Meningen

20 jaar na het legendarische origineel zijn de vier hoofdpersonen uit Trainspotting weinig opgeschoten met hun leven. Renton [Ewan McGregor] is de enige die aan zijn verleden lijkt te zijn ontsnapt, maar wanneer hij terugkeert naar Schotland moet hij zijn verleden confronteren en in het reine komen met Sick Boy [Johnny Lee Miller], Spud [Ewen Bremner] en Begbie [Robert Carlyle]. Het was bij voorbaat al onmogelijk om de originaliteit en de energie van het origineel te evenaren en T2 verwijst net iets te vaak naar dat origineel. De modernisering van de 'Choose Life'-speech is scherp en de tonen van Born Slippy [in een trager arrangement] werken nog steeds hypnotiserend. De cast kruipt ook probleemloos terug in de huid van deze legendarische figuren en er zijn sterke momenten, waaronder het geïmproviseerde optreden van Renton en Sick Boy in een Ierse pub vol separatisten. En dus moet je haast wel concluderen dat deze sequel eigenlijk zo goed is als je zou mogen verwachten, ook al kan hij niet tippen aan het origineel.

Fockeline Ouwerkerk doet wat ze kan om de film te redden, daarbij geholpen door Peter Faber in een fraaie rol als de dementerende vader van journaliste Anne [Ouwerkerk], die haar werk bij een glossy magazine voor vrouwen eigenlijk wil verlaten om zich bezig te houden met een boek vol taalbespiegelingen. Het scenario is een puinhoop en bevat teveel ideeën, maar te weinig structuur waardoor geen enkel element echt uit de verf komt. Dientengevolge is de film een beetje grappig, een beetje romantisch en een beetje ontroerend, maar komt het op al die fronten tekort. Ouwerkerk is een bijzonder charismatische verschijning, maar haar neurotische houding ten opzichte van taalfouten maken haar behoorlijk irritant. De film zit echter vol met onuitstaanbare karakters en de vertolkingen van Tina de Bruin [als Annes zus], Martijn Hillenius [als haar broer] en Rick Paul van Mulligen [als diens vriend] zijn ronduit irritant. Egbert Jan Weeber is dan weer te goed om waar te zijn in deze zwak geregisseerde, voorspelbare film met vaak onbegrijpelijke voice-overs en een puinhoop van een soundtrack.

Banketbakker Ben van Bommel [Jaap Spijkers] is zo diep in de schulden geraakt dat het hem zijn huwelijk en zijn zaak lijkt te kosten. Hij laat zich verleiden om zijn zaak te gebruiken om drugs te smokkelen, maar hij komt in de problemen door een serie onvoorziene omstandigheden waardoor hij keer op keer de nietsvermoedende agente Bregtje [Tjitske Reidinga], op wie hij heimelijk verliefd is, op zijn pas vindt. Goed gecaste misdaadkomedie vol onverwachte wendingen en een gezonde dosis ironie. Van de Monds evenwichtige regie is de kers op deze in ieder geval in één opzichte geestverruimende taart.

Na enig aarzelen besluit een geëmotioneerde Eloise [Anna Kendrick] toch in te gaan op de uitnodiging voor de huwelijksreceptie van haar oude vriendin Francie [Rya Meyers]. Daar blijkt ze geplaatst bij tafel 19, de tafel voor mensen die je weliswaar hoort uit te nodigen, maar waarvan je hoopt dat ze wegblijven. Ze krijgt daar gezelschap van de sociaal onhandige Renaoz [Tony Revolori], de slungelige Walter [Stephen Merchant, een man met een geheim, het echtpaar Jerry [Craig Robinson] en Bina Kepp [Lisa Kudrow], Facebookvrienden van de vader van de bruidegom, en Jo Flanagan [June Squibb[, Francies eerste babysitter. Eloise kan haar emoties niet verbergen voor haar tafelgenoten en daardoor ontstaat er een bijzondere band tussen deze buitenbeentjes, die proberen er het beste van te maken. Gezien de sterke cast, het aardige basisgegeven en het feit Mark en Jay Duplass meewerkten aan het scenario, had dit een dijk van een film moeten opleveren. Jammer genoeg bewandeld het teveel weinig interessante zijpaden en is er een geforceerd happy end.

