Meningen

Niet mijn ding.

Het was al een poos geleden dat ik nog eens een film zonder enige voorkennis in de dvd-speler stak, in de hoop op een verrassing.

En een verrassing is het zeker geworden... alleen niet in (onverdeeld) positieve zin. Dit is namelijk zo'n film waar amper iets van te begrijpen valt, wat betreft motieven van de personages - in dit geval de twee vrienden. Het derde hoofdpersonage heeft natuurlijk wel wat om het lijf - figuurlijk toch - en zorgt voor een pakkend einde.
Al het andere is weinig soeps en met een groot whattafuck-gehalte (Waar komt in godsnaam dat homogedoe vandaan?).

De mij onbekende Maribel Verdú staat best goed te acteren, met veel subtiliteit in de scènes waarin drama de overhand heeft.
Diego Luna en Gael Garcia Bernal zijn vooral energiek, helaas zelden in positieve zin. Enkel in de gezamenlijke drinkscène komt hun ADHD-gedoe geloofwaardig over.

Visueel is het nooit speciaal, maar af en toe zit er een relatief lang shot tussen en dat kan ik altijd wel smaken. Het shot waarin de jongens kikkeren en Luisa aan de telefoon instort is top - vreugde en verdriet zijn zelden dichter bij elkaar geweest.
De voice-over is overbodig. De drie seconden stilte die aan elke voice-over voorafgaan, zijn leuk gevonden, maar de voice-over zelf is overwegend saai.

Eens iets anders, maar daar blijft het dan ook bij.
2,5

Sfeervol.

En dat is dan ook meteen het positieve, want na een goed eerste half uur bouwt de film verder op een gebeurtenis die weinig verrassende gevolgen heeft. De personages zijn niet bijster interessant en te weinig scènes blijven bij.

Op papier beschikt The Yards over een degelijke cast, maar het acteergeweld blijft binnen de perken. Mark Wahlberg is de enige die ik niet per se wilde zien en geeft mij weer gelijk door wat zoutloos rond te lopen en triestig te kijken.

Andere acteurs genre Joaquin Phoenix en Charlize Theron kunnen wél goed acteren en zijn niet onaardig, maar krijgen niet echt veel gelegenheid tot acteren. James Caan, Ellen Burstyn en Faye Dunaway hebben dat probleem nog meer.

James Gray is een sfeerregisseur en trekt hier dan ook volop de kaart van sfeerschepping en het moet gezegd dat het bij momenten erg aangenaam geregisseerd is: perfect tempo, donkere kamertjes, naargeestige toon, ... Het lukt hem echter niet om de volledige speelduur consequent te blijven in die aanpak. Zeker naar het einde toe verliest het wat charme, en daar kan zelfs de mooie muzikale ondersteuning niets aan veranderen.

3

Ai ai ai.

Meestal kan ik Jack Black wel smaken en ook deze film leek idioot genoeg om op z'n minst te vermaken. Helaas is het eindresultaat er niet naar: de film is pijnlijk ongrappig. Black en z'n maatje Michael Cera - niet echt iemand waar ik warm voor loop - komen bijna nooit uit de verf en dan is een speelduur van anderhalf uur eigenlijk al te lang voor deze film.

1,5

Tof.

Simpel, behoorlijk voorspelbaar maar ook vlot filmpje. Eigenlijk ideaal als makkelijk tussendoortje, want erg veel vergt het niet van de kijker. Jim Carrey is een beetje zoals hij altijd is. Misschien iets minder de simpele smoelentrekker, maar voor velen wellicht nog te druk. Ik heb er mij alleszins niet aan geërgerd. Daarvoor is het een te ontspannend wegkijkertje. Zooey Deschanel met haar ietwat lompe manier van acteren is ontwapenend, al ben ik er niet van overtuigd dat de combo met Carrey de beste is die de makers hadden kunnen bedenken.

3

Best oké.

Geschreven door Richard Curtis en dan weet je wel wat te verwachten, namelijk een luchtig romcommetje. Daar is in se niets mis mee en als het dan ook opgesmukt wordt door Danny Boyle valt er nog minder op aan te merken. Van The Beatles hoef je eigenlijk geeneens fan te zijn, al helpt het wel om nummers te herkennen. Men pikt er natuurlijk wel de bekendere uit, maar ik heb The Beatles nooit meer dan een dertien-in-een-dozijnpopgroepje gevonden dus maar goed ook.

