Meningen

Mja.

Interessant gegeven en voer voor een innemend drama. Dat is ook wat regisseur Ciro Guerra poogt te doen. Mark Rylance zet een sterke hoofdrol neer - ingetogen maar niet introvert. Zijn personage vertoeft niet alleen in een mooi geschoten maar desolate regio, maar staat zelf ook alleen in de behandeling van de lokale bevolking door het 'Rijk'. Enkele reacties naar boven wordt een link gelegd met het regime Trump om aan te tonen dat dit nog actueel is. Intussen is dat allang weer weggestemd, maar ik kan nog wel een paar andere voorbeelden geven - die niet weggestemd worden. Actueel zal dit dus nog wel een hele poos blijven.

Het drama ten spijt blijft de film behoorlijk oppervlakkig. Personages als die van Johnny Depp en Robert Pattinson komen geen moment uit de verf en beiden lijken gecast om toch twee grote namen op de poster te kunnen hebben. Inhoudelijk stelt het niets voor. Het moet dat de film audiovisueel keurig geregisseerd is, anders had het resultaat pover geweest.

2,5

Meh.

Niet echt een typische Neesonfilm à la Taken of Non-Stop, wel een iets grauwer thrillertje. De film ontsnapt echter niet aan enkele irritante clichés, waaronder TJ als 'sidekick-in-spe'. Erg spijtig dat de film aan dergelijke onzin vastklampt.

Liam Neeson doet het op z'n Neeson's. In de bijrollen lopen er niet echt grootheden, al zijn die 2 psychopaten van dienst best goed in hun rol.

Regisseur Scott Frank probeert de film grimmig te houden. Op visueel vlak lukt dat wel. De keuze voor het jaar waarin het verhaal zich afspeelt doet er eigenlijk niet toe, maar soit. Hier en daar worden wat "gruwelijke" beelden getoond. De finale doet echter wat aan een Morgan Freeman-thriller van een jaar of 15 geleden denken.

2,5

Onderhoudend.

A Walk in the Woods is een aardig niemendalletje, een film met een 'alles mag, niets moet'-gehalte. Het kabbelt allemaal gezapig verder, precies zoals je het verwacht. Maar dat is eigenlijk nog zo slecht niet, want de film kijkt best goed weg, is af en toe grappig en aan de verplichte dialogen over spijt e.d. erger je je niet, want vooraleer je daar de kans toe hebt, zijn de altijd wat stijve Robert Redford en een pafferige Nick Nolte alweer op weg. Over die laatste gesproken; die ziet er zo ongezond uit dat die elk moment lijkt te kunnen doodvallen.

3

Mooi.

Als 14-jarige snotaap was ik vrij veel bezig met muziek, maar dan vooral met hedendaagse muziek die ook nog eens in niets te vergelijken is/ was met de muziek van Johnny Cash, van wie ik enkel 'Walk The Line' en 'Ring Of Fire' ken(de).
Maar een biopic van tijd tot tijd kan al eens leuk zijn en zeker als één van mijn favoriete acteurs de hoofdrol speelt.

Walk The Line duurt relatief lang (de uitgebreide versie duurt de volle 2,5 uur) en is volgens het Hollywoodboekje ineen geflanst. Johnny Cash heeft klaarblijkelijk een leven gehad dat aan alle standaarden van Hollywood voldoet: jeugdtrauma, slechte vader, verslaving, huwelijksperikelen, noem maar op.
In dat opzicht is Walk The Line weinig verrassend. Maar de film heeft iets wat een hele hoop andere rise and fall-films missen en dat is overtuigingskracht. Alle clichés ten spijt is de film er vlotjes in geslaagd me mee te krijgen. Het parcours van Cash heeft me zelfs tijdens de doorgaans stroperige dipmomentjes kunnen boeien. Het einde waarin June eindelijk 'ja' zegt tegen Cash is dan ook erg mooi.

