Meningen

Goed geprobeerd.

Maar jammerlijk gefaald. Meer dan een thriller - wat ik eigenlijk wel verwachtte - schotelt men een soort van karakterschets van een vereenzaamde escort voor. Ik heb ooit mijn moeder eens horen vertellen dat ze in haar puberjaren anno 1980 niet genoeg kon krijgen van Richard Gere dus op dat vlak zal hij vast en zeker wel goed gecast zijn. Maar charismatisch vind ik hem allesbehalve. Sommigen zullen het onderkoeld vinden, ik vind het eerder saai en stijf.

Dat is helaas iets waar de hele film last van heeft: het lijkt nooit echt los te komen. Enige spanning is ver te zoeken, laat staan dat er een intrigerend samenspel tussen eender welke personages te vinden is. American Gigolo is stug. Te stug naar mijn smaak.

1,5

Intens drama over rassenhaat.

Hoewel het verhaal logisch is en er wel degelijk inhoud inzit, is het bij vlagen te gemakkelijk. Edward Norton die in het gevang vriendjes wordt met een zwarte en verkracht wordt (hoe cliché; ze schijnen dat in elke gevangenis te doen) door een blanke en daardoor opeens van voorbij extreemrechts naar links gaat is mij te gemakkelijk.
Soit, het onderwerp is nog steeds actueel en heeft mijn interesse.
Op het einde zou "hij" neergeschoten worden, werd mij verteld door dat puberaal rotkind. Ik was altijd aan Edward Norton aan het denken. Godzijdank werd het zijn broer en daardoor had de film toch stevig wat effect. Het bezorgde mij op één of andere manier kippenvel, en elke film die mij kippenvel bezorgt is een goeie.

Edward Norton zet hier zonder twijfel zijn beste acteerprestatie neer. Ik vind hem nog steeds overroepen, maar ondanks een paar mindere momenten toen hij bv aan't begin voor de camera de schuld van zijn vaders dood op de zwarten stak, kent hij ook een aantal uitstekende scènes wanneer hij opgepakt wordt en z'n broer dood is.. De man die de show steelt is echter die andere Edward. Ik had nog nooit van hem gehoord noch gezien, maar wat een dijk van een acteur.

De scènes in zwart-wit zijn erg sfeervol. Vooral tijdens het gevangenis-gedeelte draagt dit ongelooflijk bij aan de algehele sfeer. De muziek zit snor. De bendes komen min of meer realistisch over.
Ook even de mooie openings-en eindshots vermelden (nl met de zee).

Stevige 4

Dodelijk saai.

Enkel het eerste half uurtje werkt nog wat mee. De openingsscène is behoorlijk grappig en lijkt de toon te zetten, maar voor je het weet is dit zo'n typisch semi-hip ding. Aangezien het plot voor de makers bijzaak was, is dat voor mij ook. De personages daarentegen waren dat niet en spijtig voor mij vind ik daar eigenlijk geen enkel leuk typetje tussen zitten.

Dan wordt een film van 2 uur-enne-klets al snel tergend traag. Waarover het eigenlijk gaat is me ontgaan.

De vracht aan typetjes levert weliswaar twee sterke acteerprestaties op, waar ik toch wel belang aan hecht. De eerste komt op conto van Christian Bale; tweede mag Jennifer Lawrence achter haar naam zetten.

De rest vind ik inwisselbaar. Bradley Cooper is simpelweg te plat, Jeremy Renner is dat ook. Amy Adams kan het wel, maar er is een 'maar'. Robert De Niro in z'n cameo'tje probeert het ook nog wel, maar vreemd genoeg vind ik die scène totaal niet leuk. Wellicht was mijn aandacht dan al op iets anders gericht.

David O. Russell heeft geprobeerd een Scorsese-film te maken. De opbouw is er naar, de hippe stijl ook. Dat vind ik op zich al vermoeiend in een herkauwd misdaadplotje, maar bij Russell moeten de personages ook nog extravagant zijn. Er moet iets aan mankeren. In Silver Linings Playbook werkt dat wonderwel, hier ben ik er nooit in geraakt, tot vervelens toe.

2

Slap.

Het verhaal van Jesse James is ongetwijfeld al tientallen keren verfilmd, dus geeft American Outlaws er een komische kijk op. De inhoud stelt niks voor. Zaken zoals de verplichte romance worden afgerafeld (gelukkig, eigenlijk), de slechteriken van dienst zijn clowns en de helden nog meer.

