Meningen

Vlot actiefilmpje.

Qua opzet kan men zich verwachten aan een mix van Robin Hood, Batman, een beetje Spider-Man en V uit V For Vendetta.

Wat daaruit volgt is een behoorlijke actiefilm met een vlot tempo, behoorlijk wat voorspelbare plottwists, een beetje drama door de maatschappijkritiek, maar ook wel wat komische momentjes.

Takeshi Kaneshiro vind ik een ijzersterk acteur, en misschien daarom zie ik hem liever serieuzere films doen (waarin z'n talent beter tot uiting komt) dan dit soort film. Maar hij doet het dus redelijk goed.

De rest van de cast kende ik niet, maar doet het ook goed, behalve 'Yoko' vond ik wat gespeelder.

Rustige muziek bij de rustige momenten, bombastische muziek bij de actiestukken.

De decors zien er goed uit, evenals de kostuums.

De SE waren wat wisselvallig, maar uiteindelijk zag de Tesla-machine er best goed uit.

Vermakelijk.

3

Redelijk.

Het eerste uur is best sterk omdat Early nog min of meer als vriend beschouwd kan worden. Ook de relatie tussen Carrie en Adele levert een sterke scène op, maar naar het einde toe gaat het de mist in als Early (te vlug) helemaal doorslaat naar de slechte kant. Wat volgt is een vrij standaard stukje film zonder verrassingen. Een unhappy end had ik het leukste gevonden.

Brad Pitt is genietbaar, maar geeft zijn rol net te veel tics mee om ook geloofwaardig te worden. David Duchovny en z'n vrouwtje zijn redelijk maar vervangbaar en zodoende heb ik het meeste genoten van Juliette Lewis - haar acteerwerk dan, haar rol is net niet goed genoeg geschreven om er écht in te hakken.

Dominic Sena geeft Kalifornia - vanwaar die 'K' eigenlijk? - best wat schwung mee. De losse roadmoviesfeer wordt op tijd en stond afgewisseld door een eigenaardig psychoshot van Pitt. Alleen met de climax kan hij zich niet onderscheiden.

3

Matig.

Te oppervlakkig drama dat weliswaar aardig begint, maar na verloop van tijd toch wat stuurloos ronddobbert. Tijdens het kijken kreeg ik een Thelma & Louisa-gevoel, al hebben de films nu ook weer niet zo heel veel met elkaar gemeen. De onderlinge relaties alsook de wat serieuzere issues komen ondanks degelijk tot goed acteerwerk uiteindelijk amper tot hun recht. Dat het dan allemaal keurig geschoten is, is een pleister op een houten been.

2,5

Gaat wel.

Jeugdsentiment voor iemand die een jaar of 10, 15 ouder is dan mij. Voor mij dus niet, al kan ik er de charme nog wel van inzien. Zeer eighties, een excentrieke mentor, een frivole tienerromance en een underdog verhaal. Het is daarbij zeer gericht op de iets jongere kijker maar vervelend voor de iets oudere kijker is het geenszins. Alleen de speelduur is een misser. Het middenstuk haalt het tempo van het eerste half uur er genadeloos uit. Da's jammer. Een minuut of 20 had er zo af gekund.

2,5

Flauw.

Mary Elisabeth Winstead als prettige verschijning kan er absoluut mee door; als nietsontziende actieheldin heb ik er al wat meer moeite mee. Als een soort Ripley gaat ze tekeer in neonverlicht Tokio - een gemakkelijke maar immer aangename setting. Visueel is het dus wel propertjes, al kan het qua stilering nog wel wat beter. Dat geldt absoluut ook voor de actiescènes, die het eigenlijk wel goed pogen te doen - geen hyperkinetisch knip- en plakwerk -, maar qua uitvoering eerder matig zijn.

