Meningen

De schatrijke Claude [Christian Clavier] en Marie Verneuil [Chantal Lauby] hebben zich neergelegd bij het feit dat hun vier dochters zijn getrouwd met een Jood [Ary Abittan], een Algerijn [Medi Sadoun], een Somaliër [Noom Diawara] en een Vietnamees [Frédéric Chau] en dat ze elk een ander geloof aanhangen. Een nieuwe familiecrisis dient zich aan wanneer de kinderen vrijwel tegelijkertijd besluiten het gepolariseerde Frankrijk te verruilen voor het verre buitenland. Dat zien Claude en Marie niet zitten ze besluiten hun geld, hun macht en hun invloed in te zetten om hun schoonzonen ervan te overtuigen dat Frankrijk wel degelijk 'the place to be is'.

Even formulematige als geforceerde romantische komedie lijkt het gevolg van een gebrek aan inspiratie voor een vervolg op Qu'est-ce Qu'on A Fait au Bon Dieu? (2014). Het scenario, waar maar liefst zes mensen voor verantwoordelijk zijn (nooit een goed teken), komt met stereotyperingen die echt niet meer van deze tijd zijn. De benadering van onderwerpen als cultuurverschillen en homoseksualiteit is ronduit oubollig en De Chauveron regisseert dit alles alsof we hier te maken hebben met een jaren '70-farce. De acteurs komen dan ook niet al te best uit de verf. De enige uitzondering is Clavier die zich als enige niet laat verleiden tot overacteren en daarmee zorgt voor de enige echt grappige momenten. De actrices die de dochters spelen hebben bovendien nauwelijks iets te doen.

Hoewel het bij lange na niet zo succesvol was als het album Tommy, beschouwen veel muziekkenners Quadrophenia als het artistieke hoogtepunt uit het oeuvre van The Who. Pete Townsend verwerkte opnieuw ervaringen uit zijn eigen jeugd in dit verhaal over Jimmy [Phil Daniels], die probeert los te komen van zijn verstikkende familie in een zoektocht naar zijn eigen identiteit. Die zoektocht brengt hem in de subcultuur van The Mods, die zich op hun beurt weer afzetten tegen The Rockers. Het is Jimmy's eerste grote stap in een zoektocht naar zichzelf, een tocht die uiteraard niet over rozen gaat.

Energieke reconstructie van de Britse jaren '60 geeft een scherp beeld van de verschillende subculturen en valt op door het spontaan ogende spel van de acteurs. Dat geeft deze film een authenticiteit die meer dan voldoende compenseert voor het gebrek aan een verhaal, een element dat sowieso onderschikt was aan de muziek en het sfeerbeeld. Om optimaal te kunnen genieten van deze film is het belangrijk om goed geluid te hebben, aangezien de muziek van The Who (maar ook o.a. The Kinks) de soundtrack domineert. Fans van The Who zullen deze film waarschijnlijk een halve ster extra geven.

In Quality Street houden de dames elkaar constant in de gaten, en in het bijzonder de oude vrijsters die dagelijks hopen dat ze bezoek krijgen van een beschikbare man. De straat is dan ook in rep en roer wanneer de knappe Valentine [Franchot Tone] een bezoek brengt aan zusters Susan [Fay Bainter] en Phoebe Throssel [Katharine Hepburn]. Phoebe valt als een blok voor Valentines charme, maar de komst van een recruteringsofficier [Eric Blore, altijd leuk] gooit roet in het eten door Valentine over te halen zich vrijwillig te melden als soldaat in de oorlog tegen Napoleon.

Goed gecast komisch drama heeft niet veel om het lijf, maar geeft Hepburn, Bainter en Blore de kans om hun komische talenten tentoon te spreiden. Nooit vervelend en bij vlagen zeer vermakelijk, maar dit is geen film die je voor de rest van je leven bij zal blijven.