Dat is voor een deel de fout van de cast, die bestaat uit een hoop acteurtjes van niets. Colin Farrell is ontzettend zwak, Scott Caan ook - en dat met zo'n vader - en Ali Larter is wellicht het ergste van allemaal. Gabriel Macht is de enige van de jolige bende die een beetje op z'n plaats lijkt.

Timothy Dalton met een poging tot Schots accent klinkt nogal raar, maar is wel oké.

Regisseur Les Mayfield sprokkelt nog wat puntjes op kostumering, decors, locatie, maar benut die goede dingen niet. Het camerawerk laat de omgeving niet tot z'n recht komen, de soundtrack is flauwe pap en verhalend is dit voor kinders.

2

Redelijk.

Hetzelfde als deel 1 en dat is voor een sequel zelden slecht. Deel 1 is genietbaar en dit dus ook. Enkele scènes blijven er uiteraard bovenuit steken; niet altijd door het humorgehalte, maar ook gewoon door de vettigheid.

De voltallige cast is weer op post en dat is vanzelfsprekend leuk. Eugene Levy is de grappigste, al komt die Finch – naam acteur mij onbekend – aardig in de buurt.

Verder niet zo speciaal. Qua sfeer en beleving heeft het wel iets en ook nummers van Sum 41 e.d. doen mij wat nostalgisch worden naar mijn tijd als beginnend pubertje.

3

Slap.

Het verhaaltje is ook hier weer gerecycleerd: een stel snullen wil seks met een stel knappe grietjes. Dergelijke herkauwde niemendalletjes bevatten het gebruikelijke: een hoop voze dingen, blote tieten (van plastic dan nog wel) en een dosis voorspelbaarheid om U tegen te zeggen, de CG eland laat ik dan even buiten beschouwing.

Voeg daar nog een hoop non-acteurs bij en het kalf is verdronken nog voor het water ziet. Eugene Levy is de enige die er nog iets van had kunnen maken, maar de beste man krijgt amper gelegenheid.

Slecht, slecht, slecht.

1,5

Verrassende film tot hij opeens van (horror)komedie naar thriller gaat.

De film begint best goed, met de luchtige voice-over van Christian Bale waarin we de narcistische, egoïstische en moordzuchtige Pat Bateman leren kennen. Er volgen enkele uiterst grappige situaties. Echt bijzonder is het allemaal niet, maar de film kan toch boeien.
De scène waarin Bateman met die twee hoeren bezig is, en dan zichzelf zit te showen in de spiegel was toch wel één van de meest komische.

Christian Bale is uiteraard een goed acteur, en ook hier speelt hij z'n rolletje degelijk. Toch is het bij momenten zodanig overacted dat het niet moeilijk niet meer lijkt. In het 'thrillergedeelte' komt Bale wat serieuzer uit de hoek en dat gaat hem beter af.
Voorts kleine, onbenullige, doch soms grappige bijrolletjes voor oa Willem Dafoe (wat een oerdomme detective, zeg), Jared Leto en Reese Witherspoon.

De film zou beter zijn geweest mocht het de komische kant zijn blijven opgegaan.

Krappe 3

American Pie is back.

Vanaf de openingsscène is de toon gezet. Wat volgt is een tweetal uurtjes topvermaak. Het moppengehalte ligt tamelijk hoog en ook de inhoud van die moppen kan ik nog steeds smaken. Sterker nog, dit vind ik de beste American Pie totnogtoe.
De gebruikelijke onderbroekenlol wordt zo nu en dan eens afgewisseld met wat drama - het verdriet van Mr Levenstein pakte mij zowaar - en met wijze woorden - 'A mother and a father may not forget to be a wife and a husband.'.
American Reunion zit evenwichtig in mekaar en werkt zorgvuldig toe naar het einde, waar de Sherminator nog even terugkomt en Stifler eindelijk zijn wraak heeft.

Het acteerwerk is zeker goed. Jason Biggs past nog steeds perfect in zijn rol van snul met goede bedoelingen. Seann William Scott blijft hilarisch als oversekste klootzak. Eddie Kaye Thomas schittert wederom als Paul Finch - mijn favoriete personage, nog steeds. Chris Klein en (vooral) de acteur die Kevin neerzet komen wat minder uit de verf. Hun personages zijn nog altijd te soft en zorgen ook niet voor komische momenten. Wel pluimen voor Eugene Levy - die krijgt eindelijk een uitgebreide rol en doet dat fantastisch.