Het tempo had ietsje hoger mogen liggen, maar men kiest voor een vrij serieuze ondertoon - kwestie van niet te veel in het vaarwater van een film als Crank te komen. Ik mis daardoor wel wat schwung en fun. Winstead is doodserieus en iemand als Woody Harrelson zal hier vooral een gemakkelijke opdracht mee gehad hebben - zijn rol noch zijn acteerwerk stelt iets voor.

2

Leuk.

Toffe, ouderwetse avonturenfilm. Met ensemble cast vol grote namen. De film ziet er na meer dan een halve eeuw nog goed uit. Aan ontploffingen en explosies ontbreekt het niet; de film is behoorlijk luidruchtig. Daardoor, of mede daardoor, ligt het tempo redelijk hoog. Dat de toon eerder luchtig is, is geen verrassing. Het past bij dit soort films. Idem dito voor de speelduur, die aan de lijvige kant is. Clint Eastwood en kompanen brengen het evenwel met de nodige flair.

3,5

Meh.

Over de ganse lijn is dit beter dan ik gedacht had maar af en toe verliest men zich in overbodige zaken. En dan heb ik het helaas over de expliciete zaken. In de kern heb ik daar geen enkel probleem mee, maar dan moet het wel wat functie hebben. Zo'n close-up van een spuitende piemel heb ik niet nodig. Zonder heb ik ook wel door wat er dreigt te gebeuren.

De cast doet het trouwens een pak beter dan ik had verwacht. Ik had amateuristisch spel verwacht van semi-pornosterretjes maar daar heb ik me gelukkig in vergist.

Verder is dit audiovisueel niet denderend, al lagen mijn verwachtingen ook hier best laag. Zeker de seksscènes hadden in een eleganter kleedje gestoken mogen worden. Afgaande op zijn seksuele activiteiten lijkt die Shawn een ervaren jonge knaap, dus had die wel beter verdiend dan op een lekkende hond te lijken tijdens een welbepaalde activiteit. Helaas zitten er zo wat meer dingen in.
De intro van de verschillende personages is oké en zorgt voor best wat ritme. Zeker Ken Park zelf had een totaal andere rol van betekenis dan ik gedacht had.

2,5

Onderhoudend.

Keoma is vrij compleet in al z'n drama, maar dat betekent helaas niet dat ook alles even overtuigend is. Eigenlijk de hele film lang worden sterke scènes afgewisseld met klungelige dingetjes. Daardoor blijf ik op mijn honger zitten: zoveel potentieel, helaas niet ten volle benut.

Franco Nero hoort eerder bij het negatieve dan het positieve. Naast het feit dat zijn voorkomen nogal karikaturaal is, ontbreekt het hem aan charisma. Als zwijgzame held had hij wellicht beter uit de film gekomen, nu legt zijn gebabbel zijn gebrek aan talent bloot.

Maar het overige acteerwerk is ook niet geweldig. Tussen de resem figurerende karakterkoppen zal enkel William Berger mij bijblijven.

Regisseur Enzo G. Castellari - mij onbekend - laat zien dat hij wel een en ander kan, maar teert te vaak op dezelfde truukjes, zoals slow-motions. Dat wordt tot in den teure toe opnieuw gedaan, waardoor de impact van bv de laatste shoot-out verloren gaat.

Over de titelsong blijkt al veel geschreven te zijn, vooral negatieve dingen dan. Wel, ik ben absoluut geen voorstander van gezongen liederen in westerns, maar tot mijn eigen verbazing past dat hier perfect én vind ik de vrouwelijke stem - hoewel niet geweldig zuiver gezongen - sfeervoller dan die Leonard Cohen-kloon.

3

Meer dan geslaagde actieprent.

De film begint als tienerkomedie, met een sul die meer wilt zijn dan hij werkelijk is. Ik schrok dan ook redelijk toen de eerste echte actiescènes kwamen. Die waren strak in beeld gebracht en heerlijk over-the-top.

Gaandeweg leek mij dat de film wat zocht naar een balans tussen die twee, en uiteindelijk werd het toch vooral over-the-top met die heerlijke shoot-out op het einde. De personages van Cage en Moretz redden hier de film.

