Meningen

Uitstekende actiethriller.

Wat meteen een sterk punt is, is het verhaal waarop deze film kan terugvallen. Dat zit goed in mekaar en heeft genoeg om het lijf.

Minpunt is dat terrorisme soms wel verheerlijkt lijkt te worden, maar dat is iets wat zal verschillen van persoon tot persoon.

Hugo Weaving mag dan wel een hoofdrol vertolken, meer dan z'n aangename stem krijgen we niet van hem.

Natalie Portman is wel 'helemaal' aanwezig en zij doet het over het algemeen goed met zelfs uitstekende, maar soms toch ook iets mindere momenten.

De bijrol van Stephen Fry is nog te pruimen, maar John Hurt vond ik verrassend genoeg niet bijster goed acteren.

Vloeiende actiescènes, een uitgangspunt waar wel iets in zat en redelijke tot goeie acteerprestaties maken van deze prent een aangename kijkervaring.

4

Beter dan verwacht.

Ik had weinig hoop op een remake/ reboot van een Chevy Chase-film, niet in het minst door de verschrikkelijke poster hier op MovieMeter en van Ed Helms word ik doorgaans niet enthousiast. Uiteindelijk blijkt Vacation lomp genoeg, vlot genoeg en geregeld nog redelijk grappig te zijn. Het onoverkomelijke familiedrama dat de kop opsteekt, doet daar zelfs niets meer van af, wellicht omdat het niet te lang duurt.

3

Leuk om een keertje gezien te hebben.

Ik zal direct met het grootste manco beginnen, nl het teveel aan personages. Er worden veel personages geïntroduceerd, maar na verloop van tijd is de screentime wat onevenredig verdeeld. Er zijn ook een heleboel personages niet interessant, te beginnen met het vreselijke Taylor&Taylor-duo. Ook dat kleine jongetje is niet interessant, net als de grootouders en de quarterback.

De cast telt veel "sterren", volgens naam dan toch, want echt veel acteertalent is niet te bespeuren. Namen als Jamie Foxx, Ashton Kutcher en Julia Roberts zijn nog wel redelijk, maar anderen zoals Jessica Biel vallen zelfs in een simpel romcommetje als dit door de mand.

Het genre 'komedie' kan ook best geschrapt worden, want er valt bitter weinig te lachen. Dit is gewoon een romantisch plezierritje, hartverwarmend voor de ene, irritant voor de andere.

3

Vermakelijk.

Op voorhand totaal geen verwachtingen – ik ken de comics niet, ik heb de trailers niet gezien, ik kende de cast niet echt, zelfs de regisseur niet -, maar uiteindelijk is Valerian ontzettend meegevallen. Eigenlijk is het één kitscherig festijn van kleuren, wezens en zaken die je al eens eerder gezien hebt – wie uiteindelijk bij wie leentjebuur gespeeld heeft, laat me koud –, maar de mix is zeker geslaagd.

Enige wat een beetje wringt is de casting, of eigenlijk de broer-zuschemie meer, die Dane DeHaan en Cara Delevingne samen hebben. DeHaan kan echt acteren, maar is hier niet zo op zijn plaats. Delevingne kan dan weer niet echt goed acteren maar is – effe plat gezegd – zo’n ontzettend lekker wijf dat het niemand iets kan schelen en daardoor past ze m.i. ook beter in deze film, waarvan elk onderdeel ook niet hoogstaand is, laat staan dat het geheel dat is. De combinatie is wel amusant, zeker wel.

Luc Besson kreeg kennelijk 200 miljoen ter beschikking en heeft daar goed gebruik van gemaakt door er in elk aspect gebruik van te maken. Honderdduizend kleurtjes – soms spuuglelijk, soms mooi – in combinatie met tal van originele en minder originele (Jabba the Hutt) CGI-creaturen zorgen dat de film nooit verveelt. Alpha aka de stad van duizend planeten – of toch bepaalde onderdelen ervan - had iets meer een film noir vibe mogen hebben, dat heb ik op een gegeven moment wel gemist. Er is zo veel van alles, dan had dat er ook wel bij gekund.

