Meningen

Taai.

J. Edgar had een mooie film kunnen opleveren, maar uiteindelijk is het een taaie brok geworden.

Er wordt nogal van de hak op de tak gesprongen tussen "heden" en verleden. In het verleden wordt dan af en toe een bekende passage aangehaald. Helaas worden die passages amper uitgewerkt zodat het een overhaast overzicht is.

Wat dan wel weer geslaagd is, is de innerlijke strijd van Hoover inzake zijn geaardheid. Dat had op mij als enige een beetje effect en zodoende meer aandacht verdiend.

Leonardo DiCaprio is een geval apart. Er zijn genoeg momenten waarop te zien is dat hij talent heeft, maar hij maakt het zichzelf meer dan eens moeilijker dan nodig door bv belachelijke accenten te gebruiken of zoals hier op een uiterst merkwaardige manier te praten (die intonatiesprongen??).

Armie Hammer valt net te licht uit, maar Naomi Watts maakt dat dan weer ruimschoots goed (ondanks een beperkt rolletje). De casting van Judi Dench begrijp ik niet zo goed. Uiteraard is zij een goeie actrice, maar waarom een über-Britse casten als Amerikaanse in een rolletje dat eender wie had kunnen spelen?

Ik heb bijlange nog niet alle films van Clint Eastwood (de regisseur) gezien, maar hier laat hij wat steken vallen. Niet alleen de montage is rommelig, ook de belichting is wat te donker (het filtergebruik kan me daarentegen wél bekoren).

Voorts zit de kostumering en aankleding van sets en decors wel snor. De make-up is dan weer een lachertje. Enkel de oudere versie van Watts' personage Helen Gandy is geloofwaardig. De oudere versie van Hoover en vooral Tolson zien er niet uit.

3

Prachtige film.

Het is een tijdje geleden, maar eindelijk ben ik dan nog eens een film tegengekomen die mij van begin tot eind en over de ganse lijn heeft weten imponeren. Ik zette J'ai Perdu Mon Corps bij gebrek aan tijd slechts op omdat het toch geen al te lange film is, maar ik ging er verder wel blind in.

En maar goed ook. De film is een sfeerbom. Van de eerste minuut weet men er een soort tristesse en melancholie in te krijgen die er niet meer uitgaat. Qua symboliek kan men er in vinden wat men wil. Ikzelf ben daar niet de meest geschikte persoon voor, voor mij hoeft het allemaal niet zo "diep" te zijn. Maar er is wel degelijk wat zweverigheid te vinden in de hand en z'n tocht.

Maar het is ook het 'gewone' plot met Naoufel dat in al z'n eenvoud simpelweg ontroert. De prachtige muziek is ook niet vreemd aan die ontroering, zeker als alles samenkomt in het grandioze slot. De animatie is trouwens aangenaam volwassen. Ik ben niet zo thuis in de (volwassen) animatiewereld, maar er worden kennelijk toch ook pareltjes gemaakt.

4,5

Oef.

Ik zie Al Pacino graag bezig dus ik voelde me wat verplicht om ook deze te behappen. Adam Sandler daarentegen is veel vaker miss dan hit bij mij, maar toch maar een kans gegeven. Dat is weinig verrassend niet meegevallen. Voor Pacino moet je het niet doen - al wist ik natuurlijk ook wel goed genoeg dat het tegendeel verrassend zou zijn. Sandler is érg vervelend.

Zo vervelend dat ik er een Norbit-gevoel van kreeg tijdens het kijken. Sandler zou toch beter moeten weten, als de in mij ogen meer getalenteerde Eddie Murphy er in dit soort dubbelrollen al niks van bakt. Op een zeldzaam glimlachje na, is het armoe troef en irritatie boven. Dat Sandler zijn carrière nog recht heeft kunnen trekken is al even straf als dit filmpje slecht is.

1

Degelijk.

Toegegeven, ik had vrij lage verwachtingen. Op basis van de trailer had ik een typisch Hollywoodactievehikel verwacht. Jack Reacher is beter dan dergelijke films. Ook al is de verplichte auto-achtervolging weer maar eens saai (wél leuk geëindigd), de toon is rustiger dan verwacht. Het plot focust zich niet op de actie, maar is eerder een thriller zonder al te veel vernieuwende franjes.