American Reunion zal niet voor iedereen grappig zijn, maar voor zij die de eerste 3 kunnen smaken is het een aanrader. De grappen zijn talrijk aanwezig en volledig volgens de American Pie-normen en het nostalgische gevoel geeft wat extra's.

4

Degelijk.

Hoe waarheidsgetrouw het al dan niet is boeit me niet zo veel. Ik vind het gegeven an sich wel iets hebben: iemand die volgens zijn waarheid goed wil doen en het uiteindelijk niet meer aan kan. De cynische ondertoon doet de film veel goed, al is het ook weer erg cliché bij momenten.

Bradley Cooper - die ik algemeen gezien erg overschat vind - doet het prima. Zijn fysiek is imposant, zijn accent klinkt authentiek en Kyle's kijk op de oorlog - en de wereld in het algemeen - komt in al z'n eenzijdigheid erg goed over.

Clint Eastwood houdt de oorlogsfragmenten kort maar krachtig. Als portret van één man vind ik de film zeker geslaagd, als de bedoelingen breder waren - kritiek of net ophemeling - dan niet zo, want zoiets laat me koud.

3

Meer van hetzelfde.

En dat is eigenlijk prima zo. Ik vind sowieso American Pie best een stabiele reeks - dan denk ik aan de 'echte' films, niet die spin-offs. Qua niveau doet deel 3 niet onder voor z'n voorgangers, dat wil in de filmwereld al eens een heuse prestatie zijn. Niet dat dit nu zo'n meesterwerken zijn, maar ik kan er in zekere zin nog wel van genieten. De simpele puberhumor is gekend, de cast evenzeer. Verstand op nul en een flinke scheut nostalgie doet de rest.

3

Mwah.

Dat The American plotgewijs veel zou voorstellen had ik niet verwacht, maar hetgeen daadwerkelijk voorgeschoteld wordt moet wel een beetje indruk maken.

Met een traag tempo is niets mis zolang de belangrijke gebeurtenissen blijven hangen. Dat is hier absoluut niet het geval. Vooral het einde vind ik een gemiste kans.

Ook de cast is niet echt sterk. George Clooney komt me te afgeleefd over en lijkt bij momenten een grijs, oud, krimpend manneke, hetgeen niet bepaald strookt met een getrainde huurmoordenaar.

Ook de bijrollen zijn vrij matig. Thekla Reuten is schabouwlijk; Violante Placido is bloedmooi maar daar is alles mee gezegd.

De pluspunten komen dan ook door Anton Corbijn. Ik ken(de) de man niet, maar hij schijnt (ook) fotograaf te zijn en dat is hier duidelijk te merken. Het Italiaanse dorpje is op twee manieren sfeervol: soms kil, soms drukkend. De cinematografie is bij vlagen schitterend en als ook nog eens één van mijn favoriete films aller tijden een rolletje speelt ben ik alsnog een tevreden kijker.

3

Mja.

Gezien het overduidelijk voor televisie gemaakt is, is het allemaal netjes gedaan. Visueel is het saai zoals verwacht, het acteerwerk is ook zoals verwacht.

Maar het Vitaya-gehalte is mij simpelweg te hoog. Erg klef en stroef en getormenteerd allemaal. Een emotionele rollercoaster, maar dan afstandelijk en amper voelbaar over welke emoties het gaat.

Niet aan mij besteed.

2

Tegenvaller.

Spijtige tegenvaller, want hier had ik echt iets van verwacht. De film opent wel heftig en zet de deur wagenwijd open voor meer drama en spanning, maar verzandt al snel in iets soapachtig. Het eerste verhaal heeft daar het minste last van en als men alleen daar verder mee ging, was mijn score wellicht wél een voldoende.

Maar verhaal 2 is nietszeggend en ook het derde verhaal is vrij flets, al leunt het hier en daar wel aan bij het eerste verhaaltje. Sowieso vind ik de manier waarop de drie verhalen met elkaar verweven zijn niet echt sterk in beeld gebracht. Het is mij te banaal hoe men ze aan elkaar linkt. Jammer.