Intrigerende psychologisch drama over 70-plusser Michelle [Hélène Vincent] en de complexe relatie met de belangrijkste mensen in haar leven. Door de meest dramatische momenten niet te tonen, werpt Ozon een interessant mysterie op: in hoeverre Michelle is direct of indirect verantwoordelijk voor die gebeurtenissen? Dochter Valérie [Ludivine Sagnier] komt met frisse tegenzin een weekje logeren met haar zoon Lucas [Garlan Erlos]. Een dag later vertrekt ze alweer vanwege een incident. Kort daarna komt Vincent [Pierre Lottin], de zoon van Valéries boezemvriendin Marie-Claude [Josiane Balasko], vervroegd vrij. Wat hij precies heeft gedaan is één van de vele vragen die Ozon open laat met het onbevredigende einde. Uitstekend geacteerd en geregisseerd, maar Ozon had met een beter einde op de proppen moeten komen.

Tweede film in Quatermass-trilogie van de Hammer-studio's is goed geschreven en geregisseerde SF-thriller over de pogingen van dr Quatermass [Brian Donlevy] om te onthullen dat een chemische fabriek feitelijk een dekmantel is voor een invasie van buitenaardse wezens die menselijke lichamen in bezit nemen om in de Aardse atmosfeer te kunnen leven. Daarmee zou je dit het Britse antwoord op 'Invasion Of The Body Snatchers' kunnen noemen, maar ondanks het feit dat de effecten onvermijdelijk wat gedateerd zijn is deze film nog steeds zeer onderhouden, zeker door goed acteerwerk, in het bijzonder van Donlevy in de titelrol. Regisseur Val Guest houdt de vaart er bovendien behoorlijk in waardoor deze film ondanks z'n technische beperkingen geen moment verveelt.

De agressieve, explosieve Alfaro en de bedachtzame, stotterende Velarde zijn rechercheurs die in een snikheet Madrid onderzoek doen naar een aantal moorden en verkrachtingen van bejaarde vrouwen. Gedurende de eerste tachtig minuten van deze thriller ontvouwt het verhaal zich op vrij traditionele wijze: we volgen het onderzoek, komen wat meer te weten over het privéleven van beide agenten die zowel met collega's als met elkaar botsen. Aangezien de karakteriseringen sterk zijn en Rodrigo Sorogoyen de spanning goed weet vast te houden, mede dankzij een fraaie score van Maurizio Filardo, maakt dat deze film al de moeite van het bekijken waard. Maar in de laatste 40 minuten neemt de film een verrassende wending door de identiteit van de moordenaar [een ijzersterke rol van Javier Pereira] te onthullen en diens perspectief met ons te delen. Dat leidt tot een spannende finale met een onvergetelijke scène in het appartement van de moordenaar en een intrigerend slot.

Hoewel de titel en het basisverhaal doen vermoeden dat het hier gaat om een moderne variant van Bonnie & Clyde, is dit een allesbehalve traditionele road movie. Net nadat Queen [Jodie Turner-Smith] haar date Slim [Daniel Kaluuya] heeft laten weten dat ze geen vervolgdate wil, wordt het tweetal aangehouden wegens een lichte verkeersovertreding. Door een onvoorziene escalatie ontstaat er een handgemeen waarbij de agent om het leven komt. Queen, een advocaat, begrijpt meteen dat ze maar één optie hebben: het land ontvluchten. De politie zet een klopjacht in, maar een grote groep mensen beschouwt Queen en Slim als helden wanneer blijkt dat de arresterende agent een duister verleden had.

Het scenario van Lena Waithe gebruikt het raamwerk van een klassieke misdaadfilm/road movie, maar weet de kenners van het genre keer op keer te verrassen met slimme en geloofwaardige twists. Daardoor is er van voorspelbaarheid amper sprake, tot aan de melodramatische finale. Daniel Kaluuya bewijst eens temeer een topacteur te zijn.