Aaron Johnson als Kick-Ass kan niet echt overtuigen. Hetzelfde geldt voor die Red Mist-acteur. Gelukkig is er Mark Strong die weer maar eens een geslaagde schurkenrol neerzet. Nicolas Cage wist me eindelijk nog eens te overtuigen, maar de beste rol kwam zonder twijfel van Chloe Moretz. Wat moet het heerlijk zijn om op zo'n jonge leeftijd zo'n over-the-top actieprent te maken.

Zoals gezegd is de regie puik. De actiescènes waren spetterend. De kostuums zagen er vooral fout uit, maar dat hoort erbij. Qua beleving verkies ik het over-the-topgedeelte ipv het tienerkomediegedeelte. Kick-Ass zit ook vol geslaagde dialogen, vooral op het einde.

Aanrader. 4

"I've always wanted to say this .. Say hello to my little friend!"

Matig.

Deel 1 vind ik nog steeds erg leuk. Een sequel had van mij niet meteen gemoeten, maar soit. Dit vervolg probeert de goede dingen uit z'n voorganger te herhalen, maar gaat daar de fout in. Behalve dat de kwaliteit er niet is - hoe vaak is het "This is not a comic"-mopje niet herhaald? - werken uitmelkscènes ook niet - Hit Girl die Big Daddy's training doorzet, om maar een voorbeeld te noemen.
De toon springt ook énorm van de hak op de tak - van tienerdrama over kotshumor tot al dan niet shockerende actie.

Daarnaast vind ik de cast enorm veel charme verloren hebben. Aaron Johnson is geen goeie acteur, maar ook Chloë Moretz is niet bepaald indrukwekkend en Christopher Mintz-Plasse kwam veel beter tot z'n recht naast Mark Strong. Nu staat-ie er alleen voor en veel meer dan wat geschmier krijgen we niet te zien.

Grootste schuldige is misschien wel regisseur Jeff Wadlow, die op geen enkel moment in de buurt komt van Matthew Vaughn. Strakke, flitsende scènes hebben plaatsgemaakt voor actie voor green screens, de humor werkt niet en de toon is zo rechtlijnig als een banaan. Bah. Godzijdank zit er héél af en toe een banale oneliner in - na 20 minuten schreeuwt er iemand vanuit het niets "Jersey shore, motherfucker!" en toen kon er bij mij althans eindelijk een lachje van af.

2,5

Heel erg fout.

Kickboxer vliegt er meteen in. Na een 10-tal minuutjes is de broer lam geslagen en begint JCVD aan zijn training. Wat volgt is een dik uur semi-komische maar vooral erg foute boel. Bij elke karatetrap of boks volgt er een langgerekte yaaaaahh. Als je de film met de ogen toe kijkt, zou je beginnen denken dat het een film over de herenliefde is.
Het eindgevecht ligt perfect in de lijn van wat er voorafging: eerst lijkt die lelijkaard te winnen, maar JCVD kent dan een grandioze comeback en maakt er met een welgemikte voetslag korte metten mee.

Jean-Claude Van Damme is heel erg slecht, zoals te verwachten. Zijn dramaprobeerselen raken kant noch wal, maar zijn daardoor gewoon grappig.

Voorts heeft Kickboxer mooie locaties en extreem foute eightiesmuziek te bieden.
Ik had de film al een keertje gezien, ik geloof dat ik toen een jaar of 8 was (ik herinnerde enkel nog het bamboetrappen en het glasvechten), en werd toch een klein beetje ingenomen door nostalgie.

Foute, maar o zo vermakelijke boel.
3

Gewoontjes.

Het eerste uur is nog tamelijk luchtig. De meeste scènes kunnen de balans tussen drama en komedie in evenwicht houden, maar na een tijdje sluipt er toch wat sleur in het boeltje.
De nodige portie drama neemt de overhand en humor is ver te zoeken.
Ook enkele personages zijn maar matig geschreven. Zo blijft Paul erg vlak en hadden Laser en z'n vriendje eigenlijk geschrapt kunnen worden.

