Meningen

Noah Hazard [Dimitri ‘Vegas’ Thivaios] heeft zijn criminele levens achter zich gelaten en is gelukkig met zijn vriendin [Jennifer Heylen], zijn dochter [Mila Rooms] en zijn Lexus met kentekenplaat “H4z4rd”. Maar wanneer hij zich door zijn pas vrijgekomen oude vriend Carlos [Jeroen Perceval] laat overhalen om een “ritje” te maken, begint de ellende. Hij haalt ene Kludde [Frank Lammers] die samen met Carlos betrapt wordt tijdens een inbraak bij Ms. Brasschaat [Monic Hendrickx]. Noah en Carlos zitten opgescheept met een zwaargewonde Kludde en een koffer met levensgevaarlijke inhoud. Een gevecht tussen Yilmaz en De Winter, drugsbende ‘The Geckos’ en een uit de Zoo ontsnapte wolf zijn betrokken in het plot en zelfs Helmut Lotti levert zijn steentje bij aan deze prettig gestoorde misdaadkomedie met een uitmuntende Perceval en een hilarische Frank Lammers. Govaerts houdt het tempo hoog met hulp van editor Maarten Janssens en er is een 90s dancesoundtrack uit het bakje ‘lekker, lekker’. Gefilmd op locatie in Antwerpen en deels gesproken in dialect, dus ondertiteling is een pré.

De 85-jarige Michel Piccoli is verrukkelijk als kardinaal Melville die na tijdens de aankondiging van zijn verkiezing als Paus een paniekaanval krijgt. Zolang hij niet voorgesteld is aan het toegestroomde publiek is het conclaaf niet voorbij. Woordvoer Marcin Rajski [Jerzy Stuhr] roept daarom de hulp van een psychoanalyticus [Nanni Moretti] in om Melville te helpen, terwijl de overige kardinalen hun tijd moeten zien te verdrijven tot Melville bij zinnen komt en het conclaaf wordt beëindigd. Met hulp van Rajski en een wachter [Gianluca Gobbi] knijpt Melville er stiekem tussenuit. Terwijl hij door Rome dwaalt en verschillende ontmoetingen heeft, doen de kardinalen spelletjes om de tijd te verdrijven. De eerste helft is een amusante satire, maar de scènes met de spelende kardinalen geven het een onnodige absurde bijsmaak.

Andrew Garfield is perfect gecast als de naïeve, vrome, halsstarrige en - zo blijkt - heldhaftige Desmond T. Doss, die zich aanmeldde bij het leger om als hospik te werken, maar daarvoor een algemene training moest volgen waarbij hij moest leren met wapens om te gaan. Dat weigerde hij, niet alleen vanwege zijn geloof maar ook vanwege een traumatische gebeurtenis uit zijn jeugd. Door hulp uit verrassende hoek mag hij toch zijn basistraining afsluiten en beginnen als hospik en groeit hij uit tot de hele van Okinawa. Met Mel Gibson aan het roer weet je dat het hem niet zozeer te doen is om de hele basistraining en de problemen die Desmonds overtuigingen met zich meebrengen. De basistraining is een slap aftreksel van An Officer And A Gentleman en verbleekt uiteraard volledig bij Full Metal Jacket. Sentiment ligt op de loer in Desmonds romance met een verpleegster [Teresa Palmer], maar de acteurs weten het luchtig en geloofwaardig te houden. Gibson is meer in zijn element wanneer de soldaten het slagveld uit de titel betreden: flink wat Amerikaanse helden en anonieme Jappen leggen op spectaculaire wijze het lootje, waarmee Mel Gibson zichzelf lijkt te willen nomineren als 'US Army Promo-director Of The Year'. Met de slow-motion shots en de weelderige muzikale score, slaat Gibson een toon aan die niet past bij de gewetensbezwaren van de hoofdpersoon. Maar wanneer Demond begint aan zijn nachtelijke reddingsacties en de ene na de andere gewonde soldaat in zijn ééntje van het slagveld weet te redden, kreeg ik toch een brok in de keel. Garfield verdient een nominatie voor een Academy Award voor zijn vertolking, ook al omdat hij ervoor zorgt dat Gibson van zijn karakter een karikaturale stripheld maakt. Doss was een bescheiden mens, die deed waarvoor hij was gekomen en waarvoor hij was getraind, zonder opsmuk en zonder zichzelf daarvoor op de borst te kloppen. De getuigenissen van enkele ooggetuigen na afloop van de film spreken voor zich.