In de boekenserie zou Jack Reacher een beer van een vent zijn. In die zin is Tom Cruise miscast - ondanks een afgetraind lichaam is hij nooit imposant -, maar hij maakt dat goed met - jawel - zijn acteren. Ik ben absoluut geen fan van hem - films met hem mijd ik liever -, maar hier houdt hij zich goed staande. Moeilijk kijken blijft achterwege en qua komische timing zit het snor.

Rosamund Pike (incl. zwangerschapsboezem) is altijd wel leuk, al kan ze beter dan vlakke bijrolletjes in grote producties. Verder is Werner Herzog geweldig met dat Duitse accent en had ik op een grotere rol voor Robert Duvall gerekend.

Qua regie is dit zoals je het verwachten kan. De film heeft iets meer sfeer dan de gemiddelde genregenoot, iets wat komt door simpele zaken zoals een rustige aanpak tijdens bv de openingsscène.

3

Slecht.

Sequel die zo van de band gerold komt. Met een plot dat steunt op intrige en complotten, is het verbijsterend te zien hoe weinig verrassing in deze film zit. Zo ongeveer van het prille begin verwacht je het einde dat je uiteindelijk krijgt.

Tom Cruise is miscast als zware jongen, maar dat was in de eerste film natuurlijk ook al zo. Anders, 'mannelijker', acteren dan in Mission: Impossible of pakweg Top Gun doet hij niet. Tegenspeelster Cobie Smulders is zowaar nog slechter.

Het maakt haar rol pijnlijk, gegeven het weinig subtiele pogen tot het aankaarten van genderongelijkheid in het leger. Het is pijnlijk hoe het gebracht wordt, maar oké. Niet geschoten is altijd mis

1,5

Redelijk.

Los van de eerste 10 – 15 minuten is dit een aardige tussendoor. Vrij pretentieloos allemaal, ligt de focus op plezier. Niet dat alles daardoor ook effectief plezierig is, maar de luchtige toon en het vlotte tempo zorgen er toch voor dat dit makkelijk te behappen is.

De cast doet het daarbovenop nog eens redelijk tot goed. Nicholas Hoult en dat vrouwtje zijn een plat en naïef stelletje zoals het hoort; de bijrollen zijn in deze film belangrijker en daar hebben de makers dan ook wijselijk (sub)toppers voor gecast. Ze hebben uiteraard niet al te veel mogelijkheden om écht te acteren, maar ik vind het toch plezant om bijvoorbeeld Ewan McGregor in zo’n rol te zien. Bill Nighy’s voice acting is trouwens een genot, heerlijke intonatie en vilein stemgeluid heeft die vent.

(De wereld ronddom) Cloister vormt een behoorlijke setting. Het sprookjessfeertje is zeker in orde. De reuzen zijn in hun design te menselijk en hun CGI is echt lelijk. Dat geldt trouwens voor alle CGI in de film (die intro bijvoorbeeld..). Echt erg vind ik het allemaal niet, daarvoor is deze film te zelfbewust.

3

Middelmaat.

Als kind wel eens een deel van deze film gezien, maar moederlief vond het op een gegeven moment te gewelddadig en zodus was het dat dan. Nu goed, die scènes waar ze toen over viel waren de scène waarin Jack Black overhoop geschoten wordt en die waarin mayor Koslova het onderspit delft.

Net die scènes zijn de "hardste", want nadien blijkt het toch mee te vallen, en het zijn trouwens de beste scènes van de film - want in z'n geheel is het toch vooral een doordeweekse 90ies actiethriller. Veel heeft het allemaal niet om het lijf, al vind ik het nergens echt slecht worden.

Bruce Willis als slechterik is eens wat anders, al ziet het er soms wat dom uit met al z'n toupetjes en opplaksnorren. Maar het is een geluk dat hij er is, want als het van Richard Gere moet komen... Ook opmerkelijk trouwens dat z'n personage niet gewoon ook een agent is. Had helemaal geen verschil gemaakt.

