Meningen

Stone overleeft dit debacle, maar Gosling is kleurloos en heeft een veel te zwakke zangstem. Minstens net zo erg is het totale gebrek aan chemie tussen de twee hoofdrolspelers. Hoewel de spectaculaire, maar volstrekt zinloze openingsscène de indruk wekt dat we hier te maken hebben met een uitbundige, luchtige en vrolijke musical, blijk je opgezadeld te worden met een flinterdun verhaaltje van boy-meets-girl, boy-loves-girl, boy-loses-girl, boy-gets-girl-back. Natuurlijk, veel van de musicals uit de hoogtijdagen van het genre draaiden ook om dit simpele verhaal, maar het ontbreekt hier aan vlotte, messcherpe dialogen, aan humor en aan boeiende ondersteunende karakters. Kortom: het script van La La Land is ronduit slecht en het is onbegrijpelijk dat het slappe verhaaltje is uitgerekt naar een speelduur van ruim twee uur! De liedjes zijn stuk voor stuk zwak, Stone en Gosling zijn matige dansers en de melodramatische scènes werken niet, omdat dit extreem overschatte curiosum te nadrukkelijk zoekt naar de lach én de traan en daar hopeloos in faalt.

Ik wil nog wel een bescheiden lans breken voor de kostuums en de set-decoratie: dat zijn prima imitaties van de MGM-look uit de jaren '50, toen de musical [met o.a. The Band Wagon en Singin' In The Rain] zijn artistieke hoogtepunt bereikte. Maar La La Land komt kwalitatief nog niet in de buurt van een middelmatige lowbudget-musical uit die periode.

Nico van Leeuwen [Mike Reus] probeert wanhopig de boerderij van zijn vader [Frits Lambrechts] te redden van de financiële ondergang. Wanneer een neuroloog [Paul Hoes] vaststelt dat vader lijdt aan een ernstige vorm van afasie, neemt Nico contact op met zijn oudere broer Ernst [Ronald Top]. Die krijgt bepaald geen warm onthaal en in een zich geleidelijk ontvouwende flashback ontdekken we wat de oorzaak is voor de spanningen binnen de familie. Het scenario, mede geschreven door de ervaren Paul Ruven, is zeker niet onaardig, maar Smitsmans acteursregie ligt er te dik op, waardoor de emoties veel te nadrukkelijk en te gemakkelijk af te lezen zijn van de hoofdpersonen. Daardoor valt ook het einde volledig door de mand (sic!).

Vervolg op Nicole van Kilsdonks Ventoux (2015) waarin oude vrienden en zestigplussers David [Wim Opbrouck], André [Wilfred de Jong] en Bart [Reinout Bussemaker] een bezoek brengen aan Joost [Leopold Witte], die van zijn spaargeld een Vlaamse hoeve heeft gekocht die hij wil ombouwen tot bistro. André heeft geld gestoken in het project en wil graag zijn steentje bijdragen, dus wanneer David aankondigt dat hij voorlopig wil blijven besluiten de vrienden de handen ineen te steken om de hoeve te renoveren. David heeft Barts dochter Anna [Rosa Kreulen] uitgenodigd, die zich hoopt voor te bereiden op haar cello-examen – niet echt handig tijdens een verbouwing. Formulematige ensemblefilm met het bekende gekibbel en ander voorspelbaar gedoe en stemmige piano- of strijkersmotiefjes die bedoeld zijn je emoties te sturen, maar die juist inperken. Heeft een handjevol mooie momenten, vooral dankzij het innemende spel van Opbrouck, maar verwacht geen verrassingen.

Waarom een live-action versie maken van één van de meest geliefde Disney-klassiekers als je weet dat échte honden nooit de persoonlijkheid van hun getekende voorgangers kunnen evenaren? Lady [Tessa Thompson] groeit op in een liefdevol gezin maar de komst van een baby en de jaloezie van twee Siamese katten verstoren haar idyllische leven. Ze vindt steun bij zwerfhond Tramp [Justin Theroux] en... tja, het verhaal is wel bekend, toch? Komt niet in de buurt van de magie van het origineel, ondanks een goede stemmencast en uitstekend werk van dierentrainers Raymond W. Beal, Katelyn O’Rourke en Chelsy Ruecker. Het spreekt zo’n beetje voor zich dat de veranderingen aan het originele verhaal (inclusief langere speelduur) geen verbeteringen zijn, als is de diversiteit onder de menselijke rollen verfrissend.

