Meningen

Met financiële steun van haar kersverse, rijke echtgenoot richt Natalya Sindeyeva in 2008 de Russische nieuwszender Dozhd (Regen) op dat zich wil profileren als “het optimistische kanaal”. Het jeugdige enthousiasme van de journalisten oogt aanvankelijk erg amateuristische maar Dozhd weet al gauw een groot publiek te bereiken, onder anderen doordat het zich niet conformeert aan de door de Staat aangestuurde lezingen van binnenlandse en buitenlandse gebeurtenissen. Ondanks de toenemen de druk van Putin en trawanten blijft Sindeyeva optimistisch over de toekomst van haar zender. Deze documentaire vertelt de geschiedenis van de zender aan de hand van archiefbeelden en interviews met medewerkers van het eerste uur. De titel verwijst naar een opmerking die een enthousiaste nieuwsverslaggever maakt wanneer hij zich met zijn cameraman midden in een ernstig uit de hand gelopen demonstratie in Kiev bevindt. Balanceert ongemakkelijk tussen sociaal-maatschappelijke kritiek en luchtige geschiedvertelling, Onderhoudend, maar niet erg diepgravend.

Wanneer ze ontdekt dat haar echtgenoot Jack [Edwin Jonker] is vreemdgegaan, besluit Lisa [Bo Maerten] met haar ontzettend irritante vriendin Kiki [Nienke Plas] af te reizen naar Curaçao waar een andere vriendin [Nicolette van Dam] werkt bij een cocktailbar. Daar leert ze de aanvankelijk irritante, maar uiteindelijk (uiteraard) onweerstaanbare Jim [Thijs Römer] kennen. Jack blijft ondertussen vrolijk op de vrouwen jagen, maar lijkt zijn meerdere te vinden in de kille Cindy [Victoria Koblenko]. Römer en Koblenko kunnen ermee door, maar het scenario, de regie en het acteerwerk is verder van het allerlaagste niveau. Er is een subplot rondom Jacks vriend Said [Maurits Delchot] met een terugkerende grap omtrent zijn zoontje [Omario Komproe] die steeds in zijn broek plast. Dat niveau dus... F*ck de Liefde 2 staat (helaas) gepland voor 2022.

Alle irritante personages uit F*ck de Liefde keren terug voor dit zowaar nóg slechtere vervolg waarin Lisa haar idyllische wereldreis met Jim [Geza Weisz] onderbreekt als blijkt dat hij geen kinderen. Komt mooi uit dat haar oma overlijdt want op de begrafenis komt ze Noah [Dorian Bindels] tegen, een oude bekende die sindsdien flink is afgevallen en dus de ideale nieuwe love interest is voor Lisa. Komt mooi uit dat hij huisjes verhuurt op Ibiza want die verschrikkelijke irritante Kiki [Nienke Plas] heeft zich verloofd en kan daar haar vrijgezellenfeestje vieren. Natuurlijk komt Jim op hangende pootjes terug. Jack [Edwin Jonker] heeft zowel Cindy [Victoria Koblenko] als zijn scharrel Monica [Anouk Maas] op hetzelfde moment zwanger gemaakt en dat levert komisch bedoelde taferelen op. Veel plaatjes van Ibiza in deze puinhoop van stompzinnige, infantiele verhaallijnen. Niet te verteren romkombagger.

De wisselvalligheid van de Fast Furious-franchise blijft voortduren dankzij een abominabel scenario en het belachelijke idee om John Cena te casten als de broer (!) van Dominic Toretto [Vin Diesel]. Geen verhaal, maar een vaag excuus voor dwaze achtervolgingen en een paar matig gemonteerde knokpartijen wanneer Mr Nobody [Kurt Russell] vlak voor zijn verdwijning een boodschap verstuurt met de uitmolken woorden: “Get the team together”. Verder natuurlijk een hoop melodramatisch gedoe en sentimentaliteit rondom het thema “familie”, een personage dat op wonderbaarlijke wijze toch nog blijkt te leven en – het ergst van allemaal –Tyrese Gibson met zijn onuitstaanbare grappen. Het is een veeg teken aan de wand als een filmfranchise zichzelf bewust begint te parodiëren.

Sammy Fabelman (als kind gespeeld door Mateo Zoryan, als tiener door Gabriel LaBelle) groeit op in Arizona in de jaren ’50 en ’60. Hoewel de relatie tussen zijn vader Burt [Paul Dano] en moeder Mitzi [Michelle Williams] onder druk komt te staan door Burts broer Bennie [Seth Rogen], gaat Sammy volledig op in zijn passie: het maken van amateurfilms met familie en vrienden in de hoofdrol. Een nostalgische, maar nooit sentimentele terugblik die geïnspireerd is door Spielbergs eigen jeugd is solide amusement op zijn Spielbergs, ook al is het geen meesterwerk. Het einde is briljant.

