Meningen

In 1998 woont Wally Winthrop [Abbie Cornish] woont een veiling bij van spullen van de Britse koning Édward VIII en de Amerikaanse Wallis Simpson, de vrouw voor wie hij eind 1936 afstand nam van de troon. Wally’s leven wordt gespiegeld aan dat van Wallis [Andrea Riseborough] waarbij Madonna en coscenarist Alek Kershishian zich vooral afvragen welke prijs ze moest betalen voor haar relatie met Edward. 25 jaar na haar enige goede film (Desperately Seeking Susan) ontdekken we zowaar dat Madonna een verdienstelijke, bij vlagen creatieve regisseur is. Heel diepgravend is dit niet, onderhoudend is het zeker.

Fleury wist vrijwel alle hoofdrolspelers bij de vuurwerkramp in Enschede en de nasleep daarvan voor de camera te krijgen. 20 Jaar later blijken de wonden nog diep te zitten bij de mensen die de schuld kregen van (en zich schuldig voelen over) de ramp, terwijl andere betrokkenen vooral hun best doen om duidelijk te maken dat ze formeel weliswaar wel verantwoordelijk waren, maar niet schuldig. Het zelfverzekerde verhaal van ietwat pedante Jan Mans, destijds burgemeester van Enschede, staat in schril contrast tot de ingehouden woede van Rudi Bakker, de eigenaar van de vuurwerkfabriek, en de innerlijke pijn van de ambtenaar die de vergunning had goedgekeurd die achter niet goedgekeurd had moeten worden. Fleury stelt de juiste vragen en komt daarmee waarschijnlijk zo dicht mogelijk bij een begrijpelijke versie van 'de waarheid'. Het gebruik van zwartwitbeelden voor de interviews maakt de archiefbeelden in kleur van de ramp des te indringender.

Christine ligt net in haar graf wanneer notaris [Bert Haelvoet] verschijnt en haar nabestaanden laat weten dat het haar laatste wens was om begraven te worden begraven in Wettelen. Alleen Frido [Dominique van Malder], de chauffeur van de lijkwagen, weet waar Wettelen ligt en weduwnaar Bas [Peter van den Begin] besluit dat de rouwstoet een voettocht van een paar dagen moet maken om Christines laatste wens te eerbiedigen. Dit gegeven is een kapstok voor een serie onsamenhangende sketches. Verhulst heeft enkele veelbelovende ideeën (waaronder het bezoek aan een bruiloft en een verblijf bij een failliet circus), maar de uitwerkingen zijn matig en Verhulst houdt het tempo laag genoeg om iedere grap dood te slaan. Als je kunt lachen om de begrafenistoespraken tijdens de proloog denk je hier misschien anders over. Hulde aan De Voil Majoretten voor ‘Den Tettendans’ (een melige parodie op ‘Tu-Es Foutu’ van InGrid) en de kameel.

De niet altijd even overtuigende reconstructies zijn de enige smetjes op een goed onderzochte, uiterst boeiende documentaire over één van de meest controversiële figuren van de jaren '90. Anno 1993 was David Koresh de leider van een religieuze gemeenschap die zich voorbereidde op 'het einde der tijden' in een afgelegen woongemeenschap op Mount Carmel bij Waco. Toen de plaatselijke politie lucht kreeg van het feit dat de zogenaamde Branch Davidians zware wapens in bezit hadden, begonnen de alarmbellen te rinkelen en dat leidde tot een belegering van Mount Carmel die 51 dagen zou duren en op rampzalige wijze tot zijn einde kwam. . Regisseur Christopher Spencer slaagde erin om aanhangers van Koresh voor de camera hun kant van het verhaal te vertellen: mensen die eerder vertrokken, mensen die tijdens de onderhandelingen een sleutelrol speelden en mensen die er tot het bittere einde bij waren en de belegering op wonderbaarlijke wijze wisten te overleven. Wat de documentaire extra spannend én betrouwbaar maakt, is het feit dat een aantal van de geïnterviewde volgelingen van Koresh hem ook 25 jaar later nog ziet als De Messias. Deze documentaire is daardoor veel objectiever dan de eenzijdige berichtgeving de wereld kreeg voorgeschoteld. Zowel plaatselijke als FBI-agenten doen hun verhaal, maar ook de bijdrage van betrokken experts op het gebied van apocalyptische cults, alsmede journalisten, verbreden het perspectief op waardevolle wijze. Spencer maakt bovendien zeer goed gebruik van het archiefmateriaal en door steeds heen en weer te springen tussen de belegering en de gebeurtenissen die daartoe leidden, is deze documentaire zo spannend als een nagelbijter van een thriller, ook als je weet hoe het allemaal gaat eindigen.

