Meningen

Middelmatig.

Sketchachtige film van Weird Al Yankovic. Pure slapstick, maar dat is voor mij een dubbeltje op z'n kant. Ook hier zitten er best toffe dingetjes in, maar even vaak valt de mop gewoon dood. Niettemin vlot de boel aardig en met z'n anderhalf uur speeltijd is dit als tussendoor best te behappen.

2,5

Sfeervolle film, maar geen topfilm.

Lange tijd is het niet echt duidelijk waar de film nu heen wil. Eerst wil Paul niets weten, dan wil Jeanne weg, dan weer niet. 't Is zo een beetje kijken naar iets waar amper iets met gebeurt.

Het einde vind ik op zich ook maar weinig aan. Beide personages maken een bocht van 180°..

Acteerprestaties waren erg goed. Brando was toen al een gevestigde waarde, maar Maria Schneider ( die onlangs overleden schijnt te zijn?) toonde zich een waardige tegenspeelster.

Bertolucci, van de man had ik nog niets gezien, brengt veel sfeer in deze film. Prima camerabeelden, de beelden op straat met die brug worden prima in beeld gebracht en de saxofoon(??)- muziek maakte het plaatje af.

3,5 voor dit sfeervol drama met zo nu en dan een snuifje humor.

Slecht.

Eén grote hoop lelijkheid: zo kan ik Ultraviolet het best beschrijven. Ongetwijfeld bedoeld als genrefilm en wie weet door de fans van het genre nog gesmaakt; maar ik vind het over de ganse lijn gewoon erg slecht en lelijk. Een slecht acterende cast, in een spuuglelijke setting en dan één of ander verhaaltje over vampieren en een virus.. Het is allemaal vrij ongeïnspireerd en bij wijlen ook opvallend tam. Milla Jovovich was gezien haar filmografie anno 2006 wellicht de meest logische keuze om de hoofdrol op zich te nemen. Anno 2021 blijft daar niet zo veel van over.

0,5

Behoorlijk.

Een Italiaans sociaal drama uit de tijd dat theatraal acteren de norm was: het klinkt als een film die ik helemaal onderaan must see-lijstjes zou zetten, maar net zoals Ladri di Biciclette is me dit redelijk goed meegevallen. De overeenkomsten zijn duidelijk, maar ook Umberto D. is een puik geschoten, sfeervol portret. Het drama is wel vol aanwezig, maar met een beperkte speelduur kan ik me daar nog overheen zetten. Bovendien valt dat theatraal acteren nog redelijk mee. Het maakt de film stemmig genoeg, ook al zal ik Umberto niet herinneren als een favoriet filmpersonage.

3

Pfoe.

Bizar kunstproject. Heel vaak mooie animaties. Maar verder kan ik hier niet lovend over zijn. Het geluid mag dan wel in synergie zijn met het beeld, een echte prestatie kan ik dat bezwaarlijk noemen. Het geluid is trouwens erg eentonig en lawaaierig. Interessant was het even, maar al snel keek ik met enkel nog de vraag of dit nu een serieus bedoeld kunstproject is dan wel een doorgeslagen studentikoze mop.

1

Makke vertoning.

Het chocomelkgehalte ligt me te hoog in dit rustig voortkabbelend drama. Het stelt allemaal bitter weinig voor en is zo ontzettend braaf en mak dat het bij momenten slaapverwekkend wordt. De film kietelt mij op geen enkel vlak, hoewel het proper gemaakt is. Geen enkele van de zussen is interessant of doet interessant en dat levert dan ook weinig verrassend een oninteressante film op, meer kan ik er eigenlijk niet van maken.

2

Best oké.

