Meningen

Kort nadat een jonge man haar heeft beroofd, komt een frigide stemacteur en spraaktherapeut [Sophie Rois] oog in oog te staan met de dader [Milan Herms], wanneer die zich bij haar meldt voor spraaklessen. Vraag niet waarom, maar er ontstaat een romance. Vraag niet waarom, maar binnen de Korste reist het tweetal naar de Côte d'Azur waar ze de zakken rollen van toeristen en een nachtwandeling in de blote kont maken. Snap jij het, snap ik het?

Of A-Ha nog nieuw materiaal gaat opnemen? Zit er dik in, aldus Waaktaar. Nog niet bijkans, verklaart Furuholmen. Wie dacht dat alles koek en ei is en was in de meest succesvolle Noorse popband aller tijden is meteen illusie armer. Deze documentaire richt zich op de jaren waarin de drie bandleden zich volledig stortten op hun muzikale carrière en behandelt de pieken en dalen. A-Ha is één van die bands die worstelde met de balans tussen muzikale integriteit en het imago als popidool dat met name rond frontman Morten Harket bleef hangen. Fricties over royalty's zetten de verhoudingen binnen de band op scherp in deze documentaire die afrekent met het geijkte imago van de band en waarin zo’n beetje alle hits – met wat aardige weetjes voor de liefhebbers – de revue passeren. Fans zullen daar van smullen, maar A-Ha hoeft er niet op te rekenen dat zij hiermee een nieuwe schare fans werven. Daarvoor blijft het toch wat teveel op de oppervlakte steken.

Hoe halfbakken deze remake van de – vooral in Nederland – populaire televisieserie The A-Team is, blijkt wel uit de cast. Neeson en Cooper zijn ideaal gecast als respectievelijk teamleider Hannibal Smith en de ultracharmate Face, maar Quinton ‘Rampage’ Jackson (als spierbundel en chauffeur B.A.) en Sharlto Copley (als de zotte helikopterpiloot Murdock) zijn volstrekt onbekend en vooral de rol van Copley is zeer ondankbaar te noemen. De gehele cast zit echter opgezadeld met een script dat het vermoeden wekt dat de schrijvers ervan nog nooit een aflevering van de serie hebben gezien. De vogelvrije ex-militairen/huurlingen die voorheen altijd opkwamen voor brave burgers, treden nu in dienst van het land op voorwaarde dat ze na afloop van de missie een kans krijgen op formeel eerherstel. Een hoop explosies en geweld, maar het principe dat de mannen nooit iemand doden wordt al snel overboord gegooid. Geen wonder dat de fans van weleer hier bepaald niet warm voor liepen.

Werkelijk in alle opzichten erbarmelijke nonsens is een serieuze kandidaat voor slechtste film van de eeuw. Ogenschijnlijk voor een appel en een ei gefilmd met slechte apparatuur en een onbekwame cameraman. Er is geen dialoog, de volledige cast kraamt alleen maar een soort oergeluiden uit. Iedereen gedraagt zich ook als beesten, wat resulteert in veelvuldig doch nauwelijks functioneel naakt en dus krijgen we beelden van halfnaakte mannen en vrouwen (bovenste of onderste helft), kijken we regelmatig toe hoe iemand tegen een muur of een koelkast pist en ontstaan er ruzies, vermoedelijk over wie het slechtst kan acteren. De montage is amateuristisch en de soundtrack is werkelijk niet om aan te horen dus het is maar goed dat het niet al te lang duurt. Het is wellicht aan te raden om vooraf de samenvatting te lezen maar zelfs dan is hier geen touw aan vast te knopen. En nee, grappig is het ook absoluut niet.