Toegegeven, behalve dat de film er goed uitziet en vlot wegkijkt, zijn die liedjes best leuk gebruikt. Het past allemaal wel bij de feelgood-vibe die de film wil uitstralen en als ode voor de groep mag het er ook wel zijn. Hoofdrolspeler Himesh Patel mist wel wat charisma, de immer ontwapenende Lily James maakt dat m.i. weer goed. Uiteindelijk draait het niet alleen om The Beatles; de kern moet toch die romance zijn en die kan er wel mee door.

Dus al bij al tof filmpje. Niet al te hoogstaand en niet het beste wat Boyle ooit uit z'n mouw geschud heeft, maar wat mij betreft prima als tussendoor.

3

Leeg.

Hero mag dan wel gebaseerd zijn op een of andere legende, feit is dat de spanning bij de keizer te vaak onderbroken wordt door gevechtsscènes die duidelijk maken waar de film werkelijk omdraait: poëtische doch idiote heldendom.

Het is ook te merken aan de acteurs. Ik ken ze niet allemaal, maar zo'n Tony Leung of Jet Li hebben reeds bewezen goed te kunnen acteren: hier worden ze te veel beperkt tot wat heldhaftig geroep, al is het vooral Ziyi Zhang die daar last van heeft.

Volgens verwachting is het (audio)visuele datgene waar de film op steunt, iets wat grandioos lukt. Het muzikale is zeer degelijk, de kleurencombinaties zijn vaak erg mooi en ook de massascènes missen hun effect niet. Iets wat me wel is tegenvallen is het gebrek aan zwaartekracht tijdens actiescènes, iets wat in vergelijkbare films beter meevalt. Ook slowmotion lijkt mij niet de beste techniek om een actiescène in mekaar te steken daar het de snelheid constant onderbreekt. Het gevoel dat na afloop overheerst is er eentje van leegheid.

Kleine 3

Meh.

Mogelijks voor sommigen grappig of dwaas genoeg, voor mij is het dat slechts bij momenten. Lily Rose Depp en Harley Quinn Smith zijn vrolijke sms'ende huppeltrutjes maar daar stopt het dan ook. Hun bizarre vrijdagnacht brengt hen bij een satanistische aanbidder, het door Johnny Depp neergezette typetje Guy LaPointe en een nazi die verrassend genoeg geslaagde stemimitaties van o.a. Al Pacino en Sylvester Stallone doet. Maar het hele "horror"-gedeelte is niet te best uitgewerkt, waardoor de film zijn potentiële charme niet uitspeelt.

2

Na de meer dan degelijke voorgaande delen (met From Russia With Love als hoogtepunt) is deze wat minder.

Waar alle voorgaande delen een goeie openingsscène kenden, was dit hier al niet het geval. Zoals Ruud007 hierboven zegt, is dat hele ruimtegedoe niet goed genoeg. Het zag er inderdaad erg verouderd uit. Ik heb liever dat er wat meer basic elementen in gestoken worden, dan dat de makers zichzelf willen overtreffen met een teleurstellend resultaat tot gevolg.
Voorts vond ik de idee van een Brits geheim agent in Japan niet lukken. Het worden zelden echt boeiend (al verveelt het wel niet). Ik miste de suspense die bv From Russia With Love wél had. Die hele ninja-training sloeg nergens op. Sean Connery kreeg een afschuwelijk Japans toupet op z'n kop geplakt. En dat nephuwelijk was werkelijk waar een dieptepunt.
Pluspunten waren er uiteraard ook. Ook al past Bond niet in Japan, de omgeving en locatie zagen er goed uit. De vulkaan van Blofeld zag er (zeker voor 1967) erg geslaagd uit. De ninja-actie ook. Ook de slechterik Blofeld vond ik wel goed maar ik vind het zonde dat zijn gezicht wordt getoond. De illusie verdwijnt zo helemaal, al is me nu wel duidelijk waar Dr Evil vandaan komt...

Sean Connery overtreft zichzelf niet als James Bond. Dat komt mede door het script. Doordat er geen suspense is, maar veel (verouderde) actie komt hij niet echt uit de verf. Ook een rake one-liner bleef uit, net als een vleugje humor. Een detailpuntje dat me opviel is dat hij precies wat dikker stond. Maar dat heeft eigenlijk niets met acteren te maken.
Donald Pleasence was goed als Blofeld, de Japanse "Bondbabes" vielen wat tegen.
Een personage als Q wordt uiteraard goed neergezet.