Joaquin Phoenix is trouwens fenomenaal. Dat geldt niet alleen voor z'n acteerprestatie, maar zeker ook voor zijn zangkwaliteiten. Tijdens de credits is er een lied van de echte Johnny Cash (en June Carter) te horen en ik moet zeggen dat hij niet moet onderdoen voor Cash' stem.
Reese Witherspoon zingt niet zo denderend (al past het ook bij haar rol) maar verrast in positieve zin en zet een zeer verdienstelijke rol neer (het kan!), zelfs met een bij momenten verschrikkelijk accent.

James Mangold tovert weinig verrassingen uit z'n hoed, maar slaagt er met verve in om de boel van begin tot eind boeiend te houden en dat verdient pluimen op diezelfde hoed. Visueel is Walk The Line alleszins interessant genoeg: de optredens zijn erg goed in beeld gebracht en het tijdsbeeld van eerst de jaren 40 en nadien de 50s en 60s staat als een huis.
En om te eindigen met het intrappen van een open deur: muzikaal valt hier natuurlijk ook niet te klagen. Country is niet meteen een genre waar ik uren naar zou kunnen luisteren, maar tijdens deze film doet het niettemin wat het moet doen.

4

Heel lief allemaal, maar o zo zoet.

Werkelijk alle clichés komen aan bod. Da's nog niet zo erg, maar hier wel omdat het zo vreselijk braafjes is. De eerste helft is vooral een romantische tienerfilm, het tweede deel is meer drama. Dat tweede deel is pakken beter dan het eerste, en redt de film. Tot aan het theaterstuk is het gewoon slecht.

Het einde is natuurlijk zo zoet als het kan zijn, maar mij pakte het niet; geen kippenvel, geen droge keel, en al zeker geen tranen.

Shane West probeert de film te dragen, maar komt daarin te kort. Mandy Moore voegt ook niets toe, behalve dan een mooi snoetje. Samen komen ze aandoenlijk over, maar de chemie spat er niet bepaald van af.

Zoals gezegd; alle clichés incluis 'ontroerende' muziek zitten in deze prent. Het tweede deel redt het nog allemaal.

Krappe, krappe 3

Meh.

Ik weet niet goed wat ik hier van moet denken. Na de kurkdroge intro waarbij vader zelfmoord pleegt begint de film pas echt en lijkt de overlevingstocht te beginnen. Dat is veelbelovend, maar rauw wordt het nooit (zelfs het klein ventje klaagt niet) en als de aboriginal ten tonele verschijnt wordt de focus van overleving naar (mis)communicatie gelegd.
Helaas ben ik nooit echt meegesleept door het gebeuren. Ik heb ook geen idee wat te maken van de flitsende beelden van mannen die geilen op een vrouw e.d.
Ik ga ervan uit dat Walkabout een diepere betekenis of symboliek bevat die ik niet heb kunnen ontdekken, ik hoop het alleszins.

Luc Roeg steelt sowieso de show - erg sterk voor een kindacteur. Jenny Agutter is mooi maar niet bijster sterk. Daarvoor ontbreekt het haar personage aan emoties - "emoties verbergen voor de kleine broer" vind ik geen geldig excuus, trouwens, een paar soloscènes met twijfel had op z'n plaats geweest.

Regisseur Nicolas Roeg benut de outback vrij goed en ook de score is bij momenten zeer deftig, met een paar klassieke, sterke scènes als logisch gevolg. Een groots (desolaat) gevoel heb ik evenwel slechts sporadisch gehad. De zogenaamd hippe montage stoort eerder dan dat het werkt.

2,5

Amusant.

Ik had Walking Tall een aantal jaren geleden al eens gezien, maar veel was daar niet van blijven hangen, behalve het casinogevecht met die balk. Nu goed, veel is hier ook niet aan te missen. De film duurt amper 1h15, maar dat is nog steeds ruim voldoende. De actie is op één hand te tellen en ik had ook graag wat meer humor gehad.

