Meningen

Klassieker.

Ik begrijp de status wel van E.T. als familiefilm bij uitstek en ik kan zeker begrijpen dat dit voor veel mensen die in de jaren 1980 jong waren een hoop nostalgie met zich meebrengt. Die nostalgie is er bij mij uiteraard niet.

En mede daardoor zie ik hier toch ook weer niet een echt goede film in. Steven Spielberg maakt het uiteraard weer ontzettend klef - de soundtrack is daar m.i. de grootste schuldige aan. En van de kinderen zijn de jongens ronduit irritant - Drew Barrymore moet gewoon het schattige kleine zusje zijn.

E.T. zelf vind ik dan één van de meer geslaagde elementen, zowel in design als personage. Hij wordt ook niet té veel opgevoerd en is wellicht daardoor sympathiek genoeg om de film boven water te houden.

2,5

Aardig.

Redelijk doorsnee maar wel sympathieke documentaire. De setting en het land spreken me wel aan, maar echt heel diepgaand of meeslepend wordt het niet. Maar de steppes van Mongolië zijn een erg dankbaar decor en jagen te paard en met arend is uiteraard ook avontuurlijk genoeg om de boel levendig te houden.

3

Matig.

The Eagle heeft als geheel zo z'n momentjes: het verhaal zit niet vol actie gepropt waardoor een minimum aan spanning wel aanwezig is en ook de karakters min of meer uitdieping krijgen.

Alleen sijpelt er hoe langer hoe meer Hollywood door: zielloze actie, waarbij de eindconfrontatie een dieptepunt is, en oerdomme dialogen/ oneliners halen het niveau gezwind omlaag.

Daarnaast is ook de cast niet echt om naar huis te schrijven. Channing Tatum - van wie ik onderhand meer heb gezien dan gewild - is zoals in elke andere dramarol van hem erg vlak.

Jamie Bell doet het een stuk beter: hij zorgt voor afwisseling, al heeft hij de pech dat z'n personage nogal dom afgehandeld wordt.

Oudgediende Donald Sutherland zie ik altijd wel graag bezig; Mark Strong normaal gezien ook, maar die heeft hier zo te zien enkel makkelijk geld verdiend.

Gelukkig kan The Eagle nog wat teren op mijn zwak voor mooie avonturenplaatjes: een gezelschap dat te paard door druilerig gebied rijdt en waarbij de omgeving ten volle benut wordt.

Muzikaal is het evenwel niet denderend en ook het camerawerk is geen klop waard. Zeker actiescènes worden zorgvuldig om zeep geholpen door een belachelijke cameravoering: het beeld schokt alle kanten uit, van vechtende mensen is amper iets te zien.

2,5

Redelijk.

Earthquake Bird valt vnl. op door de sterke sfeerschepping. Er hangt een zekere onvoorspelbaarheid rond de personages en locaties. De dansscène die op een soort houterige paringsdans lijkt, vat het allemaal redelijk samen. De muziek ondersteunt m.i. perfect.
Bovendien is Alicia Vikander weer als vanouds sterk. Zij zet zonder enige moeite een wat labiel personage neer dat zowel slachtoffer als dader kan zijn.

Enige minpuntje is de anticlimax. De film eindigt best zwak. De ontknoping is wat teleurstellend, te meer ook omdat die fotograaf niet te beschuldigen is van enig charisma. Het maakt hem een saai spilfiguur in de driehoeksrelatie, alsook een weinig intimiderende dader.

3

Oerdegelijke thriller.

Eerst en vooral heerlijk acteerwerk. Viggo Mortensen op kop. Geweldig acterend. Ook Naomi Watts was weer goed, net als Vincent Cassell (al was het hier tikkie overacting).

Ook een leuk verhaal. Eens een film in het misdaadmilieu zonder de gekende "rise-and-fall", maar een verhaal buiten de business om.
Het verhaal wordt ook mooi uitgewerkt.