Verder niet al te veel over nadenken en gewoon proberen genieten. Voor mij is dit hoe dan ook een guilty pleasure.

3,5

Redelijk.

Het leukste aan Valhalla Rising is het ontbreken van romantiek. Het verhaal over een groep Vikings die het Beloofde Land willen bereiken is verrassend realistisch en zonder franjes verfilmd. Valse emoties en heldentaferelen blijven uit. De personages zijn van vlees en (CG-)bloed, met bijhorende gebreken en paranoïa tot gevolg - al vind ik de bootsequence aan de saaie kant.

Men zou kunnen zeggen dat de cast weinig om handen heeft, maar daar ben ik het niet mee eens. Toch ben ik van niemand onder de indruk, behalve van de verrassend atletische Mads Mikkelsen. Die heeft sowieso al een présence om U tegen te zeggen, maar hier is het allemaal nog nét wat meer. Zonder woorden legt hij iedereen het zwijgen op, niet in het minst de kijker.

Valhalla Rising is de derde film die ik gezien heb van Nicolas Winding Refn (na het tegenvallende Bronson en het ijzersterke Drive) en ook hier weer verschilt zijn film van zijn ander werk. Eén ding dat opvalt is zijn liefde voor de kleur rood, iets wat erg krachtige contrasten oplevert. Ook de cinematografie is hier fantastisch. Zeker tijdens het eerste half uur (veruit het sterkste deel) komt dit erg tot z'n recht.

Muzikaal wisselt het niveau nogal: van ijzig tot idioot. Mocht ik de regisseur zijn geweest, ik zou er gewoon geen muziek in gestoken hebben. Dát zou pas kil geweest zijn.

De keuze om de film in hoofdstukken op te delen is een misser: het haalt de sfeer eruit en geeft het einde weg.

Dikke 3

Redelijk.

Nogal rechtlijnig verslag van een poging om Adolf Hitler te vermoorden. Ik had er op voorhand wel al eens van gehoord, maar kende de details niet. In die zin is Valkyrie een interessant geschiedenislesje. Het is ook niet bombastisch of sentimenteel gebracht, al zou men met deze cast het tegendeel kunnen denken.

Het blijft wel opmerkelijk dat die sterrencast over de ganse lijn in z'n gebruikelijke accent spreekt. Enerzijds is dat niet bevorderlijk voor de authenticiteit, anderzijds is het misschien net goed. Immers, wie zit te wachten op Tom Cruise, voorzien van ooglapje, die een fake Duits accentje opzet? Ik alleszins niet, dus aan dat Engels heb ik me niet erg lang gestoord.

Verder misschien iets te saai. Hoewel het niet al te opgesmukt is, mis ik een beetje vuiligheid. Het is me net wat te gelikt. Beste voorbeeld daarvan is de vertolking van Hitler. Nu is die vent al dusdanig vaak neergezet, al dan niet in karikatuur, maar de vertolker hier lijkt toch ook van het amateurtheater getrokken - verkleedkleren en opplaksnorretje incluis.

3

Degelijke vampierenprent.

Het begin is één van de sterkste punten aan deze film. De situatie wordt snel geschetst met een voldoende bombastisch tafereel. Ook Van Helsing krijgt een gevatte intro.

Wat daarna volgt is eigenlijk bijna 2 uur vermaak van degelijke kwaliteit. Het is nooit hoogstaand, maar wel altijd degelijk.

Hugh Jackman kan pakken beter dan wat hij hier laat zien. Qua timing lijkt het niet altijd te kloppen en als er al eens een emotie passeert komt die ongeloofwaardig over. Kate Beckinsale heb ik nog nooit geloofwaardig zien acteren, en ook hier is dat niet het geval - dat matroesjka-accent trekt echt op niets. Toch is het natuurlijk altijd leuk zo'n ongelooflijk sexy vrouw te zien.

Qua sfeerbeleving zit het wel snor. De locaties en decors zien er zeker niet slecht uit. Ook de muziek is bij momenten zeer te smaken. De weerwolven en vampieren zien er best goed uit.

3

Goh ja.

