Meningen

Mja.

Niet slecht, zeker niet. Bij momenten indrukwekkend, zelfs. Maar vaak ook taai. Zeker het openingsuur is voor mij nogal wennen geweest. Nadien komt een interessanter stuk en dat maakt de film stukken beter.

Michael Fassbender is ook weer steengoed, vooral als hij helemaal los mag gaan tijdens het tweede uur. Naast hem staat ook Marion Cotillard weer te schitteren. Ik heb echt genoten van hoe subtiel zij uiteindelijk weer blijken te zijn.

Maar grootste genot is toch de cinematografie. Wat een genot! Allerlei kleurenfilters, slomo's, ... Noem maar op; het is niet eens bijster origineel allemaal, maar 't is gewoon zo goed gedaan dat het van begin tot eind genieten is. Met ook nog een score die geregeld onder de huid kruipt is Macbeth toch vooral een geslaagde audiovisuele trip.

3

Degelijke actiefilm, maar mist wat charme.

Met charme bedoel ik een eigen karakter, iets wat Rodriguez' El Mariachi-trilogie wél had. Hier mankeert het wat aan sfeer.

Het verhaal kon het nochtans toelaten, maar het is net wat te veel schieten en schieten. Ok, hoort bij 'over-the-top', maar bv Desperado is ook over the top, maar heeft wél iets.

Acteerwerk is in dit soort film niet bepaald belangrijk, maar er zaten enkele leuke bijrolletjes in voor Robert De Niro die echt hilarisch was en Lindsay Lohan die ook hilarisch was door zich als een non te kleden. Helaas speelde ook Jessica Alba mee. Helaas mag ik eigenlijk niet zeggen, want wat een mooie vrouw, maar er zit geen greintje acteertalent in. Haar 'speech' op die auto was pijnlijk slecht, zelfs in een over-the-top actiefilmpje.

Toch ook even Steven Seagal vermelden als drugbaron. De man neemt zichzelf -eindelijk- niet serieus en dat komt het geheel enkel ten goede.

De muziek was wat slecht gekozen, maar de actie zag er fijntjes uit. Veel bloed, veel doden, .. Typisch Rodriguez, dus.

Vermakelijk.

3

Meh.

Na een redelijke start valt Machete Kills al snel in een lamlendig ritme vol herhaalde zetten die herhaald worden: Machete die veel dingen niet doet, de celebrities die elke minuut voorbij komen, gekloonde personages die 10 keer hun hoofd verliezen, ...

Ergste van al is nog het einde dat veel tijd in beslag neemt om de boel af te ronden. Dat hele ruimtegelul is er te veel aan. Toch voel ik mij verplicht de sequel te zien, bah.

Danny Trejo kan er nog mee door, al vind ik hem ook absoluut niet speciaal. Ook niet speciaal is de karrenvracht aan bekende gezichten. Zeker de bende Antonio Banderas/ Lady Gaga/ Cuba Gooding had geschrapt mogen worden.

Demian Bichir en Charlie Sheen sprokkelen nog wat puntjes, maar daar staat dan Mel Gibson tegenover. Ik had er verwachtingen bij, maar die worden nooit ingelost.

Ik hoop dat Robert Rodriguez uit het maken van deze films ongelooflijk veel zelfvoldoening haalt. Dan mag hij nog snel dat derde ruimteding maken, en hopelijk keert hij dan terug naar het maken van genietbare films. Ik hoop in dat geval dat z'n inspiratie wat breder blijkt dan het inzetten van bekende gezichten en het maken van "Machete don't ..."-mopjes.

2

Degelijke film, maar geen meesterwerk.

Het verhaal is interessant genoeg. Trevor Reznik heeft mentale problemen, door een tekort aan slaap (een jaar is wel nogal aan de hoge kant).

Wat we voorgeschoteld krijgen is een psychologische thriller. Trevor ziet veel, maar niets is wat het lijkt. Het einde was wat mij betreft zeker bevredigend, maar kwam niet echt als een verrassing. Toch kan ik me zeker schikken in deze ontknoping.