De sfeer was ook weer goed. Aan een aangenaam tempo in een sober kleedje gestopt. Aardig gefilmd.

Het einde vond ik spijtig. Dat intiem momentje doet de film geen goed en was absoluut niet nodig. Ik had liever gehad dat Viggo zich een harde doch menselijke maffiakoning-to-be toonde.
Ik lees hier ook veel over een open einde, maar dat is mij dan alleszins niet doorgedrongen. Ik heb de film met Engelse subs gekeken, dus kan zijn dat ik iets miste, maar volgens mij is Viggo de vader van Tatiana. Zo kwam het alleszins over en daar kan ik best vrede mee nemen.

Aangename, sobere misdaadthriller met goeie acteerprestaties. Een aanrader, toch wel.
4*.

Lauw.

Heel de speelduur lang is het net niet voor deze Easy A. Het uitgangspunt is anders wel leuk, maar veel wordt er niet mee aangevangen.

De humor laat vaak te wensen over en de morele boodschap ligt er té dik op.

Emma Stone kan ik meestal wel hebben, maar hier overtuigt ze me niet. Vooral tijdens de webcamsequences is ze niet goed.

Enkele bijrolacteurs kunnen niets met hun personage (Amanda Byrnes), anderen (Stanley Tucci op kop) wel.

Niet goed genoeg.

2

Gemiddeld.

De fundamenten liggen er wel: de roadmovie-sfeer ligt er dik op, de hippies zijn best tragikomisch en de leegte van de vrijheid komt goed naar voren.
Naar het einde slabakt het een beetje, zeker na de plotse nachtelijke raid, de trip die er een beetje bij gesleurd wordt, en het abrupte einde dat er lijkt omdat er geen einde is.

Dat het geheel werkt, komt niet in het minste door de cast, waarbij Dennis Hopper en Jack Nicholson toch wel een maatje te groot zijn voor Peter Fonda, die mij net wat te veel aan papa Henry deed denken (qua tred bv).

Dennis Hopper laat als regisseur wel wat steken vallen. De meeste scène-overgangen zijn onnozel gedaan. Meer dan eens flikkeren er wat beelden in het rond, iets wat het simpele er wat uithaalt. Ook naar het einde toe verslikt Hopper zich, door het boeltje wat af te rafelen. De soundtrack is sterk.

Kleine 3

Meer dan geslaagde biografische tragikomedie.

Ik kende Edward D. Wood Jr. niet toen ik deze film opzette. Ik wist dus niet goed wat te verwachten.

Uiteindelijk is Ed Wood een meer dan geslaagde filmervaring geworden. Het is allemaal wat apart. Ed Wood is een olijk figuur, gedreven door passie, maar beperkt qua talent. Als mens komt hij hier wel sympathiek over. Tragisch omwille van zijn travestie-voorliefde - iets wat niet iedereen tolereert -, maar loyaal tegenover zijn omgeving. De vriendschap tussen hem en Bela Lugosi is mooi neergezet.

Een klein minpuntje aan het verhaal is dat we wat te veel van productie naar productie huppelen. Iets meer het leven achter de schermen had beter geweest.

Johnny Depp is zeker niet onaardig als Ed Wood - behalve dat bij momenten irritante stemgeluid -, maar Martin Landeau als Bela Lugosi is beter. Erg overtuigende prestatie.

Voorts passeren er nog wat bekende namen voorbij, zoals Bill Murray, Patricia Arquette en Sarah Jessica Parker, die wel irritant is.

Burton zorgt voor een heel aparte beleving, door het tijdsbeeld enorm goed over te brengen. Het is allemaal in zwart-wit, maar het voelt totaal niet ouderwets aan. Het heeft ook iets puur.

Qua muziek is me eerlijk gezegd niet echt iets opgevallen.

Nu ik deze film gezien heb, voel ik me een beetje verplicht om een Ed Wood-film te gaan zien.

3,5

Leuk.