2

Matig.

Amsterdam begint aardig. Met een cynische doch ietwat onnozele komische ondertoon opent de film de debatten. Christian Bale komt goed uit de verf, de rest doet het onopvallend. Als het plot much ado about nothing blijkt, begint ook de karrenvracht aan personages, allemaal vertolkt door te bekende koppen, te storen. Het wordt te fake, te gekunsteld, te hip. David O. Russell overspeelt, althans inhoudelijk, z'n hand. Visueel tovert hij wel een toffe film tevoorschijn. De bruinige kleuren komen mooi uit de verf, ongetwijfeld ook dankzij de manier waarop het in beeld gebracht wordt.

2,5

Nog net vermakelijk.

Anaconda probeert de eerste helft vooral spanning op te bouwen en slaagt daar niet in. De verschillende personages kunnen af en toe een glimlach opwekken, maar daar blijft het bij.

De slang zelf blijft vrij lang buiten beeld en dat is achteraf gezien maar goed ook.

De cast doet het niet zo slecht. Jennifer Lopez is knap genoeg, Jon Voight kan zich uitleven met dat foute latino-accent en iemand als Owen Wilson loopt er ook nog rond. Danny Trejo heeft trouwens ook een cameo.

Dé hoofdpersoon is niettemin de slang en dat is duidelijk niet de verdienste van de SE-ploeg. "The CGI for the Anacondas cost $100,000 a second." is te lezen op IMDB. Ik val bijna van m'n stoel. Het neppe straalt er vanaf. Niet dat ik dat zo erg vind, dan wel dat ik medelijden heb met de makers die zoveel geld weggegooid hebben.

2,5

Saai.

Na Analyze This gezien te hebben, waren de verwachtingen laag. De goesting om deze dan toch te zien was er alleen dankzij Robert De Niro, een acteur die ik erg kan waarderen.

Helaas geitenkaas is de film zelf maar een slappe hap. De personages bieden weinig tot niets nieuws, dus moet de humor dat maar doen. Zonder veel succes, helaas.

Op één enkele scène na ("You're pissing me off, that's what you do!") is het allemaal flauw en vooral niet grappig.

Robert De Niro krijgt te weinig grappen om uit te blinken en Billy Crystal is al helemaal niks. Ook hun vele scènes samen weten de boel niet staande te houden.

Slappe hap.

2

Sporadisch grappig.

Het verhaaltje is een goede omkadering, maar de moppen zijn niet echt geslaagd. Het zijn eigenlijk vooral de geparodieërde moppen die doen lachen en blijven hangen. En of dat de bedoeling is, betwijfel ik.

Robert De Niro heb ik al betere komische rollen weten spelen. Zijn personage Paul Vitti is natuurlijk niet echt sympathiek, maar die huilbuien etc zijn ondanks hun over-the-topkarakter weinig overtuigend.

Billy Crystal is vooral wat druk. Op het einde kan hij nog even de aandacht naar zich toezuigen, maar dat is dan ook zijn enige wapenfeit gedurende de gehele speelduur.

Gewoon (een beetje) vermakelijk, meer niet.

2,5

"You broke my heart, Jelly, you broke my heart."

Redelijk.

Het liefdesplotje is vreselijk en een paar personages zijn ook niet echt leuk, maar toch is Anchorman best een vlot tussendoortje. De grappen zijn meestal geslaagd in hun flauwheid en dat is toch ook al iets.

Will Ferrell wisselt goeie met minder goeie momenten af. Dit gaat op voor zowel zijn droogkloterige scènes als zijn schreeuwpartijen, al moet hij zien dat hij daar niet te vaak naar grijpt.

Christina Applegate is vrij irritant, maar de stortvloed aan cameo's (Jack Black!) maakt e.e.a. goed.

Redelijk als (eenmalig) tussendoortje, maar daar blijft het ook bij.

Gevleide 3

Mwah.

Weinig verrassend doch behoorlijk derde deel uit de reeks. Gerard Butler wordt er alsmaar pafferiger op, maar daar heeft men hier wel een verklaring voor. Zijn personage moet zich helaas nogal formulematig een weg banen door het zoveelste flauwe complot. Povere casting voor die rol trouwens, da's in de lijn van Morgan Freeman casten als president.