Kal Penn doet z'n best, maar veel meer heeft dit uiterst voorspelbare en slechts af en toe vermakelijke tienerfilmpje niet echt te bieden. Deel 1 was ook niet bepaald hoogstaand, het tegendeel bij deze sequel zou dan ook verbazen.

2

Mwah.

Het begint op zich best oké. De manier waarop men het verhaaltje ontrafelt biedt toch wel de kans voor een snelle actiethriller. Helaas verzandt het al snel in rondjes draaien, te meer elk nieuw gezichtspunt iets minder is dan het voorgaande. Als dan het hele terrorisme-plotje wederom zo cliché is als maar zijn kan, blijkt alles met haken en ogen aan elkaar te hangen.

De cast bevat aardig wat bekende namen, maar die staan voor mij eerder als middelmatig te boek.

2,5

Middelmatig.

Aardig qua opzet, maar in de uitwerking niet bijzonder. De kritische/ cynische kijk op de kunstwereld is wel leuk, maar echt interessante personages, laat staan ontwikkelingen, levert dat spijtig genoeg niet echt op. Het horrorsausje dat er over heen gekapt is, is nog wel leuk op zichzelf, maar de mengelmoes aan genres blendt uiteindelijk niet goed. Daar is het trouwens zowat mee gezegd voor de ganse film: wel wat ideetjes, soms ook leuk, maar de uitwerking is toch een moeilijke bevalling gebleken.

2,5

Dit is 'm niet.

Blanco ingegaan - deze stond op Netflix dus zomaar opgezet. Een spaghettiwestern kan er op tijd en stond wel eens in - het genre heeft alles om me te bekoren, alleen zijn er precies niet al te veel écht goede films in gemaakt. Deze stelt alleszins niets voor. De setting is er - ook wel goed in beeld gebracht -, maar daar blijft het dan bij. Wat houterige Italianen die cowboy spelen, als ware het amateurtoneel - verder kom ik niet.

1

Anoniem.

Ik weet niet goed hoe ik deze spin-off (?) moet plaatsen in heel dat universum van Marvel. Regisseur Ruben Fleischer maakt er een wat onopvallend, doorsnee werkje van. De amusante momenten bevinden zich vooraan de film, nadien sleept het zich naar het einde.

Dat zal niet aan Tom Hardy gelegen hebben - hij doet het nog wel leuk. Als de film wat vuiler was geweest, had hij misschien nog wat beter tot z'n recht gekomen. In dit geval begrijp ik niet zo goed het hoe of wat of waarom van deze film.

2

Tussendoor.

Nog geeneens een echt leuke tussendoor, maar ik heb ook niet echt het idee dat Venom ook goed probeert te zijn. Als vreemde eend in de bijt lift het een beetje mee op het succes van bv. Deadpool: de groffe antiheld is ook hier hoofdrolspeler. Veel zinnigs kan er verder niet over zeggen: Venom is Venom; een hoop actie, gemakkelijke plotlijntjes die gelukkig geen grote proporties aannemen. Er lopen ook in dit tweede gedeelte bekende gezichten rond, maar veel om handen hebben die niet. Soms is het vermakelijk en daar is alles mee gezegd.

2,5

Redelijk.

Niet echt opzienbarend, maar Joel Schumacher maakt er toch een aardig kijkbare film van. Ook de beperkte speelduur en het goede acteerwerk helpen daar wel aan mee. En is misschien ook essentieel, want Veronica Guerin zelf is niet zo'n sympathiek mens. Ik zou ze zelfs als vervelend omschrijven. En egoïstisch, al wordt daar niet echt op ingegaan. De film zet haar veelal neer als heldin tegen de drugsstrijd. Daar wist ik op voorhand eigenlijk niks over, ik had zelfs nog nooit van Guerin gehoord. Nu dus wel. Goede les, degelijke film.

3

Matig.

De eerste scènes zetten eigenlijk al de toon: serieus bedoeld drama dat dusdanig bombastisch in beeld gebracht wordt, slecht acteerwerk incluis, dat het op de lachspieren werkt. Waar men dergelijke openingsscènes haalt: het is me een raadsel, maar ik heb alleszins wel goed gelachen. Die scènes geven de film ook direct een jaren '90-sfeertje mee, hoewel de film uitgekomen is in 2000.