In de openingsscène van deze opmerkelijke thriller, zien we hoe de 21-jarige Mariam [Mariam Al Ferjani] zich met Faiza [Anissa Daoud] klaarmaakt voor een avondje clubben in Tunesië met de camera als spiegel. In een nachtclub raakt ze in gesprek met Youssef [Ghanem Zrelli]. De scène eindigt abrupt en vervolgens zien we een ontredderde Mariam rennen over straat met Youssef in haar kielzog. Al snel wordt duidelijk wat is gebeurd en Youssef doet wat hij kan om Mariam te helpen datgene te doen wat nodig is om de daders te vervolgen. Youssef en Mariam stuiten op onverschilligheid vermomd als bureaucratie en worden steeds wanhopiger, zeker wanneer ze proberen aangifte te doen bij de politie. Verteld in episodes die steeds in een doorlopende take zijn gefilmd. Die documentaireachtige benadering werkt niet altijd even goed, maar dankzij het sterke scenario en het indrukwekkende spel van Al Ferjani is dit een niet te missen nagelbijter. Gebaseerd op ware gebeurtenissen, ook dat nog!

Winnaar van een Gouden Kalf, een Golden Globe en een Academy Award voor beste [buitenlandse] film. Dit is een film die enorme indruk op me maakte, mogelijk omdat het een film is die ik voor het eerst zag toen ik nog een tiener was. Maar ook in 2017 staat deze film nog als een huis en is het absoluut één van de beste Nederlandse films die er ooit is gemaakt. Het is de bekroning van de imposante carrière van Fons Rademakers, die eerder al prijzen in de wacht had gesleept met “Makkers staakt uw wild geraas” en “Max Havelaar” en wiens films “Het Mes”, “Als Twee Druppels Water” (de verfilming van De Donkere Kamer van Damocles van WF Hermans) en “Mira” elk genomineerd waren voor een Gouden Palm op het filmfestival van Cannes. Dit is de verfilming van het gelijknamige boek van Harry Mulisch uit 1982, een complexe vertelling die Fons Rademakers voor de haast onmogelijke opdracht stelde om meerdere van de meest ingrijpende gebeurtenissen uit de vaderlandse geschiedenis van de 20e eeuw te reconstrueren. Bovendien fungeerden die reconstructies slechts als de achtergrond waartegen zich het intrigerende verhaal afspeelt en waarin niet de gebeurtenissen maar de karakters centraal staan.

Op een avond in januari 1945 in Haarlem wordt de ‘foute’ Fake Ploeg geliquideerd vlakbij het huis van de familie Steenwijk. De jonge Anton [Marc van Ughelen] ziet even later dat hun buurman meneer Korteweg [Wim de Haas] en diens dochter Karin [Hiske van der Linden] het lichaam van Fake Ploeg verplaatsen en het voor het huis van de Steenwijks leggen! Zijn oudere broer Peter [Casper de Boer] stormt woedend naar buiten, maar de Duitsers zijn hem voor. Zij steken hun huis in brand en arresteren de hele familie Steenwijk, waarvan iedereen wordt geliquideerd behalve de dan 12-jarige Anton. Hij brengt de nacht door in een donkere cel met een mysterieuze, gewonde vrouw en een dag later reist hij af naar Amsterdam waar zijn oom [Krijn ter Braak] zich over hem ontfermt. De film springt vervolgens naar 1952, wanneer de dan medicijnen studerende Anton voor het eerst terugkeert naar de plaats waar zijn huis stond. Daar ontmoet hij zijn oude buurvrouw mevrouw Beumer, die hem iets meer duidelijkheid geeft over wat er precies gebeurde op die noodlottige avond in 1945. Gedurende zijn verdere leven heeft Anton een reeks toevallige ontmoetingen met personen die een sleutelrol speelden bij de aanslag en hoewel hij zichzelf steeds vertelt dat hij de oorlog achter zich heeft gelaten [“Wat gebeurd is, is gebeurd”] realiseert hij zich meer en meer dat De Aanslag diepe littekens heeft achtergelaten.