Sterk drama, vooral rechtgehouden door het sterke acteerwerk van zowel Ben Mendelsohn als Rooney Mara, met een voorkeur voor die laatste. De verwrongen persoonlijkheid die zij moet spelen biedt mogelijk wat meer kansen om uit te blinken, maar het is net kwestie om het evenwicht te bewaken zodat het niet naar een extreem doorslaat en dat doet zij voortreffelijk. Wat niet wil zeggen dat alles perfect is. Integendeel, maar het is ook niet echt een 'gemakkelijke' film. Pedofilie is al niet bepaald plezant, laat staan de effecten op het slachtoffer x-aantal jaar later (zoals hier dan getoond). Soms wil de film iets te veel toneel worden. Dan zit je naar een hoop gebabbel te kijken zonder dat er to-the-point gegaan wordt. Daar ben ik minder liefhebber van.

3

Zwak.

Een actiekomedie die zowaar voorbij gaat aan z'n opzet. Nicolas Cage doet er amper toe. Hij had perfect vervangen kunnen worden door eender welk fictief personage. Vreemd. Ik verwachtte een film waar Cage mocht los gaan en dat over-the-top kantje ten volle mocht benutten. Daar is eigenlijk niks van aan. The Unbearable .. is gewoon een doorsnee actiekomedie die in het rijtje hoort van een Sandra Bullockje als The Lost City. Spijtig.

2

Oppervlakkig.

Unbroken vertelt een heel dankbaar verhaal voor cineasten uit Hollywood: een als kleine jongen gepeste immigrantenzoon, die als underdog een mooi resultaat haalt op de Spelen, om dan nadien de gruwel van de oorlog te trotseren en, gelukkig, te overleven. Het heeft alles om een melig en episch drama te zijn.

Het siert Angelina Jolie, toch een wereldverbeteraar, dat ze dat nog redelijk in toom houdt. Af en toe gaat ze uit de bocht, maar er zijn gelukkig nog genoeg momenten dat ze zich kan inhouden. Zo krijgt de survival op zee nog enig gewicht mee. Dat is voor mij ook meteen het beste gedeelte van de film. Het krijgsgevangenschap is vrij zwak verfilmd, zeker ook door de belachelijk slechte vertolking van die kampbewaker.

Jack O'Connell doet het gelukkig wél overtuigend, maar echt meeleven met Louis Zamperini zit er niet in. Daarvoor is het toch allemaal te vlak en te braaf. De zeikerige soundtrack helpt daar ook niet in mee en de mislukte climax al helemaal niet. Het interessantste vind ik dan nog de aftiteling, waarin je de echte Zamperini te zien krijgt en leert dat de beste man nog tot z'n 97e heeft mogen leven. Het is te hopen dat God hem echt geholpen heeft en hij z'n lange leven zonder al te veel trauma's heeft kunnen uitzitten.

2,5

Vermakelijk.

Het spel ken ik niet en dat zal vast en zeker wel geholpen hebben in het waarderen van deze pretentieloze actieprent. De gelijkenissen met Indiana Jones en Lara Croft zijn voor de hand liggend, maar ik kreeg ook een Da Vinci Code-gevoel en naar het einde toe zelfs wat Pirates of the Caribbean. Om maar te zeggen: er is voor elk wat wils. Een kakofonie wordt het net niet, daarvoor is het gelukkig vlot genoeg geregisseerd.

Mark Wahlberg en Tom Holland doen wat je van hen kan verwachten, al moet Holland wel opletten geen one-trick pony te worden. De credits na afloop hebben nog een 'verrassing' in petto en ik vermoed dat de box office wel gunstig genoeg zal uitvallen om een tweede deel te maken.

3

Niet al te best.

Under Siege begint nochtans vrij goed: de situatie wordt vlotjes geschetst en de badguys van dienst lijken amusant te verzekeren. En Under Siege doet ook niets verkeerd: alles wordt standaard afgewerkt, maar daar zit het probleem juist. Het is wat zoutloos, alles wat gebeurt is wat je had verwacht, waardoor het na een dik half uur langzaam doodbloedt.

De cast is evenwel dik in orde. Steven Seagel vind ik altijd wel een leuk. Zijn kracht zit niet zozeer in zijn gevechtstrucs of oneliners, dan wel in zijn narcistische uitstraling. Hij lijkt zo iemand die na een werkdag voor de spiegel met zichzelf speelt.