Tussendoortje dus, niks speciaals maar indien verveeld kan dit wel soelaas bieden.
2,5

Leuk.

Het aantal strontscènes zijn drastisch ingeperkt en hebben plaats gemaakt voor echt grappige onzin. Dit is dan ook het beste deel uit de reeks. Veel verrassingen zijn na een reeks en twee films uitgesloten, en toch verbaas ik me keer op keer over de pijngrens van Johnny Knoxville en zijn gekkenhuis.

3,5

Matig.

Steve-O en co zijn onderhand toch echt een beetje te oud geworden. Dat waren ze 20 jaar geleden, bij het begin, eigenlijk ook al, maar nu begint het toch echt wel wat potsierlijk te worden. Ik kan zelf ook wel een stukje volwassener zijn geworden, maar aangezien ik toch nog met een deel goed kan lachen vrees ik daar niet al te veel voor. Door enkele nieuwe namen moeten de oudgedienden niet alle stunts doen. De nieuwelingen krijgen wellicht de meest ranzige dingen te doen. Soms toch echt te ranzig om grappig te zijn. Daar knap ik dan intussen toch wat op af.

2,5

Best leuk.

Dit tweede deel is beter dan het eerste deel (de liefdesverklaring, Bam's moeder die zich van bedpartner 'vergist', de terrorist, ...) en dat had zich ook in punten geuit mochten er twee "mopjes" niet hebben ingezeten, en dat zijn die wanneer zo'n dwaas opgedroogde kak eet en een ijsje voorzien van z'n eigen pis oplekt. Dat is mij net iets te wansmakelijk om niet in mijn beoordeling mee te nemen.

3

Net te doen.

Johnny Knoxville en andere dwazen halen wat stunts en mopjes uit waarbij ze vooral zichzelf voor schut zetten. Ik kan het wel hebben, maar vaak wordt een geslaagd stukje afgewisseld door een onnodig kakpismomentje waarbij Steve-O kotst.

Als film werkt dit beter dan verwacht. De sketches wisselen elkaar voldoende af en het tempo ligt relatief hoog. In het juiste kijkgezelschap kan dit hilarisch zijn.

3

Redelijk.

Het is voornamelijk een verstandige keuze geweest om slechts een korte, maar cruciale periode in het leven van Jackie Kennedy te overspannen. Het eindresultaat is een niet al te geromantiseerde blik achter de schermen in de nasleep van de moord op JFK. Als Natalie Portman haar vertolking een klein beetje aanleunt bij hoe Jackie echt was, dan vermoed ik dat de film er redelijk in slaagt een zo getrouw mogelijk beeld van haar persona in die hectische dagen neer te zetten.

Dat gezegd zijnde heeft het me allemaal eerder matig kunnen boeien. Portman is bij mij vaak hit (Léon, Closer, Garden State, ..) of miss (Star Wars, haar Marvelavontuur, ...). Hier wordt ze niet echt geholpen daar dat rare accentje en manier van praten van de voormalige first lady. Het zorgt voor een wat ambigu gevoel waarbij ik niet goed weet of ik het een goede poging vind of het mij irriteert. Een beetje van allebei, vrees ik. In ieder geval blijft de filmervaring mede daardoor vrij afstandelijk, de verstandige aanpak ten spijt.

3

Niet fantastisch, maar wel amusant.

Degelijk misdaadverhaaltje, met een vermakelijk doch simpel plot. Qua inhoud heeft de film net te weinig te bieden, gezien de lange speelduur. Veel dialogen, dat wel, maar ook veel rond-de-pot-gedraai.

Qua acteerwerk heb ik wat gemengde gevoelens. Samuel L Jackson speelt weer een schreeuwerig typetje, iets wat hij goed kan, maar ook (te) veel doet. Robert De Niro had een erg grappig rolletje, maar met zijn talent kan hij beter iets groter krijgen. Pam Grier doet het redelijk. Robert Forster en Michael Keaton waren nogal saai.

Het camerawerk was uitstekend. Tarantino weet echt wel hoe een film in beeld gebracht dient te worden. Ook de muziekkeuze paste perfect. De dialogen waren hier minder dan in bv Pulp Fiction.