Alle ingrediënten voor een geslaagde documentaire zijn aanwezig: prachtige beelden van flora en fauna in de Waddenzee, een prima soundtrack, een mooie score en de vertelstem van niemand minder dan Gijs Scholten van Asschat. Maar schrijver/regisseur Ruben Smit verprutst het in de montage en de stemregie. Scholten van Asschat heeft een prachtige stem, maar zijn vertolking hier is erg vlak. Het is mij bovendien een raadsel waarom Smit de prachtige geluidopnames juist gebruikt bij de (overdadige) slow-motion en time-lapse beelden en de authentieke beelden voorziet van muziek?! De kijker is intelligent genoeg om te weten dat een natuurfilmmaker montagetrucs gebruikt om de film meer dramatisch impact te geven, maar Smit doet dat veel te opzichtig. Er is nauwelijks sprake van structuur, veel van de mooiste beelden komen en gaan zonder enige verdieping (het commentaar is sowieso inhoudelijk oppervlakkig). Het einde is bovendien ronduit afgeraffeld. Bijzonder jammer, want er is niets mis met het bronmateriaal!

Het is 2005 en in de Soedanese hoofdstad Khartoem demonstreren de ‘Zuiderlingen’ op grimmige wijze tegen een racistische samenleving die ze beschouwt en behandelt als minderwaardigen. Wanneer ‘Noorderling’ Mona [Eiman Yousif] een jongen [Louis Daniel Ding] aanrijdt, raakt ze in paniek en rijdt ze door. Santino [Paulino Victor Bol], de vader van het kind, volgt haar om verhaal te halen, maar wordt doodgeschoten door Mona’s echtgenoot Akram [Nazar Goma]. Omdat Santino een Zuiderling is, stopt de politie de zaak in de doofpot waardoor Santino’s echtgenote Julia [Siran Riak] niet beter weet dan dat haar man spoorloos is verdwenen. Knagend schuldgevoel doet Mona besluit om onder valse voorwendselen contact met Julia te leggen in de hoop haar en haar zoon te helpen. Dat basisgegeven is een kapstok waaraan thema’s als de maatschappelijke positie van de vrouw en de gevolgen van structureel racisme aan op te hangen. Goed geacteerd en geregisseerd, maar het verhaal is vrij oppervlakkig en mede daardoor is de ontknoping weinig verrassend.

Dit is de eerste film die volledig op locatie in Saoedi-Arabië is opgenomen. Opmerkelijk, maar niet alleen omdat Al-Mansour een vrouw is. Wadjda combineert een luchtige toon met opvallend scherpe kritiek op de paternalistische cultuur en de onderliggende hypocrisie en een ironische rol voor de Koran. Mohammed is authentiek als de eigenzinnige tienjarige Wadjda die op sluwe wijze probeert genoeg geld bij elkaar te krijgen om een fiets te kopen, ook is fietsen verboden voor meisjes omdat het hun maagdelijkheid zou bedreigen. Wanneer Wadjda hoort dat ze in één klap het geld voor haar fiets kan verdienen door een wedstrijd te winnen over de inhoud van de Koran te winnen. Prima geacteerd en Al-Mansour weet haar niet te missen kritiekpunten te wikkelen in een deken van vaak ontwapenende humor waardoor het nooit zwaar op de hand is.

Zelfs Ryan Reynolds kan niets met dit ongelofelijk platvloerse, oppervlakkige script vol stomvervelende karakters die op de één of andere wijze een baantje hebben weten te bemachtigen (en behouden!) in een restaurant genaamd ShenaniganZ. Geen verhaal, slechts een serie anekdotes en geen één daarvan komt ook maar in de buurt van enige amusementswaarde. Wat bezielde de getalenteerde cast om hun medewerking te verlenen aan dit gedrocht? Scenarist/regisseur Rob McCittrick schreef in 2009 nog een vervolg, maar de sterren stootten zich gelukkig geen twee keer aan dezelfde steen. En McCittrick is volkomen terecht in vergetelheid geraakt. Infantiel, slecht geacteerd en terecht bestempeld als één van de slechtste films van het jaar.