Christian Bale zag er werkelijk afschuwelijk uit. Een wandelend skelet. Kan niet gezond meer zijn. Ongelooflijk dat ie z'n spiermassa terughad tegen de opnames van Batman Begins begonnen. Qua acteren zelf doet hij het goed, maar een hallucinante acteerprestatie bleef uit. Toch is die fysieke opoffering iets om respect voor te hebben.

Goed, mysterieus, grimmig sfeertje. Paar mooie plaatjes.

Een degelijke film, maar het miste iets (durf?).

Dikke 3

Slecht.

Heel erg gedateerd, deze klassieker. Mad Max doet mij een dikke 40 jaar na datum ontzettend amateuristisch aan, in acteerwerk, in geluideffectjes, e.d.

Een piepjonge Mel Gibson is niet over naar huis te schrijven, maar dat geldt voor zijn castgenoten evenzeer. De zgn. 'post-apocalyptische' wereld - of toch de wereld van een samenleving in verval - blijft mij vrij vaag, aangezien alles er nog zowat hetzelfde uitziet. De setting is weinig meer dan wat mongolen die over een lege snelweg rijden.

Niet mijn ding.

1

Redelijk.

De originele reeks heb ik nooit gezien en die spreekt me ook niet echt aan. Na het zien van deze remake zal ik het origineel wel eens een kans geven. Fury Road is 2 uur lawaai van de bovenste plank. De makers zullen heus wel wat pretenties gehad hebben maar die maken ze alleszins qua over-the-top gehalte meer dan waar. Idiote zaken zoals die gitarist zijn dan ook thuis in dit soort film. Het gebrek aan verhaal valt me heus mee (de twee hoofdpersonages zitten nog met trauma's). Tevens had ieder extra plotelement de film slechter gemaakt.

Daarnaast vind ik de cast best verrassend. Zo'n Nicholas Hoult kan echt los gaan en zet een totaal ander rolletje neer dan ik van hem gewoon ben. Tom Hardy mompelt vooral, al is hij wel het soort acteur dat daarmee wegkomt.

George Miller gaat helemaal los qua stunts. Ook in de designs is veel tijd gekropen. Alles wat er met de haren bij gesleurd kon worden, is er bij gesleurd. Het tempo zit ook wel snor en de film weet min of meer de hele speelduur te boeien. De soundtrack is oké verder. Enkel met de CGI slaat Miller de plank serieus mis. Het geeft de film een lelijke digitale look, als een tekenboek ingekleurd met fluostiften. De zandstorm is (qua green screen- en niet qua kleurgebruik) het dieptepunt.

3

Matig.

Het boek ken ik niet. Dat zal ongetwijfeld wel geholpen hebben om niet zo sceptisch te zijn, want deze verfilming is vooral zoutloos. Het is vrij mak in wat het ook wil zijn. De karakterontwikkeling van Emma gebeurt vrij gestaag maar heeft nauwelijks impact.

Het moet wel gezegd dat Mia Wasikowska nog best goed acteert. Ik ben al jaren fan, zeker nu ze de laatste tijd wat vaker onsympathieke personages speelt.

De overige castleden - Ezra Miller op kop - overtuigen me niet.

Regisseur Sophie Barthes schotelt een heleboel mooie plaatjes voor. Het vormt een decor waar zo'n verhaal best tot z'n recht had kunnen komen, maar dan moet er natuurlijk ook wel wat pit in dat verhaal en de uitwerking ervan zitten.

2,5

Middelmatig.

De film begint goed. Tof, beetje flauw, maar ik kan de satire best smaken. Het Brits koningshuis is natuurlijk een goudmijn om uit te delven. Genoeg typetjes, schandalen, etc. George de Derde was dus een beetje gek. Dat levert aanvankelijke best toffe cinema op.

Nadien wordt de toon toch iets serieuzer. George wordt een klein beetje vermenselijkt. Het maakt de film niet interessanter. De rol van de zoon, matig vertolkt door Rupert Everett, is niet echt interessant en ook enkele andere bekende namen à la Helen Mirren komen er eerder bekaaid van af. De film wordt iets te luidruchtig en druk, terwijl de toon er niet helemaal naar is.

