Eerste Wereldoorlog en het aan de vrouwen was om de landbouwproductie op peil te houden, dan is Xavier Beauvois absoluut geslaagd in zijn missie. In de slaapverwekkende eerste helft krijg je dan ook eindeloos veel ononderbroken shots zien van vrouwen die aan het werk zijn. Dat mag dan de realiteit van het tijdperk geweest zijn, maar het is de doodsteek van een film die in de tweede helft ontaardt in soapachtige perikelen, wanneer geheimen, leugens en bedrog het verhaal domineren. Teleurstellend oppervlakkig allemaal en vooral ontzettend saai. De indrukwekkende scène waarbij één van de mannen het aan het front opneemt tegen een overmacht aan vijandelijke soldaten met gasmaskers lijkt uit een totaal andere film te komen, maar is wel het absolute hoogtepunt van deze tijdverspiller.

Garfield [Chris Pratt] kwam te wonen bij Jon Arbuckle [Nicholas Hoult] nadat zijn vader Vic [Samuel L. Jackson] hem had achtergelaten in een steegje bij een restaurant. Inmiddels is Garfield volwassen, lui, dik en laat hij hondje Odie [Harvey Guillén] zo’n beetje alles wat een ‘fysieke inspanning’ vereist voor hem doen. Tot Roland [Brett Goldstein] en Nolan [Bowen Yang] hem ontvoeren en herenigen met zijn vader. Vic heeft een ereschuld uitstaan bij Jinx [Hannah Waddingham] en Garfield en Odie moeten hem helpen om meer dan 1600 liter melk te stelen uit een fabriek. Ze vragen hulp aan stier Otto [Ving Rhames], die depressief is sinds fabriekseigenaar Marge [Cecily Strong] hem heeft gescheiden van zijn geliefde Ethel [Alicia Grace Turrell]. Het scenario mist het cynisme dat Garfield zo aansprekend maakt en de combinatie Garfield/slapstick is op zijn zachtst gezegd nogal ongelukkig. De stemacteurs leveren prima werk af en vooral in de tweede helft ligt het tempo hoog, maar dat is niet genoeg om de tekortkomingen van het scenario te verhullen. Ving Rhames zorgt voor een amusante parodie op Mission: Impossible, maar mijn favoriete moment is de gezongen jingle. Verder hooguit goed voor een glimlach hier en daar.

Eind jaren 70 was Gary Numan een van de grootste popsterren ter wereld. Met drie albums in één jaar (Tubeway Arm, Replicas en The Pleasure Principle) werd hij de duistere tegenhanger van andere pioniers in de synthesizermuziek als Jean-Michel Jarre en Kraftwerk. Het publiek kon er geen genoeg van krijgen, maar de Britse pers maakte korte metten met Numan en zijn muziek. Mede daarom besloot hij dat zijn concert in Wembley in 1981 zijn laatste concert zou zijn. Hij bleef albums maken van gestaag afnemende kwaliteit, tot zijn grote liefde Gemma Webb hem aanzette om zich volledig te richten op zijn eigen muzikale visie. Het was een begin van een wonderbaarlijke wederopstanding waardoor Gary Numan anno 2022 nog steeds volop tourt en zich voorbereidt op zijn 24e studioalbum. Numan, zijn familie en vooraanstaande collega’s als Jean-Michel Jarre, John Foxx (Ultravox) en Trent Reznor (Nine Inch Nails) maken duidelijk wat Numans muziek toen en nu betekent. Een documentaire zonder fratsen waarin Numan buitengewoon open is over hoe hij heeft leren leven met de diagnose van Asperger en depressies. De laatste minuten voor het moment suprème, Numans terug keer (na 41 jaar) in Wembley, tonen hoeveel symbolische waarde Numan hieraan hecht, maar ook waarom Gemma Webb al 30 jaar zijn onmisbare rots in de branding is.

De aftiteling maakt duidelijk dat de industrie die verantwoordelijk is voor de ernstige, levensbedreigende vervuiling in (letterlijk) de achtertuin van regisseur Josh Fox en duizenden eenvoudige Amerikanen verspreid over de VS, zich niet geroepen voelt om verantwoording af te leggen. Fox zocht contact met een flinke waslijst aan directieleden van gaswinningsbedrijven en politici om hun kant van het verhaal te horen, maar stuk voor stuk weigerden ze medewerking te verlenen aan deze documentaire.