3,5

Erg goed.

Veel verrassingen heeft The Hunt niet in petto: het verhaal en verloop zijn erg rechtlijnig. Dat maakt dat de film staat of valt met hoe men bepaalde situaties aanpakt, en men is er grotendeels in geslaagd om alle valkuilen te vermijden.
Er zitten echter een paar dingetjes in die ik wat gemakkelijk vind lijken, zoals de vaste vriendengroep (allemaal) die zich tegen Lucas keert en de ouders van Lara die zichzelf dingen wijsmaken, al wordt dat goed uitgespeeld tegenover de naïviteit van een kind.
Ook de epiloog vind ik een beetje jammer, zelfs flauw. De kijker wordt beoogd te geloven dat een jaar later alles koek en ei is, om dan toch nog met een dubieuze noot te eindigen.

Voorts is alles van hoge kwaliteit en daar is de cast grotendeels verantwoordelijk voor, want wat staat die fantastisch te acteren. Mads Mikkelsen is fenomenaal en verdient alle lof voor deze rol, maar zeker ook het meisje dat Lara neerzet moet genoemd worden. Dit moet de beste acteerprestatie van een kind zijn dat ik tot op heden heb gezien.

Visueel lijkt het allemaal vrij doorsnee, maar het subtiele camerawerk en muziekgebruik zorgt wat mij betreft toch voor een sfeer die ijziger is dan in de gemiddelde thriller.
Een jaagscène of scène in het bos meer had ik wel graag gehad. Zeker tijdens de slotscène wordt daar een vijandelijkheid gecreeërd die goud waard is.

Genieten (of toch weer niet..)
4

Middelmatig.

De film vertelt het verhaal van een paar mensen die met minstens 2 anderen een seksrelatie hebben en veel verkeerde beslissingen maken.

Dit leidt tot een redelijke climax.

Helaas is dat alleen niet goed genoeg.

Acteerwerk viel meestal mee. Van de cast ken ik enkel Javier Bardem en Penelope Cruz. Hoewel de 2 pas sinds enkel jaren man en vrouw zijn, vind ik hier al de chemie tussen hen.

Tof sfeertje, mede mogelijk gemaakt door de uitstekende muziekkeuze.

Redelijk als tussendoortje, maar allesbehalve hoogstaand.

3

Erg mooi.

Ik heb het overbekende boek niet gelezen, noch één van de vele verfilmingen gezien, maar was toch erg benieuwd naar deze film. Ik heb niet veel tijd om boeken te lezen (ik ben immers verknocht aan film), maar het verhaal van Jane Eyre is voor velen cultureel erfgoed en dus wou ik mijn "achterstand" wat inhalen.

De eerste 20 minuten zijn wat moeizaam. Je ziet meteen dat Jane Eyre e.e.a. heeft meegemaakt en wil weten wat. Het duurt even vooraleer je dat te weten komt, want er wordt ook nog wat tijd besteed aan flashbacks - het gedeelte dat me het minst heeft kunnen bekoren.
Na een half uur begint het echte verhaal, wanneer Mr. Rochester ten tonele verschijnt. Vanaf dan is het puur genieten geblazen, want dan leer je Jane Eyre echt kennen, nl als een sterke maar fragiele jonge vrouw.
De scènes tussen haar en de arrogante Mr. Rochester zijn om van te smullen. Ze zijn spannend, ongemakkelijk, maar tegelijkertijd ook mooi om te zien.
Het laatste half uur schakelt de film een verzetje hoger. Het dreigt wat tegen te vallen (aangezien ik het verhaal niet ken(de), wist ik niet of zij nu nog voor een gemakkelijk leven met St. John zou kiezen), maar thank god, neemt het verhaal de juiste wending en schotelt het het best mogelijke einde voor.
Mijn keel werd er droog van en mijn ogen nat, wat een mooi slotakkoord.