Volkomen terecht met prijzen overladen komisch drama over Christine, een tiener anno 2002 die probeert haar leven een andere richting te geven en daartoe nieuwe relaties aangaat, maar ook oude relaties op het spel zet. Regisseur/scenarist Greta Gerwig liet vooral in Frances Ha al zien dat ze levensechte karakters weet te creëren en haar scenario met schijnbaar gemak doorspekt met dialogen die constant verrassen en vloeiend overgaan van humor naar sentiment, zonder ooit in karikatuur te vervallen. Lady Bird is in dat opzicht een absoluut meesterwerk waarvoor Gerwig zelf, maar ook hoofdrolspeelster Saoirse Ronan en Laurie Metcalf (als haar passief-agressieve moeder) al veel applaus hebben geoogst. Maar in deze briljant geschreven en foutloos geacteerde film was ik het meest onder de indruk van Beanie Feldstein (als Christines beste vriendin Julie) en Tracy Letts (als haar hartverwarmende vader) die het meest schitteren. Maar met zo'n fantastisch scenario kun je haast niet anders dan schitteren!

Mae Robson schittert als Apple Annie, een arme, maar geliefde appelverkoper die vooral gelukkig wordt van haar correspondentie met haar dochter Louise [Jean Parker] die in Spanje woont. Wanneer Louise opeens aankondigt dat ze met haar verloofde [Barry Norton] en diens vader [Walter Connolly], een graaf, haar moeder wil bezoeken, schrikt Annie zich een ongeluk. In haar brieven doet Annie zich namelijk voor als een welgestelde dame die zich in de betere kringen begeeft! Haar vrees om haar dochter teleur te stellen en mogelijk zelfs diens relatie te verpesten, is voor haar vrienden reden om eer samen voor te zorgen dat Annie voor tijdens het bezoek voor even in de droomwereld kan leven die ze zelf heeft bedacht. En dat valt uiteraard nog niet mee!

Beter dan Frank Capra's eigen remake Pocketful of Miracles, maar niet zo goed als de reeks aan meesterwerken die hij hierna zou maken - te beginnen met It Happened One Night. Het verhaal van een groep vrienden die de handen inéénslaan om een ander te helpen is typisch Capra, maar de karakteriseringen en vertolkingen zijn wisselvallig. Guy Kibbee is uitstekend als een poolshark die zich moet voordoen als Annies echtgenoot en dat geldt ook voor Glenda Farrell als de even gewiekste als vulgaire nachtclubeigenaar Missouri Martin. Ned Sparks scoort ook als Happy McGuire. Parker is echter niet meer dan bekwaam als de dochter en Norton is wat stijfjes als de verloofde. Bovendien mist de film op sommige momenten de oprechte warmte die kenmerkend is voor Capra's beste werk.

Wanneer Joan Boothe [Barbara Stanwyck] door een paar schurken in elkaar wordt geslagen, komt haar man [Robert Preston], die haar al een jaar niet heeft gezien haar ophalen. In flashback zien we hoe Joan met haar man naar Las Vegas reist om - in het geheim - een fotoreportage te maken over de casino's en de mensen die ze bezoeken. Wanneer ze betrapt wordt door manager Horace Corrigan [Stephen McNally] moet ze tekst en uitleg geven. Corrigan besluit Joan toestemming te geven om te fotograferen en geeft haar wat chips mee (van de zaak, dus zonder geldwaarde) om mee te spelen zodat ze dichterbij de actie kan komen. Zoals de titel als doet vermoeden raakt ze verslaafd aan het gokken met alle financiële en emotionele ellende die daar bij komt kijken.

