Meningen

Best sterk.

Zeker het eerste uur heb ik ontzettend genoten van Anomalisa. De stop motion-animatie is grandioos en mede met het puike kleurengebruik en setting is de film ontzettend sfeervol. Ik zou het zelfs gezellig willen noemen, ondanks de onderliggende deprimerende teneur. Met een langzaam voortkabbelend tempo is dat eigenlijk de perfecte mix, voor mij. David Thewlis is uitstekend in z'n voice acting (maar ook Jennifer Jason Leigh, die later in de film komt).

Naar het einde toe komt er wat meer tempo in, om de midlifecrisis en bijhorende klachten en gedachten nog wat meer in de verf te zetten, maar dat had van mij niet gehoeven, al levert het wel nog minstens één grandioze scène op, in de kelder. Dus al bij al zeker de moeite waard.

3,5

Vermakelijk.

Ik vraag me af hoeveel superhelden Marvel nog zoekt te verfilmen. Ant-Man is de zoveelste in de rij en kent dan ook 0 verrassingen. Wat het dan wél weer heeft: het is gewoon een vlotte wegkijker. Behalve het subplotje met vader - dochter is het nergens "zwaar" of "diepgaand". Dat missen bepaalde andere Marvels.

De cast doet het oké, terwijl het toch allemaal vrij opmerkelijke keuzes zijn. Paul Rudd is Chris Pratt maar dan wat ouder, bijvoorbeeld. Michael Douglas is ondertussen ook ver afgedwaald van zijn duizend thrillers uit de jaren 90.

Peyton Reed neemt weinig tot geen risico's in zijn regie. Het trucje van Ant-Man wordt veilig vormgegeven en gebruikt. Vindingrijk is het dan ook nergens, maar de kleine twee uur vliegen toch redelijk rap voorbij, en dat heb ik bij andere Marvels toch al eens anders ervaren.

3

Mwah.

Paul Rudd is een toffe Ant-Man - hij doet me wat denken aan Chris Pratt's Peter Quill in die zin dat ze beiden de sérieux en het drama van bijvoorbeeld Captain America of Black Panther niet meezeulen maar eerder voor het komische vlotte spel zorgen. Van alle Marvelhelden heeft Ant-Man ook de "kleinste" films. Het gaat niet om de wereld of ganser melkwegstelsels van de ondergang te redden. Het is daardoor minder een kakofonie.

Maar het is ook niet echt goed. Ik blijf vrij apathisch bij het kijken van dit soort films. Ze beginnen meestal vlot, zo ook deze, maar gaandeweg vind ik het vaak saaier worden. Marvel zal het wel nooit doen, maar een film als deze zou m.i. gebaat zijn bij een speelduur van anderhalf uur. Compacte, vlotte films met een toffe hoofdrolspeler en zonder de gebruikelijke schreeuwlelijke kleurenpaletten: meer zou het in feite niet moeten zijn.

2,5

Slecht.

Typische Marvel, hetgeen zoveel betekent als een hoop lawaai en gedoe. Een ongeïnspireerde Paul Rudd die als Ant-Man een beetje op de achtergrond verzeild raakt (er zijn intussen nog een paar anderen in zo'n mierenpak). Hij is niet alleen. Michael Douglas' rol lijkt ook steeds meer onbestaande. Maar niet dat het veel uitmaakt. Dit zoveelste deel is andermaal bandwerk en bevat alle ingrediënten die mij intussen zo Marvel-moe gemaakt hebben: de spuuglelijke kleuren, dito CGI-creaties, humor die totaal niet grappig is, ... Komt daarbij nog een puberdochter - waarom toch? Jonathan Majors lijkt aanvankelijk een deftige toevoeging, maar na een minuut of 10 heeft die ook alweer zoveel gebabbeld dat de beoogde dreiging weer verdwenen is.

Het is maar dat mijn vriendin zo graag nog eens een cinema-uitje wilde en ik de keuze kreeg tussen Shazam of deze. Ze ziet in haar job genoeg miserie dus moeilijk doen over filmkeuzes doe ik dan niet, maar na afloop toch even gemeld dat betalen voor een Marvelfilm nu écht wel verleden tijd is voor mij.

1,5

Slecht.