Fans van Joan Crawford - waartoe ik mijzelf zeker reken - kunnen hun hart ophalen aan dit ouderwetse melodrama waarin zij de Queen Bee uit de titel speelt in de vorm van Eve Phillips, de vrouw die zich mengt in de levens van iedere persoon die haar pad kruist en daarbij lang niet altijd even nobele bedoelingen heeft. De komst van Jennifer Stewart [Lucy Marlow], de nicht van Eves verbitterde echtgenote Avery [Barry Sullivan], blijkt het startschot voor een aaneenschakeling van alles wat je van een melodrama mag wensen, tot een zelfmoord aan toe. De cast levert prima werk aan, maar het zal de kenners niet verbazen dat Crawford de film met ogenschijnlijk gemak domineert. Wie vraagtekens stelt bij haar status als één van de beste Hollywood-actrices aller tijden, moet eens kijken naar de spiegelscène - het moment waarop ze krijgt te horen dat haar schoonzus [Betsy Palmer] zelfmoord heeft gepleegd. Het is een masterclass technisch acteren en één van de redenen waarom Crawford-fans deze film rekenen tot de hoogtepunten uit haar toch al imposante carrière.

Een jaar geleden hielp Catherine [Elisabeth Moss] haar beste vriendin Virginia [Katherine Waterston] tijdens een verblijf in een zomerhuis door een crisis één. Sindsdien is Catherines relatie vastgelopen en is haar vader overleden. Virginia hoopt daarom nu een steun en toeverlaat voor Catherine te zijn, maar nu ze allebei flink wat emotionele bagage met zich meedragen blijken er barsten in hun relatie te zijn gekomen. Met onheilspellende muzikale cues wekt Ross Perry onterecht de indruk dat er elk moment een spannende of schokkende wending lijkt te komen, Die misleiding is storend maar Moss en Waterston leveren topprestaties af in hun emotioneel complexe rollen en Fugit is effectief als één van de stoorzenders tijdens het verblijf in het zomerhuis.

Het waargebeurde verhaal van schaakgrootmeester Phiona Mutesi, die opgroeide in Katwe, een wijk in de Ugandese hoofdstad Kampala en dankzij Robert Katende, een vrijwilliger bij het door de VN gesponsorde Sports Outreach-program die gespecialiseerd is in schaken, haar eigen talent voor het bordspel ontdekt en daarmee mogelijk een weg uit de armoede kan vinden voor haarzelf en haar familie.

Deze Disneybewerking is een tikje zoetsappig, met een Robert Katende [David Oyelowo] iets te goed om waar te zijn en obstakels die redelijk eenvoudig lijken te worden overwonnen. Het feit dat de van oorsprong Indische regisseur Mira Nair op locatie filmde in Katwe zelf is een groot pluspunt: de film bruist van energie en levendigheid die je onmogelijk kunt namaken en de authenticiteit geeft je als kijker ook werkelijk het gevoel dat je erbij bent, ook door het spontane spel van de jonge cast die vrijwel volledig uit amateurs bestaat! Wacht ook even de aftiteling af waarin de echte hoofdrolspelers hun opwachting maken en er een grappige videoclip volgt.

Volstrekt idioot SF-avontuur, naar men hier durft te beweren gebaseerd op een verhaal van iemand minder dan Ben Hecht, speelt zich af in 1985 (reken maar na) en betreft drie astronauten en een wetenschapper die onderweg zijn naar een ruimtestation maar door onvoorziene omstandigheden op (niet geheel verrassend) onverklaarbare wijze terecht komen op... Venus! Daar blijken alleen maar mooie vrouwen in korte rokjes rond te lopen, omdat de koningin [Laurie Mitchell] besloten heeft om de planeet te ontdoen van het mannelijk geslacht. Maar ja, vrouwen kunnen nu éénmaal niet zonder man, en dus is het aan niemand minder dan Zsa Zsa Gabor om de heren te helpen de 'natuurlijke orde' te herstellen.

Gefilmd op de set van 'The Forbidden Planet', voorzien van kneuterige special effects en waarschijnlijk het enige ruimteschip waarin de astronauten reizen per tandartsstoel! Neigt zo nu en dan naar komedie, maar onvoldoende om deze film een cultstatus te bezorgen. Het seksisme is, afhankelijk van je stemming, stuitend of best wel een tikje grappig. Heel erg fout, maar niet fout genoeg om écht leuk te zijn.