Zes maanden nadat haar echtgenote is overleden, treedt Marilyn [Bette Midler] opnieuw in het huwelijk. Ze hoopt dat haar studievriendinnen Kitty [Sheryl Lee Ralph] en Alice [Megan Mullally] erin slagen Lou [Susan Sarandon] over te halen om erbij te zijn. Er is oud zeer tussen Marilyn en Lou en daarom verzinnen Kitty en Alice een list. Het werkt, maar het is een kwestie van tijd voor Lou ontdekt dat ze is voorgelogen. Formulematige ensemblekomedie moet het vooral hebben van Midler en Sarandon en die doen wat ze moeten doen. Luchtige komedie met een cameo van de gemummificeerde Michael Bolton en ja, het eindigt met een groepsdans.

Losse bewerking van het relaas van Meredith Kercher, de Britse student die op 1 november 2007 in Perugia werd vermoord, en kamergenoot Amanda Knox en haar Italiaanse vriend Raffaele Sollecito die op basis van onzorgvuldig verzameld “bewijs” onterecht werden veroordeeld voor Kerchers dood. Winterbottom richt zich op de rol die de media speelt bij dit soort sensationele misdaden d oor zich te richten op filmmaker Thomas [Daniel Brühl] die de journalist [Kate Beckinsale] opzoekt die een boek schreef over de moord op Elizabeth Pryce [Sai Bennett] en meer wil weten over de omstandigheden waaronder haar goede vriendin Jessica [Genevieve Gaunt] samen met haar vriend Carlo [Ranieri Menicori] en bareigenaar Cedric [Henry Emehel Chinedua] Elizabeth vermoordden. Een hoop ethisch gezwets en andere praatjes in dit tergend trage, teleurstellende misdaaddrama dat alleen interesse weet op te wekken wanneer Winterbottom de gebeurtenissen rond de moord reconstrueert.

Een paar jaar nadat Nikki Lostroms [Annette Bening] echtgenoot Garret Mathis [Ed Harris] is verdronken ziet ze in een museum een man die sprekend op Garrett lijkt. Ze ontdekt dat het gaat om Tom Young [Ed Harris], een docent Kunst op een universiteit en ze besluit hem over te halen om haar privélessen te geven. De twee vallen al snel voor elkaar, maar Nikki probeert Tom krampachtig verborgen te houden voor haar dochter [Jess Weixler] en haar vriendelijke buurman [Robin Williams]. Er is ook een sleutelrol voor een schilderij, voor degenen die nog niet doorhebben dat dit romantische drama nadrukkelijk geïnspireerd is door Vertigo, met prima spel van Harris als Novak en Bening als Stewart. Williams zit helaas opgescheept met de rol van Barbara Bel Geddes. Wie zegt u? Precies!

Veel acteurs zijn dol op het spelen van bad guys, omdat je daarin vaak alle remmen los mag laten gaan. Dit is de enige film die ik ken waarin twee grote acteurs zowel held als de schurk mogen spelen in een bizar plot... en het werkt! Nicholas Cage was al een gevestigde naam die na zijn Oscarwinnende rol in tranentrekker “Leaving Las Vegas” hoofdrollen speelde in de pretentieloze actiefilms “The Rock” en “Con Air”, alvorens hij een acteerduel mocht aangaan met John Travolta, die nog steeds teerde op zijn succesvolle comeback in “Pulp Ficton”. Regisseur John Woo was een grootheid van de Hong Kong Cinema en had in 1993 zijn Hollywooddebuut gemaakt met het Van Damme-vehikel “Hard Target” en had in 1996 al eens met Travolta gewerkt in “Broken Arrow”. “Face/Off” is derhalve zijn derde Amerikaanse speelfilm en de eerste waarin hij zijn visuele stijl perfect weet te koppelen aan een film die bol staat van de gestileerde actiescènes en bovendien een meer dan verdienstelijk verhaal heeft.

Castor Troy [Nicholas Cage] is een meedogenloze, psychopatische moordenaar die een aantal jaar geleden zijn aarstvijand, detective Sean Archer [John Travolta] neerschoot. Sean overleefde de aanslag, maar zijn zoontje kwam daarbij om het leven. Verscheurd door verdriet om de dood van zijn zoon en gevoed door zijn haat voor Castor, is Sean al jaren bezig met een verbeten klopjacht waarbij verschillende collega’s om het leven zijn gekomen. Wanneer Sean eindelijk een einde weet te maken aan Castors bloedvergieten, belooft hij zijn vrouw Eve [Joan Allen] dat hij zal veranderen. Maar Castor blijkt voor zijn dood een biologisch wapen te hebben geactiveerd dat binnen een paar dagen tot ontploffing zal komen en waardoor tienduizenden mensen om het leven zullen komen. De enige die dit kan tegenhouden is Castors gearresteerde broer Pollux [Alessandra Nivola], maar die is niet te breken... tenzij hij denkt dat Castor nog leeft! Dus laat Sean zich overhalen om in het diepste geheim gebruik te maken van de nieuwste plastische chirurgietechnieken waarmee het mogelijk is dat Sean het gezicht van Castor overneemt. Hij moet dus als Castor de gevangenis in en Pollux ervan overtuigen de locatie van de bom prijs te geven. Maar wanneer Castor uit zijn kunstmatige coma ontwaakt en Seans gezicht aanneemt, worden de problemen alleen maar groter.