2,5

Redelijk.

Een zombieplaag verpakt als familiedrama, met 's werelds bekendste actiester (ooit toch) in de hoofdrol. Het is weer eens wat anders en het pakt bij momenten best goed uit. Bij momenten, want Maggie zelf wil maar niet echt intrigeren.

En dat ligt m.i. aan Abigail Breslin, die er gewoon te weinig van maakt. Arnold Schwarzenegger als getormenteerde vader slaagt er wel in de melancholie over te brengen. Mensen zeggen wel eens dat hij niet "écht" kan acteren, maar kom op: komedie kan hij als de beste, da's al bewijs genoeg, en ook hier laat hij zien z'n mannetje te staan.

Henry Hobson maakt visueel één foutje en dat is die filter. Hij wil er de film duister door maken o.i.d. maar ik had het liever "puur natuur" gezien. Dat grauwe is er toch sowieso. De zombies zelf zijn spijtig genoeg weer van hetzelfde laken een pak. Ik ben benieuwd of er ooit een regisseur iets origineels mee doet.

3

Zeer matig.

Eén van de mindere Woody Allens. Colin Firth is erg zwak en Emma Stone evenzeer. Dat ze dan ook nog geen niks van onderlinge chemie hebben, doet de film al helemaal de das om. Verder ook qua setting niet echt mijn ding. Ik mis de gezelligheid of warme kwajongenscharme die Allen z'n films vaak weet mee te geven. Enerverend, dat moet zowat het eerste woord zijn dat bij me opkwam na afloop. Dat is niet de eerste keer dat ik dat heb bij een film van Allen, maar de laatste tijd was dat gevoel toch vaak uitgebleven. Bij deze dus niet. Spijtig.

2

Mjah.

Magic Mike is best een moeilijk te beoordelen film. Als drama is dit weinig overtuigend: de personages zijn zo vlak als wat, het plotje is Hollywoodiaans opvulsel en ga maar door.

En dan is er die andere kant: het luik waarin afgetrainde mannenlijven de hoofdrol spelen. Dat is allemaal best leuk in z'n foutheid.

Beide delen houden mekaar wat in evenwicht. Ik blijf vooral achter met het gevoel dat men niet wist wat te doen. Magic Mike krijgt in 1h45 niks verteld, al dan niet bewust.

Of het de bedoeling was dat de cast acteerde is ook onduidelijk. Matthew McConaughey laat nog een zekere indruk achter, maar voorts komt er weinig acteerwerk aan te pas. Het enige wat de acteurs moeten doen is hun sixpack showen. Zij die van mannen(lijven) houden komen hier absoluut aan hun trekken.

Helaas geitenkaas verkies ik vrouwen en dan is het hier toch armoe troef. Olivia Munn is niet onknap maar heeft geen betekenis. Die zus van the Kid speelt wél een rol, maar is dan weer geen lust voor het oog.

Steven Soderbergh mag dan wel een onevenwichtige film afgeleverd hebben; visueel is Magic Mike dik in orde. Het camerawerk is zoals gewoonlijk bovengemiddeld en ook het gebruikte kleurenpalet kan bekoren: de stripshows zijn één en al kitsch terwijl de zgn. dramascènes dan weer veel rustiger zijn, iets wat voor een geslaagd contrast zorgt.

2,5

Leuk.

Erg goed is het allemaal niet, maar het onnodige drama uit het eerste deel is ingeruild voor (gemakkelijke) komedie. Dat zorgt voor een vrij vlot en luchtig filmpje. Net zoals de paar aanwezige dames in de zaal kon ik wel lachen om de stripscènes, zij het om andere redenen. De sixpacks vallen natuurlijk in het niets bij die van mij, maar dat overdreven, dat kitschgehalte is wel genietbaar.

Channing Tatum neemt zich iets te serieus. Telkens hij probeert te acteren krijg ik het schaamrood op de wangen. De gemakkelijke komische goals van o.a. Joe Manganiello en die ouwe kunnen mij meer bekoren. Ik heb ook wel het gevoel dat een Matthew McConaughey hier goed tot z'n recht had gekomen.