In de trailer zie je verwijzingen naar een 'tour-de-force', waarbij ik vermoed dat het compliment gericht is aan Bryan Cranston. In mijn ogen komt dat compliment juist Jennifer Garner toe, die feitelijk een pantomime-vertolking geeft en veelal vanuit het perspectief van Cranston (dus in medium-shot of long-shot) in gefilmd. Deze variant op "Rear Window" waarin een man zich verschuilt in zijn eigen garage en van daaruit niet alleen toekijkt hoe zijn familie omgaat met zijn verdwijning, maar ook zijn eigen leven in perspectief weet te plaatsen.

Het basisidee van een man die zijn gejaagde leven vol routine en verplichtingen weet te ontvluchten is zeer intrigerend. De weg die Howard Wakefield bewandelt om tot nieuwe inzichten te komen bevat grappige, pijnlijke en hartverwarmende momenten. Zijn ontmoeting met twee bijzondere jongeren uit zijn straat vormen emotionele hoogtepunten, maar het is Garner die zorgt dat Wakefield met beide benen op de grond wordt om nooit te sentimenteel wordt. Het enige minpunt is dat regisseur/scenarist Robin Swicard teveel zijn toevlucht zoekt tot voice-overs en daardoor Cranston te weinig ruimte geeft om zijn emoties en zijn gedachten te uiten met puur acteerwerk.

1960, Argentinië, een Duitse dokter die graag experimentele behandelingen doet. Dat Eva [Natalia Oreiro], een beginnende tiener die onder haar leeftijdsgenoten het mikpunt van spot is vanwege haar tengere lichaam, haar hoop vestigt op deze dokter [Alex Brendemühl] valt desondanks te begrijpen. Dat haar ouders wantrouwig zijn is eveneens logisch. Het is alleen jammer dat dit intrigerende basisgegeven zo'n vlakke film op heeft geleverd. Oreiro is ontwapenend maar de teleurstellende Brendemühl had van tevoren wel even mogen kijken naar Laurence Olivier in The Marathon Man.

Adam [Tawfeek Barhom] is een jongeman uit een eenvoudige vissersgemeenschap die de eer te beurt valt om een opleiding tot Imam te volgen aan de prestigieuze Al-Azhar Universiteit in Cairo. Wanneer de sjeik van Al-Azhar, de geestelijk leider van alle Soennieten in het land, plotseling komt te overlijden krijgen kolonel Ibrahim [Fares Fares] en Soliman [Sherwan Haji] opdracht om elk middel in te zetten om de verkiezing van de nieuwe sjeik zo te beïnvloeden dat de presidentsgezinde Sjeik Omar Beblawi [Jawad Altawil] als winnaar uit de bus komt. Ze verzinnen een list om favoriet Sjeik Negm [Makram Khoury] buitenspel te zetten en besluiten Adam door middel van manipulatie en chantage in te zetten als spion om eventuele andere kandidaten uit te schakelen. Razendspannende thriller met een subtiel angstaanjagende Fares weet op fascinerende wijze religie en de bijbehorende rituelen te gebruiken om de dramatiek en spanning hoog te houden. Wellicht een aardige double-bill met The Two Popes.

Regisseur Ruth Beckermann erkent gelukkig meteen dat zij een groot tegenstander was van Kurt Waldheim, de Oostenrijke voormalige secretaris-generaal van de VN die zich in 1986 kandidaat stelde voor het presidentschap van Oostenrijk. In de aanloop naar de presidentsverkiezingen onthullen buitenlandse kranten dat Waldheim gelogen heeft over zijn tijd als SS-officier in WOII. Wanneer het Joods Wereldcongres de zaak verder onderzoekt en een aantal schokkende bevindingen publiceert, ontstaat er politieke onrust in Oostenrijk waarbij Beckermann zelf actief protesteerde tegen Waldheim, maar ook documenteerde door op straat de demonstraties en de reacties daarop te filmen. Beckermann geeft geen commentaar, alleen hier en daar wat noodzakelijke verduidelijking, en laat de archiefbeelden voor zich spreken. Het beeld dat ontstaat is onthutsend voor diegenen die de tijd niet bewust meemaakten, maar maken ook haarfijn duidelijk dat de geschiedenis zich herhaalt. De verklaring die één commentator in deze documentaire geeft voor het openlijke anti-semitisme dat bloot komt te liggen in de loop van 1986 is veelzeggend en geeft stof tot nadenken. Een relevante documentaire over een door velen vergeten stukje Europese geschiedenis.