Het acteerwerk is héél erg goed. Mia Wasikowska is subliem. Ik weet niet hoe goed of slecht ze de Jane Eyre van het boek gevolgd heeft, maar ik vind ze fantastisch. Ze weet zoveel verschillende emoties te uiten, iets wat haar Jane Eyre ongelooflijk interessant maakt.
Dat haar eigen prestatie zo goed is, heeft ze deels te danken aan Michael Fassbender, die eveneens erg sterk is als zelfingenomen maar charismatische landheer. De chemie die Wasikowska en Fassbender tentoonstellen spat van het scherm en roept zoveel emoties tegelijkertijd op.
De bijrollen van Judi Dench en Jamie Bell zijn secuur, maar vallen - mede door hun beperktheid - in het niet bij de hoofdrolspelers.

Zoals verwacht is de setting piekfijn in orde. Het kasteel en haar omgeving scheppen een sterke sfeer en ook de kostuums zijn verzorgd.
Het contrast tussen het rijkeluisbestaan van de landheren en het beperkte bestaan van de armen kan niet groter zijn.
Het camerawerk is trouwens ook de moeite. Er zitten enkele schitterende plaatjes in, vooral de buitenopnames, die heerlijk zweverig en intiem zijn.
De soundtrack valt wat minder op, maar liever dat dan storende, bombastische muziek.

Aanrader.
4

Nogal flauw.

Een western, ja, maar eigenlijk ook gewoon een klef Hollywooddrama. Veel ongeluk en miserie, veelal in flashbacks verteld, ook al is het vrijwel meteen duidelijk hoe de vork in de steel zit.

Het kabbelt maar een beetje voort, tot aan de finale die heel even goed lijkt te gaan worden.

Natalie Portman is geen slechte actrice, maar m.i. niet geschikt voor deze rol. In alle opzichten lijkt ze te breekbaar. Met Joel Edgerton heeft ze evenwel een geschikte tegenspeler en ook Ewan McGregor als gladde slechterik is best leuk.

Gavin O'Connor laat weinig aan de verbeelding over, waardoor zijn flashbacks niet werken. De spanningsboog is er niet naar en wanneer de clash een klein beetje lijkt te beloven, wordt dit wat lullig de das om gedaan. Spijtig, maar echt veel viel hier wellicht niet uit te halen.

2,5

Goed.

De waanzin van de oorlog komt in elk oorlogsdrama wel aan bod. Jarhead pakt dit thema vanuit een vrij originele invalshoek aan: verveling. En hoewel de 2 uur geen cirkeltjes zijn werkt de impact van desillusie niet echt. Met het einde doet men zichzelf de das om. Laten zien hoe elk personage terechtkomt had echt niet gemoeten. Het zorgt dat het gedesillusioneerde wat weg is.

De cast is aardig bevolkt, maar is een gevalletje van net niet. Jake Gyllenhaal is net te plat. De rollen die hij de laatste 2, 3 jaar neerzet zijn stukken beter dan wat hij hier laat zien. Peter Sarsgaard kan het hier wél laten zien, zij het slechts sporadisch.

Sam Mendes schotelt visueel heel wat lekkers voor, met de brandende olievelden als hoogtepunt, denk ik. Hij slaagt er trouwens ook in om de verveling "levendig" te houden, hoewel het in se maar voortkabbelt van niks doen en tijd verdrijven naar niks doen en tijd verdrijven. De soundtrack die hij eronder steekt is heerlijk cynisch.

3,5

Gemiddeld.

Eigenlijk mag ik niet té negatief zijn over dit fantasy-avontuur. Het is zonder meer knap hoe men, met de middelen die men toen voorhanden had, dit heeft gemaakt. Ik kan me best inbeelden dat dit z'n fans had, niet in het minst omdat het op een eigen manier (i.e. stop-motion) monsters en creaturen tot leven wekt. Die reus springt al direct in het oog, maar ook andere spectaculaire scènes zoals die met Poseidon zijn, de tijdsgeest indachtig, toch wel knap gedaan.

Dat voorkomt natuurlijk niet dat de film intussen oubollig oogt. En dan heb ik het eigenlijk nog geeneens over de visuele effecten. Die inspanningen afbreken als gedateerd is flauw. Ik kijk dan eerder richting cast en regie. De cast, want die acteert weeral erg toneelachtig; regie, want ondanks de toentertijd revolutionaire technieken had men toch wat meer kunnen doen als het op actiescènes aankomt, en dan vooral die rare, uiterst knullige choreografieën die als een tang op een varken slaan.