Moeder [Claudia Martini] sterft, dochter Albrun [Aleksandra Cwen] is diep geraakt. Een hoop sinistere muziek, talloze close-ups van levende of dode dieren , een paar orgasmes en we zijn 75 minuten verder. Dan pas gebeurt er tenminste iets redelijk interessants, ook al rekt Feigelfeld dat moment aanzienlijk veel langer dan nodig is. De finale is abrupt en de moeite van het wachten zeker niet waard. Zelfs op dubbele snelheid is dit amper vol te houden, ondanks een paar visuele hoogstandjes.

Voor een appel en een ei gemaakte documentaire is erg éénzijdig, maar dat is geen bezwaar. De traditionele media hebben het Satanisme namelijk al decennialang neergezet als de verpersoonlijking van het kwaad en het is prettig om een wat genuanceerder tegengeluid te horen. Centraal staat Lucien Greaves, die de Satanische Tempel aanvankelijk vooral ziet als een activistische beweging die zich verzet tegen de dominantie van het christelijke geloof in de Amerikaanse maatschappij en de politiek. Met ludieke acties stelt hij de implementatie van het eerste amendement (waaronder vrijheid van geloof valt) aan de kaak door te eisen dat er naast een monument van De Tien Geboden een monument komt te staan van Baphomet, een belangrijk religieus symbool voor de Satanische Tempel. De aanhangers bestaan veelal uit mensen die zich nooit hebben thuis gevoeld in hun directe omgeving en hier acceptatie, respect en solidariteit vinden. Voor velen van hen is deze gemeenschap een reddingsboei gebleken. Penny Lane toont echter ook hoe de explosieve groei van internationale afdelingen onvermijdelijk zorgt voor een hiërarchie met gedragsregels en consequenties voor degenen die zich hier niet aan houden. Minstens net zo interessant is de manier waarop christelijke groeperingen sinds de jaren '50 met behulp van de media de angst voor het Satanisme heeft aangewakkerd om de eigen misdaden te verhullen en de eigen invloed te vergroten. Dat reikt tot het Amerikaanse dollarbiljet en zelfs de tekst van de Pledge of Allegiance!

Tiener Hala [Geraldine Viswanathan] heeft steeds meer moeite met de traditionele opvoeding van haar ouders. Zij houdt van skateboarden, schrijft graag en ontdekt ook haar seksualiteit. De vriendschap met Jesse [Jack Kilmer] resulteert in haar eerste liefde, maar mede daardoor nemen de spanningen tussen haar ouders enorm toe. Eenvoudig verhaal over een opgroeiende tiener valt op doordat het een nadrukkelijk onderscheid maakt tussen religieuze en sociale opvattingen, maar zou te verwaarlozen zijn geweest zonder het ontwapenende spel van de zeer getalenteerde Viswanathan.

Een unieke, meditatieve documentaire waarin RaMell Ross de levens volgt van enkele jongens uit het basketbalteam dat hij zelf coacht. Alle spelers, hun familieleden en buurtbewoners maken deel uit van de zwarte gemeenschap in een stadje in Alabama. Soms observeert Ross met een statische camera, op andere momenten is het heel dynamisch, bijvoorbeeld wanneer hij één van zijn spelers vrijwel letterlijk op de huid zit terwijl die in een rap tempo een aantal tweepunters probeert te scoren. Ross maakt inventief gebruik van beeld en geluid om je als kijker te stimuleren de beelden in een sociaal-maatschappelijk perspectief te plaatsen. Een verfrissend, authentiek document van het leven van een zwarte gemeenschap, maar het gebrek aan een verhaallijn zal niet iedereen bekoren.

