Meningen

In december 1983 is er na 7 jaar een einde gekomen aan de Argentijnse dictatuur onder leiding van Generaal Videla [Marcelo Pozzi]. De nieuwe regering van President Alfonsin besluit Videla en een aantal andere prominente figuren uit de dictatuur voor het gerecht te brengen en wijst Julio Strassera [Ricard Darin] aan als aanklager. Die ziet het aanvankelijk totaal niet zitten, ook al omdat hij meteen snapt dat de huidige regering zich niet geroepen voelt om hem alle steun te geven. Bovendien staat Julio’s collega’s bepaald niet te springen om hem te helpen. Maar dan verschijnt Luis Ocampo [Peter Lanzani], jong en relatief onervaren, maar met een jeugdige bevlogenheid waarmee hij een groep idealistische rechtenstudenten weet over te halen om de zaak voor te bereiden. Het proces wordt vergeleken met het Nürnbergproces en het acteerwerk is van hoog niveau, maar qua opzet en structuur is dit te conventioneel om te kunnen wedijveren met Judgment at Nuremberg. Genomineerd voor een Oscar voor Beste Film in een Vreemde Taal.

Na de Iraanse revolutie in 1979 nemen Iraanse aanhanger van de Ayatollah de Amerikaanse ambassade in Teheran en gijzelen het aanwezige personeel, Tony Mendez [Ben Affleck], een CIA-agent die gespecialiseerd is in ‘exfiltratie’, krijgt opdracht om zes Amerikanen die elders ondergedoken zitten terug naar huis te brengen. Bij het zien van Planet of the Apes komt hij op het idee om zich voor te doen als een Canadese filmcrew voor een SF-actiefilm die locaties komen scouten in Iran. Daarvoor roept hij de hulp in van de Oscarwinnende makeup-expert John Chambers [John Goodman] en de eigenziinnige producer Lester Siegel [Alan Arkin]. Zoals zijn leidinggevende Jack O’Donnell [Bryan Cranston] aangeeft: “Het is veruit het beste slechte plan” dat ze hebben. Affleck won een welverdiende Oscar voor beste film (die hij deelde met Grant Heslov en George Clooney). Datzelfde geldt voor Chris Terrio die een aangename dosis humor toevoegt zonder dat het ten koste gaat van de spanning. William Goldenbergs Oscarwinnende montage is cruciaal in de spannende ontknoping en Afflecks ingetogen spel geeft vooral Alan Arkin de gelegenheid om de film te stelen.

Schrijver van spionagethrillers Elly Conway [Bryce Dallas Howard] heeft haar succes mede te danken aan het feit dat ze de toekomst blijken te voorspellen. Toeval, want ze beroept zich uitsluitend op nauwkeurige research en een uitgebreide voorbereidingstijd. Maar tijdens een treinreis redt Aidan Wilde [Sam Rockwell] haar van een aantal agenten die haar uit de weg willen ruimen. Wat zich dan voltrekt, doet opvallend veel denken aan haar boek. Toeval? Rockwell is uitstekend en dat geldt ook voor Catharine O’Hara en Bryan Cranston. Howards komische kwaliteiten komen aanzienlijk minder goed uit de verf en Henry Cavill is zoals gebruikelijk volstrekt kleurloos als de fictieve superspion uit de titel. Het grootste probleem is het scenario. Dat begint redelijk, wordt snel dwaas en wordt steeds belachelijker door de overdaad aan plotwendingen en overdadige speellengte van ruim 130 minuten.

Wat krijg je als je tien zeer tegendraadse, eigenzinnige regisseurs vraagt om mee te werken aan één film? Een allegaartje van filmstijlen en ideeën die je vaak afleiden van de betreffende aria, terwijl het de bedoeling was om film en opera samen te laten komen.

Godard spant de kroon in negatieve zin met "Armide", waarin twee naakte vrouwen rondhuppelen tussen trainende bodybuilders. Robert Altman besloot zich niet te richten op de aria's zelf, maar op de reacties van het zich uitzinnig gedragende publiek op de muziek die afkomstig is uit uit de opera "Les Boreades". Helaas is dat de enige sterke bijdrage in deze compilatie, hoewel Franc Roddams interpretatie van "Liebestod", met het filmdebuut van Bridget Fonda, ermee door kan. Een fascinerende puinhoop.