Met dat skelettengevecht op het einde wordt dan toch weer duidelijk wat de invloed is geweest op latere cinema. Ik dacht stante pede aan de Hardhome-aflevering uit Game of Thrones. Ook al heb ik dan niet naar een meesterwerk gekeken, zo'n dingetjes zijn als filmliefhebber tof om te zien.

2,5

Vermakelijk.

Absoluut niet hoogstaand, maar voor mij althans goed genoeg voor wat het is: vlot actiefilmpje. Niet zo verfrissend als de eerste films, daarvoor doet het mij plotgewijs te weinig. Sowieso al vrij snel afgeknapt op dat plotje met zijn vader, hetgeen getuigd van gebrek aan originaliteit.

Matt Damon doet het wel goed in zijn bekendste rol en ook van Tommy Lee Jones is het toch altijd wel genieten. Van Alicia Vikander ben ik liefhebber maar zij bakt er al te veel van. Spijtig ook dat daar binnenkort nog zo'n Lara Croftding bijkomt, ze is veel beter waard. Vincent Cassel zit een beetje in hetzelfde schuitje: ook hij heeft hier zo'n flutrolletje van niks.

Paul Greengrass' regie is zenuwachtig en dat oogt slordig. Hij wil natuurlijk hip uit de hoek komen. Goed dat hij wel erin geslaagd is om de speelduur van 2 uur niet zo te laten aanvoelen.
Benieuwd of er nog een nieuw deel komt.

3

Mwah.

Wellicht lagen mijn verwachtingen iets te hoog. Jaws wordt door velen als een waar meesterwerk beschouwd en dat ik niet mogen verwachten.
Het grootste probleem ligt er in het feit dat de spanning die de film probeert op te bouwen meer dan eens afgebroken wordt door overbodige scènes.
Zo belooft de openingsscène voel goeds, maar wordt nadien veel te veel hysterisch gedoe getoond dat eerder op de zenuwen werkt dan de spanning opbouwt.
Dat eerste gedeelte, de aanloop naar waar het effectief om draait (de jacht), duurt te lang en kent één scène die de moeite is en dat is de verkenning waarbij baardmans een haaientand vindt.
De jacht zelf duurt ook wat aan de lange kant, maar staat tenminste nog in dienst van de spanning. Toch is ook dit luik niet ten volle geslaagd. Het psychologische aspect, 'belichaamd' door de machtstrijd tussen de heren, leidt af van de dreiging - die is er wel - van de haai.

Het acteerwerk valt mee, maar is verre van briljant. Het lijkt ook verdeeld: Roy Scheider domineert de eerste helft, Robert Shaw de tweede. Richard Dreyfuss - wellicht het beste op dreef - krijgt tussendoor ook z'n momentjes.

De dikste pluspunten gaan uiteraard naar de haai. Steven Spielberg zou indertijd behoorlijk wat problemen hebben gehad met de "haaienmachine" (tenminste, dat heb ik ooit eens gelezen) maar daar valt niks van te merken. Elk shot waarin een haai te zien is, lijkt een shot van een echte haai.
Tegenvaller is wel John Williams, van wie ik nu wel zeker ben dat hij absoluut mijn genre componist niet is. Noem het heiligschennis, maar zijn score klinkt wederom opvallend frivool en zelfs kinderlijk.

3

Slecht.

Een grote witte haai en alle problemen die dat met zich kan meebrengen in een Seaworld vol met onwetende toeristen. Het doet wat aan de Jurassic Park'en van deze wereld denken, maar Jaws 3-D lift natuurlijk mee op het succes van het origineel.

Niettemin had de premisse kunnen werken, zeker in een fout jaren 80-filmpje. De uitwerking is daar echter veel te slecht voor. Een jonge Dennis Quaid voert een charismaloze cast aan. Charisma of niet; de tijd die aan karakteruitdieping e.d. wordt gespendeerd ligt veel te hoog.