Dankzij een afbeelding in een tijdschrift ontdekt Martin [Arcadi Radeff] dat hij waarschijnlijk een kunstwerk van de Oostenrijkse expressionistische schilder Egon Schiele in zijn huis in Mulhouse heeft hangen. Via een kunstexpert [Nora Hamzawi] komt hij in contact met taxateur en veilingmeester André Masson [Alex Lutz] die het met zijn ex-vrouw en collega Bertina [Léa Drucker] komt bekijken. Aangezien er sinds 1939 geen verloren werken van Schiele zijn teruggevonden, zijn André en Bertina zeer verrast wanneer ze vaststellen dat het schilderij authentiek is. En dat begint het juridisch gekonkel over wie de rechtmatige eigenaar is, ver hoe en voor welke startprijs het werk verkocht moet worden en hoe de opbrengst daarvan moet worden verdeeld. Die juridische strijd had een interessante film kunnen opleveren, maar Pascal Bontzer en Iliana Lolic richten zich voornamelijk op de zelfingenomen André en diens aanstellerige stagiaire Aurore [Louis Chevilotte] die vooral bezig zijn met onderling gekibbel over nauwelijks ter zake doende dingen. Verder bestaat het vooral uit vergaderingen en gesprekken, vaak telefonisch. Veel saaier kun je een film niet maken!

Betreft de Engels gesproken versie. Er heerst een klassensysteem onder de bewoners van een niet geheel voltooid schilderij. De figuren die ‘af’’ zijn hebben de touwtjes, dan volgen de personen die niet zijn afgerond en onderaan de ladder staan de krabbels. In een poging een einde te maken aan deze ongelijkwaardige situatie besluiten enkele bewoners op zoek te gaan naar hun schilder in de hoop dat die zijn werk kan afronden. Een eenvoudig verhaal met opzichtige religieuze ondertonen, maar de variatie in animatiestijlen en de luchtige benadering maken dit tot bijzonder aangenaam vermaak.

Het is 1980 en de Zuid-Koreaanse taxichauffeur Kim Man-seob [Kangh-ho Song] heeft snel geld nodig, dus wanneer hij een collega hoort opscheppen over een ritje waarmee hij 100.000 Wan gaat verdienen, ziet Kim zijn kans schoon en zorgt hij ervoor dat hij dat ritje op kan eisen. Wat hij niet weet is dat de hoge prijs verband houdt met de bestemming van de rit: Gwang-ju, een stad dat door het regime in alle opzichten van de buitenwereld is afgesloten als gevolg van een serie studentenprotesten. Kims passagier is Jürgen Hinzpeter [Thomas Kretschmann], een Duitse journalist die vastbesloten is om als eerste Europese journalist filmbeelden te maken van de protesten en deze uit het land te smokkelen. Wanneer Kim zich beseft wat er aan de hand is en hoe gevaarlijk de situatie is, wil hij het liefst zo snel mogelijk vluchten. Totdat hij kennis maakt met studentenleider Hwang Tae-sul [Hae-Jin Yoo] en diens familie en ooggetuige is van de manier waarop zijn regering het studentenprotest probeert neer te slaan. De eerste 45 minuten voltrekken zich als een bijzonder amusante komedie rondom het feit dat de dan nog enthousiaste Kim geen idee heeft wat hem staan te wachten. Daarna ontvouwt zich het politieke drama met een indrukwekkende reconstructie van een botsing tussen studenten en autoriteiten, maar de overgang van komisch drama naar serieuze sociaal-historisch drama overtuigt niet helemaal.