Rademakers weet op zeer treffende wijze grootse gebeurtenissen tot leven te brengen: de reconstructie van de provo-rellen is indrukwekkend en de finale vindt plaats tijdens de protestmars tegen Kernwapens... en ik ben er nog steeds niet uit of die demonstratie een briljante reconstructie is of dat hij dit op één of andere manier tijdens een echte demonstratie heeft kunnen filmen. Het is volstrekt overtuigend en dat getuigt hoe dan ook van groot vakmanschap. Maar Rademakers slaagt er ook voortreffelijk in de gedachten van Anton over te brengen. Tijdens het eerste deel dat zich afspeelt in 1945 is het duidelijk dat de dobbelsteen, de kousen, de kruidnagel en de kus in Antons geheugen gegrift staan. Deze elementen spelen later in zijn leven een grote rol bij de verwerking van zijn oorlogstrauma’s en die scènes zijn bijzonder ontroerend. Huub van der Lubbe maakt indruk als de zoon van Fake Ploeg en John Kraaijkamp is fenomenaal als een veteraan uit het verzet die meer weet over de liquidatie van Fake Ploeg. Maar De Aanslag is boven alles film op zijn allerbest, gemaakt door een man die als weinig anderen in staat is om een verhaal vooral filmisch te vertellen. Een meesterlijke verfilming van een haast onverfilmbaar literair meesterwerk. Mulisch moet trots zijn geweest!

50 jaar nadat ABBA zich presenteerde aan een miljoenenpubliek tijdens het Eurovisie Songfestival met ‘Waterloo’, kijken Anni-Frid, Benny, Björn en Agnetha terug op hun carrière. Deze documentaire onderscheidt zich door zich te richten op de strijd voor erkenning en de schaduwkanten van het succes waar de band jarenlang voor werkte. ABBA werd jarenlang verguisd in eigen land, daarbuiten werd het beschimpt vanwege hun extravagante kleding en door hun succes op het Eurovisie Songfestival namen radiostations hun muziek niet serieus. Rogan maakt uitsluitend gebruik van archiefmateriaal dat door ABBA en door crewleden in perspectief wordt geplaatst. Uiteraard komen de grootste hits voorbij, maar die worden vooral gepresenteerd als artistieke expressie en niet als oppervlakkige pop. Een mooie aanvulling voor fans, een uitstekende inleiding voor de minder ingewijden.

Opnieuw 26 (beginnende) filmmakers die aan de hand van een letter uit het alphabet een korte film maken rondom het thema ‘de dood’. Begint verrassend goed, maar vervalt al gauw – net als zijn voorganger – in inhoudsloze stijloefeningen of onverschillig bloedvergieten. Slechts vier segmenten zijn de moeite waard: B, over een Britse filmcrew die een documentaire maakt over dassen (met een knipoog naar de Killer Rabbit uit Monty Python and the Holy Grail); D, een zeer goed gemaakte, macabere animatie; E, een zwarte komedie over wat er gebeurt wanneer een mooie, jonge vrouw zich aansluit bij twee mannelijke drenkelingen op een onbewoond eiland; en de beste film is O, waarin een vrouw zich moet verantwoorden voor het vermoorden van zombies... voor een zombietribunaal.

26 filmmakers kregen een letter uit het alfabet toegewezen met als opdracht een film van niet meer dan 5 minuten te maken over de dood rondom een woord dat me die letter begint. Verdient een ster voor de gewaagde opzet maar het resultaat is teleurstellend. De meeste segmenten zijn slechts stijloefeningen, vaak met een verrassend bedoelde slottwist. Enkele andere filmpjes vallen in de categorie semi-satirisch, dadaïstisch, onbegrijpelijk vrijblijvend. Een paar uitschieters (en niet allemaal positief) De letter F is een luchtige vertelling over een jonge vrouw die voor een aardbeving een einde maakt aan haar leven dolgraag de scheet van Miss Yumi wil ruiken; de letter L gaat over een man die zijn executie alleen kan voorkomen als hij sneller klaarkomt dan zijn tegenstander; de letter V is een verzorgde SF-thriller met een hommage aan Robocop, maar de letter Z overtreft alle voorgaande letters met een werkelijk waanzinnige parodie op Dr Strangelove. Meer vertellen is zonde maar ik moest er in ieder geval enorm om lachen.