Daarnaast is ook Tommy Lee Jones erg genietbaar als hippie en kan ook Gary Busey wel bekoren. Miss July 89 daarentegen leidt vooral af door haar één wenkbrauw.

Actie is er genoeg aanwezig, de Die Hard-opzet blijkt dus prima recycleerbaar. Alleen spijtig dat alles er sterk gedateerd uitziet. De soundtrack verzacht de pijn nog wel een beetje.

2

Beter dan deel 1.

Want het essentiële wat het origineel niet heeft, heeft deze wel: vaart. Dat komt misschien door de locatie - wie zal 't zeggen? -, maar dat doet er niet toe.

Een beetje meer zelfrelativerende humor had wel gemogen, maar voorts valt hier weinig te klagen.

Steven Seagal heeft ontzettend weinig te doen, eigenlijk. Komische oneliners heeft hij - spijtig genoeg - bijna niet, maar dat lijkt zich goed te maken met de hoeveelheid geweld - al vind ik zijn schijnbewegingenstijl niet bepaald indrukwekkend.

De badguys van dienst zijn van wisselend succes: de computernerd is een misser, Everett McGill is wel verdienstelijk.

Daarnaast is Katherine Heigl ontzettend mooi en een serieuze verbetering t.o.v. dat Playboymodel met haar één wenkbrauw.

Actiegewijs is het allemaal van hetzelfde niveau als deel 1. De SE zijn ook hier wel erg lelijk, maar spelen eigenlijk geen rol, dus daar ga ik nu niet moeilijk over doen. Verder is Dark Territory in verschillende zaken gewoon een verbetering: locatie, tempo, aanpak, ...

3

Zeer matig.

Blade, maar dan met Kate Beckinsale in het leer in plaats van Wesley Snipes. Dat is visueel al een mooie verbetering, al bakt zij er qua acteren ook niets van. Verhalend is dit weinig origineel; één of andere eeuwenoude oorlog tussen vampiers en een andere soort. Ook audiovisueel vrij cliché, onder meer in kleurengebruik. De film noir-achtige vibe die het soms zou moeten hebben komt niet echt uit de verf, aangezien er te pas en te onpas wat domme dialogen of slecht acteerwerk passeren. Met een dikke twee uur speelduur ook aan de stevige kant, althans voor hetgeen het te bieden heeft.

2

Gemiddeld.

Het eerste uur is Unfaithful een soort drama, nadien wordt dat doorspekt met wat thrillerelementen. Feit is dat beide gedeeltes nooit echt goed worden. Het blijft allemaal erg aan de vlakte: in het eerste gedeelte ontbreekt de spanning die mensen ertoe aanzet om vreemd te gaan (nu ja, dat maak ik er toch van) en in het tweede gedeelte wordt het verhaal wat laks en teert men volledig op de cast.

Daarover valt evenwel niet te klagen. Zowel de ravissante Diane Lane - die in het eerste uur de show mag stelen - als Richard Gere - hij krijgt het tweede uur - doen het uitstekend; Lane nog wat beter dan Gere. Hun gezamenlijke scènes zijn best goed.

Maar ik had graag een sterke chemie gezien tussen Lane en Olivier Martinez, maar die laat het compleet afweten.

Van regisseur Adrian Lyne heb ik niet al te veel gezien, maar veel mis ik daar precies niet mee. Unfaithful is op meerdere vlakken doorsnee: qua spanningsopbouw, qua soundtrack, noem maar op. Verrassingen blijven uit en of dat nu de sterkte of zwakte van deze film is laat ik in het midden.

3

Best oké nog.