Vijf mannen houden hun vriendschap intact door een verbond dat ze 30 jaar geleden hebben gesloten: ieder jaar gedurende de maand mei spelen ze tikkertje en de gene die 'het' is om middernacht op 1 juni moet de schande van het verlies dragen tot het weer 1 mei is. Jerry [Jeremy Renner] trouwt op 31 mei en dat zal de laatste dag zijn waarop hij nog meedoet aan het spel. Hogan [Ed Helms], Bob [Jon Hann], Randy [Jake Johnson] en Reggie [Lil Rel Howery] besluiten samen alles op alles te zetten om Jerry, die nog nooit is getikt, nu eindelijk eens 'het' te laten zijn. Uiteraard laat Jerry dat niet zomaar gebeuren.

Gebaseerd op een waargebeurd verhaal en aan het einde van de film zie je beelden van de echte mannen die het spel spelen. Dit had een komische meditatie kunnen worden over hoe je vriendschap levend kunt houden door unieke momenten te creëren, maar de karakters zijn karikaturaal geworden, de humor is vaak platvloers en de film vervalt keer op keer in belachelijke en soms ronduit gewelddadige slapstick. Isla Fischers hysterische vertolking als Hogans echtgenote typeert een film die al het hart uit het basisgegeven heeft gewrongen. De dramatische slotwending ten spijt heeft men hier duidelijk gekozen voor de oppervlakkigheid en dat is een gemiste kans. De beste momenten komen wanneer we de gedachten van Renner horen terwijl hij een nieuwe poging om te worden getikt probeert te verhinderen, maar dat is een schrale troost.

Bruno [Pepijn van der Sman] wil liever gamen dan op vakantie naar Zweden. Wanneer zijn ouders Chiel [Tibor Lukács] en Linda [Jennifer Hoffman] de weg kwijt raken stookt Bruno het vuurtje nog eens wat verderop door ze totaal de verkeerde kant op te sturen. Wanneer hij ook nog eens zijn zusje Frankie [Linde van der Storm] begint te treiteren grijpt Chiel in: hij haalt Bruno uit de auto en laat hem achter. Uiteraard krijgt hij al snel berouw maar Bruno besluit zich voor de grap te verstoppen voor zijn ouders. Dat pakt verkeerd uit als Chiel gewond raakt bij de zoektocht en dringend naar een dokter moet. Bruno blijft achter in het bos en moet zien te overleven. Daarbij krijgt hij onverwachte hulp van een wolf (of is het een wolfshond?) die hij noemt naar zijn game-avatar Taiki. Avonturenfilm voor de jeugd ziet er goedkoop uit en maakt gebruikt van opzichtige montagetrucs om de indruk te wekken dat Taiki luistert naar Bruno, Lukács en Hoffman leveren degelijke ondersteuning en De With weet goed spel te halen uit de kinderen.

Wanneer Curtis [Michael Shannon], een 35-jarige bouwvakker wiens moeder leidt aan paranoïde schizofrenie, nachtmerries en/of visioenen krijgt waarin een verwoestende storm nadert die voor chaos zorgt, blijkt zijn directe omgeving hem niet te geloven, waardoor hij gaat twijfelen aan zijn eigen geestelijke gesteldheid. Desondanks gaat hij over tot radicale maatregelen om hem en zijn gezin voor te bereiden op de naderende ramp, waarmee hij zichzelf wel steeds meer vervreemd van zijn familie en vrienden.

Dit complexe psychologische drama is behoorlijk aan de lange kant en was effectiever geweest als er een half uur van de speeltijd was afgehaald. Desondanks slaagt regisseur Nichols er in om op overtuigende wijze de door de dromen en visioenen veroorzaakte verwarring bij Curtis over te brengen. Als kijker twijfel je - net als Curtis - steeds of hij inderdaad waanbeelden ziet, of dat hij toch gelijk heeft of zal krijgen. Michael Shannon is bovendien perfect gecast, omdat hij één van de weinige acteurs is die de scheidslijn tussen rationaliteit en waanzin perfect weet te bewandelen. Hoewel deze film je geduld op de proef stelt, is de intrigerende ontknoping het wachten toch best waard. Maar ja, niet iedereen heeft even veel geduld natuurlijk...