De film opent, in mooi zwart-wit, op een bombastische manier. Nadien volgt een vrij onnozel vervolg. Veel saai gezwets met steeds extremer gedrag. Het heeft mij in ieder geval niet kunnen bekoren. De extremere scènes zijn best goor en het expliciet in beeld ervan brengen heeft amper toegevoegde waarde. Zonder zou het immers ook duidelijk (en met impact) geweest zijn. Lars von Trier kan de rest wel stemmig en mystiek houden. De film ziet er best oké uit, maar meer ook niet. Het idee dat ik eindelijk eens Antichrist ging kijken was achteraf spannender dan de film zelf. Spijtig.

1,5

Redelijk.

Wederom geen onaardig werk van Scott Cooper. Ik hou wel van regisseurs die geen flitsende montages e.d. nodig hebben om spannende films te maken. Ook met Antlers zet hij volop in op sfeer. Net als zijn vorige films is ook deze eerder traag van opbouw, hetgeen zeer goed uitpakt. Dat is natuurlijk ook wel te danken aan dat grillige dorp. Dat is een huizenhoog cliché - gelegen tussen de nevelbanken en natte bossen. Maar clichés zijn natuurlijk clichés voor iets.

Het werkt dus, ook omdat Cooper dat met slim camerawerk goed uitspeelt. Verhalend is het niet heel erg verrassend, laat staan vernieuwend. Ik ben niet zo van de horror, maar mits men inzet op sfeer en niet zozeer op jump scares e.d. kan dat nogal meevallen. Dat zit hier wel snor, al gaat het naar het einde toe toch bijna uit de bocht. Personages die zich, hoe kan het ook anders, opsplitsen - het blijft dom. Zeker als er zo'n van een tof design voorzien monster rondloopt.

Maar het is natuurlijk die laatste scène, met de hoestende Jesse Plemons, dat het stompzinnig wordt. Ik zei nog tegen mijn vriendin dat ik hoopte dat er zo geen addertje onder het gras ging zitten. Helaas. Een flauw trucje dat een trage sfeerbom niet nodig heeft.

3

Behoorlijk.

Any Given Sunday kenmerkt zich voornamelijk door het razende tempo. De openingssequence duurt zowat een half uur, een half uur waarin een stortvloed aan beelden voorbijkomt. Als kijker krijg je ook nadien amper rust.

Ergens in het midden zakt het een tijdje in - er zijn ook zoveel vloekende nigga's, yow, homie, you ma nigga, bitch -, maar de laatste 45 minuten is het allemaal erg degelijk. Amerikaans? Jawohl. Druk? Jawohl. Goed? Eigenlijk wel, ja.

Dé troef van Any Given Sunday is Al Pacino. Hoewel hij aanvankelijk alleen maar in het rond schmiert, neemt zijn rol later wat gas terug en komt hij pas echt los.

De andere castleden zijn vervangbaar. Cameron Diaz is een acteerramp, Jamie Foxx is niet veel beter en James Woods krijgt weinig tot geen mogelijkheden tot acteren. Dennis Quaid is de enige die een beetje in de buurt van Pacino komt.

Oliver Stone - van wie ik niet bijster veel films gezien heb - verfilmt wellicht de juiste sfeer omtrent American football, maar af en toe had het iets rustiger gekund. Matchen zijn niettemin erg goed gefilmd - alsof je er zelf tussenzit - en ook de rustige scènes zijn goed in beeld gebracht. Alleen is de balans druk - rustig erg onevenwichtig. Naar adem happen wordt de kijker niet gegund: Stone teert volledig op adrenaline: het geschreeuw, de machodialogen, de kleurtjes, ...

Het zorgt ervoor dat de 2,5 uur vrij snel om zijn, maar ik kijk liever zorgvuldig opgebouwde films.

3

Best leuk.

Maar dan vooral het begin. Jack Lemmon is geweldig gecast als goedaardige kantoorbediende die, zo lijkt het, nogal makkelijk over zich heen laat lopen. Ik vind hem bovendien prettig in het samenspel met Shirley MacLaine. Althans, de eerste pakweg drie kwartier. Dan is de film ook gewoon een volbloed komedie. Ergens daaromtrent neemt men een afslag zodat er ook wat drama en gedoe rond de vele affaires plaatsvindt. Een mindere keuze, want de chemie tussen Lemmon en MacLaine wordt zo een halt toegeroepen. MacLaine heeft immers weinig meer te doen dan te jammeren. Spijtig, maar het is niet dat de film door de ondergrens zakt - verre van. Het blijft secuur, maar het begin is meer dan dat.