Ellie Chu [Leah Lewis] is op school het mikpunt van spot en sinds de dood van haar moeder is haar vader [Collin Chou] zo in zichzelf gekeerd dat Ellie de meeste huishoudelijke taken op zich neemt. Ellie verdient regelmatig wat bij met het maken van huiswerk of schrijfopdrachten voor klasgenoten en kijkt dan ook niet op als de wat sullige Paul Munsky [Daniel Diemer] haar hulp inroept. Paul is smoorverliefd op Aster Flores [Alexxis Lemire] en vraagt Ellie om namens hem liefdesbrieven te schrijven. Er is echter één kink in de kabel: Ellie is zelf verliefd op Aster. Het basisgegeven is niets nieuws maar deze romantische komedie leunt op drie personages die nadrukkelijk breken met het verwachtingspatroon van de ouderwetse tienerromkom. Wu heeft bovendien voldoende originele ideeën, waaronder een hilarisch App-driehoeksgesprek tijdens een etentje. Vaak erg grappig en altijd onderhoudend.

Maggie [Jenna Fischer] en Grace [Christina Applegate] vragen een bevriende psycholoog dr. Lucy [Joy Behar] om advies wanneer ze concluderen dat hun echtgenoten Rick [Owen Wilson] en Fred [Jason Sudeikis] niet gelukkig lijken te zijn met hun huwelijk. Lucy adviseert ze om de mannen een week lang een ‘hall pass’ te geven, waarmee ze toestemming krijgen om hun (seksuele) fantasieën de vrije loop kunnen laten en zelfs vreemd mogen gaan. Maggie en Grace verblijven die week in Cape Cod waar ook zij gebruik maken van hun ‘hall pass’. Een perfect basisgegeven voor Bobby en Peter Farrelly die voor de nodige onsmakelijke en ongemakkelijke momenten zorgen, maar deze keer zijn ze er (gelukkig) minder op uit om hun personages te vernederen en dat maakt dit tot een van hun toegankelijkste komedies.

Hoewel hij totaal geen sociale vaardigheden heeft, wordt de zelfingenomen Gerben Kooistra [Tibor Lukács] aangewezen als interim-burgemeester van een kleine Brabantse (?) gemeente waarvan de burgemeester bij een auto-ongeluk om het leven is gekomen. Een aanslag op het huis van campingeigenaar Frank de Goeije [Patrick Stoof] zorgt ervoor dat hij meteen betrokken raakt bij louche zaakjes, waarin Toontje van Wanrooij [Bart Slegers] een belangrijke spil is. Aangezien het noch grappig nog spannend wilde worden, was het mij niet duidelijk wat Janga voor ogen had. Het label ‘misdaadthriller’ komt van externe bronnen, maar het lijkt er meer op dat de makers op een laat moment ontdekten dat dit als thriller zo mislukt was dat ze geprobeerd hebben het vege lijf te redden door er een komedie van te maken. Misschien dat je kunt gniffelen om die rode onderbroek van Slegers, maar verder valt hier zeker niets te genieten. En de accenten… breek iemand die al meer dan 35 jaar in Noord-Brabant woont de bek niet open.

Ik zal toch niet de enige zijn voor wie het een raadsel is waarom het door Leonard Cohen geschreven Hallelujsh bij zo’n ontzettend breed publiek een absolute favoriet is geworden? Deze documentaire die populariteit te duiden, eerst door het liedje te plaatsen in de context van Leonard Cohens carrière als dichter, liedjesschrijver en zanger, daarna door de lange reis te volgen via Judy Collins, John Cale en Jeff Buckley naar de status die het nu heeft. Liefhebbers van Cohen en van het liedje zullen dit meer waarderen. Anderen mogen (tevergeefs) hopen op een vervolg over Milk & Honey. Of desnoods over Dr. Alban?!

Zowel de titel als het muzikale thema van het bungalowpark waar dit zich afspeelt, verwijst naar de Britse 80s-comedyserie [iHi-de-Hi!i[/i] en voorspelt al dat het plot net zo flinterdun is en de humor net zo oubollig als in die serie. Een hoop losse verhaallijntjes dus waarbij de aandacht vooral uitgaat naar vriendinnen Bibi [Anne-Marie Jung], Olivia [Lies Visscheijk] en Trijntje [Eva van der Gucht] die zich geconfronteerd zien met een huwelijk met twijfelachtige motieven en problemen en perikelen met bandieten die een flinke som geld eisen. Behoorlijk onsamenhangend en vol karikaturale bijrollen, maar Visschedijk en Van der Gucht verlenen waardigheid aan hun rollen en Huub Smit levert prima werk af als de hoofdschurk. Danny Vera heeft een cameo als (hoe kan het ook anders) een zanger/gitarist.