Een film met genoeg stof voor hooguit een half uurtje is uitgerekt tot een speelduur van 90 minuten. De film vertelt het verhaal van een Brabantse boer die, na een Carnavalsavond en een publieke woordenwisseling met zijn vriendin, met een slok op achter het stuur gaat zitten. Wat volgt is een auto-ongeluk, de dood van zijn vriendin, een gevangenisstraf van 4 jaar en wanhopige, halsstarrige pogingen om in contact te komen met zijn dochter Cindy, die 2 jaar was toen het ongeluk gebeurde en zich haar vader niet kan herinneren. Wat volgt is een hoop vertwijfelde blikken, gesprekken waarin de gesprekspartners na elke zin zo'n 10 seconden stilte laten vallen, stemmige muzikale intermezzo's met mooifilmerij. Kortom: een hoop tijdrekkerij in een levensloze film, die als enig lichtpunt de buitengewone vertolking van Zinsy de Boer als de zesjarige Cindy. Haar vertolking is een knappe mengeling van melancholie, wantrouwen en spontaniteit die een volleerd actrice haar moeilijk zal nadoen. Maar daarmee komt dit holle drama het tranendal helaas bepaald niet uit.

Sinds hij onder invloed van alcohol per ongeluk een bijstander doodde in een vuurgevecht werkt voormalige agent Matt Scudder [Liam Neeson] als privédetective zonder vergunning. Dat maakt hem de ideale persoon om te achterhalen wie de kidnappers zijn van Carrie Kristo [Razane Jammal], de echtgenoot van Kenny Kristo [Dan Stevens], die Matt $20.000 biedt om dit klusje te klaren. Zeker omdat de dader mogelijk verantwoordelijk is voor de dood van Matthews echtgenote. Oh ja, Matthew is een alcoholist die al 8 jaar sober is. Genoeg (geforceerde) redenen om sympathie te hebben voor Matthew, die verder natuurlijk de nodige klappen uitdeed ter afwisseling van de vele ondervragingen in dit formule matige misdaaddrama dat in ieder geval een interessante titel heeft.

Bill Bryson woonde 10 jaar op de Britse en heeft in die periode uitgebreid, en met succes, geschreven over zijn reizen door Europa. Hij woont inmiddels alweer 20 jaar met zijn vrouw [Emma Thompson] in New Hampshire en werkt mee aan een publiciteitscampagne voor de verschijning van een boekenset met zijn beste werk. Na een televisie-interview begint het bloed te kruipen waar het niet gaan kan en wanneer Bill tijdens een wandeling stuit op een knooppunt van The Appalachian Trail, een wandelroute van meer dan 2000 mijl van Mount Katahdina in Maine naar Springer Mountain in Georgia, besluit hij zijn oude passie weer op te pikken. Catherine staat erop dat Bill iemand meeneemt, maar niemand lijkt beschikbaar. Totdat Bob een telefoontje krijgt van Stephen Katz [Nick Nolte], een oude vriend die Bill 40 jaar geleden in Europa leerde kennen. De contrasten tussen en de talenten van Redford en Nolte bieden voldoende mogelijkheden voor een op zijn minst onderhoudende komedie – gebaseerd op het autobiografische boek van de echte Bill Bryson – maar scenarist Arndt en Holderman slaan de plank volledig mis. Alleen de ontmoeting met Mary Steenburgen zorgt voor wat leven in de brouwerij, maar ook daar weer regisseur Kwapis onvoldoende munt uit te slaan. Temper de verwachtingen en dan valt het allemaal best mee.

Jennifer Banks schittert als ambitieuze lokale nieuwslezers Meghan, die voor één keer in haar leven de beest besluit uit te hangen wanneer ze te horen krijgt dat haar droombaan op het laatste moment aan haar voorbij is gegaan. Na een wilde nacht wordt ze wakker in het bed van barkeeper en megahunk Gordon [James Marden] en hoort ze tot haar verbijstering dat ze toch nog een grote kans heeft op haar droombaan, als ze maar op tijd in de studio is voor de uitzending. Maar door allerlei onvoorziene - maar grappige en voortreffelijk uitgewerkte - omstandigheden, wordt het haar haast onmogelijk gemaakt om haar doel te bereiken.

