Meningen

Tja.

Machofilm. Gemakkelijk op te splitsen in een helft opleiding en een helft actie. Dat het allemaal nogal stompzinnig is, doet de film geen deugd. Het plot kent geen geheimen, maar helaas ook geen spanning. Het is zeer snel duidelijk hoe de pionnetjes gezet worden en de langgerekte finale is nogal donker geschoten dus daar valt ook niet veel mee te amuseren. De cast is evenmin verrassend, of wat had u gedacht van de zoveelste machorol van Michelle Rodriguez?

2

Meh.

S1m0ne valt op best wat vlakken door de mand. Wat het precies wilt zijn is mij niet geheel duidelijk. Alles gaat ontzettend gemakkelijk, niemand stelt zich vragen, scherp is het nergens en als naar het einde toe de rollen omgedraaid worden is het kalf helemaal verdronken.

Ook Al Pacino - wellicht mijn favoriete acteur - bakt er niet geweldig veel van. Deze rol plaats ik zonder moeite bij zijn drie slechtste. Ik moet er wel bij zeggen dat het script hem niet van dienst is - slechte filmkeuze dus - en dat de overige cast niet het minste weerwerk biedt - een jonge Evan Rachel Wood is wellicht het best op dreef.

Andrew Niccol is een redelijke regisseur, maar van deze film maakt hij niet veel. Ook speciale computerdingen om Simone te schapen ontbreken. Op een groot computerscherm verschijnt een kop en dat is het dan... Gelukkig voor hem heeft hij er z'n vrouw aan overgehouden, toch iets dat positief kan zijn.

2

Raar.

De openingsscène belooft veel goeds, maar al snel raakt men de weg kwijt. Het script neemt wat rare bochten terwijl het een soort Se7en tracht te zijn, maar vooral de toon steekt me tegen. Die staat een serieuze actiethriller van niveau in de weg. Af en toe sluipt er een ontzettend slecht mopje tussen, alsof men niet goed wist welke kaart te trekken.
Gaandeweg ontvouwt het verhaal zich mondjesmaat en dat levert een vrij idiote finale op.

Normaal gezien ben ik altijd fan van Arnold Schwarzenegger, maar hier is hij miscast. Zijn accent staat zijn acteerwerk voor een keertje in de weg en door zijn aanwezigheid heeft het script wat oneliners, maar die leiden enkel af.
Verder heeft de cast best wat bekende gezichten zoals die kerel van Lost, maar behalve een raar acterende en schmierende Sam Worthington vallen zij niet echt op.

Sabotage is iets harder dan ik had gedacht, maar dat is positief. Van David Ayer moet ik dringend eens meer zien. Dat hij best wat bloederige taferelen laat zien, had gepast geweest als de toon standvastig was geweest. Bij de finale gaat hij wel een beetje de boot in, daar valt weinig aan te zien behalve een zoveelste idioterie door Arnie als cowboy iedereen te laten afmaken.

2,5

Goed.

Safe is een typisch actietussendoortje, maar wel bovengemiddeld. De opzet lijkt in het begin wat platjes, met weinig verrassingen en ook vrij weinig opwinding. Dat verandert doorheen de film wel, want de knokpartijtjes worden steeds frequenter, het aantal doden stijgt zienderogen en niemand lijkt de ontsnappen aan een kale kerel met Cockney accent.

Jason Statham is hier op z'n best - hoewel het niet veel verschilt met z'n andere vertolkingen vind ik hem dankzij het script net iets vinniger dan anders.

Je zou kunnen zeggen dat het spijtig is dat hij geen tegenstrever heeft behalve hordes aan Chinese, Russische of Amerikaanse figuranten, maar een onemanshow is in dit geval nu ook niet al te erg.

Dat een actiefilmpje als dit ook eens onder het anderhalf uur eindigt, is mooi meegenomen. Het tempo is verschroeiend, aan overbodige melige zaken wordt niet langer dan een minuut verspild en zo kan de aandacht volledig op de knokpartijen gericht staan. Die zijn best deftig gechoreografeerd en dat het camerawerk toelaat er iets van te volgen is ook niet onbelangrijk.