Tijdens vooronderzoek voor een werkstuk bekijkt geadopteerde tiener Nathan [Taylor Lautner] met zijn werkstukpartner Karen [Lily Collins] een website voor vermiste kinderen. Een foto roept zulke sterke herinneringen op dat Nathan zich afvraagt of hij als kind ontvoerd is. Wanneer hij verder op onderzoek uit gaat start hij een kettingreactie waardoor zijn veilige leventje als een kaartenhuis ineenstort. Singleton trommelde een sterke ondersteunende cast op (met o.a. Maria Bello, Alfred Molina en Mads Mikkelsen) maar het is verspilde moeite. De expressieloze Lautner valt door de mand en het vergezochte verhaal wordt steeds belachelijker.

Zes huurlingen die elkaar niet kennen werken onder pseudoniemen mee aan de ontvoering van Abigail [Alisha Weir] in ruil voor een deel van de miljoenen losgeld die ze voor haar verwachten te krijgen. “Joey” [Melissa Barrera] is als enige aangewezen om Abigail in het gareel te houden. Maar dit schattig ogende meisje blijkt niet zo onschuldig als ze lijkt, zo blijkt wanneer ze haar eerste dreigement uit. En wanneer een van de huurlingen op gruwelijke wijze wordt vermoord, komen de vijf overgebleven voor een mysterie en een duivels dilemma te staan. Kunnen ze elkaar vertrouwen? Heeft opdrachtgever “Lambert” [Giancarlo Esposito] ze erin geluisd? Begint als een variant op Reservoir Dogs, maar ontpopt zich tot (voor de liefhebbers) een aangenaam bloedbad vol gitzwarte humor en briljant spel van de 14-jarige Weir (Mathilda The Musical, Wicked Little Letters). Liefhebbers van splatter en zwarte humor komen hier volop aan hun trekken.

De Niro gaat vrolijk verder met het besmeuren van zijn eigen reputatie in deze treurige kopie van het ook al niet bijster gedenkwaardige Meet The Parents en aanverwante artikelen. Hij speelt Salvo, een Italiaanse immigrant die tegen de zin van zoon Sebastian [Sebastian Maniscalco] besluit in te gaan op de uitnodiging van de ouders van Sebastians verloofde [Leslie Bibb] voor een familieweekend. Ellies ouders zijn in vrijwel alles Salvo’s tegenpolen, enzovoorts. Oubollige op culturele stereotypes gebaseerde komedie is de zoveelste nagel in de doodskist van De Niro’s carrière. Met twee Oscars op zak en een vette bankrekening zal hem dat weinig deren, maar kan hij eens ophouden met zijn talent te verkwisten aan dit soort prutswerkjes?

Tim [Domhnall Gleeson] is net 21 geworden en krijgt van zijn vader [Bill Nighy], een rentenierende voormalige Universiteitsprofessor, te horen dat hij vanaf nu beschikt over de mogelijkheid om te reizen in de tijd, met de beperking dat hij dat alleen kan doen binnen zijn eigen leven en dat hij niet in de toekomst kan reizen. Tim ziet zijn kans schoon om gemaakte fouten recht te zetten of gemiste kansen alsnog te grijpen, maar leert dat hij daarmee nog steeds niet zijn eigen lot kan bepalen. Curtis bevolkt de film met de excentrieke, kleurrijke personages die je van hem verwacht en McAdams is ronduit charmant als Tims grote liefde. Het niet onaardige basisidee is echter wat mager uitgewerkt waardoor de samenhang lijkt te ontbreken. Tom Hollander is vermakelijk als de extreme brompot bij wie Tim een kamer in Londen huurt en er zijn amusante, zelfspottende cameo’s van Richard Griffith en Richard E. Grant. In één van haar eerste substantiële filmrollen is Margot Robbie te zien als Tims aantrekkelijke nicht.

Bagger. Basta!