Het acteerwerk is zonder twijfel het sterkste punt aan deze film. Annette Bening is fantastisch en spant de kroon, maar ook Julianne Moore en Mia Wasikowska zijn erg genietbaar. Mark Ruffalo trekt nogal veel krampachtige bekken. Josh Hutcherson loopt er maar wat bij.

Voorts kabbelt het de hele speelduur wat verder. De tijd vliegt niet voorbij, maar langdradig wordt het nooit.
Het zomerse sfeertje is best leuk en zorgt ervoor dat het na een tijdje zware thema relatief makkelijk wegkijkt.

3

Degelijk.

Korte en (te) summiere documentaire. Meer dan docu is dit een soort van reissamenvatting. Een dagboek van beelden uit eerste hand - zonder dure dronebeelden. Daardoor vat het wel de vibe van zo'n trekking. De persoonlijke verhalen komen slechts kort aan bod en worden te weinig uitgediept. Anderzijds voorkomt het ook wel een te lange docu met te veel van hetzelfde.

3

Bloederige, maar meer dan degelijke wraakfilm.

De manier waarop Tarantino z'n films vertelt vind ik wel te pruimen. Vooral in het begin zit er dan veel vaart in, waardoor je als kijker extra geboeid kijkt. Ook de introductie van de verschillende personages zijn altijd de moeite waard. Hier springt de introductie van O-Ren Ishii in het oog.
Voorts heeft het verhaal weinig tot niets om het lijf. The Bride wil Bill vermoorden, maar daarvoor moet ze eerst z'n handlangers in de pan hakken.
De vechtscène op het einde vond ik stijlvol in het zwart-wit, in kleur beviel me dat minder. Het duurt ook zo lang, en het duel The Bride - O-Ren stelt wat teleur. Opeens zie je daar een halve schedel vliegen, en hupakee, dat was't dan.

Uma Thurman is goed in haar rol. Lucy Liu als killerbitch is ook meer dan geslaagd, en zelfs David Carradine die Bill speelt, maar niet geheel in beeld verschijnt, weet z'n rol spannend te houden.

Tarantino wisselt stijlvolle momenten af met wat mindere. De gevechtscènes zijn niet altijd geslaagd. Wat wel geslaagd is, is de muziek (Morricone?). Wat een genot! Dat pamfletdeuntje en de muziek tijdens de cartoon zijn geweldig.

Op naar deel ll.
3,5

Pak minder goed dan Vol. 1.

Waarom? Wel, het verhaal is minder interessant, en de sfeer is ook helemaal omgeslagen. Dit voelt minder donker aan. De personages - Elle Driver en Budd - krijgen geen introductie zoals O-Ren Ishii en zijn ook gewoon minder interessant.
Het gedeelte bij die kung fu-meester is lachwekkend slecht, hij leek wel uit het belachelijk MTV-programma 'Fist of Zen' te komen.
De confrontatie met Bill is ook een afknapper. Er wordt wat drama bijgeflikkerd en een duel blijft uit. Twee slagen en een ontploffend hart, en hupakee. Qua spanningsopbouw faalt Tarantino. Even wat western-achtige muziek gebruiken lost dat niet op. Het is hier duidelijk dat hij de spaghetti-western een warm hart toedraagt; dat wil echter niet zeggen dat hij zomaar eventjes een finale kan regisseren zoals bv Sergio Leone dat wél kon.

Uma Thurman in 2 films vlak na mekaar zien is wat teveel van het goede. David Carradine als Bill weet wederom wél te boeien. Daryl Hannah is oké, en ook Michael Madsen kan er nog net mee door.

Zoals gezegd; een andere sfeer. Een minder goede, helaas. De locaties zijn niet zo aantrekkelijk en ook de muziek is - ondanks enkele mooie passages - niet even goed als in Vol. 1.

Beetje een tegenvaller.
2,5

Goed.

