Meningen

Goed.

Zonder enige voorkennis de film ingegaan en dat is uiteindelijk heel prettig gebleken, hoewel het eerste kwartier me niet kon overtuigen. De toon is me dan te kinderachtig, met 'Baby' die wat ritmische beweginkjes maakt en cool doet op muziek uit de jaren 60 of 70.
Nadien komen er wat vertrouwd aandoende taferelen in voor. Dat er leentjebuur gespeeld wordt, vind ik veel gezegd - dat kan je onderhand wel van elke film zeggen -, maar er zit een aangename ietwat zweverige romantische sfeer à la Drive in, afgewisseld met enkele kleurrijke figuren uit de onderwereld. Op een gegeven moment zit de film zodanig in een flow, waar ikzelf ook in meeging, dat ik dacht nu een nog hogere score te kunnen geven. Helaas sleept de film de laatste 20 minuutjes te lang aan: de afrekening met Buddy slaat als een tang op een varken en die epiloog had voor mij weggelaten mogen worden.

Ansel Elgort is een wat saaie verschijning, maar misschien ook wel geschikt voor deze rol. De tics en gimmicks die hij meekrijgt kunnen me evenwel gestolen worden.
Veel leuker is de verzamelde cast in bijrollen. Jon Hamm en Jamie Foxx zijn uiterst vermakelijke slechteriken evenals de gortdroge Kevin Spacey. Met Lily James als fris en onschuldig tegengewicht is de film op vlak van casting perfect in evenwicht.

Edgar Wright zorgt voor een rotvaart. De speelduur lijkt zo om. Hoewel de autoscènes mij niet kunnen overtuigen - die zijn mij bijna altijd te ongeïnspireerd en lawaaierig - heeft hij dat wel kunnen doen met de shootouts - waar ik zowaar even een Heat-gevoel bij kreeg. Zijn kleurengebruik is bovendien uitstekend in elkaar gestoken en de balans tussen komedie en actie is perfect in evenwicht. De soundtrack had mij gezien zijn ondersteunende rol wat meer mogen verrassen. De keuzes hierin zijn uiteindelijk vrij braaf, al ben ik blij dat het geen Fast & Furious hoppy poppy toestanden zijn geworden.

3,5

Fantastisch.

Met Whiplash en La La Land als enige films die ik van Damien Chazelle gekeken heb, had ik geen bijster hoge verwachtingen voor Babylon. Trailers en dergelijke heb ik als altijd weer mooi aan mij voorbij laten gaan dus kon ik zonder enige voorkennis de film in gaan. En dat kan ik iedereen ten zeerste aanraden.

Dat eerste uur, of misschien zelfs anderhalf uur, is top. Dwaas, luid, uitbundig. Decadent, ordinair. Er passeert van alles wat, maar het is geweldige cinema. De tijd vliegt voorbij. Chazelle slaagt erin een waanzinnige schwung aan z'n film te geven. De muziek (en muzikaliteit) is geweldig. De decors zijn kleurrijk, de manier waarop ze in beeld gebracht worden keurig. Zo nu en dan kreeg ik een Paul Thomas Anderson-gevoel, maar meer dan een inspiratie zal dat wel niet geweest zijn. Chazelle heeft absoluut genoeg een eigen stempel op Babylon kunnen drukken.

Na die geweldige opening valt de film een tikkeltje stil. Er moet onvermijdelijk aan karakterontwikkeling gedaan worden. 3 uur dezelfde uitbundigheid is wellicht ook nooit haalbaar geweest, maar dat hoeft ook niet. Het tempo wordt gedrukt, maar Babylon blijft wel boeien. Brad Pitt is uitstekend, Margot Robbie een tikkeltje minder. In haar over-the-top acteerwerk vind ik haar niet altijd even overtuigend. Dat ze belachelijk knap is, helpt de thematiek van de film natuurlijk wel handig vooruit.