Gebaseerd op de dagboeken van respectievelijk de Duitse ethnoloog en ontdekkingsreiziger Theodor Koch Grunberg, en de Amerikaanse botanist Richard Schultes, die op verschillende momenten heb Columbiaanse Amazongebied bezochten om kennis op te doen over de cultuur van het inheemse volk. De film schakelt tussen 1909, wanneer de ernstig zieke Grunberg [Jan Bijvoet] met zijn tolk en kompaan op zoek is naar een geneeskrachtige plant, en midden jaren '30, wanneer Richard Schultes om wetenschappelijke redenen op zoek gaat naar diezelfde plant, die enkele bijzondere bijwerkingen schijnt te hebben. Spil in beide verhalen is Karamakate, een sjamaan en het enige lid van zijn volk dat nog leeft en beide mannen met gerechtvaardigd wantrouwen ontvangt. De locaties, de periode en het schitterende camerawerk doen denken aan Werner Herzogs meesterwerken Aguirre, der Zorn Gottes en Fitzcarraldo, maar Ciro Guerra maakt hier een unieke, immer meeslepende ervaring van die een lust is voor alle zintuigen.

Saunders en Lumley waren respectievelijk 34 en 46 tijdens het eerste seizoen van Absolutely Fabulous. De humor kwam voort uit het feit dat deze dames krampachtig probeerden vast te houden aan hun jeugd en zich gedroegen als tieners. Het feit dat de meeste afleveringen werden gefilmd 'before a live studio audience' droeg bij aan de energie en veel van de beste grappen kwam voort uit improvisaties. Saunders is nu 58, Lumley is 70 en hun karakters ogen nu meer als senioren die zich proberen voor te doen als dertigers. Julia Sawalha [die dochter Saffron speelt] is 47, maar speelt toch nog de getraumatiseerde dochter. A

De humor werkt niet: de energie van de serie is weg, de energie van de karakters is weg en er is ook geen sprake van enige nieuwigheid. Wel komen alle karakters uit de serie opdraven voor een scène, hebben Lulu en Emma Bunton ook weer een rolletje gekregen en volgen de cameo's elkaar in grote snelheid op. Het eindresultaat is rommelig, onsamenhangend en slechts hier en daar glimlachopwekkend.

“We couldn’t get Jason Statham” en dus word je opgescheept met Scott Adkins die een aardig robbertje kan vechten, maar het charisma van Statham volledig ontbeert. Gelukkig hebben zijn vuisten en voeten genoeg te doen is deze zwartkomische misdaadthriller over Mike Fallon [Scott Adkins], een huurmoordenaar die zijn klusjes er uit laat zien als ongelukken. Hij maakt deel uit van een groep huurmoordenaars onder leiding van zijn mentor Big Ray [Ray Stevenson]. Wanneer hij ontdekt dat zijn ex-vriendin Beth [Brooke Johnston] is vermoord, beseft hij dat een van zijn collega’s daarvoor verantwoordelijk moet zijn. Maar wie is dat en wie gaf de opdracht? Bevat mooie gevechten met collega’s Mick [Michael Jai White] en Jane The Ripper [Amy Johnston] zijn de moeite waard, maar verder heeft het weinig boeiends te bieden.

Russells voorgaande drie films (The Fighter, Silver Linings Playbook en American Hustle) leverden hem Oscarnominaties op. Misschien dat de cast van deze stuitende romcom/politieke satire daarom dacht dat Russell hier waarschijnlijk wel iets van zou weten te maken. Ze hadden het mis. Wanneer het ziekenhuis weigert Alice [Jessica Biel] te opereren na een ongeluk met een nietpistool omdat ze niet over de juiste zorgverzekering beschikt, zoekt Alice hulp bij Howard Birdwell [Jake Gyllenhaal], een onervaren kandidaat voor de House of Representatives. Ze hoopt zo een hervorming van het zorgstelsel te realiseren, maar botst met Howards mentor Pam Hendrickson [Catherine Keener], een voormalige astronaut die Howard voor haar karretje wil spannen om haar eigen project van de grond te krijgen. Klinkt als een moderne variant op Mr Smith Goes To Washington, maar eigenlijk is het heiligschennis dat ik deze belabberd geschreven en schromelijk overgeacteerde prul daar überhaupt mee durf te vergelijken. Een morbide curiosum en een enorme (en volkomen gerechtvaardigde) flop.

