Meningen

Kinderlijk plezant.

Want inderdaad, als volwassene toch minder komisch dan x-aantal jaren geleden. Maar bon, de film is mede dankzij wat droogheid nog steeds vlot kijkbaar en da’s niet elke jeugdfilm gegeven. De domme kop van o.m. Gérard Depardieu doet zijn werk. En zo af en toe kom je humor om te lachen tegen.

3

Matig.

Minder leuk dan gehoopt. Iets te lawaaierig zonder daar ook evenveel leukere scènes aan te koppelen zoals de voorgaande delen.

Met Benoit Poelvoorde loopt er iemand rond die ik ofwel heel goed ofwel heel slecht vind. Hier eerder dat laatste.

2,5

Nog net oké.

Intussen ferm gedateerd en langs geen kanten zo leuk als de stripreeks. Niettemin vlot te behappen, ook nu nog en als familiefilm nog steeds geschikt om iedereen voor het scherm te krijgen, al zal het wel niet ieders smaak zijn.

Kleine 3

Goed.

Na het mindere The French Dispatch herpakt Wes Anderson zich wat mij betreft. Terug iets simpeler van narratief en dat is de logische keuze. Zijn films zijn immers al doordrenkt van droge, absurde humor en zoveel visuele opsmuk dat het m.i. geen nood heeft aan teveel zijsprongetjes.

Dus terug een iets meer gestroomlijnde film. Wel typisch Andersong, uiteraard. Visueel echt schitterend. Zó kenmerkend en toch weer verfrissend. Zeg 'Wes Anderson' en iedereen denkt aan 'symmetrie' en 'pastelkleuren', desondanks is het elke keer toch weer een beetje anders of vernieuwend. In Asteroid City laat Anderson z'n acteurs schitteren in fake decors en erg warme kleuren. De contrasten zijn wederom geweldig, de talloze details in allerhande motieven schitterend.

De film duurt verder ook niet zo heel lang. Had ik bij The French Dispatch nog enige moeite om mij door het stroperige einde te wurmen, vliegt nu weer de tijd voorbij. Anderson is intussen allang een genre op zich. Ik kan mij best inbeelden dat mensen dat na een tijd beu worden of dat hij te ver gaat in z'n absurditeit en manier van vertellen, maar eigenlijk kan hij best gewoon doen wat hij wil. Er is geen tweede Anderson dus ik zal maar zoveel mogelijk van deze blijven genieten.

3,5

Redelijk slecht.

Ik had op voorhand totaal geen idee over wat deze film zou gaan. Opgenomen van VijfTV vermoedde ik een romantisch drama, maar dat blijkt het dus helemaal niet te zijn. Het is eerder een lang uitgesponnen thrillertje met wat sci-fi. Johnny Depp mag twee uur lang de mysterieuze astronaut spelen, iets wat hij opvallend vlak en statig doet. Charlize Theron brengt iets meer leven in de brouwerij, helaas in een wat te zagerig personage.

Maar dat is eigenlijk gewoon het bedje waarin de ganse film ziek is. De spanning is eerder van tv-niveau. Het is eigenlijk gewoon twee uur wachten of het inderdaad zo zal zijn dat de astronaut door iets buitenaards bezeten is of niet. Met dat personage doet men helaas te weinig om er iets gedenkwaardig van te maken. Het logische eindresultaat is een overwegend saaie film.

2

Onderhoudend.

Christopher Walken is zeer charismatisch in zijn rol als foute vader van de iets minder spelende Sean Penn (toegegeven, ik ben ook niet de grootste fan). Toonmatig wisselt de film tussen (sociaal) drama en sfeervolle thriller. Een combinatie die eigenlijk wel werkt, al heeft bijvoorbeeld dat liefdesplotje een grote eighties-factor, wat de boel al snel een tikkeltje fout maakt. Hetzelfde geldt voor de soundtrack. Ik kan daar de charme verder wel van inzien, maar het maakt het toch allemaal een beetje gedateerd.

3

Degelijk.