Williams en Rogen zijn perfect als een ogenschijnlijk gelukkig getrouwd echtpaar in dit intelligent geschreven romantische drama over Margot [Michelle Williams] die tijdens een trip naar Louisburg bevriend raakt met Daniel [Luke Kirby] die bij toeval haar nieuwe overbuurman blijkt te zijn. Daniel beschikt over eigenschappen die haar echtgenoot Lou [Seth Rogen] ontbeert. Daardoor gaat ze zich onvermijdelijk meer storen aan Lous tekortkomingen en voelt ze zich steeds sterker aangetrokken tot Daniel. Er is een fantastische scène waarin Margot op speelse wijze een belangrijk telefoongesprek van Lou met een uitgever (hij heeft een kookboek met kipgerechten geschreven) verstoort. Het schetst de diepe vriendschap die ten grondslag ligt aan hun huwelijk. Een schitterende rol voor Williams, maar Rogen is de openbaring in een zeldzame rol waarmee hij op overtuigende wijze de kwetsbare en emotionele kant toont van het aangename, jolige type waar hij om bekend staat. Daniel is vrij kleurloos, maar dat is juist de bedoeling en desondanks begrijp je waarom Margot zich toch tot hem aangetrokken voelt.

In Taken (2008) stuurde Bryan Mills [Liam Neeson], de man met een zekere hoeveelheid bijzondere vaardigheden, een hoop Albanese criminelen naar de eeuwige jachtvelden om zijn dochter Kim [Maggie Grace] te redden. De vader van één van Bryans slachtoffers besluit wraak te nemen en ontvoert Bryan en zijn ex-vrouw Lenore [Famke Janssen] tijdens een vakantie in Istanbul. Kim blijft als enige uit handen van de ontvoerders en weet op zeer ongeloofwaardige wijze haar vader te te vinden. Dankzij zijn dochter weet Bryan te ontsnappen hij en schuwt vervolgens geen enkel middel om ook Lenore te bevrijden.

Dwaze sequel is meer van hetzelfde met een groter budget. Het idee om Kim een actieve te rol te geven in de goede afloop is een verbetering, maar scenaristen Luc Besson en Robert Mark Kamen komen verder met niets origineels. Nooit saai, maar in vrijwel alle opzichten zwakker dan zijn voorganger.

De titel krijgt een nieuwe betekenis wanneer Lenore [Famke Janssen] kort na een bezoek aan haar ex-man Bryan [Liam Neeson] dood wordt aangetroffen. Bryan is zelf de hoofdverdachte in het onderzoek van inspecteur Frank Dotzler [Forest Whitaker], maar Bryan gebruikt zijn 'bijzondere vaardigheden' om uit handen van de politie te blijven. Die vaardigheden heeft hij hard nodig om ongemerkt in contact te komen met zijn dochter [Maggie Grace]. Bryan doet bovendien een beroep op oude contacten om op eigen houtje de dader te ontmaskeren.

Veel koortsachtig gemonteerd geweld en spectaculaire achtervolgingen in een actiefilm die profiteert van de aanwezigheid van Forest Whitaker als een intelligente inspecteur die het Neeson bijzonder moeilijk maakt. Ook meer karikaturale schurken (deze keer vooral Russisch), maar dat zijn wel wel gewend van Luc Besson die samen met Robert Mark Kamen opnieuw tekende voor het scenario.