Martin Campbell is natuurlijk wel een regisseur die succesvol was in die tijd, dus ik kan me z'n keuzes wel voorstellen. Als de film verder ontplooit, en de reddingsmissie volop aan de gang is, zie je ook wel dat hij een actierijk filmpje kan maken. In Vertical Limit zit alles in: weidse helikoptershots van de bergen, Bill Paxton en Scott Glenn in belangrijke rollen en een hoog over-the-top-gehalte. De film kan dus op de belangrijkste zaken wel vermaken. Rest nog een aantal ontzettende manco's zoals dat acteerwerk van voornamelijk Robin Tunney en dan komt de film ergens in de grijze middenmoot terecht.

2,5

Matig.

Very Good Girls is een vrij slap niemendalletje, waarbij de gebeurtenissen heel verwarrend zijn voor de twee vriendinnen. Mij verwarde het ook, die rare keuzes die ze maken - droogweg, zo lijkt het.

Met zo'n happy end dat er tegenaan gegooid wordt kan ik al helemaal niks - ook weer zoiets dat gebeurt omdat het kan/mag/moet.

Dakota Fanning tuurt voornamelijk wat voor zich uit. Echt acteren lukt niet, daar zijn de iets "diepgaandere" scènes het bewijs van. Vaak staat ze in die scènes ook tegenover Elizabeth Olsen, die stukken beter is. Boyd Holbrook - het 90s Brad Pittgehalte druipt ervan af, bweik - kan er ook helemaal niks van.

Het kabbelende tempo en de zomerse sfeer - inclusief dromerige plaatjes (helaas vooral van Fanning) - zorgen voor wat gezelligheid. Ik kan daar altijd wel van genieten, ook al stelt het niet veel voor. En dat redt wellicht mijn oordeel in deze.

2,5

Zeer vermakelijk.

Ondanks een wat aarzelend begin vindt deze film al snel weer het juiste pad. Ook deze keer komt het olijke duo Harold & Kumar in de meest bizarre situaties terecht, wat wederom een aantal hilarische momenten oplevert.

Helaas zit er ook een aantal gefaalde grappen in, en is het moraaltje op het einde me wat te veel van het goede.

Kal Penn en John Cho zijn zoals in de voorgaande delen goed op mekaar ingespeeld. Deze keer zijn er wel behoorlijk wat bijrollen voorzien. Oude bekende Neil Patrick Harris zorgt voor de meest hilarische scène uit de film, maar ook een schreeuwende Elias Koteas is wel een keertje geinig. Het bijrolletje van Danny Trejo vind ik dan weer minder geslaagd.

Ik heb de film niet in 3D gezien, maar ik kan me voorstellen dat het best wel wat extra's geeft. Het is ook leuk dat deze film de 3D-films op de korrel neemt.

Voorts passeren er ook een aantal mooie vrouwen en dat doet het allemaal nog beter wegkijken.

Laat een vierde deel maar komen.

3

Mwah.

Ongeveer een uur lang vind ik zo'n filmpje als Vice wel leuk om te zien. Dan wordt het met de minuut saaier. Het is heel erg duidelijk Adam McKay niet zo van de regering George W. Bush was. Hij haalt met de nodige satire enkele prominente figuren uit die tijd door de mangel. Dick Cheney komt hier uiteraard niet goed uit, maar ook de manier waarop George W. grandioos neergezet wordt (door Sam Rockwell) is best meedogenloos. Maar bij die laatste vind ik dat op één of andere manier nog goed gedaan, wellicht omdat het karikaturale er nogal dik bovenop ligt.

De manier waarop Cheney neergezet wordt, is wat 'diepgaander' en wat meer serieus om al diens 'misdaden' in een bepaald daglicht te zetten. Christian Bale vertolkt hem op een dik aangezette manier. En McKay overschat zichzelf vervolgens door de film zo fris en hip, en satirisch mogelijk te maken, weliswaar met weinig subtiele politieke boodschappen.