Ik zag deze film in 1998 in de bioscoop en zag 'm gisteren voor de tweede keer. Ik herinnerde het mij als een bombastische, behoorlijk dwaze rampenfilm die het moest afleggen tegen Deep Impact, de veel serieuzere variant op hetzelfde verhaal: de wereld komt ten einde en de VS brengt redding.

18 Jaar later blijken de special effects op blu-ray nog altijd overtuigend zijn en dat de film zichzelf helemaal niet serieus neemt. Natuurlijk is daar Steve Buscemi, destijds vooral de go-to-guy voor cynische, zelfdestructieve karakters en bestaat de crew van diehard Bruce Willis uit kleurrijke vreemde vogels. En hoe klef de romance tussen Ben Affleck en Liv Tyler ook is, het is nooit storend. De scènes waarin verschillende bevolkingsgroepen onder prachtige gefilmde slow motion beelden en imposante muziek hoopvol naar de hemel staren, hopend op het Amerikaanse wonder zijn hilarisch en waarschijnlijk is dat ook zo bedoeld. Ondanks de behoorlijke speelduur, is de film nimmer saai en is het tempo dusdanig hoog dat je zo nu en dan naar adem moet happen. Da's maar goed ook, want achteraf besef je je dat het van toevalligheden aan elkaar hangt, maar dan haal je je schouders op en moet je stellen dat je 150 minuten aangenaam vermaak achter de kiezen hebt. En daar is he-le-maal niks mis mee.

Het is 1980 en de Joodse Paul [Banks Repeta] moet wennen aan zijn nieuwe school. Hij sluit al snel vriendschap met Johnny [Jayline Webb], een zwarte klasgenoot die als geen ander weet hoe het is om slachtoffer van discriminatie te zijn. Maar waar Paul zijn achtergrond kan verbergen doordat zijn vader [Jeremy Strong] de familienaam van Rabinowitz in Graff, blijkt dat voor Davis onmogelijk en dat zet Graff aan het denken over zijn identiteit, discriminatie en zijn verantwoordelijkheid om zich daartegen te verzetten, ook al gaat dat ten koste van zichzelf. Sfeervol tijdsbeeld, met dank aan een aangename 70s en 80s soundtrack, en sterk spel van Repeta en Webb in goed uitgewerkte rollen. Het scenario is echter weinig verrassend.

Schoolleiders Jarle [Øystein Røger] en Ajsa [Vera Veljovic-Jovanovic] bereiden jonge docent Sunna [Thea Lambrechts Vaulen] voor op een oudergesprek naar aanleiding van een incident op school waarbij Armand en Jon betrokken waren. Uit alles blijkt dat het een moeilijk gesprek gaat worden en Sunna is dan ook bloednerveus. Wanneer Armands moeder Elisabeth [Renate Reinsve] en Jons ouders Sarah [Ellen Dorrit Peterson] en Anders [Endre Hellestveit] naast elkaar gaan zitten, is de spanning om te snijden. Na de officiële lezing van het incident in kwestie ontstaat een emotioneel gesprek dat geleidelijk de voorgeschiedenis van deze ouders onthult. Boeiend psychologisch drama met een meesterlijke Reinsve en een voortreffelijke ondersteunende cast. In het laatste half uur raakt Tøndel het spoor bijster en de ontknoping is dan ook vaag en teleurstellend. Jammer, want de 90 minuten die daaraan vooraf gaan, zijn fantastisch. Tøndel is de kleinzoon van Ingmar Bergman en uitvoerend producent Liv Ullmann.