Het laatste uur komt er al eens een scène voorbij die niet in de film lijkt te horen - de maffiascène. Die is op zichzelf nog wel vermakelijk, maar voelt ondanks z'n gekkigheid misplaatst in een film die bol staat van gekkigheid - hoe tegenstrijdig dat ook mag klinken. Nadien vindt men snel terug de focus en gaat men uit met een knaller. Een film over film, in zekere zin. Met veel goesting en kwaliteit gemaakt. Aanrader.

4

Niet goed.

Op zich leuk uitgangspunt; de parodie op het genre. Ik had mij afhankelijk ook niet ingelezen dus ik had geen idee of de babysitter goed dan wel slecht zou zijn. Ik was verrast bij het eerste slachtoffer, maar al snel volgen er nog. De film heeft dan ook een behoorlijk tempo en zonder clichés uit de weg te gaan, blijft dat tempo tot het einde aangehouden. De finale vind ik niettemin een tikkeltje teleurstellend en één en ander is mij té kinderachtig om nog echt grappig te zijn.

2

Goh ja.

Een beetje hetzelfde als het origineel, maar dan wat langer, met meer personages - omdat het een sequel is. Het maakt dat er hier en daar een te lang stukje inzit. De film is immers van hetzelfde laken een pak. Veel over-the-top bloedvergieten dat door de CGI te gemaakt aanvoelt en een hoog tempo. Veel stelt het weer niet voor, maar het vordert verder wel aardig.

2

Erg leuke film waar meer dan één genre van toepassing op is.

Eerst en vooral is het verhaal erg origineel. Het hele idee om zowaar naast je ouders te leven is erg boeiend. Nu hoor je al die verhalen van toen dit en toen dat, maar wat zou het geweldig zijn om het met eigen ogen te aanschouwen.

De makers houden het ook allemaal vrij simpel zodat het een groot publiek kon aanspreken. Een betere keuze hadden ze niet kunnen maken. De eenvoud werkt, de film neemt zichzelf niet te serieus, maar blijft lekker luchtig.

Michael J Fox zou hier de acteerprestatie van z'n leven hebben neergezet, volgens Humo. Wel, dan moet ik niet meer zien van hem. Niet dat hij slecht was ofzo, zeker niet, hij acteert best goed, maar dat stemmetje van hem werkt van tijd tot tijd nogal op de zenuwen.

Christopher Lloyd is uiteraard perfect gecast als Doc Brown. En ook Lea Thompson vond ik erg goed. Haar scènes met MJ Fox waren komisch, genant en zelfs spannend tegelijkertijd.

Qua stijl ziet de film er anno 2011 - 26 jaar later toch al- nog steeds erg goed uit. Slechts weinig scènes zagen er gedateerd uit, en de SE zijn nog steeds oerdegelijk.

Dat in combinatie met het geweldige uitgangsidee, een paar komische situaties en een boeiende sfeer maken dit tot een zeer geslaagde film.

4

Ijzersterk vervolg op een al sterk eerste deel.

De basisidee is niet vernieuwend t.o.v. deel 1, maar het verhaal bevat een pak meer inhoud. We hebben periodes in 2015, in 1985 en tot slot wederom in 1955.

Elk deel heeft z'n charmes. Het is vooral erg tof om te zien hoe de scènes uit deel 1 (en dus 1955) hier verwerkt worden. Echt geweldig goed gedaan.

MJ Fox is beter dan in deel 1 en zet een nagenoeg perfecte Marty McFly neer. Ook Christopher Lloyd is weer top als Doc.

De SE zien er weer goed uit en ook bij dit deel had ik niet het gevoel naar een film van meer dan 20 jaar geleden te kijken.

De tijdperiodes bevatten allemaal hun charmes. Het geheel wordt sfeervol voorgeschoteld.

Had ik geweten dat dit deel zo hard met het vorige verwikkeld ging zijn, had ik ze vlak naeen gekeken. Nu zitten er enkele weken tussen. Niet zo erg, maar toch. Deel 3 zal ik niet lang meer laten wachten.