Willem Dafoe schittert als getroebleerde kunstenaar. Het is een onemanshow. Het kan zijn dat dat onoverkomelijk was, maar dat neemt geen pluimen op Dafoe's huid weg. Enige minpuntje is dat ik bij het kijken de hele tijd dacht 'tiens, was Van Gogh niet een stuk jonger?'. Ik beschouw mezelf absoluut niet als kunstkenner, dus maar eens opgezocht na afloop en inderdaad, deze film is toch een jaartje of 20 te laat gemaakt.

Niet dat het verder echt veel uitmaakt. Een meesterwerk heb ik er geen moment in gezien; daarvoor ligt het camerawerk me niet. Die losse camera, die kort op de huid hoort te zitten, is me te nerveus. Daar gaat steeds zo weinig subtiliteit van uit, alsof het steeds maar wil beklemtonen dat Van Gogh een misbegrepen genie was, inclusief alle mentale leed van een misbegrepen genie. Less is more, ook in de verpakking.

3

Redelijk.

Zoals wel vaker de laatste tijd ben ik ook deze Atomic Blonde zonder al te veel voorkennis ingegaan. En dat is zeker het eerste uur wederom een meevaller gebleken. De balans tussen komedie en geweld is perfect in evenwicht en het verhaaltje gaat gezwind verder. Maar ergens in het midden van de film begint het geswitch tussen heden en verleden de vaart uit de film te halen. Men tracht te scoren door de plot hip uit te wikkelen, alsof het opeens moeilijk mag/ moet worden om te volgen. Geen idee waarom, de film herstelt er zich niet van en dooft langzaamaan uit.

Dat gezegd zijnde: Charlize Theron is een perfecte casting voor dit soort over-the-top dames. James McAvoy mag zich ook behoorlijk uitleven en doet dat met verve. Het is niet direct het duo dat ik voor mij zie, maar ze doen het beiden uitstekend.

Audiovisueel is de film wel over de ganse lijn genieten geblazen. Het grauwe Berlijn anno 1989 in combinatie met neon, graffiti, punkers en een flink potje geweld is een fantastische mix. De soundtrack zit boordevol herkenbare new wave, waarbij vooral in het begin uitstekend gebruik van gemaakt wordt. Met ook nog geweld zoals het van mij altijd wel getoond mag worden lijkt regisseur David Leitch punten te scoren. Totdat hij zich verslikt in zijn vertelwijze. Spijtig.

3

Tegenvaller.

Het openingskwartier is anders veelbelovend. Atonement voelt dan nog aan als een echt kostuumdrama, met onderdrukte gevoelens en een probleempje hier en daar.
Maar dan verliest het ergens z'n focus. De onrechtvaardigheid die van het scherm zou moeten spatten heb ik niet gemerkt. Het hele verhaal inclusief dialogen voelen nogal statisch en afgebakend aan, alsof de makers op dat vlak strenge richtlijnen van de studio hadden.
Ook het hele oorlogsgedeelte kan nooit overtuigen en doet het tempo dramatisch dalen. Wanneer Briony eindelijk weer in beeld is - leuk personage, trouwens - komt er terug wat schwung in. Het koppel dat lieve woordjes naar mekaar (wilt) schrijven maar eigenlijk totaal niet boeit, wordt terug wat naar de achtergrond gedrongen. Briony is veel leuker en het einde is dan ook best sterk.

Het hoofdpersonage wordt door drie verschillende actrices vertolkt. Saoirse Ronan, Romola Garai en Vanessa Redgrave doen dat uitstekend. Alle tics en maniertjes zijn vrij accuraat overgenomen en ook uiterlijk kunnen ze min of meer voor dezelfde persoon door. Van het drietal vind ik Garai en Redgrave (spijtig van de beperkte screentime) het beste.
James McAvoy en een erg onaantrekkelijke Keira Knightley daarentegen zijn overwegend saai. Hun chemie samen is 0,0 en beiden werken hun lijntjes tekst koel en zonder inleving af. McAvoy heeft nog een aardig momentje hier en daar, maar Knightley is echt beschamend.
Juno Temple is ook weer irritant als vanouds (haar mimiekenarsenaal blijkt wederom erg beperkt), iemand als Benedict Cumberbatch had dan weer veel meer scènes verdiend.