3,5

Standaard.

Ryan Reynolds in een serieuze rol is wel wat anders dan de schijtlollige zelfspot-Reynolds, maar hij trekt z'n streng, voor wat het voorstelt. Denzel Washington zet z'n zoveelste actierol neer - ik ben die maniertjes onderhand wel wat beu gezien. In ieder geval kan geen van beiden echt uitblinken of deze film boven de middelmaat uittillen.

Daarvoor is het op elk vlak gewoon te ... middelmatig. Niet dat het niet aardig wegkijkt, dat zeker wel. Het eerste half uur gaat aan een behoorlijke vaart van start, maar zoals vele andere genregenoten kakt het ergens halverwege in en is het wachten tot de voorspelbare twists de finale inluiden. Hier en daar zit nog een aardig actiemomentje, maar al bij al is Safe House niet meer of minder dan een aardig, doordeweeks actiethrillertje, zonder meer.

3

Mwa.

De serie vind ik nog wel oké, ook al is het intussen jaren geleden dat ik die gevolgd heb. Een verfilming had voor mij dan weer niet gehoeven, en blijkt ook dat die effectief een stuk minder is dan de serie. Sowieso moet er in dit soort verfilmingen een deel verhaal erbij getrokken worden dat dusdanig gerekt en als opvulsel aanvoelt. The Movie duurt maar anderhalf uur, maar dat was voor mij toch lang genoeg. Met een riedeltje over iedereen aanvaarden en uit de kast durven komen etc. is men immers ook in brave wateren blijven varen.

2,5

Best oké.

Harold Lloyd leunt gelukkig dichter aan bij Buster Keaton dan bij Charles Chaplin. Hij heeft niet de droge uitstraling van Keaton - dat is dan wel een gemis in al die slapstick -, maar hij teert ook wel op stuntwerk. Daar moet deze film het ook van hebben en daarin stelt het ook niet teleur. De finale is de alom bekende beklimming en die is echt knap in beeld gebracht. Daarin komt avontuur, vermaak en filmisch talent mooi samen. Uit 1923, dus bijna 100 jaar oud, maar dat is niet aan dat stuntwerk te zien. Knap gedaan.

3

Zwak.

Angelina Jolie's acteertalent blijkt eens te meer tekort te schieten, ditmaal in een erg matige spionagethriller. Ook nu weer een plotje van iets en niks, met Amerika en Rusland als usual suspects.

Het script mist inhoud. Het is slechts wachten op de verplichte twists, waarbij het gissen is tussen Chiwetel Ejiofor en Liev Schreiber als mol. Hoe het dan uiteindelijk ook moge uitdraaien, maakt allang niets meer uit. De film heeft weinig tot niets te bieden, zelfs geen deftig geschoten actiescènes.

1,5

Goed.

Zeer geslaagde zwartkomische thriller. Voor mij nogal beïnvloed door The Talented Ripley maar dan eigentijds. En meer schokkend. Ook behoorlijk ordinair en vulgair, al kan ik daar zelf wel tegen. Het zorgt voor een raar sfeertje, maar ik ben niet echt verrast door de uitkomst. Barry Keoghan begint daarvoor te vaak de rare snuiter te spelen, al kan die er natuurlijk ook niet aan doen dat hij het hoofd heeft dat hij heeft. Op z'n acteerwerk valt immers weinig aan te merken.

Ook de rest van de cast is prima. Toffe, uiteenlopende personages ook die ze neerzetten. Kleurrijk wereldje, dat Saltburn. Zeer aan te raden voor 'n keer, maar ik had stiekem op net iets meer gehoopt. Al weet ik nu wel tenminste waarom 'Murder on the dancefloor' na 20 jaar weer een hitje was.

3,5

Goed.

The Salvation brengt niets nieuws, maar is erg makkelijk te behappen. Qua thematiek doet het wat aan een moderne High Noon denken, waarbij een enkeling (nu ja) z'n plan dient te trekken in een dorp vol lafaards.