3,5

Zo.

Weliswaar zonder verwachtingen de film ingegaan, maar zelfs zonder verwachtingen kunnen films nog dik tegenvallen. Zo ook The Ape, wat eigenlijk een schooltoneeltje is met een gekke dokter en een vent in een apenpak. Enige horror valt hier niet te ontdekken, zelfs voor productiejaar 1940 lijkt me dit opvallend tam. Weinig tot geen suspense, en het is maar dat Boris Karloff als gekke dokter z'n naam enigszins kan waarmaken - tussen de stijve harken welteverstaan -, of er had een nog lagere score in gezeten.

1

Goh. Had een ander soort film verwacht. Misschien daarom dat deze me (heel) lichtjes tegenvalt. Allez, tegenvallen doet hij niet, ik had gewoon iets anders verwacht.

Wat we te zien krijgen is vooral de missie van Willard. Zijn gedachten daarbij, hoe hij die helse tocht door de rimboe beleeft. Gezien de filmbeschrijving niet meer dan logisch, maar ik had meer oorlog verwacht. Nu krijg je vooral het verhaal van enkel en alleen Willard in z'n zoektocht naar Kurtz. De waanzin daarvan is heel mooi in beeld gebracht. Ik had altijd de indruk dat Willard naast de oorlog leefde. Hij zat er wel middenin, maar toch zo in z'n eigen wereldje verzonken dat je ook als kijker niet echt in die oorlog zit. Zal wel de bedoeling geweest zijn, en is op zich niks mis mee. Ik had het alleen wat anders verwacht. Meer de waanzin van de oorlog op zich dan de waanzin van een gekke kolonel zoeken terwijl er een oorlog bezig is.

Soit, de bedoeling van Coppola (die zelf een cameo'tje heeft) is dus dat 2e en dat brengt hij magnifiek in beeld, met die zweverige sfeer op dat riviertje, de bezwete voorhoofden, de gele schijn bij sommige shots. Prima camerawerk, weer maar eens, van Coppola.

Het acteerwerk vond ik natuurlijk uitstekend. Martin Sheen speelt overtuigend (al moest ik ook altijd aan Charlie denken vanwege Platoon). De kleinere rollen voor Duvall (goed geacteerd, maar cliché personage..), Laurence Fishburne (steengoed voor een toen 15-jarige -filmen startte in 1976), Dennis Hopper en Harrison Ford ondersteunden uitstekend. Ook Marlon Brando was weeral uitstekend, maar ik vond dat col. Kurtz nogal legendarisch afgeschilderd werd, en ik had het gevoel dat dat alleen maar kon omdat ook Brando als acteur gerespecteerd wordt. Verder vond ik hem een iets te beperkte rol hebben. Ik heb de redux-versie, en op 200min amper een 20min Brando.. Viel wat tegen.

Soit; een geslaagde prent, geweldige sfeer en schitterend camerawerk.

4*

Goh, zeker niet slecht en er zat meer in mocht Gibson zich wat ingehouden hebben.

Enkele minpuntjes:

* Nadat Jaguarpaw aan het offer ontsnapt, volgt een -voor mij- veel te lange achtervolgscene.

* Ook omdat Jaguarpaw met een pijl is geraakt.

* Er mocht wat meer verhaal inzitten ipv enkel en alleen het feit dat de Maya's elkaar aan het uitmoorden waren omwille van goden (vóórdat de Conquistadors aankwamen)

* De onderwaterbevalling in de regenput.

* De panter/ jaguar was een pluchen beest. Computer-technieken?

* De vechtende aap die in de regenput valt. Cliché o cliché.

Enkele pluspuntjes:

* Drama-gehalte zat goed.

* Tof dat de hele film in een Maya-taal was.

* De Maya's waren Maya's.

* Speelduur perfect.

* Mooie beelden van het woud.

Een 3,5

Vrij mak.