Visueel pover. De CGI ziet er niet uit en geeft de film een fake look, maar ook de actiescènes zijn niet echt goed geregisseerd, de Heat-allures ten spijt. De vlotheid staat het gelukkig niet in de weg.

2,5

Matige thriller met horrorkantje.

De film opent best goed. Het is allemaal mysterieus en samen met Rourke zoek je als kijker mee naar antwoorden.
Maar hoe verder de film vordert, hoe meer en meer onzin erbij komt. Eerst die voodoo-negers en dan uiteindelijk de ontknoping. Wat mij betreft is het allemaal over-the-top. Echt verrassend is het ook allemaal niet.

Mickey Rourke doet het naar behoren. Lisa Bonet gaat ook net. Robert De Niro echter zit duidelijk het beste op z'n plaats als satan. Hij ziet er ook zo geweldig uit met die nagels en dat lange haar.

Lekker duister sfeertje, wel. De saxofoonmuziek is heerlijk gezellig.

3

Tja.

Vermakelijk voor een minuut of 20, zolang Adam Sandler een beetje het sulletje blijft. Nadien wordt de film schreeuwerig. De rol van Jack Nicholson doet daar ook geen goed aan. Het samenspel met Sandler is niet wat ik als 'grappig' zou omschrijven. Dat het aan het einde een complot blijkt te zijn, is een klein twistje maar dat verandert m.i. niet veel.

2

Slecht.

Eerste kennismaking met Rainer Werner Fassbinder en dat is geen meevaller gebleken. Integendeel. Angst Essen Seele Auf is een suf drama. Heel erg simplistisch voorgesteld, al dan niet bewust. Het zorgt in ieder geval niet voor een goede film. De tamme Ali lijkt van karton en is totaal geen inspirerend hoofdpersonage waarrond e.e.a. verteld kan worden. Alle racistische scènes, en dat zijn er nogal wat, overstijgen geenszins het niveau van een soap à la Thuis. Enige nuance, ook op het niveau van de romance, is onbestaande.

1

Best aardig.

Luc Besson bewandelt reeds verkende paden - zelfs binnen z'n eigen oeuvre -, maar dat heeft als voordeel dat hij wel weet wat hij doet. Anna is een redelijk duidelijk actiethrillertje, met enkele bekende Besson-elementen, niet in het minst door een knap snoetje als 'sterke vrouw' in de hoofdrol.

Met z'n structuur heeft hij wat liggen klooien om het allemaal wat hipper te maken, maar dat mist z'n effect. Hoe meer tijdssprongen, hoe meer het duidelijk is dat die laatste twist er toch nog gaat komen. Daar maakt hij z'n film uiteindelijk niet beter door. Hij vertelt ook geen nieuw verhaal.

Blijft vooral een vlotte actiefilm over. Besson weet wel hoe actie in beeld te brengen. Anna - ook de film - ziet er leuk uit en een speelduur die nipt onder de 2 uur blijft is ook alleen maar goed nieuws voor het tempo. Goede tussendoor dus.

3

Leuk kijken.

Het boek van Leo Tolstoi heb ik (nog) niet gelezen, dus een vergelijking kan ik niet maken. Wat ik wel kan doen is een verwachtingspatroon creëren voor de versie met Keira Knightley en Jude Law.

En het zal niet zo evident zijn voor die film om beter te doen. Deze versie is absoluut niet zonder gebreken, maar als eindresultaat blijf ik toch met een goed gevoel achter. 'Goed' is wellicht het verkeerde woord, 'bevredigend' is misschien beter.

Het grootste manco is de vertelstructuur. Het zal in het boek wellicht ook wel zo zijn, maar ik begrijp niet goed waarom Levin zo belangrijk is dat het verhaal grotendeels vanuit zijn standpunt verteld wordt. Er passeren heel wat personages de revue, maar laat net hij degene zijn die me het minst heeft kunnen interesseren.
Ik had het beter gevonden mocht het verhaal verteld zijn geweest door iemand die dichter bij Anna Karenina staat. Dan had de film als geheel misschien samenhangender geweest. Nu zitten er enkele zaken in die het allemaal wat fragmentarisch maken (vlak nadat Anna Vronsky min of meer had afgewezen zijn ze plots bij elkaar en zwicht zij voor hem - dat moment had beter verdiend)
Maar het verhaal heeft ook genoeg positieve zaken: het geluk dat Anna en Vronsky niet gegund wordt, hoe zij daar mee omgaan, de roddel en achterklap, ...
Vanzelfsprekend is ook het einde aangrijpend. De zelfmoord van Anna is een te gemakkelijke oplossing en de eindscène van Vronsky die volgt vat de juiste gevoelens samen.