Walk Of Shame heeft veel weg van Superbad [ook hier is een bijrol voor 2 dommige politie-agenten] en is feitelijke een roadmovie, waarin de hoofdpersoon onderweg een scala aan kleurrijke, grappige, originele karakters tegen het lijf loopt. Het tempo ligt hoog, de grappen zijn uitstekend en Banks vervalt nooit in goedkope slapstick en daardoor behoudt haar karakter de waardigheid en sympathie die cruciaal is voor het succes van deze film. Banks pogingen om haar auto terug te krijgen zijn onvergetelijk, maar dit is een film waarom je volop kunt lachen. En wat heerlijk om eens een komedie te zien met een scenario dat niet vervalt in goedkope, platvloerse humor. De beste komedie van het jaar... tot nu toe!?

Niet geheel geslaagde documentaire over Mindfulness-goeroe Thich Nhat Hanh en zijn kloostergemeenschap in een dorpje in Frankrijk. De beelden van de meditatieve oefeningen en de lange stiltes onderbroken door de cryptische citaten uit Hanhs dagboeken (uitgebracht als 'Fragrant Palm Leaves') zijn ongetwijfeld koren de op de molen van diegenen die zich bezig houden met mindfulness, maar voor niet-ingewijden en sceptici riekt het naar dat zweverige gedoe dat je toch al associeerde met meditatie en mindfulness. Hoewel stilte een cruciaal element is, komt de film ironisch genoeg pas tot leven wanneer de monniken in aanraking komen met anderen. Eén van hen bezoekt haar vader, een ander bezoekt zijn ouders en bekijkt met hem zijn vroegere dagboek waarin hij zijn levenspad had uitgestippeld en een derde ontmoet bij toeval een oud-collega die dacht dat hij dood was! Het dieptepunt komt wanneer een jong meisje Thich Nhat Hanhs hulp zoekt bij het omgaan met haar verdriet om haar dode hondje. Haar vriendelijke glimlach na afloop ten spijt, vrees ik dat hij met zijn antwoord hooguit haar huilbuien heeft vervangt door nachtmerries. Het onderwerp verdient zeker aandacht, maar een gebrek aan diepgang en context (we komen vrijwel niets te weten of de achtergrond van de bewoners van het klooster bij Plum Village) en een overdaad aan cryptische monologen en zweverigheid doen deze film bijna de das om.

Het waargebeurde relaas van Philippe Petit [Joseph Gordon-Levitt], de charismatische, egocentrische evenwichtskunstenaar die in 1973 zonder vergunning zijn geld verdient als straatartiest in Parijs wanneer hij leest over de aanstaande oplevering van de Twin Towers in New York. Hij raakt geobsedeerd door het idee om een lijn te spannen tussen de twee torens en de oversteek te maken. Hij haalt zijn vriendin Annie [Charlotte Le Bon] over om hem te helpen, evenals fotograaf Jean-Louis [Clément Sibony] en Jean-Francois [César Domboy] om hem te helpen. Ben Kingsley heeft een amusant bijrol als Rudy Omankowsky, de legendarische circusartiest die Philippes mentor wordt en de reconstructie van Philippes luchtwandeling is indrukwekkend, vooral in 3D (maar zeker niet aan te raden voor mensen met hoogtevrees). Gordon-Levitt is bovendien ronduit perfect, mede doordat hij zich liet trainen door Philippe Petit zelf! Een fantastische film, maar het is in veel opzichten een remake van Man on Wire, de documentaire over deze onvergetelijke prestatie.

Taylor heeft 3 jaar geleden haar vakantieliefde Raf op Corfu achter gelaten om te gaan studeren. Nu keert ze terug om haar zus Maddie [die totaal niet op haar lijkt] te bezoeken en tot haar grote verrassing blijkt Maddie zich te hebben verloofd. Drie keer raden met wie... en dan hangt haar gladjakkerige knipperlicht-ex ook nog rond en zijn er nog de stereotiepe vrienden die voldoen aan de 'dik-is-grappig'-criteria.

Tel daar nog de Fisher Price-karaoke-versies van 80s-hits op en je weet wat je voor de kiezen krijgt, hetgeen nog eens wordt onderstreept door de al even onoriginele advertentieslogan van dit prutswerkje: "If you liked Mamma Mia, you'll love this!"