Een cast aangevoerd door Mads Mikkelsen kan bij mij sowieso al weinig misdoen. Hij levert - hoe kan het ook anders - een geslaagde prestatie. Daarnaast vind ik ook Eva Green erg aangenaam - zeker zonder woorden. Enkel Jeffrey Dean Morgan is een wat kleurloze slechterik, die met wat Henry Fonda-trekjes stoer tracht te doen.

De soundtrack is goed; visueel had ik iets meer verwacht. Natuurlijk ontbreekt het niet aan shots van wijde landschappen en verlaten omgevingen, maar zo af en toe lijkt het wat gekunsteld allemaal. Ook het vuur - de finale brengt meer dan alleen een klassieke shoot-out - is een CG-gedrocht. Dat had beter gekund en gemoeten.

Verder prima tussendoortje.

3,5

Nonsens.

Zoveel is zeker. Maar het is bij momenten vermakelijke nonsens. Dwayne Johnson in een zoveelste heldhaftige rol mag de redder in nood uithangen en baant zich verrassend vlot een weg doorheen de grillen van de natuur. Ondertussen verliest de film onnodig tijd aan platgereden paadjes vol vals sentiment, terwijl men er aanvankelijk snel invliegt.

San Andreas wil een moderne versie zijn van de rampenfilms waarmee we eind jaren 1990 plat gegooid werden. Spijtig genoeg vind ik het daarom nog niet beter, integendeel. San Andreas is een beetje van hetzelfde laken een pak. Misschien was de ambitie een beetje groter, maar zelfs de CGI is amper een verbetering ten aanzien van die films die minstens 15 jaar ouder zijn. Opdracht mislukt, zo lijkt het dan, maar de eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat de tijd verrassend goed wegtikt en dus lijkt me een buis niet op z'n plaats.

2,5

Niet slecht, maar veel meer ook niet.

De film vertelt gewoon het verhaal van Zilang, een uiterst gevreesde krijger die heel wat vijanden de pan in hakte.

Helaas is dat het enige. Qua inhoud is de film dan ook erg dun. We krijgen een uurtje het parcours van Zilang te zien, nogal afgehaspeld soms; om het laatste half uur de "strijd" te zien tussen een oudere Zilang en Cao Ying, kleindochter van.

Die laatste strijd viel ook wat tegen, eigenlijk. Geen massagevecht.

Andy Lau speelt z'n rol zeer goed. Ook die dikke deed het goed. Andere rollen zijn wat onopvallender. Die korte rol van Maggie Q mag er ook wel zijn. Als ze al iets te zeggen had, deed ze het goed.

De gevechten waren dus wat minder dan verwacht. Soms kwam het ook wat rommeliger in beeld. Hét pluspunt van de film is echter de muziek. Heel erg de moeite waard. Zorgde voor een leuke sfeer en hield de film op bepaalde momenten recht.

Niet onaardig, maar na het zien van oa The Warlords en de Red Cliff-saga is dit toch duidelijk minder.

Krappe 3

Redelijk.

Ik kreeg tijdens het kijken vaak een Jarhead-gevoel. Deze film heeft er wat van weg. Maar Sand Castle heeft ook de beperkingen die ik al vaker zag in Netflix Originals (terwijl ik nog maar sinds februari mee op die kar gesprongen ben) - er wordt goed geacteerd door Nicholas Hoult en het is best kundig gemaakt, maar het ontstijgt ook nu weer de degelijkheid niet. Er ontbreekt telkens iets, waardoor nooit écht een (diepe) indruk nalaat. Enkele weken geleden zag ik zo'n andere Netflix Original, The Siege of Jadotville, ook over een dwaas conflict, en die film is perfect vergelijkbaar met deze. Ze kunnen zo in een rijtje van degelijk gemaakte films, die je zo weer vergeten bent.

3

Tegenvaller.

Zoals op deze pagina reeds vaak geschreven: geen echte Buster Keaton-film, om de gekende reden dat hij achter de schermen geen touwtjes in handen had. Als hoofdrolspeler vind ik hem anderzijds nog steeds goed. Los van zijn gekende acrobatische stunts is hij ook gewoon een goed acteur en een krak in hetgeen hij doet. Met zijn stoïcijnse kop kan hij dus ook ietwat saaie films als deze van de volledige mislukking redden.