Anna Karenina wordt mede boeiend gehouden door de uitstekende cast. Sophie Marceau heeft ongetwijfeld de moeilijkste rol maar levert haar visitekaartje af. Tegenspeler Sean Bean is eveneens overtuigend als charismatische en ambitieuze minnaar. Hun onderlinge chemie mag ook niet onvermeld blijven.
Alfred Molina vind ik net iets minder dan de overige acteurs in bijrollen, waarvan James Fox de meest fantastische prestatie aflevert.

Over de verpakking mag ook niet geklaagd worden. Qua sfeer en tijdsbeeld kan deze film tellen. De kostumering is subliem, de muziek heerlijk klassiek-bombastisch en de decors zijn bijna hoofdrolspelers op zich (tijdens het bal waar de vonk overspringt!). Vooral de scènes in stations hebben iets dat geweldig sfeervol en gezellig is.

Tragisch verhaal, ietwat stroef verteld, maar in een magnifieke setting en met een sterke cast.
3,5

Niet goed genoeg.

De roman van Leo Tolstoi heb ik niet gelezen. Ik heb wel de versie uit 1997 met Sophie Marceau in de hoofdrol gezien en als dat een referentiepunt mag zijn, dan vind ik dit een misser.

Vooral hetgeen waar het om draait is mislukt. Anna Karenina komt onsympathiek en aanstellerig over. Ze is een trutje, waar elk beetje aandacht te veel is. Haar jonge minnaar, graaf Vronsky is net niet even erg.

Er zitten niettemin wél stukken in die kunnen bekoren. Het personage Alexei Karenin is goed geschreven en het parcours van Kitty en Konstatin is bij momenten sterk neergezet.

Waar ik van tevoren al wat schrik voor had is uitgekomen: Keira Knightley is te plat voor deze rol. De tragiek van Anna Karenina kon me gestolen worden. Ze mist maturiteit en overtuigingskracht. Enige chemie met Aaron Johnson - verdienstelijk, maar o zo verwijfd van uiterlijk - ontbreekt volledig.

De sterkste acteerprestaties komen van Alicia Vikander en een bijna onherkenbare Jude Law. Vikander is een ontdekking, Law laat eens te meer zien dat hij meer kan dan alleen de perfecte posterboy spelen.

Joe Wright mag er op narratief vlak een zooitje van gemaakt hebben, visueel is deze film schitterend en het enige dat een beetje beter is dan de versie uit 1997. De keuze om het toneelgebeuren een hoofdrol te geven is leuk gevonden en zorgt voor een geslaagd effect.

Inzake kostumering en soundtrack is deze film top. Het contrast platteland - stad levert enkele mooie beelden op, maar mist een duidelijke functie.

2,5

Aardig.

Ik ben niet voor horror, dat zichzelf altijd zo serieus neemt en deze film heeft daar uiteraard ook last van, maar het aantal schrikmomentjes is toch behoorlijk in orde en daar gaat het toch altijd om. Verhaaltechnisch enzo is het allemaal onzin, natuurlijk, het begin is vrij saai en ook het einde is te lomp voor woorden.

Acteerwerk stelt verder ook geen hol voor. De laatste heb ik wat meer horrorfilms gezien genre Insidious en The Conjuring en die teren nog op wat individuele kwaliteit van z'n acteurs, dat mist hier compleet.

Niet echt sfeervol ook niet, 't is allemaal iets te saai. De film teert m.i. volledig op de horrormomentjes en dat is wel in orde. Schrikken en dan met jezelf lachen, zo heb ik het graag.

3

Meh.

Zoals zowat elke horror met geesten heeft ook deze prequel mij niet kunnen bekoren. Ook hier weer weinig verrassingen, wel een waterval van clichés à la krakende deuren en licht dat te pas en te onpas aan - en uitgaat. Enkel de pop die haar kopje beweegt tijdens de credits had ik niet zien aankomen, ik dacht dat ze ging knipogen.
Verder niet al te veel te zien. Visueel ook niets nieuws onder de zon en qua locatie en setting: mja, een groot, krakend huis en een waterput ergens in de tuin. De kindacteurs doen het zeker wel oké, dat moet ik er wel bijzeggen.