Uit budgettaire overwegingen zagen we in Cat People alleen maar de schaduwen van het monster en nam Bela Lugosi het in Bride of the Monster op tegen een rubberen octopus. In deze banale SF-thriller zijn ze een stap verder gegaan: het 'kwaad' is onzichtbaar! En dus roepen aanstaande slachtoffer luid om hun moeder en schieten ze in het niets voor ze, veelal buiten beeld, om het leven komen. Het is niet de moeite waard om de reden hierachter te ontdekken en vooral Snipes lijkt zich, net als de kijker, stierlijk te vervelen. Voor wie het wil weten: de ontknoping is ronduit banaal. Zoals het hoort in dit soort prutswerkjes.

Alcoholistische ex-politieagent James [Jason Patric] die zes maanden sober is en zijn zoon Casey [Josh Wiggins] die op het punt staat vader te worden, werken samen als chauffeurs van een waardetransport. Wanneer ze onder druk van hun baas Frank [Joel Cohen] een extra pakketje meenemen, gaat het mis. Een groep huurlingen onder leiding van ‘Rook’ [Sylvester Stallone] rijdt hun wagen klem op een afgesloten brug waar James en Casey zich verschuilen in de laadruimte. De twee hoofdpersonen zijn redelijk neergezet en het idee om een overval op een waardetransport te vertellen vanuit het perspectief van de chauffeurs getuigt van enige originaliteit, maar vanaf het moment dat Stallone verschijnt, is het gedaan met iedere schijn van realisme. Stallone hoeft zich bovendien noch fysieke noch qua acteerwerk bovenmatig in te spannen om zijn bankrekening weer een beetje te kunnen spekken.

Door een langdurige periode van bezuinigingen is het Finse zorgstelsel zo uitgehold dat zorgmedewerkers zich niet gehoord, gerespecteerd of serieus genomen voelen. Deze opmerkelijke documentaire bestaat niet uit interviews, maar uit beelden uit de dagelijkse praktijk die voor zich spreken. Tussen de fragmenten door zien we zorgmedewerkers, in gelid, in hun troosteloze werkomgeving, zichtbaar gefrustreerd en vermoeid, die als een Grieks Koor fragmenten uit briefuitwisselingen door collega’s ten gehore brengen in prachtige arrangementen. De boodschap komt luid en duidelijk door in deze als tragedie gestructureerde documentaire over de gevolgen van een maatschappij waarin de zorg voor de ouder wordende medemens bepaald geen prioriteit is.

Scott Ward [Dave Bautista] heeft een slecht betaald baantje in een wegrestaurant maar krijgt de kans om een fortuin te verdienen wanneer Bly Tanaka [Hiroyuki Sanada] hem benadert om de kluis leeg te roven in het Las Vegas Casino. De omstandigheden zijn perfect voor zo’n operatie, want er is geen mens in Las Vegas! Scott moet alleen even afrekenen met de duizenden bloeddorstige zombies die daar nu rondwaren en dus stelt hij een team samen bestaande uit de types die je gewend bent in dit soort stompzinnige actieprulletjes. Het is een Zack Snyder-film en dus is Scott een weduwe die het respect van zijn dochter [Ella Purnell] wil terugwinnen. Snyder zorgt voor wat visuele verrassingen en een spectaculaire finale, maar dit is alleen interessant voor de meest trouwe fans van Zack Snyder... en Resident Evil niet te vergeten.

Sterk acteerwerk van Douglas, Dunaway en Kerr kan de naargeestigheid en cynisme van het verhaal, geschreven door Elia Kazan zelf, niet verhullen. Het betreft een overspelige echtgenoot en succesvolle bedenker van twijfelachtige reclamecampagnes die een halfhartige zelfmoordpoging doet. Dat biedt hem de mogelijkheid om zijn leven goed onder te loep te nemen en wat we te zien krijgen getuigt van een opportunisme, seksisme en zelfingenomenheid die dit de moeite van de tijd niet waard maakt. Alleen voor degenen die werkelijk alles van Kazan en/of één van de hoofdrolspelers gezien willen hebben.