Geweldig vermaak.

4

Meer dan goeie afsluiter van qua amusementswaarde de beste trilogie die ik ooit gezien heb.

Het verhaal is hier het minste van de 3. Er wordt niet bepaald veel gedaan met de tijdsmachine en tijdsperiodes. Er wordt vooral aandacht besteedt aan Doc Brown. Dat op zich was niet interessant genoeg, want die romance trok op niet veel en het personage Clara Clayton sloeg nergens op.
Wat dan wel weer briljant gearrangeerd was, was de gehele western-setting die geloofwaardig overkwam. Qua sfeer, beleving, kostumering, decors, .. Bijna perfect gedaan (immers, helemaal perfect bestaat niet..;))
Ook Bifford Bannen was hilarisch.
De eindscène had beter gekund (geen laatste ontmoeting met Doc).

MJ Fox en Christopher Lloyd zetten wederom uitstekend acteerwerk neer en spelen hun rol met veel enthousiasme. Mary Steenburgen was wat minder.

Goeie soundtrack, prachtige setting, leuke verwijzingen (You talking to me, Bannen?) en wederkerende fenomenen (de mest, de lafaard-tirades..).
Wat ik ook wel wat miste, was een duidelijke connectie met de eerdere delen, iets wat deel 2 uiteraard wel had

Verdienstelijke afsluiter.
3,5

Erg matig.

Een nogal bombastische film, deze Backdraft. Veel drama (in het vuur en tussen de personages), redelijk wat spektakel en nog wat intrige hier en daar: Ron Howard propt de film aardig vol. Hij doet dat ook qua bekende koppen. De rol van Robert De Niro vind ik dan één van de meer geslaagde. Helaas is de film nooit echt boeiend en dat is met een speelduur van om en bij de 2u15 toch een vereiste.

2

Wisselvallig.

The Bad Batch begint alleraardigst, met een rustig tempo dat niettemin nogal cru overgaat tot de orde van de dag en daarmee de toon zet. De Mad Max-achtige setting zorgt voor een leuk sfeertje, visueel is het verzorgd en de gekke typetjes kunnen ook wel vermaken.

Suki Waterhouse zegt me niet al te veel, maar met Jason Momoa, Jim Carrey en Keanu Reeves lopen er nogal wat bekende gezichten rond. Ik ben dan nog het meest vermaakt door Reeves als sekteleider, de rest is niet bepaald indrukwekkend.

Naar het einde toe begint het wel wat te slepen, hoewel een film als deze net gebaat is met compact blijven. Met de volle 2 uur aan speelduur bloedt de film uiteindelijk toch dood. Een minuutje of 20 minder had niet slecht geweest.

2,5

Ja, man.

Mijn eerste kennismakingen met Adil El Arbi en Bilall Fallah, het Romeo & Julia-drama Black en het Amerikaans aandoende en hippe Patser, waren veelbelovend. Het waren best frisse kijkervaringen, en na Patser kon ik wel begrijpen waarom ze in Hollywood hun kans kregen met een nieuwe Bad Boys.

Dat wil geenszins zeggen dat het mij verstandig leek om zich daar ook aan te wagen. De originele films zijn intussen van enkele decennia terug en hebben de tand des tijds best wel doorstaan. Om dan met een wat geüpdatete versie te komen, maar wel met een uit vorm zijnde Will Smith en Martin Lawrence, is tricky.

De updates komen met wat hedendaags hip gedoe. Onder meer de immer aanwezige DJ Khaled (vraag mij wel geen nummer van/met hem) passeert in een klein rolletje en dat typeert het wel een beetje: het poogt hip te zijn en zal dat best zijn voor een zekere doelgroep, maar goed zijn die toevoegingen niet.

Enige geslaagde nieuwigheidje is dat het best bloederig is. Zonder al te veel boe of bah wordt er wel eens iemand omgelegd. Daar wordt niet flauw over gedaan en dat kan ik wel smaken. Anderzijds wordt dat soort dreiging vaak en snel tenietgedaan door de talloze flauwe komische intermezzo's. Smith noch Lawrence zijn grappig.