Veelbekroonde horrorfilm waarin Adam [Joseph Mawie] met zijn vrouw Clare [Bojana Novakovic] en baby Finn [Wren Hardy] zijn intrek neemt in een afgelegen molen in de Ierse bossen. Daar moet hij vaststellen welke bomen er gekapt kunnen worden, iets waar de plaatselijke bevolking totaal niet op zit te wachten. Na een bizar nachtelijk incident vertelt een politie-agent over de legende van The Hallow, aardbewoners die eeuwen geleden door de mensen deze bossen in zijn gejaagd. Adam gelooft echter dat hun vijandige buurman Colm [Michael McElhatton] ze weg wil jagen en weigert zich te laten intimideren. Uiteraard blijkt de legende geen fabeltje te zijn...
Regisseur Corin Hardy schreef mee aan het scenario en daar is weinig mis mee: de sfeer is onheilspellend en de spanningsopbouw prima. De film zakt wat in wanneer we de tot dan toe vrijwel onzichtbare Hallow daadwerkelijk te zien krijgen en het dreigt dan te ontsporen is een eindeloos kat- en muisspelletje, maar twee sterke wendingen (Adam die zelf verandert in een Hallow en de vraag of Finn vervangen is door een Changeling of niet) zorgen ervoor dat deze horror een heel behoorlijke finale krijgt. Blijf nog even zitten tijdens de credits voor een laatste twist (en, helaas, een flauw schrikeffect).

Deze film negeert alle sequels, maar verzint voor het gemak wel even dat Michael Myers (die aan het einde van Halloween (1978) spoorloos is verdwenen) toch maar is gearresteerd. Precies 40 jaar later (alsof de duvel er mee speelt) wordt hij overgeplaatst, al is het een raadsel waarom. Hij weet op wonderbaarlijke wijze te ontsnappen, maar ook dat moeten we maar ter kennisgeving aannemen. En, oh ja, toevallig kwam het busje ook langs Haddonfield en dus hoeft Michael slechts een korte wandeling te maken voordat hij in zijn voormalige woonplaats de ene willekeurige onschuldige burger na de andere op bloederige wijze naar de andere wereld helpt. Een jengelende baby en een irritant kind laat hij dan om onbegrijpelijke redenen links liggen. Regisseur David Gordon Green, die mede verantwoordelijk is voor het erbarmelijke script, neemt het onverstandige en onnodige besluit om Michaels gezicht (deels) te laten zien! Een onbegrijpelijke blunder. Jamie Lee Curtis komt opdraven als Laurie Strode en er is een poging tot diepgang in de vorm van de relatie met haar dochter (Judy Greer) en kleindochter [Andi Matichak], maar het helpt allemaal niets. Zelfs de finale is een teleurstelling. Alle goede momenten zitten in de trailer en dat is op zijn zachtst gezegd een tikje mager.

Terwijl de zwaargewonde Laurie Strode [Jamie Lee Curtis] met haar dochter Karen [Judy Greer] naar het ziekenhuis snelt, rukt de brandweer uit om de brand te blussen die een einde had moeten maken aan seriemoordenaar Michael Meyers. Het loopt uiteraard anders in deze zeer gekunstelde sequel die vergeten karakters uit de allereerste Halloween laat opdraven om gezamenlijk het heft in handen te nemen tegen hun schijnbaar onkwetsbare plaaggeest. Ze leren het ook nooit! Michael moordt er deze keer willekeurig op gruwelijke, maar weinig inventieve wijze op los. Tom Jones Jr. maakt zichzelf en deze film nog belachelijker door te verschijnen als een double voor Donald Pleasance als Dr. Loomis.

Diane Keaton en Brendan Gleeson maken er het beste van in deze wat simplistische, nauwelijks verrassende romantische komedie. Keaton is een Amerikaanse weduwe, verbitterd omdat haar man vreemdging en haar achterliet met een berg schulden waardoor ze haar huis dreigt te verliezen. Gleeson is een man die al vele jaren woont in een hutje op het terrein van een bouwvallig, voormalig ziekenhuis.