Waar het lijkt dat de makers op verhaaltechnisch vlak beperkt werden, is dat absoluut niet het geval op visueel vlak. Joe Wright levert een mooi staaltje regie af. Atonement is een aaneenschakeling van mooie scènes (het shot waarin Robbie zijn schotwond controleert is briljant!). Er zit ook af en toe een mooi lang shot in zoals op het strand van Duinkerke - helaas heeft dat geen nut in het verhaal.
Het muzikale is me allemaal niet echt opgevallen.

2,5

Degelijk.

Redelijk zwaar bij momenten, niet qua inhoud maar omdat het zo nu en dan naar de saaie kant dreigt te gaan. De relatie tussen Attila en Flavius houdt de film op moeilijke momenten overeind.

Dat is uiteraard ook wel te danken aan het acteerwerk van Gerard Butler en vooral Powers Boothe, wiens karakterkop toch stukken meer te vertellen heeft dan die van Butler.

Het enige waar het hier aan ontbreekt is budget. Het zorgt voor een wat toneelachtige vibe. Vooral de gevechten hebben hier last van. Met een hogere productiewaarde had het allemaal visueel ook aantrekkelijk geweest. Nu is het op dat vlak wat povertjes en dat is best spijtig.

3

Goed.

Zeer beheerst drama. Zonder veel franjes of visuele opsmuk geregisseerd, wat voor een 'saaie' maar wel realistische look zorgt. Het zorgt eveneens voor een stemmige sfeer. De jeugdigheid staat daarbij in schril contrast met de dreiging van de aanstaande gebeurtenissen. De afloop is dus voorspelbaar maar het is dusdanig volwassen en gestript van klef sentiment gebracht dat het serieus binnen komt. Wat mij betreft verplichte kost voor de filmliefhebber.

3,5

Zo net voor pakweg de 3e keer gekeken, en wat blijft dit toch goed.

Vooral het begin is uitstekend. De intro van Austin Powers is al zo overdreven dat de toon meteen gezet wordt. Het aantal flauwe, maar ook goeie moppen volgt zich aan een sneltempo op, vooral in het eerste half uur. Er zit ook een flink aantal geweldige one-liners in deze film. ("I don't bite ... hard")
Naar het einde toe is de film net wat minder, omdat de moppen kwalitatief van een niveau lager zijn.

Mike Myers als Austin Powers blijft goed. Heerlijk overdreven. Zijn vertolking als Dr Evil mag er ook wezen, maar ik heb precies het gevoel dat de latere vertolkingen beter waren.
Elizabeth Hurley kan langs geen kanten acteren, maar dat deert niet. Voorts ook het rolletje van Will Ferrell even aanhalen.

De decors zijn net als de gehele filmlijn: overdreven en druk gekleurd. Hetzelfde kan gezegd worden van het kostuum van Austin Powers.

Nog steeds even vermakelijk.
3,5

Ja man, moeilijk te beoordelen.
Het verhaal is niet bijzonder origineel. Redelijk voorspelbaar dus. Het einde lijkt inderdaad wat op Pearl Harbour. Het drama was soms wat veel al vind ik het minder dat zowel Sarah als Nullah de aanslagen overleven. Als je een drama wilt maken, doe dan iets dramatisch. Zo leek het teveel op een feel-good
Nicole Kidman, ja jongens, bijster slecht is die niet, maar die plastieke botoxkop.. Hugh Jackman vond ik eigenlijk wel goed. David Wenham vertolkte de arrogante Fletcher ook goed, ik kreeg het schijt van die kop.
De beelden waren mooi, de muziek stoorde mij eigenlijk totaal niet.
Een zeer nipte 3.5*

Slecht.