Alle clichés worden aan elkaar geregen in deze volbloed feelgoodfilm. Sowieso is het typische dramamomentje er weer maar eens te veel aan, dat zorgt voor een dipje. Maar het eerste uur is spontaan en vermakelijk. Eddie Edwards - ik had nog nooit van hem gehoord – is een kleurrijk figuur en leent zich uitstekend tot een film als deze.

Daarbij moet gezegd dat Taron Egerton een uitstekende vertolking aflevert als Eddie the Eagle. De maniertjes zijn stevig aangezet, maar nooit slapstick. De onbevangenheid en spontaniteit druipt ervan af. Hij maakt de film, ten gepaste tijden ondersteund door enkele geslaagde bijrollen.

Van Dexter Fletcher als regisseur had ik nog geen films gezien. Hij geeft de film niet echt een eigen smoel maar kleurt mooi binnen de lijntjes. Hij weet echter wel de juiste snaar te raken zodat de film uiteindelijk nagenoeg perfect is wat het poogt te zijn, namelijk feelgood.

3,5

Matig.

Het eerste half uurtje is vrij sterk en dat komt wellicht omdat alles veel geloofwaardiger is. De aanvankelijke onbezorgdheid van beide hoofdpersonages en de infantiele pesterijen van de jongeren zorgen voor de nodige spanning over datgene wat nog komen moet.
De eerste confrontaties zijn nog goed, maar na de dood van de hond verliest de film de remmen. Elke snotaap zou dan breken, maar natuurlijk niet die van hier. Die verandert in een psycho en we zijn vertrokken.
Zoals te verwachten volgen er nog een hoop semi-spannende taferelen zoals Jenny in de container, maar hoe langer de film duurt, hoe slechter het allemaal wordt. Zeker ook het einde, waarin Jenny eerst een broer van tegenkomt, dan een bendelid met gewetensbezwaar doodrijdt, om dan de ouders van tegen te komen, is een paar bruggen te ver inzake toeval. Dat de ouders dan ook nog eens kortzichtig als de pest zijn ("They're just children..") is niet onlogisch, maar dan is het allemaal al te ver weggezakt. Daar kan zelfs een anti-einde niets aan veranderen, en dat is bij mij eerder uitzonderlijk.

Michael Fassbender (13 films van gezien, 7 keer komen te gaan, stevig gemiddelde) en vooral Kelly Reilly zetten sterke rollen neer. Ik wou dat ik hetzelfde kon zeggen van Jack O'Connell, die de leider speelt, maar die is mij te aanwezig. Ook het punt waarop hij doordraait is niet bijster sterk geacteerd.

Regisseur James Watkins scoort nog wat puntjes op horrortaferelen zoals de voetscène. Dergelijke scènes tonen eens te meer dat niet de hoeveelheid bloed, maar wel de uitwerking het horrorgehalte bepaald.
Over bepaalde scriptkeuzes valt ook wel wat te zeggen. Als ik dan toch aan Eden Lake gebleven zou zijn, zou ik die leider gekraakt hebben op het moment dat zijn hond sterft. In plaats van excuses had ik daar een "zie wat er van komt" beter op z'n plaats gevonden.

Goed begin, minder goed vervolg.
2,5

Matig.

Martin Campbell kan wel een aardig filmpje voorschotelen, maar is toch ook niet meteen de meest standvastige regisseur. Zijn films schommelen soms erg ver door qua niveau. Met Edge of Darkness levert hij een vrij anonieme film af; zo'n typische doordeweekse thriller. Zonder ooit interessant te worden haspelt het plot zich plichtbewust af. Het complot is weinig opzienbarend en de meerwaarde van bepaalde personages, zoals dat van Ray Winstone, is nihil. Ook op enige andere vlakken is er niets dat dit boven de grijze middelmaat doet uitstijgen, of het moeten de spaarzame momenten van geweld zijn - die zijn iets bloederiger dan gewoonlijk.

2

Vermakelijk.