2

Niet al te best.

De intro is uiteraard iconisch: een jonge John Travolta die op 's werelds bekendste discomuziek door het leven wandelt. Dat tijdsbeeld dat hier direct geschetst wordt, is het sterke aan de film: de typische seventies-kragen of de breed uitlopende broekspijpen, steeds weer voorzien van een (on)gezonde portie Bee Gees of andere disco-artiesten.

Nadien volgt evenwel een film die ik niet verwacht had. Het is allemaal veel mistroostiger dan gedacht. Saturday Night Fever is vooral toch een sfeerschets over een hoop irritante jongelingen die een uitweg zoeken. Die premisse is hoe dan ook wel interessanter dan bijvoorbeeld één of ander romantisch plotje in de disco. Maar het levert evenwel geen sterke film af. Het is mij net wat te onevenwichtig, niet in het minst door de matig acterende cast. Als deze film een zekere cultstatus zou hebben, zou ik dat anderzijds wel kunnen begrijpen en ik sluit evenmin uit dat een tweede kijkbeurt in de toekomst misschien andere inzichten geeft.

2

Mja.

Totaal absurde en belachelijke komedie vol vettige moppen en zonder enig niveau. Voor mij echter belachelijk genoeg om op een luie avond met verstand op nul te behappen. De korte speelduur zal er ook wel iets mee te maken hebben.

3

Mwah.

Qua uitgangspunt en verdere plotontwikkelingen had Savages best een boeiend geheel kunnen zijn, maar het onderste is duidelijk niet uit de kan gehaald.
Met name de vertelstructuur is een rommeltje. De voice-over is verschrikkelijk slecht, de screentime van de verschillende personages is onevenwichtig verdeeld (dat moeder-dochtermomentje tussen slachtoffer O en dader Elena slaat als een tang op een varken en het tweeledige einde is te dom voor woorden.

Savages beschikt over een op het eerste gezicht degelijke cast, maar dat valt achteraf gezien tegen. Blake Lively kan best terugkeren naar Gossip Girl en consoorten. Naast haar tenenkrommende voice-over is ook haar gewone acteren erg matig. Zelfs een welgevormd billenpakket biedt geen soelaas. Maar ook Taylor Kitsch en Aaron Johnson voldoen niet als hoofdrolspelers. Beide heren missen enige overtuigingskracht.
Dan voldoet de ondersteunende cast al een pak meer. Benicio Del Toro kan zich volledig uitleven in z'n over-the-toprolletje van psychopaat en ook John Travolta is aardig op dreef. Salma Hayek is in vergelijking met hen wat minder, maar voldoet nog net.

Op visueel vlak overtuigt Savages wél voor de volle pond. De kleuren(contrasten) en filters zijn erg mooi en springen dan ook het meest in het oog. Qua editing wil het dan weer wat te hip zijn, maar het blijft allemaal binnen de perken. Het tempo ligt hoog en de beelden zijn mooi geschoten. De speelduur had evenwel korter gekund.

3

Leuk.

Plezant filmpje. Kort, klein, maar wel bijzonder efficiënt gebracht met de middelen die voorhanden waren. De twee hoofdrolspelers zetten hun personages uitstekend neer. De satire zit er goed in, zonder echt drammerig te zijn of met het vingertje te wijzen. Ik heb geregeld kunnen lachen met wat er gebeurd of gezegd wordt.
Ook tof dat de "aliens" simpelweg pluchen beesten zijn en dat men het vertikt uit te leggen vanwaar ze komen of wat ze juist willen. Het einde van de wereld gebeurt gewoon en that's it. Het overkomt. Geweldige slotscène ook, die dat perfect belichaamt.

3,5

Redelijk.

Een tijdje geleden heb ik Spiral gekeken, als eerste uit de Saw-reeks. Niet bepaald een groot succes, maar ik kende natuurlijk wel de status van dit eerste deel. Tegelijkertijd was ik er ook van overtuigd dat ik deze al eens (deels) gezien had, maar ik moet mis geweest zijn. Ik kon me er alleszins niets van herinneren.