Unfinished Business is niet bepaald een dijenkletser. Vince Vaughn - ik ben verre van zijn grootste fan - speelt nog vrij ingetogen een normale vent. Het merendeel van de moppen is wat onschuldig flauw, maar niet lawaaierig opgeklopt. Hoogstaande comedy is het dus niet, maar dat had met meer lawaai en chaos en drama-momentjes ook niet het geval geweest. Dave Franco en Tom Wilkinson krijgen weinig materiaal en zijn bijgevolg vrij mak in hun bijrollen, maar dat is misschien maar goed ook. Met een kleine anderhalf uur speelduur is Unfinished Business m.i. nog prima te behappen als tussendoor.

3

Vlak.

Robert Redford mag een norse brompot neerzetten in dit melig zondagsdrama. Het stelt allemaal weinig voor, getuige de voor de hand liggende keuzes op zowat elk vlak: van de voorspelbare kleindochter-grootvaderrelatie tot de casting van Morgan Freeman.

Lasse Hallström schiet verder wat mooie plaatjes van de prachtige locatie, maar kan verder toch weinig uit z'n hoe toveren. De beste man houdt kennelijk van het feel good-sentiment, wat overigens al goede films opgeleverd heeft, maar hier is het mij toch te plastic allemaal.

2

Beetje een alternatieve western.

Het verhaal en de "clou" om het zo te zeggen, worden hierboven enkele keren goed uitgelegd.

De landschappen waren mooi, de muziek (als die er was) was zeker oké.

Het drama was voldoende aanwezig, al zal het zeker geen Once Upon A Time In The West worden.

De personages vond ik een minpuntje toch, nogal cliché. Eastwood de ouwe premiejager, die op het rechte pad kwam door z'n vrouw, Freeman de loyale partner, the Kid als een echt 'Kid-personage', nogal opschepperig over zichzelf en vol bewondering voor Munny. Hackman de botte sheriff. Harris had een kleine rol, maar wel zeer symbolisch voor de film.

De film komt nogal langzaam op gang, met Eastwood die nu en dan nogal een potje kon zagen.

De climax is echter wel sterk, nogal rauw zelfs, Eastwood z'n niveau groeit zinderogen.

Maakt veel goed.

Een 4* toch wel.

Slecht.

The Union is een infantiel doorslagje van Mission: Impossible. De toon wisselt doorheen de film meermaals, men lijkt geen idee te hebben of het nu net wat serieuzer dan wel luchtiger moet. Voeg daarbij nog een belachelijk romcom sausje en alle hoop op een goede film is vergeefs. Mark Wahlberg op automatische piloot en Halle Berry, vers van de botoxdokter, hebben geen greintje chemie samen. Beiden zijn ook te oud voor dit soort ongeinspireerde rolletjes. Snel vergeten maar.

1,5

Matig.

Nogal klef en voorspelbaar drama, dat weliswaar een interessante geschiedenisles is, maar ook niet meer dan dat. Filmisch is het allemaal maar aan de vlakke kant en ook al doen hoofdrolspelers Rosamund Pike en David Oyelowo hun best; het blijft eerder oppervlakkig. Pas naar het einde toe begon ik er eigenlijk wat meer opwinding bij te voelen, maar dan was het plots alweer gedaan.

2,5

Vermakelijk.

Universal Soldier is een vrij armtierig samenraapseltje van Robocop en Terminator, dat is mij net iets te duidelijk. Maar er is een wel erg fout sausje overheen gegoten. Anderhalf uur lang tovert men de meest stompzinnige scènes op het scherm. Enkel de finale duurt dan wat lang en is wat teleurstellend.

Jean-Claude Van Damme en Dolph Lundgren vormen ook een gouden combo. Van Damme is net niet subtiel genoeg, maar hij zet zich verder graag voor schut en dat heb ik wel graag bij actiehelden. Lundgren schmiert erop los. Die is ook enorm onderschat als actieheld. Die getormenteerde kop van hem is goud waard.

Ronald Emmerich is een regisseur waar ik niet al te veel van moet hebben, maar met Universal Soldier heeft hij wel een ouderwets actiefilmpje gemaakt zoals ik ze graag zie: doorlopen van de tijdsgeest, lompe hoofdrolspelers, ontploffingen, foute oneliners en veel absurde scènes. Ik vind het heerlijk, zo van tijd tot tijd.