Het is een wat simplistische benadering van een serieus en complex probleem, maar Stanwyck geeft op superieure wijze gestalte aan de geleidelijke teloorgang van haar karakter. Preston heeft niet zoveel te doen als de arme echtgenoot, maar McNally geeft Stanwyck uitstekend tegenspel. Verwacht geen diepgaande analyse van gokverslaving, maar wel onvervalst melodrama dat Stanwyck op het lijf is geschreven.

Na een aantal TV-rollen maakte James Caan zijn filmdebuut in deze controversiële thriller die in het Verenigd Koninkrijk zelfs werd verboden! Hij speelt de zelfverklaarde leider van een bende die het huis binnendringt van Cornelia Hilyard [Olivia De Havilland], een welgestelde vrouw die echter fysiek niet meer in staat is om de trap op en af te belopen en vast komt te zitten in haar lift (de kooi uit de titel) door een stroomstoring.

De Havilland en Caan zijn geweldig in deze claustrofobische film die zich vrijwel volledig in dezelfde ruimte afspeelt. Hun onderlinge confrontaties zijn het dramatische hoogtepunt in een film die op treffende wijze aangeeft hoe geïsoleerd mensen kunnen leven. Cornelia heeft een alarmsysteem in haar lift waardoor er buiten een bel afgaat waarop staat vermeld dat er sprake is van een noodgeval. Mensen horen het niet, reageren onverschillig of negeren het gewoon! Ann Sothern - die veel op De Havilland lijkt in deze film - maakt ook indruk als Sade. Rafael Campos schmiert er echter op los als de waanzinnige Essie en ook Jeff Corey overdrijft wat als een zwerver met een hypocriete bijbelse boodschap. Maar dit is een spannende thriller met een onderliggende boodschap die nog steeds zeer actueel is.

Dat deze film moeilijk is te categoriseren is één van de verdiensten van deze geslaagde combinatie van nostalgie, komedie, mysterie en horror. In deze zeer fraai vormgegeven film speelt Lukas Haas de rol van de 10-jarige Frankie Scarlotti, die anno 1963 niet alleen de dood van zijn moeder moet verwerken, maar ook een andere traumatische ervaring die mogelijk in verband staat met een moord op een meisje dat regelmatig in zijn dromen (of zijn het geestesverschijningen?) voorkomt.

Frank LaLoggia schreef zowel het scenario als de muziek, produceerde, regisseerde en speelde de rol van de volwassen Frankie - de film is feitelijk één grote flashback - in een duidelijke 'labour of love'. Met hulp van cameraman Russell Carpenter weet LaLoggia het gevoel dat je als kijker bij scènes hebt te beïnvloeden. Daarbij zijn het de droomscènes/spookscènes die het meest indruk maken, niet ondanks maar juist omdat ze - naar huidige maatsteven - niet technisch volmaakt zijn. Het belangrijkste is dat hij ondanks wisselingen in stijl toch een samenhangende film heeft weten te maken, daarbij vooral geholpen door een ijzersterke vertolking van de toen 11-jarige Haas. Niet alle vertolkingen zijn even sterk, vooral niet van de andere kinderen, maar dat is zeker geen reden om deze film aan je voorbij te laten gaan.

Florence Pugh speelt Katherine, die 'gekocht' is door een man van middelbare leeftijd om te trouwen met zijn zoon. Maar wanneer die lange tijd van huis is, duikt ze veelvuldig in bed met de staljongen Sebastian [Cosmo Jarvis], tot slechte ontzetting van de glurende bediende Anna [Naomi Ackie].

Uiteraard komt Katherine hier niet zomaar mee weg en moet ze drastische maatregelen nemen die de titel enigszins verklaren.

Dat het leven zich 150 jaar geleden wellicht iets langzamer leek te voltrekken dat nu, wil ik best aannemen. Maar ik kan me toch niet voorstellen dat de mensen tussen iedere zin een lange pauze lieten vallen en hun tijd verspilden met eindeloos getreuzel. De vele seksscènes aan het begin van de film zijn volstrekt oninteressant, zoals seksscènes dat meestal zijn, en lijken vooral bedoeld te zijn om deze film nog verder te rekken. Want dit verhaaltje had in 25 minuutjes afgerond kunnen en moeten zijn. Helaas duurt de film nog een uur langer, maar is het niet de moeite waard om te ontdekken hoe regisseur Oldroyd die tijd vol heeft weten te krijgen. Eerder grappig dan dramatisch, maar denkt niet dat hier echt iets valt te lachen.