Of meer humor voor een betere Dwayne Johnson had gezorgd betwijfel ik, maar Johnny Knoxville had daar toch e.e.a. mee kunnen doen, al is ook hij geen grootmacht in de (actie)filmwereld.

Het dikste pluspunt aan Walking Tall is wellicht het achterwege laten van CGI en dergelijke. Men opteert hier voor actie uit de oude doos - lawaaierige maar tegelijk ook kurkdroge schietscènes afgewisseld met simpele knokpartijtjes. De actie zelf wordt met wisselend succes in beeld gebracht, maar als tussendoortje is Walking Tall prima.

3

Teleurstellend.

Het hele verhaal lijkt groter dan het in feite is. De chaotische speculantenbureaus vormen een rommelige achtergrond. Het lijkt dat Stone dit bewust gedaan heeft om het te simpele verhaal over Bud Fox moeilijker te laten lijken.

In feite gebeurt er weinig - met goedkope subplotjes over papa en het vrouwtje - en is er verhaaltechnisch niets wat de film kan redden.

Ook de cast kan dat niet. Charlie Sheen kent af en toe een aardig momentje, maar is voorts erg doorsnee. Michael Douglas zet een karikatuur neer. Zoiets kan werken (Marlon Brando's Vito Corleone - om een voorbeeld te noemen - is in feite ook een karikatuur), maar overtuigend vind ik het niet.

Martin Sheen is oké, Daryl Hannah te slecht voor woorden.

Qua regie zit het nog wel redelijk. Af en toe passeert wel iets dat de moeite is, maar uiteindelijk blijft Oliver Stone ver beneden het niveau dat hij met het uitstekende Platoon haalt.

Op muzikaal vlak springt er niets in oog (of moet ik oor zeggen?).

Weinig meer dan gemiddeld.

2,5

Leeg.

Het verhaal is eigenlijk hetzelfde als het eerste deel, maar nu met wat meer aandacht voor het menselijke aspect. Toch blijft ook dat vrij oppervlakkig en slaagt de film er nergens in de kijker mee te slepen.

Ook over het economische gedeelte ben ik vrij teleurgesteld na het zien van de 2 delen. Oliver Stone was niet zo lang geleden te gast in het praatprogramma Reyers Laat. Hij was daar niet om over film te praten, maar over de economie. Als hij zich zo belangrijk waant, dat hij dan zorgt dat zijn "kritische" films wat inhoud hebben. Dikke nul op dat vlak.

De acteerprestaties zijn over het algemeen vrij belabberd. Michael Douglas doet het iets beter dan in het eerste gedeelte, maar haalt nergens zijn niveau van in de jaren 90.

Shia LaBoeuf is kleurloos, hetzelfde geldt voor Josh Brolin. De grootste ontgoocheling echter is Carey Mulligan, die hier uitblinkt in het vertonen van welgeteld één gezichtsuitdrukking.

Oudgedienden Eli Wallach en Frank Langella milderen nog een beetje, maar kunnen het klungelen van de anderen niet doen vergeten.

Qua regie is het allemaal wel te doen (al ben ik geen fan van Stone's manier om telefoongesprekken weer te geven).

Verder nog een leuke knipoog naar Eli Wallach's doorbraakrol en een overbodige cameo van Charlie Sheen.

Kleurloos.

2

Mja.

Tof gegeven voor een mogelijks spannende film, maar Doug Liman maakt het niet waar. Het openingskwartier toont ons twee elitesoldaten die ongelooflijk dom acteren. Dat helpt geenszins om naden opgeslorpt te worden in wat een enerverend psychologisch kat-en-muisspel moet voorstellen. Aaron Taylor-Johnson kan mij niet bekoren, maar hij wordt volgens mij niet geholpen door script (bla-bla-bla) én regie. Visueel was er meer uit te halen. Nu blijft het wat bij stijve shots van een gewonde soldaat achter een muurtje. En zo is The Wall saaier dan verwacht.