Fox onderzoekt de huidige wetgeving, hoe die tot stand is gekomen. Voormalig vice-president Dick Cheney blijkt één van de grote schurken te zijn en is daardoor medeverantwoordelijk voor de ernstige gezondheidsproblemen en, in erg veel gevallen, dodelijke ziektes een aandoeningen van eenvoudige mensen die niet wisten wat de zogeheten 'frackers' precies deden, laat staan hoe dat hun drinkwater en daarmee hun leven beïnvloedde. Een relevante documentaire, aangezien het zogeheten 'fracking'-debat - zoals Fox aan het einde terecht opmerkt - ook in Europa is losgebarsten.

Kort nadat tatoeëerder Jimmy Jayne [Devon Sawa] in een bar een gesprek heeft gehad met prostituee Star [Irina Antonenko], staan detectives Freddy Vargas [Luke Wilson] en Bill Freeman [Bruce Willis] bij hem op de stoep. Tijdens een van de domste ondervragingen ooit blijkt dat Star en twee andere vrouwen vermoord en zwaar verminkt zijn aangetroffen. Camerabeelden en een aansteker van Jimmy’s zaak Gasoline Alley maken hem tot verdachte. Bovendien heeft Jimmy een strafblad. Om zijn onschuld te bewijzen gaat hij zelf op onderzoek uit en daarvoor moet hij zich bevinden in de groezelige onderbuik van Hollywood. Stompzinnige thriller waarin Willis (bij wie in maart 2022 afasie werd vastgesteld) een man van wel heel weinig (zinnige) woorden is. Schiet zichzelf al in de voet in de belachelijke opening en doet geen enkele poging om daar nog van te herstellen.

Tien jaar voordat hij zijn meesterwerk "The Thin Blue Line" maakte, en vijf jaar voor Stephen King een succesvol boek schreef over dit thema, produceerde Errol Morris deze documentaire over dierenbegraafplaatsen. Aan het woord komen verschillende ondernemers - waaronder de eigenaar van een 'lijmfabriek', wiens levensverhaal niet populair is op feestjes - over het hoe en waarom van deze prille industrie. Zodra de eerste 'nabestaanden' aan het woord komen, neemt de documentaire een luchtige wending: één vrouw 'jankt' met haar hond, de ander vertelt met een brok in de keel over haar overleden hondje, met een ingelijste foto aan de muur prominent in beeld. Er is ook een gesprek met een oudere vrouw die opeens minutenlang over haar kinderen praat en een jongeman die vertelt over zijn liefde voor gitaarmuziek. Het zijn momenten waarop je je afvraagt wat het er toe doet, maar Morris geeft toch een vrij volledig beeld van deze ongewone industrie en de minder relevante momenten zijn in ieder geval bijzonder vermakelijk.

De makers van The Truffle Hunters richten hun camera’s op vijf families die wonen in de Argentijnse Calchaquí-valleien en daar leven volgens de aloude codes en tradities van de Gaucho’s. Vastgelegd met nauwkeurig gekozen cameraposities in schitterend zwart-wit en voorzien van een prachtige soundtrack (met dank aan Skywalker Sound), maar door het gebrek aan verhaallijn is het geheel wat onsamenhangend. Bovendien is een aantal scènes iets te nadrukkelijk geënsceneerd.

Zoals wel vaker het geval is bij beginnende regisseurs verzuipt het verhaal in een overdosis aan stilering, maar Peijnenburg biedt in deze film uit de serie ‘One Night Stand’ een boeiend kijkje achter de schermen van de jeugdzorg door het relaas te volgen van broers Tomas [Jonas Smulders] en Naomi [Olivia Lonsdale], die door hun moeder in de steek zijn gelaten. Vooral Naomi doet haar best om zo goed mogelijk voor de dag te komen zodat ze de mallemolen van de jeugdzorg kan verruilen voor de stabiliteit van een pleeggezin. Maar de hardheid van het leven in een jeugdzorginstelling en het wantrouwen van pleeggezinnen stellen die hoop ernstig op de proef. Uiteindelijk hebben broer en zus alleen elkaar nog in dit rauwe, deprimerende drama dat een voorstudie lijkt voor Peijnenburgs speelfilm Paradise Drifters waarin Smulders eveneens een hoofdrol speelt.

Het waargebeurde verhaal van Sebastian Kronach [Jan Josef Liefers], die gelukkig getrouwd is met bankmedewerker Elke [Julia Koschitz], tot hij ontdekt dat ze betrokken is bij verduistering en haar wil overhalen om daarmee te stoppen. Met behulp van invloedrijke contacten maakt Elke op sluwe wijze gebruik van mazen in de Duitse wet om Sebastian het zwijgen op te leggen. Een zwarte bladzijde uit de recente Duitse geschiedenis en een waarschuwing dat zelfs in een stabiele democratie de wet niet feilloos is. Liefers is voortreffelijk als het slachtoffer.