De beroemdste stripper van haar generatie, Gypsy Rose Lee, schreef het boek "The G-String Murders" waar dit een verfilming van is. Centraal staat Deborah Hoople, artiestennaam Dixie Daisy [Barbara Stanwyck], één van de vele artiesten in een burlesqueshow uit de periode voordat de radio de teloorgang van deze vorm van volksvermaak zou inluiden. Het eerste deel van de film geeft een levendig beeld van de intriges die zich achter het scherm afspelen. Vele kleurrijke karakters verschijnen, doen hun zegje en vertonen hun kunsten en Stanwyck neemt in die scènes probleemloos een stapje terug, in het besef dat haar karakter feitelijk niet meer is dan één van de velen. Het toont dat Stanwyck niet een diva was die de schijnwerpers opeiste, maar een professionele actrice die wist wat goed was voor de film. Stanwyck groeide grotendeels op in de entertainmentwereld, maar toch is dit een unieke kans om de kunsten die ze als kind en als tiener leerde te zien op het witte doek. Het moordmysterie is interessant, enerzijds omdat al snel blijkt dat één van de leden van de groep de moordenaar is, anderzijds omdat het vele gekonkel achter de schermen betekent dat (bijna) iedereen een motief heeft voor de moord! Een bijzonder vermakelijke film en een must voor fans van Stanwyck.

Hitchcock regisseert weliswaar, maar de kwaliteit en het succes van dit heerlijke misdaadmysterie komt vrijwel volledig op het conto van Sidney Gilliat en Frank Lauder die een dramatische treinreis gebruiken als metafoor voor de politieke verhoudingen in Europa in 1938 en de trein bevolken met scherp geschetste karakters. De stijfkoppige Britse cricketfans Caldicott [Nauton Wayne] en Carstairs [Basil Radford] hielden er zelfs hun eigen filmserie aan over, de hele cast schittert. Margaret Lockwood is de enige treinpassagier die weet dat een oude, ogenschijnlijke ongevaarlijke vrouw [Edna May Whitty] spoorloos is verdwenen. Maar omdat alle andere passagiers in dezelfde coupé glashard blijven ontkennen begint ze twijfelen aan haar eigen herinneringen. Tot medepassagier Gilbert [Michael Redgrave] concreet bewijs vindt en haar besluit te steunen. Een intelligent scenario met een fantastische ontknoping, oftewel een genot van begin tot einde.

“Lady, you shot me” zouden de laatste worden geweest zijn van Sam Cooke, de gevierde soulzanger die in 1964 werd doodgeschoten door moteleigenaar Bertha Franklin die verklaarde dat Cooke een jonge vrouw had geprobeerd te verkrachten in haar motel. Czarnetski reconstrueert het leven en het enorme muzikale succes van Sam Cooke, niet alleen populaire zanger maar ook een begenadigd liedjesschrijver die vele hits schreef voor andere artiesten. Radio-DJ Al Schmitt plaatst de vele muzikale fragmenten in een historisch context, maar Czarnetski probeert ook vraagtekens te zetten bij de omstandigheden rondom Sam Cookes dood. Daar moet bij worden gezegd dat het gaat mensen die de zanger persoonlijk kenden, ons verzekeren dat Sam ‘zoiets nooit zou doen’, en daar indirecte maar nooit concrete bewijzen voor aanvoeren. Overtuigend is het niet en mede dankzij de input van autopsie-expert Cyril H. Wecht is het resultaat niet zo spannend als de makers je willen doen geloven.