De wereld is in paniek nadat 12 UFO’s verspreid over de wereld zijn geland. Wanneer blijkt dat enkele inzittenden proberen contact te roept Colonel Weber [Forest Whitaker] de hulp in van taalexpert Louise Banks [Amy Adams]. Samen met theoretisch natuurkundige Ian Donnely [Jeremy Renner] moet zij uitzoeken hoe hoe ze kan communiceren met deze buitenaardse bezoekers. Vanwege haar expertise op het gebied van dode talen hoopt Weber dat Louise deze wezens vragen kan stellen en antwoorden kan krijgen. Dat is echter een tijdrovend proces en elders in de wereld neemt de angst voor het onbekende dusdanige vormen aan dat men overweegt de status quo op een gewelddadige wijze te doorbreken. Visueel indrukwekkend SF-drama met een mooie rol voor Adams, maar Villeneuve richt zich veelvuldig op de ontwikkeling van de communicatie. Dat is wat droge kost waardoor het wat langdradig dreigt te worden. De slim bedoelde twist op het einde doet bovendien wat geforceerd aan, maar de originele invalshoek maakt dit de moeite waard.

In 1996 werd de Franse Arsène Wenger de eerste niet-Britse manager van een voetbalclub in de Britse Premier League. In zijn 12 jaar als manager had hij met AS Monaco de landstitel (1988) en de Franse beker (1991) gewonnen, maar supporters kenden hem niet. Bijgenaamd “Le Professeur” vanwege zijn academische achtergrond en die grote bril zorgde hij in zijn eentje voor een revolutie in het internationale voetbal. Spelers moesten een strikt dieet volgen en Wenger haalde topspelers uit het buitenland zoals Patrick Vieira, Dennis Bergkamp en Thierry Henry en maakte in het seizoen 2003-2004 een onmogelijke belofte waar door de titel te pakken zonder een competitiewedstrijd te verliezen. Wenger kijkt terug op zijn jeugd, zijn carrière als voetballer, maar vooral op zijn tijd als manager van Arsenal. Die is gemakkelijk te verdelen in twee hoofdstukken: “de hemel van Highbury” en “de hel van Emirates Stadium.” Fans weten waarom. Het is een mooi verhaal, maar Wenger is nooit een charismatische mediapersoonlijkheid geweest en daardoor is dit minder meeslepend dan bijvoorbeeld de BBC-documentaireserie ‘Sir Alex’.

Een scenario dat op het lijf geschreven is van Jesse Eisenberg en dat onder de briljante regie van Riley Stearns perfect op de randjes van komedie en drama blijft balanceren. Eisenberg speelt de rol van Casey, die door zijn gebrekkige sociale vaardigheden maar geen aansluiting vindt op zijn werk en als éénling door het leven gaat. Nadat hij op een avond door een groep motorrijders wordt mishandeld en beroofd, besluit hij ervoor te zorgen dat hij zich voortaan kan verdedigen. Hoewel hij een optie neemt op een pistool besluit hij te kiezen voor karatelessen bij een Sensei [Alessandro Nivola] die er zo zijn eigen regels op nahoudt. De lessen geven Casey veel zelfvertrouwen, maar de ongebruikelijke benadering blijkt een duistere kant te hebben.

Er in ieder geval één onvergetelijk moment dat de film totaal onverwacht op zijn kop zet, zonder de geloofwaardigheid te verliezen. Stearns speelt met je verwachtingen en weet je keer op keer te verrassen, daarbij geholpen door een fenomenale vertolking van Eisenberg en een foutloze ondersteunende cast. Stemmig camerawerk van Michael Ragen en de voorbeeldige montage van Sarah Beth Shapiro verdienen eveneens lof.

Artemis Fowl [Ferdia Shaw] is de nieuwste telg in een familie van topcriminelen. Met zijn kennis van illegale zaken vindt hij onomstotelijk bewijs dat elven bestaan en met behulp van software weet hij zelfs een boek met belangrijke elfenspreuken te vertalen. Ondertussen is elf Holly Short opgedragen om een voortvluchtige trol op te sporen. Uiteraard kruizen de verhaallijnen elkaar op den duur in deze ‘Lord of the Rings’ voor jongeren met een beperkte aandachtsspanne. Dench ziet er minstens zo belachelijk uit als in Cats in deze derderangs fantasyfilm met Robert Downey Jr. als Artemis Fowl Sr.