De film vraagt ons te geloven dat Gleeson daar al die tijd onopgemerkt voor de buurt heeft gewoond, het scenario probeert Keaton teveel als een heilige af te schilderen (oh, ze doet ook nog vrijwilligerswerk in een Oxfam-winkel) en haar welgestelde 'vrienden' zijn meer karikaturen dan mensen van vlees en bloed. Het scenario wringt zich door bochten om interessant te blijven, maar bevestigt daarmee z'n eigen middelmatigheid. Maar Keaton en Gleeson zijn een leuk 'odd couple' en de prachtige locatie draagt wel bij aan de romantische toon die deze romkom probeert te zetten.

Dat Lombard één van de beste comédiennes uit de filmgeschiedenis is blijkt wel uit deze uiterst vermakelijke screwball-comedy. Ze is hier in topvorm en krijgt goed tegenspel van een jonge Fred MacMurray en de altijd charmante Ralph Bellamy. Lombard speelt Regi Allen, een eenvoudige manicure die droomt van een huwelijk met een rijke, aantrekkelijke man. De invalide Allen Macklyn [Ralph Bellamy] voldoet aan die voorwaarden, maar terwijl Allen steeds meer voor Regi gaat voelen beschouwt zij hem vooral als een goede vriend en vertrouweling. Wanneer Regi een excentrieke man [Fred MacMurray] letterlijk tegen het lijf loopt, moet ze aanvankelijk niets van hem hebben, ook niet wanneer hij uit een steenrijke familie te komen en laat merken interesse in haar te hebben.

Deze screwball-comedy bevat voldoende scherpe dialogen en inventieve komische scènes (let o.a. op Lombard die een kop thee probeert te schenken) en er is sterke ondersteuning van Marie Prevost als Regi's collega met een fascinatie voor numerologie en vooral Ruth Donnely als haar zeer scherpe bazin. Een zeer vermakelijke komedie.

Routinematige, oppervlakkige biografie over Roberto Duran [Edgar Ramírez], de Panamese bokser die zich aan de hand van de ervaren trainer Ray Arcel [Robert De Niro] weet op te werken van armoedig straatschoffie tot wereldkampioen boksen en een levende legende in zijn geboorteland. Ramírez is energiek als Duran en Miguel Ioann Littin Menz brengt Durans levensverhaal op fraaie wijze in beeld. Het gebrek aan diepgang is te wijten aan de overdadige aandacht voor de teleurstellende De Niro. Zelfs de bokswedstrijden brengen geen leven in de brouwerij.

De zieke geest van Jack the Ripper leeft voor in zijn getraumatiseerde dochter [Angharad Rees], een op het oog volstrekt onschuldige, aantrekkelijke jonge vrouw die echter een Jeckyll & Hyde doet wanneer iemand haar kust. Eric Porter speelt Pritchard, een dokter die haar onder zijn hoede neemt en tracht haar te genezen met Freudiaanse middelen en ondertussen probeert haar misdaden toe te dekken.

Ondanks het vergezochte (en ietwat bizarre) basisgegeven is dit een bovengemiddelde Hammer-film. Rees en Porter zijn prima in de hoofdrol en hoewel de moordscènes weinig van elkaar verschillen maakt de aandacht voor de sfeer van het tijdperk waarin de film zich afspeelt veel goed.

Matige special effects en amateuristisch acteerwerk in bijrollen onthullen het beperkte budget waarmee deze verder niet geheel onaardige SF-thriller tot stand is gekomen. Het verhaal betreft een UFO die een botsing veroorzaakt tijdens de lancering van een satelliet en de poging van twee astronauten, die bij de lancering aanwezig waren, te achterhalen waarmee de satelliet in botsing kwam. Uiteraard zijn er overheidsofficials (waaronder Robert Vaughn) die meer weten en geen enkel middel schuwen om te voorkomen dat het geheim achter 'Hangar 18' wordt onthuld.

Technisch gezien kon de film in 1980 al amper door de beugel en uiteraard is dat anno nu een bijzonder groot manco. De hoofdrolspelers doen hun best om nog iets van de geloofwaardigheid in stand te houden en dat maakt de film in ieder geval draaglijk, maar de lage productiewaarden betekenen dat deze film gedoemd was te mislukken. Aldus geschiedde...