Nu goed, een meesterwerk vind ik dit niet. Toegegeven: de vuile, lichtjes industriële look van de film is een pluspunt en de figuur Jigsaw is dat evenzeer. Dat de film deels plotgedragen is, met een weinig tot de verbeelding sprekend detective-gedeelte, is anderzijds een misser. Dat het duo in de badkamer evenzeer erg matig acteert is ook een manco.

Het zorgt er voor dat de claustrofobische situatie in de badkamer mij best koud liet. Ik voelde de urgentie niet. De hele psychologische draai dat het motief van Jigsaw zou moeten hebben vind ik maar zo-zo. Ik was er in ieder geval niet zo zeer van onder de indruk. Het is pas naar het einde toe, en dan heb ik het echt over de laatste 5 à 10 minuten, dat de film écht naargeestig wil worden, met een tof twistje als blijkt dat Jigsaw dat lijk is.

3

Mooi.

Scarecrow doet wat denken aan Midnight Cowboy. Beide films vertellen het verloop van de vriendschap van twee tegenpolen en hun "American dream". Waar Midnight Cowboy uiteindelijk een taaie zit is, pakt Scarecrow het beter aan.

Met name de luchtige(re) ondertoon is van goud waard. Zeker naar het einde toe kent de film best wat emotionele momenten, maar die worden vlekkeloos afgewisseld met komische scènes. Afhankelijk van kijker tot kijker tovert het einde een lach rond de mond of een rollende traan op de wang.

Al Pacino en Gene Hackman hebben een groot aandeel in de kwaliteit van de film. Vooral Pacino vind ik weer maar eens meesterlijk - het gemak en de flair waarmee hij zijn personages neerzet is en blijft belachelijk goed. Hij heeft het ook misschien iets gemakkelijker dan Hackman, die het minder sympathieke personage voor z'n rekening neemt (en dat uitstekend doet). Ze vormen een geniaal duo en het is een genot om hen te aanschouwen.

Naast een ontroerend verhaal en sterke acteerprestaties heeft Scarecrow ook het geluk over een vlot script te beschikken. De dialogen zijn raar, leuk, scherp en bovenal passend bij de toon en personages.

De mij vrij onbekende regisseur Jerry Schatzberg levert een degelijk geregisseerd werkje af. Komedie en drama gaan hand in hand en de speelduur vliegt voorbij. Ik ben dan alleszins een tevreden kijker.

3,5

"The goddamn crows are laughing.."

Goeie gangsterprent.

Het verhaal kende ik al van de remake. Ik had gehoopt op enkele andere dingen, maar achteraf blijkt dat De Palma eigenlijk zowat alles gekopieërd heeft. Maar daar kan deze versie natuurlijk niets aan doen.
Het is allemaal vrij goed. Het hele gangstergebeuren is wel boeiend, en subplotjes zoals het hof maken van Lovo's vrouw Poppy zijn interessanter dan in de remake.
Naar het einde toe lijkt het niveau nog net iets te nemen, maar de dubbele ommekeer van z'n zus had voor niet gehoeven.

Paul Muni is de enige van de cast die wat mij betreft ondermaats is. Hij zet een karikatuur neer zoals Al Pacino dat doet in de remake, enkel neemt hij zichzelf te serieus. 't Is ofwel 't een ofwel 't ander.
De andere castleden doen het wel overtuigend.

Regisseur Howard Hawks zorgt voor een goed gangstersfeertje. Er zitten ook enkele nette scènes bij, bv bij enkele moorden die hij niet echt laat zien.

3,5

Gisteren voor het eerst gezien. Redelijk lange zit, maar zelden saai.

Het verhaal vond ik best simpel. Een "rise-and-fall"-concept. Ook de karweitjes en de complotten, zeg maar, waren niet moeilijk om te volgen. Niettemin is alles mooi in mekaar gestoken. Leuke dialogen ook, vooral in't begin. Op het einde als Tony z'n laatste actie doet, vind ik het wel wat minder dat hij nog even blijft doorlallen als hij al doorzeefd is, vooraleer het finale schot hem dood. Ik ken niks van cocaïne, maar ik betwijfel het dat het je zoveel sterker maakt.