Vivienne Bach [Geraldine James] dreigt haar losbandige miljonairszoon Arthur [Russell Brand] te onterven als hij niet trouwt met zijn ex-vriendin Susan [Jennifer Garner]. Arthur gaat schoorvoetend akkoord, maar in de aanloop naar de huwelijksvoltrekking valt hij voor kinderboekschrijver Naomi [Greta Gerwig]. Remake van de gelijknamige film uit 1981 is een perfect vehikel voor Brand die hier is omringd door een uitstekende cast waaronder Helen Mirren als Hobson, de rol waarmee John Gielgud een Oscar won.

De twee computergeanimeerde film van Aardman Studios (na Flushed Away) is een schot in de roos. Malcolm [Jim Broadbent] is al 70 jaar Kerstman, maar hij laat het operationele deel van de jaarlijkse bezorging van 2 miljard cadeautjes over aan zijn oudste zoon Steve [Hugh Laurie] terwijl zijn andere zoon Arthur [James McAvoy] de brieven van kinderen beantwoordt. Wanneer blijkt dat één cadeau niet is bezorgd, legt Malcolm zich op advies van Steve neer bij deze fout. Maar Arthur heeft in zijn antwoord op de brief van Gwen [Ramona Marquez] belooft dat de Kerstman langs zal komen. Wanneer zijn opa [Bill Nighy] onthult dat hij de traditionele slee met rendieren stiekem heeft bewaard, besluit Arthur met zijn opa en elf Bryony [Ashley Jensen] een race tegen de klok aan te gaan om ook Gwen haar cadeau te bezorgen. Een heerlijke Kerstfilm voor het hele gezin vol vindingrijke visuele vondsten, onverwachte grappen en een heerlijke stemmencast met verder o.a. Imelda Staunton als Arthurs moeder, Michael Palin als de stokoude technicus Ernie Clicker en Laura Linney als de stem van de Noordpool-computer. Vrolijk Kerstfeest!

Verfilming van het non-fictieboek van de Zweedse atleet Mikael Lindnord, die tijdens een Adventure Race in Ecuador gezelschap kreeg van een zwerfhond die een mediasensatie werd. Lindnords alter ego is de Amerikaanse Michael Light [Mark Wahlberg] die in 2015 zijn carrière beëindigd zonder een wedstrijd te hebben gewonnen. In 2018 besluit hij het nog een keer te proberen in de Dominicaanse Republiek. Tijdens een race van meer dan 1000 kilometer, waarin de teams afwisselend lopen, fietsen, klimmen en kajakken, krijgt het team onverwacht gezelschap van een verwaarloosde hond [Ukai] die de mascotte van het team wordt. Hondenliefhebbers kunnen hun hart ophalen en Wahlberg, Liu, Nathalie Emmanuel en Ari Sulman overtuigen als ervaren adventure racers en er is een duizelingwekkende sequentie waar je je nagels bij af zult bijten. Puik amusement.

Na een eurekamoment voor amateuruitvinder Arthur [Ossian Perret] sterft hij als gevolg van een blikseminslag. Zijn weduwe Joan [Patricia Hodge] vraagt haar vriendinnen Linda [Diane Keaton] en Susan [Lulu] om haar te helpen Arthurs schuur op te ruimen en stuit op enkele flessen whisky. De dames denken dat Arthur de schuur gebruikt om illegale whisky te stoken en besluiten de drank te gebruiken voor een toast. De whisky smaakt naar meer, maar al snel blijkt het een bijwerking te hebben: de dames worden zo’n 50 jaar jonger. Tijdelijk. Dat besluiten ze te gebruiken om eens flink de bloemetjes buiten te zetten. Formulematig komisch drama laat zien wat nog erger is dan een neurotische Keaton: een middelmatige actrice [Genevieve Gaunt] die een imitatie van Keaton probeert te doen. Lulu is vermakelijk en Hodge verleent nog enige waardigheid aan de gebeurtenissen, vooral in een ontroerende ziekenhuisscène met Hayley Mills.