Het levensverhaal van de Birmese activist en politica Aung San Suu Kyi is net zo veelbewogen als dat van Mahatma Gandhi. Maar welke zieke geest bedacht dat de Koning van de Popcornfilm de aangewezen persoon was om dat verhaal te verfilmen, verdient zeker geen Nobelprijs. Yeoh is een schot in de hoofdrol en Thewliss ideaal als haar echtgenoot Michael Aris, maar wat er overblijft van het scenario van Rebecca Frayn komt inhoudelijk niet verder dan een haastig in elkaar geflanste Wikipediapagina. Sommige sleutelscènes worden met twee of drie regels dialoog in een minuut afgeraffeld! Hopelijk wordt dit verhaal nog eens verfilmd met een competente regisseur aan het roer.

Hoewel haar vrienden en leeftijdsgenoten zich berusten in een huwelijk en een vaste baan raakt Megan [Keira Knightley] in paniek wanneer haar vriend Anthony [Mark Webber] haar ten huwelijk vraagt. Hoewel ze zijn aanbod accepteert besluit ze haar leven te ontvluchten. Daartoe duikt ze onder bij de 16-jarige Annika [Chloë Grace Moretz] die ze kort daarvoor heeft ontmoet en die woont bij haar alleenstaande vader Craig [Sam Rockwell]. Sam Rockwell heeft de beste momenten maar ook Knightley en Moretz leveren prima werk af in deze coming-of-age komedie waarbij je je echter regelmatig afvraagt waar Megan zich zo druk over maakt. Interessant voor liefhebbers van de drie hoofdrolspelers, maar heeft weinig om het lijf.

M [Putthipong Assaratanakul] is gestopt met school om gamecaster te worden, maar heeft weinig succes. Zijn moeder [Sarirat Thomas] vertelt hem dat zijn welgestelde grootmoeder [Usha Seamkhum] nog maar een jaar te leven heeft en dat zij en haar broers Kian [Sanya Kunakorn] en Soei [Pongsatorn Jongwilas] hebben besloten haar dat niet vertellen, doet M een poging om een wit voetje te halen door zijn oma regelmatig te bezoeken. Maar die heeft snel door dat er iets niet in de haak is. De internationale titel suggereert onterecht dat het gaat om een zwarte komedie. In feite is dit een familiedrama waarin oma en kleinzoon geleidelijk naar elkaar toegroeien en waarin Boonnitipat en de twee hoofdrolspelers knap voorkomen dat het (ondanks de stemmige pianomotiefjes) vervalt in goedkoop sentiment.

Gore Vidal verwoordt de hele pijnlijke abortus-discussie perfect: het probleem is dat beide kampen evenveel gelijk hebben. Regisseur Kaye weigert een standpunt in te nemen en weet je als kijker precies dat gevoel te geven dat het onmogelijk om 100% pro-life of 100% pro-choice te zijn. Hij laat talloze argumenten horen, inclusief de wat extremere waarbij de jeugdige toehoorders duidelijk ongemakkelijk voor de camera staat. Net als je denkt dat pro-life de vertegenwoordiging van het kwaad is - in de loop der jaren zijn er tientallen [vaak dodelijke] aanslagen gepleegd op abortusklinieken en doktoren die daar werken - word je geconfronteerd met Jane Roe, de vrouw die met haar gewonnen rechtszaak in 1973 bijna alle anti-abortuswetten ongeldig liet verklaren, maar die in de jaren '90 van mening veranderde en nu pro-life is. Kaye laat niets ongezegd en niets ongezien, inclusief de restanten van een abortusbehandeling. En de laatste scène onderstreept op hartverscheurende wijze dat de keuze voor abortus, onder welke omstandigheid dan ook, voor veel vrouwen de zwaarste beslissing uit hun leven is. Een absoluut meesterwerk, niet te missen!