2

Goed.

Een surrealistische musical die een psychologisch drama herbergt, ik denk dat dat ongeveer de lading dekt. In ieder geval is het vaak bizar, raar, absurd, hoewel het inhoudelijk vrij snel duidelijk is. De humor is cynisch, dat ligt je of dat ligt je niet. Op papier is dit eigenlijk mijn soort film niet. Het duurde ook een minuut of 20 vooraleer ik echt in de film kwam.

Maar eenmaal dat lukte, genoot ik er best van. Is het niet helemaal je ding, dan nog valt er elke scène wel iets te ontdekken. Adam Driver is bovendien uitstekend op dreef, al weet ik niet of hij nu echt een goeie zanger is. Sowieso vind ik de liedjes eigenlijk het zwakste van de film - klinkt niet goed voor een musical. Op één of andere manier prikkelt het wel, dus ik heb er uiteindelijk best van genoten.

3,5

Lamlendig geneuzel.

Na het zien van het degelijke Match Point en het bij momenten snedige Vicky Cristina Barcelona, had ik zin in een wat ouder werkje van Woody Allen. Annie Hall leek me de beste optie, daar de film zowel op MovieMeter als op IMDB hoge scores heeft. Ik verwachtte me aan een snedige, vlotte relatie(tragi)komedie.

Helaas kwam ik nooit in de film. De openingsmonoloog van Allen komt al direct te gemaakt over. Wat volgt is een relatieschets van 1,5 uur waarin zelden iets interessants gebeurt. Alvy Singer is één van de meest irritante hoofdpersonages ooit, Annie Hall daarentegen valt nog mee. Helaas geitenkaas komt hun relatie over als platonisch. Hun relatie lijkt eerder die van goeie vrienden dan van geliefden. Nergens voelde ik chemie tussen die twee.

Het verhaal nam me niet mee. De flauwe dialogen zijn daar medeverantwoordelijk voor. Sommigen zullen die wel de moeite vinden, maar m.i. ligt het allemaal wat te voor de hand.

Dat Diane Keaton het meest overtuigt is vrij verrassend. Ze zal nooit mijn favoriete actrice worden, maar hier vind ik ze best aandoenlijk. Spijtig genoeg is Woody Allen haar tegenspeler. Die vent mag zichzelf misschien belangrijk genoeg vinden om een hoofdrol te vertolken, ik vind hem als acteur zwaar ondermaats.

Als regisseur doet Woody Allen het een pak beter. Hier en daar zitten er wel spitsvondigheden in de film. Het tegen de camera praten daarentegen kan me zelden bekoren, ook hier is dat het geval.

(Ver) beneden de (hooggespannen) verwachtingen.

1,5

Matig.

Merkwaardige scifi-thriller die een dik uur lang heel goed is in de spanning houden. Op een heel relax tempo wordt op avontuur gegaan, met een plot dat nog alle kanten uit kan. De verplichte focus op de personages is weinig imponerend, maar staat de spanningsboog niet in de weg.
De eerste tekenen van mutatie zijn intrigerend en die premisse blijft, ook na de tegenvallende finale, wel overeind. Alleen wordt met al het potentieel niks gedaan. De finale is bizar in die zin dat het m.i. niet past in het verlengde van de film: te klef op één of andere manier.

Natalie Portman is wel oké, maar vind ik meestal geen schitterende actrice. Ze wordt omringd door nog meer actrices die geen grootmachten in hun vakgebied zijn, al slaagt Jennifer Jason Leigh er nog wel in een buitenbeentje te zijn.

Verder ontzettend teleurgesteld in de look van deze film. Heel even vroeg ik me af of het in deze coronatijden te maken had met een verlaagde beeldstandaard(?) op Netflix, maar dat zou de spuuglelijke CGI niet verklaren; ook de kleuren zijn erg schreeuwerig. Echt heel raar om dit van de regisseur van het visueel uitstekende Ex Machine te zien. Dit terwijl er niks mis is met de setting. Ook de soundtrack is dik oké - soms loom, wat tripachtig, hoe dan ook de perfecte ondersteuning voor de film.

2,5