Ook het actiegedeelte met de haai kan het evenwel niet waarmaken. De veelgenoemde effecten zijn daar debet aan. Het ziet er ontiegelijk slecht uit, zelfs voor een film uit 1983. Dat er na dit wanproduct nog een vervolg is gekomen, is eigenlijk te zot voor woorden.

1

Tja.

Zeer slechte film, zoveel is zeker. Enige logica is nergens te vinden. Men maakt scriptgewijs een hoop onverklaarbare keuzes die in het beste geval hadden gewerkt als het zich allemaal niet zo verdomd serieus nam. Maar zeker Lorraine Gary denkt dat ze in aanmerking kwam voor een Oscar. Tenenkrommend. Andere acteurs denken dat gelukkig niet. Onder meer Michael Caine acteert zo nonchalant als hij maar kan, maar bon, dat brengt tenminste nog enige animo. Dat en een paar zeer slechte scènes, zoals de dood van Jake, die dan toch op de lachspieren kunnen werken.

1

Aardige tienerhorror, maar weinig komisch.

Simpel doch doeltreffende verhaaltje. Het enige wat minder uitgewerkt was, was de relatie tussen Needy en Jennifer, met Needy die altijd al geweten heeft dat Jennifer duivels was, en ondanks euh.. situaties toch haar vriendinnetje blijft. Dat rommelt wel een beetje.

Als horrorkomedie komt dit wel niet echt goed over. Sommige situaties zijn wat absurd, oké, maar echt lachen? Neen.

Amanda Seyfried en Megan Fox acteren helemaal niet geloofwaardig, maar ik vermoed/ hoop dat dat ook niet de bedoeling was. Beide dames hebben wel een zekere uitstraling en zijn zodus goed gecast.

Aangenaam sfeertje, erg onverwachte muziek op onverwachte momenten (zo krijgen we meer dan eens plots een stukje heavy metal aangeboden), maar soms oogt het wat goedkoop.

Leuk tussendoortje.

3

Mooi.

Hoewel Jeremiah Johnson alles heeft om interessant te zijn, vind ik het eerste uur best moeizaam. Het blijft allemaal afstandelijk, de personages zijn niet bijster interessant en het is pas na het intermezzo dat de film een hoog niveau kan halen. Dat niveau blijft tot het einde aan.

Robert Redford kan het eerste uur maar weinig gevoel in zijn rol leggen. Ik vind hem er ook te glad uitzien, de volle baard ten spijt. Een acteur genre Clint Eastwood/ Paul Newman/ Kris Kristofferson had misschien beter gewerkt. Maar eerlijk is eerlijk: na het intermezzo stijgt het niveau van Redford zienderogen en staat hij fantastisch te acteren.

Cinematografisch is alles top. De omgeving is niet western pur sang, maar wel heerlijk avontuurlijk. Qua kostuumdesign had e.e.a. beter gekund - in de laatste scènes lijkt Redford wel Jezus met die baard en dan die klederdoeken.

Op muzikaal vlak kan Jeremiah Johnson zich niet echt onderscheiden. Geen enkel muziekstukje blijft hangen, en dat zou toch wel mogen bij een westerndrama.

3,5

"His name was Jeremiah Johnson. They say he wanted to be a mountain man."

Lauw.

Coming-of-age, ja, maar dan wel zonder inhoud. Hoewel ik me er in kan vinden dat er geen uitleg gegeven wordt voor de keuzes van Isabelle ontbreekt een band. Ik vind haar een strontvervelend mens met een idiote grijns rond 'r smoeltje.
Interessanter wordt het dan ook pas als de ouders erbij betrokken worden en ook het einde - met de weduwe - is best mooi.

Marine Vacth heeft helaas niet echt het talent een rol/ film te dragen. Haar uitstraling is ook eentje om ellendig van te worden.
De bijrollen worden veel beter vertolkt, van haar broer(tje) tot Charlotte Rampling, die in haar drie minuten nog snel wat plooien rechttrekt en de film nagenoeg redt.

Van François Ozon heb ik nog steeds niet al te veel gezien, maar afgaande op hetgeen ik wél al zag, lijkt mij dit een filmpje op de automatische piloot. Tot Rampling's optreden blijft diepgang grotendeels achterwege. Visueel is het gewoon degelijk zonder meer, al vind ik die montage van seksscènes wat onbeholpen overkomen.