Natuurlijk is dit een waanzinnig idee, alhoewel de 3D-technologie anno 2017 wel zo ver gevorderd is dat we van bijna alles een exacte replica kunnen printen, maar daar kon ik me met gemak overheen zetten. De reden is dat Travolta en Cage volstrekt overtuigend in elkaars huid weten te kruipen. Castor Troy is lekker over-the-top, zoals al duidelijk wordt in de bizarre, spectaculaire openingsscène en Travolta gaat er helemaal mee aan de haal. De eerste scène waarin Cage de rol speelt van Sean Archer die Castor Troy nadoet is een knap staaltje acteerwerk en Travolta steelt de show wanneer hij [als Castor Troy die Sean Archer nadoet] Seans familie voor het eerst ontmoet en wanneer hij en Cage voor het eerst oog in oog met elkaar komen te staan na de gezichtsverwisseling.

Maar het scenario van Face/Off heeft ook oog voor de psychologische effecten van het feit dat je in de spiegel opeens het gezicht van je meest gehate vijand ziet en dat je moet doen alsof je oude vijanden je vrienden zijn. Dat komt het sterkst tot uitdrukking in de shoot-out tegen het einde van de film, waarin Castor en Sean met getrokken pistool aan weerszijden van een dubbele spiegel staan. Woo’s visuele stijl komt vooral tot uiting in stijlvolle slow-motions, waaronder de scène waarin Castor uit een auto stapt en zijn lange jas wappert in de wind en niet te vergeten het religieuze symbool van de duiven tijdens de finale. Net als de actie en het acteerwerk is de visuele stijl zo nu en dan over-the-top, maar het past allemaal in deze sterk geacteerde, adembenemende achtbaanrit die 20 jaar na zijn verschijning nog steeds tot mijn absolute favorieten in het actiegenre behoort.

Volledig op improvisatie gebaseerd drama over een huwelijk dat te onder gaat aan overspel is sterk beïnvloed door de Nouvelle Vague die op dat moment erg in schwung was. De oorspronkelijke film duurde 6 uur en is teruggebracht tot iets meer dan 2 uur. Het acteerwerk is bijzonder sterk en de film heeft ook z'n dramatische momenten, maar regisseur Cassavettes laat zijn acteurs soms wat teveel hun gang gaan waardoor de film soms wat langdradig aanvoelt. Niettemin een cruciaal werk in de Amerikaanse onafhankelijke cinema van een eigenzinnige regisseur.

Het verhaal van Edie Sedgwick [Sienna Miller], de aanvankelijk steenrijke, jonge muze van Andy Warhol [Guy Pearce], die zich door Warhols 'The Factory' in de armen liet sluiten en ondanks een periode in een afkickkliniek op 28-jarige leeftijd stierf als gevolg van een overdosis drugs. Het scenario van Captain Hauzner werpt een kritisch licht op de geroemde Warhol en zijn entourage, al geeft het geen éénduidig antwoord op wie er verantwoordelijk is voor het wilde, korte leven van Sedgwick. Miller is charismatisch en Guy Pearce is fenomenaal als de enigmatische Andy Warhol. Hayden Christensen is meer Bob Dylan aan het imiteren dan aan het acteren en zijn vertolking oogt geforceerd en slaat de plank behoorlijk is. Een verzorgde productie, maar het is jammer dat regisseur George Hickenlooper meer interesse heeft in het reconstrueren van Warhols Greatest Hits dan is een verdere uitdieping van zijn centrale personage.

Zijn vader koos het hazenpad voor hij werd geboren, zijn moeder - een veelbelovend actrice - stierf bij zijn geboorte en zijn verbitterde tante [Eve Brent] geeft hem de schuld van alles wat er mis is gegaan in haar leven. Geen wonder dat Eric Binford [Dennis Christopher] zich helemaal kan verliezen in zijn favoriete films. Totdat de hoofdpersonen dodelijke alter-ego's worden die hij niet kan beheersen! Het idee is fascinerend en de verwijzingen naar films als Kiss Of Death, The Public Enemy en White Heat bijzonder plezierig voor liefhebbers van de betere misdaadfilm, maar Christopher beschikt over onvoldoende acteertalent om je als kijker betrokken te houden bij zijn psychoses. In plaats daarvan ben je slechts een toeschouwer bij een serie bloederige moorden, waarvan o.a. ene Mickey Rourke één van de slachtoffers is. Met een meer getalenteerde hoofdrolspeler en betere make-up had dit echt wel wat meer kunnen zijn dan de middelmatige thriller die het is geworden.