3,5

Hap - slik - weg.

Na een matig openingskwartier wordt Unknown heel even een bovengemiddelde actiethriller. Helaas wordt het na een tijdje matig formulewerk. Het plot is niet wat ik ervan gehoopt had en alle spanning is na een tijdje dan ook weg. Rest een hoop onzin die hoogstens af en toe vermaakt.

Ik begin ook stilletjes aan uitgekeken te raken op Liam Neeson, althans op de rollen zoals hij die hier neerzet. Een Amerikaans accent past hem niet en emoties tonen en/of diepgang in zijn personages brengen (ook wel afhankelijk van het plot) lijkt ook geen sinecure.

In de bijrollen passeren nog een aantal bekende namen, al is enkel Bruno Ganz overtuigend. Diane Krüger en January Jones hebben niettemin andere troeven, ook wel leuk.

Verder kijkt Unknown redelijk weg, al is het visueel niet veel soeps, met zo'n ijzerachtige groenige filter als "specialeke". Auto-achtervolgingen zijn ook hier vrij saai: ongeïnspireerd in de actiechoreografie, zwak in beeld gebracht en vooral veel te lang.

2,5

Raar.

En dan bedoel ik het hele idee, want ik had geen flauw idee wat te verwachten. Unleashed is een beetje van alles door de mengelmoes van verschillende soorten personages en genres. Een martial artsmannetje als slaaf van een cockney gangster die zo uit een film van Guy Ritchie lijkt te komen die 'bevrijd' wordt door pianomuziek en een Ray Charles-achtige mentor. Origineel is het zeker en het levert een eerder positieve kijkbeurt op.

Jet Li kan vrij goed acteren, maar ik vind hem meer genietbaar als losgeslagen hond waarin hij al z'n kunstjes kan tonen. Ook Morgan Freeman doet weer zijn 'kunstje', zij het dan dat ik steeds meer op hem en zijn mentorrolletje uitgekeken raak.
Bob Hoskins is dan degene die de show steelt als schmierende gangsterbaas.

Het dramagedeelte is wat platjes en ook de ontknoping waarin Danny zich herinnert dat zijn baasje z'n moeder heeft vermoord is aan de clichématige kant, ook qua uitwerking. De actiescènes hebben mij het meest vermaakt. Super is het allemaal niet, daarvoor ontbreekt originaliteit en dynamiek, maar zo'n vinning knokparijtje kijkt altijd wel goed weg.

3

Typische Tony Scott.

En dat is niet iets waar ik het warm van krijg. Het spreekt voor de beste man dat hij steeds weer herkenbare films heeft weten maken, aan een eigen stempel ontbreekt het geenszins. Het is alleen niet mijn ding. Unstoppable is zoals de meeste van zijn films één drukke, hippe bedoening, waarin Scott wederom zijn favoriete trucjes uit de kast haalt: filters, vluchtig camerawerk, nerveuze montage, een arrogante maar stoere Denzel Washington, .. In zijn genre zal het ongetwijfeld wel liefhebbers hebben, ik kan er niet echt van genieten. Een film als deze wordt al snel vermoeiend, te meer ook omdat het steeds maar weer dezelfde trucjes zijn. Ondertussen wordt je dan doodgeslagen met Amerikaanse onzin over al dan niet verscheurde gezinnen of relaties. Ik was blij alleszins dat de trein toch niet zo unstoppable bleek.

2

Meh.

Marisa Tomei is charmant als altijd, maar kan verder weinig doen in dit suffe drama. Christian Slater's personage komt niet verder dan 'me Tarzan, you Jane'. Niet geholpen door kinderlijke dialogen en onhandige acties komt de romance amper van de grond. Het einde is voorspelbaar, maar dat is geenszins het grootste manco.

2

Teleurstellend.