Wie gelooft dat films van Werner Herzog nooit saai zijn, komt van een koude kermis thuis na het zien van deze reconstructie van het leven van de Britse schrijver, archeoloog, ontdekkingsreiziger en diplomaat namens het Britse Rijk Gertrude Bell [Nicole Kidman] die een belangrijke rol speelde bij de stichting van Irak in de jaren na de Eerste Wereldoorlog. Deze film volgt Bell gedurende haar reizen door het Midden-Oosten. Ook is er aandacht voor de mannen in haar leven: Henry Cadogan [James Franco], haar eerste grote liefde; T.E. Lawrence [Robert Pattinson], de man met wie ze samenwerkte om de Arabische stammen te verenigen; en Dick Doughty-Wylie, een getrouwde man met wie Bell een affaire had. Kidman is geknipt voor de rol en Peter Zeitlinger zorgt voor prachtige plaatjes, maar ik heb de indruk dat Herzog meer bezig is met een documentaire over het landschap en meer registreert dan regisseert. Als je dit vergelijkt met Lawrence Of Arabia, waar dit veel van weg had kunnen hebben, komt dit er helaas zeer bekaaid van af. Een enorme deceptie dus.

Wie nog nooit van Queen gehoord heeft hoeft niet verder te lezen. Deze film is niet voor joe...

Bob Harris, vooral bekend als de man met de zoetgevooisde stem die het muziekprogramma 'The Old Grey Whistle Test' presenteerde, volgde Queen in 1977 tijdens de opname van hun zesde album 'News Of The World' en hun ambitieuze tour door de VS waarmee ze hoopten hun doorbraak te forceren. Het is onduidelijk waarom de beoogde documentaire nooit is afgerond, maar het feit dat Bryan May en Roger Taylor de beelden voorzien van commentaar dat in 2017 is opgenomen, plaatst de beelden in een historisch perspectief dat de documentaire voorziet van een zekere structuur. We zien hoe de bandleden werken in de studio en de mannen geven inzicht in de manier waarop de verschillende muzikale voorkeuren en persoonlijkheden elkaar versterken. Bryan May vertelt uitgebreid over zijn inspiratie voor 'We Will Rock You' en Freddie Mercury verdedigt de arrogantie van 'We Are The Champions, maar er is ook aandacht voor de andere liedjes op het album. Het is een verrassend openhartig kijkje in de keuken van de muziekmachine genaamd Queen. Ongetwijfeld een genot voor fans van Queen en iedere amateur-muziekhistoricus.

Voormalig Olympische medaillewinnaar snelwandelen Connie [Kristen Bell] besteedt een groot deel van haar tijd aan het najagen van koopjes met behulp van kortingsbonnen. Wanneer de inhoud van een pak ontbijtgranen niet goed smaakt, schrijft ze ee brief aan de producent en krijgt ze prompt bonnen voor gratis nieuwe exemplaren. Samen met JoJo [Kirby Howell-Baptiste], die vlogt over hoe je geld kunt besparen, verzint ze een plan om bonnen te verzamelen en online te verkopen. Hun credo? “Watch the Pennies and the Dollars will take care of themselves!” Supermarktbewaker Ken [Paul Walter Hauser] doorziet de fraude al snel, maar het duurt dan nog maanden voor hij eindelijk hulp krijgt van US Postal Officer Simon Killmurry [Vince Vaughn]. Bell is perfect als de naïeve, opgewekte Connie maar de beste momenten zijn voor Hauser en Vaughn die een memorabele komische double act opvoeren. Hauser is wellicht de enige acteur die je laat lachen om een werkelijk stuitende poepgrap en ook nog je sympathie weet te behouden. Pretentieloos en bij vlagen zeer leuk.