Het eerste uur vind ik beduidend beter dan het tweede. Het uitgangspunt is niet heel origineel, maar ik had vooraf geen flauw idee over wat dit zou gaan dus is het zeker een minuut of 20 best goed. Het telkens opnieuw beleven van eenzelfde dag wordt vlotjes afgehandeld, maar het zorgt in dit geval ook voor weinig nieuwe dingen.
Als na een uur ook het drama de kop begint op te steken, verandert de film al helemaal in een platte blockbuster. De grand finale slaat wat mij betreft de plank volledig mis.

Tom Cruise begin ik wel meer te waarderen als blockbusterheld. Niet dat ik hem goed vind, maar hij doet z'n ding. Vroeger irriteerde ik me aan hem, vandaag de dag is die irritatie toch al weg.
Emily Blunt is verder nogal saai - ik heb niet bijster veel van haar gezien, maar ik vrees toch dat ze nooit mijn favorietje gaat worden...

Doug Liman houdt het verder zakelijk. De formule is duidelijk. Hollywood wil spektakel? De "landing in Normandië" zorgt daar voor. Hollywood wil drama? Helaas, dat zit er ook in. Hollywood wil af en toe wat humor? Vooruit, die scène waarin Cage onder een truck rolt is grappig.
De CGI is in de meeste gevallen uitstekend verzorgd. Qua design moet ik toegeven dat de aliens origineel zijn, maar het is niet helemaal mijn dada. Het is iets te vaag/ slordig allemaal.

Dikke 3

Middelmatige avonturenthriller.

Vroeger had ik deze al eens gezien, maar veel kon ik me er niet van herinneren. Gisteren dus een herziening gegund. Het eerste wat me opviel waren de toevalligheden. Voorbeeldje daarvan is die neger die wel heel erg dom een wel heel erg diepe snijwonde oploopt. We krijgen dan nog wat kat-en-muisspelletjes met de beer (alsof er daar maar ééntje rondloopt..). Maar uiteindelijk sleept de film zich naar het einde met het psychologische spelletje tussen Charles en Bob, waarbij ik op het einde vooral blij was dat die ellendige Bob bezweek aan z'n verwonding.

Anthony Hopkins kan bij mij niet veel fout doen en doet dat dan ook niet. Alec Baldwin vind ik vooral wat ellendig, wat ook te danken is aan z'n rol.

Alaska is natuurlijk prachtig, en wordt ook wel mooi in beeld gebracht. De muziek was nogal cliché bij momenten, maar niet echt storend.

3

Ietwat vervelend.

An Education probeert het stroperige thema wat luchtiger te maken door een paar domme personages (papa is mister Naïvo en Aunt Helen is gewoon dom), maar uiteindelijk is het vooral vechten tegen clichés, voorspelbaarheid en een dik aangezette moralistische toon.
De hele relatie komt mij ziekelijk (een dertiger die het doet met een tiener en haar ook nog eens koosnaampjes zoals Minnie geeft is simpelweg vuil en pedofiel) en ongeloofwaardig over. Enig teken van chemie ontbreekt, zeker gezien het om een liefdesrelatie gaat.
Jenny tot slot is een arrogante en blinde puber en ik had dan ook graag gezien dat ze niet toegelaten werd tot Oxford. Helaas.

Carey Mulligan is degelijk, maar verre van indrukwekkend. Hetzelfde kan gezegd worden van Peter Sarsgaard - ik vind hem trouwens allesbehalve charismatisch; eerder vrouwelijk en erg gladjakkerig.
Alfred Molina slaat misschien het hardst de bal mis: ik vraag mij nog steeds af of het de bedoeling was dat hij voor de komische no(o)t(en) moest zorgen of niet. Ook Emma Thompson moet beter kunnen. Dominic Cooper, Rosamund Pike en vooral Olivia Williams kunnen wel wat van hun rol maken.