Het is eens iets anders dan de doorsnee opgeklopte Hollywoodversies, maar warm word ik hier niet van, ondanks (of misschien net door) z'n status. Dik 2,5 uur gebeurt er eigenlijk bitter weinig. Het zielig hoopje Hitler slaat door - nu ja, dat is natuurlijk al lang voor de Tweede Wereldoorlog gebeurd -, en een hoop laffe SS-officieren, soapachtig vertolkt door acteurs met twijfelachtig acteertalent, jammert er op los. Daar is eigenlijk alles mee gezegd.

Dat gezegd zijnde zitten er natuurlijk ook positieve zaken in de film, niet geheel verrassend bijvoorbeeld Bruno Ganz, die Hitler op een menselijke manier neerzet. Daarom is het nog lieverdje, van bij de eerste scène is het gewoon een vies, vuil mannetje. Enige warmte heb ik toch niet gezien of ervaren. Ganz overstijgt evenwel moeiteloos het niveau van de film.

De persoon Traudl Junge was mij geheel onbekend. Er valt iets voor te zeggen dat men de uitroeiingskampen zo lang geheim heeft weten houden én dat zo'n jonge vrouw dom en naïef kan zijn, maar zelfs dan nog vind ik dat ze er heel goed vanaf gekomen is.

2

Sterke film, en imo bij de beteren in z'n genre.

Waargebeurde verhalen kunnen mij zo te zien meer interesseren. Na het geweldige Donnie Brasco, viel ook deze goed in de smaak. Het verhaal voelt veel echter aan. Ik ken de gehele historie van de drooglegging en Al Capone en z'n vriendje Elliot Ness niet, maar dat maakt mij weinig uit bij het zien van een film.

Goed acteerwerk ook. Sean Connery was het beste, toch wel. Een Oscar is wat te veel van het goede, maar de Academy heeft al vreemdere keuzes gemaakt. Rob De Niro zet een ietwat ongeloofwaardige Al Capone neer. Bij momenten gewoon te veel overacting met die scheve smoel. In het begin van de film was hij nog dreigend, maar ook dat vervaagde. Dat was direct ook een minpuntje: iedereen weet dat Capone een gevaarlijke crimineel was, maar in de film komt dat niet echt tot uiting. Kevin Costner is wat statisch, en zal nooit mijn favoriete acteur worden. Andy Garcia tot slot vind ik wel de juiste kop hebben om in een misdaadfilm op te duiken.

Goeie sfeer ook die Brian De Palma creëert. Af en toe viel het wel nogal op dat het om een decor ging, maar door oa de kostumering krijgt deze film toch een 'oud' gevoel. De muziek van Ennio Morricone vond ik wisselend. Van zeer goed passend tot erg slecht. De scène waarin Ness Nitti volgt op dat dak wordt wat teniet gedaan door de veel te speelse(?) muziek. Toen had ik effe het gevoel naar een actiekomedie te kijken. Spijtig.

Een 4* voor deze geslaagde misdaadklassieker.

Tegenvaller.

Na een sterk begin waarin het leven van mr. Fredricksen voorgesteld wordt, valt eigenlijk zowat alles als pudding in mekaar. Een resem flink irritante personages passeert de revue en dat is een fout die zelfs de sympathieke hoofdpersoon en de leuke basisidee niet kunnen goedmaken.

De stemmencast doet het naar behoren. Vooral de stemacteur van mr. Fredricksen heeft me kunnen bekoren. Die andere ouwe rot, Christopher Plummer, laat me wat op mijn honger zitten.

Visueel vallen vooral de achtergrondanimaties op. Die zijn erg mooi gedaan. De mannetjes (en honden) zelf zien er wat raar uit, vooral het vierkante hoofd van mr. Fredricksen heeft me niet kunnen bekoren.
Qua kleuren heeft Up best wat te bieden - wat wil je ook met al die balonnen en regenboogvogels. Fel is het allemaal wel, storend gelukkig niet.

2

Vrij kleurloos.