Blijft een wat luidruchtig filmpje over, helaas zonder fun en met veel gefaalde humor. Het plotje met die voodoo-heks en Smith's zoon met haar is tenenkrommend, maar in dit soort actiefilms is dat veelal bijzaak. Als ik de post-creditsscène zie, laat het in elk geval de deur open voor nog een sequel.

1

Druk.

Als tussendoortje misschien voor sommigen nog net te pruimen, maar echt vrolijk word je er niet van. Bad Company is druk, stapelt de clichés op en qua humor is dit al evenmin mijn ding. Met een speelduur die een minuut of 20 te lang is, wordt het al snel moeilijk een goede film af te leveren.

Anthony Hopkins in een actiekomedie met Chris Rock: het is eens wat anders. En daarmee is alles gezegd, want een acteur van het niveau Hopkins dient niet in dergelijke prul verzeild te raken. Helaas zou Hopkins die fout later nog meer maken.

Audiovisueel is dit ook gewoon een drukke bedoening. Hip en snel zal het allemaal wel zijn, maar of daar een film goed door wordt? Mneen, middelmaat. Nipt.

2,5

Onderhoudend.

Met een relatief korte speelduur doet dit simpel wraakfilmpje eigenlijk weinig fout. De film is zo rechtdoorzee als maar kan zijn en dat komt het eindresultaat zeker ten goede. Sowieso is de soms droogkomische ondertoon wel aangenaam. De premisse - één of andere simpele dorpeling op wraaktocht - kent naar het einde toe echter ets te veel drama.

3

Te doen.

Ik had een soort Bandidas verwacht, maar Bad Girls blijkt veel serieuzer. Tuurlijk, zo'n Andie McDowell-snol die van haar paard valt tijdens het opstijgen kenmerkt de paar poginkjes tot humor, maar taferelen zoals verkrachtigen (hoewel niet in beeld gebracht) en het in de rug neerschieten van helden had ik niet meteen verwacht. Het zorgt evenwel voor een toon die ik wel kan smaken.

Ook te smaken is het merendeel van de cast. Drew Barrymore is hartverwarmend, maar Madeleine Stowe zuigt de aandacht naar haar toe. Het is alleen een beetje spijtig van haar lage Jodie Foster-stem, maar een mens kan niet alles hebben, natuurlijk.
De andere castleden zijn niet zo boeiend. Andie McDowell en Mary Stuart Masterson hadden best geschrapt mogen worden. James Russo als slechterik is oké, Dermont Mulroney is te gelikt.

Een echte westernsfeer heeft Bad Girls niet. Daarvoor ligt het tempo te hoog en ontbreken de sfeershots, waarin beeld, muziek en in mindere karakterkoppen al het werk doen. De regisseur heeft in dat opzicht maar half werk afgeleverd. Maar dat mag niet verbazen. Ook tijdens de shoot-out toont hij weinig westerntalent.

Nu niet dat ik dat verwacht had...
2,5

Vermakelijk.

Redelijk zwartkomisch en droog gebracht tussendoortje. Ik kan daar wel eens van genieten. Zo'n films duren niet echt lang en de uitgebluste koppen waar je op kijkt hebben dat cynische waar ik wel van hou. Geen grootse cinema - daarvoor hadden de verhaaltjes iets beter op elkaar ingespeeld moeten zijn -, maar gemakkelijk te kijken en geregeld grappig.

3

Mwah.

Zoals zovele andere uit het genre niet al te goed, maar af en toe toch nog kunnen lachen. Bij het verplichte depri-momentje er 10 minuutjes tussen uitgeknepen en dat zal mijn score wellicht ten goede hebben gekomen.

Verder een cast met aardig wat bekende gezichten. Niet echt iemand die er tussenuit schiet. Mila Kunis krijgt als enige nog wat de kans om te acteren, maar over het algemeen brengt dat niet veel soeps met zich mee.