Scenarist/regisseur Joseph B. Vasquez baseerde de vier hoofdpersonen op de 'homeboys' uit zijn eigen jeugd. De release van de film werd in 1991 uitgesteld omdat verwarring te voorkomen met Boyz N The Hood en dat is begrijpelijk, want deze film is veel luchtiger van toon. Het beschrijft de lotgevallen van vier boezemvrienden voor, tijdens en na een avondje stappen op vrijdagavond in The Bronx en Manhattan. vol plagerijtjes, misverstanden, de onthulling van geheimen en ruzies.

Hoewel Doug E Doug en Nestor Serrano soms wat worstelen met hun dialoog, zijn de 4 centrale karakters wel levensecht geschreven. John Leguizamo is de uitblinker in de cast en de film heeft meer dan voldoende vermakelijke momenten.

Een uitzonderlijke, indrukwekkende karakterstudie waarin droom, heden en verleden door elkaar lopen. Regisseur Thom Fitzgerald voorkomt dat de structuur overhand krijgt boven de inhoud in dit emotionele drama waarin een volwassen homoseksuele man voor het eerst in tien jaar terugkeert naar het ouderlijk huis om de bruiloft van zijn zus te vieren. Zijn uiterlijke zelfverzekerdheid verhult het feit dat de terugkeer hem dwingt om af te rekenen met de trauma's van zijn pijnlijke jeugd, waarin zijn worsteling met zijn identiteit leidde tot conflict en depressie. Het is loodzware kost, misschien iets té zwaar, maar Fitzgerald behandelt moeilijke thema's met gevoel en begrip, waardoor deze film de moeite waard is voor degenen die zich aangetrokken voelen tot die thema's.

Stuart Price [Ed Helms] staat op het punt te trouwen met Lauren [Jamie Chung] in Thailand en wil absoluut geen herhaling van wat er gebeurde in The Hangover. Maar wanneer hij zich uiteindelijk toch laat overhalen om Alan [Zach Galifianakis] uit te nodigen voor de bruiloft roept hij het onheil over zich af. Stuart, Alan en Phil [Bradley Cooper] worden wakker in een rommelige hotelkamer met een aapje en Mr. Chow [Ken Jeong], maar zonder Laurens 16-jarige broer Teddy [Mason Lee] van wie ze alleen een vinger vinden. De zoektocht naar Teddy onthult wat zich werkelijk heeft afgespeeld. Onvermijdelijk vervolg op The Hangover is meer van hetzelfde. Een typische sequel dus, maar met dezelfde hoofdrolspelers en de capriolen van Ken Jeong is dit zo slecht nog niet. Helaas kwam er ook nog een derde deel: The Hangover Part III.

Vergezochte sequel met een meer prominente rol voor Ken Jeong als Mr. Chow die ontsnapt uit een gevangenis in Bangkok en drugsbaas Marshall [John Goodman] heeft bedrogen. Marshall gijzelt Doug [Justin Bartha] en laat hem alleen vrij als Alan [Zach Galifianakis], Phil [Bradley Cooper] en Stuart [Ed Helms] Mr. Chow opsporen en aan hem uitleveren. Cooper en Helms doen voor spek en bonen mee dus de nadruk ligt meer dan ooit op Jeong en Galifianakis en die zijn alleen leuk in kleine doses. Maar er valt sowieso niet veel te lachen.

Deze prima psychologische thriller resulteerde indirect in de dood van hoofdrolspeler Laird Cregar op 28-jarige leeftijd. Cregar was een gerespecteerd acteur wiens overgewicht ervoor zorgde dat hij veelal werd getypecast. Toen hij de hoofdrol in deze film moest spelen, besloot hij een crash dieet te volgen en hij viel daarbij 40 kilo af. Kort na afloop van de opnamen belandde hij in het ziekenhuis met maagproblemen en daar bleek dat het dieet zijn lichaam ernstig had verzwakt. Hij stierf in december 1944 aan de gevolgen van een hartaanval. Een tragisch verhaal, temeer daar Cregar hier voortreffelijk is. Hij speelt een componist/pianist die psychotisch wordt bij het horen van luide, ondraaglijke geluiden, maar zich niets kan herinneren van zijn daden tijdens zijn episodes. George Sanders is de psycholoog die hem probeert te helpen, Faye Marlowe zijn vriendin, Alan Napier haar vader en Linda Darnell de femme fatale die zijn leven doet ontsporen. De sfeervolle regie van John Brahm en een geniale score van Bernard Herrmann (dat fluitje!) maken dit tot een absolute aanrader.