Een tochtje naar de Maan, maar dan niet zoals voorzien. Het zou de kijker op het tipje van z'n stoel moeten krijgen, maar deze Apollo 13 van Ron Howard is me toch wat te braaf en typisch Hollywood - ook weinig verrassend natuurlijk met Howard. De film heeft eigenlijk alles wat je van zo'n film uit de jaren 1990 mag verwachten, tot de casting aan toe. De speelduur is trouwens een stuk te lang.

2,5

Solide western.

Het verhaal richt zich vooral op het psychologische. Zo staat de vriendschap tussen Virgil Cole en Everett Hitch centraal. Hitch is een interessant personage, maar met Cole kreeg ik maar geen band. Zijn karakter is eenzijdig, z'n keuzes eigenaardig (wat in godsnaam is er zo speciaal aan Allison French??), en zijn de woordenschatmopjes niet grappig.

De plot met Braggs is standaard en wordt interessanter gemaakt door het te verweven met het irritante personage Allison French.

Ed Harris stelt mij hier teleur als acteur. Hij komt eenzijdig voor de dag. Viggo Mortensen daarentegen weet wél te overtuigen. Zijn personage is logischer, maar ook emotioneel.

Jeremy Irons zie ik wel graag bezig, al is het maar om zijn stem te horen. Hij doet het goed, zonder meer. Renee Zellweger kan mij mateloos irriteren (Bridget Jones, bweik) maar in Cold Mountain (waar toch een aantal westernelementen in terug te vinden zijn) vind ik haar fantastisch. Spijtig genoeg irriteert ze in deze film.

Ed Harris mag dan ontgoochelen als acteur, als regisseur levert hij een mooie western af. De landschappen zijn fenomenaal in beeld gebracht. De kostumering en het dorpje zien er piekfijn in orde uit.

De muziek valt tegen, vooral in de eindaftiteling zitten er wat draken van liedjes tussen.

3,5

Redelijk.

Sowieso geen fan van DC en Aquaman zei me eigenlijk niet veel, maar al bij al een meevaller. Dik pluspunt dat de film zichzelf niet al te serieus neemt. Het zou pijnlijk geweest zijn met titels als "Ocean Master" en dergelijke meer, maar er wordt perfect mee omgesprongen.

Jason Momoa is de wat logge en boertige surfdude. Maar hij is ook gewoon charismatisch. Zo een beetje de kerel waarmee je aan de bar tot een kot in de nacht pinten pakt. En selfies trekt.

Visueel wel spuuglelijk. Veel lelijke neonkleuren, afschuwelijke designs. Soms maakt de kitsch het nog wat goed, doordat het er zo dik op ligt. Dolph Lundgren met een semi-roze pruik bijvoorbeeld - magnifiek tussen al die lelijke CGI. En zo valt die hele Aquaman dus nog best mee.

3

Goed.

Mads Mikkelsen kan bij mij weinig misdoen. Dat is echt gewoon een goeie acteur, zonder al te veel franjes. Gewoon een karakteristieke vent die doorgaans weinig moeite heeft om veel te zeggen zonder veel te zeggen. Voor een film als Arctic is dat alleszins een niet te onderschatten kwaliteit.

Regisseur Joe Penna doet het daarbij ook goed: erg gefocust overlevingsdrama, waar we als kijker gelukkig bespaard blijven van de obligate intro (vaak met wat familiale onzin erbij). Penna z'n film begint als de survival al een paar dagen/ weken bezig is. Uitstekende keuze wat mij betreft, maar ook nadien kan hij goed de focus vasthouden en vervalt hij niet in vals drama. De desolate omgeving doet z'n werk. Penna moet dat alleen maar goed in beeld brengen en ondersteunen door een deftige soundtrack - en dat doet hij.

3,5

Goed.

Robin Pront slaagt er redelijk goed in om een wat rauw drama te portretteren. Vooral ook knap dat hij de Kevin Janssens'en van deze wereld op hun sterkte uitspeelt. In het geval van Janssens is dat een marginaal en het is voor een keertje eens een goede rol van hem. Ook Jeroen Perceval speelt prima. Meestal ben ik een heel stuk minder overtuigd van Vlaams acteerwerk.

Verder een lekker sfeertje. Het tweede deel van de film verplaatst zich naar de Ardennen en dat wordt goed uitgespeeld, zelfs door wat rare personages. Meestal irriteren die mij maar hier niet. Het twistje is niet heel erg verrassend, maar doet uiteindelijk wel gewoon z'n werk.