Hier en daar een goed deuntje. Maar ook dat kreeg de sfeer er niet echt helemaal in. Deze Bond voelde ook te "gewoontjes" aan. Nergens verrassend.
Maar soit, slecht is deze niet, maar kon beter. Op naar numero 6.

3

Slecht.

Onoriginele komedie waarin men poogt te scoren met 'raciale' dingetjes en kortzichtigheden. Onorigineel, want ik heb volgens mij deze film al eens eerder gezien - geen idee welke of wanneer, maar het voelt alleszins zo aan. Er worden hier en daar hedendaagse termen à la BLM tussen gegooid om, vermoed ik, relevant te zijn maar in de eerste plaats had ik vooral een grappige film willen zien en dat is geenszins het geval. Jonah Hill heeft ooit een periode gehad dat hij zo nu en dan leuke rolletjes had, maar die periode lijkt voorbij. En Eddie Murphy acteert in een zoveelste mislukte komedie waarin zijn komisch talent, dat hij volgens mij echt wel heeft, nooit tot uiting komt. Zonde.

1

Redelijk.

Een ingetogen en broeierige Joaquin Phoenix schittert in een film die ironisch genoeg een kleinere versie is van zijn latere succes Joker. Deze film is wat meer arty-farty, maar ook wel meer ingetogen. Geen strijkers die de godganse tijd de zwaarwichtigheid extra in de verf moeten zetten, maar meer een psychedelische aanpak van een gelijkaardig plot, voorzien van een bevredigend einde.

3

Redelijk.

Typische Woody Allen, althans voor mij. Nogal lichtvoetig en met een hoop typetjes, soms wat irritant, dan weer plezant. Naar goede gewoonte zijn die typetjes vertolkt door een resem bekende gezichten. Ik moet zeggen dat het acteerwerk oké is, maar dat de bekendheid van de cast niet per se een pluspunt is.

Het eerste uur van de film vind ik beduidend beter dan het laatste half uur. Je denkt te weten welke richting het uitgaat - Allen, voor zover ik zijn oeuvre ken, maakt vaak dezelfde film. De boomerang komt ook effectief terug, maar ik heb er net niet genoeg plezier uit gehaald toen die terug kwam. Jammer.

3

Pijnlijk goed.

Hoewel enkele dingetjes niet zo goed werken (de voice-overs die vervlochten zijn met de boekenserie), blijft Young Adult een meer dan geslaagd karakterportret vol cynisme, egoïsme, haat en eenzaamheid.
Mavis en Freehauf vormen een aandoenlijk duo, maar de moraal ligt er tijdens hun scènes nogal dik bovenop. Dat is maar het enige minpunt, want voor de rest voelt alles oprecht aan.
Voorts is het een verstandige keuze van de makers gebleken om het einde gematigd te houden. Een heuse ommezwaai van Mavis zou een domper geweest zijn.

Charlize Theron is perfect gecast. Ze is zo mooi dat ze ongrijpbaar lijkt, iets wat ze ook perfect weet neer te zetten. Haar personage is een bitch, maar zielig en menselijk - al die gevoelens komen perfect over. Wat mij betreft is dit veruit Theron's beste rol.
Patton Oswalt zorgt echter wel voor stevige weerstand. Hij heeft een aandoenlijk personage en maakt daar dankbaar gebruik van.

Jason Reitman houdt het allemaal vrij kleinschalig, zelfs vrij intiem bij momenten. Het dorpje is een perfect gekozen locatie om het contrast met het imago van Mavis zo groot mogelijk te houden.
Voorts lopen de dialogen vlotjes en zijn ook het muzikale en het camerawerk in orde.

(On)aangename zit.
3,5

Ronduit vervelend.

Young Frankenstein is niettemin een aardige parodie op de oude horrorfilms (ook al ken ik daar weinig tot niks van), maar dat komt absoluut niet door de inhoud.