Het is passend dat Woody Allen hier de tegenspeler is van John Turturro, die deze romantische komedie in een (grotendeels Chassidisch) Joodse wijk schreef en regisseerde. 'Fading Gigolo' doet in veel opzichten denken aan de beter Woody Allen-films. Hoe ironisch is het dat Woody Allen hier zijn leukste rol sinds Antz [2001] heeft! Hij speelt Murray, die zich ontpopt als een politiek-correcte, charmante versie van een pooier-op-leeftijd wanneer hij zijn vriend Fiorante [Turturro] in contact brengt met vrouwen die op zoek zijn naar een Don Juan. Het lijkt in eerste instantie een gouden greep te zijn, totdat Dovi [Liev Schreiber], een Joodse buurtwachter, onraad ruikt en dreigt de Joodse gemeenschapsleiders - met hun strikte normen en waarden - in te lichten. Bovendien blijkt het voor Fiorante steeds moeilijker om zijn gevoelens uit te schakelen voor de vrouwen die hij 'bezoekt'.

Prachtig gefilmd op locatie met uitstekend acteerwerk over de hele linie. In minder delicate handen had dit een smakeloze farce kunnen zijn, maar Turturro's acteursregie en zijn eigen spel maken dit juist tot een film die zonder problemen overschakelt van romantiek naar pure komedie en weer terug. Geniet van de one-liners van Allen wanneer hij een paar Joodse jongens de beginselen van het honkbal bijbrengt, maar ook Vanessa Paradis, die nog niets van haar 'Be My Baby'-achtige uitstraling heeft verloren. En een hoorzitting voor een Chassidisch tribunaal was nog nooit zo grappig! Een klein juweeltje, een genot van begin tot eind.

Het is op zijn zachtst gezegd controversieel om iemand met Adolf Hitler te vergelijken. Wanneer Michael Moore beelden van Nazi-rally's overdubt met speeches van Donald Trump rijst dan ook al snel het vermoeden dat deze politieke documentaire volledig uit de bocht vliegt. Maar dat gebeurt niet en dat is te danken aan een uiterst nauwkeurige analyse van alle andere factoren die meespeelden in het succes van Donald Trump. Die doen namelijk bijzonder veel denken aan de onrust en onvrede die heerste in Duitsland begin jaren '30. Moore begint lichtvoetig door zangeres en jurylid van The Voice de schuld te geven voor de kandidaatstelling door Donald Trump, maar de luchtige toon maakt al gauw plaats voor een somber stemmende, vaak schokkende, maar sterk onderbouwde analyse van de tactiek van Trump en het hopeloze falen van de Democraten. Moore herinnert ons aan de schandalige wijze waarop Clintons Democratische tegenkandidaat Bernie Sanders buitenspel werd gezet vlak voor en tijdens de Democratische Conventie, alsmede aan de arrogantie van Clinton, die cruciale staten als Michigan geen enkele keer besloot te bezoeken tijdens haar verkiezingscampagne, in de veronderstelling dat ze die toch wel zou winnen. Moore kijkt ook terug op de recente geschiedenis van zijn geboorteplaats Flint (de stad die ook centraal stond in Roger & Me (1989) en Bowling for Columbine (2002)) en hoe de inwoners van deze stad in Michigan van een koude kermis thuis kwamen toen Barack Obama hun stad bezocht om de watervergiftiging door Gouverneur Rick Snyder niet veroordeelde, maar juist bagatelliseerde. Trump kon alleen opkomen omdat kiezers hun vertrouwen in de enige tegenkandidaat en de partij die ze vertegenwoordigde dusdanig hadden verloren, dat ze besloten de verkiezingen links te laten liggen. Zoveel blijkt wel uit de vele gewone Amerikanen die aan het woord komen en hun mening niet onder stoelen of banken steken. Toch is Fahrenheit 11/9 niet één en al kommer en kwel: Moore toont ook hoe een klein groepje jongeren vanuit een klein kantoortje grote veranderingen teweeg wisten te brengen naar aanleiding van de schietpartij op Parkland High (de zoveelste in korte tijd) en hoe niet alleen zij, maar ook andere, gedesillusioneerde burgers besluiten dat ze politiek actief worden en zo hun stem willen laten horen.
Het feit dat Michael Moore niet alleen Trump, maar ook de Democratische Partij volledig fileert, maakt dit bijna tot Moores beste film ooit. De enige smetjes zijn Moores pogingen om Gouverneur Snyder te arresteren en een ludieke actie met een truck vol met water. Maar wie wil weten hoe de VS zo'n radicale politieke ommezwaai kon maken, doet er goed aan deze film te bekijken.

Watts en Penn zijn prima gecast in dit biografische drama over CIA-agent Valerie Plame [Watts] die een sleutelrol speelt in een aantal geheime operaties die van cruciaal belang zijn voor de veiligheid van de VS en de wereld kort na de aanslagen van 11 september 2001. Naast haar collega's weten alleen haar ouders en haar echtgenoot Joe Wilson [Penn], een ervaren ambassadeur wat voor werk zij doet. Wanneer Wilson doorziet dat de Amerikaanse regering de feiten verdraait om een conflict met Irak uit te lokken, spreekt hij zich publiekelijk uit en dat heeft onvoorziene gevolgen waardoor het leven van Joe en Valerie volledig op zijn kop komt te staan. IJzersterk spel van beide hoofdrolspelers houden dit boeiend tot het einde en de scènes met Watts en enkele van haar contacten zijn eveneens sterk. De eendimensionale portrettering van de 'slechteriken' doet afbreuk aan de objectiviteit van het verhaal waardoor het niet geheel overtuigd. Gebaseerd op de autobiografieën van Plame en de in 2019 overleden Wilson.