De choreografie ontstijgt nimmer het niveau van een lagereschoolmusical, de regisseur heeft bij de muzikale scènes een doe-maar-wat-aanpak gebruikt alleen Hannah Arterton [als Taylor] heeft een acceptabele zangstem en de begeleidende muziek is lachwekkend slecht geproduceerd, met The Power Of Love [Huey Lewis] en Faith [George Michael] als dieptepunten.

Maar de opening bevat een extended version van Madonna's Holiday en geeft mensen van mijn generatie de kans om te testen hoe goed je tekst van Holiday Rap hebt onthouden. Eternal Flame is het enige liedje dat goed uit de verf komt, omdat hier gekozen is voor een ander arrangement waardoor het niet zo blikkerig klinkt als de andere covers en Atherton houdt zich prima staande in haar versie van Roxettes It Must Have Been Love. De Britse standup-comedian Katy Brand [als LIL] is een zeer charismatische verschijning en de hele cast lijkt het enorm naar de zin te hebben. Dat enthousiasme is merkbaar en maakt dat deze film niet zo rampzalig is als hij had kunnen zijn. Als je geen uitgesproken muziek- of filmliefhebber bent, is dit waarschijnlijk best een aardig niemendalletje.

45 jaar nadat hij het project bedacht met zijn inmiddels overleden partner Jeanne-Claude, mag kunstenaar Christo eindelijk 'The Floating Piers' zestien dagen tentoonstellen op Lake Iseo, in de buurt van het Italiaanse Brescia. Zijn publiek draagt Christo op handen, mede omdat er lange tijd niets van hem was vernomen, maar hij blijkt veeleisend, recalcitrant en soms ronduit opvliegend te zijn. Maar hij zal zijn temperament moeten beheersen om te voorkomen dat incompetente bureaucraten en onvoorziene omstandigheden zijn droom in gevaar brengen.

Zelf had ik nog nooit van Christo gehoord, maar dat was geen enkel bezwaar bij het zien van deze openhartige, vaak fascinerende documentaire die veel weg heeft van Lost In La Mancha, de documentaire over de noodlottige problemen die Terry Gilliam verhinderden om zijn grote droom te verwezenlijken. Deze film geeft je als kijker inzicht in de frustratie die kan ontstaan wanneer een kunstenaar zijn artistieke visie, zijn creatie in ieder geval deels uit handen moet geven aan derden. Een aanrader, ook als je weinig kennis van kunst meent te hebben.

De naam van de revolutionaire BBC-documentaireserie uit 1999 wordt diep door het slijk gehaald in deze matig geanimeerde en nog slechter geschreven animatiefilm waarin pachyrhinosaurus (en underdog) Patchi [Justin Long] zich ontpopt als een held tijdens een avontuurlijke migratie. De animatie kan ermee door, maar voldoet niet aan de hoge standaard die je verwacht en het heeft er alle schijn van dat op een laat moment is besloten om dialoog toe te voegen. Die dialoog zit vol stupide en vaak irritante pis- poep- en woordgrappen waar niet alleen ouders zich aan kapot zullen ergeren.

Het verhaal van de Hongaarse Ferenc Jacobson [Mark Wells] die in 1944 de levens van honderden Joden in Budapest probeert te redden door ze te voorzien van een Zwitsers visum terwijl regent Miklos Horty [Ben Kingsley] in onderhandelingen met de Duitse Luitenant-Kolonel Otto Skorzeny [Burn Gorman] probeert te voorkomen dat de aanstaande Hongaarse overgave aan de geallieerden zal leiden tot zware retributie. Goedbedoelde film over een relevant stukje oorlogsgeschiedenis dat (mede door de aanwezigheid van Kingsley) tot op zekere hoogte overeenkomsten vertoont met Schindler’s List. Maar het gebrekkige budget, teveel matige vertolkingen de de regelmatig wat knullige en onsubtiele regie van Schmidt doen dat verhaal onvoldoende eer aan.

Kort nadat in oktober 1987 de aandelenmarkt als een kaartenhuis in elkaar zakte, verscheen Oliver Stones poging om zijn naam als topregisseur definitief te vestigen na het succes van Platoon. "Wall Street" biedt een levendige kijk in de wereld waarin handelaren op Wall Street geld verdienen met het geld van anderen. Sheen is Bud Fox, een ambitieuze rookie die geheime informatie van zijn vader (Martin Sheen) gebruikt om de aandacht te trekken van Gordon Gekko [Michael Douglas], één van de grootste spelers op Wall Street. Gekko neemt Bud onder zijn hoede. Fox leert het spel te spelen en verdient in korte tijd miljoenen, maar komt er achter dat hij hiervoor een stevige prijs voor moet betalen.