Hij had beter zijn film wat compacter gehouden. Hij verliest zich wat in episodes, maar die manier zal zich wellicht het best geleend hebben om bepaalde kantjes of politieke punten aan te halen. Het staat uiteraard iedereen vrij om z'n film zo politiek geladen te maken als gewenst, maar is m.i. toch vaak nogal onsubtiel en "vol", zeker met een speelduur van +2 uur. Ik kan er alleszins wel even om lachen, nadien wordt het toch iets te veel een statement.

2,5

Vermakelijke romantische tragikomedie.

Vooreerst zit er redelijk wat vaart in de film. De kennismaking met Vicky en Cristina gebeurt in 2 minuten. Er volgt dan meteen het leukste deel van de film, nl het weekend Oviedo.

Met de intro van Maria Elena, de gekke ex-vrouw van Don Juan, worden Vicky en Cristina bij momenten wat naar de achtergrond gedreven en da's wel wat spijtig. Ik vind nl het driehoeksgegeven weinig interessant.

Ook het einde is wat raar en voelt enigszins afgerafeld aan.

Rebecca Hall en Javier Bardem komen het beste over. Scarlett Johansson is beperkt qua acteertalent maar heeft natuurlijk haar uitstraling mee. Penelope Cruz daarentegen is helemaal irritant. Ik kan er niet goed bij dat zij hiervoor een Oscar gekregen heeft.

Woody Allen weet behoorlijk wat fantasie in deze prent te steken. Soms werkt het wel, soms niet. Qua sfeer zit het wel snor. De film voelt gedurende 1,5 uur luchtig aan. De locaties wekken een vakantiegevoel op.

Goed, maar Allen laat meer dan eens een steek vallen.

3,5

Meh.

Paul McGuigan heeft al weleens wat beters gemaakt dan dit lauw 'horror'-spektakel. Het gekende verhaaltje wordt weinig vernieuwend gebracht. James McAvoy en Daniel Radcliffe vormen een weinig tot de verbeelding sprekend duo. Ik mis een eigen stempel, laat staan enig vermaak.

2

Vrij vlak.

Op zich vind ik Victoria & Abdul best een interessante film. Niet dat ik ervan wakker lig, maar af en toe verbazen de fratsen van het Britse koningshuis mij wel. Of dat tegenwoordig Harry & Meghan Markle zijn of Andrew met zijn Epstein-gedoe, dwaasdoenerij lijkt een rode draad te zijn in hun geschiedenis. Ook een dikke 120 jaar geleden al, met Victoria's zoon en opvolger Bertie die letterlijk een Indiaas hoofdstuk in de geschiedenis van het koningshuis verbrandde. Het is bijna te zot voor woorden dat dit kennelijk pas in 2010 naar boven is gekomen.

Hoe dan ook is die informatie mij interessanter gebleken dan de film. Judi Dench doet het zoals Judi Dench het altijd doet: met verve maar ook met weinig verrassing een strenge oude madam vertolken. Haar samenspel met een vrij saaie Ali Fazal is helaas weinig intrigerend. Of het aan de karikaturen rondom hen ligt, of simpelweg een matig geschreven script: meeleven zat er voor mij niet in.

Misschien ligt het ook wat aan regisseur Stephen Frears die zijn film visueel geen schwung kan meegeven, hoewel het qua aankleding in orde is. Maar net daarom verwacht iets meer qua grandeur. De setting is nochtans een godgeschenk: eind jaren 1890 en villa's, landgoeden en kastelen van de rijkste familie van Engeland. Daar had men gerust wat meer mee kunnen doen.

2,5

Bijna grandioos.

Zelden heb ik een drie uur durende film geweten die zo gemakkelijk weg kijkt. La Vie d'Adèle vertelt perfect wat het wil vertellen, verslikt zich nooit en is zo - ondanks de trieste ondertoon - enorm licht verteerbaar. Dat wil uiteraard niet zeggen dat deze film niet kan blijven hangen, want in mijn geval is dat weldegelijk het geval.
Beide "helften" zijn perfect gebalanceerd. De eerste is misschien wat leuker, wat swingender op één of andere manier, maar de eindafrekening gebeurt uiteraard op het einde en dan moét het gewoon juist zitten, anders werkt de film niet echt. Nu goed, het zit juist. En hoe. Liefdesverdriet dat erg herkenbaar getoond wordt, puur en oprecht.