In een afgelegen bungalow, ver van de bewoonde wereld is de 16-jarige Hanna [Saoirse Ronan] door haar vader Erik [Eric Bana] omgeturnd tot een expert in overlevings- en gevechtstechnieken. Erik heeft zich jaren verscholen houden voor de CIA, maar wanneer Hanna verklaart dat ze ‘er klaar voor is’, sturen ze een signaal waarmee de CIA hun op het spoor komt. Het is het begin van een kat- en muisspel met CIA-agent Marissa Wiegler [Cate Blanchett]. Heeft alles wat je hoopt van een actiefilm: een ijzersterke cast, indrukwekkende actiescènes, een hoog tempo. een aangename dosis humor en Tom Hollander als een campy schurk (dat trainingspak!)

Hannah [Charlotte Rampling is een ongelukkige vrouw, zoveel weten we vanaf de opening van de film. 90 minuten later is ze nog steeds een ongelukkige vrouw, maar weten we dat het iets te maken heeft met een familiedrama waarbij Hannah man en haar zoon betrokken zijn. Andrea Pallaoro verveelt je met slaapverwekkende taferelen: Hannah loopt de trap op, Hannah loopt de trap af, Hannah doet vage oefeningen bij een toneelclub, Hannah gaat zwemmen, Hannah kleedt zich om, Hannah kleedt zich aan, Hannah geeft haar hond te eten, Hannah maakt eten klaar, Hannah eet haar maaltijd op, Hannah bakt een taart, Hannah zit in de metro. Wat bezielde Rampling om ons te teisteren met dit soort pretentieuze nihilisme? Pure tijdverspilling.

Filosoof Hannah Arendt [Barbara Sukowa] kreeg flink wat kritiek te verwerken door haar bespiegelingen op het roemruchte proces tegen Adolf Eichmann. Dit historische drama volgt haar voor, tijdens en na het Eichmann-proces waarbij ze aanwezig is als schrijver voor The New York Times. In plaats van een reconstructie van het proces zien we flarden van archiefbeelden in de vorm van een soort 'Greatest Hits' uit het proces. Maar door het proces terug te brengen tot een paar quotejes krijg je vooral bespiegelingen op en discussies over "the banality of evil". Luisteren naar een debat tussen intellectuelen kan best interessant zijn, maar het helpt als je volledig op de hoogte bent van het onderwerp. Deze film geeft je weinig houvast. Ondertiteling is een must want de cast spreekt afwisselend Engels, Duits en Jiddisch.

Sinds ze hun eerste heks doodden zijn Hansel [Jeremy Renner] en Gretel [Gemma Arterton] uitgegroeid tot professionele heksenjagers met een imposant wapenarsenaal. In deze luchtige, vermakelijke actiefantasie ontmoeten ze een fan [Thomas Mann], raakt Hansel verkikkerd op een goede heks [Pihla Viitala] en nemen Hansel en Gretel het op tegen een rancuneuze sheriff [Peter Stormare] en een bijzonder gevaarlijke heks [Famke Janssen]. Vermakelijke nonsens.

"Beavis & Butthead Do America" is een visueel meesterwerk vergeleken bij deze fantasieloos getekende, uiterst statische, saaie en bijzonder langdradige misdaadfilm. Een bijzondere prestatie, gezien de korte speelduur, die voortkomt uit een overdaad aan stillevens, telefoongesprekken en vooral een hoop vulling. Het verhaal rondom een zak geld dat van hand tot hand gaat bestaat uit vier hoofdstukken, waarvan het derde hoofdstuk - vooral vanwege de eerste twee shots - werkelijk onuitstaanbaar is. De finale heeft dan in ieder geval nog een paar twists, maar die hebben we al eens eerder gezien in films die veel minder slecht zijn dan dit. Nauwelijks uit te zitten.