Visueel is het ietsjes anders dan deel 1, maar daar is het veranderende genre ook niet zo vreemd aan. De scènes waarbij bekende nummers aan bod komen zijn best oké, de 'actie'scènes ook.

3

Grijze middenmoot.

The Magic Of Belle Isle bevat alles wat een Hollywooddrama moet hebben en kleurt dan ook fijntjes tussen de lijntjes: oude man met alcoholprobleem (hoewel dat allemaal nog goed meevalt) leert een op papier aandoenlijk gezinnetje kennen, iets wat het vuur in hem opnieuw aanwakkert.
Op zich kan dergelijk zoets nog wel meevallen - The Bucket List vind ik bijvoorbeeld wél geslaagd -, maar hier mist het van alles een beetje. De hele opzet draait een beetje rond de pot, geen enkele scène steekt er bovenuit en de personages zijn mij te dik aangezet.
Het doel van tranentrekken wordt ook niet bereikt, want wanneer het einde aanbreekt wordt er nog scène aan vastgeplakt zodat het feelgood in het kwadraat wordt.

Morgan Freeman - voorzien van een nieuw gebit - is oké, al kan hij mij niet meer verrassen. Ik heb door de jaren heen behoorlijk wat van hem gezien en dan komt er onvermijdelijk slijt op mijn enthousiasme. Hier heeft hij welgeteld één scène waarin hij zijn talent laat zien. Voorts is het maar een beetje de sympathieke oude man uithangen zoals hij nog maar 1567 keer gedaan heeft.
Het vrouwelijk deel van de cast vind ik evenwel nog een stuk minder overtuigend. De twee oudste dochters zijn wreed irritant en missen enige vorm van subtiliteit. Virginia Madsen laat voortaan beter de botoxspuit achterwege, want dat onnatuurlijk gespannen gezicht leidt zwaar af.

Verder kijkt het allemaal gezapig weg. De locatie is wel leuk en zo van die dingen, maar onvergetelijk is dit absoluut niet.

2,5

Degelijke western.

The Magnificent Seven had een betere film geweest, als de speelduur minder was geweest (er staat nochtans 88 minuten op de achterkant van mijn Blu Ray-exemplaar). Nu voelt het allemaal wat lang aan.
Ondanks een goed begin, waarin meteen duidelijk wordt wat het probleem is en hoe het gaat aflopen, zijn er stukken die niet boeien. Zo krijgen we na de eerste confrontatie met Calvera nog een saai stuk, waardoor veel tempo - want dat heeft de film aanvankelijk wel - verloren gaat.
De 'zeven' zijn bijna allemaal interessante personages, de dorpelingen daarentegen. Vooral de drie buddy's van Charles Bronson zijn irritant.

De acteurs om wie het draait - namelijk de 'zeven' en de bad guy - doen het stuk voor stuk goed. Yul Brynner ziet er wat onorthodox uit - zijn kale knikker is wat wennen, om van zijn diepe negerstem nog maar te zwijgen -, maar weet makkelijk stand te houden qua acteren. Zijn sidekicks Steve McQueen, Charles Bronson, James Coburn en co weten allemaal te overtuigen, op eentje na, namelijk die jonge gast.
Eli Wallach's versie van de bad guy is wat cliché qua invulling, maar zeker oké qua acteren.

Het is duidelijk dat regisseur John Sturgess indertijd wist met wat hij bezig was, want de vormgeving ziet er over de ganse lijn wel goed uit. De locaties en het merendeel van de buitenscènes zien er fantastisch uit.
De muziek is m.i. - en ondanks de luchtige sfeer - te speels, en komt hier niet echt tot z'n recht.

3

Vermakelijk.

Remake, niet echt nodig, maar tegen alle verwachtingen en de speelduur in toch wel een vermakelijke zit gebleven. Veel actie in een vlotte regie. Af en toe wat meer afwisseling had welkom geweest, maar over het algemeen best oké.