Grootste troef is Adèle Exarchopoulos. Léa Seydoux doet het ook niet slecht, maar Adèle blaast iedereen weg en neemt heel de film over - ook al is het eigenlijk al haar film. Er zijn nog een stuk of 2 andere actrices wiens eerste rol (die ik zag) overdonderend was, maar deze eerste kennismaking steekt zelfs daar met kop en schouders bovenuit.

En ook regisseur Abdellatif Kechiche verdient lof. Hij weet gewoon perfect waar hij naartoe wil, en godzijdank voor mezelf ben ik het daar volledig mee eens. Ergens in het midden vroeg ik het mij af: "Gaat het nu verder door met die relatie, of hoe zal het nu zitten?"
Ik kan alleen maar toejuichen dat de relatie geen al te prominente rol heeft, al bepaalt het wel Adèle's gemoedstoestand. Momentjes zoals de depressieve huilbuien voelen authentiek aan. De seksscènes hadden dat ook kunnen zijn en ondanks het feit dat ik toejuich dat men seks wil laten zien zoals het er meestal aan toegaat, vind ik het net wat te fake overkomen. Zeker die eerste keer heeft een te choreografisch gevoel. Het klinkt misschien raar of te autobiografisch, maar wat meer geklungel had mij een beter gevoel gegeven.
Naast camerawerk dat dicht op de huid zit - evenwel zonder jeukerig te zijn - is ook een fijne soundtrack aanwezig. In combinatie met scènes die nuttig zijn - en dat zijn ze allemaal, ondanks de speelduur - levert het fantastische cinema op.

De beste film van 2013(?), sowieso al een erg degelijk filmjaar.
Kleine 4,5

Vermakelijk.

A View To A Kill kan vooral in het eerste uur een behoorlijke Bondsfeer creëren. Echt spannend wordt het nooit, maar het kijkt wel gemakkelijk weg.
Vanaf het moment waarop Zorin doorheeft dat hij met Bond te maken heeft daalt het niveau spijtig genoeg. We krijgen weer een stortvloed aan (over het algemeen) matige actie en ook de ontknoping is niet bepaald spectaculair.

Opa Roger ziet er zowaar fitter uit dan in zijn 2 vorige Bondfilms. Wat daar aan de basis van ligt is me een raadsel (gewichtsverlies? plastische chirurgie?), maar hij komt behoorlijk ruw voor de dag (voor zijn doen, toch) en komt hierdoor dichter bij mijn idee van Bond dan in al zijn vorige films.
Christopher Walken is een veilige keuze als slechterik en schijnt zich te pletter te amuseren als psychopaat.
De Bondgirls van dienst zijn dan weer erg slecht. Tanya Roberts is nog knap (van haar acteren moet ze het niet hebben), maar wat in godsnaam doet het dragonder Grace Jones in een Bondfilm?

Ik had overigens nooit gedacht dat Dance Into The Fire van Duran Duran de titelsong ging zijn. Ik ken het nummer natuurlijk al lang, maar ik had nog nooit van een link met Bond gehoord. Soit, normaal gezien ben ik wel voor die eightiespop, maar Duran Duran is nooit een favoriet van me geweest.
De actie ziet er wat gedateerd. Vooral tijdens de finale is het duidelijk dat niet Moore en Walken op die brug staan, maar wel stuntmannen. Op zich is dat geen probleem, maar het een klein beetje camoufleren kan geen kwaad.

3

Slecht.

Erg goedkoop aandoend en flauw horrorthrillertje. De wolf ziet er zowel in design als CGI niet uit en men slaagt er evenmin in om enige suspense te creëren. Ook van wat zelfspot - als spanning dan toch te veel gevraagd is - is geen sprake. Blijft een serieus, maar erg flauwe film over.