Weduwe Amy [Naomi Watts] neemt een dagje vrij om te ontsnappen aan de werkdruk en gaat een eindje hardlopen in de bossen. Ze vergeet niet alleen haar telefoon op stil te zetten, waardoor ze het ene na het andere telefoontje krijgt, maar blijkbaar ook hoe laat ze thuis moet zijn om wat reparaties te laten verrichten. De wanhoop slaat toe wanneer ze ontdekt dat de school waar haar kinderen op zitten is omsingeld door politie. Terwijl Amy probeert zo snel mogelijk thuis te komen belt ze zich een ongeluk om te achterhalen of haar kinderen veilig zijn. Watts hoeft weinig meer te doen dan hardlopen in een bos en paniekerig kijken in deze voorspelbare en visueel oninteressante thriller die wellicht inspiratie haalde uit Searching, maar daar op geen enkel front aan kan tippen. Naomi, kies je scenario’s eens wat beter uit!

"They completely changed my life", zegt Pete Townshend over Chris Stamp en Kit Lambert, het tweetal dat tot 1974 werkte als management van The Who, ondanks het feit dat ze geen enkele ervaring hadden. Sterker nog: ze waren eigenlijk van plan een film te maken over hoe zij een getalenteerde, maar ongepolijste band weten om te turnen in een commercieel succes. Deze documentaire maakt duidelijk hoe moeilijk het was om de vier zeer verschillende (en sterke) karakters binnen de groep bijeen te houden. Frontman en oprichter Roger Daltrey kon moeilijk verkroppen dat Lambert & Stamp (de broer van acteur Terence) zich veel meer bekommerden om Keith Moon en vooral Pete Townshend, die zich met hun hulp zou ontwikkelen tot één van de beste componisten van zijn generatie en daarmee automatisch Daltrey naar de achtergrond schoof. Het is jammer dat Kit Lambert, Keith Moon en John Entwistle er niet meer waren om hun kant van het verhaal te vertellen en het was dramatisch wat interessanter geweest als de uiteindelijke scheiding van band en management wat meer kwaad bloed had gezet. Anderzijds is het goed om te zien hoe Stamp en Lambert decennia later alsnog hun eerbetoon krijgen tijdens een recent concert van The Who.

Gerrets portretteert de leden van het 32e bataljon van het Zuid-Afrikaanse leger dat in de jaren '70 en '80 iedere opstand tegen het blanke regime keihard neersloeg en zo de bijnaam "The Terrible Ones" verwierf. Het fascinerende is dat deze eenheid bestond uit zwarte veteranen van de Angolese burgeroorlog. Wat bezielde deze mannen om zich in de strijd tegen Apartheid te scharen aan de kant van de blanken? Gerrets koppelt hun relaas aan het verhaal van de verrader Judas Iskariot, de discipel die Jezus overleverde aan de Romeinen. Zowel het thema als de benadering zijn buitengewoon interessant, maar de getuigenissen van de betrokken soldaten leveren weinig bijzondere inzichten op en de verfilming van het Bijbelse verhaal met amateurs is niet geheel overtuigend.

Het ontroerende relaas van een voormalige kankerpatiënt eindigt met een aanbeveling die Marina Zenovich duidelijk ter harte heeft genomen. Je moet Lance Armstrongs invloed op de perceptie van kanker los zien van het dopingschandaal waardoor zijn 7 eindzeges in de Tour de France hem zijn afgenomen. Lance Armstrong opent deze briljante documentaire met de aankondiging dat hij het verhaal wil vertellen zoals hij het ziet. Het is voor het eerst dat hij die kans krijgt en hij is zeer openhartig en zeer direct over zijn ijzeren discipline, zijn hooghartige houding en zijn absolute winnaarsmentaliteit. Hij maakt ook duidelijk dat hij zich snel in een situatie bevond waarin hij dacht dat hij geen andere keuze meer had dan glashard liegen. Maar dit is geen eerbetoon aan Lance Armstrong. Veel van zijn teammaten spreken openlijk over hun ervaring met Lance. Ook Betsy Andreu en Emma O'Reilly, die genadeloos werden zwartgemaakt door Armstrong, komen aan het woord.

Armstrong blijft een charismatische publieke persoonlijkheid waarover iedereen een mening heeft en hij neemt bepaald geen blad voor de mond. Althans, niet meer. Sommige van zijn uitspraken zullen de kijker in het verkeerde keelgat vallen, maar Lance weet toch regelmatig relevante vragen op te roepen die zijn persoonlijke relaas en dat van enkele van zijn collega's in een ander daglicht zetten. Een fascinerend, zeer nauwkeurig onderzochte en onbevooroordeelde documentaire over de meest controversiële atleet van zijn generatie. Een meesterwerk.