Simon Pegg en nog hoop andere semi-bekende acteurs mogen hun ding doen in dit olijk misdaadverhaaltje, dat zich afspeelt tegen een zomers decor. De schwung zit er goed in en met wat knip-en-plakwerk voor dummies wordt de film wat hipper gemaakt.

Qua humor is het niet van de bovenste plank, maar eenmaal het net rond de verschillende personages zich sluit, de misverstanden zich opstapelen en het geweld losbreekt, is het achteroverleunen en met het verstand op nul genieten van dit prima tussendoortje.

3,5

Niet slecht, maar in geen enkel opzicht top.

Weer maar eens een rise-&-fall verhaal over een crimineel. Nogal bekend en ook nogal afgezaagd, vind ik. Waar ik me ook aan begin te ergeren is de romance van de crimineel. Altijd direct een knap mieke zien en in een volgende scène zijn ze bij wijze van spreken gelukkig getrouwd.

Het acteerwerk dan. Ray Stevenson vond ik niet overtuigend. Zijn rol als gangster kwam echt niet over. De bijrollen (nogal aan de hoge kant - was moeilijk om alle personages uiteen te houden) waren wel goed. Had Christopher Walken wat meer screentime gehad, was de film wat beter geweest. Die man heeft het nog. Val Kilmer was natuurlijk ook wel goed in z'n klein rollertje. Wat me opviel was dat de man nogal enorm verdikt is.

Voorts best goeie sfeer, camerawerk meestal wel ok.

Een nipte 3,5*

Goed.

Killer Elite is perfect geworden wat ik ervan verwacht had: veel actie, toffe locaties en hier en daar wat intrige.

Het op waargebeurde feiten gebaseerde plot weet best wel te boeien, al is het nergens vernieuwend. Zo had dat romance-subplotje er absoluut niet bij gehoeven.

Dat sommigen het einde niets vinden, kan ik begrijpen, maar ik kan me er wel in vinden.

Jason Statham is niet bepaald mijn favoriete acteur. Dat komt vooral ook omdat hij het type acteur is dat ik gewoon niet graag bezig zie - van die "stoere" kleerkasten die enkel actieprenten maken. Nu, hier doet hij het wel redelijk.

Clive Owen brengt niet veel toegevoegde waarde, maar Robert De Niro en Dominic Purcell zijn wel aardig op dreef.

Killer Elite kent met de mooie locaties en het stevige tempo nog wat pluspunten, maar de actie zelf is niet altijd hoogstaand. De shootouts zijn aardig geschoten, maar de achtervolgingen met de auto en de man-tegen-mangevechten zijn niet goed gemonteerd.

Desalniettemin, een prima tussendoortje.

3,5

Redelijk.

De eerste helft van Killer Joe is beduidend beter (komischer en scherper) dan de tweede, die steeds onlogischer toewerkt naar een dom einde.

De climax lijkt nog even een voltreffer te worden (wat heeft een kippenbilletje opeens een diepere betekenis), maar duurt te lang en wanneer het hek van de dam is, is er geen houden meer aan.

De cast doet het grotendeels goed. Matthew McConaughey is goed op dreef, maar steekt er niet met hoofd en schouders vooruit. Daarvoor zorgen Thomas Haden Church - super droog - en Juno Temple - volgende keer kleren aanhouden, aub - voor.

Emile Hirsch valt door de mand. Gina Gershon is een aardige verschijning.

Brutaal en agressief is Killer Joe zeker, maar uiteindelijk valt het allemaal nog mee. Enkel de slotscène lijkt echt pijnlijk. Verder zijn het vooral de personages en hun dialogen die in het oog springen.

De speelduur van ongeveer 1h45 is niettemin zeker lang genoeg.

3

Goed.

Na het zwakke Mank een behoorlijke comeback van David Fincher. En ook van Michael Fassbender, een jaar of 10 geleden in korte tijd opgeschoten naar één van mijn favoriete acteurs maar de laatste jaren wat uit beeld verdwenen.