Cast is ook redelijk gekozen. Zo'n Vincent D'Onofrio doet het heel raar, maar al bij al nog wel komisch. Chris Pratt had wellicht ook beter de serieuze toer op gegaan, maar enkel Denzel Washington valt me echt tegen. Speelt wederom hetzelfde rolletje en zijn sérieux vloekt ook met al de rest.

Antoine Fuqua heeft duidelijk leentjebuur gespeeld bij een aantal westerns maar flanst uiteindelijk een actiefilm in elkaar die toch wel een beetje western ademt. Enkel enkele kleurenfilters zijn lelijk. Af en toe, bijvoorbeeld met vuur, is het kleurenpalet lelijk.

3

Best amusant.

Totaal geen idee wat ik kon verwachten. Ik ken amper iets van Jean-Paul Belmondo en was zelfs al vergeten dat de beste man onlangs is overleden. Le Magnifique is me in ieder geval dik mee gevallen, vooral het eerste half uur - als het vooral nog de James Bond-parodie is en het echte leven nog op de achtergrond figureert. Een paar keer goed gelachen om al dat flauwe gedoe. Het is amper hoogwaardig, maar wel enorm makkelijk te behappen. Belmondo doet het prima en het samenspel met Jacqueline Bisset - van wie ik dacht dat ze écht in de Bond-franchise te zien was -, is fris. Na een tijdje is het luchtige er wel wat af en na anderhalf uur eindigt de film dan ook niets te vroeg.

3

Goed.

Magnolia omspeelt de valkuilen die een mozaïekfilm van drie uur met zich mee zou kunnen brengen door een stevig tempo aan te pikken en het lukt behoorlijk om dat aan te houden.
Maar toch is er ook een valkuil waar ik op voorhand wel wat schrik voor had: te veel personages en plotjes. Veel personages zijn leuk en hun verhaallijn aandoenlijk, maar evenveel personages halen er soms de angel uit.
Niettemin komen de verhaallijnen uiteindelijk min of meer harmonieus samen. De symboliek van de kikkerregen ontgaat me echter.

Een niet te vergeten pluspunt is uiteraard ook de ruime cast. De regisseur dient hier wel wat pluimen voor te krijgen, want zelfs Tom Cruise komt bij momenten geloofwaardig over.
Philip Seymour Hoffman had een meer dankbare rol verdiend, maar het is zonder enige twijfel John C. Reilly die er met kop en schouders bovenuit steekt, hetgeen mij aangenaam verrast.

Paul Thomas Anderson zorgt andermaal voor mooie lange shots. De camera doet het werk en al de rest is bijzaak, zo lijkt het wel: een aanpak die ik alleszins kan smaken. Het zorgt ervoor dat zelfs tijdens de minder boeiende verhaallijnen nog genoeg te beleven valt.
De muziekkeuzes vind ik dan weer opmerkelijk, bij momenten zelfs afschuwelijk. Daar hebben helaas meer van zijn films last van.

3,5

Goed.

Beter dan wat ik mij kan herinneren van het eerste deel, al is het geen onnoemelijk verschil. Ook deze sequel is een typisch jaren 1970 product,, maar wel eentje dat al bij al behoorlijk heeft stand gehouden. Onder meer de stunts zien er nog best goed uit.

En Clint Eastwood die nog wat nonchalant is in plaats van de stugge brompot die zichzelf bloedseeieus neemt kan mij ook wel bekoren. Geplaatst in een vlot, rechttoe rechtaan politieverhaal pakt de mosterd wel.

3,5

Best goed.

Erg hoge verwachtingen had ik niet, en dat blijkt weer eens voor een meevaller te zorgen, want Maleficent is gewoon leuk. Het verhaaltje ken ik eigenlijk niet echt meer - de Disneyfilm ligt al eeuwen achter mij. De keuze om van Maleficent een antiheldin te maken is een goede gebleken. De koning is maar een lulletje lampekatoen, maar komt gelukkig niet al te veel aan bod.

Qua karakteruitdieping dreigt het bij momenten érg zoetsappig te worden, maar Aurora is meer enthousiast dan kinderlijk en dat helpt wel, ondanks de drie feeën.