3,5

Matig.

Films met rare typetjes en situaties zijn vaak origineel, maar minstens even vaak doen ze me niks. Ook Arizona Dream is zo'n geval. De onderliggende thematiek is boeiend genoeg maar komt er simpelweg niet uit omwille van het chaotische dat de personages met zich meebrengen.
De sterkste scène is Axel's liefdesverklaring aan Grace en dat zegt genoeg.

Excentrieke typetjes neerzetten is niet iedereen gegeven en dat laat Faye Dunaway met verve zien. Zij is zo irritant dat zelfs de goede prestatie van Johnny Depp overschaduwd wordt. Het doet de film dan ook deugd dat het verhaal zich na verloop van tijd verschuift en Grace wat meer aan bod komt. Lili Taylor is uitmuntend en Depp profiteert daar van.

Emir Kusturica is best creatief en zorgt voor een aantal leuke vondsten. Ondanks het feit dat ik North By Northwest nog niet gezien heb, zijn de filmstukjes leuke intermezzo's. Ook de soundtrack mag er wezen en zorgt met het subtiele camerawerk voor enkele mooie momentjes. Helaas zijn die te zeldzaam.

2,5

Matig.

Op een paar spannende scènes na ontstijgt Arlington Road het niveau van de middenmoot niet.
Het verhaal heeft uiteindelijk te weinig om het lijf en enkel het einde kan (hoewel erg toevallig) nog bekoren - eindelijk eens geen happy end.

Het acteerwerk vind ik trouwens ook nergens bijzonder. Jeff Bridges legt het er allemaal nogal dik op, Tim Robbins is oké.

Qua sfeer en dergelijke valt over Arlington Road weinig te klagen. Ook het vleugje paranoïa dat er aan toegevoegd wordt, is best geslaagd.

Doorsnee.
2,5

Matig.

Gemiste kans van James Gray, een regisseur die ik hoog heb zitten. Ook een regisseur die een gevarieerd oeuvre aan het maken is. Met Armageddon Time - een ongelukkige titel, als je het mij vraagt - kiest hij voor een coming-of-age drama. Gesitueerd rond 1980, maar die tijdsgeest lijkt mij niet echt tot leven te komen. Het is allemaal nogal stoffig en het doel van de film ontgaat me wat - ondanks de sterke scène tussen vader en zoon aan het einde van de film. De cast is secuur, maar de personages die ze vertolken zijn niet de meest sympathieke.

2,5

Pfft.

Zack Snyder staat in mijn perceptie te boek als regisseur die wel eens vermakelijke actiefilms uit z'n hoed kan toveren. Bovendien vind ik Dawn of the Dead zijn beste film, dus had ik wel hoop op een amusant tussendoortje. Dat is helaas nogal tegen gevallen. Army of the Dead is een ontzettend mak en flauw geschreven zombiefilm

Een hoop B-acteurs met platte, stoer bedoelde personages banen zich een weg door de zombieversie van Las Vegas. Sowieso valt die zombie-dreiging als dik tegen; ze troepen vnl. samen bij hun alfa en komen amper in actie. Komt daarbij dat het voor de personages een verhaaltje van 10 kleine negertjes is, maar die krijgen dan elk nog eens een eigen plotje, waarvan het ene pijnlijk ongrappig is en het andere dan weer tergend dramatisch.

Ook in actieregie scoort Snyder amper punten. De eerste massascène in zombieland valt nog mee, nadien is het huilen met de pet op. Te weinig kwaliteit en ook kwantiteit, voor een film van 2,5 uur. De zombies zijn niet echt de moeite qua design, al is er wel geprobeerd ze een beetje te differentiëren van andere cinema-zombies. De keuze om de alfa's een logische gedachtegang te geven, lijkt slim maar is pover in uitwerking. Ik kreeg er trouwens ook een White Walker-gevoel bij.

Een sequel lijkt een evidentie, en ik zal die ongetwijfeld ook wel zien dan, maar voor een goeie film zal Snyder wat tandjes moeten bijsteken.

1,5

Bijwijlen een amusant filmpje.

Redelijk wat actie wel voor een avonturenkomedie.

Zo nu en dan flauwe humor.

2,5*

Wel oké.