Want die is strontvervelend. Van een komedie pur sang verwacht ik humor en op dat vlak schiet Young Frankenstein schromelijk te kort. De pogingen tot komedie bestaan voor 80% uit geschreeuw (vre-se-lijk!!). Daarnaast is er ook wat repititieve humor ('Frau Blücher') en een dosis Leslie Nielsenhumor - iets wat de film van de totale ondergang redt.

Young Frankenstein is de eerste film die ik van Gene Wilder (ik kende hem alleen maar van naam) gezien heb, maar het zou goed kunnen dat dit meteen de laatste is. Schreeuwen is leuk voor een keertje, maar doe dat alstu niet constant. Wilder doet dat in elke zin, verschrikkelijk.

De bijrollen zijn iets beter. Vooral Marty Feldman komt af en toe komisch uit de hoek en ook de cameo van Gene Hackman is geslaagd.

Waarom Young Frankenstein dan geslaagd is als parodie? Simpel, de look, maar vooral de beleving doet de oude horror alle eer aan - zo heb ik het toch beleefd. Je zou denken dat deze film in de jaren 40 of 50 uitgekomen is, maar niets is minder waar.

Het zwart-wit (met geweldige belichting), de bombastische muziek, de decors, het verhaal natuurlijk...: op papier heeft deze film het allemaal. Alleen de humor is strontvervelend en dat is onvergeeflijk voor een komedie.

1,5

Leuk.

De Guy Richie van Lock Stock en Snatch. in de mix met een soort van Ierse New Kids: dat gevoel kreeg ik het tijdens het kijken van The Young Offenders. Het levert alleszins een leuk en vlot filmpje op. Vanaf het begin zit het tempo er goed in en de 2 jonge criminelen zitten goed in hun rol, onder meer terend op hun sappig accent. Aan het einde van de rit heb ik toch een paar keer goed gelachen, niet alleen met de hoofdrollen maar ook met een aantal bijrolletjes.

3,5

Onderhoudend.

Queen Victoria lijkt een dankbaar figuur om uit de putten. Het is niet de eerste film die ik gezien heb over haar leven en het zal ook niet de laatste zijn. The Young Victoria, hoe kan het ook anders, put uit de periode rond de kroning. Enige voorkennis van de onderlinge waardeverhoudingen is aangeraden. Niet dat de film dat niet uitlegt, integendeel, maar het is toch net relaxter kijken als je er al iéts over weet.

De film zelf kleurt binnen de lijntjes en doet daardoor weinig fout. De cast is overwegend goed. Emily Blunt en Rupert Friend hebben enige chemie samen, maar een bijrol als die van Paul Bettany is niet te verwaarlozen. Echt boven het maaiveld van (al dan niet) biografische kostuumdrama's uitsteken doet deze film niet, maar zeker wel eens de moeite waard.

3

Nog net te doen.

De pre-creditsscène is er meteen op. De dwergengalg zet meteen de toon en ook het openingskwartier is lekker droog.
Nadien beginnen de puberale seksmoppen zich op te stapelen en wisselen geslaagde scènes zich af met pijnlijk ongrappige.

Danny McBride komt niet altijd even grappig uit de hoek. Wie dat wél doet is James Franco. Ik heb eigenlijk nog maar bitterweinig "kwaliteitsfilms" met hem gezien, maar dat hij komisch talent heeft mag duidelijk zijn.
Natalie Portman doet het op de automatische piloot, maar blinkt uit in het mooi wezen. Een onherkenbare Justin Theroux schmiert in het rond en heeft daar zichtbaar amusement in.
Enkel Zoey Deschanel staat er maar bij voor Piet Snot.

Het fantasygenre wordt vrij goed geparodieërd - de "Wise Wizard" is een geweldige vondst. Het heroïsche van het genre wordt meer dan eens in het belachelijke getrokken, de SE zijn daar niet vreemd aan.

Goed voor een keertje.
2,5

Aangenaam.

Visueel sterke film, deze Youth. Op een relax tempo is het gezellig meelopen met de sterk acterende Michael Caine en Harvey Keitel. Echt helemaal meevoelen met de aanwezige spijt e.d. zat er tijdens het kijken niet bij, maar anderzijds heb ik echt genoten van de bij momenten kurkdroge opmerkingen van de acteerkanonnen-op-leeftijd. Met Rachel Weisz passeert ook nog één van mijn favoriete actrices in een bijrol. De setting is schitterend, Paolo Sorrentino maakt er handig gebruik van.

3,5