William Lee [Daniel Craig] is een heroïneverslaafde die rondhangt in de gayscene van Mexico City in de jaren 50 wanneer hij geobsedeerd raakt door de veel jongere Eugene [Drew Starkey]. Het eerste uur probeert hij eerst te ontdekken of Eugene queer is, daarna of hij wel “echt” queer is. In het tweede deel zoeken William en Eugene in de jungle naar Dr. Cotter [Lesley Manville] die hen mogelijk kan helpen aan yagé, een middel dat ze telepathisch vermogen geeft. Het eindigt met een volkomen zinloze rip-off van de finale van 2001: A Space Odyssey waar je eindelijk over na kunt praten, maar waarom zou je? Guidagnino (Challengers) probeert het gebrek aan plot te compenseren door de aandacht op zichzelf te vestigen, onder anderen door Sinéad O’Connor, Nirvana, New Order en Prince aan de soundtrack toe te voegen. Zo hoopt hij dat je het bizarre tweede deel gaat beschouwen als een artistiekerige uitspatting van een getalenteerd beeldend kunstenaar. Daar trappen wij niet in, meneer Van Stoffelen! Zonder het sterke acteerwerk van Craig, Starkey en Jason Schwartzman (als bareigenaar Joe) was dit niet om aan te zien geweest.

En Yagé is niet hetzelfde als Ayahuasca. Heeft te maken met de bereidingswijze.

Gaspar Borchardt is een violenmaker in Cremona, de geboorteplaats van Antonio Stradivari, de beste vioolmaker aller tijden. Gaspar nadert de 60 en besluit alles op alles te zetten om de perfecte viool te maken. Daarvoor heeft hij eerst een briljante violist nodig en die vindt hij in de Nederlandse topviolist Janine Jansen. Veel lastiger blijkt het om de perfecte boom te vinden: een gevlamde esdoorn van minstens 200 jaar oud. Naar verluidt groeit die alleen in de Balkanlanden, bovendien zijn de houthandelaren aldaar zich bewust van de waarde van die bomen. Maar met hulp van de door de wolf geverfde Bojan Tomic verruilt Gaspar het idyllische Cremona voor het nog altijd door oorlog beschadigde, mistroostige Bosnië. Lukas Hansen maakt op gepaste (en grappige) wijze gebruik van muziek om het contrast te scheppen tussen Gaspar en de wereld die hij moet betreden om zijn droom waar te maken. De zoektocht naar het perfecte hout ontvouwt zich als een thriller met een ‘odd couple’, schimmige figuren en meerdere onvoorziene (en ontroerende) twist. En het is tevens een eerbetoon aan de liefde en respect die instrumentenmakers en muzikanten hebben voor hun instrument en het materiaal waar het uit gemaakt wordt. Aanzienlijk veel boeiender dan het thema doet vermoeden!

In 1974 nodigt Oxford professor Joseph Coupland [Jared Harris] studenten Brian [Sam Claflin], Harry [Rory Fleck Byrne] en Krissi [Erin Richards] uit om mee te werken aan een experiment dat ze meer inzicht zal geven in telekinese. Het subject is de getraumatiseerde Jane [Olivia Cooke] en aangezien we te maken hebben met een horrorfilm komen daarbij uiteraard (min of meer) duistere krachten los. Niet de slechtste occulte horrorfilm, maar gekrijs en ander hysterisch gedoe is nog steeds niet het equivalent van horror. Een paar aardige jumpscares, maar meestal niet van het goede soort. Losjes gebaseerd op het baanbrekende (en veel interessante) Philip Experiment dat in 1972 in Toronto plaatsvond – en waar de laatste scène duidelijk naar verwijst.

Het is 474 dagen geleden dat die blinde, bloeddorstige buitenaardse monsters met een buitengewoon gehoor op Aarde landden en het grootste deel van de mensheid om zeep hielp. Evelyn Abbott [Emily Blunt], die ondanks dat ze zo stom was om een kind te krijgen nog steeds leeft, neemt haar kinderen Regan [Millicent Simmonds] en angsthaas Marcus [Noah Jupe] mee op een levensgevaarlijke reis op zoek naar een plek waar ze aansluiting hopen te krijgen bij andere overlevenden. Vervolg op A Quiet Place is opnieuw niet al te logisch en herschrijft de voorgeschiedenis omdat dat mooi van pas komt. Van mysterie is nauwelijks nog sprake en het duurt een uur (met enkele nep-schrikeffecten) voordat het op gang komt, maar het acteerwerk is opnieuw van hoog niveau en de finale maakt veel goed, ook al is het vooral bedoeld om de deur open te zetten naar deel 3 dat gepland staat voor 2023.