Net als in "Platoon" gaat het hier over een nieuwkomer die verscheurd is tussen twee vaderfiguren die twee uitersten van het morele spectrum vertegenwoordigen. Charlie Sheen stond als voor een duivels dilemma toen Oliver Stone aangaf dat hij zelf mocht kiezen wie zijn vader mocht spelen: zijn echte vader... of Jack Lemmon, één van Charlies favoriete acteurs. Martin Sheens ingetogen vertolking is de perfecte tegenpool voor Douglas' (bewust wat dik aangezette) schurkenrol. Hal Holbrook (als de man-die-alles-al-heeft-meegemaakt) en John McGinley (als Buds 'vriend' op de werkvloer) leveren ook waardevolle bijdrage. Het script van Stone en Stanley Weiser is geschreven met kennis van zaken en Douglas (die zelf al een tijd succesvol handelde in aandelen) spreekt zijn vaak complexe zinnen vol met vakjargon vol zelfvertrouwen uit. Door een dynamische cameravoering en scherpe montage weet Stone bovendien de chaos en de energie van Wall Street over te brengen op de kijker. Enerverend, intelligent en prima verteld.

"Wall Street" bleek een profetische film te zijn, dit vervolg maakte Stone na de financiële crisis van 2008. Michael Douglas keert terug als Gordon Gekko en ook Charlie Sheen en Sylvia Miles [als de makelaar] leveren opnieuw een [bescheiden] bijdrage aan deze sequel. Na een langdurige rechtszaak is Gordon veroordeeld tot acht jaar gevangenis wegens 'insider trading'. Wanneer hij vrij komt is er niemand om hem te verwelkomen, maar Gordon heeft wel succes met de promotietour van zijn boek 'Is Greed good?'. Zijn vrouw heeft 'm in de steek gelaten, zijn dochter Winnie [Carey Mulligan] heeft haar banden met hem verbroken omdat ze Gordon medeverantwoordelijk houdt voor de door van haar broer.

Winnie heeft een relatie met Jake Moore (sic!) [Shia LaBoeuf], een aandelenhandelaar die in Gordon een bondgenoot hoop te vinden voor een wraakactie. Jake houdt Bretton James [Josh Brolin] verantwoordelijk voor de zelfmoord van Jakes mentor Louis Zabel [Frank Linghella]. Diezelfde Bretton James was namelijk ook de man die ervoor zorgde dat Gordon achter de tralies terecht kwam. Maar is Gordon nu wél te vertrouwen?

Douglas is opnieuw uitstekend in een rol die veel complexer is dan in "Wall Street". Daarin was Gekko de aartscrimineel, hier laat Douglas subtiele spel je steeds in het ongewisse over de oprechtheid van zijn daden. Josh Brolin is een fletse schurk, LaBoeuf is te licht in de hoofdrol en Mulligan is opgezadeld met een oppervlakkige karakterisering. Sarandon is altijd goed, maar haar rol voegt nauwelijks iets toe. Het is de 94-jarige Eli Wallach die hier zorgt voor het meest memorabele moment van de film, wanneer hij spreekt over 'the end of the world'. De scènes op de vloer van "Wall Street" zijn gelukkig ook hier goed geregisseerd door Stone, die (net als in "Wall Street") een klein rolletje heeft als een aandelenhandelaar.

Weer zo'n geval van een flinterdun verhaal dat net voldoende materiaal biedt voor een film van 20 minuten, maar met veel moeite is opgerekt tot 81 minuten. Dat is hier gedaan door veel stiltes te laten vallen en aandacht te besteden aan oninteressante details waardoor de film bij vlagen ronduit vervelend is. En je moet je afvragen waarom een ervaren soldaat zich tot zo'n gemakkelijk doelwit maakt. Een FF-button is hier zeer welkom.