The Killer is voor geen van beide heren hun beste werk, maar het is wel een heel secure thriller. Een droge, onderkoelde thriller. Geen luidruchtige actie, maar een niet-geromantiseerd (nu ja...) portret van een huurmoordenaar die e.e.a. dient op te lossen na een mislukte job.

Fassbender is in ieder geval prima in de hoofdrol. Fincher levert ook een toffe film af: visueel zeer netjes, aangenaam tempo en met muziek van The Smiths in een prominente rol kan je doorgaans ook niet veel fout doen.

3,5

Flauw.

De stemmige cameo van Martin Scorsese aan het eind toont het: dit is een project dat hem na aan het hart moet liggen. En het moet gezegd; die moorden - een soort van mini-genocide -, spreken tot de verbeelding. In die zin dat het te zot voor woorden is hoe dat allemaal is kunnen gebeuren. Het is een stuk "indianengeschiedenis" dat niet vaak aan bod komt.

Maar het levert geenszins een goede film op. Een pafferige Leonardo DiCaprio en Robert De Niro brengen het er belabberd vanaf in de hoofdrollen en maken er een karikatuur van. Op die manier komt het manipulatieve kantje van bepaalde karakters niet naar voren en, erger nog, kan ook het drama amper impact hebben.

Dat de moorden zo nu en dan eens gebeuren, op personages waar je geen binding mee hebt - want die hebben amper screentime -, is jammerlijk. De focus zou, zo heb ik gelezen, na het herschrijven van de film meer op de Osage liggen, maar daar is volgens mij niet veel van aan. De enige Osage die ietwat aan bod komt is Mollie, en die ligt 2 uur lang ziek te wezen.

Neen, Scorsese kan en moet beter dan deze visueel anonieme tegenvaller. Zijn eigen cameo daargelaten herken je hier totaal geen passieproject in. DiCaprio en De Niro in overacting doen de film serieus de das om. Met de speelduur heb ik geen seconde moeite gehad, wel met hetgeen het levert.

2

Jammer.

Interessante film, in vormgeving en zelfs thematisch. De ietwat onheilspellende, lugubere, klinische sfeer is een voorbode voor wat komt. Het duo Colin Farrell - Nicole Kidman is ideaal gecast als onsympathieke echtgenoten. Een uur lang heb ik best kunnen genieten. In de tweede helft kan de film het voor mij helaas niet waarmaken. Het blijft op een gegeven moment wat hangen in goede voornemens. De over het paard getilde Barry Keoghan ziet er absoluut genoeg uit als een creep, maar kan mij niet overtuigen. De finale is flets en de tragiek van het "ondenkbare" nagenoeg volledig afwezig. Spijtig.

2

Plat.

Na de amateuristisch ogende proloog lukt de film het om een twintigtal minuutjes aardig uit de verf te komen. De spanning wordt nog een beetje opgedreven, maar helaas stort het kaartenhuisje in vlak nadat de confrontatie begint. In plaats van een zenuwslopend kat-en-muisspel (wat perfect gekund zou hebben nadat de jacht geopend wordt) trekt men de kaart van de herhaling. Om de vijf botten worden de rollen knullig omgedraaid, spanning zit er niet meer in, wat geforceerd oorlogsdrama des te meer.

Robert De Niro doet het niettemin goed genoeg. John Travolta daarentegen doet het op z'n zachts gezegd opmerkelijk. Nog meer dan zijn accentje ("I'm going-k hunting-k") trekken z'n glanzend toupetje en opplakbaardje de aandacht naar zich toe. Naar het einde toe wordt z'n personage nogal zagerig en dat komt zijn acteren niet ten goede.

Qua regie doet Killing Season nogal b-film aan. De flashbacks ogen goedkoop en overtuigen niet. Daartegenover staan dan weer de deftig in beeld gebrachte locaties, een bij momenten overtuigende soundtrack en enkele harde scènes die dan wél weer goed geregisseerd zijn.

2

Redelijk.