Angelina Jolie was ongetwijfeld nodig om het budget van de film rond te krijgen, maar ik vind ze net wat te veel "celebrity" om geloofwaardig over te komen als breekbare 'heks'. Ook dat Britse accent ken ik intussen wel en nog steeds helpt het niet echt mee.

Elle Fanning is wel een leuke Aurora, erg frisse verschijning zonder klefheid te forceren. Sharlto Copley vind ik dan weer ietwat ergerlijk in zijn zoveelste rol met vreselijk accent.

En visueel is dit toch wel verrassend een schot in de roos. Goed, de mix van echte met CG-decors werkt wat afleidend bij momenten, maar op zichzelf staand is de CGI gewoon erg goed, op één uitzondering na. Die feeën, weeral, die vind ik niet goed gelukt.

Qua design en vormgeving doet het af en toe wat denken aan Pandora meets Tim Burton's Wonderland, maar och, wat maakt het. De boomwachters, om er even een term aan te geven, zijn het leukst van al: degelijk design en prima CGI.

De soundtrack doet wat aan het werk van Danny Elfman denken maar is ook een beetje melig. En toch doen die minpuntjes niks af van de beleving.

Dat spreekt dan voor zich.

3,5

Best oké.

Mistress of Evil is een vervolg dat eigenlijk niets toevoegt aan het eerste deel. Het is eerder de koe die verder gemolken wordt. Maar het is - ondanks het domme verhaaltje - geen slechtere film geworden. Het nieuwe is er dan wel af, maar ook deze film oogt vrij fris. Het fantasy-gehalte zit wel oké en de makers slagen er wederom in een aantal geslaagde designs uit hun hoed te toveren. De CGI is bovendien weer uitstekend.

3

Best goeie film.

Het begint luchtig. De humor is puberaal, omdat het uiteraard over pubers gaat, maar valt best goed mee. Er zitten een paar interessante scènes bij.
Maar de film wordt erg dramatisch. Alle vrouwen schijnen Malèna te haten en alle mannen noemen haar een hoer maar smelten zelf nogal snel voor mooie vertoning.
Die haat en hypocrisie werkt na een tijd wel op de zenuwen omdat er weinig variatie inzit. De jongen doet ook maar weinig meer dan bespioneren en fantaseren. Zo blijft enerzijds de 'illusie' wel intact, maar wat meer benadering had gemogen.

Renato doet het degelijk. Monica Bellucci, tsja, ze heeft geen dialoog. Af en toe een blote tiet en een eenzame, pijnlijke gezichtsuitdrukking zorgen ervoor dat haar personage wat leven in zich heeft.
Alle andere bijrollen vond ik zo theatraal. Die rechter was verschrikkelijk.

Leuke sfeer wel. Chaotisch wanneer nodig, heerlijk rustgevend wanneer ook nodig. De muziek was ook zeer de moeite waard.
Af en toe zit er ook een al dan niet absurde scène in: Renato wordt door z'n vader meegenomen naar een hoerenkot? Over opvoeding gesproken..

3,5

Middelmatig.

Vooropgesteld dat ik verre van de grootste horrorfan ben, kan dit er nog best mee door. Men verzandt gelukkig niet in huizenhoge clichés zoals jump scares onder een oorverdovende volumeknop. Niet dat men alle clichés vermijdt; die kinderen bijvoorbeeld vind ik niet echt een geweldige keuze.

Maar al bij al goed verteerbaar. De film duurt niet echt lang waardoor het vrij compact blijft. Men teert veelal op sfeer, en men weet die ook deftig neer te zetten. De uiteindelijke ontknoping is vrij tam en helaas niet verrassend. De cast acteert overwegend solide, met uitzondering van Florence Pugh, die doet het beter dan 'solide'.

2,5

Moeizame zit.

Ik vrees dat het genre film noir mijn ding niet is. Chinatown vind ik ook al zo vermoeiend, en dit moet het dan ook nog eens zonder een acteur van het kaliber Jack Nicholson doen.

Het plot an sich is wel oké. De kijker wordt wat denkwerk voorgeschoteld, maar echt ingewikkeld wordt het gelukkig niet.