Een politieonderzoek naar criminele invloed in het Rotterdamse technologiebedrijf Rotramax van Linde van Erp [Noortje Herlaar], richt zich op basis van een video op hacker Mel Bandison [Holly Mae Brood]. Om haar onschuld te bewijzen moet ze aantonen dat de video bewerkt is met deepfake-technologie, maar door haar pogingen om dat te doen moet ze zowel uit handen van rechercheur Dries Daoudi [Walid Benmbarek] als meesterschurk Rogers [Lawrence Sheldon] blijven. Rogers heeft een troef achter de hand en Mel zal de hulp nodig hebben van haar voormalige mentor [Frank Lammers], maar daarmee staat ze al geruime tijd niet meer op goede voet. Weisz speelt het sufferdje dat zich onbedoeld in een wespennest begeeft en Van de Mond is geen Jan de Bont, zo blijkt wel uit de finale. Een hint: zelfrijdende bussen.

En de poster lijkt nogal op die van The Fugitive.

In 2004 steelt een groep bankrovers een fortuin. Jesse Attica [Chris Brown] wordt weliswaar opgepakt maar houdt zijn mond dus wanneer hij zijn straf heeft uitgezeten zoekt hij uiteraard direct contact met zijn kompanen. Jesse eist dat zij hun ereschuld aflossen door met hem een nieuwe bankroof te plegen, maar Jesses verbitterde houding doet de mannen twijfelen over Jesses betrouwbaarheid. Bovendien ruikt detective Jack Welles [Matt Dillon] al gauw onraad. Rommelig gemonteerde, zwak geschreven en lawaaiige heistfilm moet het vooral hebben van de opvallend sterke cast en een paar spectaculaire, maar onzinnige stunts. Voer voor de genreliefhebbers die hun hersenen het liefste uitschakelen tijdens het kijken.

Een medisch student [Michelle Ang] neemt een cameraman [Brett Gentile] en een geluidsman [Jeremy DeCarlos] mee om een portret te maken van Deborah Logan, een vrouw van middelbare leeftijd die in een relatief vroeg stadium van de ziekte van Alzheimer verkeert. Haar gedrag is vanzelfsprekend grillig, maar al snel blijkt dat ze niet alleen met Alzheimer te kampen heeft. De eerste helft heeft nog een ietwat beklemmende sfeer. Zodra er voodoo en dergelijke om de hoek komt kijken, verliest dit alle geloofwaardigheid en verzandt het in het type hysterie en simplistische jumpscares waar zoveel horrorfilms aan ten onder gaan.

Na een korte film en een segment uit de portmanteaufilm New York, I Love You maakt Portman haar speelfilmdebuut als regisseur. Ze bwerkte zelf het autobiografische boek van Amos Oz (als kind gespeeld door Amir Tesler, als man op leeftijd door Alexander Peleg met de stem van Moni Moshonov] en speelt één van de hoofdrollen in dit interessante drama over het leven in Israël in de jaren rondom de stichting van de staat Israël in 1948. Grotendeels in Jiddisch gesproken met enkele gedenkwaardige momenten (waaronder een onvergetelijke liquidatie), maar Portman worstelt om zover het persoonlijke drama als de historische ontwikkelingen die er mede aan ten grondslag liggen op een beklijvende wijze te combineren. Hoewel Portman trapt in enkele valkuilen voor beginnende regisseurs, is het jammer dat ze haar duidelijk aanwezige talent als regisseur niet verder heeft ontwikkeld.

Laura Dern schittert in één van de meest uitdagende rollen uit haar carrière, niet in de laatste plaats omdat zij in de huid kruipt van scenarist en regisseur Jennifer Fox die op 13-jarige leeftijd slachtoffer was van seksueel misbruik door haar trainers [Jason Ritter, Elizabeth Dicki]. De volwassen Jennifer [Laura Dern] is zich daar totaal niet van bewust, ook niet wanneer haar moeder [Ellen Burstyn] een verhaal vindt dat de 13-jarige Jennifer [Isabelle Nélisse] schreef. In haar belevenis had zij een fijne relatie met Bill en Mrs G., maar ze merkt al snel dat haar herinnering niet helemaal klopt. Daarom besluit ze op zoek te gaan naar de mensen die erbij waren tijdens die bijzondere zomer. Zeer persoonlijk, complex psychologisch drama richt niet zozeer op de aanloop naar het misbruik, maar vooral op hoe de eigen herinneringen vertroebeld kunnen worden door een combinatie van manipulatie, trauma en de tijd. Eén van de beste films over seksueel misbruik verdient ook lof voor het schitterende spel van Isabelle Nélisse, het jongere zusje van Sophie.