Het acteerwerk is over de ganse lijn subliem. Al Pacino zet een ijzersterke rol neer, maar ook de bijrollen vond ik goed, al waren enkele personages voor mij overbodig (die moeder bijvoorbeeld, wat een ellendig mens).

De muziek paste zeer goed bij de film en ook op het camerawerk was niets aan te merken (behalve dat het dan knap gedaan is).

Ik heb genoten van Scarface, maar ergens onbewust maakte ik altijd een link tussen The Godfather-films en deze. Was het omdat Al Pacino hierin meedoet? Geen idee. De link Michael Corleone - Tony Montana, ook al zijn deze verschillend..? Geen idee. Ik verkies uiteindelijk de Godfather-films en Michael Corleone (met toch wel een redelijk niveauverschil) boven Scarface en Tony Montana.
Bij momenten miste ik hier wat sfeer, Tony Montana kwam me iets te macho over en soms werd ik zelfs ellendig van zijn gedrag, maar dat is net wat deze film wilt laten zien, natuurlijk. Het verval van Tony Montana door toedoen van cocaïne.

Ik ga deze film een 4.5* geven, maar als ik zou kunnen, zou het een 4,25 geweest zijn..

Slecht.

Omdat er gisteren echt niets op tv was, toch maar eens gezien. En bijna niets was grappig. Zowat alle "moppen" zijn al eens eerder (en beter) gedaan.

Anna Faris ben ik ondertussen wel beu gezien. Haar nieuwe vent deed het al even slecht. Charlie Sheen een cameo geven had goed kunnen zijn, maar gaf hem dan een deftig rolletje. Leslie Nielsen zaliger was nog wel een beetje grappig.

Veel films passeren de revue; Saw, Brokeback Mountain, Million Dollar Baby (ahja, dat was ook wel grappig die scène), the Village, the Grudge en War of the Worlds. M.a.w. veel parodie-potentieel, maar er wordt bitterweinig met gedaan.

1

Zwak.

Slaapverwekkend vertoon van een hoop saaie mensen die nogal raar uit de hoek komen. Geen enkel verhaaltje kan een positieve indruk nalaten. Enkele bekende gezichten lijken voornamelijk voor de marketing aan de film verbonden.

1,5

Oerdegelijke film.

Het verhaal is zo simpel als het groot is, en 't is inderdaad vooral door Al Pacino dat de film nog kan boeien. Meesterlijk geacteerd, al blijf ik zijn rol in de Godfather-trilogie beter vinden (waarom die daar geen Oscar voor won, zal me eeuwig een raadsel blijven). Hier is zijn personage best interessant. Vol energie naar de buitenwereld toe met veel lawaai en levensvreugde, zoals de tango-scene mooi illustreert, maar diep in hem schuilt de pijn van het blind zijn. Zoals hij zelf zegt: het is hier donker.
Chris O'Donnel liet me koud. Ok, hij is hier niet slecht, maar valt compleet in het niet in het gezelschap van Pacino.

Enkele leuke scenes; enkele leuke situaties, zoals het familie-etentje; met Pacino een meesterlijk acteur dat een leuk personage neerzet.
Het einde deed me wat aan Finding Forrester (2000) met Sean Connery denken.

Een 4*.

Uitstekend.

Steven Spielberg moet in 1993 ongetwijfeld punten hebben gescoord: niet alleen regisseerde hij het avontuurlijke familievermaak Jurassic Park, maar hij maakte met Schindler's List toch ook een volwassen oorlogsdrama. Qua onderwerp kan het verschil niet groter zijn.

Ook in aanpak zit er natuurlijk verschil, maar het kleffe hoort toch bij Spielberg. Dat had deze film voor mij niet nodig. Ik doel dan voornamelijk op de 'I could have saved more'-scène, die mij nogal overviel tijdens het kijken. Die scène komt wat uit de lucht gevallen, alsof het toch maar in de film gestoken is om zeker te zijn dat het allemaal emotioneel genoeg is.