Ben Affleck heeft op indrukwekkende wijze de overgang gemaakt van moeders mooiste naar allround-karakteracteur. The Accountant is - net als het karakter dat Ben Affleck hier speelt - complex, bij vlagen onnavolgbaar maar bovenal erg intelligent. De plot zoals hij op deze pagina is uitgelegd is te simplistisch, maar het verhaal is ook niet in een paar regels uit te leggen. Verschillende verhaallijnen lopen door elkaar heen, al is het lange tijd niet helemaal duidelijk hoe al die verschillende verhalen en de bijbehorende karakters met elkaar verbonden zijn. Dat wordt tegen het einde van de film langzaam maar zeker duidelijk, zonder dat je je als kijker belazerd voelt.

Affleck draagt de film op knappe wijze, met hulp van doorgewinterde karakteracteurs als John Lithgow en de altijd ijzersterke JK SImmons. Anna Kendrick houdt zich prima staande en bewijst dat ze meer is dan een komedie-actrice [Pitch Perfect 3 zit er echter wel aan te komen] , maar Cynthia Addai-Robinson heeft een wat ondankbare rol als een FBI-agent die vooral veel in een kantoortje achter haar computer zit en achter de feiten aanloopt. Een klein smetje op deze enerverende, uitstekende geproduceerde en prachtig gefilmde thriller, die ook nog eens over een zeer effectieve score beschikt.

Veruit de beste uit deze matige serie. Onder de regie van John Glen - die alle (officiële) Bondfilms uit de jaren '80 regisseerde - zijn de vliegscènes gefilmd in een klassieke stijl die past bij het verhaal over een aantal militaire luchtvaartveteranen die, onder leiding van Louis Gossett Jr., hun geld verdienen met een spectaculaire luchtvaartshow waarin ze luchtgevechten nabootsen. Er is ook beduidend meer plot en de actiescènes op de grond zijn bekwaam uitgevoerd en geregisseerd. Rachel McLish, een gevierde bodybuilder die een centrale rol had in de documentaire 'Pumping Iron: The Women' maakt hier haar speelfilmdebuut en, hoewel haar fysieke schoonheid duidelijk wordt benadrukt, weet toch een acceptabele vertolking neer te zetten. Chappy en zijn vrienden besluiten hun steentje bij te dragen aan 'The War On Drugs" want 'it's killin' out people, man!' Op naar Peru dus om een karikaturale schurk met karikaturale handlangers te bedelven onder duizend bommen en granaten. Opnieuw een stupide verhaal dus, maar de film is wat luchtiger van toon en de vriendschap tussen de vier oude piloten is aardig uitgewerkt.

Bij de begrafenis van haar echtgenoot Frederik komt Emma [Chris Lomme] voor het eerst in meer dan 50 jaar oog in oog te staan met Frederiks jeugdvriend Gerard [Jo De Meyere], die ze verliet om met Frederik te kunnen trouwen. Na enige aarzeling besluit Emma in te gaan op Gerards uitnodiging om elkaar eens te ontmoeten. Wanneer blijkt dat ze nog steeds iets voor elkaar voelen is het een kwestie van tijd voor de familie zich ermee begint te bemoeien. Weinig diepgravend, voorspelbaar scenario, maar er is goed spel van Lomme en een authentieke benadering van seksualiteit onder zeventigers.