Het valt niet mee om een avondvullende horrorfilm te maken waarin vrijwel geen enkele dialoog zit. Deze film is daar een bewijs van, al zijn er zeker wel sterke momenten. In een intrigerende opening maken we kennis met de familie Abbott, bestaande uit Lee [John Krasinski], Evelyn [Emily Blunt] en hun drie kinderen waarvan de dochter Regan [Millicent Simmonds] doofstom is. Een belangrijk gegeven omdat de mensheid vrijwel volledig is uitgeroeid door monsters die dingen die plotseling geluiden maken aanvallen.

Het is op zijn zachtst gezegd moeilijk te geloven dat een gezin met drie jonge kinderen 15 maanden lang weet te overleven zonder geluid te maken (spreken kan alleen op plaatsen waar veel ander geluid is, zoals bij een waterval), zeker aangezien één van hen zich geen voorstelling kan maken van wat geluid is! Nog gekker is het dat Evelyn in volledige stilte zwanger is geworden en dat ze ook nog van plan zijn het kind ter wereld te brengen! Op zijn zachtst gezegd nogal riskant, maar boven alles volslagen krankzinnig natuurlijk. Het levert wel een bizarre en spannende sequentie op, maar het slaat natuurlijk als een tang op een varken! Daar staat tegenover een uiterst goed opgebouwde en angstaanjagende scène in een silo en een prima finale, maar deze horrorthriller rekt materiaal voor hooguit een half uur uit tot 90 minuten.

Geen van de personages uit A Quiet Place komen voor in deze prequel die zich afspeelt op de dag waarop Manhattan doelwit is van een invasie door buitenaardse wezens met een ultragevoelig gehoor. Samira [Lupita Nyong’o] en Henri [Djimon Hounsou] overleven de eerste aanval. Nadat de autoriteiten (nota bene met helikopters uitgerust met luidsprekers) de oproep verspreiden om zich via boten te laten evacueren, besluit Samira achter te blijven. Onderweg naar een plaats die voor haar belangrijke betekenis heeft, ontmoet ze Eric [Joseph Quinn], die besluit haar te helpen haar doel te bereiken. Gebrekkige logica en een zekere vertrouwdheid met de conventies rondom de buitenaardse wezens worden gecompenseerd door een grotere nadruk op drama en prima acteerwerk, vooral van uitblinker Nyong’o. Sarnoski staat ook op de rol als regisseur van A Quiet Place Part III, die in 2025 in de bioscoop verschijnt.

De zelfingenomen quizmaster Leo van der Molen [Barry Atsma] heeft net voor het laatst een populair quizprogramma opgenomen en heeft besloten er een jaartje tussenuit te gaan met zijn vrouw Sandra [Kim van Kooten] en zijn 12-jarige dochter Monica [Susan Radder]. Maar het etentje dat ze samen hebben gepland in een Italiaans restaurant krijgt een naargeestige wending wanneer een slonzig geklede man [Pierre Bokma] hem aanspreekt. Leo probeert de man af te wimpelen, totdat die duidelijk maakt dat hij Sandra en Monica ergens vasthoudt. De enige manier waarop Leo zijn vrouw en dochter terug kan zien is door een quiz te spelen die verloopt volgens het format en de regels van zijn eigen spelprogramma! Dick Maas schreef het scenario dat vol onverwachte, dramatische wendingen zit en een prettig dosis ironische humor bevat, maar het is Bokma die deze thriller naar een bijzonder hoog niveau tilt met zijn onvergetelijke interpretatie van een man waarvan de ware aard en de motieven voor zijn daden een mysterie blijven tot het absolute einde. Maas’ beste film sinds De Lift snijdt zichzelf op het laatste jammer genoeg ernstig in de vingers met een geforceerd (en wat mij betreft volstrekt onnodig) happy end dat de indruk wekt er op het laatste moment achter geplakt te zijn.