2

Dik oké.

Vrouwlief kon het maar niet geloven dat ik WALL-E nog niet gezien had en zo geschiedde dat ik gisteren naar één van de "schattigste" animatiefilms ooit mocht/moest zien. Mocht ik zelf de film van de avond gekozen hebben, zou het wellicht een andere film geweest zijn, maar ze had gelijk dat ik deze ooit wel eens moest zien.

In ieder geval heb ik geen spijt van mijn filmavond. WALL-E is visueel fantastisch. Zeker het begin ziet er verbluffend uit. Ik ken er te weinig van, maar technisch moet dit toch ook écht top zijn? Toffe designkeuzes ook, zowel in decors en qua setting als in 'personages' zoals EVE.

Verhalend vind ik het wat minder. De opening, die wat kortfilm-achtig aandoet, is tof. Er gebeurt niet echt veel, maar de keuze om een futuristisch beeld van planeet Aarde, als een berg afval, neer te zetten pakt goed uit. WALL-E lijkt ook echt alleen in een enorme wereld. Ook nadien in de ruimte blijft het visueel top, maar dan neemt het verhaaltje de bovenhand. Er zit wat meer tempo in, er worden wat verplichte komische nummertjes opgezet en ook qua sentiment heeft men weinig aan het toeval overgelaten.

Het is dat sentiment dat publiek zoals mijn wederhelft tot tranen toe kan beroeren. Ik was helaas niet zo gepakt door WALL-E en EVE, al is het natuurlijk wel gewoon makkelijk te behappen. Genoten heb ik vooral van hoe de film eruit ziet: namelijk fantastisch.

3,5

Redelijke actieprent.

Een standaardverhaaltje tot de toch wel onverwachte plottwist op't einde.

Redelijke cast ook. Morgan Freeman is eigenlijk te goed voor dit soort film. James McAvoy vind ik wat loom overkomen.

3

Vrij slecht.

Sowieso is het verhaaltje moeilijk volgen doordat iedereen op elkaar lijkt - het klinkt simplistisch, maar het is zo. Verder wordt er aardig wat geknokt en het spel waarin meerdere kampen tegen elkaar uitgespeeld wordt is een degelijk uitgangspunt.
De twistjes op het einde doen het niet voor mij. De eerste twist had de tweede niet nodig - die is onnodig en voegt geen klop toe aan het voorgaande.

Jason Statham versus Jet Li is een leuke combo en vooral Li vind ik aardig bezig. Hij kan enkel geen fatsoenlijk Engels. Statham is zoals in elke andere film en hem als slechterik zien is ook eens nieuw, al merk je daar de ganse film langs niks van.

Grootste manco is de regie, en dan vooral de editing. In de montagekamer moet er toch serieus wat misgelopen zijn. Van knokpartijen is amper iets te zien. Te pas maar vooral te onpas flitsen er snelle shots door beeld, worden er wat close-ups tussenin gegooid e.d. Meh.

2

Leuke film.

Vlot gebracht verhaaltje, met een perfect tempo en een goed uitgebalanceerde verhouding (lichter) drama en komedie. De film kijkt zo erg goed weg, te meer ook dat het verplichte dipje niet aansleept.

Jonah Hill en Miles Teller doen het daarbij uitstekend. Zowel individueel als samen dragen ze de film. Teller is er voor het iets serieuzere werk, Hill krijgt geregeld de lachers op zijn hand.

Dat is ook wel te danken aan hoe regisseur Todd Philips erin slaagt hem karikaturaal neer te zetten en over-the-top te gaan maar bij momenten er nog genoeg sérieux in houdt om de film wat "lading" te geven. Enorme meevaller, zo.

3,5

Mwah...