Af en toe zit er eens een onlogische scène tussen, maar dat nemen we dan maar even voor lief.

Het einde dreigt nog grandioos mis te lopen, en dat doet het ook gedeeltelijk, maar het had erger gekund.

Dit is de eerste rol van Humphrey Bogart die ik gezien heb. Wel, erg benieuwd naar zijn ander werk ben ik er niet door geworden. Ik vind hem zelfs best zwak, te zwak althans om een film te dragen. De maniertjes en uithalen liggen er veel te dik bovenop.

De ondersteunende cast doet het al niet veel beter. Mary Astor bijvoorbeeld is een complete ramp; irritant van begin tot eind.

Het sfeerbeeld wordt wat tenietgedaan door de te opzichtige figuranten die het decor ingelopen komen. De muziek is volgens verwachting heel bombastisch bij momenten, om op andere momenten geheel afwezig te zijn.

Eéntje om snel te vergeten.

2

Degelijk.

Echt goed vind ik het allemaal niet. Desalniettemin is zeker het eerste uur zeer degelijk. De spanning is behoorlijk aanwezig door het trage tempo en de meisjes die nog 'onvoorspelbaar' zijn. Naarmate de speelduur vordert wordt het mij net iets te plat. Vanaf het moment dat die vent uit het verhaal verdwijnt, wordt het paniekeriger. Met dat meer fantasy-achtige einde doet men wellicht iets origineels, maar dat is mij net te over-the-top gezien het rauwere eerste deel.

Absoluut pluspunt is de cast. Zowel de volwassenen – toppers Nikolaj Coster-Waldau en Jessica Chastain – als de kinderen – vooral de jongste dan – doen het erg goed. Dit moet de eerste horrorfilm zijn waarbij ik zo’n goed gevoel had wat betreft casting.

Maar ook de regie verdient pluimen op de hoed. Het tempo is heerlijk traag, de sfeer zit er goed in – het is niet echt ‘leeg eng’ maar eerder ‘gezellig eng’ en dat heeft meer impact, vind ik. De jongste komt uitstekend tot haar recht als engerd van het gezelschap – paar toffe momentjes ook, door snelle blikken, stiekeme grijnzen, etc. Enkel Mama vind ik – ondanks een behoorlijk design in de wereld der horrorgedrochten – niet zo uit de verf komen. Misschien komt dat door de digitale gloed die zij altijd met zich meebrengt in een nochtans grauwe omgeving.

3

Bah.

Sowieso al geen fan van ABBA en Meryl Streep en dan is dit een martelgang, hoor. Heel af en toe nog leuk door een foute scène hier en daar, maar al bij al moeilijk door te komen. Na de eerste 2 à 3 liedjes is de schwung er wel af en dan is het verplicht alle klassiekers aan bod laten komen.

De mannelijke castleden doen het behoorlijk en de appetijtelijke Amanda Seyfried maakt het ook wat de moeite. Maar wee o wee als Streep haar kweek opentrekt. Vreselijk is het.

1

Een redelijke film die het moet hebben van het visuele.

Redelijk verhaaltje nog wel, al komt dat wel heel erg traag op gang. Pas na een klein uurtje is er wat actie en komt de vaart er goed in. Misschien dat het verhaal het wel iets te veel van complotten moet hebben.

Het soms erg theatrale acteerwerk werkte gedeeltelijk. Soms vond ik bepaalde blikken erg goed, voornamelijk van Li Gong; soms echter kreeg ik de slappe lach (als die dochter en de eerste vrouw van Yun Fat weglopen om uiteindelijk vermoord te worden. Dat gekrijs erbij was echt niet nodig.).

Visueel was deze film dus erg goed. Soms zelfs iets te veel kleuren naar mijn smaak. Het was wat druk, bombastisch allemaal. Natuurlijk is dit ergens ook wel de charme van deze film.
De gevechten waren prima in orde, al waren de wapens wel duidelijk niet echt.

Een 3, want vermakelijk, maar niet om op korte termijn nog eens te zien.

Niet goed.