Lady Campanula Tottington [Helen Bonham Carter] roept de hulp van uitinvden Wallace [Peter Sallis] en diens trouwe hond Gromit in om uit te zoeken hoe ze kunnen voorkomen dat konijnen haar tuin vandaliseren in de aanloop naar prestigieuze jaarlijkse wedstrijd om de mooiste en grootste groenten. Wallace krijgt concurrente van Victor Quartermaine [Ralph Fiennes] die het probleem op een heel andere manier denkt te kunnen oplossen. Wallaces gehaaste zoektocht naar de perfecte uitvinding resulteert in de ‘vloek’ uit de titel, waardoor het aan Gromit is om (opnieuw) de zaak te redden. Gemaakt volgens de traditionele tijdrovende stop-motiontechnieken, maar het resultaat zal de fans van de Oscarwinnende korte filmpjes die vooraf gingen aan deze avondvullende familiefilm zeker niet teleurstellen, want het zit vol inventieve ideeën en aangenaam excentrieke karakters.

Wallace [Ben Whitehead] ontwikkelt een mechanische tuinkabouter die al zingend in een mum van tijd alle tuinklusjes uitvoert. De aandacht voor deze Norbot [Reece Shearsmith] gaat ten koste van Gromit die sceptisch is over de nieuwe uitvinding. Hij krijgt gelijk wanneer oude aartsvijand Feathers McGraw (een pinguïn die lijkt op een bowling pin) ontsnapt uit de gevangenis en erin slaagt de Norbots te programmeren, zodat ze overgaan op vernieling en diefstal. Hoofdinspecteur Mackintosh [Peter Kay] beschouwt Wallace vanzelfsprekend als hoofdverdachte, maar agent Mukherjee [Lauren Patel] heeft haar twijfels. Gromit doet er alles aan om verdere rampspoed te voorkomen en Mukherjee te bewijzen dat het gaat om een wraakactie van Feathers McGraw. Opnieuw een heerlijke stop-motion komedie vol inventieve visuele grappen, hilarische actiescènes en vernuftige ingebouwde maatschappelijke kritiek over het blindelingse vertrouwen in moderne technologie.

Hitchcock maakte deze film als tussendoortje voordat hij herenigd zou worden met zijn mentor Michael Balcon en begon aan zijn eerste succesreeks. De hand van meester is echter vrijwel onzichtbaar en gezien het onderwerp is dat geen wonder. Dit is in feite een vehikel voor zangeres Jessie Matthews die, met wat hulp van een kok [Hindle Edgar] probeert de getalenteerde Johan Strauss Jr [Esmond Knight] uit de schaduw te halen van zijn alom gerespecteerde, autoritaire vader [Edmund Gwenn]. Eén en ander culmineert in een uiterst verdienstelijke uitvoering van "Der Blaue Donau". Voer voor fans van operette, maar niet zozeer voor fans van Hitchcock.

Kort nadat ze een dure ‘miniloft’ in Manhattan hebben gekocht, zitten Linda [Jennifer Aniston] en George [Paul Rudd] opeens zonder inkomen. Ze besluiten New York te verlaten en belanden in een commune vol met het type vreemde vogels dat in de jaren 70 al een cliché was. Het overdreven acteren van de cast onderstreept alleen maar hoe belabberd en aanstootgevend het script is. Een dieptepunt voor alle betrokkenen.

Conference, The (2022) **½

Alt. titel: Die Wannseekonferenz

Historisch drama met Philip Hochmair, Johannes Allmayer, Maximilian Brückner

Regie: Matti Geschonneck

Deze derde verfilming van de Wannseekonferenz (en de tweede Duitste TV-verfilming) duurt weliswaar wat langer dan zijn voorgangers maar biedt geen nieuwe inzichten of memorabele vertolkingen. Op 20 januari 1942 komen Nazi-kopstukken als Adolf Eichmann [Johannes Allmayer] en Erich Neumann [Matthias Bundschuh] voor in Wannsee voor een vergadering die is belegd door Reinhard Heydrich [Pbhilipp Hochmair] met als centrale vraag: hoe kunnen we zo efficiënt het Joodse ras uitroeien. Het resultaat van deze formele bijeenkomst was de Endlösung en de ontwikkeling van een systeem waarmee Joden in groten getale naar hun dood zouden worden geleid in de concentratiekampen. Een overbodige herverfilming waarin Hochmair degelijk werk levert als de charismatische, maar dodelijk zakelijke Heydrich maar wie de gelijknamige TV-film uit 1984 of Conspiracy (2001) al heeft gezien kan dit gerust overslaan.