Net zoals de vorige Apes-films niet zo interessant, al begint deze wel redelijk goed, bijvoorbeeld door de manier waarop de volgelingen van Koba in het verhaal geïntegreerd zijn. Maar helaas, als de film echt interessant zou kunnen worden (door het werkkamp) draait men dit vakkundig de nek om. Met zo'n Kurtz-karikatuur en de niet-ontwikkeling van het plot slaat men de bal grondig mis. De innerlijke kwelduivels van Caesar laten mij koud.

Natuurlijk, het stokpaardje van deze reeks zijn de levensechte apen en het moet gezegd dat die er ook nu weer in de meeste gevallen effectief goed uitzien. Toch ben ik benieuwd naar de verdere evolutie van CGI/ mocap zoals het hier gebruikt wordt. Zeker de overvloeiing van de CG wezens in een (grotendeels) natuurlijk decor kan nog wel wat verbetering gebruiken. Benieuwd hoe dat nog gaat uitpakken in de toekomst.

2,5

Zeemzoet oorlogsdrama.

De vertelstijl lijkt een beetje op die van Cold Mountain. Net als in die film wordt hier een hoofdpersonage gevolgd (zijnde een paard) dat van situatie in situatie belandt en verschillende toestanden tegenkomt.
Enkele passages zijn wel de moeite, maar over het algemeen houdt Spielberg het wel héél erg braaf - zelfs kinderachtig. Ik denk dan aan de scène waarjn Joey uit de prikkeldraad wordt gered. Dat had zo'n mooie scène kunnen zijn, maar helaas.
Na de intro waar de band tussen het paard Joey en boerenzoon Albie geschetst wordt, lijkt het verhaal eindelijk te starten met de beste scène uit de film - de charge van de Britse cavalerie uit het korenveld. Het lijkt eventjes rauwer te worden, maar Spielberg hervalt nadien meteen in het zeemzoete.
Een aantal scènes zijn nog visueel aantrekkelijk, maar ik ben niet overtuigd geraakt op vlak van inhoud en beleving.

Jeremy Irvine is vreselijk. Hij straalt 0,0 charme uit, om van dat irritante stemgeluid nog maar te zwijgen. De andere castleden doen het al veel beter (wat wil je ook met namen als Emily Watson en David Thewlis..), maar de meest charismatische acteurs - Tom Hiddleston en Benedict Cumberbatch - krijgen veel te weinig screentime.
De Belgische bijdrage, Celine Buckens, moet vooral voor een vrolijke noot zorgen, maar dat Franse accent in haar Engels is vreselijk.

Voor Spielberg zal deze film wel geslaagd zijn (daar hij in zijn rijkelijk gevulde carrière nog geen oorlogsdrama voor kinderen gemaakt had), maar ik had wel wat meer verwacht. Visueel is het zeker oké, paarden zijn prachtige dieren, maar het is allemaal zo klef. De muziekkeuze is daar niet vreemd aan. Met elk hoefgeklop wordt de meest bombastisch mogelijke muziek door de boxen gejaagd.
En Spielberg, Duitsers praten Duits en Fransen praten Frans.

2,5

Matig.

Niet erg slecht, deze satire. Brad Pitt is uitstekend in zijn dik aangezette rol van oorlogsgeneraal en de ene scène na de andere levert de perfecte voedingsbodem voor kritiek op het gevoerde beleid en de pionnetjes die konden stralen in het licht van dat beleid.

Maar tegelijkertijd is het mij simpelweg niet interessant genoeg. Het is allemaal wat droog, er zit nergens echt schwung in. De overgang naar het oorlogsgedeelte deed me heel eventjes denken aan films als Full Metal Jacket en Jarhead, maar de film als geheel is niet van het niveau van die films.

2,5

Best leuk.

Waar ik een brave familiekomedie had verwacht, blijkt The War of the Roses grotendeels het tegendeel. Vergeet moraaltjes waarin scheiden doet lijden zoveel betekent als 'we houden eigenlijk toch van elkaar en moeten beter doen'. Danny DeVito gaat lekker door en de Roses jagen mekaar simpelweg de dood in. Dat laatste beeld waarin Kathleen Turner toch maar dat handje van Michael Douglas wegslaat is een tof laatste shot. Gitzwart is het allemaal ook weer niet, daarvoor ligt het Home Alone-gehalte net wat te hoog, maar de eerder vermelde scherpere randjes zitten er wel effectief rond. Toffe tussendoor.