Vermeend eerbetoon aan de zwijgendefilm is helaas vooral schatplichtig aan middelmatige werkjes uit die periode. Regisseur Hazanavicius is zo druk in de weer met allerlei filmhistorische verwijzingen dat dat ten koste gaat van een goed verhaal. Dujardin doet in zijn rol als filmster George Valentin een goede imitatie van Douglas Fairbanks in een rol die in ieder geval ook parallellen vertoont met de carrières van John Barrymore en John Gilbert. Wanneer hij de ambitieuze, onervaren Peppy Miller [Bérénice Bejo] ontmoet, besluit hij haar een klein rolletje te geven in wat zijn laatste grote succes blijkt te zijn. Geluid doet namelijk zijn intrede en zijn producer Al Zimmer [John Goodman] wil nu ook geluidsfilms maken. Valentin weigert, produceert zijn volgende (zwijgende) film zelf en raakt direct aan lager wal. Peppy is dankzij Valentin een megaster geworden en wil graag iets terugdoen voor haar mentor, maar de verbitterde Valentin sluit zich steeds meer af voor de buitenwereld. Uiteindelijk leunt hij alleen nog op zijn trouwe chauffeur [James Cromwell] en zijn hondje (en regelmatige co-ster) Uggie.

People are tired of old actors mugging at the camera to be understood, verzucht Peppy tijdens een gesprek met de pers. Hoe ironisch dat Dujardin en Bejo zelf regelmatig schuldig zijn aan bekkentrekkerij, al heeft dat ook te maken met de wisselvallige acteursregie. John Goodman voelt zich veel beter thuis in het zwijgende medium en ook James Cromwell geeft een superieure vertolking. Uggie steelt de show, vooral in de scène waarin Valentin de beweging van zijn hond imiteert. Hoewel ze zich vooral lijkt te baseren op een jonge Joan Crawford, is Bejo veel te vulgair om te overtuigen als een filmster in het begin van de jaren '30. Onverzorgde belichting toont bovendien de oneffenheden in de gezichten van beide sterren, iets wat een beetje cameraman in de betreffende periode nooit zou toestaan.

Zelfs de Oscarwinnende score van Ludovic Bource is matig: de muziek is vlak en past vaak niet bij de scène, onder anderen wanneer George en Peppy een Weense wals dansen en de score vrolijk doorgaat in 4/4! Het creatieve failliet van de componist is hoorbaar wanneer hij Bernard Herrmann's score voor Vertigo simpelweg kopieert. Een volstrekt misplaatste en, eerlijk gezegd, smakeloze in-joke. Hazanavicius maakt wel op effectieve en originele wijze van geluid, al doet hij daar uiteindelijk weinig mee, en de kostuums en make-up zijn uitstekend. Voor liefhebbers van Hollywoodmusicals is de slotscène echter een teleurstelling.

Archeoloog, chemicus en symboloog Scarlett [Perdita Weeks] denkt in Parijs de legendarische Philosopher’s Stone te kunnen vinden. Met hulp van George [Ben Feldman], een expert in het Aramees, ontdekt ze dat de steen zich waarschijnlijk bevindt in de catacomben van Parijs. Met Papillion [François Civil] als gids en Souxie [Marion Lambert] en Zed [Ali Marhyar] als begeleiders en Benji [Edwin Hodge] als cameraman begeeft ze zich in die catacomben waar naar verluidt nog veel onbegraven lichamen liggen. Found footage horrorfilm met twee aangename hoofdpersonen heeft tijd nodig om op gang te komen en weet in het laatste half uur dankzij een paar inventieve schrikeffecten toch nog voor wat huiveringen te zorgen.