Waar de inhoud teleurstellend is, is de verpakking dat niet. An Education is degelijk gemaakt. Het Engeland van de jaren 60 is best sfeervol en zeker met af en toe een aangenaam muzikaal niemendalletje kabbelt het allemaal gezellig voort. Enkel de laatste 20 minuten slepen wat aan.

Nipte 2,5

Leuke fantasy.

Het verhaaltje is zo voorspelbaar als wat met clichés van hier tot in Tokio en terug, dus gaat het hem om de uitwerking. En die is wel redelijk, maar net niet goed genoeg.
Edward Scissorhands is uiteraard aandoenlijk. Zijn leven (en vooral hoe hij benaderd wordt) is tragisch en dat komt wel goed naar voren, maar er ontbreekt net dat tikje om de kijker (mij, toch) helemaal mee te zuigen.
Het einde had het sterke punt moeten zijn, maar ik ben wat op m'n honger blijven zitten. Enkele dingen zoals het "redden" van Kevin en de confrontatie met Jim zijn behoorlijk knullig in beeld gebracht.

Johnny Depp maakt dankbaar gebruik van zijn sympathieke antiheldpersonage. Ik denk dat er weinigen zijn die zullen zeggen dat hij het niet goed doet.
Dianne Wiest is net als Alan Arkin meer dan degelijk, en ook Vincent Price is wel leuk om te zien. Van Winona Ryder had ik meer verwacht.

Tim Burton is uiteraard een meester in het brengen van een sprookjesachtig geheel. Ook hier zit dat - ondanks de spuuglelijke wijk - wel snor. Hij heeft hier ook weer veel te danken aan de wunderschöne muziek van Danny Elfman.
Qua make-up zit het bij Edward Scissorhands wel goed, maar de oudere versie van Winona Ryder's Kim is niet echt geloofwaardig.

3,5

Goed.

Maar ik had toch iets beter gehoopt. After The Wedding is op veel vlakken sterk, maar bij momenten dreigt het allemaal sentiment op z'n Hollywoods te worden. Zo is de overspelige man van de dochter een stap te ver. Alsof men het allemaal nóg wat "erger" wilde maken. Helaas, overdaad schaadt.

Een goede cast maakt dat die overdaad niet stoort. Mads Mikkelsen is wederom sterk, al is het geen onemanshow geworden. Daarvoor acteert Rolf Lassgård te goed, als pafferige miljonair.
Aan de kant van de dames is het wat minder. Vooral de actrice die de dochter speelt moet nog een paar bokes eten eer zij weerwerk kan bieden tegen bovengenoemd acteergeweld.

Susanne Bier doet wat ik van haar verwacht had. Enkel de soundtrack is wat experimenteel, maar dat heeft wel iets. Het camerawerk is ook weer zo'n gevalletje van op de huid zitten, al is het schokkende vrij beperkt.
De dosis klef sentiment zit wat mij betreft op z'n maximum.

Kleine 3,5

Nog net te doen.

Zeker niet hoogstaand, deze Eight-Legged Freaks, maar kom, gezien de film die het wil zijn, kan het er nog mee door. De komische noten zijn nog net genietbaar en de combo "horror" met komedie scoort altijd wel. Dat de spinnen er onderhand niet meer uit zien, is dan maar zo.

2,5

Mja.

Election is scherp tot ergens in het midden. Dan verliest de film mij. Mr. M is niet bijster interessant en zijn doen en laten wordt best lamlendig, zeker dat gedoe met z'n vrouw.

Tevens eindigt de film 10 minuten te laat en eindigt men met een niet bepaald subtiel gebracht moraaltje.

Matthew Broderick mist ook talent om echt te overtuigen in z'n rol. Iemand als Kevin Spacey had mij hier beter op z'n plaats geleken. Ook Reese Witherspoon valt door de mand - ook al heb je een ellendige kop, acteren is méér dan je lippen tuiten en je neusvleugels opspannen.

Pluspuntje is dan nog Chris Klein, zeker zijn speech is wat gortdroge humor moet zijn.