De verwachtingen waren misschien iets te hoog gespannen. Niettemin vind ik dat er meer in Arrival had gezeten. Waar het eerste uur sterk is in zijn opzet, daalt het niveau met de minuut in het tweede uur. Zeker het einde waarin alle eindjes aan elkaar vast geknopt worden is een grote anticlimax, met heel veel klefheid.

De cast doet het verder wel oké - vooral Amy Adams die de film moet dragen, doet dat ook. Jeremy Renner is altijd wel zo’n saai pietje en ook Forest Whitaker speelt keer op keer hetzelfde.

Denis Villeneuve maakt er visueel wel iets mooi van. Zowel de setting als het design van het ruimteschip is de moeite, al blijft het interieur wel abstract. Ook de 'aliens' zijn naar mijn gevoel maar half uitgewerkte ideeën inzake design, alsof de makers het voornemen hadden het er zo onmenselijk mogelijk te laten uitzien maar dan ergens vastzaten.

Niet helemaal een voltreffer dus.

3

Matig.

Mark Wahlberg op de automatische piloot in een familiefilm; het klinkt de laatste jaren vertrouwd in de oren. Spijtig genoeg. Niettemin is Arthur the King wel een gemakkelijke film: feel good, met een hond als sympathieke eye catcher en dat allemaal in een avontuurlijke setting.

Het zorgt voor een vlotte film, maar ook een film zonder echte hoogtepunten. De race komt er wat bekaaid van af. Ik heb niet het idee dat dat echt op het scherpst van de snee was. Spanning is amper aanwezig, of het moet zo'n spectaculaire scène als met de zipline zijn (waar je natuurlijk ook wel kan raden hoe dat afloopt).

Het leukste was nog, na afloop, het inlezen in het verhaal van de echte Arthur. Dan lees je onder meer dat een Ecuadoraanse man beweerde dat het zijn hond was. Zijn allemaal dingetjes die een ander licht op de zaak hadden kunnen schijnen, maar dan ben je natuurlijk ook een andere film aan het maken. Nu blijft het braaf en voor kinderen verteerbaar.

2,5

Degelijk.

Maar de eerste drie kwartier zijn archislecht. Men zou het typisch Hollywood kunnen noemen hoe geprobeerd wordt om een sentimentele boel diepgang en emotie mee te geven. Soit, die poging lukt dus niet.

Gelukkig komt er met de intro van Gigolo Joe - hoewel die maar weinig relevantie heeft - een beetje meer schwung en stijgt het niveau zienderogen. Alles wordt opeens beter, interessanter, aangenamer om naar te kijken.

Hoogstaand wordt het evenwel niet, zeker niet met dat einde dat er aangeplakt is.

De cast acteert niet altijd even goed, maar Haley Joel Osment is fantastisch. Ik hou altijd mijn hart vast bij kindacteurs - vaak missen ze alle subtiliteit -, maar dat is hier niet aan de orde.

Hetzelfde kan niet gezegd worden van de mij onbekende actrice die Monica speelt. Het was al even geleden dat ik nog een totale wanprestatie zag, maar dat is bij deze goedgemaakt.

Verder zijn er nog rolletjes voor o.m. William Hurt en Jude Law als ultieme gladjanus. Beide heren blinken niet uit, maar ik zie ze altijd wel graag bezig.

Het tenenkrommende eerste uur is wellicht de fout van Steven Spielberg, want eenmaal het verhaal loskomt, komt ook hij los. De cinematografie is dik in orde, niet in het minst door de geweldige creaties en designs. Sommigen zullen dit kitsch vinden - en dat is het ook wel een beetje -, maar het dient tenminste. Alweer 12 jaar na datum zijn de special effects geen greintje gedateerd en om af te sluiten met een andere positieve noot: de bijdrage van John Williams kan me voor een keertje bekoren.

3

Gewoontjes.

Gewoontjes mag ik eigenlijk niet zeggen, want The Artist is zo'n film die je moet gezien hebben - al is het maar om je filmhorizonten te verleggen. The Artist moet zowat mijn eerste stomme film zijn - al heb ik wel enkele fragmenten uit Modern Times gezien - en hoewel het bij momenten charmant is, voelt het geheel an sich niet helemaal geslaagd aan.