Met Spike Lee als uitvoerend producent is de zeer nadrukkelijke politieke ondertoon van dit uitstekende horrorvierluik geen verrassing. Regisseur/scenarist Rusty Cundieff en co-scenarist Darin Scott maken van de gelegenheid gebruik om korte metten te maken met racistische agenten ("Rogue Cop Revelation") en corrupte en racistische politici ("KKK Comeuppance"), maar ze houden óók de zwarte gemeenschap een spiegel voor in "Boys Do Get Bruised" en "Hard-Core Convent". Het zijn hoe dan ook goed geschreven verhalen met verrassend overtuigende special effects en een hilarische rol voor Clarence Williams III als een begrafenisondernemer (of zoiets) in het zwartkomische dat de vier verhalen met elkaar verbindt. Dit is een film waarvan je graag zou willen zeggen dat het thematisch gedateerd is, maar niets is minder waar. Dat maakt "Tales From The Hood" bijna 25 jaar na dato in ieder geval nog steeds zeer de moeite waard.

Een bizarre variant op het aloude geesten oproepen werkt voor een groep tieners als een soort partydrug. Maar wanneer de veel jongere Riley [Joe Bird] na lang aandringen mee mag doen, loopt het spel op gruwelijke wijze uit de hand. Mia [Sophie Wilde], die verantwoordelijk was voor Riley en haar persoonlijke goedkeuring gaf voor zijn deelname aan het spel, ziet maar een mogelijkheid om Riley te redden. Maar daarvoor zet ze haar eigen leven, en mogelijk die van iedereen die haar dierbaar is, op het spel. Originele variant op een bekend gegeven vol verontrustende, schokkende momenten en een overtuigend spelende cast. Een voortreffelijke nagelbijter.

Journalist Tamara Drewe [Gemma Arterton] keert na het overlijden van haar moeder terug naar haar geboorteplaats Ewedown in Dorset om de familieboerderij op de te knappen en gereed te maken voor de verkoop. Haar buren zijn bestsellerauteur Nicholas Hardiment [Roger Allam] en zijn echtgenote Beth [Tamsin Greig] die een retraîte voor schrijvers beheert. Nicholas is een rokkenjager die in de problemen komt wanneer zijn maîtresse [Zahra Ahmadi] onaangekondigd arriveert. En hij is niet de enige die vreemdgaat in deze goed geacteerde, maar rommelige romantische komedie waarin alle volwassenen zich gedragen als tieners. De leukste momenten komen dan ook van tiener Jody [Jessica Barden] en Casey [Charlotte Christie] die eerst verkikkerd zijn op klusjesman (en Tamara’s jeugdliefde) Andy [Luke Evans] en later op rockster Ben [Dominic Cooper].

Sin-Dee Rella [Kitana Kiki Rodriguez] heeft net een korte gevangenisstraf uitgezeten en is klaar om haar werk als prostituee in Hollywood op te pikken. Wanneer haar beste vriendin Alexandra [Mya Taylor] zich laat ontvallen dat Sin-Dees vriend (en pooier) Chester [James Ransone] een affaire heeft met een blondine wiens naar beging met een D, is Sin-Dee vastbesloten om orde op zaken te stellen. De Armeense taxichauffeur [Karren Karagulian] is een taxichauffeur die in de loop van het verhaal een belangrijke rol gaat spelen. Grensverleggend door het feit dat het volledig met iPhones op locatie is gefilmd en dat het twee transgender vrouwen centraal stelt. De volstrekt onervaren Rodriguez en Taylor zijn fenomenaal, maar dit voelt sowieso volstrekt authentiek. Veel belangrijker nog: het is altijd onderhoudend en blij vlagen bijzondere grappig. De apotheose in Donut Time is onvergetelijk, maar wellicht blijft de simpele, maar uiterst ontroerende slotscène nog meer hangen. Een grote hit op het Sundancefestival.