Abigail [Dianna Agron] heeft sinds haar scheiding van Peter [Charlie Weber] moeite om haar zoons [Wesley Holloway, Harrison Fox] een relatief ongestoord leven te laten leiden. Het helpt niet dat haar moeder Barbara [Candice Bergen] haar én haar ex-man bombardeert met telefoontjes en berichten over haar privéleven. Wanneer haar vader Eugene [Dustin Hoffman] fysiek dusdanig achteruit gaat dat hij constant verzorging nodig heeft, moet Abigail wel bijspringen. Ze doet tevens een poging om haar broer Nathan [Simon Helberg] zover te krijgen dat hij zich verzoent met hun ouders. In flashback (met Anastasia Veronica Lee als Abigail en Oliver Patnode als Nathan) ontdekken we waardoor de familie zo verscheurd is. Bialik (bekend van o.a. The Big Bang Theory en Call Me Kat) baseerde haar speelfilmdebuut op haar eigen ervaringen maar heeft duidelijk geen kaas gegeten van drama. Met name Bergen en Hoffman maken zich schuldig aan hevig overacteren en doen je twijfelen of je naar een komedie of een drama zit te kijken. Het gevolg is dat het op geen enkel front werd en dus beschouwd moet worden als een verspilling van talent en tijd.

Volgens de Iraanse wet krijgen jongens meisjes vanaf de lagere school afzonderlijk les. En er gaan stemmen op om die segregatie al toe te passen op de peuterschool. Deze film vertelt het verhaal van peuters Roham en Rana die willen trouwen en zich afvragen hoe ze kinderen kunnen krijgen. Het stoere joch (en de pestkop) onthult aan Roham hoe het werkt. Incidenten op school en bijeenkomsten met ouders onthullen de achtergrond van deze kinderen in een drama dat zware thema’s aanhaalt. Werken met kinderen is altijd lastig, dat blijkt ook wel uit de verschillende acteerstijlen van de kids in kwestie, waarbij regelmatig spontaniteit en (dus) authenticiteit ontbreekt. Toch valt er veel te genieten.

I ascend and look far into my heart, only to find everywhere already razed”, zo luidt de quote uit een Chinees gedicht uit 1912 van Zhang Ze, de overgrootvader van Jesccia Kingdon. In deze monumentale documentaire van de Chinees-Amerikaanse Kingdon krijgen we een opvallend openhartig inzicht in de huidige Chinese cultuur die ons duidelijk maakt hoe eenvoudige Chinezen proberen zichzelf op te werken en hoe allerlei instanties proberen de persoonlijke ambities aan te wakkeren en daar van te profiteren. De opening toont hoe bedrijven gebruik maken van ouderwetse marktkoopmannen (met luide stem en lokkende oneliners) om potentiële werknemers te verleiden om voor hun te komen werken. Zittend werk is een luxe, het dragen van een bedrijfsuniform veelal een noodzaak. Later zien we hoe de door de staat gerunde bedrijven hun visie van discipline op de werkvloer erin rammen en hoe het er werkelijk aan toe gaat. Tenslotte krijgen we een kijkje in de keuken van persoonlijke trainingen op het gebied van (inter)nationale etiquette. Er is geen commentaar, maar de acties, opmerkingen en blikken van de betrokkenen spreken boekdelen. Soms schokkend, soms verbijsterend, soms hilarisch (de sequentie in een fabriek voor sekspoppen is een absoluut hoogtepunt) en vaak visueel verbluffend.

Geen film, maar iets wat moet door gaan voor beeldende kunst. Al lijkt het alsof maker Fiona Tan zich tot Google heeft gewend en een heleboel foto's van Mount Fiji heeft gedownload, gegroepeerd en in een collage van 80 minuten heeft gezet. De voice-ver bestaat uit iets wat moet doorgaan voor een briefwisseling tussen een Westerse vrouw en een Japanner die dood schijnt te zijn.

Fiona Tan gooit er zo nu en dan wat filosofisch geleuter tegen aan en gaat bovendien te ver wanneer ze een poging waagt om ons ervan te overtuigen dat dit wel degelijk een film is. De vraag stellen is 'm beantwoorden, zoveel is wel duidelijk.

Ascent is veelal slaapverwekkend geneuzel, maar de episode over WOII met foto's van soldaten bij Fiji wekt wel degelijk interesse. Het is op dat moment dat de film even in focus komt en Fiji in een boeiend sociaal- historisch perspectief plaatst. Oh, en het antwoord op de vraag? Een hooghartig NEEN!