Rechter Bodil [Bracha van Doesburgh] biedt haar goede vriendin Isabel [Elise Schaap] een alibi om tijdens een verblijf in een riante woning die Bodil van haar tante heeft geërfd er eventjes alleen op uit te gaan. Wanneer Isabel spoorloos verdwijnt, werkt Bodil zich in de problemen door te liegen tegen de politie. Dat zet ook kwaad bloed bij haar vriend [Nasrdin Dchar] en bij Isabels echtgenoot [Gijs Naber]. Poging tot Film Noir waarin ieder ondersteunend personage – dus ook Bodils zus [Hannah Hoekstra] en die sexy Vlaamse filosoof [Matteo Simoni] – de potentiële dader kan zijn. Sinistere muzikale cues en een hopeloos melodramatische ontknoping behoren eveneens tot de genreclichés die deze thriller ontsieren.

Nadat haar echtgenoot James [Jeffrey Dean Morgan] omkomt bij een klimexpeditie, zwelgt Becky Connor [Grace Caroline Currey] in zelfbeklag en alcohol, totdat haar vroegere beste vriendin Shiloh [Virginia Gardner] haar weet over te halen om haar angst te overwinnen door een 2.000 voet hoge televisietoren te beklimmen. Naar boven blijkt minder lastig dan naar beneden wanneer de afbreekt en de twee vrouwen vast komen te zitten op de top. Van wind, kou, honger en de fysieke beperkingen (met zijn tweeën op een cirkelvormig plateau met een diameter van nog geen twee meter) blijken ze weinig last in deze behoorlijk stupide thriller die dankzij Manns matige regie zelfs mensen met hoogtevrees weinig zal imponeren.

De net afgestudeerde advocaat Caspar Leinen [Elyas M'Barek] krijgt bij toeval een zaak aangewezen waarbij hij de verdediging op zich moet nemen van de moordenaar van de 84-jarige Hans Meyer [Manfred Zapatka], een man die tijdens Caspars jeugd een vaderfiguur was. Ondanks de mogelijke belangenverstrengeling neemt hij toch de verdediging op zich van Fabrizio Collini [Franco Nero], die de moord heeft bekend maar zwijgt over zijn motief. Daardoor komt Caspar lijnrecht tegenover zijn jeugdvriendin Johanna [Alexandra Maria Lara], de kleindochter van Hans Mayer te staan. Bovendien neemt zijn mentor Prof. Dr. Richard Mattinger [Heiner Lauterbach] de rol van openbare aanklager op zich. Zonder medewerking van zijn cliënt probeert Caspar uit alle macht meer te weten te komen over diens verleden en doet daarbij ontdekkingen die een volledig ander licht op de zaak werpen.

Een nodeloos gecompliceerd plot en de weinig subtiele regie van Marco Kreuzpainter, die vooral in de de flashbacks en de finale alle clichés in de strijd gooit om emotie bij de kijker op te roepen, alsmede de stereotiepe vertolking van Lauterbach als de hooghartige aanklager, doen afbreuk aan een relevant stuk Duitse gerechtelijke geschiedenis. Franco Nero maakt echter grote indruk als de zwijgzame aangeklaagde die een groot geheim tracht te verbergen, vooral wanneer hij zijn stoïcijnse masker laat vallen. Maar de tekortkomingen van dit historische rechtbankdrama resulteren in een dramatische impact die eerder gelijk is aan die van een gemiddelde aflevering van Perry Mason dan van bijvoorbeeld Judgment at Nuremberg (1961) of 12 Angry Men (1957).

Update van de televisieserie uit de jaren 80 over de perikelen rondom stuntman Colt Seavers [Ryan Gosling] en camerapersoon (en aspirerend regisseur) Jody Moreno [Emily Blunt]. 18 maanden nadat Colt zijn rug brak bij een mislukte stunt, heeft hij zijn carrière opgegeven en werkt hij bij een restaurant waar hij onbeperkt burrito’s mag eten (maar opvallend genoeg nog volledig afgetraind is). Dan neemt producent Gail Meyer [Hannah Waddingham] contact met hem op om filmster Tom Ryder [Aaron Taylor-Johnson], voor wie Colt de vaste stuntman was, op te sporen. Colt gaat pas overstag als blijkt dat hij Jody uit de brand kan helpen bij haar regiedebuut. Een buitengewoon dom verhaal en een scenario vol mislukte grappen. Leitch maakt op amusante wijze gebruik van verschillende versies van ‘I Was Made For Loving You’ van Kiss en er is een amusant eerbetoon naar ‘Miami Vice’. De chemie tussen Blunt en Gosling is helaas ver te zoeken. Bevat een aantal knappe stunts, maar het beste moment komt van een eenhoorn. De aftiteling en de post-creditsscene zijn veel leuker dan alles wat eraan vooraf is gegaan.