Het afsluitende gesprek met de echte moeders van de actrices zorgt niettemin voor een feelgood sausje, of toch meer dan dat de film zelf doet.

2,5

Zoals verwacht.

Deel 1 bleek al niet veel, deze kersteditie - enkel en alleen gekeken om de vriendin te plezieren, geen idee hoe het mens plezier kan halen uit dergelijke cinema - is misschien nog erger.

Zelden tot nooit grappig, veel van die typische 'groffe wijven-humor'. Een paar plastische chirurgiekoppen erbij om als moeder te laten opdraven... Neen, gelukkig wordt men er niet van.

Volgend jaar terug Home Alone, voor de afwisseling.

1

Vermakelijke onzin.

Het is er aan te zien dat Peter Jackson een enorme liefhebber is, want hoe hij quasi zonder budget z'n debuutfilm in elkaar gestoken heeft: het is behoorlijk inventief. Het studentikoze druipt ervan af, maar dat is misschien het geluk geweest voor deze film.

Zelf ben ik niet echt fan van het genre. Ook Bad Taste is wel eens leuk om gezien te hebben, maar ondanks Jackson's inventiviteit zie ik er geen meesterwerk in. Daarentegen is het wel gewoon geslaagd in z'n opzet als compleet idioot horrorfestijn. Alles is dusdanig over-the-top: kostumering, humor, body horror, ... dat het gewoon prima wegkijkt. Bij dit soort film moet men all the way gaan en dat heeft Jackson uitstekend gedaan. Dat hijzelf de leukste rol(len) speelt, is hem van harte gegund. Hij doet dat trouwens ook goed. Braindead zal z'n volgende film op mijn lijst zijn, mijn interesse is daarvoor genoeg opgewekt na Bad Taste.

3

Vermakelijk.

ik hou wel van de opzet van deze film. Het is ook waar deze film het grotendeels van moet hebben. Zeker de eerste drie kwartier zijn gewoon goed gedaan. De spanning zit er best in, al blijft het natuurlijk een filmpje waarbij je ontspannen in de zetel ligt te kijken. De tot dan verzamelde cast heeft ook wel enkele leuke rolletjes te bieden.

De eerste geweldpleging komt ietsje sneller dan verwacht, maar dat zorgt anderzijds voor een ander soort evenwicht dan gedacht. De trein is dan vertrokken en het tempo ligt vrij hoog. Tot er met Chris Hemsworth nog een A-lister ten tonele verschijnt. Over hem kan ik helaas weinig goeds zeggen, hij zet een erg zwakke rol neer als Charles Manson-kloon.

Maar met die seventies-snor komt hij ook al een eind, net zoals heel de film wel uitermate sfeervol geschoten is. De setting is ook echt geweldig. Qua speelduur is het dan weer een tikje te lang, zeker de finale draaft toch wat te lang door, terwijl net dan het niveau niet meer dat van het eerste uur is.

3,5

Vermakelijk.

Sowieso wel heel erg wat je kan verwachten van de producent van Jackass. Het is plat, vaak flauw en soms gemakkelijk. Maar uiteindelijk werkt het wel. De mix van het 'echte' verhaal met de verborgen camera-grappen zorgt geregeld voor grappige taferelen.

Met een vrij beperkte speelduur, en eindigend met de obligate behind-the-scenes, toont de film eens te meer aan gewoon een tussendoortje te zijn. Maar in alle geval een gemakkelijk te behappen tussendoortje.

3

Onderhoudend.

Jason Bateman is naast hoofdrolspeler kennelijk ook de regisseur. Op beide vlakken doet hij het m.i. wel goed. Zelf zet hij een grofgebekte en cynische vent neer, maar als regisseur levert hij toch ook wel een keurig filmpje af. Het is enkel aan het einde dat men - wellicht onvermijdelijk - het drama gaat opzoeken. Het is natuurlijk Hollywood, maar het is wel zonde voor het tot dan compacte en rechtlijnige regiedebuut van Bateman.