3

Redelijk.

Simpele actiekomedie. Soms is het allemaal net te infantiel en idioot, maar evenzeer is dat simpele net de charme van de film. Sowieso bewijst de openingsscène al dat dit absoluut niets van enig niveau voorstelt, maar dat het vrij rechttoe rechtaan een portie humor voorschotelt. Op dik anderhalf uur film heb ik alleszins toch een aantal keer smakelijk kunnen lachen, al zijn er eveneens momenten dat de humor niet aanslaat. Het is goed dat de speelduur niet langzaamaan richting 2 uur kruipt, dat had het de das omgedaan. Van het olijke duo maakt de lompe macho Alexander Skarsgård veruit de beste indruk.

3

Vermakelijk.

Het rechtdoorzeeverhaaltje zorgt voor genoeg genietbare momenten. Speciaal wordt het nooit, daarvoor is deze western te gewoontjes: een indiaantje hier, een knullige knokpartij in een saloon daar.
De uiteindelijke overval op de War Wagon kent een leuke voorbereiding, maar de actie zelf valt lichtjes tegen.

John Wayne oogt vermoeid, maar staat behoorlijk te acteren. Hij heeft een leuk samenspel met Kirk Douglas, die meer kan maken van zijn dynamische en enthousiaste rol.

Voorts is het camerawerk wel te pruimen. Er zitten genoeg mooie plaatjes tussen.
Enkel de muziek is wat minder.

3

Zeer matig.

Een film voor kinderen, zoveel is duidelijk. Alle scènes met jeugd erin zijn tenenkrommend en bovendien ook overbodig in een film met een titel als War with Grandpa. Grandpa is Robert De Niro die het laatste decennium te vaak in dit soort hap-slik-weg-matigheid te zien is. Gelukkig blijft daar doorgaans amper iets van hangen.

2

Best oké.

’t Is wel een genre apart, gameverfilmingen. Ook deze Warcraft is niet helemaal mijn ding, maar in zijn genre nog wel oké. Het leuke eraan is dat dit overduidelijk een opstapje is, waarbij het liedje van tal van personages reeds uitgezongen is maar wat wel zorgt voor basis waarop eventuele vervolgen kunnen verder bouwen.

Dat een heleboel personages niet meer terugkeren is ook wel positief gezien de matige cast die hier verzameld is. Travis Fimmel moet zoals altijd precies hoogdringend naar het toilet, Ben Foster is vooral raar, Dominic Cooper is gewoon een matige acteur, …

Visueel uiteraard een echt CGI-fest, met erg uitgesproken kleuren. Het is wennen, en zoals gezegd niet echt mijn ding, maar ik krijg wel het gevoel dat de geest van de game (hoewel nooit een gamer geweest) bewaard is gebleven. Indien er nog vervolgen komen ben ik wel benieuwd hoe deze reeks zich verder ontplooit.

3

Nah.

Hoog waren de verwachtingen niet, maar ik had ergens gelezen dat dit 'fris' en 'origineel' zou zijn. Niets is minder waar. Warm Bodies heeft ongeveer 3 momentjes van zelfspot, maar verder is dit saai formulewerk.

Een zombie spelen is geen sinecure en dat is wel te zien aan de hoofdrolspelers. Zombies zijn tam en dat is leuk voor de eerste 10 minuten, nadien gaat dat echter vervelen. Nicholas Hoult kan dat niet verhelpen, ondanks het feit dat hij wel z'n momentjes heeft.

Teresa Palmer is een kleine acteerramp en die Dave Franco ben ik ook liever kwijt dan rijk, wat een vervelende verschijning.