Documentaire over één van de meest succesvolle Nederlandse theateracts van dat moment heeft als ankerpunt het besluit van Pepijn Gunneweg om de groep te verlaten en blikt derhalve terug op de periode mét Pepijn en kijkt vooruit naar de toekomst van The Ashton Brothers zonder hem. Vol fragmenten uit hun shows waarbij je inzicht krijgt in de complexe manier waarop de visuele grappen en de acrobatische toeren tot stand komen en worden uitgevoerd. De titel verraadt één van de belangrijkste conclusies over wat de show met de mannen heeft gedaan en nog altijd doet. Voor niet-ingewijden is dit een promotiefilm, voor de fans een overzicht van hoogtepunten uit het indrukwekkende oeuvre van The Ashton Brothers. Ook Karel de Rooij en Peter de Jong (Mini & Maxi), mentoren van The Ashton Brothers in diens beginjaren, leveren hun steentje bij.

In de aanloop naar haar 90e verjaardag laat Dr Ruth Westheimer haar leven onder de loep leggen door regisseur Ryan White. De vrouw die in de jaren '80 uitgroeide tot een media-icoon met haar revolutionaire radioprogramma 'Sexually Speaking' op de New Yorkse radiozender WYNY, waarin ze onomwonden, maar vooral met respect voor alle vragenstellers, bellers en luisteraars voorzag van advies op het gebied van relaties en seks, speelde tevens een sleutelrol in het doorbreken van taboes rondom AIDS en abortus. Maar het verhaal van de Joodse vrouw die in 1928 in Duitsland werd geboren als Karola Ruth Siegel, is om vele andere redenen inspirerend. Ze overleefde de oorlog doordat haar ouders de moed hadden om haar met Kindertransport naar Zwitserland te sturen, na de oorlog belandde ze in Palestina, volgde een training als sluipschutter en raakte zwaar gewond bij een bombardement tijdens de burgeroorlog die ontstond na de stichting van de staat Israël. En da's nog lang niet alles! Maar het is de energie, de levenslust en de pure charme van deze 1,40 lange vrouw die deze documentaire zo interessant maakt. De terugblik op haar allereerste relatie, haar stukgelopen huwelijken en de gesprekken met haar kinderen maken dit tevens tot een persoonlijk portret dat onvermijdelijk gelijkenissen vertoont met RBG (2018), maar dat mag je in dit geval gerust beschouwen als een aanbeveling.

Als voormalig ski-instructeur in Aspen is het in ieder geval begrijpelijk dat hij het scenario en de regie op zich nam voor deze film over twee aspirant-ski-instructeurs die het proberen te maken in Aspen. T.J. Burke [Paul Gross] ziet eruit als een corpsbal en voelt zich al snel thuis in het wereldje van oppervlakkige rijke stinkerds. Bovendien trekt hij de aandacht van maar liefst twee bevallige dames: yuppie Bryce [Finola Hughes] en radio-DJ Robin [Teri Polo]. Terwijl T.J. worstelt met dit luxeprobleem moet Dexter [Peter Berg] hard werken om te bewijzen dat hij het werk aankan en probeert hij geldproblemen op twijfelachtige manieren op te lossen. Tussendoor skiën de twee vrienden wel eens een heuveltje of een bergje af, maar het blijft grotendeels beperkt tot monotoon slalommen.

Het verhaal is oppervlakkig en rommelig, de film duurt veel te lang en ontsnapt alleen aan de laagst mogelijke waardering omdat er wat mooie plaatjes van de omgeving te zien zijn en er in de finale tenminste nog iets te zien is dat kan doorgaan voor 'extreme skiing', al is ook dat zeker geen rechtvaardiging voor de titel van deze extreem saaie film.

Portret van een beginnende ambulancebroeder in New York is nóg grimmiger dan Scorceses Bringing Out The Dead. Sheridan en Penn zijn uitstekend als de rookie en de oude rot in het vak, maar Michael Pitt steelt de film als de doortrapte Lafontaine. Mike Tyson daarentegen is een aanfluiting in dit dynamisch gefilmde, maar wel heel erg deprimerende psychologische drama dat zeker geen reclame is voor ambulancepersoneel. Of van New York. Zeker niet voor mensen met een zwakke maag.