Het is zeker bijzonder dat de politieke hoofdrolspelers in de bankcrisis van 2008 beschikbaar waren om uit te doeken te doen hoe zij 'de grootste crisis sinds WOI' hebben weten te voorkomen... Althans, dat is hun kant van het verhaal in deze documentaire over een stukje geschiedenis dat het verdient onder te loep te worden genomen. We krijgen namelijk alleen hun kant van het verhaal te horen en deze éénzijdige documentaire zit boordevol nietszeggende cutaways (de slow-motion en de onheilspellende muziek dient vermoedelijk de spanning te verhogen) die alleen maar onderstrepen dat er in ieder geval één ding saaier is dan vergaderen, namelijk praten over vergaderen. Als kijker snap je vast wel dat hier werkelijk sprake was van een crisis, maar wie denkt hier wat meer te weten te komen over het waarom van de bankcrisis komt hier helaas nogal bedrogen uit.

In 1965 richtten doodseskaders in Indonesië een bloedbad aan om het land te zuiveren van mensen die door bestempeld waren als Communisten. Een beproefd excuus om andersdenkenden een kopje kleiner te maken en iedere kritiek op het bewind met harde hand neer te slaan. 45 Jaar later vroegen de filmmakers enkele prominente ‘gangsters’ uit die tijd om hun verhaal te vertellen in de vorm van gefilmde reconstructies. De inmiddels bejaarde, maar uiterst kwieke mannen zijn trots genoeg op hun daden dat ze die uitdaging uitgaan en in veel gevallen besluiten ze in die reconstructies zelf de rol van het slachtoffer te spelen. De mannen genieten duidelijk van de aandacht en van hun tijdelijke hobby, wisselen tussendoor met plezier anekdotes uit over ‘die goeie, ouwe tijd’. Het is een fascinerend en – zo blijkt – briljant idee, want de verbeelding van de gruweldaden is vele malen meer confronterend dan alleen de verhalen. En niet alleen voor de kijker.

Het Amerikaanse leger steekt zichzelf flink wat veren in de kont met deze gelikte propagandafilm gebaseerd op ware gebeurtenissen waarin echte militairen zichzelf spelen. Een groep Navy Seals onder leiding van luitenant Rorke [Rorke Denver] heeft als opdracht geheim agent Lisa Morales [Roselyn Sanchez] te bevrijden uit handen van Christo [Alex Veadov], een handlanger van terrorist Abu Shabal [Jason Cottle] voordat ze doorslaat of is doodgemarteld. Het scenario zit vol met militair jargon. Daar weten deze militairen wel raad mee. Jammer genoeg hebben ze van acteren geen kaas gegeven en omdat ze geen enkele diepgang verlenen aan hun personages is er een geen reden om met ze mee te leven. Het is meer de ervaring van een demo van een computergame dan een filmervaring.

De verbijstering over de opening credits, inclusief een Fisher Price-soundtrack, is wellicht de enige reden waarom je hier nog langer dan 5 minuten naar kunt kijken. Troma heeft door de jaren heen flink wat bagger geproduceerd, maar deze onuitstaanbare - en vaak onverstaanbare - nonsens mist de zelfspot die veel van hun slechte films nog draaglijk maakt. Polpox lijkt me een verwijzing naar Pol Pot, maar dat is de enige zieke grap die ik heb kunnen ontdekken. Ronduit verbijsterend, al kan het qua ultieme slechtheid net niet tippen aan

Frank Valera [Antonio Banderas] is een slinkse advocaat die bereid is elke truc te gebruiken om zijn cliënten vrij te spreken. Wanneer zijn vrouw [Cristina Serafini] en zijn dochter [Lillian Blankenship] onder verdachte omstandigheden om het leven komen, heeft hij meteen door dat detective Lustiger [Johnathon Schaech] diezelfde trucjes nu gebruikt om onderzoek naar de zaak te rekken. Frank gaat dus zelf op onderzoek en ontpopt zich uiteraard als een vechtmachine in zijn strijd voor gerechtigheid. Niks origineels, niks zinnigs, niks interessants.