Spannend, goed geschreven thriller over voormalig soldaat Kitt [John Garfield], die na twee jaar gevangenschap en marteling met hulp van een Amerikaanse politie-agent weet te ontsnappen uit de handen van de Spaanse fascisten. Terwijl hij probeert de persoon te ontmaskeren die zijn redder vermoordde, probeert een groep Nazi's hem informatie te ontfutselen betreffende een bijzondere Nazi-vlag. De sfeervolle score van Constantin Bakaleinikoff en Roy Webb leverde deze film een terechte Oscar-nominatie op. De cast is indrukwekkend, maar John Garfields ijzersterke hoofdrol wordt alleen geëvenaard door Walter Slezak als een invalide, Noorse professor met een vrij unieke kennis van marteltechnieken en de achterliggende psychologie door de jaren heen. De vrouwelijke hoofdrolspelers komen helaas minder uit hun verf, ook de normaal zo betrouwbare Maureen O'Hara, die een wat ongeïnteresseerde indruk maakt als de femme fatale. Dat is jammer, want daardoor is dit net geen klassieker. Maar dit is zeker het bekijken waard.

Het contact tussen John Peterson [Viggo Mortensen] en zijn vader Willis [Lance Henriksen] is verslechterd, deels door de dood van Johns moeder, maar ook omdat Willis zeer ongelukkig was met het feit dat zijn zoon een relatie heeft met Eric [Terry Chen] en dat zij Mönica [Gabby Velis] adopteerden en opvoeden als hun dochter. Maar wanneer Willis op zoek gaat naar een woning om zijn laatste levensjaren door te brengen, logeert hij enige tijd bij John en Eric. Willis is dementerend en omdat hij nooit een blad voor de mond neemt leidt dat soms verwarrende, maar vaak pijnlijke situaties waar John en zijn gezin zo goed mogelijk mee proberen om te gaan. Mortensens debuut als regisseur en scenarist is opgedragen aan zijn broers en is deels gebaseerd op de ervaringen met zijn eigen ouders, die allebei aan dementie leden. Henriksen (die grossiert in schurkenrollen) is een aangename verrassing als de nukkige, verwarde vader en er is een fraaie, maar jammer genoeg kleine bijrol voor de onvolprezen Laura Linney als Johns zus. Het scenario is echter wat te conventioneel en te braaf om te beklijven.

“It’s vivid, it’s credible, it’s extremely well acted... but what exactly is the point?” schreef de beroemde filmrecensent Leonard Maltin over deze film. Daarmee somt hij op waarom deze film op mij, bijna 25 jaar later, nog steeds zo’n enorme indruk maakt. Anno 2017, kort na dodelijke aanslagen van éénlingen in respectievelijk Londen en Stockholm, werpt deze film de belangrijkste vraag op: wat drijft een mens ertoe om zich zo af te keren van de wereld waarin hij leeft, dat het resulteert in de dood van anderen? “Falling Down” geeft geen éénzijdig antwoord en is op verschillende manieren te interpreteren. Is Bill Foster [Michael Douglas] iemand die de frustratie van zijn enorme privé-problemen ventileert door zich af te reageren op buitenlanders, welgestelden en de overheid? Of is hij iemand die zich het asociale gedrag van buitenlanders, welgestelden en de overheid jarenlang heeft laten welgevallen, omdat hij een gezin had om op terug te vallen? Daarvoor kun je eindeloos discussiëren. Het is een discussie die is opgelaaid sinds het Brexit-referendum en die nu nog actueel is met de opkomst van Front National in Frankrijk en Alternatieve für Deutschland. Want ik zie Bill Foster wel degelijk als de verpersoonlijking van de PVV-stemmer, maar dan is het nog steeds de vraag wat je precies van Bill moet vinden.

In één van de beste openingsscènes ooit gefilmd, zien we Bill in kantoorkleding in zijn auto zitten. Hij staat in een file veroorzaakt door wegwerkzaamheden. Het is bloedheet, om hem heen ziet hij onder anderen kinderen die rotzooi schoppen op een schoolbus, een nummerplaat met een uiterst onvriendelijke boodschap en twee mannen in een cabrio die via hun mobiele telefoon (!) luidruchtig ruzie maken met iemand aan de andere kant van de lijn. Bill is duidelijk gespannen, maar aanvankelijk nog rustig. De camera beweegt onrustig van auto tot auto, de soundtrack bestaande uit het geluid in combinatie met de onconventionele, maar zeer effectieve score van James Newton Howard, wordt steeds drukker en de regisseur snijdt steeds sneller heen en weer tussen de verschillende auto’s en Bill. Dit is een verbeelding van de toenemende spanning en onrust in zijn hoofd, die tot een hoogtepunt komen wanneer hij merkt dat de airco niet werkt, zijn autoramen niet open kunnen en een vlieg constant om hem heen zoemt. Na enkele vergeefse pogingen om de vlieg dood te slaan, pakt Bill zijn koffer en stapt de auto uit en besluit te voet ‘naar huis’ te gaan. Onderweg krijgt hij het aan de stok met verschillende mensen. Eerst is daar een Koreaanse winkelier die gebrekkig Engels spreekt en weigert geld te wisselen voor een telefoontje, tenzij Bill iets koopt. Even later eisen twee bendeleden dat hij tol betaalt omdat hij zijn lunch nuttigt in ‘hun’ buurt en hij krijgt het ook aan de stok met de immer glimlachende manager van een Wacky Burger restaurant dat weigert hem een ontbijt te geven, omdat ze sinds 3 minuten alleen nog maar lunch serveren. De politie ziet deze incidenten als losstaande gebeurtenissen, behalve agent Pendergrass [Robert Duvall], een veteraan die sinds hij gewond raakte een bureaubaan heeft, maar toevallig niet ver achter Bill in dezelfde file stond. Op zijn laatste werkdag probeert hij zijn collega’s van zijn gelijk te overtuigen, maar niemand neemt hem serieus, behalve zijn ex-partner Sandra [Rachel Ticotin]. Ondanks de tegenwerking van hun baas komen ze er langzaam achter wat er werkelijk aan de hand is.

