Meningen

Misser.

Quantum Of Solace was in mijn herinnering al geen al te beste Bondfilm, maar aangezien zowel Casino Royale als Skyfall blijvers zijn heb ik me toch maar eens aan een herziening gewaagd.

En die bevestigt eigenlijk wat ik er al van vond, namelijk dat dit een slechte film is. Dat is zeker gezien de weg die Casino Royale plaveide een gemiste kans.

Het begint al bij het uiterste begin: Bondfilms worden (onder meer) gekenmerkt door een gave openingsscène en wat schotelt men hier voor? Juist ja, een simpele auto-achtervolging met alle chaos die daarbij hoort zonder ook maar iets te tonen.

Wat nadien volgt is niet veel beter. Het plot bestaat te veel uit contactpersonen en zijsprongetjes waardoor het geheel nogal harrewarrig wordt. Ondertussen loopt James Bond er als een losgeslagen emopuber bij. Moedertje M ziet het met lede ogen aan. Ik ook.

Daniel Craig doet zijn ding - knokken, boos kijken, ... -, maar krijgt amper de kans om James Bond te spelen, iets wat hij nochtans goed genoeg kan.

In het gezelschap van een strontvervelende Mathieu Amalric lijkt zijn rol evenwel nog meesterlijk. Ook Bondgirl Olga Kurylenko kan ondanks haar mooi snoetje weinig interesse opwekken.

Gemma Arterton in haar twee minuten van fame kan er zelfs meer van maken. Judi Dench is een certitude.

Misschien nog een groter manco dan (een deel van) de cast is Marc Forster, die geen blijf weet met het aanwezige potentieel en er dan maar een zootje van maakt. De actie is verdomd slecht in beeld gebracht - erg warrig en flitsend, zonder enig overzicht -, de film mist een zekere flow, het beetje CGI dat er aan te pas komt is erg lelijk en de titelsong van Jack White en Alicia Keys beschamend. Het enige positieve dat ik nog kan noemen zijn de locaties, het enige goede uit Casino Royale (samen met Craig) dat men ook hier doortrekt.

Kleine 2,5

Goed.

Intéressante en vooral degelijk gemaakte film. The Queen is de titel, maar eigenlijk lijkt Diana de hoofdrol te hebben. Net zoals andere films over het Engelse koningshuis is het verbijsterend te zien wat een poppenkast dat is. Helen Mirren zet een sterke rol neer, al krijgt ze daar alle kansen voor.

3,5

Meh

Veel te serieuze actiefilm. Geregisseerd door Jean-Claude Van Damme himself, maar dat pakt ironisch genoeg niet goed uit. Die zet de film te dik aan. JCVD moet gewoon simpele actie, van ongeveer anderhalf uur max, zijn. Het is spijtig dat hijzelf dat anno 1996 niet begreep. Dat zijn ster in deze periode begon te tanen, is dan ook niet echt verrassend.

2

Kleine klucht.

The Quick And The Dead moet de eerste western geweest zijn die ik ooit gezien heb. Indertijd vond ik het uiteraard een degelijke film, maar na zoveel jaren kon ik enkel nog de sterfscène van The Kid heugen. Een herziening drong zich op.

En ik heb behoorlijk veel spijt van die herziening. Uiteindelijk blijkt dit een soort Once Upon A Time In The West-parodie met een Kickboxer-verhaaltje.
Door het verhaal te laten plaatsvinden in een klein dorp worden de pluspunten van het genre vrijwel meteen aan de kant geschoven en rest er niets anders dan wat semi-dramatisch geneuzel, een ellendige sheriff die weggelopen lijkt uit Unforgiven en een paar onbenullige personages.
Bij de shoot-outs ontbreekt enige spanning, mede door de over-the-topaanpak.

Sharon Stone is bloedmooi, maar totaal miscast als vrouwelijke versie van Harmonica. Ze is op geen enkel moment geloofwaardig en het lijkt alsof ze het er voor gedaan heeft.
Ook de meeste andere castleden kunnen niet overtuigen. Van Russel Crowe had ik dat ook niet verwacht, maar Leonardo DiCaprio moet beter kunnen. Gene Hackman leeft zich dan wel weer uit als kwaadaardige sheriff, al blijft het natuurlijk een kopie van zijn Unforgiven-rol.