Alexander Payne houdt de focus er zoals gezegd een uur lang in. Tot dan zit de film vol met snedig geschreven dialogen, werkt de satire en zijn dingetjes zoals Mr. M's seksfantasietjes visueel leuk uitgewerkt. Spijtig van het laatste half uur.

2,5

Goh ja.

Een zoveelste dure poging van Netflix om te scoren met een blockbuster. Duur ziet het er zeer zeker uit. De CGI is keurig en aan het aantal robots te zien, zal het grootste deel van het budget daaraan besteed zijn. Ook Chris Pratt zal geen goedkope vogel zijn, maar ik ben hem zo stilletjes aan beu gezien in dit soort rollen.

Verder natuurlijk weer te lang. De "twistjes" over de uiteindelijke beweegredenen van een aantal schimmige figuren - ra ra, wie o wie? - zijn geen verrassingen en maken het einde iets te "vol". Ook behoorlijk dramatisch, dat einde. Ik had toch op iets meer ongegeneerde fun gehoopt, maar dat ontbreekt grotendeels in deze Terminator voor kinderen.

2

Enorm zielig, maar aangrijpend drama.

De film begint pas echt goed wanneer John Merrick meer in beeld komt. Het is allemaal zo zielig. Soms wat sentimenteel, maar dat mag wel.
Enkele personages zijn wat cliché, da's wat spijtig. De 'slechterikken' zijn heel obvious 'slecht'.
Er zit ook een aantal mooie scènes in. De 'I am a man!'-scène is zo ongelooflijk mooi. Ook het einde is dat, al past dat droomgedoe wat mij betreft niet helemaal in de lijn van de film.

John Hurt verbaast mij met zijn acteerprestatie. Ik was eerst wat sceptisch, aangezien je niets van z'n mimiek ziet. Hurt weet dat echter goed aan te pakken. Met zijn stem en ogen brengt hij meer dan geloofwaardig de gevoelens van John Merrick over. Anthony Hopkins is eveneens meer dan degelijk.
De rest van de cast daarentegen is zwak.

David Lynch zal nooit mijn favoriete regisseur worden. Verre van, zelfs. Met The Elephant Man levert hij eindelijk wel eens een "simpele" film af. Mede daarom dat het spijtig is dat hij er weer een bijbetekenis moet bijflikkeren. Ik denk dat het nog beter had kunnen zijn als het allemaal simpel afgebakend was.
Zijn zwart-witbeelden ogen redelijk sfeervol, maar doen de film ouder lijken dan hij werkelijk is. Enkele scènes doen mij aan een klassieke overacting jaren 50-film denken. Ook de muziek versterkt dat gevoel. De muziek tijdens de laatste scène is wél heel erg goed.

4

Goed.

Een jonge Cate Blanchett zette zichzelf dik 20 jaar geleden op de kaart met deze film. Niet meer dan logisch, ze levert een sterke vertolking af als Elizabeth. Ik ben niet zo heel erg thuis in de geschiedenis van Engeland, des te meer vind ik het best interessant om dergelijke films een kans te geven. Het is spijtig dat hier enkele 'details' niet zouden kloppen, zoals leeftijden. Dat is zonde, want verder doet de film eigenlijk veel goed. Het politieke geneuzel komt er aardig uit, hoewel enkel Walsingham (een rol op het lijf geschreven van Geoffrey Rush!) een verstandige politieker (b)lijkt.

De aankleding lijkt mij piekfijn in orde. Het heerlijke bombastische sfeertje dat over de setting hangt vormt een geslaagd contrast met de politieke spelletjes tussen villeine typetjes. Om die intriges nog wat beter uit de verf te laten komen, had de film nog wat langer mogen duren. Dan had de finale misschien nog beter geweest. Niet elke tegenstander had mijn volle interesse en dan verliest een dergelijke afrekeningsronde wat kracht, ondanks dat ik wel fan ben van zo'n finale.

3,5

Redelijk.