Wie o wie vraagt toch om zoveel 'verhaal' in simpele actiefilms als deze? Met dik anderhalf uur duurt Ava niet eens lang, en toch slaagt men erin de film meermaals dood te laten bloeden. Jessica Chastain is bovendien een te flauwe casting, zeker als ze in bepaalde scènes de femme fatale mag uithangen. De actiescènes zijn niet per se slecht geschoten maar iets te karig aanwezig. Een oplossing kan zijn om, in tegenstelling tot mij, deze film in te gaan met het gedacht een drama met hier en daar wat actie te zien.

1,5

Avatar is zonder twijfel mijn spectaculairste filmbeleving ooit. De 3D had duidelijk een toevoegende waarde. De film werd als het ware 'tastbaar'. Het geluid was prima.
Het verhaal op zich, tsja, een modern Pocahontas-verhaal, natuurlijk. Het is voorspelbaar, ja. Veel drama op het eind al had Jake Sully mogen sterven van mij.
De acteerprestaties waren degelijk. Waar Sam Worthington mij niet echt kon overtuigen, deden Zoe Saldana en Sigourney Weaver & co dat wel.
Voor mij is een film een totaalconcept. Het verhaal is wat dunnetjes, maar dat wordt ruimschoots goedgemaakt door de beleving. Dit is een must see (en zeker in 3D) Ik geef een 4,5*.

Redelijk.

De eerste Avatar was indertijd een schitterende bioscoopervaring - de omstandigheden waren daar toen ook naar. Opnieuw kijken zat er echter nooit in en dat ben ik ook geenszins van plan. Op een sequel zat ik eigenlijk evenmin te wachten, maar toen die dan toch kwam was een tripje richting de bioscoop een logische keuze.

En net als het origineel hoeft deze film geen nieuwe kijkbeurt. The Way of Water heeft knak dezelfde plus - en minpunten. Enige verschil dat er echt inzit is dat het zich nu voornamelijk in het water afspeelt en niet in een oerwoud, maar dat gaat dan over "kleine" dingetjes. Visueel is het wel een andere wereld, maar men grijpt weer terug naar neonlichtjes en glimmende vissen. Hoewel ik het eens tof vind als bioscoopervaring - inclusief de obligate 3D -, is het behoorlijke kitsch waarvan ik goed kan begrijpen dat het niet bij iedereen aanslaat.

James Cameron weet in het laatste half uur na een hoop familiaal gezwets eindelijk wat adrenaline in z'n film te pompen. Ik heb mij niet geërgerd tijdens dat lange middenstuk, maar Cameron z'n sterkte ligt daar toch niet. Een beetje meer actie tijdens dat eerste deel had welkom geweest.

Ook de grafische vormgeving van z'n film en het blindelings vertrouwen op technologie lijkt stilaan z'n limieten te vinden. Waar de eerste Avatar nog verfrissend was, vind ik dat bij deze wat minder. De CGI oogt net te gelikt en de 3D kan het niet 'vlezig' genoeg maken, waardoor je toch al eens het idee krijgt naar een videogame te kijken. Op 13 jaar tijd had ik meer vooruitgang verwacht. Erg veel hoop op betere sequels heb ik dan ook niet, maar als Cameron daar de kaart van actie trekt, kan het allemaal nog wel goed meevallen.

3

Doorsnee.

Het probleem ligt 'm in de speelduur. Voor een superheldenspektakel is het wel érg lang wachten op enige schwung.
De intro's van de helden zijn trouwens ook vrij pover. Er wordt pakweg een uur over gedaan om ze allemaal samen te krijgen, dan hadden scherpe intro's dat aangenaam kunnen maken. Nu is het allemaal wat stroef.
Wanneer Loki tekeergaat in z'n kooi komt er dan toch wat vaart in het boeltje. Hoewel het allemaal een beetje sneu is - zes (6!) superhelden kunnen amper iets verrichten tegen één (1!) slechterik - kan het actiegedeelte wel vermaken.
Zes superhelden is trouwens veel te veel. Thor en Hulk zijn sowieso onderbelicht, terwijl klojo's als Hawkeye en Natasha Dinges beter niet hadden opgedraven.