2,5

Aardig mislukt.

Jeux d'Enfants pretendeert gedurfd te zijn, maar faalt daar zwaar in. Ook dat geforceerde speelse kantje zorgt meermaals voor Amélie-jeuk. Opgelucht was ik dan ook toen volwassen Julien en Sophie verschenen.
Een kwartier lang zorgt dat voor een degelijke film, maar al snel komen de valkuilen. Zaken zoals dat "aanzoek" en de ziekenhuisscène zie je mijlenver aankomen en ik had dan ook een nadrukkelijk "He-he, zoveel tamtam maken om dàt?"-gevoel. De film faalt gewoon in z'n opzet.

Puppy Guillaume Canet en Marion Cotillard kunnen ook niet alle meubelen redden, ondanks dat zij (maar vooral hun chemie) kleine lichtpuntjes zijn. Vooral Cotillard laat zien over talent te beschikken.
De kindacteurs doen het voor de verandering ook niet al te slecht.

Regisseur Yann Samuel mag dan wel falen in z'n opzet, de speelduur vliegt vrij snel voorbij. Jeux d'Enfants heeft zo nu en dan een leuke vondst, al zijn het vooral de kleuren die in goede zin opvallen. De soundtrack brengt bezoekjes aan alle niveaus, van uitstekend passend tot kutzooi.

2

Flauw.

Romancing The Stone is een geslaagde variatie op Indiana Jones, The Jewel Of The Nile een flauw afkooksel. De zelfspot van het origineel heeft plaatsgemaakt voor kinderachtige lol. Wat het oplevert is een drukke, lawaaierige film. Iets waar ik me ongemakkelijk door ga voelen.

Zelfs de chemie tussen Michael Douglas en Kathleen Turner kan het niet redden. Beide acteurs hebben een minder script voorhanden en kunnen logischerwijze geen reeds verdronken kalf van de verdrinkingsdood redden.

Danny DeVito komt iets meer op de voorgrond - al lijkt dat misschien enkel zo - en is bloedirritant.

Verder is een woestijn bijlange niet zo charmant als een jungle, toch niet voor dit soort films. De soundtrack ligt in de lijn van z'n voorganger en dat is maar goed ook. Helaas is dat het enige.

2

Ijzersterk oorlogsdrama.

De rauwe, chaotische openingsscène door de straten van Nanjing zuigt je meteen mee in het verhaal. De focus ligt in het begin op hoe de oorlog in de straten gestreden wordt, maar al vrij snel verplaatst die focus zich naar de kerkbewoners. Wat volgt is een tragisch, wreed, maar bovenal aangrijpend oorlogsdrama, deze keer gezien door de ogen van onschuldige kinderen.

Christian Bale kiest bovenal een interessante rol in een interessante film, maar hij weet ook nog eens helemaal te overtuigen. Zijn eerste 5 minuten zijn nog twijfelachtig, maar zijn niveau groeit zienderogen naarmate zijn personage verder uitgediept wordt.

Ook het merendeel van de ondersteunende cast staat aardig te acteren.

Visueel is The Flowers of War eveneens de moeite. Het kleurengebruik is soms kleurrijk, om dan erg grauw te worden. Dat trucje schept een intense sfeer.

Van het camerawerk an sich ben ik dan weer minder lovend. Af en toe voelt het overhaast aan, met van die schokkende beelden.

Verder ook nog even de muziek vermelden, want die biedt absoluut een meerwaarde.

Aanrader.

4

Vermakelijk.

Arnold Schwarzenegger is toch wel iets uniek als het op z'n komische rollen aankomt. De portie dwaze blikken in combo met dat onnavolgbare accent werken steeds weer uitstekend, vooral in luchtige tussendoortjes die zichzelf niet serieus pakken. Jingle All the Way heeft bovendien een hoog tempo waardoor het aantal mislukte typetjes, want er lopen er wel een aantal irritante rond, snel weer vergeten wordt. Door onder andere een rendier neer te meppen blijft ook de slapstick amusant.

3