1

Onderhoudend.

Vildspor hinkt een beetje op verschillende genres: thriller, misdaad, drama, een vleugje romantiek zelfs, ... Hoewel het eindresultaat rechtdoorzee is mis ik de emotionele punch die deze film had kunnen/ moeten hebben.

Met Mads Mikkelsen en Nikolaj Coster-Waldau beschikt Vildspor over twee acteerkanonnen. Ik zie ze allebei graag bezig en dan is het hier genieten geblazen, want beiden zetten sterke prestaties neer. In het begin lijkt Mikkelsen de show te stelen, maar Coster-Waldau moet niet onderdoen, zeker niet gezien het verloop van zijn personage.

Een minpunt is het visuele luik, dat gewoon lelijk is. Een gelikt eindresultaat had ik weliswaar niet verwacht, maar een mooi shot had er af en toe wel ingemogen. Veel bijzonders biedt deze film dan ook niet, behalve de twee hoofdrolspelers.

Kleine 3,5

Deze film ontgoochelt mij toch.

Waar ik een goed, spannend, beklemmend verhaal verwachtte, bleef ik op mijn honger zitten.

De eerste keren dat de rode 'monsters' in beeld kwamen, is het best spannend. Maar wat een ontwikkeling daarna? Pfieuw. De film wordt gewoon flauw, het verhaal was heel plat, er zat amper iets in.

Het acteerwerk is wel goed, de beelden zijn mooi.

Een 2,5*

Prettig.

Bill Skarsgård en Maika Monroe zijn perfect gecast als een soort Bonnie en Clyde - adepten. Ook Kyra Sedgwick is prima in haar rol. Die vent is dan spijtig genoeg weer een tikkeltje overdreven.

En da's best spijtig aangezien men de gestoorde ondertoon met een zeker vermaak kan neerzetten. Komisch is het zeker, vooral de eerste twists. Iets meer thriller, en wat echte dreiging, had het nog net een niveau hoger kunnen tillen. Nu blijft het niet meer of minder dan een amusante tussendoor.

3

Vermakelijk.

De kerstman als wraakengel. Het is weer eens wat anders. Met David Harbour is alleszins de geknipte man gecast om deze lompe rol in deze lompe actiefilm te spelen. Lomp, want de actie is nogal rechtdoorzee en onbehouwen. Maar zeker wel tof. De cliché kerstsongs op de soundtrack dienen in Violent Night niet voor een last minute reünie op de luchthaven, maar zijn achtergrondmuziek als Santa een heleboel mannen op creatieve wijze de kop inslaat. Hoogstaande cinema is dit niet, maar het is wel een prima tussendoor. Voor kerstavond, maar evenzeer voor op een zomeravond.

3

Redelijk tof.

Luchtige komedie. De combinatie met een (milde) horror is geslaagd. Ik mis wel wat verrassing. Het is eigenlijk perfect de film die ik verwacht had, maar daardoor blijf ik iets of wat op m'n honger zitten. Ryan Reynolds is de schijtlollige Reynolds die hij altijd lijkt te (willen) zijn, maar echt slecht hoeft dat niet te zijn. Naar het einde toe rijdt de film zich vast. Het leukste zit 'm in de ontmoetingen met de vrouwen en wat daaruit voort komt. Veel verder geraakt men niet.

3

Niet best.

Wat zo'n droogkloot als Tommy Lee Jones hier in de hoofdrol loopt te doen, is me niet geheel duidelijk. Hij past alleszins niet in dit lawaaierig en druk gedoe. Rampenfilms mogen voor alle duidelijkheid lawaaierig en druk zijn, het zou maar raar zijn als ze kalm zijn. Maar het mag toch net wat meer zijn dan. Meer spanning, meer amusement, meer adrenaline, door bijvoorbeeld wat originelere actie.

Volcano komt evenwel uit een tijd dat dit soort films hot waren. Intussen zijn we bijna 25 jaar later en is het toch aardig gedateerd. Aan rampenfilms is er in de tussentijd ook geen tekort geweest en zijn er dus wel betere films gemaakt.

1,5