Tanja Nijmeijer was amper 20 toen ze besloot haar geboortedorp Denekamp te verlaten om Engels te geven in Colombia. Daar werkte ze aan haar Spaans door veel televisie te kijken. Het nieuws werd gedomineerd door de strijd tussen de overheidsmilities en het rebellenleger van Mono Jojoy. Na zich te hebben verdiept in de ideologieën die deze tweestrijd deden ontstaan, besloot ze zich aan te sluiten bij Farc. Ze kreeg wereldwijde bekendheid door de publicatie van haar dagboek, dat ze had achtergelaten toen het Colombiaanse leger haar kamp op het spoor kwam, en door een optreden als vertaler tijdens een wereldwijd uitgezonden verhoor van drie gegijzelde Amerikanen. Haar levensverhaal is zonder meer fascinerend, maar deze documentaire is technisch een puinhoop. De geluidsmontage is bij vlagen ronduit slecht, met onvolledige zinnen of zinnen die duidelijk aan elkaar zijn gelast; Tanja spreekt de ene keer Nederlands, de andere keer Engels in twee afzonderlijke interviews waarvan de chronologie onduidelijk is; de archiefbeelden zijn vaak maar lukraak ingezet, met weinig of onvoldoende duiding. Ideale materie voor een speelfilm, want dit verhaal verdient het (veel) beter verteld te worden.

De vele muzikale komedies die Hollywood in 1929 produceerde om in te spelen op de rage die de komst van de geluidsfilm in gang had gezet, zijn door de primitieve geluidstechniek en de statische beeldregie vaak nauwelijks uit te zitten. Hoewel deze film over de liefdesperikelen van een aantal vakantiegangers in een badplaats zeker geen klassieke status verdient, is dit één van de betere in zijn soort. De liedjes van Oscar Levant en Sidney Clare helpen zijn een pluspunt - vooral 'You're Responsible' - en ondanks het wisselende zangtalent van de cast zijn de dansnummers best vermakelijk en een aangenaam tikje risque. Het enthousiasme van de cast doet de rest.

Het komt niet vaak voor dat een scenarist een hoofdpersoon zo nadrukkelijk op zichzelf heeft gebaseerd, maar de aftiteling maakt expliciet duidelijk dat Dex [Donal Logue], een aan overgewicht lijdende kleuterleider die zijn eigen filosofie heeft bedacht waarmee hij vrouwen met speels gemak lijkt te kunnen versieren, toch écht gebaseerd is op Duncan North, die het scenario schreef samen met regisseur Jenniphr Goodman en diens zus (tevens vrouwelijke hoofdrolspeelster) Greer Goodman.

Logue is zeer charismatisch als de 'self-styled ladies' man' en de chemie tussen hem en Goodman maakt dit tot een vermakelijke komedie, maar het duurt een uur voor het verhaal een beetje op gang komt.

Lydia Tár [Cate Blanchett] is de eigenzinnige dirigente van een prestigieus Duits orkest. Ze woont samen met violist Sharon [Nina Hoss] en diens dochtertje Petra [Mila Bogojevic] die ze met hand en tand beschermt tegen iedere bedreiging. Maar het is haar eigen carrière en reputatie die onder druk komt te staan wanneer er een verband wordt gelegd tussen haar en een tragische gebeurtenis die betrekking heeft op één van haar orkestleden [Sylvia Flote]. Hoewel het in veel opzichten de indruk wekt een biografisch drama te zijn is dat niet juist, al bestudeerde Blanchett uiteraard enkele vooraanstaande dirigenten. Blanchett geeft (na Carol en Blue Jasmine) een nieuwe masterclass in beheerste manie en is volstrekt overtuigend als topdirigent. Maar de opening is flink doorbijten en ook daarna duurt het vrij lang voor het verhaal werkelijk op gang komt.