Maar het had beter gekund. De kritiek op de westerse economie en samenleving mist elke vorm van subtiliteit en wordt door je strot geramd. Wat men er mee wilt bereiken is mij niet duidelijk.

Dat pretentieuze geneuzel wordt verweven in een misdaadplotje, waarbij eerst een half uur gespendeerd wordt aan een aantal lullige personages die weinig boeien. Dan pas komt Jackie Cogan het verhaal ingewandeld waardoor het opeens stukken interessanter wordt.

Verhaaltechnisch gebeurt er niks meer, maar de spanning wordt best goed opgebouwd en de climax is dik in orde.

Killing Them Softly is zoals verwacht een onemanshow geworden. Brad Pitt steekt er met kop en schouders bovenuit. Hij wordt charismatischer met de jaren en kan zich stoerdoenerij nu meer veroorloven dan pakweg 10-15 jaar geleden.

De bijrollen worden een stuk minder neergezet. James Gandolfini is een beetje lachwekkend en zo'n Richard Jenkins is oersaai.

Toch is Killing Them Softly leuk kijken. En dat is te danken aan Andrew Dominik. Waar het script kitsch is, is de look dat niet. De film is grijs, afstandelijk, strak, stijlvol op een harde manier.

De sfeer zit er behoorlijk in en af en toe passeert ook nog eens een degelijk stukje dialoog of oneliner. Het geweld tot slot wordt zonder franjes maar met stijl gepresenteerd.

3

Degelijk.

Ik vermoed dat The Killing anno 1956 een moderne film was. Dezelfde scène wordt vanuit verschillende invalshoeken bekeken en dat is iets wat de gebruikelijke stijfheid doorbreekt. Sterling Hayden vind ik tussen alle houten klazen uit die periode ook wel een redelijke hoofdrolspeler.

Het innovatieve karakter van de film heeft uiteraard als gevolg dat intussen talloze films dergelijke trucjes uitgehaald hebben en dat kleurt, of ik het nu wil of niet, toch een beetje mijn beleving. Maar goed, voor een film uit een periode waaruit ik maar moeilijk mijn ding vind, is dit een vrij aangename kijkervaring.

3

Meh.

Ongeveer een halfuur lang is Kindergarten Cop leuk. Het basisidee is tof maar zoiets duurt natuurlijk niet lang. De rek is er snel uit en dan neemt routine en drukdoenerij de bovenhand.

Het hele slotakkoord is strontvervelend en doet al het aangename wat in de vergeetput belanden.

Arnold Schwarzenegger blijkt eens te meer een komisch talent. Dat paranoïde dat hij in het begin uitstraalt is fantastisch en dat hij hier zijn accent extra kan benadrukken is ook een pluspunt.

De kindacteurs zijn niet irritant en dat is maar goed ook, want behalve Schwarzenegger is er niemand in de cast die goed acteert.

Verder iets te routineus, daar had Ivan Reitman beter moeten doen. De speelduur is ook wat aan de lange kant. Het basisidee is leuk, een filmpje van 1u20 had dat nog kunnen dragen. Nu gaat het richting de 2 uur en dat is toch wat te veel van het goede.

2

Guilty pleasure.

En dat ligt puur aan mijn zwak voor dit soort avontuurlijke ridderfilms. Ik kan zij die dit absoluut niks vinden zeer goed begrijpen. Verhaaltechnisch stelt dit niks voor en zo nu en dan komt er onvermijdelijke praat over eer, geloof en allerlei andere stoere riddertaferelen.

Maar een avontuurlijk en meer actiegericht luik heeft dit genre ook altijd en dát vind ik er zo plezant aan.

Een degelijke cast helpt uiteraard ook mee aan het kijkplezier en dat zit hier min of meer snor. Clive Owen - hoewel zijn stemgeluid hem tegenwerkt - is degelijk, maar het zijn vooral z'n metgezellen die goed vertolkt worden. Ray Winstone schmiert erop los, maar Mads Mikkelsen is toch veruit de meest charismatische compagnon.