Het verhaaltje heeft wel wat en weet vooral in het begin te boeien. George Valentin is een redelijk plezant personage en zorgt voor wat leven in de brouwerij. Ook Peppy Miller is geen onaardig personage en samen zorgen ze voor enkele leuke scènes.
Na verloop van tijd echter verliest de film af en toe zijn focus. Enkele scènes komen absoluut niet aan (het ontslag van de butler is daar een voorbeeld van).
Zo zitten er enkele momenten in waardoor The Artist niet helemaal bevredigend is.

Ik was op voorhand ook benieuwd naar het acteerwerk. En dat is zeker niet het zwakke punt van de film. Jean Dujardin heeft behoorlijk wat charisma en speelt met veel overgave zijn rol als vallende ster. Zijn samenspel met Bérénice Bejo is amusant om te zien.

The Artist bewijst wederom dat films in zwart-wit erg sfeervol (kunnen) zijn. Toch ziet het er allemaal net wat te gelikt uit. Het had iets groffer, iets ruwer mogen zijn.
De muziek is niet echt mijn ding. Het klinkt allemaal vrij bombastisch en dat gaat op den duur wel vervelen.
Ook het gebruik van tekstkaartjes stuit me tegen de borst. Er wordt geen dialoog met geluid gevoerd, maar in de plaats komt er na elk stukje dialoog een kaartje met tekst voorbij. Het slaagt er vooral in het (aangename) tempo te breken.

3

Redelijk.

As Good As It Gets heeft alles om een leuke romantische tragikomedie te zijn: niet-alledaagse personages en een zoetsappig verhaal (op momenten) doordrenkt met een stevige dosis humor.

En toch was deze film beter in mijn herinnering. De herziening eergisteravond heeft vooral aangetoond dat serveerster Carol een serieus blok-aan-been is. Het moet één van de ergerlijkste filmpersonages ooit zijn en zorgt ervoor dat al het goede een stuk minder genietbaar wordt.

En dat mag Helen Hunt zichzelf verwijten, want zij is eigenlijk de enige die verantwoordelijk is voor dat geknoei. Met een actrice die kan acteren had haar personage nog kunnen werken, maar dit tart alle verbeelding. Meeleven met haar personage is onmogelijk.

Jack Nicholson - hoewel allesbehalve subtiel - acteert erg sterk en ook Greg Kinnear is niet slecht.

Daarnaast is As Good As It Gets ook gewoon goed geschreven. De speelduur is wellicht iets te lang, maar de dialogen zijn scherp en de personages van Nicholson en Kinnear zijn aangenaam anders.

Visueel valt hier niet veel te ontdekken, behalve de nette standaardaanpak.

3

Feel good.

Geen grootse cinema, deze L'ascension. Wel een prima feel-good film. Daarin slaagt de film met glans. Meer wil het ook niet zijn. Met Ahmed Sylla staat een Omar Sy-kloon sympathiek te wezen; hij doet dat goed. En de beelden in Nepal zijn natuurlijk geweldig. Zonder corona had ik vorig jaar een, weliswaar meer bescheiden, trekking in Nepal gedaan dus op dat vlak ben ik snel om. Het verhaal lijkt ongeloofwaardig. Groot was de verrassing toen bleek dat er effectief een (reeds avontuurlijke) vent, zonder klimervaring, in 2008 gewoon de top van de Everest gehaald heeft. Ik dacht altijd dat men zonder adelbrieven geen trekking permit kreeg voor dergelijk avontuur. Straf.

3,5

Matig.

Nooit het spel gespeeld dus niet echt een idee hoe en wat. Film is wat eentonig. De scènes tussen heden en verleden zijn aanvankelijk nogal vrijblijvend, beetje hak-op-de-takkerig. Anno 1492 is het veelal achtervolgen geblazen, over daken en door bovenverdiepingen en de wendingen in het heden zijn ook niet bijster verrassend. Niet zo mijn ding.

Daarnaast ook een cast met een paar topnamen. Zowel Michael Fassbender als Marion Cotillard kan ik zeker wel pruimen. Maar Cotillard is niet overtuigend. Ook Fassbender heb ik liever in andere genres.

Visueel voor gameachtig natuurlijk. Ook weer niet zo mijn ding. Actiescènes zijn vaak slordig gefilmd en elke achtervolging lijkt op de vorige en volgende. Indien er een deel 2 komt, zal vooral de locatie nieuwigheden bieden.