Deze bij vlagen gewelddadige thriller begint met een knap gefilmde overval op een juwelier die misloopt als de politie sneller dan verwacht arriveert. De overval is volledig gefilmd vanuit het perspectief van chauffeur Curro [Luis Callejo], die gedwongen is te vluchten voor de overvallers in hebben kunnen stappen en na een achtervolging haast verongelukt en als enige van de betrokkenen wordt opgepakt. Acht jaar later wil hij zijn leven oppakken met zijn vrouw Ana [Ruth Díaz], die intussen een geheime affaire heeft gehad met de zwijgzame José [Antonio de la Torre]. Al snel nadat José en Curro kennis hebben gemaakt, blijkt dat José een geheime agenda heeft.

De film is erg goed geacteerd en het filmen op locatie verhoogt de authenticiteit van de film. De ontmoeting met Santi [Manolo Solo] in een boksschool is ijzersterk en is het dramatische hoogtepunt van de film. Wat daarna komt voelt eerder als een herhaling van zetten en de grote onthulling dat José de zoon is van de overvallen juwelier en uit is op bloedwraak doet er eerlijk gezegd niet zoveel toe. Vandaar dat de tweede helft een stuk minder pakkend is.

Wie het leuk vindt om 75 minuten lang naar B-roll te kijken wordt op zijn wenken bediend in dit volstrekt nietszeggende surrogaat voor een slaapmiddel. Posters van een jonge Sinéad O'Connor plaatsen het verhaal duidelijk aan het eind van de jaren '80, maar dat weerhoudt regisseur/scenarist Dominga Sotomayor Castillo er niet van om een abominabele versie van Mazzy Stars "Fade Into You" uit 1993 op de soundtrack te pleuren. Vol scènes waarin helemaal niets gebeurt, waarschijnlijk bedoeld om de leegheid van het leven voor de Chileense tieners en kinderen in deze film te illustreren, maar het dwingt vooral tot een stukje zelfreflectie: wat bezielt mij als kijker deze film te aanschouwen? Laten we het houden op een stukje trots dat ik sinds Battlefield Earth (2000) nooit meer voortijdig een bioscoopzaal heb verlaten. Alleen als een combinatie van airco met een kleine 2 uur slaap je aanspreekt, is een bezoek aan deze film te rechtvaardigen.

Aan het eind van een vakantie in de Catskill Mountains stuit een groep vrienden op een Tarot kaartendeck. Haley [Harriet Slater] heeft geleerd hoe ze die moet interpreteren en laat zich overhalen om het deck te “lenen” en ieders toekomst te voorspellen. Het is een kwestie van tijd voor zij (met wat er overblijft van de vriendenclub) beseft dat de voorspellingen uitkomen, maar niet op de manier die ze had verwacht of gehoopt. Een niet al te briljant basisgegeven dat in grote lijnen gejat is van Final Destination, maar dan met uitsluitend bordkartonnen personages zonder chemie en een buitengewoon vervelende komische noot van Batalon als het sufferdje.

De eigenzinnige Hongaarse grootmeester Béla Tarr wordt gevolgd tijdens de opnames van wat naar eigen zeggen zijn laatste film is: The Turin Horse. Lamoure wil onder meer duidelijk maken hoe belangrijk de vaste crewleden zijn, in het bijzonder zijn echtgenote en editor Agnes Hranitzky. Het is aan te raden om The Turin Horse eerst te zien zodat je weet wat het resultaat is van dit werk. Vooral interessant voor wie geïnteresseerd is in het filmproces in het algemeen. Tarr gebruikt een minimum aan dialoog en filmt vaak alsof het een zwijgende film betreft. Dus horen we zijn minutieuze aanwijzingen voor de acteurs en de crewleden tijdens het filmen van een scène. Maar veel tekst en uitleg hoef je van hem niet verwachten.