Tom Hiddleston is zonder twijfel de uitblinker. In Thor zet hij Loki nog neer als stoute puber, hier is hij vrij dreigend. Ook Mark Ruffalo is goed op dreef en Chris Hemsworth heeft ook duidelijk vooruitgang geboekt ten opzichte van z'n solofilm.
Al de rest valt dik tegen. Robert Downey Jr. heeft een stortvloed aan grappig bedoelde oneliners, maar op een tweetal bescheiden lachmomentjes na valt dat luik wel érg tegen. Dieptepunt echter is Scarlett Johansson, die er echt niks van bakt.

Op vlak van humor valt het behoorlijk tegen, maar ook de actie had beter kunnen (en moeten) zijn. Van een tekort is geen sprake, maar het is allemaal zo vervangbaar. De actiechoreo's zijn inspiratieloos, niemand kan echt los gaan (Loki vs Hulk is belachelijk) en op één shot na - het lange shot waarin we elke superheld te zien krijgen - stijgt het qua cameravoering ook al niet boven de middelmaat uit.
De special effects zijn van wisselend niveau. Hulk ziet er erg goed uit. De grote palingen zien er eveneens fantastisch uit - hoewel ze qua design nogal lomp overkomen -, maar enkele CG-decors zijn dan weer erg lelijk.
Ook muzikaal is het armoe troef, maar dat is volgens verwachting.

3

Lawaaierig.

Veel gedoe om niks, dat is Age of Ultron in een notendop. Het superheldenteam wordt alsmaar groter en het schrijfwerk neemt dan ook steeds vaker kronkels aan om alles het nodige gewicht mee te geven. Schurk Ultron imponeert niet. De helden nog minder.

Het acteerwerk becommentariëren heeft weinig zin. Wellicht dat Robert Downey een minuut of 20 screentime heeft en daarmee koploper is (of zou het Paul Bettany zijn?). Zo'n Chris Hemsworth wordt amper nog gebruikt.

142 minuten is ook hier weer te lang gebleken. Een twintigtal minuten had er wel af gemogen, evenals een held of 3 à 4. Dan had er misschien iets meer spanning ingezeten. De individuele demonen die overwonnen moeten worden zijn uitermate saai.
Met een nieuwe lading superhelden aan het einde en wellicht de terugkeer(?) van de oudgedienden belooft de ultieme clash met superslechterik Thanos (wat een weinig imponerend figuur, eigenlijk) wederom een kakofonie van jewelste te worden.

2,5

Matig.

Net als zowat iedere ensemble-Marvelfilm voorheen stoot ook Endgame zich aan dezelfde steen. Wééral veel te veel personages, overal gedoe, lawaai en drama, en weeral loopt het verhaal niet vlot.
Het begin kan me anders wel bekoren. Thanos die als villain een goed motief heeft en daar principieel mee omgaat, en daardoor al snel de Avengers buiten spel zet: allemaal dik oké voor het eerste kwartier.
Maar dan is het natuurlijk onvermijdelijk: tijdreizen en alles weer ongedaan maken. Na Infinity War was dat natuurlijk te denken, maar het is wel best slap allemaal om al de fuzz en drama van de "dode" superhelden met zo'n plotje weer ongedaan te maken.
Dat hele tijdreisstuk is gewoon matig, vervelend soms zelfs. Niet spannend, niet vernieuwend. Elk personage wordt wel eens geconfronteerd met iets uit het verleden (Stark z'n vader, Cap z'n vrouwtje, …).
Aftellen dus naar de eindstrijd, die goed begint. Cap, Thor en Iron Man tegen Thanos is een goed gevecht. Nadien volgt de verplichte fan service, maar episch wil het voor mij niet worden. Alle 76 superhelden/ sidekicks krijgen elk een handvol seconden om hun superkracht te tonen. De estafette en zo'n feministische onzinscène erbij geflikkerd doet voor mij veel afbreuk aan een alles-of-nietsstrijd.
Vrij matig dus, het einde is dan nog wat losse eindjes aan elkaar knopen en de 3 uur volmaken.