Het ontbreekt The Quick And The Dead ook aan sfeer. Het stadje Redemption - what's in a name - ziet er nochtans vrij aardig uit - het schietplein is wel tof vormgegeven - en ook muzikaal is er af en toe wel wat deftigs te bespeuren. Maar uiteindelijk ziet het er allemaal te gelikt uit, te proper (de hoeveelheid bloed en schietgaten ten spijt). De kostuums zijn daar een goed voorbeeld van.
Het camerawerk an sich is niet zo slecht, maar de shoot-out tussen The Kid en Herod bv is bagger. Alle spanning wordt daar weggenomen door wat gekunstel. Spijtig.

2

Waardig vervolg.

Het eerste kwartier is zelfs uitstekend. In plaats van direct terug naar de sfeer van het origineel te gaan, krijgen we een puik geschoten actiescène voorgeschoteld. Nadien schakelt men terug, zowel in tempo als in niveau. Er zitten een aantal goede elementen in, zoals de focus op drie situaties tegelijkertijd, maar - weinig verrassend - kan ook deze sequel een aantal valkuilen niet ontwijken. Van zodra er andere mensen aan te pas komen, wordt het al een stuk minder.

Millicent Simmonds krijgt in afwezigheid van John Krasinski de grootste rol en doet dat met verve. Met ook de finale die gericht is op haar personage, sluit ik een derde deel niet uit, maar eigenlijk hoop ik van niet. Het origineel is goed, deze sequel heeft goede elementen maar als geheel net wat minder, dus ik vrees dat het alleen maar bergafwaarts kan gaan.

3

Best goed.

A Quiet Place is een uitermate sfeervolle thriller, waarbij de post-apocalyptische setting en het uitgangspunt stevige fundamenten zijn om een dergelijk verhaaltje op te bouwen. De spanning zit er vrijwel meteen goed in en men kan dat ook grotendeels zo houden, al zit er toch wel eens een uitschuiver in zoals die bevalling.

De van een tof design voorziene monsters komen evenwel beter tot hun recht als ze niet te veel gebruikt worden. De finale kent wat actie, maar ik had dat graag meer deprimerend en stiller gezien. Het is immers met die ondertoon dat de film het eerste uur het sterkst is.

3,5

Niet echt mijn ding.

Quigley Down Under is ook weer net wat anders dan de gemiddelde western. Voor mij helaas niet positief anders. Wat begint als een wat komisch bedoelde – maar pijnlijk kinderachtige – avonturenfilm met hoog televisie-gehalte, wordt gelukkig iets serieuzer, en daardoor ook beter, na verloop van tijd. Anders had ik veel moeite mogen/ moeten doen om het einde te halen.

Dat gezegd zijnde,Tom Selleck en Alan Rickman zijn wel uitstekend gecast als tegenstanders. Beiden hebben een karakterkop op de schouders staan en passen dan ook perfect in dit soort setting. Van de bijrollen, met dat vrouwtje op kop, ben ik niet onder de indruk.

Simon Wincer heeft met Tom Selleck kennelijk nog wat westerns gemaakt. Ondanks deze kleine tegenvaller ben ik wel benieuwd. Ondersteund door een volwassenere toon kan ik bijna niet geloven dat die twee nog meer matige westerns gemaakt zouden hebben. Want Selleck is gewoon geknipt voor het genre en visueel is er niks mis met de film – soundtrack is dan weer mijn ding niet.

2

Gemiddeld.

Zonder meer laat Quo Vadis, Aida? een schrijnend verhaal zien. Een soort Holocaust, maar dan iets kleiner en, vooral, recenter. De film geeft weinig achtergrondinfo, en in Vlaamse scholen wordt aan de Joegoslavische oorlog - althans in mijn herinnering (en geschiedenis was dan nog een zeldzaam vak dat mij interesseerde) - amper aandacht gegeven.

Wat de film wel doet is zich focussen op kleinere elementen uit de chaos, op mensen die tegen wil en dank in die situatie verzeild zijn geraakt en daar proberen levend uit de geraken. Als film doet het mij uiteindelijk allemaal wat weinig. Men rekent op het gevoel van onrecht, maar ik moet bekennen dat ik net iets te apathisch naar het scherm heb staan turen. Het is slechts na de massamoord dat het filmisch interessanter wordt en toch nog een beetje onder de huid weet te kruipen.

In ieder geval is wekt dit soort geschiedenislessen wel mijn interesse om er dan e.e.a. over te lezen. Maar dat is al gauw even deprimerend als de film.

3