The Golden Age is een verdienstelijke opvolger, maar haalt nergens het niveau van z'n voorganger, of het moet zijn dat Cate Blanchett zichzelf waardig opvolgt. De donkere achterkamerpolitiek is hier helaas wat verdwenen. Enige subtiliteit inzake bondgenootschappen is niet te bespeuren en een liefdesdriehoek met weinig inhoud is hetgeen men in de plaats krijgt.

Niettemin is het allemaal nog wel interessant genoeg, zowel audiovisueel als een les in geschiedenis (al ben ik mij er goed van bewust dat dit een bondige les zal zijn). Blanchett en Geoffrey Rush zijn wederom op dreef en ik vind Abbie Cornish niet onderdoen. Clive Owen is dan weer de wat saaie Owen die hij wel vaker is. Het is niet alleen door hem, want z'n personage komt op geen enkel moment uit de verf. Spijtig.

3

Best oké.

Isabelle Huppert zet een schitterende rol neer in deze cynische en scherp geschreven thriller. Zij is eigenlijk ook beter dan de film zelf. Paul Verhoeven wil namelijk nogal veel vertellen. Ik heb althans dat gevoel, dat er wellicht veel meer te interpreteren valt dan ik heb gedaan.

Niettemin heb ik wel voorzichtig genoten van de nogal absurde taferelen. Niet alleen Huppert's personage is apart, ook de nevenpersonages zijn 'ingetogen dwaas'. Karikaturaal wordt het niet echt, maar dat Verhoeven absoluut geen serieuze film heeft gemaakt, mag wel duidelijk zijn. Ik heb me er ieder geval wel mee vermaakt en bij momenten zelfs goed om gelachen.

3

Onderhoudend.

Simpel tussendoortje over een soort Dumb en Dumber-achtig duo en hun avonturen. Gortdroog op het ene en brave feel good op het andere moment. Beide hoofdrolspelers kwijten zich uitstekend aan hun taak en met ook nog eens zo'n beperkte speelduur is de film zo voorbij. Zonder echt hoogstaande cinema op te leveren is het allemaal vlot en aangenaam genoeg.

3

Sterk.

Open Hearts is vooral veel realistischer dan ik verwacht had. Het drama focust zich wat meer op het liefdesverhaal dan op de verlamming, maar heeft oog voor elk personage, elk personage is ontzettend echt. Allemaal hebben ze hun beweegredenen die best nog te begrijpen vallen, maar ze zijn bovenal menselijk. Ik heb op één puntje kritiek en dat is dat Niels zich nogal snel laat verleiden tot een buitenechtelijke misstap. Een beetje meer twijfel en verstand boven emotie had hier wel gemogen, zeker gezien de dokter-patiëntverhouding.

Ik heb vooralsnog erg weinig Deense - en bij uitbreiding Scandinavische - films gezien. Mijn inhaaltocht is nog maar net begonnen, maar iets wat me keer op keer positief opvalt is het acteerwerk. Ook hier weer staat iedereen weergaloos te acteren. Mads Mikkelsen is in geen tijd (drie films om exact te zijn) uitgegroeid tot één van mijn favoriete acteurs en ook al doet hij het erg goed, hij steekt er niet eens bovenuit. Sonja Richter, Paprika Steen, Nikolaj Lie Kaas, zelfs de kinderen, iedereen acteert levensecht, ik heb er bijna geen woorden voor.

Maar ik heb wel e.e.a. te zeggen over Susanne Bier. Ik zal beginnen met een positieve noot: sentimentele drek blijft uit. In een film met een thema als overspel ligt opgeklopt drama al snel op de loer, maar Bier trapt niet in die val. Muzikale niemendalletjes zoals het zoveelste zagerige violenorkest blijven achterwege, de muziek die dan toch gebruikt wordt is aangenaam verrassend.
Visueel vind ik Open Hearts wél een pak minder, soms zelf lelijk. Ik ben sowieso al geen fan van losse camerabewegingen - ze komen vaak ongecontroleerd en chaotisch over - en ook hier oogt de film soms goedkoop en soapachtig. Anderzijds zitten veel shots op de huid van de personages en heeft dat ook wel z'n nut, waardoor ik uiteindelijk op twee gedachten hink.