Verder typisch Marvel ook qua actievermaak. Weinig verrassingen na 20(?) films, maar da's logisch. De visuele lelijkheid van de ruimte zal altijd wel blijven in dit universum, maar so be it. Af en toe iets leuks op de soundtrack.
Maar zeker ook degelijk acteerwerk. Grote cast, ja, dus niet iedereen krijgt even veel gelijkwaardige kansen om te schitteren. Robert Downey mag het meeste tonen en doet dat ook - zeker zijn verbittering aan het begin, als hij het minst is zoals hij altijd is.

Niet slecht, niet goed, gewoon matig dus.
2,5

Meh.

Stilletjes op achterstand gekomen wat betreft de Marvels. Maar bon, voor iets wat op een afsluitend verhaal leek, toch nog eens moeite gedaan.
Maar zoals gevreesd is dit meer van hetzelfde van vorige Marvels. Lawaaierige, volgepropte troep. Talloze personages die de revue passeren, maar slechts enkelen die af en toe uit de verf komen.

Met Thanos loopt er een slechterik rond die behoorlijk uitgewerkt is. Qua design niet echt mijn ding, maar de CGI is goed en geeft allesbehalve een plastic gevoel. Althans, bij Thanos. Al de andere werelden en planeten zijn lelijk dat het geen naam heeft.

De "snap" poogt wat emotionele sterfgevallen te verantwoorden, maar kom, iedereen weet toch dat al die superhelden gewoon terugkomen. Op mij had het alleszins geen enkel effect.

2

Niet slecht, maar langdradig.

Ik had The Aviator al eens op tv gezien, enkele jaren geleden. Ik weet nog dat ik hem toen heel erg langdradig vond, en ik denk dat ik toen zelfs het einde niet gehaald heb. Een (volledige) herziening drong zich op. En die is niet altijd even goed bevallen.

Het verhaal focust zich naar mijn mening te hard op de activiteiten van Howard Hughes. Het eerste half uur wordt bijna volledig besteed aan het maken van de film Hell's Angels.
Pas daarna krijgen we wat van de persoon Howard Hughes te zien (oké, in dat eerste half uur komen we te weten dat hij perfectionistisch is, maar dat heb je na 2 minuten film wel al door).
Het leven van Hughes wordt dan een dik uur lang redelijk interessant in beeld gebracht, tot ergens na het vliegtuigongeval. Dan volgt er een erg saai half uurtje. Ik had dat stuk alleszins niet nodig om te weten te komen hoe erg smetvrees is.
Scorsese probeert het einde nog te redden met de hoorzitting, maar zo goed vind ik die niet.

Gedurende zowat de hele speelduur ondervond ik ook wat moeite met het volgen van de tijd. De film omvat een kleine 20 jaar, maar DiCaprio ziet er constant hetzelfde uit (en neen, een opgeplakt snorretje en 2 kilo extra helpt niet).
Ik ken de jaren 30 niet zo goed - hoewel het me best een interessante periode lijkt -, dus heb ik achteraf wat nagekeken op Wikipedia. Blijkt dat Hughes in 1938 van Hepburn scheidde. In de film komt hij tijdens zijn huwelijk al Ava Gardner tegen - geboren in 1922, wat wil zeggen dat ze pakweg 15 à 16 is als Hughes haar - in de film - voor het eerst ziet. Dit lijkt mij - als "buitenstaander" - niet echt logisch, en het lijkt daardoor dat Scorsese het allemaal niet 100% accuraat weergeeft.

Leonardo DiCaprio bewijst hier nogmaals dat hij beter tot z'n recht komt wanneer hij een vrijer personage mag spelen. Dit soort rollen van hem (oa ook in What's Eating Gilbert Grape en Titanic) kunnen mij het meest bekoren. Ik vind het dan ook spijtig dat hij na verloop van tijd (zijn eerste anderhalf uur is wél goed) weer maar eens de getormenteerde ziel moet spelen. Bij dit soort rollen (oa ook in Gangs of New York en Inception) zie ik te veel Leonardo DiCaprio in zijn personage.
De vele bijrollen worden stuk voor stuk geloofwaardig neergezet. Cate Blanchett is absoluut niet slecht, maar ik had wat moeite met haar accent. Nu, het moet gezegd dat een real life-persoon neerzetten altijd wel een zeker risico inhoudt, maar dat geldt ook voor de andere castleden. Kate Beckinsale (mijn god, wat ziet ze er hier fan-tas-tisch uit), Alec Baldwin, John C. Reilly en co doen het eveneens zeer goed.