3

Redelijk.

De film begint best sterk met Buster Scruggs zelf: vlot, onnozel maar vooral een goede wegkijker. Wat volgt zijn nog 5 delen, het ene al wat beter dan het andere. Qua toon verschillen ze ook sterk, dus het is voor ieder wat wils en dat heeft voor - en nadelen.

Enkel het laatste kon me helemaal niet bekoren, dat is een domper qua afsluiter. De rest kent vooral een sterke sfeerschepping - of dat nu het intrieste verhaaltje met Liam Neeson is, de goudkoorts of het konvooi. De film zit vol met leuke Coen-typetjes. De computereffecten daargelaten, is elk deel visueel ontzettend de moeite waard. De Coens creëren die typische westernsetting - telkens op een iets andere manier, of op een andere locatie. Ik hou ervan.

Aangename tussendoor.

3

Redelijk.

Het verhaal is niet meteen wat je van een western verwacht: dit keer is er geen stille wreker. The Ballad Of Cable Hogue vertelt de opbouw van Cable Springs. De gedeeltes in Cable Springs zijn dan ook veruit de leukste. De korte maar cruciale uitstap naar de stad haalt de vaart even uit de film.
Het einde is wel een smetje. Ik was heel eventjes de aandacht kwijt door mijn blaffende hond en opeens was Cable begraven. Beetje abrupt.

Jason Robards is de geknipte man voor dit soort rollen. Zijn geschmier had zelfs achterwege kunnen blijven, want de beste man loopt over van dat tragikomische charisma.
De bijrollen zijn over de ganse lijn te pruimen, maar uiteindelijk is het toch een onemanshow.

Sfeervol is het allemaal wel. De versnelde beelden doen daarom ook afbreuk aan het geheel. Ik begrijp niet goed waarom Sam Peckinpah dat gedaan heeft. Het past gewoon niet in een western, zelfs niet in een luchtige als deze.

3

Best oké.

Tof tussendoortje. Ballerina is een gelikt wraakfilmpje, opgesmukt met prominente kleuren. Toonmatig kan ik de zelfbewuste aanpak ook wel smaken. De film lijkt zich ook niet te serieus te pakken, getuige onder meer enkele cartooneske personages. Echt groots vind ik het evenmin, maar Netflix heeft al slechtere tussendoortjes gehad, dat zeker.

3

Goed.

Balto was indertijd één van mijn favoriete films. Bij herziening bleek dat ik me er amper iets van kon herinneren. Zo wist ik niet meer dat dit ook nog een deel live action bevat. Ik ben geen fan van de mengelmoes - geef mij dan maar gewoon animatie -, maar hoe dan ook: ik vind het einde nog steeds z'n werk doen, al dreigt emotioneel sentimenteel te worden.

De stemmencast doet het niet bijster goed. Kevin Bacon klinkt sowieso veel te oud. Andere stemacteurs vallen beter mee, met Bob Hoskins die er bovenuit steekt.

Daarnaast is de animatie erg goed - enkel Balto zelf vind ik niet geweldig qua design. Het komische luik had wel wat beter verdiend dan het zagerige stemmetje van Phil Collins, maar daar is al het negatieve mee gezegd. De geweldige locatie en dito muziek maken het af - de scène met Balto en de witte wolf blijft fantastisch.

3,5

Te doen.

Bambi was een film waar ik me weinig van kon herinneren. Uit de herziening gisteren bleek dat dat nog minder was dan gedacht. Tuurlijk, dat Bambi's moeder gedood wordt door een jager weet iedereen. De commotie daaromtrent heb ik nooit begrepen en ook nu vind ik dat moment allesbehalve emotioneel. Het probleem zit 'm in de afhandeling van de gebeurtenissen. Het gebeurt allemaal veel te snel: dan is Bambi geboren, hup het is winter, oh nee hij verliest z'n moeder, ah hij is volwassen en godzijdank komt alles goed en neemt hij de fakkel van z'n vader over.