Spielberg scoort net door de sfeerschepping: Schindler's List is audiovisueel een prachtige film. Het serene zwart-wit komt uitstekend tot z'n recht en brengt enorm veel sfeer bij. Het lichtgebruik valt daarbij op. Het zijn die scènes, waarin er niet 'geacteerd' wordt, die het voor mij een goede film maken en z'n status rechtvaardigen. De raid op de Joden is het beste voorbeeld van zo'n scène.

Veder doet de cast het wel oké, maar ik ben niet kapot van Liam Neeson, noch van Ralph Fiennes. Neeson is m.i. te beperkt in zo'n dramarol en Fiennes' vertolking mist nuance, ondanks de pogingen in het script. Ben Kingsley als ingetogen, brave boekhouder maakt het meeste indruk.

En natuurlijk ook die slotscène, aan het graf van Oskar Schindler, die maakt ook indruk. Aanvankelijk vond ik de overgang wat abrupt, maar qua tragiek kan die scène wel tellen. Het deed mij even denken aan mijn bezoek aan Auschwitz enkele jaren geleden.

4

Slecht.

Erg belabberd fantasydrama'tje voor tienermeisjes. 2,5u lang, maar nooit vloeiend gebracht. Het plot moet een aantal elementen afvinken dus slingert maar van hot naar her. Gevestigde namen als Laurence Fishburne en Charlize Theron zijn aan de film verbonden, maar zijn slechts zijnoten. De film moet gedragen worden door erg slechte acteurs. Onze hoofdrolspelers zijn niet om aan te zien, maar wie weet kan dit soort film bepaalde tieners bekoren.

1

Amusant.

Het verhaaltje ontvouwt zich best traag, maar eenmaal de band gevormd is wordt alles een heel stuk leuker.

Het plotje zelf is er eentje van niks, maar de energie en de nummers die voorbijkomen zijn dik in orde. Zeker iemand als ik (die rock altijd verkiest boven hiphop en andere dingen de benaming muziek onwaardig) kan hier van genieten.

Jack Black draagt de film overigens met verve. Veel moppen moet hij niet afleveren, maar zijn energie en inleving, ondersteund door een droge oneliner zo nu en dan, zijn goud waard.

De kindacteurs zijn voor de afwisseling ook niet onaardig en muurbloempje Joan Cusack (die véél te hard op broer John lijkt) acteert eveneens verdienstelijk.

School Of Rock is meer feelgood dan komedie pur sang. Echte moppen zitten hier niet in en daardoor had de speelduur iets korter gemogen. Voorts is dit door alle muziek een kijkbeurt meer dan waard.

3

Vermakelijke, maar te simpele misdaadthriller.

Veel heeft het verhaal niet om het lijf. Er wordt dik anderhalf uur naar de overval toegewerkt. In de tussentijd krijgen we nog wat clichés zoals "This is my last job, truly the last one." toegeworpen.
De overval zelf is best spannend om te zien, maar zowel het dubbelrolletje van Edward Norton als de laatste 'twist' zag ik mijlenver aankomen.

Robert De Niro is gewoontjes. Edward Norton doet weer te veel z'n best. Ik blijf hem overschat vinden. Bij hem zie je altijd dat hij een rol neerzet, hij ís de rol niet. Overigens leuk om Marlon Brando in z'n laatste rol ooit te zien. Ondanks z'n stevig overgewicht doet hij het zeker niet slecht.

Howard Shore's muziek is me net wat te bombastisch. Misschien ook omdat deze film voor de rest helemaal niet bombastisch of groots is. Het is wel netjes allemaal en de overval is chique gefilmd, maar krachttoeren blijven uit.

Tussendoortje.
3

Degelijk.

Zo nu en dan vind ik Scott Pilgrim vs the World erg matig. Op andere momenten is het dan weer vermakelijk. Dat het gebaseerd is op comics wist ik niet, maar was niettemin erg snel duidelijk. Het zorgt ervoor dat je e.e.a. in perspectief kunt plaatsen. Maar dat maakt het niet allemaal even goed. De film is sowieso te eentonig, dat is m.i. het grootste manco. Het zijn enkele actiescènes en een paar leuke personages die het nog de moeite waard maken.

3