Het enige dat de moeite is, is de soundtrack, die een paar goeie nummers bevat en de sfeer in één klap leuker maakt. Verder zijn alle andere dingen standaard: de zombies zelf, de actie, noem maar op.

2

Ietwat overgewaardeerd, maar oerdegelijk drama.

Zoals in bovenstaande meningen al meermaals gezegd is, schuwt Warrior geen enkel cliché. Op zich stoort zoiets niet als het goed uitgewerkt wordt. En het wórdt goed uitgewerkt, maar helaas geitenkaas is het einde óók cliché, terwijl ik dat liever harder had gezien. Een bitter einde waarin Tommy Brendan (of omgekeerd) halfdood mepte om dan in het eindshot met spijt en verbittering achter te blijven of iets dergelijks had voor mij beter geweest.
Nu is de ommekeer van Tommy niet helemaal logisch, daar hij Brendan eerst niet genoeg kon meppen.

Tom Hardy overtuigt zeer zeker in zijn actiescènes - hij is dan echt zo'n opgefokt beest -, in zijn emotionele scènes ligt het er soms net te veel op. Een uitzondering daarop is de scène waarin hij uitvliegt tegen zijn vader; in die scène acteert hij top.
Joel Edgerton (wie?) overtuigt evenzeer in zijn acteerwerk. Bij hem heb ik het omgekeerde gevoel: vooral goed in de emotionele scènes, maar net een tikkeltje minder in de actiescènes.
Ook de bijrollen zijn goed bezet. Nick Nolte is fantastisch gecast (hij ziet er ook effectief uit alsof hij een alcoholverleden heeft). Ook Jennifer Morrison en Frank Grillo zijn niet slecht.

Over het camerawerk heb ik gemengde gevoelens. Het lijkt soms wat overhaast. Bij de gevechtsscènes is dit allemaal niet erg, maar bij de rustigere scènes heb ik liever een vaste camera.
Voorts weet deze film wel over te komen. Het heeft een zekere impact en ik moet toegeven dat ik op een zeker moment eventjes kippenvel kreeg - de spanning in enkele gevechtsscènes is dan ook voelbaar. Net het einde weet me niet te overtuigen. Jammer.

3,5

Teleurstelling.

De film opent leuk met die speech van Cyrus. Die scène is echter het hoogtepunt, want vanaf dan gaat het bergaf. Klaarblijkelijk gelooft iedereen dat de Warriors Cyrus gedood hebben en dat komt de geloofwaardigheid niet ten goede.
De heksenjacht die daarop volgt begint nog wel boeiend, maar wordt al snel niet meer dan een afvallingsrace met onnodige zijsprongetjes.
Het einde lijkt nog even een climax te worden ('Warriors, come out to play!'), maar ook dat wordt al snel naar de vaantjes geholpen.

Het acteerwerk is best slecht. Niet dat ik echt hoge verwachtingen had, maar voor de hoofdrol hadden ze toch een betere acteur kunnen casten. Die Michael Beck is een wandelende houten plank en straalt geen greintje warmte uit.

De sfeer is anders wel goed neergezet. De neonlichtjes in het begin zuigen je meteen mee in de tijd. Muziek etc is ook wel in orde.
Het ziet er allemaal een beetje gedateerd uit, op zich geen probleem, maar de actiescènes lijden daar toch wel onder. Niet zelden komen ze amateuristisch en knullig over.

2

Magertjes.

Vooral het eerste uur is amper door te komen. De inleidende voice-over is slaapverwekkend en de samenstelling van The Neighborhood Watch moeizaam. De moppen zijn vaak pijnlijk ongrappig.
Na dat vreselijke eerste uur komt er dan toch enige schwung in de boel. De moppen - hoewel vaak heel erg flauw - worden wat beter en ook het verhaal wordt wat vlotter - hoewel het allemaal al meer dan eens eerder gedaan is.