Het verhaaltje an sich kabbelt voornamelijk een beetje voort zonder echt te boeien. Enkele situaties zijn best tragikomisch, maar over het algemeen zit er teveel moralistisch gewauwel in.

Het had nog middenmoot kunnen zijn, maar de manier waarop er op het einde het moraaltje doorgeramd wordt is om van te kotsen.

Ik blijf tevens moeite hebben om George Clooney als (volwaardig) acteur te zien. In From Dusk Till Dawn zet hij nog een rolletje neer, maar in alle andere films die ik van hem gezien heb, speelt ie gewoonweg zichzelf. Ook hier is dat het geval, tot in den treure toe (ja, Gorgeous George weigert ook in het echte leven te huwen/ kinderen te hebben).

De bijrollen zijn een wisselend succes. Vera Farmiga - die me eerder al opviel in The Departed - is redelijk goed; Anna Kendrick is om van te huilen. Het is erg pijnlijk om te zien hoeveel moeite zij doet om iets goed te doen - wat dan nog geeneens lukt.

Het camerawerk is redelijk braaf. Naar het einde toe wordt het iets beklemmender/ intiemer.

Soundtrack is me niet echt opgevallen.

Povertjes.

2,5

Goeie film, dat zeker, maar toch niet het absolute meesterwerk.

Op voorhand had ik wat over de film gelezen, hoe die ontvangen was enzo, en ik kwam geregeld tegen dat de plot geweldig was.
Nja, geweldig.. Vanaf het begin had ik al door dat Spacey de man die Keaton vermoordde (en dus Soze) was -> die linkerhand met die aansteker.. Het was vanaf dan nog gewoon wachten tot de bevestiging kwam.
Toch bleef het nog op een zekere manier spannend. De gebeurtenissen op de boot weten te boeien.
Het complot van Soze betreffende Keaton was nog even de moeite waard, maar de genialiteit ervan blijft achterwege.

Kevin Spacey won een Oscar voor z'n rol. Nog maar eens het bewijs dat de Academy soms rare keuzes maakt. Hij was dof en had overduidelijk meer plezier in z'n rol in American Beauty.
Van de bijrollen konden die van Chaz Palmenteri en Benicio Del Toro (omdat die zo grappig praatte) wel boeien. Pete Postlethwaite was pakken minder dan in In The Name Of The Father.

Wat knip-en-plakwerk om het ingewikkelder te maken. Toch zag het al verouderd uit.
De muziek viel me enkel op de bij openingscredits. Was nogal bombastisch.

Wat ook wel leuk was; aan het eind van de openingsscène die close-up van .. wa was't juist? .. een vat met touwen rond(??).. Ik zat echt geweldig geconcentreerd te kijken, maar uiteindelijk was daar niks te zien. Was wel goed gevonden.

3,5

Goed.

Door (de illuse van) de one-take en de manier waarop de camera over de schouder meekijkt, slaagt de film er minstens een half uur in zeer dicht op de huid te zitten van de chaos die losbreekt op het eiland. Het is bijna niet voor te stellen hoe het er echt aan toe gegaan zou zijn, maar mij lijkt dit een valabele optie.

Andrea Berntzen is uitmuntend in haar hoofdrol, maar het is spijtig voor haar dat, zeker de tweede helft, er te veel Hollywood in sluipt. De jongen in de gele jas, de sterfscène van dat gewonde meisje, haar eigen paniekaanval met haar dood tot gevolg op slechts een zucht van haar zus die het allemaal niet in de mot heeft .. Dat past niet echt in de rauwe weergave van het eerste half uur.

Ik ben ook geen fan van de statements aan het begin en het einde van de film. Vermoedelijk omdat er de nadruk gelegd wordt dat Anders Breivik een rechts-extremist is. Dat benoemen van links versus rechts ben ik onderhand zo ontzettend beu. Alsof dat iets uitmaakt. Het is gewoon een ranzige massamoordenaar. Punt. Dat die dan links of rechts gedachtegoed heeft, maakt toch geen fluit uit.

3,5