Anne Yum [Awkwafina] sloot zich als kind af voor de thuisproblemen door te kijken naar de educatieve televisiequiz “Can’t Stop That Quiz” dat nog altijd wordt gepresenteerd door Terry McTeer [Will Ferrell]. Na de dood van haar moeder [Christine Lin] gijzelt gangster Ken [Jonnie Park] Annes trouwe hondje Mr. Linguini [Crosby Cookie] om een schuld van $ 80.000 te vereffenen. Met hulp van haar 10 jaar oudere zus Jenny [Sandra Oh], die ze jarenlang niet heeft gezien, besluit ze mee te doen aan haar favoriete quiz. Geslaagde komedie breekt met de verwachtingspatronen door Oh de uitgesproken komische rol te spelen en een gangster neer te zetten die zeer onconventionele – maar buitengewoon effectieve – middelen gebruikt om Anne onder druk te zetten. Ferrell is bewonderenswaardig ingetogen als de quizmaster en Schwartzman is prima als de huidige quizkampioen.

Jasna Djuricic zet een grootse prestatie neer als Aida Selmanagic, een Bosnische tolk die de helpt bij communicatie tussen Dutchbat en de plaatselijke bevolking wanneer de Servische troepen van Mladic de enclave Srebrenica naderen. Zij beseft zich al gauw dat Dutchbat de dreigementen die het namens de VN maakt niet na zal komen en dat daardoor het leven van de plaatselijke bevolking, waaronder haar echtgenoot en haar twee zoons, in gevaar komt. Zbanic weet op overtuigende wijze de chaos rondom Srebrenica te schetsen en Boris Isakovic maakt indruk als Ratko Mladic, die alles doet om voldoende vertrouwen te winnen van de mensen die hij kort daarna de dood in zal jagen. Om deze gevoelige episode uit de relatief recente geschiedenis goed te kunnen schetsen is het noodzakelijk om de gebeurtenissen vanuit verschillende perspectieven te benaderen. Zbanic kiest het perspectief van een vrouw in een onmogelijke positie die eigenlijk de hele film lang bezig is om haar eigen hachje en dat van haar directe familie te redden. Er is amper aandacht voor het perspectief van de overige slachtoffers en Dutchbatters Karremans [Johan Heldenbergh] en Franken [Raymond Thiry] komen over als pennenlikkers die zich verschuilen achter de orders die ze van hogerhand krijgen. Enerverend en indringend is dit zeker, maar het onderwerp vereist een meer uitgebreide benadering, bijvoorbeeld in de vorm van een mini-serie. Toekomstmuziek?

Meer dan 100 jaar na dato valt het wellicht niet mee te begrijpen hoe groot de impact van deze film was op het het Amerikaanse publiek en de filmindustrie. Hoewel DW Griffith al wat experimenteerde met massascènes kon hij in 1912 alleen maar dromen van een grootse, verzorgde productie als dit. De vaak imposante sets kunnen natuurlijk niet tippen aan die in Intolerance (dat 5 jaar later op het witte doek verscheen), laat staan in de grootste bijbeldrama's die Cecil B DeMille in de jaren '20 op het scherm zou toveren, maar het waren de Italianen die het bijbelse epos uitvonden. Natuurlijk, het acteerwerk is vaak bijzonder overdreven en van dramatisch gebruik van close-ups is helemaal geen sprake. In de gerestaureerde versie maken de tussentitels bovendien van tevoren al duidelijk wat we gaan zien. Maar Gustavo Serena geeft een opvallend genuanceerde vertolking als Petronius en de massascènes in de finale zijn goed geregisseerd. Let ook op de knappe beeldcompositie in de slotscènes, die zijn werkelijk voorbeeldig. Een historisch relikwie dat uiteraard hopeloos is verouderd, maar films als deze leverden een belangrijke bijdrage aan de explosieve groei van cinema als kunstvorm die zich enkele jaren later zou ontpoppen.