Al bij al uitstekende cinema.
4

Goed.

Knap gemaakte biopic. Een biopic die ietsje meer de stempel van de regisseur draagt dan gewoonlijk, maar nog altijd wel een echte biopic is die braaf de carrière van begin tot eind in beeld brengt. Dat lijkt op voorhand als te veel hooi op de vork, maar het gaat nog. Het tempo zit er goed in en gaat er nooit uit.

Of dat alles qua chronologie klopt, weet ik niet direct. Ik kan Elvis z'n muziek best wel hebben, maar een fan, laat staan kenner, ben ik geenszins. Qua levensloop had hij alleszins niet zoveel dat hem onderscheidt van een dozijn andere artiesten die reeds hun biopic kregen; ook hij had last van/ met verslavingen, vrouwen, managers, .. Op dat vlak niets nieuw onder de zon, maar onder de regie van Baz Luhrmann en door de puike vertolkingen van de charismatische Austin Butler en zelfs Tom Hanks komt deze film er vlot mee weg.

3,5

Redelijk.

Frivool geschoten klucht. Snel en vlot gebracht, met twee hoofdrolspelers die perfect begrijpen in wat voor onzin ze meespelen. Zeker Michael Shannon, die in de verste verte niet op Elvis lijkt, kan me wel bekoren. Een paar keer goed gelachen, al is dit geenszins hoogstaande cinema. Wel uiterst geschikt als tussendoortje.

3

Slecht.

Alles wat goed is aan District 9 is hier slechter. Ik weet niet waar te beginnen en daarmee volg ik een beetje de film: die weet ook niet waar te beginnen. 109 minuten lang - ik heb trouwens nog nooit zoveel op mijn horloge gekeken tijdens een cinemabezoek - is Elysium een opeenstapeling van actie, personages die de bal misslaan, en wat loom drama. De Grote Boodschap van de film doet er eigenlijk ook niet toe: dat wordt in de eerste minuut met een tekst uitgelegd, zodat de nadruk kan liggen op actie, dat er dan eens een rebellie opstaat doet er niet toe.

De cast kan de film ook niet dragen. Matt Damon is niet geloofwaardig, om over de beschamende vertoning van Jodie Foster maar te zwijgen. Sharlto Copley is niet onaardig - al verstond ik geen woord van wat hij allemaal uitkraamt. Alice Braga is ook wel oké, maar heeft dan weer zo'n overbodig bijrolletje.

Als film die in lijn ligt - zou moeten liggen - van District 9 mist Elysium elk greintje subtiliteit. Neill Blomkamp laat zijn boodschap al snel links liggen en kiest voor de actie, iets wat ik niet meteen slecht vind. Dan is het uiteraard wel spijtig dat hij zich op enkele vlakken herhaalt/ niet verbetert. Zo is de "sloppenwijk" eenzelfde locatie als in District 9 - Elysium zelf vind ik niet geheel geslaagd qua design - en zijn de scifi-wapens ook een stapje terug. Wat dan overblijft is anoniem geschiet en geknal. Ik heb me verveeld.

1,5

Zo.

Gezonde nieuwsgierigheid (of dit louter soft porno was, dan wel van enige filmische waarde) blijkt toch niet altijd een goed idee. De reputatie heeft de film nog mee, maar daar blijft het bij. De film schippert tussen extreem fout en degoutant. De filmische waarde is onbestaande. Ik ben blij dat ik het gezien heb, maar evenzeer dat het ook nooit meer moet.

0,5

Tja.

Ongeveer net zo slecht als de eerste film. Slappe hap en qua "verhaal" identiek aan de eerste film. Voor liefhebbers van foute films en slecht acteerwerk, maar niet voor mij.

0,5