De film duurt maar een uur en is mede daarom goed kijkbaar. De animatie is minder gedateerd dan het had kunnen zijn en de bombastische soundtrack ademt om de één of andere reden een enorme kerstsfeer uit.

Koddig.
3

Nog net genietbaar.

Het "tragische" begin lijkt uit enkele andere westerns gejat en dient enkel om de twee dames samen te brengen. Wat volgt is een tamelijk aangename rit. Een hoop scènes zijn flauw of zelfs kinderachtig, maar evenveel scènes zijn gewoon leuk - de climax met bijhorende shoot-out op kop.

Penelope Cruz en Salma Hayek zijn niet bepaald mijn favoriete actrices en ook hier zijn ze bij momenten behoorlijk irritant. Hun Engels trekt op niets, maar zelfs dan nog is het geen straf om naar hen te kijken.
De badguy van dienst, Dwight Yoakam, is niet onaardig en zet een behoorlijk foute maar amusante rol neer. Ook Steve Zahn is goed te pruimen.

Bandidas slaagt er - tot mijn verbazing - in om een deftige sfeer te creëren. Het westerngevoel is wel degelijk aanwezig en ook de spaghetti-elementen kunnen bekoren. De shoot-out op het einde is daar een goed voorbeeld van (het inzoomen nadat Sara Jackson door het hoofd geschoten heeft).
Voorts is ook de muziek een meerwaarde, waarbij vooral het stukje van tijdens de shoot-out blijft hangen.

2,5

Onderhoudend.

Kolderieke misdaadkomedie. Goed geacteerd door de drie hoofdrolspelers, die de boel levendig houden. Qua humor soms droog, dan weer voor de hand liggend, maar nooit echt scherp. De film is en blijft toegankelijk. De volle twee uur vind ik echter een tikkeltje aan de lange kant, te meer dat films als deze ook met anderhalf uur weg kunnen komen.

3

Overwegend saai.

The Bank Job doet wat denken aan andere Britse misdaadfilmpjes genre RocknRolla, maar dan van een paar niveautjes lager.

Het grootste probleem is gewoon dat het niet interessant is: een groep semi-criminelen wordt gebruikt door corruptie van bovenaf. Het eerste uur is daar echter amper iets van te merken: ze graven een beetje en dat is het dan wel. Na de overval komen er dan toch wat vlammetjes in de pan, maar mijn aandacht erbij houden bleek moeilijker dan gehoopt.

Jason Statham moet de film dragen en daar ligt een ander probleem: dit is geen hersenloos actiefilmpje. Als acteur komt hij schromelijk tekort, zelfs al krijgt hij weinig tot geen tegenstand van de resem flutacteurs in bijrollen.

Het tijdsbeeld van het Londen van de jaren 70 komt mij niet altijd goed over. Er zijn te weinig lelijke kapsels en bakkenbaarden. Ook meer stoffige kantoren e.d. had mij misschien kunnen overtuigen.

Nu heb ik vooral het gevoel 111 minuten verspeeld te hebben.

2

Vermakelijk.

Amper gedateerde, kleurrijke actiefilm. Typisch Frans en in lijn van films als Taxi, maar dan wat harder en soms serieuzer. De opzet met de afgesloten wijk in Parijs is tof. De actie is puik geregisseerd en verveelt geen minuut. Dat de film dan ook nog keurig binnen het anderhalf uur aan speelduur blijft, maakt het alleen maar beter. Zeer toffe tussendoor.

3,5

Oef.

Vervelende film. Althans, na een tijdje. De eerste twintig minuten kunnen er nog mee door. De droge absurde situatie tussen beide 'vrienden' is tragikomisch en fris. Maar het is ook maar dat. Al snel is de citroen uitgeperst en sterft de film een langzame dood. Ik heb weinig interessante dingen of personages gezien. De onderliggende thematiek 'over de burgeroorlog, neem ik aan?) kon me een ganse film lang gestolen worden.

2