2,5

Sterk.

Volgens de triviapagina op IMDB is er minstens één keer een versie van vier uur vertoond. Die versie zou wel eens écht meesterlijk kunnen zijn. Deze verkorte - nu ja, kort - versie mankeert iets. Met name het eerste uur lijkt er iets te wringen. Er worden wat zijplotjes bijgehaald die niet interessant zijn en de relatie tussen Robert Ford en Jesse James wordt op een gegeven moment naar de achtergrond verdreven.
Eenmaal dat punt voorbij komt de focus wél op de titelpersonages te liggen en stijgt het niveau zienderogen. De traagheid is heerlijk. Ik heb niet zo voor gekwebbel in westerns, maar dit is genieten. Jesse is zo intrigerend door zijn onvoorspelbaarheid, maar hetzelfde kan gezegd van Robert. Niet dat de moord op Jesse er niet lijkt aan te komen, maar zijn karakteruitdieping is fantastisch.
De film eindigt ook goed. In plaats van direct te stoppen met de moord op Jesse, handelt het het verdere levensverloop van de broers Ford op een degelijke manier af. Vooral Robert's ontgoocheling wat betreft de erkenning die hij niet krijgt (en wel Jesse) is fantastisch afgehandeld.

Brad Pitt zet een uitstekende rol neer, waarbij hij dreigende onvoorspelbaarheid en menselijke zieligheid subtiel met elkaar vermengd. Ik vind het niet zijn beste rol tot op heden, maar wel één van.
Hoe goed hij echter ook is, Casey Affleck is beter. Ik kan mij best voorstellen dat sommigen hem ellendig vinden, maar dat hoort er net bij. Het is spijtig dat de titel er zo nodig 'The Coward Robert Ford' van moest maken, want de Robert Ford die hij neerzet (of op z'n minst diegene die ik gezien heb) is vooral misbegrepen en naïef.
De bijrollen zijn wat wisselend. Sam Rockwell en Garrett Dillahunt zijn sterk; Jeremy Renner en Paul Schneider zijn strontvervelend. Verder is het spijtig dat Sam Shepard geen grotere rol heeft.

Ik zou kunnen zeggen dat Andrew Dominik het eerste uur beter had kunnen aanpakken, maar ik ga ervan uit dat de studio wellicht een blok aan zijn been was. Op dat matige deel na, heeft hij op alle vlakken het onderste uit de kan gehaald: de score is erg goed, het script bevat een hoog aantal geweldige dialogen, de personages zijn uitmuntend geschreven en ook visueel is dit een plaatje (behalve dat trucje als de verteller aan het woord komt).
Alleen de voice-over vind ik onnodig. De onvoorspelbaarheid van Jesse dreigt soms de nek omgewrongen te worden doordat de verteller uitlegt wat er gaande is. Had dit gewoon aan de kijker overgelaten, denk ik dan.
Soit, ik ben aan mijn trekken gekomen maar een uitgebreide versie zou uiterst welkom zijn.

4

Goed.

Assault On Precinct 13 is zo'n film die niet bepaald memorabel is, maar die wel erg leuk is om één keer om de zoveel tijd te herzien.

Het plot is een prima kapstok voor een stevige actieknaller en dat wordt hier ten volle benut. Maar een film heeft ook een einde nodig en dat gaat hier wel een beetje de mist in. Om het allemaal af te handelen, heeft men voor de gemakkelijke weg gekozen, iets wat niet geheel onlogisch is doch afbreuk doet aan de rest van de film.

Voor een simpele actiefilm beschikt Assault On Precinct 13 over een meer dan degelijke cast. Ethan Hawke is altijd wel goed en Laurence Fishburne laat eveneens een positieve indruk na.

De rest wisselt een beetje, al is dat wel logisch gezien de personages.

De mij onbekende Jean-François Richet mag ook de nodige pluimen op z'n hoed steken, want hij houdt de boel lang op hoog niveau: het tempo zit er goed in, de actie is sterk in beeld gebracht en de kerstsfeer is heerlijk familiaal.

Ik zou kunnen zeggen dat deze film een guilty pleasure is, ware het niet dat dit simpelweg te goed is om als dusdanig bestempeld te worden.

3,5