Je zult ook bij vlagen staan te juichen om het feit dat Bill zich niet laat ringeloren door onvriendelijke winkeliers, onguur volk en bureaucraten, maar hij gebruikt steeds extremere middelen om zijn gelijk te krijgen. Het keerpunt komt wanneer Bill een Surplus Store binnenloopt en de homohatende, racistische eigenaar [een briljante Frederic Forrest] zijn bewondering voor hem uitspreekt. De film maakt ook op pijnlijke wijze duidelijk dat de afstand tussen de burger en de overheid enorm is. Dat word onder anderen duidelijk uit de manier waarop politie-agenten omgaan met Bills ex-vrouw Elizabeth [Barbara Hershey], maar het blijkt ook uit de respectloze manier waarop Pendergrass’ baas en zijn collega’s afscheid van hem nemen. Pendergrass is de politie-agent zoals we die willen zien: iemand die respect voor slachtoffers en onschuldige getuigen toont en dat juist op doortastende manier gebruikt om misdaden op te lossen. Het leidt allemaal tot een dramatische, indrukwekkende finale. Het is levendig, het is geloofwaardig en extreem goed geacteerd... en een film zijn die een discussie op gang brengt over hoe we met elkaar samen leven en met elkaar omgaan. En dat alleen maakt deze film tot een unieke ervaring waar ik keer op keer van geniet.

Millie Cantwell [Danielle Macdonald] slaat een goedbetaalde functie als fondsenmanager af om een oude droom na te jagen: zich plaatsen voor de prestigieuze zangwedstrijd “Singer or Renown”. Via via krijgt ze de kans om auditie te doen bij Meghan Geoffrey-Bishop [Joanna Lumley], een beroemde, maar eigengereide en prikkelbare zangcoach. Hoewel Meghan zeer kritisch is besluit ze Millie een kans te geven en dus neemt Millie intrek in de plaatselijke pub waar ze ook kennis maakt met de verlegen Max Thistlewaite [Hugh Skinner], die zich al jaren tevergeefs probeert te plaatsen voor “Singer of Renown”. Lumley speelt een variant op Patsy uit Absolutely Fabulous en het verhaal is net zo voorspelbaar als de playlist van aria’s die ten gehore worden gebracht. Macdonals charmante vertolking biedt enige compensatie.

Advocate Jane Fisher-Byrialsen was zo geschokt en verontwaardigd over de vele veroordelingen op basis van dubieuze bekentenissen dat ze besloot haar expertise te gebruiken om als activist te werken. Haar doel is mensen vrij krijgen die veroordeeld zijn op basis van een ‘false confession’. We zien beelden van de ondervragingen van (inmiddels onschuldig bevonden) verdachten die je rillingen over het lijf bezorgen. Geen wonder dat er in de VS zo weinig vertrouwen is in de politie! Philp plaatst deze beelden in context met behulp van deskundigen die de toegepaste ondervragingstechnieken analyseren en spreekt ook met Korey Wise – één van de zogenaamde ‘Central Park Five’ – die 12 jaar in de gevangenis zat na een veroordeling op basis van zo’n ‘false confession’. Een documentaire die je niet licht zult vergeten.

Fallstaff is één van de populairste karakters uit Shakespeares indrukwekkend oeuvre en de enige wiens populariteit Shakespeare zelfs aanzette tot een spin-off: The Merry Wives of Windsor. Fallstaff [Orson Welles is een welbespraakte, boertige dronkelap en een favoriete metgezel van Prins Hal [Keith Baxter], de troonopvolger die zich kostelijk vermaakt in Fallstaffs gezelschap maar daarmee wel de toorn van zijn vader Koning Henry IV [John Gielgud] over zich uitroept.