Edee [Robin Wright] ziet het nut van haar leven niet in en besluit zich in een opwelling terug te trekken in een primitieve, afgelegen woning in de Rocky Mountains waar ze zich ontdoet van een telefoon en een vervoersmiddel. Dat roekeloze besluit kost haar bijna haar leven, maar de toevallig passerende Miguel [Demián Bichir] en verpleegster Alawa [Sarah Dawn Pledge] weten dat te voorkomen. Zal Edee weer een reden vinden om te leven? Hoewel de reden voor Edees wanhoop snel duidelijk is, vraag je je toch af waarom ze zo vol zelfbeklag zit. Het scenario laat teveel vragen onbeantwoord (ook met betrekking tot het plot) en is amper geloofwaardig, maar de acteurs doen er alles aan om je naar de zakdoeken te laten grijpen.

Sergeant JJ Kinney [Liam Hemsworth] verleent normaal ondersteuning aan militairen als dronepiloot vanuit een veilige omgeving. Nu maakt hij onderdeel uit van een kleine eenheid onder leiding van Sergeant Abell [Luke Hemsworth] tijdens een bevrijdingsactie in Mexico. Wanneer ze het doelwit in zicht hebben, zien ze hoe een terreureenheid onder leiding van de gevreesde Saeed Hashimi [Robert Rabiah] een slachting aanricht en raken ze betrokken bij een bloederige strijd. Water overblijft van de eenheid moet zich door de jungle begeven naar het evacuatiepunt met ondersteuning van drone-bestuurder Kapitein Eddie Grimm [Russell Crowe] en radarspecialist Nia Branson [Chika Ikogwe]. Moderne actiefilm waarin de mensen die vanuit een veilig kantoor in Las Vegas de troepen ondersteunen meer zichtbaar zijn dan ooit. Spannend en opwindend, ondanks het gebrek aan diepgang.

De Franse Fanny [Lilith Grasmug] en de Duitse Lena [Josef Heinsius] leren elkaar kennen via een penvrienden-project op school. Fanny brengt eerst een tijd door in voormalige Oost-Duitsland, daarna komt Lena naar Frankrijk om een tijdje bij Fanny te blijven. Lena wil graag politiek activist worden en Fanny is op zoek naar haar zus Justine [Anna Hedderich], die zich in het geheim heeft aangesloten bij een radicale actiegroep. De zoektocht versterkt de band tussen de twee jonge vrouwen, maar spanningen in beide gezinnen zetten hun relatie onder druk. Het scenario zwalkt lange tijd, maar dankzij sterk spel van de twee hoofdrolspelers en een intrigerende ontknoping is dit toch de moeite waard.

Dit is er ééntje voor de verstokte fans samenzweringstheorieën rondom de digitalisering en de veranderende arbeidsmarkt. Om de zich opstapelende medische kosten van zijn broer Jamie [Babe Howard] te kunnen betalen, laat Ray [Dean Imperial] zich verleiden om deel te nemen aan de aanleg van het Quantum-systeem, een kabelnetwerk dat dwars door natuurgebieden loopt. Rays aanvankelijke scepsis over de digitale gang van zaken ebt enigszins weg wanneer blijkt dat hij, tegen de verwachting in, in korte tijd een fortuin bij elkaar weet te sparen. Al gauw bekruipt Ray het vermoeden dat er iets niet in de haak is. Hutton hamert de onderliggende boodschap er al snel in en vergeet lange tijd met een verhaal te komen. Subtiel is dit niet, onderhoudend is het ook niet.