Tijdens haar vrijgezellenfeestje wordt Mia [Melissa Bolona] aangesproken door enkele twijfelachtige types. Kort nadat ze de mannen haast letterlijk de deur heeft gewezen, wordt ze door hen bedwelmd en ontvoert. Haar verloofde Roman [Ashton Holmes] roept de hulp in van zijn broers, ex-militairen Brandon [Shawn Ashmore] en de onberekenbare Deklan [Cole Hauser]. Het spoort leidt ze naar Max Livingston [Mike Epps], een beruchte handelaar in drugs en vrouwen. Bruce Willis speelt de detective die al lange tijd probeert Livingston te ontmaskeren en uit te schakelen in deze behoorlijk geacteerde, maar verder weinig opzienbarende wraakthriller.

Oogstrelende film kan zich qua effecten en cinematografie meten met de beste films in het genre (in het bijzonder 2001: A Space Odyssey, Gravity en Solaris) en profiteert ook nog eens van de vaak majestueuze, maar altijd effectieve score van Max Richter. Helaas is de hoofdpersoon zo kil, afstandelijk en ondoorgrondelijk dat het moeilijk is om je mee te laten slepen in zijn poging de ruimte-expeditie van zijn vader, die zich in de buurt van Neptunus zou bevinden, te bereiken ento een einde te brengen. De keuze om het verhaal grotendeels in de vorm van stream-of-consciousness te vertellen vergroot die afstand tussen hoofdpersonage en karakter nog meer, waardoor Ad Astra het vooral moet hebben van een paar indrukwekkende actiescènes - de val van een ruimteantenne aan het begin, een worsteling in een luchtruim en de slotconfrontatie -. Ondanks de prachtige beelden trekken de stukken die de hoogtepunten verbinden vaak tergend langzaam voorbij. Fans van Donald Sutherland en Liv Tyler dienen te weten dat hun bijdrage zéér beperkt is.

Maryam Touzani schreef twee prachtige vrouwenrollen en hoofdrolspeelsters Nisrin Erradi en Lubna Azabal schitteren dan ook in dit kleine, maar indrukwekkende drama over twee vrouwen die om verschillende redenen met zichzelf in het reine moeten komen. De hoogzwangere Samia [Nisrin Erradi] probeert in Casablanca werk en onderdak te verkrijgen maar krijgt steeds nul op rekest. Ook bakker en alleenstaande moeder Abla [Lubna Azabal] weigert Samia aanvankelijk onderdak te bieden, maar laat zich mede door haar dochter Warda [de ontwapenende Douae Belkhaouda] toch overhalen om Samia bij haar te laten overnachten. Hoewel ze benadrukt dat het slechts voor één nacht is maakt Samia zich meteen zeer nuttig in Abla's bakkerij. Samia's gerechten gaan als warme broodjes (!) over de toonbank en daarom mag Samia toch wat langer blijven. Terwijl Warda er regelmatig in slaagt om Samia op te vrolijken, lijkt ook Alba voorzichtig uit haar schulp te komen.

De ontwikkeling van de relatie tussen de twee vrouwen is volstrekt geloofwaardig dankzij het uitstekende spel van de hoofdrolspeelsters. Touzani's keuze om voedsel te gebruiken als motief in het plot is origineel en zal menig culinair liefhebber doen verlangen naar een recept of op zijn minst een bezoek aan een Marokkaans(e) bakkerij op restaurant. Touzani rekt de finale teveel uit maar bewijst wel dat ze met beperkte middelen een indrukwekkende film kan maken.

De aan lager wal geraakte gepensioneerde professor Adam de Raeve [Bob De Moor] woont bij zijn zoon [Robrecht Vanden Thoren] tot hij door een incident op straat komt te staan. Maar een ontmoeting met de charmante ziekenhuisarts Eva [Peggy Schepens] en de hereniging met een oude rivaal geven hem enige levenslust terug. Het resultaat van een “gemeenschapsvormend project” met een cast die grotendeels voortkwam uit een open auditie van mensen die in de omgeving wonen van de Vlaamse Ardennen. De personages zijn goed uitgewerkt, de cast is prima en het begint veelbelovend, maar Rahoens kon de verleiding niet weerstaan om te vervallen in een maalstroom aan genreclichés.