Chimes at Midnight is eigenlijk een ingekorte versie van de toneelstukken Henry IV Part 1 en Part 2, waarin de scènes met of betreffende Fallstaff zijn verwerkt. Snijden in het werk van Shakespeare zal nooit iets beters opleveren dan het origineel, maar Welles weet in ieder geval het boeiende verhaal over de veranderende relatie tussen Fallstaff en de toekomstige Henry V stijlvol te filmen. Bovendien zijn de hoofdrollen ijzersterk bezet en komen ook de kleinere rollen (Pistol is een persoonlijke favoriet, evenals Mr Silence en Shallow) uitstekend uit de verf. Dat maakt dit wel een uitstekende introductie tot het werk van Shakespeare, al is het wel aan te raden om de film met ondertiteling te kijken, aangezien Welles (uiteraard) de oorspronkelijke tekst hanteert.

Wanneer verhalenvertellers Gideone [Simon Zwierts] en Almerina [Diala Horuz] in een grote stuiten op een zwijgzame beer, proberen ze hem te vermaken met het verhaal van de Beroemde Bereninvasie van Sicilië. Beren en mensen leefden vredig, zonder elkaar in de weg te lopen. Maar wanneer de Groothertog [John Kraaykamp] de zoon van Berenkoning Lorenzo [Frank Hoelen] laat ontvoeren is de beer (sic!) los. Na lang aandringen besluit Lorenzo op vreedzame wijze verhaal te halen. Tot zijn grote schok loopt zijn poging uit op een veldslag waardoor er een lange, bittere strijd dreigt te ontstaan. De enige persoon die de mensen en de beren bij elkaar kan brengen is De Ambrosiis [Ewout Eggink], een tovenaar en de belangrijkste adviseur van de Groothertog. Het klinkt mogelijk wat gewelddadig voor kinderen, maar door de inventieve, regelmatig oogstrelende animatieregie van Mattoti is dit verhaal geschikt voor alle leeftijden. Le Poole verdient lof voor de kwaliteit van het stemacteerwerk van de Nederlands gesproken versie van deze voorbeeldige mix van drama, spanning, humor en levensles.

Jules [Mo Bakker] heeft het stokje van zijn vader definitief overgenomen en bereid zich met zijn opa Noël [Jan Decleir] voor op het komende Kerstfeest. De Kerstwensen stromen binnen maar wanneer Marie [Jasmina Fall] een brief schrijft met de vraag of de Kerstman er niet voor kan zorgen dat haar ouders [Everon Jackson Hooi, Lauren Muller] weer bij elkaar komen maakt Noël meteen duidelijk dat dat niet kan. Jules denkt daar anders over en met behulp van die grappig(bedoeld)e elfjes verzint hij een plan om Maries wens in vervulling te laten gaan. Houterig acteerwerk en een stompzinnig, stroperig scenario helpen dit vervolg op het redelijk amusante De Familie Claus al snel naar de knoppen. Enig pluspuntje is de altijd betrouwbare Decleir.

Noël [Jan Decleir] en Jules [Mo Bakker] zijn er tot nu toe in geslaagd om hun bijzondere werkzaamheden rondom de Kerstdagen geheim te houden voor de rest van de familie. Maar door een ongelukkige samenloop van omstandigheden ontdekt Jules’ tienjarige zusje Noor [Amber Metdepenningen] dat haar broer en opa de Kerstmannen zijn. Tot overmaat van ramp vindt ze de schudsteen waarmee Noël en Jules zich zo snel over de wereld kunnen verplaatsen en gebruikt ze die om Felix [Celest Henri Cornelis], een jong skitalent dat zijn deelname aan een prestigieuze wedstrijd het liefst zou verruilen voor Kerstfeest met zijn ouders, te helpen. Metdepenningens spel grenst zo nu en dan aan het irritante, maar gelukkig leverde Vandenborre deze keer een redelijk goed scenario af met een aangename mix van avontuur, humor en uiteraard een vleugje sentiment. Jandino Asporaat is wat mij betreft geen aanwinst voor deze franchise, maar ook daarover kunnen de meningen verschillen.

Vanwege de dood van zijn vader [Bert Haelvoet] heeft Jules [Mo Bakker] geen enkele zin in Kerst. En dat is een probleem, want zijn vader had net het werk als Kerstman overgenomen van Jules opa Noël [Jan Decleir]. Noël probeert nu terug te keren in zijn oude rol maar al gauw merkt hij dat hij het fysiek niet meer aankan. Dus rest hem niets dan zijn kleinzoon over te halen hem te helpen. Een aardig uitgangspunt voor een onderhoudende Kerstkomedie, ondanks de formulematige aanwezigheid van een aantal grappig bedoelde elfjes met grapjes waar iets oudere kijkers bepaald niet van over de vloer zullen rollen van het lachen. Kreeg (tot nu toe) twee minder geslaagde vervolgen.

Zwakke regie en houterige vertolkingen in een mix van halfbakken ideeën [de Dance-a-lot en de boardcomputer bijvoorbeeld] en inventieve vondsten. Deze tekortkomingen zijn vooral storend in de eerste helft van de film, maar halverwege verbetert het script zich en blijkt de film toch nog aardig wat amusementswaarde te hebben, zeker in de opmaat naar de finale in het Evoluon waar ik - niet geheel toevallig - na afloop van de voorstelling nog langs fietste.