Hoewel ik niet akkoord ben met hoe Martin Scorsese het leven van Howard Hughes laat zien, moet ik zeggen dat hij een sterk staaltje regie laat zien. The Aviator ziet er piekfijn uit. Het tijdsbeeld (vooral de jaren '30) wordt uitstekend weergegeven. Het zijn ook vooral de kleuren die opvallen. Dat had ik nog niet gezien van Scorsese.
Wat ik wél al had gezien van Scorsese, en wat hij hier weer doet, is het afleveren van enkele geweldige scènes. De scène waarin Hepburn Hughes komt melden dat ze hem verlaat is voor mij de beste. De onderhuidse spanning, het decor en het acteerwerk is hier allemaal schitterend.

The Aviator is een kijkbeurt waard. De speelduur is helaas wat lang.
3

Niet goed.

De eerste helft kan verrassend genoeg boeien en ik dacht dat een heuse verrassing in de maak was. Qua spanningsopbouw en verhaallijn is het allemaal een herhaling van de originele films, maar wel een goed gemaakte herhaling.
Helaas verliest de film al z'n kracht wanneer de actie begint. Aanvankelijk lijkt het nog wat te worden, maar met de steeds verschuivende pyramide wordt niet creatief omgesprongen en als de Predator een heuse mensenvriend blijkt is het hek helemaal van de dam. De Alien wordt een dom, moordzuchtig wezen. Van zijn oorspronkelijke dreiging en intelligentie blijft amper iets over.
Ook de uiteindelijke climax stelt teleur - de koninginhad toch wel beter verdiend.

Qua acteerwerk valt er weinig te melden. Lance Henriksen is leuk ter herkenning, maar daar blijft het dan ook bij. De overige castleden hebben stuk voor stuk lege en vlakke blockbusterpersonages die nooit kunnen boeien.

De locatie - een soort van Azteekse pyramide x-aantal meter onder de grond - is weliswaar leuk gekozen - ook omdat zowel de Alien als de Predator nog niet in dergelijke omstandigheden voorgekomen zijn.
De actie zelf stelt niet al te veel voor. De Alien gedraagt zich opeens als een schorpioen en de Predator heeft honderd-en-één hulpmiddelen, maar dat is nog het minst erge. Het zijn namelijk de actiechoreo's zelf die gewoon erg lomp zijn. Een Predator die een Alien bij z'n staart pak en in rondjes gooit is echt wel lachwekkend.
De special effects en ander CGI-gedoe zien er nog redelijk verzorgd uit, maar dat zal ook wel te maken hebben met mijn lage verwachtingen.

De originele films niet waard.
2

Ijzersterk.

Het tragische verhaal heeft niet veel om het lijf, maar dat hoeft ook niet. Het gevoel overheerst en zodoende staat de film als een huis.
Het begin is een tikkeltje moeizaam, maar de spanning (genezen de patiënten of niet?) wordt mooi opgebouwd tot het pakkende einde - de scène waarin Leonard met Paula danst en haar nadien ziet vertrekken is hartverscheurend. Tranen sprongen me in de ogen.

Robin Williams is goed, vooral omdat hij lijkt te beseffen dat hij het niet is die de film draagt. Dat doet Robert De Niro immers al. Hij acteert grandioos. Zowel zijn verbaal als non-verbaal acteren is subliem. Meer dan eens doet hij denken aan de prestaties in z'n topdagen ten tijde van The Deer Hunter.

Meer dan 20 jaar na datum ziet Awakenings er niet echt fris uit, maar een ramp is dat uiteraard niet.
Op muzikaal vlak blinkt Awakenings een pak minder uit. Het ligt er allemaal nogal dik op, maar vals sentiment levert het niet op.

Aanrader.
4