Keira Knightley is wederom een minpunt en ook Till Schweiger is niet bijster sterk.

Een niet te missen aspect is een goede cinematografie en daar ontbreekt het hier niet aan: de druilerige landschappen zijn vaak fantastisch en sfeervol in beeld gebracht - ondersteund door een mooie soundtrack -, maar ook de gevechten zijn strak geregisseerd. Vooral het laatste gevecht kan mij bij kijkbeurt 5 nog steeds geboeid houden.

En om af te ronden nog even dit: de director's cut is absoluut een verbetering ten opzichte van de bioscoopversie.

3,5

Rotslecht.

Grootste probleem is het rommeltje. Een fout en actievol fantasyspektakel had nog gekund, maar er wordt dan plots een hip en frivool Snatch-sausje over gegoten dat het geen naam meer heeft. Dat past totaal niet bij hetgeen waarmee het af en toe afgewisseld wordt.

De film raakt kant noch wal, dik 2 uur lang. Naar het einde vocht ik tegen de slaap, ik betwijfel of ik iets ga gemist hebben.

Charlie Hunnam is ook een hoofdrolspeler van niks. Totaal geen charisma en bovendien kan hij ook niet acteren, wat de film logischerwijze niet ten goede komt. Met Jude Law als machtsgeile nicht is er gelukkig nog een lichtpuntje terug te vinden, het enige in 2 uur film.

Guy Ritchie floreert behalve het rommeltje ook in een lelijkheidsfestijn. De CGI is vaak niet om naar huis te schrijven, designs zijn lelijk, originaliteit is ook zelden aanwezig. Ik heb ergens gelezen, toen deze film nog in pre-productie was, dat dit het startschot van een filmreeks zou zijn. Laat dat maar.

1

Degelijk.

2005 ligt intussen alweer een hele poos achter ons en King Kong zou de eerste film van die periode niet zijn waarbij de tand des tijds duidelijk wordt. Dat is voor alle duidelijkheid wel het geval. De CGI wil al eens voorbijgestreefd zijn, maar dat is niet alleen het logische gevolg van de tijd maar ook van de keuze van Peter Jackson door net té veel te teren op CGI en green screen-studio's.

Maar het is wel tof dat Jackson een ouderwetse avonturenfilm maakt van het gekende verhaal. Lang uitgesponnen, dat wel, maar saai vind ik het geenszins. Jack Black en Naomi Watts zijn goede hoofdrolspelers en ook de computergeanimeerde Kong staat nog als een huis. Op dat vlak blijft de CGI m.i. grotendeels wel goed staande.

De speelduur overschrijdt de 3 uur - dat is lang. Voor sommigen wellicht té lang, maar niet voor mij. Jackson's versie van het verhaal biedt genoeg: drama, entertainment, spanning, avontuur. Intussen is er alweer een nieuwe versie van de grote aap verschenen en elk op hun manier kunnen die perfect naast elkaar staan.

3

Goeie film.

Robert De Niro zet een erg vervelende doch erg verdienstelijke rol neer. Het is wel tot het einde wachten tot er iets meer gelaagdheid en nuance inkomt, maar het wordt wel goed gebracht. Martin Scorsese zorgt er in de tussentijd voor dat de film niet eentonig of onevenwichtig wordt.

Thematisch zijn de gelijkenissen met bv. Taxi Driver wel erg treffend - individuen die door een trauma vastzitten in hun eigen realiteit. Deze film doet eigenlijk niet veel onder. Er is iets meer plaats voor een luchtige ondertoon - de tristesse is iets minder -, maar visueel is het wel een echte Scorsese-film: niet uitbundig, maar wel vakkundig sfeervol, op een bepaalde manier dan.

De goesting om de rest van Scorsese's ouder werk te zien, is terug wat aangewakkerd. Niet dat ik nog echt meesterwerken verwacht, maar eigenlijk ben ik zelden ontgoocheld in Scorsese - het is ook een regisseur van wie je wel weet wat te verwachten.

3,5