Ben Stiller is en blijft een erg matig komedie-acteur. Hij is saai, kan geen enthousiasme uiten tenzij wat geroep en ook zijn mimiek is erg eenzijdig.
Hij wordt dit keer bijgestaan door Vince Vaughn - ook al zo'n flutacteur -, Jonah Hill - die hier zijn talent te weinig kan gebruiken, maar toch voor de beste momenten zorgt -, en Richard Ayoade - de enige die enigszins droogkomisch uit de hoek kan komen.

Waar de moppen weinig kwaliteitsvol zijn, is het design van de aliens dat wel. Ik schrok er zelfs van hoe goed ze er uitzien.
Andere effecten zoals de explosies van de vingerbal zien er dan weer wél amateuristisch uit.

2

Vermakelijk.

Watchmen begint erg aangenaam. Het noir-achtige sfeertje, de soundtrack, de achtergrond van de Koude Oorlog, .. het heeft wel iets en de mix werkt bovendien goed. Zack Snyder zorgt ook voor keurige actiescènes.

Daarentegen slaagt hij er helaas niet in om de toon een ganse film lang consequent te houden. Die seksscène bijvoorbeeld is toch het voorbeeld dat je de film niet al te serieus moet pakken, maar anderzijds zorgt zo'n droevige toeter als Dr. Manhattan dan weer voor een te serieuze ondertoon.

Dat mistasten zorgt ervoor dat het toch net niet is wat het had kunnen zijn. Dat en de CGI, die soms toch redelijk lelijk is, al kan dat met de toch al kitscherige outfits niet veel pret bederven.

3,5

Leuk genoeg.

Kinderfilm, zeer zeker. Een soort Free Willy, maar dan in een ander, voor mij althans, aangenamer jasje. Verweven met de legende van het monster van Loch Ness, is dit een aangename zit.

De Schotse setting doet wonderen en ook de vertelstructuur werkt voor mij wel bij dit soort films.

Aangename wegkijker, ideaal als tussendoortje.

3

Degelijke film.

Leuk uitgangspunt nog wel, maar de film verandert naar het einde toe naar een actiefilm. Houten klaas Kevin Costner die effe alles oplost. Veel ontploffingen, weinig interessants.

Zoals gezegd is Kevin Costner zo stijf en saai als ie groot is, Dennis Hopper speelt op automatische piloot een luchtig rolletje.

Sommige dingen, zoals Costners boot, zagen er nog wel leuk uit, maar de film bevat ook enkele slechte geanimeerde shots zoals Costner onder water, die grote haaiachtige vis, en die luchtballon.

2,5 want nog net vermakelijk.

Matig.

The Way Back heeft alles wat een epische film had kunnen zijn, maar mist iets. Mens tegen natuur (en zichzelf) is ideaal om iets moois van te maken, maar kapt er niet in.

Echte overlevingsperikelen zoals het vangen van dieren etc. worden amper belicht, waardoor de geloofwaardigheid van de wel moeilijke momenten serieus op de proef gesteld wordt.

En ook de keuze om in het begin al te verklappen hoeveel man het gaat halen is geen al te beste.

De cast doet het meestal goed, al is Colin Farrell een serieuze miscast. Ook Jim Sturgess vind ik tien keer niks. Ed Harris, Saoirse Ronan en de onbekenden halen het acteerwerk naar een aanvaardbaar niveau.

Peter Weir heeft amper tijd gespendeerd aan de tijd in het gevangenkamp. Dat is op zich een goede keuze aangezien dat gedeelte weinig laat zien. Anderzijds duurt de weg terug nogal lang en valt het soms in herhaling, iets wat beholpen had kunnen worden mits fundamentele dingen wat meer aandacht gekregen hadden.

De ontsnappingstocht is visueel gezien uiteraard wel mooi: Weir benut de natuur en dat levert afwisselende taferelen op. Ook het slot waarin voeten blijven wandelen terwijl er een geschiedenisles over het scherm rolt is leuk gevonden.

2,5