Dirk [Loek Peters] woont illegaal op een woonboot met de aan lager wal geraakte zanger John [Eric Corton] en de uit een tehuis weggelopen Quickie [Achmed Akkabi] en veroorzaakt daar veel overlast. Mede door een hoop boetes verkeert hij in grote financiële problemen. Die denkt hij te kunnen oplossen wanneer Quickie een laptop vindt van ‘Justitie'. Met hulp van een jonge hacker [Alex Hendrickx] vindt Dirk informatie over drugsbaas Dimitrov [Ergun Simsek] die hij denkt te kunnen gebruiken om snel geld te verdienen. Het scenario zit vol stompzinnigheden en toevalligheden in Poppelaars tot mislukken gedoemde poging om in de voetsporen van Guy Ritchie te treden. Een ronduit sneue Telefilm.

Vroeg in de ochtend is gepensioneerd voormalig ambtenaar Lara [Corinna Harfouch] in een neerslachtige stemming. Ze is nog niet eens aangekleed wanneer twee opsporingsambtenaren voor de deur staan met het verzoek of ze aanwezig kan zijn als officiële getuige bij een huiszoeking. Het is het begin van een zeer belangrijke dag uit het leven van een vrouw met vele gebreken, over wie we gedurende die dag langzaam maar zeker meer te weten komen. Dankzij Harfouchs meermaals bekroonde vertolking is het een intrigerende, boeiende ontdekkingsreis die echter een wat abrupt en onbevredigend slot heeft.

Edward G. Robinson neemt zijn imago op geweldige wijze op de hak in deze misdaadkomedie over drie pas vrijgekomen criminelen die besluiten een winkel op te kopen die zich - niet geheel toevallig - naast een bank bevindt. Hoewel ze er alles aan doen om klanten weg te jagen zodat ze hun plan in alle rust kunnen uitvoeren, loopt het door een combinatie van onvoorziene omstandigheden al gauw storm in de winkel. Zouden de criminelen dan tóch het rechte pad kunnen bewandelen?
Robinson blijft dicht bij zijn klassieke gangsterpersonage en vervalt nimmer in parodie. De humor zit 'm namelijk in het script en dat uit zich onder anderen in de scène waarin Robinson een wispelturige klant 'helpt' een cadeau voor diens schoonmoeder in te pakken. Een ander hoogtepunt komt wanneer hij zich verkleedt als Kerstman. De ondersteunende cast is ook uitstekend, waarbij Harry Davenport (als de vriendelijke, verstrooide eigenaar van de winkel) en Jackie Gleason (als nieuwsgierige limonadeverkoper) bijzondere vermelding verdient. Zeer grappig.

Huurmoordenaar Harry [Dylan Baker] heeft net een klus geklaard wanneer hij opdracht krijgt om af te reizen naar LaRoy, een woestijnstadje met zo’n 300 inwoners in Texas. Wanneer hij aankomt, merkt hij dat iemand anders zijn werk voor hem aan het doen is. En dat is een probleem, want er is (letterlijk) een flinke koffer met geld mee gemoeid. Regisseur en scenarist Atkinson liet zich erg nadrukkelijk inspireren door Fargo, maar komt met meer dan genoeg eigen ideeën en amusante personages om overeind te blijven. Uitblinkers zijn Steve Zahn, als de even ambitieuze als aanhankelijk plaatselijke “detective” Skip, en Mide LeDoux als Midge, de buitengewoon vriendelijk ogende echtgenote van een overspelige advocaat [Brad Leland]. Ook is er een fijne soundtrack vol ontspannen country & western liedjes.

Achtvoudig ‘Personeelslid van de Maand’ Larry Crowne [Tom Hanks] verliest zijn gekoesterde baantje bij U-Mart omdat hij geen academische achtergrond heeft. Na talloze vergeefse sollicitaties besluit hij een academische opleiding te volgen. Hij raakt bevriend met zijn jongere klasgenoten, haalt uitstekende cijfers en verovert het hart van zijn aantrekkelijke, maar cynische docent Mercedes Tainot [Julia Roberts]. Hanks schreef deze onverstandige egotrip met Nia Vardalis (My Big Fat Greek Wedding), wat verklaart waarom er zoveel karikaturen rondlopen, maar hij is zelf verantwoordelijk voor het belabberde acteerwerk. Alleen Cedric The Entertainer scoort een voldoende als Hanks handelsdriftige buurman.