Netflix slaagt er weer in om een hoop geld te verbrodden aan een slechte film. Niet dat The Man from Toronto slecht zal scoren als het op views aankomt, maar het is toch weer bijzonder matig formulewerk. De schreeuwlelijk Kevin Hart wordt deze keer aan de doorgaans secure Woody Harrelson gekoppeld, maar het ontbreekt de twee aan chemie. Het sleept maar wat aan. Zoals het een Hart-komedie betaamt: ook hier geen gebrek aan lawaai en gedoe, maar ook hier levert dat geen leuke wegkijker op, een paar grijnsmomentjes daargelaten. Zonde.

2

Matig.

Ondanks de fijne retrostijl en enkele vlotte (actie)scènes stelt de film toch wat teleur. Het verhaaltje is totaal ondergeschikt aan de zgn. cool van de personages, maar daar loopt het voor mij mis. Geen enkel personage is boeiend of heeft enige flair.

En daar ligt de schuld toch wat bij de casting. De tandem Armie Hammer - Henry Cavill is de meest zoutloze combinatie die men had kunnen bedenken. Vooral Cavill ontbeert elk greintje charisma en flair. De verdere rolletjes voor o.a. Alicia Vikander en Hugh Grant brengen evenmin schwung.

Guy Ritchie en zijn hippe dingetjes vermaken best - 't is ook al 4 jaar geleden, een film van hem, dat helpt ook wel - maar dat wordt al snel afgezaagd. Bepaalde zaken blijven wat vaag en veel meer dan een twee uur durend samenraapsel van leuke ideetjes en een hele hoop onzin is deze film dan ook niet voor mij.

2,5

Vrij pover.

Man Of Steel is zoals vrijwel elke andere superheldenfilm: behoorlijk zielloos, volgepropt met actie, voorzien van moraallesjes en ook zwakke oneliners ontbreken niet.

148 minuten gaan voorbij, maar een hoogtepunt heb ik niet kunnen ontdekken. De opening op Krypton is zoals in de versie uit 1978 wel de moeite, maar verder duren de actiescènes veel te lang en wat daartussen zit is een beetje doelloos geneuzel.

Henry Cavill is vergelijkbaar met Christopher Reeve, alleen iets minder naïef. Een groots acteur is hij niet, maar hij heeft genoeg charisma om zich staande te houden.

De rest van de cast is maar platjes: Michael Shannon als weinig imposante, schmierende slechterik; Amy Adams als leeg blok-aan-been (er valt ook geen greintje chemie te bespeuren tussen Cavill en haar); Russell Crowe en Kevin Costner als de vaderlijke figuren; ...

Tussen die automatische piloten valt enkel Antje Traue op met haar vreselijk accent.

Zack Snyder wisselt drukke actiescènes af met enkele flashbacks die het geheel wat diepgang moeten geven - diepgaand vind ik het niet, maar wel een welgekomen afwisseling tussen al het luidruchtige geweld. De actie is een kitscherig CGI-festijn (CG vuur blijft een heikel punt), en zeker als er meppen uitgedeeld worden lijkt het een videospelletje. Van Hans Zimmer's bombastische soundtrack blijft niks hangen.

Pluspuntje is Superman's pakje dat, mede door het ontbreken van de rode slip, werkt in een serieuze setting.

2,5

Ik blijf het een standaardactie/wraakfilmpje vinden.

Veel schieten en knallen. Voorts een simpel verhaaltje, waar op zich niets mis mee is, maar echt boeien deed het mij (weeral) niet.

Acteerprestaties zijn wel goed, natuurlijk, Denzel Washington speelt een sterke rol, maar mijn favoriet zal die nooit worden. Het gegil van Dakota Fanning (al was het niet de hele film lang, zoals bv bij War of the Worlds) werkte eens te meer op mijn zenuwen.

Het filmen vond ik bijwijlen irritant. Vluchtig en overhaast. Inzoomen om ne halve seconde later alweer uit te zoomen.

Naar mijn mening overgewaardeerd hier op Moviemeter.

Ik twijfel tussen 1,5* en 2*, maar ik ga voor de 1,5* omdat het me na een derde keer zien nog altijd niet kon bekoren.